Ντιέγκο Μαραντόνα
La Mano De Dios
Θεωρώ εαυτόν πολύ τυχερό που το έζησα ζωντανά, αυτό το υπέρτατο ποδοσφαιρικό σόου, εκείνο το ζεστό απόγευμα του Ιούνη του 86. Πρέπει για εκείνη την μοιραία φάση, του ματς που σήμαινε πολλά περισσότερα από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση, κάπου στο 50ο λεπτό, να έχουν γραφεί δισεκατομμύρια λέξεων, γύρω από τον τρόπο που κογιόναρε του φουκαρά τον Πίτερ Σίλτον. Κοροϊδία, σφάλμα, απάτη, κόλπο, αγυρτεία, πλάνη, κατεργαριά. κομπίνα, μπαμπεσιά, λοβιτούρα, ξεγέλασμα, δόλος, πουστιά, ματσαράγκα, μαϊμού, μούφα. Την λέξη ΑΚΥΡΟ δεν την έχει εκστομίσει κανείς. Μπορείς να διαβάσεις όλους τους τόμους των χρονικών της μπάλας, ουδείς έχει πει πως το γκολ δεν μετρά, πλαγίως μπορεί να έχει καταγράψει τα πάντα, ευθέως όμως τίποτα! Ξέρεις γιατί? Τον Θεό δεν γίνεται ποτέ να τον ακυρώσεις, να τον απορρίψεις, να τον αμφισβητήσεις, να τον κοντράρεις. Μόνο τον αποδέχεσαι. Όπως είναι!
5 Ιουλίου 1984. Μετά από δύο στείρες χρονιές στην Καταλονία, φορώντας την στολή των Μπλαουγκράνα, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη κατόπιν της μεταπήδησης από την Μπόκα, ο Αργεντίνος σούπερ αστέρας, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, είναι πανέτοιμος για την παρουσίαση του, μπροστά στο φανατισμένο κοινό των οπαδών της Νάπολι, έχοντας πάρει μόλις μετεγγραφή για την, δίχως το παραμικρό στέμμα, ομάδα του Ιταλιάνικου Νότου. Μπροστά σε 80 χιλιάδες κόσμου που βρίσκεται σε παραλήρημα, ο Πίμπε Ντ' Όρο θα δώσει μια και μοναδική υπόσχεση, να μετατρέψει τους Παρτενοπέι από κομπάρσους, σε κυρίαρχους του Καμπιονάτο.
Όρκο τιμής, που στα κατοπινά χρόνια, ο μεγαλύτερος αρτίστας που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο φούτμπολ, όχι απλά θα τηρήσει, οδηγώντας τους ανύπαρκτους μέχρι πρότινος Ναπολιτάνους, σχεδόν ολομόναχος στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, αλλά θα τους φτάσει ίσαμε την Ευρωπαϊκή καταξίωση, προσθέτοντας στην τροπαιοθήκη τους ένα βαρύτιμο τρόπαιο της UEFA. Ανατρέποντας έτσι τα δεδομένα, τόσο τα ποδοσφαιρικά, μα, κυρίως αυτά του κοινωνικού χαρακτήρα, μεταθέτοντας το ενδιαφέρον της ατζούρας κοινής γνώμης, στην θλιβερή, απαξιωμένη και σε διαρκή οικονομική απόγνωση Καμπανία, αποσπώντας τα σκήπτρα από τις κραταιές δυνάμεις του Βορρά, Γιούβε, Μίλαν, Ίντερ.
Σχίζοντας μαζί την χώρα στα δύο, κατόρθωμα που δεν έχει πετύχει κανείς ποδοσφαιριστής στα εκατόν τόσα χρόνια που οι εντεκάδες απλώνονται αγωνιστικά στα τερέν. Εκείνο το θρυλικό Μουντιαλικό καλοκαίρι του Ιτάλια Νοβάντα, όταν ο εστεμμένος Ντιεγκίτο, λίγο πριν πάρει την απόφαση να αποσυρθεί από τους γαλάζιους, σε έναν από τους πλέον ιστορικούς ημιτελικούς των Παγκοσμίων Κυπέλλων, θα πάρει μαζί του το φλεγόμενο κοινό του Σάο Πάολο, που θα αποφασίσει να υποστηρίξει στον νοκ άουτ αγώνα την Αρχεντίνα, αντί για την οικοδέσποινα πατρίδα του. Μοναδικό φαινόμενο, ανεπανάληπτο. Που πίσω του κρύβει τόσα πολλά σοσιολογικά δεδομένα.
Όλα αυτά που επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από την βιογραφική αναφορά του μέσα από το εντυπωσιακό αφιέρωμα στον σπουδαιότερο μπαλαδόρο που είδαν ποτέ τα μάτια μας Diego Maradona. Πίσω από τις γραμμές, πέρα από τις ντρίμπλες, τις λόμπες, τα μαγικά πλασέ, με βοηθό σπάνιο αρχειακό υλικό που δεν έχει προβληθεί (στο μεγαλύτερο μέρος του) ποτέ, ο φημισμένος ντοκιμανερίστας Asif Kapadia, επιχειρεί να προσεγγίσει το κοινωνικό γίγνεσθαι που τρέχει παράλληλα με την φιγούρα του κοντούλη παικταρά με την αφάνα, που μεγάλωσε στις τρισάθλιες φαβέλες του Μπουένος Άιρες. Λόγος που αναμφίβολα τον έσπρωξε να ντυθεί την ουράνια στολή με το N στο στήθος, εκπροσωπώντας έτσι έναν τόπο που για όλους τους άλλους, τους κατέχοντες, δεν είναι παρά ο υπόνομος, ο οχετός, η βρομιά μιας χώρας κατά τα άλλα πλούσιας και ανθηρής. Το υποτιμητικό "Καλώς ήλθατε στην Ιταλία", πανό των οπαδών του πλούσιου, βιομηχανικού Βορρά, είναι εκείνο που θα σημάνει στην ψυχή του Ντιέγκο το καμπανάκι, για να παλέψει να κάνει υπερήφανους, τους εξαθλιωμένους από την φτώχεια ναπολιτάνους. Και μα τον Θεό, το έκανε στ αλήθεια!
