Movies Ltd

Καπιταλιστική ματαιοδοξία

του zerVo (@moviesltd)

Η Emmaus είναι μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση, που δραστηριοποιείται από το 1949, χρονιά ίδρυσης της από έναν Καθολικό ιερέα, προστατεύοντας ανθρώπους άτυχους, φτωχούς και άστεγους. Το όνομα της, συμβολικά, δανείστηκε από την (απροσδιόριστης γεωγραφικής θέσης) πόλη Εμμαούς, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (κατά Λουκάν), ως ο τόπος που εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά σε δύο μαθητές του ο Ιησούς μετά την Ανάσταση. Αυτή την στιγμή, τα αυτόνομα μπράντς του οργανισμού, μετρούν τον αριθμό των 350 σε 37 διαφορετικές χώρες. Ένα από αυτά ορίζει και το πεδίο που εκτυλίσσεται η υπόθεση του φιλμ I Feel Good, που εντέλει έμεινε πολύ μακριά από τις προσδοκίες που είχε κτίσει.

Αφιερωμένη στην σωστή λειτουργία του πρότυπου ξενώνα αστέγων της Εμμαούς, στην Γαλλική περιφέρεια, όπου άνθρωποι χωρίς δουλειά και σπίτι, απασχολούνται δίνοντας δεύτερη ευκαιρία σε υλικά παρμένα από απορρίμματα, πουλώντας τα σε τιμές χαμηλές για να βγουν τα κόστη του καταλύματος, είναι η πολυάσχολη Μονίκ Πορά. Που εντελώς αναπάντεχα θα δει να εμφανίζεται μπροστά της ο εξαφανισμένος επί χρόνια αδελφός της, Ζακ, ένας μεγαλομανής φαφλατάς, υπαίτιος για την κατασπατάληση της οικογενειακής τους περιουσίας.

Που δίχως να έχει πάρει το παραμικρό μάθημα, από τα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια που οδήγησαν στην καταστροφή την εταιρία που το κληροδότησε ο πατέρας του, έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του, πάση θυσία να πλουτίσει. Και για να το επιτύχει, θα κάνει τα πάντα να βάλει μπροστά την κλεμμένη ιδέα, της δημιουργίας σπα αισθητικής και βελτιωτικής χειρουργικής, χαμηλού κόστους, προσιτού σε όλους, κάπου στα βάθη της Βαλκανικής. Χέρια θα χρειαστεί μονάχα, αλλά από αυτά θα βρει μπόλικα στην συντεχνία της ανακύκλωσης.

Άλλωστε αν διαθέτει ένα όπλο ο ονειροπαρμένος Ζακ, αυτό είναι η ικανότητα του στο παπατζιλίκι και το να δημιουργεί μπίζνες πλαν από το μηδέν, προκειμένου να πείσει για τις φιλόδοξες προθέσεις του. Που σε όλους τους φουκαράδες, απεριποίητους και ατημέλητους τους περισσότερους, που δεν έχουν βγει ποτέ από τα στενά όρια του επαρχιακού Πο Ακιτέν, σιμά στα Πυρηναία, μοιάζουν με λόγια παραδεισένια, όχι όμως και στο μπαρουτοκαπνισμένο αδελφάκι του, που δεν βλέπει με τόσο καλό μάτι τις συνήθως καταστροφικής κατάληξης ορέξεις του.

Ρεαλιστικής υφής και πάλι η ματιά του διδύμου των Delépine και de Kervern, δημιουργικού ντουέτου από τα πλέον αναγνωρισμένα στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλς της Ευρώπης, που μια ακόμη από τις οκτώ μέχρι ώρας ταινίες τους, το Mammuth με τον Depardieu έχει διανεμηθεί στο παρελθόν και στην χώρα μας. Αληθινότητα στην όψη, της Γαλλο-καναδό-βελγικής παραγωγής που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην συνύπαρξη ερασιτεχνών ηθοποιών, πραγματικών ενοίκων της Εμμαούς, μεταξύ των μελών του καστ.

Του οποίου ηγούνται η Yolande Moreau, υποδυόμενη για μια ακόμη φορά, με αξιοπρέπεια, ρόλο πανομοιότυπο με αυτούς που την έχουν κάνει διάσημη και πέραν των πάτριων Βρυξελλών, αλλά και ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, που μάλλον αποτελεί λανθασμένη επιλογή για να αποδώσει τον αλαφροΐσκιωτο wanabe εκατομμυριούχο. Μια περσόνα μπερδεμένη στο έπακρο, διπολικής υφής, που έως τώρα η δράση του έχει λειτουργήσει ισοπεδωτικά, κάτι που δεν φαίνεται να αλλάζει στο προσεχές μέλλον, με όλα αυτά τα σαχλαμαρίστικα που έχει βάλει στο fuzzy παραλογισμού μυαλό του. Το στραβό και αφ υψηλού χαμόγελο του Αρτίστα, μπορεί να πείθει για τις προθέσεις του τους πιο αγαθούς στην κολλεκτίβα, ουδέποτε πάντως και το σινεφίλ κοινό, που θα επιθυμούσε να τον δει σε πιο ολοκληρωμένες ερμηνευτικά δουλειές.

Γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση του I Feel Good, που εκ πρώτης όψης φαίνεται να επιθυμεί να ευθυμήσει ζόρια κοινωνικά και υπαρκτά, είναι σαφής η έλλειψη της ιδέας που θα το περιβάλλει με τις προτεινόμενες λύσεις, για ένα ποιοτικότερο αύριο. Η αλληγορική αντιδιαστολή της καπιταλιστικής αρχής, κόντρα στην διαρκή μάχη των εργατικών μαζών, δεν βγάζει μαχητική φλόγα, συνεπώς αν για κάποιο λόγο αξίζει να παρακολουθήσουμε την πειραγμένη ετούτη κομεντί, είναι για να πληροφορηθούμε την ύπαρξη της Εμμαούς, που ενδεχόμενα θα βοηθούσε σημαντικά, κάποιους καταφρονεμένους πολίτες και στον τόπο μας. Α, και για το κουίζ που μου έθεσε για να εντοπίσω που στην ευχή του Θεού βρίσκεται, αυτό το εγκαταλειμμένο από τους πάντες μνημείο, που θα λειτουργούσε ως η έδρα της ιδιόμορφης καλλωπιστικής κλινικής (Μπουζλούτζα, Στάρα Πλάνινα, πραγματικά εντυπωσιακό).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Ντάμα, είναι ένας ξεχωριστός, θηλυκού φύλου, τίτλος τιμής, που ισχύει στο Ηνωμένο Βασίλειο και γενικότερα σε όλο το εύρος της Κοινοπολιτείας, ισάξιος σε μέγεθος με εκείνον του αρσενικού Σερ. Ο όρος αποτελεί μετάλλαξη του αντίστοιχου της Λαίδης (ή του Ιππότη, αν αναφερόμαστε σε άντρες) που ίσχυε την εποχή του Μεσαίωνα. Αποδίδεται από τον ύψιστο της μοναρχικής ιεραρχίας, δηλαδή την Βασίλισσα (ή το λιγότερο τον διάδοχο της), σε εξέχουσες προσωπικότητες από τον χώρο της επιστήμης, της πολιτικής, της βιομηχανίας, της θρησκείας και των τεχνών και είναι υποχρεωτικός ως προσφώνηση, εντός των ορίων της Γηραιάς Αλβιόνας. Εκτός αυτών, δεν είναι και πολλοί εκείνοι που θα υποχρεούνταν να τον γνωρίζουν δηλαδή. Μολονότι αποτελεί κορυφαία στιγμή υπερηφάνειας για κάθε Βρετανό, να ακουμπηθεί με το Σπαθί στον ώμο από την God Save the Queen, εντούτοις έχουν υπάρξει πρόσωπα που δεν έχουν αποδεχθεί την τιμή, όπως ας πούμε η αιώνια ακτιβίστρια Vanessa Redgrave. Που σε αντίθετη περίπτωση είναι βέβαιο πως θα βρισκόταν απόψε στο Τσάι με τις Κυρίες, ως η πιο ονομαστή και ταλαντούχα όλων τους. Όχι πως το όνομα της δεν αναφέρεται σε πόσες περιπτώσεις από την κορυφαία υποκριτική αυτή τετράδα του θεάτρου, πως θα γινόταν δηλαδή και διαφορετικά?

Από καιρού εις καιρόν, οι ηλικιωμένες μαντάμες στο Μεγάλο Νησί, συναντούνται για να τα πουν, να θυμηθούν, να κουτσομπολέψουν, να γελάσουν, με την αφορμή της πιο διάσημης βρετανικής συνήθειας, της τεϊοποσίας. Ε, αυτή την φορά, τέσσερις οι πιο διακεκριμένες στον τομέα του, άφησαν τις κάμερες ορθάνοιχτες τριγύρω τους, να καταγράφουν αυτό το σουαρέ, αλλά και τις ανεξάντλητες θύμησες τους, που κρατούν ακόμη και έξι ολόκληρες δεκαετίες πριν. Από εκεί, τις αρχές του 60, όταν στα είκοσι-κάτι τους, ξεκινούσαν άμαθες δεσπινοιδούλες να παίρνουν τους πρώτους περιφερειακούς ρολάκους, στο Εθνικό Θέατρο ή στην Βασιλική Σεξπιρική Σκηνή, οι Eileen Atkins, Judi Dench, Joan Plowright και Maggie Smith. Ονόματα θρύλοι του σανιδιού της UK, με καριέρες τεράστιες, πολυβραβευμένες, μυθικές!

Κοινό στοιχείο και των τεσσάρων, πέρα του ότι τις συνδέει πέρα από επαγγελματική, στενότατη προσωπική φιλία, είναι πως άπασες έχουν τιμηθεί με την διάκριση της Ντάμας. Κι όσο κι αν μοιάζει απίθανο, δεν τις ενώνει η κοινή τους παρουσία κάτω από την στέγη του πλατώ μιας ίδιας κινηματογραφικής παραγωγής, πράγμα που στο Tea with the Dames συμβαίνει για πρώτη φορά. Έφτασαν η αλήθεια πολύ κοντά στο να επιτύχουν το κουαρτέτο στο ίδιο φιλμ, αλλά εκεί βρέθηκαν μόνο οι τρεις, εκτός της Atkins. Και αναφέρομαι στο Τσάι με τον Μουσολίνι του 1999, που το ήπιαν οι υπόλοιπες αντάμα με την Cher, κάτω από την επίβλεψη του Zeffirelli. Ετούτη την φορά, η πρόσκληση στην πανέμορφη έπαυλη της Κυρίας Plowright, εκεί που έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής της μαζί με τον Sir Lawrence Olivier, θα τις φέρει κοντά, πολύ κοντά. Έστω κι αν όλες τους έχουν περάσει για τα καλά τα ογδόντα τους έτη ζωής και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν δεν είναι και λίγα.

