Free Solo
των Elizabeth Chai Vasarhelyi, Jimmy Chin. Με τους Alex Honnold, Sanni McCandless, Jimmy Chin, Tommy Caldwell.
Όλα Μια Σκαρφαλωσιά
του gaRis (@takisgaris) 
Πρέπει να είμαι γύρω στα οχτώ χρονώνε, Δάσος Χαϊδαρίου, Πλατεία Λαού (φυσικά και είναι μόλις στα 80s). Είναι Σαββατόβραδο και το αχλύ φως μιας λάμπας ίσα που φωτίζει κείνη την αψιδωτή σιδερένια κατασκευή δίπλα στην τραμπάλα. Κάτω γρασίδι αραιό, πιο πολύ το κοκκινόχωμα δεμένο με κοτρώνες. Κι εγώ να αναρριχώμαι με ζόρια, ώσπου από τα τρισήμισι μέτρα ύψος πέφτω άτσαλα στο έδαφος μέσα σε κουρνιαχτό σκόνης και με δυο ματωμένα γόνατα. Με ψύχραιμο ύφος και χωρίς δεύτερη σκέψη ξαναπροσπάθησα στο καπάκι να φτάσω λίγο ψηλότερα. Του κάκου. Φαστ φόργουορντ ένα χρόνο μετά, κατόπιν αναρρίθμητων προσπαθειών και αντίστοιχων πτώσεων, έφθασα εντέλει στην κορυφή. Ήμουν ένας άντρας κοντά στα δέκα μου πλέον. Περήφανος για ένα μη - κατόρθωμα το οποίο ουδείς θα μπορούσε να αιτιολογήσει πλην εμού του ιδίου. Για ένα πείσμα, μια υπέρβαση, με τη δύναμη τη θέλησης που ίσως είναι ο μόνος λόγος ικανός να σε κρατά στη ζωή, από την «πυραμίδα» της πλατείας Λαού στο Γιοσέμιτι Πάρκο της Ανατολικής Καλιφόρνια, στο 1 χλμ ύψος του Ελ Καπιτάν. Όλα μια σκαρφαλωσιά είναι.
Τι είναι το Free Solo; Αναρρίχηση βράχων χωρίς σχοινιά ή οποιαδήποτε προστατευτικό μέσο, με μόνο εργαλείο το ανθρώπινο κορμί. Χέρια και πατούσες κι ό,τι ενδιάμεσα ή παραπάνω. Τρέλα, ημιπροσχεδιασμένη αυτοκτονία; Ίκαρος, Πήγασος, Σούπερμαν ή daredevil ιστορίες που δεν έχουν τελειωμό, από τα απαιώνια βουτήγματα στους κοντινούς μου καταρράχτες του Ναϊάγκρα μέσα σε βαρέλι ως το έτερο βραβευμένο με όσκαρ Καλύτερου Ντοκυμαντέρ Man On A Wire (2009). To Free Soloing είναι σπορ με κανόνες και συντελεστές δυσκολίας που μετρά θύματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους επιφανέστερους εκπροσώπους του. Σε έναν κόσμο που ψοφά για υπερήρωες, βρε μου μεγαλύτερη ατραξιόν από τη λάιβ καταγραφή ενός ανεπανάληπτου Σόλο (συντελεστής 5.13) του βασιλιά soloist Alex Honnold, κατόχου του triple crown Yosemite. El Cap, Half Dome και Mt. Watkins, σκηνοθετημένο από το ζευγάρι στη ζωή των Jimmy Chin και Elizabeth Chai Vasarhelyi που γνωρίστηκαν στα γυρίσματα του αντίστοιχης θεματολογίας Meru (2015). Έχει τη σημασία του δαύτο, καθότι οι κάμερες στήθηκαν ακολουθώντας τη στρατηγική αναρρίχησης του Χόνολντ, χωρίς φυσικά τη δυνατότητα δεύτερης λήψης, αφού βουτιά = θάνατος.
