Movies Ltd

Η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς τελειώνει! Κάθε γενιά έχει και έναν θρύλο. Το τελικό επεισόδιο του μύθου του Σκάιγουόκερ, από έναν γαλαξία, πολύ, πολύ μακρινό, πλησιάζει μέσα από τις εικόνες του Star Wars: Skywalker Η Άνοδος (Star Wars: The Rise of Skywalker), που σκηνοθετεί ο Αμερικάνος δημιουργός J.J. Abrams (Mission: Impossible 3, Star Trek, Super 8, Star Trek Into Darkness και Star Wars: Episode VII The Force Awakens). Το σενάριο που ανήκει στον ίδιο και στον Chris Terrio, με την συμβολή των Colin Trevorrow και Derek Connoly, ακολουθεί την βάση χρονοδιαγράμματος πορεία των Ρέυ, Φινν και Πόε στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν την First Order. Η παραγωγή των Kathleen Kennedy, J.J. Abrams και Michelle Rejwan θα διανεμηθεί από την Disney σε όλο τον κόσμο μέσα στα Χριστούγεννα.

Στο νέο τσάπτερ της μυθικής σειράς πρωταγωνιστούν οι Daisy Ridley, John Boyega, Adam Driver, Oscar Isaac, Mark Hamill, Carrie Fisher, Billy Dee Williams, Domhnall Gleeson, Lupita Nyong'o, Warwick Davis και οι νεοφερμένοι Naomi Ackie, Keri Russell, Richard E. Grant, Dominic Monaghan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αόρατες, αχώριστες, ακαταμάχητες! H Elizabeth Banks (Pitch Perfect 2) κρατάει τα ηνία της επόμενης γενιάς των ατρόμητων Αγγέλων του Τσάρλι, που αναλαμβάνουν δράση σε έναν καινούργιο κύκλο επεισοδίων, μετά την επιτυχημένη διλογία των αρχών του 2000, από τον McG. Αυτή την φορά τα δυναμικά κορίτσια δουλεύουν για τον μυστηριώδη κύριο Τσάρλι Τάουνσεντ, όπου οι έρευνές του έχουν εξαπλωθεί παγκοσμίως. Έχοντας συγκεντρώσει τις πιο έξυπνες, πιο γενναίες και εξαιρετικά εκπαιδευμένες γυναίκες ανά τον κόσμο, τώρα υπάρχουν διάφορες ομάδες Αγγέλων καθοδηγούμενες από διαφορετικούς μεσάζοντες Μπόσλευ, που θα τις στείλουν για δράση στις πιο απαιτητικές αποστολές. Οι νέοι Άγγελοι Του Τσάρλι (Charlie's Angels) στηρίζουν την θεματική τους στο τηλεοπτικό μέγκα χιτ της δεκαετίας του 70, που επανέρχεται σε παραγωγή της Sony, σε σενάριο των Evan Spiliotopoulos και David Auburn και με ένα τρίγωνο πασίγνωστων σταρς στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η Kristen Stewart, η Naomi Scott και η Ella Balinska θα υποδυθούν τους ταιριαστούς, όσο και ετερόκλητους συνάμα Αγγέλους, ενώ ρόλο κρατά και η δημιουργός ELizabeth Banks. Το καστ συμπληρώνουν οι Luis Gerardo Méndez, Jonathan Tucker, Noah Centineo, Sam Claflin, Djimon Hounsou, Chris Pang, Nat Faxon, αλλά και ο μοναδικός Patrick Stewart, ως ο μεσάζοντας που καθοδηγεί τις πανίσχυρες κοπέλες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Πάμε να την φέρουμε πίσω. Αναχωρούμε ξημερώματα! Μία δεκαετία μετά την επιτυχία του Zombieland, οι ίδιοι πρωταγωνιστές ενώνουν πάλι τις δυνάμεις τους με τον σκηνοθέτη Ruben Fleischer (30 Minutes or Less, Οι Διώκτες Του Εγκλήματος (Gangster Squad), Venom) και τους σεναριογράφους Rhett Reese & Paul Wernick (Deadpool) στο Zombieland: Διπλή Βολή (Zombieland: Double Tap). Στο σίκουελ, μέσα από έκρυθμες κωμικές καταστάσεις που εκτυλίσσονται από τον Λευκό Οίκο μέχρι την ενδοχώρα, η τετράδα πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά νέα είδη ζόμπι, που έχουν εξελιχθεί από την πρώτη ταινία, αλλά και νέους επιζώντες. Η μεγαλύτερη πρόκληση όλων, όμως, θα αποδειχθεί η ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στα μέλη αυτής της σαρκαστικής, αυτοσχέδιας οικογένειας. Ο Κολόμπους, ο Ταλαχάσι, η Γουίτσιτα και η Λίτλ Ροκ, πρέπει να υπερβάλλουν εαυτούς ξανά για να διατηρηθούν ζωντανοί. Και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους.

Επαναφορά στους προ δεκαετίας ρόλους τους, για τους Emma Stone, Abigail Breslin, Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, που θα έχουν κοντά τους, τους Zoey Deutch, Bill Murray, Rosario Dawson, Dan Aykroyd, Avan Jogia, Luke Wilson, Thomas Middleditch, αλλά και ζόμπι, μυριάδες ζόμπι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ο ήρωας γίνεται φυγάς! Μετά τα Ο Όλυμπος Έπεσε (Olympus Has Fallen) και Το Λονδίνο Έπεσε (London Has Fallen), στο τρίτο μέρος Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε (Angel Has Fallen) οι κανόνες αλλάζουν και έρχονται τα πάνω-κάτω. Σε σκηνοθεσία του Ric Roman Waugh, έρχεται ακόμη μια εκρηκτική συνέχεια των περιπετειών του πράκτορα, που καλείται να σώσει την ανθρωπότητα από τον υπέρτατο τρομοκρατικό κίνδυνο. Ύστερα από μια συγκλονιστική απόπειρα δολοφονίας του Αμερικανού Προέδρου Άλαν Τράμπουλ, ο έμπιστός του μυστικός πράκτορας Μάικ Μπάνινγκ κατηγορείται αδίκως και τίθεται υπό κράτηση. Αφού δραπετεύσει, σύντομα θα βρεθεί μόνος του και θα χρειαστεί να αποφύγει την υπηρεσία του και να ξεγελάσει το FBI ώστε να εντοπίσει ποιος απειλεί τον Πρόεδρο. Απεγνωσμένος να βρει την αλήθεια, ο Μπάνινγκ στρέφεται σε ξένους συμμάχους με σκοπό να διατηρήσουν το όνομά του καθαρό, να προστατεύσουν την οικογένειά του από το κακό και να σώσουν τη χώρα από τον επικείμενο κίνδυνο.

