Movies Ltd

Παντρεύτηκαν, χώρισαν και είναι ευτυχισμένοι! Μία κομψή και απολαυστική κωμωδία με έξυπνο σενάριο που καταγράφει με ευαισθησία, χιούμορ και διαπεραστική ματιά τις πολύπλοκες ερωτικές σχέσεις μέσα από την ιστορία ενός ώριμου ζευγαριού που αποφασίζει να χωρίσει φιλικά, όταν ο γιος φεύγει για σπουδές, είναι η περίπτωση του φιλμ Απρόσμενος Έρωτας (El amor menos pensado). Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αποδίδουν πειστικά τους χαρακτήρες αυτής της εκλεπτυσμένης κωμωδίας που παραμένει ρομαντική ακόμα κι αν περιγράφει έναν χωρισμό. O Marcos και η Ana μετράνε 25 χρόνια γάμου. Όταν ο μοναχογιός τους φεύγει από την επαρχία για να πάει στο κολέγιο, το ζευγάρι μπαίνει σε περίοδο κρίσης. Χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, σαν να το είχαν σχεδιάσει καιρό, αποφασίζουν να χωρίσουν τους δρόμους τους. Λιτά και απέριττα, τόσο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια αμοιβαία απόφαση χωρισμού. Η εργένικη ζωή μοιάζει έντονη και συναρπαστική αρχικά, αλλά γρήγορα έρχονται τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες. Ο Marcos και η Ana αρχίζουν να αναρωτιούνται για την αγάπη, τη φύση της επιθυμίας, την πίστη και παίρνουν μία απόφαση που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.

Παίζουν οι Ricardo Darín, Mercedes Morán, Andrea Pietra, Jean Pierre Noher, Claudia Lapaco, Chico Novarro. Σκηνοθετεί ο Juan Vera.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει το παρελθόν του! Έπειτα από πολλά χρόνια και έχοντας ζήσει σε διάφορα απόμακρα μέρη του κόσμου, ο Ράμπο αποφασίζει να γυρίσει πίσω στις ΗΠΑ όπου τον είδαμε τελευταία φορά να περπατάει σε ένα μονοπάτι προς το ράντσο του περνώντας δίπλα από την ταχυδρομική του θυρίδα με χαραγμένο του όνομα της οικογένειάς του. Ο Ράμπο επέστρεψε πλέον στο σπίτι.Ο Ράμπο μοιράζεται το σπίτι του με τη θετή του οικογένεια, τη Μαρία και την εγγονή της Γκαμπριέλα. Έχοντας χάσει τη μητέρα της και εγκαταλειφθεί από τον βίαιο πατέρα της, ο Ράμπο έχει σταθεί στην Γκαμπριέλα ως πατέρας φροντίζοντάς την μαζί με τη Μαρία. Τώρα πια στην εφηβεία, η Γκαμπριέλα είναι περίεργη να μάθει το παρελθόν της και αρχίζει να ψάχνει για τον βιολογικό της πατέρα, τον οποίο επιθυμεί να κρίνει η ίδια. Γεμάτη ελπίδες, η Γκαμπριέλα ταξιδεύει προς το Μεξικό αλλά η επανασύνδεση αυτή με τον πατέρα της δεν έχει αίσιο τέλος. Το επόμενο πρωινό η Γκαμπριέλα δεν γυρνάει στο σπίτι και ο Ράμπο αποφασίζει να τη βρει και να τη φέρει πίσω πάση θυσία. Οι χειρότεροι φόβοι του Ράμπο γίνονται πραγματικότητα όταν βλέπει κάποια αδίστακτα μέλη ενός καρτέλ να ναρκώνουν και να κακομεταχειρίζονται τη Γκαμπριέλα. Νιώθοντας ενοχές και διψασμένος για εκδίκηση, ο Ράμπο προετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση. Εκείνοι είπαν την πρώτη λέξη, ο Ράμπο θα πει την τελευταία. Την ταινία Rambo: Το Τελευταίο Αίμα (Rambo: Last Blood) σκηνοθετεί ο Adrian Grundberg.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη ταινία, ο Sylvester Stallone επιστρέφει ως ένας από τους κορυφαίους ήρωες δράσης όλων των εποχών, τον Τζον Ράμπο. Τώρα, ο Ράμπο θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να φέρει ξανά στην επιφάνεια τις ανελέητες πολεμικές του ικανότητες με σκοπό να πάρει εκδίκηση στην τελευταία του αποστολή. Το τελευταίο κεφάλαιο της θρυλικής σειράς είναι ένα θανάσιμο ταξίδι εκδίκησης κι αίματος. Συμπρωταγωνιστούν και οι Paz Vega, Sergio Peris-Mencheta, Adriana Barraza, Yvette Monreal, Genie Kim, Joaquín Cosío, Oscar Jaenada.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Για όποιον θέλησε ποτέ να ονειρευτεί. Δεν είσαι μόνος!. Από τη συγγραφέα / σκηνοθέτη / παραγωγό Gurinder Chadha ("Bend It Like Beckham") έρχεται η συγκινητική, εμπνευσμένη ταινία Blinded by the Light, βασισμένη στη μουσική και τους στίχους των διαχρονικών τραγουδιών του Bruce Springsteen. Η ταινία Blinded by the Light μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία ιστορία θάρρους, αγάπης, ελπίδας, οικογενειακών δεσμών, αλλά και της μοναδικής ικανότητας της μουσικής να εξυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα. Η ταινία διηγείται την ιστορία του Τζέιβντ, ενός Βρετανού εφήβου πακιστανικής καταγωγής, που μεγάλωσε στην πόλη του Λούτον στην Αγγλία, το 1987. Εν μέσω φυλετικών και οικονομικών αναταραχών, γράφει ποίηση προκειμένου να «ξεφύγει» από τη μισαλλοδοξία που μαστίζει την πόλη του,και την αυστηρότητα του συντηρητικού πατέρα του. Αλλά όταν ένας συμμαθητής του, τον «μυεί» στη μουσική του Boss, ο Τζέιβντ αισθάνεται ότι η εργατική τάξη στην οποία ανήκει εκείνος και η οικογένειά του, ταυτίζεται και αντικατοπτρίζεται στους δυνατούς στίχους του Μπρους. Καθώς ο Τζέιβτν ανακαλύπτει μία καθαρτική διέξοδο για ν΄ ακολουθήσει τα όνειρά του, ταυτόχρονα βρίσκει το θάρρος να εκφραστεί με τη δική του, μοναδική φωνή. Η Gurinder Chadha, βασιζόμενη στο σενάριο των Paul Mayeda Berges, Gurinder Chadha και Sarfraz Manzoor, εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία που βασίζεται στα απομνημονεύματα του Sarfraz Manzoor «Greetings from Bury Park: Race, Religion and Rock N’ Roll» και σκηνοθετεί την ταινία Blinded by the Light.

