Movies Ltd

Ποιοι είναι οι παίκτες και ποια είναι τα πιόνια;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Απ' τη σκιά πες μου πώς θα ξεφύγεις...

O Zhang Yimou θεωρείται (και είναι) ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Πέμπτης Γενιάς του κινέζικου σινεμά, μαζί με σκηνοθέτες όπως οι Chen Kaige, Zhang Junzhao και Tian Zhuangzhuang. Τούτη εδώ είναι η 23η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που έχει την υπογραφή του στη σκηνοθεσία – τέσσερις από αυτές τις ταινίες, τις γύρισε μαζί με κάποιον άλλον ως συνσκηνοθέτες. Έξι από αυτές τις ταινίες του δεν έχουν προβληθεί εμπορικά στην Ελλάδα. 17 ταινίες του, όμως, έχουν προβληθεί! Οπότε, λογικά, είναι ένας από τους πλέον πολυπροβλημένους σκηνοθέτες στη χώρα μας – ίσως μόνον οι Pedro Almodovar και Woody Allen να τον περνάνε με τον αριθμό των ταινιών τους που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα!

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Σκιά (Ying / Shadow) την έκανε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας, όπου και προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως εκείνα του Τορόντο, του Βανκούβερ, της Μπουσάν, του Λονδίνου και της Ταϊπέι.

Η υπόθεση: Το βασίλειο του Πέι ζει ημέρες ειρήνης. Κάτι που πιστώνεται στον βασιλιά. Έναν βασιλιά, ο οποίος είναι τόσο φανατικά κατά της βίας σε οποιαδήποτε μορφή της, που κάποιοι του χρεώνουν ότι είναι δειλός. Διοικητής του στρατού του είναι ο Γου. Ο Γου δεν είναι υπέρ της ειρήνης. Επιθυμεί διακαώς να επανακαταλάβουν τη στρατηγικής σημασίας πόλη Γινγκσού, που κάποτε ανήκε στο βασίλειο του Πέι – όχι όμως πια. Φτάνει σε σημείο να ζητήσει από τον αντίπαλο στρατηγό Γιανγκ να μονομαχήσουν για την τύχη της πόλης. Το γεγονός, δεν αρέσει στον βασιλιά του Πέι, που αφαιρεί από τον Γου όλα του τα αξιώματα. Και για να καθησυχάσει τους αντιπάλους, προτείνει, με τη σύμφωνη γνώμη του βασικού του συμβουλάτορα, να παντρέψει την αγαπημένη του αδελφή με τον γιο του Γιανγκ.

Ο Γου, όμως, ζητάει εκδίκηση. Θέλει να νικήσει τον στρατηγό Γιανγκ, καθώς στην προηγούμενη μονομαχία τους, τον έχει σημαδέψει για πάντα. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Ο Γου... δεν είναι ο Γου. Το πραγματικό του όνομα είναι Γινγκ. Είναι ταπεινής καταγωγής και επιλέχθηκε από τον Γου, επειδή του έμοιαζε. Έτσι, ο Γινγκ έγινε ο αντικαταστάτης του Γου. Έγινε η «Σκιά» του. Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια εκτός από τη γυναίκα του Γου, την όμορφη Μαντάμ. Ο γερασμένος και άρρωστος Γου βάζει σε εφαρμογή τα πανούργα σχέδιά του. Μήπως, όμως, κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται; Μήπως οι επιδιώξεις του καθενός είναι πολύ καλά κρυμμένες; Σε αυτά τα πολύπλοκα παιχνίδια τακτικής, ποιος θα είναι ο τελικός νικητής;

Η άποψή μας: Εντάξει, δεν είναι δυνατόν να δεις αυτήν την ταινία και να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό! Η αισθητική της ταινίας είναι απαράμιλλη! Και ο Yimou είναι μάστορας στο να προσφέρει συγκλονιστικό υπερθέαμα επί της μεγάλης οθόνης! Για άλλη μια φορά στρέφεται για έμπνευση στην ιστορία (μυθολογία;) της αχανούς χώρας του και μας παραδίδει ένα ευφάνταστο κομψοτέχνημα. Κι αν πχ ο «Ήρωας» (Hero, 2002) είναι το απόλυτο αριστούργημά του, εδώ επιχειρεί κάτι σαν το flipside του. Θέλω να πω, η χρωματική πανδαισία του «Ήρωα», με τα υπέροχα κόκκινα, τα κίτρινα, τα πράσινα, δίνει στην τωρινή ταινία τη θέση της σε ένα μονοχρωματικό σχεδόν σετ. Προσοχή: η ταινία δεν είναι ασπρόμαυρη. Είναι έγχρωμη. Αλλά έχει γίνει τόσο σχολαστική και λεπτομερής δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας ώστε όλα εντέλει να φαίνονται ότι κινούνται στις 50 (χα!) αποχρώσεις του γκρι. Ναι, αλλά είναι ολοφάνερο ότι το χρώμα του δέρματος των ηρώων είναι αυτό που έχουν οι άνθρωποι, αυτό το παράξενο ροζ, που εντάξει, στην περίπτωση των Κινέζων, γίνεται και λίγο... κιτρινιάρικο. Κι όποτε χύνεται αίμα (και χύνεται μπόλικο, αλλά τελετουργικώ τω τρόπω) είναι – εννοείται – κατακόκκινο.

Γιατί επέλεξε αυτήν την στενή χρωματική παλέτα ο δημιουργός από την Κίνα; Μα για να μας φέρει πιο κοντά στην κεντρική ιδέα αυτής της έξυπνης δημιουργίας του. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το γινγκ και το γιανγκ. Το μαύρο, που εμπεριέχει μια στάλα λευκό – το λευκό, που εμπεριέχει μια στάλα μαύρο – το μαύρο και το άσπρο που ανταγωνίζονται αλλά και σφιχταγκαλιάζονται κιόλας, άρρητα δεμένα: δεν μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Όλοι οι ήρωες της ταινίας κινούνται στην περιοχή του γκρίζου. Δεν είναι απόλυτα καλοί – δεν είναι απόλυτα κακοί. Έχουν τους σκοπούς τους και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τους φέρουν εις πέρας. Είναι στοχοπροσηλωμένοι. Κι όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν κάτι απροσδόκητο (;), κάτι που δεν είχαν σκεφτεί στο παιχνίδι σκάκι που παίζουν με το μυαλό τους, προσπαθώντας να είναι μονίμως τρεις, τέσσερις κινήσεις μπροστά από τον αντίπαλο, αυτοσχεδιάζουν αλλά δεν παρεκκλίνουν ούτε στιγμή. Και η σκιά, αχ, αυτή η σκιά. Θεωρητικά, υφίσταται όταν πέφτει φως πάνω σε ένα σώμα, με σάρκα και οστά. Χωρίς το φως δεν υπάρχει. Στο απόλυτο σκοτάδι δεν υπάρχουν σκιές.

Ε, λοιπόν, θέλει τόνους μαγκιάς να μπορέσεις από απλή σκιά να γίνεις σώμα! Ευτυχώς, το σενάριο αυτήν τη φορά δεν είναι τόσο πολύπλοκο ώστε να πετάξει έξω τον δυτικό θεατή, τον μη εξοικειωμένο με την κινεζική ιστορία. Σαφώς υπάρχουν ανατροπές και στο τελευταίο 20λεπτο γίνεται κυριολεκτικά της Πόπης από ανατροπές (πολλές από τις οποίες τις οσμίζεται ο τσάκαλος θεατής) αλλά ευτυχώς τα πράγματα είναι βατά. Δεν πελαγοδρομείς. Κι όχι, η «σκιά» δεν εμφανίζει (ευτυχώς!) καμία ομοιότητα με το αφεντικό του – κι ας διατείνονται συνεχώς για το αντίθετο στην ταινία – γιατί διαφορετικά θα είχαμε πρόβλημα να τους ξεχωρίσουμε. Υπάρχει η αλήθεια είναι, μια διάχυτη αφέλεια και οι δημιουργοί της ταινίας ζητούν από τους θεατές να «καταπιούν» κάποια πράγματα, για να μπορέσουν να την απολαύσουν καλύτερα και χωρίς γκρίνια – κάτι που προκαλεί μικρή γκρίνια! Κατά τα άλλα, όμως, χάρμα οφθαλμών.

