Movies Ltd

Είχα το όνειρο μου, το ποδήλατο μου! Από τον δημιουργό του πολυαγαπημένου και πολυδιαβασμένου “Μικρού Νικόλα”, Jean-Jacques Sempé, έρχεται μία υπέροχη ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τις διάφορες… εκδοχές της αλήθειας, στην “αξιαγάπητη” ταινία Ο Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης (Raoul Taburin a un Secret) του Pierre Godeau που θα απολαύσει όλη η οικογένεια! Αν χρειάζεσαι κάτι που έχει να κάνει με ποδήλατο, τότε ένας είναι ο άνθρωπός σου: ο Ραούλ Τροχίδης! Είναι ο επίσημος μηχανικός ποδηλάτων του Σαν Σερόν, ενός πανέμορφου μικρού χωριού στη νότια Γαλλία, οι κάτοικοι του οποίου τον θαυμάζουν ως τον απόλυτο… ήρωα-ποδηλάτη. Όμως, ο Ραούλ έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό: ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες! Όταν, όμως, πιάνει φιλίες με έναν φωτογράφο, ο οποίος θέλει να τον φωτογραφίσει εν δράσει, να τρέχει δηλαδή καβάλα στο ποδήλατο, ο Ραούλ τα βρίσκει σκούρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την φωτογράφιση, αλλά η στιγμή της αλήθειας έχει φτάσει και τελικά δεν είναι ο μόνος που κρύβει μυστικά...

Πρωταγωνιστούν οι Benoît Poelvoorde, Edouard Baer, Suzanne Clément.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Εφηβικό πνεύμα! Το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου του Max Minghella, που με το Teen Spirit κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, είχε γίνει το 2009 με το 90% των διαλόγων να είναι στα πολωνικά. Αποδείχθηκε φοβερά δύσκολο να βρουν κάποια πρωταγωνίστρια που θα μπορούσε να τραγουδήσει και να παίξει σε δύο γλώσσες και έτσι οι παραγωγοί της ταινίας αποφάσισαν να ανακοινώσουν την ταινία χωρίς ονόματα πρωταγωνιστών και να δουλέψουν με Πολωνούς ηθοποιούς. Το μοναδικό pop αποτέλεσμα της ταινίας οφείλεται σε μια υπέροχη ομάδα φίλων που αποτελείται από τον μέχρι πρότινος ηθοποιό (The Social Network, The Handmaid's Tale) και πλέον δημιουργό Max Minghella, στον βραβευμένο με BAFTA ηθοποιό Jamie Bell (Τα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ, Μπίλι Έλιοτ) που βρέθηκε πίσω από τη διεύθυνση παραγωγής και τη χαρισματική διευθύντρια φωτογραφίας Autumn Durald που με τη ιδιαίτερη ματιά της απογείωσε το αισθητικό αποτέλεσμα. Η Βάιολετ, μια ντροπαλή έφηβη που ζει στη Νήσο Γουάιτ της Αγγλίας, ονειρεύεται να γίνει διάσημη τραγουδίστρια της ποπ μουσικής έτσι ώστε να ξεφύγει από τη μικρή πόλη που ζει και τη διαλυμένη οικογένειά της. Με τη βοήθεια ενός απροσδόκητου μέντορα, η Βάιολετ θα μπει σε έναν διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού που όμως θα δοκιμάσει την εντιμότητα, το ταλέντο και τη φιλοδοξία της.

Πρωταγωνίστρια του φιλμ είναι η Elle Fanning (Η Αποπλάνηση, Neon Demon) που πήρε τον ρόλο στέλνοντας στην παραγωγή ένα βίντεο από μια ζωντανή εμφάνιση που είχε κάνει το 2016 με τον Woodkid σε ένα μουσικό φεστιβάλ. Η Fanning χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας για τον ρόλο, ένα διάστημα στο οποίο συνεργάστηκε με τον μουσικό παραγωγό Marius De Vries και τον παραγωγό του La La Land, Fred Berger.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Coup d'état! 22 Μαΐου 1963. Δυσαρεστημένοι με την υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού σχεδιάζει ένα πραξικόπημα στην Άγκυρα ώστε να ανατρέψει την υπάρχουσα κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, οι συνωμότες τους έχουν αναλάβει τη σημαντική αποστολή της κατάληψης του Κρατικού Ραδιοφωνικού Σταθμού ώστε να μπορέσουν να προβούν στην επίσημη ανακοίνωση του πραξικοπήματος. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει σύμφωνα με το σχέδιο. Αντιμέτωποι με πολλά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης μιας ξαφνικής καταιγίδας, καθώς και την απουσία του τεχνικού του ραδιοφωνικού σταθμού, μια προδοσία, την παντελή έλλειψη πληροφοριών από την Άγκυρα και τη δική τους αναποτελεσματικότητα, οι συνωμότες αγωνίζονται για να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους και να ανακοινώσουν την επιτυχία του πραξικοπήματος - χωρίς να γνωρίζουν όμως αν το πραξικόπημα στην πρωτεύουσα όντως πραγματοποιήθηκε. Η ταινία Το Πραξικόπημα (Anons / The Announcement) του Mahmut Fazil Coskun είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα και διηγείται την ιστορία μίας και μόνο νύχτας, και αποτελεί μια καυστική απεικόνιση του αβέβαιου πολιτικού παρελθόντος και παρόντος της Τουρκίας. Η Βρετανική πολιτική σάτιρα συναντά την ευφυή κωμωδία σε μια ταινία που τονίζει τον παραλογισμό της ιστορίας της, χωρίς ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από απολύτως σοβαρή.

Πρωταγωνιστούν οι Ali Seckiner Alici, Tarhan Karagöz, Murat Kiliç.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Neo Films!

L'enquete corse! Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί και ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο σκηνοθέτης, Thierry De Peretti, στη δεύτερη ταινία του, που προβλήθηκε στις Κάννες, θέλησε να καταδείξει τις ολέθριες επιπτώσεις που είχαν τα εθνικιστικά κινήματα στη γενέτειρά του, αφηγούμενος την ιστορία ενός νεαρού, ο οποίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Γαλλία, προκειμένου να ξεφύγει από το βίαιο παρελθόν του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος εθνικιστικών οργανώσεων. Ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον σε έναν ριζοσπαστικό, ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του. Η ταινία Ο Κορσικανός (Une Vie Violente / Α Violent Life) σκιτσάρει ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο της ανόδου και της πτώσης ενός νεαρού άνδρα, εκφραστή μιας χαμένης γενιάς, που κινηματογραφικά ισορροπεί περίτεχνα μεταξύ των ταινιών «Γόμορρα» και «Ο Νονός».

