Movies Ltd

Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας ξέρουν από...κατηφοριές!

του zerVo (@moviesltd)

Φαντάζομαι πως χρόνο με τον χρόνο, το ένα μετά το άλλο τα έργα του πολύ σπουδαίου καλλιτέχνη Sempé, είτε σε αυτά συμμετείχε μόνο στο σκίτσο, είτε είχε την πλήρη τους επιμέλεια, θα διαβούν το μονοπάτι από το έντυπο στην μεγάλη οθόνη. Και όχι άδικα, αφού οι ιστορίες που έχει προσφέρει ο άνθρωπος που με το πενάκι του έδωσε πνοή στον Μικρό Νικόλα και στα κείμενα του Goscinny, μηδεμιάς εξαιρουμένης, είναι ανθρώπινες, ειλικρινείς, βγάζουν τον προβληματισμό τους και το κυριότερο, δύνανται να παρακολουθηθούν άνετα από τα κοινά πασών των ηλικιών. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του Αξιαγάπητου κυρίου Τροχίδη. Κατά κόσμον, Raoul Taburin...

Από τα πιο αγαπητά στελέχη της μικρής κοινωνίας του επαρχιακού χωριού στους καταπράσινους πρόποδες των Άλπεων, είναι ο Ραούλ Ταμπουρέν, ο πιο φημισμένος μάστορας ποδηλάτων, ίσως σε ολάκερη την Γαλλία. Δεν υπάρχει ζημιά που να μην μπορεί να την φέρει βόλτα ο μεσήλικας με την μπλε φόρμα, από την πιο απλή μέχρι την πιο πολύπλοκη, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλει όλη του την τέχνη, έστω και στο μέσον κάποιας ειδικής διαδρομής του αγωνιώδους Τουρ Ντε Φρανς. Παρότι εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, δεν έχει βγει ποτέ του από το συνεργείο - παράδεισο του, χώρο επαγγελματικό που τρέφει την φαμίλια του, την όμορφη κυρά του, Μαντλέν και τα δυο τους ανήλικα παιδιά, εντούτοις ο διαβόητος Κύριος Τροχίδης κρύβει βαθιά μέσα του ένα μυστικό που κανείς δεν μπορεί καν να διανοηθεί: Δεν γνωρίζει ο ίδιος να κάνει ποδήλατο!!!!

Και να πεις πως δεν το προσπάθησε ο φουκαράς από πιτσιρίκος στα καλντερίμια του Οβέρν να σταθεί στις δύο ρόδες? Πάντοτε το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό! Τούμπα και άντε πάλι από την αρχή. Και προς τεράστια, μάλιστα, ειρωνεία της τύχης, δεν υπάρχει ούτε ένας στον περίγυρο που να μην τον θεωρεί ως μάγο του βολάν, χάρη στο ακροβατικό που κατάφερε μια φορά κι έναν καιρό, χάνοντας τον έλεγχο του δικύκλου στην πραγματικότητα, κάνοντας όμως δυο στροφές γύρω από τον άξονα του πριν προσγειωθεί ανώμαλα στα νερά της παγωμένης λίμνης. Αυτός και αν είναι ο κορυφαίος αρτίστας, εκείνος που κανένα πετάλι δεν μοιάζει ικανό να τον βάλει πλάτη. Τι κι αν στην αλήθεια ο καημένος ποτέ του δεν μπόρεσε να κρατήσει ισορροπία, δίχως τις βοηθητικές? Τουλάχιστον ο ίδιος είναι καλυμμένος, έχοντας δώσει όρκο / κάλυψη στην λατρεμένη του σύζυγο πως ποτέ δεν θα ξανακαβαλήσει Βέλαμος, βγάζοντας από τον νου της τους φόβους μην πάθει κανένα κακό από την περικολοζαμέντε οδήγηση του (...) και απογοητεύοντας συνάμα τους συγχωριανούς του, που μέσα τους καρτερούσαν καινούργια κόλπα από τον κορυφαίο ποδηλάτη!

Ζεστή και άκρως ελκυστική στο μάτι είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που ο Sempé συνέγραψε και σκιτσάρησε προς στα στερνά της μεγάλης του καριέρας. Ο βασικότερος λόγος της τραβηχτικότητας της, αφορά στο διαρκώς - πλην μόνο μιας βροχερής σκηνής - ηλιόλουστο φόντο, με τον καταγάλανο ουρανό και τα πανέμορφα σε τόνους μοβ λεβάντας τοπία της περιφέρειας του Ντρομ στην Νοτιοανατολική Γαλλία, που κυριολεκτικά ανοίγουν διάπλατα την ψυχή του θεατή. Μπροστά σε αυτό το μοναδικό σκηνικό, ο σκηνοθέτης Pierre Godeau, γνώριμος μας από την δραματική του Juliette, αλλά και από το παράξενα ερωτικής υφής Παράφορα (Éperdument), στήνει την συμμαζεμένη χρονικά σε 90 μόλις λεπτά αφήγηση του, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του, ακριβώς τα ίδια που προτιμά και ο συγγραφέας: Την νοσταλγία και τον σουρεαλισμό.

Το πρώτο σχεδόν μισό του Raoul Taburin, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν του επισκευαστή, στα νεανικά του χρόνια, από παιδί, ίσαμε τον καιρό της ενηλικίωσης του, μέσα από αναμνήσεις που ο ίδιος αφηγείται, για τον μοναδικό του πατέρα, την γειτονιά, τα πρώτα σκιρτήματα στην καρδιά, αλλά και την παντοτινή αγωνία για την αποτυχημένη ποδηλασία. Το δεύτερο ημίχρονο, εκεί που θα βρει περισσότερα κοινά στοιχεία το 50 γύρω ηλικιακά κοινό της πλατείας, μοιάζει λιγότερο ενδιαφέρον και κάπως άνισα ανατρεπτικό, ενόσω το βίλατζ θα επισκεφθεί ο πιο διάσημος φωτορεπόρτερ της χώρας (ιδανικός ο Edouard Baer) για να τραβήξει πλάνα για το νέο του λεύκωμα. Και φυσικά σε αυτό θα θελήσει να συμπεριλάβει την μυθική μορφή του Ταμπουρέν, πάνω στο δίτροχο, όπως ακριβώς του αξίζει. Νομίζει...

