Movies Ltd

«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι απομένει όταν σβήσουν τα φώτα;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 68χρονος Δανός Kristoffer Nyholm. Μέχρι σήμερα ήταν γνωστός ως παραγωγός και ως σκηνοθέτης πολύ επιτυχημένων (δανέζικων κυρίως) τηλεοπτικών σειρών, όπως τα «Taboo» και «Forbrydelsen» (The Killing).

Η ταινία Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) – που αρχικά είχε τον τίτλο «Keepers» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Σίτζες, στην Καταλονία τον περασμένο Οκτώβριο. Και το σενάριό της βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός, που έλαβε χώρα το 1900 και το οποίο δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ.

Η υπόθεση: 1938, Σκοτία. Τρεις φαροφύλακες πηγαίνουν για έξι εβδομάδες σε ένα ακατοίκητο νησί, τη νήσο Φλάναν, 20 μίλια μακριά από τις δύσβατες ακτές της ενδοχώρας, προκειμένου να φροντίσουν να λειτουργεί σωστά ο φάρος του νησιού. Η σωστή λειτουργία του είναι εντελώς κρίσιμη για τα καράβια που κινούνται στην περιοχή. Την παρέα των τριών αποτελούν: η παλιά καραβάνα, Τόμας Μάρσαλ, στοιχειωμένος ακόμα από τον πρόσφατο χαμό της συζύγου του και των παιδιών του, ο καλόκαρδος Τζέιμς Ντούκατ, που μέσω της δουλειάς αυτής φροντίζει την οικογένειά του και ο πρωτάρης Ντόναλντ ΜακΆρθουρ, που έτσι βρίσκει διέξοδο από μια δύσκολη κατάσταση, καθώς δέχεται μπούλινγκ επειδή είναι μπάσταρδος. Πριν καλά καλά αρχίσουν να βολεύονται στη ρουτίνα αυτού που θα είναι η καθημερινότητά τους για τον επόμενο ενάμιση μήνα της ζωής τους, ο Ντόναλντ βρίσκει έναν ναυαγό κι ένα σεντούκι. Το σεντούκι περιέχει χρυσό. Που λογικά ανήκει σε κάποιον. Από πού ήρθε; Σε ποιον ανήκει; Ένα πλοίο εμφανίζεται από μακριά και μπορεί να έχει τις απαντήσεις… Μία σκληρή μάχη για επιβίωση ξεκινά, ενώ η απληστία αντικαθιστά την πίστη και η απομόνωση τροφοδοτεί την παράνοια. Τρεις τίμιοι άντρες καλούνται να αντιμετωπίσουν την πρόκληση: θα καταφέρουν να μην μετατρέψουν το μεγαλύτερό τους όνειρο σε απίστευτο εφιάλτη;

Η άποψή μας: Είναι κάποιες ταινίες, που τις βλέπεις και αναρωτιέσαι: «μωρέ, μια χαρά ταινία είναι αυτή, γιατί δεν μου άρεσε;». Και υπάρχουν και άλλες στις οποίες το πρόβλημα εντοπίζεται αμά τη εμφανίσει. Τούτη η ταινία ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις: ιντριγκαδόρικο στόρι, πρωταγωνιστές που είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί (Peter Mullan) ή που είναι εμπορικότατοι ηθοποιοί (Gerard Butler) και σκηνοθέτης, που έχει αποδείξει πολλάκις πως – στην τηλεόραση, έστω – ξέρει να στήνει σκηνές, οι οποίες ξεχειλίζουν αγωνία. Και αρχίζει η ταινία και βλέπεις κι άλλες αρετές: ένας νεοφερμένος, με μούρη που γράφει στο φακό (Connor Swindells, θα πούμε δυο κουβέντες ειδικά γι' αυτόν παρακάτω), πειστική ατμόσφαιρα, εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας. Για το τελευταίο, τσεκάρετε πχ τη σκηνή με τον σοφό κουτσό, καθώς προσπαθεί να ανάψει τα κεριά ενώ φυσάει, στο απόλυτο σκοτάδι: πραγματικά μαγική. Η δυναμική των σχέσεων μεταξύ των τριών βασικών πρωταγωνιστών, πριν την ανακάλυψη του σεντουκιού, σκιαγραφείται μια χαρά και δίνεται κι ένα μπαγκράουντ, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τους δεχτούμε ως ανθρώπους με σάρκα και οστά κι όχι ως σεναριακά κατασκευάσματα. Και η σκηνή του τραγουδιού είναι πολύ ανθρώπινη (δεν του το 'χα του Butler) και οι (λίγες) προσπάθειες για χιούμορ είναι καλοδεχούμενες, και η απειλή χτίζεται ικανοποιητικά, με σκηνές όπως εκείνες με τους νεκρούς γλάρους. Κατά μία έννοια, οι τρεις ήρωες παθαίνουν ότι παθαίνουν κατ' αναλογία τα θαλασσοπούλια: εκείνα τυφλώνονται από το φως το φάρου μέσα στην καταιγίδα και καρφώνονται επάνω του, χάνοντας τη ζωή τους. Οι άνθρωποι τυφλώνονται από το χρυσάφι και από το πως το πολύτιμο μέταλλο θα αλλάξει μια για πάντα τις μίζερες ζωές τους. Εκεί που εντοπίζω το πρόβλημα της ταινίας είναι η πρόωρη... κορύφωση (ναι, ναι, επίτηδες χρησιμοποιώ έτσι τον όρο). Είναι σαν την πρόωρη εκσπερμάτιση: κανείς από τους δύο συμμετέχοντες δεν το ευχαριστιέται. Ιδίως – αν μιλάμε για ζευγάρι άντρα και γυναίκας, αφήστε με να είμαι παραδοσιακός ρε παιδιά για λίγο – στην περίπτωση της πρόωρης εκσπερμάτισης, ε, δεν είναι καλό να είσαι η γυναίκα του πράγματος. Θα πεις μία «δεν πειράζει», αλλά θα σε τρώει μέσα σου. Αμ ο άντρας; Αμηχανία. Και τι να πεις; Και τι να κάνεις; Έτσι ακριβώς. Η ταινία κορυφώνει και αφήνει τους θεατές στα κρύα του λουτρού, κι από εκεί και πέρα κυριαρχεί η αμηχανία και η αστοχία.

Αυτή η παράγραφος περιέχει μεγάλο σπόιλερ: Δεν μπορεί να ανεβαίνουν οι «κακοί» στο νησί του φάρου, αυτοί στους οποίους ανήκει το σεντούκι με το χρυσάφι και να σκοτώνονται, ενώ μόλις έχουμε ξεπεράσει το μισό της ταινίας! Κι αφού μάλιστα προηγουμένως υπάρξει η... νεκρανάσταση του Butler, ο οποίος τρώει κορμό δέντρου στο κεφάλι, πετιέται από γκρεμό, κι όμως επιβιώνει! Αυτό που ακολουθεί είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Θεωρητικά, από τη στιγμή που έχουν απαλλαγεί από αυτούς που θα μπορούσαν να τους πάρουν το χρυσάφι, οι τρεις άντρες θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι. Όχι χαρούμενοι: σκότωσαν για να τα καταφέρουν. Αλλά τέλος πάντως, κάποιος θα μπορούσε πολύ άνετα να πει πως ήταν σε άμυνα. Βεβαίως, έχουν χάσει κάθε ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια των θεατών. So what! Ε, για να τους κάνει πιο αγαπητούς στο κοινό, ο σεναριογράφος βάζει κάτι ακόμα απίθανο: ένα παιδί, το οποίο σκοτώνει ο Butler. Ένα παιδί που ξεφυτρώνει από το πουθενά! Που, λογικά, ήταν στην παρέα των δύο, εκείνων στους οποίους ανήκε το σεντούκι. Καμία εξήγηση. Απλά, ένας λόγος για να νιώθει ενοχές ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Butler. Η... τρέλα του οποίου επίσης εξηγείται κατά μία έννοια από το φόκους του φακού κανά δύο φορές, σε πεσμένο υδράργυρο, που σε άσχετη προηγούμενη σκηνή είχαμε πληροφορηθεί ότι... τρελαίνει τους ανθρώπους. Μερικές φορές, σε έργο εμπορικών προδιαγραφών, όπου επιζητείται ο ρεαλισμός, χρειάζεται ναι, κάποια πράγματα να μην αφήνονται στην τύχη τους. Και να μην υπερισχύει η αφαίρεση όταν απαιτείται σύνθεση. Και φτάνουμε στο φινάλε το οποίο είναι εντελώς ντεκαβλέ, για να χαλάσει όλες τις εντυπώσεις.