Gerard Butler και Morgan Freeman ενσαρκώνουν τους ρόλους τους μια ακόμα φορά στην τρίτη ταινία της επιτυχημένης σειράς. Μαζί τους και οι Jada Pinkett Smith, Lance Reddick, Tim Blake Nelson, Piper Perabo, Nick Nolte, Danny Huston.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Hail Quentin

του gaRis (@takisgaris)

Πήρα τη φαμελιά εψές το πουρνό και μετά από 3 ώρες περιπλάνηση σε ατέλειωτα βοσκοτόπια με βουστάσια μέχρι αλόγατα και αιγοπρόβατα φτάσαμε στη Sauble Beach, εκεί που το Ontario ακροθιγώς χαϊδεύει το υπογάστριο της λίμνης Huron. Πριχού αφιχθούμε κανα μισάωρο, σταθμεύσαμε για το πατροπαράδοτο μπρέκφαστ στο Elsie’s Diner, όπου όλα ήταν 50s themed, με τη Μέριλυν και τον Έλβις να δεσπόζουν στο συνυφασμένο cineιρμικά στο μυαλό μου Pulp Fiction σύμπαν. Το αβγό και το μπέικο να χλιμιντρίζουν στα tastebuds, πιστοποιώντας το ισχυρό κουλέρ - λοκάλ κι εγώ να σκέφτομαι ότι έχουν περάσει 25 χρόνια από την πλημμυρίδα που σάρωσε την Κρουαζέτα στα 1994, με τον μετα - Νουβέλ Βάγκ αποχυμωτή του (εμμ...) pulp Quentin Tarantino να περνά από το μπλέντερ απαξύμπασα την μπασκλασαρία της χολυγουντιανής ανθεποποιίας.

Εννιά ταινίες μετά από το Reservoir Dogs (προσμετρώντας φυσικά το Kill Bill ως δυο τεμάχια), το Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood) θα μπορούσε - κατά δήλωση - να είναι η 10η και τελευταία δημιουργία του βιντεοκλαμπίστα - μέσα στον - καλλιτέχνη Quentin. Ευτυχώς που αυτοπροσδιορίζεται ως μόλις η 9η.

Πέντε χρόνια στη συγγραφή, το project πέρασε εξυπαρχής στα κινηματογραφικά πρωτοσέλιδα ως the Manson family murders, με κομβική ημερομηνία την 9η Αυγούστου 1969 όταν η 8 μηνών έγκυος φέρελπις ενζενί Sharon Tate, σύζυγος του Roman Polanski, σφαγιάστηκε μεταξύ άλλων στη βίλα της στο 10050 Cielo Drive. Ώδινεν όρος η ιδέα, όμως αυτό που για 2 ώρες και ¾ οράται επί της οθόνης είναι μια Margot Robbie / Τέιτ να περιφέρεται αγγελική και αιθέρια με 12 γραμμές διάλογο, καθώς το επίκεντρο μοιράζεται το εκτυφλωτικής λάμψης bromance ντουέτο Leonardo DiCaprio - Brad Pitt, τουτέστιν ο σε αποδρομή γουεστερνάς τηλεοπτικός αστήρ με τον stuntman / σωφέρ / νταραβεριτζή του, σε σκετσάκια inside (εμμ...) Hollywood νευρωσικής υπαξιακής κρίσης, μπολιασμένης με την καρυκευματικής γελωτοπλασίας ικανότητα του Tarantino, να καθηλώνει αισθησιαρχικά με το σχεδόν τίποτα ουσιαστικώς.

Ο νιόπαντρος σκηνοθέτης του Inglourious Basterds όπου ξανάγραψε την ιστορία του τέλους του ναζισμού, επαναεπιχειρεί μια ποιητική τη αδεία ιστορική παραχάραξη με ένα αμφιλεγόμενο αιμοσταγές τέλος - παραπομπή στο (χειρότερό του) grindhouse flick Death Proof, ενώ στην πορεία θα ξεφτιλίσει το είδωλο Bruce Lee και θα γεμώσει την οθόνη άπλυτες γυναικείες πατούσες, ικανοποιώντας το πασίγνωστο φετίχ του.

Μη μπερδεύεσαι, αυτή δεν είναι καν μια προσπάθεια κατεδάφισης του δημιουργού που έμαθε σινεμά στη νέα γενιά κριτικών κινηματογράφου, με τις αναφορές και εδώ σε ένα μάτσο ξεχασμένους πιονέρους της b μουβιόλας μέχρι τον Claude Lelouch. Στις δικές μου αντένες, ο τυπάς είπε να κάνει το δικό του Roma, φθονώντας (αποδεδειγμένα) το Boogie Nights, για να καταλήξει σε κάτι σαν το Hail, Caesar! των Coen Bros: Υποδειγματικά χρωματισμένο (Richardson είναι αυτός), σαρδόνια γραμμένο για να καυτηριάσει την αμετροεπή κενότητα της ζωής μέσα στα studios αλλά και μηδενική αντίσταση στη φλύαρη και εντέλει άνευ στιβαρής ουσίας παράδοση, στη μόνιμη και αξεχώριστα ευχή / κατάρα που τον κρατά σε Peter Pan επίπεδο καλλιτεχνικής ωριμότητας, σε αυτό που λέμε self-indulgence.

