Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	El Robo Del Siglo	Feelgood Ent.	2	36	8.957	22.579
2	Captain Sabertooth	Tanweer	2	43	4.917	17.200
3	To Catch A Thief	Odeon	1	7	4.458	4.458
4	Made In Italy	Odeon	2	32	2.429	12.567
5	The Personal History Of David Copperfield	Tanweer	1	19	2.281	2.281
6	Gli anni più belli	Tanweer	1	23	2.151	2.151
7	12 Angry Men	Summer Classics	1	8	2.057	2.057
8	Chinatown	Odeon	3	18	1.481	11.739
9	Beaux-Parents	Weird Wave	1	7	1.135	1.135
10	A Beautiful Day In The Neighborhood	Feelgood Ent.	3	10	845	16.676

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Η αρχή της επανάστασης! Η ταινία Miss Απειθαρχία (Misbehaviour) της Philippa Lowthorpe διηγείται τη συναρπαστική, αληθινή ιστορία της διακοπής των διεθνών καλλιστείων από το Κίνημα για τη Γυναικεία Χειραφέτηση, ένα γεγονός που ήταν στα πρωτοσέλιδα παγκοσμίως. Εν μέσω μιας από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές αναμεταδόσεις στον κόσμο, με 100 εκατομμύρια θεατές, οι διαδηλώτριες διέκοψαν θεαματικά τη ζωντανή εκπομπή, ενώ το αποτέλεσμα του διαγωνισμού ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα της εποχής. 1970. Τα καλλιστεία για την ανάδειξη της «Μις Κόσμος» πραγματοποιούνται στο Λονδίνο με παρουσιαστή τον θρυλικό Αμερικανό κωμικό, Μπομπ Χόουπ. Πρόκειται για τον διαγωνισμό με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση σε όλο τον κόσμο, με περισσότερους από 100 εκατομμύρια τηλεθεατές.Με το επιχείρημα ότι οι διαγωνισμοί ομορφιάς ταπεινώνουν τις γυναίκες, το ανερχόμενο Κίνημα για τη Γυναικεία Χειραφέτηση κέρδισε εν μία νυκτί τα φώτα της δημοσιότητας, εισβάλλοντας στη σκηνή και διακόπτοντας τη ζωντανή αναμετάδοση. Όταν ο διαγωνισμός συνεχίστηκε, το αναπάντεχο αποτέλεσμά προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Μέσα σε λίγες ώρες, το παγκόσμιο κοινό είδε την πατριαρχία να χάνει έδαφος και το δυτικό πρότυπο ομορφιάς να καταρρέει.

Μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης, ειπωμένη από διαφορετικές πλευρές, ταξιδεύοντας το κοινό στην ταραχώδη δεκαετία του ’70 με όχημα τους αγώνες, τα όνειρα και την πραγματικότητα διαφορετικών γυναικών εκείνης της εποχής. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Keira Knightley (Το Παιχνίδι της Μίμησης, Περηφάνια και Προκατάληψη) μαζί με την Jessie Buckley (Wild Rose), την Gugu Mbatha-Raw (Belle) και τον Greg Kinnear (Καλύτερα Δε Γίνεται).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!

Έρωτας με την πρώτη ματιά! Ο σπουδαίος Christophe Honoré στην νέα του ταινία Μια Νύχτα Μαγική (Chambre 212) υπογράφει ένα ονειρικό, κινηματογραφικά απρόβλεπτο, άλλοτε ξεκαρδιστικά κωμικό και άλλοτε βαθιά ρομαντικό απολογισμό ενός έρωτα, ενός ζευγαριού, μιας ολόκληρης ζωής, γεμάτο συγκινητικά κλεισίματα του ματιού στο ίδιο το σινεμά και με ένα αληθινά αξέχαστο soundtrack που θα σας κάνει να βγείτε από την αίθουσα τραγουδώντας. Μετά από 20 χρόνια γάμου, η Μαρία αποφασίζει να αφήσει τη συζυγική στέγη. Μια νύχτα πηγαίνει στο δωμάτιο 212, στο ξενοδοχείο απέναντι από το σπίτι της. Από εκεί, η Μαρία έχει πανοραμική θέα του διαμερίσματος της, του συζύγου της, του γάμου της. Αναρωτιέται αν πήρε τη σωστή απόφαση. Πολλοί από τους ανθρώπους της ζωής της έχουν άποψη για αυτό το θέμα και σχεδιάζουν να της την πουν.

Η ταινία προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών στο επίσημο τμήμα Un Certain Regard όπου η πρωταγωνίστρια Chiara Mastroianni κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας. Ήταν επίσης υποψήφια για το Βραβείο César Γυναικείας Ερμηνείας. Μαζί της συναντάμε στο ρόλο του συζύγου τον χαρισματικό Benjamin Biolay (που στο παρελθόν υπήρξε και στην πραγματικότητα σύζυγός της!), έναν από τους πιο δημοφιλείς Γάλλους τραγουδοποιούς που πρόσφατα απολαύαμε σε έναν ρόλο κλειδί στη σειρά The Eddy. Την πρωταγωνιστική τετράδα συμπληρώνουν ο σταθερά ανερχόμενος Vincent Lacoste και η Camille Cottin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την One From The Heart!

Κάτω από την αιγίδα του freecinema.gr, που εμπνεύστηκε την ύπαρξη του εννιά χρόνια πριν, δείχνοντας απέραντη αγάπη για το κλασικό ρεπερτόριο, επιστρέφει και φέτος ένας από τους πλέον δημοφιλείς καλοκαιρινούς κινηματογραφικούς θεσμούς της πόλης. Το 9ο Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι, που για την χρονιά του 20' φέρει τον υπότιτλο Σαν Παλιό Σινεμά, ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, από τις 23 έως τις 29 Ιουλίου στην φιλόξενη Ριβιέρα της οδού Βαλτετσίου. Με ένα πρόγραμμα αποτελούμενο από δεκατρείς πολύ μεγάλες, εμπνευσμένες, ποιοτικές, μα το κυριότερο διαχρονικές δημιουργίες του παγκόσμιου σινεμά. Που στους παλιότερους θα ξυπνήσουν έντονες μνήμες, πρώτης, δεύτερης ή θερινής προβολής και στους πιο νέους θα ανοίξουν μονοπάτια υπεροχής και θαυμασμού, για κάποια ξεχωριστά διαμάντια της Έβδομης Τέχνης.