Το ξαναλέμε: αυτή δεν είναι μια κακή ταινία. Είναι μια ταινία με λάθος επιλογές, κυρίως σε ότι αφορά τα ημιτόνιά της. Το πού επιλέγει δηλαδή να κορυφώσει και πού να ακουμπήσει πάτο. Κρίμα. Πάντως, αυτός ο πιτσιρίκος, ο Connor Swindells, αν και φαίνεται... αγγούρι, προορίζεται για μεγάλα πράγματα λόγω εμφάνισης. Κι αν το έχετε... ρίξει στο Netflix, θα τον έχετε προσέξει ως... ταλαντούχο πρωταγωνιστή της σειράς «Sexual Education»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Tanweer!

GREEN BOOK CRASHED THE PARTY LIKE IT’S 1989

Πόσο αφοπλιστικά θα περιέγραφε ο Κωνσταντίνος Τζούμας με μια μοναχά λέξη τη χθεσινή 91η Οσκαρική Απονομή; Πανωλεθρίαμβος μανίτσα μου. Πανωλεθρία μέσα στο θρίαμβο. Γιατί όταν για 2η φορά από την προ 10ετίας καθιέρωση του preferential ballot κερδίζουν και οι 8 υποψήφιες για Καλύτερη Ταινία από ένα τουλάχιστον άγαλμα πρόκειται περί μαγκιάς. Να μοιράζεται ο πλούτος και τα ρέστα. Ναι μα, ποιά ταινία τσάκωσε τα περισσότερα; Το Bohemian Rapsody, με δυο ήχους (καλά πες), ένα μοντάζ (της καραφωτιάς που έχει γίνει viral με τον πανικόβλητο μοντέρ να αντικαθιστά τον Singer που έφαγε άκυρο και πρωτοφανώς στα χρονικά κανείς βραβευμένος δεν τον ευχαρίστησε ως σκηνοθέτη) και τον Rami Malek, πρώτο Αφρικανό – Αιγύπτιο στην ιστορία να κερδίζει στον Α’ Ανδρικό (ως «δόντια» όπως η Νικόλ ως «μύτη» στις Ώρες). Αρχικαραπανίκουλας μήπως εντέλει κερδίσει και Ταινία το We Will Rock You και We Are the Champions με Queen και Lambert επί σκηνής Dolby πού μοιαζε από Under The Sea θεματικό πάρκο μέχρι τη μαλούρα του Trump, ανάλογα τι ψηφίζεις.

Χωρίς παρουσιαστή, καλύτερα το λες. Τρεις ώρες και δεκαεννιά βέβαια πάλι, να το αφήσω; Δε βαριέσαι. Και να σκάει diversity και inclusion από παντού. Να νικάνε Regina King, Mahershala Ali, Σκηνικά – Κοστούμια (πρώτη φορά με μαύρες νικήτριες) και Μουσική Black Panther. Τρεις φορές στο παλκοσένικο ο Alfonso (Φωτογραφία - Ξενόγλωσση - Σκηνοθεσία από την αγκάλη του Del Toro το τελευταίο τρόπαιο), και βίβα Μέχικο (με την 9η) και 5/6 οι Three Amigos και να το Netflix με Roma και Period. End of Sentence (πάρτο Lisa). Σενάριο της παρηγοριάς ο Spike Lee που έβγαλε ένα ακατανόητο λογύδριο περί σκλάβων προγόνων όμως όλοι αγαπιόντουσαν σε κλίμα βραβείων τύπου BET όπου άπαντες οι βραβευθέντες ευχαριστούσαν κι ευχαριστούσαν...Ο Baleέχασε αλλά το Make Up του Vice το σήκωσε. Μέχρι και το First Man πήρε τους Οπτικούς Εφφέδες και η δική μας Ευνοούμενη απέδρασε με 1-10 με τον πιο απίθανο τρόπο. Olivia Coleman. Όμως αυτό πόνεσε. Πολύ. Εφτά φορές στο φτύσιμο η τρανή Glenn Close, θύμα του category fraud όσο ευνοούμενος ο Μαχέρσαλας για το Green Book γιατί μη μου πεις ότι αυτός εκεί δεν ήταν Lead.

Να λειώνουν καρδιές η Gaga (οσκαρούχα στα βήματα της Barbra επισήμως πλέον) με τον Bradley στο Shallow που να ορκίζεσαι ότι αυτοί τάχουνε - δεν μπορεί. Και να cineχίζεται η ράθυμη ραστώνη, με ευρηματικούς παρουσιαστές και φρέσκα προσώπατα, σα τις κοπελιές του Period ή κείνες του Bao της θριαμβεύτριας Pixar που επιτέλους εμπιστεύτηκε θηλυκό στη σκηνοθετική καρέκλα. Και βέβαια χαιρόμουνα εγώ ο τάλας, βλέποντας τις 10 κατηγορίες που έχασα από τις 24 (ξεφτιλέ 62%) να καταλήγουν στη δεύτερη επικρατέστερη κατά τις προβλέψεις μου. Έτσι, στο γενικό κι αόριστο. Όταν όμως το Green Book κέρδισε το Πρωτότυπο Σενάριο, φαντάσματα του αποτυχημένου παρελθόντος με επισκεφτήκανε. To σετάκι Ταινία + Σενάριο + Μαχέρσαλας του Moonlight βάρεσε κόκκινο ντεζαβού. Ίδρωσα. Άστραψε στο μυαλό μου ο ρατσιστής Nick Vallelonga, ο επιδειξίας Ντάμ-εν-Ντάμερ Φέρελι να μοστράρει τα καμπανέλια του στην Κάμερον Ντίαζ. Και είπα απελθέτω το ποτήριον τούτο. Τον ήπιε ο Σπάικ από τον Σωφέρ της Κυρίας Ντέιζι, να γυρίσει 30 χρόνια μετά να ξαναεισπράξει από τον Σωφέρ του Πητ Φέρελι; Μήπως εντέλει το Bohemian Rhapsody ήτο μια κάποια λύσις;

Φως -φανάρι ξάδελφε, μη τα ρωτάς. Η Ακαδημία θε να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει. Όχι 7.902 νοματαίοι, και δεκακισχίλιοι να γενούν, πάλι δυσκοίλιοι θα παραμείνουν. Γιατί δεν ήταν έτοιμοι να δώσουν το παντες(α)πάνι σε ταινία με υπότιτλους. Επειδή το Netflix, παρά τα είκοσι μύρια προώθησης και την ανώτερη σε κάθε καλλιτεχνικό επίπεδο Roma, δεν μπόρεσε να αλώσει τσαμπούκι τα άγια των αγίων της κινηματογραφικής Μέκκας, έτσι με τη μια. Και ακριβώς εκεί CRASH- άρει το σύστημα (ο Paul Haggis θρυλείται ότι έτρεχε όλη νύχτα γυμνός στην King Street μετά το πέρας της Απονομής πανηγυρίζων αφού πλέον το Green Book - κι όχι το Crash - είναι το νέο τοτέμ της αντιδραστικής Ακαδημαϊκής φορμόλης στην κατηγορία Best Picture), με το Preferential Ballot να είναι ξανά η γάγγραινα, η παλιοαρρώστια που έχει από το 2009 μετατρέψει τα Όσκαρ σε πάρε-πάρε-πάρε-πάρε, έλα κι εσύ, μια κορεκτίλα επικράτησης ενός ψευδο-κονσέσους προς τέρψιν της μάζας. Αν αυτό ήταν το Most Popular Film σας, ευχαριστώ δε θα φάω. Τρίψτε το στην κασίδα σας.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/2019

Νόμπελ Αφέλειας

του zerVo (@moviesltd)