Με εξωτερικά γυρίσματα σχεδόν υπό συνεχή βροχή, η ταινία διαθέτει σκηνές που μένουν στο νου. Ας πούμε το καράβι – σχεδία, που λειτουργεί ως δούρειος ίππος, είναι τέλειο. Η σκηνή με τις σιδερένιες ομπρέλες που μετατρέπονται σε κάτι σαν τσουλήθρες – καβούκια, για να γίνει η εισβολή και ανακατάληψη της πόλης – μήλου της έριδας, είναι τέλεια! Κλασικά, κάποιοι πλεμπαίοι πεθαίνουν με τη μία και οι βασικοί ήρωες διαπιστώνεται πως είναι... πολύ σκληροί για να πεθάνουν, Όπως και να έχει, αυτή είναι μια εντυπωσιακή ταινία, που είναι και πολύ όμορφη, διαθέτοντας ένα αφελές κατά κύριο λόγο σενάριο. Ή αν θέλετε, αυτή είναι μια εντυπωσιακά όμορφη ταινία. Κι αν σας αρέσουν τα υπερθεάματα, ιδίως εκείνα που προέρχονται από την Κίνα, εδώ θα προσκυνήσετε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Σιδερένια Θέληση

του zerVo (@moviesltd)

Το πράγμα δεν είναι πια όπως πολύ παλιά, όπου το καλό, μαχητικό, παθιασμένο να βγει νικητής ενάντια στις αντιξοότητες παλικάρι, ελέω χάπι έντ, στο φινάλε τα κατάφερνε, έστω και την τελευταία στιγμή. Έχει αλλάξει το ρητό και πλέον οι κινηματογραφικοί ήρωες που τα βάζουν με τα στοιχεία της φύσης, στις αποκαλούμενες ταινίες επιβίωσης, μοιράζονται τους θριάμβους και τις ήττες, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει η παραμικρή προβλέψιμη έκβαση. Είτε η δράση εκτυλίσσεται στην θάλασσα (Cast Away / All Is Lost / Adrift), είτε στην απέραντη ερημιά (The Revenant / Wild / The Grey), ακόμη ακόμη και στο αχανές διάστημα (Gravity / The Martian) κανείς θεατής πλέον δεν μπορεί να θεωρήσει μετά βεβαιότητος πως ο πρωταγωνιστής, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα σωθεί. Κι αυτό το δεδομένο πια, ευτυχώς για όλους μας, ισχύει σε απόλυτη τιμή, σε όλη την χρονική διάρκεια του Arctic.

Μοναδικός ζωντανός, από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα με μονοκινητήριο, σε μια απόμερη και δύσβατη περιοχή του Αρκτικού Κύκλου είναι ο Όβεργκαρντ, που μέσα στην αγωνία του, δεν έχει εναποθέσει τις ελπίδες σωτήριας του μόνο στον Θεό, αλλά έχει πάρει για τα καλά την κατάσταση στα χέρια του. Φροντίζοντας να μην ξεμείνει ποτέ από τρόφιμα, ψαρεύοντας με την αυτοσχέδια πετονιά του φρέσκα ψάρια, αλλά και παλεύοντας με κάθε δυνατό τρόπο να επικοινωνήσει με τον πολιτισμό, είτε στήνοντας σημάδια που μπορεί να κινήσουν την υποψία των συνεργείων διάσωσης, είτε παλεύοντας να βάλει μπροστά τον δυσκίνητο ασύρματο, που κι αυτός έχει καταστραφεί από την πτώση. Και πραγματικά η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, καθώς ένα ελικόπτερο αντιλαμβανόμενο την ύπαρξη του, θα τον πλησιάσει προς περισυλλογή.

Με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες να χτυπούν μανιασμένα, το ιπτάμενο κήτος όχι απλά δεν θα πετύχει τον σκοπό του, αλλά θα τσακιστεί κι αυτό στους πάγους, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο του πιλότου και τον βαρύ τραυματισμό της συνοδού. Ένα συμβάν που μονομιάς θα αλλάξει τα μελετημένα πλάνα του Όβεργκαρντ, που πλέον δεν θα κοιτάξει την δική του σωτηρία, αλλά το πως θα βοηθήσει την άτυχη κοπέλα, αποφασίζοντας να την μεταφέρει με το αυτοσχέδιο έλκηθρο του, όσο γίνεται πιο σύντομα στην πλησιέστερη πόλη. Που ούτε όμως γνωρίζει προς τα που πέφτει, ούτε μπορεί να υπολογίσει με ελάχιστα εφόδια πλοήγησης, πόσες απροσπέλαστες χιονισμένες πλαγιές πρέπει να διαβεί.

Βασικό ατού αυτής της ρεαλιστικά αγωνιώδους περιπέτειας, είναι πως όσα εξιστορεί, δεν είναι τραβηγμένα, παρά θα μπορούσαν να συμβούν και στην αλήθεια, εφόσον οι καταστάσεις του περιβάλλοντος, είναι τόσο ακραίες, σαν και αυτές που ισχύουν όσο πλησιάζουμε την νοητή κουκκίδα του Βορείου Πόλου. Η αφήγηση δε, στην προσέγγιση του "ναυαγίου", λειτουργώντας με προσεκτική οικονομία, δεν σερβίρει έτοιμα τα στοιχεία του στην πλατεία, αλλά αφήνει το κοινό να φανταστεί τι έχει συμβεί και ο άμοιρος άντρας έχει περιέλθει σε τόσο απελπιστική θέση. Στην πρώτη μας σύνδεση μαζί του δηλαδή, το αεροσκάφος του έχει ήδη καταπέσει και απλά μέσα σε μια απόλυτη σιγή γινόμαστε μάρτυρες της ρουτίνας του: Ψάρεμα, γύρισμα της τροχαλίας του σχεδόν νεκρού πομπού, ανείπωτο ψύχος, ξεκούραση μέσα στην άτρακτο με την ελπίδα να αναγεννιέται μπας και εντοπιστεί η ύπαρξη του, για το επόμενο ξημέρωμα. Και οι απειλές διαρκώς πολλαπλασιάζονται, καθώς οι φονικές πεινασμένες αρκούδες τον κυκλώνουν.

Μπορεί λοιπόν όλη αυτή η τραγωδία να εξελιχθεί ακόμη χειρότερα? Όπως μας διαβεβαιώνει ο πρώην διακεκριμένος κιθαρίστας στην πατρίδα του την Βραζιλία και νυν ταλαντούχος σκηνοθέτης, Joe Penna, πάντοτε, όσο κι αν έχουμε φτάσει στα ανθρώπινα όρια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε προετοιμασμένοι για το ακόμη χειρότερο κτύπημα της λάχεσης. Στηριγμένος σε ένα πειστικά αρνητικό συμβάν, ο Παουλίστα, τοποθετεί το υποκείμενο του στο μέσον των διαρκών και συνεχόμενων αντιξοοτήτων, επαναλαμβάνοντας τις στο πανί, μετατρέποντας τον έτσι σε αγρίμι που σαν μοναδικό του στόχο έχει να βγει νικητής. Και η δεύτερη καταστροφή που θα ακολουθήσει, θα είναι και εκείνη που θα τον πεισμώσει ακόμη πιο πολύ. Τώρα έχει να σκεφτεί για δύο σωτηρίες και είναι υποχρεωμένος να φτάσει ίσα με το τέρμα για να κερδίσει, ακόμη κι αν δεν ξέρει καν, πόσο πολύ μπορεί να απέχει αυτό, από την αχαρτογράφητη βούλα που είναι παγιδευμένος.

