Movies Ltd

Κα(ημενα)ιτζου!

του zerVo (@moviesltd)

Λατρεμένη μορφή. Ως συνδεδεμένη άρρηκτα με εκείνα τα πρώτα, μονοψήφια σινεφιλικά χρόνια, όταν στο δημοτικό σινεάκ κάθε Δευτέρα προβαλλόταν και από ένα επεισόδιο της θρυλικής ασπρόμαυρης σειράς της Toho. Κι επειδή φυσικά τα τεύχη δεν ήσαν και τόσα πολλά, κάθε νηοστή επανάληψη των περιπετειών του γιγάντιου Γκοτζίλα, αυτόματα σήμαινε και απαρχή της προσμονής για τις τρομερές μάχες ενάντια στα ισοϋψή του θεριά. Τι εποχές! Τότε που οι μορφές των τεράτων δεν ήταν τίποτα παραπάνω από πλαστικά κουκλάκια, που βάδιζαν μέσα σε κυματώδεις πισίνες. Η ψυχή εκείνων των πρωτόγονων φιλμς ήταν αρκετή για να τα δει κανείς ακόμη και δεκαπέντε φορές το καθένα. Κάτι που λείπει από τον πανζουρλισμό του σήμερα, που δεν τον αντέχεις μέχρι τέλους ούτε για μία!

Πέντε χρόνια μετά την μάχη που ισοπέδωσε το Σαν Φρανσίσκο, οι υπηρεσίες ασφαλείας βρίσκονται σε συναγερμό καθώς η δυναμική βιολόγος Δρ Έμμα Ράσσελ, σύζυγος του επιστήμονα Μαρκ Ράσελ και μητέρα του αδικοχαμένου, την ώρα του πανικού, ανήλικου Άντριου και η θυγατέρα της, Μάντισον, θα πέσουν θύματα απαγωγής του παρανοϊκού Τζόνα Άλαν. Ενός εξτρεμιστή που έχοντας πάρει στην κατοχή του την συσκευή Όρκα, δημιούργημα της Ράσσελ, που μέσω ραδιοκυμάτων επιτυγχάνει την επικοινωνία μεταξύ των τεράτων, θα επιδιώξει και πάλι να σκορπίσει τον τρόμο και τον θάνατο, προκαλώντας μια ακόμη σύγκρουση γιγάντων.

Ειδικά από την στιγμή που έχουν ξυπνήσει από τον μακρύ λήθαργο τα ισομεγέθη θηρία του Γκοτζίλα, η Μόθρα, ο Ρονταν, η τρικέφαλη Γκιντόρα, δίνοντας ραντεβού μαζί του, σε μια ακόμη πολυπληθή αμερικάνικη μεγαλούπολη επιδιώκοντας να την ισοπεδώσουν. Με τις στρατιωτικές αρχές να μην έχουν την παραμικρή δυνατότητα αντιμετώπισης των πανίσχυρων γιγάντων, μόνον ένας μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τον επερχόμενο όλεθρο, ακόμη κι αν απαιτηθεί να θυσιαστεί γι αυτό: Ο σκουριασμένος από την απραξία μα αποφασισμένος να βάλει μια για πάντα τέλος στις ορέξεις των ομοίων του κάιτζου.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία το γεγονός πως το ριμπούτ που επιχειρήθηκε στα 2014 δια χειρός του Gareth Edwards, ακόμη και αν επιδεχόταν κι άλλες βελτιώσεις υπήρξε μια σημαντικότατη εξέλιξη σε σύγκριση με την μετριότητα της χολιγουντιανής απόπειρας του Emmerich του 98. Σε σημείο που να περιμένει κανείς το πράγμα να μπει σε μια καινούργια, καλοστημένη και πιο εμπνευσμένη ράγα, με βάση τα ορίτζιναλ του παλιού καλού Γιαπωνέζικου καιρού, έχοντας συνάμα ως ανταμοιβή τα περισσότερα από μισό δις δολάρια που κατάφερε η ταινία στα παγκόσμια box office. Ανταυτού μια πενταετία μετά, χρονικό διάστημα τεράστιο για να διαλυθούν οι θύμησες της αναγέννησης, το μόνο που πετυχαίνει το πρώτο σίκουελ King Of Monsters είναι μια παταγώδης, υπερμεγέθης φλόπα, ένα ρεσιτάλ φασαρίας, σκόνης και κουρνιαχτού, που πηγαίνει το πλάνο πολλά βήματα πίσω. Και θέτοντας σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του ήδη προγραμματισμένου να κυκλοφορήσει στις αρχές του 20, τρίτου μπλοκμπάστερ, εκεί που η τεράστια σαύρα δίνει ραντεβού μονομαχίας με τον Βασιλιά Κονγκ.

Μια μπερδεψοδουλειά που πιστώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά ο βασικός υπεύθυνος του σχεδίου Michael Dougherty, ο οποίος στηριγμένος από τα θετικά σχόλια που συνόδεψαν τον Krampus του, πήρε τα κλειδιά από την Legendary, για να πραγματοποιήσει στο εκράν οτιδήποτε φανφαρόνικο του περνούσε από τον νου. Αποτέλεσμα του πενιχρών ιδεών σεναρίου (εκεί που έβαλε το χεράκι του και ο στενός του συνεργάτης, Zack Shields) είναι ένα ασύνταχτο παζλ, όπου μηδενικοί και αδιάφοροι χαρακτήρες, πρέπει να καθοδηγήσουν τους Τιτάνες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί ο αρμαγεδδών. Τα πάντα, σκηνικά, ζώα, καταστροφές, σχηματισμένα στα πανίσχυρα κομπιούτερς, δίνουν την εντύπωση ενός επαναλαμβανόμενου για ένα δίωρο τρανσφόρμερς ανιαρού μακελειού, που δεν βγάζει και ιδιαίτερο νόημα κανείς, ούτε καν ο πιο φανατικός οπαδός του Γκότζου. Οπότε πηγαίνουν πακέτο περίπατο, εκτός από τα μίτινγκ της παλιοπαρέας των τεράτων και όλες εκείνες οι υποσχέσεις του πανάκριβου ιντερνάσιοναλ καστ, που περιέχει από Zhang Ziyi και Watanabe, ίσαμε Farmiga, Sally Hawkins και David Strathairn. Η πρώτη κολοσσιαία - κυριολεκτικά - απογοήτευση του φετινού φιλμικού καλοκαιριού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Από άλλο πλανήτη!

του zerVo (@moviesltd)

Ξέρεις, το να παρακολουθείς κάποιον σπουδαίο και τρανό αρτίστα στην λάιβ συναυλία του, είναι και μια πρώτης τάξης μέθοδος για να τον απομυθοποιήσεις. Είτε γιατί ενδεχόμενα θα πέσει σε σφάλματα απόδοσης, που θα σου τσακίσουν την εικόνα του τέλειου,, είτε γιατί μπορείς να τον αγγίξεις, να τον φτάσεις, συνεπώς και χάνεται η μαγεία του ως τοτέμ, είτε γιατί ακολουθεί με τέτοια πιστότητα τις νόρμες του κονσερβοποιημένου σόου, οπότε είναι πολύ πιθανό να χαλαστείς, που δεν τον νιώθεις σαν ανθρώπινο καλλιτέχνη παρά ως ρομπότ. Δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλούς αστέρες του πενταγράμμου, που δεν είχα την τύχη να καμαρώσω στο σανίδι. Μα ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι εκείνοι που παρέμειναν στην σφαίρα του μύθου, κατόπιν της πτώσης των φώτων του κονσέρτου τους. Ένας από εκείνους τους λίγους είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο Έλτον. Νταλακαλόκαιρο, 93', μπροστά στην σκεπαστή, με κόσμο πολύ λίγο στην αρένα, συγκριτικά με το θεόρατο όνομα του, πλουμιστός και ιντριγκαδόρος, να αιωρείται στο στέιτζ, ακουμπώντας στην γη, μόνο με τα δάχτυλα του. Που με μανία βαρούσαν το κύμβαλο στο τέμπο του Crocodile Rock, δίνοντας σου την εντύπωση πως μαζί του ολόκληρα τα Φιλαδέλφεια πετούν στο μαγικό κενό. Και χωρίς κανένα πρόγραμμα, άνευ σετλίστ, βίντεο γουόλ στα φόντα, μπαλόνια - γουρουνάκια στον αέρα, φωτισμούς εξωπραγματικούς ή ταρατατζούμ περιττές φανφάρες. Εκείνος κι εμείς, για την πάρτη μας. Από άλλο πλανήτη, μαγικός, αλλά και εύθραυστος συνάμα. Και τι σύμπτωση ε, από πίσω του τα κίτρινα αεκτζίδικα τουβλάκια της κερκίδας, να του δημιουργούν μια τεχνητή νοερή λεωφόρο για τα αστέρια? Rocketman!

