Movies Ltd

Μέχρι που θα έφτανες για να αποκτήσεις αυτό που πιο πολύ επιθυμείς? Μία από τις πιο φωτεινές προσωπικότητες του Αργεντίνικου σινεμά, ο Diego Lerman σκηνοθετεί την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του με τον τίτλο Μία Ιδιαίτερη Οικογένεια (Una Especie de Familia). Η Μαλένα, μία επιτυχημένη γιατρός, δέχεται ένα τηλεφώνημα που θα της αλλάξει τη ζωή: το μωρό που έχει κανονίσει να υιοθετήσει πρόκειται να γεννηθεί. Όταν, όμως, το μωρό γεννιέται και εκείνη πηγαίνει να το πάρει από την παρένθετη μητέρα, η Μαλένα βρίσκεται προ μιας πολύ δυσάρεστης έκπληξης: οι βιολογικοί γονείς του μωρού την εκβιάζουν, ζητώντας περισσότερα χρήματα από όσα έχουν συμφωνηθεί. O νόμος μοιάζει να είναι με το μέρος τους, ωστόσο η Μαλένα θα ξεκινήσει έναν αβέβαιο αγώνα γεμάτο ηθικά και νομικά διλήμματα. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να πάρει αυτό που θέλει;

Το φιλμ έχει για πρωταγωνίστρια, τη βραβευμένη με Γκόγια Ερμηνείας, Bárbara Lennie («Magical Girl»), που προσεγγίζει καθηλωτικά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση μίας ανάδοχης μητέρας, όπως αντίστοιχα υποδειγματική είναι και η πρωτοεμφανιζόμενη ερασιτέχνης ηθοποιός, Yanina Ávila.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Το ξέσπασμα στην Ινδία

του zerVo (@moviesltd)

Λογικά το αντίθετο θα ήταν πολύ παράξενο. Να μην αποτελέσουν δηλαδή τα αιματηρά πεδία των πρόσφατων εξτρεμιστικών επιθέσεων, με τα φονταμενταλιστικά κίνητρα και κάτω από την σκέπη του Χαλιφάτου, βάση κινηματογραφικών, θρίλερ σεναρίων. Ακόμη κι αν με την παρακολούθηση τους επανέρχονται στην μνήμη εικόνες ανείπωτης απανθρωπιάς. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η ταινία Επίθεση στην Βομβάη (Hotel Mumbai), που ορίζει ένα χρονικό του φονικού τετραημέρου που βίωσε στην καρδιά της η μεγαλύτερη πόλη των Ινδιών - 12 εκατομμύρια πληθυσμός, 22 στην γενικότερη περιφέρεια της - δεχόμενη τα πυρά δεκαμελούς ομάδας της τρομοκρατικής οργάνωσης Λάσκαρ Ε Ταίμπα, με έδρα το Πακιστάν. Συνέπεια της, σε τουλάχιστον 12 διαφορετικά σημεία της μητρόπολης, σφαγής ήταν να χάσουν την ζωή τους 174 άνθρωποι, 9 εκ των οποίων υπαίτιοι για το μακελειό και να τραυματιστούν σοβαρά περισσότεροι από 300. Το φιλμ, εστιάζει στα δραματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα στο πλέον πολυτελές κτίριο ολάκερης της Μουμπάι - όπως ονομάζεται πλέον η πόλη, εδώ και 25 περίπου χρόνια.

Ξημέρωμα της 26ης Νοεμβρίου του 2008 και στα παράλια της Μουμπάι, καταφτάνει πάνω σε ένα μικρό βαρκάκι μια ομάδα πάνοπλων μουσουλμάνων αποφασισμένων να φέρουν εις πέρας τις εντολές και να σκορπίσουν τον θάνατο αδιακρίτως. Μετά από ένα μπαράζ εκρήξεων σε κεντρικά σημεία της πόλης, τέσσερις εξ αυτών, μέσα στον γενικό συνωστισμό θα καταφέρουν να εισβάλλουν στο πλέον αριστοκρατικό ξενοδοχείο Ταζ, όπου διαμένουν, ανυποψίαστοι για το ότι συμβαίνει γύρω τους, τουρίστες, κατά κύριο λόγω ευκατάστατοι και δυτικής προέλευσης. Με το που θα λάβουν το σύνθημα από τον φανατισμένο ηγέτη τους, οι αρματωμένοι με πολυβόλα και εκρηκτικά Ισλαμιστές, θα μοιράσουν τον όλεθρο, δίχως να κάνουν την παραμικρή εξαίρεση σε όποιον έχουν απέναντί τους.

Πρόκειται στην ουσία για μια δραματοποιημένη μεταφορά των συμβάντων όπως καταγράφηκε αρχικά στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ Surviving Mumbai που και πάλι είχε στο επίκεντρο του την κατάληψη του χλιδάτου Πάλας. Φυσικά και προς χάρη της αφήγησης, τα περιστατικά έχουν μεν βάση στα όσα αληθινά συνέβησαν εντός των τειχών του παλατιού, είναι όμως και σεναριακά διανθισμένα από μυθοπλασίες, που σκοπό τους έχουν να ανεβάσουν το θερμόμετρο της έντασης. Έτσι η κάμερα εστιάζει κατά βάση στον σκληρά εργαζόμενο καμαρότο Αρζούν (ο διασημότερος διεθνώς Ινδός σταρ Dev Patel) που έχει αφήσει πίσω στην φτωχογειτονιά γυναίκα και παιδί, δεν διστάζει όμως να ριχτεί πρώτος στην διάσωση των αθώων, στο ζεύγος του Αμερικάνου Ντέιβιντ και της πάμπλουτης Ιρανικής καταγωγής συζύγου του Ζεχρά (ο Armie Hammer και η Nazanin Boniani αντίστοιχα), που μαζί με το νεογέννητο μωρό τους πραγματοποιούν ταξίδι αναψυχής στην Ινδία και στην ελάχιστα ενδιαφέρουσα περσόνα του Ρώσου επιχειρηματία Βασίλι (Jason Isaacs) που μοιάζει σκληρός και απότομος με όποιον έρχεται σε επικοινωνία.

Αναμφίβολα πάντως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της υπόθεσης, είναι η ιδιαίτερα κακή αντίδραση των δυνάμεων πολιτικής προστασίας, καθώς το αντίμετρο στους ελάχιστους αν και οπλισμένους σαν αστακούς εγκληματίες, είναι κάποιοι αστείοι κοιλαράδες αστυνομικοί, που δεν γνωρίζουν καν πως να χειριστούν το περίστροφο. Την ώρα που οι επαγγελματίες SWAT βρίσκονται τουλάχιστον χίλια μίλια μακρυά και ωσότου να φτάσουν στον τόπο του χαμού, δεδομένα θα χαθεί πολύτιμος χρόνος, που θα δώσει στους εξτρεμιστές την δυνατότητα να οργανωθούν ακόμη καλύτερα προκειμένου να βάλουν μπροστά το τελικό τους πλάνο: Το Ταζ Μαχάλ πρέπει να ισοπεδωθεί!

