Movies Ltd

Το κλάμα των αγοριών! Η ταινία Αδέλφια Εξ Αίματος (La terra dell' abbastanza) - ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος στα ελληνικά σημαίνει «η γη της επαγγελίας - που σκηνοθετούν οι Damiano & Fabio D' Innocenzo είναι ένα κοινωνικό δράμα που έκανε την πρεμιέρα του στο επίσημο πρόγραμμα του τελευταίου Φεστιβάλ των Καννών. Ο Μίρκο και ο Μανόλο, είναι κολλητοί φίλοι από παιδιά. Ζουν και οι δύο σε μονογονεϊκές οικογένειες που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, κάπου στα προάστια της Ρώμης. Περνούν τις μέρες τους στη σχολή και τις νύχτες τους κάνοντας βόλτες με το αμάξι, κάνοντας όνειρα για τις γυναίκες, τον έρωτα, τις δουλειές που θα βρουν, τα χρήματα που θα κερδίσουν και μια καλύτερη ζωή που έρχεται. Ένα βράδυ, παρασύρουν άθελά τους με το αμάξι έναν άγνωστο πεζό και στη συνέχεια τον εγκαταλείπουν αβοήθητο στην άσφαλτο. Αυτό που δεν γνωρίζουν, είναι ότι στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας και ότι με αυτό τον τρόπο έχουν μόλις εξαργυρώσει μια θέση στην τοπική συμμορία μαφιόζων. Οι ανέσεις που τους εξασφαλίζει το εύκολο χρήμα και οι αυταπάτες μιας ακμάζουσας καριέρας στην πυραμίδα της μαφίας, «μεθούν» τους δύο νέους που πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος του οργανωμένου εγκλήματος δεν είναι η γη της επαγγελίας που αναζητούσαν.

Πρωταγωνιστούν οι Andrea Carpenzano, Matteo Olivetti, Milena Mancini, Massimiliano Tortora, Giordano De Plano, Michela De Rossi, Walter Toschi, Luca Zingaretti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!

Back To The...Birthday!

του zerVo (@moviesltd)

Φθινόπωρο του 2017 ήταν, όταν με μια ακόμη κίνηση ματ, η μπράντα διαμοιρασμού φιλμικών τρόμων του δαιμόνιου Jason Blum, έπιανε για ακόμη μια φορά το τζακ ποτ, χάρη σε μια φοβιστική ιδέα, μπορεί όχι πρωτότυπη, μα άκρως ενδιαφέρουσα. Το Happy Death Day από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του έδειξε πως θα αποτελούσε ακόμη ένα εμπορικό διαμάντι για την κραταιά (πλέον) στο είδος Blumhouse, κατακτώντας πανεύκολα την κορυφή των σχετικών τσαρτς και καταλήγοντας σε ένα τρομερό εισπρακτικό ρεκόρ επιπέδου 125 εκατομμυρίων δολαρίων, 25 φορές περισσότερων από τα μόλις 5 εκ. του αρχικού κόστους. Εννοείται πως οι διεργασίες για το πρώτο σίκουελ ξεκίνησαν άμεσα και κάπως έτσι, μόλις 18 μήνες μετά, το δεύτερο μέρος, ελαφρώς ακριβότερο σε μπάτζετ (9 εκ.) ήρθε για να αποδείξει πως τα Γενέθλια Θανάτου είναι ένα πρότζεκτ που δεν θα το αποχωριστούμε και τόσο εύκολα...

Δίχως να έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το σοκ του μόνιμου εγκλωβισμού της στην χρονική λούπα που την επαναφέρει διαρκώς στο να ξαναζεί την ημέρα των γενεθλίων της, η όμορφη, μα όχι και τόσο αγαπητή στην φοιτητική της κοινότητα, Τερέζα "Τρι" Γκέλμπμαν, θα βρεθεί μπροστά σε μια ακόμη αναπάντεχη έκπληξη, καθώς θα αντιληφθεί πως στην ίδια παγίδα της επανάληψης έχει περιπέσει και όλος ο περίγυρος της. Και πως όλη αυτή η διαδικασία, δεν οφείλεται παρά στο ιδιαίτερο επιστημονικό πείραμα που παλεύει να φέρει εις πέρας μέσα στα πλαίσια της σχολής, ο μεγαλοφυής Ράιαν, ο άριστος σπουδαστής της φυσικής, κολλητός του αγαπημένου της Κάρτερ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να υπερκεράσει η νεανική φράξια, δεν είναι το πως θα καταφέρει να διαφύγει από τον στρόβιλο που ξαναγυρνά διαρκώς το ημερολόγιο στην ίδια ημέρα, την 18η του Σεπτέμβρη, αλλά και το πως θα πετύχει να εξουδετερώσει τον μανιακό φονιά με την μάσκα του Μπέιμπιφέις που έχει βάλει τα μέλη της στο στόχαστρο. Και ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί το ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από την πλαστική μουτσούνα, κρατώντας το μακρύ φονικό λεπίδι στο χέρι, θα είναι η Τρι να ταξιδέψει μέσω της πειραματικής συσκευής σε ένα παράλληλο σύμπαν που θα την βοηθήσει να αποκαλύψει τα ίχνη του. Μόνο που σε αυτό τον εναλλακτικό κόσμο, τα πράγματα θα είναι σημαντικά διαφορετικά από όσα βιώνει στον γνώριμο της πραγματικό...

Όπερ σημαίνει, άλλα ευχάριστα, καθώς θα πληροφορηθεί πως η λατρεμένη της μητέρα που έφυγε από κοντά της νωρίς, είναι και πάλι στην ζωή, συνεπώς θα έχει ξανά την ευκαιρία να βρεθεί σαν παιδί στην αγκαλιά της, άλλα όμως ιδιαίτερα δυσάρεστα, όπως ας πούμε το γεγονός πως ο καλός της, δεν είναι και τόσο καλός της, αφού η καρδιά του ανήκει σε κάποια άλλη μορφονιά από το σχολείο. Τα διλήμματα για την, ζορισμένη πλέον, κοπελιά θα κάνουν την εμφάνιση τους, βάζοντας της το αίνιγμα για το ποιον ακριβώς δρόμο να διαλέξει για να ζήσει, έστω και σε επαναλαμβανόμενη φόρμα, αφού σε κάθε έναν, υπάρχουν στοιχεία που την κάνουν να αισθάνεται ευτυχισμένη. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο βασικός σκοπός, που είναι η απελευθέρωση από την λούπα, δεν θα πρέπει να περνά σε δεύτερη μοίρα. Και γι αυτό πρέπει επειγόντως να βοηθήσει τον Ράιαν και τους συνεργάτες του, να καθαρογράψουν τον αλγόριθμο που θα τελειοποιήσει το πειραματικό μηχάνημα!

Μύλος? Τι μύλος? Μυλάρα!!!! Σε σημείο που να μην είναι και τόσο εφικτή η σύνταξη με σαφήνεια των δέκα σειρών της σύνοψης, που ως πλοκή κινείται σε περίεργα εναλλακτικά επίπεδα, χρόνου και χώρου. Κι όμως αυτή η ακαταλαβίστική, ανά στιγμές, ασυνταξία του τι συμβαίνει στο πανί, είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας, που στην θεωρία σαν χόρορ ξεκινά και σε sci fi θρίλερ τερματίζει. Το ζήτημα είναι πως στην σφιχτοδεμένη μέσα σε 90 λεπτά διαδρομή των Γενεθλίων Θανάτου 2, το χαρακτηριστικό στοιχείο που ξεχειλίζει στις εικόνες του είναι μια εκκεντρική γλαφυρότητα, που με μακάβριο στυλάκι, αντιδρά στα όσα - υποτιθέμενα - σοβαρά προσπαθεί να σερβίρει μια τυπική ιστορία του genre. Ειδικά οι στιγμές που η κορασίδα αναγκάζεται να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, απλά και μόνο για να επανέλθει στιγμιαία στην Groundhog Birthday της, είναι και ευρηματικές, αλλά και διασκεδαστικές.