Ο πλήρης κατάλογος της καυτής Ιουλιάτικης εβδομάδας, με συντελεστές, πόστερς, ωράριο. Και να μην λησμονούμε και την Βίκος Cola που αποτελεί τον κύριο χορηγό της διοργάνωσης και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος που υποστηρίζει έμπρακτα τις εκδηλώσεις.


Αγαπηθήκαμε Στο Παρίσι


Η Συμμορία των Εντιμότατων


Να Ζει Κανείς Ή Να Μη Ζει?


Αυτοί οι Τρελοί Τρελοί Παραγωγοί


Το Τρένο


Μάτια Χωρίς Πρόσωπο


Η Γυναίκα Μου, Εγώ Κι Ο Πειρασμός


Οι Νύχτες Της Καμπίρια


Χαλύβδινες Ψυχές


Στον Ανεμοστρόβιλο Των Παθών


Αμάρτημα Του Παρελθόντος


Με Κομμένη Την Ανάσα


Οι Αταίριαστοι

Προσοχή στις ώρες έναρξης (διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διάρκειες των φιλμ)
Γενική τιμή εισόδου: 6 ευρώ

To Protect and To Serve. Eternally...

του zerVo (@moviesltd)

Η περιπέτεια φαντασίας Χαιλάντερ ο Αθάνατος, σε σκηνοθεσία Russell Mulcahy, που κυκλοφόρησε το 1986, αποτέλεσε μια από τις πιο ιδιόμορφες περιπτώσεις εμπορικής διπροσωπίας. Εισπρακτική παταγώδης αποτυχία, παντού στον κόσμο, στην δική μας την χώρα, δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που δεν την είδε, είτε στην διαδρομή της στις αίθουσες, είτε στην βολικότερη της βίντεο κασέτας. Κάτι το έξυπνο στόρι, κάτι η παρουσία του σταρ στα μέρη μας Lambert και του ΣΗΝ Connery την περίοδο της μεντοροσύνης του, κάτι τα αξιόλογα ειδικά εφέ και κάτι η μουσική επένδυση από τους Queen, δημιούργησαν μια από τις πλέον καλτ στιγμές της πειραγμένης δεκαετίας. Τον Highlander έκτοτε μπόλικοι αποπειράθηκαν να αντιγράψουν, χωρίς ποτέ να το πετύχουν. Όπως το τωρινό The Old Guard ας πούμε...

Η παράξενη δράση της μυστηριώδους και αήττητης τετράδας πολεμιστών, της οποίας ηγείται η δυναμική Άντι, δεν θα αργήσει να πέσει στην αντίληψη των μυστικών υπηρεσιών. Κι αυτό από την στιγμή που όλοι θα καταλάβουν πως οι τέσσερις πανίσχυροι και καλά εκπαιδευμένοι μαχητές, διαθέτουν ένα ξεχωριστό προσόν: Ακόμη κι αν πέσουν νεκροί στο πεδίο της μάχης, σύντομα οι πληγές τους θα επουλωθούν κι εκείνοι θα αναστηθούν, πανέτοιμοι να εκτελέσουν την επόμενη τους αποστολή.

Μια κατάσταση που διαρκεί αιώνια και θα ανατραπεί από την στιγμή που μια νεαρή Αμερικάνα πεζοναύτης, η Νάιλ, χάνοντας την ζωή της σε εμφύλιο πόλεμο της Μαύρης Ηπείρου, αυτοστιγμεί θα ανακάμψει ολοζώντανη, χωρίς ίχνος τραύματος πάνω της. Πληροφορία που θα αναστατώσει τόσο τους μονοιασμένους Fantastic Four, όσο και τις επιστημονικές αρχές και ιδίως τον πλεονέκτη επιχειρηματία Μέρικ, που τους έχει επικηρύξει όσο όσο, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει ως πειραματόζωα στις έρευνες του.

Και κάπως έτσι, το κουαρτέτο που δρα ομαδικά από την εποχή των Σταυροφοριών και ακόμη πιο πίσω, θα εξελιχθεί σε κουιντέτ, μιας και η μαύρη κοπελούδα που ακόμη δεν έχει καταλάβει καλά καλά τι την έχει βρει, θα ενταχθεί στην μίνι διμοιρία. Που την ηγεσία κρατά η αρχαιότερη όλων, η πάμπολλων χιλιετιών ζωής Ανδρομάχη της Σκυθίας, η πρώτη απέθαντη ποτέ, που η εμπειρία της στους πολέμους κρατά από τότε που μάχονταν με τον πέλεκυ. Και τώρα, ανάγκα θα ορκιστεί να προστατέψει την καινούργια σύντροφο, όπως κάποτε - αποτυχημένα - έκαμε και με την Κουίν, την δεύτερη (και πλέον εξαφανισμένη) ιμμόρταλ στα χρονικά.

Ένα κυνηγητό από όλο τον κόσμο που περιβάλλει την Αμαζόνα, τον αξιωματικό του Ναπολέοντα και τους δύο σωματώδεις Σταυροφόρους (που είναι και ζευγαράκι), ορίζει στην ουσία το εργάκι, που από συνοχή και συνάφεια δεν τα πηγαίνει και πάρα πολύ για να πω την αλήθεια. Σύμφωνοι, αποξαρχής είναι κομματάκι δύσπεπτο να το αποδεχτείς με την μία το βασικό στόρι, αλλά για σινεμά μιλάμε, οπότε τα πάντα, ακόμη και το πιο ακραίο σενάριο μπορεί να πέσει στο τραπέζι της μυθοπλασίας και να γίνει αρεστό.

