Movies Ltd

Οι Άγγελοι του Τσάρλι ήταν τρεις: Η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις!

του zerVo (@moviesltd)

Για κάποιο περίεργο λόγο, που δεν έχω εξηγήσει ακόμη, η καλύτερη ημέρα, πέραν του Σαββατοκύριακου, για την προ τεσσάρων δεκαετιών, δικάναλη δημόσια τηλεόραση, ήταν η Παρασκευή. Αυτήν επέλεγαν οι δύο και πολλοί μας ήσαν, δίαυλοι της μικρής οθόνης τότε για να παρουσιάσουν τις πιο ονομαστές τους, ξένες σειρές, στην σπαργανωτή πράιμ τάιμ της εποχής. Δυναστεία, Ιππότης της Ασφάλτου, Ντάλας... Εννοείται πως ξέχωρη θέση σε αυτό το πρόγραμμα, κατείχε το γυναικείο τρίγωνο των άριστα εκπαιδευμένων πρακτόρων του σίριαλ Charlie's Angels, που δεν τολμούσε κανείς, τουλάχιστον της δικής μου ηλικίας, να χάσει επεισόδιο του. Μια και δεν είχε λόγο ύπαρξης την επομένη στο - εξαήμερο - σχολείο, καθώς όλες οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από τις κοπελιές. Και βασικά γύρω από την υπερκουκλάρα Κέλλυ, που μας είχε κλέψει τις δεκάχρονες αγορίστικες καρδιές, παρότι άλλη ήταν η σταρ (Κρις) και άλλη έβγαζε συνήθως τα κάστανα από την φωτιά (Σαμπρίνα). Διόλου τυχαία, δε, όλα τα κοριτσάκια στο Δημοτικό, όποιο όνομα κι αν είχαν βαφτιστεί, Κέλλυ τα φώναζαν. Από που βγαίνει? Από το Μαργαρίτα...

Συναγερμός έχει σημάνει στις τάξεις της, διεθνούς πλέον, μυστικής οργάνωσης καταπολέμησης του κοινού εγκλήματος, που έχει ιδρύσει ο ζάπλουτος όσο και αγνώστου περαιτέρω ταυτότητας Τσάρλι Τάουνσεντ και αποτελείται από καλά εκπαιδευμένα, όσο και όμορφα κορίτσια από όλο τον κόσμο. Αιτία, η άκρως απόρρητη πληροφορία, πως μια διακεκριμένη προγραμματιστής, εργαζόμενη στον τεχνολογικό κολοσσό Μπροκ, είναι πανέτοιμη να δημοσιοποιήσει την επικινδυνότητα της υπερσύγχρονης (φωνητικής) εφαρμογής Καλίστο, κατασκευής της φίρμας, που ενδεχόμενα η αλόγιστη χρήση της, μπορεί να ανατρέψει την ασφάλεια του πλανήτη.

Προκειμένου να προστατευτεί η αγαθή και παρακινούμενη από ηθικά κίνητρα μάρτυρας Έλενα Χάφλιν, δύο από τα πλέον διακεκριμένα και έμπειρα στελέχη των Angels, η δυναμική Σαμπίνα Γουίλσον και η αεράτη πρώην μέλος της MI6, Τζέιν Κάνο, θα μεταβούν στην Ευρώπη, κατ εντολή της προϊσταμένης τους Ρεμπέκα Μπόσλει. Πολύ σύντομα όμως, οι δύο μπαρουτοκαπνισμένες Άγγελοι, θα καταλάβουν πως η αποστολή που θα κληθούν να φέρουν εις πέρας κρύβει αμέτρητους κινδύνους. Και ενόσω το λογισμικό θα διαρρεύσει, θα πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους, προκειμένου να το εντοπίσουν και να το ανακτήσουν, έχοντας πάντα σαν προτεραιότητα την ασφάλεια της κοπέλας που το δημιούργησε.

Με αφετηρία το μακρινό Ρίο Ντε Τζανέιρο, εκεί που ανάβει το φυτίλι της ιστορίας, οι κοπελούδες θα διασχίσουν ολάκερη την υφήλιο, προκειμένου να επαναφέρουν την τάξη. Τι Αμβούργο, τι Λονδίνο, τι Βερολίνο, τι Κωνσταντινούπολη, δεν θα αφήσουν ούτε πέτρα απάτητη στον κόσμο ετούτο, αν δεν αποκαλύψουν την μηχανορραφία που κρύβεται πίσω από το σόφτγουερ της συμφοράς. Που απλώς του δίνεις εντολές σαν την Alexa κι εκείνο τις πραγματοποιεί, εισβάλλοντας στα κατά τόπους δίκτυα και τις πραγματοποιεί. Ο σχεδιαστής του, δηλαδή, προς καλού το έφκιασε, στην πορεία οι ανέντιμοι και οι υποχθόνιοι το έβαλαν στο μάτι και θέλησαν να το μετατρέψουν σε υπερόπλο. Και τώρα που βρίσκεται στα χέρια τους, άντε να τους το αρπάξεις. Ειδικά αν μέσα στις τάξεις της ομάδας καταστολής, παίζει και ανείπωτη προδοσία, που ουδείς γίνεται να μαντέψει από που ακριβώς προέρχεται.

Είσαι λοιπόν από εκείνους που ακόμη φέρνουν στην μνήμη δυο πραγματάκια, είτε από το παλιό καλό TV παρελθόν των κοριτσιών του Τσάρλι, είτε από την πιο πρόσφατη - είκοσι χρονάκια πριν κοντά ε? - αναβίωση τους, για το μεγάλο εκράν? Ε, διέγραψε τα! Δεν μπορώ να καταλάβω το πως και το γιατί, η τόσο πιασάρικη συνταγή του superpower θηλυκού τριγώνου των girls, που με βασικό τους όπλο το στιλ και την γοητεία, μετατράπηκε από τους υπεύθυνους στην Columbia σε τέτοιο αχταρμά. Δεν είχαν να κάνουν και πολλά στον σχεδιασμό τους οι ιθύνοντες. Να ακολουθήσουν κατά γράμμα τον τσελεμεντέ, να βρουν εκεί πέρα και μια παρέα αναγνωρίσιμων (βασικά) και σέξι (βασικότερα) μορφονιών, να στήσουν και μια πλοκή της προκοπής, με δυο καταδιώξεις και τρία αστεία κι αυτό θα ήταν όλο. Μια χαρά επαναφορά της πασίγνωστης μαρκίζας, δυο ωρίτσες περιπέτειας και πάμε για το επόμενο.