Παρότι οι περιφερειακές ρουμπρίκες μοιάζουν επίπεδες, στο σημείο που ο θεατής να μην έχει γνωρίσει καλά μέσω του σεναρίου τις περσόνες που παίρνουν μέρος σε αυτές, εντούτοις το φιλμ τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά στο κτίσιμο του κατάλληλου σασπένς, οδηγώντας την αγωνία στα επιθυμητά επίπεδα, καθώς τα κλειστοφοβικά λεπτά κυλούν. Βασική εξήγηση που το Hotel Mumbai καταφέρνει να κερδίσει το κοινό του, είναι το ότι οι ήρωες που αναλαμβάνουν άοπλοι δράση κόντρα στους παρανοϊκούς, δεν είναι τίποτα παραμυθένιοι Marvelικοί, αλλά ανθρώπινοι, χειροπιαστοί και εννοείται θνητοί και ευάλωτοι στις σφαίρες. Άλλωστε τους τίτλους τέλους, δεν θα δουν όλοι τους ζωντανοί, έστω και με τις πληγές στην ψυχή ανεξίτηλες από όσα είδαν να εξελίσσονται μπροστά στα ίδια τους τα μάτια.

Των οποίων σκληρών εικόνων, από λίγο έως πολύ κι εμείς γινόμαστε μάρτυρες μέσα από τα πλάνα του πρωτάρη σκηνοθέτη κι ας μην του φαίνεται Anthony Maras, που δεν διστάζει να δείξει σε πρώτο πλάνο τις εν ψυχρώ εκτελέσεις των απλών ανθρώπων, που απλώς βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την πολύ λάθος στιγμή. Σαφώς και ο Αυστραλοέλληνας δεν πιάνει τα λέβελ του Greengrass στο συγκλονιστικό United 93, που δύσκολα άλλη ταινία του είδους θα ξεπεράσει, δεν υπολείπεται όμως σε τίποτα το πόνημα του, του άκυρου 13 Hours ας πούμε, που φέρει την βαρύγδουπη υπογραφή του κάποτε Μίδα Michael Bay. Δίνοντας μάλιστα μια νέα διάσταση στις βασικές αρχές του ακήρυχτου Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που ζούμε, ρίχνοντας ολοφάνερα και τον χρηματικό - εκτός από τον πολυμασημένο θρησκευτικό - παράγοντα στο τραπέζι, ως βασικό κίνητρο της δράσης των υπηρετούντων το Κοράνι. Που βεβαίως δεν θα επιζήσουν - οι "Μάρτυρες" - για να πληροφορηθούν πως ούτε μισό δολάριο δεν θα μπει στους λογαριασμούς τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Λεπτάκια

του zerVo (@moviesltd)

Αν μια από τις αμέτρητες - πλέον - μπράντες που υποστηρίζουν το κινηματογραφικό είδος του animation, επιδεικνύει από την ίδρυση της, εκεί στις αρχές του αιώνα, την μεγαλύτερη σταθερότητα, δημιουργικά, εικαστικά, θεματικά, αυτή δεν είναι άλλη από την Laika Productions, που έστησε και οργάνωσε το αφεντικό της Nike, Phil Knight, πριν την μεταβιβάσει στον γιο του Travis. Από το 2009 που το φιλμικό κομμάτι της φίρμας - μιας και υπάρχει και διαφημιστικό - ασχολείται με δημιουργίες μεγάλου μήκους, μας έχει προσφέρει τέσσερις πολύ σημαντικές στιγμές, όπως την Coraline, τον ParaNorman, τα The Boxtrolls και πιο πρόσφατα τον μαγευτικό Kubo And The Two Strings. Ο Ευγενικός Κύριος Λινκ (Missing Link) ορίζει την πέμπτη feature film, που όπως όλες οι προγενέστερες, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως θα φτάσει ίσαμε την Οσκαρική πεντάδα της συγκεκριμένης κατηγορίας.

Παρότι ο ακάματος Σερ Λάιονερ Φροστ έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην αναζήτηση μυθικών όντων, που ακόμη δεν τα έχει αντικρίσει ανθρώπινο μάτι, με σημαντική κατά την δική του γνώμη επιτυχία, εντούτοις ακόμη δεν έχει καταφέρει να γίνει αποδεκτός ως ισότιμο μέλος, στον εγκυρότερο σύλλογο εξερευνητών της χώρας. Γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην συνεχόμενη αντίδραση του ηγέτη της ομάδας, Λόρδου Πίγκοτ Ντάνσμπι, που αρνείται πεισματικά να δεχθεί τον αδικημένο Φροστ στην επιστημονική ομήγυρη. Δείχνοντας υποχωρητικός στις συνεχείς πιέσεις του για να ενταχθεί στο περιορισμένων μελών κλαμπ, θα του αναθέσει την δυσκολότερη αποστολή στα χρονικά: Να ανακαλύψει τα ίχνη του Μεγαλοπόδαρου, να τον εντοπίσει και να επιστρέψει με χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξη του.

Αποφασισμένος να μην αφήσει αυτή την μία και μοναδική ευκαιρία να πάει χαμένη, ο Λονδρέζος τζέντλεμαν θα ταξιδέψει μέχρι τις άγριες και κατάφυτες επαρχίες της Ουάσιγκτον ψάχνοντας για το θηριώδες τέρας. Και για καλή του τύχη, δίχως μεγάλο κόπο θα το βρει να περιφέρεται ολομόναχο στην παγωμένη ύπαιθρο. Προς τεράστια του έκπληξη μάλιστα θα πληροφορηθεί πως ο γίγαντας όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχει την δυνατότητα να μιλάει, να διαβάζει και να γράφει όπως ο άνθρωπος. Το ατυχές για τον Κύριο Λινκ, όπως θα τον κατονομάσει ο Φροστ, είναι που γνωρίζει καλά πως είναι ο τελευταίος του είδους του και αν επιθυμεί να μείνει ζωντανός θα πρέπει να μεταβεί το συντομότερο δυνατόν στην άλλη άκρη της γης, στα δυσπρόσιτα Ιμαλάια για να βρει τους μοναδικούς υπαρκτούς ομοίους του. Τα φοβερά και τρομερά Γιέτι!

