Movies Ltd

Χωρίς αγάπη και χαρά...

του zerVo (@moviesltd)

Τον Λαμπράκη, τον συγχωρεμένο, του ΔΟΛ, μπορείς να τον ψέξεις για χίλια δυο πράγματα στον τρόπο που χειρίστηκε την ιδιότητα του ως μεγαλοεκδότης, σε σχέση με το πολιτικό σύστημα του τόπου, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του μισού αιώνα. Πράγματα γνωστά, δεν είναι της παρούσης να τα αναλύσουμε. Ως μέγας φιλόμουσος όμως, είχε βάλει έναν στόχο μέσα από τα έντυπα του, ιδίως τις εφημερίδες του, να μοιράζει στο κοινό "δώρα", πακέτο με το προϊόν του, που δεν θα ακούγονταν ή θα βλέπονταν μόνο μια φορά και μετά θα πετάγονταν στον κάλαθο.

Μια τέτοια ακριβή, εξαιρετικά ποιοτικής εγγραφής και συλλεκτική περίπτωση, μιας και δεν έχουν εκδοθεί και τίποτα αξιόλογες από την επίσημη δισκογραφία, ήταν ο κύκλος με τους δίσκους κολεξιόν των μεγάλων Ελλήνων στιχουργών, του Γκάτσου, του Παπαδόπουλου, του Ελευθερίου. Επιστρέφοντας από την προβολή της βιογραφικής ταινίας Ευτυχία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κατεβάσω την κασετίνα από την δισκοθήκη με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Παπαγιαννοπούλου. Μετά από τόσες ώρες συνεχόμενης ακρόασης, ακόμη και ο πιο αδαής γύρω από το ελληνικό πεντάγραμμο, καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Τι έχει γράψει η γυναίκα!

Μικροπαντρεμένη, με έναν άντρα που ποτέ της δεν αγάπησε και που την έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό φεύγοντας στην ασφάλεια της Αθήνας, η Ευτυχία, θα αφήσει πίσω της την λατρεμένη της γενέτειρα Μικρασία, που έχει τυλιχτεί στις φλόγες, έχοντας στην αγκαλιά της δυο ανήλικες θυγατέρες. Η εγκατάσταση της στην Ελλάδα, από πολύ νωρίς θα χτυπήσει μέσα της το σήμαντρο της ανατροπής, καθώς γρήγορα θα εγκαταλείψει τον βαρετό και συντηρητικό συμβίο της για να ακολουθήσει την τύχη της στα θεατρικά μπουλούκια που περιδιάβαιναν από άκρου εις άκρο την Ελλάδα.

Πνεύμα ανήσυχο και αχαλίνωτο, θα προτιμήσει να διαμείνει με την μάνα της και το ένα της παιδί, στις φτωχικές συνοικίες της πρωτεύουσας, αντί για τα λαμπερά διαμερίσματα, μαζί με το καλλιτεχνικό σαράκι που την καταέτρωγε αναζητώντας την ιδανική διέξοδο, ένα άλλο μικρόβιο θα εισβάλλει από νωρίς στην ζωής της, ο τζόγος. Ακόμη κι ένα φτηνό μεροκάματο ως περιεφερειακού ρόλου ηθοποιός στον θίασο της Κοτοπούλη, θα εξανεμιστεί μονομιάς στα παράνομα καρέ της τράπουλας, μην αφήνοντας της δεκάρα τσακιστή στην τσέπη για να φροντίσει την φαμίλια της. Η αιφνιδιαστική είσοδος στην ζωή της, του χωροφύλακα, αλλά και πολυδιαβασμένου, Γιώργη Παπαγιαννόπουλου, που θα την λατρέψει σαν θεά ως το δεύτερο στεφάνι της, δεν θα αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τις συνήθειες και τα πάθη, θα της ανοίξει όμως έναν καινούργιο δρόμο έκφρασης, όσο και βιοπορισμού, την συγγραφή στίχων, λαϊκών τραγουδιών.

Που σε ένα εύρος (ας την πούμε, αφού η ίδια προφανώς ποτέ δεν την είδε έτσι) καριέρας τριάντα ετών, ακόμη κι αν το μεγαλύτερο κομμάτι των λέξεων της πουλήθηκε από την ίδια μπιρ παρά, για δυο δεκάρες που θα της άνοιγαν ξανά την πόρτα της μπαρμπουτιέρας, με συνέπεια το όνομα της να μην αναγράφεται καν στους συντελεστές, μιλάμε για δεκάδες σπουδαίων ασμάτων που έχουν καταγραφεί με γράμματα χρυσά στο λίμπρο ντόρο της εγχώριας δισκογραφίας. Λόγια που δόθηκαν προς μελοποίηση στους πιο σημαντικούς μαέστρους της εποχής, από τον Χιώτη και τον Καλδάρα, μέχρι τον Τσιτσάνη και τον ακριβοθώρητο Χατζηδάκι. Αυτός ο τελευταίος είναι της κουλτούρας, συλλογίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα, πριν αποφασίσει χωρίς δισταγμό να ρίξει κάτω από την πόρτα του, σύμφωνα με τον θρύλο, το τσαλακωμένο χαρτί με το Είμαι αητός χωρίς φτερά, κάπου στα 1962.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις φιλμς που βασίζονται στον βίο σημαντικών προσωπικοτήτων των τεχνών του τόπου μας, αν εξαιρέσουμε ίσως τις προσπάθειες του Σμαραγδή, που έχουν αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα στο σινεφίλ κοινό. Και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχουν ταινίες που να αφορούν προσωπικότητες, τεράστιες μεν, μα όχι και τόσο ικανές (απούσης της παράδοσης, κάτι για το οποίο είμαστε όλοι φταίχτες) να συγκινήσουν τα πιο ενεργά, νεανικά κοινά, που θα τρέξουν χωρίς σκέψη στην αίθουσα, για να τις παρακολουθήσουν. Μια τέτοια είναι και η αφιερωματική αναφορά στην ζωή της Ευτυχίας, μιας γυναίκας που κυριολεκτικά διαπέρασε με την ύπαρξη της ετούτο τον κόσμο, ακριβώς όπως κέφαρε εκείνη. Και σε περιόδους μάλιστα που το δόγμα του καθωσπρεπισμού για το ωραίο, μα και υποβαθμισμένο τότες, φύλο, ίσχυε κατά απόλυτο βαθμό!

Η Ευτυχία, κουβαλώντας πάνω της την βούρλα από το Αιδίνι, ποτέ της δεν μπήκε σε κάποιο καλούπι, ούτε ακολούθησε ποτέ τις κοινωνικές νόρμες. Μια ζωντοχήρα, με δυο κουτσούβελα, εκκεντρική και νυχτόβια, δασκάλα κατ επάγγελμα, χαρτοπαίκτρα στην ουσία, με έμπιστο κολλητό στο πλευρό της έναν κραγμένο από όλο τον Βοτανικό γκέι, που μπροστά στην θωριά της ουδείς όμως τον παρενοχλούσε, απροσάρμοστη και εγωκεντρική, που εντελώς αναπάντεχα θα αποφασίσει συμβιώσει με έναν άνθρωπο που το επάγγελμα του - μπάτσος - ούτε καν ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση της. Με την στάση της δηλαδή, εκπλήσσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό...

Τις πιο σημαντικές πινελιές της διαδρομής της Παπαγιαννοπούλου, μάζεψε σε σενάριο η Κατερίνα Μπέη, ο ξεριζωμός, δηλαδή, ο χωρισμός, η νέα παντρειά, ο εθισμός στο πόκερ, οι πολλοί θάνατοι στο κοντινό της περιβάλλον. Απώλειες που αποτέλεσαν τον βατήρα να συγγράψει τα πιο σπουδαία στιχουργικά της κατορθώματα, πάνω στο πλακέ κουτί του καπνού της, συνήθειας που την χαρακτήρισε, αφού πάντοτε ανάμεσα στα δάκτυλά της είχε ένα αναμμένο τσιγάρο. Του βαρύ νταλκά. Ποια μοίρα με ζηλεύει, πιο μάτι φθονερό...