Σε γενικές γραμμές το Μαρμοτικό ύφος του ορίτζιναλ, εδώ δίνει την σκυτάλη σε μια ακόμη πιο αγαπημένη στιγμή της λαϊκής κινηματογραφικής κουλτούρας, στο Back To The Future του Zemeckis, το οποίο δανείζει αμέτρητα στοιχεία στο σκριπτ για να εξελίξει τις ιδέες του. Φυσικά και υπάρχουν τρύπες και ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα, μα ποτέ και σε καμία στιγμή του το φιλμ δεν σου δίνει την εντύπωση πως έχει φτιαχτεί για να ορίσει το απόγειο του ορθολογισμού. Αντιθέτως μέσα από το πλακατζίδικο πατρόν του, τις ανάλαφρες και παρειστικες ερμηνείες του εικοσάχρονου κατά μέσο όρο ηλικίας καστ (ξεχωρίζει ξανά η κουκλίνα Jessica Rothe), αλλά και την ντετεκτιβική αγωνία που κορυφώνεται όσο η ίντριγκα πλησιάζει στο τέλος της, το Happy Death Day 2U ορίζει μια εκπληξούλα θεματική, πέρα από εμπορική. Αναμένοντας σύντομα και την τρίτη πράξη ε?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Σου φαίνεται παράξενο? Λιγάκι! Μια ταινία μυστηρίου που απέσπασε ιδιαίτερα θετικές κριτικές σε όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλς που προβλήθηκε, κυρίως στο πιο πρόσφατο των Καννών, είναι Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης (Under The Silver Lake) που σκηνοθετεί ο ταλαντούχος δημιουργός David Robert Mitchell. Ο Σαμ είναι ένας απογοητευμένος 33χρονός που βρίσκει μια μυστηριώδη γυναίκα, την Σάρα να «πλατσουρίζει» στη κοινόχρηστη πισίνα του συγκροτήματος που κατοικεί. Όταν αυτή εξαφανίζεται, ο Σαμ ξεκινάει μία σουρεαλιστική αναζήτηση στο Los Angeles για να ανακαλύψει το μυστικό που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της. Ξαφνικά βρίσκεται χαμένος στα πιο ζοφερά και μυστηριώδη βάθη της παρανομίας του Los Angeles.

Πρωταγωνιστεί ο χαρισματικός ζεν πρεμιέ Andrew Garfield έχοντας στο πλευρό του τους Riley Keough και Topher Grace.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Μονάδες και Μηδενικά

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε πιθανότατα και η τελευταία που ένα καίριο - κατά τους εμπνευσμένους σεναριογράφους - ερώτημα, που σχετίζεται άμεσα με την τεχνολογική πρόοδο και ανάπτυξη, πέφτει στο τραπέζι, επιδιώκοντας να τονίσει τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από την συνύπαρξη του κανονικού με το συνθετικό. Όπου νορμάλ σημειώστε εκείνο το υποκείμενο που προκύπτει μέσω της γέννεσης, όπου μουσαντένιο, βάλτε δίπλα του το δημιουργημένο σε κάποιο χάι τεκ μαγειρείο, με την χρήση των μοντέρνων μεθόδων που έχει ανακαλύψει η γενετική. Από την εποχή του Blade Runner, δεν ήταν και λίγες οι φορές που humans και machines συνυπήρξαν στο ίδιο συναισθηματικό πεδίο, πετώντας στον θεατή το μπαλάκι για να εκφράσει την προσωπική του και μόνον, άποψη, για το αν μια τέτοια σχέση ενδέχεται να εξελιχθεί σε αποδεκτή. Άλλες φορές το δύσκολο βάδισμα πάνω στο τεντωμένο σκοινί είχε κάποια θετικά αποτελέσματα, άλλες πάλι - τις περισσότερες - το κινηματογραφικό πείραμα, άγαρμπα τσακιζόταν στο δίχως προστατευτικό δίχτυ καναβάτσο. Και η περίπτωση του Zoe, από την θέαση του τρέιλερ κιόλας, δεν έδειχνε να έχει και πολλές ελπίδες για να την σκαπουλάρει από την λακκούβα...

Κόσμος, Μέλλον. Χάρη στην ραγδαία εξέλιξη της βιο-τεχνολογίας, τα άκρως τελειοποιημένης μορφής, όσο και σχεδόν άρτια στην έκφραση των συναισθημάτων τους, ανθρωποειδή, αποκτούν σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερη θέση στις σύγχρονες κοινωνίες. Κατόρθωμα που πιστώνονται οι ερευνητές των κατασκευαστικών κολοσσών, όπως ο Κόουλ Έινσλι, που έχει αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα του στο να σχεδιάσει, να δημιουργήσει και να παρουσιάσει το ιδανικό μοντέλο ρομπότ. Και αυτή την στιγμή βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν καταφέρει να φτάσει στο ζενίθ της επιστημονικής του πορείας, προβάλλοντας το ανδρικό συνθετικό μοντέλο του Ας, που στην μητρική του πλακέτα, έχει τοποθετημένο και το τσιπάκι της συνείδησης. Δυνατότητα που για να την εξελίξει, τον καθοδηγεί βάσει πρωτοκόλλου, η χαρισματική βοηθός του Δρ Έινσλι, Ζόι.

Που διακρίνεται στον τομέα της για τον ιδιαίτερο επαγγελματισμό της, αλλά και για την αφοσίωση της στις εντολές του προϊστάμενου της, κρύβοντας πάντοτε μέσα της βαθιά όμως, μια κρυφή ερωτική επιθυμία, την οποία ακόμη και τώρα που εκείνος έχει χωρίσει από την πρώην σύζυγό του, δεν τολμά να του εκδηλώσει. Μυστικό πάθος για την όμορφη συνεργάτιδα, που θα πρέπει να καταπνίξει, καθώς περνώντας το ειδικό τεστ ταιριάσματος των προσωπικότητων, για άγνωστο της λόγο, ο υπολογιστής θα ορίσει τις πιθανότητες για έναν τέτοιο δεσμό, στο απαγορευτικό 0%.

Αρχικά φαντάζεσαι πως οι δύο περσόνες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, σύμφωνα με το κατά πως μας τις παρουσιάζει στην ολιγόλεπτη εισαγωγή του το φιλμ φαντασίας: Εκείνος, ζορισμένος από το διαζύγιο, αποκομμένος από το περιβάλλον να περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του στο εργαστήριο, δίχως παρέες και με μοναδικό φίλο το ανθρωποειδές που ο ίδιος κατασκεύασε, δείχνει παντελώς ανήμπορος να βάλει την ζωή του σε μία βασική τάξη. Αντιθέτως η ιδιαιτέρα του, μοιάζει υπέρμετρα τακτική, προσεχτική, χωρίς εξάρσεις στην συμπεριφορά της, προβάλλοντας ήρεμη και γαλήνια τουλάχιστον στον στενό κύκλο που την περιβάλλει. Σε έναν κόσμο που με την χρήση ενός και μόνο χαπιού που σβήνει τέτοιου είδους ασυμβατότητες ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα, λέτε να είναι αυτός ο μοναδικός λόγος που ο προβληματισμένος Κόουλ και η μελαγχολική Ζόι, δεν μπορούν να ενωθούν σε ένα, να γίνουν ζευγάρι?