Ο ιός της Avengerίλας κτύπησε λοιπόν τους εμπνευστές ενός σεναρίου, που απέχει χιλιάδες ουγγιές από το ορίτζιναλ θέμα. Πρώτον και κυριότερον, η επιχείρηση Τάουνσεντ πλέον έχει παγκοσμιοποιημένο χαρακτήρα, ξεφεύγοντας σημαντικά από τα στενά όρια της Αμέρικα. Αδιάφορη εναλλαγή, μια χαρά είχαμε περάσει παίζοντας αποκλειστικά και μόνον στα στενά όρια της Καλιφόρνιας, στην περί το μιλένιουμ φιλμική διλογία του McG. Έκπληξη νάμπερ του! Οι Αγγέλοι δεν είναι μόνο τρεις, αλλά χίλιοι δεκατρείς! Διάσπαρτοι από άκρου εις άκρο της γης, με στόχο να εξολοθρεύσουν το πάσης φύσης Κακό. Εδώ κι αν μιλάμε για έγκλημα, που δεν προσδίδει το παραμικρό στην εξέλιξη του στόρι. Και οι σουρπρί δεν σταματούν εδώ, αφού πολλαπλάσια του κανονικού δεν είναι μόνο τα μαχητικά κορίτσα, αλλά και οι επιμελητές τους (λογικό, πάντως) καθώς Μπόσλει, δεν είναι ο ένας και μοναδικός μεταφορέας των εντολών του μεγάλου αφεντικού, αλλά επίσης καμιά πενηνταριά νοματαίοι σκόρπιοι...

Το πιο αρνητικό στην όλη σύνταξη των περιεχομένων, είναι που το τρίγωνο δεν είναι δομημένο αποξαρχής, από το πρώτο δευτερόλεπτο της, ας την πούμε, αφήγησης. Ούτε καν οι τρεις πράκτορες ετερόκλητα συμμαζεύονται σε μια ομάδα, μέσα στο εισαγωγικό ημίωρο του έργου. Υπαρκτές ως Angels είναι μόνο οι δύο, με την τρίτη να εισχωρεί σταδιακά στην φράξια τους, ούσα εκείνη που τις έβαλε σε περιπέτειες, δημιουργώντας τον κύβο της Καλλιστώς. Ναι! Ακριβώς! Καμία αποκάλυψη, αφού η διαφαινόμενη τελευταία της ομάδας, πολύ σύντομα στην πορεία μοιάζει πως θα κλείσει το τριάνγκλ, ακόμη κι αν οι ικανότητες της στην μάχη είναι άκρως περιορισμένες. Κι όμως, στην πρώτη κιόλας πρόκληση, θα σφαλιαρώσει, θέτοντας τον νοκ άουτ, έναν γορίλα από εκείνους που δεν κάνουν καλά ούτε τέσσερις Σταλόνε. Έλεος ρε συ Evan Σπηλιωτόπουλε, που στην ευχή το σκαρφίστηκες όλο αυτό το μπουρδολόγι? Και εντέλει σε ποιον ακριβώς θεατή απευθύνεσαι, αν όχι σε εκείνον που ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνουν Οι Άγγελοι του Τσάρλι στην λαϊκή του κουλτούρα?

Από την αρχή, μέχρι το τέλος της, η δημιουργία της (από που κι ως που και) σκηνοθέτιδας Elizabeth Banks είναι ένα τεράστιο φάουλ, πάνω στην βασική έννοια του θρυλικού τίτλου. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Goodmorning Angels, Goodmorning Charlie! Ούτε καν την πιο στοιχειώδη ατάκα δεν χρησιμοποιεί στα λόγια του το σκριπτ, αφού ο Άνθρωπος πίσω από την οργάνωση, δεν είναι απλά άφαντος, αλλά ανύπαρκτος! Πουθενάς! Μια φορά κάπου ακούγεται στην έναρξη, άντε κι άλλη μια στα τελικά κρέντιτς, που οι ιεροσύλοι εδωπά, μου ήθελαν και νοσταλγική ανατροπή. Στο μεταξύ στο κυρίως σώμα, καταγράφεται μια ίντριγκα που την έχουμε ματαδεί καμιά εκατοστή φορές, με ανήθικους και τιποτένιους, κάτι σερνικά της πλάκας, ανάξια, ανίκανα, μπιστολέρο της φακής και μπρατσαράδες της ροβύθας. Κυρίες μου, η ικανή πυγμή του ανδρός είναι εκείνη που θα αναδείξει τον θρίαμβο σας. Η απάντηση μου στα περί φεμινιστικού μηνύματος, εξίσου της πλάκας, που βολοδέρνει πέρα δώθε διαρκώς στον αγέρα.

Περιέργως δε, η ίδια η ντιρεκτρίς, που αναλαμβάνει τον ρόλο της κεντρικής (!!!) Μπόσλει - που είσαι ρε Billάρα Murray? - είναι και η πιο χοτ γυναικεία μορφή του συνόλου. Στα 45 της! Σφαλματάρα γίγας το καστινγκ, αν θυμηθούμε πως το προηγούμενο τρίο συνέθεταν η Diaz, η Liu και η Drew. Ελάχιστα ελκυστική η εικόνα, που κτίζουν η ασέξουαλ αγοροκόριτση Kristen Stewart, η (πανυ)ψηλέγκω γαζέλα Ella Balinska και η κακοφωτισμένη Naomi Scott, που οκ, στον Alladin είχε δείξει και πέντε χάρες. Σαν να τραβά τα μαλλιά του μου φαίνεται, ο τωρινός Τοτέμ - Υπερμπόζ - Patrick Stewart (που δεν έχει τρίχα) με όσα τον ορίζουν να κάνει, για να κολλήσει δυο ένσημα σύνταξης παραπάνω. Σε ένα ριμπούτ αχρείαστης παρέκκλισης από τα κλισέ, που δεν σέβεται κατ ελάχιστο το πρωτότυπο, που φτιάχτηκε πρόχειρα με τον μπούσουλα της αρπαχτής για να αποκτήσει, απλά και μόνο, περαιτέρω συνέχειες, που δεν ακολουθεί καν τους κανόνες, έστω τον πιο βασικό: Οι Άγγελοι του Τσάρλι είναι Τρεις! Και σίγουρα όχι, ο Σέρδελης, ο Μέρδελης και ο Χατζηπετρής!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Πες το σενάριο ακόμα το ψάχνω...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θάλασσα είδαμε, χέλια είδαμε, θαύμα όμως, γιοκ

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1978 στη Θεσσαλονίκη Σύλλας Τζουμέρκας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Χώρα προέλευσης» (2010) και «A Blast» (2014) – στη δεύτερη πρωταγωνίστρια είναι (όπως κι εδώ) η Αγγελική Παπούλια. Και οι τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του έκαναν η καθεμιά τους την παγκόσμια πρεμιέρα τους σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Η «Χώρα προέλευσης» συμμετείχε στην «Εβδομάδα Κριτικής» του φεστιβάλ Βενετίας, το «A Blast» έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι και το «Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών» στο τμήμα «Πανόραμα» του περασμένου φεστιβάλ Βερολίνου.

Και στις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του Τζουμέρκα, το σενάριο το συνυπογράφει ο ίδιος με την Γιούλα Μπούνταλη, η οποία παίζει επίσης και στις τρεις ταινίες του. Ο ίδιος ο Σύλλας, που έχει σπουδάσει εκτός από σκηνοθεσία, θέατρο και υποκριτική, έχει εμφανιστεί ως ηθοποιός στις δύο από τις τρεις (έως τώρα) ταινίες του Αργύρη Παπαδημητρίου, ενώ παίζει και στην νέα ταινία του συναδέλφου του, το «Monday», που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στο post production.