Στην ταινία Blinded by the Light πρωταγωνιστούν οι Viveik Kalra, Kulvinder Ghir, Meera Ganatra, Nell Williams, Aaron Phagura, Dean-Charles Chapman. Η μουσική και οι στίχοι του Springsteen, ο οποίος αγκάλιασε από την αρχή την ταινία της Chadha, πλημμυρίζουν το Blinded by the Light.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Μια καταιγιστική εισβολή στα άδυτα της Μαφίας. Ληστείες, όπλα, ναρκωτικά, μαφιόζικοι εκφοβισμοί και δολοφονίες: μέρος της καθημερινότητας για ορισμένες επικίνδυνες γειτονιές της Νάπολης, όπως και για μια παρέα 15χρονων, που αποφασίζουν να πάρουν μια γεύση παρανομίας - με οδυνηρές συνέπειες. Βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Roberto Saviano (“Γκομόρα”), η “Τράτα των Παιδιών”, Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Paranza dei Bambini) του Claudio Giovannesi έρχεται να μιλήσει για έναν αθέατο, σοκαριστικό κόσμο όπου η αθωότητα δεν έχει θέση. Νάπολη. Ο 15χρονος Νίκολα και οι φίλοι του επιφανειακά μοιάζουν με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους: θέλουν απλώς να περνάνε καλά και να βγάλουν χρήματα για να αγοράσουν φανταχτερά ρούχα, γκάτζετ και σκούτερ. Όμως αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη παρέα: βολτάρουν στην κακόφημη περιοχή Σάνιτα, διψασμένοι να αποκτήσουν εξουσία παίζοντας με όπλα, μιμούμενοι τους μαφιόζους γύρω τους. Υπό την ψευδαίσθηση ότι βοηθούν να επικρατήσει η δικαιοσύνη στη γειτονιά, προσπαθούν να κάνουν το καλό μέσα από το κακό.Αγαπιούνται σαν αδέλφια, δεν φοβούνται τη φυλακή ή τον θάνατο - ξέρουν ότι πρέπει να τα ρισκάρουν όλα, τώρα. Βιώνουν τον πόλεμο με την ανευθυνότητα των νιάτων, αλλά οι εγκληματικές τους πράξεις σύντομα θα τους οδηγήσουν στην απώλεια της αγάπης και της φιλίας.

Στην Αργυρή Άρκτο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου πρωταγωνιστούν οι Francesco Di Napoli, Viviana Aprea, Mattia Piano Del Balzo, Ciro Vecchione, Ciro Pellechia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!

40 / 40

του zerVo (@moviesltd)

Όχι, δέκα χρόνια μετά το πέρασμα μου από την στοχοποιημένη εποχή που εμφανίζεται η διαβόητη κρίση μέσης ηλικίας, θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν θυμάμαι κάποιο στοιχείο αρνητισμού που να στοίχειωσε στην καθημερινότητα μου. Σε βαθμό που να μην κατανοώ καν την συγκεκριμένη έννοια, η οποία προκαλεί πανικό σε όσους διάγουν την συγκεκριμένη ηλικία. Για κάποιους βέβαια, όπως, άπαντες, οι ήρωες της ιστορίας που θα παρακολουθήσουμε, μάλλον αποτελεί μια σπουδαία δικαιολογία, για να οδηγούνται διαρκώς στην γκρίνια, τα παράπονα, την αμφισβήτηση, την ανασφάλεια, τον αρνητισμό. Σέβομαι πως μπορεί να είναι κτυπημένοι από την (όποια) mid life crisis, αν και πιο πολύ πιστεύω όμως πως μέσω αυτής παίρνουν άλλοθι για μια στάση που δεν συνάδει με τα, αρκετά για να λειτουργούν ακόμη σαν παιδαρέλια, χρόνια τους.

Παρά ένα σαράντα Μάηδες μετράει ο Γκουίντο, συγγραφέας βιογραφιών σημαντικών φιλοσόφων και ενίοτε αναπληρωτής καθηγητής φιλολογίας σε κολέγιο και ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα στην ζωή του για να νοικοκυρευτεί. Όχι πως δεν το επιζητά ο ίδιος δηλαδή, αφού ένα παιδάκι για εκείνον ετούτη την ώρα θα έμοιαζε με βάλσαμο, αλλά σε αυτή του την επιθυμία βρίσκει σθεναρή αντίσταση από την καλή του, την Κιάρα, ξεναγό σε μουσεία, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η καριέρα της και το πως θα μετοικήσει στην Νέα Γη, ανοίγοντας τα φτερά της σε μια πιο σπουδαία αγορά από την στείρα ιταλιάνικη. Εξού και το γεγονός πως θα ζητήσει από τον φουκαριάρη άντρα, να διακόψουν την σχέση τους για λίγο, προκειμένου εκείνη να "μείνει για ελάχιστο καιρό μόνη της, να σκεφτεί και να του ανακοινώσει την απόφαση της για το μέλλον τους"...

Έχοντας μείνει δίχως σπιτικό και συνεπώς που την κεφαλή κλίνη, ο κακόμοιρος Γκουίντο θα ξεκινήσει μια Οδύσσεια περιπλάνησης στις οικίες συγγενών και φίλων, που θα δείξουν πρόθυμοι να να τον φιλοξενήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί. Κάθε βράδυ όμως, θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως οι γνωστοί του αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερα ζόρια από τον ίδιο, ακόμη κι αν δείχνουν τρισευτυχισμένοι και συναισθηματικά υγιείς. Κάτι που ισχύει τόσο για τους γονείς του, μιας και κανείς τους δεν έχει ξεπεράσει την ερωτική απιστία του μπαμπά, όσο και για τα δύο ζευγάρια των κολλητών του φίλων, της συναδέλφου του Λουτσία, που ούσα έγκυος στο δεύτερο παιδί της με τον Πιέτρο, ετοιμάζεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, νιώθοντας ερωτευμένη με κάποιον άλλο, αλλά και του φίλου του Ντάριο, που ενθουσιασμένος για ένα νέο αμόρε (με παιδί) είναι μισό βήμα πριν τον χωρισμό από την όμορφη καρδιολόγο κοπελιά του, Ρομπέρτα.

Από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ, εκεί που ο ζορισμένος Ρομάνος αναζητά γεμάτος αγωνία το προφυλακτικό στον κόλπο της αγαπημένης του, μην τυχόν κι έχει συμβεί καμιά συμφορά, καταλαβαίνεις πως το πικρό χιούμορ είναι βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο ετούτου εδώ του κοινωνικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να γλαφυρά περιστατικά να μην είναι διόλου λίγα στην πορεία της αφήγησης, δύσκολα όμως η ματιά του θεατή δύναται να ξεφύγει από την θλίψη του γενικότερου πλαισίου από όσα παρακολουθεί. Με τέμπο σταθερό στην εξιστόρηση των γεγονότων ο Duccio Chiarini συνθέτει μια όμορφη ιστορία που στο επίκεντρο της έχει έναν σύγχρονο σαραντάρη, τεμπελάκο και αεργούλη, που δεν έχει το παραμικρό σθένος να επιβληθεί στις σχέσεις του, από την καταπιεστική μαμά που ακόμη του ψωνίζει τα εσώρουχα, ίσαμε την συνομήλικη του μεγαλοκοπέλα, που τον πετάει για πλάκα έξω από το σπίτι της, βυθίζοντας τον στον προβληματισμό και την απόγνωση.