Με γέφυρα μεταξύ των κλιπς που ακολουθούν την γραμμική χρονική παρουσίαση, μια κοινωνική εκδήλωση προς τιμήν της, ηλικιωμένη πια και ελάχιστο καιρό πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, η αφήγηση χωρίζεται σε δύο ισομήκη μέρη, αυτό της νιότης και αυτό της εμπειρίας της στιχουργού. Που σε ότι αφορά στην προσωπικότητα ή τα θέλω της δεν μεταλλάσσει ούτε πόντο όσα αναφέρονται σε εκείνη, ούτε καν στα ερμηνευτικά πρόσωπα που την περιβάλλουν, που απλώς παρουσιάζονται ελαφρώς γηραιότερα. Μεταβάλλει όμως η μόστρα της ίδιας της Ευτυχίας, καθώς άλλη ηθοποιός την αποδίδει ίσαμε τα σαράντα και άλλη καθώς έχει ξεπεράσει τα εξήντα έτη ζωής.

Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του biopic που υπογράφει ο Άγγελος Φραντζής, ένα από τα πλέον ταλαντούχα δημιουργικά ονόματα στον χώρο της ελληνικής κινηματογράφίας, με σκηνοθετικό παρελθόν, το λιγότερο αξιόλογο και αξιομνημόνευτο. Δυο καλλιτέχνιδες, διαφορετικής φυσικά ηλικίας, που επιδίδονται σε ένα υποκριτικό πινγκ πονγκ τεράστιων ικανοτήτων, σε τέτοιο σημείο που να μην είναι εύκολα διακριτό από κανέναν να διαχωρίσει το ποια τον καθήλωσε με την απόδοση της στο εκράν περισσότερο. Η Κάτια Γκουλιώνη, που φιλμικά βαδίζει τόσο προσεχτικά τα τελευταία χρόνια και ορίζει την Ευτυχία από την ημέρα που είπε αντίο στα πάτρια εδάφη, μέχρι την στιγμή που απόλεσε την λατρεμένη της μητέρα, καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο σπαραγμού που είναι βέβαιο πως θα δακρύσει ακόμη και τον πιο σκληρόπετσο της πλατείας? Ή η μπαρουτοκαπνισμένη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που ζωγραφίζει την σιτεμένη κοψιά της Παπαγιαννοπούλου, την πιο γνώριμη, ίσως, μέσα από τα ντοκουμέντα της εποχής και πραγματικά σολάρει με την επιδεξιότητα της στην έκφραση, στις στιγμές που ο πόνος της έχει κατακερματίσει την ψυχή? Αρνούμαι να μπω σε αυτή την διαδικασία επιλογής. Εκτιμώ πως το εύρημα του ντιρέκτορα - ή όποιου τέλος πάντων το σκαρφίστηκε - είναι μοναδικό. Δεν γίνεται να σκεφτώ πλέον το έργο με πιο πρόσθετα γηρασμένη την πρώτη ή πιο έντεχνα νεωτερισμένη την δεύτερη. Αλληλουχία δράσης, πάνω στο ίδιο πρόσωπο, ακόμη κι αν συνυπάρχουν στο πανί μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα, που χρειάζεται πολύ κόπο, δυνατότητες και μέθοδο για να μην καταλήξει σε φάουλ.

Έξοχο βαθμό καταφέρνουν να αποσπάσουν και οι συνεργάτες του Φραντζή, στο κομμάτι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, πρωτίστως στο μέικ απ, τις κομμώσεις, τα ενδύματα και ακολούθως στο πιο δύσκολο κομμάτι της εύρεσης των εξωτερικών χώρων που θα αποτελέσουν τα φυσικά σκηνικά της δράσης. Μιας και η πρωτεύουσα πια απαιτεί πολύ ψάξιμο για να βρεθούν οι γωνιές οι αναλλοίωτες από τις περασμένες δεκαετίες, εντούτοις παρότι το τσέκαρα με επιμονή στα φόντα, να το βρω το λάθος, εκείνο δεν υπήρξε ποτέ. Ο σκηνοθέτης αποδείχθηκε πάρα πολύ μελετημένος στο τι θα έπρεπε να αποφύγει αναπλάθωντας μια (όχι και τόσο κοντινή στο σήμερα) παρελθοντική περίοδο, δρόμους, αμάξια, αφίσες στους τοίχους, κτίρια νεοκλασικά, ρετρό παρένθετα στοιχεία. Όσο για την φτωχογειτονιά που επέλεξε για να στήσει το μεγαλύτερο μέρος της εξωτερικής του δράσης, του βγάζω το καπέλο. Αθήνα του 40 με τα όλα της.

Αυτό ίσως που δεν μου κάθισε και πολύ καλά, στο μουσικό κατά κύριο λόγο χαλί, σύνδεσης των σεκάνς, είναι μια υπέρμετρη δόση έντεχνου κιτς των τραγουδιστών που απέδιδαν τις γνωστότερες επιτυχίες της Ευτυχίας. Αταίριαστο με το σύνολο το στήσιμο των αοιδών της πίστας, όπως και όχι απόλυτα φρέσκο το ριγιούνιον, εν είδει στην "Υγειά μας ρε παιδιά". Θα προτιμούσα η Ευτυχία να έμενε με τις σκέψεις και τα παροράματα της, χωρίς να φαίνεται το πάλκο (όπως συνέβη στο Ένα Όνειρο Τρελό φερειπείν) ή οι τιτάνες συνθέτες σιμά της, σε καμία περίπτωση, δε, ο κονφερασιέ Δεληβοριάς που δεν κολλάει πουθενά. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ θελκτικό που οι συν αυτής του σεναρίου αποδίδονται από πρόσωπα γνώριμα σε όλους. Ο Μάνος δηλαδή να μοιάζει του Λουδάρου, ο Χιώτης του Κρατερού ή η Βλαχοπούλου της Ματθίλδης. Η μίμηση των χαρακτηριστικών εκφράσεων τους δεν πέτυχε κάποια σπουδαία διάνα, αλλά τουλάχιστον προσπαθήθηκε κι αυτό είναι αρκετό. Όσο για τον πιο άσχημο Έλληνα ποτέ, τον κωμικό Φραγκίσκο Μανέλη - γαμπρός της Ευτυχίας, καθώς παντρεύτηκε την μεγάλη της κόρη - ούτε καν! Ήθελε λίγο πιο προσοχή εδώ το πράγμα...

Σε αντίθεση με την ορθότατη επιλογή ηθοποιών για να ενσαρκώσουν τα πιο βασικά πρόσωπα της ιστορίας, όπως του σπουδαίας καλλιτεχνικής πάστας Δαδακαρίδη, ως συμβίου Γιωργάκη, της καταπληκτικής Ντίνας Μιχαηλίδου ως μάνας Μαριόγκας και εννοείται του αποκαλυπτικού Θάνου Τοκάκη, που ανά στιγμές όχι μόνο ορίζει τον φάνι πάρτνερ της ηρωίδας, ως ο επιστήθιος ομοφυλόφιλος κολλητός Λουκάς, αλλά ενίοτε κλέβει και την παράσταση από τις κεντρικές πρωταγωνίστριες. Δίνοντας στην ακραία συγκινητική τροπή, πολλές φορές την δόση χιούμορ που θα ζητούσε το δράμα για να μην βαρύνει ανεπανόρθωτα.

Η προσπάθεια δίχως άλλο, έστω και με απειροελάχιστες αδυναμίες, κρίνεται σίγουρα ολοκληρωμένη, αφού μέσα στο δίωρο του, το φιλμ, καταφέρνει να δέσει πάνω του τον θεατή, χωρίς να τον ωθήσει να τραβήξει το βλέμμα από πάνω του ούτε δευτερόλεπτο. Ο βίος της στραβοκάνας και καχεκτικής με το τσεμπέρι, αθυρόστομης και επιθετικής, τσαμπουκαλούς και απρόβλεπτης, μα πάνω από όλα ξεχωριστής Ευτυχίας, δεν διαθέτει την παραμικρή τάση αγιοποίησης της, όπως συνηθίζεται. Το αντίθετο θα έλεγα και αυτό πιστώνεται στα συν του έχοντα το γενικό πρόσταγμα. Αν και οι περισσότεροι που θα θελήσουν να δουν το έργο, γνωρίζουν μέσες άκρες την ιδιομορφία του χαρακτήρα της και την έφεση να ξημεροβραδιάζεται στις κακόφημες λέσχες και τους τεκέδες, αντί να βρίσκεται δίπλα στα πρόσωπα που τόσο την αγάπησαν. Αυτό την έκανε όμως και διαφορετική, εναλλακτική, την διέκρινε από τον σωρό, την κατέστησε έναν θρύλο στα ελληνικά μουσικά χρονικά, μολονότι και η ίδια δεν είχε καταλάβει ίσως το πόσο σπουδαία υπήρξε η λυρική της πένα. Η πάντοτε δανεική πένα, σιγά μην κουβαλούσε δική της ποτέ. Αυτές τις διαθέτουν οι στιχουργοί της πλάκας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!