Για να λέμε του στραβού το δίκαιο, είναι κομματάκι απίθανο να μιλήσει κανείς γι αυτό το πειραγμένο sci fi, χωρίς να πέσει στην παγίδα της αποκάλυψης που σκάζει στο εκράν με το φινάλε της πρώτης πράξης. Και σιγά το τουίστ δηλαδή, που οι πιο έμπειροι, εκείνοι δηλαδή που έχουν παρακολουθήσει πέντε, έξι φιλμάκια του τύπου Artificial Intelligence (χρησιμοποιώ ετούτο ως παράδειγμα διότι είναι προφανές πως το παρόν επιθυμεί πολύ να του μοιάσει) το έχουν αντιληφθεί από την πτώση των κρέντιτς αρχής ή ακόμη πρωτύτερα από το προωθητικό κλιπάκι. Ατυχώς με την έλευση αυτή της ανατροπής, η πλοκή αντί να εκμεταλλευτεί το μούδιασμα που θα προξενήσει σε όλους τους άλλους θεατές, τους πιο αφελείς να πω έτσι, βυθίζεται σε μια ακόμη πιο αργού τέμπο αφήγηση, υπνωτιστική και χαλαρή σε εξάρσεις, σαν να θέλει ο δημιουργός να βαδίσει τον δρόμο του υπαρξιακού ρομάντζου και όχι του τεχνολογικής προόδου θρίλερ. Και πράγματι έτσι ακριβώς γίνεται στο διάβα αυτής της υποφωτισμένης και με ουκ ολίγα κενά σεναριακά, φωτονοβέλας.

Που δίχως τις κατάλληλες βάσεις στο κτίσιμο των κύριων χαρακτήρων της, από τον ανάκατης λογικής σκηνοθέτη Drake Doremus (ταλέντο χαρακτηρίστηκε χάρη στις indie εκρήξεις των Spooner και Douchebag, στην πορεία χάθηκε κάπου ανάμεσα στις ματαιόδοξες αναζητήσεις των Like Crazy, Breathe In και Equals) δεν διαθέτει τα εχέγγυα για να σταθεί ως μια μελλοντολογικής υφής ιστορία αγάπης. Ποτέ δεν εξηγούνται από κανέναν τα πάθη του γενετιστή, οι λόγοι της φυγής του από την οικογένεια του, οι εμμονές του με τις ανθρωπόμορφες κούκλες, το ολοκληρωτικό δέσιμο του μαζί τους ακόμη κι αν αποτελούν δοκιμαστικά, την ίδια στιγμή της απάρνησης των ομοίων του, που για να τους κάνει παρέα πρέπει οπωσδήποτε να καταπιεί το μαγικό βοήθημα. Fuzzy ανακατωσούρα που μπερδεύει τους πάντες ακόμη πιο πολύ, με την παρουσία ενός δεύτερου, υπόγειου - όπως πάντα - κόσμου, όπου εκεί καταλήγουν όχι μόνο οι παράνομοι και οι εγκληματίες, αλλά και όλες οι ρέπλικες σκουπίδια που έχουν κατασκευάσει οι μπράντες σαν και αυτήν που υπηρετεί ο Κόουλ...

Ένας πολυμορφικός Σκοτσέζος και μια ξεχωριστή Γαλλιδούλα, συνθέτουν το ντουέτο που το εκκεντρικό του love story παρακολουθούμε. Με δεκαπέντε χρόνια ηλικιακής απόστασης, να τους χωρίζουν, καθώς ο Ewan McGregor δείχνει πλέον πενηντάρης, ενόσω η Lea Seydoux με αισθητά πειραγμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, πιθανολογώ λόγω της προσθήκης κάποιων παραπανίσων κιλών, παραμένει μια κούκλα 33 Μαΐων, το ματσάρισμα δεν πολυκολλάει. Ακόμη κι αν ο Βρετανός που έχει ξαναπαίξει παρόμοιο ρόλο στο παρελθόν, στήνεται πολύ πιο άνετα στον φακό από την (όχι ανάλογα με το καλλιτεχνικό της χθες) σέξι Παριζιάνα. Που από την μεριά της όμως, αναγκάζεται να τραβήξει το μονοπάτι των μηδενικών και μοναδιαίων φίλινγκς, δεδομένο που στανταράκι της δημιουργεί ζήτημα στην εκφραστική της απόδοση. Λογικό κι επόμενο λοιπόν και ετούτο το τύπου Ντεκάρτ / Ρέιτσελ αρλεκινάκι, να πέσει πολύ γρήγορα μετά την θέαση του στην λήθη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Η οικονομική κρίση ως ευκαιρία για γυναικεία χειραφέτηση (;)

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«She works hard for her money»...

Ο Νίκος Labôt σπούδασε Σκηνοθεσία στην Αθήνα. Έχει δουλέψει για μικρού και μεγάλους μήκους ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα στην Ελλάδα και την Γαλλία. Έχει σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ, μουσικά βίντεο, δύο θεατρικά έργα και τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το Η Δουλειά Της (Her Job) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο. Στο πρόσφατο φεστιβάλ Βαρσοβίας τιμήθηκε με τρία βραβεία: καλύτερης ταινίας στο τμήμα «1 – 2» και δύο βραβεία της FIPRESCI. Έχει λάβει μέρος και σε άλλα φεστιβάλ, όπως του Γκέτεμποργκ και της Χάιφας. Την πανελλαδική της πρεμιέρα η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα και εντέλει τιμήθηκε με τον Αργυρό Αλέξανδρο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, για την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

Η υπόθεση: Η Παναγιώτα είναι μια 37χρονη γυναίκα, ρομαντική, καλοπροαίρετη αλλά με ελάχιστα εφόδια στη ζωή της. Η έλλειψη που την πονάει περισσότερο είναι η έλλειψη μόρφωσης: είναι σχεδόν αγράμματη. Παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών, είναι αυτό που λέμε, καλή νοικοκυρά. Όταν ο άντρας της θα χάσει τη δουλειά του, οι οικονομίες τους θα εξαντληθούν γρήγορα και η σύνταξη της μητέρας του δεν θα αρκεί για να επιβιώσουν. Έτσι, η Παναγιώτα για πρώτη φορά στη ζωή της, θα αναζητήσει δουλειά. Η πρόσληψή της στο συνεργείο καθαρισμού ενός νέου πολυκαταστήματος θα είναι η πρώτη της επαφή με έναν σκληρό κόσμο εκμετάλλευσης και αδυσώπητου ανταγωνισμού, σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε κατάρρευση, αλλά η ανάγκη της να κρατήσει αυτήν τη δουλειά, θα την κάνει να τα αποδεχτεί και να τα υπομείνει, κάνοντας μια σειρά από υποχωρήσεις. Όμως, την ίδια στιγμή, αφήνοντας πίσω την μονοτονία της ζωής μιας νοικοκυράς για ένα νέο περιβάλλον, η Παναγιώτα ανακαλύπτει μια καινούρια αίσθηση «οικονομικής ανεξαρτησίας», στέκεται για πρώτη φορά στα πόδια της, χτίζει φιλίες και νιώθει για πρώτη φορά σημαντική. Κι ότι κι αν ακολουθήσει, εκείνη δεν θα είναι πια ποτέ ξανά η ίδια.

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως οι ελληνικές ταινίες που παρουσιάζουν ιστορίες θεμελιωμένες στην οικονομική κρίση «κλείνουν σπίτια» στους κινηματογράφους. Έτσι έχει αποδείξει η ζωή! Και η πείρα. Δεν τις βλέπει κανείς. Αυτό αφορά την ενδεχόμενη εμπορική προοπτική της ταινίας. Ας παραβλέψουμε για λίγο όμως αυτό το κομμάτι κι ας αποταθούμε αν αυτή είναι μια καλή ταινία. Η απάντηση είναι «σίγουρα ναι» αλλά με αστερίσκο. Έχει όλα τα στοιχεία να είναι μια πραγματικά καλή ταινία, στο είδος του σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού, στο οποίο είναι εξαιρετικοί οι αδελφοί Dardenne και ο Ken Loach. Διαθέτει όμως και μια σειρά από μικρές έως μεγάλες αστοχίες. Πράγματα που η ταινία ζητά από τον θεατή να τα δεχτεί χωρίς να τα εξετάσει και πολύ πολύ. Πράγματα που είναι σχηματικά και αφελη.

