Movies Ltd

Τέλος έλαβε από την Sony Pictures, η αναζήτηση του σκηνοθέτη που θα αναλάβει τα ηνία του πολυαναμενόμενου σίκουελ Venom 2. Ενώ το στούντιο είχε κατασταλάξει σε τρεις πιθανούς ντιρέκτορες, πρώτα τον Rupert Wyatt, υπεύθυνο για την μεγάλη επιτυχία του Rise Of The Planet Of The Apes, κατοπινά τον Travis Knight, που πρόσφατη δουλειά του είδαμε στον Bumblebee, εντέλει κατέληξε να δώσει το χρίσμα στον Andy Serkis, τον πολυεπίπεδο αυτό ηθοποιό. Ο Serkis, που οι ερμηνείες του είτε ως Γκόλουμ στην σειρά των Lord Of The Rings, είτε ως Σίζαρ στα Apes, θα αντικαταστήσει έτσι τον δημιουργό του πρώτου επεισοδίου, Ruben Fleischer, έχοντας στην φαρέτρα του, την εμπειρία ως βοηθός σκηνοθέτη του Peter Jackson στην τριλογία του The Hobbit, αλλά και μιας μικρού προϋπολογισμού ταινίας, της πρώτης του, με τον τίτλο Breathe.

Στον ρόλο του Βένομ, φυσικά επανέρχεται ο Tom Hardy, έχοντας στο πλευρό του, τους Michelle Williams και Woody Harrelson, ενώ η Sony έχει προγραμματίσει ως έναρξη των γυρισμάτων του φιλμ, τις πρώτες ημέρες του προσεχούς Νοεμβρίου.

Η ιστορία μιας κλεμμένης ζωής! Από τη Warner Bros. Pictures και τα Amazon Studios, Η Καρδερίνα (The Goldfinch) σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με BAFTA, John Crowley (Brooklyn), είναι η κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου παγκοσμίου φήμης μυθιστορήματος της Ντόνα Ταρτ, που το 2014 κέρδισε το βραβείο Pulitzer και το Andrew Carnegie Medal of Excellence, στην κατηγορία Μυθοπλασία. Ο Θεόδωρος "Θίο" Ντέκερ ήταν 13 ετών όταν η μητέρα του σκοτώθηκε σε βομβιστική επίθεση στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Η τραγωδία αυτή αλλάζει την πορεία της ζωής του, γεμίζοντάς τον θλίψη και ενοχή αλλά και δημιουργώντας του την ανάγκη να αναγεννηθεί, να λυτρωθεί, να αγαπήσει. Παλεύοντας με όλα αυτά, κρατά μέσα του, ως θραύσμα ελπίδας από εκείνη τη μέρα, ένα μικρό κομμάτι από έναν πίνακα, στον οποίο απεικονίζεται μία καρδερίνα σε ένα κλουβί.

Η ταινία διαθέτει ένα πλούσιο καστ με τον Ansel Elgort (Baby Driver), ως Τέο Ντέκερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την Nicole Kidman (The Hours, Big Little Lies), ως κυρία Μπαρμπούρ. ταινία πρωταγωνιστούν επίσης οι Oakes Fegley (Pete’s Dragon), που ενσαρκώνει τον νεαρό Θίο, Aneurin Barnard (Dunkirk), που παίζει τον Μπόρις, Finn Wolfhard (Stranger Things, It), ως νεαρός Μπόρις, Sarah Paulson (The Post, American Crime Story), που παίζει την Ξάντρα, Luke Wilson (The Royal Tenenbaums), που παίζει τον Λάρι και Jeffrey Wright (The Hunger Games), που ενσαρκώνει τον Χόμπι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!

Έρχονται! Είσαι Έτοιμος για την πιο ανατρεπτική ταινία που συνδυάζει την ανατριχίλα με την ανακάλυψη ενός «κρυφού» μυστικού; Ανακάλυψε την πολύμηνη σχέση της Γκρέις με τον Άλεξ που ολοκληρώνεται με μια εντυπωσιακή γαμήλια τελετή στο πατρικό του γαμπρού. Ο γάμος πραγματοποιείται δίχως πρόβλημα, αλλά η εκκεντρική οικογένεια του Άλεξ έχει κάποιες παραδόσεις και ετοιμάζει να δεχτεί τη νύφη με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Το βράδυ του γάμου τους, θα παίξουν ένα οικογενειακό παιχνίδι που θα φέρει τα πάνω κάτω στο νεαρό ζευγάρι. Η Γκρέις θα προσπαθήσει να επιβιώσει από τις σκοτεινές και παράξενες διαθέσεις της οικογένειας του Άλεξ ακόμα και αν χρειαστεί να ανατρέψει τους κανόνες του παιχνιδιού μια για πάντα. Το θρίλερ Είσαι Έτοιμος; (Ready or Not) σκηνοθετεί το δίδυμο των Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett.

Πρωταγωνιστούν οι Samara Weaving, Adam Brody, Mark O'Brien, Henry Czerny, Andie MacDowell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!

Τρεις γενιές, δυο οικογένειες, μια μόνο συνταγή για την τέλεια Pizza! Μια ρομαντική κομεντί, σε σενάριο των Steve Galluccio - Vinay Virmani και σκηνοθεσία του Donald Petrie, που δέκα χρόνια πριν είχε υπογράψει την αντίστοιχη Ελληνική εκδοχή με το My Life In Ruins με την Nia Vardalos, είναι το Έρωτας Αλά Ιταλικά (Little Italy). Στους δρόμους της «Μικρής Ιταλίας» ανθίζει ο...έρωτας! Η Νίκη μία νέα όμορφη σεφ επιστρέφει στην πατρίδα της για να ανανεώσει την Visa της και ξεκινάει μία σχέση με τον παιδικό της φίλο Λίο, έναν μάγειρα ειδικό στην pizza, με όνειρο να φτιάξει το δικό του εστιατόριο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι γονείς τους έχουν ανταγωνιστικά εστιατόρια το ένα ακριβώς δίπλα στο άλλο και είναι θανάσιμοι εχθροί!

Πρωταγωνιστούν οι Hayden Christensen, Emma Roberts, Danny Aiello, Alyssa Milano.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό, από την οικογένεια! Από το 2001 που ξεκίνησε, το franchise των «Fast» δεν πάτησε ποτέ φρένο και πλέον η οικογένεια των ηρώων της έχει γίνει σημείο αναφοράς για θεατές κάθε χώρας, κάθε κουλτούρας και κάθε γλώσσας.Μετά από 8 πετυχημένες ταινίες και 5 δισεκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως στο box-office, η σειρά ταινιών The Fast & Furious επεκτείνει το ψυχαγωγικό, γκαζωμένο και περιπετειώδες σύμπαν της, με ένα «αυτόνομο όχημα» καταιγιστικής δράσης, την ταινία Fast & Furious: Hobbs & Shaw. Ο Χομπς και ο Σο είναι οι άσπονδοι φίλοι που θα αναγκαστούν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να συμφωνήσουν σε μια άβολη συνεργασία για το γενικότερο καλό. Άλλωστε, ο κόσμος κινδυνεύει από τα σχέδια ενός αδίστακτου αναρχικού τρομοκράτη, του Μπρίξτον Λορ, ο οποίος είναι έτοιμος να εξαπολύσει μια ανυπολόγιστη βιοχημική καταστροφή που θα αφανίσει την ανθρωπότητα. Η αναμέτρηση θα είναι καθηλωτική και έχει σκηνοθετηθεί με όλα τα υλικά που έκαναν τις ταινίες Fast & Furious να αγαπηθούν φανατικά από το ευρύ κοινό. Το τιμόνι της σκηνοθεσίας αναλαμβάνει ο David Leitch, ο οποίος έχει δώσει άριστα δείγματα γραφής με το Deadpool 2 και το Atomic Blonde.

