Movies Ltd

Χίλιες και μια νύχτες!

του zerVo (@moviesltd)

Ε, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού πλέον όπως φαίνεται, έχει μπει για τα καλά το νερό στο αυλάκι. Κι αν εξαιρέσουμε το ένα και μοναδικό fail, που αφορά στην περίπτωση της Maleficent, από τότε που η Disney αποφάσισε να ριμεικάρει σε live action τις τεράστιες επιτυχίες κινουμένων σχεδίων της, όλες οι υπόλοιπες, οδηγούμενες με γνώμονα τον σεβασμό στο ορίτζιναλ, διασκευές, έχουν πάρει στην τελική αξιολόγηση τους, το λιγότερο την σφραγίδα της ικανοποιητικής. Και αναμφίβολα της διασκεδαστικής. Κανόνας από όπου δεν εξαιρέθηκε ούτε το στοίχημα του Aladdin, που εντέλει μας άφησε με μια και μόνη, εγκυκλοπαιδική περισσότερο, απορία στο φινάλε του: Για ποιον ακριβώς λόγο έπαιξε αυτό το βαρύγδουπο όνομα στα credits, σιμά στην σήμανση Directed By?

Ένα χαμίνι, που ολημερίς περιφέρεται στα στενά σοκάκια της πολύβουης πρωτεύουσας του βασιλείου της Άγκραμπα, παρέα με τον πιστό του φίλο, πίθηκο Άμπου, είναι ο Αλαντίν, ένας κλεφτάκος που ζει, ξαφρίζοντας τις τσέπες των ανυποψίαστων περαστικών στο παζάρι. Εκεί που θα γνωρίσει και θα μαγευτεί από την απαράμιλλη ομορφάδα της, την νεαρή πριγκίπισσα Γιασμίν, την χαμηλών τόνων θυγατέρα του δίκαιου Σουλτάνου, σε μια από τις συχνές της, μυστικές αποδράσεις από την ανία του παλατιού. Όπως κι εκείνη θα εντυπωσιαστεί από τον ακραία περιπετειώδη τρόπο ζωής του νεαρού πορτοφολά, παρότι στον συλλογισμό της τελικά θα τον καταχωρήσει σαν απατεώνα και όχι σαν άτομο που αξίζει την εμπιστοσύνη της.

Γνώμη που θα αλλάξει μονομιάς καθώς εκείνος θα της επιστρέψει το χρυσό βραχιόλι, κληρονομιά που της άφησε η μητέρα της, εισερχόμενος κρυφά στο δωμάτιο της, λίγο πριν πέσει στην παγίδα του Τζαφάρ, του ανήθικου βεζίρη που εποφθαλμιά τόσο τον θρόνο, όσο και την καρδιά της λαμπερής διαδόχου του. Αιχμάλωτος και ανήμπορος να αντιδράσει, ο Αλαντίν θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια γιγάντια σπηλιά γεμάτη θησαυρούς, ανάμεσα στους οποίους και το φημισμένο μαγικό λυχνάρι που όλοι αναζητούν να αποκτήσουν. Και που ερχόμενο στην κατοχή του θα απελευθερώσει το χιλίων χρόνων ζωής φυλακισμένο αλλά και πανίσχυρα μαγικό Τζίνι, δίνοντας στον φτωχό νέο την δυνατότητα να πραγματοποιήσει τρεις, οποιεσδήποτε τρεις, ευχές!

Συνεπώς για τον ερωτοχτυπημένο για τα μαύρα μάτια της πριγκιποπούλας, που η μοίρα της ορίζει να παντρευτεί μονάχα γαλαζοαίματο, νέο, η πρώτη πρώτη ανάγκη του είναι να μεταμορφωθεί σε πλούσιο Σεΐχη, ελπίζοντας πως έτσι θα κερδίσει την συμπάθεια της. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται στο εκράν, μια από τις πιο αγαπημένες λαϊκές ιστορίες, που ο αραβικός θρύλος λέει πως γέννησε η έμπνευση της Σεχραζάντ, στις χίλιες και μία παραμυθένιες νύχτες της. Και πραγματικά το ύφος που το στούντιο θέλησε κατά απόλυτη τιμή να ακολουθήσει στην υλοποίηση και αυτού του φιλόδοξου πλάνου της, ήταν ακριβώς αυτό, να υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα της αίθουσας, το συναίσθημα του παραμυθένιου, του εξωπραγματικού, αυτού που μόνο το σινεμά εντέλει μπορεί να αποδώσει, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να το σκάσει από την πραγματικότητα του.

Στην ουσία το σενάριο ελάχιστα αποκλίνει από εκείνο το χιλιοειδωμένο του animation, που 27 έτη πριν μετά ανέσεως θα κέρδιζε τον τίτλο στην συγκεκριμένη Οσκαρική κατηγορία, αν βεβαίως αυτή είχε εφευρεθεί. Φυσικά το ορίτζιναλ, εστεμμένο με δύο ολόχρυσα αγάλματα της Ακαδημίας για την μουσική του επένδυση και το τραγούδι, δεν άφησε σε κανέναν την εντύπωση πως το ριμέικ θα ακολουθούσε μονοπάτι διαφορετικό από εκείνο του αγωνιώδους μιούζικαλ, μιας και σε αρκετές στιγμές οι νότες και οι μελωδίες εισβάλλουν στο σκριπτ, δίνοντας του έναν παλιομοδίτικο, πλην αγαπημένο, χολιγουντιανό τόνο. Υπεύθυνος για την πενταγραμμική συνοδεία, ξανά ο μαέστρος Alan Menken, που όχι μόνο τροποποιεί σε πιο μοντέρνες, τις γνώριμες συνθέσεις του, όπως το νικηφόρο A Whole New World, αλλά προσφέρει και μια ολοκαίνουργη μουσική έμπνευση με το Speechless. Κομμάτι που με την φωνή της εξωτικά όμορφης Γιασμίν / Naomi Scott, κάνει παρέα σε μια από τις πιο καλογραμμένες σεκάνς της ταινίας.

Παρότι στην πρώτη του παρουσίαση ως κυανόχρουν Τζίνι, είχε μοιράσει θυμηδίες στο κοινό με την αστεία μόστρα του, ο Will Smith, στην πραγματικότητα είναι και εκείνος που κλέβει την παράσταση, με το κέφι, το μπρίο, τις αεράτες κινήσεις του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το τέμπο από την στιγμή της εμφάνισης του, ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από εκείνον, χάρη στην ζωντάνια, τις απίθανες μεταμορφώσεις, την ικανότητα του να αποδίδει έναν ακόμη Hitch, σε ανατολίτικη κοψιά ετούτη την φορά. Προστατευόμενος του εδώ, ο ήρωας της μαρκίζας, ένας κοινός αλητάκος, με άδεια τσέπη, αλλά και με χρυσή καρδιά, που φέρει την μορφή ενός άπειρου από τέτοιου είδους ακριβές παραγωγές, ηθοποιού, όπως ο καναδοαιγύπτιος Mena Massoud. Που σταδιακά και όσο περνά ο χρόνος - και αποσπά τις αμέριστες βοήθειες από τον Fresh Prince - βρίσκει κι αυτός τα πατήματα του, μέχρι να καταφέρει να πάρει τον θετικό βαθμό για την παρουσία του. Στα αδύναμα δεδομένα του καστ πάντως, καταγράφεται ο Marwan Kenzari, που δεν θα γινόταν να στήσει πιο επίπεδο και κλισέ κακό Τζαφάρ.