So Long, Marianne

του zerVo (@moviesltd)

Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ψεύτικης πομπής που διακρίνει την φυλή μας, αρκεί να ανατρέξει στην ημερομηνία που ο (πραγματικά σπουδαίος) Leonard Cohen, αποδήμησε εις Κύριον, δηλαδή την 7η του Σεπτέμβρη του 2016. Δεν πρέπει να υπήρξε έστω ένας χρήστης κοινωνικού δικτύου, που να μην εξήρε το μέγεθος του, αποκαλώντας τον από μέγιστο τροβαδούρο (το λιγότερο) ίσαμε κορυφαίο ποιητή του αιώνα, στις πιο ακραίες αντιδράσεις, συνοδεύοντας την ανάρτηση με το βίντεο του Dance Me To The End Of Love, μιας και μέχρις εκεί έφταναν οι μουσικές γνώσεις. Από όλα αυτά τα εκατομμύρια, που έσπευσαν να αποχαιρετήσουν με θέρμη τον καλλιτέχνη, ελάχιστα έτη πριν, στην (πρώτη μετά από δεκαετίες) συναυλία που έδωσε στην Μαλακάσα, διάρκειας τριών εξαντλητικών ωρών, είναι ζήτημα να έδωσαν το παρόν περισσότεροι από δύο χιλιάδες νοματαίοι. Η διοργάνωση, δε, για να μην εκτεθεί έχει μεγεθύνει, ψευδώς, το συγκεκριμένο νούμερο στις πέντε. Έστω κι έτσι λυπηρό είναι, αφού ακόμη κι εγώ, ένθερμος τάχαμου οπαδός του Καναδού, προτίμησα την Βάρκιζα εκείνο το Ιουλιάτικο απόγευμα για το μπάνιο μου, από το Terra Vibe. Λες και την επομένη μέρα, η θάλασσα θα εξατμιζόταν.

Αρχές της δεκαετίας του 60, ένας ταλαντούχος, ανερχόμενος συγγραφέας, που ήδη οι λογοτεχνικοί κύκλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το έργο του, θα γνωρίσει σε ένα πανέμορφο νησί του Αιγαίου, την γυναίκα, που θα την θεωρήσει αυτό που αποκαλούμε, της ζωής του. Σταδιακά ο διανοούμενος, που έχει επιλέξει για τόπο έμπνευσης του την κοσμοπολίτικη Ύδρα, θα εξελιχθεί στον μεγάλο και τρανό Λέοναρντ Κόεν, αφού οι δονήσεις που του στέλνει στον νου η αγαπημένη του Μάριαν Ίλεν, μια κατάξανθη καλλονή από την Σκανδιναβία που θα αποφασίσει να μείνει κοντά του μαζί με τον ανήλικο γιο της, θα είναι τόσο ισχυρές, ώστε τα έργα του να γίνονται ανάρπαστα.

Μέρα με την ημέρα όμως, η πολυδιάστατη καλλιτεχνική ικανότητα του Κόεν να μαγεύει τα πλήθη, θα περάσει από τις γραμμές του κειμένου και τους στίχους των λυρικών του ποιημάτων στο τραγούδι, με συνέπεια ο Καναδός με τις εβραικές ρίζες να μετεξελιχθεί σε έναν διεθνή αστέρα του πενταγράμμου. Ο ολόκληρος χρόνος στο πλάι της Νορβηγίδας, πόντο πόντο θα μειωθεί στο εξάμηνο, κατοπινά στον μήνα, ύστερα σε λίγες βδομάδες, για να καταλήξει σε περιστασιακά σαββατοκύριακα. Προτού ο παθιασμένος έρωτας ανάμεσα τους σβήσει οριστικά, όπως ο ίδιος ο τραγουδοποιός θα αποδώσει με σπαραγμό και πόνο στην σκηνή, μέσα από το, γνωστό τοις πάσι φαντάζομαι, αποχαιρετιστήριο κομμάτι που συνέγραψε για Εκείνη.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το μοιραίο ρομάντζο που έλαβε χώρα εδώ δίπλα μας, στα γαλήνια νερά του Σαρωνικού, μισό περίπου αιώνα πριν, η κάμερα του διακεκριμένου ντοκιμαντερίστα Nick Broomfield ταξιδεύει μέσα στον χρόνο για να ρίξει φως στο πως αυτή ακριβώς η σχέση στιγμάτισε αμφότερους τους εραστές. Τον ένα, μεταλλάσσοντας τον από φέρελπι μεν, μα γνώριμο μόνο στους γείτονες ψαράδες, γραφιά, σε έναν πασίγνωστο δημιουργό / ερμηνευτή, που με το έργο του επηρέασε μια ολάκερη γενιά ανθρώπων, οι οποίοι κυριολεκτικά τον λάτρεψαν. Μα την άλλη, αφήνοντας την στην ερημιά της, καθώς εκείνος βρισκόταν σε μακροσκελείς παγκόσμιες τουρνέ, να πνίγεται από την άγνοια της στον υδραικό μικρόκοσμο.

Το σχόλιο του κινηματογραφιστή, που δεν κρύβει την φιλική - το λιγότερο - σχέση του με την Ίλεν, γέρνει σαφώς με μια πιότερη συμπάθεια προς το πρόσωπο της, ενόσω ξετυλίγει συνάμα το κουβάρι της πορείας του Κόεν στην λεωφόρο της δόξας. Αλλά και της αναζήτησης μιας νέας ταυτότητας καθώς το ροκ (δεν μου βγαίνει, το φολκ, όπως θα άρμοζε κανονικά) σταριλίκι, θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια περίεργα, που κάθε όμοιος του βίωσε στην καριέρα του: Αμέτρητες ερωμένες στο πλάι του, αλόγιστη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, μέχρι και εναλλακτική θρησκευτική ταλάντωση προς τον Βουδισμό, είχε στο πρόγραμμα του ο Λεονάρδος. Ποτέ του την Μαριαν δεν την λησμόνησε, όσο κι αν έδειχνε το αντίθετο.

Μελαγχολικό και συγκινητικό το δράμα που ξετυλίγουν οι φωτογραφίες της εποχής, ταυτόχρονα με τις αφηγήσεις όσων έζησαν πλάι στο ζευγάρι των δυο αγαπημένων. Διάβα αγάπης που δεν είχε ευτυχή κατάληξη, μολονότι κατά μια παραδοξότητα περίεργη, τα λόγια των τραγουδιών του Κόεν, πάντοτε είχαν την μονάκριβη του σαν βάση. Ακόμη κι αν είχε να την δει με τα μάτια του για μήνες. Το τέμπο της αφήγησης που ορίζουν οι πάντα μελωδικές, όσο και χαμηλότονες νότες του τροβαδούρου, κυλάει αργά και σταθερά, με ασίγαστο πάντως ενδιαφέρον, ίσαμε την δακρύβρεχτη σκηνή, σιμά στο νεκρικό κρεβάτι της αιώνιας αγαπημένης. Λήψη που δύσκολα θα αφήσει κάποιον χωρίς ένα ελάχιστο βούρκωμα στο βλέμμα.