Αυτό που ο geek νικά τον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη κάθε φορά στα σημεία. Το επίπεδο παραγωγής κοντά στα $100 μύρια, χορταίνει ντηζάιν ο αμφιβληστροειδής. Ένα τσούρμο κάμεος από Bruce Dern, Michael Madsen, Kurt Russell, Al Pacino καθώς και ρολάκια στα παιδιά των Bruce Willis, Uma Thurman, Kevin Smith.

Κι εδώ τραβάς τη γραμμή, κρατώντας τον ένα και μοναδικό λόγο που καθιστά το Once Upon A Time…In Hollywood πλέον αξιοθέατο. Και να αποδώσεις τα ανήκοντα εύσημα στον Tarantino δικαιώνοντας τη ρήση του ότι το ζευγάρωμα DiCaprio - Pitt είναι αντίστοιχης σάρωσης με εκείνο των Newman - Redford στο Butch Cassidy and the Sundance Kid (σύμπτωση; γυρισμένου στα 1969). Αυτοκαταστροφικά ανασφαλής με σπαραχτικές εκρήξεις κόβει ο ένας - μειλίχια προστατευτικός με θανατηφόρα ένστικτα όταν προκληθεί (και απίστευτους κοιλιακούς στα 55 του, να τα λέμε αυτά) ράβει ο άλλος. Οσκαρικά στριφογυριστές ερμηνείες, πρώτη εμφάνιση του Leo, τέσσερα χρόνια μετά το στεφάνωμά του στο The Revenant. Πανέξυπνη η προσέγγιση του Brad να παίζει δυο σκάλες κάτω, σεγκοντάροντας συμπληρωματικά τα ξεσπάσματα του παρτενέρ του.

Η δε τελική καθαρτήρια σκηνή αφαιρεί κάθε φενάκη ότι η ταινία υφίσταται εν πολλοίς για περισσότερους λόγους από ότι ως ωδή στην ανδρική φιλία τους (καθώς άπαντες οι γυναικείοι ρόλοι υπάρχουν κυρίως για να υποφέρουν, όπως σε κάθε ταινία του Tarantino) και ως ερωτικό γράμμα στο Χόλυγουντ, όχι τόσο όπως αυτό υπήρξε πραγματικά, αλλά όπως μάλλον το φαντασιώθηκε ο δημιουργός της. Να στο σουμάρω το λοιπόν: Τα νερά στη Sauble Beach καθάρια και η άμμος γκριζαριστή μους. Βαθιά άντε μέχρι τη μέση. Καλή μεν, αλλά σα τη Χαλκιδική δεν έχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Χωρισμός α λα Occult

του gaRis (@takisgaris)

Στα 2011 υπάρχει ένα ταγάρι από το Essex, σκατίγουστας b’ μουβάς ονόματι Ben Wheatley που μας πετά κατάμουτρα ίσως το δυνατότερο occult δυναμίτη από καταβολής Wicker Man (1973). Σου μιλώ για το Kill List το οποίο μόλις στο έκανα spoil αλλά δέστο και θα μου το συχωρέσεις. Την ίδια χρονιά το εβραιόπουλο ο Ari Aster έχει μόλις τελειώσει το American Film Institute (AFI) και γυρίζει ένα μικράκι (29’) με τον παιγνιώδη τίτλο The Strange Thing About the Johnsons (2011). Πάτα το λινκ στο όνομα να το παρακολουθήσεις δωρεάν (και νόμιμα) στο Vimeo. Θα σου λυθούν πολλές από τις απορίες περί του τυπάκου που στα τριανταδυό (32), έχει στο ζωνάρι του ήδη το περσινό Η Διαδοχή (Hereditary) περί του οποίου όλοι μίλησαν για το scariest movie από τον καιρό του Εξορκιστή (1973, ξανά) αλλά μάλλον δεν έχουν δει το Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook) (2014) με έγκριση William Friedkin αυτού του ιδίου.

Όσοι ψάχνουμε ωσάν το Διογένη με το φανάρι πρωτότυπες φωνές α’ διαλογής στο suspense / supernatural / horror μετά την δίχως επιστροφή πτώση του Shyamalan και τη φετινή ημιαπογοήτευση του Jordan Peele (Us), καθώς ο Wheatley είναι στο παπανταλού γυρίζοντας το remake της θρυλικότατης Rebecca (1940), έχουμε φέτο δυο ευκαιρίες να γιορτάσουμε γκοθικά με ξωτικά κι άλλα στυλ New England μαγικά τερτίπια: Η μια, που αναστάτωσε τις Cannes, είναι το φόλοου απ του θαυμαστού Η Μάγισσα (The Witch) (2015), το υπεραναμενόμενο The Lighthouse του Robert Eggers (οσκαρίλα αλέρτ). Η έτερη είναι η σοφομόρικη δουλειά του Aster, το σκανδιναβικό freaky trip Midsommar.

Για τους βιαστικούς θα το ξεδιαλύνω εξαρχής. Το Hereditary είναι η συμπαγέστερη, αρτιότερη συνεκτικά και πιο ευθύβολη στα ζητούμενά της ταινία. Η ερμηνεία επίσης της Toni Collette αυτονόητα δυο σκάλες παραπάνω από τη φιλότιμη προσπάθεια της Florence Pugh (Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)) που δηλώνει όμως ικανό παρών και έχει ευδιάκριτο μέλλον (Little Women αλλά και Black Widow, χαχα). Ο συμπρωταγωνιστής της Jack Reynor (Sing Street και στο Free Fire του Wheatley), τόσο στερεοτυπικά bad boyfriend που αδυνατείς να μη τον δεις ως κακέκτυπο του Chris Pratt (συγνώμη έβρισα). Κι αν το Hereditary χτυπά στο λαρύγγι το κόνσεπτ «κάνε οικογένεια να δεις καλό», το Midsommar, με τις εμφανείς του βουκολικές αναφορές στα Black Narcissus (1947) και Tess (1979), επιχειρεί μια διασταύρωση break up story και σωματικού horror και περιβάλλοντος παραθρησκευτικής σέχτας.