Εν ολίγοις δεν μπορώ να βρω με ποιον τρόπο ο επισκέπτης της αίθουσας που παίζεται ο Aladdin θα αποχωρήσει δίχως να έχει χορτάσει δράση, ρομάντζο, άριστα ειδικά εφέ και εννοείται συναίσθημα. Ίσως όχι και με την ανάλογα ανατρεπτική διάθεση που υποσχόταν η ύπαρξη ενός ντιρέκτορα σαν τον Guy Ritchie στον πάγκο, αφού ο α-γραμμικός δημιουργικός του χαρακτήρας δεν εμφανίζεται ποτέ. Με το πνεύμα του Robin Williams, που φωνητικά είχε δώσει άλλη οντότητα στον δικό του θαυματοποιό στα 1992, να δίνει το πρόσταγμα και τον αεικίνητο Smith να παίρνει την σκυτάλη και χωρίς δεύτερη σκέψη να φέρνει σε πέρας την αποστολή, δεν υπάρχει και τόση ανάγκη για παρεμβάσεις από τον Βρετανό, ο οποίος ενδεχόμενα αποτέλεσε την χρυσή πολυτέλεια του Σχεδίου Αλαντίν. Που θα πετύχαινε - πιστεύω - και χωρίς εκείνον.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Και φούμα φούμα στα βοτσαλάκια...

του zerVo (@moviesltd)

Εμένα όλο αυτό με στενοχωρεί. Γιατί τον είχα στηρίξει ως ηθοποιάρα μεγάλη και τρανή από την πρώτη φορά που τον καμάρωσα ως πρωταγωνιστή σε ταινία υψηλού επιπέδου - θυμάμαι σε εκείνο το υποτιμημένο διαμάντι του Μούσια, Amistad - ακόμη και στις στιγμές που δεν του έδιναν τις διανομές που δικαιούταν η ερμηνευτική του στόφα. Δεν συζητούμε καν το λάβαρο ικανοποίησης που ύψωσα, όταν το νερό μπήκε στο αυλάκι και ο γοητευτικός Τεξανός, έπαψε να παριστάνει στα μέτρια ρομ κομς τον γοητευτικό Τεξανό, παρά πήρε τα πάνω του τόσο πολύ, ίσαμε να φτάσει στην δικαιότατη Οσκαρική καταξίωση. Κι έκτοτε? Έτερον ουδέν. Τίποτες! Κενό! Και πλέον δεν μιλούμε για ένα απλό καμπανάκι που χτυπά με την παρουσία του στην χειρότερη ταινία της σεζόν (Serenity) αλλά με το ότι κρατά τον βασικό ρόλο εδώ, στο πόνημα ενός άξεστου κινηματογραφικού κανάγια, που θα φτάσει τα 100 του χρόνια (first God) και ακόμη θα γράφει ιστορίες για φούμες, άσπρες γραμμές και θρίσομ στα όρθια...

Ο Μούντογκ είναι ένας ποιητής, ένας αρτίστας που ξετυλίγει το λυρικό του τάλαντο δίπλα στα πολυτελή κότερα, που στέκουν αραγμένα κάτω από τον καυτό ήλιο της Φλόριντας, στους ντόκους των Κι Γουέστ. Τα έσοδα βέβαια από τις πωλήσεις των βιβλίων του δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν τις ημερήσιες ανάγκες του για μαριχουάνα και παρόλες τις παροτρύνσεις του ατζέντη του για να στρωθεί στην δουλειά, μπας και κατεβάσει καμία καινούργια ιδέα, εκείνος προτιμά να ξοδεύει τα γερά κομποδέματα που του στέλνει πεσκέσι η (its complicated) εύπορη σύζυγός του, σε ολονύχτια πάρτι με ούζα.

Αφορμή για να έρθει και πάλι σε επαφή με την αγαπημένη του, εξίσου χίπι, γυναίκα του, θα σταθεί ο γάμος της κορούλας τους, Χέδερ, που σε αντίθεση με τους δυο γονείς της, που ονειροβατούν ολημερίς, διαθέτει λιγουλάκι μυαλό στο κεφάλι της. Και που ατυχώς όταν η όμορφη μητέρα της, ισοπεδωμένη από το πιώμα, καρφώσει το αμάξι της, μετωπικά σε φορτηγό και αποδημήσει εις Κύριον, αφήνοντας την ως μοναδική διαχειρίστρια της κληρονομιάς της, θα θέσει κάποιους βασικούς κανόνες στον άσωτο μπαμπά της, προκειμένου να του μοιράσει, όσες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια του αντιστοιχούν: Να σοβαρευτεί, να ορθοποδήσει, να αφοσιωθεί στο νέο του βιβλίο και αν τον κρίνει ικανό θα του μεταβιβάσει το τεράστιο ποσό!

Και πραγματικά ο Μούντογκ αφού ταρακουνηθεί αλαφρώς, θα αποφασίσει να πάρει τον ίσιο δρόμο, δηλαδή να παίρνει τις ίδιες ποσότητες κάνναβης καθημερινά και να ρουφά επακριβώς τα ίδια λίτρα τζιν με το χτες, απλώς ενδιάμεσα να βρίσκει και κομματάκι χρόνο να γράφει και δυο στίχους, βουτηγμένος μέσα στην θολούρα του νου. Πράγμα που συμβαίνει στην οθόνη με πιο άγαρμπο τρόπο ακόμη και από τις κωμωδίες του Μαρκίδη, αφού ο λαθρόβιος και στο σανατόριο θα μπει, για να το ρημάξει και δουλειά θα βρει σαν ξεναγός σε μίνι κρουαζιέρες, μέχρι να καταστρέψει τον συνεταίρο του και με τον κολλητό του Snoop Dogg (να φανταστείς ο πιο νηφάλιος των συμμετεχόντων, για τέτοιο sci fi μιλάμε) θα κάνει κολεγιά, μπας και γλυτώσει από την φυλακή, ίσαμε να τα κάνει μαντάρα κι εκεί. Είναι ακριβώς το ημίωρο που η έκφραση απορίας ζωγραφισμένη ανεξίτηλα στο πρόσωπο μου, μου έχει προκαλέσει αγωνία συνάμα για το τι ακριβώς παρακολουθώ.