Ταξιδεύοντας από καναπέ σε καναπέ, ο Γκουίντο πέρα από τα προσωπικά του προβλήματα, θα έχει πλέον να κάνει και με τα ζητήματα των ιδιοκτητών τους, καθώς γίνεται μέλος της καθεμιάς οικογένειας και μάρτυρας των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε φαμίλιας. Εξαιρετική η πρωταγωνιστική άποψη του Daniele Parisi, που αποδίδει με ρεαλισμό τον ρόλο του σκυθρωπού διανοούμενου, έχοντας δίπλα του μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών για να υποδυθούν τις γεμάτες νευρώσεις γυναίκες της ζωής του, όπως η Silvia D'Amico (η μνηστή), η Milvia Marigliano (μαμά) και η έκπληξη τραγουδίστρια Thony (η πρώην του κολλητού που παίζει φλερτάροντας τον). Αξιοπρεπής νεοιταλικός κινηματογράφος, που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα της γαλλικής φάρσας αυτή την φορά, παρά ασχολείται με ένα ζήτημα που στο παρελθόν έχουν καταπιαστεί αμέτρητες άλλες δημιουργίες. Όχι και τόσο δίκαια και ισορροπημένα είναι η γνώμη μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την One From The Heart!

Νορμάλ καταστάσεις

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται και κανένας ιδιαίτερος κόπος, για να κατανοήσεις πως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Από την στιγμή που θα ανοίξεις το πρωί τα μάτια σου, ίσαμε την νυχτιά που θα τα κλείσεις, το μόνο που βλέπεις στον μικροαστικό κόσμο που κινείσαι, είναι μια διαρκής παράνοια, επίτευξης στιγμιαίων στόχων, μηδενικής κυριολεκτικά σημασίας. Να περάσω πρώτος στην ουρά, να παρκάρω όσο το δυνατόν κοντύτερα στο σπίτι, να πάρω την καλύτερη τιμή στο σούπερ, ακόμη κι αν πρόκειται για διαφορά ελάχιστων λεπτών, να φτάσει σε δευτερόλεπτα ο συρμός του μετρό, να παραγγείλω αγνώστου προέλευσης efood αλλά να μην μου το αργήσει ο ντελίβερης. Πάλη με τον χρόνο, τις διαστάσεις, το νόμισμα, τα αγαθά, που έχουν μετατρέψει τα υποκείμενα σε ρομποτάκια ασυναίσθητα και αναίσθητα, απότομα, μονίμως βουτηγμένα σε μια ατέρμονη Κρίση Πανικού.

Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, πυρ! Έτσι ακριβώς, μια μοιραία πιστολιά είναι αυτή που θα δώσει το σύνθημα στα πρόσωπα να ξεχυθούν στον στίβο της παράνοιας. Μόνο που ο Βίτεκ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός που την έριξε, τινάζοντας στον αέρα τα μυαλά του, δεν είναι πλέον παρόντας για να δει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκάλεσε η δίχως επιστροφή επιλογή του. Η φιλενάδα του από τα πολύ νεανικά τους χρόνια, Καμίλα, κρυφά από τους πάντες βγάζει το μεροκάματο της μοιράζοντας οργασμούς ονλάιν ως πορνοστάρ του διαδικτύου, μυστικό που σταδιακά έχει αρχίσει να την πνίγει. Κυρίως στην σχέση της με την μητέρα της, που την θεωρεί υπόδειγμα ηθικής και επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας, σε αντίθεση με τον αδελφό της Μίλος, που τον νομίζει ακαμάτη, αφού ξημεροβραδιάζεται στο κομπιούτερ, εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και δεν κυνηγά το το καλό μεροκάματο, ως σερβιτόρος σε πολυτελείς δεξιώσεις γάμων.

Όπως αυτόν που έχει διοργανώσει άψογα καθώς πιστεύει η Βικτώρια, που δεν έχει συνυπολογίσει φορώντας το νυφικό, πως διανύει τις τελευταίες ημέρες της κύησης του μωρού της. Την ίδια στιγμή που ελάχιστα παραπέρα, η συγγραφέας αστυνομικών βίπερ Μόνικα, έχει προσκαλέσει σε δείπνο τον εν διαστάσει καλό της Νταβίντ, ελπίζοντας πως ετούτο το σμίξιμο θα αναθερμάνει την σχέση τους. Όπως ακριβώς έχει γίνει με τους γονείς της, Αμαντέους και Ελζμπιέτα, που επιστρέφοντας από ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την δυσάρεστη έκπληξη που τους κρύβει ο διπλανός συνεπιβάτης τους στο αεροπλάνο. Ενώ ο έφηβος αδελφόυλης της, αμά τη απουσία των πάντων από το σπίτι, θα πάρει το ρίσκο να δοκιμάσει για πρώτη φορά μαριχουάνα. Παίζοντας συνάμα βίντεο γκέιμς...

Κύκλο κάνει λοιπόν η ιστορία μας, με δεδομένη είναι η αλήθεια απαρχή του το μπαμ, όχι όμως και με τόσο προβλεπτό το σημείο που θα μαζευτούν και οι 360 μοίρες του, δένοντας έτσι πλήρως τις έξι (συν μία της εισαγωγής) ρουμπρίκες που συνθέτουν αυτό εδώ το κινηματογραφικό μπερδεψάκι. Που δεν φτάνει να γίνει κομφουζιάκι, λόγω της πολύ σωστά υπολογισμένης από τον Πολωνό σκηνοθέτη Paweł Maślona, μίξης των επιμέρους στόρις, που διαχέονται όμορφα η μία προς την άλλη, ωσότου φτάσουν στο τελικό ξεκαθάρισμα της σύνδεσης των πάντων. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους κινηματογραφικά παζλ όμως, τα κομματάκια που το απαρτίζουν δεν έχουν ούτε την ίδια δυναμική, ούτε το ανάλογο ενδιαφέρον, προκαλώντας με την αφηγηματική τους ανισότητα, ομοίως ανάλογη διαφορά προσδοκίας στον θεατή. Ο οποίος αλλιώς περιμένει να δει πως θα εξελιχθεί η τρέλα στην καμπίνα του ιπτάμενου τζάμπο και εντελώς ανάστροφα τι θα συμβεί με την γκαστρωμένη στην ώρα της, νυφούλα, απλά γιατί τέτοιος συνδυασμός είναι απίστευτα ακραίος και ελάχιστα πιθανός έως αδύνατος. Καμία κοπελιά δεν ντύνεται τα τούλια, μία ώρα πριν μπει στο Ιασώ να ξεγεννήσει! Το κακό είναι πως αυτή η εικόνα είναι και η μόνη που δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην εκπνοή, την ώρα που όλα τα άλλα στον περίγυρο, φαίνεται πως καταρρέουν.