Ποιητικά, αλληγορικά και συμβολικά οδηγείται λοιπόν στην έξοδο του το στόρυ, που παρόλες τις σεναριακές λούπες, γύρω από το μπορεί - δεν μπορεί, ουδέποτε βαρύνει τον θεατή του. Αιτία κύρια, η αξιαγάπητη - εδώ και αν ταιριάζει ο προσδιορισμός - εμφάνιση του καταπληκτικού Βέλγου ρολίστα Benoît Poelvoorde, που μέσα από την αφέλεια των κινήσεων, αλλά και την μελαγχολία στην όψη, δίνει μια ιδιαίτερη υπόσταση στην εικόνα του, σε απόγνωση, έστω και για τόσο ασήμαντη αφορμή, άντρα. Ασήμαντη για όλους εμάς, δηλαδή, που μπορούμε να αποδεχτούμε πανεύκολα την αδυναμία του να σταθεί έστω στην σέλα. Όχι για εκείνον όμως, που το τιμόνι, η αλυσίδα, το δυναμό και η κόντρα, ορίζουν την ζωή του ολάκερη. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα του, που ξέρουν καλά από ανηφοριές. Εχμ, όχι και τόσο από κατηφοριές είναι η αλήθεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

«Εκάμαμεν επανάστασιν»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ράδιο... αρβύλα!

Ο Mahmut Fazıl Coşkun ξεκίνησε την πορεία του στο χώρο του κινηματογράφου με τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ το 2000. Γύρισε την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας «Uzak Ihtima» (Wrong Rosary) το 2009, για την οποία απέσπασε πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία συμπεριλαμβανομένου του βραβείου «Tiger» στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ και των βραβείων καλύτερου σεναρίου και σκηνοθεσίας τουρκικής ταινίας της χρονιάς στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης. Η ταινία προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τον τίτλο «Λάθος κομποσκοίνι». Η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του «Yozgat Blues» ολοκληρώθηκε το 2013 κι έλαβε μέρος επίσης σε μια σειρά από σημαντικά φεστιβάλ, όπως εκείνα του Σαν Σεμπαστιάν, της Βαρσοβίας και του Γκέτεμποργκ.

Η ταινία Το Πραξικόπημα (Anons) είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Orizzonti», όπου και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία τη σημείωσε στο περασμένο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η υπόθεση: 22 Μαΐου 1963. Απογοητευμένοι από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Τουρκία, μια ομάδα στρατιωτικών οργανώνει πραξικόπημα για να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση στην Άγκυρα. Την ίδια στιγμή, στην Κωνσταντινούπολη, οι συνεργάτες τους έχουν επωμιστεί τη ζωτικής σημασίας αποστολή να καταλάβουν τον Εθνικό Ραδιοφωνικό Σταθμό προκειμένου να ανακοινώσουν ραδιοφωνικά την επιβαλλόμενη δικτατορία. Τίποτα δεν προχωράει όμως σύμφωνα με το σχέδιο. Οι... πραξικοπηματίες θα συναντήσουν μια σειρά από εμπόδια: μια ξαφνική νεροποντή, διαρκείς διακοπές ρεύματος, έναν προδότη ανάμεσά τους, τη μη λήψη πληροφοριών και νέων από την Άγκυρα, τη δική τους ανικανότητα και κυρίως την αδυναμία να βρουν τον τεχνικό του ραδιοφώνου, ο οποίος θα θέσει τον σταθμό εν λειτουργία προκειμένου να διαβαστεί η ανακοίνωση. Θα καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους; Και θα έχει τελικά το πραξικόπημα... επιτυχία;

Η άποψή μας: Ρε τους γείτονες, είδατε τι γυρίζουν; Σε μια χώρα όπου τρεις και λίγο συνέβαινε (όχι και τόσο παλιά) κι ένα πραξικόπημα, σε μια χώρα όπου ο Ερντογάν κυβερνά σήμερα κι εδώ και πολλά πολλά χρόνια ωσάν σουλτάνος, ήτοι, λίγο... λιγότερο από δικτάτορας, σε μια χώρα με εν πολλοίς σε καταστολή μπόλικες δημοκρατικές κατακτήσεις, ευνόητες και προφανείς για άλλα κράτη, ανθίζει ένα σινεμά πολυποίκιλο. Που – εννοείται – έχει και τα εμπορικά του, διαθέτει όμως και ταινίες που αψηφούν θαρρείς κινδύνους και πιθανές λογοκρισίες και «σκίζουν» στα κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο! Δίπλα σε κάθε δημοφιλές (και στη χώρα μας) τούρκικο σίριαλ λοιπόν να σου κι ένας Nuri Bilge Ceylan. Έτσι προέκυψε και αυτή η τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό υβρίδιο ανάμεσα στο πολιτικό θρίλερ και τη σουρεαλιστική κωμωδία, με την τελευταία να κυριαρχεί όσο προχωράει η ταινία. Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τούρκικη εκδοχή του «Λούφα και παραλλαγή» αν ο σκηνοθέτης αποφάσιζε να γυρίσει μια εμπορική ταινία, όπως το είχε κάνει ο Περάκης! Αντ' αυτού, όμως, έμεινε πιστός στο όραμά του, αδιαφόρησε για το μεγάλο κοινό και δημιούργησε ένα τρομερό, φεστιβαλικό φιλμ, που θα εκτιμηθεί από λίγους κι εκλεκτούς γι' αυτό που είναι – κι όχι γι' αυτό που θα μπορούσε να είναι. Ο σκηνοθέτης ποτίζει την ταινία του με ένα χιούμορ εκπληκτικό, το οποίο όμως είναι περισσότερο εγκεφαλικό από τον μέσο όρο, και δεν αρέσει στις μάζες, που θέλουν το χιούμορ τους πιο χοντροκομμένο. Ας είναι. Η ταινία ξεκινάει σκληρά, με τη δολοφονία του ταξιτζή. Αρχικά, ο θεατής δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς βλέπει. Τι είναι αυτοί οι άνδρες; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Γιατί σκοτώνουν τον ταξιτζή;