Από τα μαθητικά του χρόνια ο Ρέτζι είχε δείξει πως διαθέτει ένα ξέχωρο ταλέντο στα πλήκτρα. Ποιος όμως να του το αναγνωρίσει, μέσα σε αυτή την ερειπιώδη οικογένεια Ντουάιτ? Η μαμά Σίλα, που ολημερίς βολτάρει στην γειτονιά ντυμένη στην πένα, μπας και τραβήξει τα βλέμματα κανενός καινούργιου νταβραντισμένου γκόμενου? Ο αόρατος πατέρας Στάνλευ, που ουδέποτε έχει προσεγγίσει τον μικρό με στοργή, θεωρώντας τον κι εκείνον υπαίτιο του καταστροφικού του γάμου? Ευτυχώς για τον δεκάχρονο που η καλοσυνάτη, αν και δίχως φωνή στο σπίτι, γιαγιά του, θα πάρει την ευθύνη και θα τον γράψει στο ωδείο της περιοχής, για να αποκτήσει την σωστή μουσική εκπαίδευση...

...σε σημείο που μια δεκαετία κατοπινά, άριστος πιανίστας πλέον, να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο του πενταγράμμου, μέσα στα ημιφωτισμένα κλαμπάκια του Μίντλσεξ, περιμένοντας την ευκαιρία του, αν πέσει στην αντίληψη κάποιου παραγωγού. Και πραγματικά, η αξία του δεν θα αργήσει να γίνει γνωστή στους κύκλους της δισκογραφικής μπράντας του Ντικ Τζέιμς, που βλέποντας την παρορμητικότητα του νεαρού Έλτον Τζον, θα του δώσει την δυνατότητα να κυκλοφορήσει το πρώτο του μεγάλο άλμπουμ. Αλλά και να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ξεκινώντας μια σειρά εμφανίσεων, που στόχο θα έχουν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον πλανήτη πως ένα νέο, πληθωρικό, εμπνευσμένο και γεμάτο άγνοια κινδύνου, αστέρι, μόλις γεννήθηκε!

Σε γενικές γραμμές η διαδρομή του ενός και μοναδικού Elton John, είναι γνωστή στο σύνολο σχεδόν του μουσικόφιλου κοινού. Με απαρχή τσακισμένη μέσα στο οικογενειακό δράμα και την καταπίεση, συνέχεια όμως θριαμβευτική αν και μοναχική, αφού ο δεδηλωμένος σόλο Βρετανός ποτέ του δεν διέθετε την φήμη του ομαδικού, συλλογικού, κομπανιέρικου. Κι αυτή η μοναξιά, ακόμη κι αν η δόξα που βιώνει το υποκείμενο, αγγίζει τα όρια της λατρείας, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να πληρωθεί. Είναι η ώρα που αναζητάται διέξοδος από τον τρόμο, στις ουσίες, στο αλκοόλ, στην αυτοκτονική ίσως απόπειρα.

Με βατήρα αυτό ακριβώς το zero point, ο σκηνοθέτης Dexter Fletcher, που προέρχεται από τον ολοκληρωτικό εμπορικό και οσκαρικό θρίαμβο του (όχι ανάλογα καλού) Bohemian Rhapsody, θέτει τον πυλώνα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία του. Εντελώς διαφορετικά από όπως του προέκυψε με τον Mercury όμως, όχι βαδίζοντας πάνω σε μια γραμμή, δίσκο - δίσκο και επιτυχία - επιτυχία, αλλά με την μουσικοχορευτική μέθοδο που αξίζει σε έναν αληθινό Sir. Η αφετηρία της αφήγησης πραγματοποιείται σε ένα μικρό δωμάτιο, που κυκλικά είναι καθήμενοι πάσης φύσεως Ανώνυμοι Εθισμένοι. Στο πιοτί, στον τζόγο, στα ναρκωτικά. Και νάσου από το πουθενά, ντυμένος ως συνήθως στα άκρα του μπιζάρ ο Ρέτζι, μόνος, παρατημένος, εγκλωβισμένος στην φήμη του, να καταφτάνει για να πει την δική του πικρή εμπειρία. Που και βέβαια είναι λουσμένη στα φώτα, στα λεφτά, στις ιαχές των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών που ρυθμικά φωνάζουν το όνομα του, της λείπουν όμως βασικά υλικά για να μοιάσει ολοκληρωμένη: Η αγάπη. Η στοργή. Η έστω και για το Θεαθήναι, αποδοχή από τους οικείους του.

Δραματική η έκβαση του biopic και με έντονα συγκινησιακές κορυφώσεις όσο πλησιάζουμε στην έξοδο του όπου ο μεγάλος σε εμφάνιση, αλλά νήπιο ακόμη στην καρδιά Elton, επιτέλους θα λυτρωθεί. Συντροφιά σε όλο αυτό το φρενήρες βιογραφικό - και ουχί αγιογραφικό, άλλωστε δεν είναι και από τις προσωπικότητες ο John που υπέπεσε σε τίποτα φοβερά και τρομερά σκάνδαλα, το outing του το είχε φροντίσει δημοσίως να το πράξει από πολύ νωρίς - πλανάρισμα, οι μελωδικές συνθέσεις του, που δεν πλασάρονται με την απόλυτη χρονική σειρά κυκλοφορίας τους. Οι στίχοι τους όμως μοιάζουν ταιριαστοί με την σεναριακή συνέχεια, κάπως όπως είχε συμβεί με την εξίσου σπουδαία περίπτωση της Dalida. Το ιδιαίτερο επί της παρούσης είναι που σε όλο αυτό το εύρος πορείας τεσσάρων δεκαετιών, όλα κι όλα τα πρόσωπα που περιβάλλουν τον ποπ σταρ, δεν είναι πάνω από δέκα. Κάποιοι υποτιθέμενοι γονείς, μερικοί μάνατζερ - εραστές, μια σύζυγος περιστασιακή κι ένας πραγματικός φίλος, όπως ο στιχουργός Μπέρνι Τόπιν, που στον δρόμο απαξιώθηκε κι αυτός. Θλίψη μέσα σε τόνους από χρώμα, γκλάμουρ, στρας...

Ο Taron Egerton φυσικά και δεν είναι ο Elton John όπως διατείνεται το προωθητικό πόστερ της ταινίας. Δεν μπορεί κανείς ερμηνευτής να γίνεται ένα με την μορφή που αποδίδει, απλά να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο στόχο του, να του ομοιάσει, δίχως ποτέ να εξελιχθεί σε κακέκτυπο ή καρικατούρα. Και χωρίς τίποτα μπολιάσματα και προσθετικά, όπως στους Queen που το πρόσωπο του πρωταγωνιστή άλλαξε σχεδόν ολοκληρωτικά, ο ταλαντούχος 30χρονος Λονδρέζος, πιάνει άριστα τον σφυγμό του ιδιότροπου Έλτον. Αέρινος, παθιασμένος, μελαγχολικός. Αν o Rami Malek τιμήθηκε - ελλείψει σοβαρού αντιπάλου - με το βραβείο της Ακαδημίας παίζοντας τον Φρέντι, ο Kingsman δικαιούται μια ντουζίνα από δαύτα τα αγαλματίδια. Του αρκεί φαντάζομαι και μόνο το ειλικρινέστατο συγχαρίκι που του απέδωσε ο ίδιος ο Θρύλος, απονέμοντας του τα εύσημα κυρίως για τον τρόπο που απέδωσε τα τραγούδια του. Απλά καταπληκτικός!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Τα πάχη μου, τα κάλλη μου!