Μια ματιά στο εύθραυστο πρόσωπο ενός από τους πιο γήινους αστέρες που ανέδειξε ο εικοστός αιώνας, μας σερβίρει ο έμπειρος σκηνοθέτης ροκιουμένταρυ, αφού ομοίως έχει παρουσιάσει φιλμικά ντοκουμέντα για την άστατη ζωή της Whitney και τον ανατρεπτικό βίο του Curt Cobain. Αυτή του η προσπάθεια εδώ είναι κάμποσο διαφορετική, αφού και ο ίδιος παίρνει ενεργό μέρος στην παράσταση, ως βασικό της κομμάτι και αυτόπτης παρατηρητής, κάτι που σπανίζει η αλήθεια είναι στις εφαρμογές των μοντέρνων τεκμηριώσεων. Κάτι που δεν είναι κατ ανάγκη θετικό, αφού εκ των προτέρων και ο ίδιος έχει αποφασίσει για την θέση που θα πάρει πάνω στο (όποιο) ζήτημα. Χωρίς όμως να του το έχει ζητήσει κανείς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Strada Films!

Άγια Νύχτα, σε προσμένουν με χαρά οι...μελανοί

του zerVo (@moviesltd)

Βασισμένο σε έναν διάσημο αστικό μύθο και με αφορμή μια σειρά παράξενων δολοφονιών γυναικών στα περίχωρα του Μόντρεαλ, το Καναδέζικης κοπής σλάσερ Black Christmas, σε σκηνοθεσία του Bob Clark με μια ομάδα διάσημων αστέρων όπως οι John Saxon, Olivia Hussey, Margot Kidder, Keir Dullea, κατέγραψε μια από τις πλέον ανέλπιστες, χαμηλού κόστους, επιτυχίες της σεζόν 1975 για το στούντιο της Warner. Στην Αμερικάνικη αγορά η ταινία προωθήθηκε μάλιστα με τον τίτλο Silent Night, Evil Night, προκειμένου να αποφευχθούν παρεξηγήσεις στο κοινό, πως πρόκειται για μια ακόμη blaxploitation παραγωγή που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Το πετυχημένο τελικό σκορ στα ταμεία, με τον δεκαπλασιασμό σχεδόν του αρχικού κόστους των 600 χιλιάδων δολαρίων, οδήγησε σε μια πρώτη αναθεώρηση του τίτλου στα 2006, χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα για την Dimension Films. Αυτή εδώ είναι η δεύτερη φορά που η μαρκίζα επανέρχεται, υπό την σκέπη της τωρινής κυρίαρχου στο είδος Blumhouse.

Χριστούγεννα πλησιάζουν και στον χώρο του ανδροκρατούμενου κολεγίου Χόθορν, οι προετοιμασίες για την μεγάλη φιέστα που θα σημάνει την έναρξη των διακοπών, συνεχίζονται πυρετωδώς. Ανάμεσα στα μουσικοχορευτικά σκετς των σπουδαστών, το πιο ξεχωριστό θα είναι εκείνο που θα αποδώσει μια τετράδα κοριτσιών, καυτηριάζοντας την στάση της πρυτανείας μπροστά στην ανήθικη δράση κάποιων αγοριών, που πολλάκις στο παρελθόν έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά τις πιο αδύναμες κοπέλες. Όπως την Ράιλυ Στόουν, το πιο συνεσταλμένο, ίσως, μέλος του κουαρτέτου, που ελάχιστο καιρό πριν έπεσε θύμα βιασμού από τον δημοφιλή ηγέτη της ανδρικής αδελφότητας Μπράιαν Χάντλευ, χωρίς μάλιστα εκείνος να δεχτεί την παραμικρή τιμωρία.

Η προκλητική στάση της κοριτσίστικης ομάδας, θα ανοίξει πόλεμο και θα προκαλέσει την μήνη της αγορίστικης κοινότητας, με συνέπεια όλες τους να αρχίσουν να δέχονται απειλητικά μηνύματα στο κινητό τους. Από λογαριασμό μάλιστα που συνδέεται με το όνομα του ιδρυτή της σχολής, φημισμένου για τις μισογύνικες τάσεις του. Κατάσταση πριν το διάλειμμα για τις γιορτές, που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο αινιγματική, καθώς τα ίχνη των κοριτσιών θα αρχίσουν να χάνονται, μυστηριωδώς, το ένα μετά το άλλο.

Διαφοροποιημένο κατάτι στην βάση του, αφού τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα με την έναρξη του Xmas Break, εμφανίζεται το φιλόδοξο ετούτο σίκουελ, που φέρει την υπογραφή μιας ακόμη κυρίας στο γενικό σύνολο, της όχι και τόσο πεπειραμένης Sophia Takal, που εμφανώς έχει επηρεαστεί από την συνθηματική άποψη του #Metoo, περνώντας τις κύριες ιδέες του κινήματος, σε κάθε σημείο του σεναρίου της. Με την μόνη διαφορά πως την επαναστατική παντιέρα της, την υψώνει πολύ άγαρμπα και ιδιαίτερα φανατικά, παρουσιάζοντας τα σερνικά σαν εκπροσώπους του σατανά στην γη, ξεχωρίζοντας βεβαίως μόνο εκείνο με τις θηλυπρεπείς ιδιαιτερότητες, που είναι και το μοναδικό που μπορεί να κερδίσει την συμπάθεια (και μόνον) του ωραίου, αλλά και στην αλήθεια ισχυρού, γένους.

Όλοι οι υπόλοιποι είναι γουρούνια, όντα χωρίς λογική και σύνεση, που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το σεξ, ακόμη και με το ζόρι. Ή μάλλον καλύτερα, μόνο με το ζόρι, αφού η γυναικεία αντίσταση είναι εκείνη που εξάπτει ακόμη πιότερο την λίμπιντο τους. Συνέπεια τούτου είναι να φτάσουμε σε ένα ημίωρο φινάλε αποκαλύψεων, βουτηγμένο όχι στο κόκκινο αίμα, αλλά στο μαύρο πηχτό μελάνι που αναβλύζει η προτομή του γενάρχη Χόθορν και δίνει τις εντολές στα αγοράκια για να πραγματοποιήσουν το απόλυτο ξέσπασμα της βίας προς τις κατατρομαγμένες, όσο όμως και αποφασισμένες μαθητριούλες. Κακά τα ψέματα όμως, η εχθρική στάση προς τους οποιουσδήποτε άρρενες της υπόθεσης (ακόμη και ο διευθυντής του σχολείου, με την εμβληματική φιγούρα από το πρώτο Saw του Cary Elwes, έχει προϊστορία βιαιοτήτων προς τις σπουδάστριες) μοιάζει και είναι τόσο αφύσικη, σε σημείο που να προκαλεί την βασικότατη απορία στο κοινό: Για ποιον ακριβώς λόγο ένα κοριτσόπουλο να διαλέξει να φοιτήσει σε αυτό το σχολείο, όταν εκ των προτέρων γνωρίζει πως κάποια στιγμή θα βρεθεί δέσμιο, υπό την επήρεια ουσιών, να κάνει τα σεξουαλικά χατίρια ενός ρασοφόρου μόρτη?