Λάθος συνήθειας. Δεν μιλάμε για κινηματογράφο, αλλά για μια τηλεταινία, που με γνώμονα το φινάλε της, είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει τον πιλότο για μια μίνι, μάξι, οτιδήποτε, σειρά του δημοφιλούς καναλιού. Κι αυτό το TV στοιχείο, παρότι τα περισσότερα υλικά, τουλάχιστον τα πρωταγωνιστικά, δεν το προϋποθέτουν, είναι πασιφανές σε ολόκληρη την εξέλιξη του φιλμ, ιδίως στα άκομψα κοψίματα του μοντάζ και στις επεξηγηματικές σκηνές, που εισβάλλουν ανάρμοστα για ταινία της μεγάλης οθόνης. Πέραν της βασικής, έξυπνης ακόμη και ως αντιγραφής, ιδέας, το πράγμα κινείται σε μια λίμπο αδέξιου τρεχαλητού, που κανείς (πλην του χειρότερου κακού που θα σκεφτόταν κάποιος να σχεδιάσει, ενός αυτιάγκουρα που δεν θυμάμαι να έχω ματαδεί στο εκράν) δεν μπορεί να εξηγήσει, για ποιον λόγο συμβαίνει.

Κορωνοιού απόντος και φιλμικών πρότζεκτ υπαρκτών, ποτέ η Charlize Theron δεν πιστεύω να έπαιρνε μέρος σε μια τέτοια άνιση για την καριέρα της, μετριότατη action movie. Το ίδιο ισχύει και για τον πάντα αξιόλογο Βέλγο, που άλλοι τον αποκαλούν Σκούναρτς, άλλοι Σοενάερτς, άλλοι Σχούνερτς, ενώ απλά μπορούν να γράψουν Schoenaerts και να τελειώνει η ιστορία. Εκτός του φουκαρά Ejiofor, που ταλαιπωρημένος από το ανάκατο σενάριο δεν καταφέρνει να πείσει αν πρόκειται για friend or enemy και την Kiki Layne, που προφανώς θα παίξει βασικό ρόλο στις πιθανές TV Series, θα ήθελα να σταθώ στο "ιδιαίτερο" δίδυμο των Marwan Kenzari και Luca Marinelli. Και βέβαια δεν είναι κακό να παίζει γκέι ζεύγος, ρόλους δυναμικών υπερηρώων. Εδώ νομίζω όμως, πως το ομοφύλ ντουέτο σερβίρεται κατά τρόπο πολύ ρηχό και κάπως αγενή, σαν να μας λένε οι δυο τους, εμείς είμαστε Ολυμπιακοί, ας πούμε. Ή είμαστε Κουκουέ. Ή γουστάρουμε Πίτσα αντί για Σουβλάκι. Μα καλλιτεχνική άποψη είναι αυτή, σοβαρή? Στο μεταξύ, είναι διακριτό, πως η ντιρέκτωρ Gina Prince-Bythewood, αν κατάφερνε, όλους τους ρόλους της ταινίας της, θα τους ζευγάρωνε με ίδιου σεξ συντρόφους. Για ποιον ακριβώς λόγο και με ποιο όφελος για την ίδια την πλοκή?

Ενιγουέι, αν κανείς επιθυμεί να παρακολουθήσει Highlander, καλό θα είναι να τρέξει να δει το ορίτζιναλ. Αν από την άλλη κεφάρει εκρηκτικό adventure, με την πανέμορφη Νοτιοαφρικάνα να τσακίζει κόκαλα μέσα στα ολόστενα τζινολέδερ, φορώντας μάλιστα και την στολή της λέζμπο, ας επιλέξει την Atomic Blonde, κατ εμέ την καλύτερη, στο είδος της, δημιουργία των 10s. Αν έχει πράξει όλα τα προηγούμενα, αναγκαστικά θα φτάσει στο Guard, που ούτε ευρηματικό το αποκαλείς, ούτε σοβαρά φιλμαρισμένο. Ακόμη και δικαιολογημένα ως τηλεοπτικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Όχι! Αποκλειστικά στο Netflix!

Πόσα θα ρίσκαρες για πέντε λεπτά απόλυτης ισχύος? Μια ιντριγκαδόρικη περιπέτεια δράσης, που φέρει την σφραγίδα του τηλεοπτικού καναλιού Netflix και την δημιουργική υπογραφή του διδύμου Henry Joost & Ariel Schulman (Catfish, Paranormal Activity 3 & 4, Nerve) είναι το Project Power. Όταν ένα καινούργιο ναρκωτικό χάπι που δίνει απρόβλεπτες υπερδυνάμεις σε όσους το πάρουν, κάνει την εμφάνιση του στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, μια νεαρή κοπέλα - βαποράκι και ένας τοπικός αστυνόμος, θα συνεργαστούν με έναν πρώην πεζοναύτη, προκειμένου να εντοπίσουν και να εξοντώσουν όλους όσους το κατασκευάζουν και το εμπορεύονται. Παγκόσμια πρεμιέρα στον δημοφιλή δίαυλο στις 14 Αυγούστου 2020.