Στα 84 οι νεότερες Dench και Smith (που φορά βοηθητικό ακουστικό στο αυτί), στα 85 η Atkins, στα 88 η Lady Joan που εδώ και καιρό έχει απολέσει την όραση της. Στην πραγματικότητα ο δημιουργός Roger Michell, έχοντας μόλις ένα περιθώριο δώδεκα ωρών για το γύρισμα, άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς συγκεκριμένο πλάνο και σενάριο. Οι τέσσερις κυρίες να εκκινήσουν μονάχες το κουβεντολόι, στο φιλόξενο γκαζόν του κήπου και όπου τις οδηγήσουν οι συνειρμοί. Και πραγματικά, με έντονα κεφάτη διάθεση, οι Ντάμες θα ξεφυλλίσουν το άλμπουμ των αναμνήσεων, παίρνοντας τα πράγματα με την σειρά. Από την εποχή των πρώτων βημάτων τους στην υποκριτική, όταν άμαθες και άπειρες καλούνταν να σταθούν δίπλα σε ιερά τοτέμ της εποχής, στις κατοπινές μεγάλες στιγμές της κορυφαίας τους πορείας, με κοινή κατάληξη την ώρα της στέψης τους, είτε από την Ελίζαμπεθ, είτε από τον Κάρολο, στο χρυσοποίκιλτο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ.

Στην αφήγηση παρεμβάλλονται διαρκώς πλάνα με τις τέσσερις πρωταγωνίστριες, τόσο από τις θεατρικές παραστάσεις, όσο και από τις ταινίες που πρωταγωνίστησαν, ανακατεμένα με ντοκουμέντα της εποχής, προκειμένου να στηθεί σωστά το κοινωνικό πλαίσιο της εκάστοτε περιόδου. Η συγκίνηση δεδομένα παίρνει την σκυτάλη από την ευθυμία, όσο το ενδιαφέρον αυτό ντοκιμαντέρ πλησιάζει στην ολοκλήρωση του, καθώς φτάνει η ώρα που όλες τους καταλαβαίνουν πως η καριέρα τους, αν δεν έχει τερματίσει, σαφώς και πλησιάζει στο τέλος της. Ακόμη κι εκεί το Βρετανικό φλέγμα δεν απουσιάζει όμως, ούτε και η αθυροστομία της Judi, που είναι κι η πιο ενεργή από όλες στα πρόσφατα κινηματογραφικά δρώμενα.

Συνοπτικά πρόκειται για ένα ριγιούνιον, που εξελίσσεται όπως ακριβώς το περιμέναμε. Η τεράστια τετράδα συμπεριφέρεται ανθρώπινα και χωρίς το παραμικρό ίχνος βεντετισμού, ξεδιπλώνοντας αναμνήσεις κοινές ή προσωπικές, με τον απόλυτο σεβασμό, αλλά και τα χρειαζούμενα πειράγματα της καθεμιάς προς τις άλλες. Φόρος τιμής που απέθεσε στις Dames ο σκηνοθέτης του Notting Hill, όταν ακριβώς τους έπρεπε. Εν ζωή και ακόμη χαμογελαστές, όρθιες και σε πλήρη διαύγεια.

Man i feel like a woman...

του zerVo (@moviesltd)

Αναμενόμενο πλήρως, κάθε φορά που στο πανί εμφανίζεται ρόλος γυναικείας παρενδυσίας, ο νους να ταξιδεύει στις δύο διασημότερες, τέτοιες φιλμικές στιγμές των πρόσφατων δεκαετιών - για να μην ταξιδέψουμε ακόμη παλαιότερα - την Tootsie και την Mrs Doubtfire, φιλμς που φυσικά εκμεταλλεύεται η παρούσα περίπτωση, για την διαφημιστική της προώθηση. Εξ όσων θυμάμαι πάντως, τόσο στην περίπτωση του Dustin Hoffman πρωτίστως (υποψηφιότητα για Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας, 1983, με νικητή τον Ben "Ghandi" Kingsley) όσο και του late Robin Williams ακολούθως (Όσκαρ μακιγιάζ, 1994), ο βατήρας της τρανσβεστοποίησης ήταν άκρως κοινωνικός και μάλιστα ιδιαίτερα υπαρκτός στις δυτικές κοινωνίες. Η ανεργία, ενός άντρα ηθοποιού, που αναγκάζεται να ντυθεί τα φορέματα μπας και πάρει ένα ρολάκι στην καριέρα του και η ανάγκη ενός χωρισμένου δυστυχή να βλέπει από κοντά τα παιδιά του, με συνέπεια να βάλει φούστα, για να υποκριθεί την χαρισματική γκουβερνάντα. Στην γαλλική - έ, όχι δα - κομεντί, Η Γειτόνισσα, δεν υπάρχει πουθενά τέτοιος σοσιολογικός λόγος. Για την ακρίβεια, παρότι το έψαξα ενδελεχώς, δεν υπάρχει κανένας - σοβαρός - λόγος, που να δικαιολογεί την πρόσκαιρη, αλλαγή φύλου του βασικού ήρωα της ιστορίας.