Το θέμα το κατατάσσω στην κατηγορία των ενοχλητικών. Δεν συζητούμε καν την περίπτωση ιστοριών (όχι μόνο κινηματογραφικών, αλλά και πραγματικών) που ενδεχόμενα να προέρχονται από τριτοκοσμικές κοινωνίες, σαν τις ανατολίτικες, που η γυναικεία υπόσταση ορίζεται ως κατώτερη ακόμη και των ζώων. Εκεί φυσικά και μπορούν να υπάρχουν κραυγές αντίδρασης, πάλης, μάχης για να αποκτηθούν τα ανάλογα δικαιώματα. Αλλά στην πολιτισμένη Δύση να μιλάμε με τόσο έντονο προβληματισμό πια, για ισότητα, ισονομία, ισαξία ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα, κάμποσες δεκαετίες μετά την προσαρμογή όλων των αστικών, μα κυρίως των ηθικών, δικαίων σε αυτούς τους βασικούς κοινωνικούς κανόνες, είναι σίγουρα πλεονασμός. Και άντε να εντοπίσουμε μια ακραία εξαίρεση αδικίας, που έχει σαν αφετηρία της την αμορφωσιά ή την παντελή έλλειψη στοιχειωδών χαράκων συμπεριφοράς, για να την αποτυπώσουμε στο πανί, να συμφωνήσω. Να χρησιμοποιήσουμε όμως στο φόντο τον (για αρκετούς, κατ εμέ αμφιλεγόμενο) κορυφαίο θεσμό απονομής τίτλων στον κόσμο, που αν μη τι άλλο προϋποθέτει ένα υψηλό επίπεδο διανόησης, όπως πράττει το φιλμ The Wife, είναι προφανώς αστείο...

Καταμεσίς της νυχτιάς, θα φτάσει το χαρμόσυνο μήνυμα από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αποσπώντας από τον ύπνο τους τον διακεκριμένο συγγραφέα Τζόζεφ Κάστλεμαν και την σύζυγό του Τζόαν, που ανακοινώνει πως ο ηλικιωμένος πλέον διανοούμενος είναι ο κάτοχος του πολύτιμου Νόμπελ Λογοτεχνίας για την χρονιά 1992. Κατενθουσιασμένος που το έργο του έχει τύχει τέτοιας σπουδαίας αναγνώρισης από την Βασιλική Ακαδημία της Σουηδίας, ο Κάστλεμαν καλείται τώρα να οργανώσει το μακρύ ταξίδι από την αμερικάνικη επαρχία μέχρι την πανέμορφη Στοκχόλμη, προκειμένου να παραλάβει το βαρυσήμαντο τρόπαιο, που δικαιωματικά του ανήκει.

Έχοντας πάντοτε στο πλευρό του την λατρεμένη του κυρά, που για δεκαετίες παραμένει στην σκιά του, φροντίζοντας όμως και την παραμικρή λεπτομέρεια πάνω του. Από τον τρόπο που θα μιλήσει με τους ρεπόρτερς, επίσημους αλλά και διάττοντες ενοχλητικούς, την εμφάνιση του που πρέπει πάντοτε να είναι άψογη και επιβλητική, μέχρι και τις ανθρώπινες αστοχίες, που ενδεχόμενα μπορεί εν αγνοία του να πλήξουν το κύρος του. Ένας φύλακας άγγελος είναι για τον συγγραφέα η επί δεκαετίες σύντροφός του και σε εκείνην οφείλει ένα τεράστιο μέρος της μεγάλης του επιτυχίας. Ή μήπως στην πραγματικότητα σε εκείνην οφείλει τα πάντα?

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά, γιατί αυτό το παράξενο, μέχρι και εκκεντρικό φιλμ είναι και απόλυτα συγκεντρωτικό σε όλα όσα επιθυμεί να πει, άγαρμπα κατά την γνώμη μου. Η χρήση των φλάσμπακς, με την επιστροφή του στόρι στο παρελθόν όπου ο νεαρός καθηγητής της και φημισμένος λόγιος ερωτεύεται σφόδρα - παρότι ήδη παντρεμένος με οικογένεια - την εκθαμβωτική μαθητευόμενη του, ορίζει την χρονική έναρξη της σχέσης πάθους, που στο σήμερα μετρά κοντά σαράντα έτη ζωής. Οπότε ένα το κρατούμενο. Ισχύει αυτό που στις μοντέρνες κοινωνίες ορίζουμε ως συζυγική ρουτίνα? Και ας υποθέσουμε πως ναι, υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, που είναι λογικότατο μετά από τόσο καιρό κοινής συμβίωσης. Σημαίνει αυτή η ύπαρξη της καθημερινής επανάληψης, πως ο έρωτας ή η αγάπη έχουν διαλυθεί σε ένα σύννεφο κουρνιαχτού που τα έχει παρασύρει στο διάβα της ανίας? Δεν παίζει και δεν μιλάμε για ουτοπικούς κανόνες. Αλλά για ανθρωπινούς. Για να βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον επί μισό αιώνα, δεν τον λατρεύεις απλά, είναι ο πλέον εαυτός σου. Και το παράξενο είναι που το φιλμ δεν προσπαθεί να αναδείξει αυτό το συμβιωτικό μεγαλείο, αλλά παλεύει να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Καλά και σώνει η γυναίκα πίσω από τον επιτυχημένο άντρα (όπως ισοτίμως ισχύει και το αντίστροφο) δεν είναι παρά μόνο μια ανύπαρκτη νεφέλη, ένα τίποτα, ένα κενό. Και δεν φτάνω στην (σιγά την) αποκάλυψη του φινάλε, που το πράγμα έχει ξεφύγει ολοκληρωτικά και μιλούμε για βιασμό ψυχικό, διαρκή και επαναλαμβανόμενο.

Εκεί Η Σύζυγος πια εκτροχιάζεται, από το ρηχών ιδεών σενάριο δεν εμφανίζεται η παραμικρή βοήθεια, για να μην βουλιάξει το πλάνο στην ματαιοδοξία του να πει όσο πιο πολλά αρνητικά και κακοδιάθετα γίνεται. Με συνέπεια να μένει και η σκηνοθετική κατεύθυνση - καποιανού ωραιοπαθή Νορντίκου Bjorn Rudge, που απέξω από τον παγωμένο τόπο του, ελάχιστοι τον ξέρουν - θολή και απόμακρη, δίχως προτάσεις και λύσεις, πάνω σε ένα (φλέγον...) ζήτημα που πρέπει να το ψάξεις πάαααρα πολύ για να δεις αν υπάρχει. Που δεν υφίσταται. Μια χαρά είναι οι διαφυλετικές σχέσεις στην πολιτισμένη μεριά του πλανήτη, έξοχα μοιράζονται δικαιώματα και αρμοδιότητσες σε κάθε Σταυρό και Τόξο κι αν φτάσουμε στα άκρα - καμία σχέση δεν μπορεί να αποκλείσει κάτι τέτοιο, ακόμη κι η φαινομενικά πιο ρομαντικής διάθεσης - υπάρχουν οι αρμόδιοι φορείς που αναλαμβάνουν δράση, για να επιλύσουν το ζόρι. Κάτι me too, "δεν μιλάω γιατί φοβάμαι" και σαχλαμάρες είναι για όσους έχουν παντελή άγνοια κανόνων, λες και ζουν σε τίποτα προϊστορικές σπηλιές, που ο άντρας με το ρόπαλο σέρνει το γυναικάκι από τα μαλλιά. Και σίγουρα δεν σχετίζονται με όσους φτάνουν σε κολοφώνες Νομπελικής δόξας. Ξεχείλωμα...

Υπό κανονικές συνθήκες η ταινία επιβάλλεται να παρατηθεί από τον θεατή της στην ύστατη πράξη της, ως εκνευριστικά μακρινή από τον ρεαλισμό, εφόσον τηλεοπτικά, άνευρα, άτεχνα, με περιφερειακές ερμηνείες σχεδόν ερασιτεχνικές και με εμπρηστικό κέφι, αναζητά μετά μανίας λόγους για να απομακρυνθεί το σερνικό από θήλυ, έτσι για να έχουμε να λέμε περί ρηγμάτων και κρίσης. Είναι όμως η μαγνητικής έντασης και πάθους εμφάνιση αυτής της Glenn Close, ΚΑΙ ΜΟΝΟ, που δεν σε αφήνει να διαφύγεις από το κάθισμα, έστω κι αν η περσόνα που υποδύεται - υπό αυτές τις συνθήκες της πλοκής, επαναλαμβάνω - επ ουδενί στέκεται, έστω και μυθοπλαστικά. Και που πόσο κρίμα είναι, αυτός ο προβοκατόρικος ρόλος, να χαρίσει σε μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, την υπέρτατη καλλιτεχνική διάκριση, μετά από έξι αποτυχημένες απόπειρες, σε ταινίες που έχουν γραφεί με ολόχρυσα γράμματα στην κινηματογραφική Βίβλο. Πιο πολύ τιμητικά, παρά αξιοκρατικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Spentzos Films!