Το πρωταγωνιστικό τρίγωνο συνθέτουν ο σούπερ αστέρας Jamie Foxx, ο πάντοτε αξιόλογος Joseph Gordon-Levitt και η Dominique Fishback. Μαζί τους συμμετέχουν και οι Rodrigo Santoro, Colson Baker, Allen Maldonado, Amy Landecker, Courtney B. Vance.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Η ημέρα που άλλαξε τη ζωή μας για πάντα! Ο Νορβηγός Erik Poppe (The King’s Choice) σκηνοθετεί την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση του Anders Behring Breivik το 2011 στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας σε μία συνταρακτική ταινία που εξιστορεί την ασύλληπτα τρομαχτική εμπειρία εκείνης της τραγικής ημέρας. Με ένα αγωνιώδες μονοπλάνο 72 λεπτών, ο θεατής ζει λεπτό προς λεπτό τον πανικό, την απελπισία των θυμάτων και την εφιαλτική ατμόσφαιρα της ανελέητης επίθεσης. Ο Poppe στρέφει το βλέμμα στον αγώνα επιβίωσης και την αλληλεγγύη των νεαρών παιδιών και σεβόμενος το πένθος τους αλλάζει τα ονόματα, αλλά βασίζει την αφήγησή του σε εκτενή έρευνα και μαρτυρίες. Η ταινία έλαβε μέρος στο Επίσημο Διαγωνιστικό του 68ου Φεστιβάλ Βερολίνου. Στις 22 Ιουλίου του 2011, πάνω από 500 παιδιά δέχτηκαν επίθεση στην κατασκήνωση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος σε ένα νησί έξω από το Όσλο από έναν ακροδεξιό, οπλισμένο με καραμπίνα τρομοκράτη. Νωρίτερα την ίδια μέρα, είχε βομβαρδίσει ένα κυβερνητικό κτίριο. Στη συνέχεια πήρε τον δρόμο για το νησί Utoya. Η δεκαοχτάχρονη Kaja και οι φίλοι της βρίσκονται στην κατασκήνωση και προσπαθούν να αφομοιώσουν την είδηση της βομβιστικής επίθεσης στο Όσλο. Ξαφνικά, ακούγονται πυροβολισμοί στο νησί. Η Kaja προσπαθεί να επιβιώσει. Λεπτό προς λεπτό.

Πρωταγωνιστούν οι Andrea Berntzen, Elli Rhiannon Muller Osborne, Jenny Svennevig, Aleksander Holmen, Ingeborg Enes Kjevik, Sorosh Sadat, Brede Fristad, Ada Otilde Eide, Karoline Schau, Solveig Koloen Birkeland, Torkel Dommersnes Soldal, Daniel Sang Tran, Tamanna Agnihotri, Mariann Gjerdsbakk, Magnus Moen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Καλωσήρθατε στο σπίτι σας! Τι θα συνέβαινε αν το πιο τρομακτικό πράγμα στην πόλη δεν βρισκόταν εκεί έξω, αλλά μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Η Οδός Μαλασάνια 32 (Malasaña 32) είναι μια ταινία τρόμου που περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που θέλει να χτίσει τη ζωή της, στην μετά-Φρανκική Μαδρίτη του 1976, στο επίκεντρο, δηλαδή, της μετάβασης στη δημοκρατία. Το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφει ο Albert Pintó, έχοντας πίσω του την χρηματοδοτική υποστήριξη του στούντιο της Warner Bros. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, η οικογένεια Ολμέδο αγοράζει ένα παλιό διαμέρισμα στην Οδό Μαλασάνια 32, στη Μαδρίτη. Αφήνουν πίσω το χωριό τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην πόλη. Όμως υπάρχει κάτι που η οικογένεια Ολμέδο δεν γνωρίζει: στο διαμέρισμα που αγόρασαν, δεν είναι μόνοι... Κάτι τους απειλεί και θα χρειαστεί να αμυνθούν μέχρι τέλους, για να σώσουν τις ζωές τους.

Πρωταγωνιστούν οι Begoña Vargas, Iván Marcos, Beatriz Segura, Sergio Castellanos, José Luis de Madariaga, Iván Renedo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Ένα road trip διαφορετικό από τα άλλα! Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία ακολουθεί τρεις νεαρούς άνδρες με διαφορετικές αναπηρίες, που θα κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι προς το Μόντρεαλ για να…χάσουν την παρθενιά τους. Η διαδρομή, γεμάτη εμπόδια και περιπέτειες, θα τους οδηγήσει στην ανεξαρτησία τους. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Asta Philpot και αποτελεί remake της βραβευμένης βελγικής ταινίας Hasta La Vista, από το 2011. Γυρισμένο σε οκτώ πολιτείες, από το Κολοράντο μέχρι το Μόντρεαλ, το Έλα Όπως Είσαι (Come As You Are) είναι ένας εύγευστος ταξιδιωτικός οδηγός, δίχως τοπία και στάσεις για φωτογραφίες. Καμουφλαρισμένη ως roadmovie, η ιστορία είναι ένας ύμνος στη φιλία, που τελικά αποδεικνύει πως ο προορισμός έχει σημασία αλλά μερικές φορές είναι διαφορετικός από αυτόν που νομίζουμε. Μια παρέα νεαρών με διαφορετικές αναπηρίες ξεκινούν ένα ταξίδι προς το Μόντρεαλ, προκειμένου να χάσουν την παρθενιά τους. Μια ιστορία εμπνευσμένη από την ιστορία του Asta Philpot που κάποτε έκανε ένα αντίστοιχο ταξίδι από την Αγγλία στην Ισπανία, γίνεται στα χέρια του Richard Wong μια ταινία που γκαζώνει και αστειεύεται με όποιον παίρνει τη ζωή στα πολύ σοβαρά. Ο Scotty είναι ένας τετραπληγικός νεαρός άνδρας, όχι ιδιαίτερα κοινωνικός και με διαρκώς ανεβασμένη… διάθεση. Οι μόνες γυναίκες στη ζωή του είναι η μητέρα του και η φυσικοθεραπεύτριά του. Για έναν 20χρονο παρθένο όμως, αυτό αποτελεί πρόβλημα, οπότε και αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Μόντρεαλ για να λύσει το πρόβλημά του. Μόνο που δεν θα μπορέσει να ταξιδέψει μόνος του. Βρίσκει τους συνοδοιπόρους του στα πρόσωπα του Μο, ενός τυφλού φίλου του, και του Matt, ενός νεοφερμένου στο κέντρο αποκατάστασης. Ο Scotty τους πείθει να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με ξεκάθαρο προορισμό, κρυφά από τους υπερπροστατευτικούς γονείς τους. Μένει μια πρακτική δυσκολία: ποιος θα οδηγήσει. Βρίσκουν τη λύση στο πρόσωπο της Sam, μιας νοσοκόμας που θα αναλάβει τον ρόλο της οδηγού και θα εξερευνήσει μαζί τους το τι σημαίνει να σε βλέπουν ως σεξουαλικό αντικείμενο.

