Movies Ltd

Ο κατάσκοπος που με... αποκοίμισε

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γιατί ρε Ben Kingsley ακολουθείς τα βήματα του Nicolas Cage?

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ισραηλινός Eran Riklis. Και είναι η δεύτερη ταινία του που βλέπουμε στους κινηματογράφους στη χώρα μας. Η προηγούμενη ταινία του που είδαμε στην Ελλάδα ήταν το εξαιρετικό «Η λεμονιά» (Etz Limon, 2008) με την εκπληκτική Hiam Abbass.

Η υγρή φαντασίωση των τελευταίων δεκαετιών της ζωής του γράφοντος, η γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου του 1964 Ιταλίδα Monica Bellucci, δεν κάνει και πάααααρα πολλές κινηματογραφικές εμφανίσεις τελευταία. Ουσιαστικά, στην Ελλάδα την βλέπουμε για πρώτη φορά σε ταινία μετά το 2015 και το τζεϊμσμποντικό «Spectre»!!! Ενδιάμεσα, έχει παίξει στις εξής τρεις ταινίες, που δεν προβλήθηκαν ποτέ στη χώρα μας: «On the Milky Road» (2016) του (κι αυτού «κατεστραμμένου») Emir Kusturica, «Nekrotronic» (2018) ενός κάποιου Kiah Roache-Turner (!!!) και «Les plus belles années d'une vie» (2019) του Claude Lelouch, που ίσως να έχει αγοραστεί από κάποιο ελληνικό γραφείο διανομής, αφού ενώνει ξανά επί της μεγάλης οθόνης τους Anouk Aimée και Jean-Louis Trintignant 53 ολόκληρα χρόνια (!!!) μετά το μεγάλο τους σουξέ «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» (Un homme et une femme, 1966), με την απίστευτη μουσική του Francis Lai - σάλαλαλαλα, σάλαλαλαλα!!!

Η υπόθεση: Ο Αβραάμ ήταν κάποτε κορυφαίος πράκτορας των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών. Πλέον, όμως, έχει ουσιαστικά παροπλιστεί, κάτι που δεν του αρέσει καθόλου. Όταν θα του δοθεί η ευκαιρία να αναστήσει την καριέρα του, την αρπάζει χωρίς δεύτερη σκέψη αναλαμβάνοντας μία αποστολή που έχει να κάνει με πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Όμως, η Μοσάντ δεν τον εμπιστεύεται πια. Έτσι, έχει βάλει έναν νεαρό, έμπιστό της πράκτορα, τον Ντανιέλ, στο κατόπι του και ο στόχος της αποστολής είναι μία αινιγματική γυναίκα με θολές προθέσεις. Ο Ντανιέλ είναι γιος ενός παλιού συνεργάτη και φίλου του Αβραάμ. Κι ενώ στην αρχή κοιτάζει την όλη υπόθεση αποστασιοποιημένα, δεν θα αργήσει να αρχίσει να δένεται με τον Αβραάμ. Το θέμα είναι: μπορεί ο Αβραάμ να φέρει εις πέρας την αποστολή; Ή μήπως από θηρευτής θα γίνει απλά το θήραμα;

Η άποψή μας: Τι να πω; Κατάντια. Κατάντια για έναν ηθοποιό, που έχει θέλξει ως Γκάντι, που ήταν τρομερός στη «Λίστα του Σίντλερ», που πάθαινες πλάκα μαζί του βλέποντάς τον στο «Sexy Beast». Και τώρα; Ότι του προσφέρουν, το παίζει. Θα μου πεις: «Τι να κάνει ο άνθρωπος. Να πεθάνει από την πείνα; Αυτή είναι η δουλειά του, κάνει ότι καλύτερο μπορεί». Ξέρω κι εγώ; Πάντως, όχι, αυτό είναι κατάντια. Εδώ πχ είναι το μεγάλο όνομα – αν κι όχι ακριβώς ο βασικός πρωταγωνιστής – σε μια ταινία ντεμέκ κατασκοπική, όπου οι ρυθμοί είναι ράθυμοι και οι καταστάσεις πιο βαρετές από βαριεστημένη τηλεταινία. Πολύς (σχετικά) διάλογος, ένας κατάσκοπος που θέλει να βγει δικαιωμένος, ένας γεροντοέρωτας (μα πως να του κάτσει στην πραγματική ζωή η Μόνικα; δεν γίνεται με τίποτα!), προδοσίες και τα συναφή. Καμία έκπληξη.

Ψέματα: υπάρχει κάτι θετικό στην ταινία. Η Αμβέρσα είναι μια πολύ όμορφη πόλη και δίνει έξοχο φυσικό ντεκόρ για να γυριστούν ταινίες. Το επιπλέον κακό με τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως προωθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογικό-πολιτική ατζέντα, εντελώς φιλοϊσραηλινή, κάτι που δεν γίνεται καθόλου αθώα. Τίποτα δεν κάθεται έτσι όπως πρέπει στην ταινία: από τις ερωτικές (Παναγία μου) σκηνές, μέχρι τις σκηνές δράσης (γελάει ο κόσμος), το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο. Και ο παραλληλισμός με τον «Επίμονο κηπουρό» του Τζον Λε Καρέ; Τι λες τώρα; Καμία σχέση.

Και είναι να απορείς: βγαίνει αυτή η ταινία στις αίθουσες στη χώρα μας – που ούτε στην τηλεόραση μπορείς να την παρακολουθήσεις – κανονικά, με δημοσιογραφική προβολή κτλ, και οι «21 γέφυρες», που όσο να πεις, ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον το διαθέτουν, δεν έχει δημοσιογραφική προβολή – μάλλον επειδή η εγχώρια εταιρία διανομής φοβήθηκε τις κακές κριτικές – ή έτσι ήταν η επιλογή της μαμάς εταιρίας από το εξωτερικό. Εν πάση περιπτώσει, όσο και να το κουράζω δεν γεμίζει λέξεις το κείμενο – και τι νόημα έχει; Προσπεράστε. Δεν χρειάζεται να σας το επισημάνω εγώ. Το πράγμα μιλάει από μόνο του...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!

We Did Start The Fire!

του zerVo (@moviesltd)

Στην αναζήτηση του το Χόλιγουντ να εντοπίσει καινούργιους action αστέρες, σε όχι και λίγες περιπτώσεις έστρεψε το βλέμμα σε άλλου είδους, εξίσου δημοφιλή, θεάματα, επιχειρώντας την απόπειρα να τσιμπήσει τους εκεί πρωταγωνιστές τους. Τζακ ποτ που once upon a time πέτυχε στην αρπαγή του Schwartz από το μπόντι μπίλντινγκ και τους διαγωνισμούς Μίστερ Υφήλιος ή ακόμη πιο πρόσφατα, με την ανάδειξη ενός θρύλου του WWE, από παλαιστή The Rock, σε κορυφαία μορφή των μοντέρνων περιπετειών, Dwayne Johnson. Όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα και με την περίπτωση του πρωταθλητή του καναβάτσου John Cena, προσπάθεια που προς το παρόν όμως δεν έχει στεφθεί από κάποια σπουδαία επιτυχία.

Από τους καλύτερους και εμπειρότερους πυροσβέστες στα περίχωρα της Καλιφόρνια, ο Κάπτεν Τζέικ Κάρσον, ουκ ολίγες φορές έχει κατορθώσει να σώσει ανθρώπινες ζωές από τον υπέρτατο κίνδυνο, ένα γεγονός που του δίνει απεριόριστες ελπίδες για να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη θέση του διοικητή ολόκληρης της επαρχίας. Με τους περισσότερους από τους συνεργάτες του να εγκαταλείπουν για προσωπικούς λόγους ο καθένας το Σώμα, ο άφοβος διασώστης, δεν θα εγκαταλείψει την μάχη, αλλά επιμένοντας με την τριάδα των καλύτερων του αντρών, θα κάνει ότι καλύτερο περνά από το χέρι του για να βοηθήσει ακόμη περισσότερο κόσμο που τον έχει ανάγκη.

Η πιο πρόσφατη αποστολή, να βγάλει μέσα από ένα φλεγόμενο δίπατο, τρία ανήλικα παιδιά, θα είναι μια από τις πιο δύσκολες της καριέρας του, κατορθώνοντας εντέλει να τα οδηγήσει σώα και ασφαλή στο καταφύγιο του σταθμού που επιβλέπει. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει πως τα παιδάκια, δεν του έχουν αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια για την προσωρινή απουσία των γονιών τους. Γεγονός που θα τον οδηγήσει στο να αναλάβει έστω και για λίγο, μέχρι να επιληφθούν οι κοινωνικοί λειτουργοί, την φροντίδα τους. Έλα όμως που δεν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για το γεγονός πως τα τρία διαβολάκια, θα μετατρέψουν την πυροσβεστική έδρα πραγματικό πανδαιμόνιο!

Άντε τώρα να είσαι μπρατσαράς, ένας πραγματικός ήρωας στα μάτια των συντοπιτών σου, όλες οι κυρίες να κοιτάζουν σαν ξερολούκουμο γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει καμία άλλη επίσημη αγαπημένη και σου κληρώνει τέτοιο λαχείο. Αφού, τουλάχιστον τα δύο μικρότερα ζιζάνια, δεν πρόκειται να αφήσουν ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο στην μονάδα κι εκείνος, μέσα στην πλήρη γονική του άγνοια για το πως πρέπει να συμπεριφερθεί, να μην έχει την παραμικρή γνώση αντίδρασης. Και οι υπόλοιποι άλλωστε τριγύρω του. Πλακατζίδικο σου ακούγεται ε? Δεν είναι, ούτε καν πλησιάζει σε αυτό που ενδεχόμενα να αποκαλέσουμε διασκεδαστική οικογενειακή κομεντί.