Πρωταγωνιστούν: Jean Michelangeli, Henri-Noel Tabary, Cedric Appietto, Marie Pierre Nouveau, Delia Sepulcre-Nativi, Dominique Colombani, Paul Garette.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Weird Wave!

Το (άλλο) θαύμα της Βέρνης

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά περισσότερες από μια ντουζίνα είναι οι χώρες εκείνες του πλανήτη, όπου δεν υφίσταται το εκλογικό δικαίωμα για το όμορφο φύλο. Φυσικά ανάμεσα σε αυτές κυρίαρχη θέση παίρνουν τα βαριά ισλαμικά κράτη του Αραβικού τόξου, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κατάρ, η Αίγυπτος, η Σαούντι, εκεί που έτσι κι αλλιώς η γυναικεία υπόσταση δεν λογίζεται ως σημαντικότερη των ζώων και δεν υπάρχει και κανένα φως στον ορίζοντα, για πως μπορεί να βρεθεί γιατρειά στις έντονα φονταμενταλιστικές, ετούτες κοινωνίες. Το παράξενο είναι πως κάποιες γωνιές, του αποκαλούμενου προοδευτικού κόσμου, δεν θέσπισαν στο Σύνταγμα τους την ισότητα παρά μόνο στις πολύ πρόσφατες δεκαετίες. Και μια τέτοια ιστορία, που πηγάζει από την εσαεί ανεξάρτητη σε όλους τους τομείς Ελβετία, μας περιγράφει η ταινία της Petra Volpe, Die Göttliche Ordnung. The Divine Order ή αλλιώς το Θεϊκό Τάγμα...

Σε ένα μικρό χωριό στις παρυφές των Άλπεων ζει την ήσυχη καθημερινότητα της νοικοκυράς η Νόρα, έχοντας σαν μοναδική της έγνοια να φροντίζει τον εργάτη σε τοπική φάμπρικα κύρη της, τον ηλικιωμένο πατέρα του, αλλά και τα δύο ανήλικα αγόρια της. Ρουτίνα διαρκής και ακατάπαυστη, που την έχει θέσει εκτός προσωπικών φιλοδοξιών και στόχων, αφού δεν μπορεί καν να θέσει προς συζήτηση την πιθανότητα να πιάσει κι εκείνη δουλειά, να βγάλει τα δικά της χρήματα και να βοηθήσει στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Τι θα πει άλλωστε η συντηρητική γειτονιά αν δει την γυναίκα του φιλήσυχου Χανς να εγκαταλείπει το πλυσταριό και την κουζίνα και να πετάει την ποδιά, για να γίνει γραμματέας στο γραφείο ταξιδίων, ξυπνώντας ένστικτά ανεξαρτησίας και σε όλες τις υπόλοιπες κυρίες της περιοχής?

Το πρόβλημα με τον Νόμο που θα αντιμετωπίσει η αγαπημένη της έφηβη ανιψιά, αλλά και κάποια φεμινιστικών διεκδικήσεων φυλλάδια από την πρωτεύουσα που θα φτάσουν στα χέρια της, θα ξυπνήσουν μέσα στην καρδιά της χαμηλών τόνων Νόρα το αγωνιστικό συναίσθημα. Και γνωρίζοντας τα ζόρια που περνούν οι συντοπίτισσες της από τις κακές συμπεριφορές των συζύγων τους, θα υποκινήσει ζήτημα για την απόκτηση του εκλογικού δικαιώματος για τις γυναίκες. Και αν στην αρχή ούτε μια χούφτα κορίτσια δεν θα την ακολουθήσουν στην μάχη της, εκτιμώντας την για ξεμωραμένη, στην πορεία ολοένα και περισσότερες πασιονάριες θα προστεθούν στην ομάδα της, δυναμώνοντας έτσι την φωνή της αλληλεγγύης.

Φανταστική, αν και μοιάζει σαν βγαλμένη από την αλήθεια, είναι η ιστορία πάνω στην οποία στηρίζεται το αίτημα ελευθερίας που ζητούν η μέχρι τα χθες κονσερβαρισμένη στις πλισέ φουστίτσες και τα πασούμια, μα πλέον ντυμένη τις φαρδιές καμπάνες της αντίστασης, Νόρα και οι συν αυτής. Μια υπόθεση που λαμβάνει χώρα χρονικά στα 1971, ελάχιστους μήνες πριν οδηγηθούν για πρώτη φορά στα χρονικά της Σουισίας και οι γυναίκες, έχοντας αναδειχθεί νικήτριες στην ανοιχτή τους κόντρα με τους ισχύοντες κανόνες, που έδιναν δικαιώματα μόνο στον αντρικό πληθυσμό. Δίχως να πιστεύει και η ίδια το δύσβατο μονοπάτι που έχει να διαβεί, η ηρωίδα, μοιάζει εξαρχής χαμένη, μπερδεμένη, τρομοκρατημένη, όχι τόσο γιατί θα δεχτεί τις βίαιες συνέπειες των μπρατσαράδων, μα κυρίως διότι δεν θα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα στην δεδομένη χλεύη τους. Ιδίως όταν συνοδεύεται από το στραβομουτσούνιασμα των κυριών της ενορίας, που ούτε να ακούσουν δεν θέλουν την πιθανότητα αναταραχής της - μηδενισμένης κι ας το γνωρίζουν - κοινωνικής τους θέσης.

Το έργο της Volpe, παρότι κρύβει έντονα σοσιολογικά μηνύματα, που δεν σταματούν απλά και μόνο στην ψήφο και την απόταξη της στολής της νοικοκυράς, είναι δοσμένο μέσα από ένα διαρκές γλαφυρό πρίσμα, που μοιάζει υπέρμετρα σατιρικό, σε σημείο που σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζει και παράταιρο με τα όσα συμβαίνουν. Όσο πλησιάζουμε στο ένδοξο για τις Κυρίες φινάλε, ανεβάζουν στροφές και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, που κάτω από την αρχηγική κι ας μην της φαίνεται στις εισαγωγικές σεκάνς, παρουσία της Marie Lauenberger, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, στήνοντας μια πραγματικά όμορφη ομήγυρη από πειστικές μοντέρνες Λυσιστράτες. Που αυτή την φορά δεν το κάνουν για να σιγήσουν τα πολεμικά πάθη των συμβίων τους, μα για να αφυπνήσουν τα δικά τους, νιώθοντας περιορισμένες μπροστά σε μια σκάφη κι έναν νεροχύτη. Ευτυχώς για όλους μας έχουν αλλάξει οι εποχές, ευτυχώς για τον κόσμο μας, τουλάχιστον εκείνον που κοιτάζει μπρος, τα κάθε ηλικίας κορίτσια μας, έχουν αποκτήσει την θέση που τους αρμόζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Neo Films!