Το όλον παραπέμπει περισσότερο σε νουάρ. Με τη δουλειά που έχει γίνει σε διεύθυνση φωτογραφίας και σε σκηνογραφία, να είναι σούπερ, και να επιτείνει ακριβώς αυτό το αίσθημα του νουάρ. Εξάλλου, όλη η ταινία, κατά τη διάρκεια μιας και μόνης νύχτας εξελίσσεται. Καθώς η ταινία προχωράει και αποσαφηνίζονται πρόσωπα και προθέσεις, το χιούμορ, όσο... deadpan και να είναι, έρχεται και σαρώνει τα πάντα! Η αναζήτηση του τεχνικού του ραδιοφώνου είναι όλα τα λεφτά! Και τα λόγια του μάνατζερ βγάζουν πολύ γέλιο: «Να πάμε να τον φέρουμε από το σπίτι του; Στην τελευταία δικτατορία, του '60, πάλι το ίδιο κάναμε»! Τέτοια. Οι τέσσερις κακομοίρηδες ετοιμάζουν δικτατορία και αναλώνονται στο πως θα είναι η ανακοίνωση, αν είναι σωστή γραμματικά και συντακτικά! Τρομερό γέλιο βγάζει όλη η φάση με τον ύμνο της Βόρειας Κορέας! Πολύ γέλιο βγάζει και όλο το σκηνικό με το ανέκδοτο σχετικά με το Μαρτίνι, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τους δύο Γερμανούς που πάνε σε αγγλική παμπ.

Αλλά, και πάλι, πρέπει να το τονίσω αυτό, για να μην παρεξηγηθώ: δεν μιλάμε για μια κωμωδία τύπου ξέρω 'γω «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος» (αν και οι πράξεις και οι αντιδράσεις των επίδοξων πραξικοπηματιών, σε τέτοιους παραπέμπει). Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και – θα το πω – και λίγο εκπαιδευμένος για να την εκτιμήσεις την ταινία. Ανέκφραστοι σαν τον Buster Keaton, βουτηγμένοι στην αμηχανία σαν τον κόσμο που δημιουργούν τα θεατρικά του Harold Pinter, τόσο ηλίθιοι όσο οι πιο άπληστοι ήρωες των αδελφών Coen και τόσο στο όριο του σουρεάλ, που αγγίζουν επίπεδα Roy Andersson! Η αντίστιξη με το σήμερα είναι ολοφάνερη. Και αυτό που εντυπωσιάζει πέρα όλων των άλλων, είναι και η λίγο «σταρχίδια μου» στάση του κόσμου, του απλού λαού, του απολιτίκ όχι επειδή δεν νοιάζεται, αλλά επειδή έχει να αντεπεξέλθει απέναντι σε μια πραγματικότητα, που δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια.

Είναι όπως ο στίχος του Ανδρέα Μικρούτσικου, από το τραγούδι που είπε με τον Ρασούλη (μάλλον το καλύτερο που έχει γράψει): «Καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία/ μα έχω το δράμα μου κι εγώ». Πάνε οι άλλοι να κάνουν πραξικόπημα. Φσ, καλή τύχη να πούμε. Από το φακό του σκηνοθέτη και από το σενάριο δεν λείπουν και άλλα, πολύ ενδιαφέροντα σχόλια: για τη μετανάστευση στη Γερμανία, που μοιάζει σαν σανίδα σωτηρίας, για τον έμμεσο πλουτισμό πολλών παρακρατικών και στρατιωτικών – όλη η φάση με τα ψυγεία, γενικά το πολιτικό σχόλιο είναι και έντονο και πετυχημένο και σύγχρονο. Και εντάξει, το timing της ταινίας είναι απίστευτο! Βγαίνει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες λίγα μόλις 24ωρα μετά από άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα! Τότε, το 1963, βεβαίως, δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και Μάρεβες (!!!) για να επικροτήσουν! Εδώ, μια ανακοίνωση δεν κατάφεραν να κάνουν οι έρμοι!

Πάντως, πιστεύω πως ο Γκουαϊδό, πολύ θα τον γούσταρε τον πρωινό πατσά, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, στο φινάλε της ταινίας! Εντάξει, απέτυχε η... επανάστασις, δεν θα μείνουμε και με άδεια στομάχια. Να τη δείτε την ταινία αν είστε λίγο υποψιασμένοι. Ξαναλέω: δεν μιλάμε για λαϊκή κωμωδία. Μιλάμε όμως για ένα πολύ σπουδαίο φιλμ, που απαιτεί μίνιμουμ ανοχής από τον θεατή, για να την απολαύσει. Enjoy!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Neo Films!

«Τι είσαι πρόθυμος να κάνεις για τον τόπο σου;»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κυνηγώντας την επανάσταση, οι κυνηγημένοι επαναστάτες

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Κορσικανός σκηνοθέτης Thierry de Peretti, μετά το «Les Apaches» (2013). Η ταινία εκείνη είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».

Η ταινία Ο Κορσικανός (Une Vie Violente) είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της επίσης στο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής», χωρίς όμως να διαγωνίζεται, το 2017. Συμμετείχε και στο φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Σεβίλης, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου.

Η υπόθεση: Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί κι ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο Στεφάν είναι ένας νεαρός αστός, που αφελώς συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή, όπου ριζοσπαστικοποιείται. Μαζί με παιδικούς του φίλους και συντρόφους του συμμετέχει στη δημιουργία μιας μαρξιστικής οργάνωσης, που προστίθεται στη μεγάλη λίστα των οργανώσεων οι οποίες – θεωρητικά όλες – έχουν ως στόχο την ανεξαρτησία. Πέρα όμως από τις απελευθερωτικές οργανώσεις υπάρχει και το οργανωμένο έγκλημα και τα πράγματα μπερδεύονται. Κάποια στιγμή, προκειμένου να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο, διαφεύγει στο Παρίσι. Μετά από κάποια χρόνια, ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον, σε έναν ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του.

Η άποψή μας: Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μια τέτοια ταινία, που ασχολείται με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που βάζει την πολιτική μέσα στο μείγμα της, που κάνει τους τόσο απαραίτητους παραλληλισμούς με τη σύγχρονη έξαρση των εθνικιστικών τάσεων απανταχού στον κόσμο – και κυρίως στην Ευρώπη – και που διαθέτει πίσω από την κάμερα και στο σενάριο έναν άνθρωπο ο οποίος τα γνωρίζει όλα αυτά από πρώτο χέρι, θα έπρεπε να είναι στην «must see» λίστα κάθε σινεφίλ, που σέβεται τον εαυτό του. Οι αρετές είναι μπόλικες και ολοφάνερες. Το ίδιο ολοφάνερα, όμως, είναι και τα μεγάλα προβλήματα της ταινίας, που εντέλει φτάνουν στο σημείο να υπερκεράσουν τα προτερήματα. Το βασικότερο πρόβλημα είναι η περίφημη γαλλική... πολυλογία! Και να φανταστεί κανείς ότι οι Κορσικανοί δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε γαλλικό!