Η Κόνι με τον Κρίστιαν είναι μαζί μια τετραετία κι εκεί που αυτός θέλει να την κάνει, με αφορμή ένα καλοκαιρινό ταξίδι με τη φοιτητοπαρέα του στη Σουηδία, ένα αποτρόπαια τραγικό συμβάν στην οικογενειακή ζωή της, τον αναγκάζει από λύπηση να την πάρει μαζί του. Κάπου στας απομακρυσμένας εξοχάς, η ομάδα ανταμώνει με μια περίκλειστη κοινότητα που αναβιώνει παγανιστικές παραδόσεις και γρήγορα οι επισκέπτες θα γενούν, εκόντες - άκοντες, μέλη της μιας τρελής - τρελής οικογένειας των occult-ιστών. Με τίμημα τη ζωή τους;

Ρωτώ έτσι για το suspense αν και είμαι σίγουρος πως ο Ari δεν ψοφά για μυστήριο. Η δράση είναι νωχελική έως νυσταλέα (κοντά 2 ½ ώρες η διάρκεια) για να βυθιστούμε σε μια παραισθησιογόνο α λα μαγικό μανιτάρι (στην κυριολεξία) διάσταση που η ωμότητα, θνησιγόνος διαστροφή, η αηδιαστική παράνοια ωχριούν εμπρός στην ανηλεή προδοσία, απιστία μεταξύ του ζευγαριού και κάπου κείθε ελλοχεύει η βαθύτερη φρίκη των ανθρώπινων σχέσεων, με λαμβάνεις; Ο Ariς είναι Asterάτος στην κίνηση της κάμερας, παντοδύναμος στο production design, που μαζί με τα κοστούμια αποζημιώνουν για τη φλυαρία και την τελική αδιαφορία να δοθεί κάθαρση στο θεατή, εκτός αν το ζητούμενο είναι απλά να την πληρώσει το φαλλοκρατικό γουρούνι (ή καλύτερα... αρκούδα) με κάθε εφιαλτικό μέσο.

Το Midsommar έχει σκηνές που παραπέμπουν ως αίσθηση σε κρυφή κινηματογράφηση ακατανόμαστων οργίων από κάμερα του Μάκη του Ζούγκλα ενώ εδραιώνει την πεποίθηση ότι ο δημιουργός του δεν αποσκοπεί στο φόβο τύπου μπρούχαχα αλλά στο να μουδιάσει τις αισθήσεις από το σοκ του αποτρόπαιου ως θέαμα αλλά κι σαν ιδέα. Τα ρίσκα και η καλλιτεχνική φιλοδοξία εμπεριέχονται σε τρεις - τέσσερις σκηνές ανθολογίας, με κορυφαίο το ακραίο φινάλε που κάνει εκείνο του Hereditary να μοιάζει με απλή εισαγωγή στη σύγκριση μαζί του. Σινεμά όχι για όλα τα γούστα (και στομάχια), ταγμένο όμως στο πάγιο στοίχημα των θιασωτών του horror genre να κοιτάξει κατάματα το arthouse και να δίνει βάσιμες ελπίδες για ακόμη μεγαλύτερα πράματα από τον Arούλη μας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Με μια επίσημη ανακοίνωση, το στούντιο της Universal, όρισε την έναρξη των γυρισμάτων της all star καστ κατασκοπικής περιπέτειας, 355, δίνοντας ταυτόχρονα την ημερομηνία της παγκόσμιας κυκλοφορίας της στους κινηματογράφους, την 15η Ιανουαρίου 2021. Στο φιλμ, που για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκε η ύπαρξη του στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών, πρωταγωνιστεί η κοκκινομάλλα σταρ Jessica Chastain, έχοντας στο πλευρό της μια πολυσυλλεκτική ομάδα σημαντικών ερμηνευτριών, όπως η Penelope Cruz, η Diane Kruger, η Fan Bingbing και η Lupita Nyong'o, μαζί με τους Sebastian Stan και Edgar Ramirez. Το 355, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη που έχει αναλάβει την διεύθυνση του, Simon Kinberg, θα είναι μια τυπική ιστορία μάζωξης πρακτόρων από όλο των κόσμο, η καθεμιά με τις δικές της ξεχωριστές ικανότητες και επιδεξιότητες, που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια θανάσιμη τρομοκρατική πρόκληση, που απειλεί την ασφάλεια του πλανήτη.

Για τον δημιουργό του Dark Phoenix, το πρότζεκτ αποτελεί μια σημαντική πρόκληση, καθώς πολλοί μιλούν στο ενδεχόμενο μιας μεγάλης εμπορικής του επιτυχίας, για franchise συνεχειών, στα μέτρα των Mission Impossible. Δεν είναι τυχαίο που και αυτός στην τελευταία του αναφορά στο σενάριο, μίλησε για μια περιπέτεια που φέρνει πολύ περισσότερο στο στυλ του 007. Άλλωστε στην κατασκοπική ορολογία, ο κωδικός 355 αναφέρεται σε θηλυκού γένους agents, που εργάζονται είτε στην CIA είτε σε παρεμφερείς οργανισμούς. Με δυο λόγια πρόκειται για γυναίκες αόρατες, με ανοιχτή εντολή να δρουν, όταν το κρίνουν απαραίτητο, που ουδέποτε αποκαλύπτεται η πραγματική τους ταυτότητα. 