Το πιο μεγάλο δομικό και ουσιαστικό φάουλ είναι η «αγραμματοσύνη» της Παναγιώτας. Μου φαίνεται πολύ δύσκολα πιστευτή. Σε όποιο κατσικοχώρι κι αν μένεις τη σήμερον ημέρα (γιατί στο σήμερα διαδραματίζεται η ταινία) ε, πέντε δράμια γράμματα θα τα μάθεις. Κι αν κάνεις λάθη στην ορθογραφία (κάτι πάρα μα πάρα πολύ συχνό ως κατάσταση – το βλέπουμε καθημερινά και στα social media, με κυρίαρχο το να μην βάζουν πολλοί καθόλου οξείες, να τα λέμε αυτά!), δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον Έλληνα πολίτη πια που να μην ξέρει να διαβάζει! Είναι πολύ βασικό φάουλ αυτό, γιατί οδηγεί στην τραγική σκηνή προς το φινάλε όπου η Παναγιώτα υπογράφει ένα χαρτί που νομίζει πως είναι κάτι υπέρ της αλλά ουσιαστικά είναι σαν να υπογράφει την καταδίκη της. Το γεγονός ότι ο προϊστάμενός της δεν της εξηγεί τι ακριβώς συμβαίνει είναι δεύτερο φάουλ: πρέπει να πάει και την επόμενη μέρα «στη δουλειά της», για να γίνουν όλα κατανοητά. Τέλος, το φινάλε παρά είναι «παθητικό» και ανοιχτό. Είναι μη φινάλε, που σε άλλες περιπτώσεις αφήνει μια θεμιτή εκκρεμότητα, εδώ απλά δείχνει αμηχανία για τη συνέχεια.

Θέλω να πω, ναι, η Παναγιώτα έχει κάνει ένα βήμα προς τη χειραφέτησή της, αλλά εγώ (φαντάζομαι και ο μέσος θεατής) θα περίμενε μια πιο έντονη δραματουργικά αντίδρασή της. Να τα σπάσει, να ουρλιάξει, να καταγγείλει, να πέσει στην κατάθλιψη... Όχι. Η Παναγιώτα βγάζει βάρδια και μετά πάει στο πάρτι της συναδέλφου, με την οποία έχει γίνει φίλη. Και... αντιμιλάει στον άνδρα της. Δεν τα κάνει όμως όλα λάθος η ταινία, προς Θεού. Ίσα ίσα, είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες που είδαμε στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο. Το μεγαλύτερο ατού της είναι η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της Παναγιώτας, η οποία είναι θεά! Από τα πιο ταλαντούχα ερμηνευτικά εργαλεία που διαθέτει η χώρα μας. Μια γυναίκα που παίζει με το σώμα (προσέξτε πως από μαζεμένη, σκεβρωμένη, κουλουριασμένη θαρρείς, ανασηκώνεται, ξεθαρρεύει, παίρνει τα πάνω της). Μια ηθοποιάρα που παίζει και με τα μάτια. Το να την παρακολουθείς είναι πραγματικό σεμινάριο υποκριτικής! Τόσο καλή είναι η Μαρίσα!

Η ταινία περιγράφει έξυπνα και στις πιο μικρές της λεπτομέρειες τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Ο πατέρας (ευχάριστα συγκρατημένος και σωστός, αφήνοντας χώρο στη βασική πρωταγωνίστρια ο Ήμελλος) ψάχνει χρήματα από τον κουμπαρά της κόρης του για να παίξει τυχερά παίγνια! Η κόρη (ο πιο αδύναμος ερμηνευτικά κρίκος) το ρίχνει συνέχεια στο φαγητό, κάνει μπούλινγκ (μεταβιβάζει τη βία που βιώνει) και χαίρεται όταν υπάρχει η δυνατότητα να φορέσει ένα νέο ρούχο. Αλλά και η εκμετάλλευση στους εργασιακούς χώρους περιγράφεται ρεαλιστικά και με τον πρέποντα τρόπο. Το «διαίρει και βασίλευε», οι συνεχόμενες απαιτήσεις για υπερωρίες, οι απολύσεις χωρίς καμία δικαιολογία ή με ψεύτικες δικαιολογίες, όλα πιάνονται, όλα παρουσιάζονται, χωρίς υπερβολές και χωρίς μελοδραματισμό.

Ο σκηνοθέτης είναι καλός αφηγητής: η ιστορία δεν κρεμάει, η αφήγηση έχει σωστό ρυθμό, μας δείχνει ανά πάσα στιγμή τόσο τη συνειδητοποίηση της Παναγιώτας, όσο και τις αμφιβολίες της αλλά και τα αδιέξοδά της (να φύγει και να πάει πού;). Και η σκηνή, που έδωσε το ενσταντανέ για την αφίσα της ταινίας, είναι εξαιρετική. Έχει λάθη η ταινία – κάποιο είναι πολύ βασικό – αλλά σαφέστατα το πρόσημό της είναι όχι απλά θετικό: είναι θετικότατο. Και η καρδιά της βρίσκεται στο σωστό σημείο. Νομίζω, πάντως, πως χωρίς την Τριανταφυλλίδου πολύ εύκολα τα σχεδόν τρία αστεράκια θα γινόταν με άνεση σχεδόν ένα αστεράκι. Γιατί έτσι κρίνουμε τις ταινίες πλέον: με αστεράκια. Ευτυχώς, που υπάρχει κι αυτό το αστέρι, η Μαρίσσα, και σώζεται η κατάσταση...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Weird Wave!

Φόβος και παράνοια στην Αυστρο-Ουγγαρέζικη Αυτοκρατορία!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ιστορία με...καπέλα

Το 2015 ο 38χρονος τότε László Nemes από την Ουγγαρία εξέπληξε τους πάντες και τα πάντα και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε, που δεν ήταν άλλη από το «Ο γιος του Σαούλ» (Saul fia), ταινία που κέρδισε τόσο τη Χρυσή Σφαίρα όσο και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το 2018, ο Ούγγρος σκηνοθέτης παρουσίασε στο φεστιβάλ Βενετίας (συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα) τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI. Και αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Είναι η ταινία με την οποία καταπιανόμαστε εδώ. O Nemes βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του φεστιβάλ τον περασμένο Νοέμβριο και παρουσίασε την ταινία του, Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset), η οποία συμμετείχε στο τμήμα «Ειδικές Προβολές». Κι όπως συμβαίνει συνήθως, η δεύτερη ταινία (όπως και το δεύτερο άλμπουμ στη μουσική) θαρρείς και εμφανίζει όλα τα προβλήματα που ενδεχομένως να είχαν κρυφτεί από το γεγονός ότι η πρώτη ταινία έπιανε απίστευτα υψηλές επιδόσεις.

Θα χρησιμοποιήσουμε μερικές πολύ χρήσιμες κουβέντες του σκηνοθέτη για την ταινία του, οι οποίες θα μας βοηθήσουν στην ανάλυσή της: «Θεωρώ την σημερινή τυποποίηση του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ύποπτη και το ενδιαφέρον μου έγκειται στο να βρεθούν νέοι τρόποι να ειπωθούν ιστορίες μέσω της εικόνας, που δεν βασίζονται στην υπερ-επίδειξη ή υπερ-ανάλυση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να πάρει ρίσκο. Η αίσθησή μου είναι ότι η σημερινή εμπειρία του να βλέπει κανείς σινεμά είναι πλήρως απογοητευτική και περιορισμένη, καθώς βασίζεται σε μια βιομηχανοποιημένη κινηματογραφική γλώσσα με σκοπό την ευκολία κατανόησης. Οι ταινίες σήμερα αρνούνται να εμπιστευτούν τον θεατή». Και μια φράση ακόμα: «Η ταινία είναι η προσωπική μου κατάθεση στην αγάπη του σινεμά, σχεδόν έναν αιώνα από την ταινία ‘’Sunrise’’ του Murnau – μια ταινία στην οποία αποδίδουμε φόρο τιμής. Ελπίζω η ‘’Δύση ηλίου’’ να κουβαλάει έστω κατ’ ελάχιστον κάτι από αυτήν την ταινία του Murnau».