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ

Κυριακή – κοντογιορτή το λοιπόνε. Εγώ θα την αράξω επί του καναπέως από τις 6μμ και στις 8μμ αρχινά το πανηγύρι. Εσύ φανατικέ συνέλληνα θα χτυπήσεις ιρλανδέζικους καφέδες, θα πλακώσεις το σκάτς και το ξηροκαρπίδι και θα ξεροσταλλιάσεις στο συνδρομητικό κοντά τρεις τα ξημερώματα. Με θυμάμαι προ- Καναδά, κουνουπίδι το πρωί της Δευτέρας στη δουλειά. Τώρα πια όμως, κοντά τριάντα χρόνια από την εφηβεία και την αποτελειωτική λατρεία για τα Oscars, θέλω με τρόπο να στο σερβίρω ψιθυριστά, γυρεύοντας να σε ξεψαρώσω χωρίς όμως να σου χαλάσω το έθιμο: Βρισκόμαστε σε ένα τέλος εποχής για τα διασημότερα βραβεία του πλανήτη.

Το πράμα έχει ξεφύγει από τα γαλαζοπράσινα νερά της χολυγουντιανής λιμνούπολης και έχει ξωκείλει στη στάση κάβο Μαλιά. Δεν είναι πλέον τα βραβεία που απονέμουν αριστεία στους επιτευγματίες -κινηματογραφικούς συντελεστές. Είναι και (κυρίως) αυτό το τιτανομεγιστοτεράστιο αλισβερίσι, αυτή η κουναβίσια όσμωση οσκαρολόγων-δημοσχεσάκηδων – Ακαδημίας που συντηρεί τον ακύρηχτο πόλεμο (whisper campaign) μεταξύ των (υποτεθείστω) καλύτερων φιλμς της χρονιάς. Τι προσπαθώ να ξεκαθαρίσω; Μα το εξής απλούστατο. Το βραβείο όσκαρ είναι το αριθμητικό (βλ. preferential ballot) άθροισμα της εύνοιας των (ζωή νάχουνε) 7.902 νοματέων με δικαίωμα ψήφου. Τουτέστιν, αν η δική σου ευνοούμενη ταινία χάσει αύριο, μη χολοσκάς. Η πιθανότερη επικρατέστερη θα είναι μάλλον η δεύτερη ή και η τρίτη επιλογή της πλειονοψηφίας των ψηφοφόρων.

Θα τα ματαγράψω κατά το δυνατό περιεκτικούλικα, μήπως μείνει κάτι στο μνημονικό. Η 91η Απονομή στο Kodak Theater μέχρι την ώρα που με διαβάζεις είναι ένα τεράτιο φιάσκο. Ο Kevin Hart βαρέθηκε να απολογείται στη νιοστή για τα ομοφοβικά του παρελθόντος του και την κάνει από παρουσιαστής. Δεν πειράζει (λέει) πάμε χωρίς παρουσιαστή. Μετά το σώου ξεπερνά το τρίωρο και (θέλουμε να) μας βλέπει και νεαρόκοσμος. Μιλάμε για 235 χώρες και territories. Νο προμπλέμο. Θα κόψουμε από την τηλεοπτική μετάδοση κάτι βραβεύσεις (μεταξύ άλλων) Μοντάζ και Διεύθυνση Κινηματογράφησης (Φωτογραφία). Τι κι αν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ταινία χωρίς αυτά τα δομικά στοιχεία (χωρίς ηθοποιούς και σενάριο ΥΠΑΡΧΕΙ ταινία για να αντιληφθείς τη μπαρούφα της παραγωγής του σώου). Κάποιοι κακοί υποστηρίζουν ότι επιλέχτηκαν οι συγκεκριμένες κατηγορίες γιατί εκεί δεν είχε ενδιαφέρον η Disney στην οποία ανήκει το ABC. Γκέγκε;

Μετά είχαν τη φαεινή ιδέα να μην παίξουν τα υποψήφια τραγούδια. Στο κατόπι να μην τηρήσουν το έθιμο της βράβευσης των Ρόλων από τους περσινούς νικητές. Και για να μη το ξενυχτήσω αλυχτώντας, έπεσε η γιούχα σύγνεφο. Το gay film Twitter λύσσαξε (δικαιολογημένα) κι έβαλε την Ακαδημία στη θέση της. Τα πήρε όλα πίσω (μετά συγχωρήσεως). Εννοείται πως μετά από τέτοια παλινωδία το ζήτημα φαντάζει πλέον δυσοίωνο. Να διαψευστώ μακάρι. Και να πάω με γοργή περπατησιά στις φετινές τελικές μαντεψιές μου. Με τη διαφορά ότι αποφάσισα πλέον να κάνω το κέφι μου. Να μπουρδουκλώσω τα ρεύματα νίκης με τις προσωπικές μου ευνοοούμενες υποψηφιότητες. Γιατί όχι δηλαδή; Κάθε πότε έχω την πολυτέλεια να καμαρώνω Έλληνα κουμανταδόρο (γεια σου Γιωργάρα Λάνθιμε κι εσύ Μαυροψαρίδη) μια δρασκελιά από 10 (δέκα) χρυσαφένια αγάλματα; Ούτως ή άλλιώς σου έχω στρώσει απαξάπασες τις υποψηφιότητες με σειρά προτίμησης και (εννοείται πέραν αστεϊσμών) πιθανότητας τελικής επικράτησης. Οπότε τις έχεις μπροστά σου και ξέρεις τι να περιμένεις. Για να το σουμάρω λοιπόν, δώσε βάση στην πενιά.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ
Α. Οι Ρόλοι είναι τελειωμένη υπόθεση. Malek– Close- Ali – King. Της Reginaς (King) κλωτσάει λόγω απουσίας της από SAG και BAFTA. Έχει ξαναγίνει. To Beale Street παραμένει σιγουράκι και στο Original Score.

Β. Σκηνοθεσία ο Alfonso Quaron (σήκωσε DGA). Δεν υπάρχει αντίπαλος. (Sorry Yorgos)

Γ. Σενάρια το Blackkklansman (προσωπική δικαίωση του Spike Lee επιτέλους) και Η Ευνοούμενη. ΌΧΙ επειδή στηρίζω. Υπάρχει η περίπτωση να πάει 0-10 άκλαφτο. Ένα μόνο να πάρει θα είναι αυτό όμως. Αντίπαλος το Green Book μπας και κλέψει την Καλύτερη Ταινία. Έχει φάει πάντως τέτοιο φούμο που καραμφιβάλλω.

Δ. Ταινία και Φωτογραφία Roma και τρία αγάλματα στον Quaron ατομικά. Και Ξενόγλωσσο. Οι όποιες αμφιβολίες που υπήρξαν για παρεμβολή Cold War, ένθεν κακείθεν εξατμίσθησαν.

Ε. Animated o Spiderman. Παίχτο στοίχημα μαζί με το Shallow ( A Star Is Born) και το Make Up & Hairstyling του Vice.

ΣΤ. Οι ήχοι ομού στο Bohemian Rhapsody. Η φολάρα έχει ρεύμα. Μερικοί προσεύχονται να αρπάξει και το Μοντάζ από τα χέρια του Vice. Μάθε ότι η ταινία ολοκληρώθηκε εν απουσία του απωλελέ (εξώλης και προώλης) Bryan Singer. Μη στεναχωρεύεσαι Μαυροψαρίδη μας, υπάρχει και η καραμπόλα.

Ζ. Οπτικοί Εφφέδες το Avengers. Παίζεται να είναι η μόνη (και πρώτη ιστορικά για Μαρβελοταινία) βράβευση της βραδιάς ΑΝ ξωμείνει 0-7 το Black Panther.