Ο Dwayne Johnson επιστρέφει στο ρόλο του σκληροτράχηλου Λουκ Χομπς, που επιβάλλει τον νόμο και ο Jason Statham ξαναγίνεται ο δαιμόνιος Ντέκαρντ Σο, που πάντα κρύβει άσσους στο μανίκι. Ένας υψηλόβαθμος της διπλωματικής ασφάλειας και ένας παράνομος που ξεφεύγει πάντα από τις μυστικές υπηρεσίες είναι έτοιμοι να συνεργαστούν - τι μπορεί να πάει στραβά; Ο θηριώδης Καλιφορνέζος και ο οξύθυμος Βρετανός δεν έχουν πολλά κοινά - ειδικά όταν έχουν κακή προϊστορία μεταξύ τους και έχουν συγκρουστεί σκληρά. Οι συνθήκες θα τους αναγκάσουν να συνεργαστούν, αλλά η κόντρα τους καλά κρατεί. Στο ρόλο του «κακού» που καταστρώνει τα νοσηρά του σχέδια βρίσκεται ο Idris Elba (Thor: Ragnarok, Luther) ο οποίος διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Ρόλο - κλειδί σε αυτήν την αδυσώπητη μάχη θα έχει η πράκτορας της MI6, Χάτι, η οποία είναι και η αδερφή του Ντέκαρντ Σο. Τη μοιραία ηρωίδα υποδύεται η Vanessa Kirby, γνωστή από την τηλεοπτική σειρά «The Crown». Οικογενειακή υπόθεση, λοιπόν, η απειλή εξαφάνισης της ανθρωπότητας, καθώς το παρόν δίνει και η μητέρα του Ντέκαρντ Σο και της Χάτι, η βραβευμένη με Όσκαρ Helen Mirren.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2019 από την Tulip Ent.!

Θεέ μου πάλι έχασα το μέτρημα! Η ταλαντούχα Andrea Berloff, υποψήφια για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου της βιογραφίας Straight Outta Compton που έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Αμερική, βασίζεται στο graphic novelτης Vertigo, γράφει το σενάριο και κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με αυτή τη γυναικοκρατούμενη και συναρπαστική περιπέτεια Χελς Κίτσεν: Οι Βασίλισσες του Εγκλήματος (The Kitchen), για τη μαφία στο περιβόητο Χελς Κίτσεν της δεκαετίας του ‘70. Νέα Υόρκη, 1978. Τα 20 οικοδομικά τετράγωνα με τα ενεχυροδανειστήρια, τους οίκους ανοχής και τα διαβόητα μπαρ ανάμεσα στην 8η Λεωφόρο και τον ποταμό Χάντσον που ανήκουν στην ιρλανδική μαφία και είναι γνωστά ως Χελς Κίτσεν, δεν είναι το πιο εύκολο μέρος να ζει κανείς. Ή το πιο ασφαλές. Όταν τρεις μαφιόζοι μπαίνουν φυλακή, οι γυναίκες τους θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, συνεχίζοντας το «έργο» τους. Πρωτοστατούν στις κομπίνες και αναγνωρίζονται ως άξια μέλη της τοπικής μαφίας.

Πρωταγωνιστούν οι εξαιρετικές Melissa McCarthy (Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;), Elisabeth Moss (Η ιστορία της πορφυρής δούλης) και Tiffany Haddish (Σαββατοκύριακο με τα κορίτσια).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Μη γελάτε! Η ταινία Μπάτε Σκύλοι Αλέστε 2 (The Secret Life of Pets 2) είναι η 10η κατά σειρά animation παραγωγή της Illumination. Πρόκειται για το σίκουελ της ταινίας που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2006, που είχε σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ εισπράξεων πρώτου τριημέρου, για animation κωμωδία. Το ξεχωριστό χιούμορ, η οξυδέρκεια και το καλαίσθητο σκίτσο που έχουν κάνει την Illumination να διαπρέπει, δίνουν ξανά το παρόν σε αυτήν την εξαιρετική περιπέτεια με τα αξιολάτρευτα κατοικίδια. Ο εσωτερικός τους κόσμος, τα συναισθήματά τους, οι εμμονές τους, οι παραξενιές τους και οι γκάφες τους, είναι η πρώτη ύλη για ένα rollercoaster δράσης, έντασης και καλόγουστου χιούμορ. Το αιώνιο ερώτημα παραμένει: τι κάνουν τα κατοικίδια στο σπίτι όταν λείπουν τα αφεντικά; Ο ήρωας της ιστορίας, ο Μαξ, είναι το Τζακ Ράσελ Τεριέ που περνάει μια παράξενη φάση ζωής. Η ιδιοκτήτριά του, έχει πλέον παντρευτεί και έχει αποκτήσει ένα παιδάκι, το οποίο ο Μαξ αισθάνεται ότι είναι ανυπεράσπιστο και πρέπει να προστατέψει με κάθε τρόπο. Αυτή η αίσθηση καθήκοντος θα του δημιουργήσει πολλά νευρικά τικ και νευρώσεις συμπεριφοράς. Ένα ταξίδι στην εξοχή, μαζί με τον αδελφό του, τον μαλλιαρό Δούκα, ίσως να δώσει τη λύση σε όλα. Σε αυτό το ταξίδι λοιπόν, θα συναντήσουν τρομαγμένες γαλοπούλες, κυνικές αγελάδες και επιθετικές αλεπούδες που απλά θα επιβαρύνουν τα άγχη του Μαξ. Όμως, το σοφό τσοπανόσκυλο που ακούει στο όνομα Κόκκορας, θα είναι αυτό που θα ξυπνήσει τους δυο φίλους από τις αστικές φοβίες τους. Στο μεταξύ, η Κλόη, η περίφημη γάτα, και η Γκίτζετ, χάνουν ένα πολύτιμο παιχνίδι και πρέπει να οργανώσουν μια μεγάλη επιχείρηση διάσωσης. Παράλληλα, ο χνουδωτός λαγός Χιονόμπαλας, θα αισθανθεί σούπερ ήρωας και θα βοηθήσει την ατρόμητη Νταίζη, το ακαταμάχητο Σιχ Τσου της πρώτης ταινίας. Όλοι μαζί θα καταλήξουν σε ένα μεγάλο κυνηγητό που θα κόψει την ανάσα από την αγωνία αλλά και από το γέλιο.