Η αναμονή έλαβε τέλος και μετά από μήνες ερωτηματικών, για το πως θα ονομαστεί η 25η περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον πιο επιτυχημένο ήρωα συνεχειών στα χρονικά του σινεμά, την απάντηση την έδωσε το ίδιο το στούντιο, μέσω ενός καλοφτιαγμένου τίζερ. No Time To Die, λοιπόν η πομπώδης και άκρως Τζειμσμποντική μαρκίζα, που θα αποτελέσει την τελευταία παράσταση στον ρόλο, του άκρως επιτυχημένου ως 007 Daniel Craig. Αυτή την φορά ο Μποντ, έχει εγκαταλείψει προσωρινά την συνεργασία του με τις μυστικές υπηρεσίες, προκειμένου να αναζητήσει τα ίχνη ενός διακεκριμένου επιστήμονα, βοηθώντας τον καλό του φίλο, Φίλιξ Λέιτερ. Όταν θα διαπιστωθεί πως ο ερευνητής έχει απαχθεί από τρομοκρατική οργάνωση, ο Τζειμς θα καταλάβει πως ο κόσμος όλος βρίσκεται κάτω από κατάσταση ακραίου κινδύνου. Τον ανταγωνιστή του μοναδικού πράκτορα και άριστου γνώστη όλων των μοντέρων τεχνολογιών, θα υποδυθεί ο Rami Malek, ενώ φήμες μιλούν για επιστροφή και του Christophe Waltz στον ρόλο του μοχθηρού Μπλόφελντ. Πάντως ήδη έχει ανακοινωθεί η παρουσία στο καστ της Lashana Lynch, που θα παίξει την περσόνα που έχει διαδεχθεί τον Μποντ, στο πόστο του 007...

Το Δεν Έχω Χρόνο να Πεθάνω, υπογράφει σκηνοθετικά ένα εξαιρετικό δημιουργικό ταλέντο, ο Cari Joji Fukunaga, που καλείται να οδηγήσει στο απόγειο του, τον Craig ως κατάσκοπο, στην ύστατη εμφάνιση του. Συμπρωταγωνιστούν οι Ralph Fiennes, Naomie Harris, Rami Malek, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Lashana Lynch, Ana de Armas, Jeffrey Wright, ενώ επίσημα η ταινία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 8 Απριλίου του 2020.

Ε, πλέον δεν είναι μόνο φήμη. Η βόμβα που για περισσότερο από μια δεκαετία, ψιθυριζόταν στα χολιγουντιανά στέκια, έσκασε και ο Neo ετοιμάζεται να φορέσει και πάλι τα καλά του για να ανέβει και πάλι στον κυβερνοχώρο. Με μια λιτή ανακοίνωση της Warner Bros, δόθηκε και επίσημα η πληροφορία πως ο Matrix 4 βρίσκεται στα σκαριά, καθώς το ένα δεύτερο του ντουέτου που τον δημιούργησε, η Lana (πλέον) Wachowski, έχει αναλάβει την συγγραφή του σεναρίου της τέταρτης συνέχειας της θρυλικής σειράς, ενώ θα καθίσει και στο σκηνοθετικό τιμόνι, όπως συνέβη άλλωστε και στις τρεις προηγούμενες. Ταυτόχρονα επισημοποιήθηκε η, δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, επιστροφή του, σε διαρκή άνοδο του σταρμίτερ του, Keanu Reeves, που θα συναντήσει για ακόμη μια φορά στο εκράν την αγαπημένη Τρίνιτυ, την οποία θα υποδυθεί και πάλι η Carrie-Anne Moss. Την παραγωγή έχει αναλάβει από κοινού η WB Μαζί με την Village Roadshow, που θα κανονίσουν και την παγκόσμια διανομή του έργου, όπως γεμάτος χαρά κοινοποίησε ο Πρόεδρος της πρώτης, Toby Emmerich: "Δεν θα γινόταν να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι, αφού μπαίνουμε και πάλι στον κόσμο του Μάτριξ, παρέα με την Lana. Η Lana είναι πραγματικά πρωτοπόρος με ότι κι αν έχει καταπιαστεί και είμαστε κατενθουσιασμένοι που θα είναι μαζί μας, ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός του νέου τεύχους του Matrix Universe."

Στην συγγραφή του σκριπτ επίσης θα συμβάλλουν και οι Aleksandar Hemon και David Mitchell, ενώ στην παραγωγή πόστο παίρνει και ο Grant Hill. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν δε, πως η παραγωγική διαδικασία θα εκκινήσει στις αρχές του 2020. Άγνωστο παραμένει πάντως αν θα υπάρξει θέση στο συνεργείο και για την έτερη αδελφή Wachowski, Lilly, αν και το τοπίο δεν ξεκαθάρισε οι Lana στις πρώτες της δηλώσεις: "Είναι καταπληκτικό που κάποιες καινοτόμες ιδέες που είχαμε με την αδελφή μου είκοσι χρόνια πριν, να βρίσκονται σε πλήρη εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο στις μέρες μας. Είμαι ευγνώμων που μου δίνεται η δυνατότητα, να τις προχωρήσω μαζί με τους χαρακτήρες της ιστορίας, μερικά βήματα παραπέρα, έχοντας την πλήρη υποστήριξη καλών φίλων και συνεργατών." Η μέχρι τώρα τριλογία, δηλαδή οι ταινίες Matrix, Matrix Reloaded και Matrix Revolutions, έχουν συνολικά ξεπεράσει το 1.6 δις δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως, γεγονός που δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, στο να πάρει την οριστική απόφαση της επαναφοράς ενός τόσο επικερδούς τίτλου.

Απίστευτο μοιάζει κι όμως είναι γεγονός, καθώς 32 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία, τς πλέον ιδωμένης κωμωδίας του Eddie Murphy, έρχεται η αναπάντεχη συνέχεια της. Ο λόγος για το σίκουελ Coming 2 America, που αναμένεται να ξαναφέρει τον Πρίγκιπα της Ζαμούντα στις φτωχογειτονιές του Μεγάλου Μήλου, για να πάρει μέρος σε καινούργιες διασκεδαστικές περιπέτειες. Το στόρι απλό και αναμενόμενο: Ο Πρινς Χακίμ, ελάχιστες στιγμές πριν αναλάβει την διακυβέρνηση του βασιλείου του, θα πάρει εντολή από τον πατέρα του Μονάρχη Τζάφε Τζόφερ (φυσικά επανέρχεται στον ρόλο ο James Earl Jones) λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, να ταξιδέψει μέχρι την Νέα Υόρκη, για να εντοπίσει τον χαμένο - και άγνωστο μέχρι πριν λίγων στιγμών - γιο του. Ο Χακίμ, συντροφιά με τον πολυαγαπημένο του φίλο και ακόλουθο παντού Σέμι (εννοείται αυτός είναι ξανά ο Arsenio Hall) θα φτάσουν πάλι στο Κουίνς, εκεί που τους περιμένουν ξανά, αμέτρητες εκπλήξεις.