του zerVo (@moviesltd)

Αποτελεί την πιο ονομαστή μορφή στην ιστορία της αμερικάνικης λαϊκής μουσικής, αλλά και μια από τις θρυλικότερες στα χρονικά του παγκοσμίου πενταγράμμου. Πολυτάλαντη και εκρηκτική, με πορεία κλειστών έξι δεκαετιών στο τραγούδι, αλλά και με διαδρομή μικρή μεν, αλλά σημαντική στην μεγάλη οθόνη, από την εποχή που υποδύθηκε την μπριόζα Ντόραλι Ρόουντς στο 9 To 5, η κατάξανθη ντιβάρα Dolly Parton, ορίζει ένα από τα τοτέμ της πολιτιστικής ταυτότητας της Αστερόεσσας για τον 20ο αιώνα. Στα 73 της πλέον η Double D (...) δεν σταματά να τροφοδοτεί με την παραδοσιακή της φωνή, σάουντρακ ταινιών που την τοποθετούν με ευλάβεια στο εικονοστάσι τους. Όπως το γλυκούλι Όνειρα σε Ψηλοτάκουνες Γόβες (Dumplin'). Προσωπικά καρτερώ με ανυπομονησία το biopic της, όποτε εκείνο αποφασίσει να εκδοθεί, που το μεγαλύτερο του πρόβλημα μάλλον, θα είναι πόσες και ποιες από τις 3000 (!!!) επιτυχίες που έχει τραγουδήσει, θα συμπεριλαμβάνει.

Δίχως να έχει ξεπεράσει ακόμη τον πρόσφατο αιφνίδιο χαμό της λατρεμένης της θείας, Λούσι, που την μεγάλωσε ακούγοντας ολημερίς τα χιλιοπαιγμένα βινύλια της μυθικής Ντόλυ Πάρτον, η 18χρονη Γουίλοντιν Ντίκσον, παλεύει καθημερινά με την μόνιμη ανασφάλεια που προκαλεί στην εμφάνιση της, η έντονη παχυσαρκία. Με όμορφα χαρακτηριστικά μεν, αλλά κομματάκι φουσκωμένα από τα παραπανίσια κιλά, η μικρούλα όχι μόνο πρέπει να ξεπεράσει το σχολικό μπούλινγκ, αλλά και την ανοιχτή κόντρα που την περιμένει μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Καθώς η σαραντάχρονη μητέρα της, Ρόουζι, αποτελεί τον ζωντανό θρύλο της ομορφιάς στην πόλη, ούσα μια φορά κι έναν καιρό εστεμμένη βασίλισσα του τοπικού διαγωνισμού, αλλά και δια βίου διοργανώτρια της δημοφιλούς ετήσια τελετής ανάδειξης της λαμπερότερης έφηβης στην επαρχία του Τέξας.

Και ποιος είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να έρθεις μια και καλή σε ρήξη με την υπερφίαλη μαμά σου, που ποτέ δεν βρίσκει επάνω σου ούτε μισό γραμμάριο ταλέντου? Να δηλώσεις η ίδια μέρος στο κόντεστ, μολονότι σε καμία περίπτωση δεν σε βοηθούν τα κάλλη, θα έχεις όμως μια και μοναδική ευκαιρία να προβάλλεις δημόσια τις όποιες σου ικανότητες. Ακόμη κι αν προς το παρόν, η γλυκούλα και σκληρά εργαζόμενη για να βγάζει ολομόναχη τα έξοδα της στο φαστφουντάδικο, Ντάμπλιν - τι σιχαμένο για εκείνην παρατσούκλι που της έχει κολλήσει η μητέρα - δεν έχει καν σκεφτεί το σόου που θα την κάνει να ξεχωρίσει.

Η πλάκα είναι που η ετερόκλητη αυτο-προσθήκη της ανάμεσα στα teen μπουμπουκάκια, θα συνοδευτεί από την υποστηρικτική παρουσία της αιώνια κολλητής της, πεταχτούλας και ικανής να φτάσει μέχρι το στέμμα Έλλεν, της ισοβαρούς αλλά και μονίμως φοβισμένης ελέω των αντιδράσεων από την συντηρητική της φαμίλια, Μίλλι κι ενός αγοροκόριτσου που έχει κάνει σημαία της την καταπάτηση της πατριαρχίας, της φωνακλούς Χάννα. Το ζόρι για όλες τους είναι που οι μέρες περνούν και η ημέρα για την ανάδειξη της Μις Μπλουμπόννετ πλησιάζει, δίχως να έχουν ετοιμάσει το παραμικρό σκετσάκι, αρκούμενες και μόνο στην σημασία της συμμετοχής τους στα ιδιόμορφα καλλιστεία. Είναι ακριβώς η στιγμή που το θεϊκό πνεύμα της Ντόλυ Πάρτον θα απλώσει απανταχού στο Lone Star, την αστερόσκονη που σε καντάρια κουβαλάει μαζί της για παραπάνω από μισό αιώνα.

Δεν μιλάμε βέβαια για καμία δημιουργία που διεκδικεί τίποτα πανύψηλες καλλιτεχνικές δάφνες ποιότητες, το χαρακτηριστικό όμως όμως πως είναι σωστά δομημένη, χωρίς να καταφεύγει σε κωμικές ανοησιούλες, λειτουργεί υπέρ της, φτιάχνοντας έναν ικανοποιητικό κορμό αφήγησης. Ένα κεντρικό πρόσωπο που περνάει το ζόρι, ένας βασικός οχτρός, που περιέργως εδώ - μέσα από τα μάτια της πιτσιρίκας εννοείται - είναι η ίδια η γυναίκα που την έφερε στον κόσμο, μια αρμαθιά κομπανιέροι υποστηρικτές κι ο ένας από μηχανής Θεός, που στο φινάλε σώνει την παρτίδα για όλους, οδηγώντας στο ευχάριστα ομαλό και με κάποιες ελαφριές συγκινητικές εξάρσεις χάπι έντ. Δείγμα χαρακτηριστικότατο δηλαδή της γραφής της μαντάμ Anne Fletcher που εδώ έχει το γενικό πρόσταγμα και ακολουθεί πιστά τον rom-comικό μπούσουλα, που της χάρισε τις επιτυχιούλες των 27 Dresses, The Proposal και Hot Pursuit.

Στην παραγωγή του Nteflix, η μεγάλη έκπληξη ακούει στο όνομα Danielle Macdonald, που με την oversize δυναμική της υποδύεται την ανακατεμένη ψυχικά Γουίλοντιν. Την ικανή να τα βάλει με όλους και με όλα μπέμπα, που όμως της είναι αρκετό ένα κοίταγμα στον καθρέφτη για να της ισοπεδώσει την αυτοπεποίθηση. Ακόμη κι αν ξεπεράσουμε το συνολικό θέμα ως - ας πούμε - ρηχό και μανινίστικο, μου είναι αρκετές οι υποκριτικές της στιγμές την ώρα που ανάβει το νεανικό ερωτικό της πάθος, για τις χρησιμοποιήσω ως μάθημα επιβίωσης κάθε κοριτσιού, που ενδεχόμενα περνάει το ίδιο θέμα, με την τσαλακωμένη μόστρα του. Από την άλλη τι να πεις για την Jenny From The Greek Block, που πάτησε τα πενήντα και δείχνει πιο λαμπερή από ποτέ. Δεν είναι τυχαίο που to Ανιστοπουλάκι, για πλάκα, βάζει πλάτη σε κορμί όλες τις διαγωνιζόμενες που μετρούν το εν τρίτο της ηλικίας της. Προφανώς γιατί εξαντλεί οκτάωρο στον γυμναστηριακό διάδρομο From 9 To 5, έτσι για να παραφράσουμε το μέγκα χιτ της bombshell Dolly!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Ma...το καρπούζι!

του zerVo (@moviesltd)

Ακολουθώντας μια διαδρομή εντελώς αντίθετη από εκείνη την ορθολογική, ο φοβιστικός σινεμάς εσχάτως στηρίζει τα σενάρια του στην ύπαρξη προσωπικοτήτων που υπό κανονικές συνθήκες ουδείς συνετός θα έδινε σημασία έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Αφού θα κτυπούσε στο, ακόμη και ελάχιστο, μυαλό του ο συναγερμός προστασίας, που θα τον απωθούσε από το να συνάψει κοινωνική σχέση με τον αλλόκοτο, τον εκκεντρικό, τον αταίριαστο. Συνεπώς με όλο αυτό το υπαρκτό κενό λογικής να χωρίζει την σύνοψη από το κυρίως θέμα, δεν είναι και τόσο εύκολο να εξελιχθεί θετικά μια πλοκή που εκ προοιμίου μοιάζει στραβωμένη. Δείγμα τυπικό, για πολλοστή φορά, ορίζει η περίπτωση του Ma, που ουσιαστικά απέδωσε μέσες άκρες, όσα περίπου κόστισε: Λίγα!