Ο τρυφερός και φοβητσιάρης Μαξ (Patton Oswalt) έχει χρυσή καρδιά, αλλά αυτήν τη φορά πρέπει να ωριμάσει και να γίνει το σκυλί που αξίζει κάθε σπίτι. Ο Χιονόμπαλας (Kevin Hart) είναι χνουδωτός, πολυλογάς και αξιολάτρευτος. Παίρνει λοιπόν την πρωτοβουλία να μας αποδείξει ότι είναι ο σούπερ ήρωας της καρδιάς μας. Ο Κόκορας (Harrison Ford) δε σηκώνει πολλά πολλά. Είναι τσοπανόσκυλο που έχουν δει πολλά τα μάτια του στα χωράφια. Είναι αυστηρός κηδεμόνας παλιάς κοπής και δεν χάνει χρόνο με λιγόψυχους. Ο Δούκας (Eric Stonestreet) παραμένει αγαθός και παιχνιδιάρης. Σε αυτήν την ιστορία θα βρει τον εαυτό του και θα καταλάβει τις δυνατότητές του αλλά και τα όρια της αγάπης του. Η ναζιάρα Νταίζη (Tiffany Haddish) ξέρει τι θέλει και δεν το βάζει κάτω. Είναι πολύ σκληρή με όλους αλλά όταν βρει το ταίρι της μπορεί να γίνει ηρωική. Η Γκίτζετ (Jenny Slate) είναι αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Μαξ. Δεν μπορεί να του χαλάσει χατίρι και είναι τόσο έντονος χαρακτήρας που είναι ικανή να φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές όλων. Η Κλόη (Lake Bell) είναι εγωκεντρική και ξεροκέφαλη. Βαριέται αφόρητα τα πάντα και θέλει μόνο να τρώει και να ξεκουράζεται. Ο ρόλος της σε αυτήν την ιστορία είναι ξεκαρδιστικός. Όσο για τον γκρινιάρη και ηλικιωμένο Παππού (Dana Carvey); Αυτός έχει πάντα τον τρόπο και τις διασυνδέσεις για να καταφέρει τα πάντα. Έχει σπιτώσει άλλωστε στο διαμέρισμά του τα μισά αδέσποτα της πόλης! Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο πολυβραβευμένος Alexandre Desplat, ενώ η σκηνοθεσία ανήκει στον Chris Renaud, ο οποίος είναι ένας από τους συνδημιουργούς των Minions που έχουμε απολαύσει στις ταινίες Εγώ, ο Απαισιότατος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2019 από την Tulip Ent.!

Εντέλει πάει και πιο κάτω, Σλάι...

του zerVo (@moviesltd)

Άιντε να δούμε πόσες συνέχειες θα αποκτήσει ακόμη αυτό το πέραν πάσης λογικής franchise. Εξόν ας πούμε της εμπορικής, αφού όπως φαίνεται, στις απωανατολίτικες αγορές, το όνομα του Sly, συντροφιά με κάποια πιασάρικα σινικά, έχει πέραση και φέρνει ακόμη έσοδα στα στούντιο που εκμεταλλεύονται τον τίτλο και την φίρμα του. Κάπως έτσι λοιπόν, η μαρκίζα του Escape Plan, που να θυμίσω ξεκίνησε την πορεία της ως η "για πρώτη φορά συνύπαρξη του Rambo με τον Terminator", έχει αποκτήσει δύο, ετήσιας βάσης, συνέχειες, ολοκληρωτικά ανάξιες λόγου. Που στα περισσότερα σοβαρά μάρκετ, όπως των ΗΠΑ φερειπείν, πήρε την άγουσα του straight to video, εν αντιθέσει με την Αυστραλία, την Βρετανία, την Πορτογαλία, την Ρωσία, την Τουρκία και τελικά και εμάς, που κατάφερε να κερδίσει διανομή στην σκοτεινή αίθουσα. Και μάλλον θα υπάρξει και συνέχεια στο βάσανο.

Συναγερμός θα σημάνει στις τάξεις του τεχνολογικού κολοσσού του Χονγκ Κονγκ, Ζανγκ, από την στιγμή που η κόρη του μεγιστάνα δισεκατομμυριούχου, Ντάγια, θα απαχθεί από την συμμορία του παρανοϊκού Λέστερ Κλαρκ Τζούνιορ, που θα ζητήσει ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση της, ένα υπέρογκο ποσό. Στο παιχνίδι όμως σύντομα θα εισέλθει και ο φημισμένος Ρέι Μπρέσλιν, καθώς θα ζητηθεί η βοήθεια του, τόσο από τον προσωπικό σωματοφύλακα της νεαρής, όσο και από έναν στενό της φίλο, άριστο γνώστη των πολεμικών τεχνών. Καθότι, άριστος γνώστης των μυστικών, όλων των φυλακών του κόσμου, θα μπορέσει να βοηθήσει όσο κανείς άλλος στο να βγει το κορίτσι σώο και αβλαβές από τα τρισάθλια μπουντρούμια της Βαλτικής, που την έχουν πετάξει οι απαγωγείς. Και να ήταν μόνον αυτό...

Η ακραία στάση του Κλαρκ, έχει έναν επιπλέον προσωπικό εκδικητικό τόνο, καθώς είναι ο γιος του πρώην συνεργάτη του Μπρέσλιν, που τιμωρήθηκε με θάνατο για την προδοσία του και φυσικά το μόνο που ζητάει είναι το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Και για να το επιτύχει, θα παγιδεύσει και την θυγατέρα του Ρέι, Άμπιγκειλ, απειλώντας πως θα την εκτελέσει, αν και εφόσον ο πατέρας της ζυγώσει την φυλακή που την έχει αλυσοδεμένη.

Δύο απαγωγές σε ένα (ο Θεός να το κάμει) σενάριο δηλαδή, που λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα, από έναν παράφρονα και τους συν αυτώ πιστούς του εγκληματίες, μέσα σε ένα εν ισχύ ίδρυμα, που είναι εσώκλειστο κάθε καρυδιάς, ανατολικό, καρύδι. Εκεί που πρέπει η τετράδα των απελευθερωτών (στο σχήμα επιβάλλεται να προστεθεί και ο θηριώδης Τρεντ, ο Dave Bautista δηλαδή, που δεν παίρνει από λόγια) να μεταβεί μονομιάς και χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς ο χρόνος κυλά απειλητικά και όπου νά'ναι, ο τρομοκράτης (το ψιλοέσπασα το κεφάλι μου για να βρω ποιος ηθοποιός είναι, εντέλει είχε πρωταγωνιστήσει στο πρώτο Final Destination, ο Devon Sawa) θα αποσπάσει και το πανάκριβο μυστικό από τον φοβισμένο Κινέζο υπάλληλο του Ζανγκ, που θα τον μπάσει στα άδυτα του υπολογιστικού συστήματος της εταιρίας.

Ότι νάναι! Καταστάσεις υπερβολικές, με εκτελέσεις για ψύλλου πήδημα και μονομαχίες κουνγκ φου χωρίς ουσιαστική αιτία, σε έναν χώρο που δεν ελέγχεται από κανέναν και που πρόσβαση έχουν οι πάντες, εννοείται και ο ένας και μοναδικός στο να εισβάλει παντού Μπρέσλιν. Δηλαδή ο Stallone, που σύμφωνοι, είπαμε να κοιτάξει να αυξήσει τα δολάρια της συνταξιοδότησης του, αλλά όχι και να το παρακάνει. Ελάχιστο καιρό από τον θόρυβο που προκάλεσε κόντρα στην Ακαδημία, που δεν τον τίμησε, έτσι, μόνο γιατί είναι Αυτός, με το χρυσό αγαλματάκι της, ο παραμορφωμένος Sylvester με την συμπεριφορά του, αποδεικνύει πως δεν ήταν άξιος για την υπέρτατη διάκριση. Σπαταλώντας στον βωμό του εύκολου χρήματος, την φήμη που έκτισε πάνω σε περιπέτειες δράσης θρυλικές που τσάκιζαν κόκαλα, για να συμμετάσχει σε βίντεο τριτάντζες του τύπου Escape Plan. Και πολύ ασχολήθηκα. Αποφυγή!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Ως εδώ, όλα καλά!