Πρωταγωνιστούν οι Grant Rosenmeyer, Ravi Patel, Gabourey Sidibe, Hayden Szeto, Janeane Garofalo, Frank Kasy, Delaney Feener.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Cinobo!

Βυθίσατε το Λαγωνικό!

του zerVo (@moviesltd)

Προ πολλών πολλών δεκαετιών, στα περίπτερα κυκλοφορούσαν αμέτρητα έντυπα, που σε πλήρη εικονογράφηση, αλλά το κυριότερο αυτοτελή, παρουσίαζαν σε περιοδικότητα τα ανδραγαθήματα των (νικητών εννοείται) μαχητών, κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Πιο σοβαρό από όλα και πιο καλόδετο η μηνιαίας κυκλοφορίας Μάχη, με αρκετό ενδιαφέρον η 15ήμερη Έφοδος, με τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες, όμως, η πιο συμμαζεμένη σε σελίδες, εβδομαδιαία Δράσις. Κάτω από το μοτό Περιπέτειες - Άθλοι - Ηρωισμοί, κάθε Παρασκευή το καλοσκιτσαρισμένο βιβλιαράκι, περιέγραφε μερικές από τις πιο γενναίες, δραματοποιημένες στιγμές των μαχών. Φανταστικές κατά κύριο λόγο, αν και δεν θα έπρεπε να απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Και κάθε φορά οι σελίδες μας ταξίδευαν σε διαφορετικό πεδίο - Στην Νορμανδία, στην Βόρειο Αφρική, στην Μεσόγειο, στα νησιά του Ειρηνικού, στους Γερμανικούς αιθέρες. Όχι και σε λίγα επεισόδια, το σκηνικό παιζόταν στις αγριεμένες θάλασσες, εκεί που λάμβαναν χώρα απίστευτου σασπένς καταδιώξεις, ναυμαχίες και τελικά βυθίσεις. Καλή ώρα όπως στο καλοστημένο Greyhound, που από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του, με γύρισε χρονικά τόσα χρόνια πίσω, τον καιρό της μονοψήφιας ηλικιακής μου περιόδου...

1942. Με τον μεγάλο πόλεμο να μαίνεται για τα καλά στα πεδία της Γηραιάς Ηπείρου, οι συμμαχικές δυνάμεις, συλλέγουν ολοένα και περισσότερα στρατεύματα στην Ευρώπη, στοχεύοντας να εξαπολύσουν την τελική τους επίθεση, ενάντια στους Ναζί. Με αφετηρία τα ανατολικά παράλια των ΗΠΑ, μια νηοπομπή αποτελούμενη από 37 συμμαχικά πλοία, θα αποπλεύσει με τελικό προορισμό το Λίβερπουλ, κάτω από την επόπτευση του καταδρομικού Κίλινγκ, που φέρει την κωδική ονομασία Γκρέιχαουντ.

Αυτή θα είναι η πρώτη μακράς πορείας, πολεμική αποστολή για τον Κυβερνήτη Έρνεστ Κράους, που δίχως πρότερη εμπειρία στην πρώτη γραμμή, θα κληθεί να διασχίσει τον Ατλαντικό, καταφέρνοντας τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τον στόλο των allies. Ρίσκο υψηλού κινδύνου, ειδικά από την στιγμή που για τρία γεμάτα εικοσιτετράωρα, δεν θα είναι εφικτή η παραμικρή κάλυψη των πλοίων από αέρος. Μαύρο κενό καταμεσής της σκοτεινιασμένης θάλασσας, όπου καραδοκούν για να καταστρέψουν ότι περισσότερο μπορούν, οι αγέλες των πάνοπλων γερμανικών υποβρυχίων.

Κι έτσι έχοντας μόλις αποχαιρετήσει την πατρίδα, ελπίζοντας όχι για τελευταία φορά, ο πεπειραμένος εντός έδρας, αλλά ποτέ εξοδούχος στα ανοιχτά Κομάντερ, επιβάλλεται για τις 4 - 5 ημέρες του διάπλου, να παραμείνει με τα μάτια ορθάνοιχτα στην γέφυρα, ελέγχοντας ο ίδιος την κρισιμότητα της κατάστασης. Και με το ρολόι να μετρά αντίστροφα από του σημείου μηδέν και κατόπιν, για τις 72 ώρες, που θα μπορούν τα αεροσκάφη της ΡΑΦ να προσφέρουν την απαιτούμενη ασφάλεια. Για τον στωικό και βαθιά θρησκευόμενο Διοικητή Κράους, έστω και η παραμικρή χασούρα, θα κοστίσει στην ψυχική του ηρεμία. Ακόμη κι αν αυτή είναι τον κακότροπων και μανιασμένων αντιπάλων. - Πενήντα Γερμαναράδες στον πάτο, Αρχηγέ! - Πενήντα ψυχές να λες καλύτερα, Πλωτάρχα...

Κι κάπως έτσι πάνω στην επιβλητική, μα και υπέυθυνη περσόνα του έχοντα το γενικό πρόσταγμα, κτίζεται μια ιστορία, τόσο αυθεντικά δομημένη πάνω στις αρχές του πιασάρικου χολιγουντιανού πολεμικού φιλμ των παλιών καιρών, όσο και στις πιο σύγχρονες προσταγές της ρεαλιστικής απεικόνισης των στιγμών, με την βοήθεια της τεχνολογίας. Τα ειδικά εφέ, χωρίς ποτέ να πρωταγωνιστούν, αφού το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου διεξάγεται εντός της καμπίνας μιας πραγματικής φρεγάτας, που χρησιμοποιήθηκε ως σκηνικό, προσφέρουν μια πληρέστατη χαρτογράφηση για όσα τρέχουν σιμά του κονβόι. Καθώς η κάμερα τεχνηέντως άλλοτε ίπταται πάνω από τα πλεούμενα εν μέσω χαλασμού πυρός κι άλλοτε βυθίζεται στα παγωμένα νερά, παρακολουθώντας την δράση των ύπουλων U-Boat και την πορεία των τορπιλών που εκτοξεύουν.