Και κάπως έτσι, απλοϊκά και λιτά, χωρίς να έχει φαγωθεί και πολύς χρόνος σε εισαγωγές και επεξηγήσεις, θα εκκινήσει το μακρύ ταξίδι, από τα αμερικάνικα όρη μέχρι τα ασιανά βουνά, για την ετερόκλητη τριάδα των ηρώων, κάτω όχι από τις ευνοϊκότερες των συνθηκών, μιας και πάντοτε στο κατόπι τους θα βρεθούν τα τσιράκια του μοχθηρού Πίγκοτ. Τριάδα? Ακριβώς! Διότι ανάμεσα στο εκκεντρικό ον με την ανθρωπολαλιά και τον φιλόδοξο εξερευνητή, θα προστεθεί και η πάμπλουτη, ελέω κληρονομιάς που της άφησε μόλις ο απελθών ηλικιωμένος σύζυγός της, Αντελίνα, που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε ταίρι με τον Εγγλέζο σερ. Και φυσικά ως άτακτο κορίτσι, θα προσθέσει μερικά ακόμη ζόρια, στην διασκεδαστική βόλτα της ομήγυρης, που έχει να διασχίσει τρεις ηπείρους και έναν ολόκληρο ωκεανό.

Τοποθετημένη στα τέλη του 19ου αιώνα, η ιστορία δανείζεται όχι και λίγα στοιχεία από το πιο πολυδιαβασμένο πόνημα του Jules Verne, καθώς οι κυνηγημένοι από τους κακούς, φυγάδες, ζωγραφίζουν τα βήματα τους στον χάρτη, ωσότου να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό στα βάθη της Ανατολής. Και σε κάθε τους στάση, όπως την παρουσιάζει επιλεκτικά το σενάριο, έχουν να κοντράρουν και μια καινούργια περιπέτεια - εμπόδιο που θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την έτσι κι αλλιώς τίγκα στις αντιξοότητες απόπειρα τους. Σε κάθε περίπτωση, δεν απουσιάζει το χιούμορ, άλλοτε πιο εκλεπτυσμένο, κατά περιπτώσεις ακόμη και σπαρταριστό, που πηγάζει κατά κύριο λόγο από την πραγματικά αστεία μόστρα του Κυρίου Λινκ, που ο ίδιος είχε αποδώσει στον εαυτό του το όνομα Σούζαν! Χαμός, ειδικά όταν οι ατάκες συνοδεύονται από την έτσι κι αλλιώς γλαφυρή χροιά της φωνής του Galifianakis.

Με πείρα ετών στο να δανείζει την φωνή του σε animation ήρωες, από τον καιρό των Happy Feet, Flushed Away και Rise Of The Guardians, ο αεράτος Hugh Jackman δίνει άλλο κύρος στην συνολική παραγωγή, υποδυόμενος τον αναστατωμένο Ιντιάνα Τζόουνς της Αλβιόνας, ανεβάζοντας ταυτόχρονα τους παλμούς του διαλεχτού περίγυρου του, που ορίζουν η Zoe Saldana, ο Stephen Fry, o Timothy Olyphant, ο Jackie Earle Haley. Σε γενικές γραμμές πάντως, μολονότι το στοπ μόσιον της Laika δεν αφήνει την μοναδική υπόνοια αμφισβήτησης της ικανότητας στο σχέδιο του στούντιο, εντούτοις η ιστορία αυτή την φορά δεν διαθέτει την δυναμική των περασμένων του κομψοτεχνημάτων. Οι χαρακτήρες πέραν του wanabe Φιλέα Φογκ, που δεν είναι και ο βασικός πρωταγωνιστής του στόρι, δεν διαθέτουν το ιδιαίτερο βάθος εκείνο, ώστε να τοποθετήσουν τον Missing Link στο πάνω πάνω ράφι των πιο αξιομνημόνευτων κινουμένων σχεδίων της δεκαετίας. Διασκεδαστικός και κεφάτος μεν, αλλά επ ουδενί αντάξιος διάδοχος του εκπληκτικού Kubo!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Odeon!

Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας ξέρουν από...κατηφοριές!

του zerVo (@moviesltd)

Φαντάζομαι πως χρόνο με τον χρόνο, το ένα μετά το άλλο τα έργα του πολύ σπουδαίου καλλιτέχνη Sempé, είτε σε αυτά συμμετείχε μόνο στο σκίτσο, είτε είχε την πλήρη τους επιμέλεια, θα διαβούν το μονοπάτι από το έντυπο στην μεγάλη οθόνη. Και όχι άδικα, αφού οι ιστορίες που έχει προσφέρει ο άνθρωπος που με το πενάκι του έδωσε πνοή στον Μικρό Νικόλα και στα κείμενα του Goscinny, μηδεμιάς εξαιρουμένης, είναι ανθρώπινες, ειλικρινείς, βγάζουν τον προβληματισμό τους και το κυριότερο, δύνανται να παρακολουθηθούν άνετα από τα κοινά πασών των ηλικιών. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του Αξιαγάπητου κυρίου Τροχίδη. Κατά κόσμον, Raoul Taburin...

Από τα πιο αγαπητά στελέχη της μικρής κοινωνίας του επαρχιακού χωριού στους καταπράσινους πρόποδες των Άλπεων, είναι ο Ραούλ Ταμπουρέν, ο πιο φημισμένος μάστορας ποδηλάτων, ίσως σε ολάκερη την Γαλλία. Δεν υπάρχει ζημιά που να μην μπορεί να την φέρει βόλτα ο μεσήλικας με την μπλε φόρμα, από την πιο απλή μέχρι την πιο πολύπλοκη, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλει όλη του την τέχνη, έστω και στο μέσον κάποιας ειδικής διαδρομής του αγωνιώδους Τουρ Ντε Φρανς. Παρότι εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, δεν έχει βγει ποτέ του από το συνεργείο - παράδεισο του, χώρο επαγγελματικό που τρέφει την φαμίλια του, την όμορφη κυρά του, Μαντλέν και τα δυο τους ανήλικα παιδιά, εντούτοις ο διαβόητος Κύριος Τροχίδης κρύβει βαθιά μέσα του ένα μυστικό που κανείς δεν μπορεί καν να διανοηθεί: Δεν γνωρίζει ο ίδιος να κάνει ποδήλατο!!!!

Και να πεις πως δεν το προσπάθησε ο φουκαράς από πιτσιρίκος στα καλντερίμια του Οβέρν να σταθεί στις δύο ρόδες? Πάντοτε το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό! Τούμπα και άντε πάλι από την αρχή. Και προς τεράστια, μάλιστα, ειρωνεία της τύχης, δεν υπάρχει ούτε ένας στον περίγυρο που να μην τον θεωρεί ως μάγο του βολάν, χάρη στο ακροβατικό που κατάφερε μια φορά κι έναν καιρό, χάνοντας τον έλεγχο του δικύκλου στην πραγματικότητα, κάνοντας όμως δυο στροφές γύρω από τον άξονα του πριν προσγειωθεί ανώμαλα στα νερά της παγωμένης λίμνης. Αυτός και αν είναι ο κορυφαίος αρτίστας, εκείνος που κανένα πετάλι δεν μοιάζει ικανό να τον βάλει πλάτη. Τι κι αν στην αλήθεια ο καημένος ποτέ του δεν μπόρεσε να κρατήσει ισορροπία, δίχως τις βοηθητικές? Τουλάχιστον ο ίδιος είναι καλυμμένος, έχοντας δώσει όρκο / κάλυψη στην λατρεμένη του σύζυγο πως ποτέ δεν θα ξανακαβαλήσει Βέλαμος, βγάζοντας από τον νου της τους φόβους μην πάθει κανένα κακό από την περικολοζαμέντε οδήγηση του (...) και απογοητεύοντας συνάμα τους συγχωριανούς του, που μέσα τους καρτερούσαν καινούργια κόλπα από τον κορυφαίο ποδηλάτη!