Αργοί, βασανιστικοί παλμοί, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο τέμπο τους, αναμένοντας την επόμενη συμφορά, υπέροχη φωτογραφία του δύσκολα προσεγγίσιμου κάτασπρου του πάγου, μέτρια για να λέμε την αλήθεια τα ειδικά εφέ στις σεκάνς έντασης, ειδικά όταν εμφανίζεται η όχι και τόσο προσεγμένων CGI πολική άρκτος. Χάρη στην πειστικά άλαλη παρουσία του πλέον αναγνωρίσιμου Σκανδιναβού πρωταγωνιστή των ημερών μας, Mads Mikkelsen, το μελετημένο θρίλερ κυλά ολόσωστα και χωρίς να δημιουργεί παραξενιές, σε όποιον το παρακολουθεί, κρίνοντας το πιθανά ως υπερβολικό. Αντιθέτως η γνώμη που υπερισχύει είναι πως πρόκειται για ένα προσεγμένα χτισμένο δράμα, που υμνεί την θέληση και το κουράγιο, ακόμη κι αν δεν κατανόησα πόσο το (απτό ή μεταφυσικό?) φινάλε την ανταμείβει όπως της αρμόζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Κρεπ Γουέστερν

του zerVo (@moviesltd)

Η ομώνυμη νουβέλα, δια χειρός του Καναδού, αναγνωρισμένου σε όλη την διανοούμενη κοινότητα συγγραφέα, Patrick deWitt, που κυκλοφόρησε το 2011, άντλησε την βάση της θεματικής της από την εποχή της παράνοιας του Gold Rush, όταν οι τυχοδιώκτες έφευγαν κατά μυριάδες προς την ανεξερεύνητη ακόμα Δύση, αναζητώντας τις πηγές που κρυβόταν το λαμπερό, ευγενές και πανάκριβο μέταλλο. Παίρνοντας τις ιδέες του από ένα καλογραμμένο για την περίοδο βιβλίο της σειράς Time-Life, ο deWitt κατάφερε να προσφέρει ένα ανάγνωσμα τίγκα στο διασκεδαστικό κατράμι, που απέσπασε τρόπαια από όλες τις έγκριτες ενώσεις κριτικών. Όπως ακριβώς συνέβη και με την μεταφορά του έργου στην μεγάλη οθόνη, που έκανε την μεγάλη του πρεμιέρα στην βενετσιάνικη Μόστρα και με την κατάκτηση τους Ασημένιου Λέοντα Σκηνοθεσίας, άνοιξε τον δρόμο για τον τετραπλό θρίαμβο στα Cesar (Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Ήχος και Φωτογραφία) από τις εννέα κατηγορίες που βρέθηκε υποψήφιο!

Όρεγκον 1851. Έχοντας λάβει ρητή εντολή από τον εύπορο εργοδότη / χρηματοδότη τους, Κόμοντορ, οι διαβόητοι πιστολέρο, Αδελφοί Σίστερς, θα εκκινήσουν ένα μακρύ ταξίδι μέχρι το Φαρ Ουέστ, αναζητώντας τα ίχνη του άριστα εκπαιδευμένου χημικού Χέρμαν Κέρμιτ Γουόρμ, που σύμφωνα με το αφεντικό τους, του έχει αποσπάσει παράνομα, ένα πολύτιμο αγαθό. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική όμως, αφού ο πλούσιος κοτζαμπάσης έχει βάλει στο μάτι το παράξενο υγρό που έχει εφεύρει ο μυστηριώδης Γουόρμ, που έχει σαν χαρακτηριστικό να αποκαλύπτει χωρίς ιδιαίτερο κόπο τα κοιτάσματα του πανάκριβου χρυσαφιού. Για αυτό και εκτός από τα αδέλφια Ιλάι και Τσάρλι, έχει ήδη στείλει στο αφιλόξενο μονοπάτι των χρυσοθήρων και τον φημισμένο ανθρωποκυνηγό Τζον Μόρρις για να σιγουρευτεί πως με κάθε τρόπο, το αντιδραστήριο - όσο και και καυστικό - μείγμα θα έρθει με οποιονδήποτε τρόπο στα χέρια του.

Καβάλα στα άλογα τους και δίχως να γνωρίζουν - αλλά ούτε και να νοιάζονται - για τον πραγματικό σκοπό που ο Κόμοντορ τους έχει πριμοδοτήσει γερά, να βρουν ζωντανό ή νεκρό τον εφευρέτη - χρυσοθήρα και το μαγικό του φίλτρο, θα κινήσουν τον μακρύ δρόμο που θα τους βγάλει ίσαμε το ανερχόμενο, όσο και πολυτελές σε σύγκριση με το παρακμιακό περιβάλλον της Δύσης, Σαν Φραντσίσκο. Μέχρι τότε όμως, οι πιστολάδες που πυροβολούν πιο γρήγορα κι από την σκιά τους, γεμίζοντας με μολύβι όποιον τολμήσει να τους αντισταθεί, θα πρέπει να ξεπεράσουν όλες τις παγίδες που είναι στρωμένες στο διάβα τους. Είτε αυτές τις έχουν στήσει οι κατά τόπους παράνομοι, που θα υποπέσουν στο σφάλμα να τα βάλουν με τους Σίστερς, αγνοώντας την πραγματική τους ταυτότητα, είτε προέρχονται από την ίδια την φύση, που ίσως να είναι και η μοναδική που θα καταφέρει να κερδίσει την ταχύτητα του Κολτ τους.

Αγαπημένο, όσο όμως και παλιακό, παρόλες τις αξιόλογες απόπειρες από Αυστραλία μεριά για να το εκμοντερνίσουν κομματάκι, το γουέστερν, επιστρέφει αραιά και που στις μεγάλες μας οθόνες για να τις γεμίσει με μπότες, σπιρούνια, καυτές σέλλες, σαλούν, υπέρβαρες κονσοματρίς, σερίφηδες, καμπόηδες και φυσικά με μπόλικο μπιστολίδι. Τι μπορεί να συμβεί όμως, όταν πίσω από την κάμερα δεν βρίσκεται ένας καθαρόαιμος Γιάνκης, αναβιωτής του θρυλικού genre που μια φορά κι έναν καιρό γνώρισε ανείπωτες δόξες, μα κάποιος γεννημένος μια ντουζίνα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το Τέξας? Και όχι στην Μπέλα Ιτάλια που έδωσε ξεχωριστό κλότσο στο είδος να τσουλήσει, αλλά στην Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στην νεωτεριστικών κυμάτων πρωτεύουσα της?

Η αλήθεια είναι πως με τέτοιο σκηνοθετικό παρελθόν και με την μια δημιουργία του - από τις συνολικά επτά σε ένα χρονικό εύρος είκοσι ετών - να κοντράρει στα ίσια την άλλη στην κούρσα ανάδειξης της ποιοτικότερης, πάντοτε κινούμενες στον χώρο του κοινωνικού δράματος, το μόνο που δεν περίμενε κάποιος από τον σπουδαίο Jacques Audiard θα ήταν να καταπιαστεί, στην πρώτη του αγγλόφωνη προσπάθεια, με το γουέστερν. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, με το εκκεντρικό γουέστερν. Αυτό που θα σκιτσάριζαν με την ίδια ευκολία οι Freres Coen ας πούμε, πασπαλίζοντας το μπαρούτι με καυστική σάτιρα και τους πίδακες αίματος με ανατρεπτικό μαύρο χιούμορ. και τουλάχιστον οργανωτικά, σχεδιαστικά και εκτελεστικά, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, αφού έχοντας στον στενό συνεργατικό του περίγυρο μια ομάδα πολύ σημαντικών κινηματογραφιστών, δεν αφήνει ούτε μισό πλάνο να περάσει χωρίς να το επεξεργαστεί τελειομανώς.