Όχι και με την πιο θετική διάθεση, η δεκαεπτάχρονη Μάγκι θα αναγκαστεί να ακολουθήσει την διαζευγμένη μητέρα της, στο καινούργιο ξεκίνημα της, στην επιστροφή της στα πάτρια εδάφη, για να αναλάβει το πόστο της σερβιτόρας στο καζίνο της μικρής κωμόπολης του Οχάιο. Ξεκίνημα όμως θα σημάνει και για την μικρή, που θα πρέπει πλέον να αναζητήσει καινούργιους φίλους και συντροφιές σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Οι πολλές ώρες απουσίας της μητέρας στην απαιτητική βάρδια, θα δώσουν την ευκαιρία στην Μάγκι να περάσει όλο και πιο πολύ καιρό με την παρέα των συνομηλίκων που σύντομα θα ταιριάξει. Μόνο που για τους ανήλικους ακόμη πιτσιρικάδες, το κυριότερο πρόβλημα είναι το πως θα προμηθευτούν αλκοολούχα ποτά, αφού βάση της απαγόρευσης καμία κάβα δεν ρισκάρει να έρθει κόντρα στον νόμο.

Κι όμως λύση θα βρει η νεαρή πεντάδα από την προσφορά της μεσήλικης Σου Αν, εργαζόμενης ως βοηθού της απαιτητικής κτηνιάτρου της περιοχής, που όχι μόνο θα δείξει προθυμία να βοηθήσει τα παιδιά παρέχοντας τους τα απαραίτητα λίτρα βότκας που ζητούν, αλλά θα τους ανοίξει και το σπίτι της, προσφέροντας τους το υπόγειο της ως καταφύγιο, ώστε να μην έχουν τον φόβο του περιφερόμενου σερίφη. Το μόνο που εκείνη θα ζητήσει από τους νεαρούς θα είναι να μην διαβούν ποτέ το κατώφλι του πάνω ορόφου της μονοκατοικίας. Κι εκείνοι, πολλαπλασιαζόμενοι αριθμητικά μέρα με την ημέρα, έχοντας βρει την θαλπωρή στην ανοιχτή της αγκάλη δεν θα της χαλάσουν το χατίρι. Μια Μα, που διασκεδάζει όλη νύχτα μαζί τους κιόλας, την έχουν...

Σταδιακά φυσικά, αλλιώς δεν θα υπήρχε και ταινία, η Σου Αν, θα διαφοροποιήσει τον χαρακτήρα της σε πιο αρνητικές φόρμες, θα γίνει απότομη, προσβλητική, πολλές φορές ακραία, χρησιμοποιώντας ακόμη και (ψεύτικα) όπλα για να τρομάξει τους νέους της κολλητούς / φιλοξενούμενους. Τα ολονύχτια πάρτι, που κυλούν ποτάμια από πιοτά και ανάβουν ανεξέλεγκτοι μπάφοι, ναι μεν θα συνεχιστούν, τα κορίτσια όμως πρώτα, θα αντιληφθούν την απώλεια των κοσμημάτων τους και σε συνδυασμό με την κυκλοθυμική εικόνα της Μα, γρήγορα θα την υποπτευθούν. Το βασικό τους ζόρι είναι πως δεν μπορούν να βρουν το παραμικρό κίνητρο, που θα μπορούσε να διαθέτει η Σου Αν, προκειμένου να τους στήσει μια παγίδα, ενδεχομένως ακόμη και απειλητική για την ζωή τους.

Οι πιο καλά διαθέτοντες αστυνομικό δαιμόνιο θεατές πάντως, πολύ σύντομα θα βρουν την άκρη του νήματος, δίνοντας την εξήγηση για την περίεργη στάση της μοναχικής (?) γυναίκας, αναλύοντας τα εμβόλιμα χρονικά πέρα δώθε της ταινίας, όπου εκείνη εμφανίζεται στην ηλικία που βρίσκονται σήμερα τα "παιδιά" της. Και συσχετίζοντας τις καταστάσεις με τα πρόσωπα που, έτσι χωρίς λόγο, ρίχνονται στο εκράν από το σενάριο, δεν θα αργήσουν να καταλάβουν τις εκδικητικές τάσεις που η μαύρη, χαμηλών τόνων, κυρία, έχει καλά κρυμμένες στην ψυχή της. Η ανακολουθία της ταινίας που σκηνοθετεί, χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά κλισέ του νεανικού θρίλερ, ένας Tate Taylor σε ραγδαία πτώση από τον καιρό του The Help και του Get On Up, είναι πως τίποτα από όσα περιγράφει δεν ακολουθούν έναν λογικό ειρμό, οι τινέιτζερς πέφτουν με τραγική αφέλεια από το ένα φάουλ στο άλλο, οι γονείς είναι αδικαιολογήτως απόντες, καθώς και οι φημισμένοι περιφερειακοί μάρσαλς, που η στάση τους κρίνεται το λιγότερο ως ανεκδοτική.

Συνεπώς το μόνο που μένει στο πηλίκο ως αξιόλογο, είναι ξανά η παρουσία της εκπληκτικής Octavia Spencer, ερμηνεύτριας που έχει την ικανότητα να μεταστρέφει εκφράσεις, από το αγαθό στο κακίστρο και από το λυπησιάρικο στο σατανικό, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Για το μεγαλύτερο μέρος του έργου και όσο δεν έχει περιέλθει αυτό στην ανούσια ράγα του φοβιστικού Blum, η οσκαρούχα ρολίστα σηκώνει τα πάντα στην πλάτη της, καλύπτοντας τόσο τις σκηνοθετικές αδεξιότητες όσο και τα σφάλματα απειρίας του ψαρωμένου ανσάμπλ που την περιβάλλει. Στην τελική πράξη ακόμη κι αυτή η τόσο ικανή περφόρμερ, παραδίδει όπλα μπροστά σε όσα ανάρμοστα για το κύρος της, το σκριπτ την προστάζει να εκτελέσει.

Επιδερμικά η Ma, μια απασχόληση με το καίριο θέμα του μπούλινγκ, ειδικά στην πιο δύσκολη ηλικία της προενηλικίωσης, την τσακώνει, αλλά μέχρις εκεί. Υπερισχύει η τάση για την εδώ και τώρα τιμωρία, άρα σύμφωνα με την κεντρική ιδέα, όλοι οι σημερινοί παθόντες, έχουν δεκαετίες μπροστά τους για να ρίξουν στην πυρά τους φταίχτες. Λάθη όμως, πολλά λάθη, αφηγηματικά, συνοχής, γενικότερου δεσίματος της δράσης, δεν δίνουν την ευκαιρία στο b-movie να κερδίσει κάτι παραπάνω, παρότι τεχνικά τα έβγαλε τα (ελάχιστα) λεφτά του. Σαν double bill πάντως μπορεί να σταθεί αντάμα με την επίσης φετινή Greta, με την οποία τα κοινά στοιχεία είναι πασιφανή: Ψυχολογικός τρόμος, σπουδαία ηθοποιός στο επίκεντρο, σκηνοθέτης ονομαστός. Α και παρόμοια αξιολόγηση: Failed!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Tulip Ent.!

Τζίμι Χέντριξ ζεις / εσύ μας οδηγείς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πέρα από τα σύνορα

Ο Μάριος Πιπερίδης γεννήθηκε το 1975 στην πρωτεύουσα της Κύπρου, τη Λευκωσία. Σπούδασε Κινηματογράφο και Διοίκηση Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας στις ΗΠΑ. Το 2005 ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής AMP Filmworks. Έχει σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ και δύο ταινίες μικρού μήκους. Το Αναζητώντας τον Χέντριξ είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, στην οποία εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Tribeca του Robert De Niro, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας μυθοπλασίας! Στη Θεσσαλονίκη ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο – τιμήθηκε εντέλει με ειδική μνεία. Η ταινία κέρδισε ακόμα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Κεμπέκ στον Καναδά και ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Τέλος, βραβεύτηκε με το Βραβείο Σεναρίου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου ενώ προτάθηκε για τις πέντε σημαντικότερες κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Καλύτερου Α’ Ανδρικού Ρόλου και Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου. Ο «Χέντριξ», έχει ως τώρα συμμετοχή σε πάνω από 40 διεθνή φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική καθώς επίσης και στην Ασία, την Ταϊβάν και την Λατινική Αμερική. Προβλήθηκε από το κανάλι HBO σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και από το Amazon Prime σε Αμερική και Καναδά. Έχει ήδη κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ουγγαρίας, της Κύπρου και της Ιταλίας, ενώ αναμένεται η διανομή της και σε πολλές ακόμη χώρες, όπως στην Γερμανία, την Αυστρία και το Ισραήλ, ενώ έχει ήδη πάρει διανομή στην Κίνα, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά σε κυπριακή ταινία.