Αντιλαμβάνεσαι πως το θέαμα, παραγωγής National Geographic είναι πρωτόγονα voyeurιστικό, ο γρανιτένιος βράχος El Capitan (που δεν είναι και Μετέωρα, να τα λέμε κι αυτά) ογκώδης αρκετά ώστε να σε πιάσει στηθάγχη. Το αληθινό μυστήριο όμως είναι η προσωπικότητα του Alex, σχοινοβατούσα μεταξύ dork και συναισθηματικού arrested development που γκελάρει με την εικόνα του σταρ άθλητ τριαντάρη. Ίδιος κι απαράλλαχτος όταν ανέβηκε στη σκηνή για να συμπαραλάβει το όσκαρ: Δυσκολία έκφρασης, αντιστρόφως ανάλογη με το εγκεφαλογράφημα που έδειξε υπεράνθρωπη προσήλωση και άγνοια κινδύνου. Και είναι αξιομνημόνευτο το ότι η σχέση του με τη μάνα (στην κοσμάρα) ή τη φιλένάδα του (με απόσταση χιλιάδων πόδων δεύτερη στη προτεραιότητες του Honnold) συγκαταλέγονται στα κομμάτια του υλικού που είναι εντελώς χλιαρά αντιπαραβαλλόμενα με την κινηματογράφηση του εγχειρήματος γιατί απλούστατα: Ο Alex αυτό που αντιπροσωπεύει ως ουσία είναι η ανθρώπινη κατάκτηση της ανήμερης φύσης, σε ένα χορό θανάτου, δίχως ισοπαλίες. Για τα αποδέλοιπα, του είναι αδιάφορα, όσο κι αυτός σε εκείνα.
Σε μια χρονιά που ευτυχήσαμε να δούμε φοβερά ντόκουζ που ούτε καν βρήκαν πεντάδα (Three Identical Strangers, Won’t You Be My Neighbor?), το οσκαροστεφανωμένο Free Solo θα διεκδικούσε πανάξια θέση στη μεγάλη οθόνη εάν ήταν γυρισμένο σε IMAX. Έστω για το FOMO όμως ρε συ όσο και για την αξιωματική ρήση «όπου υπάρχει θέληση υπάρχει ο δρόμος/τρόπος» καρατσεκάρησέ το και νοιώσε την αδρεναλίνη να γυρεύει λιμιτάπια.
Αντιλαμβάνεσαι πως το θέαμα, παραγωγής National Geographic είναι πρωτόγονα voyeurιστικό, ο γρανιτένιος βράχος El Capitan (που δεν είναι και Μετέωρα, να τα λέμε κι αυτά) ογκώδης αρκετά ώστε να σε πιάσει στηθάγχη. Το αληθινό μυστήριο όμως είναι η προσωπικότητα του Alex, σχοινοβατούσα μεταξύ dork και συναισθηματικού arrested development που γκελάρει με την εικόνα του σταρ άθλητ τριαντάρη. Ίδιος κι απαράλλαχτος όταν ανέβηκε στη σκηνή για να συμπαραλάβει το όσκαρ: Δυσκολία έκφρασης, αντιστρόφως ανάλογη με το εγκεφαλογράφημα που έδειξε υπεράνθρωπη προσήλωση και άγνοια κινδύνου. Και είναι αξιομνημόνευτο το ότι η σχέση του με τη μάνα (στην κοσμάρα) ή τη φιλένάδα του (με απόσταση χιλιάδων πόδων δεύτερη στη προτεραιότητες του Honnold) συγκαταλέγονται στα κομμάτια του υλικού που είναι εντελώς χλιαρά αντιπαραβαλλόμενα με την κινηματογράφηση του εγχειρήματος γιατί απλούστατα: Ο Alex αυτό που αντιπροσωπεύει ως ουσία είναι η ανθρώπινη κατάκτηση της ανήμερης φύσης, σε ένα χορό θανάτου, δίχως ισοπαλίες. Για τα αποδέλοιπα, του είναι αδιάφορα, όσο κι αυτός σε εκείνα.
Σε μια χρονιά που ευτυχήσαμε να δούμε φοβερά ντόκουζ που ούτε καν βρήκαν πεντάδα (Three Identical Strangers, Won’t You Be My Neighbor?), το οσκαροστεφανωμένο Free Solo θα διεκδικούσε πανάξια θέση στη μεγάλη οθόνη εάν ήταν γυρισμένο σε IMAX. Έστω για το FOMO όμως ρε συ όσο και για την αξιωματική ρήση «όπου υπάρχει θέληση υπάρχει ο δρόμος/τρόπος» καρατσεκάρησέ το και νοιώσε την αδρεναλίνη να γυρεύει λιμιτάπια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!