Κι αυτό γιατί ξεφεύγει πλήρως από το σύνθημα του ντιρέκτορα, που έχει την λέξη καθημερινότητα σε πολύ υψηλό σημείο στο σκιτσάρισμα της μπερδεψιάς του. Αντίθετα τα λοιπά σκετσάκια, μοιάζουν σαν βγαλμένα από την διπλανή (για να μην πω την δική μας) πόρτα και εμφανίζονται πιο εύπεπτα και εντέλει αποδεκτά στην πλατεία, ως ενδεχομένως ικανά να τύχουν. Αποτέλεσμα της ταχύτατης σε ρυθμό και πολυσυλλεκτικής σε διαφορετικές περσόνες μάζωξης, είναι το σκοτεινού χιούμορ μιξ Atak Paniki να πραγματοποιεί εντέλει τον σκοπό του, καθιστώντας σαφές αυτό που αποξαρχής επιδιώκει να πει. Η παράνοια δεν είναι πια η εξαίρεση. Μιας και όσα παρακολουθούμε στο πανί, φαντάζουν με νορμάλ καταστάσεις. Που με τέμπο σταθερό οδηγούν στον κατακερματισμό. Ξεκίνα να μετράς λοιπόν δευτερόλεπτα. Στα εκατό καιγόμαστε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Neo Films!

(Αντ)Άστρα Μη Με Μαλώνετε

του gaRis (@takisgaris)

Έχεις υπόψη ότι αισίως διάγωμεν την οσκαρική περίοδο, αυτήν ταύτην που έπεται χρονολογικά των Καννών - Βενετιάς - Τορόντο και κατ’ουσίαν χαίρεται το ματάκι μας αφού από αργά Σεπτέμβρη ως τα Χριστούγεννα έχουν ημερομηνία εξόδου στις σκοτεινές αίθουσες τα (τουλάχιστον βραβευτικώς) φιλμς της χρονιάς. Μόλις έριξα την κλισεδιά μου a priori για να σε πάω Ad Astra, δηλαδή προς τα αστέρια, τόσο ψηλές προσδοκίες εμφιλοχωρεί η πρώτη μπλοκμπαστεριά (κοντά $100M μπάτζετ) του James Gray, υπογεγραμμένου των (με σειρά αξιότητας) Two Lovers - Η χαμένη πόλη του Z (The lost city of Z) - Κάποτε στη Νέα Υόρκη (The Immigrant) - We Own The Night. Πρόκειται για τη διαστημική οδύσσεια του αστροναύτη Roy McBride (Brad Pitt) ώστε να βρει το χαμένο πατέρα του Clifford (Tommy Lee Jones) στον πλανήτη Ποσειδώνα όπου ο δεύτερος ηγείτο μιας αποστολής (Lima Project) που από τριακονταετίας κίνησε να βρει αποδείξεις εξωγήινης ύπαρξης ζωής για να θεωρηθεί χαμένος δεκαέξι έτη κατοπινά.

O Roy ήταν έφηβος όταν ο Clifford τον άφησε αμανάτι στη μάνα του για να εξερευνήσει τα μυστήρια του σύμπαντος με παροιμιώδη προσήλωση στο στόχο και ιδιαίτερο κυνισμό (όπως διαφαίνεται αργότερα). Οι διαρκείς εσωτερικοί μονόλογοι δηλώνουν τον πόνο, την απόρριψη αλλά και τη λαχτάρα (όχι δίχως ισχυρούς δισταγμούς και αμφιβολία) του γιου να φτάσει στην άλλη άκρη του σύμπαντος για να κερδίσει πίσω τον πατέρα που είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, εκείνον που θα βούλωνε ερμητικά τα κενά που οδήγησαν το γάμο του με την Eve (Liv Tyler) στα άγονα βράχια του αχανούς διαστήματος. Και θα σε φλομώσω στην κλισεδιά μεγάλε σήμερα, διότι δυστυχώς και παρά τις καραφιλότιμες προσπάθειες του Pitt, το θεματάκι κίνησε για τα αστέρια και πνίγηκε στα (3 - 5) πηγάδια. Απλά γιατί τα άπαντα έχουν ματαειπωθεί και πολύ πολύ καλύτερα, παρά τα στιβαρά εφέ, τη μαγική χρωματική παλέτα του Hoyte Van Hoytema και το πειστικό productiondesignτου Kevin Thompson.

Καλός ο Γκρις αλλά η σύγκριση αμείλικτη. Ερυθριάζω σε οποιαδήποτε συσχετισμό με κολοσσούς (Space Odyssey - Solaris) και μπαρουτιάζω σε άστοχες cineματικές αναφορές τύπου Apocalypse Now (Kurtz / Clifford) ή Mad Max συγκρούσεις σε σεληνιακά τοπία. Όσο για τη σχέση αστροναύτη - τέκνου που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα με την ελπίδα της επανένωσης ο (όχι ακριβώς φημισμένος για τον cineσθηματισμό του ως σκηνοθέτης) Chris Nolan όχι μόνο κέντησε αλλά γάζωσε στο Interstellar. Όσο για τον τεχνικό τομέα το (ολίγον αδικημένο) Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) στέλνει αδιάβαστο και μετεξεταστέο το Ad Astra που βρίθει σεναριακών μαύρων τρουπών και επιστημονικών παραδοξολογιών. Εκεί πάντως που τελειώνει ο (υπερβολικά λιτός) στωικισμός του Gosling αρχίζει η εσωτερική μουρμούρα του Brad Pitt που σαφώς και δεν ευθύνεται για μελό ατάκες που του βάζει ο Γκρις στο στόμα και επειδή οι cineιρμοί είναι ατέλειωτοι (όσο και η ταινία που άνετα θα λειτουργούσε ως μισή ώρα μικρότερη σε διάρκεια) έρχεται στο μυαλό το Tree of Life και το απαράμιλλο μπαράζ καρτ ποσταλιάς του Malick.