Η υπόθεση: Ο Γιάννης είναι ένας αποτυχημένος μουσικός εκεί γύρω στα 40, που ζει στη Λευκωσία και που έχει βγάλει αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να βρει την τύχη του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ολλανδία. Η μοναδική του παρέα είναι ο σκύλος του, ο Χέντριξ, που εννοείται πως τον φωνάζει με το μικρό του: Τζίμι. Όταν μια μέρα έχοντας βγάλει βόλτα τον Τζίμι, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποφύγει τόσο την πρώην του, την Κίκα, όσο και τον τοκογλύφο Πάμπο και το τσιράκι του, στους οποίους χρωστάει λεφτά, ο Γιάννης επιχειρεί να κρυφτεί. Στην προσπάθειά του αυτή, του ξεφεύγει ο Τζίμι. Ο αγαπησιάρης αυτός σκύλος εντέλει διασχίζει την Πράσινη Γραμμή και περνάει στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας.

Όταν με χίλια βάσανα ο Γιάννης τον ξαναβρίσκει και προσπαθεί να τον γυρίσει πίσω στην ελεύθερη Κύπρο, μαθαίνει πως κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ρητά και κατηγορηματικά, απαγορεύει τη μεταφορά ζώων ή φυτών και τροφίμων από τα Κατεχόμενα! Ο Γιάννης, όμως, πρέπει να γυρίσει με τον Τζίμι πίσω. Θα ζητήσει τη βοήθεια του Χασάν, του (συνομήλικού του) γιου Τούρκων εποίκων, που μένουν στο σπίτι των γονιών του Γιάννη, στα Κατεχόμενα. Και μαζί θα ζητήσουν τη βοήθεια του Τουμπέρκ, ενός ζεν λαθρεμπόρου, ο οποίος υποτίθεται ότι μπορεί να περάσει οτιδήποτε προς την άλλη μεριά. Θα τα καταφέρουν;

Η άποψή μας: Τούτη ήταν μία από τις πιο απολαυστικές και ευχάριστες ταινίες που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο διαγωνιστικό τμήμα ειδικότερα αλλά και της διοργάνωσης συνολικά. Ο Πιπερίδης έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το πει. Καταπιάνεται με ένα καθόλα σημαντικό και σοβαρό θέμα και αποφασίζει να μεταφέρει στο κοινό τους προβληματισμούς του μέσω της πιο ελαφριάς πλευράς του θέματος. Δεν το ευτελίζει όμως. Καθόλου. Ίσα ίσα, το αναδεικνύει. Κι όχι μόνον αυτό: κατορθώνει να το κοινωνήσει απλά και κατανοητά ακόμα και σε ένα ενδεχόμενο διεθνές κοινό που πιθανόν να μην γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στην Κύπρο. Στην Κύπρο και δη στη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη!

Χωρίς μεγαλόσχημες δηλώσεις, βαρύγδουπους διαλόγους αλλά και χωρίς να υποβαθμίζει ούτε κατ' ελάχιστο τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το μήνυμα, απλό και κατανοητό: για όλα τα ζωντανά αυτής της πλάσης, δεν υπάρχουν σύνορα. Τα σύνορα αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα για να χωρίζουν ανθρώπους, που πρέπει να μάθουν να μισούν τους γείτονές τους! Τα σκυλιά, τα γατιά, τα πουλιά, τα ψάρια, όμως, δεν γνωρίζουν από σύνορα. Το ξέρετε το σύνθημα των αναρχικών: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του! Ο Πιπερίδης χρησιμοποιεί εύστοχα το χιούμορ αλλά δεν φοβάται να ασχοληθεί με πολύ τραυματικές και δύσκολες καταστάσεις. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν «θάβεται» κάτω από το βάρος τους! Ο Γιάννης δεν έχει περάσει ποτέ στα Κατεχόμενα από τότε που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οικογενειακώς το σπίτι όπου γεννήθηκε. Στο σπίτι εκείνο, όμως, γεννήθηκε ο Χασάν. Γιος Τούρκων εποίκων. Το σπίτι, αν το εξετάσουμε ηθικά, ανήκει στον Γιάννη. Φταίει ο Χασάν, όμως, που βρέθηκε εκεί; Εκεί γεννήθηκε. Εκεί μεγαλώνουν τα δικά του παιδιά. Είναι και οι δυο τους θύματα μιας πολιτικής κατάστασης που τους ξεπερνάει.

Ο Χασάν αναφέρει μια πραγματικότητα που προσωπικά δεν τη γνώριζα. Ως γιος εποίκων δεν διαθέτει διαβατήριο. Δεν είναι αναγνωρισμένος από κανέναν! Οι Ελληνοκύπριοι δεν τον γουστάρουν. Οι Τουρκοκύπριοι δεν τον δέχονται ως δικό τους. Και ο ίδιος δεν γυρνάει πίσω στην Τουρκία! Αναγνωρίζει ως πατρίδα του το μέρος όπου γεννήθηκε. Να γιατί είναι δύσκολο να επιλυθεί το Κυπριακό σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Σε μια μικρή σκηνή ακούγεται κάτι που έχει πολύ πλάκα αλλά είναι και τόσο ρεαλιστικό που πονάει: ακούγοντας ραδιόφωνο μέσα στο αυτοκίνητο στην μεριά των Κατεχόμενων, οι εκφωνητές ειδήσεων αναφέρουν ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στην Κυπριακή πλευρά και την πλευρά των Τουρκοκυπρίων για άλλη μια φορά διακόπηκαν άσχημα. Οι Τουρκοκύπριοι παρεξηγήθηκαν επειδή οι Ελληνοκύπριοι έφυγαν από τις συνομιλίες. Και ακούγεται το μυθικό: «Από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων λέγεται πως διέκοψαν τις συνομιλίες επειδή ήθελαν να κάνουν τσιγάρο»!

Οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων περιγράφονται με σαφήνεια, οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και βγαίνουν ως κανονικοί, τρισδιάστατοι άνθρωποι με σάρκα και οστά και ουχί ως καρικατούρες και η ταινία είναι σοβαρή αλλά βγάζει γέλιο, πολύ γέλιο! Από εκεί που δεν το περιμένεις! Από μια ατάκα του στυλ «Γέρασε ο Καράτε Κιντ». «Ο Ραλφ Μάτσιο;». «Ναι, έγινε 55 ετών». Από τον στρατιώτη που μιλάει για το παιχνίδι με τα ζόμπι. Από του φουσκωτό στρώμα με τις δύο τούρκικες σημαίες. Από την όλη φάση με το πως... γαβγίζουν τα σκυλιά στις διάφορες (ανθρώπινες) γλώσσες. Τέτοια. Ο Αδάμ Μπουσδούκος πάντα είναι απολαυστικός σε ότι και να τον δούμε, η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι χάρμα οφθαλμών και φέρνει εις πέρας μια χαρά τον πιο άχαρο ρόλο από το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο, ο Fatih Al ως Χασάν είναι εντελώς συμπαθής και σε κερδίζει, γιατί υποδύεται με ειλικρίνεια τον χαρακτήρα του, εκείνος όμως που για μένα κλέβει την παράσταση είναι ο Özgür Karadeniz στο ρόλο του Τουμπέργκ. Απολαυστικός σε κάθε του σκηνή, από εκείνη στο χαμάμ μέχρι εκεί που αναφέρεται για τον... μύθο ότι οι τουλίπες είναι από την Ολλανδία!!! Και βέβαια, να μην ξεχνάμε τον σκυλάκο, τον Τζίμι τον Χέντριξ, που εννοείται πως είναι βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας και είναι γλυκύτατος, κλείνοντας το φιλμ ο ίδιος με ένα υπέροχο φινάλε.