Ιδιαίτερα προβληματισμένη είναι η εργασιομανής, μοναχική και συγκεντρωτική μεγαλοκοπέλα Ελέν Μερσιέ, από την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση της μεταβίβασης του εκδοτικού οίκου της, σε ένα αδηφάγο τραστ αμερικάνικων συμφερόντων, που έχει αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Παρότι δεν θα ήθελε με κανέναν τρόπο να χάσει την εταιρία που με τόσο κόπο εκείνη δημιούργησε, τα χρέη είναι τόσο δυσβάσταχτα, που αναγκαστικά, δρα πλέον κατόπιν εξ Αμερικής εντολών, μέχρι την στιγμή που θα αποσυρθεί οριστικά από την μέση. Και σαν να μην έφταναν όλα της τα ζόρια, έχει να προσέχει και την ηλικιωμένη Μαντάμ Μιλλς, μια φανατική αναγνώστρια των Άρλεκιν που η φίρμα της εκδίδει, που μόλις έχει μετακομίσει στο διπλανό της διαμέρισμα, στο κέντρο του Παρισιού.

Εκείνο που ούτε καν φαντάζεται η ανήσυχη εκδότης, είναι πως η νέα της φιλενάδα, η Σκάρλετ, δεν είναι παρά ένας μεταμφιεσμένος κανάγιας, που έχει βάλει στο μάτι ένα πανάκριβο αξεσουάρ στην τουαλέτα της, του οποίου την πραγματική εμπορική αξία αγνοεί πλήρως. Καθώς οι δύο γυναίκες θα αναπτύξουν μια ανθρώπινη, γειτονική φιλία, από τον νου της ταλαντούχας επιχειρηματία, θα περάσει η ιδέα να χρησιμοποιήσει την Κυρία Μιλλς, ως το ιδεατό μοντέλο γυναίκας που διαβάζει με όρεξη τα αισθηματικά βίπερ, στα πλαίσια της καινούργιας διαφημιστικής καμπάνιας της μπράντας. Μια ιδέα που θα εξελιχθεί σε τζακ ποτ, καθώς όχι μόνο οι πωλήσεις των βιβλίων θα εκτοξευτούν, αλλά η ίδια η Σκάρλετ θα αναδεχθεί σε ένα αναπάντεχο λαϊκό είδωλο!

Και άντε τώρα, με όλο αυτό τα φώτα της δημοσιότητας που σε έχουν τυλίξει, να καταφέρεις να σουφρώσεις το κειμήλιο, όπως απαιτεί ο αυστηρός απωανατολίτης χρηματοδότης σου. Αν κατορθώσεις να κρατήσεις την αληθινή ταυτότητα σου κρυφή, από την νέα σου κολλητούλα, που δεν κάνει στιγμή δίχως εσένα, βλέποντας σε σαν το σωσίβιο που της έριξε από το πουθενά ο Θεός, για να μην ναυαγήσει η επιχείρηση. Όλα αυτά τα φαρσικά, λαμβάνουν χώρα στο πρώτο ημίχρονο του έργου, που είναι και το πιο Shania Twain τεμποράτο, πριν περάσουμε στην επανάληψη, που κατόπιν της αναμενόμενης αποκάλυψης, τα πάντα στο σενάριο παίρνουν μια τύπου μυστηριώδους σασπένς τροπή. Ενός κομφούζιο για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, που ανακατώνονται προγόνοι, κληρονόμοι, διεκδικητές θησαυρών, καρχαρίες χρηματοοικονομικοί, απατεώνες, μαφιόζοι και το κακό συναπάντημα.

Πάμε από την αρχή, πίσω ξανά στην δεκαετία του 80. Για κάθε σερνικό σινεφίλ, εφηβάκι στα τότενες, η Sophie Marceau ορίζει το όνειρο του, το ίνδαλμα του, την πριγκίπισσα που εισέβαλε μονομιάς στα ερωτικά του όνειρα, αντάμα με τις νότες του Dreams are my reality. Και αν ρίξει κανείς μια ματιά στην αγγελική εξωτερική εμφάνιση της 53χρονης Παριζιάνας σούπερ σταρ, είναι πολύ πιθανό να εντοπίσει σημαντικές διαφορές από τον καιρό του Braveheart, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα πριν! Το νερό της αιώνιας νιότης και ομορφάδας που λέμε. Ωπ! Έτερον εκάτερον. Εδώ το λατρεμένο μας Sophάκι δεν κρίνεται για το πόσο έχει αντέξει το βελούδινο, κατόρθωμα και της Guerlain, προσωπάκι της, αλλά για το τι ακριβώς μας σέρβιρε καλοκαιριάτικα, με ένα ταινιάκι που δεν αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, ούτε δωρεάν.

Στο τρίτο σκηνοθετικό της βήμα, η Βικ, μετά από τα εξίσου μετριότατα Parlez-moi d'amour και La Disparue de Deauville, δείχνει πως η ικανότητα της πίσω από την κάμερα είναι περιορισμένη. Και το γεγονός αυτό τονίζει ακόμη περισσότερο η αγωνία της να μπολιάσει το σκριπτ, με πράγματα ασύναχτα, ανούσια και μηδενικώς ενδιαφέροντα, όπως ας πούμε τα αισθηματικά deja vu, μιας ανέραστης πενηντάρας, όπως ο χαρακτήρας που χωρίς να πείθει ερμηνεύει. Δίχως άντρα στο πλευρό της αυτή η Marceau, έλεος! Συνεπώς παρέα πηγαίνει περίπατο και ο αλλοπρόσαλλος τρανς ρόλος που δίνει το όνομα του στην ταινία, υποδυόμενος από έναν πάλαι ποτέ εμπορικότατο φραντσέζο ηθοποιό, όπως ο Pierre Richard, με επίπεδο τρόπο στην αρχή και υπερβολικά ανακατωσούρικο στην εξέλιξη. Οδηγώντας τον θεατή σύντομα να σηκώσει επιδεικτικά τους ώμους του, δείγμα πως δεν τον νοιάζει καν τι θα απογίνει το "θηλυκό" διδυμάκι του εκράν, που έτσι κι αλλιώς δεν φρόντισε ούτε για μια στιγμούλα να τον κάνει να χαμογελάσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!