Και κλάμα η κυρία ρε παιδάκι μου...

του zerVo (@moviesltd)

Η φοβιστική ιστορία της Λα Γιορόνα, γεννήθηκε στις πάμφτωχες επαρχιακές ζώνες της χώρας των Αζτέκων, για να μεταδοθεί μέσα από την παράδοση και να γίνει πασίγνωστη σε ολάκερη την Λατινική Αμερική, κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα. Το ιδιαίτερα ανατριχιαστικό ύφος του μοιραίου δράματος γύρω από την Γυναίκα που Κλαίει, μετέτρεψε τον λαϊκό μύθο, σε έναν πραγματικό θρύλο, που μέσα από τις αφηγήσεις και τα τραγούδια πέρασε στο θέατρο και κατόπιν στον κινηματογράφο, με αφετηρία τα πρωτόγονα Μεξικάνικα ομώνυμα horror, με πιο διάσημο εξ αυτών το φιλμ του 1961 του Rafael Baledon. Η μορφή της σπαραχτικής μαυροντυμένης κυράς, απαντήθηκε σε αρκετές ταινίες έκτοτε - με πιο γνωστή στο φιλμ Mama του 2013 - μέχρι που η Warner αποφάσισε να την εντάξει στην σφαίρα του σίριαλ των Conjuring, δίνοντας της την αυτόνομη οντότητα που πάντα καρτερούσε στο The Curse Of La Llorona. Με λίγο απρόσεχτη, είναι η αλήθεια, υλοποίηση.

Μπροστά σε μια από τις πιο δύσκολες, όσο και μυστηριώδεις, περιπτώσεις που έχει αναλάβει στην καριέρα της ως κοινωνική λειτουργός, βρίσκεται η δυναμική Άννα Τέιτ - Γκαρσία, καθώς τα δύο αγόρια που μόλις κατάφερε να αποσπάσει από την παρανοϊκή οργή της ανεξέλεγκτης μάνας τους, θα βρεθούν νεκρά πλάι στην αποβάθρα της Πόλης των Αγγέλων. Έχοντας αδυναμία να εξηγήσει το πως κατάφεραν τα ανήλικα να αποδράσουν από το άσυλο και να βρεθούν έρμαια στις ορέξεις των δολοφόνων, φοβισμένη ως διαζευγμένη μητέρα και η ίδια δύο παιδιών, θα βρεθεί στο στόχαστρο της χαροκαμένης γονιού, που θα την κατηγορήσει ανοικτά πως έκλεψε μέσα από την προστατευτική της αγκαλιά τα βλαστάρια της, οδηγώντας τα, εν αγνοία της, στον θάνατο.

Αφού τα εξέθεσε στην μήνη της φρικιαστικής Γιορόνα, του γυναικείου πνεύματος που ζει αιώνια και σκορπά τον τρόμο, παίρνοντας εκδίκηση για το Κακό που εκείνη προκάλεσε στα δικά της τέκνα, τιμωρώντας τον πατέρα τους και σύζυγό της για απιστία. Μια μεταφυσική προέκταση στην ήδη υπάρχουσα αγωνία της διαζευγμένης γυναίκας, που θα αντιληφθεί σύντομα πως η κατάρα είναι ζωντανή και ήδη έχει διαβεί το κατώφλι και του δικού της σπιτικού. Απειλώντας να πάρει κοντά της ότι πιο αγαπημένο έχει στον κόσμο, τον μικρούλη της Κιμ και την χαριτωμένη Σαμ, που διαρκώς βλέπουν μπροστά τους να τους καλεί το σκελετωμένο της φάντασμα.

Πρόκειται για τον έβδομο κρίκο στην αλυσίδα των φοβιστικών ταινιών με βάση Το Κάλεσμα, διασύνδεση που επεξηγείται απλώς, μέσα από μια αναφορά του ιερέα (ο ηθοποιός Tony Amendola στον ίδιο ρόλο που τον είδαμε και στην Annabelle) που αναλαμβάνει τον εξορκισμό του στοιχειού, σε κάποια σύμβολα που ήδη έχει μελετήσει το ζεύγος των μέντιουμ Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Το άσχημο είναι που αυτός ο συσχετισμός δεν επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, ώστε να δέσει με τα πολύ προσεγμένα προηγούμενα τεύχη, σαν να σου δίνει την ιδέα πως είναι αρκετή η τοποθέτηση της πλοκής στις αρχές των 70s για να συνεχιστεί ο μύθος. Και κάπως έτσι, παρότι η φολκορικής υπότασης βάση, είναι δυνατή, το υπόλοιπο απλοικότατο σενάριο, μοιάζει μεν συνεπές στο timeline, όμως ξεκρέμαστο σε συνάφεια και όχι ανάλογα σωστά σχεδιασμένο.

Έτσι η παρθενική, μεγάλου μήκους, δημιουργική απόπειρα του Μεχικάνικων ριζών Michael Chaves, εξαντλείται σε κάποια ξαφνιάσματα, στις στιγμές που το σκιάχτρο της Λα Γιορόνα σκάει στο πλάνο από το πουθενά, μην δίνοντας στις στιγμές έντασης μια δόση γιαπωνέζικου Grudge τύπου, που θα ταίριαζε άψογα με το θέμα. Ένα κοινότυπο κινηματογραφικό προϊόν φόβου, τιγκαρισμένο στα κλισέ, που χάνει πολύ γρήγορα την παραδοσιακή του ταυτότητα, για να καταλήξει ως μία ακόμη κόντρα του Ηθικού με το Κολασμένο, με την δεδομένη χάπι εντ απόληξη. Όπως και με το κλείσιμο του ματιού στο ύστατο πλάνο, στο ενδεχόμενο της συνέχειας, που φαντάζει πάρα πολύ πιθανό αν συγκρίνει κανείς το πενιχρό κόστος παραγωγής, με τον εικοσαπλάσιο τζίρο που πέτυχε το φιλμ στα box office.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Tanweer!