Μια υμνική σάτιρα γύρω από τον Βίο και την Πολιτεία ενός τύπου που καλοπερνάει με ξένα κόλυβα, καλοπηδάει ξένες κυρές και καλοδιαλύει ξένες περιουσίες? Μια ντοκιμαντερίστικου παλμού αγιογραφική παρουσίαση μιας περσόνας μοναδικής, ξεχωριστής, σύγχρονης, καλλιτεχνικής και φυσικά καταληκτικά κοινωφελούς? Μια ειρωνική διαδήλωση για το πόσα μπορεί να πετύχει κανείς - ίσαμε Νόμπελ και Πούλιτζερ να φτάσει, όχι ακολουθώντας το Βαγγέλιο, αλλά πράττοντας τα ακριβώς αντίθετα από τα ηθικά? Σαχλαμάρες! Η ταινία του Korine, ακόμη δηλαδή μια ταινία του Korine, δεν είναι σοβαρότερη από εκείνο το adventure που παίζαμε κάποτε στα pc με κεντρικό αντιήρωα τον Leisure Suit Larry.

Που κοίταξε να δεις ποιος τον υποδύεται εδωνά! Ο Matt! Που εγώ χάραζα φλέβες για πάρτη του, ωσότου φτάσει στο απόγειο του Dallas Buyers. Ξεπεσμός από τους λίγους, με άλλοθι την συμμετοχή μιας ολ σταρ ομάδας τριγύρω από Isla Fisher και Zac Efron, μέχρι Martin Lawrence και Jonah Hill, να τον πείθουν πως παίρνει άφεση για δαύτες τις αμαρτίες. Ενδεχόμενα λοιπόν το (γελοίο κατά τα άλλα) σενάριο του The Beach Bum, να πρέπει να σταθεί πλοηγός για το μέλλον του Μακόνα, ώστε να λογικευτεί με ορθότερες επιλογές, ειδάλλως η καταστροφή είναι σιμά. Και όπως έχουμε ξαναπεί έχουν βουλιάξει και σπουδαιότερα ταλέντα στην χολιγουντιανή ιστορία. Δεν θα κάνει ο πενηντάρης πια σταρ, ότι του κατεβάσει η κούτρα και δεν θα ανοίγει μύτη. Ξέρω, ξέρω, που με γράφεις, μην σε απασχολώ, τώρα που ψάχεις για τζιβάνες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Man Of Steel! Αλλιώς...

του zerVo (@moviesltd)

Ως ιδέα υλοποιήθηκε για πρώτη φορά αυτόνομη στο πολύχρωμο περιοδικό λίγο πριν να ξεσπάσει ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος. Και φυσικά είναι πασίγνωστη ακόμη και στον πλέον αδαή με την έννοια των υπέρ ηρώων. Οδηγούμενο προς την σωτηρία του το νεογνό - διάδοχος του θρόνου στον πλανήτη Κρύπτον, λίγο πριν επέλθει ο ολοκληρωτική καταστροφή στο μακρινό αστέρι, θα φτάσει άριστα πακεταρισμένο στην γη μας, για να περισυλλεγεί από άτεκνη φαμίλια της αμερικάνικης περιφέρειας. Μεγαλώνοντας, η ισχύς που θα του δώσουν τα ολοζώντανα πετρώματα της γης του, θα είναι τόσο ικανή ώστε να καταστήσουν τον Σούπερμαν ως θεματοφύλακα της παγκόσμιας ασφάλειας. Κι αν ο μικρός στραβώσει, την δει αλλιώς και η ψυχούλα του δεν σφίζει από ηθική αλλά από πλεονεξία να εξελιχθεί στον κυρίαρχο του σύμπαντος? Brightburn...

Μετά από ατελείωτες προσπάθειες να αποκτήσουν το πολυπόθητο παιδί τους, έστω και σε οριακή ηλικία πια για να γίνουν γονείς, το ζευγάρι της Τόρι και του Κάιλ, δύο φιλήσυχων αγροτών από το Κάνσας, θα αποκτήσουν επιτέλους το αγοράκι τους, τον μικρούλη Μπράντον. Τουλάχιστον αυτό θα δημοσιοποιήσουν στον στενό τους περίγυρο αποκρύπτοντας την πλήρη αλήθεια, πως το μωρό στην πραγματικότητα προσγειώθηκε ανεξήγητα στο κατώφλι της φάρμας τους, μια μοιραία νύχτα, πάνω σε έναν φλεγόμενο, σπινθηροβόλο μετεωρίτη.

Από εκείνη την βραδιά έχουν διαβεί 12 χρόνια και το μυστικό των ταπεινών Μπρέγιερ διατηρείται επτασφάλιστο, αφού δεν το έχουν ακόμη ομολογήσει ούτε στο αγοράκι. Που πλέον έχει μεγαλώσει για τα καλά, σε απόλυτα φυσιολογικές συνθήκες και δίχως να έχει επιδείξει κάτι το ξεχωριστό στην συμπεριφορά του. Μέχρι ώρας, διότι με απαρχή την όχι και τόσο καλή σχέση του με τους συμμαθητές του στο σχολείο, ο Μπράντον θα αρχίσει να επιδίδεται σε παράξενες, βίαιες και παραβατικές πράξεις, που δεν τον χαρακτήριζαν ως τώρα. Και που περιέργως δεν θα ανησυχήσουν άμεσα τους χαμένους στην ευτυχία τους, θετούς γονείς του...

Όχι και παράλογο λες ε? κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως το καμάρι του ενδέχεται να αποτελέσει μετεμψύχωση του...Ντέιμιαν. Στην παρούσα περίπτωση όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ετούτο είναι και το μεγαλύτερο φάουλ μιας έμπνευσης που αρχικώς δείχνει ιδιαίτερα πιασάρικη. Ο μπόμπιρας από την μια στιγμή στην άλλη, μεταστρέφει χαρακτήρα κατά 180 μοίρες: Γεμίζει τετράδια και μπλοκ με ακατάληπτες ζωγραφιές. Τσακώνεται στην τάξη, σε σημείο που να προκαλέσει κάταγμα. Προκαλεί τον όλεθρο στο κοτέτσι μην αφήνοντας ούτε μισή όρνιθα στην ζωή. Με μια απλή του κίνηση κολλάει τον πατριό του στον τοίχο. Αδιαφορεί παντελώς για τον χαμό αγαπημένων συγγενών. Ε και η μαμά του, δεν βλέπει τίποτα απολύτως το επιλήψημο σε όλη αυτή την στάση, βάζοντας τα κιόλας με τον Κύρη της, που υποψιάζεται πως κάτι (μπορεί να) τρέχει με τον κανακάρη τους.