Κι αυτό γιατί πρωτίστως οι σεναριογράφοι στην μανία τους να βγάλουν το γέλιο από τον θεατή, το πράττουν με τον πλέον άγαρμπο τρόπο, χρησιμοποιώντας ότι πιο φτηνό σε ανέκδοτα υπάρχει, αλλά και έχει χιλιοειπωθεί στο παρελθόν, σε ανάλογες κωμωδίες του τύπου Kindergaden Cop. Σκανταλιές υπερβολικές, συνοδευόμενες από τις μπέιμπισίττερ υποχρεώσεις της τετράδας (ο ένας είναι ένα αμίλητο θηρίο με ένα τσεκούρι μόνιμα στον ώμο, ο άλλος είναι ο Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ και ο τρίτος της περιφερειακής ομήγυρης ένας αδιάφορος φωνακλάς) για να επιβάλλουν την τάξη, αλλάζοντας καμιά φορά και πάνες. Σιγά το δύσκολο ρε παίδες, κανείς δεν γεννήθηκε μπαμπάς.

Ο Cena στην ουσία αποδεικνύει πως δεν του πηγαίνει ο κωμικός ρόλος, αφού ούτε καν πλησιάζει εκφραστικά στην απαίτηση. Ας παραμείνει τουλάχιστον, αφού επιθυμεί να συνεχίσει πορεία στο σινεμά, σε χαρακτήρες που ταιριάζουν στην μόστρα και την σωματοδομή του, όπως εκείνος που, τουλάχιστον, του βγήκε αξιοπρεπής στον Bumblebee. Με πλάκες της πλάκας, μορφασμούς αστείους τάχαμου που θα κάνουν μόνο τα εξάχρονα να ξεκαρδιστούν, αλλά και ένα ειδύλλιο με την γιατρίνα Judy Greer να σιγοκαίει, το Παίζοντας με την Φωτιά (Playing With Fire) προστίθεται κι εκείνο στην μακρά λίστα των μέτριων family films που κάποτε θα μπουν για ανακύκλωση στο τηλεοπτικό πρόγραμμα των Κυριακάτικων απογευμάτων.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

Το... γύρισμα της τύχης!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων, που μιλάει για ένα σουρεαλιστικό (;) ντοκιμαντέρ

Ο Salvador Simó σπούδασε στο Αμερικάνικο Ινστιτούτο Animation, στο Λος Άντζελες και στο CECC της Καταλονίας. Αφού έζησε για κάποια χρόνια στις ΗΠΑ, επιστρέφοντας στην Ευρώπη, συνεργάστηκε με τη Disney στο Παρίσι, όπου και έζησε δύο χρόνια. Αργότερα, μετακόμισε στο Λονδίνο με σκοπό να εργαστεί στο τμήμα του previsualisation και layout της κορυφαίας εταιρείας MPC, σε οπτικοακουστικά έργα όπως η «Νάρνια», «Ο Πρίγκιπας της Περσίας« και «James Bond: Skyfall». Το 2014 συνεργάζεται ξανά με την MPC πλέον ως επικεφαλής του τμήματος οπτικών εφέ για τις ταινίες «Το βιβλίο της ζούγκλας» και «Πειρατές της Καραϊβικής: Οι νεκροί δεν λένε παραμύθια». Το 2016 επέστρεψε στην Ισπανία με σκοπό να σκηνοθετήσει την ταινία «Ο Μπουνιουέλ στο λαβύρινθο με τις χελώνες». Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί: και οι τρεις του ταινίες μεγάλου μήκους είναι κινουμένων σχεδίων. Και η επόμενη ταινία του θα είναι κινουμένων σχεδίων. Τίτλος της: «Dragonkeeper» και μεταξύ των ηθοποιών που θα δανείσουν τη φωνή τους στους ήρωες είναι και ο Bill Nighy.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel του Fermín Solís. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις ΗΠΑ, στο Animation Is Film Festival, στο Λος Άντζελες, τον Οκτώβριο του 2018. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η ταινία τιμήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου ως το καλύτερο ευρωπαϊκό φιλμ κινουμένων σχεδίων στα (εντελώς πρόσφατα) European Film Awards, ενώ είναι υποψήφια και για τέσσερα βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ): κινουμένων σχεδίων, νέου σκηνοθέτη, διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής.

Η υπόθεση: Παρίσι, 1930. Ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Λουίς Μπουνιουέλ είναι ήδη οι κύριες μορφές του σουρεαλιστικού κινήματος. Σε σενάριο του Νταλί ο Μπουνιουέλ σκηνοθετεί τον «Ανδαλουσιανό σκύλο», που προκαλεί μεγάλη εντύπωση στα καλλιτεχνικά σαλόνια της εποχής. Απροσδόκητα, ο Μπουνιουέλ δεν μπορεί να βρει χρηματοδότη μετά το σκάνδαλο που περιβάλλει τη δεύτερη ταινία που γυρίζει με τον Νταλί, τη «Χρυσή εποχή». Ευρισκόμενος σε αδιέξοδο και χωρίς τη συμπαράσταση του Νταλί, που επιλέγει πιο... προσοδοφόρες ασχολίες, ο Μπουνιουέλ αποφασίζει – απρόθυμα αρχικά αλλά με μεγάλο ενθουσιασμό στη συνέχεια – να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις φτωχότερες ισπανικές περιφέρειες, τη Λας Ούρδες. Ναι, ο άρχοντας του σουρεαλισμού, επιλέγει να γυρίσει ντοκιμαντέρ. Πού θα βρει όμως τα χρήματα; Πόσο θα τον βοηθήσει ο αναρχικός γλύπτης φίλος του, Ραμόν Ασίν και με ποιον τρόπο; Και θα μπορέσει ποτέ ο Μπουνιουέλ να ολοκληρώσει τα γυρίσματα;

Η άποψή μας: Ο Luis Buñuel είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες – ίσως και ο πιο αγαπημένος. Για να τα λέμε όλα, και ο Salvador Dali είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ζωγράφους όλων των εποχών – αν όχι ο πιο αγαπημένος. Ήτοι, ο σουρεαλισμός μου πάει με την ψυχολογία που έχω! Μου αρέσει όμως ο φορμαλιστικός σουρεαλισμός, ο καλόγουστος, ο εύκολα κατανοητός, ο πανεύκολος στην ερμηνεία των συμβόλων του. Λιωμένα ρολόγια. Κι ένα ξυράφι που κόβει ένα μάτι στα δύο! Θεοί, θεοί, θεοί, τι να λέμε! Εντάξει, για τον Dali γνωρίζαμε το... κουσούρι του: φιλοχρήματος. Και από πολιτική; Χμ, άστο καλύτερα. Λες και οι σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν δικαιούνται να είναι πρώτα και πάνω από όλα, άνθρωποι! Έχω πάει στη Φιγκέρες, στην Ισπανία, στο σπίτι – μουσείο του, εκεί που είναι θαμμένος: πίσω από τις τουαλέτες! Μεγάλη μούρη, μορφάρα.

Για τον Buñuel να πω την αμαρτία μου, δεν είχα μελετήσει την προσωπικότητά του: μου αρκούσε να απολαμβάνω την κάθε του ταινία (σημείωση: αν δεν έχετε δει τίποτε από τον τεράστιο αυτόν σκηνοθέτη, ας λειτουργήσει αυτή η ταινία ως αφετηρία για να γνωρίσετε το σπουδαίο έργο του). Κι έρχεται αυτή η τόσο αγαπησιάρικη, ιδιαίτερη και γιατί όχι, αποκαλυπτική ταινία κινουμένων σχεδίων για ενηλίκους, για να φωτίσει μερικά πράγματα της ιστορίας και της προσωπικότητάς του. Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι την τρίτη του ταινία ο Μπουνιουέλ την γύρισε εντελώς κατά τύχη – κυριολεκτικά; Ένα βιβλίο, ένα λαχείο, ένας καλός φίλος κι ενώ παντού αδιέξοδο, να που ξεπροβάλει φως στην άκρη του τούνελ! Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι ο Μπουνιουέλ φοβόταν τους... κόκορες; Ας πούμε: θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι μπροστά στο καλλιτεχνικό του όραμα ο Μπουνιουέλ δεν υπολόγιζε χρήματα, καλούς τρόπους ή κάποια εμπόδια όπως η... πραγματικότητα;

Κι όμως. Ντοκιμαντέρ σου λέει ο άλλος: εκεί όπου η κάμερα καταγράφει μόνον την... αλήθεια. Ναι, στην περιοχή Λας Ούρδες οι χωρικοί είχαν ως έθιμο κάποια συγκεκριμένη μέρα γιορτής, να ιππεύουν τα άλογά τους και να... αποκεφαλίζουν κόκορες κρεμασμένους σε σύρματα! Φρικαλέο; Τρομαχτικό; Παγανιστικό; Απαράδεκτο; Όλα αυτά ισχύουν. Ο Μπουνιουέλ, όμως, γοητευμένος όπως μαθαίνουμε με την ιδέα του θανάτου, καιγόταν περισσότερο για κάτι άλλο: πώς θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτόν τον αποκεφαλισμό σε κοντινό; Ε; Όποτε δεν μας βολεύει το υλικό, το... δημιουργούμε! Δημιουργούμε το γεγονός. Το... κατασκευάζουμε! Για να μην μιλήσουμε για την περίφημη σκηνή του γαϊδαράκου που κουβαλάει μελίσσια. Ο Μπουνιουέλ κατασκεύασε τη σκηνή. Ή τη σκηνή με τα κατσίκια που... τσακίζονται στα βράχια! Έχετε δει εσείς ποτέ κατσίκια να τσακίζονται στα βράχια; Ας είναι καλά οι... πυροβολισμοί. Κατασκευή λοιπόν κι εδώ. Την... αλήθεια του όμως την είπε ο τεράστιος σκηνοθέτης.