Η υπόθεση: Στη μικρή πόλη του Μεσολογγίου, δύο γυναίκες ζουν μοναχικές ζωές ενώ ονειρεύονται την ώρα και τη στιγμή που θα ξεφύγουν από εκεί. Η Ελισάβετ ήταν κάποτε μια πολύ φιλόδοξη αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής. Αυτή της η φιλοδοξία, όμως, δεν άρεσε σε κάποιους, που την παγίδευσαν. Έτσι, με τον πιτσιρικά γιο της, πήρε μετάθεση ως διευθύντρια του αστυνομικού τμήματος στο Μεσολόγγι. 10 χρόνια μετά, είναι βυθισμένη στο αλκοόλ και σε ανούσιες σχέσεις, ενώ το μόνο που πραγματικά θέλει είναι να γυρίσει μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα.

Από την άλλη, η Ρίτα εργάζεται στο τοπικό εργοστάσιο επεξεργασίας χελιών. Ο αδελφός της είναι τραγουδιστής στο πιο «χάι» ξενυχτάδικο του Μεσολογγίου, η μητέρα τους έχει κάτι σαν Αλτσχάιμερ και η ίδια δεν μιλάει πολύ, σχεδόν καθόλου, αλλά βλέπει πολλά, παράξενα, βίαια όνειρα. Ένας ξαφνικός θάνατος αναστατώνει τη μικρή κοινωνία της επαρχιακής πόλης και θα φέρει τις δύο γυναίκες τη μία στο δρόμο της άλλης. Δυο γυναίκες, που έως τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν γνώριζαν η μία την ύπαρξη της άλλης. Δυο γυναίκες, που ετοιμάζονται για τη δική τους έξοδο του Μεσολογγίου. Δυο γυναίκες, που θα έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε η μία να γίνει η σωτηρία της άλλης...

Η άποψή μας: Το ομολογώ: όταν καλούμαι να γράψω κείμενο για ελληνική ταινία, συνήθως δυσκολεύομαι. Δεν την αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετώπιζα μια ταινία από το εξωτερικό. Εδώ υπάρχουν μια σειρά από μεταβλητές, που με επηρεάζουν. Και δεν είμαι αντικειμενικός. Από την άλλη, για ακόμα μια φορά, θα ξεστομίσω το προφανές: η απόλαυση ενός έργου τέχνης είναι εντελώς υποκειμενική υπόθεση κι εξαρτάται από πλήθος παραγόντων, βασικός εκ των οποίων είναι η αισθητική άσκηση και η μακροχρόνια τριβή με την (Έβδομη εδώ) Τέχνη. Πλατειάζω. Ας είναι. Πάμε πίσω στις ελληνικές ταινίες. Όταν είναι καλή – ή μάλλον, όταν μου αρέσει, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι – ενθουσιάζομαι, παρασύρομαι και γράφω κάτι-σαν-ύμνο, που ενδεχομένως δεν τον χρειάζεται το φιλμ. Αλλά να, συμβαίνει. Έστω, αυτό μπορεί να προσπεραστεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.

Το θέμα είναι: τι γίνεται όταν μια ελληνική ταινία δεν είναι του γούστου σου; Μμμ, εδώ σε θέλω μάγκα. Όταν η ταινία είναι άθλιο εμπορικό κατασκεύασμα, το στοχοποιώ ως τέτοιο και το... σκίζω, όπως (πιστεύω πως) του αρμόζει. Κι αυτό εύκολο: γράφεις και πιο χαβαλεδιάρικα, γίνεται ένα σχετικό πανηγύρι, το διασκεδάζεις, αυτοί που θα πάνε να δούνε την ταινία (πχ το «Λάρισα εμπιστευτικό», τυχαίο το παράδειγμα) θα τη δούνε χωρίς να ξέρουν την ύπαρξή σου, αυτοί που θα σε διαβάσουν λογικά δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς να δούνε την ταινία, win win situation. Η επόμενη περίπτωση είναι η πιο δύσκολη: τι γράφεις για μια ελληνική ταινία γυρισμένη από κάποιον ταλαντούχο νέο άνθρωπο, που είναι ολοφάνερο πως ξέρει σινεμά, δεν ξεπουλιέται για να κάνει ένα εμπορικό φιλμ, αλλά προφανώς θα ήθελε να δει την ταινία του όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμος κι εσύ έχεις (μερικές χοντρές) ενστάσεις;

Γράφεις την πικρή αλήθεια μέχρι σημείου παρεξηγήσεως; Ή γράφεις ένα κείμενο – χάδι για τα αυτιά του δημιουργού της ταινίας; Τι θα του κάνει περισσότερο καλό; Να του υποδείξεις τα προβλήματα (όπως εσύ τα αντιλαμβάνεσαι) για να τα... διορθώσει στο μέλλον; Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς από... χολερικός έως συμπλεγματικός, κομπλεξικός μαλάκας κι άλλα τέτοια όμορφα. Εξάλλου, ποιος είσαι εσύ για να κάνεις υποδείξεις, ε; Από την άλλη, αν κρύψεις τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και αναξιόπιστος απέναντι στους (όποιους) αναγνώστες σου θα είσαι και ο σκηνοθέτης, χωρίς να βρίσκει μια ανάλυση με αλήθειες που ίσως πονάνε, δεν θα μάθει ποτέ κάτι το οποίο μπορεί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια του, αλλά είναι τόσο «μέσα» σε όλο αυτό, που δεν μπορεί να το δει.

Οδηγός μου πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν είναι η εναρκτήρια σκηνή από το «Έτοιμη για όλα» (To die for, 1995) του Gus Van Sant, όπου η φιλόδοξη τύπισσα που υποδύεται η Nicole Kidman, λέει το εξής: «If you get too close to the screen, all you can see is a bunch of little dots. You don't see the big picture until you stand back. But when you do, everything comes into focus». Αυτό. Οπότε, πάμε στο δια ταύτα. Υπήρχαν πράγματα στην τελευταία ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα που θαύμασα κι άλλα που με στεναχώρησαν. Ας πούμε: η κατάκτηση των αισθητικών μέσων είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η εικόνα που βλέπουμε, συνδυασμός της διεύθυνσης φωτογραφίας και της θέσης αλλά και της κίνησης της κάμερας, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Υπέροχα, πανέμορφα πλάνα, γεμίζουν την οθόνη. Ο τόπος γυρισμάτων: εξαιρετική επιλογή. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και μέρη τουριστικής ομορφιάς. Το Μεσολόγγι κρίνεται σπουδαία επιλογή, τόσο ως φυσικό τοπίο και σκηνικό στο οποίο λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας όσο και ως σύμβολο. Διπλό σύμβολο.