Κι όμως οι φιλοδοξίες του πρότζεκτ, που αποξαρχής έθεσε κάτω από την προστασία του ο πολύς James Gunn των Guardians Of The Galaxy, δεν είναι όπως φαίνεται μικρές, αν αναλογιστούμε πως πίσω από την παραγωγή στέκεται ολόκληρη Sony. Εξού και με μόλις έξι εκατομμύρια κόστος, χάρη στην προσεγμένη δουλειά της ειδικής Fractured (που κρύβεται πίσω από τα περισσότερα έργα της Blumhouse) τα ειδικά εφέ είναι άρτια, τόσο ώστε τα φονικά που συμβαίνουν στην οθόνη να μοιάζουν το λιγότερο εντυπωσιακά. Μέχρις εκεί όμως, αφού τα θύματα διεκδικούν τέτοιο βραβείο ηλίθιας λογικής, ώστε ο θεατής μπορεί να καταλήξει και στο ανείπωτο συμπέρασμα του "καλά να πάθουν"!

Κι όμως η περίπτωση του εναλλακτικά κακίστρου Καλ Ελ, με ελάχιστη φροντίδα παραπάνω στο σενάριο θα μπορούσε να αποδώσει σαφώς καλύτερα, αναδεικνύοντας την αλληγορία γύρω από την δύσκολη ενηλικίωση, σε έναν κόσμο απόλυτα περιοριστικό. Ανταυτού οι μηδενιστικές περσόνες που περιβάλλουν τον Μπράντον (αξιόλογος ο μελαγχολικός πιτσιρικάς Jackson Dunn) με προεξάρχουσα εκείνη της απίθανα αστείας μανούλας του, που αποδίδει η - την είχα κάποτε για ψηλότερα - Elizabeth Banks, μάλλον δεν βοηθούν ποτέ, στο να πάρει μπροστά μια σοβαρή πλοκή. Κι έτσι η Ζωντανή Κόλαση χωρίς φλόγες, λάβες και μικρούς αντίχριστους, δεν πείθει κανέναν ως αποτέλεσμα, παρά μόνο ως υγιής πρόθεση τροποποίησης του μύθου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα κονσερβοκούτια κρύβουν εκπλήξεις

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Allan Mauduit, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο (μαζί με τον Jérémie Guez, ο οποίος μεταξύ των άλλων, ήταν ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας «Η νύχτα που έφαγε τον κόσμο»). Το 2008 μαζί με τον Jean-Patrick Benes είχαν συνσκηνοθετήσει την ταινία «Vilaine».

Η ταινία Σκότωσα το Αφεντικό μου (Rebelles) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ L'Alpe d'Huez, στη Γαλλία. Βγήκε στις αίθουσες στη χώρα της στις 13 Μαρτίου και οι εγχώριες εισπράξεις της ξεπέρασαν τα επτά εκατομμύρια ευρώ.

Η υπόθεση: Η Σαντρά είναι μια γυναίκα, που συνεχίζει να είναι όμορφη και δροσερή κι ας πατάει πλέον στην τρίτη δεκαετία της ζωής της. Προκειμένου να ξεφύγει από τον βίαιο σύζυγό της, ο οποίος την δέρνει, η Σαντρά αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον γαλλικό νότο, όπου ζούσε μαζί του, και να επιστρέψει στη γενέτειρά της, τη Βουλώνη, μια παραθαλάσσια πόλη κοντά στη Μάγχη. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έγινε κομμώτρια, εκεί κέρδισε σε καλλιστεία όταν ήταν μικρότερη. Μένει (προσωρινά υποτίθεται) στο τροχόσπιτο της μητέρας της – που δεν τρελαίνεται για την επιστροφή της – και ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Και βρίσκει σε ένα τοπικό κονσερβοποιείο ψαριών.

Κι ενώ δεν περνάει πολύ καιρός από τότε που έχει προσληφθεί, την ξεμοναχιάζει και προσπαθεί να τη βιάσει το αφεντικό της. Η Σαντρά αντιστέκεται, μια σειρά από συγκυρίες ακολουθούν και το αφεντικό σκοτώνεται. Αυτόπτες μάρτυρες στο περιστατικό είναι άλλες δύο συναδέλφισσες της Σαντρά, η Ναντίν και η Μεριλίν. Στην προσπάθειά τους να «εξαφανίσουν» τον νεκρό, θα ανακαλύψουν ένα σακ βουαγιάζ γεμάτο χρήματα. Και θα το κρατήσουν. Μόνο που τα χρήματα αποτελούσαν αντίτιμο για εμπόριο κοκαΐνης. Οι Βέλγοι έμποροι (στους οποίους ουσιαστικά ανήκουν τα χρήματα) καταφθάνουν στη Βουλώνη διψώντας για αίμα και ο τοπικός τους συνεργάτης εμπλέκεται με την Σαντρά με παραπάνω από έναν τρόπους, ενώ κι ένας όχι και τόσο καθαρός αστυνομικός περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση...

Η άποψή μας: «Φόβος και παράνοια στη Βουλώνη» - και όχι στο Λας Βέγκας; «Αποστολή στη Βουλώνη» - και όχι στην Μπριζ; «Οι φυγάδες της Βουλώνης» - και όχι του Μιζούρι; Κάπως έτσι! Τούτη η ταινία πόρρω απέχει από το να τσουβαλιαστεί ως άλλη μία καλοκαιρινή γαλλική κωμωδία, από αυτές που αφθονούν στη χώρα μας με το που ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες. Από την άλλη – δυστυχώς – δεν φέρει εις πέρας όλες τις προσδοκίες που δημιουργεί κατά το διάβα της. Από την άλλη... άλλη – ευτυχώς – δεν παίρνει τον εαυτό της ποτέ στα σοβαρά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικότατο, εντελώς άνισο, συνονθύλευμα, μια ταινία που κάνει πολλά πράγματα πάρα πολύ σωστά και μερικά πάρα πολύ λάθος και κυρίως μια ταινία πολύ τολμηρή, που θαρρείς όμως πως εκεί που ήταν (είναι) έτοιμη να απογειωθεί και να ξεφύγει στην στρατόσφαιρα, κάποιος της τραβάει τα χαλινάρια. Και την ευνουχίζει.

Ναι, η ταινία τραβάει τα πράγματα στα άκρα. Θα ήταν υπέρ της να τα τραβήξει στα άκρα ακόμα περισσότερο. Με μια λέξη κάποιος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως «κουλουβάχατα». Ή αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε αγγλοσαξονικό χαρακτηρισμό «a beautiful mess». Ένα πάτσγουορκ στο οποίο συναντούμε στοιχεία από το σινεμά των αδελφών Coen αλλά και στοιχεία από το σινεμά τόσο του Guy Ritchie όσο και του Quentin Tarantino. Κι άλλων, ο αριθμός και τα ονόματα των οποίων ουκ έχει (έχουν) τέλος! Θαρρείς και οι δημιουργοί της καθώς έγραφαν το σενάριο έλεγαν «ας βάλουμε κι αυτό, πλάκα έχει, ας βάλουμε κι αυτό για να δείξουμε κυνικοί, ας βάλουμε κι αυτό για να δείξουμε πόσο υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης είμαστε, ας κάνουμε κι ένα σχόλιο για την κανιβαλιστική σύγχρονη κοινωνία, why not».