Ως χόρορ το έργο δεν διακρίνεται ούτε μισό δευτερόλεπτο για την πρωτοτυπία στην αφήγηση του, ούτε βέβαια για καμιά σπέσιαλ καινοτομία στην μέθοδο που μοιράζει ανατριχίλες και ξεσπάσματα. Τα ίδια και τα ίδια κοψοχολιάσματα, με τα γατιά, τις ντουλάπες και τους θορύβους, που έχουμε παρακολουθήσει μυριάδες φορές από την εποχή των Cravenικών Screams, για τα οποία είμαστε το λιγότερο υποψιασμένοι. Αν κάτι σώνει τα Μαύρα Χριστούγεννα από το ολοκληρωτικό ναυάγιο, αυτή είναι η παρουσία της (30χρονης για να περνιέται εύκολα για μαθητούδι) Imogen Poots, που αν μη τι άλλο χάρη στην γνώση που απέκτησε συμμετέχοντας στα Fright Night (ριμέικ επίσης) και Green Room, μπορεί να σταθεί με άνεση στην απόδοση της μορφής της φοβισμένης πιτσιρίκας. Η Εγγλέζα ενζενί μια εκφραστικότητα την διαθέτει στην ματιά της, αλλά και μια ιδιόμορφη μελαγχολία, που προκαλεί εντύπωση για το πως δεν έχει ακόμη καταφέρει μια διανομή της προκοπής. Και όχι την ανάλωση σε ρολάκια, στις διασκευασμένες στο πόδι σχεδόν, δευτεράντζες, όπως αυτή εδώ η ανακατωσούρα τρόμου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Οι ποιητές είναι φευγαλέα πλάσματα παντρεμένα με την Μούσα τους! Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης: μια όμορφη και τρυφερή ιστορία ενός εξαίσιου έρωτα, πέρα από σύνορα που υπερνικά ακόμα και τον θάνατο. Ενός έρωτα που στάθηκε μεγάλη έμπνευση για έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και τραγουδοποιό που λάτρεψε την Ελλάδα, τον Leonard Cohen, ο οποίος γνώρισε και ερωτεύτηκε στην Ύδρα την πανέμορφη νορβηγίδα μουσικό, Marianne Ilhen που στάθηκε Μούσα του για χρόνια και ενέπνευσε τα τραγούδια “So Long, Marianne”, “Hey, That’s No Way to Say Goodbye” και Songs From a Room‘s “Bird on the Wire”. Η πολύχρονη στενή σχέση τους ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1960 στην Ύδρα. Μέλη και οι δύο της μποέμικης καλλιτεχνικής κοινότητας στο ελληνικό νησί, μιας μεγάλης, πολυσυλλεκτικής παρέας που αποτελούσαν συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί αλλά και ντόπιοι. Η ταινία ακολουθεί βήμα προς βήμα τον δεσμό τους από τις πρώτες μέρες του μεγάλου έρωτα στην Ύδρα, την εσωτερική πάλη του Leonard καθώς δημιουργεί, το σεξ και τα ναρκωτικά ως κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας, τον ανοιχτό γάμο και την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια, καθώς ο Leonard Cohen γνώριζε την παγκόσμια καταξίωση.

Στην Ύδρα το 1968, ο 20χρονος τότε σκηνοθέτης, Nick Broomfield γνώρισε την Marianne, η οποία τον συνέστησε στη μουσική του Cohen και τον ώθησε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, αποτελώντας μεγάλη έμπνευση και για τον ίδιο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 σε διανομή της Strada Films!

Αν και βωβή θα μιλήσει στην καρδιά! Η πρώτη βωβή, έγχρωμη ταινία για μικρούς και μεγάλους, είναι το Τσάρλι του Θανάση Τσαλταμπάση, που αποτελεί μια παραγωγή της Red Line Productions.Ο Τσάρλι ξεπηδά από το παρελθόν και προσγειώνεται στο σύγχρονο παρόν. Ένας ρομαντικός περιπλανώμενος ονειροπόλος, μια ύπαρξη ευαίσθητη και τρυφερή που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Ένα μεσημέρι, καθισμένος στο παγκάκι ενός πάρκου, ξεφυλλίζει μια εφημερίδα στην οποία υπάρχει ένα μήνυμα αποκλειστικά για αυτόν. Εάν περάσει πέντε δοκιμασίες με επιτυχία, τότε ένας πολύ μεγάλος θησαυρός θα γίνει δικός του. Χωρίς να χάσει χρόνο, αποδέχεται την πρόκληση και από αυτό το σημείο ξεκινάνε οι περιπέτειες του. Μία νοσταλγική κωμική περιπέτεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αγάπης, τους ρόλους της ζωής και τις αξίες της. Μια ταινία – ύμνος στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα.

Βεβαίως πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, ενώ το λοιπό καστ αποτελούν οι Γιώργος Κοψιδάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Αγοραστή Αρβανίτη, Δημήτρης Παπανικολάου, Σπύρος Παππάς, Μαριάννα Τουντασάκη, Νίκος Φιλημέγκας, Φοίβος Παπακώστας, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκυ Κυριακοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Village!

Το καλύτερο δώρο είναι η εκδίκηση! Πάνω στη γιορτινή περίοδο των φετινών Χριστουγέννων, έρχεται μια νέα, δυναμική ανάγνωση της γνωστής, cult ταινίας τρόμου, στην οποία ένας μανιακός δολοφόνος με άγνωστα κίνητρα, σφάγιαζε τα μέλη μιας αδελφότητας. Τα κορίτσια του κολεγίου ετοιμάζονται να υποδεχτούν την εορταστική περίοδο. Όμως τότε θα αρχίσουν οι φόνοι από έναν ψυχοπαθή με μια ανατριχιαστική μάσκα, που έχει διεισδύσει στο κολλέγιο. Όσο οι φόνοι συνεχίζονται, ξεσπάει ο πανικός και η αμοιβαία καχυποψία. Όμως ο δολοφόνος δεν έχει υπολογίσει ότι η αυτή η παρέα γυναικών, είναι πιο δυναμική απ’ όσο θα περίμενε. Οι ταινίες τρόμου των μεγάλων studio που έχουν σκηνοθετηθεί από γυναίκα, είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Στην περίπτωση της ταινίας Μαύρα Χριστούγεννα (Black Chrsitmas) έχουμε ένα θρίλερ για τη δύναμη των γυναικών, με γυναίκες ηρωίδες, που έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί από γυναίκες. Η Sophia Takal (Always Shine), συνυπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί αυτήν τη νέα, επίκαιρη και αιχμηρή διασκευή στο κλασικό slasher φιλμ τρόμου του 1974, που με τα χρόνια απέκτησε cult status.

Πρωταγωνιστούν Imogen Poots, Lily Donoghue, Aleyse Shannon, Brittany O'Grady, Caleb Eberhardt, Simon Mead, Cary Elwes.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Αν είχατε την ευκαιρία να ξαναζήσετε μια μέρα ή μια συγκεκριμένη περίοδο του παρελθόντος σας, ποια θα διαλέγατε; Θέλετε να περάσετε ένα βράδυ ως η Μαρία Αντουανέτα; Να προσποιηθείτε ίσως ότι βγήκατε για ποτό με τον Έρνεστ Χεμινγουέι; Ή μήπως να επιστρέψετε στην αγαπημένη ανάμνηση από το δικό σας παρελθόν; Η ήσυχη ζωή του 60άρη Βικτόρ ανατρέπεται τη μέρα που ο νεαρός Αντουάν τού προσφέρει μια μοναδική, πρωτοποριακή μορφή ψυχαγωγίας. Χάρη σε έναν μοναδικό συνδυασμό θεατρικών τεχνασμάτων και ιστορικής αναπαράστασης, η εταιρεία του Αντουάν χαρίζει την ευκαιρία στους πελάτες της να επιστρέψουν σε όποια χρονική περίοδο επιλέξουν. Ο Βίκτορ αποφασίζει να ταξιδέψει στη Λυόν του 1974 και να ξαναζήσει την πιο αξέχαστη εβδομάδα της ζωής του: όταν συνάντησε τον μεγάλο έρωτα της ζωής του 40 χρόνια πριν… Μπορεί, όμως, να νιώσει όπως τότε; Δύο χρόνια μετά το αφηγηματικά τολμηρό και ευρέως αναγνωρισμένο ντεμπούτο του, “Κύριος και Κυρία Αντελμάν”, ο Nicolas Bedos επιστρέφει με την ευφάνταστη και πρωτότυπη ταινία Ραντεβού στο Belle Époque (La Belle Époque) που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση για να πει μια ιστορία για τη νοσταλγία και την αγάπη και να κερδίσει τελικά την καρδιά μας.

Ο πολυαγαπημένος Daniel Auteuil, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Nicolas Bedos (“Κύριος και Κυρία Αντελμάν”), ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν για να ζήσει την στιγμή που του άλλαξε τη ζωή και να θυμηθεί πώς είναι να ζεις πραγματικά. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών – Εκτός συναγωνισμού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός σε κατάσταση ισορροπίας! Η ταινία Οι Δύο Πάπες (The Two Popes) είναι μια παραγωγή του τηλεοπτικού δίαυλου Netflix και φέρει την υπογραφή του δημιουργού των φιλμς Η Πόλη του Θεού και Ο Επίμονος Κηπουρός. Πίσω από τα τείχη του Βατικανού, ο συντηρητικός Πάπας Βενέδικτος και ο φιλελεύθερος μελλοντικός Πάπας Φραγκίσκος πρέπει να βρουν κοινό έδαφος για να συνεχίσουν την πορεία της Καθολικής Εκκλησίας.Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Fernando Meirelles. Μια ενδόμυχη ματιά στην ιστορική αυτή στιγμή για την Καθολική Εκκλησία με ερμηνείες υψηλού επιπέδου που ήδη συζητιούνται για τα βραβεία Όσκαρ.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Anthony Hopkins και ο δυο φορές υποψήφιος για Έμμυ Jonathan Pryce πρωταγωνιστούν στη νέα ταινία του σημαντικού Βραζιλιάνου σκηνοθέτη που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Ο κατάσκοπος που με... αποκοίμισε

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γιατί ρε Ben Kingsley ακολουθείς τα βήματα του Nicolas Cage?