Η σοφία των παιδιών και η ανοησία των ενηλίκων! To Πολύ αργά για να πεθάνουν νέοι (Tarde Para Morir Joven), που σκηνοθετεί η βραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλς Dominga Sotomayor, είναι μια ταινία που αφορά την ενηλικίωση σε μια περίοδο μαζικών αλλαγών. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1990 στη Χιλή, μια μικρή ομάδα οικογενειών ζει σε μια απομονωμένη κοινότητα ακριβώς κάτω από τις Άνδεις, χτίζοντας έναν καινούργιο κόσμο μακριά από τις υπερβολές της αστικής ζωής, εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία που ανέτειλε μετά το πρόσφατο τέλος της δικτατορίας. Σε αυτή την εποχή της αλλαγής και της κρίσης, η δεκαεξάχρονη Σοφία και ο συνομήλικός της Λούκας, μαζί με τη δεκάχρονη Κλάρα, γείτονες σε αυτό το άγριο τοπίο, αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα με τους γονείς τους, αντιμετωπίζουν τα πρώτα καρδιοχτύπια και τους φόβους τους, καθώς όλοι προετοιμάζονται για το μεγάλο πάρτι την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μπορεί να ζουν μακριά από τους κινδύνους της πόλης, αλλά δεν ζουν μακριά από εκείνους της φύσης.

Πρωταγωνιστούν οι Demian Hernández, Antar Machado, Magdalena Tótoro, Matías Oviedo, Andrés Aliaga, Antonia Zegers, Alejandro Goic.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Neo Films!

Μια νύχτα, μια ευκαιρία, για μια νέα ζωή! Ο βραβευμένος με Όσκαρ Tom Hooper (Ο Λόγος του Βασιλιά, Οι Άθλιοι, Το Κορίτσι από τη Δανία) μεταμορφώνει το λατρεμένο, πολυβραβευμένο μιούζικαλ σε ένα κορυφαίο κινηματογραφικό γεγονός. Με τη χαρακτηριστική μουσική του Andrew Lloyd Webber και με ένα καστ παγκοσμίως αναγνωρισμένων χορευτών, κάτω από την καθοδήγηση του βραβευμένου με Τόνι χορογράφου Andy Blankenbuehler (Hamilton, In the Heights), η ταινία επαναπροσδιορίζει και προτείνει το μιούζικαλ σε μια νέα γενιά θεατών, με τη θεαματική παραγωγή του, την τεχνολογία αιχμής και με χορευτικά που κινούνται από το μπαλέτο στο σύγχρονο χορό και από την hip-hop στην jazz. Ένα από τα μακροβιότερα σόου στην ιστορία του West End και του Μπρόντγουεϊ, το Cats έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο New London Theatre το 1981 όπου και έπαιξε για 21 χρόνια (ρεκόρ) φτάνοντας τις 9.000 παραστάσεις! Αυτή η πρωτοποριακή παραγωγή, βασισμένη στο βιβλίο του T.S. Eliot «Το εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ» κέρδισε τα βραβεία Olivier και Evening Standard για το Καλύτερο Μιούζικαλ. Το 1983 η παραγωγή του Μπρόντγουεϊ κέρδισε επτά Βραβεία Τόνυ, μεταξύ των οποίων και το βραβείο για το Καλύτερο Μιούζικαλ, και ανέβηκε για 18 μοναδικές χρονιές.

Στην ταινία Cats πρωταγωνιστούν οι James Corden, Judi Dench, Jason Derulo, Idris Elba, Jennifer Hudson, Ian McKellen, Taylor Swift, Rebel Wilson, Ray Winstone, Laurent Bourgeois, Laurie Davidson και μαζί τους, σε πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση, η πρίμα μπαλαρίνα στο Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας, Francesca Hayward.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Σε έναν ιστό από ψέματα, μια τελευταία αποστολή, θα φέρει στο φως την αλήθεια! Κατασκοπική, δραματική περιπέτεια είναι η καινούργια δημιουργία του Ισραηλινού σκηνοθέτη Eran Riklis (The Syrian Bride, Lemon Tree, Zaytoun, Shelter), που υπόσχεται συγκινήσεις ανάλογες των έργων του τεράστιου John Le Carre. Ένας κάποτε κορυφαίος μυστικός πράκτορας αρπάζει την ευκαιρία να δώσει πνοή στην καριέρα του αναλαμβάνοντας μία αποστολή που έχει να κάνει με πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Όμως η Μοσάντ έχει βάλει τον δικό της πράκτορα στο κατόπι του και ο στόχος της αποστολής είναι μία αινιγματική γυναίκα με θολές προθέσεις. Ο πρωταγωνιστής σύντομα καταλαβαίνει ότι από θηρευτής θα γίνει το θήραμα.