Παρένθεση: χρήσιμο είναι αν νιώσετε την ανάγκη να δείτε τούτο το φιλμ, να δείτε και τη «Γη χωρίς ψωμί», την τρίτη ταινία του Μπουνιουέλ, τα γυρίσματα της οποίας αποτελούν το θέμα της ταινίας κινουμένων σχεδίων! Σουρεαλισμός! Το φιλμάκι βρίσκεται εύκολα στο youtube. Δείτε το με τον ίδιο τον Μπουνιουέλ να αφηγείται. Και μετά δείτε πώς έφτασε σε αυτό το αποτέλεσμα μέσω του animation. Και είναι το animation επίσης πολύ ταιριαστό με τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη. Έτσι μπορούμε να «δούμε» τους εφιάλτες του: σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έμοιαζαν με πίνακες του Νταλί! Με ελέφαντες με λεπτά, μακριά άκρα και με κίτρινες πεταλούδες που ξεπρόβαλαν πάντοτε ωσάν προάγγελος θανάτου! Και το κοριτσάκι. Και οι εκκλησίες. Και οι δυσκολίες της ζωής. Και η απομόνωση. Και το βρώμικο ψωμί, το βουτηγμένο στα ακόμα πιο βρώμικα νερά του ποταμιού. Ζωή σου λέει ο άλλος.

Ο Simó κάνει εξαιρετική δουλειά και οι εικόνες του μένουν στο μυαλό του θεατή, όπως και η φοβερή μουσική. Πέρα όλων των άλλων, η ταινία μας συστήνει μια προσωπικότητα την οποία δεν γνωρίζαμε: τον Ραμόν Ασίν, που κατά πως φαίνεται, θα του άξιζε να γυριστεί μια βιογραφική ταινία για χάρη του. Επίσης, ενθέτει αυθεντικές σκηνές από το ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία των κινουμένων σχεδίων – πανέξυπνο τρικ. Και σε ότι αφορά τις αποκαλύψεις; Εντάξει, μπορεί να μην είναι και όλες αληθινές. Ή μήπως είναι; Όμορφο φιλμ, έξυπνο φιλμ, μια χαρά ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Danaos Films!

Τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα! Η Tanweer Productions και ο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής παρουσιάζουν την Ευτυχία, την μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή του 2019. Βασισμένη στον ταραχώδη βίο και το σπουδαίο έργο που κληρονόμησε η ελληνική μουσική από τη μεγαλειώδη πένα της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, η ταινία, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη, αντλεί έμπνευση από τα πάθη και τις αδυναμίες αυτής της πληθωρικής, αντισυμβατικής και πρωτοπόρου γυναίκας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό τραγούδι. Η μοναδική της προσωπικότητα αποτυπώθηκε στους στίχους της που έγιναν μερικές από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες, όπως τα «Περασμένες μου αγάπες», «Όνειρο απατηλό», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ΄ Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι». Ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών. Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια. Μία δασκάλα που γίνεται ηθοποιός στα μπουλούκια και στο θέατρο, μία ποιήτρια που γίνεται η μεγαλύτερη Ελληνίδα στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάζεται με όλες τις διάσημες μουσικές προσωπικότητες της χώρας, από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, ως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι, υψώνοντας θαρραλέα ανάστημα, σε έναν σκληρό και τυπικά ανδροκρατούμενο κόσμο.

Ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης συναντά την ασυμβίβαστη Ευτυχία στο πρόσωπο της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και της Κάτιας Γκουλιώνη, που υποδύονται τη στιχουργό σε δύο διαφορετικές ηλικίες. Στο πλάι αυτής της καθαρόαιμης καλλιτέχνιδας στέκονταν οι πιο κοντινοί της άνθρωποι χάρη στους οποίους κατόρθωνε να ισορροπεί το δημιουργικό της δαιμόνιο με την αιρετική -για την εποχή- προσωπικότητα και ζωή της.Τους ρόλους αυτούς αναλαμβάνουν οι Ντίνα Μιχαηλίδου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ευγενία Σαμαρά και Γιάννης Δρακόπουλος. Γνωστές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής ζωντανεύουν μέσα από ένα επιτελείο γνωστών ηθοποιών, όπως οι Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αντώνης Λουδάρος, Κρατερός Κατσούλης, η Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Χάρης Μαυρουδής, Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου και ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Ο μύθος ολοκληρώνεται. Η ιστορία ζει για πάντα! Η Lucasfilm και ο J.J.Abrams που επιστρέφει στη σκηνοθεσία, ενώνουν για μια ακόμη φορά τις δυνάμεις τους για ένα επικό ταξίδι σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά. Στη νέα ταινία Star Wars: Skywalker Η Άνοδος (Star Wars: The Rise of Skywalker), τον καθηλωτικό επίλογο του θρυλικού saga, θα γεννηθούν νέοι θρύλοι και θα δοθεί η τελευταία μάχη για την ελευθερία.

Με τους: Carrie Fisher, Mark Hamill, Adam Driver, Daisy Ridley, John Boyega, Oscar Isaac, Anthony Daniels, Naomi Ackie, Domhnall Gleeson, Richard E. Grant, Lupita Nyong’o, Keri Russell, Joonas Suotamo, Kelly Marie Tran, Ian McDiarmid & Billy Dee Williams.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Στα χνάρια των Φυγάδων

του zerVo (@moviesltd)

Είναι το κέντρο της Μητρόπολης. Ένα από τα πέντε διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, ούτε το μεγαλύτερο σε έκταση, ούτε το πιο πολυπληθές. Σίγουρα όμως το πιο φωτογραφημένο κι εκείνο με την περισσότερη επισκεψιμότητα του κόσμου, αφού αν κανείς δεν έχει περπατήσει τις πολυσύχναστες λεωφόρους του, στην ουσία είναι σαν να μην έχει επισκεφτεί το Μεγάλο Μήλο. Ένα μακρόστενο νησί είναι το Μανχάταν, που περικυκλώνεται από τους τρεις ποταμούς Χάτσον, Ιστ και Χάρλεμ, και σαν μοναδικό τρόπο οδικής επικοινωνίας με την ξηρά, έχει εικοσιμία θηριώδεις γέφυρες, αλλά και πάμπολλα υπόγεια τούνελ, ένα εκ των οποίων θα θυμόμαστε για πάντα, χάρη σε εκείνη την τρομερή περιπέτεια Daylight με τον Sly, πριν από δεκαετίες. Δίοδοι που αν σφραγιστούν, κανείς δεν μπορεί να διαφύγει του κυνηγητού, όπως να πληροφορεί το action θρίλερ, 21 Bridges.

Στα 13 του μόλις χρόνια έχασε τον λατρεμένο, αστυνομικό, πατέρα του, εν ώρα καθήκοντος ο Άντρε Ντέιβις, τραγικό γεγονός που τον ώθησε να ορκιστεί εκδίκηση στην μνήμη του, διώκοντας όλους εκείνους τους παράνομους που έχουν έλθει σε ένοπλη αντιπαράθεση με ένστολους. Και πραγματικά, επιθεωρητής του τμήματος ανθρωποκτονιών της Νέας Υόρκης σήμερα, έχει εξελιχθεί στον νούμερο ένα τιμωρό, όλων αυτών των αποβρασμάτων που επιτέθηκαν σε συναδέλφους του.

Και αυτή την στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη αποστολή της μέχρι ώρας καριέρας του, καθώς καλείται να εντοπίσει τα ίχνη δύο στυγερών δολοφόνων, που κατά την διάρκεια ληστείας μιας τεράστιας ποσότητας ναρκωτικών ουσιών, ανταπέδωσαν τα πυρά των αστυνομικών, προκαλώντας λουτρό αίματος, με συνέπεια τον αφανισμό μιας ολόκληρης διμοιρίας. Αναλαμβάνοντας την υπόθεση προσωπικά, η πρώτη εντολή που θα δώσει για να εντοπίσει τους δράστες, θα είναι να σφραγιστούν οι έξοδοι πέραν των σκοτεινών νυχτερινών δρόμων του Μανχάταν, προκειμένου οι εγκληματίες αργά ή γρήγορα να πέσουν στην φάκα που τους έχει στήσει.

Μόνο που ετούτη την φορά τα πράγματα δεν θα είναι σαν όλες τις προηγούμενες, αφού τα συμφέροντα γύρω από την διακίνηση της κοκαΐνης, έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους παντού, διαφθείροντας τους πάντες, μετατρέποντας ταυτόχρονα το έργο του συνετού Αντρέ, σε αδύνατο. Με μεθοδικότητα και εξυπνάδα στις κινήσεις του, ο νεαρός όσο και επιτυχημένος ινσπέκτορ, πολύ γρήγορα θα φτάσει στην άκρη του νήματος, δεν θα είναι όμως έτοιμος να κοντράρει την έκπληξη που θα εμφανιστεί μπροστά του.

Μια φορά κι έναν καιρό, αυτού του είδους οι παραγωγές, κυριολεκτικά έκαναν θραύση, εποχές βέβαια που προσωπικότητες σαν τον Stallone ή τον Willis, τις αναδείκνυαν σε χρυσοφόρες, άσχετα αν ο προϋπολογισμός τους δεν ήταν ανάλογα ακριβός. Και πραγματικά η παρούσα περίπτωση, αν θεωρητικά κυκλοφορούσε εκεί κάπου στα μέσα των 80s, θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είδαμε τώρα, τουλάχιστον σε ότι αφορά στον τομέα της φήμης και της εμπορικής αποδοχής της από το κοινό. Το είδος έχει εκλείψει κινηματογραφικά και η αιτία δεν είναι η αδιαφορία του κοινού, που κυριολεκτικά διψά για να το παρακολουθεί, μα κατά βάση η απουσία action heroes που θα μπουν στο πετσί του ρόλου του σκληροτράχηλου μπάτσου.