Η υπόθεση: 1913. Η νεαρή Ίρις Λέιτερ φτάνει στη Βουδαπέστη έχοντας ξεκινήσει από την Τεργέστη. Θέλει να πιάσει δουλειά στο πιο διάσημο κατάστημα καπέλων της πόλης, που καθόλου τυχαία, φέρει το επίθετό της. Ναι, το Leiter ανήκε στους γονείς της, οι οποίοι πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες όταν η Ίρις ήταν μόλις δύο ετών, οπότε δεν τους πολυθυμάται. Το κατάστημα πλέον ανήκει στον Όσκαρ Μπριλ, παλιό υπάλληλο στη συγκεκριμένη εταιρία. Ο Μπριλ δεν θέλει την Ίρις στα πόδια του, εκείνη όμως επιμένει. Ένας οδηγός άμαξας ονόματι Γκάσπαρ την πληροφορεί πως έχει έναν αδελφό, τον Κάλμαν, του οποίου την ύπαρξη η Ίρις αγνοούσε. Η Ίρις προσπαθεί να μάθει περισσότερα στοιχεία για τον αδελφό της, να τον βρει και να μιλήσουν από κοντά. Θα βρει τον αδελφό της τελικά; Γιατί εκείνος έχει κακή φήμη; Τι ακριβώς συμβαίνει με την κοπέλα από το κατάστημα, που επιλέγεται κάθε χρόνο για να δουλέψει στις υπηρεσίας της Αυτού Μεγαλειότητας στη Βιέννη; Κινδυνεύει ο Μπριλ, όπως φοβάται; Μέχρι πού θα φτάσει η Ίρις;

Η άποψή μας: Δεν μας τα λέει και πολύ καλά ο κύριος Nemes στη δεύτερη ταινία του. Συμβαίνει καμιά φορά με τους σκηνοθέτες αυτό. Ιδίως όταν η πρώτη προσπάθεια έχει την καθολική αναγνώριση και δέχεται μόνον επαίνους. Φουσκώνουν τα μυαλά, μην νομίζετε. Σαν τους ποδοσφαιριστές (α ρε Ντιαμαντίνο...). Αν κάποιος πρωτοεμφανιζόμενος στις μεγάλες κατηγορίες ακούει συνέχεια «τι παικτάρα είσαι εσύ», «μα ποιος είσαι, ο Μαραντόνα;», «δεν υπάρχει παίκτης σαν κι εσένα» και τέτοια, δεν έχει πλέον το μυαλό του στο κεφάλι του, δεν προσπαθεί το ίδιο, τα θεωρεί όλα δεδομένα: εφόσον εγνωσμένα υπάρχει το ταλέντο δεν χρειάζεται να κάνει... προπόνηση. Έτσι θαρρώ ότι την πάτησε ο Nemes. Σκέφτηκε: «ταινιάρα θα γυρίσω με αυτό το υλικό». Δεν άκουγε τη φωνούλα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να του πει: «αγόρι μου, ταλέντο υπάρχει, από σενάριο πώς πάμε;». Το σενάριο της ταινίας είναι το απόλυτο συνονθύλευμα. Και η πλάκα είναι πως δεν το υπογράφει μόνος του ο σκηνοθέτης: έχει και δύο ακόμα συνσεναριογράφους.

Το όλον βγάζει μια τρικυμία εν κρανίω! Καμία κατεύθυνση, κανένας ειρμός, καμία διάθεση να βοηθηθεί ο έρμος ο θεατής που δίνει σημασία και προσπαθεί απεγνωσμένα να ενώσει τις κουκκίδες, μπας και βγάλει μια υποτυπώδη άκρη. Δεν νοιάζεται ο Nemes ολοφάνερα. Το λέει εξάλλου και στις δηλώσεις του, που παραθέσαμε πιο πάνω. Σου βγάζει τα μάτια με το πόσο όμορφη είναι η ταινία, πόσο τέλεια και άρτια κατασκευαστικά, πόσο συναρπαστική σε επίπεδο εικόνας, που μάλλον ο δημιουργός της αποφάνθηκε πως αυτό και μόνο αυτό αρκεί. Αμ δε. Εννοείται ότι η ιστορία της κοπέλας είναι γεμάτη σύμβολα, αναφορές και μεταφορές, αλλά δεν υπάρχει ένα αναθεματισμένο γλωσσάρι για να ερμηνευτεί ο γρίφος. Προσωπικά, κατέληξα πως η Ίρις δεν ονομάζεται τυχαία έτσι. Η ίριδα είναι το έγχρωμο φυσικό διάφραγμα του ματιού, το οποίο ελέγχει την ποσότητα του φωτός που δέχονται τα κύτταρα της οράσεως. Μοιάζει δηλαδή με τον μηχανισμό διαφράγματος μιας φωτογραφικής μηχανής. Το κέντρο της ίριδας παραμένει πάντοτε ανοιχτό και ονομάζεται κόρη του οφθαλμού. Σε έντονες συνθήκες φωτισμού, η κόρη κλείνει, ενώ στο σκοτάδι διαστέλλεται. Ο μηχανισμός αυτός, βελτιώνει την αντίθεση μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών αντικειμένων και αυξάνει το εύρος εστίασης.

Η Ίρις λοιπόν είναι ο μέσος συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Το υποκείμενο της Ιστορίας. Δεν είναι άνθρωπος – είναι Ιδέα. Γι' αυτό και η όλη αίσθηση που αποκομίζει κανείς παρακολουθώντας την ταινία είναι εκείνη ενός ονείρου. Γι' αυτό δεν υπάρχει Λογική, καμία. Ίσως αυτό να ήταν το λάθος μου: το γεγονός δηλαδή ότι προσπάθησα να παρακολουθήσω την ταινία με βάση τη λογική. Καμία σχέση. Η Ίρις όταν ξεκινάει η ταινία θέλει να πιάσει δουλειά στο καπελάδικο. Όταν τα καταφέρνει (;) μαθαίνει πως έχει έναν αδελφό και θέλει να τον δει, να τον συναντήσει. Όταν τα καταφέρνει (;) θέλει να μάθει τι απέγινε το κορίτσι που επιλέχθηκε την προηγούμενη φορά για να πάει στη Βιέννη προκειμένου να ζήσει στην Αυλή της Βασιλικής Οικογένειας. Όταν τα καταφέρνει (;) θέλει η ίδια να είναι το επόμενο κορίτσι που θα επιλεχθεί. Όταν τα καταφέρνει (;) βιώνει την πιο σουρεαλιστική συνάντηση με τον ίδιο τον ηγέτη της Αυστροουγγαρίας, ξυπόλητη (γιατί; ρωτάει η ίδια – σιγά μην μας δώσει απάντηση ο δημιουργός). Μετά, θέλει να πάει σε ένα παράξενο μαγαζί όπου επιτρέπεται να μπουν μόνον άνδρες. Όταν τα καταφέρνει (;) ξεκινάει μια μικρή επανάσταση.

Κι άλλα συμβαίνουν, πολλά και παράξενα. «Σκοτώνει» πχ τον αδελφό της αλλά δεν δείχνει να «νιώθει» οτιδήποτε. Σε όλη την ταινία η Ίρις έχει το ίδιο σφιγμένο πρόσωπο, την ίδια απορία στο βλέμμα. Μόνο στο τέλος, μέσα στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (;;;;;;;;) δείχνει μια αποφασιστικότητα, να πούμε. Δεν βγάζεις νόημα, δεν βγάζεις άκρη. Δυσανασχετείς. Κι αν αφεθείς, τουλάχιστον απολαμβάνεις τις μεγαλειώδεις εικόνες, τη σύνθεση του κάδρου, την απίστευτη πλανοθεσία, τη χρήση της κινούμενης κάμερας, που δεν αφήνει ποτέ την Ίρις (άντε, την Ίριδα) από τα... μάτια της: την ακολουθεί παντού είτε από πίσω της είτε από μπροστά της, κατά μέτωπο. Και με την ηχητική μπάντα να είναι γεμάτη φωνές και ψίθυρους: ποτέ δεν υπάρχει μόνο σιωπή. Μα, θα μου πείτε, το ίδιο έκανε και στον «Γιο του Σαούλ»! Μήπως λοιπόν απλώς επαναλαμβάνεται; Όταν θα δούμε την τρίτη του ταινία θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα...