Ζεστή και άκρως ελκυστική στο μάτι είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που ο Sempé συνέγραψε και σκιτσάρησε προς στα στερνά της μεγάλης του καριέρας. Ο βασικότερος λόγος της τραβηχτικότητας της, αφορά στο διαρκώς - πλην μόνο μιας βροχερής σκηνής - ηλιόλουστο φόντο, με τον καταγάλανο ουρανό και τα πανέμορφα σε τόνους μοβ λεβάντας τοπία της περιφέρειας του Ντρομ στην Νοτιοανατολική Γαλλία, που κυριολεκτικά ανοίγουν διάπλατα την ψυχή του θεατή. Μπροστά σε αυτό το μοναδικό σκηνικό, ο σκηνοθέτης Pierre Godeau, γνώριμος μας από την δραματική του Juliette, αλλά και από το παράξενα ερωτικής υφής Παράφορα (Éperdument), στήνει την συμμαζεμένη χρονικά σε 90 μόλις λεπτά αφήγηση του, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του, ακριβώς τα ίδια που προτιμά και ο συγγραφέας: Την νοσταλγία και τον σουρεαλισμό.

Το πρώτο σχεδόν μισό του Raoul Taburin, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν του επισκευαστή, στα νεανικά του χρόνια, από παιδί, ίσαμε τον καιρό της ενηλικίωσης του, μέσα από αναμνήσεις που ο ίδιος αφηγείται, για τον μοναδικό του πατέρα, την γειτονιά, τα πρώτα σκιρτήματα στην καρδιά, αλλά και την παντοτινή αγωνία για την αποτυχημένη ποδηλασία. Το δεύτερο ημίχρονο, εκεί που θα βρει περισσότερα κοινά στοιχεία το 50 γύρω ηλικιακά κοινό της πλατείας, μοιάζει λιγότερο ενδιαφέρον και κάπως άνισα ανατρεπτικό, ενόσω το βίλατζ θα επισκεφθεί ο πιο διάσημος φωτορεπόρτερ της χώρας (ιδανικός ο Edouard Baer) για να τραβήξει πλάνα για το νέο του λεύκωμα. Και φυσικά σε αυτό θα θελήσει να συμπεριλάβει την μυθική μορφή του Ταμπουρέν, πάνω στο δίτροχο, όπως ακριβώς του αξίζει. Νομίζει...

Ποιητικά, αλληγορικά και συμβολικά οδηγείται λοιπόν στην έξοδο του το στόρυ, που παρόλες τις σεναριακές λούπες, γύρω από το μπορεί - δεν μπορεί, ουδέποτε βαρύνει τον θεατή του. Αιτία κύρια, η αξιαγάπητη - εδώ και αν ταιριάζει ο προσδιορισμός - εμφάνιση του καταπληκτικού Βέλγου ρολίστα Benoît Poelvoorde, που μέσα από την αφέλεια των κινήσεων, αλλά και την μελαγχολία στην όψη, δίνει μια ιδιαίτερη υπόσταση στην εικόνα του, σε απόγνωση, έστω και για τόσο ασήμαντη αφορμή, άντρα. Ασήμαντη για όλους εμάς, δηλαδή, που μπορούμε να αποδεχτούμε πανεύκολα την αδυναμία του να σταθεί έστω στην σέλα. Όχι για εκείνον όμως, που το τιμόνι, η αλυσίδα, το δυναμό και η κόντρα, ορίζουν την ζωή του ολάκερη. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα του, που ξέρουν καλά από ανηφοριές. Εχμ, όχι και τόσο από κατηφοριές είναι η αλήθεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

«Εκάμαμεν επανάστασιν»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ράδιο... αρβύλα!

Ο Mahmut Fazıl Coşkun ξεκίνησε την πορεία του στο χώρο του κινηματογράφου με τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ το 2000. Γύρισε την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας «Uzak Ihtima» (Wrong Rosary) το 2009, για την οποία απέσπασε πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία συμπεριλαμβανομένου του βραβείου «Tiger» στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ και των βραβείων καλύτερου σεναρίου και σκηνοθεσίας τουρκικής ταινίας της χρονιάς στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης. Η ταινία προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τον τίτλο «Λάθος κομποσκοίνι». Η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του «Yozgat Blues» ολοκληρώθηκε το 2013 κι έλαβε μέρος επίσης σε μια σειρά από σημαντικά φεστιβάλ, όπως εκείνα του Σαν Σεμπαστιάν, της Βαρσοβίας και του Γκέτεμποργκ.

Η ταινία Το Πραξικόπημα (Anons) είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Orizzonti», όπου και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία τη σημείωσε στο περασμένο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η υπόθεση: 22 Μαΐου 1963. Απογοητευμένοι από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Τουρκία, μια ομάδα στρατιωτικών οργανώνει πραξικόπημα για να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση στην Άγκυρα. Την ίδια στιγμή, στην Κωνσταντινούπολη, οι συνεργάτες τους έχουν επωμιστεί τη ζωτικής σημασίας αποστολή να καταλάβουν τον Εθνικό Ραδιοφωνικό Σταθμό προκειμένου να ανακοινώσουν ραδιοφωνικά την επιβαλλόμενη δικτατορία. Τίποτα δεν προχωράει όμως σύμφωνα με το σχέδιο. Οι... πραξικοπηματίες θα συναντήσουν μια σειρά από εμπόδια: μια ξαφνική νεροποντή, διαρκείς διακοπές ρεύματος, έναν προδότη ανάμεσά τους, τη μη λήψη πληροφοριών και νέων από την Άγκυρα, τη δική τους ανικανότητα και κυρίως την αδυναμία να βρουν τον τεχνικό του ραδιοφώνου, ο οποίος θα θέσει τον σταθμό εν λειτουργία προκειμένου να διαβαστεί η ανακοίνωση. Θα καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους; Και θα έχει τελικά το πραξικόπημα... επιτυχία;