Όχι δηλαδή πως ο Chadwick Boseman δεν είναι αποτελεσματικός στην αποστολή που αναλαμβάνει να υποδυθεί το πεισμωμένο (ως ορφανό, όπως μας καταδεικνύει η εισαγωγική σεκάνς) χέρι του Νόμου, το αντίθετο μάλιστα. Το ειδικό του βάρος όμως ως αστέρα, αλλά και η κοστουμαρισμένη του μόστρα, χωρίς τα πέτσινα ενός παρανοίντ Ριγκς πχ, τον ορίζουν απλώς ως διεκπεραιωτικό του παρόντος μίσιον ιμπόσιμπλ. και ουχί απογειωτικό.

Η σκηνοθεσία του πεπειραμένου, τηλεοπτικά κατά κύριο λόγο, Brian Kirk, διαθέτει το απαιτούμενο τέμπο για να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το σφύριγμα της λήξης, βοηθούν σε αυτό άλλωστε και οι ιλιγγιώδεις εναέριες λήψεις πάνω από τους ουρανοξύστες, που δίνουν έναν πιο ρεαλιστικό τόνο στο εγχείρημα. Ακολουθώντας πιστά τις προσταγές του genre, δηλαδή το βασικό στόρι των ενάρετων κοπς που βαδίζουν στα χνάρια των ανήθικων κλεφτών, μιας και το κόλπο των τελευταίων πήγε ολοκληρωτικά στραβά στην εκτέλεση του. Μήπως όμως πίσω από αυτή την αποτυχία κρύβεται μια άλλη, μυστική, δράση, που κανείς δεν μπορεί να διακρίνει το ποιος είναι ο καλός και ο κακός της πλοκής. Μετά από μια σειρά καλοστημένες καταδιώξεις και ρυθμικές σκηνές, που σίγουρα έχουμε ματαδεί, η ίντριγκα οδηγείται στην σιγοβράζουσα ανατροπή, που ελάχιστοι δεν έχουν προβλέψει από νωρίτερα. Αξιοπρεπής προσπάθεια, αλλά βρείτε μας επιτέλους και έναν καινούργιο ανταγωνιστικό Sylvester βρε παιδιά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!

«Σαν βγω απ' αυτήν τη φυλακή»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Αλβανοί να ντουφεκάνε Αλβανούς;»

Ο Bujar Alimani γεννήθηκε το 1969 στο Πάτος της Αλβανίας. Σπούδασε Ζωγραφική και Σκηνοθεσία Θεάτρου στην Ακαδημία Καλών Τεχνών των Τιράνων. Το 1992 μετανάστευσε στην Ελλάδα, όπου και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές ελληνικές ταινίες. Το 2011 γύρισε την «Αμνηστία», την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Η «Αμνηστία» ήταν η πρώτη αλβανική ταινία που έλαβε χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκό ταμείο Eurimages. Επίσης, ήταν η πρώτη επίσημη συμμετοχή της Αλβανίας στην Berlinale, όπου προβλήθηκε στο τμήμα Forum κι απέσπασε το βραβείο CICAE. Η δεύτερη ταινία του, με τίτλο «Krom» –μια συμπαραγωγή ανάμεσα στην Αλβανία, το Κόσοβο, τη Γερμανία και την Ελλάδα – προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ ανά την υφήλιο.

Τούτη, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, Η Αντιπροσωπεία (Delegacioni), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ της Βαρσοβίας, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας το Μέγα Βραβείο και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε διάφορα άλλα φεστιβάλ, ανάμεσά τους και το περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Οκτώβριος 1990, Αλβανία. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Εμβέρ Χότζα και το ιδιότυπο κομουνιστικό καθεστώς συνεχίζει να ελέγχει την εξουσία στη χώρα απολυταρχικά. Φαίνεται όμως πως επιχειρούνται κάποια πρώτα βήματα εκδημοκρατισμού. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα που θέλει να δώσει το καθεστώς προς τα έξω. Μια αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επισκέπτεται τα Τίρανα προκειμένου τα μέλη της να διερευνήσουν τυχόν καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων... Ο Λέο είναι εδώ και 16 χρόνια πολιτικός κρατούμενος. Τη μέρα της επίσκεψης της αντιπροσωπείας τον ξυρίζουν, τον περιποιούνται και ετοιμάζονται να τον στείλουν οδικώς από την απόμακρη, ορεινή φυλακή του, στα Τίρανα.

Για κάποιον λόγο είναι σημαντικός για τη συνάντηση με την αντιπροσωπεία από την Ευρώπη. Όμως, το αυτοκίνητο που τον μεταφέρει, τα «φτύνει» στη μέση της διαδρομής. Χρειάζεται άμεσα επισκευή για να μπορέσει να κινηθεί ξανά. Η επικοινωνία με τα κεντρικά είναι δύσκολη. Ο επικεφαλής της μικρής κομματικής ομάδας που προϊσταται της μεταφοράς, προσπαθεί να είναι φιλικός με τον Λέο: είναι φανερό πως το καθεστώς τον χρειάζεται. Το δεξί του χέρι, όμως, ο Ασλάν, είναι κομματόσκυλο και μισεί βαθιά τον πολιτικό κρατούμενο. Οπότε, ότι είναι να πάει στραβά σε αυτήν την παράξενη «εκδρομή», θα πάει. Και η κατάληξη δεν θα είναι η επιθυμητή. Για κανέναν...

Η άποψή μας: Θυμάμαι την πρώτη πρώτη ταινία που γύρισε ποτέ ο Alimani, το φοβερό και τρομερό μικρού μήκους «Υγραέριο». Σε σκάρτα 20 λεπτά κατόρθωσε να συλλάβει την απελπισία ενός άνδρα στην Αθήνα, ο οποίος έχει να φροντίσει ένα παιδί με ειδικές δεξιότητες (που λένε και οι πολιτικά ορθοί) ενώ παράλληλα καλείται να αντιμετωπίσει τον χωρισμό του, τη φτώχεια του, το κρύο και την ανεργία. Στριμωγμένος στο καναβάτσο, δεν έχει παρά μόνον μία επιλογή: διαφυγή. Με υγραέριο... Από τότε μου έκανε εντύπωση η αφηγηματική του λιτότητα. Το γεγονός ότι δεν πλατειάζει. Το ότι κατορθώνει να πει πολλά και ενδιαφέροντα χωρίς να καταλήγει σε ακατάσχετους και άνευ... λόγου και αιτίας βερμπαλισμούς.

Και τούτη του η ταινία έχει (πέρα όλων των άλλων αρετών της) και τη συγκεκριμένη. Σε 77 λεπτά (!!!) παρακολουθείς μια πληρέστατη και χορταστική ιστορία, χωρίς να έχει παραληφθεί τίποτα. Και το καταπληκτικό είναι πως βρίσκει χώρο και για ανάσες στην κινηματογραφική του αφήγηση ο σκηνοθέτης. Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο: ενώ αυτά που αναφέρει είναι εντελώς σοβαρά, από μια συγκεκριμένη σκοπιά μπορεί να το δει κάποιος όλο αυτό ως κατάμαυρη κωμωδία! Πολύ έξυπνα το σενάριο μας αποκρύπτει γιατί είναι τόσο σημαντικός ο φυλακισμένος πολιτικός κρατούμενος – πρώην καθηγητής και το αποκαλύπτει προς το φινάλε. Και παρά το γεγονός ότι είμαστε σποϊλεράδες, εδώ θα αποφύγουμε να αποκαλύψουμε το λόγο, γιατί και σασπένς διαθέτει η ταινία, και δεν θέλουμε να σας χαλάσουμε την κινηματογραφική απόλαυση (σημείωση: όχι ότι τις άλλες φορές επιδιώκουμε κάτι τέτοιο, έτσι;).

Ας πούμε πάντως πως το παιχνίδι παίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε, υπό προϋποθέσεις, και το καθεστώς να βγει κερδισμένο και ο φυλακισμένος να έχει την ευκαιρία να απελευθερωθεί. Το σκηνικό πχ με τη μητέρα του καθηγητή, το ψεύτικο σπίτι που έχει στήσει το καθεστώς, με τις κορνίζες και διάφορα προσωπικά αντικείμενα του πολιτικού κρατούμενου, είναι τρομερό! Μόνο που ο γάτος πολιτικός κρατούμενος σύντομα αντιλαμβάνεται πως κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Και αρνείται να παίξει το παιχνίδι. Και δεν είναι ο μόνος: στον αντίποδά του, αρνείται να παίξει το «στημένο» παιχνίδι και ο Ασλάν. Ο Ασλάν είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο καθεστώς, με τέτοια λατρεία όπως κάποιοι μεσήλικες (και βάλε) πασοκτσήδες με το παλιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. το ορθόδοξο! Ρατσιστής, σεξιστής, πωρωμένος, δεν βλέπει τίποτε άλλο εκτός από αυτό που θέλει το κόμμα. Μέχρι και την κόρη του αποκηρύσσει!

Η λεκτική του κόντρα με τον καθηγητή, εκεί, δίπλα στο ποτάμι, είναι όλα τα λεφτά. Μια κόντρα με άσχημη κατάληξη. Και μια κόντρα στην οποία ο καθηγητής δίνει τον ατάκα η οποία λειτουργεί ως καταλύτης για ό,τι ακολουθήσει από εκεί και πέρα: «Εγώ δεν είμαι φυλακισμένος. Εσύ είσαι». Η ταινία, πέρα από κάθε προσδοκία, είναι πάρα πολύ καλή. Διαθέτει αναμφισβήτητη ποιότητα. Οι ερμηνείες είναι σπουδαίες όλες τους, η καταγραφή της τότε πραγματικότητας της Αλβανίας γίνεται με τρόπο απολύτως ρεαλιστικό, σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία, όλα πιάνουν υψηλές επιδόσεις. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Αφαίρεσα τα έντονα χρώματα και κράτησα το γκρι και το καφέ που αντικατοπτρίζουν τις ζωές μας εκείνα τα άχρωμα χρόνια. Απέφυγα τα κοντινά πλάνα. Ήθελα να συμπεριλάβω όλους τους χαρακτήρες στα πλάνα και να τονίσω ότι δεν ήταν υπεύθυνο ένα άτομο αλλά ολόκληρος ο πληθυσμός που επέτρεψε σε μια τέτοια εγκληματική δικτατορία να ευδοκιμήσει ανεμπόδιστα».