Η Cécile de France βρίσκεται στα ομορφότερα και στα πιο σέξι της, η Yolande Moreau έχει πλάκα άμα τη εμφανίσει – γενικώς, οι τρεις κυρίες αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ταινίας και υπάρχει και ο Simon Abkarian ως μπαλαντέρ, να συμπαρασύρεται κι αυτός στην τρέλα του φιλμ. Η σκηνή που συνδυάζει ένα πέος σε στύση με ένα... φοριαμό είναι ταυτόχρονα γραφική, σοκαριστική, ξεκαρδιστική και σε οδηγεί σε μονοπάτια μαύρης κωμωδίας. Το γεγονός ότι οι τρεις κυρίες επιλέγουν να... κονσερβοποιήσουν το πτώμα προκειμένου να το εξαφανίσουν, σε παραπέμπει σε κατάμαυρη κωμωδία μακάβριων καταστάσεων, με τον κανιβαλισμό να ελλοχεύει. Εκεί ο σκηνοθέτης μάλλον φοβήθηκε και σκέφτηκε «ρε, θα μας δείρουν, το τραβάμε πολύ». Οπότε, οι κονσέρβες με τον νεκρό, αντί να καταναλωθούν από τους... φτωχούς (τρομερό εύρημα ακόμα και ως πιθανότητα, σκεφτείτε το) καταλήγουν άδοξα μέσα στο υγρό στοιχείο, που σκεπάζει και κρύβει τα πάντα.

Μετά, η ταινία μετατρέπεται σε αστυνομικό θρίλερ κατά μία έννοια. Πάντα με υπόνοια χιούμορ από πίσω. Οι σκηνές με την Cécile να παίζει ξύλο με τον Simon, θυμίζουν... βιντεοκλίπ. Και η σκηνή στην παραλία και το παγωτό λεμόνι (η αγαπημένη μου της ταινίας) παραπέμπει σε άλλο σινεμά, σε άλλο ύφος, σε άλλη λογική. Και μετά έχουμε το εν πολλοίς αμήχανο φινάλε: αν η ταινία τελείωνε με το τελευταίο πιστολίδι μέσα στο σπίτι, οι θεατές θα έμεναν μαλάκες, και λογικό, μιας που ενώ υπάρχει κορύφωση, οι τρεις ηρωίδες θα έμεναν εντέλει αδικαίωτες. Γι' αυτό και ακολουθεί το τελικό φινάλε. Που μας κλείνει το μάτι. Εν κατακλείδι: μια χαρά θα περάσετε. Καθόλου δεν θα βαρεθείτε. Θα σκεφτείτε και πράγματα σε δεύτερο επίπεδο. Και ίσως, ίσως λέω, εκεί που θα διασκεδάζετε παρακολουθώντας τα δρώμενα επί της μεγάλης οθόνης, να σκεφτείτε: «κοίτα να δεις, στο τσακ την είχε την μεγάλη επίδοση». Καλά είναι κι έτσι...

Η μεγάλη των Γάλλων σχολή!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους... αθώους;

Ο Pierre Salvadori έχει γράψει τη δική του ιστορία στη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία. Γεννημένος στην Τύνιδα της Τυνησίας το 1964, είναι ένας από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες της πατρίδας του. Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους της καριέρας του, είναι όμως μόλις η πρώτη που συμμετείχε σε τμήμα του φεστιβάλ των Καννών – στο περσινό, επετειακό, 50ο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών»! Στην Ελλάδα έχουμε δει ήδη τρεις από τις προηγούμενες ταινίες του – και από τις συνολικά τέσσερις με τούτη εδώ, που θα έχουν προβληθεί στη χώρα μας, στις τρεις από αυτές βασικό ρόλο – αν όχι πρωταγωνιστικό – κρατάει η Audrey Tautou. Θυμίζουμε τους τίτλους των ταινιών του Salvadori που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα: «Μετά από σας...» (Après vous..., 2003), «Κορίτσι για σπίτι» (Hors de prix, 2006) και «Γλυκό ψέμα» (De vrais mensonges, 2010).

Την παγκόσμια πρώτη της λοιπόν η ταινία Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ! (En liberté!) την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών! Εκεί, η ταινία κέρδισε το Βραβείο της SACD για την καλύτερη γαλλική ταινία του τμήματος! Επίσης, ήταν υποψήφια για εννέα Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ) μη κερδίζοντας τελικά κανένα! Συνολικά, στη Γαλλία η ταινία έκοψε πάνω από 600 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Η Ιβόν είναι αστυνομικός σε μια πόλη στη γαλλική Ριβιέρα. Κάθε βράδυ λέει και μια ιστορία – πάντα την ίδια – για να κοιμίσει τον πιτσιρικά γιο της. Ήρωας της ιστορίας είναι ο πατέρας του μικρού, ο πιο διάσημος αστυνομικός της πόλης, ο οποίος έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Η Ιβόν τονίζει τον ατρόμητο χαρακτήρα του νεκρού συζύγου της, του Σαντί, και με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει να μειώσει κάπως τον πόνο από την απώλειά του. Κι ενώ μέχρι και άγαλμα του στήνουν για τη δράση του εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, η Ιβόν μαθαίνει από σπόντα πως ο άνδρας της τελικά, όχι μόνον ήρωας δεν ήταν, αλλά ήταν βρώμικος αστυνομικός, που «λαδωνόταν».

Την ώρα που το μαθαίνει αυτό, αποφυλακίζεται μετά από 7 χρόνια στην ψειρού ένας άνδρας, ο Αντουάν, τον οποίο είχε παγιδεύσει ο Σαντί για τη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου. Ο Αντουάν γυρίζει πίσω στην αγαπημένη του, δεν είναι όμως ο άντρας που ήταν πριν μπει φυλακή. Δεν πιστεύει πλέον καθόλου στη δικαιοσύνη – ίσα ίσα ρέπει προς την παρανομία. Για να εξιλεωθεί απέναντί του και για να τον προστατέψει, η Ιβόν, αφού του συστήνεται με άλλη ταυτότητα από την πραγματική της, γίνεται σκιά του. Κι όλα αυτά ενώ έχει να διαχειριστεί κι ένα ειδύλλιο με έναν ανασφαλή συνεργάτη της και φίλο του νεκρού συζύγου της...