O Brad έχει ήδη θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το σαπόρτινγκ άκτορ όσκαρ ελέω Tarantino (Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood)) o οποίος εξειδικεύεται σε αυτά (βλέπε περίπτωση Christophe Waltz) και φυσικά το Ad Astra δεν τον πετά εκτός τροχιάς, καθότι το σφιχτοκρατημένο παίξιμό του με τα μάτια είναι το υπερατού της ταινίας. Όμως η αλήθεια παραμένει πως, παρά την περίπου αποθέωση μερίδας της κριτικής, ο θεατής που θα πάει να δει κάτι σαν Gravity ασούμε θα την κάνει με ελαφρά στο ημίωρο εάν δεν αντέξει μέχρι την τελική έκβαση όπου το Ad Astra μοιάζει σε πλήρη αποδρομή, ως διάττων αστήρ που σβήνει και χάνεται στη λήθη, καναδυό ωρίτσες μετά την έξοδο από τον σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Η νιότη ξέρει

του zerVo (@moviesltd)

Συνέχεια στον σύγχρονο προβληματισμό της νεολαίας, για τον μέλλον που την καρτερεί, στοιχείο που καθορίζει πολύ μεγάλη μερίδα της νέας γαλλικής κινηματογραφίας, θέτει το φιλμ Το Τελευταίο Μάθημα (L' heure de la sortie), το οποίο αναπτύσσει τις ιδέες του μέσα από ένα ψυχρό, έως και φοβιστικό πρίσμα. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα φαντασίας του Christophe Dufossé από το 2003, το έργο πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του προπερασμένου φεστιβάλ σινεμά της Βενετίας, στο ιδιαίτερο τμήμα Sconfini, όπου συμμετέχουν δημιουργίες που αναζητούν καινούργιους δρόμους εξιστόρησης του θέματος τους, πειραματικούς όσο και νεωτεριστικούς.

Η αναπάντεχη αυτοκτονία του καθηγητή Καπαντί, που εν ψυχρώ και ανεξήγητα πήδησε από το παράθυρο της αίθουσας εν ώρα μαθήματος, έχει προκαλέσει αναστάτωση στους υπευθύνους του πρότυπου ιδιωτικού κολεγίου του Σεν Ζοζέφ, που ανησυχούν μην τυχόν το τραγικό συμβάν, αμαυρώσει το υψηλό κύρος του ιδρύματος. Ερχόμενος να αντικαταστήσει τον αυτόχειρα, ο 40χρονος δάσκαλος Πιερ Χοφμάν, αναλαμβάνοντας την χαρισματικών ικανοτήτων τάξη μέχρι να εκπνεύσει το ακαδημαϊκό έτος, γρήγορα θα αντιληφθεί πως δεν δείχνουν όλοι οι μαθητές την ίδια στενοχωρημένη αντίδραση για τον πρόωρο χαμό του καθηγητή τους. Αντιθέτως μια εξάδα εξ αυτών, οι πιο διακεκριμένοι μάλιστα του τμήματος, θα επιδείξουν μια ιδιόμορφη, προκλητική στάση, που θα οδηγήσει τον Χοφμάν στην απόφαση να παρακολουθήσει την εκτός σχολείου δράση τους.

Κι εκεί θα υποστεί το κύριο σοκ, αντιλαμβανόμενος πως η μαθητική φράξια, επιδίδεται μυστικά σε ένα είδος αποκρυφιστικών και βίαιων τελετών, πραγματοποιώντας ακρότητες, που ενδεχόμενα μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον βαρύ τραυματισμό τους. Δεχόμενος και ο ίδιος ανεξήγητες παρενοχλήσεις και όντας ο μοναδικός από την κοινότητα των καθηγητών που νοιάζεται για το τι πραγματικά τρέχει με τα παιδιά, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνται με την ανάκτηση της φήμης της σχολής, θα νιώσει να υποβάλλεται σε έναν μυστηριώδη και αινιγματικό εφιάλτη, από όπου δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία ελπίδα διαφυγής.

Σε αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι, που κατόπιν του τραγικού περιστατικού, δίνεται μέσα από τα μάτια του κρυψίνους αναπληρωτή, μας μπάζει μονομιάς το έργο, καθώς στην εισαγωγική κιόλας σκηνή λαμβάνει χώρα το καθηλωτικού κυνισμού απονενοημένο διάβημα. Και τα ερωτηματικά άφθονα. Ποιος ο λόγος που οδήγησε τον εκπαιδευτικό στην πτώση? Έχει παίξει ρόλο η εξαμελής σέχτα στην ατυχή του απόφαση? Και αν ναι με ποιον ακριβώς τρόπο? Και τι σχέση μπορεί να έχουν με την δράση της, όλες αυτά τα θαμμένα DVD που περιέχουν εικόνες ανθρώπινης φονικής μανίας, συνδυασμένες με πλάνα τραβηγμένα από τους ίδιους, σε κάποιες παράξενα απροσδιόριστες χορογραφίες?

Κι εκεί είναι που ο υπεύθυνος, αν και συναισθηματικά μπερδεμένος δάσκαλος, θα νιώσει πως παγιδεύεται σε μια πραγματικότητα που περισσότερο μοιάζει με κακό όνειρο. Και ετοιμάζοντας την φιλολογική εργασία του πάνω στο έργο του Κάφκα (τι λες? πάνω που δεν τον είχαμε σκεφτεί καθόλου) στο ημιφωτισμένο σπίτι του, θα αισθανθεί τις ανασφάλειες να τον τυλίγουν, με τα τηλέφωνα του να χτυπούν ασυνάρτητα και αναπάντητα, τις μπανιέρες και τα σιφόνια να τιγκάρουν από σιχαμένα ζωύφια και τα φλογοβόλα μάτια των Έξι, διαρκώς να τον σημαδεύουν. Στόχος λες κι αυτός και όπου νάναι θα φουντάρει κι εκείνος από το παραθύρι. Όχι, δεν είναι έτσι, αφού το φινάλε αποδεικνύεται πολύ πιο σοβαρά μελετημένο και σχεδιασμένο από τον σκηνοθέτη, που μόνο για αυτή του την επιλογή στην έξοδο, αποσπά ρούμπους παραπάνω από όσους αρχικά τον είχα πιστώσει.

Δεν είναι εύκολη η τοποθέτηση του L' Heure De La Sortie σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, μιας και διαθέτει στοιχεία από πάμπολλα διαφορετικά. Οι αλληγορίες των εικόνων δεν είναι προφανείς, ούτε εύκολα αποκωδικοποιήσιμες, χάρη στην προσεχτική διαχείριση του τέλους από τον φιλόδοξο Sébastien Marnier, αν όχι όλα, τα περισσότερα κομμάτια του παζλ μπαίνουν οριστικά στην θέση τους. Χόρορ μιξαρισμένο έξυπνα με την σοσιολογική αγωνία, σασπένς αρμονικά συνοδευόμενο από τις εκρήξεις των περιβαλλοντικών, τρομοκρατικών, πολεμικών βομβών που είναι φυτεμένες παντού στον πλανήτη, ορίζουν την προσωπικότητα του Τελευταίου Μαθήματος. Σε όλα αυτά προσθέτουμε την δυναμική ερμηνεία του Laurent Lafitte (της Comedie Francaise) και των πιο προβεβλημένων πιτσιρίκων, για να έχουμε ένα μείγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον, που του αξίζει να σηκώσει συζήτηση κατόπιν της θέασης του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Weird Wave!

Crocodile Rock!