Σαν να λέμε, έκανε κάτι σαν τη δική του «Οι ζωές των άλλων» ο σκηνοθέτης. Και δεν θα ξεστρατίσω για να μιλήσω για την ιδεολογική ταυτότητα της ταινίας. Αλλού παπά ευαγγέλιο αυτό. Το θέμα είναι πως αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία από τη γείτονα χώρα από τη μια, που δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος Έλληνας θεατής από την άλλη! Ούτε και οι Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα θα πάνε να τη δούνε την ταινία. Και είναι κρίμα. Γιατί, πέρα από ιδεολογίες και κόντρες, κινηματογραφικά μιλάμε για δυνατό σινεμά. Κι αυτό είναι που πάντα έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Seven Films!

Η Φαίδρα άνοιξε το δρόμο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και οι παντρεμένες MILF έχουν ψυχή

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 17 Αυγούστου του 1977 στο Σαρλότερλουντ της Δανίας, May el-Toukhy. Είχε προηγηθεί η ταινία «Lang historie kort» (Long Story Short, 2015). Η επόμενή της ταινία έχει τίτλο «The Lioness» και θα είναι ένα βιογραφικό φιλμ για την συγγραφέα του «Πέρα από την Αφρική» μεταξύ των άλλων, την Karen Blixen.

Η ταινία Η Βασίλισσα της Καρδιάς (Dronningen) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο τμήμα «Παγκόσμιο Σινεμά». Από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε μια σειρά από κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, συλλέγοντας πλήθος από βραβεία. Η πρωταγωνίστρια Trine Dyrholm είναι υποψήφια στα European Film Awards ως καλύτερη Ευρωπαία ερμηνεύτρια για την παρουσία της εδώ. Και η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Δανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που «κρατιέται» ακόμα. Διατηρεί δικηγορικό γραφείο, που εξειδικεύεται σε υποθέσεις στις οποίες βλάπτονται παιδιά ή έφηβοι. Βοηθάει πολύ κόσμο με τη δουλειά της και η προσέγγισή της είναι πάντοτε αδιαπραγμάτευτη. Δεν στρογγυλεύει καταστάσεις κι έχει δυνατή ηθική πυξίδα. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου... Είναι παντρεμένη με τον μεγαλογιατρό Πέτερ με τον οποίο έχει αποκτήσει δίδυμες κόρες. Ζει κατά πως φαίνεται μια ευτυχισμένη ζωή, σε ένα υπέροχο σπίτι, με μια δουλειά που την γεμίζει κι έχοντας δημιουργήσει μια εξαιρετική οικογένεια.

Κάτι όμως της λείπει. Κάτι δεν είναι έτσι όπως το θέλει. Η Άννα βαριέται. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν στο σπίτι της θα εμφανιστεί ο Γκούσταβ. Ο Γκούσταβ είναι ο (στα όρια της ενηλικίωσης) έφηβος γιος του Πέτερ από τον πρώτο του γάμο. Είναι ταραχοποιός, ένας επαναστάτης χωρίς αιτία, και η Σουηδέζα μητέρα του θεωρεί καλή ιδέα να περάσει ο Γκούσταβ λίγο χρόνο με τον πατέρα του. Στην αρχή, ο Γκούσταβ δείχνει απρόθυμος να προσαρμοστεί. Η Άννα όμως δείχνει το ενδιαφέρον της σε αυτόν. Και μια νύχτα τον ξελογιάζει κι αρχίζει μια ανάρμοστη σεξουαλική σχέση μαζί του. Παίζει με τη φλόγα. Το θέμα είναι: θα καεί;

Η άποψή μας: Με προβλημάτισε πολύ αυτή η ταινία. Είναι από τις λίγες φορές όπου ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας μου προκάλεσε τόσο μεγάλη απέχθεια. Ο μηχανισμός με τον οποίο προέκυψε αυτή η απέχθεια είναι κάτι που με προβλημάτισε επίσης. Θα προσπαθήσω να τον ερμηνεύσω (λακωνικά και λακανικά όσο μπορώ) παρακάτω. Αρχικά, όμως, θα μείνω στο πρώτο επίπεδο. Η Άννα τούτης της ταινίας, λοιπόν, με εκνεύρισε τα μάλα. Με έκανε να αντιδράω απέναντί της σωματικά. Κάτι τέτοιο είχα να νιώσω νομίζω από τότε που μίσησα με όλο μου το είναι τη νοσοκόμα Ράτσετ από τη «Φωλιά του κούκου»! Η προστάτιδα παιδιών που τρώνε ξύλο ή κοριτσιών που βιάζονται, μια γυναίκα που φτάνει να κατηγορεί τον αντίδικό της επειδή μετά από μια δίκη τολμάει να... γελάσει (!!!), μια ισχυρή προσωπικότητα με σαφείς και εμπεδωμένες πεποιθήσεις περί καλού και κακού, προχωράει σε κατάχρηση εξουσίας και προχωράει σε αυτό για το οποίο συνήθως προσλαμβάνεται να αντιδικήσει: εκμεταλλεύεται έναν πιο αδύναμο από εκείνη άνθρωπο, για δική της ευχαρίστηση.

Κι άντε, ντέφι να γίνει, το γλεντάει το αγόρι όσο μπορεί – κι εννοείται, κι εκείνο το μικρούλι, το ευχαριστιέται – μια πιο έμπειρη γυναίκα τα δίνει όλα σεξουαλικά μαζί του – αυτό κι αν είναι υγρό όνειρο βγαλμένο κατευθείαν από το pornhub – δεν έχει τα... αρχίδια (!) να το παραδεχτεί η κυρία. Ο φάρος της ηθικής. Η σπουδαία αγωνίστρια. Μόλις διακυβεύεται η ασφάλειά της, η σιγουριά της, η οικογενειακή της γαλήνη, η έξωθεν καλή μαρτυρία, «αδειάζει» τον νεαρό εραστή της, τον διαβάλλει, τον μειώνει και τον βγάζει αναξιόπιστο. Και το αγόρι παγιδεύεται. Και τα παγιδευμένα νεαρά αγόρια – όπως και τα παγιδευμένα νεαρά κορίτσια κι όλοι οι παγιδευμένοι άνθρωποι ανά τον κόσμο από κάποιον ισχυρότερό τους, προχωράνε και κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν αν δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο. Οπότε, η όλη συμπεριφορά και στάση της Άννας της ταινίας, κατ' εμέ είναι χυδαία.

Πάμε τώρα να προλάβουμε τις φεμινίστριες: ένας sexual predator ανεξαρτήτως φύλου, είναι ένας άθλιος sexual predator. Θέλω να πω: αν ένας πατριός εκπλήρωνε τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις με τη θετή του κόρη, θα έπεφτε το σύμπαν να τον φάει. Και δικαίως. Ναι, αλλά εδώ; Μια μητριά που εκπληρώνει τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις με τον θετό της γιο; Έχει ελαφρυντικά επειδή είναι γυναίκα; Δεν νομίζω. Στην πυρά η μπαγαπόντισσα. Το θέμα είναι πως την ταινία σκηνοθετεί γυναίκα και κατά μία έννοια νομίζω πως... ξεφεύγει! Δαιμονοποιεί υπέρ το δέον την Άννα. Δεν της δίνει κανένα ελαφρυντικό. Μεγεθύνει την υποκρισία της. Αν την ταινία την είχε σκηνοθετήσει άνδρας, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Τώρα, η May el-Toukhy κατορθώνει και... she's getting away with murder! Oh well. Γενικά, βρήκα αρκετά φάουλ στην ταινία. Αργοί ρυθμοί, στην αρχή δεν είναι εύληπτα ξεκαθαρισμένο ποιος είναι ποιος και τι κάνει και γιατί, η λογική και η αισθητική παραπέμπει σε θρίλερ και μετά γίνεται ερωτικό δράμα και στο τέλος γίνεται και πάλι θρίλερ. Και όλα παραείναι γυαλισμένα. Και τακτοποιημένα.

Η Trine Dyrholm, την οποία οι πιο πολλοί τη γνωρίσαμε μέσα από την συγκλονιστική «Οικογενειακή γιορτή» του Thomas Vinterberg (και που εδώ μοιάζει πάρα πολύ όμως με την Helen Mirren) δίνει μια ερμηνεία, όχι απαραίτητα σπουδαία, σίγουρα όμως ατρόμητη: μέχρι και στοματικό έρωτα κάνει on camera ένθεν κι ένθεν – κι ας μοιάζει ψεύτικο το λιλί του μικρού εραστή της. Εντέλει, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο με την ταινία είναι ότι μανιπουλάρει τον θεατή να μισήσει αυτήν την κακιά γυναίκα. Ναι, είναι κακή με βάση την τρέχουσα ηθική. Και γιατί εκμεταλλεύεται τον μικρό σεξουαλικά, και γιατί λέει ψέματα και γιατί τον... ωθεί να κάνει αυτό που κάνει τέλος πάντων. Και η ζωή συνεχίζεται. Είπαμε: έτσι όπως παρουσιάζεται το πορτρέτο της Άννας, κοινό και κριτικοί, δεν μπορούμε να της δώσουμε κανένα ελαφρυντικό. Αλλά πολύ άσπρο – μαύρο μωρ' αδελφάκι μου. Αυτό. Από την άλλη, πιστεύω ότι το κοινό τα γουστάρει κάτι τέτοια. Γουστάρει να παρακολουθεί επί της μεγάλης οθόνης δυνατά ηθικά διλήμματα και ξεστρατίσματα.