Η ταινία καλύπτει χρονικά ένα τεράστιο εύρος της πορείας του Μαραντόνα, προσπερνώντας συνοπτικά τις διαδρομές του στους Αρχεντίνος Τζούνιορς που πρόσφεραν στην φαμίλια του ένα ολόκληρο διαμέρισμα για να εγκατασταθεί μακριά από την πανβρώμικη και λασπωμένη Βίγια Φιορίτο, στο Λα Μπονμπονέρα που πάντα έχει στο πάνω μέρος της καρδιάς, στο άψυχο Νουέβο Κάμπο, εκεί που μια ύπουλη κλωτσιά του Γκοικοετσέα, λίγο έλειψε να του κοστίσει την μετέπειτα καριέρα. Τα επτά συνεχόμενα έτη στην Νάπολι, που συνοδεύτηκαν εκτός από τους γιγάντιους θριάμβους, με εξίσου τεράστιες απογοητεύσεις, κυρίως στον αχάριστο τρόπο που του συμπεριφέρθηκε η διοίκηση της ομάδας και ο διαβόητος πρέζιντεντ Φερλαίνο. Πέρα από τις προπονήσεις και τα σπουδαία ματς, παρακολουθούμε τις διασυνδέσεις του ποδοσφαιριστή με τον υπαρκτό υπόκοσμο της πόλης, τα υψηλόβαθμα στελέχη της Καμόρα που τον πήραν υπό την προστασία τους, τους ευκαιριακούς ερωτικούς δεσμούς του εκτός του επίσημου, που είχαν σαν αποτέλεσμα και ένα σκάνδαλο με την ύπαρξη ενός εξώγαμου, μα κυρίως την πτώση του Ντιέγκο στις ναρκωτικές ουσίες. Γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της καριέρας του, την αποπομπή του από την διεθνή ομοσπονδία και την βάναυσης τιμωρία του για περισσότερο από ένα χρόνο, λόγω της χρήσης κοκαΐνης.
Συμβάντα λίγο έως πολύ γνωστά σε όσους παρακολούθησαν από κοντά ολάκερο το διάβα αυτού του χαρισματικού ζογκλέρ, από τα φτωχικά σοκάκια της πρωτεύουσας της Αργεντινής, μέχρι το κατάμεστο Αζτέκα που ζητωκραύγαζε το όνομα του, λίγο πριν εκείνος σηκώσει στον Μεχικάνικο ουρανό του χρυσαφένιο τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου. Υπέροχες στιγμές, καταπληκτικές εικόνες όπου παρεμβάλλονται σε γεμάτες καίριες πληροφορίες (ακουστικές, όχι οπτικές) συνεντεύξεις τους προσωπικότητες που βρέθηκαν πολύ κοντά στον σταρ, η αγαπημένη του Κλαούντια Βιγιαφάνε, ο προσωπικός του γυμναστής Σινιορίνι, ο κορυφαίος ρεπόρτερ Ντανιέλ Αρκούτσι, ο αγαπημένος του συμπαίκτης στην Νάπολι Τσίρο Φεράρα, οι γονείς του. Τεκμηρίωση κάτι περισσότερο από πλήρης, ακόμη και για φανς του ποδοσφαίρου, που έχουν βιώσει τις περισσότερες στιγμές που αναφέρεται το φιλμ.
Ακόμη μια έξοχη προσπάθεια δηλαδή από τον μετρ του είδους Λονδρέζο ντιρέκτορα, μετά από τις εξίσου συγκινητικές αναφορές του στην Amy (Winehouse) και στον (Ayrton) Senna, σε μια πληρέστατη αναφορά στον Μάγο, που μέσα σε ελάχιστες στιγμές μεταβλήθηκε από είδωλο σε απαξιωμένη καρικατούρα. Το κοντράστ της μετά βαΐων και κλάδων άφιξης του στους πρόποδες του Βεζούβιου, σε σχέση με την εξευτελιστική άδεια φυγή του, σπαράζει την ψυχή ακόμη και του πιο ανάλγητου θεατή. Ο Ντιέγκο, στα 58 του πια, υπερδιπλάσιος σε μέγεθος από τις ημέρες των θριάμβων, εν μέρει αποτοξινωμένος, δεν αφήνει ποτέ το τόπι μακριά από εκείνο το μαγικό αριστερό πόδι, που σε έκανε να μην μπορείς να πιστέψεις τι μπορεί να κατορθώσει. Επαναστάτης, λέει. Ήρωας, μπορεί, για ένα ολάκερο έθνος, για μια πόλη κατακερματισμένη. Ρισκαδόρος, ενδεχόμενα, αν και η τύχη πάντα βοηθά τους τολμηρούς και τους μεγαλοφυείς. Σίγουρα Θεός. Σίγουρα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Weird Wave!
Ένας Εθισμός! Ο Pedro Almodovar επιστρέφει με την πιο προσωπική του ταινία, που διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες. Το Πόνος και Δόξα (Dolor Y Gloria) μιλάει για τη δημιουργία, για την δυσκολία να την διαχωρίζεις από τη ίδια τη ζωή και για τα πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαδόρ ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να το διηγηθεί λεπτομερώς, και μέσα από αυτό βρίσκει τη σωτηρία του.