Ως τηλεοπτικής συλλογιστικής παραγωγή, δε, χρονικά το έργο είναι υπερβολικά συμμαζεμένο και δεν ξεχειλώνει σε επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων μονομαχιών. Αν και οι τρεις ολιγόφωτες βραδιές, που η μια μοιάζει χειρότερη από την επόμενη, για τους πλέοντες τα ύδατα προς Ευρώπη, είναι τόσο καλοσχεδιασμένες τεχνικά, ώστε οι σινεφίλ να καταριούνται την ώρα και την στιγμή που ο Covid τους στέρησε την θέαση του Greyhound στις πολύ μεγάλες ίντσες. Βοηθά σε αυτό και το σωστό ξεδίπλωμα της αφήγησης μιας υπόθεσης μυθοπλαστικής μεν, τίμια προσκείμενης στην πιθανή αλήθεια δε.

Με θεματικά ψήγματα παρμένα από φιλμικούς μύθους, επιπέδου Run Silent Run Deep, The Caine Mutiny, The Cruel Sea, το φιλμ που υπογράφει ο Aaron Schneider, θα αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στους διψασμένους για δράση οπαδούς του ξεχασμένου είδους. Δεν πρόκειται ούτε για Δουνκέρκη, ούτε για 1917, αλλά για μια πλοκή που κρατά τις εντάσεις σε υψηλό λέβελ μέχρι τέλους, για ένα κλειστοφοβικό αφήγημα που δεν χάνει στροφές (εκτός ίσως των αχρείαστων φλασμπάκς, με το κορίτσι που άφησε πίσω ο πρωταγωνιστής), για ένα ηρωικού ύφους πόνημα, που τιμά το ομαδικό πνεύμα, ρίχνοντας φως, ακόμη και στον πιο χαμηλόβαθμο ναύτη του πληρώματος.

Το πιότερο όλων, φυσικά στον ίδιο τον διοργανωτή, σεναριογράφο και φυσικά πρωταγωνιστή του, τον πιο χολιγουντιανό των αστέρων της Μέκκας, Tom Hanks, που από μόνος του ανεβάζει πολλές σκάλες ψηλότερα τον πήχη της παραγωγής. Και που βέβαια κλέβει την παράσταση ως σούπερ σταρ φλιπσάιντ του δικού του Κάπτεν Φίλιπς. Κρατώντας σε σε αναμονή, ακόμη κι αν μέσα σου γνωρίζεις εκ των προτέρων την θριαμβευτική έκβαση του στόρι, για να απολαύσεις ακόμη μια φορά, πολλοστή εδώ και τριάντα τόσα χρόνια, να σκάει εκείνο το στραβό χαμόγελο της επιτυχίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Αποκλειστικά στο Apple TV!

«Η φωτιά είναι παιδί μου»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι απέγινε ο Μπαμπάκ;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στην Τεχεράνη τον χειμώνα του 1972 Ιρανού σκηνοθέτη Siamak Etemadi, ο οποίος ζει στην Ελλάδα από το 1995. Να σημειώσουμε πως στο imdb αναφέρεται και μια ακόμα μεγάλου μήκους ταινία του Etemadi, το κατά πως φαίνεται γυρισμένο στο Ιράν «Ghahraman» (The Champion, 1992), δεν διαθέτουμε όμως περισσότερα στοιχεία για να το διασταυρώσουμε αυτό. Το σίγουρο είναι πως έχει γυρίσει μερικές πολύ αξιόλογες μικρού μήκους ταινίες, με τελευταία το «Κάβο Ντόρο» (2012), που έλαβε μέρος στο αντίστοιχο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Το Παρί (Pari) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Πανόραμα».

Η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Melika Foroutan, γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1976. Οι γονείς της γνωρίστηκαν στο Παρίσι. Ο πατέρας της, Ιρανός, σπούδαζε εκεί κινηματογράφο και η μητέρα της, Γερμανίδα, εργαζόταν εκεί ως οικιακή βοηθός. Για κάποια χρόνια της ζωής της η Melika έζησε στην Τεχεράνη, όπου η μητέρα της εργαζόταν για την Daimler-Benz (την εταιρία που παράγει τις Mercedes δηλαδή) και ο πατέρας της, ο οποίος αρνούνταν να γυρίσει προπαγανδιστικές ταινίες υπέρ του Σάχη, απόλυτου ηγέτη τότε στην Περσία, εργαζόταν ως προπονητής ποδοσφαίρου (!) φτάνοντας να προπονήσει μέχρι και την Εθνική Ποδοσφαίρου της χώρας του! Μετά την Ιρανική Επανάσταση το 1981, οι γονείς της Melika αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Γερμανία. Η ίδια δούλεψε ως σερβιτόρα στο εστιατόριο που άνοιξε ο πατέρας της (!!!) και τελικά την κέρδισε η υποκριτική. Έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές τηλεταινίες και τηλεοπτικές σειρές στη Γερμανία, ενώ η μόνη της σημαντική κινηματογραφική εμφάνιση έως τώρα ήταν εκείνη στην ταινία του Wim Wenders «Palermo Shooting» (2008).