του zerVo (@moviesltd)

Μιλάμε ίσως για την πιο φημισμένη ατάκα, που ακούστηκε στο φιλμ, που στην ουσία οριοθέτησε κινηματογραφικά, την έννοια των περιθωριοποιημένων προαστίων της μεγαλούπολης, κοντά μάλιστα, δυόμισι δεκαετίες πριν. Η φράση Jusqu'ici Tout Va Bien, έπαιζε ψιθυριστά στις στιγμές ακραίας έντασης του αξεπέραστου L' Haine, επιδιώκοντας να τονίσει το γεγονός, πως μπορεί όλα να ήσαν άψογα, μέχρι τα τώρα, από δω και στο εξής όμως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Μια έκφραση ορόσημο, ανατριχιαστική στην ακρόαση της, που δεν είμαι βέβαιος πως θα την έκαιγα ποτέ, ως τον βασικό τίτλο μιας φραντσέζας (εννοείται) κομεντί, με κοινωνικές προεκτάσεις προβληματισμού, που φυσικά περιστρέφει την θεματική της, γύρω από το μείζων θέμα των αντίθετων μέτρων και σταθμών της διαβίωσης, σε μια σύγχρονη μητρόπολη.

Ο έλεγχος του σώματος δίωξης οικονομικού εγκλήματος, στα γραφεία της επιτυχημένης διαφημιστικής μπράντας Happy Few, θα είναι αμείλικτος και θα φέρει στην επιφάνεια λογιστικές ατασθαλίες, που μπορούν ακόμη και να την απειλήσουν με λουκέτο. Προκειμένου να αποφύγει το κλείσιμο της εταιρίας που με τόσο κόπο και αγωνίες έστησε, ο χαρισματικός επικοινωνιακά ιδιοκτήτης της, Φρεντ Μπαρτέλ, θα πάρει μια απόφαση ρισκαδόρα, αλλά και μοναδικά σωτήρια: Να μεταφέρει την έδρα της επιχείρησης από τα ιλουστρασιόν Ηλύσια Πεδία, στην πιο κακόφημη γειτονιά της πόλης, στην Κουρνέβ, στήνοντας τα γραφεία της εκ του μηδενός, ακριβώς στο επίκεντρο της δράσης του κοινού εγκλήματος!

Πολιτισμικό σοκ θα είναι το αποτέλεσμα για όλους τους κολαριστούς υπαλλήλους, ακόμη και για τον επίμονο πως θα τα καταφέρει μπος, η μετακίνηση από τα Κολωνάκια στην θεόφτωχη συνοικία, που οι πάντες λειτουργούν παραβατικά, από τα δεκάχρονα παιδιά, μέχρι τους ηλικιωμένους συμμορίτες. Και σαν να μην έφταναν όλα τα ζόρια στον προβληματισμένο Φρεντ, στην δύσκολη προσπάθεια του να βάλει μια τάξη, κάτω από το καινούργιο στεγαστικό καθεστώς, ο έφορος, θα προσθέσει επιπλέον απαιτήσεις στον τρόπο λειτουργίας της εταιρίας, κάνοντας το έργο του, από ακόμη πιο δύσκολο, έως και αδύνατο...

Οι μισές και περισσότερες πλέον Φραντσέζικες κινηματογραφικές παραγωγές, στο επίκεντρο της θεματικής τους, κάνουν αναφορά στην τεράστια ταξική διαφορά που διακρίνει τους κατοίκους της Πόλης του Φωτός. Που ως έννοια μπορεί να φαντάζει ως μία, η αλήθεια όμως είναι κατά πολύ διαφορετικότερη, καθώς πίσω από την λάμψη του Τουρ Ειφέλ, της Σαμπς Ελιζέ και της Πλας Βαντόμ, κρύβεται η ανέχεια, η απόγνωση, η συνεχής κοινωνική ώση των κατά βάση μεταναστευτικής προέλευσης πολιτών, στην παρανομία. Στοιχείο που έχει σαν αποτέλεσμα την εδώ και περίπου ένα έτος, πολιορκία της κατά τεκμήριο, ομορφότερης πρωτεύουσας της Ένωσης, από τους δυσαρεστημένους κατοίκους της, που αγανακτισμένοι από τις αδικίες ενός νομιμοφανούς συντάγματος, αντιδρούν βίαια, επιζητώντας να ισχύσει ξανά το τρίπτυχο, που όρισε τις βάσεις της πρωτοπόρας Γαλλικής Δημοκρατίας. Δύσκολα τα πράγματα για την προστατευτική μόνο προς τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς Ευρωπάρα...

Σε ακολουθία από μια ταινία που έκανα αίσθηση, τουλάχιστον με την πρωτοτυπία που επιχείρησε να προσεγγίσει τις διαφορές Ανατολής και Δύσης - Μια Αγελάδα στο Παρίσι (La Vache) - ο Γάλλος με προέλευσης από το Αλγέρι, σκηνοθέτης, Mohamed Hamidi, στήνει ακόμη ένα κοντράστ εικόνων, αυτή την φορά, επιδιώκοντας να αναδείξει το τεράστιο κενό που χωρίζει την αστική αριστοκρατία, από την βρώμικη πλέμπα. Εννοείται πως το έχουν πράξει άλλοι, πολύ καλύτερα από τον αξιόλογο δημιουργό, όπως και πολύ πρωτύτερα του, με συνέπεια στο μεγαλύτερο κομμάτι των σκοτεινιασμένης υφής εικόνων του, να επαναλαμβάνει στοιχεία που έχουμε ματαδεί. Τις ανήλικες γκανγκς που αφαιρούν ρόδες από τα πολυτελή αμάξια, για ένα δεκάευρω, τα πανέτοιμα για τσαμπουκά βαποράκια, που κατέληξαν να πουλούν φούντα, ένεκα της κατακλυσμιαίας ανεργίας, τους παγκόσμιας τάξης πραγμάτων τσιγγάνους, που ακολουθούν κάποιους δικούς τους, εντελώς διαφορετικούς από τους κοινής λογικής, κανόνες λειτουργίας.

Η προσπάθεια του Hamidi, να αναδείξει το υπαρκτό, όσο και φλέγον, ζήτημα, μέσα από ένα χιουμοριστικό πρίσμα, άλλοτε πιάνει, άλλοτε όμως όχι, κυρίως γιατί οι επιλογές του μοιάζουν προβλέψιμες και επαναλαμβανόμενες. Συνεπώς η αστεία έκφανση φθίνει, όσο πλησιάζουμε στο φινάλε που η κατάσταση σοβαρεύει, οδηγείται πιότερο προς το δράμα, ωσότου η τίγκα στην υπεραισιόδοξη αλληλεγγύη των διαφορετικών τάξεων έξοδος, βάλει τα πράγματα και πάλι στην θέση τους, συνοδεία της αιώνια αγαπησιάρικης χροιάς του Let The Music Play. Ως εδώ, όλα κακά. Από δω και πέρα, όλα ανθηρά. Μπα!

Οι υποιστορίες δένουν, όχι άψογα, αλλά ας πούμε ταιριαστά, σαν μικρά μικρά κομματάκια πάνω στον βασικό αφηγηματικό άξονα. Ο ανομολόγητος έρως του φουκαρά αλγερίνου για την ξανθομαλλούσα Ελοντί (καλός ο Malik Bentalha, σε ρολάκι τύπου συμπαθητικού Jamel Debbouze, που σημειωτέον στηρίζει την παραγωγή), ο πρωταρχικός φόβος της υπαρχηγού Λειλά, στο να ξαναγυρίσει μετά από καιρό στα παλιά της λημέρια (θηλυκό βαρέων βαρών, η μελαψή τίγρης Sabrina Ouazani), η μάχη που πρέπει να δώσει μπας και κρατήσει και την φαμίλια του ζωντανή, ο Φρεντ (ο κορυφαίος σύγχρονος τρικολόρ αστέρας, που συνδυάζει σε τόσο υψηλό επίπεδο την απόδοση του, από την κωμωδία στο δράμα, Gilles Lelouche).