Κι όμως. Υπάρχουν πάρα πολλές διαλογικές σκηνές μέσα στην ταινία, όπου ο ήρωάς μας και διάφοροι άλλοι συζητούν με ζέση για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Και μιλάνε και μιλάνε και μιλάνε... Και ο λόγος είναι πυκνός. Και ο θεατής αδυνατεί να τον (παρ)ακολουθήσει. Κι αυτό επειδή η πληροφορία ανά δευτερόλεπτο ξεπερνά τη μέση εγκεφαλική λειτουργία ενός πλήρως εν εγρηγόρσει ανθρώπου. Είναι ολοφάνερο το γεγονός ότι ο de Peretti ήθελε να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικόνα για το τι συνέβαινε τότε στην Κορσική. Ναι, αλλά οι ήρωες είναι πολλοί. Ναι, αλλά αυτά που θέλει να πει είναι πάρα πολλά. Και ο φιλμικός χρόνος σχετικά περιορισμένος. Στα 107 λεπτά που διαρκεί η ταινία, θαρρείς και αναγκάζεσαι να τρέξεις σε σπριντ 100 μέτρων μια απόσταση μαραθωνίου! Ε, αυτό δεν γίνεται. Οπότε ακόμα και ο πιο καλόβολος θεατής πετιέται έξω από την ταινία γιατί απλά δεν προλαβαίνει.

Η ταινία δημιουργεί απόσταση με τον θεατή, η οποία ποτέ δεν καλύπτεται. Το παράδοξο (χμ, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο παράδοξο) είναι πως οι σκηνές χωρίς λόγο είναι εκείνες που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Όπως εκείνη στην αρχή, με την εκτέλεση και το κάψιμο του αυτοκινήτου μέσα στα ελαιόδεντρα. Με την κάμερα να βρίσκεται στην σωστή απόσταση, ψυχρός παρατηρητής, ακούνητη, χωρίς «λογοκρισία» αλλά και χωρίς να προσπαθεί να κάμει τη βία ελκυστική, με σωστή «χορογραφία» της δράσης, με το σοκ της άπλετης βίας να ταρακουνάει τον θεατή και γενικά με ένα στήσιμο – μάθημα του πως γυρίζεις μια τέτοια σκηνή! Αυτό, μάλιστα. Ότι ακολουθεί, όμως, δυστυχώς, απογοητεύει. Έξυπνη η χρήση υλικού από πραγματικές επιθέσεις μέσα στο μυθοπλαστικό περιβάλλον, δίνει μια επιπλέον νότα αυθεντικότητας και επείγοντος. Αυθεντικότητα που προσφέρουν τα γυρίσματα στην Κορσική, η χρήση της τοπικής ντοπολαλιάς και η συμμετοχή ημιεπαγγελματιών ηθοποιών από την περιοχή. Πέρα από την αρχική σκηνή μου έκανε φοβερή εντύπωση η σκηνή με τις γυναίκες που συζητάνε. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος της ταινίας είναι ένας κατά βάση ανδρικός κόσμος, όπου οι γυναίκες είναι απλώς αντικείμενα του πόθου και μη δρώντα όντα, ικανά να κινήσουν το μοχλό της ιστορίας (λίγο φάουλ αυτό, έτσι;).

Στη σκηνή στο τραπέζι, λοιπόν, είναι τρομερή η αίσθηση που βγαίνει από το παίξιμο των γυναικών και από τον διάλογο, ότι δηλαδή όλα αυτά είναι δικαιολογημένα! Ότι όλη αυτή η βία, όλοι αυτοί οι σκοτωμοί, είναι δικαιολογημένοι! Με μια αίσθηση τιμής, πάνω από όλα! Με χαροκαμένες μητέρες απλά να δέχονται στωικά την κατάσταση και – να τολμήσω; - να προσπαθούν να την ελαφρύνουν με κάτι σαν χιούμορ! Γουάου! Το άλλο που μου έκανε εντύπωση και που προσμετράται στα υπέρ του σκηνοθέτη, είναι η αίσθηση αποκλεισμού και μόνιμης απειλής που βιώνει ο βασικός πρωταγωνιστής (απλά διεκπεραιωτικός ως ερμηνεία, να τα λέμε κι αυτά), από τη στιγμή που επιστρέφει στη γενέτειρά του.

Αυτή η βίαιη ζωή (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), ε, δεν παλεύεται, όπως και να το κάνεις. Πρέπει να έχεις άντερα για να αντέξεις. Και βεβαίως, υπάρχει κι αυτό που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά» και συγκεκριμένα στο τραγούδι «Η μπαλάντα του οπερατέρ» (με αφορμή τη Χιλή και τον Αλιέντε): «Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα – από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Κάθε επανάσταση ξεκινάει από την καρδιά! Οι Βράχοι της Ελευθερίας (Cliffs of Freedom) του Van Ling είναι η ιστορία ενός άτυχου έρωτα μεταξύ μιας νεαρής Ελληνίδας χωριατοπούλας και ενός Τούρκου αξιωματικού, κατά την αυγή του πολέμου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 1821. Η εικοσάχρονη Άννα-Χριστίνα ερωτεύεται τον Συνταγματάρχη Ταρίκ, ένα ανερχόμενο αστέρι του τουρκικού στρατού, που έχει μεγάλες αμφιβολίες για τις βάρβαρες μεθόδους διακυβέρνησης των συμπατριωτών του και που της είχε χαρίσει τη ζωή όταν ήταν παιδί και βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού… αλλά το εκκολαπτόμενο ειδύλλιό τους φέρνει τραγωδία στην οικογένεια και στο χωριό της. Ορκισμένη να εκδικηθεί τους Τούρκους, η Χριστίνα λαμβάνει μέρος στην ελληνική επανάσταση και αναπόφευκτα γίνεται τοπικό σύμβολο του ελληνικού κινήματος αντίστασης, εμπνέοντας τους συμπατριώτες της και προκαλώντας την οργή των Τούρκων, που προσφέρουν αμοιβή για το κεφάλι της. Έχοντας πιστέψει ότι θα μπορούσε να αφήσει πίσω τα συναισθήματά της, η Χριστίνα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον άνδρα, που την αγαπά ακόμη και θέλει να την κρατήσει ασφαλή αλλά που τώρα του έχουν αναθέσει την αιχμαλωσία της. Οι συναντήσεις και οι αψιμαχίες τους οδηγούν αναπόφευκτα σε μια τραγική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης μάχης μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων που θα αλλάξει την πορεία της ιστορίας.