Από τη μία, τόπος με τεράστιο πληθυσμό χελιών, τα οποία από παντού στον κόσμο (στην Ελλάδα, κυρίως από το Μεσολόγγι) όταν έρθει η ώρα για ζευγάρωμα και γέννηση νέας ζωής, μεταναστεύουν στη θάλασσα των Σαργασσών και μόνον εκεί, για να το πετύχουν (πέρα όλων των άλλων, έτσι προκύπτει και ο πολύ ωραίος τίτλος της ταινίας). Από την άλλη, η Έξοδος του Μεσολογγίου, ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια των ανθρώπων της πόλης να φύγουν από αυτήν ενώ βρισκόταν υπό την πολιορκία Τούρκων και Αιγυπτίων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Κατέληξε σε σφαγή, υμνήθηκε από ανθρώπους όπως ο Λόρδος Βύρωνας και προκάλεσε φιλελληνικό κύμα σε όλη την Ευρώπη. Ε, και οι δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες της ταινίας, τη δική τους Έξοδο από το Μεσολόγγι επιχειρούν...

Η ατμόσφαιρα και η πραγματικότητα της ζωής σε μια μικρή πόλη «συλλαμβάνονται» ως επί τω πλείστον με ακρίβεια. Μικρή πόλη, λίγα πράγματα να κάνεις, ανία, βαρεμάρα και, ωπ, πού θα διοχετευθεί η οργή, η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, η ακύρωση; Σεξ εντ ντραγκς εντ... σκυλάδικα! Ως εδώ, πάρα πολύ ωραία. Έλα όμως που το σενάριο δεν κατορθώνει να μετουσιώσει όλα όσα (αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι) θέλει να πει σε κάτι που να μην φαντάζει κατασκευή, ψεύτικο κι εντέλει, άκυρο. Πάρα πολλά σύμβολα, πάρα πολλές υποπλοκές, πάρα πολλοί χαρακτήρες, πάρα πολύ μπέρδεμα, πάρα πολύ κακό για το, εντάξει, όχι τίποτα, αλλά μια απογοήτευση τη νιώθεις. Μια πιο λακωνική προσέγγιση θα βοηθούσε την ταινία, θα απλοποιούσε τα πράγματα, θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό θεατή. Το πιστεύω αυτό.

Θα το πίστευαν το σενάριο πιο πολύ και οι ηθοποιοί. Δείτε πχ τις ερμηνείες της Αγγελικής Παπούλια με οδηγό τον Λάνθιμο και με οδηγό τον Τζουμέρκα. Και στο «A Blast» και σε τούτη την ταινία, δεν την πίστεψα. Άρα, ο βασικός φορέας του φιλμ, με πετάει έξω από αυτό. Για να μην μιλήσουμε για την Μπούνταλη. Δεν έχει σημασία το μέγεθος του ρόλου. Προσέξτε την πχ στη μικρή σκηνή που έχει στην ταινία του Fatih Akin, το «Μαζί ή τίποτα», ως υπάλληλο ξενοδοχείου, που έχει φίλους ακροδεξιούς αν δεν είναι και η ίδια ακροδεξιά: είναι τρομερή! Εδώ, με ρόλο που έχει γράψει η ίδια, με δικό της σενάριο, ε, δεν την πιστεύεις.

Η ταινία δεν σε παρασύρει στο μύθο της, το παραμύθι της. Σενάριο και storytelling λοιπόν, υπερφιλόδοξα αλλά δεν ικανοποιούν ποτέ. Και το μοντάζ αντί να απλοποιεί τα πράγματα, να τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Ένα υπαρξιακό θρίλερ όπου ούτε το υπαρξιακό ούτε το θρίλερ του πράγματος πείθουν. Καλή η ατμόσφαιρα και οι ιδέες, το... χέλι όμως ξεφεύγει μέσα από τα χέρια των δημιουργών της ταινίας. Και είναι πολύ κρίμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Strada Films!

- Έμαθα Ότι Βάφεις Σπίτια.
- Φκιάνω και τα ξυλουργικά μόνος μου.

του gaRis (@takisgaris)

17 Νοέμβρη έσβησες 77 κεράκια, αναμμένα στο μανουάλι της Καθολικής σου ενοχής. 1 μέτρο και 63 εκατοστόμετρα γίγαντας. Είσαι μορφή Marty. Μισό αιώνα κινηματογραφική Ιστορία. Με πόσες (νάναι 26 οι φορές;) τσαλακωμένες αντρίκιες ζωές έχεις φορτώσει τα κάδρα σου. Πάντα η ίδια Ταινία. Οργανωμένο Έγκλημα και η δίκαιη Τιμωρία. Η δια βίου παράνομη τρυφηλότητα και η ύστερη πτώση από το έλεος του Θεού. Με απαράμιλλη φινέτσα, εμβριθή γνώση του Μέσου και αμετανόητη συμπόνια για τους καταδικασμένους σου ήρωες. Να σε ρωτήσω κατιτίς Marty; Μετά τα Mean Streets - Taxi Driver - Raging Bull - Goodfellas, ποίος ο λόγος να κάνεις κινηματογράφο τα τελευταία 30 χρόνια; Τι έχεις να αποδείξεις ακόμη σε αυτή τη γενιά που λατρεύει τους Avengers και τον Μπάτμαν. Είπες «αυτά δεν είναι σινεμά» και τους έπιασε σηψαιμία. Κι αν μερικοί αναρωτήθηκαν πως τολμάς να μιλάς από καθέδρας, εσύ δίνεις πληρωμένη απάντηση.

Με 9 κάμερες. 309 σκηνές. 117 λοκέισονς. 108 μέρες γυρίσματος. 209 λεπτά διάρκειας. $160Μ μπάτζετ. Με τη βρωμοπαρέα De Niro - Pesci, επιτέλους με Pacino και μια ιδέα Anna Paquin για να κλείσει το οσκαρικό καρέ. Από κοντά Keitel - Romano - Cannavale - Maniscalco για να γεμίσει η μικρή νεοϋορκέζικη Ιταλία παλιές και νέες δόξες του υποκόσμου. Στα 1974, ο κολλητός σου Francis σε πρότεινε για να γυρίσεις το Νονό νο2. Δε σε παίξανε γιατί ήσουν ακόμη άβγαλτος (λέει). Κι έρχεσαι μια ζωή μετά να βάλεις ταφόπλακα στην έννοια Μαφία στη μεγάλη οθόνη, όπως ο Clint στο γουέστερν με τους Ασυγχώρητους. Οι συφοριασμένοι περιμέναμε να κλείσεις τριλογία Goodfellas -Casino με μυδραλιοβόλο καλπασμό και freeze frame, κερασμένο από το αρρωστημένο χιούμορ των φαταλιστικά μη σεσσωσμένων φιγούρων σου. Είχαμε παραβλέψει πως αυτό επισυνέβη ήδη με το Wolf of Wall Street.