Η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μου η ταινία επανέφερε μια Ιταλιάνικη κομεντί, πρόσφατη, όπου ένας δεδηλωμένος μπουρζουάς, υποχρεούταν να ταξιδεύει κάθε μέρα στην αντίπερα τρισάθλια όχθη του Τίβερη, για να παρακολουθεί το αμόρε της ανήλικης θυγατέρας του - Δεν Θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ! (Come un gatto in Tangenziale). Τα δεδομένα που συνδέουν τις δύο όμοιας θεματικής κομεντί είναι αρκετά, με κυριότερο την υπερβολή και την ακρότητα, στην προσπάθεια τους να βγάλουν το γέλιο, μέσα από συνθήκες μάλλον τραγικές, έως και θεοσκότεινες. Το γλαφυρό πλησίασμα ετούτων των δύσκολων καταστάσεων, δεν είναι αρνητικό, ίσα ίσα, που χρειάζεται κάποιες φορές να διασκεδάζεται ο πόνος. Η έλλειψη σαφούς πρότασης, είναι που δεν διακρίνει το Jusqu'ici Tout Va Bien, από τον σωρό, να το κάνει να νιώσει ξεχωριστό, σημαιοφόρο.

Ps - Να υποσημειώσω, πως ο εγχώριος τίτλος, είναι άκαιρος, άκυρος, έως και ηλίθιος!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Η ατυχής συγκυρία της ταινίας, είναι που χρονικά συμπίπτει με το φευγιό και της δικής μας της μαμάς για διακοπές, καθώς οι υποχρεώσεις των υπολοίπων, αναγκαστικά μας κρατούν στο σπίτι. Ούτε μισό περιστατικό αυτής της απρόσεκτης κομεντί δεν έχει συμβεί εδώ και μία εβδομάδα. Τα πάντα λειτουργούν ρολόι, κυρίως διότι ο καθείς έχει αναλάβει το μερίδιο των εργασιών του και δεν καρτερεί από την "καμαριέρα" να τα πράξει όλα μοναχή της, όπως δηλαδή συμβαίνει όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μα θα μου αντιδράσεις, πως τα παιδιά σου είναι μεγάλα, δεν έχεις τίποτα μωρά να φέρεις βόλτα. Εχμ, μάλλον όχι, η έννοια της λέξης "παιδιά" είναι μονοσήμαντη και δεν διαχωρίζεται ανάλογα τις ηλικίες. Όπως μάθουν! Και αυτό το δεκαήμερο, έχουν μάθει αλλιώς. Το ακριβώς αντίθετο από ότι συμβαίνει στο 10 Giorni Senza Mama...

Στα 45 του χρόνια, ο πολυάσχολος με την εργασία του Κάρλο, δεν βρίσκει ούτε μισό λεπτό για να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και κυρίως με το μεγάλωμα των τριών παιδιών του, γεγονός που έχει φτάσει στα άκρα της, την αγαπημένη του σύζυγο Τζούλια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διαμαρτύρεται κιόλας, έχοντας πειστεί μέσα του, πως θα προτιμούσε να βρίσκεται κατ οίκον και να ασχολείται με τα του νοικοκυριού, από το να φτύνει αίμα καθημερινά στο γραφείο, υποχρεωμένος να ανέχεται ένα αυταρχικό αφεντικό, αλλά και έναν μόνιμα γλυψειματία συνάδελφο. Πέστο κι έγινε! Η απόφαση της Κυράς να φύγει, αντάμα με την - όχι και τόσο συμπαθή στα μάτια του - αδελφή της, για την εξωτική Κούβα, θα τον αφήσει σύξυλο, καθώς θα πρέπει για ένα ολόκληρο δεκαήμερο, να αναλάβει δράση, παίζοντας εκείνος πια τον ρόλο της φευγάτης μητέρας...

Εντάξει, αδικαιολόγητος! Ο φίλος μας, δεν γνωρίζει ούτε τα στοιχειώδη, να ζεστάνει ένα γάλα, να αλλάξει μια πάνα, να σερβίρει ένα φαγητό της προκοπής. Τα αυτονόητα, όταν λες πως είσαι γονιός τριών κουτσούβελων, που για να γίνει το πράγμα (υποτίθεται) πιο σπαρταριστό, μάλλον σε διαόλια φέρνουν. Συνεπώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που η Μαντάμ έχει αναχωρήσει για Ντορτσεβίτα στην Καραϊβική, τα πάντα θα πάνε στραβά. Και οι μικροί σατανάδες, ούτε σκέφτονται να αλλάξουν κομματάκι την στάση τους και να βοηθήσουν, μπας και περάσει όπως όπως ο καιρός και επιστρέψει για να βάλει τάξη. Εννοείται βέβαια, πως ο Κάρλο δεν έχει μονάχα τους μπόμπιρες να φροντίσει, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στην επιχείρηση, αναποδιές που θα κάνουν ακόμη πιο τεταμένο το κλίμα.

Αν και είναι μια σεναριακή ιδέα, που αν μη τι άλλο στα τηλεοπτικά σίριαλ έχει καταντήσει τυποποιημένη, στην πραγματικότητα πρόκειται για ριμέικ, μιας πολύ μεγάλης εμπορικής επιτυχίας από την Αργεντίνα - του 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) από τον Ariel Winograd, κοπής 2017. Στην ουσία ο Alessandro Genovesi, στο έκτο δημιουργικό του βήμα από το 2011 που μπήκε στο κινηματογραφικό μετερίζι, δεν αλλάζει και πάρα πολλά πράγματα από το ορίτζιναλ, ακολουθώντας τον γνωστό (για όποιον το έχει παρακολουθήσει) μπούσουλα, απλά τοποθετώντας την δράση πέριξ του Κολοσσαίο. Έτσι για να καταλάβουμε, πως μπορεί ο πατήρ να περνά τα πάνδεινα στην εργασία του, αλλά η ανταμοιβή του δεν είναι και μικρή για να μπορεί να συντηρεί σπιτικό, σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της Αιώνιας Πόλης.

Η κάμερα του Μιλανέζου ντιρέκτορα, εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα παθήματα του άμαθου μπαμπά, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, ανεκδοτικά είναι από κρύα έως παγωμένη. Δεν γελάς με τίποτα δηλαδή, με χοντράδες που ούτε μπορώ να διανοηθώ ποιος τις σκαρφίστηκε και κατοπινά επέμεινε να τις φτιάξει σε εικόνα. Και για να ξεφύγω από το επιφανειακό του πράγματος, την διασκέδαση δηλαδή του θεατή και να το πάω στο πιο σοβαρό, την κουβέντα περί των αρμοδιοτήτων που θα έπρεπε να έχουν καταμερισμένες στην εστία τους τα αντρόγυνα, όσα περιγράφει το εργάκι, δεν είναι δίκαια για κανέναν από τους δύο. Ούτε οι άντρες είναι τόσο αδέξιοι και γκαφατζήδες, μα το κυριότερο δεν χαρακτηρίζονται από αυτού του τύπου την ανευθυνότητα σε σχέση με τα τέκνα του, ούτε φυσικά οι γυναίκες, θα έπρεπε να είναι οι δούλες, που ολημερίς υποχρεούνται να μαγειρεύουν, να πλένουν και να σιδερώνουν. Πόσο μάλλον, όταν είναι και πτυχιούχες νομικής, συνεπώς απαρνήθηκαν μια (οποιαδήποτε) καριέρα στα κορτς, προκειμένου να ασχοληθούν με τα Πάμπερς του μωρού.