Η άποψή μας: Ρε τους γείτονες, είδατε τι γυρίζουν; Σε μια χώρα όπου τρεις και λίγο συνέβαινε (όχι και τόσο παλιά) κι ένα πραξικόπημα, σε μια χώρα όπου ο Ερντογάν κυβερνά σήμερα κι εδώ και πολλά πολλά χρόνια ωσάν σουλτάνος, ήτοι, λίγο... λιγότερο από δικτάτορας, σε μια χώρα με εν πολλοίς σε καταστολή μπόλικες δημοκρατικές κατακτήσεις, ευνόητες και προφανείς για άλλα κράτη, ανθίζει ένα σινεμά πολυποίκιλο. Που – εννοείται – έχει και τα εμπορικά του, διαθέτει όμως και ταινίες που αψηφούν θαρρείς κινδύνους και πιθανές λογοκρισίες και «σκίζουν» στα κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο! Δίπλα σε κάθε δημοφιλές (και στη χώρα μας) τούρκικο σίριαλ λοιπόν να σου κι ένας Nuri Bilge Ceylan. Έτσι προέκυψε και αυτή η τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό υβρίδιο ανάμεσα στο πολιτικό θρίλερ και τη σουρεαλιστική κωμωδία, με την τελευταία να κυριαρχεί όσο προχωράει η ταινία. Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τούρκικη εκδοχή του «Λούφα και παραλλαγή» αν ο σκηνοθέτης αποφάσιζε να γυρίσει μια εμπορική ταινία, όπως το είχε κάνει ο Περάκης! Αντ' αυτού, όμως, έμεινε πιστός στο όραμά του, αδιαφόρησε για το μεγάλο κοινό και δημιούργησε ένα τρομερό, φεστιβαλικό φιλμ, που θα εκτιμηθεί από λίγους κι εκλεκτούς γι' αυτό που είναι – κι όχι γι' αυτό που θα μπορούσε να είναι. Ο σκηνοθέτης ποτίζει την ταινία του με ένα χιούμορ εκπληκτικό, το οποίο όμως είναι περισσότερο εγκεφαλικό από τον μέσο όρο, και δεν αρέσει στις μάζες, που θέλουν το χιούμορ τους πιο χοντροκομμένο. Ας είναι. Η ταινία ξεκινάει σκληρά, με τη δολοφονία του ταξιτζή. Αρχικά, ο θεατής δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς βλέπει. Τι είναι αυτοί οι άνδρες; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Γιατί σκοτώνουν τον ταξιτζή;

Το όλον παραπέμπει περισσότερο σε νουάρ. Με τη δουλειά που έχει γίνει σε διεύθυνση φωτογραφίας και σε σκηνογραφία, να είναι σούπερ, και να επιτείνει ακριβώς αυτό το αίσθημα του νουάρ. Εξάλλου, όλη η ταινία, κατά τη διάρκεια μιας και μόνης νύχτας εξελίσσεται. Καθώς η ταινία προχωράει και αποσαφηνίζονται πρόσωπα και προθέσεις, το χιούμορ, όσο... deadpan και να είναι, έρχεται και σαρώνει τα πάντα! Η αναζήτηση του τεχνικού του ραδιοφώνου είναι όλα τα λεφτά! Και τα λόγια του μάνατζερ βγάζουν πολύ γέλιο: «Να πάμε να τον φέρουμε από το σπίτι του; Στην τελευταία δικτατορία, του '60, πάλι το ίδιο κάναμε»! Τέτοια. Οι τέσσερις κακομοίρηδες ετοιμάζουν δικτατορία και αναλώνονται στο πως θα είναι η ανακοίνωση, αν είναι σωστή γραμματικά και συντακτικά! Τρομερό γέλιο βγάζει όλη η φάση με τον ύμνο της Βόρειας Κορέας! Πολύ γέλιο βγάζει και όλο το σκηνικό με το ανέκδοτο σχετικά με το Μαρτίνι, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τους δύο Γερμανούς που πάνε σε αγγλική παμπ.

Αλλά, και πάλι, πρέπει να το τονίσω αυτό, για να μην παρεξηγηθώ: δεν μιλάμε για μια κωμωδία τύπου ξέρω 'γω «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος» (αν και οι πράξεις και οι αντιδράσεις των επίδοξων πραξικοπηματιών, σε τέτοιους παραπέμπει). Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και – θα το πω – και λίγο εκπαιδευμένος για να την εκτιμήσεις την ταινία. Ανέκφραστοι σαν τον Buster Keaton, βουτηγμένοι στην αμηχανία σαν τον κόσμο που δημιουργούν τα θεατρικά του Harold Pinter, τόσο ηλίθιοι όσο οι πιο άπληστοι ήρωες των αδελφών Coen και τόσο στο όριο του σουρεάλ, που αγγίζουν επίπεδα Roy Andersson! Η αντίστιξη με το σήμερα είναι ολοφάνερη. Και αυτό που εντυπωσιάζει πέρα όλων των άλλων, είναι και η λίγο «σταρχίδια μου» στάση του κόσμου, του απλού λαού, του απολιτίκ όχι επειδή δεν νοιάζεται, αλλά επειδή έχει να αντεπεξέλθει απέναντι σε μια πραγματικότητα, που δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια.

Είναι όπως ο στίχος του Ανδρέα Μικρούτσικου, από το τραγούδι που είπε με τον Ρασούλη (μάλλον το καλύτερο που έχει γράψει): «Καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία/ μα έχω το δράμα μου κι εγώ». Πάνε οι άλλοι να κάνουν πραξικόπημα. Φσ, καλή τύχη να πούμε. Από το φακό του σκηνοθέτη και από το σενάριο δεν λείπουν και άλλα, πολύ ενδιαφέροντα σχόλια: για τη μετανάστευση στη Γερμανία, που μοιάζει σαν σανίδα σωτηρίας, για τον έμμεσο πλουτισμό πολλών παρακρατικών και στρατιωτικών – όλη η φάση με τα ψυγεία, γενικά το πολιτικό σχόλιο είναι και έντονο και πετυχημένο και σύγχρονο. Και εντάξει, το timing της ταινίας είναι απίστευτο! Βγαίνει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες λίγα μόλις 24ωρα μετά από άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα! Τότε, το 1963, βεβαίως, δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και Μάρεβες (!!!) για να επικροτήσουν! Εδώ, μια ανακοίνωση δεν κατάφεραν να κάνουν οι έρμοι!

Πάντως, πιστεύω πως ο Γκουαϊδό, πολύ θα τον γούσταρε τον πρωινό πατσά, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, στο φινάλε της ταινίας! Εντάξει, απέτυχε η... επανάστασις, δεν θα μείνουμε και με άδεια στομάχια. Να τη δείτε την ταινία αν είστε λίγο υποψιασμένοι. Ξαναλέω: δεν μιλάμε για λαϊκή κωμωδία. Μιλάμε όμως για ένα πολύ σπουδαίο φιλμ, που απαιτεί μίνιμουμ ανοχής από τον θεατή, για να την απολαύσει. Enjoy!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Neo Films!