Κατά μία έννοια, η ταινία μοιάζει με το (σαφώς πολύ καλύτερο) «Νόμο περί τέκνων» αλά σκανδιναβικά, με περισσότερο σεξ, τέτοιο που δεν θα μπορούσε να κάνει η... Emma Thompson! Ντάμα κούπα λοιπόν η Άννα. Και γυναίκα αράχνη. Και μέγαιρα. Και... εσύ αποφασίζεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

Και αφού κανέναν δε όλους τους μισώ, στον κόσμο να σκοτώσω...

του zerVo (@moviesltd)

Είτε αφορά στον πρωτότυπο γραπτό λόγο, είτε σε οποιαδήποτε μεταφορά του αρχικού κειμένου στην μεγάλη οθόνη, η περίπτωση του whodunnit, από πάντοτε ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία στο ευρύ κοινό, που έδειχνε μια ξεχωριστή δίψα στο να εντοπίσει, πολύ πριν τον κεντρικό ερευνητή το ποιος είναι ο θύτης του φονικού. Συνήθως καμιά ντουζίνα ύποπτοι πέφτουν στο τραπέζι, με τον καθένα τους, από λίγο έως πολύ, να διαθέτουν το κίνητρο εκείνο που θα τους ωθούσε στο να προκαλέσουν την ανεπανόρθωτη ζημιά. Φυσικά και το μυαλό όλων των φανς των γεμάτων σασπένς Cluedo (ουκ ολίγοι, ειδικά στα μέρη μας, αν αναλογιστούμε την τεράστια επιτυχία μόλις πέρσι της μοντέρνας διασκευής του Orient Express) μονομιάς πηγαίνει στην μία και μοναδική πένα που δίδαξε το είδος μέσα από τις δεκάδες ιστορίες μυστηρίου. Και που ορκίστηκα να προσπαθήσω να μην αναφέρω το όνομα της, έτσι, για την διαφοροποίηση, μέχρι το τέλος του κειμένου μου.

Δεν απουσιάζει ούτε ένα από τα βασικά μέλη της οικογένειας, από τον εορτασμό των 85ων γενεθλίων του ζάπλουτου και διακεκριμένου λογοτέχνη αστυνομικών μυθιστορημάτων Χάρλαν Θρόμπι, που λαμβάνουν χώρα στην πολυτελή του έπαυλη. Μια γιορτή που στην εκπνοή της θα βαφτεί με αίμα, καθώς το επόμενο πρωινό, ο ονομαστός ηλικιωμένος συγγραφέας, θα βρεθεί νεκρός στο δωμάτιο του, με μια λεπίδα να του έχει κόψει από άκρου εις άκρο την καρωτίδα. Το αρχικό σοκ των παρευρισκομένων, θα ακολουθήσει η τάχιστη διαπίστωση του ιατροδικαστή, πως πρόκειται για μια ξεκάθαρη περίπτωση αυτοκτονίας. Οι αστυνομικές αρχές, όπως πάντοτε καχύποπτες, δεν θα μείνουν στο προφανές, αλλά θα επιχειρήσουν να ξεσκεπάσουν όλα τα μυστικά που κρύβονται πίσω από το απονενοημένο διάβημα του σοφού γέροντα.

Και σε αυτή τους την αναζήτηση δεν θα είναι μόνες, καθώς στο πλευρό τους, από την θέση του παθητικού παρατηρητή και συμβουλάτορα, βρίσκεται ο διαβόητος ιδιωτικός ντετέκτιβ, Μπενουά Μπλαν, που κάποιος άγνωστος, έχει πληρώσει αδρά, προκειμένου με την εμπειρία του να αποκαλύψει όσα κρύβει ο θάνατος του Χάρλαν. Και που με μια πρώτη ματιά στα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, δεν μπορεί να αποκλειστεί δόλος από πλευράς τους, ειδικά από την στιγμή που στο αίμα του νεκρού θα βρεθεί πολύ υψηλότερη δόση μορφίνης από την συνηθισμένη καθημερινή της φαρμακευτικής του αγωγής. Υποψίες που θα πέσουν πάνω σε όλους τους συγγενείς, καθώς άπαντες - εκτός από την βαλσαμωμένη υπερήλικα μητέρα του - διαθέτουν μοτίβες τέτοιες, ώστε να επιθυμούν τον θάνατο του πλούσιου λογοτέχνη:

Η απομακρυσμένη θυγατέρα του Λίντα που έχει βάλει για τα καλά στο μάτι την περιουσία του, αλλά και ο μπερμπάντης άντρας της Ρίτσαρντ, που μόνον εκείνος γνωρίζει την εξωσυζυγική του σχέση. Ο ανίκανος γιος του Γουόλτ, που οι πληροφορίες λένε πως τον έπαυσε από CEO της εκδοτικής του επιχείρησης, μαζί με την πεισματάρα κι επίμονη συμβία του και τον μοναχικό κανακάρη τους, που δεν σηκώνει στιγμή τα μάτια από το τάμπλετ. Η πανούργα νύφη του, Τζόνι, που κάθε μήνα του αποσπά ένα τεράστιο ποσό σε μετρητά για τα δίδακτρα της κόρης της, άσχετα αν εκείνος έχει φροντίσει από πριν την αποπληρωμή τους. Και τέλος ο εκρηκτικού χαρακτήρα εγγονός του, Ράνσομ, ο μοναδικός που δεν πέρασε το βράδυ του στην βίλα, έχοντας προηγούμενα διαπληκτιστεί μαζί του. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι?

Χμ, όχι ακριβώς, αφού ο πολυεκατομμυριούχος, έχει στην δούλεψη του την πιστή και συνεσταλμένη καμαριέρα Φραν, εκείνη δηλαδή που εντόπισε το πτώμα, αλλά και την έμπιστη νεαρή νοσοκόμα Μάρτα Καμπρέρα, δεύτερης γενιάς (παράνομη) μετανάστη, που μαζί της έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερα φιλική σχέση. Η ιδιαιτερότητα της νοσηλεύτριας στο να μην μπορεί να εκστομίσει το παραμικρό ψέμα, αλλιώς θα της έρθει αναγούλα, θα αποτελέσει ένα γερό σκαλοπάτι για τον επίμονο ερευνητή, αφού η μικρή είναι ένα από τα πρόσωπα κλειδιά της υπόθεσης, ούσα αυτόπτης μάρτυς καθόλη την νυχτιά που προηγήθηκε του μοιραίου.

Ένας ξεχωριστός ορός της αλήθειας, εύρημα της υπόθεσης που ορίζει καταλύτη για την εξέλιξη της, μιας και από το στόμα της νεαράς προκύπτουν η μία μετά την άλλη οι αποκαλύψεις για το ποιόν των πάντων, αλλά και εκείνης. Που σύμφωνα με τα δεδομένα, είναι και αυτή που επισκέφθηκε τελευταία την κρεβατοκάμαρα του Χάρλαν, για να φροντίσει την βραδινή του θεραπεία. Ή μήπως όχι? Και αν πίσω από το αθώο προσωπάκι της πιτσιρίκας κρύβεται μια καλά στημένη μηχανορραφία, που ενδέχεται να διαθέτει τουλάχιστον έναν συνεργό από τους υπολοίπους? Δύσκολα τα πράγματα για τον μπερδεμένο Μπλαν, που επιβάλλεται τάχιστα να εντοπίσει την άκρη του νήματος, ει δυνατόν προτού ανοίξει η διαθήκη, πολυαναμενόμενο άκουσμα για όλους τους υποψήφιους κληρονόμους, που εποφθαλμιούν τα αμέτρητα φράγκα του γερο-παράξενου.

Απίθανη τροπή! Απίθανη πλοκή! Απίθανη ανατροπή! Αν μπορεί κανείς να προσδώσει ένα και μόνο χαρακτηρισμό στο καταιγιστικού, σε βαθμό εξάντλησης, τέμπο Knives Out, αυτός δεν είναι άλλος από το ευρηματικό. Αφού το μοναδικό σταθερό κλου που δίνει στον θεατή, είναι πως δεν πρόκειται για έγκλημα, αλλά για αυτοκτονία. Μόνο που πίσω από τις γραμμές της, αφήνεται να διαφανεί η παρουσία ενός (τουλάχιστον) υπαιτίου, που εξώθησε τον παππού στην τραγική απόφαση. Ρόλο που αποποιούνται σύσσωμοι οι εξ αίματος και εξ αγχιστείας παρόντες, ρίχνοντας τα βάρη κατά κύριο λόγο στην λάθρα εισερχόμενη στα μέρη τους λατίνα, που μπαινόβγαινε ανενόχλητη στα ιδιαίτερα του εκκεντρικού Μίστερ Θρόμπι.