Όπως συμβαίνει δηλαδή με την απελπισμένη Μάμα της ιστορίας μας, την μπέλα Ιταλιάνα Valentina Lodovini, που αφήνει στα κρύα του λουτρού τον συμβίο της, Fabio De Luigi, αστέρα με σημαντική πορεία στο συγκεκριμένο, τίγκα στην ακατάπαυστη αλεγκρία, φιλμικό είδος. Ελάχιστα αστείος στις εκφράσεις του ο ατζούρο αστέρας, ουδέποτε πιάνει σωστά τον σφυγμό του ρόλου και απλά περιορίζεται σε μορφασμούς αρλεκίνου, μπας και βγάλει γέλιο, κάτι που δεν πετυχαίνει ποτέ! Αντιθέτως πετυχαίνει τον εισπρακτικό της σκοπό η ταινία, καθώς δεν τα λες και λίγα τα σχεδόν 10 εκατομμύρια έσοδα στον ντόπιο μποξόφη, με κόστος μηδενικό. Το μόνο που απομένει για να ολοκληρωθεί λοιπόν το τρίγωνο (της συφοράς), είναι να δούμε τον πάπι να ταλαιπωρείται στο εκράν, ομιλώντας ελληνικά. Παραδίνομαι!

Μηδενική συνοχή

του zerVo (@moviesltd)

Κι εκεί που είσαι καθηλωμένος πάνω από το γραφείο σου, με την χαρτούρα να σε περιβάλλει απειλητική, λειτουργώντας προσεχτικά και με προσοχή μην τυχόν και πράξεις το παραμικρό σφάλμα, που ενδεχόμενα κοστίσει στην ήδη ζορισμένη οικονομικά επιχείρηση σου, χτυπά το κινητό. Πατέρας, γράφει στο καντράν. Γονιός, μεν αγαπημένος, πλην όμως υπερήλιξ και με την γεροντική άνοια να έχει καθηλώσει για τα καλά το μπερδεμένο του μυαλό. Λογικό πως η τηλεφωνική διάλεξη δεν θα έχει την παραμικρή ουσία, καθώς ο ανακατεμένος γέροντας, ούτε που βρίσκεται καταλαβαίνει, ούτε τι συμβαίνει γύρω του, το μόνο που γνωρίζει είναι πως κάλεσε το παιδί του, έτσι, να πουν δυο κουβέντες. Τουρλού... Κι εκείνος μέσα στην σαστιμάρα της εργασίας τον αποπαίρνει, σε βαθμό που αυτός να νιώσει ολομόναχος, να ανέβει στην κορυφή της σκαλωσιάς και να σαλτάρει, δίνοντας τέλος στην ζωή του. Εσωτερικό διλημματικό ερώτημα: Τον κλαις τον πατέρα, που έφυγε, έστω και πλήρης ημερών από κοντά σου? Ή νιώθεις ανακούφιση που η ταλαιπωρία του / σου, μόλις ολοκληρώθηκε? Εδώ κανονικά την ρισπόντα, οφείλει να την δώσει αποκλειστικά και μόνο το αίμα, το μοναδικό άλλωστε που δικαιούται να μιλήσει. La Misma Sangre...

Σε βαθιά απόγνωση, βρίσκεται ο εξηντάχρονος Ελίας, στέλεχος της εβραϊκής παροικίας των προαστίων του Μπουένος Άιρες, καθώς η υποθηκευμένη μικρή γαλακτοκομική μονάδα του, οικογενειακή φάρμα πολλών γενεών, που κληρονόμησε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με συνέπεια να βρίσκεται ένα βήμα πριν του την αρπάξει η τράπεζα. Η συμβία του επί τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, Αντριάνα, επιτυχημένη στην δουλειά της, ως ιδιοκτήτης, αλλά και μαγείρισσα η ίδια, τοπικού κέτερινγκ, νιώθοντας πως η σχέση τους έχει τερματίσει οριστικά, αρνείται πεισματικά να τον δανείσει το ποσόν που χρειάζεται για να ξελασπώσει. Υπερασπίζοντας την άποψη της, λέγοντας πως ότι κάνει, το πράττει για τις δυο θυγατέρες της και τον λατρεμένο της εγγονό. Αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να τον εγκαταλείψει, δημιουργώντας του ακόμη μεγαλύτερο άγχος, καθώς θα τον κάνει να πιστέψει, πως επιθυμεί να βρεθεί και πάλι με τον κάποτε εραστή και νυν συνεργάτη της, Λαουτάρο.

Τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς, την στιγμή που η άτυχη Αντριάνα θα εντοπιστεί νεκρή στο εργαστήρι της, έχοντας πέσει θύμα της κακιάς στιγμής. Ένα γεγονός που θα σκορπίσει την θλίψη σε όλη την φαμίλια και ειδικότερα στην μεγαλύτερη κόρη Κάρλα, που κυριολεκτικά την λάτρευε. Αλλά θα δημιουργήσει και κάποιες αρχικές υποψίες στον άντρα της Σαντιάγκο, διακεκριμένο ιατρό στο επάγγελμα, που εντοπίζει πάμπολλα αναπάντητα ερωτηματικά πίσω από τον θάνατο της πεθεράς του. Και που όλα, υποδεικνύουν, πως η στάση του Ελίας είναι κάπως μυστηριώδης και αινιγματική σε σχέση με το συμβάν.

Λέει ψέμματα? Είναι δυνατόν να έβαλε ο ίδιος χέρι, ώστε να μπλέξει το κολιέ στον αναδευτήρα και να πνίξει την μητέρα των παιδιών του, σκηνοθετώντας το τέλειο έγκλημα? Μάλλον κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο και διόλου λογικά επεξηγήσιμο. Οπότε γιατί το ένα μετά το άλλο - σε συνδυασμό με το μηδενικό του τρισαλί για το φευγιό της Κυράς του - τα στοιχεία δείχνουν πως πρακτικά κάτι κρύβει, μη αποκαλύπτοντας την πλήρη αλήθεια? Αστυνομική, λες, θεατή, η υπόθεση, πότε στις επόμενες πράξεις του έργου, θα διαλευκανθεί αν πρόκειται στην ουσία για έγκλημα ή κακώς κατηγορείται, έστω και στα σιγανά και υποχθόνια, ο ταλαίπωρος, αν και μόνιμα σκυθρωπός, Ελίας.

Κι όμως όχι, η απόφαση που παίρνει ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Miguel Cohan, καθ υπόδειξη του σεναρίου του, είναι να πληροφορήσει άπαντες, το τι στην πραγματικότητα συνέβη πάρα πολύ νωρίς, ξεσκεπάζοντας μονομιάς τον υπαίτιο και δίνοντας χάρη, στα νύχια των χεριών μας, που σιγά σιγά είχαν ξεκινήσει να φαγώνονται στην μακάβρια θωριά της άψυχης σεφ. Τέλος το crime story, πριν καλά καλά μεσιάσει η ταινία ή για να το θέσω καλύτερα, τέλος στο σασπένς στο ερώτημα, τι πήγε επιπλέον στραβά, από την κακή μοίρα της ικανότατης, όσο και εγωιστικά κινούμενης, γυναίκας. Οπότε τι είναι αυτό που μας απομένει στο αγωνιώδες κομμάτι? Αν στην εξέλιξη, όλες αυτές οι αλήθειες, δημοσιοποιηθούν και τις μάθει ολάκερος ο οικογενειακός περίγυρος? Νοιάξιμο για εμάς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο? Απολύτως κανένα!