«Τι είσαι πρόθυμος να κάνεις για τον τόπο σου;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κυνηγώντας την επανάσταση, οι κυνηγημένοι επαναστάτες

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Κορσικανός σκηνοθέτης Thierry de Peretti, μετά το «Les Apaches» (2013). Η ταινία εκείνη είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».

Η ταινία Ο Κορσικανός (Une Vie Violente) είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της επίσης στο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής», χωρίς όμως να διαγωνίζεται, το 2017. Συμμετείχε και στο φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Σεβίλης, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου.

Η υπόθεση: Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί κι ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο Στεφάν είναι ένας νεαρός αστός, που αφελώς συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή, όπου ριζοσπαστικοποιείται. Μαζί με παιδικούς του φίλους και συντρόφους του συμμετέχει στη δημιουργία μιας μαρξιστικής οργάνωσης, που προστίθεται στη μεγάλη λίστα των οργανώσεων οι οποίες – θεωρητικά όλες – έχουν ως στόχο την ανεξαρτησία. Πέρα όμως από τις απελευθερωτικές οργανώσεις υπάρχει και το οργανωμένο έγκλημα και τα πράγματα μπερδεύονται. Κάποια στιγμή, προκειμένου να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο, διαφεύγει στο Παρίσι. Μετά από κάποια χρόνια, ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον, σε έναν ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του.

Η άποψή μας: Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μια τέτοια ταινία, που ασχολείται με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που βάζει την πολιτική μέσα στο μείγμα της, που κάνει τους τόσο απαραίτητους παραλληλισμούς με τη σύγχρονη έξαρση των εθνικιστικών τάσεων απανταχού στον κόσμο – και κυρίως στην Ευρώπη – και που διαθέτει πίσω από την κάμερα και στο σενάριο έναν άνθρωπο ο οποίος τα γνωρίζει όλα αυτά από πρώτο χέρι, θα έπρεπε να είναι στην «must see» λίστα κάθε σινεφίλ, που σέβεται τον εαυτό του. Οι αρετές είναι μπόλικες και ολοφάνερες. Το ίδιο ολοφάνερα, όμως, είναι και τα μεγάλα προβλήματα της ταινίας, που εντέλει φτάνουν στο σημείο να υπερκεράσουν τα προτερήματα. Το βασικότερο πρόβλημα είναι η περίφημη γαλλική... πολυλογία! Και να φανταστεί κανείς ότι οι Κορσικανοί δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε γαλλικό!

Κι όμως. Υπάρχουν πάρα πολλές διαλογικές σκηνές μέσα στην ταινία, όπου ο ήρωάς μας και διάφοροι άλλοι συζητούν με ζέση για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Και μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε... Και ο λόγος είναι πυκνός. Και ο θεατής αδυνατεί να τον (παρ)ακολουθήσει. Κι αυτό επειδή η πληροφορία ανά δευτερόλεπτο ξεπερνά τη μέση εγκεφαλική λειτουργία ενός πλήρως εν εγρηγόρσει ανθρώπου. Είναι ολοφάνερο το γεγονός ότι ο de Peretti ήθελε να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικόνα για το τι συνέβαινε τότε στην Κορσική. Ναι, αλλά οι ήρωες είναι πολλοί. Ναι, αλλά αυτά που θέλει να πει είναι πάρα πολλά. Και ο φιλμικός χρόνος σχετικά περιορισμένος. Στα 107 λεπτά που διαρκεί η ταινία, θαρρείς και αναγκάζεσαι να τρέξεις σε σπριντ 100 μέτρων μια απόσταση μαραθωνίου! Ε, αυτό δεν γίνεται. Οπότε ακόμα και ο πιο καλόβολος θεατής πετιέται έξω από την ταινία γιατί απλά δεν προλαβαίνει.

Η ταινία δημιουργεί απόσταση με τον θεατή, η οποία ποτέ δεν καλύπτεται. Το παράδοξο (χμ, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο παράδοξο) είναι πως οι σκηνές χωρίς λόγο είναι εκείνες που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Όπως εκείνη στην αρχή, με την εκτέλεση και το κάψιμο του αυτοκινήτου μέσα στα ελαιόδεντρα. Με την κάμερα να βρίσκεται στην σωστή απόσταση, ψυχρός παρατηρητής, ακούνητη, χωρίς «λογοκρισία» αλλά και χωρίς να προσπαθεί να κάμει τη βία ελκυστική, με σωστή «χορογραφία» της δράσης, με το σοκ της άπλετης βίας να ταρακουνάει τον θεατή και γενικά με ένα στήσιμο – μάθημα του πως γυρίζεις μια τέτοια σκηνή! Αυτό, μάλιστα. Ότι ακολουθεί, όμως, δυστυχώς, απογοητεύει. Έξυπνη η χρήση υλικού από πραγματικές επιθέσεις μέσα στο μυθοπλαστικό περιβάλλον, δίνει μια επιπλέον νότα αυθεντικότητας και επείγοντος. Αυθεντικότητα που προσφέρουν τα γυρίσματα στην Κορσική, η χρήση της τοπικής ντοπολαλιάς και η συμμετοχή ημιεπαγγελματιών ηθοποιών από την περιοχή. Πέρα από την αρχική σκηνή μου έκανε φοβερή εντύπωση η σκηνή με τις γυναίκες που συζητάνε. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος της ταινίας είναι ένας κατά βάση ανδρικός κόσμος, όπου οι γυναίκες είναι απλώς αντικείμενα του πόθου και μη δρώντα όντα, ικανά να κινήσουν το μοχλό της ιστορίας (λίγο φάουλ αυτό, έτσι;).

Στη σκηνή στο τραπέζι, λοιπόν, είναι τρομερή η αίσθηση που βγαίνει από το παίξιμο των γυναικών και από τον διάλογο, ότι δηλαδή όλα αυτά είναι δικαιολογημένα! Ότι όλη αυτή η βία, όλοι αυτοί οι σκοτωμοί, είναι δικαιολογημένοι! Με μια αίσθηση τιμής, πάνω από όλα! Με χαροκαμένες μητέρες απλά να δέχονται στωικά την κατάσταση και – να τολμήσω; - να προσπαθούν να την ελαφρύνουν με κάτι σαν χιούμορ! Γουάου! Το άλλο που μου έκανε εντύπωση και που προσμετράται στα υπέρ του σκηνοθέτη, είναι η αίσθηση αποκλεισμού και μόνιμης απειλής που βιώνει ο βασικός πρωταγωνιστής (απλά διεκπεραιωτικός ως ερμηνεία, να τα λέμε κι αυτά), από τη στιγμή που επιστρέφει στη γενέτειρά του.