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ισραηλινός Eran Riklis. Και είναι η δεύτερη ταινία του που βλέπουμε στους κινηματογράφους στη χώρα μας. Η προηγούμενη ταινία του που είδαμε στην Ελλάδα ήταν το εξαιρετικό «Η λεμονιά» (Etz Limon, 2008) με την εκπληκτική Hiam Abbass.

Η υγρή φαντασίωση των τελευταίων δεκαετιών της ζωής του γράφοντος, η γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου του 1964 Ιταλίδα Monica Bellucci, δεν κάνει και πάααααρα πολλές κινηματογραφικές εμφανίσεις τελευταία. Ουσιαστικά, στην Ελλάδα την βλέπουμε για πρώτη φορά σε ταινία μετά το 2015 και το τζεϊμσμποντικό «Spectre»!!! Ενδιάμεσα, έχει παίξει στις εξής τρεις ταινίες, που δεν προβλήθηκαν ποτέ στη χώρα μας: «On the Milky Road» (2016) του (κι αυτού «κατεστραμμένου») Emir Kusturica, «Nekrotronic» (2018) ενός κάποιου Kiah Roache-Turner (!!!) και «Les plus belles années d'une vie» (2019) του Claude Lelouch, που ίσως να έχει αγοραστεί από κάποιο ελληνικό γραφείο διανομής, αφού ενώνει ξανά επί της μεγάλης οθόνης τους Anouk Aimée και Jean-Louis Trintignant 53 ολόκληρα χρόνια (!!!) μετά το μεγάλο τους σουξέ «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» (Un homme et une femme, 1966), με την απίστευτη μουσική του Francis Lai - σάλαλαλαλα, σάλαλαλαλα!!!

Η υπόθεση: Ο Αβραάμ ήταν κάποτε κορυφαίος πράκτορας των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών. Πλέον, όμως, έχει ουσιαστικά παροπλιστεί, κάτι που δεν του αρέσει καθόλου. Όταν θα του δοθεί η ευκαιρία να αναστήσει την καριέρα του, την αρπάζει χωρίς δεύτερη σκέψη αναλαμβάνοντας μία αποστολή που έχει να κάνει με πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Όμως, η Μοσάντ δεν τον εμπιστεύεται πια. Έτσι, έχει βάλει έναν νεαρό, έμπιστό της πράκτορα, τον Ντανιέλ, στο κατόπι του και ο στόχος της αποστολής είναι μία αινιγματική γυναίκα με θολές προθέσεις. Ο Ντανιέλ είναι γιος ενός παλιού συνεργάτη και φίλου του Αβραάμ. Κι ενώ στην αρχή κοιτάζει την όλη υπόθεση αποστασιοποιημένα, δεν θα αργήσει να αρχίσει να δένεται με τον Αβραάμ. Το θέμα είναι: μπορεί ο Αβραάμ να φέρει εις πέρας την αποστολή; Ή μήπως από θηρευτής θα γίνει απλά το θήραμα;

Η άποψή μας: Τι να πω; Κατάντια. Κατάντια για έναν ηθοποιό, που έχει θέλξει ως Γκάντι, που ήταν τρομερός στη «Λίστα του Σίντλερ», που πάθαινες πλάκα μαζί του βλέποντάς τον στο «Sexy Beast». Και τώρα; Ότι του προσφέρουν, το παίζει. Θα μου πεις: «Τι να κάνει ο άνθρωπος. Να πεθάνει από την πείνα; Αυτή είναι η δουλειά του, κάνει ότι καλύτερο μπορεί». Ξέρω κι εγώ; Πάντως, όχι, αυτό είναι κατάντια. Εδώ πχ είναι το μεγάλο όνομα – αν κι όχι ακριβώς ο βασικός πρωταγωνιστής – σε μια ταινία ντεμέκ κατασκοπική, όπου οι ρυθμοί είναι ράθυμοι και οι καταστάσεις πιο βαρετές από βαριεστημένη τηλεταινία. Πολύς (σχετικά) διάλογος, ένας κατάσκοπος που θέλει να βγει δικαιωμένος, ένας γεροντοέρωτας (μα πως να του κάτσει στην πραγματική ζωή η Μόνικα; δεν γίνεται με τίποτα!), προδοσίες και τα συναφή. Καμία έκπληξη.

Ψέματα: υπάρχει κάτι θετικό στην ταινία. Η Αμβέρσα είναι μια πολύ όμορφη πόλη και δίνει έξοχο φυσικό ντεκόρ για να γυριστούν ταινίες. Το επιπλέον κακό με τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως προωθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογικό-πολιτική ατζέντα, εντελώς φιλοϊσραηλινή, κάτι που δεν γίνεται καθόλου αθώα. Τίποτα δεν κάθεται έτσι όπως πρέπει στην ταινία: από τις ερωτικές (Παναγία μου) σκηνές, μέχρι τις σκηνές δράσης (γελάει ο κόσμος), το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο. Και ο παραλληλισμός με τον «Επίμονο κηπουρό» του Τζον Λε Καρέ; Τι λες τώρα; Καμία σχέση.

Και είναι να απορείς: βγαίνει αυτή η ταινία στις αίθουσες στη χώρα μας – που ούτε στην τηλεόραση μπορείς να την παρακολουθήσεις – κανονικά, με δημοσιογραφική προβολή κτλ, και οι «21 γέφυρες», που όσο να πεις, ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον το διαθέτουν, δεν έχει δημοσιογραφική προβολή – μάλλον επειδή η εγχώρια εταιρία διανομής φοβήθηκε τις κακές κριτικές – ή έτσι ήταν η επιλογή της μαμάς εταιρίας από το εξωτερικό. Εν πάση περιπτώσει, όσο και να το κουράζω δεν γεμίζει λέξεις το κείμενο – και τι νόημα έχει; Προσπεράστε. Δεν χρειάζεται να σας το επισημάνω εγώ. Το πράγμα μιλάει από μόνο του...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!

We Did Start The Fire!

του zerVo (@moviesltd)

Στην αναζήτηση του το Χόλιγουντ να εντοπίσει καινούργιους action αστέρες, σε όχι και λίγες περιπτώσεις έστρεψε το βλέμμα σε άλλου είδους, εξίσου δημοφιλή, θεάματα, επιχειρώντας την απόπειρα να τσιμπήσει τους εκεί πρωταγωνιστές τους. Τζακ ποτ που once upon a time πέτυχε στην αρπαγή του Schwartz από το μπόντι μπίλντινγκ και τους διαγωνισμούς Μίστερ Υφήλιος ή ακόμη πιο πρόσφατα, με την ανάδειξη ενός θρύλου του WWE, από παλαιστή The Rock, σε κορυφαία μορφή των μοντέρνων περιπετειών, Dwayne Johnson. Όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα και με την περίπτωση του πρωταθλητή του καναβάτσου John Cena, προσπάθεια που προς το παρόν όμως δεν έχει στεφθεί από κάποια σπουδαία επιτυχία.

Από τους καλύτερους και εμπειρότερους πυροσβέστες στα περίχωρα της Καλιφόρνια, ο Κάπτεν Τζέικ Κάρσον, ουκ ολίγες φορές έχει κατορθώσει να σώσει ανθρώπινες ζωές από τον υπέρτατο κίνδυνο, ένα γεγονός που του δίνει απεριόριστες ελπίδες για να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη θέση του διοικητή ολόκληρης της επαρχίας. Με τους περισσότερους από τους συνεργάτες του να εγκαταλείπουν για προσωπικούς λόγους ο καθένας το Σώμα, ο άφοβος διασώστης, δεν θα εγκαταλείψει την μάχη, αλλά επιμένοντας με την τριάδα των καλύτερων του αντρών, θα κάνει ότι καλύτερο περνά από το χέρι του για να βοηθήσει ακόμη περισσότερο κόσμο που τον έχει ανάγκη.