του zerVo (@moviesltd)

Ελάχιστοι πρέπει να είναι οι πιασάρικοι ξενικοί αθλητικοί όροι που δεν έχουν ευδοκιμήσει στην καθομιλουμένη, παρότι έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς από τους σπορτκάστερς. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Κρόουλ, στυλ κολυμβητικό, που αντιστοιχεί στο ελεύθερο, το ένα από τα τέσσερα του επίπονου στίβου της πισίνας. Μια φορά κι έναν καιρό επί εποχής του τεράστιου Σοβιετικού Βλαντιμίρ Σαλνίκοφ (ο πρώτος υπερκολυμβητής που έκανε 15 κατοστάρια, κάτω από ένα λεπτό έκαστο) έτσι το αποκαλούσαμε, πριν εξαλειφθεί οριστικά και επικρατήσει η ελληνική του απόδοση. Έτσι, μια μικρή εγκυκλοπαιδική παρένθεση, περί της μαρκίζας της ταινίας που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, καθώς το Crawl δεν μεταφράζεται επακριβώς (φυσικά) ως Διαφυγή...

Από τις καλύτερες αθλήτριες της κολυμβητικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, είναι η νεαρή Χέιλι Κέλλερ, με επιδόσεις που σταθερά την τοποθετούν, αν όχι πρώτη, στα υψηλότερα σκαλοπάτια του βάθρου των διοργανώσεων που συμμετέχει. Μετά από την συμμετοχή της στους αγώνες πρωταθλήματος της Πολιτείας, η κοπέλα θα πληροφορηθεί από την αδελφή της, πως την Σάνσαιν Στέιτ, πλησιάζει ολοταχώς ένας πανίσχυρος τυφώνας επιπέδου 5, γεγονός που σημαίνει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να εγκαταλείψουν, για την ασφάλεια τους, την περιοχή. Η απελπισμένη προσπάθεια της να εντοπίσει τηλεφωνικά τον (διαζευγμένο εδώ και καιρό από την μητέρα της) πατέρα της Ντέιβ, θα την ωθήσει να αψηφήσει τον διαφαινόμενο κίνδυνο των ακραίων καιρικών φαινομένων και να τον αναζητήσει είτε στο σπίτι, είτε στο εξοχικό πλάι στην Λέικ Κοράλ, που υποτίθεται έχει πουλήσει από χρόνια.

Με την στάθμη του νερού να ανεβαίνει ακαριαία, κάτι που κάνει την μετακίνηση με τα συμβατικά μέσα αδύνατη, η Χέιλι θα καταφέρει επιτέλους να βρει τον γονιό της, παγιδευμένο και βαρύτατα τραυματισμένο στο υπόγειο του θέρετρου. Μόνο που οι πληγές του δεν έχουν προκληθεί από τον άνεμο ή τα μανιασμένα κύματα, αλλά από τους γιγαντιαίους αλιγάτορες, που απελευθερώθηκαν από τα στενά όρια της λίμνης και σουλατσάρουν ελεύθεροι και πεινασμένοι ανάμεσα στους παγιδευμένους από την θύελλα, πολίτες.

Εννοείται πως με τα θηριώδη ερπετά να έχουν κυκλώσει τα πάντα στην μικρή κωμόπολη που οσονούπω βουλιάζει από το τσουνάμι, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα προσέγγισης των εγκλωβισμένων από τα σωστικά συνεργεία, κάτι τέτοιο άλλωστε θα εναντιωνόταν και από τους βασικούς κανόνες του θρίλερ, που επιθυμεί λεπτό με το λεπτό τα πάντα να στραβώνουν ολοένα και περισσότερο. Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα να εξέλθουν σώοι και αβλαβείς λοιπόν από τον υγρό (όπως προδιαγράφεται) τάφο τους, πατήρ και θυγατέρα, στηριζόμενοι απλώς στις δικές τους δυνάμεις. Μην ξεχνάμε για να επανέλθουμε στο εισαγωγικό χιντ, πως το κορίτσι κολυμπά τα πενήντα μέτρα σε μόλις είκοσι δεύτερα. Χμ, τον μισό χρόνο από αυτό που χρειάζονται για την ίδια απόσταση, οι κροκόδειλοι με τα σουβλερά δοντάκια!

Η παραγωγής Sam Raimi ταινία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει πιστά, όλες τις πρότερες περιπτώσεις περιπετειωδών φιλμς, όπου ο άνθρωπος έγινε βορά γιγαντιαίων θεριών, όπως τα Alligator (1980), Killer Crocodile (1989), φυσικά Anaconda (1997), Lake Placid (1999), Rogue (2007) και Primeval (2007). Μόνο που αυτό το φοβιστικό πατρόν το μοντάρει με τον πιο σωστό τρόπο, μην αφήνοντας ποτέ το τέμπο να τσακίσει, σκορπώντας διαρκώς καινούργια εμπόδια στο απελπισμένο δίδυμο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μεγαλώσει πληθυσμιακά την κοινότητα των γκέιτορς, που πλέον επιτίθενται κατά κοπάδια και από κάθε κατεύθυνση. Αν σε όλο αυτό το μοτίβο προσθέσουμε και την φυσική καταστροφή που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τότε κατανοούμε πανεύκολα πως οι ελπίδες επιβίωσης δεν είναι παρά μόνο, λίγο περισσότερες από μηδενικές.

Με πρότερη εμπειρία στο είδος της καταστροφής από την επίθεση της πανίδας, χάρη στο Piranha 3D του, που δεν ήταν και τόσο της προκοπής, ο Φραντσέζος Alejandre Aja, που έγινε διάσημος παγκόσμια χάρη στο εξαιρετικό Haute Tension του '03, στήνει το κατάλληλα τρομακτικό περιβάλλον που θα τυλίξει την ανατριχιαστική επίθεση του αδίστακτου predator προς τα υποψήφια αδύναμα θύματα του. Προβλέψιμη αναμφίβολα η εξέλιξη, αν και όσο κλιμακώνεται η ένταση και οι αντιξοότητες μεγεθύνονται, κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή παίζει και η αμφιβολία πως δεν πρόκειται να υπάρξει χάπι έντ. Εξαιρετική στην απόδοση της κατατρομαγμένης και καταματωμένης κοπελιάς, που απαρνείται την δική της σωτηρία προκειμένου να βγάλει από τα χαλάσματα σώο τον πατέρα (o καλός ρολίστας Barry Pepper) Kaya Scodelario, βρίσκει την σωστή χημεία έκφρασης του τρόμου, ώστε να μην αποδώσει ούτε την φοβιτσάρα που ουρλιάζει, ούτε την ατρόμητη Ράμπο που κατατροπώνει τα πάντα.

Σφιχτοδεμένο, με εντυπωσιακώς εφετζίδικα πλάνα κατασπαραγμών των άτυχων, που θα βρεθούν απροετοίμαστοι μπροστά στις φονικές μηχανές, χωρίς πολλές πολλές ακρότητες στην αφήγηση, ούτε με τραβηγμένες από τα μαλλιά ψευτιές, το Crawl ενδεχόμενα δεν θα κάνει σε όσους τρέμουν και μόνο στην ιδέα των σαρκοφάγων απόγονων του Γκοτζίλα, για όλους τους υπόλοιπους όμως, μια χαρά συνδυασμένη horror / disaster movie πρόταση ορίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Δεν κελάηδησε...