Αν κάπου επιβάλλεται να σταθώ, είναι στην μέθοδο που ακολούθησε ο σκηνοθέτης, για να μας σερβίρει την ιστορία του, που προσωπικά εκτιμώ υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Κι αυτό διότι πάνω στο μοιρολόι του χαμού, αποφασίζει να αλλάξει ολοκληρωτικά την ρότα του τάιμ λάιν και να στραφεί στο παρελθόν, να μας δείξει το τραγικό συμβάν σε πλήρες εύρος, μέσα από ένα διαρκές φλας μπάκ. Τόσο διαρκές, που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το φιλμάκι, τρέχει σε πορεία ιρεβερσίμπλ, άρα κάπου αλλού επιθυμεί να μας οδηγήσει ο ποιητής, έχει ψωμί ακόμη το πράγμα. Η επαναφορά στο παρόν, η επιστροφή στο χθες ξανά, οι ανακατωσούρικες επαναλαμβανόμενες σκηνές από την θωριά άλλου υποκειμένου, όμως, είναι τεχνικές που στέλνουν την πλοκή να βαδίσει σε σκοινί ισορροπίας για μεγάλο διάστημα. Και θα ήταν απαιτητή η στήριξη από κάποιον σπουδαίο μετρ, για να μην γκρεμοτσακιστεί, μαζί με τις όποιες, μικρές για μεγάλες, φιλοδοξίες της.

Στην ουσία αν πηγάζει κάτι θετικό από την παρακολούθηση των Δεσμών Αίματος, είναι η απεικόνιση μιας υπαρκτής απεχθούς καθημερινότητας, εντός των ορίων των Δυτικών οικογενειών, που διαβολίζει τα μέλη της να πράξουν ενάντια στην συνοχή της, να την κατακερματίσουν, να την κάνουν σμπαράλια, κομμάτια. Το αίμα σαν να γίνηκε νερό δηλαδή, δεν υπάρχουν γονείς, παιδιά, συμβίοι, μόνον η πάρτη μας. Σύμφωνοι, αν κανείς επιδιώκει να μεταφέρει στο εκράν μια περίπτωση τόσο σπάνιας ακρότητας, τότε μάλλον δεν ακολουθεί την συνταγή του Δον Cohan, όμως! Που περισσότερο φέρνει προς το κομφουζιώδης, υπερβολική, παράλογη ενίοτε, ειδικά όταν προτάσσεται η δραματική και όχι η ας πούμε Netflix θρίλερ πλευρά της.

Επιλογές που μπέρδεψαν και τους συμμετέχοντες πρωταγωνιστές, αξιόλογους στο είδος τους ο καθένας, με προεξάρχοντα τον έμπειρο Oscar Martinez, να μοχθεί να βγάλει έστω και μισή συμπάθεια, του χαρακτήρα του, προς την πλατεία, μπας και κανείς σκεφτεί κάποιον καλό λόγο γι αυτόν. Με την καμία όμως, τα πάντα για εκείνον, από πλευράς οίκτου, έχουν ισοπεδωθεί από το υποσχόμενο ίντρο. Η ειλικρινά όμορφη, ως κόρη του, Dolores Fonzi, αλλά και η σπουδαία Paulina Garcia, ως άτεγκτη σύζυγος, είναι όπως πάντοτε δυναμικές στην απόδοση τους, μα αυτό δεν φτάνει ποτέ στην ταινία, για να την κάνει να ορθοποδήσει. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα, να εξελιχθεί σε Secreto de sus ojos ή έστω σε La isla minima, όπως το παρόμοιου λατινοαμερικάνικου στυλιζαρίσματος τρέιλερ μου είχε γεννήσει ελπίδες. Παραμείναμε όμως μονάχα στο στυλ, λανθάναμε στην εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, πιστέψαμε πως το σκριπτ μας είναι τόσο ισχυρό, ώστε να μην αφήσει περιθώρια για τρύπες ή απορίες, σαλτάραμε ματαιόδοξα και δυο τρεις φορές από το ένα είδος στο άλλο, άρα δεν αποτύχαμε άδικα. Κρίμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Take the money and run!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση»...

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Γαλλοκαναδός Denys Arcand – την πρώτη του, το «Seul ou avec d'autres», τη γύρισε το μακρινό 1962 με συνσκηνοθέτες τους Denis Héroux και Stéphane Venne. Στην Ελλάδα βγήκαν εμπορικά, μαζί με αυτήν, μόλις τέσσερις από τις ταινίες του. Οι άλλες τρεις είναι οι: «Stardom» (2000), «Η επέλαση των βαρβάρων» (Les invasions barbares, 2003) και «Τα χρόνια της μαυρίλας» (L'âge des ténèbres, 2007). Η μεγαλύτερή του καλλιτεχνική επιτυχία ήταν «Η επέλαση των βαρβάρων» για την οποία κέρδισε το ξενόγλωσσο Όσκαρ (η ταινία ήταν υποψήφια και για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου), ενώ στις Κάννες τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Η ταινία Η Πτώση της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας (La chute de l'empire américain) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Βαγιαδολίδ, όπου κέρδισε το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI. Στην ταινία κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Maripier Morin, η οποία είναι μοντέλο, έχει κάνει καριέρα στην τηλεόραση και για να πάρει τον ρόλο, έκανε μαθήματα υποκριτικής.

Η υπόθεση: Ο 36χρονος Πιέρ-Πολ, ένας ντροπαλός και ανασφαλής διανοούμενος με διδακτορικό στη φιλοσοφία, αναγκάζεται να εργαστεί ως οδηγός κούριερ για να τα βγάλει πέρα. Γενικά, είναι αυτό που λέμε καλός άνθρωπος: δίνει χρήματα στους άστεγους, βοηθάει στο μοίρασμα φαγητού σε απόρους, τέτοια. Μία μέρα, εν ώρα εργασίας, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μίας ένοπλης ληστείας που πάει στραβά: δύο νεκροί και τσάντες γεμάτες εκατομμύρια πεταμένες κάτω. O Πιέρ-Πολ έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του να φύγει με άδεια χέρια ή να πάρει τα λεφτά και να φύγει. Τελικά, επιλέγει το δεύτερο. Μια επιλογή που, όπως είναι προφανές, θα έχει πολλές επιπτώσεις.