H. To οποίο για να γίνει επιβάλλεται να χάσει από την Ευνοοούμενη σε Σχεδιασμό Παραγωγής – Κοστούμια. Εδώ θέτω το Ελληνικό Βέτο, παρότι το ρεύμα θέλει τον Πάνθηρα να κερδίζει τουλάχιστον τα κοστούμια (λόγω της πολυνίκου Sandy Powel από τη μια και της βετεράνας αβράβευτης Ruth Carter)

Τι μας έμεινε εξόν τις σιγουράντζες; Το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που προκρίνω Free Solo που ουσιαστικά είναι ο ορισμός της κατορθωματικής κινηματογράφησης από το λιμπεράλε πολιτικό (σφαλιάρα έμμεση στον Trump) RBG. Τα μικρομηκάδικα τέλος όπου: Στο Animated το Bao θα κόψει άνετα το νήμα λόγω της προβολής του μαζί με το Incredibles 2. Στο Live Action γίνεται ο θάνοτος του νεκροθάφτη και συμφορά...μαύρη σαν καλιακούδα θεματολογικά. Το μόνο μοντέρνα χειραφετημένο και χαριτωμένο είναι το Marguerite. Ενώ στο Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους είναι η ουσία όλη, όπως στην έκανα λιανά στο άρθρο ανάλυσης των υποψηφιοτήτων. Επαναλαμβάνω λοιπόν: Lisa Taback (Netflix): Period. End of Sentence

Με βρίσκεις στο @TakisGaris και εννοειθήτω αποκλειστικά στο @Moviesltd. Καλά μας Oscars με υγεία και ελληνικής χροιάς θρίαμβο να έχουμε. Όσο δι’ εμέ, θα τα βιώσω παραδοσιακά αγκαζέ με την Μαριάνθη, την προσωπική μου Ευνοούμενη, το καλύτερό μου μισό που γενεθλιάζει σήμερις. Χρόνια σου Ατελεύτητα. Είσαι το Oscar... άνευ συναγωνισμού!

gaRis

Παραχάραξη της ίδιας της ζωής

του zerVo (@moviesltd)

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή, που εσύ ο ταλαντούχος και αναγνωρισμένος γραφιάς, στρογγυλοκάθεσαι απέναντι από την, φορτωμένη με καινούργια μελανοταινία, γραφομηχανή σου, νιώθοντας πανέτοιμος να πατήσεις το πλήκτρο που θα ξεκινήσει την δημιουργία του καινούργιου σου πονήματος. Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο. Κενό! Δεν ξέρεις καν από που να αρχίσεις, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του πως να κινηθείς, ούτε μισή έστω έμπνευση για να βάλεις επιτέλους μπροστά το θορυβώδες μηχανάκι. Και το αρχικό άγχος εξελίσσεται σε απόγνωση, φόβο, υπερστρές. Οι κακεντρεχείς λένε πως το συγγραφικό μπλακάουτ είναι μια εφεύρεση των λογοτεχνών για να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους στο γεννήσουν καινούργιες φόρμες. Ας φύγουμε λοιπόν από το στενό επαγγελματικό πλαίσιο του όρου και ας μεταθέσουμε το ζήτημα στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει όταν την θέση της ακινητοποιημένης Olympia παίρνει το ίδιο σου το μέλλον και δεν έχεις την παραμικρή υπόνοια του πως να δράσεις, για να ξεπεράσεις τις αντιξοότητες που φυτρώνουν διαρκώς στο διάβα σου?

Απόμακρη, μοναχική, κυνική, αθυρόστομη, αγέλαστη και με τσακισμένα τα νεύρα από την ολοήμερη κατανάλωση του αλκοόλ, η αναγνωρισμένη συγγραφέας βιογραφικών έργων Λι Ίσραελ, νιώθει πως ένα μαύρο πέπλο έχει τυλίξει την σκέψη της, μην αφήνοντας την να προχωρήσει στο επόμενο δημιουργικό της βήμα. Παρατημένη από όλους και κυρίως από την συμφεροντολόγα ιμπρεσάριο της που την θεωρεί τελειωμένη, η πενηντάχρονη Νεουορκέζα με μόλις έντεκα δολάρια στην τσέπη, αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, αδυνατώντας να καλύψει τις βασικές, έστω, προσωπικές της ανάγκες. Και σε τέτοιες στιγμές, ο άγγελος της ανηθικότητας πάντοτε κάνει την εμφάνιση του για να τσιμπήσει με την τρίαινα του τον αδύναμο.

Συλλέγοντας στοιχεία που ενδεχόμενα θα την βοηθήσουν να μελετήσει τον βίο της φημισμένης Φάννυ Μπράις, στα χέρια της θα πέσει ένα παλιοκαιρισμένο ενυπόγραφο προσωπικό σημείωμα από την ίδια, από εκείνα που οι συλλέκτες θα έδινα μια περιουσία για να αποκτήσουν. Και μοσχοπουλώντας το στο κλασάτο παλαιοπωλείο της γειτονιάς της, από τον νου της θα περάσει η σκέψη της δημιουργίας και άλλων πλαστών τέτοιων επιστολών, που ίσως να κατάφερνε να τα πλασάρει ως αυθεντικά στους αφελείς αγοραστές. Και πραγματικά, χάρη στην επιδεξιότητα της στην παραχάραξη, η ασταμάτητη πλέον Λι, θα γεμίσει όλες τις τις γκαλερί της πόλης με πάσης φύσεως κίβδηλα μεμοραμπίλια, υπογεγραμμένα από τις κορυφαίες φιλολογικές προσωπικότητες.

Ο Θεός τον αγαπάει λένε τον κλέφτη. Ακόμη κι αν εκ πρώτης όψης είναι όχι απλά ασυμπάθιστος, μα σχεδόν αποκρουστικός. Όπως η Μίσιζ Ίσραελ της πλοκής μας, μια άγαρμπη, κακότροπη, βρωμιάρα και σιχαμένη με την πραγματική έννοια του όρου, μεσήλικη, που κοιμάται σε μια εμετική γκαρσονιέρα του Κουίνς, αγκαλιά με το γηρασμένο της γατί και τις χιλιάδες μύγες που έχει γεννήσει η απλυσιά της. Αυτόν τον χαρακτήρα αλήθεια ποιος μπορεί να τον αγαπήσει? Ειδικά από την ώρα που θα περάσει στην παρανομία, κοροιδεύοντας τους πάντες, ακόμη κι εκείνους που μπορεί να της δείξουν την ελάχιστη συμπόνοια, που καν δεν δικαιούται.

Πρόκειται για μια από τις αμέτρητες ιστορίες που έχει γεννήσει η καλλιτεχνική φύτρα της αμερικάνικης μητρόπολης και που κυριολεκτικά σόκαρε την κοινή της γνώμη, κυρίως με την μέθοδο που πιάστηκαν κορόιδα στις αρχές των 80s, επαγγελματίες γκαλερίστες με φήμη και πείρα στο να διακρίνουν τα κάλπικα από τα γνήσια αναμνηστικά. Και που αποτέλεσε κατόπιν της σύλληψης της Ίσραελ από τις αρχές, την απαρχή της καταγραφής όλων των απατεωνιών της στα απομνημονεύματα, που αποτέλεσαν και το πιο εμπορικό έργο της καριέρας της. Αυτή ακριβώς η υπόθεση γίνεται ταινία από μια λιγόπειρη, με μόλις μια ακόμη στιγμή στο ενεργητικό της (The Diary Of A Teenage Girl, 2015) σκηνοθέτιδα, που ακολουθεί πιστά τις κινηματογραφικές προσταγές που έχουν ορίσει άλλοι, πολύ πριν εκείνη αποφασίσει να πιάσει κάμερα στα χέρια της.