Suicide Solution

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης

Ο Hu Bo γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1988 στην πόλη Τσινάν, πρωτεύουσα της επαρχίας Σαντόνγκ, στην Ανατολική Κίνα. Το 2014 αποφοίτησε από την Ακαδημία Κινηματογράφου του Πεκίνου (τμήμα σκηνοθεσίας). Η μικρού μήκους ταινία του «Απόμακρος πατέρας» κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου Κίνας και την ίδια χρονιά η ταινία του μικρού μήκους «Νυχτερινός δρομέας» επιλέχθηκε ως υποψήφια για «Χρυσό Ίππο» από την Ακαδημία της Ταϊπέι. Το 2017 ο Hu Bo συμμετείχε στο «First Training Camp», υπό την καθοδήγηση του Béla Tarr. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου ολοκλήρωσε την ταινία μικρού μήκους «Άνθρωπος στο πηγάδι» (συμμετοχή στα φεστιβάλ Λοκάρνο, Τορόντο κ.ά.). Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε (με το ψευδώνυμο Χου Κιαν) δυο συλλογές διηγημάτων προκαλώντας ιδιαίτερη αίσθηση στο αναγνωστικό κοινό της Κίνας («Βουβαλοβάτραχος» και «Μια τεράστια ρωγμή»). Αυτοκτόνησε σε ηλικία 29 ετών στις 12 Οκτωβρίου 2017, μετά την ολοκλήρωση της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους «Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος» (το σενάριο της οποίας βασίζεται σε ένα διήγημά του από τη συλλογή «Μια τεράστια ρωγμή»).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, στο τμήμα «Forum», όπου και τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες: Another Take».

Η υπόθεση: Σε μια ανώνυμη, γκρίζα και χωρίς ήλιο επαρχιακή πόλη της βόρειας Κίνας, οι ζωές τεσσάρων ανθρώπων (και κάποιων λίγων ακόμα) διασταυρώνονται κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου. Ο Γιανγκ Τσενγκ είναι γκάνγκστερ και διατηρεί ερωτική σχέση με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου. Όταν ο τελευταίος τους πιάσει στα πράσα (σχεδόν), θα πηδήξει από ένα παράθυρο και θα αυτοκτονήσει. Ο μικρότερος αδελφός του Γιανγκ Τσενγκ είναι ο νταής σε ένα από τα τοπικά σχολεία. Εξαιτίας ενός κινητού που διατείνεται ότι του το έχει κλέψει, τρομοκρατεί έναν συμμαθητή του. Ο Γουέι Μπου, φίλος του θύματος bullying, θύμα κακομεταχείρισης και ο ίδιος στο σπίτι του αλλά και στο σχολείο, προσπαθώντας να τον υπερασπιστεί, θα σπρώξει τον νταή, ο οποίος θα τραυματιστεί άσχημα πέφτοντας από τις σκάλες.

Έτσι, ο Γουέι Μπου προσπαθεί να το σκάσει, γιατί φοβάται τα αντίποινα. Συμμαθήτρια και φίλη του Γουέι Μπου είναι η Χουάνγκ Λινγκ, η οποία μεγαλώνει με την αλκοολική μητέρα της, διατηρεί μια παράξενη σχέση με τον παντρεμένο υποδιευθυντή του σχολείου και η φήμη της κινδυνεύει όταν διαρρέει ένα βίντεο με τους δύο, από το κλεμμένο κινητό του νταή. Τέλος, ο συνταξιούχος Γουάνγκ Τζιν, ο οποίος μένει στην ίδια πολυκατοικία με τον Γουέι Μπου δέχεται πιέσεις από το γιο του και τη νύφη του να πουλήσει το διαμέρισμά του, να τους δώσει τα χρήματα για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στην κόρη τους και ο ίδιος να εγκλειστεί σε έναν οίκο ευγηρίας. Για τρεις από τους τέσσερις ήρωες η ελπίδα βρίσκεται στην πόλη Μανζούλι. Εκεί, λέγεται πως υπάρχει ένας ελέφαντας σε τσίρκο, ο οποίος μένει εσαεί ακίνητος, ακόμα κι αν τον τσιγκλήζουν με μυτερά πιρούνια…

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία έχει πάρει μερικές από τις καλύτερες κριτικές των τελευταίων χρόνων. Τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας. Έχει την υποστήριξη πολλών διανοουμένων και δημιουργών στο χώρο του κινηματογράφου, του κινηματογράφου εκείνου που εστιάζει περισσότερο στην τέχνη του πράγματος και ελάχιστα στη διασκέδαση του θεατή. Μερικοί έχουν φτάσει στο σημείο να αποθεώνουν την ταινία ως ένα από τα ελάχιστα αριστουργήματα του 21ου αιώνα. Επιτρέπεται. Όπως επιτρέπεται να υπάρχουν και διαφωνίες. Θέλω να πω: υπάρχουν οι αυθεντίες. Και οι αυθεντίες συχνά πυκνά επιβάλλουν καταστάσεις. Η τελική αποδοχή ή απόρριψη, όμως, εντέλει, ανήκει μόνο στον θεατή. Είτε αυτός είναι επαγγελματίας και γράφει για σινεμά είτε είναι ένας απλός θεατής, που ενδεχομένως ψάχνεται περισσότερο και δεν αρκείται στη σαβούρα της μαζικής διασκέδασης και την αλά Netflix αισθητική, που γίνεται ολοένα και περισσότερο κυρίαρχη.

Να σας πω την μαύρη αλήθεια, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τούτη την ταινία ως αριστούργημα. Προσπαθώ όμως να δημιουργήσω επιχειρήματα, για να αμυνθώ σε ενδεχόμενες επιθέσεις (φανερές ή κρυφές) του τύπου «και πού έμαθε σινεμά ο Γιαχουστίδης» ή «τι περιμένεις από τύπο που του άρεσαν και τα δύο Deadpool» ή «ρε αυτός αν δεν κάνει σπόιλερ δεν ησυχάζει» ή «πήγαινε πλένε κανά πιάτο βρε αγόρι μου» ή (το αγαπημένο μου) «άσε μας ρε κουκλίτσα μου». Κι έτσι, άλλος ένας διχασμός: αυτοί που «ξέρουν» και οι άλλοι που δεν «νιώθουν». Υπάρχουν και οι προβοκάτορες ένθεν κι ένθεν – κι αυτοί πάντοτε απαραίτητοι, για να δώσουν ένα άλλο χρώμα στην αντιπαράθεση. Στην ουσία, βεβαίως, για να προχωρήσουμε και στο προκείμενο, δεν προσπαθώ να αντιπαρατεθώ.

Υπάρχουν πράγματα στην ταινία που θαύμασα, πραγματικά. Μια απαράμιλλη ωριμότητα πχ. Μια σιγουριά, μια αυτοπεποίθηση, ένα όραμα, που ο δημιουργός της ταινίας το υπηρέτησε από την αρχή έως το τέλος. Βέβαια, σε κάποιες στιγμές εμφανίζεται αμήχανος. Πχ, και στις δύο αυτοκτονίες κάνει cut κι αυτές λαμβάνουν χώρα εκτός κάδρου. Την επίθεση του μεγάλου σκύλο στο μικρό, δεν την βλέπουμε ποτέ – και πρέπει να καταλάβουμε από τα συμφραζόμενα. Τέτοια. Μικρές λεπτομέρειες. Η αισθητική της ταινίας υπηρετεί κι αυτή το όραμα του δημιουργού. Μεγάλα μονοπλάνα, με κάμερα στο χέρι, που πολλές φορές ξεκινάει από την πλάτη κάποιου ήρωα και τον κυκλώνει για να βρεθεί μπροστά του ή τον ακολουθεί μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους, σε μια πόλη άσχημη, μίζερη, χωρίς ήλιο, χωρίς γέλιο.