Οι πληροφορίες που πρέπει να καταγραφούν στο μπλοκάκι του μπαρουτοκαπνισμένου κι ας μην του φαίνεται ντετέκτιβ, από ένα σημείο και κατοπινά, σκάνε ανά δευτερόλεπτο, αλλάζοντας την ρότα του δείκτη που αναδεικνύει τον πραγματικό φταίχτη, μπερδεύοντας συνάμα και την πλατεία, που έχει βαλθεί να τον βγάλει στην σέντρα πριν από εκείνον. Τι συμβαίνει επακριβώς σε όλο αυτό το κύλισμα του διώρου (και κάτι) εκτός του ότι δεν υπάρχει κανείς που να μην χτυπιέται αλλάζοντας ανά λεπτό την απόφαση του? Μιλάμε για ένα άκρως απολαυστικό παραμύθι, που δεν υπάρχει ούτε στιγμή του αφημένη χωρίς ατάκα, συνδυασμένη με εικόνα που ανταποκρίνεται είτε στο παρόν, είτε μέσω του  εμβόλιμου φλασμπάκ, στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι απόλυτα φυσικό δε, κάποιες σεκάνς να παρουσιάζονται εναλλασσόμενες, δοσμένες μέσα από τα μάτια του εκάστοτε αυτόπτη. Και σε όχι λίγες εξ αυτών ισχύει ο κύριος κανόνας του κάθε σοβαρού χου νταν ιτ, που λέει μην πιστεύεις πάντα ότι θαρρείς.

Ατού της αφήγησης, αποτελεί το γεγονός της πλήρους μελέτης των χαρακτήρων της ίντριγκας. Όλοι τους ενδιαφέροντες, ως άπληστοι, παρανοϊκοί, φοβισμένοι, απειλούμενοι, εκδικητικοί το πιο σημαντικό. Αυτό το χάος που τρέχει με χίλια μέσα στο αριστοκρατικό σπίτι καλείται να βάλει σε μια τάξη ο ασφαλίτης της ιστορίας μας, ο μπασκίνας που όσο κοντά πλησιάζει στην ανακάλυψη του ντοκουμέντου του, άλλο τόσο γλαφυρά το χάνει μέσα από τα χέρια του, λες και είναι κανένας  πρωτάρης. Έκφανση αν μη τι άλλο χιουμοριστικά ενέσιμη στο τιγκάτο στην ένταση περιβάλλον, δοσμένη μέσα από την απρόσμενη νότια προφορά του Daniel Craig, που φορά το τριμμένο κοστούμι του πράιβατ αστυνομικού, μέσα από μια εμφάνιση πραγματική έκπληξη. Κόντρα σε οτιδήποτε άλλο τον έχουμε τρακάρει μέχρι σήμερα, ο Βρετανός, στριφογυρίζει διαρκώς το νόμισμα στον αγέρα κι εκείνο κάθεται πάντοτε στην αντίπερα πλευρά της μορφής του 007. Την αλήθεια δεν θα την βγάλει με το ζόρι, ούτε με το περίστροφο, αλλά με την λογική και την σκέψη. Το τσιγκελωτό μουστάκι του λείπει. Και το στρογγυλό καπέλο. Το γαλλόφωνο ονοματεπώνυμο μια φορά το διαθέτει.

Η σουρπρί νούμερο δύο ακούει στο όνομα Ana De Armas! Το θηλυκό εκείνο που δεν μας είχε πείσει ως τώρα για καμιά φοβερή και τρομερή υποκριτική αξία, εδώ στην ουσία πάνω στην άμαθη ράχη της σηκώνει ολόκληρο το βάρος της ταινίας. Αυτή είναι η στάρινγκ, όποια και όσα άλλα τεράστια ονόματα διαβάσει κανείς στο κάστινγκ, αφού εκείνη κρατά το πηδάλιο της εξιστόρησης, ως πανταχού παρούσα από το φονικό και ύστερα. Τίποτα στην καριέρα της από εδώ και πέρα δεν θα είναι το ίδιο. Η πολυπληθής ομάδα τριγύρω της, υπάρχει όπως είναι φυσικό για να ανεβεί ο αριθμός των νευρωσικών suspects εκεί που πρέπει για να οριστεί το παιχνίδι. Σπουδαία (όσο και άσχημη σαν την μάνα της κι όχι σαν τον υπεργόη μπαμπά της) η Curtis, υπέροχος ξανά ο Shannon, δυναμικός όπως συνήθως ο Evans, πειστικός ο Johnson, σέξι στα 50 της η Colette. Ανσάμπλ για πολύ παλαμάκι, κάτω από την κυριαρχία του Christopher Plummer, που στα ενενήντα του δεν το βάζει κάτω ούτε γι αστείο! Ενδεχόμενα το μοναδικό ψεγάδι του σεναρίου, το ότι από το σημείο μηδέν (της συμβολαιογραφικής πράξης) οι περισσότεροι εξ αυτών σβήνουν σταδιακά από το εκράν, ελάχιστα πριν οδηγηθούμε στο φινάλε και την πτώση των μασκών.

Η κλειστοφοβική σκηνοθεσία του Λούπερ Rian Johnson, είναι αυτό που λέμε υποδειγματικά προσεχτική για το genre, αφού δεν πέφτει σε παγίδες της στιγμής, οδηγώντας μέσω του μελετημένου και έξοχα γραμμένου σεναρίου του, τους ερασιτέχνες Πουαρώ σε διαρκή αδιέξοδα, θέτοντας τους εύκολα νοκ άουτ από την επίλυση του προβλήματος. Ο ντιρέκτορας δεν μπολιάζει τον αγέρα με ακατάσχετη αγωνία, προκαλώντας πνιγμό, μα με κεφάτη διάθεση προσεγγίζει ένα μυστήριο που δεν το λες και κλισεδιάρικο. Το κλείσιμο του ματιού στις ανορθόδοξες Trumpικές ορέξεις, με την χρήση μιας, εκτός μεταναστευτικού νόμου, κοπελιάς στο επίκεντρο του πανηγυριού, δίνει μια επιπλέον σοσιολογική διάσταση στην γενικότερη κεντρική ιδέα. Μιας από τις πιο ψυχαγωγικές φιλμικές στιγμές του 2019, που δεν θα αφήσει ούτε έναν θεατή ανικανοποίητο. Και θα κάνει περήφανη, εκεί που βρίσκεται και την προφεσόρα Αγκάθα Κρίστι! Το πα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Δεκεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Strange fruit hanging from the poplar trees

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, συνοικίες μεγάλων πόλεων της Ευρώπης να εξαπλώνουν την φήμη τους διεθνώς, χάρη στην ιδιομορφία της μαζικής ιδεολογίας της μικρής τους κοινότητας, που κατά κάποιο τρόπο τις διακρίνει από το γενικότερο σύνολο που τις περιβάλλει. Μια τέτοια ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η γειτονιά του Ζανκτ Πάουλι, η πιο κακόφημη κατά τα κιτάπια, του τρίτου μεγαλύτερου λιμανιού της ηπείρου μας. Με λάβαρο που υψώνεται από την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα της περιοχής, σταθερό και αναντικατάστατο στέλεχος των επαγγελματικών κατηγοριών εδώ και δεκαετίες, οι κάτοικοι της προβάλλουν την ξεχωριστή τους κουλτούρα, μεταλλάσσοντας το υποβαθμισμένο υπόβαθρο της, σε πλεονέκτημα. Κατ αυτόν τον τρόπο, ώστε ανάμεσα στα θεοσκότεινα νυχτερινά κλαμπς και τα αμέτρητα πορνεία, να γεννηθεί μια εναλλακτική αντίληψη της κομμούνας, που απαγορεύει την οποιαδήποτε εκδήλωση ενάντια στην διαφορετικότητα, χρώματος, πεποίθησης, προτίμησης. Η κουκκίδα του Ζανκτ Πάουλι στις ημέρες μας αντιπροσωπεύει ολοκληρωτικά την έννοια του αντιφασισμού, όσο και συνάμα του απροσάρμοστου με το πολιτικό κορέκτ.

Διόλου τυχαία και διόλου συμπτωματικά, ο σημαντικότερος Γερμανός σκηνοθέτης του αιώνα που διανύουμε, επέλεξε αυτή την ξέχωρη λαϊκή δημοκρατία, ως το φυσικό σκηνικό της νέας του δημιουργίας, φροντίζοντας να τονίσει την σοσιολιγική σημασία της ύπαρξης της. Ακόμη και με την χρήση ενός ετερόκλητου θέματος. Άλλωστε και ιστορικά να το πάρουμε, όλα όσα περιγράφει το φιλμ Der Goldene Handschuh, εκεί ακριβώς έλαβαν χώρα. Μισό αιώνα πριν...

Αμβούργο, 1970. Μοναχικός, απόμακρος, άφιλος και κυκλοθυμικός, ο τριανταπεντάχρονος Φριτζ Χόνκα, φύλακας σε φάμπρικα της πόλης, ξοδεύει το σύνολο σχεδόν του ελεύθερου χρόνου του, μέσα στα ελάχιστα, βρωμερά τετραγωνικά του μπαρ το Χρυσό Γάντι. Εκεί όπου βασικός και αναντικατάστατος θαμώνας, ποτίζει τον εαυτό του ασταμάτητα με οινόπνευμα, καταλήγοντας σε κατάσταση ακραίας μέθης στην σιχαμερή τρώγλη του, στο δώμα του τριώροφου με τους πολυφυλετικούς ενοίκους. Συνήθως όμως όχι μόνος, καθώς μέσα στην θολούρα του, προσεγγίζει με σεξουαλική διάθεση, γηραίες και ξεπεσμένες πουτάνες κατά βάση, συχνάζουσες στο κέντρο, για να τις οδηγήσει στο σπιτικό του, για ένα ποτό ακόμη και ότι προκύψει. Για εκείνο που αυτές δεν είναι προετοιμασμένες είναι που ο Χόνκα, βυθισμένος στην παραζάλη του, θα ξεσπάσει πάνω τους όλα του τα βίαια ένστικτα, δολοφονώντας τις βάναυσα και τεμαχίζοντας κατοπινά τα άψυχα κορμιά τους, για να τα κρύψει, όπως όπως, στην εντοιχισμένη του ντουλάπα.