Η εκπληκτική απεικόνιση των περιοχών του Όρεγκον, που στέκονται ως φυσικό σκηνικό, το εξαιρετικά προσεγμένο μοντάζ οπτικά και ηχητικά που δεν αφήνει ούτε δέκατο του δευτερολέπτου κενό, τα καλοραμμένα κοστούμια εποχής και η επιτηδευμένα μονότονη μουσική επένδυση του Desplat, ορίζουν το φιλμικό μοτίβο που πάνω του κινούνται οι δύο περιπλανώμενοι, καλοπληρωμένοι φονιάδες του τίτλου. Αμφότεροι ξέχωρης περσόνας, όσο και περίπλοκης στην πλήρη της ανάγνωση. Αφού ο ένας μοιάζει με την φωνή της λογικής, βλάχαρος όμως που επιθυμεί να εκπολιτιστεί, συνάμα όμως και χοντράνθρωπος, δίχως έλεος για τον εχθρό, που δεν φαίνεται ικανή να τον βάλει πλάτη, ούτε η κατάποση μιας δηλητηριώδους ταραντούλας. Κι στο απέναντι φαρί, το αδελφάκι του το μικρό, ο απολίτιστος πλήρως, εκδηλωτικός στο έπακρο, επιπόλαιος και φανφαρόνος, ιδιώματα που εκτοξεύει η συνεχής τάση τους για το αλκοόλ, που πολύ προβλέψιμα θα είναι και εκείνος που θα προβεί στην αναμενόμενη γκάφα. Του μονοφαγά πλεονέκτη!

Ρόλο εύθραυστα παρανοϊκό, που με κλειστά τα μάτια καστάρεις στον Joaquin Phoenix αν θέλεις τα πάντα να τσουλήσουν πρίμα μέχρι τέλους, παίρνοντας από εκείνον τον 100 τοις εκατό των δυνατοτήτων του. Έλα όμως, που ο (και από το πόστο του παραγωγού) John C. Reilly, παραβάζει τα δυνατά του και κερδίζει τον άτυπο του τίτλο του best of duo, έχοντας πάντως δικές του και τις πιο αβανταδόρικες στιγμές του σεναρίου. Υπόψιν πως τις βασικές ερμηνείες, βοηθούν δύο τεράστιοι υποστηρικτικοί πυλώνες, κλείνοντας σε ένα κουαρτέτο προσωπικοτήτων, εκείνες τις βασικές που μπορεί κανείς να συναντήσει σε όλα τα γουέστερνς της ιστορίας - πέραν του καλού και άφοβου λόνερ. Ο Jake Gyllenhaal δηλαδή, ως ματαιόδοξος headhunter και ο υποτιμημένος Riz Ahmed που ενσαρκώνει τον φιλοσοφημένο επιστήμονα. Όλοι τους καθοδηγούμενοι έξοχα από τον Φραντσέζο, στήνουν ο καθένας από την μεριά του, το μικρό ή μεγάλο παζλάκι για να ξετυλιχθεί η αφήγηση.

Που από μεριάς μου θα ήταν προτιμότερο να κόψει μέρος της ιδιότροπα γλαφυρής της έκφανσης, δίνοντας πιο πολύ αβάντζο στην συγκίνηση, ίσως και στο μελόδραμα, στην αγνή περιπέτεια και στον κουρνιαχτό. Θα μου πεις έτσι τα γράφει η βάση του γραπτού πρωτότυπου κειμένου. Και θα συμφωνήσω. Όπως οφείλεις να συμφωνήσεις πως στο πρώτο πέρασμα του Ατλαντικού του με τους The Sisters Brothers, ο Audiard παρότι και πάλι αξιόλογος, σερβίρει την λιγότερο σημαντική ταινία του. Σίγουρα την πιο εύκολα προσπεράσιμη από τις συνολικά οκτώ που έχει υπογράψει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Το θέμα είναι να μην τα παρατάς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα συνεχόμενο πεδίο μαχών η ζωή μας

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βέλγος Guillaume Senez. Η πρώτη του ήταν το «Keeper» (2015). Όταν γύριζε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η σύζυγός του τον εγκατέλειψε. Έτσι, εν πολλοίς, βασίστηκε σε δικές του εμπειρίες για το σενάριο της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του.

H ταινία Οι Αγώνες μας (Nos Batailles) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της ως Ειδική Προβολή στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Στο φεστιβάλ του Τορίνο κέρδισε τρία βραβεία, ανάμεσα στα οποία και το βραβείο Κοινού, απέσπασε 5 βραβεία Magritte (τα βελγικά Όσκαρ) από τη Βελγική Ακαδημία Κινηματογράφου, ανάμεσά τους το βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το βραβείο Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν υποψήφια για βραβείο Cesar Καλύτερης Ξένης Ταινίας και βραβείο Cesar Καλύτερου Ηθοποιού για τον Romain Duris.

Η υπόθεση: Ο Ολιβιέ είναι ένας σαραντάρης εργαζόμενος στην τεράστια κεντρική αποθήκη μιας εταιρίας online πωλήσεων. Συνδικαλιστής και αρχηγός ομάδας στη δουλειά του, αγωνίζεται πάντοτε για το συμφέρον των εργατών. Η αυτοκτονία ενός συναδέλφου του μετά την απόλυσή του, τον ταρακουνάει για τα καλά. Η (χωρίς καμία εξήγηση) εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης από τη γυναίκα του, τη Λορά, χειροτερεύει κατά πολύ την κατάσταση για εκείνον. Ο Ολιβιέ, πέρα από τις ενοχές του, έχει να αντιμετωπίσει πλέον και τις αυξημένες του ευθύνες σε ότι αφορά την ανατροφή των δύο ανήλικων παιδιών του, του 8χρονου Έλιοτ και της πιτσιρίκας Ρόουζ. Ο Ολιβιέ καλείται λοιπόν να τζογκλάρει πολλά μπαλάκια πεταμένα στον αέρα: στο σπίτι τα παιδιά του, απαιτούν να τους παρέχει περισσότερο χρόνο, στη δουλειά, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι, τα οικονομικά γίνονται πιο στριμόκωλα αφού πλέον στον οικογενειακό κορβανά μπαίνει ένας μισθός κι όχι δύο και οι προσπάθειες για εντοπισμό της Λορά είναι αδιέξοδες: η γυναίκα του απλά δεν θέλει να βρεθεί. Θα καταφέρει ο Ολιβιέ να βρει τις ισορροπίες του;

Η άποψή μας: Στην τέχνη, όπως και στη ζωή, είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρεις τι θέλεις να πεις και να ξέρεις και πως να το πεις. Ο Guillaume Senez ξέρει. Και με την πολύ όμορφη τούτη ταινία του πετυχαίνει έναν μικρό άθλο: να γυρίσει ένα οικογενειακό δράμα με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία, με ξεκάθαρη ματιά και πολιτική ταυτότητα. Μακριά από επιτηδευμένους μελοδραματισμούς και από προκάτ, ξύλινη γλώσσα. Στο τμήμα εκείνο της ταινίας που δείχνει τις καθημερινές μάχες (πιο κοντά στον αυθεντικό τίτλο του φιλμ) του Ολιβιέ να αντεπεξέλθει ως περισσότερο ενεργός πατέρας, ε, ναι λοιπόν, θυμίζει κάπως το «Κράμερ εναντίον Κράμερ». Και σας παρακαλώ, μην μπούμε τώρα σε λογικές του τύπου «η ματιά του σκηνοθέτη είναι σοβινιστική/// γιατί δεν ασχολούνταν ο Ολιβιέ με τα παιδιά του όσο η Λορά ήταν στο σπίτι;/// γιατί δεν ξέρει τι ρούχα να τα φορέσει;/// γιατί τα ταΐζει μοναχά δημητριακά;/// γιατί δεν ήταν πιο ενεργός γονιός πριν την εγκατάλειψη;».