ΥΓ: Μωρέ, η Ίριδα μπορεί να είναι κι εκείνο το λουλούδι και η ηρωίδα μας, σαν εκείνο το λουλούδι, όσο πάει και ανθίζει. Ναι, κι αυτό κάπου αλλού το διάβασα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Filmtrade!

Death Makes A Killer Comeback! Έφτασε η ώρα για το σίκουελ της απρόσμενης, προπέρσινης επιτυχίας της εταιρείας Blumhouse (Διχασμένος, Τρέξε!, Η Κάθαρση) η οποία αξιοποίησε ένα φρέσκο σενάριο γεμάτο με ακόμη πιο ευφάνταστες ιδέες και ανατροπές. Στα Γενέθλια Θανάτου 2 (Happy Death Day 2U) το ημερολόγιο θα κολλήσει ξανά στην ημέρα των γενεθλίων της αποφασιστικής ηρωίδας, όπως και στην πρώτη ταινία η οποία είχε σημειώσει αναπάντεχο άνοιγμα στο Αμερικάνικο box-office με 26 εκατομμύρια το πρώτο τριήμερο. Αυτήν τη φορά, η κεντρική ηρωίδα αντιλαμβάνεται ότι εκείνη η καταραμένη μέρα όπου είχε την ατυχία να δολοφονείται ξανά και ξανά, δεν έμελλε να είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να της έχει συμβεί και πως τα αληθινά της προβλήματα, μόλις αρχίζουν. Τα γεγονότα του σίκουελ θα πάρουν αδιανόητες διαστάσεις σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Η προδιαγεγραμμένη σφαγή της πρώτης ταινίας θα προκαλέσει συνέπειες που θα ξεφύγουν σε ένα παράλληλο σύμπαν και η επιστήμη θα παίξει τον βασικό ρόλο για ένα απρόβλεπτο ταξίδι στον χωροχρόνο – ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι που θα βάφεται ξανά και ξανά με αίμα, με ένα sci-fi προφίλ.

Η Jessica Roth είναι ξανά η επικεφαλής του νεανικού καστ της ταινίας και πλέον εξελίσσεται σε μια σύγχρονη scream queen, ικανή να κουβαλήσει πάνω της ένα κινηματογραφικό franchise.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Πόσες πιθανότητες έχουν δυο άνθρωποι, να μείνουν για πάντα μαζί Μια sci-fi ερωτική ιστορία ορίζει την περίπτωση της ταινίας Ζωή (Zoe) που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο Κόουλ είναι ένας μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης που προσφέρει τεχνολογικά εργαλεία για ρομαντικές σχέσεις. Η πρώτη ανακάλυψη της εταιρείας του ήταν ένας αλγόριθμος που καθορίζει την πιθανότητα μιας επιτυχημένης σχέσης, ενώ το πρόσφατό έργο του είναι οι τεχνητοί άνθρωποι που έχουν σχεδιαστεί για να γίνουν το τέλειο ταίρι. Ο Κόουλ ξεκινάει μια σχέση με την συνάδελφο του Ζωή, όμως η σχέση τους εμπλέκεται με τα επιστημονικά προϊόντα και το μέλλον της εταιρείας. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο δημιουργός του Like Crazy, που τόσες δάφνες απέσπασε στο Σάντανς το 2011, Drake Doremus.

Η Léa Seydoux είχε κλέψει τις εντυπώσεις των παραγωγών με την ερμηνεία της στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Ζωή της Αντέλ» και ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο της Ζωής. Όσον αφορά την επιλογή του Ewan McGregor για τον ρόλο του Κόουλ, ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός (Fargo) είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ντόρεμους και για πολλά χρόνια έψαχναν την ευκαιρία να δουλέψουν μαζί. Η έκπληξη της ταινίας είναι η συμμετοχή της Christina Aguilera στον ρόλο της Τζούελς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Εξάντληση, ταπείνωση, χειραφέτηση! Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία του Νίκου Λαμπότ Η Δουλειά Της (Her Job) είναι ένας φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να προχωράνε ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Η ταινία διηγείται με ειλικρινή και συγκινητικό τρόπο την ιστορία της Παναγιώτας, μιας σαραντάχρονης, σχεδόν αναλφάβητης νοικοκυράς και μητέρας δυο παιδιών, που θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Μη έχοντας πολλά προσόντα, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας που θα την βοηθήσει να σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της.

Με την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου να επιστρέφει ως πρωταγωνίστρια στη μεγάλη οθόνη, παραδίδοντας μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, ανεπιτήδευτη, οικεία και βαθιά ουσιαστική και να βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Μια γυναίκα, μόνη, χαμένη στον κόσμο της, σε μια κοινωνία που προσπαθεί αλλά αδυνατεί να κατανοήσει! Η Δύση Ηλίου (Napszállta / Sunset) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη László Nemes που γνώρισε τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία με το έργο του Ο Γιος του Σαούλ, αποσπώντας το βραβείο Grand Prix στο Φεστιβάλ των Καννών και στην συνέχεια την Χρυσή Σφαίρα και το Οσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2016. 1913. Βουδαπέστη στην καρδιά της Ευρώπης. Η νεαρή Ιρις Λάιτερ φτάνει στην Βουδαπέστη ελπίζοντας να εργαστεί ως καπελού στο θρυλικό κατάστημα που κάποτε ανήκε στους γονείς της. Παρόλα αυτά ο νέος ιδιοκτήτης Οσκαρ Μπρίλλ δεν δέχεται να την προσλάβει. Τη στιγμή της άφιξής της στο κατάστημα, γίνονται προετοιμασίες για την υποδοχή σημαντικών καλεσμένων κι ένας άνδρας προσεγγίζει την Ιρις αναζητώντας κάποιον Κάλμαν Λάιτερ, για τον οποίο – και παρόλο που φέρει το ίδιο επώνυμο με εκείνην- η Ίρις δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτε. Αρνούμενη να φύγει από την πόλη, η Ιρις αρχίζει να αναζητά τον Κάλμαν Λάιτερ, τον μοναδικό συνδετικό κρίκο με το χαμένο της παρελθόν. Αυτή η αναζήτηση την οδηγεί μακριά από τα λαμπερά φώτα του καταστήματος Λάιτερ, στους σκοτεινούς δρόμους μιας Βουδαπέστης που αρχίζει να αντανακλά την αναστάτωση ενός πολιτισμού που ετοιμάζεται να βυθιστεί στο χάος.

Πρωταγωνιστούν οι Juli Jakab και Vlad Ivanov.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Filmtrade!

Freedom Blues

του zerVo (@moviesltd)

Έτσι ονομάζεται η Εθνική Οδός του μπλουζ, δρόμος που ξεκινά συμβολικά από τις όχθες του Μισισίπι και τραβάει ίσαμε τρία χιλιόμετρα ανατολικά, διασχίζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου του Μέμφις, της φημισμένης μεγαλούπολης του Τενεσί. Είναι ο τόπος όπου έκαναν τα πρώτα τους νεανικά βήματα, ονόματα μυθικά του λατρεμένου μουσικού είδους, όπως οι Louis Armstrong, Muddy Waters, Albert King, B. B. King, Rufus Thomas, Rosco Gordon, Memphis Minnie, ορίζοντας έτσι ένα πανάκριβα ακέραιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς για την νεαρότατη ιστορία της Αστερόεσσας. Αλλά και σήμα κατατεθέν της περιοχής, όπου αμέτρητα τζαζ κλαμπάκια σκορπίζονται στην διαδρομή του, αποτελώντας πόλο έλξης για εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, που επιθυμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στην ρίζα, εκεί που γεννήθηκαν οι ποτισμένες με αίμα και δάκρυ κιθαριστικές πενιές. Και καλό είναι, οι φυλές που μαρτύρησαν στις ρατσιστικές διώξεις κατά το πρόσφατο παρελθόν, να μην λησμονούν τα πάθη που έζησαν, αλλά να τα προτάσσουν, όχι με στόχο την αγιοποίηση τους, αλλά προς εξαφάνιση κάθε υπαρκτής φωλιάς αυγού φιδιού, που πολύ θα επιθυμούσε την επαναφορά των κοινωνικών ανισοτήτων, βάσει χρώματος ή προέλευσης.