Χωράκι που σταδιακά θα αποτελέσει τον τάφο πολλών ακόμη ανυποψίαστων εξηντάχρονων, που χωρίς φαμίλια και συνήθως άστεγες, θα βρουν ακόμη και σε αυτό το διάρι που ζέχνει, ένα κεραμίδι για να κοιμηθούν, μια δυο νυχτιές. Ακόμη κι αν ανάγκα, θα κληθούν να συμβιώσουν με ετούτον εδώ τον πανάσχημο, τρισάθλιας όψης καμπούρη, έναν κοινό μπεκρή που τις ζυγώνει κερνώντας τις το ουίσκι, που ενδεχόμενα θα είναι και το ύστατο τους. Άλλωστε αποτυγχάνοντας να πλησιάσει έστω λόγω της τερατώδους μόστρας του, κανονικές συνομήλικες του, μόνον εκείνες οι άσχημες γριές ενδέχεται να ορίσουν τον ερωτικό του στόχο.

Αλλά και τον εκδικητικό, με αφορμή την απόρριψη που αυτός έχει υποστεί από το σύνολο του περίγυρου λόγω της κακομουτσουνιάς του. Με καταλύτη της περαιτέρω ανομολόγητης δράσης του το αλκοόλ, ο Χόνκα θα ξεσπάσει στις ανήμπορες κυράτσες την αρρώστια του, το σκοταδιασμένο πάθος του, την ρημαδιασμένη θλίψη του. Σίριαλ κίλλερ περίπτωση από εκείνες που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Ούμπερ Άλες, στα μέσα των 70s όταν και επιτέλους αποκαλύφθηκε η πραγματική δολοφονική πορεία του εκκεντρικού άντρα, που είχε σαν θύματα τουλάχιστον τέσσερις πόρνες προχωρημένης ηλικίας. Αλλά και ολοκληρωμένης αποσύνθεσης, μιας και τα τεμαχισμένα τους σώματα, δύσκολα μπορούσαν να ταυτοποιηθούν μετά από τόσο καιρό μέσα στις σκουπιδοσακούλες που τα είχε τυλίξει ο θύτης. Σήψη...

Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη λέξη να περιστρέφεται περισσότερο στο μυαλό καθόλη την διάρκεια της παρακολούθησης της νέας ταινίας του αγαπημένου (όλων μας) Fatih Akin. Παρότι μέχρι το μέσον του πονήματος του ο συναγωνισμός με την "παρακμή" ήταν οριακός, εντέλει η φράση που αποτυπώνει όσο καμία άλλη το κοινωνικό απόστημα που αναβλύζει σαν πίδακας το πύον, σαρώνει τα πάντα στο τελειωτικό της πέρασμα. Ποιος είναι ο Χόνκα? Ποιος τον έφκιασε? Ποιος τον μεγάλωσε, ποιος τον όπλισε και εντέλει ποιος τον κατέληξε σαν απόβρασμα του? Το αιώνιο ερώτημα περί της γενετικής προδιάθεσης των κατά συρροή δολοφόνων, βρίσκει μια κάποια απάντηση στα αποτυπώματα του Γερμανού ντιρέκτορα, που δίχως περιστροφές γέρνει την πλάστιγγα της ενοχής, προς την μεριά της κοινωνίας που έντεχνα αποποιείται των ευθυνών της. Και που δημιουργεί πρότυπα Άρεια, πεντακάθαρα, λαμπερά στην εξωτερική τους όψη, στέλνοντας όλους τους ανάρμοστους στο πυρ το εξώτερον του περιθωρίου. Τι θα συμβεί όμως αν εκείνοι μέσα στο ζαλισμένο τους μυαλό αρπάξουν την ευκαιρία να τιμωρήσουν όποιον βρουν μπόσικο, εντοπίζοντας πάνω του τον εχθρό, τον αντίπαλο, εκείνον που τους κοροϊδεύει για το πως είναι η φάτσα τους?

Πρέπει να είναι πολύ αποφασιστικός ο θεατής που θα επιλέξει το The Golden Glove για την σινεφιλική του έξοδο. Η ταινία δεν είναι απλώς ακατάλληλη για τα ανήλικα μάτια, είναι αυτό που λέμε μη ανεχόμενη, ακόμη και για τους πιο σκληραγωγημένους οφθαλμούς, αφού οι αποκρουστικότητες που προβάλλει βαράνε ασταμάτητες μπουνιές στο στομάχι. Νεκροφιλίες, ιεροσυλίες, ατιμασμοί. Λες δίχως νόημα? Όχι δα. Δεν μιλάμε για κάποιον άπειρο και χωρίς λόγο ύπαρξης κινηματογραφιστή. Το δέκατο μυθοπλαστικό μεγάλου μήκους βήμα του Akin είναι και το πιο προκλητικό. Δεν είναι κι αυτός βλέπεις κανένας συνηθισμένος καμερίστας. Δεν κρύβεται, δεν αφήνει άλλους να τα πουν πρώτοι, θέλει την πρωτιά για πάρτη του, ακόμη κι αν με αυτή του την κίνηση σοκάρει όσο δεν παίρνει.

Κι αυτό αναμφίβολα το κατορθώνει από το εισαγωγικό κιόλας σέγκμεντ του έργου του, όπου ο Χόνκα ασελγεί πάνω στην νεκρή ιερόδουλη, ελάχιστες στιγμές πριν την κάνει χαρτοπόλεμο για να κρύψει τα ίχνη της. Καθήλωση! Αντέχεις? Αυτό είναι βασικό ζήτημα για την θέαση της συνέχειας, πάνω σε ένα θέμα που δεν έχει συζητηθεί και λίγες φορές στο εκράν. Με συνοδηγό του την έξοχη και πάλι κινηματογράφηση του τοπίου από το δεξί του χέρι στην φωτογραφία, Rainer Klausmann και με έναν σωστό παίκτη, έστω και με την πολλαπλή χρήση προσθετικών προσώπου και σώματος για να αποδώσει τον Κουασιμόδο, τον εικοσάχρονο Jonas Dassler, ο Fatih σε καρφώνει για 120 λεπτά στο κάθισμα, λες και είσαι δεμένος σφιχτά με πετονιές. Εκθέτοντας την προσωπική του σοσιολογική σουρεάλ μελέτη, στο πλάι εκείνης της μπουσουλικής του, όσο και ριγμένης από τα κιτάπια της κινηματογραφικής ιστορίας, του McNaughton από το 1986, κάνοντας μια χόρτα αντίστοιχες απόπειρες, βλακώδους τύπου Jack Built, από κάποιους πομπώδεις ιντιότεν τσαρλατάνους.

Αυτός είναι ακριβώς ο απόπατος του Ντίκενς. Σου θυμίζει κάτι? Σου λένε τίποτα οι γριές υποψήφιες πεθαμένες σε αντιδιαστολή με την αγγελικής ομορφάδας μία και μοναδική κοπελούδα, που ούτε καν γυρίζει να κοιτάξει τον λεχρίτη? Το τριγύρω είναι που ζέχνει, είτε αυτό αποκαλείται Γερμανία, είτε Ζανκτ Πάουλι, είτε Ηνωμένη Ευρώπη. Κι αυτή η σιχασιά είναι που κατασκευάζει κατά συρροή, κατά συρροή εγκληματίες, χαϊδεύοντας τους με το ολόχρυσο της γάντι, στριμώχνοντας τους στα καταγώγια της απελπισιάς. Και ύστερα αφού τους αποκαλύψει, τους διαπομπεύει προς τέρψη των λοιπών, όσο και προς δημόσιο παραδειγματισμό. Τάχαμου. Τρομερή ταινία. Είμαι βέβαιος πως δεν θα αντέξω να την ματαδώ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Διάολε, ένας από όλους τους θα μπορούσε να το έχει διαπράξει! Ο καταξιωμένος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Rian Johnson (Brick, Looper, Star Wars: The Last Jedi) αποδίδει φόρο τιμής στην αυθεντία του Μυστηρίου Agatha Christie,με την φρέσκια σύγχρονη ταινία Εγκλήματος και Μυστηρίου Στα Μαχαίρια (Knives Out) στην οποία όλοι είναι ύποπτοι. Όταν ο φημισμένος συγγραφέας Harlan Thrombey βρίσκεται νεκρός στην έπαυλή του έπειτα από τον εορτασμό των 85ων γενεθλίων του, ο πάντα περίεργος αλλά και ευγενής Ντετέκτιβ Benoit Blanc προσλαμβάνεται μυστηριωδώς για να ερευνήσει το έγκλημα. Από την δυσλειτουργική οικογένεια, ως το αφοσιωμένο υπηρετικό προσωπικό ο Blanc βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστό από παραπλανητικά στοιχεία και ψέματα που τον εμποδίζουν να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον πρόωρο θάνατο του Harlan.

Με ένα all-star cast αποτελούμενο από τους Daniel Craig, Chris Evans, Ana de Armas, Jamie Lee Curtis, Michael Shannon, Don Johnson, Toni Collette, LaKeith Stanfield, Katherine Langford, Jaeden Martell, Frank Oz, Riki Lindhome, Edi Patterson, K Callan, Noah Segan και Christopher Plummer παρακολουθούμε μια διασκεδαστική, έξυπνη και στιλάτη ταινία μυστηρίου που εγγυάται ότι κανείς από τους θεατές δεν θα βρει τον ένοχο πριν το τέλος της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Χίλια μίλια βήματα! Έχοντας πάρει Επίσημη Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στο πιο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, αλλά και Επίσημη Συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του τελευταίου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έρχεται η Αυστριακής προέλευσης και βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά ταινία Λίλιαν (Lillian) που σκηνοθετεί ο Andreas Horvath, σε σενάριο δικό του. Η Λίλιαν βρίσκεται στην Νέα Υόρκη με ληγμένη την βίζα της και δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει πίσω στην Ρωσία. Χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα αποφασίζει να διασχίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να φτάσει στην Αλάσκα και από εκεί απέναντι, στην χώρα της.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Patrycja Planik.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την AMA Films!