Ο σκηνοθέτης το βίωσε όλο αυτό στην προσωπική του ζωή. Και ναι, μέχρι νεωτέρας, είναι πιο συνηθισμένο ένας πατέρας να εγκαταλείπει την οικογένειά του παρά μια μητέρα. Προσέξτε, δεν λέω ότι αυτό είναι πιο δικαιολογημένο – λέω πως είναι πιο συνηθισμένο. Μην τον πνίξουμε μέσα στην πολιτική ορθότητα όλο αυτό ρε παιδιά. Ναι, η Λορά φεύγει. Και ο σκηνοθέτης, χωρίς να τα κάνει νιανιά, αφήνει να εννοηθούν κάποιοι λόγοι. Η Λορά τραβάει ζόρι ψυχολογικά. Η σκηνή της κατάρρευσής της στο μαγαζί όπου εργάζεται όταν μια πελάτισσα ξεσπάει σε κλάματα επειδή δεν έχει να πληρώσει το ρούχο που θέλει, είναι από τις πιο δυνατές της ταινίας. Και φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της, με την έναρξη της ταινίας και το θέμα του τραυματισμού του Έλιοτ – ακούσιου; εκούσιου; Ίσως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Στο τμήμα εκείνο της ταινίας που μιλάει για τα εργασιακά δικαιώματα, για την υπέροχη πραγματικότητα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, που ως λαίλαπα διαλύει τα πάντα και για το πως ένας ενσυνείδητος άνθρωπος μπορεί να κινείται και να μάχεται με όποιον τρόπο μπορεί, το όλον θυμίζει καλές στιγμές του σινεμά του Ken Loach. Ή πώς θα έμοιαζε το σινεμά των αδελφών Dardenne αν ήταν λίιιιιιιγο πιο εμπορικός, με την καλή έννοια.

Κατά πως φαίνεται, οι Βέλγοι κάνουν... γαλλικό σινεμά, καλύτερα από τους Γάλλους! Λιγότερο φλύαρο, λιγότερο φανφαρόνικο, περισσότερο ανθρώπινο, περισσότερο ουσιαστικό. Ο συνδυασμός των δύο διαφορετικών «τμημάτων» δεν φαίνεται μηχανικός και ψεύτικος. Ίσα ίσα. Η ταινία λειτουργεί ακριβώς επειδή κατορθώνει να είναι εντελώς φυσική. Πάρτε για παράδειγμα και το φλερτ του Ολιβιέ με τη μαχητική συναδέλφισσά του, που τον θέλει σαν τρελή. Δεν είναι «ονειρικό» όλο αυτό, δεν είναι ρομαντικό, δεν είναι ιδανικό. Χτυπάνε τα πρόσωπά τους, το φιλί τους μοιάζει άτσαλο, η αγκαλιά τους δεν θα έμπαινε σε εξώφυλλο χιπστεράδικου περιοδικού. Το όλον είναι αληθινό. Και στην αλήθεια της ταινίας συμβάλλουν τα μάλα οι ερμηνείες των ηθοποιών. Μετά από καιρό βλέπουμε (στον πρωταγωνιστικό ρόλο μάλιστα) έναν Romain Duris σε εξαιρετική φόρμα. Του ταιριάζουν τέτοιου είδους ρόλοι. Φοβερή και τρομερή στον ολιγόλεπτο ρόλο της αδελφής του είναι αυτή η ταλεντάρα, η Laetitia Dosch, την οποία είχαμε θαυμάσει στο επίσης πολύ ενδιαφέρον «Μια νέα γυναίκα». Και τα δύο πιτσιρίκια βγάζουν το ζητούμενο σε τέτοιου είδους ταινίες: αυθορμητισμό και φυσικότητα.

Ο σκηνοθέτης και συνσεριογράφος επιλέγει μια φόρμα χαμηλότονη. Δεν ουρλιάζει την αλήθεια που κομίζει. Επιλέγει έναν πιο ήσυχο τόνο, μια πιο γλυκιά προσέγγιση, μια πιο ήρεμη αντιπαράθεση. Και κερδίζει από αυτό. Κυρίως επειδή δεν «πετάει έξω» από την ταινία ανθρώπους που – ιδεολογικά – δεν ενδιαφέρονται να δουν μια πολιτική ταινία. Κι έχει μεγάλη σημασία αυτό. Έχει μεγάλη σημασία να λες κομψά μεγάλες αλήθειες που πολλοί είναι εκείνοι που αρνούνται να τις ακούσουν. Έχει μεγάλη σημασία που ακούγονται τόσο όμορφα ενσωματωμένες στο σενάριο φράσεις όπως «κάθε είδους εργασία πρέπει να πληρώνεται» ή «η δημοκρατία είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία έχουμε τους λιγότερους δυσαρεστημένους». Χωρίς να ακούγονται ως τσιτάτα. Χωρίς να φαίνεται ότι λέγονται καθέδρας. Δεν βυθίζεται στη μαύρη απελπισία η ταινία. Διαθέτει και απαραίτητες ανάσες διακριτικού χιούμορ. Και το φινάλε, πόσο όμορφο. Πόσο απλό, πόσο λογικό, πόσο λειτουργικό, πόσο έξυπνο. Ελευθερία. Ήτοι «Έλα Καλό Καλοκαίρι». Αυτό σημαίνει Ελευθερία. Θα σε περιμένουμε. Κι ελπίζουμε να έρθεις...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την One From The Heart!

Η επιβίωση είναι η μόνη επιλογή! Μετά την προβολή της στο Εκτός Συναγωνισμού τμήμα του Φεστιβάλ Καννών η ταινία Arctic του σκηνοθέτη Joe Penna απέδειξε πως είναι μια καθηλωτική περιπέτεια επιβίωσης που θα ικανοποιήσει το κοινό που επιθυμεί μια μεστή περιπέτεια και έναν ερμηνευτικό άθλο. Ένας άνδρας παγιδεύεται στην καρδιά της Αρκτικής μετά την πτώση του αεροπλάνου του. Προσπαθεί να επιβιώσει κατασκευάζοντας το δικό του καταφύγιο, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να βρει τροφή, αλλά και να αποφύγει τους κινδύνους που προκύπτουν, ενώ την ίδια στιγμή δεν παραλείπει να στέλνει σήματα SOS, ελπίζοντας σε διάσωση. Ο ήρωάς μας πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει στην ασφάλεια του καταφυγίου του ή αν θα αναζητήσει ενδεχόμενη σωτηρία στο άγνωστο και εξαιρετικά αντίξοο περιβάλλον της Αρκτικής.

Ο Mads Mikkelsen στην πιο απαιτητική ερμηνεία της καριέρας του, απογειώνει την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Μην τσιμπήσεις το δόλωμα! Ο βραβευμένος με Όσκαρ Neil Jordan (The Crying Game) επιστρέφει - έξι χρόνια μετά το Byzantium - με το σύγχρονο, αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ Η Χήρα (Greta). Σε σενάριο των Neil Jordan και Ray Wright (The Crazies) η ταινία δεν χάνει καθόλου χρόνο και παρασέρνει το κοινό σε έναν ανεμοστρόβιλο εμμονής και παράνοιας, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την πραγματική φύση των χαρακτήρων χάρη στην καθηλωτική αφήγηση του Jordan και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Η Φράνσις, μία νεαρή γυναίκα που πενθεί τον θάνατο της μητέρας της, ανακαλύπτει μία χαμένη τσάντα στο μετρό της Νέας Υόρκης και αποφασίζει να την επιστρέψει στην κάτοχο της. Αυτή είναι η αρχή μίας ασυνήθιστης φιλίας με την αινιγματική χήρα Γκρέτα, παρά τη δυσαρέσκεια της καλύτερης της φίλης Έρικα που κατά τα άλλα βοηθάει την Γκρέις να εγκλιματιστεί στη μεγάλη πόλη. Η Φράνσις αγνοεί τις ανησυχίες της φίλης της, όμως τα κίνητρα της Γκρέτα είναι πιο νοσηρά από αυτό που φαντάζεται.