Οι πρωταγωνιστές που θα επιστρέψουν στο νέο τσάπτερ, θα είναι ο Paul Bates, ως ο υπηρέτης του Πρίγκιπα, ο Josh Amos ως ο φαφλατάς πεθερός Μακ Ντάουελ, η Shari Headley ως πριγκίπισσα Λίζα και ο Louie Anderson, στον ρόλο του υπαλλήλου του οικογενειακού φαστ φουντ. Πληροφορίες αναφέρουν πως στο καστ θα προστεθούν ακόμη ο Wesley Snipes, ως ο εχθρός μνηστήρας του θρόνου, η Kiki Layne ως η κόρη του Χακίμ, η τραγουδίστρια Teyana Taylor, ο ράπερ Rick Ross και ο κωμικός Michael Blackson. Τον ρόλο του άγνωστου υιού Λαβέλ κρατά ο Jermaine Fowler και της μητέρας του - που επιμένει πως συναντήθηκε με τον Χακίμ σε one night stand, αν και την λαδιά μάλλον έχει κάνει ο Σέμι - η Leslie Jones. Εννοείται βέβαια, πως ο βετεράνος πλέον Murphy, θα παρελάσει στην σκηνή σε πολλαπλούς ρόλους, μεταμορφωμένος, όπως το συνηθίζει. Το Coming 2 America σκηνοθετεί ο Craig Brewer ενώ η επίσημη ημερομηνία εξόδου του στις αίθουσες είναι η 18η Δεκεμβρίου του 2020.

Δείξε μου το φίλο σου...

του zerVo (@moviesltd)

Η σχέση μου με τα αυτοκίνητα, ειδικά με τα ακριβά πολυτελή, είναι μηδενική. Συνεπώς πέρα από το να οδηγώ το, επί είκοσι ήδη έτη και για ακόμη άλλα τόσα προβλέπω,  δικό μου, έχω πλήρη άγνοια για το ποια φίρμα είναι σπουδαία και τα αμάξια της καταφέρνουν τις κορυφαίες επιδόσεις. Την φίρμα De Lorean δε, που θεωρείται τόσο σπουδαία και θρυλική, ούτε καν θα την είχα ακουστά, αν δεν είχε υπάρξει το μυθικό Back To The Future του Zemeckis. Που στήριζε όλη του την σεναριακή ύπαρξη στην εντυπωσιακής όψης κατακόκκινη σπορ κούρσα, άσχετα αν στην ματιά του αδαή, η μάρκα της δεν έπαιζε και τον μεγαλύτερο ρόλο. Μια μάρκα που έχει γράψει ιστορία στα χρονικά της αμερικάνικης μηχανοκίνησης, όπως όμως και τα παραβατικά πεπραγμένα του δημιουργού της, που την ιστορία του μαθαίνουμε μέσα από τα καρέ της ταχύτατης περιπέτειας Driven.

1977. Έχοντας μόλις συλληφθεί από τους Ομοσπονδιακούς, συν γυναιξί και τέκνοις, σε μικρό περιφερειακό αεροδρόμιο της χώρας, με ένα ολόκληρο φορτίο κοκαΐνης κρυμμένο στα φτερά του δικινητήριου Τσέσνα, ο πιλότος και διακινητής ναρκωτικών από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, Τζιμ Χόφμαν, θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα. Ή να συνεχίσει το υπόλοιπο της ζωής του πίσω από τα κάγκελα ή να λειτουργήσει ως πληροφοριοδότης του FBI, κερδίζοντας κατά αυτό τον τρόπο την ελευθερία του. Αποφασίζοντας - πανεύκολα - την δεύτερη επιλογή, θα μετακομίσει με την οικογένεια του, κάτω από από την προστασία των feds, σε πανάκριβο προάστιο της Νότιας Καλιφόρνια, έχοντας λάβει την εντολή να παγιδεύσει τον πρώην συνεργάτη και βαρόνο του καρτέλ, Χέτρικ.

Εκεί που προς τεράστια έκπληξη του, θα γνωρίσει ως τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον λαμπερό δισεκατομμυριούχο Τζον Ντελόριαν, κορυφαίο μηχανικό και ιδρυτή της περιβόητης φίρμας αυτοκινήτων, αναπτύσσοντας μαζί του μια σχέση, παραπάνω από την απλή γειτονική. Αφού ο Τζιμ θα μαγευτεί από τον χλιδάτο τρόπο ζωής αλλά και την ευστροφία στην μέθοδο της σκέψης του καινούργιου του φίλου, την ίδια στιγμή που ο Τζον, θα γοητευτεί από την ανθρώπινη ειλικρίνεια του χαρακτήρα του (στα χαρτιά και μόνο) αερομεταφορέα. Κι έχοντας βάλει σκοπό, να δημιουργήσει το απόλυτο αυτοκίνητο, κατά πως το έχει ζωγραφίσει στο μυαλό του, στην αναζήτηση του απαιτούμενου κεφαλαίου, δεν θα διστάσει να διαβεί την κόκκινη γραμμή της παρανομίας. Εκεί που χωρίς να το περιμένει, στο πρόσωπο του πολυλογά Χόφμαν, θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο.

Ωπ! Με ένα σμπάρο δηλαδή, δύο τρυγόνια για την Δίωξη, που εκτός από τον πρώτο και βασικό ύποπτο, έχει μπροστά της να αποκαλύψει ένα λαβράκι και μάλιστα τόσο ονομαστό. Το μόνο που απομένει είναι το καλωδιωμένο καρφί, να εξαργυρώσει τα οφέλη που του πρόσφεραν οι αστυνομικές αρχές, στέλνοντας πακέτο και τον όλο και πιο στενότατο, κάθε μέρα που περνά, νέο κολλητό του. Το ζήτημα είναι αν θα υπερισχύσει στις επιλογές του προβληματισμένου, ακόμη κι αν δεν το δείχνει, informer, το συναίσθημα της αλληλεγγύης προς το πρόσωπο του Ντελόριαν ή αυτό της ανάγκης, να παραμείνει εκείνος και τα αγαπημένα του πρόσωπα έξω από την φυλακή.