Κανείς στην Paramount δε γουστάριζε άλλη μια συνεργασία Scorsese - De Niro που έπιασε την κατοστάρα σε κόστη με το καλημέρα. Μια 10ετία βολόδερνε η παραγωγή. Ώσπου το πράσινο φως δόθηκε από θεωρητικά το πιο απίθανο στούντιο, στον καλλιτέχνη που δε βλέπει ποτέ σινεμά στη μικρή οθόνη (πόσο μάλλον στην ταμπλέτα): Ted Sarandos κυρίες μου. Netflix. Το περσινό Roma του Quaron δεν πήρε το μεγαλύτερο όσκαρ απλώς και μόνο επειδή υπήρχε η κατηγορία του ξενόγλωσσου (που πλέον δικαιότερα ονομάζεται best international film). H Lisa Taback και το επιτελείο της χτυπούν την Ακαδημία που βρίσκεται έτι σε άρνηση για το μέλλον που λέγεται streaming (με τα AppleTv και Disney Plus να σέρνουν ήδη το χορό) εκεί που πονά, στο υπογάστριο μέσα - για - μέσα. Το γκαγκστερικό έπος του Marty με την αφάν γκατέ παλιοπαρέα είναι το παρατεταμένο κλείσιμο ματιού στους αρνητές της συμβιωτικής σχέσης σινεμά και διαδικτύου.

Ποιός σκότωσε το Jimmy Hoffa (Pacino); Όντως ο μπιστικός του, ο επονομαζόμενος και Ιρλανδός Frank Sheeran (DeNiro); Βαλτός από το μέντορά του δεύτερου, τον διαβόητο Russell Bufalino (Joe Pesci); Με γυναίκες - κόρες - θηλυκά στη βούβα. Εμείς λούσα και ζωάρα κι ο μπαμπάς πιστολέρο στο δόξα πατρί. Πότε ήσουνα φεμινιστής Μάρτυ για να γενείς τώρα στα γεράματα; Εσύ είσαι παρών για ένα μοναχά λόγο. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου με την Ιστορία. Να τα πεις όλα στρωτά, στιλπνά, αφουγκρασμένα. Αν ήθελες νταβαντούρι θα γύριζες εσύ το Joker (που σαν την έτερη ταινία - φαινόμενο, το αριστούργημα The Passion of the Christ πέρασε το σύνορο του $1 Billion) αντί να το δωρίσεις στον Todd Phillips. Σε ένα δίκαιο σύμπαν θα παίζατε τα δυο σας για τον κότινο, αντί με τη φετινή χολυγουντιανή ρετροσπεκτίβα του Tarantino (μεγάλη η χάρη του). Το ξέρω πως δε σου έφτασε το τιμητικό όσκαρ καριέρας που ατύπως σου δόθηκε για το The Departed. Έχεις ακόμη χυμούς μέσα στο καύκαλό σου γεροντάρα. Και καλώς έπραξες. Να κερδίσεις φέτος και να πας σπίτι σου. Για να σε λατρέψουμε πιο πολύ εν τη απουσία σου, όπως όλους τους μεγίστους του σιναφιού.

Στο TIFF Lightbox της 350 King Street West του downtown Toronto, έμεινα 3 ½ ώρες και δε με νίκησε ούτε η μαγκωμένη γοφαριά μου, μήτε ο σακχαρώδης διαβήτης ώστε να εκδράμω έστω άπαξ στις gender - fluid τουαλέτες του ιστορικού βένιου. Ούτε το de-aging της τιτανομεγιστοτεράστιας ILM με ενόχλησε ιδιαίτερα. Ο Pacino υπερέβαλλε εαυτόν ως είθισται, μα ολωσδιόλου με έγνοιαξε. Ο De Niro ως αρχαιοελληνική θεότης αυτοσυγκράτησης με ταξίδεψε σε τόπους σκοτεινούς όπου απέδρα η λύπη, ο στεναγμός και ο θάνατος ο απαιώνιος, εκείνος που σε κυκλώνει και σου αρπάζει την ψυχή πολύ πριν την τελευταία πνοή. Κι ας την έκανε τη λαδιά ο Bob όταν απαίτησε να μείνει ο Mickey Rourke εκτός cast (από ημέρες Angel Heart η κόντρα, τι τα θες). Όσο για τούτη τη φάτσα τον Pesci, άριστα έπραξε ο Φρυδάς και τον παρακέλευσε μια πενηντάρα βολές για να πει το ναι. Στον αντίποδα της αλησμόνητης γκραβούρας που παρέδωσε στο Goodfellas, o Joe είναι ο κινητήρας - στο - ρελαντί του στόρυ βαρύγδουπης συγγραφικής υπογραφής ενός Steven Zaillian (Schindler’sList, Gangs of NewYork, Moneyball). Από δίπλα οι δυο έτεροι σωματοφύλακες, ο (4η σερί εργολαβία) Rodrigo Prieto στα φώτα και η Θεία (#διπλής) Thelma στα ψαλίδια.

Έμαθα ότι βάφεις σπίτια Marty και βάζεις και τα κουφώματα μονάχος σου άμα λάχει. Άξιος ο μισθός σου και θαυμαστά τα έργα σου. Σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις καταχωρημένος στη χρυσή βίβλο του σινεμά. Το The Irishman είναι η βραδυπορούσα πομπή, ο επιθανάτιος ρόγχος, η επιτύμβιος στήλη και η τρανή παρακαταθήκη όσων με παρρησία υπηρέτησες μισόν αιώνα. Με τις θαυμαστές αρετές και τα ενόχως λατρεμένα κουσούρια σου. Γιατί μας έμαθες να ζηλεύουμε αντί να φθονούμε και να δικαιολογούμε αντί να ντρεπόμαστε μια αρμαθιά κολασμένους χαρακτήρες που σκάλωσαν καθοριστικά στη μνήμη. Κάποιοι έγιναν κινηματογραφιστές εξαιτίας σου, κάποιοι άλλοι πιάσαμε γραφίδα για το μεράκι σου. Και καθώς θα βγαίνεις για πάντα από το σκοτεινό δωμάτιο του προβολατζή, άφησε την πόρτα μισάνοιχτη πίσω. H μοναξιά της αδιάφορα βαρετής ζήσης μας μέλλεται ανυπόφορη χωρίς τη μέθεξη των εικόνων σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!

Μπορείτε να θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε πει “…για πάντα”; Mία μοντέρνα ιστορία αγάπης που δυναμώνει, αναπνέει και πονάει στους έντονους ρυθμούς ζωής του σήμερα, είναι το δραματικό ρομάντζο Για Πάντα που σκηνοθετεί ο Γιάννης Παπαδάκος (υπεύθυνος για τα Bachelor 2 και 3) σε σενάριο Cagan Irmak, σε μια ελεύθερη διασκευή της ταινίας Issiz Adam (Πάντα Μόνος). Ο Πέτρος και η Ζωή που παίζουμε εγώ με την Κατερίνα, είναι δύο νέοι διαφορετικών καταβολών που ζουν ένα μεγάλο έρωτα στην Αθήνα του σήμερα. Ο άστατος Πέτρος βρίσκει στη Ζωή μια ηρεμία που τον απελευθερώνει, του δείχνει έναν καινούργιο δρόμο φιλόδοξο να ακολουθήσει, μα κάποια στιγμή ασφυκτιά από την δέσμευση. Σταδιακά στην επιφάνεια θα βγουν προβλήματα και αντιξοότητες, που θα βάλουν εμπόδια στον δεσμό τους. Θα τα ξεπεράσουν? Ή αυτός ο έρωτας θα διαλυθεί, αφήνοντας σημάδια και στους δύο?