Σε αυτή την ανατριχιαστική και έκρυθμη ιστορία πρωταγωνιστούν η σπουδαία Isabelle Huppert (Elle) μαζί με την ταλαντούχα Chloë Grace Moretz (Carrie).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Yin και Yang! Ο σκηνοθέτης Zhang Yimou επανερμηνεύει την ιστορία των Τριών Βασιλείων της Κίνας στην επική περιπέτεια Σκιά (Shadow) που περιγράφει την ιστορία ενός ισχυρού Βασιλιά και του λαού του που έχουν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους και επιθυμούν να την πάρουν πίσω. Ο Βασιλιάς είναι άγριος και φιλόδοξος αλλά τα κίνητρα και οι μέθοδοί του είναι άγνωστα και μυστήρια. Ο αρχιστράτηγός του είναι ένας οραματιστής που επιθυμεί διακαώς να κερδίσει τη μάχη αλλά χρειάζεται να αναπτύξει το σχέδιό του με απόλυτη μυστικότητα. Οι γυναίκες του παλατιού αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για εκείνες. Και υπάρχει και ένας κοινός θνητός γύρω από τον οποίο στροβιλίζονται οι αδυσώπητες δυνάμεις της ιστορίας, έτοιμες να τον κατασπαράξουν. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στους σωσίες, των οποίων η ύπαρξη χρονολογείται από τα αρχαία χρόνια. Ο σωσίας αποκαλούνταν «σκιά» και έπρεπε να είναι έτοιμος να αναλάβει δράση μόλις ο «αφέντης» (βασιλιάς ή ευγενής) του βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ομοιότητα έπρεπε να είναι ικανή να μπερδέψει την αλήθεια με το ψέμα ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει ποιον έχει μπροστά του. Το θέμα της σκιάς απασχολούσε τον καταξιωμένο σκηνοθέτη των επικών κινέζικων ταινιών (Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια, Ιπτάμενα Στιλέτα, κ.ά.) Zhang Yimou εδώ και καιρό και όταν συνειδητοποίησε ότι παρά τις πολυάριθμες ιστορικές ταινίες της Κίνας καμία δεν είχε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα την ιδέα του.

Πρωταγωνιστούν οι Deng Chao, Sun Li, Zheng Kai, Wang Qianyuan, Hu Jun, Guan Xiaotong, Leo Wu, Wang Jingchun.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Ετοιμάσου για ξέφρενες βόλτες! Οι Josh Appelbaum και André Nemec ξεκίνησαν να συνεργάζονται το 1998 σε τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ πιο πρόσφατα βρέθηκαν πίσω από την παραγωγή της ταινίας «Επικίνδυνη Αποστολή - Πρωτόκολλο: Φάντασμα». Το Πάρκο των Θαυμάτων (Wonder Park) είναι η πρώτη τους ταινία κινουμένων σχεδίων, στην οποία υπογράφουν και το σενάριο. Το δημιουργικό δίδυμο μπαίνει στο μυαλό της Τζουν, ενός 8χρονου κοριτσιού με φοβερή φαντασία που θα κάνει τα πάντα για να σώσει το μεγαλύτερο κατόρθωμά της, ένα επικό λούνα παρκ που «δημιούργησε» με τη μητέρα της και το οποίο πήρε ζωή μέσα από τη φαντασία της. Συνδυάζοντας εξαιρετική αφήγηση, συναρπαστικούς χαρακτήρες και απίθανες σκηνές δράσης με υπέροχα CG animation το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και η ηρωίδα θα μας μείνει αξέχαστη. Μια 8χρονη με ταλέντο στις μηχανολογικές εφευρέσεις δημιουργεί με τη φαντασία της ένα εντυπωσιακό λούνα παρκ που όμως, όπως ανακαλύπτει, ζωντανεύει. Όταν το αγαπημένο της πάρκο κινδυνεύσει, μόνο εκείνη μπορεί να σώσει τη δημιουργία της με τη βοήθεια της ασταμάτητης φαντασίας της και των πολύ ξεχωριστών φίλων της.

Ακούγονται οι φωνές των Brianna Denski, Kenan Thompson, Ken Jeong, Mila Kunis, John Oliver, Jennifer Garner και Matthew Broderick.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Σας παράτησε! H δεύτερη ταινία του διαρκώς ανερχόμενου σκηνοθέτη από το Βέλγιο Guillaume Senez έκανε πρεμιέρα ως Special Screening στο τμήμα Semaine de la Critique του Φεστιβάλ Καννών. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορίνο κέρδισε 3 βραβεία, ανάμεσα τους το Βραβείο Κοινού, απέσπασε 5 βραβεία Magritte από τη Βελγική Ακαδημία Κινηματογράφου, ανάμεσα τους το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν υποψήφια για Βραβείο CÉZAR Καλύτερης Ξένης Ταινίας και Βραβείο CÉZAR Καλύτερου Ηθοποιού. Ο Ολιβιέ κάνει ό,τι μπορεί για να αντιμετωπίσει καθημερινά τις αδικίες ενάντια στους υπαλλήλους στο εργοστάσιο όπου εργάζεται. Αλλά από τη μια μέρα στην άλλη, όταν η σύζυγός του εγκαταλείπει ξαφνικά την οικογένεια τους, μένει μόνος του να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες των παιδιών, τις προκλήσεις της καθημερινότητας και τη δουλειά του. Αντιμέτωπος με αυτές τις νέες ευθύνες, αγωνίζεται να βρει μια ισορροπία. Γιατί η Λώρα δεν θα επιστρέψει.

Πρωταγωνιστούν οι Romain Duris, Laetitia Dosch, Lucie Debay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την One From The Heart!

Αδέλφια στο αίμα, αδελφές στο όνομα! Βασισμένη στη νουβέλα του Patrick Dewitt είναι η κωμική περιπέτεια Οι Αδελφοί Σίστερς (The Sisters Brothers) που σκηνοθετεί ο σπουδαίος Γάλλος δημιουργός Jacques Audiard, πάνω σε σενάριο δικό του, σε συνεργασία με τον Thomas Bidegain. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας αποσπώντας το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ στην συλλογή του πρόσθεσε και τέσσερα βραβεία Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Cesar - Φωτογραφίας, καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Σκηνοθεσίας και Ήχου - από τα εννιά συνολικά που υπήρξε υποψήφια. Δύο αδέλφια ο Έλι και ο Τσάρλι Σίστερς προσλαμβάνονται για να σκοτώσουν έναν χρυσοθήρα που έκλεψε από το αφεντικό τους. Καθώς ακολουθούν τα χνάρια του χρυσοθήρα στην Άγρια Δύση, μπλέκονται σε επικίνδυνες περιπέτειες και ανακαλύπτουν νέες πτυχές των χαρακτήρων τους. Την μουσική υπογράφει ο αναγνωρισμένος διεθνώς συνθέτης Alexandre Desplat.

Πρωταγωνιστούν οι John C. Reilly, Joaquin Phoenix, Jake Gyllenhaal και Riz Ahmed.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς!

του zerVo (@moviesltd)

Κι όμως την πρώτη του εμφάνιση το δυναμικό κορίτσι δεν την έκανε στα κιτάπια της κυρίαρχης ερυθρόλευκης μπράντας, αφού αρχικώς σκιτσαρίστηκε στις σελίδες των περιοδικών της Fawcett, η οποία κατηγορήθηκε ανοικτά από την DC για πασιφανές κοπιάρισμα της στολής του Σούπερμαν, σε γυναικεία φόρμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 67, ήταν που πέρασε στα χέρια της φίρμας του Stan Lee, παρουσιασμένη μάλιστα σε ένα στόρι γραμμένο από τα ίδια του τα χέρια στο 12ο τεύχος της επιθεώρησης των Super-Heroes. Το πρώτο, αμιγώς αφιερωμένο σε εκείνη, τεύχος κυκλοφόρησε τον (κόκκινο...) Μάη του 68, καταγράφοντας έκτοτε στο ενεργητικό της περισσότερες από διακόσιες υπερηρωικές περιπέτειες. Σε αυτό το πιο πρόσφατο κύμα των μεταφορών των τίτλων της Marvel από το έντυπο στο εκράν, η Captain Marvel κατέχει περίοπτη θέση, καθώς είναι αυτή - στο ντεμπούτο τίτλου, θηλυκού χαρακτήρα - που σέρνει τον χορό για την, όπως ελπίζει το στούντιο, εξίσου πετυχημένη, χρονιά του 2019.