Σε ότι αφορά το κρίσιμο ερώτημα, της διάρκειας: κι όμως, η ταινία δεν σε κουράζει. Έχω δει ταινίες 70 λεπτών που κάθε λεπτό τους ήταν μαρτύριο, που δεν περνούσε. Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ πετυχημένα memes με φόντο το γύρισμα ενός θεατή στον τροχό – γύρνα μαστόρι! Εδώ παρά τις σχεδόν τέσσερις ώρες, το όλον τσουλάει μια χαρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία και η απήχησή της δεν θα βοηθιόνταν τα μάλα από ένα πιο δημιουργικό και δραστικό μοντάζ. Ο ελέφαντας του τίτλου ενέχει ρόλο συμβόλου, ανάλογου θα τολμούσα να πω με τη φάλαινα στις «Αρμονίες του Βερκμάιστερ» του δάσκαλου Béla Tarr. Θέλετε αριστούργημα λοιπόν; Δείτε εκείνη την ταινία. Ή δείτε το κύκνειο άσμα του, το υπέροχο «Άλογο του Τουρίνου». Ταινίες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ο νεαρός αυτόχειρας εδώ δεν κάνει μια κουλτουριάρικη ταινία – καμία σχέση.

Οι ιστορίες του είναι κανονικότατες, καθημερινές, εύληπτες μέχρι και μπανάλ θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς. Είναι ο τρόπος που μέσα από αυτές τις ιστορίες κάνει το σχόλιό του για την Κίνα του σήμερα και γιατί όχι, για τον κόσμο του σήμερα, που έχει ενδιαφέρον. Έναν κόσμο άθλιο και αηδιαστικό, που τσακίζει κάθε χαρά, κάθε πιθανότητα ευτυχίας, έναν κόσμο και μια ζωή που αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία – καλύτερα, την απελπισία – των ηρώων. Καμία πράξη βίας δεν είναι αδικαιολόγητη σε έναν κόσμο εντελώς αδικαιολόγητο. Πολύ μιζέρια παιδιά και φως πουθενά. Ευτυχώς (αυτό είναι συν για τον σκηνοθέτη) δεν ξεπέφτει στην ξεφτίλα του «Biutiful» της πιο αισχρής arty misery porn flick των τελευταίων χρόνων. Και το φινάλε, με τον ελέφαντα να ακούγεται αλλά να μην φαίνεται, δίνει μια ελάχιστη ακτίδα φωτός. Γιατί κατά τα άλλα η ταινία αιμορραγεί θάνατο και απελπισία.

Μου έκαναν φοβερή εντύπωση μικρές σκηνές, όπως πχ εκείνη όπου ο γηραιός από τους πρωταγωνιστές, παίρνει το πτώμα του αγαπημένου του σκύλου και το πετάει πάνω από μια γέφυρα, στη μέση της πόλης, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Εν κατακλείδι: αυτή είναι μια πολύ δυνατή ταινία, που κουβαλάει και πολλά ντεσού γύρω της, ένα σπαραχτικό φιλμικό γράμμα με άγνωστο παραλήπτη, που μπορούν να το δουν οι πάντες (αλλά θα το εκτιμήσουν μάλλον πιο πολλοί εκείνοι που ψάχνονται περισσότερο), να γουστάρουν μέχρι και την (πολύ όμορφη, είναι η αλήθεια) μουσική της, να την αποφύγουν όσοι δεν θέλουν μια έστω ιδιαίτερη καταγραφή της πραγματικότητας γύρω μας εν είδη ντοκιμαντέρ, να διαφωνήσουν όσοι δεν γουστάρουν και να αφήσουν το χρόνο να αποφανθεί αν όντως μιλάμε για αριστούργημα ή αν έχουμε να κάνουμε με περίπτωση «πολύ κακό για το τίποτα».

Όπως και να έχει, πάντα, σε αυτές τις περιπτώσεις, προκρίνω οπωσδήποτε το «βλέπω την ταινία και αποφαίνομαι γι' αυτήν ανεπηρέαστος από lovers και haters, αφού προηγουμένως κατανοήσω τι ακριβώς είναι αυτό που πάω να δω». Κι όχι, επειδή έχει ελέφαντα στον τίτλο, αυτή η ταινία δεν είναι ο Ντάμπο – να τα λέμε κι αυτά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Carousel Films!

Κι αν νικούσαν οι Ναζί; Σήμερα;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Well we know where we're going/ But we don't know where we've been»...

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 59χρονος Γερμανός δημιουργός – και μόλις η τρίτη στην οποία δεν πρωταγωνιστεί η μούσα του (με την οποία είναι – ή μήπως ήταν; – ζευγάρι), η υπέροχη Nina Hoss. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο ίδιος ο Christian Petzold βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο της Anna Seghers από το 1944. Μάλιστα, δήλωσε πως, κατά μία έννοια, όλες του οι ταινίες, παραλλαγές αυτών που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο αποτελούν. Και στα ζενερίκ της αρχής (κι όχι του τέλους, όπως γίνεται συνήθως) αφιερώνει την ταινία στον μακαρίτη Harun Farocki, έναν από τους πλέον πειραματικούς Γερμανούς σκηνοθέτες, που παράλληλα ήταν ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Petzold στα σενάρια προηγούμενων ταινιών του.

Η ταινία Transit έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα της περσινής Berlinale, όπου κι έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της. Ακολούθησε η συμμετοχή της σε μια σειρά από φεστιβάλ. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο τελευταίο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Η υπόθεση: Τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονται λίγο έξω από το Παρίσι. Ένας διάσημος συγγραφέας, ο Τζορτζ Βάιντελ, αυτοκτονεί κόβοντας τις φλέβες του σε ένα ξενοδοχείο, επειδή φοβάται ότι θα τον βασανίσουν οι κατακτητές. Ο Γκέοργκ είναι ένας Γερμανός τεχνικός της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Κινδυνεύει να συλληφθεί και να οδηγηθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Του αναθέτουν να συνοδέψει έναν νοτιοαφρικανικής καταγωγής αντικαθεστωτικό, άσχημα τραυματισμένο στο πόδι, τον Χάινζ, στη Μασσαλία. Η Μασσαλία είναι ακόμα ελεύθερη και πολλοί πρόσφυγες καταφεύγουν εκεί προκειμένου να διαφύγουν από τη χώρα, με προορισμό την αμερικάνικη χερσόνησο. Ο Γκέοργκ δέχεται. Ένας φίλος του, του ζητά να παραδώσει τις βίζες του συγγραφέα και της συζύγου του, καθώς κι ένα γράμμα της συζύγου, στους δύο τους, όταν τους βρει στη Μασσαλία.