Η πιο πρόσφατη αποστολή, να βγάλει μέσα από ένα φλεγόμενο δίπατο, τρία ανήλικα παιδιά, θα είναι μια από τις πιο δύσκολες της καριέρας του, κατορθώνοντας εντέλει να τα οδηγήσει σώα και ασφαλή στο καταφύγιο του σταθμού που επιβλέπει. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει πως τα παιδάκια, δεν του έχουν αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια για την προσωρινή απουσία των γονιών τους. Γεγονός που θα τον οδηγήσει στο να αναλάβει έστω και για λίγο, μέχρι να επιληφθούν οι κοινωνικοί λειτουργοί, την φροντίδα τους. Έλα όμως που δεν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για το γεγονός πως τα τρία διαβολάκια, θα μετατρέψουν την πυροσβεστική έδρα πραγματικό πανδαιμόνιο!

Άντε τώρα να είσαι μπρατσαράς, ένας πραγματικός ήρωας στα μάτια των συντοπιτών σου, όλες οι κυρίες να κοιτάζουν σαν ξερολούκουμο γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει καμία άλλη επίσημη αγαπημένη και σου κληρώνει τέτοιο λαχείο. Αφού, τουλάχιστον τα δύο μικρότερα ζιζάνια, δεν πρόκειται να αφήσουν ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο στην μονάδα κι εκείνος, μέσα στην πλήρη γονική του άγνοια για το πως πρέπει να συμπεριφερθεί, να μην έχει την παραμικρή γνώση αντίδρασης. Και οι υπόλοιποι άλλωστε τριγύρω του. Πλακατζίδικο σου ακούγεται ε? Δεν είναι, ούτε καν πλησιάζει σε αυτό που ενδεχόμενα να αποκαλέσουμε διασκεδαστική οικογενειακή κομεντί.

Κι αυτό γιατί πρωτίστως οι σεναριογράφοι στην μανία τους να βγάλουν το γέλιο από τον θεατή, το πράττουν με τον πλέον άγαρμπο τρόπο, χρησιμοποιώντας ότι πιο φτηνό σε ανέκδοτα υπάρχει, αλλά και έχει χιλιοειπωθεί στο παρελθόν, σε ανάλογες κωμωδίες του τύπου Kindergaden Cop. Σκανταλιές υπερβολικές, συνοδευόμενες από τις μπέιμπισίττερ υποχρεώσεις της τετράδας (ο ένας είναι ένα αμίλητο θηρίο με ένα τσεκούρι μόνιμα στον ώμο, ο άλλος είναι ο Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ και ο τρίτος της περιφερειακής ομήγυρης ένας αδιάφορος φωνακλάς) για να επιβάλλουν την τάξη, αλλάζοντας καμιά φορά και πάνες. Σιγά το δύσκολο ρε παίδες, κανείς δεν γεννήθηκε μπαμπάς.

Ο Cena στην ουσία αποδεικνύει πως δεν του πηγαίνει ο κωμικός ρόλος, αφού ούτε καν πλησιάζει εκφραστικά στην απαίτηση. Ας παραμείνει τουλάχιστον, αφού επιθυμεί να συνεχίσει πορεία στο σινεμά, σε χαρακτήρες που ταιριάζουν στην μόστρα και την σωματοδομή του, όπως εκείνος που, τουλάχιστον, του βγήκε αξιοπρεπής στον Bumblebee. Με πλάκες της πλάκας, μορφασμούς αστείους τάχαμου που θα κάνουν μόνο τα εξάχρονα να ξεκαρδιστούν, αλλά και ένα ειδύλλιο με την γιατρίνα Judy Greer να σιγοκαίει, το Παίζοντας με την Φωτιά (Playing With Fire) προστίθεται κι εκείνο στην μακρά λίστα των μέτριων family films που κάποτε θα μπουν για ανακύκλωση στο τηλεοπτικό πρόγραμμα των Κυριακάτικων απογευμάτων.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Το... γύρισμα της τύχης!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων, που μιλάει για ένα σουρεαλιστικό (;) ντοκιμαντέρ

Ο Salvador Simó σπούδασε στο Αμερικάνικο Ινστιτούτο Animation, στο Λος Άντζελες και στο CECC της Καταλονίας. Αφού έζησε για κάποια χρόνια στις ΗΠΑ, επιστρέφοντας στην Ευρώπη, συνεργάστηκε με τη Disney στο Παρίσι, όπου και έζησε δύο χρόνια. Αργότερα, μετακόμισε στο Λονδίνο με σκοπό να εργαστεί στο τμήμα του previsualisation και layout της κορυφαίας εταιρείας MPC, σε οπτικοακουστικά έργα όπως η «Νάρνια», «Ο Πρίγκιπας της Περσίας« και «James Bond: Skyfall». Το 2014 συνεργάζεται ξανά με την MPC πλέον ως επικεφαλής του τμήματος οπτικών εφέ για τις ταινίες «Το βιβλίο της ζούγκλας» και «Πειρατές της Καραϊβικής: Οι νεκροί δεν λένε παραμύθια». Το 2016 επέστρεψε στην Ισπανία με σκοπό να σκηνοθετήσει την ταινία «Ο Μπουνιουέλ στο λαβύρινθο με τις χελώνες». Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί: και οι τρεις του ταινίες μεγάλου μήκους είναι κινουμένων σχεδίων. Και η επόμενη ταινία του θα είναι κινουμένων σχεδίων. Τίτλος της: «Dragonkeeper» και μεταξύ των ηθοποιών που θα δανείσουν τη φωνή τους στους ήρωες είναι και ο Bill Nighy.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel του Fermín Solís. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις ΗΠΑ, στο Animation Is Film Festival, στο Λος Άντζελες, τον Οκτώβριο του 2018. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η ταινία τιμήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου ως το καλύτερο ευρωπαϊκό φιλμ κινουμένων σχεδίων στα (εντελώς πρόσφατα) European Film Awards, ενώ είναι υποψήφια και για τέσσερα βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ): κινουμένων σχεδίων, νέου σκηνοθέτη, διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής.

Η υπόθεση: Παρίσι, 1930. Ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Λουίς Μπουνιουέλ είναι ήδη οι κύριες μορφές του σουρεαλιστικού κινήματος. Σε σενάριο του Νταλί ο Μπουνιουέλ σκηνοθετεί τον «Ανδαλουσιανό σκύλο», που προκαλεί μεγάλη εντύπωση στα καλλιτεχνικά σαλόνια της εποχής. Απροσδόκητα, ο Μπουνιουέλ δεν μπορεί να βρει χρηματοδότη μετά το σκάνδαλο που περιβάλλει τη δεύτερη ταινία που γυρίζει με τον Νταλί, τη «Χρυσή εποχή». Ευρισκόμενος σε αδιέξοδο και χωρίς τη συμπαράσταση του Νταλί, που επιλέγει πιο... προσοδοφόρες ασχολίες, ο Μπουνιουέλ αποφασίζει – απρόθυμα αρχικά αλλά με μεγάλο ενθουσιασμό στη συνέχεια – να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις φτωχότερες ισπανικές περιφέρειες, τη Λας Ούρδες. Ναι, ο άρχοντας του σουρεαλισμού, επιλέγει να γυρίσει ντοκιμαντέρ. Πού θα βρει όμως τα χρήματα; Πόσο θα τον βοηθήσει ο αναρχικός γλύπτης φίλος του, Ραμόν Ασίν και με ποιον τρόπο; Και θα μπορέσει ποτέ ο Μπουνιουέλ να ολοκληρώσει τα γυρίσματα;

Η άποψή μας: Ο Luis Buñuel είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες – ίσως και ο πιο αγαπημένος. Για να τα λέμε όλα, και ο Salvador Dali είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ζωγράφους όλων των εποχών – αν όχι ο πιο αγαπημένος. Ήτοι, ο σουρεαλισμός μου πάει με την ψυχολογία που έχω! Μου αρέσει όμως ο φορμαλιστικός σουρεαλισμός, ο καλόγουστος, ο εύκολα κατανοητός, ο πανεύκολος στην ερμηνεία των συμβόλων του. Λιωμένα ρολόγια. Κι ένα ξυράφι που κόβει ένα μάτι στα δύο! Θεοί, θεοί, θεοί, τι να λέμε! Εντάξει, για τον Dali γνωρίζαμε το... κουσούρι του: φιλοχρήματος. Και από πολιτική; Χμ, άστο καλύτερα. Λες και οι σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν δικαιούνται να είναι πρώτα και πάνω από όλα, άνθρωποι! Έχω πάει στη Φιγκέρες, στην Ισπανία, στο σπίτι – μουσείο του, εκεί που είναι θαμμένος: πίσω από τις τουαλέτες! Μεγάλη μούρη, μορφάρα.