Πολύ καλή ταινία, που ασχολείται με ένα δύσκολο θέμα κι όμως καταφέρνει να κάνει τους θεατές να νιώσουν ευφορία, έχοντας παράλληλα περάσει τα ενδιαφέροντα ερωτήματά της. Όχι με διδακτισμό, όχι με μελοδραματισμό, όχι με ακρότητες. Ανθρώπινα, καθαρά, ξάστερα και προτείνοντας ως μια καλή αρχή την κατανόηση. Μπράβο σε όλους όσοι συμμετείχαν στη δημιουργία αυτής της τόσο έξυπνης και γενναιόδωρης ταινίας. Που έχει και υψηλό δείκτη διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Που απευθύνεται στο μεγάλο κοινό χωρίς να ρίχνει το iq της. Μεγάλο επίτευγμα, πιστέψτε με.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Seven Films!

Ένα θαμμένο μυστικό έρχεται στο φως! Μια περιπέτεια γεμάτη ένταση και ανατροπές, ένα κυνηγητό στα όρια της αλήθειας είναι το φιλμ Αποκαλύψεις (El Desentierro / The Uncovering) που σκηνοθετεί ο ταλαντούχος Nacho Ruipérez. Όταν o Ζόρντι επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε, μαθαίνει ότι ο πατέρας του δεν είναι, όπως πίστευε, θαμμένος στο νεκροταφείο του χωριού. Αμέσως μετά, διαπιστώνει ότι η Βέρα, μια νεαρή κοπέλα που υποτίθεται ότι είχε σκοτωθεί μαζί με τον πατέρα του, είναι ακόμα ζωντανή. Με αυτά τα νέα δεδομένα, ο Ζόρντι αποφασίζει να μείνει στο χωριό και να προσπαθήσει να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον πατέρα του. Σύντομα θα αντιμετωπίσει μια σειρά από μυστηριώδεις καταστάσεις και οδυνηρές αποκαλύψεις, ενώ μια σειρά φόνων έχουν στόχο να εμποδίσουν τον Ζόρντι να μάθει την αλήθεια. Είκοσι χρόνια, τελικά, δεν είναι αρκετά ώστε να ταφεί ένα σκοτεινό μυστικό...

Πρωταγωνιστούν οι Leonardo Sbaraglia, Jan Cornet, Michel Noher, Nesrin Cavadzade, Jelena Jovanova.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Να προσέχεις! Η Σου Αν είναι μια φαινομενικά άκακη και μοναχική γυναίκα που ζει ήσυχα στην πόλη του Οχάιο. Όταν η έφηβη Μάγκι τής ζητάει να αγοράσει αλκοόλ για εκείνη και την παρέα της, η Σου Αν βρίσκει την ευκαιρία να κάνει… νέους φίλους. Έτσι, λοιπόν, παραχωρεί στα παιδιά το υπόγειο του σπιτιού της για να διασκεδάσουν, ώστε να είναι ασφαλή και να μη χρειαστεί να οδηγήσουν στην επιστροφή υπό την επήρεια του αλκοόλ. Μπορεί να ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό ένα τέτοιο δώρο από «έναν μεγάλο», όμως στη συμφωνία υπάρχουν και κάποιοι κανόνες: Ένα από τα παιδιά πρέπει να παραμείνει νηφάλιο. Δεν πρέπει να βλασφημούν. Δεν πρέπει να ανέβουν στον επάνω όροφο. Και επιβάλλεται να την φωνάζουν MA. Όσο η παρέα των παιδιών σταδιακά απομακρύνεται από τη συναναστροφή με τη ΜA και όσο δε χρειάζονται πια τη φιλοξενία της, η μυστηριώδης γυναίκα αρχίζει να γίνεται εμμονική και αυτό που αρχικά φάνταζε ως το τέλειο εφηβικό όνειρο αρχίζει να γίνεται εφιάλτης. Το σπίτι της MA μεταμορφώνεται από το καλύτερο μέρος της πόλης, στο χειρότερο μέρος της Γης!

Ο Tate Taylor, αναγνωρισμένος σκηνοθέτης της ταινίας Υπηρέτριες (The Help) και ο παραγωγός των blockbusters Τζέισον Μπλουμ (Τρέξε!, Η Νύχτα με τις Μάσκες, Η Κάθαρση) ενορχηστρώνουν ένα θρίλερ με την τολμηρή, απρόσμενη και ισχυρή ερμηνεία της Octavia Spencer. Την ίδια την Σπένσερ με τον Τέιλορ, τους συνδέει μια φιλία 25 ετών. Η βραβευμένη ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη στο αντιρατσιστικό δράμα Υπηρέτριες και τη μουσική βιογραφία Get on Up. Στο cast της ταινίας ΜΑ συναντάμε και την πάντα αγαπημένη Juliette Lewis, στο ρόλο της single μητέρας της Μάγκι. Ο Luke Evans είναι στο ρόλο του Μπεν, ο οποίος μοιράζεται ένα άγνωστο παρελθόν με την ΜΑ, από τα χρόνια του σχολείου. Η απρόσμενη και ανατριχιαστική ερμηνεία όμως έρχεται από την Spencer, η οποία ξεπερνάει κάθε προσδοκία, καθώς προσπάθησε να δώσει ένα ισχυρό σοκ τρόμου στους θεατές -και το κατάφερε. Το σασπένς της ταινίας χτίζεται μέσα από την απρόσμενη και απρόβλεπτη, ψυχωτική συμπεριφορά της, η οποία έχει άγνωστα κίνητρα και μυστηριώδεις σκοπούς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Tulip Ent.!

Δείξε ποια πραγματικά είσαι! Μια αμερικάνικη κομεντί σκηνοθετημένη από την Anne Fletcher, σε σενάριο της Kristin Hahn, που στηρίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Julie Murphy είναι η ταινία Όνειρα σε Ψηλοτάκουνες Γόβες (Dumplin'). Ένα φιλμ που προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα καλύτερου τραγουδιού και που περιλαμβάνει τις πιο πρόσφατες επιτυχίες της θρυλικής Dollie Parton, μρεταξύ των οποίων και του Girl In The Movies. Η Γουίλ είναι η plus size έφηβη κόρη μιας πρώην Βασίλισσας της Ομορφιάς. Θέλοντας να κάνει την δική της επανάσταση και να διαμαρτυρηθεί για τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς δηλώνει συμμετοχή στα τοπικά καλλιστεία. Ξαφνικά πολλές άλλες κοπέλες ακολουθούν το παράδειγμα της και η Γουίλ ανακαλύπτει την σημασία της πραγματικής ομορφιάς και φιλίας.

Πρωταγωνιστούν οι Jennifer Aniston, Danielle Macdonald, Odeya Rush, Dove Cameron.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Η γέννηση μιας επικής μουσικής οδύσσειας! Το Rocketman είναι ένα επικό μιούζικαλ φαντασίας για την απίθανη ιστορία των πρώτων χρόνων της καριέρας του Έλτον Τζον. Η ταινία ακολουθεί το μεγαλειώδες ταξίδι της μεταμόρφωσης του Ρέτζιναλντ Ντουάιτ από ντροπαλό πιανίστα στον παγκόσμιο σταρ Έλτον Τζον. Πρόκειται για την ιστορία τού πώς ένα αγόρι από μια μικρή πόλη γίνεται μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της μουσικής και της ποπ κουλτούρας γενικότερα. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ενώνει τους κόσμους της μουσικής, της διασημότητας και της μόδας. Μετά από 10 χρόνια προετοιμασίας του πρότζεκτ και με το σενάριο να έχει πια γραφτεί, ήταν καιρός η ταινία να προχωρήσει παρακάτω. Την παραγωγή ανέλαβε ο άνθρωπος που γνωρίζει πώς να κάνει μεγάλες και επιτυχημένες ταινίες: ο σκηνοθέτης και παραγωγός Matthew Vaughn (X-Men: Η Πρώτη Γενιά, Fantastic Four), ο οποίος είχε σκηνοθετήσει τον Τζον στην σύντομη εμφάνισή του στο «Kingsman: Ο Χρυσός Κύκλος». Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο καταξιωμένος Dexter Fletcher που λίγο καιρό πριν μας χάρισε το συναρπαστικό βιογραφικό μιούζικαλ «Bohemian Rhapsody» που σάρωσε τα ταμεία και τα βραβεία.