Την Ελληνίδα χωριατοπούλα Άννα Χριστίνα που γίνεται σύμβολο της Επανάστασης υποδύεται η Tania Raymonde. Τον Οθωμανό συνταγματάρχη οπαδό της διπλωματίας Ταρίκ υποδύεται ο Jan Uddin. Τον αμείλικτο αρχηγό των γενίτσαρων και συμπολεμιστή του Ταρίκ υποδύεται ο Raza Jaffrey. Τη γιαγιά της Άννας Χριστίνας και μάντισσα του χωριού υποδύεται η Patti LuPone. Τον Έλληνα δάσκαλο του Ταρίκ και σοφό σύμβουλο Θανάση υποδύεται ο Christopher Plummer. Τον περιπλανώμενο και Έλληνα επαναστάτη κατάσκοπο Σταύρο υποδύεται ο Kevin Corrigan. Τον Έλληνα φοροεισπράκτορα και συνεργάτη των Τούρκων Χρήστο υποδύεται ο Billy Zane. Τον δυνατό και επαναστάτη ξάδερφο της Άννας Χριστίνας, Βαγγέλη, υποδύεται ο Dino Kelly. Τον ευαίσθητο και αφοσιωμένο ξάδερφο της Άννας Χριστίνας Δημήτρη υποδύεται ο Jamie Ward. Τον πατέρα της Άννας Χριστίνας και αξιοσέβαστο αρχηγό του χωριού Κωνσταντίνο υποδύεται ο Costas Mandylor. Τον Έλληνα επαναστάτη, αρχηγό στρατοπέδου και σφοδρό υπέρμαχο της ελευθερίας Γρηγόρη υποδύεται ο Simon Kassianides. Τη συνονόματη θεία της Άννας Χριστίνας και θρυλική Ελληνίδα που μαρτύρησε υποδύεται η Raquel Cassidy. Την μητέρα της Άννας Χριστίνας και πιστή σύζυγο του Κωνσταντίνου, Βαρβάρα υποδύεται η Ruth Gemmell. Τον Τούρκο διοικητή και ανυποχώρητο γραφειοκράτη Μουσταφά Μπεϊ υποδύεται ο Carlo Rota. Τον Τούρκο στρατιωτικό σύμβουλο του Μουσταφά Μπεϊ Γκαζί Χαλίφη υποδύεται ο Ivan Kaye.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Οι ήρωες ζουν για πάντα! Modo στην αφρικανική διάλεκτο κικούγιου (διάλεκτος των σουαχίλι) σημαίνει άνθρωπος, άτομο, πρόσωπο. Είναι ένα ουσιαστικό ελεύθερο συνδηλώσεων σε ότι αφορά την ηλικία ή το φύλλο, γεγονός που το καθιστά ιδανικό για το όνομα του alter ego της πρωταγωνίστριας της ταινίας, η οποία έχει δύο αντισυμβατικές ιδιότητες, είναι παιδί και μάλιστα κορίτσι. Έτσι, ο τίτλος Σούπα Μόντο (Supa Modo) επιχειρεί μια έμμεση αναφορά στο βασικό θέμα της ταινίας, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ήρωας. Δηλαδή το πρόθημα Super (το οποίο στον τίτλο έχει αποτυπωθεί φωνητικά, όπως θα το προέφερε ένα παιδί της Κένυας) μπορεί να μπει μπροστά από το όνομα οποιουδήποτε. Η 9χρονη Τζο λατρεύει τις ταινίες δράσης και ονειρεύεται να γίνει υπερηρωίδα. Η μεγαλύτερή της επιθυμία είναι να γυρίσει μια ταινία και να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτήν. Στη φαντασία της ξεχνάει ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ασθένειάς της. Όταν η αδερφή της αγανακτεί βλέποντας το εύθυμο κορίτσι να σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο που του απομένει ξαπλωμένο στο κρεβάτι, ενθαρρύνει την Τζο να πιστέψει στις μαγικές της δυνάμεις και πείθει όλους τους συγχωριανούς να την βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Στην ταινία του Κενυάτη Likarion Wainaina που απέσπασε αμέτρητα βραβεία στα διεθνή φεστιβάλς που προβλήθηκε πρωταγωνιστούν οι Stycie Waweru, Marrianne Nungo, Nyawara Ndambia, Johnson Fish Chege, Humphrey Maina.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Νεανικό Πλάνο!

Αληθινή Αγάπη! Η ταινία Αγάπη Είναι (C'est Ça l'Amour / Real Love) της Claire Burger έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, στο τμήμα Giornate degli Autori όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Στη συνέχεια, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας & Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Les Arcs, ενώ συμμετείχε και στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ζυρίχης καθώς και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Tο 2014, η Claire Burger είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα (Camera d’Or) στο Φεστιβάλ Καννών ως συν-σκηνοθέτιδα της ταινίας Party Girl, και δίκαια συγκαταλέγεται στις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά. Βρισκόμαστε στην πόλη Φορμπάχ, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Από τότε που η σύζυγος του αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, ο Μάριο μεγαλώνει μόνος του τις κόρες του. Η Φρίντα, 14 χρονών, τον κατηγορεί ότι είναι δική του ευθύνη που έφυγε η μητέρα της. Η Νίκι, 17 χρονών, ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Ταυτόχρονα, ο Μάριο περιμένει τη σύζυγο του να επιστρέψει.

Στην ταινία, παραγωγής Γαλλίας και Βελγίου, πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Βέλγος ηθοποιός και σκηνοθέτης Bouli Lanners, που δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ως ένας πατέρας που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις έφηβες κόρες του και τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του μετά την απόφαση της συζύγου του να χωρίσουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την One from the Heart!