Ο σπουδαίος Sir Ben Kingsley, κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του βετεράνου πράκτορα, έχοντας δίπλα του την ντιβίνα Monica Bellucci, αλλά και τους Makram Khoury, Filip Peeters, Itay Tiran.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Celebrities και γρήγορα αυτοκίνητα! Περιπέτεια, με τόσο κωμικές όσο και κοινωνικές πινελιές, είναι η ταινία Ο Πρίγκιπας του Καρτέλ (Driven) που σκηνοθετεί ο Nick Hamm (Killing Bono). 1974, ο Τζιμ Χόφμαν είναι ένας μέσος οικογενειάρχης, πατέρας δύο παιδιών που εργάζεται σκληρά σαν πιλότος, δοτικός σύζυγος και … περιστασιακό βαποράκι. Όταν ο Τζιμ συλλαμβάνεται κατά την διάρκεια των οικογενειακών του διακοπών να εισάγει κοκαΐνη στις ΗΠΑ, ο φιλόδοξος πράκτορας του FBI Μπένεκτιτ Τζ. Τίσα το βλέπει σαν μια ευκαιρία να κερδίσει μία τεράστια επιτυχία για την Υπηρεσία χρησιμοποιώντας τον Τζιμ για να παγιδεύσει τον προμηθευτή του. Έτσι ο Τζιμ μετακομίζει στο Σαν Ντιέγκο και γίνεται πληροφοριοδότης του FBI. Εκεί θα βάλλει στην άκρη τα καθήκοντα του όταν γνωρίσει τον διάσημο γείτονα του, τον μηχανικό αυτοκινήτων και σχεδιαστή, Τζον Ντελόριαν. Σύντομα βρίσκεται στον κύκλο του Ντελόριαν γοητευμένος από το όραμα του να φέρει την επανάσταση στην αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία. Όταν όμως το όνειρο του Ντελοριάν καταλήγει σε αποτυχία και ο πράκτορας Τίσα βρίσκεται πολύ κοντά στην σύλληψη του, ο Τζιμ άξαφνα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άντρες που θέλουν απελπισμένα να πετύχουν.

Πρωταγωνιστούν οι Jason Sudeikis, Lee Pace, Erin Moriarty, Judy Greer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Οι ριψοκίνδυνες πράξεις χρειάζονται σπουδαίους ηγέτες! Μια ευχάριστη, αλλά και με έντονο κοινωνικό προβληματισμό, είναι η Γαλλική κομεντί Έτοιμος για Όλα (I Feel Good), που το σενάριο και την σκηνοθεσία της υπογράφει το δίδυμο των Benoît Delépine, Gustave Kervern. Η Μονίκ διοικεί έναν πρότυπο ξενώνα για αστέγους στην γαλλική επαρχία. Μία μέρα και εντελώς ξαφνικά εμφανίζεται ο αδερφός της Ζακ που είχε να της δώσει σημεία ζωής για χρόνια. Είναι τελείως άχρηστος και ανίκανος για οποιαδήποτε εργασία, ωστόσο έχει μία και μοναδική φιλοδοξία: να γίνει πλούσιος. Σύντομα πείθει τους πάντες στο χωρίο να του δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν και να ταξιδέψουν όλοι μαζί για ένα πιο «όμορφο» μέλλον.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται ο τιμημένος με Όσκαρ ερμηνείας Jean Dujardin και η πάντοτε εξαιρετική ρολίστα Yolande Moreau.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Τα φαινόμενα απατούν! Ξεχάστε την Τούτσι και την Κυρία Νταπφάιρ, έρχεται Η Γειτόνισσα (Madame Mills, une voisine si parfaite), μια ξεκαρδιστική κομεντί που αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της χρονιάς, σε σκηνοθεσία της Sophie Marceau. Η Ελέν, εκδότρια ροζ λογοτεχνικών διηγημάτων, ζει μια ήρεμη ζωή που κινείται γύρω από τη δουλειά της. Βρίσκοντας καταφύγιο στα βιβλία, είναι πεπεισμένη ότι η ζωή είναι όμορφη. Απολαμβάνοντας την ρουτίνα της, θα δει ξαφνικά την καθημερινότητά της να αναστατώνεται, όταν θα εμφανιστεί μια νέα γειτόνισσα, η κυρία Μιλς. Σύντομα, η παρουσία αυτής της εκκεντρικής ηλικιωμένης Αμερικανίδας, θα αποκτήσει μεγάλη σημασία στη ζωή της Ελέν. Όμως, κάποιες φορές τα φαινόμενα απατούν!

Τον δισυπόστατο ρόλο της Κυρίας Μιλλς, κρατά ο βετεράνος Γάλλος κωμικός Pierre Richard, ενώ η αιώνια κούκλα La Boom, υποδύεται την γοητευτική διανοούμενη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!

Δεν διαβάζεις εσύ το βιβλίο, το βιβλίο σε διαβάζει! Βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα του Alvin Schwartz, σε σκηνοθεσία του André Øvredal και με την υποστήριξη στην παραγωγή του τρανού Guillermo del Toro, έρχεται μια από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες τρόμου της σεζόν, οι Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι (Scary Stories To Tell In The Dark). 1968, στην Αμερική. Ο αέρας αλλαγής παντού. Μακριά από τις αναταραχές, βρίσκεται μια μικρή πόλη με το όνομα Mill Valley, που για χρόνια η σκιά της οικογένειας των Bellows στέκει αγέρωχη. Στην έπαυλη στο τέρμα της πόλης, η Sarah, ένα νεαρό κορίτσι με τρομακτικά μυστικά μετέτρεψε την βασανισμένη της ζωή σε μια σειρά από τρομακτικές ιστορίες, γραμμένες σε ένα βιβλίο που αδιαφορούν για τον χρόνο και θα γίνουν αληθινές όταν μια παρέα εφήβων ανακαλύψει το απόκοσμο σπίτι της Sarah.