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο δείχνει 2014 και κατά την διάρκεια της λαμπερής απονομής των Βραβείων Πούλιτζερ, στην κατηγορία της Μυθοπλασίας, ο τίτλος απονέμεται στην χαρισματική Αμερικανίδα, κάτοχο ήδη WH Smith Award από δεκαετίας, για το μυθιστόρημα The Little Friend, Donna Tartt. Η Καρδερίνα (The Goldfinch) θα αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς θριάμβους της χρονιάς καθιστώντας την συγγραφέα, ως ένα από τα επιδραστικότερα πρόσωπα, σύμφωνα με την σχετική λίστα που συντάσσει ετησίως το έγκυρο Time. Τα δικαιώματα του βιβλίου, αυτοστιγμεί αγοράστηκαν από την Warner Bros, που χρηματοδότησε το πρότζεκτ με την ελπίδα πως θα φτάσει στην κινηματογραφική του εκδοχή στα ίδια επίπεδα με εκείνα του βιβλίου. Εντέλει αποδείχθηκε, για μια ακόμη φορά, πως δεν είναι αρκετή από μόνη της η πρώτη ύλη, προκειμένου να μετατραπεί σε μια ολοκληρωμένη και σαφή φιλμική πρόταση.

Έχοντας χάσει πολύ πρόσφατα την αγαπημένη μητέρα του στην τρομοκρατική ενέργεια που ισοπέδωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και δίχως να έχει ξεπεράσει το σοκ, της επιβίωσης του μέσα από τα συντρίμμια, ο 13χρονος Τέο Ντέκερ, θα οριστεί να συμβιώσει με την εύπορη οικογένεια των Μπάρμπορ. Η ύπαρξη ανάμεσα στα μέλη της νέας του φαμίλιας του συνομηλίκου συμμαθητή του, Άντι, πιστεύεται πως θα βοηθήσει το ταλαιπωρημένο αγόρι να επουλώσει κάπως τις πληγές που του προκάλεσε το μοιραίο συμβάν. Και πραγματικά χάρη και στην ζεστασιά που θα τον προσεγγίσει ως θετή κηδεμόνας η Κυρία Σαμάνθα, ο τρομαγμένος έφηβος θα κάνει βήματα προόδου. Ίσαμε την ημέρα που στην ζωή του θα εμφανιστεί και πάλι ο απόμακρος, εθισμένος στο πιοτό και τις ουσίες πατέρας του, Λάρρυ, που μαζί με την πρώην πόρνη σύντροφο του, Ξάντρα, θα τον αποσπάσουν από την πρόσκαιρη θαλπωρή, παίρνοντας τον, να ζήσει μαζί τους, στα περίχωρα του Λας Βέγκας.

Οκτώ χρόνια κατοπινά, ο ενήλικος πλέον Τέο, θα επιστρέψει στην Μητρόπολη, αναζητώντας εργασία στο μαγαζί αποκατάστασης έργων τέχνης του παλιού του γνώριμου Τζέιμς Χόμπαρτ. Σε όλο αυτό το διάστημα ο ζορισμένος ψυχικά νεαρός άντρας, έχει περάσει από διάφορα στάδια ωρίμανσης, έχοντας αποκτήσει ιδιόμορφες και περιθωριακές παρέες, ουδέποτε όμως πέτυχε να λησμονήσει ούτε την απώλεια της μάνας, ούτε την αγκάλη της εξασθενημένης πια, Μρς Μπάρμπορ. Σαν γιατρικό στον πόνο όμως, θα έχει πάντοτε κοντά του την αμύθητης αξίας ζωγραφιά, που πονηρά και μέσα στον χαλασμό απέσπασε από τον τοίχο του Μουσείου την ώρα της έκρηξης.

Που δεν είναι βέβαια άλλη από την Καρδερίνα της μαρκίζας, πίνακας που φέρει την υπογραφή του φημισμένου Ολλανδού καλλιτέχνη Κάρελ Φαμπρίτιους, ενός από τους πλέον αγαπημένους μαθητές του Ρέμπραντ, που την γέννησε στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο Τεό οπουδήποτε κι αν πάει, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει πάντοτε έχει κοντά του το ανεκτίμητο κειμήλιο, ελπίζοντας πώς κάποτε θα του δοθεί η ευκαιρία που καρτερεί, ενδεχόμενα να το ρευστοποιήσει και με το κεφάλαιο αυτό να ανοίξει επαγγελματικά τα φτερά του. Την ύπαρξη του περιβόητου έργου στην κατοχή του, δεν γνωρίζει κανείς, αφού την κρατά μυστική μόνο για τον εαυτό του. Ή μήπως όχι, σε κάποια φάση της εφηβείας του οδηγήθηκε στο να αποκαλύψει τον κρυμμένο θησαυρό που έχει στο δισάκι του?

Ωραία τα λέμε, ακόμη πιο ωραία θα ήταν να τα θωρούσαμε κιόλας στο εκράν, τουλάχιστον με μια αφηγηματική πιστότητα που θα έκανε το έργο τουλάχιστον παρακολουθήσιμο. Κάτι που πάρα πολύ σύντομα στην εξέλιξη της πλοκής καθίσταται σχεδόν αδύνατο, καθώς η συντακτική ομάδα υπό την καθοδήγηση του ντιρέκτορα John Crowley, αποφασίζει να δυσκολέψει τα μέγιστα την ζωή του θεατή, πηγαινοφέρνοντας την δοσμένη μέσα από τα μάτια του Τέο (Ansel Elhgort μεγάλος / Oakes Fegley μικρός, αμφότεροι αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος) ίντριγκα, μέσα στον χρόνο. Πότε στο χθες, πότε στο σήμερα, παρακολουθούμε την Οδύσσεια του περιπλανώμενου νεαρού να σταθεί στα πόδια του, έχοντας πάντοτε γύρω του πρόσωπα και χαρακτήρες που ούτε καν νοιάζονται για εκείνον. Λογικό κι επόμενο, αδύναμος και ελλείψει αγάπης, να πέσει κι αυτός στην δίνη των καταχρήσεων, αλλά και σε πράξεις παραβατικές που θα σημαδέψουν ακόμη πιο πολύ την ήδη ρημαγμένη του ψυχή.