Η υπόθεση: Η Παρί και ο Φαρόχ είναι ένα ζευγάρι Ιρανών. Καταφθάνουν από την Τεχεράνη στην Αθήνα, προκειμένου να επισκεφτούν τον Μπαμπάκ, τον γιο τους, τον οποίο έχουν τρία ολόκληρα χρόνια να δουν. Ο Μπαμπάκ πέρασε με υποτροφία στο Πολυτεχνείο, κάτι που κάνει την μητέρα του πολύ περήφανη. Πρώτη αρνητική έκπληξη: ο Μπαμπάκ δεν βρίσκεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να τους παραλάβει. Δεν τους περιμένει εκεί. Η Παρί έχει τη διεύθυνσή του. Μόνο που ούτε εκεί είναι ο Μπαμπάκ. Θαρρείς κι άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Εξαφανισμένος.

Με τα λίγα αγγλικά της η Παρί προσπαθεί να βγάλει άκρη. Πηγαίνει στο ιρανικό προξενείο μήπως και μάθει κάτι. Πηγαίνει στη Σχολή όπου υποτίθεται πως σπούδαζε ο Μπαμπάκ. Πηγαίνει σε εκκλησίες, σε ιρανικά μαγαζιά, στα Εξάρχεια, σε κακόφημες γειτονιές. Δεν βρίσκει τον γιο της πουθενά. Έχει μόνο ένα στοιχείο: μια κομμένη σελίδα από βιβλίο με ένα ποίημα και επάνω του σχεδιασμένο ένα άλφα μέσα σε κύκλο. Θα μπορέσει η Παρί να βρει τον Μπαμπάκ;

Η άποψή μας: Για να δημιουργήσεις το οτιδήποτε είναι θέσφατο ότι βάζεις σ' αυτό τον εαυτό σου. Κάθε δημιούργημά σου έχει τη σφραγίδα σου. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Το κόλπο από εκεί και πέρα είναι να μην... παραέχει τον εαυτό σου το δημιούργημα, καθότι κάτι τέτοιο φλερτάρει με την αλαζονεία, τον αυτοθαυμασμό και τον καλλιτεχνικό αυνανισμό, ή να έχει πολύ λίγο από εσένα, οπότε το καλλιτεχνικό έργο δεν έχει ταυτότητα, πυξίδα, έρεισμα, αποκούμπι, προσωπικότητα.

Ο Siamak Etemadi έχει βάλει πολύ από τον εαυτό του μέσα σε τούτη την ταινία. Ο Μπαμπάκ της ταινίας είναι ο ίδιος: ένας νεαρός Ιρανός, που ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Και τα παράτησε. Ο Etemadi σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ιράν και τα παράτησε. Και ήρθε στην Ελλάδα. Και μπλέχτηκε με την αριστερά και τα κινήματα. Όπως και ο Μπαμπάκ. Και το σημαντικότερο κοινό σημείο αναφοράς ανάμεσα στον ίδιο και τον Μπαμπάκ: Παρί είναι το όνομα της μητέρας τους. Και στην Παρί, τη μητέρα του, ο δημιουργός αφιερώνει την ταινία του, την οποία βαφτίζει με το όνομά της. Την παγίδα την αποφεύγει αποφασιστικά. Γιατί όλο αυτό είναι μεν αυτοαναφορικό αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνεις πως είναι δημιούργημα απόλυτης αγάπης, άρα αλτρουιστικό, άρα μακριά από ματαιοδοξίες κι άλλα θανάσιμα αμαρτήματα.

Ο Μπαμπάκ δεν εμφανίζεται ποτέ στην ταινία. Είναι ένας απόντας. Γιατί η ταινία δεν είναι για αυτόν. Ποτέ δεν ήταν γι' αυτόν. Ήταν για τη μητέρα του. Όλα για τη μητέρα του. Την Παρί. Που Παρί στα φαρσί σημαίνει νεράιδα. Η αφετηρία της ταινίας διαθέτει μια μεγαλούτσικη σεναριακή τρύπα. Πώς ξεκινάνε η Παρί και ο σύζυγός της να κάνουν το μεγάλο ταξίδι από την Τεχεράνη στην Αθήνα, χωρίς προηγουμένως να έχουν μιλήσει με τον Μπαμπάκ; Κι αν μιλάνε συχνά (που με δεδομένο ότι η ταινία διαδραματίζεται στο σήμερα, δεν είναι δυνατόν να μην μιλάνε συχνά, με τόσο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας), δεν τον ρωτάνε πως περνάει, τι κάνει, πού πάει και πού βρίσκεται; Δεν έχουν συχνή επικοινωνία; Δεν δικαιολογείται η παντελής άγνοιά τους για τον Μπαμπάκ.

Δηλαδή, μίλησαν πχ μια μέρα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους (αυτό δεν θα έκανε κάθε γονέας που πάει σε μια ξένη, άγνωστη χώρα, για να δει το παιδί του;) και την επόμενη ημέρα, με την άφιξή τους, έχουν χάσει παντελώς τα ίχνη του; Και δεν χωράει εδώ το «ποιητική αδεία», γιατί το ξεκίνημα της ταινίας είναι εντελώς τοποθετημένο σε ρεαλιστική βάση. Το σενάριο εδώ δεν μπαίνει στον κόπο να «δέσει» την κατάσταση με μεγαλύτερη αληθοφάνεια και συνέπεια. Ας είναι. Μικρό το κακό. Η αρχική δυσφορία μετατρέπεται γρήγορα σε αναστάτωση και ο θεατής νιώθει ότι μπαίνει σε χώρους ενός υπαρξιακού θρίλερ, ανάλογου πχ με εκείνο που έστησε ο Fahradi με το «Τι απέγινε η Έλλυ».