Η άποψή μας: Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Salvadori ότι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο άνθρωπος είναι ταγμένος στο εμπορικό σινεμά. Και συνήθως οι ταινίες του είναι καλές για το είδος τους. Είναι διασκεδαστικές. Περνάς καλά βλέποντάς τες και σου μένει και κάτι ως μήνυμα. Στη συγκεκριμένη ταινία ενώ είναι περισσότερο υπερβολικός από ποτέ, το μήνυμα που κομίζει έχει το ενδιαφέρον του. Όπως και να έχει, προσωπικά ποτέ δεν θα επέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία να λάβει μέρος σε ένα τόσο σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα φεστιβάλ, η σοβαροφάνεια περισσεύει, οι πιο πολλές ταινίες θαρρείς ότι κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου και ταινίες όπως αυτή είναι κατά μία έννοια απαραίτητες για να χαλαρώσουν από την πολύ κουλτούρα οι συνάδελφοι, αλλά τούτη... παραείναι εμπορική.

Προσπερνώντας το σκόπελο του κατά πόσο ταιριάζει ή όχι στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ προχωράμε στο δια ταύτα: deep down που λένε και στο χωριό μου, αυτή είναι μια ταινία πάνω στην ανθρώπινη καλοσύνη. Στο πόσο λυτρωτική είναι η αγάπη. Στο πόσο πολύ μπορεί να συντρίψει έναν άνθρωπο η αδικία που βιώνει. Στο πόσο πολύ έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε μύθους, είτε όταν είμαστε μικρά παιδιά είτε όταν ενηλικιωνόμαστε. Τη γουστάρουμε την παραμύθα, πως να γίνει. Το τελευταίο αποτελεί και μια έμμεση αναφορά στο ίδιο το σινεμά. Προφανή πράγματα όλα αυτά. Όντως. Αλλά κατά βάση, όμορφα αποτυπωμένα, με μια ματιά που δεν απομακρύνει τον θεατή από την ταινία και τον βάζει και σε διαδικασία σκέψης.

Bingo! Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές έχει μια βασική ανάγκη. Ο ορφανός πιτσιρίκος χρειάζεται τον μύθο του ήρωα πατέρα, ακόμα κι αν αυτός ο ήρωας ήταν διεφθαρμένος. Ο Αντουάν θέλει να βρει τρόπο να του επιστραφούν με κάποιον τρόπο τα επτά χρόνια που πέρασε άδικα στη φυλακή. Η Ιβόν θέλει να βοηθήσει τον Αντουάν για να εξιλεωθεί για τις ατιμίες του συζύγου της. Ο Λουί θέλει την αποδοχή της Ιβόν με την οποία είναι ερωτευμένος από πάντα. Και η Ανιές θέλει η σχέση της με τον Αντουάν να γίνει όπως ήταν παλιά. Οι ηθοποιοί τα πάνε μια χαρά, με άνεση φέρνουν εις πέρας τους ρόλους τους, ιδίως η Adèle Haenel, την οποία δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί σε κωμωδία.

Η ταινία κυλάει ομαλά και υπάρχουν σκηνές που βγάζουν μπόλικο γέλιο. Όπως εκείνη με το απαράδεκτο άγαλμα του εκλιπόντος. Ή εκείνη με τον πάτερ που πιάνεται σε ένα όργιο και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ή εκείνη με τον... καλοκάγαθο σίριαλ κίλερ, που κανείς δεν του δίνει σημασία - ιδίως ο Λουί, μιας που έχει μάτια και αυτιά και - σώμα - μόνο για την Ιβόν. Ή εκείνη της ληστείας με τα S&M κοστούμια και τις αλλαγμένες φωνές. Μια σκρούμπολ κωμωδία λοιπόν, διασκεδαστική, ότι πρέπει για θερινό σινεμά, χωρίς να δράττει ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, αλλά και χωρίς να πολυνοιάζεται ιδιαίτερα γι' αυτό. Κάτι που είναι σαφώς υπέρ της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

It Must Have Been Love!

του zerVo (@moviesltd)

Από την πρώτη κιόλας ταινία, υπογραφής του από οποιοδήποτε πόστο, του ντιρέκτορα, του παραγωγού, του οργανωτή, το ανατρεπτικό Knocked Up μια ντουζίνα χρόνια πριν, κατάλαβα πως ποτέ δεν θα υπάρξω φαν της σατιρικής ιδιοσυγκρασίας του Μιστερ Evan Goldberg. Προαίσθημα που επιβεβαίωσε η συνέχεια των πράξεων του διαδόχου του Apatow, καθώς αυτό το επιθετικά κωμικό στυλάκι, το αθυρόστομο, το ταχύτατης κοπής, το γεμάτο φασαριόζικα και ιλιγγιώδη γκαγκς κάτω από την επήρεια ουσιών, δεν είναι το ταιριαστό μου. Οι δυο δημιουργίες που επιμελήθηκε πλήρως δε, το αλλόκοτο This Is The End και το εκνευριστικά ενοχλητικό The Interview, σχημάτισαν τόσο ντόρο γύρω από το όνομα του, που μάλλον δεν τον δικαιούται καν. Από το πόστο του producer, ο πολυσχιδής Εβραίος ξαναγυρνά, με ένα ιδιόρρυθμο rom com, που προσωπικά εκτιμώ, αν και δεν είναι και τίποτα το ξεχωριστό, πως ανήκει στις πιο καλές στιγμές του παλμαρέ του. Για να ακριβολογώ στις λιγότερο ανυπόφορες...

Ιδεαλιστής και ρισκαδόρος ρεπόρτερ, ο μάχιμος Φρεντ Φλάρσκι, δίχως να μπορεί να ανεχτεί τον νέο ιδιοκτήτη της εφημερίδας που εργάζεται, έναν δαιμόνιο και πλεονέκτη μεγαλοεπιχειρηματία, θα δηλώσει άμεσα την παραίτηση του, γεγονός που θα τον βυθίσει μονομιάς στην απόγνωση της ανεργίας. Βρίσκοντας αποκούμπι στον απομακρυσμένο εσχάτως, αλλά πρόθυμο να τον βοηθήσει, καλύτερο του φίλο, Λανς, θα δεχτεί την πρόταση του να επισκεφτούν μαζί μια πολιτική δεξίωση, που θα παραβρεθεί ολόκληρη η υψηλή κοινωνία της πόλης, άρα θα του δοθεί και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για νέες γνωριμίες. Εκεί που εντελώς απρόσμενα, θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την υπέρλαμπρη, όσο και απίστευτα δημοφιλή στο κοινό, νεότατη Υπουργό των Εξωτερικών, Σάρλοτ Φιλντ, που μονομιάς στο μυαλό του θα ξυπνήσει μια γεμάτη πάθος νεανική ανάμνηση.