Το καστ της ταινίας απαρτίζουν οι Zoe Colletti, Michael Garza, Gabriel Rush, Austin Abrams, Dean Norris, Gil Bellows και Lorraine Toussaint.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Μαζί, είναι 342 χρονών...και όμως απίστευτα νέες! Κατά καιρούς, τέσσερις παλιές φίλες, όλες τους εξαίσιες ηθοποιοί, συναντιούνται στην Αγγλική ύπαιθρο και συζητούν, θυμούνται και γελούν. Αυτή τη φορά, άφησαν τις κάμερες να τις κινηματογραφήσουν... Σκηνοθετημένη από τον Roger Michell (Notting Hill, Venus, Le Week-End, Morning Glory, Hyde Park on Hudson), η ταινία Tea with the Dames (Τσάι με τις Κυρίες) σάς προσκαλεί να περάσετε λίγο χρόνο με αυτά τα είδωλα καθώς εκείνες μιλούν για τις ζωές τους τότε και τώρα, τις εμπειρίες τους στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά και τις αναμνήσεις που έχουν από τότε που ήταν νέες μέχρι σήμερα, καθώς αναπολούν τα χρόνια που έζησαν με τη σοφία της ηλικίας τους.

Η ταινία είναι ένας ξεχωριστός εορτασμός των ζωών και των επαγγελματικών σταδιοδρομιών τεσσάρων κινηματογραφικών ειδώλων της Βρετανίας. Της Dame Eileen Atkins, της Dame Judi Dench, της Dame Joan Plowright και της Dame Maggie Smith. Και οι τέσσερις κατάφεραν να μετατραπούν από αρχάριες ηθοποιοί της δεκαετίας του '50 σε κινηματογραφικές «γαλαζοαίματες». Παρακολούθησαν τις επαγγελματικές σταδιοδρομίες τους να μεγαλώνουν και να ακμάζουν και γιόρτασαν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής μαζί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Neo Films!

The Goodfelladies

του zerVo (@moviesltd)

Αυτό θα πει καριέρα ε? Έχοντας τελειώσει αριστούχος τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Γαλλίας, σε ηλικία μόλις 25 ετών, ο Christian Streiff, θα προσληφθεί από τον κολοσσό της Saint-Gobain, εκεί που από διάφορα υψηλόβαθμα και δη διεθνούς δράσης πόστα, θα υπηρετήσει την εταιρία μέχρι το 2005. Για να μεταβεί ακολούθως στην EADS, φίρμα με 70 χιλιάδες υπαλλήλους και ετήσιο κύκλο εργασιών τα 20 δις ευρώ και να γίνει εκτελεστικός πρόεδρος της Airbus. Δυο χρόνια κατοπινά, θα μεταβεί σε ακόμη πιο τρανή μπράντα, την PSA Citroen Peugeot, των 200 χιλιάδων εργαζομένων και των 50 δις ετησίως, όπου θα τοποθετηθεί ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, μέχρι το 2009, όταν και μια βαρύτατη ασθένεια, θα αποτελέσει και τον λόγο της αποπομπής του. Αρνούμενος να αποδεχτεί τον ρόλο του απομάχου, στα 57 του χρόνια και μετά από προσπάθεια αποκατάστασης των βλαβών του, θα επιστρέψει το 2013 ακόμη πιο δυναμικά, σε καίριες θέσεις στην Safran και την Credit Agricole, οδηγώντας τις με τις καινοτόμες ιδέες του στην ευημερία. Τα απομνημονεύματα των περιπετειών του, ο ίδιος τα κατέγραψε στο βιβλίο του J'étais un homme pressé, που αποτέλεσαν και την σεναριακή βάση της ταινίας Χαλαρώστε Κύριε Αλέν! Ο ίδιος, που κρατά έναν πολύ μικρό ρόλο στο φιλμ, υποστηρίζει πως ο χαρακτήρας του κεντρικού ήρωα δεν ταιριάζει και πολύ με τον δικό του, αν και το αποτέλεσμα τον άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Εμάς πάλι, όχι και τόσο απόλυτα πάντως.

Απότομος, στις λιγοστές κουβέντες που έχει να ανταλλάξει με τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν, απόμακρος, ακόμη και από την ίδια του την νεαρή θυγατέρα, αγέλαστος, αφού δεν δέχεται τα αστεία και τις καλημέρες κανενός, μα το κυριότερο σε μια διαρκή βιασύνη προκειμένου να καλύψει το βαρυφορτωμένο ημερήσιο πρόγραμμα του, είναι ο Κύριος Αλέν. CEO σε μια από τις σπουδαιότερες αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας, σπαταλά το σύνολο του ημερήσιου χρόνου του, στην μελέτη, τον έλεγχο, την τελειοποίηση, ακόμη και την μέθοδο προώθησης των νέων μοντέλων, που εντός ολίγου να βγουν στην αγορά και αναμένεται να γίνουν ανάρπαστα. Έχοντας διαβεί για τα καλά το κατώφλι της μέσης ηλικίας, δεν αντιλαμβάνεται, ακόμη κι αν τα καμπανάκια έχουν ηχήσει από καιρό, πως το σώμα του δεν θα καταφέρει να αντέξει για καιρό σε αυτό το εξαντλητικό τέμπο.