Αρχικά, νιώθει τύψεις, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει. Κατά δεύτερον, δύο ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει να διαλευκάνουν την υπόθεση, δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Κατά τρίτον, πρέπει να βρει τρόπο να κρύψει τα χρήματα. Δύο άνθρωποι θα τον βοηθήσουν: η συνοδός κυριών/ πόρνη πολυτελείας με το ψευδώνυμο Ασπασία, η οποία τσιτάρει Ρακίνα στην ιστοσελίδα της, κι ένας μηχανόβιος, άρτι αποφυλακισθείς, ο Σιλβέν, ο οποίος είναι διάνοια στη λογιστική. Το θέμα είναι: μπορεί ο Πιέρ-Πολ να τους εμπιστευτεί, μιας που στην ουσία, του είναι παντελώς άγνωστοι; Και το άλλο θέμα είναι: πόσο κινδυνεύει η ζωή του από τον γκάγκστερ στον οποίο ανήκουν τα χρήματα που εκλάπησαν;

Η άποψή μας: Ο Denys Arcand είναι ο δημιουργός δύο εκ των πλέον αγαπημένων μου ταινιών όλων των εποχών. Μιλάω για την «Επέλαση των βαρβάρων», που αποτελεί το απόλυτο αριστούργημά του και για «Τα χρόνια της μαυρίλας», μια ταινία που παρεξηγήθηκε και δεν πήρε τα εύσημα και την αναγνώριση που της αξίζουν. Οι ταινίες του, λίγο πολύ, έχουν όλες την ίδια λογική: μια βασική σεναριακή ιδέα που ξεδιπλώνεται, όπου η ίντριγκα δεν είναι αυτοσκοπός, και πάνω στην οποία κολλάνε χαλαρά μια σειρά από περιφερικά θέματα, τα οποία μπορούν πολλές φορές να λογιστούν και ως εμμονές του σκηνοθέτη, όπως πχ η κριτική του για την κατάσταση στα νοσοκομεία της παράξενης πατρίδας του, του Κεμπέκ, μέσα στην πατρίδα του, τον Καναδά. Επίσης, αν δεις τις ταινίες του μπορείς να πεις ότι κατά μία έννοια έχουν εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ τους: κάποιοι χαρακτήρες από παλιές του ταινίες, εμφανίζονται σε νεώτερες ταινίες, πολλοί από τους ηθοποιούς του αποτελούν σταθερές παρουσίες σχεδόν σε όλα του τα φιλμ και σε τούτη την ταινία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: έφτασε να κάνει παραλλαγή τίτλου προηγούμενης του!

Έτσι, η «Παρακμή της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» από το 1986 έδωσε τη θέση της στην «Πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» το 2018! Από την παρακμή στην πτώση και κανένα σημάδι στον ορίζοντα πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη... Από το 2007, οπότε γύρισε «Τα χρόνια της μαυρίλας», μέχρι το 2018, οπότε ήταν έτοιμο τούτο το φιλμ, μεσολάβησαν 11 ολόκληρα χρόνια! Ναι, δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικός ο Γαλλοκαναδός φίλος μας. Ενδιαμέσως, γύρισε άλλη μια ταινία, το «Le règne de la beauté», το 2014, που δεν το είδαμε ποτέ στην πατρίδα μας, αλλά και που γενικώς, δεν πολυπροβλήθηκε στους κινηματογράφους παγκοσμίως. Μεγάλωσε και σε ηλικία, είναι πλέον 78 ετών, αλλά δεν διαθέτει κατά πως φαίνεται την παραγωγικότητα του 84χρονου Woody Allen, με τον οποίον πολλοί βρίσκουν ότι έχουν ομοιότητες στο στυλ.

Τούτη η ταινία ξεκινάει with a bang, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Και με μια σκηνή που ενδεχομένως την εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης της από την αντίστοιχη εναρκτήρια σκηνή από το «Social Network» του Fincher. Εδώ, βλέπουμε ένα ζευγάρι σε ένα dinner, να διαλύεται. Ο πρωταγωνιστής μας συναντιέται με την τραπεζικό με την οποία έχει ερωτική σχέση κι αρχίζει μια απροκάλυπτη αλλά τόσο απολαυστική αντιπαράθεση. Όπου εκείνη τον ειρωνεύεται: «αφού είσαι τόσο έξυπνος, γιατί δεν είσαι διευθυντής σε τράπεζα;». Και η αποστομωτική του απάντηση: «παραείμαι έξυπνος». Ο Πιέρ-Πολ (που φέρνει λίγο στον τρόπο που ερμηνεύεται, αλλά και φυσιογνωμικά, στον Jesse Eisenberg του «Social Network») υποστηρίζει πως η ευφυΐα του τον εμποδίζει από το να γίνει πετυχημένος οικονομικά. Πως εν πάση περιπτώσει θέλει μυαλό για να είσαι φτωχός. Και καρδιά. Και αρχίζει να τσιτάρει αγαπημένους του φιλοσόφους. Και να αποδομεί άλλους.

Ναι, ο Σαρτρ είπε πως «Δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα» αλλά ήταν σταλινιστής! Ναι, ο Χάιντεγκερ είπε «Το πεπρωμένο δεν μπορεί να αλλάξει αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί» αλλά ήταν ναζιστής! Για να πετύχεις στον κόσμο εσύ, κάποιοι άλλοι πρέπει να υποφέρουν, που λέει και ο Βιτγκενστάιν! Και στην τελική «Imbeciles worship cretins» είναι το σχόλιό του για τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ταιριάζει και για την περίπτωση Μητσοτάκη στην Ελλάδα λέτε; Oh well – πάντως, το ζευγάρι χωρίζει. Η ταινία λοιπόν σε πιάνει και σε μαγκώνει μια χαρά. Και λίγο να γουστάρεις τσιτάτα και τέτοια, γουάου, η καλύτερή σου. Και μετά έρχεται η ληστεία. Και τα λεφτά. Και η απόφαση του Πιέρ-Πολ να τα πάρει.

Οι φιλοσοφικές ανησυχίες συνεχίζουν να υφίστανται. Ο χιουμοριστικός τόνος επίσης, αν και σκληρός, πικρός και κατάμαυρος ώρες ώρες. Το θέμα είναι πως... δεν έχουμε ταινία! Η ληστεία ως αφηγηματικός ιστός δεν στηρίζει την ταινία, δεν την κάνει στιβαρή, δεν τη βοηθάει να τσουλήσει. Επιλέγεται προφανώς για να μην κλοτσήσουν όσοι θεατές βρεθούν στην αίθουσα για να πιάσουν τον εαυτό τους, αποσβολωμένο, να νιώθει ότι παρακολουθεί ένα διασκεδαστικό μεν αλλά καθόλου κινηματογραφικό μάθημα φιλοσοφίας. Αλλά το ανακάτεμα δεν δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα ξεχωριστά υλικά δεν δίνουν ένα αρμονικό όλον, αλλά θυμίζουν ένα κινηματογραφικό σώμα τέρατος του Φρανκενστάιν. Δεν κολλάνε μεταξύ τους. Κι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ταινίας. Μιας ταινίας που αν εξαιρέσεις αυτό το πρόβλημα και την αμηχανία που προκαλεί, είναι και αστεία, και διασκεδαστική και λέει πολλές αλήθειες για το σήμερα, που πονάνε. Μια κριτική ενάντια στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και στη σαρωτική επέλαση της μόνης... ηθικής αξίας που έχει απομείνει στον κόσμο μας: του χρήματος. Που οδηγεί στην πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Της μόνης αυτοκρατορίας. Και κατά πως φαίνεται, του κόσμου ολόκληρου.

Πολύ ωραία όλα αυτά, θεάρα και η Maripier Morin – τώρα που το σκέφτομαι, σε όλες τις ταινίες του Arcand πρωταγωνιστούν πανέμορφες γυναίκες – πλάκα έχει και ο κοτσιδάτος Remy Girard και ο πανούργος Pierre Curzi, εγώ μια χαρά πέρασα με την ταινία, ξέρω όμως πως το δέσιμό της είναι άτσαλο και πως σε πολλά σημεία της κυριαρχεί η αμηχανία. Το πρόσημο πάντως είναι σαφέστατα θετικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!