Αυτή η βίαιη ζωή (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), ε, δεν παλεύεται, όπως και να το κάνεις. Πρέπει να έχεις άντερα για να αντέξεις. Και βεβαίως, υπάρχει κι αυτό που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά» και συγκεκριμένα στο τραγούδι «Η μπαλάντα του οπερατέρ» (με αφορμή τη Χιλή και τον Αλιέντε): «Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα – από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Κάθε επανάσταση ξεκινάει από την καρδιά! Οι Βράχοι της Ελευθερίας (Cliffs of Freedom) του Van Ling είναι η ιστορία ενός άτυχου έρωτα μεταξύ μιας νεαρής Ελληνίδας χωριατοπούλας και ενός Τούρκου αξιωματικού, κατά την αυγή του πολέμου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 1821. Η εικοσάχρονη Άννα-Χριστίνα ερωτεύεται τον Συνταγματάρχη Ταρίκ, ένα ανερχόμενο αστέρι του τουρκικού στρατού, που έχει μεγάλες αμφιβολίες για τις βάρβαρες μεθόδους διακυβέρνησης των συμπατριωτών του και που της είχε χαρίσει τη ζωή όταν ήταν παιδί και βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού… αλλά το εκκολαπτόμενο ειδύλλιό τους φέρνει τραγωδία στην οικογένεια και στο χωριό της. Ορκισμένη να εκδικηθεί τους Τούρκους, η Χριστίνα λαμβάνει μέρος στην ελληνική επανάσταση και αναπόφευκτα γίνεται τοπικό σύμβολο του ελληνικού κινήματος αντίστασης, εμπνέοντας τους συμπατριώτες της και προκαλώντας την οργή των Τούρκων, που προσφέρουν αμοιβή για το κεφάλι της. Έχοντας πιστέψει ότι θα μπορούσε να αφήσει πίσω τα συναισθήματά της, η Χριστίνα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον άνδρα, που την αγαπά ακόμη και θέλει να την κρατήσει ασφαλή αλλά που τώρα του έχουν αναθέσει την αιχμαλωσία της. Οι συναντήσεις και οι αψιμαχίες τους οδηγούν αναπόφευκτα σε μια τραγική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης μάχης μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων που θα αλλάξει την πορεία της ιστορίας.

Την Ελληνίδα χωριατοπούλα Άννα Χριστίνα που γίνεται σύμβολο της Επανάστασης υποδύεται η Tania Raymonde. Τον Οθωμανό συνταγματάρχη οπαδό της διπλωματίας Ταρίκ υποδύεται ο Jan Uddin. Τον αμείλικτο αρχηγό των γενίτσαρων και συμπολεμιστή του Ταρίκ υποδύεται ο Raza Jaffrey. Τη γιαγιά της Άννας Χριστίνας και μάντισσα του χωριού υποδύεται η Patti LuPone. Τον Έλληνα δάσκαλο του Ταρίκ και σοφό σύμβουλο Θανάση υποδύεται ο Christopher Plummer. Τον περιπλανώμενο και Έλληνα επαναστάτη κατάσκοπο Σταύρο υποδύεται ο Kevin Corrigan. Τον Έλληνα φοροεισπράκτορα και συνεργάτη των Τούρκων Χρήστο υποδύεται ο Billy Zane. Τον δυνατό και επαναστάτη ξάδερφο της Άννας Χριστίνας, Βαγγέλη, υποδύεται ο Dino Kelly. Τον ευαίσθητο και αφοσιωμένο ξάδερφο της Άννας Χριστίνας Δημήτρη υποδύεται ο Jamie Ward. Τον πατέρα της Άννας Χριστίνας και αξιοσέβαστο αρχηγό του χωριού Κωνσταντίνο υποδύεται ο Costas Mandylor. Τον Έλληνα επαναστάτη, αρχηγό στρατοπέδου και σφοδρό υπέρμαχο της ελευθερίας Γρηγόρη υποδύεται ο Simon Kassianides. Τη συνονόματη θεία της Άννας Χριστίνας και θρυλική Ελληνίδα που μαρτύρησε υποδύεται η Raquel Cassidy. Την μητέρα της Άννας Χριστίνας και πιστή σύζυγο του Κωνσταντίνου, Βαρβάρα υποδύεται η Ruth Gemmell. Τον Τούρκο διοικητή και ανυποχώρητο γραφειοκράτη Μουσταφά Μπεϊ υποδύεται ο Carlo Rota. Τον Τούρκο στρατιωτικό σύμβουλο του Μουσταφά Μπεϊ Γκαζί Χαλίφη υποδύεται ο Ivan Kaye.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Οι ήρωες ζουν για πάντα! Modo στην αφρικανική διάλεκτο κικούγιου (διάλεκτος των σουαχίλι) σημαίνει άνθρωπος, άτομο, πρόσωπο. Είναι ένα ουσιαστικό ελεύθερο συνδηλώσεων σε ότι αφορά την ηλικία ή το φύλλο, γεγονός που το καθιστά ιδανικό για το όνομα του alter ego της πρωταγωνίστριας της ταινίας, η οποία έχει δύο αντισυμβατικές ιδιότητες, είναι παιδί και μάλιστα κορίτσι. Έτσι, ο τίτλος Σούπα Μόντο (Supa Modo) επιχειρεί μια έμμεση αναφορά στο βασικό θέμα της ταινίας, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ήρωας. Δηλαδή το πρόθημα Super (το οποίο στον τίτλο έχει αποτυπωθεί φωνητικά, όπως θα το προέφερε ένα παιδί της Κένυας) μπορεί να μπει μπροστά από το όνομα οποιουδήποτε. Η 9χρονη Τζο λατρεύει τις ταινίες δράσης και ονειρεύεται να γίνει υπερηρωίδα. Η μεγαλύτερή της επιθυμία είναι να γυρίσει μια ταινία και να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτήν. Στη φαντασία της ξεχνάει ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ασθένειάς της. Όταν η αδερφή της αγανακτεί βλέποντας το εύθυμο κορίτσι να σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο που του απομένει ξαπλωμένο στο κρεβάτι, ενθαρρύνει την Τζο να πιστέψει στις μαγικές της δυνάμεις και πείθει όλους τους συγχωριανούς να την βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Στην ταινία του Κενυάτη Likarion Wainaina που απέσπασε αμέτρητα βραβεία στα διεθνή φεστιβάλς που προβλήθηκε πρωταγωνιστούν οι Stycie Waweru, Marrianne Nungo, Nyawara Ndambia, Johnson Fish Chege, Humphrey Maina.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Νεανικό Πλάνο!