Το πνεύμα άλλωστε του Woody και των κόλπων που εκείνος όρισε για να σκιτσάρει την fuzzy λογική του Μεγάλου Μήλου, είναι διάχυτα σε όλο το εύρος της χρονικής διάρκειας που η παπατζού μοιράζει ένθεν κακείθεν τις παραμυθένιες της, δακτυλογραφημένες σελίδες με τα πιπεράτα, ενίοτε, προσωπικά δεδομένα. Μουντή ατμόσφαιρα απογοήτευσης στην φωτογραφία, κενές περσόνες στον περίγυρο που αποστρέφουν το βλέμμα μπροστά στο θλιβερό από κάθε άποψη υποκείμενο, όπως όμως και μια κυρίαρχη αισιοδοξία, υπερτονισμένη με τις νότες του brand name κλαρινέτου, παντού, που υπόσχεται πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα πάντα θα πάνε υπέροχα στο Ματς Πόιντ του φινάλε. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά, Μακάρι να ήταν πάντα έτσι, που ακόμη κι αν δεν είναι, μην λησμονούμε πως μιλάμε για μυθοπλασία, εντέλει για σινεμά.

Πολλοί, αν όχι όλοι, κάνουν λόγο για την καλύτερη ερμηνευτική στιγμή στην πορεία της κωμικού Melissa McCarthy. Κομματάκι θα διαφωνήσω ή μάλλον θα συμπληρώσω πως είναι η μοναδική άξια αναφοράς, απορρίπτοντας ακόμη κι εκείνη στις Bridesmaids που την οδήγησε για πρώτη φορά μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες. Η θηλυκή (και υπέρβαρη) εκδοχή του φαφλατά Will Ferrell, ουδέποτε έπεισε κοινά πέραν των States για την αξία της, παίζοντας πάντα ρόλους αντιπαθητικούς, μέχρι και αχώνευτους σε κομεντί από το πανέρι - που όμως έκαναν επιτυχία στον τόπο της. Εδώ σε όχι και λίγα σημεία, καθοδηγούμενη από τα πατρόν της Marielle Heller και συνεπικουρούμενη από την υποστηρικτική εμφάνιση στον ρόλο της ηλικιωμένης, κοκαϊνομανούς λούγκρας - κομπανιέρου στο crime, του κορυφαίου καρατερίστα Richard E. Grant, είναι καθηλωτική! Βοηθούμενη άλλωστε από ένα υπέροχο, τιγκάτο στις καυστικές ατάκες σενάριο, που διασχίζει μόνιμα το γεφύρι από την τραγωδία στην γλαφυρότητα, η μπουμπούκα Mel πετυχαίνει να αποδώσει άψογα την απαιτητική, ελέω συνεχών μεταπτώσεων στην ψυχοσύνθεση της περσόνα. Με έπεισε! Κι έτσι θα την συγχωρήσω για όλες εκείνες τις σαχλαμάρες που υποχρεώθηκα να παρακολουθήσω μέχρι ώρας, με εκείνη πρωταγωνίστρια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

«Ghost» Writer...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έξι τυχαίες μέρες από τη ζωή ενός συγγραφέα

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 43χρονος Ρώσος δημιουργός Aleksey German Jr. Να θυμίσουμε εδώ πως με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Το τελευταίο τρένο» (Posledniy poezd / The Last Train, 2003) είχε κερδίσει τον Χρυσό Αλέξανδρο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και είναι η πρώτη φορά που ταινία του βρίσκει εμπορική διανομή στη χώρα μας.

Η ταινία Εξόριστος συγγραφέας (Dovlatov) έδωσε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην περσινή (κι όχι στην περασμένη) Berlinale, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με Αργυρή Άρκτο Εξαιρετικής Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, σε ότι αφορά τα κοστούμια και το μέικ απ. Σημείωση: Η ταινία δεν αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Ρωσίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, όπως διαφημίζει η εγχώρια εταιρία διανομής. Την πρόταση της Ρωσίας αποτέλεσε η ταινία «Sobibor» του Konstantin Khabenskiy. Κι αυτό είναι το δεύτερο κρούσμα παραπληροφόρησης, σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά από εκείνο όπου άλλη εταιρία διανομής διαφήμιζε πως η ταινία «Αποδημητικά πουλιά» είναι υποψήφια φέτος για ξενόγλωσσο Όσκαρ, ενώ απλά κατάφερε να μπει στην shortlist των εννέα υποψηφιοτήτων, από τις οποίες προέκυψαν οι πέντε τελικές. Ελπίζουμε να μην τριτώσει το κακό...

Η υπόθεση: Νοέμβριος 1971, Λένινγκραντ. Η Σοβιετική Ένωση γιορτάζει άλλη μία επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ηγέτης της ΕΣΣΔ είναι ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Και η χώρα δεν φαίνεται να προχωράει προς τα εμπρός, τόσο πολιτικά και οικονομικά όσο και πολιτιστικά. Ο Σεργκέι Ντοβλάτοφ είναι ένας νεαρός συγγραφέας, που βιώνει στο πετσί του τη λογοκρισία από το καθεστώς. Τα γραπτά του δεν αρέσουν στους ιθύνοντες, το μυθιστόρημά του δεν προχωράει, τα ποιήματά του δεν δημοσιεύονται και υπάρχει ένας φαύλος κύκλος, καθώς δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, για να μπορέσει να εκδοθεί, αλλά για να εκδοθεί πρέπει να γίνει μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων!

Είναι χωρισμένος, έχει μια μικρή κόρη στην οποία θέλει να αγοράσει μια γερμανική κούκλα, ζει με τη μητέρα του σε συγκρότημα διαμερισμάτων και γράφει σε μια μικρή συνδικαλιστική εφημερίδα πράγματα, που του αναθέτουν και δεν τον ικανοποιούν. Υπάρχουν κι άλλοι καλλιτέχνες με τους οποίους κάνει παρέα και είναι ουσιαστικά απαγορευμένοι. Ένας από αυτούς είναι ο φίλος του, ο ποιητής Γιόζεφ Μπρόντσκι. Παρακολουθούμε τη ζωή του κατά τη διάρκεια μιας τυχαίας βδομάδας. Από τις συνεντεύξεις που παίρνει για την καθέλκυση ενός πλοίου μέχρι την ανακάλυψη 30 νεκρών παιδιών κατά τη διάρκεια εργασιών, παιδιών που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου...

Η άποψή μας: Να την πω την αμαρτία μου: τη βρήκα συμπαθέστατη τούτη την ταινία, εγώ, ένας κομουνιστής, παρά το γεγονός ότι είναι κατά βάση αντικομουνιστική. Ή καλύτερα, ιδεολογικά μπερδεμένη. Απλά, ο σκηνοθέτης, έξυπνα ποιών, δεν μας παρουσιάζει τη Σοβιετική Ένωση ως μια κοινωνία φόβου και τρομοκρατίας. Εντάξει, υπήρχαν απαγορεύσεις, το πρόβλημα όμως εντέλει ήταν καθαρά... γραφειοκρατικό! Αν δεν έγραφες αυτά που ήθελε το καθεστώς, απλά δεν υπήρχες. Ούτε σε φυλάκιζαν ούτε σε βασάνιζαν. Απλά, βρισκόσουν στο περιθώριο. Ο German ευτυχώς καταφεύγει πολλές φορές στη βοήθεια του χιούμορ για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Ιδίως εκείνο το μοτίβο με τον τύπο που πουλάει παράνομα «δυτικά» βιβλία, τον οποίο κοροϊδεύει ο Ντοβλάτοφ λέγοντάς του πως είναι πράκτορας της KGB και πως θέλει λίστα με όλους τους πελάτες που αγοράζουν αντίτυπα της «Λολίτας» του Ναμπόκοφ, έχει πλάκα.

Έχουμε μεγάλα, υπέροχα δομημένα μονοπλάνα να κυριαρχούν στην ταινία, με μια εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας. Και παρά το γεγονός ότι οι ρυθμοί δεν χαρακτηρίζονται με τίποτε ως... καταιγιστικοί κι ότι από ένα σημείο και μετά παρακολουθούμε παραλλαγές του ίδιου θέματος, με αναγκαστικές επαναλήψεις, ο θεατής δεν κουράζεται – κι ας μιλάμε για ταινία δύο ωρών και βάλε! Ο σκηνοθέτης στην τελική, επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του ακαδημαϊκά, κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό. Κακό είναι άλλο: το γεγονός πως εκτός Ρωσίας (άρα και στην Ελλάδα) δεν υπάρχει γνώση για όλο αυτό το συγκεκριμένο λογοτεχνικό κίνημα στην ΕΣΣΔ εκείνων των χρόνων. Τα μισά ονόματα και βάλε δεν τα γνωρίζουμε. Ούτε και τον Ντοβλάτοφ τον γνωρίζαμε, να πούμε την αμαρτία μας. Μέσω της ταινίας συστηθήκαμε. Αλλά, γενικώς, και με αυτά κάνει πλάκα ο Ντοβλάτοφ (και μέσω αυτού ο σκηνοθέτης), καθώς συστήνεται πχ σε μια όμορφη νεαρή ως... Φραντς Κάφκα, για να υποδηλώσει η ταινία την άγνοια πολλών σοβιετικών για την τέχνη γενικότερα. Θα είχε ενδιαφέρον – για να μην κρίνουμε εκείνη την άγνοια – να βγει κάποιος στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, και να συστήνεται ως συγγραφέας με το όνομα Ντίνος Χριστιανόπουλος πχ. Να δούμε πόσοι θα πουν ένα απλό: «χαίρω πολύ»!!!