Είχα το όνειρο μου, το ποδήλατο μου! Από τον δημιουργό του πολυαγαπημένου και πολυδιαβασμένου “Μικρού Νικόλα”, Jean-Jacques Sempé, έρχεται μία υπέροχη ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας, στην “αξιαγάπητη” ταινία Ο Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης (Raoul Taburin a un Secret) του Pierre Godeau που θα απολαύσει όλη η οικογένεια! Αν χρειάζεσαι κάτι που έχει να κάνει με ποδήλατο, τότε ένας είναι ο άνθρωπός σου: ο Ραούλ Τροχίδης! Είναι ο επίσημος μηχανικός ποδηλάτων του Σαν Σερόν, ενός πανέμορφου μικρού χωριού στη νότια Γαλλία, οι κάτοικοι του οποίου τον θαυμάζουν ως τον απόλυτο… ήρωα-ποδηλάτη. Όμως, ο Ραούλ έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό: ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες! Όταν, όμως, πιάνει φιλίες με έναν φωτογράφο, ο οποίος θέλει να τον φωτογραφίσει εν δράσει, να τρέχει δηλαδή καβάλα στο ποδήλατο, ο Ραούλ τα βρίσκει σκούρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την φωτογράφιση, αλλά η στιγμή της αλήθειας έχει φτάσει και τελικά δεν είναι ο μόνος που κρύβει μυστικά...

Πρωταγωνιστούν οι Benoît Poelvoorde, Edouard Baer, Suzanne Clément.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Εφηβικό πνεύμα! Το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου του Max Minghella, που με το Teen Spirit κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, είχε γίνει το 2009 με το 90% των διαλόγων να είναι στα πολωνικά. Αποδείχθηκε φοβερά δύσκολο να βρουν κάποια πρωταγωνίστρια που θα μπορούσε να τραγουδήσει και να παίξει σε δύο γλώσσες και έτσι οι παραγωγοί της ταινίας αποφάσισαν να ανακοινώσουν την ταινία χωρίς ονόματα πρωταγωνιστών και να δουλέψουν με Πολωνούς ηθοποιούς. Το μοναδικό pop αποτέλεσμα της ταινίας οφείλεται σε μια υπέροχη ομάδα φίλων που αποτελείται από τον μέχρι πρότινος ηθοποιό (The Social Network, The Handmaid's Tale) και πλέον δημιουργό Max Minghella, στον βραβευμένο με BAFTA ηθοποιό Jamie Bell (Τα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ, Μπίλι Έλιοτ) που βρέθηκε πίσω από τη διεύθυνση παραγωγής και τη χαρισματική διευθύντρια φωτογραφίας Autumn Durald που με τη ιδιαίτερη ματιά της απογείωσε το αισθητικό αποτέλεσμα. Η Βάιολετ, μια ντροπαλή έφηβη που ζει στη Νήσο Γουάιτ της Αγγλίας, ονειρεύεται να γίνει διάσημη τραγουδίστρια της ποπ μουσικής έτσι ώστε να ξεφύγει από τη μικρή πόλη που ζει και τη διαλυμένη οικογένειά της. Με τη βοήθεια ενός απροσδόκητου μέντορα, η Βάιολετ θα μπει σε έναν διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού που όμως θα δοκιμάσει την εντιμότητα, το ταλέντο και τη φιλοδοξία της.

Πρωταγωνίστρια του φιλμ είναι η Elle Fanning (Η Αποπλάνηση, Neon Demon) που πήρε τον ρόλο στέλνοντας στην παραγωγή ένα βίντεο από μια ζωντανή εμφάνιση που είχε κάνει το 2016 με τον Woodkid σε ένα μουσικό φεστιβάλ. Η Fanning χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας για τον ρόλο, ένα διάστημα στο οποίο συνεργάστηκε με τον μουσικό παραγωγό Marius De Vries και τον παραγωγό του La La Land, Fred Berger.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Coup d'état! 22 Μαΐου 1963. Δυσαρεστημένοι με την υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού σχεδιάζει ένα πραξικόπημα στην Άγκυρα ώστε να ανατρέψει την υπάρχουσα κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, οι συνωμότες τους έχουν αναλάβει τη σημαντική αποστολή της κατάληψης του Κρατικού Ραδιοφωνικού Σταθμού ώστε να μπορέσουν να προβούν στην επίσημη ανακοίνωση του πραξικοπήματος. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει σύμφωνα με το σχέδιο. Αντιμέτωποι με πολλά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης μιας ξαφνικής καταιγίδας, καθώς και την απουσία του τεχνικού του ραδιοφωνικού σταθμού, μια προδοσία, την παντελή έλλειψη πληροφοριών από την Άγκυρα και τη δική τους αναποτελεσματικότητα, οι συνωμότες αγωνίζονται για να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους και να ανακοινώσουν την επιτυχία του πραξικοπήματος - χωρίς να γνωρίζουν όμως αν το πραξικόπημα στην πρωτεύουσα όντως πραγματοποιήθηκε. Η ταινία Το Πραξικόπημα (Anons / The Announcement) του Mahmut Fazil Coskun είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα και διηγείται την ιστορία μίας και μόνο νύχτας, και αποτελεί μια καυστική απεικόνιση του αβέβαιου πολιτικού παρελθόντος και παρόντος της Τουρκίας. Η Βρετανική πολιτική σάτιρα συναντά την ευφυή κωμωδία σε μια ταινία που τονίζει τον παραλογισμό της ιστορίας της, χωρίς ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από απολύτως σοβαρή.

Πρωταγωνιστούν οι Ali Seckiner Alici, Tarhan Karagöz, Murat Kiliç.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Neo Films!

L'enquete corse! Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί και ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο σκηνοθέτης, Thierry De Peretti, στη δεύτερη ταινία του, που προβλήθηκε στις Κάννες, θέλησε να καταδείξει τις ολέθριες επιπτώσεις που είχαν τα εθνικιστικά κινήματα στη γενέτειρά του, αφηγούμενος την ιστορία ενός νεαρού, ο οποίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Γαλλία, προκειμένου να ξεφύγει από το βίαιο παρελθόν του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος εθνικιστικών οργανώσεων. Ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον σε έναν ριζοσπαστικό, ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του. Η ταινία Ο Κορσικανός (Une Vie Violente / Α Violent Life) σκιτσάρει ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο της ανόδου και της πτώσης ενός νεαρού άνδρα, εκφραστή μιας χαμένης γενιάς, που κινηματογραφικά ισορροπεί περίτεχνα μεταξύ των ταινιών «Γόμορρα» και «Ο Νονός».