Δεν την γνώριζα καν την ταλαιπωρία του με τον Νόμο του φημισμένου σχεδιαστή, δεδηλωμένου κοσμοπολίτη και πάμπλουτου καλοπερασάκια, αν και με δυο, τρία χτυπήματα στο google, μπορεί ο καθένας πλέον να πάρει την πληροφορία που του λείπει. Με αφορμή λοιπόν αυτή την δικαστική Υπόθεση Ντελόριαν, ο αξιόλογος αν και όχι τόσο αναγνωρισμένος διεθνώς σκηνοθέτης, Nick Hamm - στην χώρα μας έχει προβληθεί, μόνο φεστιβαλικά εξ όσων θυμάμαι, το Killing Bono - στήνει ένα φιλμ που απορροφά δεδομένα από την πραγματικότητα, διανθίζοντας το με στοιχεία δραματουργικά, έχοντας σαν πυξίδα του, περιέργως, το κέφι. Ούτε αγωνιώδες θρίλερ να του βγει το μαγείρεμα, ούτε τίποτα δακρύβρεχτη μιζέρια, κλειστοφοβική, κινούμενη στους τέσσερις τοίχους του κορτ.

Με σενάριο που επιθυμεί να μοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο (ιδίου ύφους, μα το κυριότερο πανομοιότυπης, ηλιόλουστης απεικονιστικής χροιάς) πολύ καλό American Made, το Driven, με κέφι και ευθυμία, επιχειρεί να σχεδιάσει τους δύο, εκ διαμέτρου αντίθετους στα πάντα, χαρακτήρες της πλοκής, προβάλλοντας τους μέσα από τα μάτια του κανάγια της ιστορίας. Που εκ πρώτης όψης δείχνει αδίστακτος, δεν λογίζει οικογένεια μπροστά στο κέρδος, δεν καταλαβαίνει από δεσμούς φιλίας προκειμένου να επιβιώσει και όμως, σταθερά μοιάζει συμπαθής προς όλους, νομίμους και παρανόμους.

Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το πολύχρωμο και disco μπιτάτο πανηγύρι, δεν καταφέρνει εντέλει να πείσει για τον ρεαλισμό των περσόνων του, αφού ουδείς τους - εκτός ίσως από την σύζυγο του πιλότου, που αποδίδει η πάντα έξοχη ρολίστα Judy Greer, έχοντας σαν θηλυκό αντίπαλον δέος την μαντάμ πλούσια, γουάου Ρικάνα Isabel Arraiza - μπορεί να σταθεί ως μη παρατραβηγμένος. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται κάποιος να πιστέψει πως εισέβαλε τόσο άνετα στην καθημερινότητα ενός μεγαλοφυή Κροίσου - άνετος και αριστοκρατικός ο Lee Pace - ένας πονηρός, πανούργος, διπρόσωπος παπατζής, που τον ερμηνεύει με το γνώριμα κωμικό του χαμογελάκι ο αξιοπρεπής Jason Sudeikis. Βγάζοντας μέσα από τον ρόλο του con artist, την απαιτούμενη ευφορία που επιζητά ο τελειομανής πλούσιος, ψάχνοντας ένα στήριγμα, που στην θεωρία δεν τον κοιτάζει μόνο στην τσέπη. Υπερβολικό, ακραίο, αλλά βλέπεται πολύ ευχάριστα ως κομψή αναπαράσταση της εποχής και μονορούφι. Και παρά τον παραπλανητικό τίτλο της εγχώριας διανομής, που μάλλον κανείς τους δεν το παρακολούθησε πριν τον αποφασίσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Αναμφίβολα ένα τέτοιο επώνυμο, σου δίνει τεράστια ώθηση, σου ανοίγει πόρτες, σε βοηθά σε συνθήκες απρόβλεπτα δύσκολες, εκεί που άλλοι, λιγότερο έως ελάχιστα ονομαστοί απόγονοι, τα παρατούν, μπροστά στα σκούρα. Η περίπτωση του Peter Fonda, είναι κομματάκι διαφορετική από όλες εκείνες των τέκνων φημισμένων αστέρων / γονιών. Αφού του ήταν αρκετή, μια και μόνο κινηματογραφική στιγμή, για τον κανακάρη τους τρεις φορές υποψήφιου για όσκαρ ερμηνείας, μία κατόχου συν ακόμη μία τιμητικά, θρυλικού Henry, για να τον τοποθετήσει στο πιο πάνω ράφι της ποπ κουλτούρας, μιας ολάκερης εποχής.

Αποξαρχής άλλωστε ο Pete έδειξε πως δεν θα ακολουθούσε τα σταρικά βήματα του πατρός του, όπως έπραξε κατά κάποιο τρόπο η πολύ πιο ιλουστρασιόν και σοουμπιζάτη αδελφή του, Jane. Η καριέρα του εκκίνησε στις αρχές των 60s, μέσα από εμφανίσεις σε μίνι τηλεοπτικές σειρές, όπως οι Naked City, The New Breed, Wagon Train, The Defenders, Channing, Arrest and Trial, The Alfred Hitchcock Hour, 12 O’Clock High, για να πάρει τους πρώτους του περιφερειακούς κινηματογραφικούς ρόλους στην κομεντί Tammy and the Doctor (Harry Keller, 1963), στο πολεμικό δράμα The Victors (Οι Νικηταί, Carl Foreman, 1963) και στην Lilith (Παράξενο Ρομάντζο, Robert Rossen, 1964). Στην ουσία πρωταγωνιστής έγινε μέσα από την ταινία The Young Lovers (Ελεύθεροι Έρωτες, Samuel Goldwyn Jr., 1965), αν και πολύ σύντομα ο τρόπος ζωής του έδειξε πως δεν τον συγκινούσε το σταριλίκι. Είναι η περίοδος των συνεχόμενων επαναστατικών φιλειρηνικών κινημάτων της νεολαίας, εντός κι εκτός κυρίως Αμερικής, κύμα που ο Peter φαίνεται να ακολουθεί με θέρμη. Αντισυμβατική συμπεριφορά, μακρύ μαλλί και ντύσιμο απεριποίητο, μα το κυριότερο δημοσιοποίηση της σχέσης του με τις μοντέρνες ναρκωτικές ουσίες της εποχής όπως το LSD. Εικόνα που πολύ γρήγορα πέρασε και στο εκράν, κτίζοντας με σταθερούς ρυθμούς μια ξεχωριστή, αρεστή σε μεγάλη μερίδα του κοινού, μορφή.