Είπαμε, ενδιαφέρον φιλμ, που θέτει ενδιαφέροντα ζητήματα. Με μια καλά κρυμμένη (αλλά εντέλει όχι τελείως) έπαρση από μέρους του σκηνοθέτη. Και με έναν πρωταγωνιστή που στην τελική δεν μαθαίνουμε ποτέ κάτι περισσότερο για τον χαρακτήρα του στο διάβα της ταινίας, δεν έχουμε κάποιου είδους εμβάθυνση. Ένας όμορφος άντρας ήταν, που γούσταρε τρελά την τζαζ, που προσπαθούσε να σώσει το γάμο του, που ήθελε όσο τίποτε άλλο να εκδοθεί και αντιμετώπιζε κάθε αναποδιά, όχι με στωικότητα, αλλά με ειρωνεία. Παρ' όλα αυτά, η ταινία αξίζει τον κόπο. Για το τέλος, ας κάνω μια σεξιστική υποσημείωση (κακό του κεφαλιού μου) και κατηγορείστε με, με χάσταγκ metoo: Τι θεάρες είναι αυτές οι Ρωσίδες ρε παιδιά; Μικρό ρόλο κρατάει πχ η πανέμορφη Elena Lyadova, που πρωταγωνιστούσε στο «Λεβιάθαν» του Andrey Zvyagintsev. Αλλά ψαχτείτε εσείς τα αγόρια εκεί έξω, που σας αρέσει να ερωτεύεστε γυναίκες στο σινεμά, και για το πρόσωπο (και το σώμα...) πίσω από το όνομα Svetlana Khodchenkova! Τι μαναράκι είναι αυτό (λέει ο γύπας μέσα μου). Δεν περιγράφω άλλο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την AMA Films!

«Έρωτας με την πρώτη ματιά συμβαίνει μόνο στις ταινίες»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι όμως, δεν εποίησε τα πάντα εν Σοφία

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Μαροκινή σκηνοθέτιδα Meryem Benm'Barek. Η Benm'Barek γεννήθηκε το 1984 στην πόλη Ραμπάτ του Μαρόκου. Σπούδασε Αραβική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών του Παρισιού, και στη συνέχεια πέρασε στον τομέα Σκηνοθεσίας του INSAS των Βρυξελλών το 2010. Εκεί σκηνοθέτησε πέντε μικρού μήκους ταινίες, εκ των οποίων ξεχώρισε το «Jennah» (2014), μια ταινία που συμμετείχε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβεία Όσκαρ το 2015.

Η Σοφία (Sofia) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», κερδίζοντας το βραβείο σεναρίου. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο. Τελικά, τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI, της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών δηλαδή.

Η υπόθεση: Η 20χρονη Σοφία ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο. Κατά τη διάρκεια γεύματος όπου κλείνεται μια συμφωνία ανάμεσα στο σύζυγο της θείας της (της αδελφής της μητέρας της) και τον πατέρα της - συμφωνία που θα αποφέρει πολλά χρήματα και στις δύο οικογένειες - η Σοφία βιώνει άσχημους πόνους στην περιοχή της κοιλιάς της. Πόνους που δεν λένε να περάσουν. Όταν την εξετάζει η ξαδέλφη της, η Λένα, που σπουδάζει ιατρική, της λέει κάτι που δεν το περίμενε με τίποτε η Σοφία: είναι έγκυος! Και δεν το είχε πάρει χαμπάρι ούτε η ίδια ούτε κανείς γύρω της, επειδή η Σοφία είχε αποκλείσει αυτήν την πιθανότητα από το μυαλό της. Η Σοφία λοιπόν είναι έγκυος και μάλιστα ετοιμόγεννη: της ‘σπάσαν τα νερά! Η Λένα την κουβαλάει σε κλινικές και νοσοκομεία ανά την πόλη για να γεννήσει χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς της. Κι αυτό επειδή η Σοφία δεν είναι παντρεμένη.

Και στο Μαρόκο η εγκυμοσύνη εκτός γάμου είναι παράνομη και τιμωρείται με φυλάκιση. Εντέλει, το νοσοκομείο στο οποίο γεννάει, της δίνει 24 ώρες για να δηλώσει την ταυτότητα του πατέρα, πριν την καταγγείλουν στις αρχές. Η Σοφία αρχικά αρνείται να αποκαλύψει το όνομα του πατέρα. Νιώθοντας πιεσμένη, όμως, τελικά υποχωρεί. Κατονομάζει τον Ομάρ ως πατέρα του παιδιού της, έναν φτωχοδιάβολο, που ζει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Καζαμπλάνκας. Εκείνος, αρνείται τα πάντα. Ποια είναι η αλήθεια πίσω από όλα αυτά;

Η άποψή μας: Θα μπορούσε να είναι το αράβικο αντίστοιχο του συγκλονιστικού «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» αλλά αυτή η ταινία είναι πολύ πιο μικρών επιδιώξεων, πιο μετριοπαθών συγκινήσεων, πιο συγκαταβατική, πιο απλή, πιο… γραμμική. Είναι μια ταινία που καταγράφει μια κοινωνία υποκριτική (θα μου πείτε, δείξε μας μια κοινωνία που δεν είναι υποκριτική – μεγάλη κουβέντα παιδιά αυτή), μια κοινωνία έτοιμη να κάνει τα κλειστά μάτια αρκεί το μπαξίσι να είναι ικανοποιητικό, μια κοινωνία που φοβάται… τι θα πουν οι άλλοι. Στο δράμα μας πρωταγωνιστούν τρεις εκπρόσωποι διαφορετικών οικονομικών τάξεων. Γιατί εντέλει, τα πάντα ερμηνεύονται διαλεκτικά και ταξικά. Η Σοφία βρίσκεται στη μέση. Δεν ανήκει στη μεσαία τάξη, με τίποτε, αλλά σίγουρα δεν είναι φτωχή. Η ξαδέλφη της, η Λένα, είναι μέλος της μεσαίας τάξης και πάνω. Είναι αστή, με γαλλικά και πιάνο. Έχει καλές προθέσεις αλλά είναι αφελής. Ζει στη χώρα της αλλά τη βιώνει ως τουρίστας. Και ο Ομάρ είναι ο φτωχός και μόνος… καουμπόι.

Οι δυναμικές των σχέσεών τους καθορίζονται από την οικονομική τους ευχέρεια. Η Λένα κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει, η Σοφία θέλει αρχικά να εξαφανίσει (κυριολεκτικά) το πρόβλημα και μετά να το συγκαλύψει και ο Ομάρ… Ο Ομάρ παραδόξως είναι ο πιο παγιδευμένος ήρωας από όλους. Μιλάμε για μια πατριαρχική κοινωνία, έτσι; Και να είναι ο άντρας ο πιο παγιδευμένος; Χμ, κι όμως. Γιατί, είπαμε και πιο πάνω: το θέμα είναι καθαρά ταξικό. Και υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στην ταινία… Το βεληνεκές του φιλμ δεν είναι μεγάλο, αυτό που θέλει να μας πει, πάντως, μας το λέει καθαρά και ξάστερα. Το γνωστότερο όνομα από τους συμμετέχοντες στο καστ είναι αυτό της λατρεμένης Lubna Azabal στο ρόλο της θείας αλλά και ο ηθοποιός που υποδύεται τον πατέρας της Σοφίας έχει γνώριμη φάτσα: είναι Άραβες οι ηθοποιοί, πολλούς από τους οποίους τους έχουμε πετύχει σίγουρα σε γαλλικές παραγωγές.