Έχοντας να αντιμετωπίσει τους συνεχόμενους εφιάλτες, που καταλήγουν πάντοτε στο ίδιο στιγμιότυπο, της πτώσης του μαχητικού αεροσκάφους που πιλοτάρει, αλλά και την μόνιμη απώλεια μνήμης, για το ποια υπήρξε στην πραγματικότητα στο παρελθόν της, η ιδιαιτέρων ικανοτήτων στην μάχη, Βερς, στέκεται στο πλευρό των Κρι και του μέντορα της Γιον-Ρογκ στον πολυετή και μέχρι τέλους πόλεμο, ενάντια στους τρομακτικούς, όσο και πολυμορφικούς, Σκραλς. Η αποτυχημένη αποστολή της συμμαχικής στην Σταρφόρς ομάδας, θα οδηγήσει στην σύλληψη της δυναμικής γυναίκας από τις δυνάμεις των Κρι, που άμεσα θα θελήσουν να αποκωδικοποιήσουν τις αναμνήσεις της, για να εντοπίσουν σημαντικά για την εξέλιξη του πολέμου, απόρρητα δεδομένα.

Κατορθώνοντας να αποδράσει από τα δεσμά των εξωγήινων τεράτων, το κορίτσι με τις ατσάλινης ισχύος γροθιές, θα βρεθεί σε έναν πλανήτη πολλές χιλιάδες έτη φωτός μακριά, στην Γη, όπου θα βρεθεί στο στόχαστρο των μυστικών πρακτόρων της οργάνωσης SHIELD. Και που η επαφή μαζί τους, θα ξετυλίξει ένα κουβάρι αποκαλύψεων για την αληθινή της ταυτότητα, που θα μεταλλάξει ολοκληρωτικά όλα όσα γνωρίζει για τον εαυτό της, για τους συνεργάτες και για τους συμμάχους της.

Ταυτόχρονα παίρνοντας απαντήσεις στα φλέγοντα ερωτηματικά που την καίνε: Σε ποιον στρατό ανήκει το αεροπλάνο του φοβιστικού της ονείρου? Ποια είναι η γυναίκα που την συνοδεύει στον αέρα? Ποια είναι η έτερη γυναίκα που μαζί της συνθέτει το σμήνος? Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας που πλησιάζει προς το μέρος της κρατώντας στο χέρι του απειλητικά το όπλο? Και επιτέλους τι είναι όλες εκείνες οι τραυματικές εικόνες που στοιχειώνουν την συνείδηση της και κρατούν από τα πολύ νεανικά της χρόνια? Σε αντίθετη χρονολογική σειρά από εκείνη που μας έχει συνηθίσει η παραγωγή στην παρουσίαση των καινούργιων της πουλέν, εδώ η σύνθεση του χαρακτήρα της πιλότου με τις αστείρευτες δυνάμεις Κάρολ Ντάνβερς σχηματίζεται σαν σε παζλ, με τα κομματάκια να δίνονται στο κοινό με φειδώ, ένα ένα, μέσα από φλασμπάκ του παρελθόντος της. Ορίζοντας ταυτόχρονα την σεναριακή ανατροπή, που το Captain Marvel υποστηρίζει ως το δυνατότερο του στοιχείο.

Η γήινη χρονιά που εκτυλίσσεται η πλοκή, μας γυρίζει πίσω στα 1995, όταν πολλά από όσα έχουμε παρακολουθήσει στα συνεχόμενα Marelικά κύματα δεν έχουν καν πραγματοποιηθεί, με το κυριότερο την σύνταξη της ομάδας των Avengers από τον εμπνευστή Νικ Φιούρυ, που εδώ μοστράρεται ως (σχεδόν) ψάρακας agent, ενώ διαθέτει σώους και αβλαβείς και τους δύο του οφθαλμούς. Συνεπώς γίνεται αυτόματα σαφής ο βασικός σκοπός των διοργανωτών αυτού του τόσο κερδοφόρου κομικένιου πλάνου, να κτιστεί από το μηδέν - κυριολεκτικά - η περσόνα εκείνη που πάνω της θα στηριχτεί το επόμενο wave των Εκδικητών, αφού είναι προφανές πως δεν γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο με παγκίτες όπως ο Ant-Man ή ο υπέρ το δέον εκτιμημένος Black Panther. Κι εκεί είναι το σημείο που το πρότζεκτ συνολικά χωλαίνει, αφού τα εκρηκτικά ειδικά εφέ και το (όχι και τόσο) ευρηματικό τουίστ, δεν είναι ικανά να κρύψουν τις αδυναμίες της προβληματισμένης ηρωίδας.

Που στην εισαγωγή μοστράρεται από τον Yodaικού τύπου δάσκαλο της Γιον-Ρογκ - ο Jude law είναι αυτός, που ακόμη πληρώνει σταρικά, εκείνη την άρνηση του 007 ρόλου - παντελώς διαφορετική σε συναισθήματα, ακμαίο ηθικό και ψυχισμό από εκείνη που εντέλει ισχύει μετά το πέρας της ανατροπής. Διόλου τυχαία δε, περιφερειακοί χαρακτήρες σαν του Φιούρυ ή του μυστηριώδη και πανάσχημου Τάλος, αποδιδόμενοι από τους στάνταρ αξιόλογους Sam Jackson και Ben Mendelsohn, μοιάζουν σαν να συγκρατούνται από την ίντριγκα, προκειμένου να αναδειχθεί η μορφή της Κάρολ, πάσι θυσία. Αυτοσκοπός που δεν πετυχαίνει απόλυτα, όποιο μονοπάτι κι αν ακολουθεί η σκηνοθετική μέθοδος της δυάδας Boden / Fleck, είτε το ορθολογικό, είτε το λαϊκοπόπ μέσα από αναφορές σε δημοφιλή ιδεολογικά στοιχεία της εποχής που εκτυλίσσεται η δράση (οι νότες του Come As You Are ασούμε ή η κονιορτοποίηση του True Lies Schwartz πόστερ) είτε το εκτενώς υπερβολικό που υπερισχύει στην τελική, τρίτη πράξη. Και αυτού του αμφίβολου, ακόμη και για τους πιο φανατικούς Μαρβελιστές, αποτελέσματος, αμέτοχη δεν είναι, η οσκαρικά τιμημένη πρωταγωνίστρια.

Ειλικρινά δεν μπορώ να προβλέψω, αν πέραν του οικονομικού οφέλους και της εκτόξευσης της αναγνωρισιμότητας, υπάρχει κέρδος καλλιτεχνικής φύσης για τους ερμηνευτές που διαθέτουν υψηλότερο υποκριτικό ταλέντο από του μέσου όρου, μετά την συμμετοχή τους στο πολύχρωμο σινεσκίτσο. Χρειάζεται να αναρωτηθούμε δηλαδή αν ανέβασε επίπεδο την ποιότητα του Cumberbatch, το ντύσιμο της μπέρτας του Doctor Strange την τελευταία πενταετία? Η Brie Larson, ομοίως από την μεριά της, ανέβασε πολύ τον πήχη των απαιτήσεων των σινεφίλ, ως μια ηθοποιός που μπορεί να ακολουθήσει καριέρα πολύ σημαντική, έχοντας σαν βατήρα της το χρυσό αγαλματίδιο του Room. Εμφανώς μακρυά από τα νερά της εδώ, δεν δείχνει η ιδανική επιλογή για να παίξει την Καπετάνισσα, αυτό όμως σε μια, άντε το πολύ δυο αβεντζερικές ταινίες θα έχει διορθωθεί. Η επαναφορά της στην κανονικότητα, δεν είμαι βέβαιος πως θα επιτευχθεί ποτέ. Και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξουν όλου του κόσμου οι μποξοφικές πρωτιές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

No News Are Good News. And How About… Fake News?

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καιρός να σταματήσουμε να καταπίνουμε αμάσητα ότι μας ταΐζουν…

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτού του ντοκιμαντέρ, που έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο πρόσφατο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, υπογράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου. Το post production έκανε ο Θάνος Τσάντας, ενώ μουσική για το ντοκιμαντέρ έγραψε ο Ερμής Γεωργιάδης. Το Make the economy scream, όπως και τα τέσσερα προηγούμενα ντοκιμαντέρ της Moviementa Productions, χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους θεατές του. Να θυμίσουμε εδώ τις προηγούμενες τέσσερις ταινίες: «Debtocracy», «Catastroika», «Fascism Inc» και «This Is Not A Coup».