Εκτός από τον ταλαντούχο Taron Edgerton, που υποδύεται τον μέγα σταρ, στην ταινία πρωταγωνιστεί και ο βραβευμένος με BAFTA Jamie Bell (Μπίλι Έλιοτ, Τα Αστέρι δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ) που υποδύεται τον συνεργάτη του Έλτον Τζον, τον στιχουργό Μπέρνι Ταουπίν. Ως Τζον Ριντ, πρώτη ερωτική σχέση του Έλτον Τζον και συνεργάτη του επί 28 χρόνια, συναντάμε τον Richard Madden (Game of Thrones), ενώ την μητέρα του τραγουδιστή ενσαρκώνει η Bryce Dallas Howard (Black Mirror).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Ζήτω ο Βασιλιάς! Μετά τις παγκόσμιες επιτυχίες του «Γκοτζίλα» (2014) και «Kong: Η νήσος του κρανίου» (2017), έρχεται το επόμενο, σαρωτικό κεφάλαιο αναβίωσης τιτάνιων τεράτων από τη Warner, Γκοτζίλα ΙΙ Ο Βασιλιάς Των Τεράτων (Godzilla: King of the Monsters). Μία επική, εντυπωσιακή περιπέτεια που βάζει τον Γκοτζίλα ενάντια σε μερικά από τα πιο γνωστά τέρατα της ιαπωνικής ποπ κουλτούρας. Η Μόναρκ, μια κρυφή ζωολογική ομάδα,έρχεται αντιμέτωπη με τιτάνια τέρατα, συμπεριλαμβανομένου και του Γκοτζίλα, που συγκρούεται με τη Μόθρα, τον Ρόνταν και την απόλυτη νέμεσή του, τον τρικέφαλο Γκιντόρα. Όταν αυτά τα αρχαία τέρατα, που θεωρούνταν απλώς μύθοι, ξυπνήσουν ξανά, θα ανταγωνιστούν μεταξύ τους για την απόλυτη κυριαρχία, ακόμα και σε βάρος της ανθρωπότητας.

Σκηνοθετεί ο Michael Dougherty (Krampus), ενώ πρωταγωνιστούν οι Millie Bobby Brown (Stranger Things), Vera Farmiga (Up in the Air) και Kyle Chandler (Argo).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Βυζάκια έξω λοιπόν!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η… Σταχτοπούτα της νέας εποχής

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 24 Απριλίου του 1968 στο Ανόβερο της Γερμανίας, Veit Helmer. Είναι και η πρώτη του που προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Μία από τις προηγούμενες ταινίες του, το «Παραλογιστάν» (Absurdistan, 2008) είχε λάβει μέρος στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου είχε τιμηθεί με το βραβείο σκηνοθεσίας και κυκλοφόρησε έπειτα κατευθείαν σε dvd.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Το σουτιέν (The Bra) έλαβε χώρα στο φεστιβάλ του Χοφ, στη Γερμανία, τον περασμένο Οκτώβριο, ενώ λίγες μέρες μετά η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Τόκιο. Πήρε μέρος και στο περίφημο Tallinn Black Nights Film Festival. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεται με τον Predrag 'Miki' Manojlovic, μετά το «Gate to Heaven» (2003) και η δεύτερη φορά που συνεργάζεται τόσο με τον Denis Lavant όσο και με την Chulpan Khamatova, με τους οποίους είχε συνεργαστεί για πρώτη φορά στη ταινία «Tovalu» (1999).

Η υπόθεση: Ένα εμπορικό τραίνο διασχίζει μια ατελείωτη, εύφορη κοιλάδα στους πρόποδες του Καυκάσου. Στην καμπίνα του οδηγού ο Νουρλάν, ο μηχανοδηγός. Μέρα με τη μέρα οδηγεί το τραίνο διασχίζοντας ένα προάστιο του Μπακού, όπου τα κτήρια είναι τόσο κοντά στις γραμμές, που αναγκάζεται να περνά ξυστά από τις αυλές και τα κτίσματα. Κάθε φορά που το τρένο πλησιάζει, οι άνδρες που πίνουν τσάι και οι γυναίκες που απλώνουν τα ρούχα, τρέχουν να το αποφύγουν.

Ο Αζίζ, ένα μικρό ορφανό παιδί, όταν βλέπει τον πράσινο σηματοδότη, που ενημερώνει πως το τραίνο πλησιάζει, τρέχει με την σφυρίχτρα του κατά μήκος των γραμμών και ειδοποιεί τους κατοίκους να μαζέψουν τα πράγματά τους και να μπουν στα σπίτια τους. Ό,τι δεν προλαβαίνουν να μαζέψουν, ο Νουρλάν τα συγκεντρώνει στο τέλος της διαδρομής: φτερά κοτόπουλων, παιδικές μπάλες, ακόμα και σεντόνια. Την τελευταία μέρα πριν την συνταξιοδότησή του ο μηχανοδηγός βρίσκει σκαλωμένο στο τρένο ένα κάπως ιδιαίτερο σουβενίρ: ένα δαντελωτό, γαλάζιο σουτιέν! Η σκέψη του σουτιέν αναστατώνει τον Νουρλάν, τόσο που πλέον δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Η απέραντη μοναξιά του τον οδηγεί να επιστρέψει στη γειτονιά και να αναζητήσει την ιδιοκτήτρια του σουτιέν. Θα την εντοπίσει;

Η άποψή μας: Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα δημιουργοί που σκέφτονται outside the box, που λένε. Όπως ο Veit Helmer. Που σε μια εποχή απίστευτης πολυλογίας – και κενού λόγου – αντιπροτείνει τον λυρισμό και τον… πληθωρισμό του «μία εικόνα – χίλιες λέξεις». Επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία που… έγραψε (μαζί με την Leonie Geisinger) μόνο με εικόνες. Σαν τότε, στις απαρχές του κινηματογράφου, όταν δεν είχε ακόμα βρεθεί ο τρόπος ώστε η κινούμενη εικόνα, που αναπαραγόταν πάνω στη μεγάλη οθόνη, να συνδυάζεται με ήχο. Προσέξτε όμως: ο σκηνοθέτης δεν έκανε μια βουβή ταινία. Γύρισε μια ταινία με φυσικό ήχο, χωρίς λόγια. Το γεγονός ότι κατάφερε το πείραμά του εν πολλοίς να είναι πετυχημένο, δίνει στην ταινία ένα θετικό πρόσημο.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κάνει μια ιδιαίτερη κινηματογραφική μεταφορά του παραμυθιού της Σταχτοπούτας. Απλά, αντί για γοβάκι, υπάρχει σουτιέν! Αντί για πρίγκιπα, έχουμε έναν μοναχικό μηχανοδηγό, που βγαίνει στη σύνταξη. Κι αντί για κακές μητριές και άθλιες αδελφές, έχουμε τη… μοίρα να στέκεται εμπόδιο στην επίτευξη του στόχου. Όχι όμως και η… τεχνολογία. Από τη στιγμή που ο φίλος μας είδε και απόειδε με τις κατ’ οίκον επισκέψεις, όπου μία γυναίκα τον διώχνει, άλλη του αποδεικνύει πως το σουτιέν δεν είναι δικό της και άλλη προσπαθεί με κάθε τρόπο να του αποδείξει πως το σουτιέν… είναι δικό της, χρησιμοποιεί ένα… μηχάνημα! Ουρές οι γυναίκες, νέες και γραίες, να βάζουν τα στήθη τους στο μηχάνημα κι εκείνο να αποφαίνεται αν αυτά είναι τα βυζιά του σουτιέν. Βέβαια, ζονγκ του βγαίνει του έρημου. Γιατί καθόλου μα καθόλου δεν μπορεί να φανταστεί ποια είναι η ιδιοκτήτρια του στηθόδεσμου…

Ο Γερμανός σκηνοθέτης δείχνει μια αγάπη στο σινεμά του μεγάλου Jacques Tati, οπότε όσοι ψάχνετε τέτοιου είδους αναφορές, σπεύστε. Η ταινία έχει ρυθμό, ρυθμό που κατακτιέται και μέσω της επανάληψης. Μόνο που ενώ γενικώς τσουλάει το πράμα, αυτή η επανάληψη που δίνει ρυθμό, λίγο τη δίνει και στα… νεύρα του ανυπόμονου θεατή! Η αρχική έκπληξη και η ευνοϊκή θέαση της ταινίας, από κάποιο σημείο και μετά – αναγκαστικά – δίνει τη θέση της σε ένα απορημένο «αυτό είναι όλο;»... Η τελευταία φορά που είχε πετύχει κάτι ανάλογο ήταν με το «The Artist», που ήταν και… ασπρόμαυρο από πάνω! Ολοκληρωτικός φόρος τιμής εκεί. Εδώ, οι ευγενείς προθέσεις δεν αρκούν. Και το επίπεδο της ψυχαγωγίας δεν φτάνει εκείνο της ταινίας του… κωλόφαρδου Michel Hazanavicius.