Η Σάρλοτ βλέπεις, μπορεί πλέον να είναι το δεξί χέρι του Πλανητάρχη και ίσως η πιθανότερη επιλογή για να τον αντικαταστήσει, τώρα που εκείνος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού του Χόλιγουντ, μια φορά και έναν καιρό, στα 16 της χρόνια, παρίστανε την μπέιμπι σίττερ, του κατά μια τριετία νεότερου της, Φρεντ. Η συνάντηση τους μετά από τόσο καιρό και το ένστικτο της εξωφρενικά αγαπητής στο εκλογικό σώμα, πολιτικού, θα την ωθήσει να επιλέξει τον αξιόλογο δημοσιογράφο, για να στελεχώσει την κενή θέση του συντάκτη των λόγων της. Πίσω από αυτή την επιλογή, δεν μπορεί, όλο και κάποιο μυστικό ερωτικό κίνητρο κρύβεται. Παρότι, εμφανισιακά τουλάχιστον, οι δυο τους, δεν διαθέτουν το παραμικρό κοινό στοιχείο...

Εκείνος ασούμπαλος, συνήθως ατημέλητος, με μια απαράδεκτη φόρμα - πετσί του για πανωφόρι, μονίμως αξουρής και κακοντυμένος, δεν μοιάζει να περνά και ως ο πρώτος γκόμενος, μολονότι το άσχημο παρουσιαστικό του είναι αντιστρόφως ανάλογο της ικανότητας του στις λέξεις. Εκείνη απεναντίας, μια πραγματική Θεά! Μπάτσελορ δεδηλωμένη, μέσα στα καυτά, αν και συντηρητικά πολιτικώς ορθά φορέματα της, τραβά μονίμως τα βλέμματα του περίγυρου, με κυριότερα εκείνα του ευειδή Καναδέζου πρωθυπουργού, Τζειμς Στιούαρτ. Πως τώρα αυτοί οι δυο ακραίοι πόλοι, μπορούν να στήσουν ρομάντζο της προκοπής, είναι αλλουνού ιερέα ευαγγέλιο...

Και πραγματικά προς χάρην της μυθοπλασίας έτσι θα συμβεί, αφού τα δύο πιτσουνάκια, μυστικά ακόμη κι από τα πιο κοντινά τους πρόσωπα, θα απολαύσουν την αγάπη τους, πολυταξιδεμένα μάλιστα, αφού η δουλειά της Σεκρετέρυ οφ δε Στέιτ, ορίζει να μην βρίσκεται για πάνω από μια ημέρα στο ίδιο σημείο της υδρογείου. Φυσικά πίσω από το γεμάτο αστείες στιγμές πάθος του ντουέτου, την εμφάνιση τους κάνουν οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες, οι μηχανορραφίες και οι διαπλοκές που χαρακτηρίζουν το κάθε πολιτικό σύστημα. Και που φυσικά ως ξεχωριστή στο είδος της η κουκλάρα μινίστρα, αρνείται να υπηρετήσει.

Επιδερμική η προσέγγιση στο υπαρκτό αυτό κοινωνικό ζήτημα από την κάμερα του Jonathan Levine, που βεβαίως δεν έχει και διαρκώς στο μυαλό του να ζορίσει το κοινό με προβληματισμούς, μα να το διασκεδάσει με μια κομεντί, μοντέρνα και σύγχρονη, στις εξαγγελίες της τουλάχιστον. Και πραγματικά ο σκηνοθέτης, μπορεί να ακολουθεί την γνώριμα μπρουτάλ φόρμα, που κυρίαρχο λόγο παίζουν τα F Words, οι μπάφοι και τα LSD σπιντάκια, ας πούμε όμως πως πετυχαίνει να ορίσει την έννοια του αταίριαστου διδύμου, που ακόμη και οι πλέον καλοπροαίρετοι δεν γίνεται να πειστούν πως έχει δεσμό. Βασική αιτία γι αυτό, για πολλοστή φορά, η οπτασία από τον Αφρικάνικο Νότο, Charlize Theron, που αποδεικνύει πως και το κωμικό στοιχείο ρέει στο αίμα της, συνδυασμένο μάλιστα με την αγγελική εξωτερική της εμφάνιση, μπορεί να καταφέρει θαύματα. Εν αντιθέσει με την μόστρα του Seth Rogen, που σχεδόν δυο δεκαετίες στο κουρμπέτι και μάλιστα ως αναγνωρισμένος αστέρας, πρέπει να είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που με έχει κάνει να γελάσω. Ασυμπάθιστος με μια λέξη. Και με πολλές, φωνακλάς, ακραίος, όχι τίποτα σπουδαία ταλαντούχος. Ευτυχώς που έχει εδώ σιμά του το κατάξανθο ντιβίνο αντίβαρο και το Long Shot δεν οδηγείται, παρουσία του, ξανά, στην καταστροφή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Οι φιλίες στην Νέα Υόρκη, είναι σαν τυχαίες συναντήσει σε λεωφορείο! Μία απολαυστική δραματική κομεντί για τη δυνατή φιλία ανάμεσα σε δύο Ευρωπαίες που ψάχνουν την προσωπική τους ευτυχία, ενώ δοκιμάζουν τα όρια της ελευθερίας και της φιλίας τους κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στη Νέα Υόρκη, είναι η ταινία Everything is Wonderful. Ζώντας χωρίς οικονομικούς περιορισμούς, η Γερμανίδα Lena πλήττει όλο και περισσότερο με τη φαινομενικά ανέμελη ζωή της στο όμορφο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. Η Maria, μια πρώην σταρ σε σαπουνόπερες, είναι πλέον σερβιτόρα, απογοητευμένη που το όνειρό της να γίνει ηθοποιός στη Νέα Υόρκη φαίνεται ότι θα μείνει ανεκπλήρωτο• Όταν η Lena διαπιστώνει ότι ο σύζυγός της την απατά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να βιώσουν μια εβδομάδα ξέφρενου πάρτι.