Πρωταγωνιστούν οι Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Όλγα Δαμάνη, Χάρης Μαυρουδής, Ευγενία Σαμαρά μαζί τους και οι Στέργιος Αντούλας, Αντιγόνη Νάκα, Σπύρος Κυριάκος, Πένυ Αγοραστού, ενώ φιλική συμμετοχή έχουν οι Βασιλική Ανδρίτσου, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Αρμένης, Υρώ Λούπη, Ευαγγελία Μουμούρη, Σάκης Νταντούλας, Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιανουαρίου 2020 από την Village!

Ένας χωρισμός! Ο υποψήφιος για Όσκαρ κινηματογραφιστής Noah Baumbach σκηνοθετεί αυτήν την προσεγμένη και ανθρώπινη Ιστορία Γάμου (Marriage Story) για τη διάλυση μιας σχέσης και τη διατήρηση μιας οικογένειας, μια ταινία που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και συγκαταλέγεται στις καλύτερες των συντελεστών της. Ο Τσάρλι, ένας θεατρικός σκηνοθέτης στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και η Νικόλ, μια υποσχόμενη ηθοποιός που δεν έχει ξεδιπλώσει το ταλέντο της, περιγράφουν εναλλάξ το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο, μετά από δέκα χρόνια γάμου. Τα λεγόμενά τους συνοδεύονται από ένα μοντάζ των προσωπικών τους στιγμών, που αποπνέουν μια αίσθηση απόλυτης φυσικότητας: σαν μια γλυκιά αδιάκριτη ματιά στη ζωή που βρίσκει πάντα τον τρόπο να διαβρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα. Ένα πολυεπίπεδο «δράμα διαζυγίου» που ισορροπεί ανάμεσα στο δάκρυ και το χαμόγελο και βυθίζεται στα άδυτα ενός ακατανόητου λαβύρινθου: ο χωρισμός είναι κάτι τόσο πιο βαθύ από το απλό τέλος μιας ιστορίας.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Scarlett Johansson ως Νικόλ και ο Adam Driver ως Τσάρλι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!

Αυτό που δεν βλέπεις, μπορεί να σε πληγώσει! Παγιδευμένη σε μια βίαιη, κακοποιητική σχέση με έναν πλούσιο και ευφυή επιστήμονα, η Σεσίλια Κας καταφέρνει να αποδράσει μέσα στη νύχτα και να εξαφανιστεί, με τη βοήθεια της αδερφής της ενός παιδικού της φίλου και της μικρής του κόρης. Όταν όμως ο βάναυσος πρώην σύντροφος της Σεσίλια αυτοκτονεί και της αφήνει ως κληρονομιά ένα μεγάλο μέρος της τεράστιας περιουσίας του, η Σεσίλια υποψιάζεται ότι πρόκειται για παγίδα. Μια σειρά από παράξενες συμπτώσεις θα αποβούν σχεδόν θανατηφόρες και θα απειλήσουν τις ζωές εκείνων για τους οποίους η Σεσίλια νοιάζεται. Η λογική της θα αρχίσει να κλονίζονται και θα προσπαθεί απελπισμένα να αποδείξει στον περίγυρό της ότι καταδιώκεται από μια αόρατη παρουσία που την στοιχειώνει. Ο παραγωγός Jason Blum, ένας πρωτοπόρος των ταινιών του φανταστικού και του τρόμου, υπογράφει τον Αόρατο Άνθρωπο για λογαριασμό της Blumhouse Productions. Η ταινία Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man) είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Lee Whannell. Πρόκειται για έναν από τους εμπνευστές του Σε Βλέπω, ο οποίος σκηνοθέτησε την sci fi περιπέτεια Upgrade και την ταινία τρόμου Insidious: Chapter 3.

Η βραβευμένη με ΕΜΜΥ ηθοποιός Elizabeth Moss (Εμείς, The Handmaid’s Tale) πρωταγωνιστεί σε μια τρομακτική και σύγχρονη ιστορία εμμονής, η οποία αντλεί έμπνευση από το κλασικό, αρχετυπικό τέρας της Universal, τον Αόρατο Άνθρωπο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tulip Ent.!

Το Τέρας του Ζανκτ Πάουλι! Μετά τη μεγάλη επιτυχία του πολυβραβευμένου «Μαζί ή Τίποτα», ο Fatih Akin εμπνέεται από την πραγματική ιστορία ενός διαβόητου Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου και επιστρέφει με την πιο τολμηρή και αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2019. Αμβούργο, δεκαετία του ‘70. Με μια πρώτη ματιά, ο Φρις «Φίτε» Χόνκα είναι ένα αξιολύπητο, χαμένο κορμί όπως τόσοι άλλοι γύρω του. Ο άνδρας με το παραμορφωμένο πρόσωπο’ περνάει τις νύχτες του μεθώντας στο καταγώγιο «Το Χρυσό Γάντι» και κυνηγώντας μοναχικές γυναίκες για λίγη συντροφιά. Κανείς από τους θαμώνες δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι ο φαινομενικά άκακος Φίτε είναι στην πραγματικότητα ένα τέρας... Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που πριν χρόνια σόκαραν τη Γερμανία, το θρίλερ Το Χρυσό Γάντι (Der goldene Handschuh / The Golden Glove) αφηγείται την ιστορία του Φρις Χόνκα, ενός άνδρα που δολοφόνησε και διαμέλισε πολλές γυναίκες, με φόντο το αγαπημένο του μπαρ, όπου οι μεθύστακες θαμώνες συγκινούνται με γλυκανάλατα τραγούδια και το ποτό μετατρέπεται σε αντανακλαστικό ενάντια στον πόνο, τη λαχτάρα και τον καημό. Αναβιώνοντας επάξια το πνεύμα του σπουδαίου, «σκοτεινού» αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του ‘70, το οποίο μιλούσε θαρραλέα για κοινωνίες και ανθρώπους που νοσούν, ο Akin μένει μακριά από παγίδες ωραιοποίησης των σίριαλ κίλερ και κοιτάζει κατάματα την σκοτεινή καρδιά της ανθρωπότητας, μιλώντας για μια ολόκληρη χώρα που έθαψε βαθιά τις ενοχές και τα τραύματά της, χωρίς όμως να ξέρει ότι εκείνα θα επιστρέψουν για να την στοιχειώσουν.