Πρωταγωνιστούν: Jean Michelangeli, Henri-Noel Tabary, Cedric Appietto, Marie Pierre Nouveau, Delia Sepulcre-Nativi, Dominique Colombani, Paul Garette.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Το (άλλο) θαύμα της Βέρνης

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά περισσότερες από μια ντουζίνα είναι οι χώρες εκείνες του πλανήτη, όπου δεν υφίσταται το εκλογικό δικαίωμα για το όμορφο φύλο. Φυσικά ανάμεσα σε αυτές κυρίαρχη θέση παίρνουν τα βαριά ισλαμικά κράτη του Αραβικού τόξου, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κατάρ, η Αίγυπτος, η Σαούντι, εκεί που έτσι κι αλλιώς η γυναικεία υπόσταση δεν λογίζεται ως σημαντικότερη των ζώων και δεν υπάρχει και κανένα φως στον ορίζοντα, για πως μπορεί να βρεθεί γιατρειά στις έντονα φονταμενταλιστικές, ετούτες κοινωνίες. Το παράξενο είναι πως κάποιες γωνιές, του αποκαλούμενου προοδευτικού κόσμου, δεν θέσπισαν στο Σύνταγμα τους την ισότητα παρά μόνο στις πολύ πρόσφατες δεκαετίες. Και μια τέτοια ιστορία, που πηγάζει από την εσαεί ανεξάρτητη σε όλους τους τομείς Ελβετία, μας περιγράφει η ταινία της Petra Volpe, Die Göttliche Ordnung. The Divine Order ή αλλιώς το Θεϊκό Τάγμα...

Σε ένα μικρό χωριό στις παρυφές των Άλπεων ζει την ήσυχη καθημερινότητα της νοικοκυράς η Νόρα, έχοντας σαν μοναδική της έγνοια να φροντίζει τον εργάτη σε τοπική φάμπρικα κύρη της, τον ηλικιωμένο πατέρα του, αλλά και τα δύο ανήλικα αγόρια της. Ρουτίνα διαρκής και ακατάπαυστη, που την έχει θέσει εκτός προσωπικών φιλοδοξιών και στόχων, αφού δεν μπορεί καν να θέσει προς συζήτηση την πιθανότητα να πιάσει κι εκείνη δουλειά, να βγάλει τα δικά της χρήματα και να βοηθήσει στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Τι θα πει άλλωστε η συντηρητική γειτονιά αν δει την γυναίκα του φιλήσυχου Χανς να εγκαταλείπει το πλυσταριό και την κουζίνα και να πετάει την ποδιά, για να γίνει γραμματέας στο γραφείο ταξιδίων, ξυπνώντας ένστικτά ανεξαρτησίας και σε όλες τις υπόλοιπες κυρίες της περιοχής?

Το πρόβλημα με τον Νόμο που θα αντιμετωπίσει η αγαπημένη της έφηβη ανιψιά, αλλά και κάποια φεμινιστικών διεκδικήσεων φυλλάδια από την πρωτεύουσα που θα φτάσουν στα χέρια της, θα ξυπνήσουν μέσα στην καρδιά της χαμηλών τόνων Νόρα το αγωνιστικό συναίσθημα. Και γνωρίζοντας τα ζόρια που περνούν οι συντοπίτισσες της από τις κακές συμπεριφορές των συζύγων τους, θα υποκινήσει ζήτημα για την απόκτηση του εκλογικού δικαιώματος για τις γυναίκες. Και αν στην αρχή ούτε μια χούφτα κορίτσια δεν θα την ακολουθήσουν στην μάχη της, εκτιμώντας την για ξεμωραμένη, στην πορεία ολοένα και περισσότερες πασιονάριες θα προστεθούν στην ομάδα της, δυναμώνοντας έτσι την φωνή της αλληλεγγύης.

Φανταστική, αν και μοιάζει σαν βγαλμένη από την αλήθεια, είναι η ιστορία πάνω στην οποία στηρίζεται το αίτημα ελευθερίας που ζητούν η μέχρι τα χθες κονσερβαρισμένη στις πλισέ φουστίτσες και τα πασούμια, μα πλέον ντυμένη τις φαρδιές καμπάνες της αντίστασης, Νόρα και οι συν αυτής. Μια υπόθεση που λαμβάνει χώρα χρονικά στα 1971, ελάχιστους μήνες πριν οδηγηθούν για πρώτη φορά στα χρονικά της Σουισίας και οι γυναίκες, έχοντας αναδειχθεί νικήτριες στην ανοιχτή τους κόντρα με τους ισχύοντες κανόνες, που έδιναν δικαιώματα μόνο στον αντρικό πληθυσμό. Δίχως να πιστεύει και η ίδια το δύσβατο μονοπάτι που έχει να διαβεί, η ηρωίδα, μοιάζει εξαρχής χαμένη, μπερδεμένη, τρομοκρατημένη, όχι τόσο γιατί θα δεχτεί τις βίαιες συνέπειες των μπρατσαράδων, μα κυρίως διότι δεν θα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα στην δεδομένη χλεύη τους. Ιδίως όταν συνοδεύεται από το στραβομουτσούνιασμα των κυριών της ενορίας, που ούτε να ακούσουν δεν θέλουν την πιθανότητα αναταραχής της - μηδενισμένης κι ας το γνωρίζουν - κοινωνικής τους θέσης.

Το έργο της Volpe, παρότι κρύβει έντονα σοσιολογικά μηνύματα, που δεν σταματούν απλά και μόνο στην ψήφο και την απόταξη της στολής της νοικοκυράς, είναι δοσμένο μέσα από ένα διαρκές γλαφυρό πρίσμα, που μοιάζει υπέρμετρα σατιρικό, σε σημείο που σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζει και παράταιρο με τα όσα συμβαίνουν. Όσο πλησιάζουμε στο ένδοξο για τις Κυρίες φινάλε, ανεβάζουν στροφές και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, που κάτω από την αρχηγική κι ας μην της φαίνεται στις εισαγωγικές σεκάνς, παρουσία της Marie Lauenberger, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, στήνοντας μια πραγματικά όμορφη ομήγυρη από πειστικές μοντέρνες Λυσιστράτες. Που αυτή την φορά δεν το κάνουν για να σιγήσουν τα πολεμικά πάθη των συμβίων τους, μα για να αφυπνήσουν τα δικά τους, νιώθοντας περιορισμένες μπροστά σε μια σκάφη κι έναν νεροχύτη. Ευτυχώς για όλους μας έχουν αλλάξει οι εποχές, ευτυχώς για τον κόσμο μας, τουλάχιστον εκείνον που κοιτάζει μπρος, τα κάθε ηλικίας κορίτσια μας, έχουν αποκτήσει την θέση που τους αρμόζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Neo Films!