Εδώ παραθέτουμε και το σημείωμα των δημιουργών: «Το χαρτί υγείας μιας χώρας, η οποία απέχει 9.415 χιλιόμετρα, προκαλεί θυελλώδεις αντιδράσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι ένα κράτος στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης αποτελεί μέγιστη απειλή για την εθνική της ασφάλεια. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ψεύδονται συγκρίνοντας τη μεταναστευτική κρίση στη Βενεζουέλα με αυτή των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα αποτελεί μια μελέτη στις σύγχρονες (και λιγότερο σύγχρονες) μορφές προπαγάνδας και ανατροπής καθεστώτων, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την καρδιά της Ευρώπης. Είναι όμως και ένα ψυχογράφημα όσων τρέμουν κάθε οικονομικό μοντέλο που αμφισβητεί την οικονομική ορθοδοξία τους. Είναι μια αφορμή για να μετρήσεις τη δημοκρατία στην Καταλονία των πολιτικών κρατουμένων και στη Γαλλία της διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτείς γιατί δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στο Καράκας, αλλά και γιατί κάποιοι έχουν σάπια δόντια στο Λος Άντζελες. Κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού αποτελεί και μία αυτοτελή δημοσιογραφική αποστολή. Και όπως πάντα ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη αφήγηση, διατηρεί την ανεξαρτησία του στηριζόμενο οικονομικά μόνο από τους θεατές του».

Η υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση από τις παραγκουπόλεις του Καράκας μέχρι τα σύνορα της Κολομβίας, μέσω της οποίας ο δημιουργός του αναζητά τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Βενεζουέλας. Ευθύνεται για όλα ο αμερικανικός οικονομικός αποκλεισμός, όπως υποστηρίζει ο Νικολάς Μαδούρο ή ο «σοσιαλισμός», όπως υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ; Μπορεί η hip hop σκηνή του Καράκας να εξηγήσει όσα πραγματικά συνέβησαν τα τελευταία 20 χρόνια στη Βενεζουέλα; Και πώς πρέπει να απαντάς σε κάποιον στο twitter όταν ζητά να βομβαρδίσουν την ίδια του τη χώρα; Γνωστοί αναλυτές, όπως ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, ο πρώην εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Άλφρεντ Ντεζάγιας, και αρκετοί ακόμη δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί, αναλύουν και εξηγούν με τον δικό τους τρόπο τις εμπειρίες που καταγράφει η κάμερα των δημιουργών. Το ντοκιμαντέρ έχει ως αφετηρία τη φράση «Make the economy scream», με την οποία ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε εντολή στη CIA να διαλύσει την οικονομία της Χιλής πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ, και φτάνει μέχρι τις σημερινές εξελίξεις και την προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό και των ΗΠΑ να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.

Η άποψή μας: Ο Άρης Χατζηστεφάνου και η ομάδα του έχουν αποδείξει πολλάκις πως κατέχουν την τέχνη του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Του ντοκιμαντέρ, που πιάνεται από ζητήματα του σήμερα και αναδεικνύει τις πλευρές εκείνες κάποιων γεγονότων και καταστάσεων, οι οποίες επιμελώς βρίσκονται στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Δεν μπαίνω στη λογική του να μιλήσω για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – θα ήταν φάουλ. Αλλά Χατζηστεφάνου, Αυγερόπουλος και Κούλογλου έχουν τολμήσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να πουν τα αντίθετα από αυτά που μας ταΐζουν τα συστημικά media. Ή καλύτερα, να μας πουν αυτά που δεν θέλουν τα συστημικά media να γνωρίζουμε. Και εν πολλοίς, το πράττουν με μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα. Βατή, εύληπτη και μη στερούμενη αρετών.

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι απίστευτα επίκαιρο. Όσοι παρακολουθούν ειδήσεις σε κανάλια που έχουν χάσει κάθε επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και απλά προπαγανδίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους, θα έχουν διαμορφώσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα σήμερα. Ο Μαδούρο είναι δικτάτορας. Ο λαός πεινάει. Τα σούπερ μάρκετ είναι άδεια. Η χώρα αποτελεί απειλή για την παγκόσμια ειρήνη!!! Μάλιστα. Τι ακριβώς όμως πραγματικά ισχύει; Ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος ηγέτης και στη χώρα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται συνεχώς εκλογικές διαδικασίες, τις οποίες η αντιπολίτευση στη χώρα τις σαμποτάρει. Η αντιπολίτευση δεν θέλει να βρίσκονται διεθνείς παρατηρητές σε εκλογές στη χώρα!

Έτσι, το αφήγημά τους ότι οι εκλογές είναι παράνομες και διαβλητές, δεν θα υπήρχε μια ανεξάρτητη αρχή να το διαψεύσει. Και οι διεθνείς παρατηρητές (από οργανισμούς, όπως εκείνον του Τζίμι Κάρτερ, πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, μην τα ξεχνάμε αυτά) που παρακολουθούν τις εκλογές παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν πως αυτές είναι οι πλέον αδιάβλητες παγκοσμίως! Εντάξει, στη Βενεζουέλα λοιπόν, δεν ψηφίζουν τα δέντρα (κρύβε λόγια). Τα σούπερ μάρκετ δεν είναι άδεια. Σαφέστατα υπάρχουν ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο κυρίως σε φάρμακα. Γιατί; Φταίει ο Μαδούρο; Όχι βέβαια. Φταίνε οι κυρώσεις των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων», που έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη Βενεζουέλα και επιχειρούν τον οικονομικό στραγγαλισμό της! Ο τίτλος της ταινίας είναι δανεισμένος από το δόγμα που κατέστρωσαν από κοινού Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον. Ένα δόγμα πολύ απλό: αν κάποιες χώρες δεν σκύβουν το κεφάλι και το παίζουν ανεξάρτητες, προκαλείς μια τεχνητή φτωχοποίηση, εξαθλιώνεται ο λαός, και εξεγείρεται εναντίον δικαίων και αδίκων.

Οπότε, πουφ, πάει το πρόβλημα. Και μάλιστα, αντιμετωπίζεται εκ των έσω! Έτσι προκύπτουν μαριονέτες τύπου Γκουαϊδό, που αυτoανακηρύσσεται (!!!) πρόεδρος της χώρας του, χωρίς εκλογές! Κι άντε, αυτός είναι τρελός και… αυτoανακηρύσσεται. Ναι, αλλά ΗΠΑ και λοιποί παρατρεχάμενοι, τον αναγνωρίζουν!!!!!!! Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά επειδή είναι ψυχοπονιάρες, μωρέ, στέλνουν τρόφιμα για να αντιμετωπίσουν την… ανθρωπιστική κρίση! Σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα! Την οποία οι ίδιοι εν πολλοίς προκάλεσαν! Κι ας υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, κάτω από το επίπεδο της φτώχειας! Εκεί, όμως, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Όχι. Εκεί απλώς είναι… Τετάρτη. Μια συνηθισμένη μέρα. Το ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου δεν είναι συνηθισμένο. Είναι καίριο, ουσιαστικό και αποκαλυπτικό. Και εν πάση περιπτώσει, αν ψάχνεστε λίγο, κοιτάξτε και κάτι πέρα από τα προφανή.

Τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. Και τα ντοκιμαντέρ, όπως τούτο εδώ, πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα επειδή η Βενεζουέλα διαθέτει πετρέλαιο. Και αρχικά ο Τσάβεζ και μετά ο Μαδούρο έχουν κρατικοποιήσει τις εταιρίες που διαχειρίζονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας του. Οπότε, οι μεγάλες εταιρίες έχουν χάσει την ευκαιρία να προσθέσουν μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους λογαριασμούς τους. Χμ, κράτα καλά Μαδούρο. Ο Σαντάμ στο Ιράν και ο Καντάφι στη Λιβύη την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Και οι φιλάνθρωποι Αμερικάνοι και οι εταιρίες τους, έχουν αφήσει πίσω τους καμμένη γη. Μόνο. Α, και αυξήσανε και τα κέρδη τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Trianon Filmcenter!