Το The Wild Angels (Κολασμένοι άγγελοι της ασφάλτου, 1966) και ακολούθως το The Trip (Αμαρτωλό Ταξίδι, 1967), του αιώνιου μπιμουβά Roger Corman έβαλαν τις πρώτες πινελιές στην φόρμα του επαναστάτη που ντύθηκε, με το δεύτερο να βάσει και τις γερές βάσεις στην φιλία του με τον Jack Nicholson, καθώς παρέα συνέγραψαν το σενάριο της. Το ημερολόγιο δείχνει 1969 και έχει φτάσει η στιγμή για τον Fonda τον νεότερο να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο βήμα της πορεία του. Καθώς θα είναι ο σεναριογράφος, συμπαραγωγός και κύριος πρωταγωνιστής του Easy Rider (Ξένοιαστος καβαλάρης, 1969), φιλμ που την σκηνοθεσία του υπογράφει ο συμπρωταγωνιστής του και ιδεολογικός σύντροφος Dennis Hopper. Η πενιχρού κόστους ταινία, ακολουθεί την πορεία δύο ασυμβίβαστων μηχανόβιων στον Νότο της αμερικάνικης επικράτειας, μέσα από ένα πρίσμα ανήσυχο και ριζοσπαστικό, προβάλλοντας έναν ανεξάρτητο, χίπικο τρόπο ζωής, περιβαλλόμενο από τα έντονα σοσιολογικά ζητήματα που καλούνταν να επιλύσει τω καιρώ εκείνω η Υπερδύναμη. Ο ρεαλιστικός τρόπος δε της παρουσίασης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, σε πολλές αν όχι σε όλες τις σκηνές αληθινός, σόκαρε την κοινή γνώμη μιας χώρα που βρισκόταν στο μεταίχμιο σημαντικών αλλαγών στον κονσερβοποιημένο τρόπο σκέψης της. Το φιλμ προτάθηκε από την συντηρητική Ακαδημία τεχνών για όσκαρ σεναρίου και παρότι ενάντιο στον ακαδημαϊκό τρόπο γραφής θεωρήθηκε από την Εθνική Κινηματογραφική Επιτροπή ως πολιτισμικά σημαντικό.

Η φήμη του Fonda έχει πάρει ήδη την ανιούσα και αυτό το εξαργυρώνει μέσα από ταινίες παρόμοιας αισθητικής με τον Rider. Θα ακολουθήσουν οι δικές του σκηνοθετικές απόπειρες, το γουέστερν The Hired Hand (Πληρωμένος Φονιάς, 1971), το καλτ επιστημονικής φαντασίας Idaho Transfer (1973), αλλά και οι επιτυχημένες περιπέτειες Dirty Mary, Crazy Larry (John Hough, 1974), Open Season (Peter Collinson, 1974), Race with the Devil (Jack Starrett, 1975), Futureworld (Απειλή από το μέλλον, Richard T. Heffron, 1976), Fighting Mad (Jonathan Demme, 1976) και High-Ballin’ (Peter Carter, 1978). Η δεκαετία του 80 θα τον βρει να συμμετέχει σε ταινίες που έκαναν αίσθηση, όπως τα The Cannonball Run (Hal Needham, 1981), που φυσικά περιελάμβανε αναφορά στον Easy Rider, Split Image (Ted Kotcheff, 1982), Certain Fury (Stephen Gyllenhaal, 1985), Mercenary Fighters (Riki Shelach Nissimoff, 1988) και The Rose Garden (Fons Rademakers, 1989), ενώ στα 90s οι εμφανίσεις του θα περιοριστούν σε φιλμς όπως τα Escape from LA (Απόδραση από το Λος Άντζελες, John Carpenter, 1996), Don’t Look Back (Geoff Murphy, 1996), αλλά και Ulee’s Gold (Victor Nunez, 1997) όπου πραγματοποίησε μια από τις πιο ποιοτικές στιγμές του στην μεγάλη οθόνη, λαμβάνοντας ως ανταμοιβή μια υποψηφιότητα α ανδρικού ρόλου από την AMPAS (για την ιστορία νικητής την χρονιά εκείνη αναδείχθηκε ο φίλος του Jack Nicholson για το As Good As It Gets). Την νέα χιλιετία χιλιετία τον είδαμε σε αρκετά φιλμς περιπετειώδους κυρίως ύφους όπως τα Ghost Rider (Mark Steven Johnson, 2007), Wild Hogs (Οι χαρλεάδες, Walt Becker, 2007), 3:10 to Yuma (Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα, James Mangold, 2007) και The Boondock Saints II: All Saints Day (Troy Duffy, 2009), ενώ υπάρχουν ακόμη τρία που ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει στις αίθουσες, τα The Magic Hours, The Last Full Measure και Skate God.

Ο Peter Fonda έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 79 ετών, έχοντας πρωτίστως καταφέρει με αξιοπρέπεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του βαρύτατου ονόματος του, μα το κυριότερο να υπάρξει ένας από τους πιονιέρους που άλλαξαν το ύφος του αμερικάνικου σινεμά της ιδιαίτερης δεκαετίας του 60.

RIP Γουάιατ. Καλό μακρύ και ταξιδιάρικο δρόμο.