Και πραγματικά ο συναγερμός θα σημάνει μια μοιραία ημέρα, που χάνοντας τις αισθήσεις του, θα φτάσει σωτήρια στο νοσοκομείο από τον βοηθό / οδηγό του, για να πληροφορηθεί πως έχει υποστεί ένα βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, που ενδεχόμενα δεν θα του κοστίσει την ζωή, αλλά σίγουρα θα του αφήσει μόνιμες βλάβες λειτουργικές. Με πιο σοβαρή, την κατάσταση της ομιλίας του, αφού ο Μεσιέ Γουαπλέρ, δεν θα καταφέρνει πια να συντάσσει προτάσεις με την άνεση που το έπραττε μέχρι τα χθες, αδυνατώντας να χρησιμοποιήσει και τις πιο απλές λέξεις στο φρασεολόγιο του. Χωρίς να μπορεί να διανοηθεί ακόμη, την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει, ο γκρινιάρης μέχρι πρότινος και σκυθρωπός καριερίστας, θα αφεθεί στα χέρια της νεαρής, αλλά υπεύθυνης λογοθεραπεύτριας Ζαν, που θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το εμφανές πρόβλημα.

Θα βοηθήσει όμως ο ίδιος τον εαυτό του? Ή γενικά κάτι μέσα του έχει αλλάξει από το σημείο μηδέν και στο εφεξής, αφού ο χαρακτήρας του Αλέν δεν θυμίζει σε τίποτα τον προηγούμενο? Ενδεχόμενα αντιλαμβανόμενος και ο ίδιος, πως σχεδόν μίλησε με τον θάνατο, έχει αλλάξει στάση ζωής. Παραμένει μεν τυπικότατος στις υποχρεώσεις του στο γραφείο, αλλά κοιτάζει πλέον τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Χαλαρότερο, πιο ευδιάθετο, πιο ανθρωπινό. Γεγονός είναι πως η αδυναμία του στον λόγο, απαραίτητο όπλο για ένα μεγαλοστέλεχος τόσο σημαντικής εταιρίας, θα τον βγάλει κάπως έξω από τα νερά του, δείχνοντας όμως εμπιστοσύνη στην γιατρό που έχει στο πλάι του, θα πειστεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει των απαιτήσεων. Έχει, πάντως, μεγάλη σημασία η άποψη και των υπολοίπων συνεργατών του, καθώς μιλάμε για ένα παιχνίδι εμπορικό, που διακυβεύονται δισεκατομμύρια τζίρου.

Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία, ορίζει το σεναριακό και σκηνοθετικό πεδίο δράσης, του Hervé Mimran, στην πρώτη του ουσιαστικά ολόδικη του δημιουργική απόπειρα, καθώς έχουν προηγηθεί δύο ακόμη - άπαικτες στην χώρα μας ταινίες, Nous York (2012) και Tout Ce Qui Brille (2010) - που υπέγραψε σε συνεργασία με την Geraldine Nakache. Σκοπός του Παριζιάνου κινηματογραφιστή είναι να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά το δράμα ενός ανθρώπου που έως λίγες στιγμές πριν, θεωρούσε εαυτόν ως τον κυρίαρχο του κόσμου, επιδεικνύοντας συμπεριφορές μεγαλομανίας, σνομπισμού, υπεροψίας, αλαζονείας, μα που τώρα που δεν υφίσταται πλήρως η υγεία μας ρε παιδιά, το εγώ του επιβάλλεται να καταλαγιάσει, να ηρεμήσει, να κινηθεί σε ρυθμούς νηνεμίας. Το πολύ...

Κι έχοντας επιπλέον να συνυπολογίσει την προσωρινή αμνησία, που διαρκώς του κτυπά την πόρτα κι εκείνος πρέπει ολομόναχος να βρει την άκρη του νήματος, καθώς δεν έχει αντίληψη του τόπου και του χρόνου που βρίσκεται. Άτιμη μπιστολιά το σπάσιμο του αγγείου καταμεσίς του εγκεφάλου, που θα ματώσει κύτταρα λειτουργικά, μετατρέποντας τα σε θολά και μπερδεμένα. Πίσω από την τραγικότητα της κατάστασης, μιας προσωπικότητας έντονης και ακραίας, που πια αντικρίζει τον κόσμο αλλιώς, το φιλμ πασπαλίζει την πλοκή με γλαφυρές πινελιές, για να αλαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Όχι αστείες ή σπαρταριστές, δεν σηκώνει άλλωστε η συγκεκριμένη ζημιά πλάκες, αλλά έτσι, κάπως πιο εύθυμες, μέχρι να οδηγηθούμε στην ανατρεπτική στιγμή της απόλυσης, όπου το Un Homme Pressé, αποκτά μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα. Σαν πιότερο ακτιβιστική, οικολογική, φυσιολατρική, θρησκευτική.

Είναι η πολλοστή φορά, που ο εξαιρετικός ηθοποιός Fabrice Luchini, αφήνει τα διαπιστευτήρια του, υποδυόμενος έναν άντρα που μπορεί να καταρρέει επαγγελματικά, κερδίζει όμως την θέση που είχε απολέσει, επί τόσες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, κοινωνικά. Δεν είναι η καλύτερη του στιγμή, από τις πάμπολλες που τον έχουμε παρακολουθήσει εσχάτως, καθώς αποδίδει τον ρόλο του με ένα ελαφρύ τόνο υπερβολής στην έκφραση του, σαν να τον φορτώνει κατάτι παραπάνω. Σε αυτό το κοινότυπο εντέλει δραμεντί, που τα κλισέ περισσεύουν, ο πεπειραμένος Γάλλος σταρ, αντάμα με την ανερχόμενη Leila Bekhti, πετυχαίνουν να κρατήσουν τον πήχη σε επίπεδα τουλάχιστον αξιοπρέπειας. Ο χαλαρός, άλλωστε, πραγματικός Κύριος Αλέν, ικανοποιήθηκε με το δραματοποιημένο biopic του. Μην του χαλάσουμε το χατίρι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Odeon!