Η ηθοποιός που υποδύεται τη Σοφία είναι πολύ καλή στο ρόλο της καθώς κατορθώνει να υποδυθεί την πρωταγωνίστρια της ταινίας ως έναν εντελώς αντιπαθητικό χαρακτήρα, καθόλου ελκυστικό για τον θεατή! Πιο πολύ συμπαθούμε την ξαδέλφη και τον έρημο τον Ομάρ παρά την υπολογίστρια και (όπως αποδεικνύεται) καθόλου θύμα Σοφία. Που το μόνο που θέλει είναι να επιβιώσει. Κάπως πρέπει να ξεφύγει κι αυτή, έτσι δεν είναι; Κι αν μη τι άλλο, έχει καλές προθέσεις. Ξέρετε τι λένε όμως για το δρόμο για την κόλαση, σωστά; Ένα ενδιαφέρον κοινωνικό δράμα, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Κι αυτό πολλές φορές είναι αρκετό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την One From The Heart!

Θα κλέψει τις καρδιές ενός έθνους! Γνωρίστε το πιο γλυκό και σκανδαλιάρικο σκυλάκι της Αγγλίας μέσα από την ταινία κινουμένων σχεδίων Το Σκυλάκι της Βασίλισσας (The Queen’s Corgi). Η συναρπαστική περιπέτεια του Ρεξ, του αγαπημένου σκύλου της βασίλισσας, που το σκάει από το παλάτι και βρίσκεται αβοήθητος σε ένα καταφύγιο σκύλων στο Λονδίνο. Εκεί θα μπλέξει σε ένα κλαμπ κυνομαχιών γεμάτο άγρια αδέσποτα και θα μάθει πως για να γίνει ο πρώτος σκύλος θα πρέπει να το κερδίσει με την αξία του. Κατά τη διάρκεια του επικού ταξιδιού του για να βρει τη βασίλισσα, ο Ρεξ θα ερωτευτεί, θα ενηλικιωθεί και θα ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό. Από τον πρωτοπόρο του 3D animation Ben Stassen, σκηνοθέτη των επιτυχημένων animation «Ροβινσώνας Κρούσος», «Το Μαγικό Σπίτι» και «Ο Γιος του Μεγαλοπατούσα», έρχεται ένα corgi που θα αγαπήσουν όλοι!

Στην εγχώρια μεταγλώττιση ακούγονται οι Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ντίνος Σούτης, Φώτης Πετρίδης, Λίλα Μουτσοπούλου, Γιάννης Στεφόπουλος, Γιάννης Υφαντής, Σοφία Παναηλίδου, Βασίλης Μήλιος, Στεφανία Φιλιάδη, Δημήτρης Παπαδάτος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Feelgood Ent.!

Με δεσμευμένο το πνεύμα! Έχοντας αποσπάσει την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2018 συμμετέχοντας στο Διαγωνιστικό Τμήμα του θεσμού, έρχεται η ταινία Εξόριστος Συγγραφέας (Dovlatov) που σκηνοθετεί ο Alexey German Jr. Το φιλμ περιγράφει έξι μέρες από τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς του 20ου αιώνα, του Σεργκέι Ντοβλάτοφ, που λάτρευε λάτρευε το χιούμορ, την τζαζ και πάνω απ' όλα την ελευθερία, στις οποίες προσπαθεί να διατηρήσει το ταλέντο, την αξιοπρέπεια και την καλλιτεχνική του ταυτότητα στη Σοβιετική Ένωση του 1970, ενώ την ίδια στιγμή βλέπει τους συναδέλφους του να καταπιέζονται από το καθεστώς. Ο απαγορευμένος και εξόριστος Ντοβλάτοφ είναι ο πατέρας της σύγχρονης Ρώσικης λογοτεχνίας.

Με τους Milan Marić, Danila Kozlovsky, Helena Sujecka, Artur Beschastny, Anton Shagin, Svetlana Khodchenkova, Elena Lyadova.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την AMA Films!

Η καλύτερη της δουλειά, θα γίνει το μεγαλύτερο της έγκλημα! Με φόντο τη Νέα Υόρκη του ’90, έρχεται η γλυκόπικρη ιστορία Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις; (Can You Ever Forgive Me?) της Marielle Heller που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και είναι υποψήφια για τρία Όσκαρ. Πρόκειται για την απεικόνιση της πραγματικής ζωής της κορυφαίας σε πωλήσεις βιογράφου διασημοτήτων (και γατόφιλης) Λι Ίσραελ που έβγαζε τα προς το ζην κατά τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 καταγράφοντας τις ζωές διασήμων όπως Κάθριν Χέπμπορν, Ταλούλα Μπάνκχεντ, Εστέ Λόντερ και της δημοσιογράφου Ντόροθι Κιλγκάλεν. Όταν η Λι δεν μπορούσε να εκδώσει πια τα έργα της καθώς θεωρούνταν ξεπερασμένα, μετέτρεψε την τέχνη της σε απάτη με τη βοήθεια του πιστού της φίλου Τζακ.

Στον ρόλο της Λι Ίσραελ είναι η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Melissa McCarthy, ενώ ο Richard E. Grant εμφανίζεται ως Τζακ Χοκ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Odeon!

Μόνο η αγάπη δείχνει τον δρόμο! Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος Barry Jenkins επιστρέφει - μετά το οσκαρικό Moonlight - με το Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk), που είναι υποψήφια για 3 Όσκαρ: Β’ Γυναικείου Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου και Μουσικής. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του James Baldwin, μία διαχρονική και συγκινητική ιστορία αγάπης για τον αδιάσειστο δεσμό ενός ζευγαριού και τη δύναμη της αφροαμερικανικής οικογένειας σε μία σκληρή εποχή προκαταλήψεων και ρατσισμού. Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του ’70. Η Tish και ο Fonny είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται όταν ο Fonny φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Tish ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειας της για να αποδείξει την αθωότητα του.

Μέσα από τη μοναδική οικειότητα του σινεμά, και με επίκεντρο την θορυβώδη Οδό Μπιλ στη Νέα Ορλεάνη, όπου γεννήθηκε ο Louis Armstrong και άλλα μυθικά ονόματα της τζαζ, η ταινία αποτείνει ένα φόρο τιμής στον έρωτα που αντέχει στο χρόνο και υπερισχύει ακόμα και στις πλέον ανυπέρβλητες αντιξοότητες της καθημερινότητας. Πρωταγωνιστούν οι KiKi Layne (Veracity), Stephan James (Race) και η υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου Regina King (Ray).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Feelgood Ent.!

Στο Μαρόκο οι σεξουαλικές πράξεις εκτός γάμου, τιμωρούνται από τον νόμο! Το ντεμπούτο παραγωγής Γαλλίας και Μαρόκου, της Meryem Benm'Barek, Σοφία (Sofia), έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών όπου κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου καθώς και διθυραμβικές κριτικές. Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσία της σκηνοθέτιδας, όπου απέσπασε το Βραβείο Fipresci Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, ενώ τον Ιανουάριο του 2019 κέρδισε το Βραβείο New Voices New Visions στο αμερικάνικο Φεστιβάλ του Palm Springs όπου παραδοσιακά παρουσιάζονται οι καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες της χρονιάς. Η Σοφία, 20 χρονών, ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα. Ανακαλύπτει μαζί με την ξαδέρφη της ότι βρίσκεται σε άρνηση εγκυμοσύνης και γεννάει εκτός γάμου. Στο Μαρόκο η εγκυμοσύνη εκτός γάμου είναι παράνομη και τιμωρείται με φυλάκιση. Το νοσοκομείο της δίνει 24 ώρες για να δηλώσει την ταυτότητα του πατέρα πριν την καταγγείλουν στις αρχές. Ποιος είναι ο πατέρας; Πώς θα το αντιμετωπίσει η οικογένεια της;

Με τους Sara Elmhamdi Elalaoui, Sarah Perles, Hamza Khafif, Lubna Azabal, Faouzi Bensaïdi, Nadia Niazi, Rawia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την One From The Heart!