Με τα λίγα αγγλικά της και τον αταίριαστο κώδικα ντυσίματος (ή μήπως ταιριαστό; - ταλιμπανισμό διάγουμε τελευταία και στη χώρα μας) η Παρί ψάχνει παντού για τον γιο της, ένα ίχνος του, μια παρουσία του, ένα αποτύπωμά του, κάτι να ψηλαφίσει και να βρεθεί κοντά του. Η πίστη της against all odds είναι συγκλονιστική. Αφελής αλλά δυναμική. Όπως όλες οι μάνες, ε; Η συνάντησή της με αυτόν τον εντελώς έξω από τα δικά της δεδομένα κόσμο, το εχθρικό και αφιλόξενο περιβάλλον, δεν την αποθαρρύνει. Το πολιτισμικό – πολιτιστικό – υπαρξιακό σοκ είναι τεράστιο. Αλλά αυτή, εκεί, απτόητη. Δεν την πτοεί ούτε το εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα που νοίκιαζε ο γιος της. Δεν την τρομάζουν ούτε τα γεμάτα γκράφιτι και ασχήμια κτίρια του Πολυτεχνείου. Δεν νιώθει να απειλείται από την ηθική παρακμή, που διαρκώς της επισημαίνουν τόσο ο σύζυγός της όσο και οι άνθρωποι της ιρανικής πρεσβείας.

Με μόνο εφόδιο την πίστη της και με με μια κομμένη σελίδα, που πάνω της είναι γραμμένο ένα υπέροχο ποίημα του Τζελαλεντίν Ρουμί κι ένα κεφαλαίο άλφα μέσα σε κύκλο, θα ριχτεί στη «φωτιά». Και η φωτιά γίνεται σύμβολο: η Παρί πρέπει να καεί, να καταστραφεί, να χαθεί για να ανα-γεννηθεί ως φωτιά! Το κομμάτι της ταινίας με τα Εξάρχεια είναι ταυτόχρονα το πιο αδύναμο και το πιο συναρπαστικό. Αδύναμο γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος του μπαχαλακικού φολκλόρ. Δηλαδή, εκεί που οι αναρχικοί μετά την επέμβαση των ΜΑΤ, καταφεύγουν στις ταράτσες, θυμόμουνα τα ρεπορτάζ του ΑΝΤ1 που μιλούσαν για... αερομεταφερόμενο τάγμα πίσω στις ένδοξες ημέρες (και νύχτες) του 2014.

Αλλά είναι και το πιο συναρπαστικό γιατί εκεί ξεκινάει να συντελείται η αλλαγή της Παρί. Με το να απαλλαχθεί από το καιόμενο τσαντόρ της αρχίζει την πορεία της προς την αυτογνωσία. Απαλλάσσεται από τα στρώματα εκείνα που όριζαν την ταυτότητά της αλλά και την περι-όριζαν και σε αυτό το επώδυνο, όπως και να το δει κανείς ταξίδι για την εύρεση του χαμένου της γιου, βρίσκει τελικά τον εαυτό της. Μέσα από τις πιο απρόσμενες συναντήσεις. Η συνάντησή της με την αναρχική της Σοφίας Κόκκαλη είναι πολύ κομβική. Η συνάντησή της με την πουτάνα της Λένας Κιτσοπούλου, επίσης.

Κι αυτό το ταξίδι μέσα στο μπετόν μιας άχαρης μα γεμάτης ζωής πόλης δεν μπορεί να καταλήξει στον ανοιχτό ορίζοντα που συναντά το βλέμμα όταν κοιτάζει τη θάλασσα. Με όλες τις βεβαιότητες καμμένες – με όλα ενδεχόμενα ανοιχτά. Μια γυναίκα που ενδυναμώνεται. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο; Όλα αυτά που αναφέρω πιο πάνω δεν θα είχαν καμία απολύτως σημασία αν δεν υπήρχε η Melika Foroutan στο ρόλο της ζωής της πιστεύω. Απλά υπέροχη. Τόσο όμορφη: τι είναι αυτές οι Ιρανές; Χωρίς πλάκα, πρέπει να είναι οι πιο όμορφες γυναίκες στον κόσμο! Σε σαγηνεύει από το πρώτο δευτερόλεπτο που την συναντάς με το βλέμμα σου. Σε μαγνητίζει με τρόπο μαγικό. Θαρρείς και γεννήθηκε γι' αυτόν τον ρόλο. Δεν λείπει από κανένα πλάνο της ταινίας. Και όλες οι κορυφαίες σκηνές την περιέχουν.

Δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος στην σκηνή όπου γίνεται αντίστιξη θηλασμού με γκράφιτι θηλασμού: απλά υπέροχο. Και δεν μπορείς παρά να λυγίσεις με τη σκηνή με τον σκύλο. Ο δαίμονας που είναι φύλακας – άγγελος, όπως της εξηγεί η Κόκκαλη. Αυτό που φοβάται περισσότερα από όλα, είναι εκεί για να της δώσει κουράγιο, να της γλύψει το πρόσωπο, να της γαληνέψει την ψυχή. Τον δρόμο τον ξέρει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να τον περπατήσει. Μπράβο στον Etemadi. Μια νέα, δυνατή φωνή για τον ελληνικό κινηματογράφο. Αξίζει να την ακούσετε.

ΥΓ: Παραθέτω και το ποίημα του Ρουμί από τον 13ο αιώνα, που αποτελεί την ηθική πυξίδα της ταινίας:

Όχι άλλο κρασί για μένα
Δεν απολαμβάνω πια το πηχτό κόκκινο, ούτε το αγνό λευκό
Διψάω για το ίδιο μου το αίμα που ποτίζει τα ρυάκια της ζέσης
Πιάσε την πιο κοφτερή λεπίδα σου και χτύπα
Χτύπα, μέχρι το κεφάλι να κάνει στροφή γύρω από το σώμα.
Φτιάξε ένα βουνό από κρανία
Κόψε με στα δύο
Μη σταματάς στις λέξεις μου
Μην ακούς ό,τι λέω.
Πρέπει να μπω στο κέντρο της φωτιάς
Αυτή η φωτιά είναι παιδί μου
Πρέπει να καώ και να γίνω φωτιά.
Σπάσε το κανάτι σου στην πέτρα
Δεν χρειάζεται πια να σέρνουμε κομμάτια του ωκεανού τριγύρω

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Cinobo!