Από καθαρή σύμπτωση, ο Γκέοργκ παίρνει και το τελευταίο χειρόγραφο του αυτόχειρα και κάποια άλλα χαρτιά του. Σκοπεύει να τα δώσει στη χήρα του συγγραφέα, τη Μαρί, και να βγάλει μερικά χρήματα. Φτάνει στη Μασσαλία, πιάνει φιλίες με τον Ντρις, τον πιτσιρικά γιο του Χάινζ, γνωρίζει κι έναν παιδίατρο και κυρίως, συναντά τη Μαρί, την οποία και ερωτεύεται. Από σύμπτωση (πάλι) στο προξενείο του Μεξικού, τον περνούν για τον συγγραφέα. Ο Γκέοργκ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη: δανείζεται την ταυτότητα του συγγραφέα. Κι είναι έτοιμος να σαλπάρει. Η Μαρί τον ερωτεύεται επίσης, αλλά περιμένει να επιστρέψει και ο σύζυγός της: δεν ξέρει ότι έχει αυτοκτονήσει. Η αναμονή είναι μεγάλη – και οι φασίστες πλησιάζουν...

Η άποψή μας: Η Anna Seghers στο βιβλίο της με τίτλο «Transit» ουσιαστικά καταγράφει τις δικές της προσπάθειες να ξεφύγει από τους Ναζί και να διαφύγει στο Μεξικό. Ο Petzold επιχειρεί κάτι πολύ τολμηρό: μεταφέρει τη δράση σε ένα παράδοξο, παράλληλο σύμπαν, ιδίως σε ότι αφορά τον χρόνο. Τα πάντα μοιάζουν να συμβαίνουν σήμερα: τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους είναι τελευταίας τεχνολογίας, τα σπίτια είναι καλυμμένα από γκράφιτι, υπάρχουν φωτεινές διαφημιστικές πινακίδες, και ο «στρατός κατοχής» και οι συνεργαζόμενοι αντιπροσωπεύονται από την hitech αστυνομία, την περίφημη γερμανική Polizei! Δεν υπάρχουν σβάστικες, δεν υπάρχουν τανκς, δεν υπάρχουν στρατιώτες να παρελαύνουν με το βήμα της χήνας, δεν ακούγεται το Heil Hitler, δεν σηκώνεται κανένα χέρι με τον χαρακτηριστικό τρόπο των Ναζί. Στο σήμερα λοιπόν μεταφερμένη η δράση. Ναι, αλλά ένα σήμερα στο οποίο δεν υπάρχουν κινητά, δεν υπάρχουν κομπιούτερ και προφανώς δεν υπάρχουν και... social media! Δεν μιλάει λοιπόν με αντιστίξεις ο σκηνοθέτης: αυτό συμβαίνει σήμερα!

Πείτε το μαγικό ρεαλισμό: δεν είναι. Περισσότερο για υπαρξιακό νεονουάρ μοιάζει η ταινία: υπάρχει αφηγητής (το νουάρ του πράγματος), υπάρχουν όμως και εσωτερικές αναζητήσεις στους ήρωες, σε μια δεδομένη πολιτική – κοινωνική – οικονομική κατάσταση. Ο σπουδαίος Γερμανός δημιουργός δεν ξεχνάει, βεβαίως, να ασχοληθεί και με το αγαπημένο του θέμα, αυτό της ταυτότητας. Είχε επικεντρωθεί σ' αυτό και μας είχε δώσει την προηγούμενη, εξαιρετική του ταινία, το περίφημο «Τραγούδι του φοίνικα», πριν πέντε χρόνια. Και πάλι με πεδίο δράσης τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι; Έστω, το τέλος του και το χρονικό εκείνο διάστημα όπου η Γερμανία προσπαθούσε να ορθοποδήσει. Ο Petzold εδώ είναι πολύ πιο φιλόδοξος. Ο Γκέοργκ είναι Γερμανός, κι όμως τον κυνηγάνε. Είναι αντικαθεστωτικός; Μήπως απλά Εβραίος; Ή μήπως η φασιστική, μιλιταριστική, ολοκληρωτική δύναμη που κατακτά τη Γαλλία και κατ’ επέκταση τον κόσμο όλο, δεν έχει να κάνει με ένα κράτος; Ο ολοκληρωτισμός είναι ήδη εδώ, είναι σαν να μας λέει ο σκηνοθέτης. Κάντε ότι μπορείτε για να ξεφύγετε!

Ο ήρωάς του είναι... αντιήρωας. Είναι έξω και κοιτάζει προς τα μέσα. Απόβλητος, απροσάρμοστος, ανένταχτος, κυνηγημένος. Και για να επιβιώσει, κάνει πολλά, που υπό το πρίσμα των σημερινών νεοφιλελέ, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ηθικώς μεμπτά. Κι όμως, το μόνο που θέλει ο Γκέοργκ είναι ένα σπίτι. Είναι ένας άνθρωπος, που θέλει να επιβιώσει, εννοείται, αλλά δεν απεμπολεί και την ανθρωπιά του. Παράδειγμα, η σχέση που χτίζει με τον πιτσιρικά Ντρις. Που προσφέρει και μερικές από τις (λίγες) χιουμοριστικές πινελιές του φιλμ. Ναι, ξέρει γερμανικά ο μικρός, αλλά αυτά που αρχικά μοιράζεται με τον Γκέοργκ είναι τα «scheisse» (δηλαδή, σκατά, από τις αγαπημένες βρισιές των Γερμανών) και «Borussia Dortmund», η γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα δηλαδή. Η σχέση τους χτίζεται γύρω από μια μπάλα ποδοσφαίρου. Και ισχυροποιείται όταν ο Γκέοργκ διορθώνει το χαλασμένο τρανζιστοράκι του μικρού ορφανού.