Τον βασικό ρόλο του τέρατος του Ζανκτ Πάουλι κρατά ο ηθοποιός Jonas Dassler.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

Δεν μπορείς να δραπετεύσεις από το Μανχάταν! Η ταινία 21 Γέφυρες (21 Bridges) είναι μια περιπέτεια δράσης που σκηνοθετεί ο Brian Kirk, στην πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα για τον κινηματογράφο, μετά από μια αξιόλογη διαδρομή στην μικρή οθόνη. Η πλοκή του φιλμ ακολουθεί έναν ατιμασμένο ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης που έχει μια ευκαιρία για λύτρωση. Όταν «ρίχνεται» σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να πιάσει ένα δολοφόνο, αρχίζει να ανακαλύπτει μια τεράστια συνομωσία που ενώνει τους συναδέλφους του με μια εγκληματική αυτοκρατορία. Πρέπει να αποφασίσει ποιον κυνηγάει και ποιος τον κυνηγάει. Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού, το Μανχάταν είναι εντελώς αποκλεισμένο για πρώτη φορά, ακόμα και οι 21 γέφυρές του.

Ο «Μαύρος Πάνθηρας» Chadwick Boseman πρωταγωνιστεί σε μία δυνατή αστυνομική περιπέτεια από τους παραγωγούς του «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη», έχοντας δίπλα τους τους JK Simmons και Sienna Miller.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Δεκέμβριο του 2019 από την Odeon!

Σήμερα τα Φώτα κι οι Φωτισμοί! Από την σκηνοθέτη της ταινίας Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες Teona Strugar Mitevska, έρχεται η δραματική ταινία Θεός υπάρχει το όνομα της είναι Πετρούνια (Gospod postoi, imeto i' e Petrunija). Θεοφάνεια. Σε μια μικρή πόλη, κάπου στη Βόρεια Μακεδονία, ο αγιασμός των υδάτων είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές για την κοινότητα, καθώς επικρατεί η πεποίθηση πως το πρόσωπο που πιάνει τον σταυρό θα έχει ευλογία και καλή τύχη στη ζωή του. Τη μεγάλη μέρα, κόντρα σε ό,τι ορίζει η παράδοση, μια άνεργη ανύπαντρη γυναίκα βουτάει στο νερό και πιάνει τον σταυρό. Εξοργισμένοι που έμειναν με άδεια χέρια, οι άντρες την κατηγορούν για ασέβεια. Η γυναίκα, όμως, αρνείται να παραδώσει τον σταυρό. Διότι είναι πια έτοιμη να αντισταθεί στα έμφυλα στερεότυπα ενός κόσμου συντηρητικού.

Κοινωνικός ρατσισμός, σεξισμός, θρησκευτικές προκαταλήψεις, στοιχειοθετούν ένα κοινωνικό δράμα με ξεκάθαρες πολιτικές προεκτάσεις, σκηνοθετημένο με σωστό ρυθμό και νεύρο. Η ερμηνεία της Zorica Nusheva χειμαρρώδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την AMA Films!

Δυο γυναίκες, ένα μυστήριο, μια μικρή πόλη! Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, η τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα μετά την Έκρηξη και τη Χώρα Προέλευσης, παρακολουθεί δυο γυναίκες, μια αστυνομικό, πρώην στέλεχος της αντιτρομοκρατικής, και μια εργάτρια σε ένα εργοστάσιο παραγωγής χελιών, που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη στη Δυτική Ελλάδα. Όταν μια μυστηριώδης αυτοκτονία θα φέρει τα πάνω-κάτω στη μικρή πόλη και θα πυροδοτήσει έναν άγριο κύκλο βίας, οι ζωές των δύο γυναικών που μέχρι χθες αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, θα αρχίσουν να συγκλίνουν. Δεν το ξέρουν ακόμη, αλλά από τη συνάντησή τους μπορεί να κρέμεται η σωτηρία τους. Μια ταινία για τη χαμένη αξιοπρέπεια, τη λύτρωση και τα μυστικά που κρύβουν οι βάλτοι, συμπαραγωγή Ελλάδας, Γερμανίας, Ολλανδίας και Σουηδίας.

Για το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, ο Τζουμέρκας ξανασυνεργάζεται με τις πρωταγωνίστριες της Έκρηξης και της Χώρας Προέλευσης αντίστοιχα, στους δύο κεντρικούς ρόλους, την Αγγελική Παπούλια και τη Γιούλα Μπούνταλη, ενώ γύρω τους τη σκοτεινή κοινότητα της πόλης ερμηνεύει ένα σπουδαίο επιτελείο ηθοποιών: Χρήστος Πασσαλής, Αργύρης Ξάφης, Θανάσης Δόβρης, Λαέρτης Μαλκότσης, Μαρία Φιλίνη, Κρίστιαν Κουλμπίντα, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Μιχάλης Κίμωνας, Θάνος Τοκάκης, Λαέρτης Βασιλείου, Άλκηστις Πουλοπούλου και η Κατερίνα Χέλμη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Strada Films!

Ένα Καρμπιρατέρ Τεστοστερόνης

του gaRis (@takisgaris)

Πόσες φορές έχω δει δαύτη την ιστορία με τα γρυλλίζοντα- αντιβοώντα τετράτροχα αγωνιστικά οχήματα; Πάμπολλες μεν, ουχί αρκετές δε. Πάρε τα δείγματα από τα Φαστ και Φιούριας που πάνε κοντά δέκα τεμάχια πια. Το ραλί, από τσαμπουκαλεμένες κούρσες στα πειραϊκά βοτσαλάκια ως το Τόκιο Ντρίφτ και τα Παρίσια -Ντακάρια παραμένει μια διασκεδαστική σιγουράντζα όσο κι άλλη μια εισπραχτικώς εξασφαλσμένη επένδυση. Έπεται πως τα $100Μ+ που έριξε στα τετράλιτρα δωδεκακύλινδρα διθέσια της Φεράρι και το θρυλικό GT40 που αλώνισε το Σήμπρινγκ και τη Ντεϊτόνα η πάλαι ποτέ 20th Century Fox παίζουν ένα στοιχηματικό σιγουράκι για τον εξής λόγο: Το Ford V Ferrari είναι μια βίντατζ μηχανοκίνητη δραματουργία, αποκείνες που παραπέμπουν νοσταλγικά σε μια εποχή που το ανδρικό εγώ έπαιζε πάνω από πλούτη και κατασκευαστικά μεγαλεία, σμιλεμένο σε κώδικες αγώνων μέχρι τελικής κοπώσεως, ξεθεωμένων ορίων και συντριπτικής πτώσεως, ωσότου οι φλόγες να τυλίξουν σε σεντόνι θανατερό τους ατρόμητους πιλότους μιας κούρσας δίχως γυρισμό.