Και κλάμα η κυρία ρε παιδάκι μου...

του zerVo (@moviesltd)

Η φοβιστική ιστορία της Λα Γιορόνα, γεννήθηκε στις πάμφτωχες επαρχιακές ζώνες της χώρας των Αζτέκων, για να μεταδοθεί μέσα από την παράδοση και να γίνει πασίγνωστη σε ολάκερη την Λατινική Αμερική, κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα. Το ιδιαίτερα ανατριχιαστικό ύφος του μοιραίου δράματος γύρω από την Γυναίκα που Κλαίει, μετέτρεψε τον λαϊκό μύθο, σε έναν πραγματικό θρύλο, που μέσα από τις αφηγήσεις και τα τραγούδια πέρασε στο θέατρο και κατόπιν στον κινηματογράφο, με αφετηρία τα πρωτόγονα Μεξικάνικα ομώνυμα horror, με πιο διάσημο εξ αυτών το φιλμ του 1961 του Rafael Baledon. Η μορφή της σπαραχτικής μαυροντυμένης κυράς, απαντήθηκε σε αρκετές ταινίες έκτοτε - με πιο γνωστή στο φιλμ Mama του 2013 - μέχρι που η Warner αποφάσισε να την εντάξει στην σφαίρα του σίριαλ των Conjuring, δίνοντας της την αυτόνομη οντότητα που πάντα καρτερούσε στο The Curse Of La Llorona. Με λίγο απρόσεχτη, είναι η αλήθεια, υλοποίηση.

Μπροστά σε μια από τις πιο δύσκολες, όσο και μυστηριώδεις, περιπτώσεις που έχει αναλάβει στην καριέρα της ως κοινωνική λειτουργός, βρίσκεται η δυναμική Άννα Τέιτ - Γκαρσία, καθώς τα δύο αγόρια που μόλις κατάφερε να αποσπάσει από την παρανοϊκή οργή της ανεξέλεγκτης μάνας τους, θα βρεθούν νεκρά πλάι στην αποβάθρα της Πόλης των Αγγέλων. Έχοντας αδυναμία να εξηγήσει το πως κατάφεραν τα ανήλικα να αποδράσουν από το άσυλο και να βρεθούν έρμαια στις ορέξεις των δολοφόνων, φοβισμένη ως διαζευγμένη μητέρα και η ίδια δύο παιδιών, θα βρεθεί στο στόχαστρο της χαροκαμένης γονιού, που θα την κατηγορήσει ανοικτά πως έκλεψε μέσα από την προστατευτική της αγκαλιά τα βλαστάρια της, οδηγώντας τα, εν αγνοία της, στον θάνατο.

Αφού τα εξέθεσε στην μήνη της φρικιαστικής Γιορόνα, του γυναικείου πνεύματος που ζει αιώνια και σκορπά τον τρόμο, παίρνοντας εκδίκηση για το Κακό που εκείνη προκάλεσε στα δικά της τέκνα, τιμωρώντας τον πατέρα τους και σύζυγό της για απιστία. Μια μεταφυσική προέκταση στην ήδη υπάρχουσα αγωνία της διαζευγμένης γυναίκας, που θα αντιληφθεί σύντομα πως η κατάρα είναι ζωντανή και ήδη έχει διαβεί το κατώφλι και του δικού της σπιτικού. Απειλώντας να πάρει κοντά της ότι πιο αγαπημένο έχει στον κόσμο, τον μικρούλη της Κιμ και την χαριτωμένη Σαμ, που διαρκώς βλέπουν μπροστά τους να τους καλεί το σκελετωμένο της φάντασμα.

Πρόκειται για τον έβδομο κρίκο στην αλυσίδα των φοβιστικών ταινιών με βάση Το Κάλεσμα, διασύνδεση που επεξηγείται απλώς, μέσα από μια αναφορά του ιερέα (ο ηθοποιός Tony Amendola στον ίδιο ρόλο που τον είδαμε και στην Annabelle) που αναλαμβάνει τον εξορκισμό του στοιχειού, σε κάποια σύμβολα που ήδη έχει μελετήσει το ζεύγος των μέντιουμ Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Το άσχημο είναι που αυτός ο συσχετισμός δεν επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, ώστε να δέσει με τα πολύ προσεγμένα προηγούμενα τεύχη, σαν να σου δίνει την ιδέα πως είναι αρκετή η τοποθέτηση της πλοκής στις αρχές των 70s για να συνεχιστεί ο μύθος. Και κάπως έτσι, παρότι η φολκορικής υπότασης βάση, είναι δυνατή, το υπόλοιπο απλοικότατο σενάριο, μοιάζει μεν συνεπές στο timeline, όμως ξεκρέμαστο σε συνάφεια και όχι ανάλογα σωστά σχεδιασμένο.

Έτσι η παρθενική, μεγάλου μήκους, δημιουργική απόπειρα του Μεχικάνικων ριζών Michael Chaves, εξαντλείται σε κάποια ξαφνιάσματα, στις στιγμές που το σκιάχτρο της Λα Γιορόνα σκάει στο πλάνο από το πουθενά, μην δίνοντας στις στιγμές έντασης μια δόση γιαπωνέζικου Grudge τύπου, που θα ταίριαζε άψογα με το θέμα. Ένα κοινότυπο κινηματογραφικό προϊόν φόβου, τιγκαρισμένο στα κλισέ, που χάνει πολύ γρήγορα την παραδοσιακή του ταυτότητα, για να καταλήξει ως μία ακόμη κόντρα του Ηθικού με το Κολασμένο, με την δεδομένη χάπι εντ απόληξη. Όπως και με το κλείσιμο του ματιού στο ύστατο πλάνο, στο ενδεχόμενο της συνέχειας, που φαντάζει πάρα πολύ πιθανό αν συγκρίνει κανείς το πενιχρό κόστος παραγωγής, με τον εικοσαπλάσιο τζίρο που πέτυχε το φιλμ στα box office.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Tanweer!