Αληθινή Αγάπη! Η ταινία Αγάπη Είναι (C'est Ça l'Amour / Real Love) της Claire Burger έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, στο τμήμα Giornate degli Autori όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Στη συνέχεια, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας & Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Les Arcs, ενώ συμμετείχε και στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ζυρίχης καθώς και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Tο 2014, η Claire Burger είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα (Camera d’Or) στο Φεστιβάλ Καννών ως συν-σκηνοθέτιδα της ταινίας Party Girl, και δίκαια συγκαταλέγεται στις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά. Βρισκόμαστε στην πόλη Φορμπάχ, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Από τότε που η σύζυγος του αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, ο Μάριο μεγαλώνει μόνος του τις κόρες του. Η Φρίντα, 14 χρονών, τον κατηγορεί ότι είναι δική του ευθύνη που έφυγε η μητέρα της. Η Νίκι, 17 χρονών, ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Ταυτόχρονα, ο Μάριο περιμένει τη σύζυγο του να επιστρέψει.

Στην ταινία, παραγωγής Γαλλίας και Βελγίου, πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Βέλγος ηθοποιός και σκηνοθέτης Bouli Lanners, που δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ως ένας πατέρας που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις έφηβες κόρες του και τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του μετά την απόφαση της συζύγου του να χωρίσουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την One from the Heart!

Είχα το όνειρο μου, το ποδήλατο μου! Από τον δημιουργό του πολυαγαπημένου και πολυδιαβασμένου “Μικρού Νικόλα”, Jean-Jacques Sempé, έρχεται μία υπέροχη ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας, στην “αξιαγάπητη” ταινία Ο Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης (Raoul Taburin a un Secret) του Pierre Godeau που θα απολαύσει όλη η οικογένεια! Αν χρειάζεσαι κάτι που έχει να κάνει με ποδήλατο, τότε ένας είναι ο άνθρωπός σου: ο Ραούλ Τροχίδης! Είναι ο επίσημος μηχανικός ποδηλάτων του Σαν Σερόν, ενός πανέμορφου μικρού χωριού στη νότια Γαλλία, οι κάτοικοι του οποίου τον θαυμάζουν ως τον απόλυτο… ήρωα-ποδηλάτη. Όμως, ο Ραούλ έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό: ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες! Όταν, όμως, πιάνει φιλίες με έναν φωτογράφο, ο οποίος θέλει να τον φωτογραφίσει εν δράσει, να τρέχει δηλαδή καβάλα στο ποδήλατο, ο Ραούλ τα βρίσκει σκούρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την φωτογράφιση, αλλά η στιγμή της αλήθειας έχει φτάσει και τελικά δεν είναι ο μόνος που κρύβει μυστικά...

Πρωταγωνιστούν οι Benoît Poelvoorde, Edouard Baer, Suzanne Clément.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Εφηβικό πνεύμα! Το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου του Max Minghella, που με το Teen Spirit κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, είχε γίνει το 2009 με το 90% των διαλόγων να είναι στα πολωνικά. Αποδείχθηκε φοβερά δύσκολο να βρουν κάποια πρωταγωνίστρια που θα μπορούσε να τραγουδήσει και να παίξει σε δύο γλώσσες και έτσι οι παραγωγοί της ταινίας αποφάσισαν να ανακοινώσουν την ταινία χωρίς ονόματα πρωταγωνιστών και να δουλέψουν με Πολωνούς ηθοποιούς. Το μοναδικό pop αποτέλεσμα της ταινίας οφείλεται σε μια υπέροχη ομάδα φίλων που αποτελείται από τον μέχρι πρότινος ηθοποιό (The Social Network, The Handmaid's Tale) και πλέον δημιουργό Max Minghella, στον βραβευμένο με BAFTA ηθοποιό Jamie Bell (Τα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ, Μπίλι Έλιοτ) που βρέθηκε πίσω από τη διεύθυνση παραγωγής και τη χαρισματική διευθύντρια φωτογραφίας Autumn Durald που με τη ιδιαίτερη ματιά της απογείωσε το αισθητικό αποτέλεσμα. Η Βάιολετ, μια ντροπαλή έφηβη που ζει στη Νήσο Γουάιτ της Αγγλίας, ονειρεύεται να γίνει διάσημη τραγουδίστρια της ποπ μουσικής έτσι ώστε να ξεφύγει από τη μικρή πόλη που ζει και τη διαλυμένη οικογένειά της. Με τη βοήθεια ενός απροσδόκητου μέντορα, η Βάιολετ θα μπει σε έναν διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού που όμως θα δοκιμάσει την εντιμότητα, το ταλέντο και τη φιλοδοξία της.

Πρωταγωνίστρια του φιλμ είναι η Elle Fanning (Η Αποπλάνηση, Neon Demon) που πήρε τον ρόλο στέλνοντας στην παραγωγή ένα βίντεο από μια ζωντανή εμφάνιση που είχε κάνει το 2016 με τον Woodkid σε ένα μουσικό φεστιβάλ. Η Fanning χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας για τον ρόλο, ένα διάστημα στο οποίο συνεργάστηκε με τον μουσικό παραγωγό Marius De Vries και τον παραγωγό του La La Land, Fred Berger.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Coup d'état! 22 Μαΐου 1963. Δυσαρεστημένοι με την υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού σχεδιάζει ένα πραξικόπημα στην Άγκυρα ώστε να ανατρέψει την υπάρχουσα κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, οι συνωμότες τους έχουν αναλάβει τη σημαντική αποστολή της κατάληψης του Κρατικού Ραδιοφωνικού Σταθμού ώστε να μπορέσουν να προβούν στην επίσημη ανακοίνωση του πραξικοπήματος. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει σύμφωνα με το σχέδιο. Αντιμέτωποι με πολλά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης μιας ξαφνικής καταιγίδας, καθώς και την απουσία του τεχνικού του ραδιοφωνικού σταθμού, μια προδοσία, την παντελή έλλειψη πληροφοριών από την Άγκυρα και τη δική τους αναποτελεσματικότητα, οι συνωμότες αγωνίζονται για να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους και να ανακοινώσουν την επιτυχία του πραξικοπήματος - χωρίς να γνωρίζουν όμως αν το πραξικόπημα στην πρωτεύουσα όντως πραγματοποιήθηκε. Η ταινία Το Πραξικόπημα (Anons / The Announcement) του Mahmut Fazil Coskun είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα και διηγείται την ιστορία μίας και μόνο νύχτας, και αποτελεί μια καυστική απεικόνιση του αβέβαιου πολιτικού παρελθόντος και παρόντος της Τουρκίας. Η Βρετανική πολιτική σάτιρα συναντά την ευφυή κωμωδία σε μια ταινία που τονίζει τον παραλογισμό της ιστορίας της, χωρίς ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από απολύτως σοβαρή.

Πρωταγωνιστούν οι Ali Seckiner Alici, Tarhan Karagöz, Murat Kiliç.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Neo Films!