Κι εκεί αρχίζει να τραγουδάει ένα χαζούλικο, παιδικό τραγούδι, χαρακτηριστικό για την ψυχοσύνθεσή του. Ένα τραγούδι που απλά αναφέρει μια σειρά από ζώα, τα οποία «επιστρέφουν σπίτι». Πού είναι αυτό το σπίτι για τον Γκέοργκ; Εκεί που βρίσκεται η καρδιά, προφανώς. Όταν γνωρίζει τη Μαρί, την ερωτεύεται από την πρώτη ματιά. Και πάνω από μία φορά της λέει την αλήθεια: ο άνδρας της είναι νεκρός. Δεν της λέει, όμως, όλη την αλήθεια: ότι δηλαδή, ο ίδιος χρησιμοποιεί την ταυτότητά του. Έτσι και η Μαρί, που συχνάζει επίσης στο προξενείο, μαθαίνει πως ο άνδρας της έχει περάσει από εκεί! Δηλαδή, ο Γκέοργκ! Και δεν μπορεί να αντιληφθεί την πλάνη της. Και ο Γκέοργκ δεν θέλει να της το χαλάσει. Οπότε, κάνει και μια θυσία αλά Bogart στην «Καζαμπλάνκα». Εδώ, ο σκηνοθέτης μέσω του σεναρίου του, δημιουργεί μια ειρωνεία. Δείχνει το ατελέσφορον του πράγματος. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Ναι, αλλά μετά το «δυστύχημα», η Μαρί είναι ζωντανή. Η Μαρί δεν είναι; Γιατί δεν τον αναγνωρίζει; Μήπως είναι κάποια άλλη; Αυτός, πάντως, ο Γκέοργκ, ο άπατρις, ο εν δυνάμει εμιγκρές, θα την περιμένει...

Τον Γκέοργκ τον υποδύεται στην ταινία ο Franz Rogowski. Τον προσέξαμε για πρώτη φορά στο «Victoria», είχε έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στο «Happy End» του Haneke και έθελξε με την παρουσία του στο υπέροχο «Στους διαδρόμους», που συμμετείχε στο διαγωνιστικό της Berlinale την ίδια χρονιά με την ταινία του Petzold. Είναι καλός ηθοποιός ο Rogowski, καθώς κουβαλάει κάτι το εύθραυστο και το μελαγχολικό, ενώ υπό κάποιες γωνίες, μπορεί να φαίνεται εντελώς κωλόπαιδο. Στο ρόλο της Μαρί βλέπουμε την πανέμορφη Paula Beer, την οποία είχαμε θαυμάσει στην πρόσφατη ταινία του Ozon, το «Frantz». Στους μπερδεμένους καιρούς του τότε – τώρα, είναι και η ίδια μπερδεμένη. Αγαπάει τον σύζυγό της, φλερτάρει όμως ανοιχτά με τον Γκέοργκ και διατηρεί ερωτική σχέση με τον παιδίατρο. «Θα με συγχωρέσει», λέει γα τον άνδρα της...

Πολύ ενδιαφέρουσα τούτη η ταινία, χωρίς έτοιμες απαντήσεις, απαιτεί από τον θεατή ένα μίνιμουμ προσπάθειας και εγρήγορσης. Αγαπημένη μου σκηνή, εκείνη μέσα στο αμερικάνικο προξενείο, όπου ο πρόξενος τσιγκλάει τον Γκέοργκ – Τζορτζ ως κομουνιστή και ζητάει από τον συγγραφέα (ο οποίος, εκφράζοντας τις σκέψεις του Γκέοργκ, ορκίζεται πως δεν θα ξαναγράψει ποτέ κάτι – γιατί τον ενδιαφέρει να ζήσει κι όχι να γράφει γι' αυτά που ζει) να του πει ένα κομμάτι από το τελευταίο πράγμα που έχει γράψει. Αυτά που λέει ο Γκέοργκ περί κολάσεως (τα οποία διάβασε – και θυμάται – από το τελευταίο χειρόγραφο του αυτόχειρα) είναι τρομερά. Ταξιδιώτες είμαστε παιδιά. Μετανάστες. Και χρειαζόμαστε τα χαρτιά του τράνζιτο. Για να αποδεικνύουμε κάθε φορά πως απλώς «περνάμε» από κάπου. Δεν θέλουμε να μείνουμε εκεί. Κι έρχεται και το «We're on the road to nowhere» για να κλείσει εμφατικά την ταινία και τα νοήματά της.

Μόνο που εδώ, το nowhere έχει τη σημασία που είχε στην ταινία του Mel Brooks «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες». Σας θυμίζω τον τελικό διάλογο: «Jim: Where you headed, cowboy?». «Bart: Nowhere special». «Jim: Nowhere special. I always wanted to go there». «Bart: Come on». Μακάρι οι θεατές να δώσουν μια ευκαιρία σε τούτη την τρομερή αλληγορία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Seven Films!

Θέλει τα παιδιά σου! Ένας διαχρονικός μεξικάνικος μύθος ζωντανεύει και πάλι μέσω της ταινίας Η Κατάρα της Γιορόνα (The Curse Of La Llorona), της New Line Cinema που αποτελεί και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michael Chaves, που κέρδισε με το «The Maiden», το βραβείο Shriekfest για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους το 2016. H Γιορόνα. Μία γυναίκα που κλαίει. Μία απόκοσμη παρουσία, κάπου ανάμεσα στον Ουρανό και την Κόλαση, παγιδευμένη σε μια φοβερή μοίρα σφραγισμένη από το ίδιο της το χέρι. Η απλή αναφορά στο όνομά της προκαλεί τρόμο σ’ ολόκληρο τον κόσμο, για γενιές. Όταν ήταν ζωντανή, έπνιξε τα παιδιά της, εξαιτίας της οργισμένης ζήλιας της, ρίχνοντας στη συνέχεια και τον εαυτό της στο αφρισμένο ποτάμι, σπαράζοντας από πόνο. Τώρα τα δάκρυα της είναι αιώνια. Είναι θανατηφόρα. Και εκείνοι που ακούν το θανάσιμο θρήνο της τη νύχτα, είναι καταδικασμένοι. Η Γιορόνα παραφυλά στις σκιές και αρπάζει παιδιά, θέλοντας να τα κάνει δικά της. Καθώς οι αιώνες περνούν, η επιθυμία της έχει γίνει πιο αδηφάγα ... και οι μέθοδοι της πιο τρομακτικές. Στη δεκαετία του 1970, στο Λος Άντζελες, η Γιορόνα παραφυλά τη νύχτα, για νέα παιδιά. Παραβλέποντας την προειδοποίηση μιας προβληματικής μητέρας που είναι ύποπτη για παιδική παρενόχληση, μία κοινωνική λειτουργός και τα μικρά παιδιά της σύντομα θα βρεθούν σε μια τρομακτική, υπερφυσική σφαίρα. Η μόνη τους ελπίδα να επιβιώσουν από τη θανατηφόρα οργή της Γιορόνα είναι ένας απογοητευμένος ιερέας, που προσπαθεί να κρατήσει μακριά το κακό υιοθετώντας τις δικές τους μυστικιστικές τακτικές. Όμως μέσα τους συγκρούονται συνεχώς ο φόβος και η πίστη. Φυλάξου από εκείνη… τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει από το να σε παρασύρει στο σκοτάδι. Επειδή τίποτα δεν μπορεί να ηρεμήσει την αγωνία της. Κανένα έλεος δεν υπάρχει για την ψυχή της. Δεν υπάρχει διαφυγή από την κατάρα της Γιορόνα.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Linda Cardellini (Bloodline, Avengers: Age of Ultron); Raymond Cruz (Major Crimes); Patricia Velasquez (The L Word, TheMummy) και Marisol Ramirez (NCIS: LosAngeles). Στην ταινία παίζουν επίσης οι Sean Patrick Thomas (Barbershop, Halloween: Resurrection), Jaynee-Lynne Kinchen (Selfless)και ο πρωτοεμφανιζόμενος Roman Christou.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Tanweer!