Χάρλεμ, Νέα Υόρκη, 1971. Ακόμη κι αν οι επαγγελματικές και κατ επέκταση οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν τις φιλοδοξίες τους, εντούτοις για την 19χρονη Τις και τον 22χρονο Φόννυ, η αγάπη τους είναι εκείνη που θα υπερισχύσει, ώστε να κάνουν τα όνειρα τους αλήθεια. Τέκνα πάμφτωχων οικογενειών της μαύρης γειτονιάς της μητρόπολης, που έχουν μεγαλώσει αντάμα από τα μικράτα τους και προς καμία έκπληξη του κοντινού τους περίγυρου θα αγαπηθούν, οι δύο νέοι με όπλο την ζεστή τους αγκάλη, θα στήσουν τις ελάχιστες βάσεις, ώστε πάνω τους να χτιστούν τα θεμέλια για ένα ηλιόλουστο και ποιοτικότερο αύριο. Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, γελά μαζί του ο Θεός, λέει ο σοφός λαός...

Ο παράξενος και ανεξήγητος βιασμός μιας μετανάστριας από το Πουέρτο Ρίκο, ένα μοιραίο βράδυ, θα έχει σαν αποτέλεσμα την σύλληψη του Φόννυ, την αναγνώριση του από την βιασθείσα και με συνοπτικές διαδικασίες την δικαστική του καταδίκη και τον εγκλεισμό του στην φυλακή. Αρνούμενη να αποδεχτεί πως ο λατρεμένος της δεν είναι τίποτα περισσότερο από στυγνός εγκληματίας, η Τις θα του δώσει όρκο καθημερινής της παρουσίας στο επισκεπτήριο, ωσότου εκείνος αθωωθεί και δει και πάλι τον ουρανό ελεύθερος. Ταυτόχρονα θα του ανακοινώσει όμως, πως περιμένει το παιδί τους, τον καρπό της μεγάλης τους αγάπης και όσες δυσκολίες κι αν βρεθούν στο διάβα τους, εκείνη θα το φέρει στον κόσμο και δεν θα το δολοφονήσει.

Ξεκινάμε με το κυριότερο: Τεράστια μαγκιά από το ούτε είκοσι χρονών γκαστρωμένο κορίτσι. Χωρίς δουλειά και έσοδα ακόμη, αν και το παλεύει να πιάσει μεροκάματο στο πολυκατάστημα, εφόσον αποφασίσει η εργοδοσία να προσλάβει μαύρες υπαλλήλους. Χωρίς να γνωρίζει καν το πόσο θα την στηρίξει η δική της οικογένεια, η δυναμική μάνα, ο ρέμπελος πατέρας και η προστατευτική της αδελφή. Ξέροντας όμως απεναντίας το μίσος που τρέφει στο πρόσωπο της η πεθερά και οι βγαλμένες από την Σταχτοπούτα κόρες της. Και φυσικά μη έχοντας ακόμη στεφανωθεί, πράγμα αμφίβολο να προκύψει σύντομα, όσο ο καλός της βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα, ούτε καν θα κάνει δεύτερη σκέψη. Το παιδί το έχει στείλει ο Θεός για να την στηρίξει, να της δώσει νέα πνοή, να της αποδώσει λόγο ύπαρξης. Κι αν το απαρνηθεί θα είναι σαν να απαρνείται όλους τους όρκους αιώνιας πίστης, που έδωσε στον άδικα βαρυποινίτη μνηστήρα της.

Βασισμένη σε μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον λογοτέχνη James Baldwin στα 1974 (η ιστορία στο εκράν τρενάρεται μια τριετία πριν, για να συμπέσει χρονικά με την περίοδο που εκτυλίσσονται τα περιστατικά του Moonlight) η πλοκή του φιλμ μεταφέρεται αφηγηματικά μέσα από τα μάτια της εβένινης νέας, μιας πανέμορφης Αφροαμερικανίδας, που έχει μεγαλώσει μέσα στις υλικές στερήσεις και στις φυλετικής βάσης ανελευθερίες, μα είναι γεμάτη πίστη πως μπορεί με τις λιγοστές της δυνάμεις να βοηθήσει να αλλάξει ο κόσμος. Τα κτυπήματα που δέχεται είναι αλλεπάλληλα, οι γροθιές ασταμάτητες, η πίστη της όχι λίγες φορές θα κλονιστεί, το κεφάλι της όμως δεν θα χαμηλώσει ποτέ. Προέχει η διατήρηση της δικής της υπερηφάνειας ψηλά, για να δείξει τον δρόμο της ελευθερίας για τον λατρεμένο της. Όπως  κι όποτε έλθει εκείνη, αν ποτέ...

Με την χρήση όχι και λίγων πρωθύστερων εναλλαγών, που σπάνε σε αρκετά σημεία την γραμμικότητα της εξιστόρησης, ο θεατής από την γίνεται απόλυτος γνώστης του πάθους που βιώνουν τα δύο παιδιά, συναρμολογώντας ταυτόχρονα τους χαρακτήρες τους, τις ιδέες τους, τα πλάνα τους, φτιάχνοντας πάντοτε στο φόντο ένα πλατό γεμάτο ταξικές ανισότητες και κανόνες δύο μέτρων και δύο σταθμών. Κι έτσι εισέρχεται μέσα σε ένα πολλών επιπέδων κινηματογραφικό δοκίμιο, όπως το συντάσσει ο (υπό κατεργασία ακόμη, δεν μπορώ να υπολογίσω τις τεράστιες ικανότητες του) αδαμάντινος ντιρέκτορας Barry Jenkins, στην τρίτη του μεγάλου μήκους δουλειά, επιστρέφοντας από τον οσκαρικό θρίαμβο του Φεγγαρόφωτος. Ένα ρομάντζο περιόδου τυλιγμένο με κάθε λογής αντιξοότητα, ένα οικογενειακό δράμα γεμάτο ηθικά διλήμματα, ένα δικαστικό θρίλερ που την έκβαση του μπορείς να προβλέψεις ως θετική, μόνο αν ζεις σε μια ουτοπία διαφορετική από αυτή που ορίζουν διαχρονικά οι States.

Διάλογοι εκπληκτικά καυστικοί και ευθύβολοι, που τρέχουν παράλληλα στο διπλανό κουλουάρ με τις μπλουζ νότες που ξεπηδούν από τα βίντατζ πικάπ της εποχής, των πολύχρωμα επαναστατημένων 70s που με μαγικό τρόπο αναπλάθονται στην οθόνη, πείθοντας σε σχεδόν πως έχεις βγει από χρονοκάψουλα. Που ταρακουνώντας ακατάληπτα με τα συνεχή φλασμπάκ ενός σπουδαία διασκευασμένου σεναρίου, ανεβάζει διαρκώς τις στροφές του If Beale Street Could Talk, ώσπου να φτάσουμε στην δυναμική, συγκινητική και διαχρονικών σοσιολογικών μηνυμάτων έξοδο. Στα συν δεν πρέπει να λησμονούμε την σύσταση ενός φερέλπιδος διδύμου, όπως το ορίζουν ο ταλαντούχος Stephan James και η μαύρη καλλονή KiKi Layne, μα κυρίως την καθηλωτική υποστηρικτική παρουσία της πεπειραμένης Regina King, στον αποδιδόμενο με απαράμιλλο ρεαλισμό ρόλο του Αγγέλου. Του αλεξίσφαιρου σωματοφύλακα γονιού που με γνώμονα την αγάπη, θα κάνει μια φορά τα πάντα για να καλύψει το παιδί του. Και δύο φορές, για να προστατέψει το παιδί του παιδιού του...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Το Όσλο Μάνα Καίγεται...