H θλιμμένη φάτσα του φοβερού και τρομερού και γνωστού μας από τις ταινίες του πρότερου Kusturica, Miki Manojlovic (πείτε με τρελό, αλλά πιστεύω πως είναι ο χαμένος, δίδυμος αδελφός του Δημήτρη Δανίκα!) είναι απόλυτα ταιριαστή στο ύφος της ταινίας και σε αυτό που θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης. Ο Lavant το διασκεδάζει αλλά ουσιαστικά δεν έχει ρόλο και από τις γυναίκες, τις πάμπολλες γυναίκες, όλες κάνουν ότι μπορούν η αλήθεια είναι. Αν κάτι σου μένει τελικά από την ταινία είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του πιτσιρικά, που με τη σφυρίχτρα στο στόμα προσπαθεί να προειδοποιήσει τους συμπολίτες του για την έλευση του εμπορικού τραίνου. Για να πάει μετά, αυτός ο ορφανός, στο… σκυλόσπιτό του. Το οποίο θα χάσει. Θα ξεσπιτωθεί. Επειδή οι άνθρωποι δεν συγχωρούν. Και πολύ εύκολα ξεχνούν. Μπορεί ο μηχανοδηγός μας να μην βρίσκει τελικά την αγάπη, ευτυχώς όμως βρίσκει έναν… γιο. Συμπαθέστατη ταινία, το δίχως άλλο, δεν είναι για όλους ενώ θα μπορούσε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Filmtrade!

Αγάπη και Θάνατος

του zerVo (@moviesltd)

Πολύ μακρινή η ιδιοσυγκρασία μας με τους Φραντσέζους. Σε σημείο που να πιστεύω πως μια ρεαλιστικής εξιστόρησης ελληνική παραγωγή, θα είχε τερματίσει κάπου εκεί στο τρίτο λεπτό της ύπαρξης της. - Αντίο αγαπημένε μου, φεύγω με τον κολλητό σου! - Όχι μην μου το κάνεις αυτό και από αύριο κιόλας να με στείλεις να τα πίνω ολονυχτίς στην Πάρο, αγκαλιά με τα Ιταλιδάκια! So Simple! Όχι θα κάτσει να σκάσει ο οποιοσδήποτε για την προδοτική φυγή του αμόρε, που μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ in love, αναμένοντας να κυλίσει το σενάριο, που το επόμενο καρέ του θα συμβεί δύο ολόκληρες Ολυμπιάδες μετά. Αυτό θα πει από την άλλη όμως να είσαι Ένας Πιστός Άντρας.

Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα που το μαντάτο της εγκατάλειψης της αγαπημένης του Μαριάν, έσκισε στα δύο την καρδιά του μελαγχολικού Αμπέλ. Εγκυμονούσα κιόλας, να κουβαλά τον καρπό του πάθους της, με τον καλύτερο του φίλο. Έτσι όπως τα φέρνει η ζωή όμως, ο τυχεράκιας που έκλεψε το κορίτσι από τον κομπανιέρο του, θα φύγει αιφνιδίως από τον μάταιο τούτο κόσμο από καρδιακή ανακοπή, αφήνοντας την πίσω, σαραντάρα πλέον χήρα, να έχει να φροντίσει ένα μικρό, ορφανό αγόρι.

Η τελετή της εξόδου του απελθόντα, θα σταθεί αφορμή να συναντηθούν και πάλι μετά από τόσο καιρό ο Αμπέλ και η Μαριάν, εκεί που θα καταλάβουν πως κάτι από εκείνο το φλογερό τους παρελθόν, παραμένει ακόμη ζωντανό. Και θα ξανασμίξουν. Μόνο που αυτή η αναθέρμανση ενός παλιού δεσμού, θα συναντήσει δύο σημαντικούς πολέμιους. Τον μικρούλη Ζοζέφ, που θα ρίχνει βολές ένθεν κακείθεν προκειμένου να τρομοκρατήσει το νέο αμόρε της μαμάς του, αλλά και την αδελφή του πεθαμένου μνηστήρα, Ιβ, που από τα μικράτα της νιώθει κάτι περισσότερο από φιλία για τον όμορφο Αμπέλ.

Τι ιδιόμορφο και ετερόκλητο τετράγωνο ε? Από την μια πλευρά το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, που δεν σίγασε ποτέ ακόμη κι αν η προδοσία της έσκασε σαν οβίδα στα σωθικά εκείνου που την λάτρεψε. Μόνη πια, ενδέχεται να επιστρέψει στην σιγουριά του παλιού καλού της? Και με τον μικρό κανακάρη της τι τρέχει, που μοιάζει να σκαρφίζεται φανταστικές υποθέσεις με εγκληματική προέκταση, που μπορεί να διαψεύδονται, κανείς όμως δεν παίρνει και όρκο πως δεν ισχύουν? Βέλη που θα πετύχουν ακόμη και την όμορφη Ιβ που λιώνει και μόνο στην σκέψη πως την αγκαλιάζει ο, απορριπτέος κάποτε από την νύφη της, Αμπέλ, νιώθοντας απόλυτα βέβαιη πως αυτό το πάθος, στα αληθινά του, θα είναι ακόμη πιο έντονο. Και μέσα σε όλη αυτή την σιγανή ανακατωσούρα, πως βρίσκει το σθένος ο ωραίος της υπόθεσης, να παραμένει ατάραχος, ακόμη και όταν οι εκβάσεις δεν δείχνουν να πηγαίνουν με τα νερά του?

Περίεργη ταινία, καθαρόαιμα γαλλικής συλλογιστικής, οργάνωσης και φυσικά εκτέλεσης, που περιστρέφεται γύρω από τις ψυχοσυνθέσεις τεσσάρων προσώπων που κινούνται κάτω από τον ίσκιο του εμβληματικού Άιφελ. Εκείνης, εκείνου, της άλλης και του μικρομέγαλου. Που ακόμη κι αν δεν διαθέτει ούτε δευτερόλεπτο αφηγηματικού λόγου, όπως συμβαίνει με τους άλλους τρεις που σχεδόν τον μοιράζονται, σπάζοντας την έννοια του βασικού ναρέιτορ, είναι κι εκείνος που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Μεταλλάσσοντας με την έντονη παρουσία του - κλειδί ο εκφραστικός πιτσιρίκος Joseph Engel - το φιλμ μονομιάς από φάμιλυ σε θρίλερ και από σάτιρα σε αστυνομική νουβέλα. Άνισα η μπίλια δεν κάθεται σε κανένα ζανρ, είναι πασιφανές όμως πως δεν είναι και αυτός ο σκοπός του χαμηλότονου ντιρέκτορα Louis Garrel, γόνου της φημισμένης καλλιτεχνικής φαμίλιας που εκπροσώπησε σθεναρά το Νέο Κύμα.

Ο γοητευτικός αστέρας / δημιουργός, που εδώ κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του συνδετικού κρίκου των επιμέρους περσόνων, στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, έχει την τύχη να συνεργάζεται με ένα θρυλικό όνομα στο σενάριο σαν αυτό του Jean Claude Carriere, γνωστού ψείρα και τελειομανή της γραφής. Το αποτέλεσμα είναι να μην σερβίρουν, οι περιεκτικές και συμπυκνωμένες εικόνες των σκάρτων 75 λεπτών διάρκειας, τίποτα έτοιμο στον θεατή, ούτε όμως να τον αφήνουν εύκολα να τις ξεπεράσει ασχολίαστες. Όπως τέλος οφείλω να υμνήσω την ομορφάδα, τόσο της εντυπωσιακά ώριμης Κυριας Garrel, Laetitia Casta, αλλά και της θυγατέρας του Ωραίου Johnny, Lily-Rose Depp, που αμφότερες δίνουν έναν άλλο, αντικριστό αγέρα, σε αυτή την απόλυτα Fabriqué en France ανακατωσιά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Tanweer!