Διότι το Le Mans 66, πέρα από το μέχρις εσχάτων 24ωρο τεστ αντοχής των δυο σημαντικότερων εκπροσώπων έβα της παγκοσμίου αυτοκινητοβιομηχανίας (σόρρυ Tesla) ήταν έτι πιότερο η πρεμούρα των Ντητροϊτιανών Φορντ να ρημάξουν τη Μοντένα των Φεράρι ήδη με τα βομβαρδιστικά αερόπλανα B24 του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και το κυνήγι ανελέητο ως τα μέσα του ’60 με τον Χένρυ (Φόρντ) τον ΙΙ να παρακαλάει τον Έντζο (Φεράρι) και το ντηλ να ανατινάζεται με τον δανδή Ιταλιάνο να χλευάζει τον ροδαλό Αμερικάνο για τις παλιατζούρες αμάξια του, τα πάχητά του και το ότι εν τω συνόλω εμετρήθη-εζυγίσθη και απεδείχθη ελλιποβαρής συγκρινόμενος με τον ένδοξο πατριάρχη προγονό. Αυτό ήταν. Μέσω του μεθοδικού τεξανού οδηγού/πιονέρου κατασκευαστή διθεσίων Caroll Shellby (Matt Damon) και του οξύθυμου αλλά αρχιμάστορη οδηγάντζα Ken Miles (Christian Bale) η Αμερική θα διεκδικήσει, έστω και σαν κοπρόσκυλο στην κούρσα με τα ιταλικά καθαρόαιμα, μια χαμένη μαγκιά, μια νίκη κόντρα στις πρόβλεψες κι ό,τι άλλο σούρχεται ρίξτο, καθώς Χόλυγουντ είναι στην πιο ακραιφνώς αναπολόγητα προβλέψιμη κινηματογραφική εκδοχή.

Σαφώς κι ο James Mangold έχει δώσει αξιόλογα διαπιστευτήρια αυθεντικότητας στον κομικόκοσμο της Marvel (Wolverine και ιδιαίτερα με το Logan). Μια σαμουράι σινεματική ηθική, με κώδικες αξιοπρέπειας, μάχης ενάντια στο φαταλιστικά αναπόφευκτο, πίεση στο όριο του ανθρωπίνως εφικτού. Ευθυτενής, τραγανή εικονογράφηση, ήχος μαγικά μιξαρισμένος και μοντάζ υψηλών ταχυτήτων στις σκηνές της κούρσας που πιάνουν άριστα. Η συνταγή παλιακή, η κατάληξη στον πόντο προβλέψιμη με τις απαραίτητες ασπρόμαυρες φωτό του τέλους να κραυγάζουν οσκαρικούς αλλαλαγμούς. Ο Matt Damon (δυστυχές που δεν πιάνει ύψη Behind the Candelabra ή The Martian) περιφέρει το σταριλίκι του γενικόλογα ενώ ο άλλου επιπέδου ερμηνευτής Christian Bale το ζορίζει ιδιοσυγκρασιακά με κόκνυ αξάν και γκριμάτσες ένα τουλάχιστον τσίμπημα πάνω. Τα 30 κιλά που έχασε μετά την παρολίγον οσκαρική του περσινή εμφάνιση ως Ντικ Τσένι μαρτυρία προσήλωσης όμως, να, όπως σχεδόν κάθε τι, ακόμη και παρά την μεγαλοπρεπή παρουσία του βραβευμένου συγγραφέα / ηθοποιού Tracey Letts ως Φορντ, το πράμα μένει από καύσιμο στα σεναριακά πιτς. Γυναικεία παρουσία πασπαλισματική, ακόμη και η σχέση πατέρα-γιου (γράφω για την οικογένεια του Mils/Bale) αβαθής, σεναριακή στρακαστρούκα. Η μηχανή καλογρασαρισμένη, η κατάληξη βαρετά όμως προσχεδιασμένη.

Θυμάμαι εύκολα μια ανώτερη ταινία στο είδος, έτσι μαστόρικη, γλασέ αλλά και σαφέστατα πιο ουσιαστική ως κόντρα χαρακτήρων και φιλοσοφίας ζωής. Ήταν το Rush (2013) του αρχηγού (μην είσαι κοροϊδιάρης) στα τοιαύτα Ron Howard που πραγματεύτηκε ψύχραιμα και στοχαστικά την κόντρα James Hunt – Niki Lauda. Με το ένα τρίτο του μπάτζετ αλλά και οφθαλμοφανή αποτελεσματικότητα στον τεχνικό τομέα. Η διαφορά με το Ford V Ferrari έγκειται στο ότι η χρονιά φέτο είναι σαφώς πενιχρότερη σε σημείο που θα μπορούσε το δεύτερο να χτυπήσει εννιάδα, βία οχτάδα στα όσκαρς, πέρα από τα αδιαφιλονίκητα σε ήχους και μοντάζ. Ανεξαρτήτως αυτού ο James Mangold έχει καμώσει μια ταινία συμπαγή, εύγεστη και καλοχώνευτη παρά τις 2 ½ ώρες διάρκειας. Μια ιστορία πλήρη συναρπαστικής οδηγικής δράσης που καλοβλέπεται δίχως ενοχές τύπου ετοιματζίδικου μιας χρήσης. Δεν είναι λίγο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

I Heard You Paint Houses! Ο Ιρλανδός (The Irishman) του Martin Scorsese, είναι μια επική ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, μέσα από τα μάτια του βετεράνου του Β' Παγκόσμιου Πολέμου Φρανκ Σίραν, ενός απατεώνα και εκτελεστή που συνεργάστηκε με διαβόητες μορφές του 20ού αιώνα. Καλύπτοντας διαφορετικές δεκαετίες, η ταινία παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της Αμερικανικής Ιστορίας, την εξαφάνιση του θρυλικού ηγέτη του εργατικού συνδικάτου Τζίμι Χόφα, και μας ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στα μυστικά μονοπάτια του οργανωμένου εγκλήματος: τις εσωτερικές διαδικασίες, τις αντιπαλότητες και τις διασυνδέσεις με πολιτικούς. Το σενάριο της παραγωγής του τηλεοπτικού δικτύου Netflix υπογράφει ο τιμημένος με αμέτρητα βραβεία Steven Zaillian.

Έπειτα από την συνεργασία τους στο «Καζίνο» το 1995, ο Martin Scorsese (Κακόφημοι Δρόμοι, Ο Ταξιτζής, Οργισμένο Είδωλο, Τα Καλά Παιδιά, Ο Πληροφοριοδότης) και ο Robert De Niro (Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας, Το Ακρωτήρι του Φόβου, Καζίνο) ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο τρίγωνο με τον σπουδαίο Al Pacino. Πέρα από τους δύο πρωταγωνιστές συμμετέχουν ακόμη και οι Joe Pesci (Κάποτε στην Αμερική, Τα Καλά Παιδιά, Καζίνο) και Harvey Keitel (Κακόφημοι Δρόμοι, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, Reservoir Dogs) ενώ το καστ ολοκληρώνουν οι Anna Paquin, Bobby Cannavale, Ray Romano, Stephen Graham, Stephanie Kurtzuba, Aleksa Palladino, Welker White, Kathrine Narducci, Jesse Plemons, Jack Huston, Louis Cancelmi και Domenick Lombardozzi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!