Για τον Buñuel να πω την αμαρτία μου, δεν είχα μελετήσει την προσωπικότητά του: μου αρκούσε να απολαμβάνω την κάθε του ταινία (σημείωση: αν δεν έχετε δει τίποτε από τον τεράστιο αυτόν σκηνοθέτη, ας λειτουργήσει αυτή η ταινία ως αφετηρία για να γνωρίσετε το σπουδαίο έργο του). Κι έρχεται αυτή η τόσο αγαπησιάρικη, ιδιαίτερη και γιατί όχι, αποκαλυπτική ταινία κινουμένων σχεδίων για ενηλίκους, για να φωτίσει μερικά πράγματα της ιστορίας και της προσωπικότητάς του. Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι την τρίτη του ταινία ο Μπουνιουέλ την γύρισε εντελώς κατά τύχη – κυριολεκτικά; Ένα βιβλίο, ένα λαχείο, ένας καλός φίλος κι ενώ παντού αδιέξοδο, να που ξεπροβάλει φως στην άκρη του τούνελ! Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι ο Μπουνιουέλ φοβόταν τους... κόκορες; Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι μπροστά στο καλλιτεχνικό του όραμα ο Μπουνιουέλ δεν υπολόγιζε χρήματα, καλούς τρόπους ή κάποια εμπόδια όπως η... πραγματικότητα;

Κι όμως. Ντοκιμαντέρ σου λέει ο άλλος: εκεί όπου η κάμερα καταγράφει μόνον την... αλήθεια. Ναι, στην περιοχή Λας Ούρδες οι χωρικοί είχαν ως έθιμο κάποια συγκεκριμένη μέρα γιορτής, να ιππεύουν τα άλογά τους και να... αποκεφαλίζουν κόκορες κρεμασμένους σε σύρματα! Φρικαλέο; Τρομαχτικό; Παγανιστικό; Απαράδεκτο; Όλα αυτά ισχύουν. Ο Μπουνιουέλ, όμως, γοητευμένος όπως μαθαίνουμε με την ιδέα του θανάτου, καιγόταν περισσότερο για κάτι άλλο: πώς θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτόν τον αποκεφαλισμό σε κοντινό; Ε; Όποτε δεν μας βολεύει το υλικό, το... δημιουργούμε! Δημιουργούμε το γεγονός. Το... κατασκευάζουμε! Για να μην μιλήσουμε για την περίφημη σκηνή του γαϊδαράκου που κουβαλάει μελίσσια. Ο Μπουνιουέλ κατασκεύασε τη σκηνή. Ή τη σκηνή με τα κατσίκια που... τσακίζονται στα βράχια! Έχετε δει εσείς ποτέ κατσίκια να τσακίζονται στα βράχια; Ας είναι καλά οι... πυροβολισμοί. Κατασκευή λοιπόν κι εδώ. Την... αλήθεια του όμως την είπε ο τεράστιος σκηνοθέτης.

Παρένθεση: χρήσιμο είναι αν νιώσετε την ανάγκη να δείτε τούτο το φιλμ, να δείτε και τη «Γη χωρίς ψωμί», την τρίτη ταινία του Μπουνιουέλ, τα γυρίσματα της οποίας αποτελούν το θέμα της ταινίας κινουμένων σχεδίων! Σουρεαλισμός! Το φιλμάκι βρίσκεται εύκολα στο youtube. Δείτε το με τον ίδιο τον Μπουνιουέλ να αφηγείται. Και μετά δείτε πώς έφτασε σε αυτό το αποτέλεσμα μέσω του animation. Και είναι το animation επίσης πολύ ταιριαστό με τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη. Έτσι μπορούμε να «δούμε» τους εφιάλτες του: σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έμοιαζαν με πίνακες του Νταλί! Με ελέφαντες με λεπτά, μακριά άκρα και με κίτρινες πεταλούδες που ξεπρόβαλαν πάντοτε ωσάν προάγγελος θανάτου! Και το κοριτσάκι. Και οι εκκλησίες. Και οι δυσκολίες της ζωής. Και η απομόνωση. Και το βρώμικο ψωμί, το βουτηγμένο στα ακόμα πιο βρώμικα νερά του ποταμιού. Ζωή σου λέει ο άλλος.

Ο Simó κάνει εξαιρετική δουλειά και οι εικόνες του μένουν στο μυαλό του θεατή, όπως και η φοβερή μουσική. Πέρα όλων των άλλων, η ταινία μας συστήνει μια προσωπικότητα την οποία δεν γνωρίζαμε: τον Ραμόν Ασίν, που κατά πως φαίνεται, θα του άξιζε να γυριστεί μια βιογραφική ταινία για χάρη του. Επίσης, ενθέτει αυθεντικές σκηνές από το ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία των κινουμένων σχεδίων – πανέξυπνο τρικ. Και σε ότι αφορά τις αποκαλύψεις; Εντάξει, μπορεί να μην είναι και όλες αληθινές. Ή μήπως είναι; Όμορφο φιλμ, έξυπνο φιλμ, μια χαρά ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Danaos Films!

Τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα! Η Tanweer Productions και ο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής παρουσιάζουν την Ευτυχία, την μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή του 2019. Βασισμένη στον ταραχώδη βίο και το σπουδαίο έργο που κληρονόμησε η ελληνική μουσική από τη μεγαλειώδη πένα της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, η ταινία, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη, αντλεί έμπνευση από τα πάθη και τις αδυναμίες αυτής της πληθωρικής, αντισυμβατικής και πρωτοπόρου γυναίκας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό τραγούδι. Η μοναδική της προσωπικότητα αποτυπώθηκε στους στίχους της που έγιναν μερικές από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες, όπως τα «Περασμένες μου αγάπες», «Όνειρο απατηλό», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ΄ Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι». Ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών. Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια. Μία δασκάλα που γίνεται ηθοποιός στα μπουλούκια και στο θέατρο, μία ποιήτρια που γίνεται η μεγαλύτερη Ελληνίδα στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάζεται με όλες τις διάσημες μουσικές προσωπικότητες της χώρας, από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, ως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι, υψώνοντας θαρραλέα ανάστημα, σε έναν σκληρό και τυπικά ανδροκρατούμενο κόσμο.

Ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης συναντά την ασυμβίβαστη Ευτυχία στο πρόσωπο της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και της Κάτιας Γκουλιώνη, που υποδύονται τη στιχουργό σε δύο διαφορετικές ηλικίες. Στο πλάι αυτής της καθαρόαιμης καλλιτέχνιδας στέκονταν οι πιο κοντινοί της άνθρωποι χάρη στους οποίους κατόρθωνε να ισορροπεί το δημιουργικό της δαιμόνιο με την αιρετική -για την εποχή- προσωπικότητα και ζωή της.Τους ρόλους αυτούς αναλαμβάνουν οι Ντίνα Μιχαηλίδου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ευγενία Σαμαρά και Γιάννης Δρακόπουλος. Γνωστές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής ζωντανεύουν μέσα από ένα επιτελείο γνωστών ηθοποιών, όπως οι Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αντώνης Λουδάρος, Κρατερός Κατσούλης, η Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Χάρης Μαυρουδής, Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου και ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!