Κάποια βέλη που καταλήγουν εκτός στόχου! Κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό μιας ανώνυμης πόλης στη βόρεια Κίνα, οι ζωές κάποιων απελπισμένων ανθρώπων διαπλέκονται στη διάρκεια μίας και μόνο έντονης μέρας, από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. H κάμερα τους παρακολουθεί να δραπετεύουν από οικογένειες, αρχές, γκάνγκστερ, σχολείο και κυρίως από την ζοφερή πραγματικότητα της ζωής τους στην μεταβιομηχανική παρακμασμένη πολιτεία, μιας ζωής που κυριαρχείται από την αδιαφορία, τη βία και την απόγνωση. Όλοι τους σκέφτονται τη διαφυγή στο Μανζούλι (μια πόλη στα Κινεζο – Ρωσικά σύνορα). Εκεί, στο μεγάλο τσίρκο, βρίσκεται ένας ελέφαντας που στέκεται διαρκώς ακίνητος, αδιάφορος για την κτηνωδία που κυριαρχεί στον κόσμο. Τo μνημειώδες, ελεγειακό και βασανισμένο ντεμπούτο του Bo Hu είναι μια οδυνηρή ιστορία οργής και ομορφιάς. Ήδη, αποτελεί ένα ορόσημο για τον νεότερο Κινεζικό κινηματογράφο (και όχι μόνο), σημαδεμένο από μια τραγωδία: Ο δημιουργός του, αναγνωρισμένος συγγραφέας, σκηνοθέτης μερικών διακεκριμένων φιλμ μικρού μήκους πριν την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και αγαπημένος μαθητής του Bella Tar έδωσε τέλος στη ζωή του μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής τον Οκτώβριο του 2017 στα 29 του χρόνια. Το Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος (Da xiang xi di er zuo / An Elephant Sitting Still), παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2018.

Ερμηνευτές: Yu Zhang, Yuchang Peng, Uvin Wang, Congxi Li.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Carousel Films!

Το Θεϊκό Τάγμα! Νικήτρια του Βραβείου Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τραϊμπέκα, η ταινία Γυναίκες με τα όλα τους (Die göttliche Ordnung / The Divine Order) διαδραματίζεται στην Ελβετία το 1971, όπου παρά τις παγκόσμιες κοινωνικές αναταραχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι γυναίκες εξακολουθούν να στερούνται το δικαίωμα στην ψήφο. Όταν ο σύζυγος της ταπεινής και υπάκουης νοικοκυράς Νόρας, τής απαγορεύει να πιάσει μια εργασία μερικής απασχόλησης, εκείνη νιώθει τόση αγανάκτηση που τελικά την οδηγεί ώστε να γίνει η εμβληματική φιγούρα του φεμινιστικού κινήματος του χωριού της. Όμως αυτή η πρωτόγνωρη διασημότητα θα φέρει ταπείνωση, απειλές, και ένα πιθανό τέλος στο γάμο της, αλλά, εκείνη αρνούμενη να κάνει πίσω, πείθει τις γυναίκες του χωριού της να κάνουν απεργία... και ταυτόχρονα κάνει μερικές εντυπωσιακές ανακαλύψεις σχετικά με τη δική της απελευθέρωση. Εμψυχωτική και ευχάριστη, αυτή η αξιαγάπητη, σαγηνευτική ταινία είναι μια χρονοκάψουλα που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη.

Την σκηνοθεσία υπογράφει η Petra Biondina Volpe και πρωταγωνιστούν οι Marie Leuenberger, Maximilian Simonischek, Rachel Braunschweig, Sibylle Brunner, Marta Zoffoli, Bettina Stucky.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Neo Films!

Ο δρόμος της φυγής! Μετά το Βarbara (Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας – 68ο Φεστιβάλ Βερολίνου) και Το Τραγούδι του Φοίνικα, ο βραβευμένος Γερμανός σκηνοθέτης, Christian Petzold, διασκευάζει το σπουδαίο μυθιστόρημα της Anna Seghers, Transit. Τα γερμανικά στρατεύματα πλησιάζουν στο Παρίσι. Ο Γκεοργκ, ένας Γερμανός πρόσφυγας, δραπετεύει στη Μασσαλία την τελευταία στιγμή. Στις αποσκευές του φέρει τα έγγραφα ενός συγγραφέα, του Βάιντελ, ο οποίος έχει αυτοκτονήσει. Τα έγγραφα περιλαμβάνουν ένα χειρόγραφο, επιστολές και βίζα από την πρεσβεία του Μεξικού. Στη Μασσαλία, μόνο εκείνοι που μπορούν να αποδείξουν ότι θα φύγουν, έχουν δικαίωμα να παραμείνουν. Ο Γκεοργκ υιοθετεί την ταυτότητα του νεκρού και αποφασίζει να παραμείνει εκεί. Όλα αλλάζουν όταν ο Γκεοργκ ερωτεύεται την Μαρία, μια μυστηριώδη γυναίκα σε αναζήτηση του συζύγου της, ο οποίος θα την περίμενε στη Μασσαλία, για να διαφύγουν με βίζα στο Μεξικό.

Το TRANSIT βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Anna Seghers το οποίο γράφτηκε το 1942 στη Μασσαλία. Κάνοντας χρήση των εκπληκτικών παραλληλισμών μεταξύ των ιστορικών γεγονότων και της σημερινής Μασσαλίας, ο Christian Petzold διηγείται την ιστορία ενός μεγάλου, σχεδόν ανέφικτου έρωτα, εν μέσω πολέμου, αυτοεξορίας και της λαχτάρας του να βρεις έναν νέο τόπο που θα μπορέσεις να τον αποκαλείς σπίτι. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Franz Rogowski (European Shooting Star 2017) και η Paula Beer (υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο FRANTZ του Francois Ozon).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Απριλίου 2019 από την Seven Films!