του zerVo (@moviesltd)

Επτά ή οκτώ χρονών θα ήμουν, όταν εκείνες τις φοβερές και τρομερές ημέρες της μυθικής δεύτερης καλοκαιρινής προβολής, είχα παρακολουθήσει μια από τις καλύτερες δημιουργίες καταστροφής, το Earthquake του Mark Robson, στο οποίο ο Εγκέλαδος είχε βάλει για τα καλά στο μάτι, με σκοπό να την ισοπεδώσει, την Πόλη των Αγγέλων. Το ιδιόμορφο ήταν - και το θυμάμαι ακόμη σαν τώρα - που το unhappy end, μου είχε αφήσει έντονο σημάδι τότε, σκεπτόμενος πως ο υπέρήρωας του στόρι, που κατάφερε να σώσει τόσες ζωές με αυτοθυσία, στο τέλος παρασύρεται από τα ορμητικά νερά του διαλυμένου φράγματος. Και τι παραμύθι δεν μου είχαν ξεφουρνίσει οι δικοί μου, προκειμένου να με πείσουν πως ο μεγάλος και τρανός Charlton Heston με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα έβγαινε ζωντανός από τον χείμαρρο και δεν θα πνιγόταν, αφού ως γνωστόν στον σινεμά οι καλοί δεν πεθαίνουν ποτέ...

Σαν εθνικός ήρωας αντιμετωπίζεται από σύσσωμη την κοινή γνώμη, ο διακεκριμένος γεωλόγος Κρίστιαν Έικγιορντ, η πρόγνωση του οποίου για επερχόμενο σεισμό στην περιοχή του Γκέιρανγκερ, διακόσια μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Όσλο, έσωσε εκτός από της οικογένειας του και τις ζωές χιλιάδων ακόμη συνανθρώπων του, που απομακρύνθηκαν έγκαιρα από την τρεμάμενη ζώνη. Τρία χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μοιραία στιγμή και τίποτα στην ζωή του υπεύθυνου επιστήμονα δεν είναι το ίδιο, καθώς μαστίζεται από τύψεις, στην ιδέα και μόνο πως θα μπορούσε να σώσει ακόμη περισσότερες ψυχές, αν είχε ενεργήσει με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα, ψυχραιμία και μεθοδικότητα. Αποτραβηγμένος από τα λατρεμένα του πρόσωπα και παραιτημένος από την υπηρεσία γεωλογικών μελετών που με τόσο επαγγελματισμό υπηρέτησε, ο Κρίστιαν διαμένει πλέον στην επαρχία, μην ξεχνώντας πάντως να ερευνά τις επικίνδυνες ορμές της φύσης.

Και οι τελευταίες ενδείξεις στις σημειώσεις του μοιάζουν ακόμη πιο δυσοίωνες, καθώς με βάση τους υπολογισμούς του, το ρήγμα κάτω από την Νορβηγική πρωτεύουσα πρόκειται και πάλι να ενεργοποιηθεί προκαλώντας έναν καινούργιο, μεγάλο σεισμό. Απαξιωμένος πια από τους συναδέλφους του, που δεν θα τον πάρουν και πολύ στα σοβαρά, ο Κρίστιαν θα κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου με όσες δυνάμεις του απομένουν, δίχως να γνωρίζει μια ακόμη πιο εφιαλτική εξέλιξη, που πρόσφατα κόστισε την ζωή ενός από τους καλύτερους συνεργάτες του: Το υπέδαφος πάνω στο οποίο έχει κτιστεί η μεγαλούπολη που φιλοξενεί εκατομμύρια κατοίκους, είναι τόσο σαθρό, που είναι αρκετή μια δόνηση 6 Ρίχτερ για να την αφανίσει!

Με σταυροδρόμι που συναντιόνται η καθαρόαιμα αμερικάνικης αισθητικής disaster movie με την Σκανδιναβική μελαγχολία είναι η περίπτωση του The Quake. Κάτι που γίνεται αντιληπτό αμέσως μετά το πέρας της εισαγωγής πληροφοριακής εισαγωγής και ενόσω ο Σούπερμαν για ένα ολάκερο έθνος, μέσα με μια τριετία έχει μεταλλαχθεί σε περιθωριακό, εξαιτίας της διαρκούς του παράνοιας για τον επερχόμενο - απίθανο για όλους τους άλλους - όλεθρο. Με υπερβολικά αργό τέμπο - δεδομένο ολοκληρωτικά αντίθετο στις προσταγές μιας καταιγιστικής περιπέτειας, όπως μας συστήνεται το Skjelvet - το φιλμ δεν κοιτάζει να φτιάξει κλίμα Αρμαγεδονικό, μα περιστρέφει την ματιά του αποκλειστικά και μόνο γύρω από το κτίσιμο της περσόνας του σεισμολόγου, που σκυθρωπός, φοβισμένος, κατακερματισμένος ψυχικά έχει αφήσει πίσω του μια καριέρα δοξασμένη και μια φαμίλια αγαπημένη, για να κλειστεί στην απομόνωση της σπηλιάς του, ελέγχοντας την δράση των πάσης φύσεως μηχανών πρόγνωσης. Αλήθεια τα δικά μας τα πρωτοπόρα τα ΒΑΡ που στην ευχή του Θεού βρίσκονται, τρεις, τέσσερις δεκαετίες μετά την με τόσες φανφάρες εξαγγελία της ύπαρξης τους?

Με την κάμερα να ακολουθεί κατά πόδας την τρομαγμένη εικόνα του Κρίστιαν, το πρώτο μέρος του έργου ολοκληρώνεται μέσα σε μια γενικότερη, μάλλον αμφίβολη και ενδεχόμενα αστεία θεωρία περί της έλευσης των Ρίχτερ, αφήνοντας τις υποσχέσεις για τον κακό χαμό στην επανάληψη. Και πραγματικά με το εναρκτήριο λάκτισμα του δευτέρου ημιχρόνου, σαν να το σφύριξε ο ίδιος ο Emmerich, τα φαινόμενα που θα κονιορτοποιήσουν το Όσλο έρχονται κατά κύματα, ο φακός όμως δεν κάνει μισό βήμα πίσω για να πάρει μια πιο πλήρη, σφαιρική εικόνα της ισοπέδωσης, αλλά εκεί, παραμένει κολλημένος στην ράχη του σε ρόλο πιστοποιημένης Κασσάνδρας ερευνητή, για να μας δείξει πια τι μέλλει γενέσθαι με την σωτηρία της κυράς, της θυγατέρας και του μονάκριβου κανακάρη του. Ένας μαντεύει, ένας επαληθεύεται, ένας σώζει. Ένας άνθρωπος είναι ολάκερη η χώρα του Σόλσκιερ και του Ελαμπντελαουί, άντε και οι συν αυτώ, που να δούμε πως θα βγουν άπαντες σώοι και αβλαβείς από το κτίριο τύπου Νακατόμι Πλάζα...

Εκεί που πλέον ο scientist, που με την μορφή του γνωστού στον μακρινό Βορρά αστέρα Kristoffer Joner δεν τον λες ούτε πρώτο μπόι, ούτε θηρίο στην κορμοστασιά, ντύνεται την στολή του Μακ Λέιν και του The Rock ταυτόχρονα, για να βγάλει από τον κίνδυνο τους αγαπημένους του, από έναν ουρανοξύστη, που κανένας φυσικός νόμος δεν μπορεί να εξηγήσει πως στέκεται όρθιος. Πράγματα που δεν συμβαίνουν ούτε στα (επίσης) παρατραβηγμένα San Andreas, Volcano, Dante's Peak ή 2012, με την μοναδική διαφορά όμως πως εκεί τα ειδικά εφέ δείχνουν τόσο ρεαλιστικά, ώστε πείθεσαι πως το κακό συμβαίνει στα αλήθεια. Σε αντίθεση με εδώ, που για τα μέτρα μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής προσπάθειας, εξέλιξης του προχειροφτιαγμένου The Wave, μπορεί να μοιάζουν ως ακριβή υπέρβαση, η συγκρίσεις με τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές όμως, αναδίδουν και την πλήρη ανισότητα στο καίριο κομμάτι του προϋπολογισμού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!