Πρωταγωνιστεί η λαμπερή Τόνια Σωτηροπούλου (Skyfall) στο πλάι της ταλαντούχας Pia Mechler, η οποία υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτής της σύγχρονης ματιάς στον γυναικείο ψυχισμό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Κι αν ο Man Of Steel ήταν ιστορία τρόμου? Το Brightburn: Ζωντανή Κόλαση, σε παραγωγή του ταλαντούχου James Gunn, σκηνοθέτη των Guardians of the Galaxy, παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό κινηματογραφικό είδος: το υπερηρωικό θρίλερ τρόμου. Σκηνοθετημένο από τον David Yarovesky (The Hive), σε σενάριο Brian και Mark Gunn, το φιλμ θυμίζει απολαυστική horror εκδοχή του μύθου του Superman: Τι θα γινόταν αν ένα προικισμένο παιδί από έναν άλλο κόσμο προσγειωνόταν στη Γη, αλλά αντί να γίνει ήρωας προς όφελος της ανθρωπότητας, εξελιχθεί σε κάτι επικίνδυνο και νοσηρό; Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να συλλάβει, τα όνειρα της Tori γίνονται πραγματικότητα με τον ερχομό ενός μυστηριώδους μωρού. O Brandon μοιάζει να ενσαρκώνει ό,τι επιθυμούσε η Tori και ο σύζυγος της Kyle. Είναι έξυπνος, ταλαντούχος και γεμάτος περιέργεια για τον κόσμο. Αλλά, όσο πλησιάζει την εφηβεία, ο Brandon εκδηλώνει σκοτεινές δυνάμεις και η Tori αμφιβάλλει για τον ίδιο της τον γιο. Όταν ο Brandon αρχίσει να συμπεριφέρεται τρομαχτικά, οι πιο κοντινοί του βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο, αφού από παιδί θαύμα μεταμορφώνεται σε μοχθηρό αρπακτικό.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Elizabeth Banks (Ηunger Games, Pitch Perfect) στο πλάι του ανατριχιαστικά πειστικού, νεαρού Jackson A. Dunn.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μπελάς από τον έρωτα! Σε σκηνοθεσία του Pierre Salvadori έρχεται η διασκεδαστική κωμωδία δράσης Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ! (En liberté! / The Trouble With You). Η Yvonne είναι μία νεαρή αστυνομικός που χάνει τον άντρα της Σαντί, επίσης αστυνομικό, εν ώρα καθήκοντος. Τον τιμάει σαν ήρωα πιστεύοντας ότι υπήρξε ένας άμεμπτος υπηρέτης του νόμου. Όταν μία μέρα ανακαλύπτει εντελώς τυχαία ότι ο Σαντί δεν ήταν παρά ένας ακόμα διεφθαρμένος μπάτσος ο κόσμος της καταρρέει. Αποφασίσει να αποκαταστήσει όλες τις αδικίες που διέπραξε αυτός και έτσι συναντάει τον Antoine που έμεινε 8 χρόνια αδίκως φυλακισμένος. O Antoine μετά τη άδικη καταδίκη του δεν πιστεύει πια στην δικαιοσύνη και πλέον ρέπει προς την παρανομία, η Yvonne θα κάνει τα πάντα να τον επαναφέρει στον σωστό δρόμο με απρόβλεπτα αποτελέσματα!

Πρωταγωνιστούν οι Adèle Haenel, Pio Marmaï, Audrey Tautou, Vincent Elbaz.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Ένας ολοκαίνουργος κόσμος περιμένει! Μία από τις πιο αγαπημένες ιστορίες στον κόσμο, μία από τις κορυφαίες δημιουργίες της Disney στο κινούμενο σχέδιο, επιστρέφει αυτή τη φορά ως φαντασμαγορική live-action παραγωγή. Τη σκηνοθεσία του Αλαντίν (Aladdin) αναλαμβάνει ο καταξιωμένος Guy Ritchie (Sherlock Holmes, Lock Stock and Two Smoking Barrels) παρουσιάζοντας τις μαγικές περιπέτειες του γοητευτικού αλητάκου του δρόμου Αλαντίν, της θαρραλέας και αποφασιστικής πριγκίπισσας Γιασμίν και, φυσικά, του Τζίνι που καλείται να ξεκλειδώσει το μέλλον τους. Ένα πολύχρωμο ταξίδι γεμάτο μαγικές εικόνες, μουσική, τραγούδια, λαμπερές ερμηνείες, γέλιο και συναίσθημα με την υπογραφή της Disney. Εμπνευσμένος από το παραμύθι Χίλιες και Μία Νύχτες, ο Αλαντίν είναι μία διαχρονική ιστορία που κέντρισε το ενδιαφέρον του στούντιο. Είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου με κλασική αφήγηση και παγκόσμια θεματολογία που αφορά όλες τις ηλικίες.

Το θρυλικό Tζίνι υποδύεται ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Will Smith (Men in Black, The Legend). Ο Mena Massoud (Jack Ryan) υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο, η Naomi Scott (Power Rangers) είναι η πριγκίπισσα Γιασμίν και ο Marwan Kenzari (Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές) ενσαρκώνει τον δολοπλόκο Τζαφάρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αμφιβολία συναισθημάτων! Μία σύγχρονη ρομαντική κωμωδία με γαλλικό αέρα και πρωταγωνιστές λαμπερούς και άκρως γοητευτικούς χαρακτήρες σε σκηνοθεσία του Louis Garrel είναι η ταινία Ένας Πιστός Άντρας (L'homme fidèle / A Faithful Man). Οχτώ χρόνια μετά τον χωρισμό τους, ο Αμπέλ συναντά ξανά τη Μαριάν στην κηδεία του παλιού κολλητού του και συντρόφου της Μαριάν, Πολ. Ο Αμπέλ θεωρεί αυτό το τραγικό γεγονός έναν καλό οιωνό. Ο θάνατος του Πολ του δίνει την ευκαιρία να ξανακερδίσει τη Μαριάν. Κάτι που θα συμβεί μόνο αν ο Ζοζέφ, ο γιος του Πολ και της Μαριάν, και η αδελφή του Πολ, η Εβ, σταματήσουν να μηχανορραφούν για να του στερήσουν κάθε ελπίδα…

Στον απολαυστικό αυτό φόρο τιμής στη nouvellevague, που απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου στο Σαν Σεμπαστιάν, πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Louis Garrel (Ονειροπόλοι) μαζί με τις αφοπλιστικές Laetitia Casta (Άλλοθι) και Lily-Rose Depp (Η Χορεύτρια). Το άρτιο σενάριο συνυπογράφει ο σπουδαίος Jean-Claude Carrière (Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Buh Bye Boss! Δέκα χρόνια μετά το Vilaine, ο επιτυχημένος σεναριογράφος Allan Mauduit κάνει το προσωπικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με την ταινία Σκότωσα το Αφεντικό μου (Rebelles / Rebels). Τρεις ηρωίδες γενναίες, δυνατές, λαμπερές, συγκινητικές και ξεκαρδιστικές. Χωρίς δουλειά ή προσόντα γενικότερα, η Σάντρα, μια πρώην νικήτρια καλλιστείων, μετακομίζει ξανά με τη μητέρα της, μετά από 15 χρόνια. Βρίσκει δουλειά σε ένα τοπικό εργοστάσιο, αλλά δεν τα πάει καλά με το αφεντικό της, τον οποίο… σκοτώνει κατά λάθος. Δύο γυναίκες συνάδελφοί της είναι μάρτυρες. Οι τρεις τους ανακαλύπτουν ότι ο νεκρός έκρυβε μια τεράστια περιουσία, την οποία αποφασίζουν να μοιραστούν. Κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα...

Με τις Cécile de France, Yolande Moreau, Audrey Lamy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Seven Films!