Η μη γραμμικότητα στην εξιστόρηση που επιλέγει ο σαφώς μεγαλύτερης από την κινηματογραφική, θεατρικής πορείας σκηνοθέτης, αποδεικνύεται τροχοπέδη στα σχέδια του, καθώς τα σκαμπανεβάσματα στο σερβίρισμα των πληροφοριών, προκαλούν ναυτία σε εκείνον που τα αποδέχεται. Η κοπτοραπτική του μοντάζ, δε, αποδεικνύεται καταστροφική, μιας και ποτέ δεν βοηθά το φιλμ να αποκτήσει έναν στοιχειώδη ρυθμό, αντίθετα αφήνει ολάκερες μακροσκελείς σεκάνς ανώφελων διαλόγων να εξελιχθούν πλήρεις, φτάνοντας την χρονική διάρκεια του κοντά στα 150 νανουριστικά λεπτά. Θα υποστήριζα μάλιστα πως σε οποιοδήποτε σημείο του The Goldfinch, έκλεινε κανείς τα μάτια για ένα ημίωρο, δύσκολα θα αντιλαμβανόταν στο ξύπνημα του πως απόλεσε κάτι από την υπόθεση. Κι αυτό είναι άδικο και για το βραβευμένο πρωτότυπο, αλλά και κάποιους συντελεστές της ταινίας που έχουν κάνει πραγματικά καλή δουλειά.

Όπως ο 13 φορές υποψήφιος και μία φορά τιμημένος (για το Blade Runner 2049) με το Όσκαρ Φωτογραφίας Roger Deakins, που one more time καταφέρνει να αναδείξει φωτίζοντας τα εσωτερικά και εξωτερικά φόντα, σε περιτύλιγμα ιδανικό για να στηθούν τα κατάλληλα πλάνα της ιστορίας. Ή ένα σπουδαίο ερμηνευτικό τρίγωνο που ορίζουν η Nicole Kidman (υπέροχη σε ρόλο εγκάρδιας προστάτιδας που έχει επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν), ο Jeffrey Wright και η καταπληκτική ρολίστα Sara Paulson (ως προβληματική μητριά) που πηγαίνει στράφι, από την ανισότητα της άρρυθμης προσέγγισης των καίριων ασαφειών (αν δεν το ξέρεις από πριν, δεν κατανοείς ποτέ τι στην ευχή συνέβη στο Μουσείο) και των σεναριακών παρατραβηγμένων υπερβολών, που οδηγούν ένα πολυδιαφημισμένο ψυχολογικό δράμα να καταλήξει σε απρόσεχτη γκανγκστεριά της κακιάς ώρας. Και να πεις πως δεν είχε διεξόδους να διαβεί το ναρέισον? Οι υποιστορίες αμέτρητες και συμπαθητικότατες που το βοηθούν σε αυτό τον σκοπό. Είπαμε όμως. Ότι ένα βιβλίο εξάπτει την φαντασία των αναγνωστών, δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως θα καταφέρει το ίδιο και με εκείνη των θεατών της οπτικοποιημένης διασκευής του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Αποικία είναι η λέξη κλειδί στην σημερινή μας ανταπόκριση από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αθηνών, που συνεχίζεται για τρίτη ημέρα προβολών. Και που εμφανίζει την γνώριμη συσπείρωση των σινεφίλ στις αίθουσες του κέντρου, μολονότι το φθινόπωρο έδειξε για τα καλά τα δόντια του, με την απότομη βροχή και ψύχρα της εναλλαγής του καιρού. Αποικία που στις δύο ταινίες του διαγωνιστικού έχει εντελώς διαφορετική όψη και σημασία στην σοσιολογική της ανάλυση. Από την μια μεριά δείχνει το πρόσωπο της επέκτασης από την άλλη της σωτηρίας. Ας μην γελιόμαστε όμως, είτε την μία διαλέξει κανείς είτε την δεύτερη, το αποτέλεσμα είναι επακριβώς το ίδιο, αφού σύμφωνα με τον φυσικό κανόνα της διάχυσης, κάποιος γεννημένος στον τόπο αποικισμού, είναι βέβαιο πως θα πληρώσει την νύφη.

Την κοινωνική του ευαισθησία, πάνω σε μια πραγματική τραγωδία, που δεν απαντάται ούτε σε τρικοκοσμικά κράτη, επέδειξε το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, αφιερώνοντας μια από τις προβολές του Διαγωνιστικού του τμήματος, στον άδικα χαμένο Ζακ Κωστόπουλο. Με την συμπλήρωση ενός έτους από την στυγερή του δολοφονία, ακριβώς στο κέντρο των Αθηνών, όπως μας ενημέρωσε ελάχιστα πριν πέσουν τα φώτα της προβολής, η Κυρία Κοκάλου, εκπρόσωπος της ομάδας Justice For Zach / Zackie, θα πραγματοποιηθεί πορεία στις 21 του Σεπτέμβρη, από τον τόπο του φονικού μέχρι το Σύνταγμα. Εκεί θα ακολουθήσει συζήτηση με βασικό σύνθημα, "Ένας χρόνος χωρίς δικαιοσύνη. Ένας χρόνος αγώνα."

Μια μικρή παρέμβαση από μέρους μου, που δεν έχει να κάνει εννοείται με την τιμή στην μνήμη ενός νέου παιδιού, που το μέλλον ανοιγόταν ολόφωτο μπρος του. Επί ενός 24ώρου και μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του θύματος, για τους πάντες, ο τόσο βάναυσα δολοφονημένος στο καλντερίμι της Γλάδστωνος από τους θιασώτες του παρακράτους, δεν ήταν ένας δυναμικός ακτιβιστής, μαχητής ιδανικών και φέρελπις καλλιτέχνης. Αλλά ένα πρεζάκι, όπως τον ανέδειξαν τα μέσα ένα κλεφτρόνι που εισήλθε στο χρυσοχοείο για να σουλάρει ότι θα έβρισκε μπρος του. Ένας παρίας, ένας άστεγος, ένα απόβρασμα. που μάλλον εκείνοι που τον εξόντωσαν, ίσως και σε άμυνα, προφανώς προστάτεψαν τα υπάρχοντα τους. ΓΙΑ 24 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ δεν αντέδρασε κανείς. Και ξέρεις γιατί? Γιατί τα πρεζάκια που σωριάζονται στο τόξο από την Καποδιστρίου μέχρι την Σατωβριάνδου, δεν είναι εν δυνάμει άνθρωποι. Είναι ζόμπι, άυλα, αόρατα, περνάμε μόνιμα από δίπλα τους και η ματιά μας τα αποφεύγει σαν να μην υπάρχουν, πεθαμένοι already. Αν η δολοφονία, που συντάραξε το πανελλήνιο, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως συνέβη σε μια πρωτεύουσα Δυτικοευρωπαικού κράτους, τι να πει κανείς για την απαθή στάση του συνόλου, για μια ημέρα ολόκληρη, που θεωρούσε τον άσημο νεκρό ένα μίασμα? Αίσχος, ασέβεια και ατιμία! Ελπίζω κάποια στιγμή το συνεπές στην στάση του μπροστά στα μείζονα κοινωνικά θέματα, φεστιβάλ, όπως αυτό των περιπλανώμενων νεκροζώντανών, που "έλα μωρέ με τους ναρκομανείς" δεν τους δίνει σημασία κανείς, να κινήσει και αυτό το θέμα, στα μέτρα των δυνάμεων του.