Movies Ltd

«Τα παιδιά κάτω στον κάμπο...»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μάνα γιατί με γέννησες»; Μη γελάτε, παρακαλώ...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 18 Φεβρουαρίου του 1974 (45χρονη λοιπόν) πανέμορφη Λιβανέζα Nadine Labaki, η οποία είναι και ηθοποιός και σεναριογράφος. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «Caramel» (Sukkar banat, 2007) και «Όταν θέλουν οι γυναίκες» (Et maintenant on va où?/ Where Do We Go Now?/ 2011). Και οι τρεις της ταινίες έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ των Καννών, τούτη εδώ όμως είναι η πρώτη που έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου μάλιστα τιμήθηκε και με τρία βραβεία: το Βραβείο της Επιτροπής, το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και το Prix de la citoyenneté! Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση του Λιβάνου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και μάλιστα κατόρθωσε να μπει στην τελική πεντάδα! Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μια ταινία από τον Λίβανο διεκδικεί το ξενόγλωσσο Όσκαρ: πέρσι ήταν η ταινία «Η προσβολή» (L'insulte, 2017).

Τα γυρίσματα κράτησαν έξι ολόκληρους μήνες για μια ταινία που προετοιμαζόταν για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Όλοι όσοι συμμετέχουν στην ταινία Καπερναούμ (Capharnaum) ως ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες – με την εξαίρεση της ίδιας της Labaki, η οποία κάνει επίσης ένα μικρό πέρασμα. Κι όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Το μόνο που είναι προϊόν μυθοπλασίας, είναι η μήνυση που καταθέτει ο πιτσιρικάς κατά των γονέων του.

Η υπόθεση: Ο Ζεν είναι ένα πιτσιρίκι, που μεγαλώνει κάτω από άθλιες συνθήκες σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές στη Βηρυτό. Οι γονείς του είναι πάμφτωχοι, τόσο ώστε όταν γεννήθηκε, δεν είχαν χρήματα να δηλώσουν τη γέννησή του. Έτσι, ο Ζεν δεν έχει χαρτιά. Έτσι, ο Ζεν είναι «μη άνθρωπος». Η καθημερινότητά του είναι σκληρή, καθώς εργάζεται με πολλά από τα αδέλφια του, προκειμένου να συμβάλλει στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ανέχεται πάρα πολλά, από τις στερήσεις μέχρι το να κοιμάται με πέντε από τα αδέλφια του στο ίδιο κρεβάτι. Όταν όμως οι γονείς του αποφασίζουν να παντρέψουν την 11χρονη αγαπημένη του αδελφή με τον άθλιο παντοπώλη για τον οποίο εργάζονται, προκειμένου να μην χρειάζεται να πληρώνουν ενοίκιο για το σπίτι όπου μένουν, ο Ζεν επαναστατεί. Και φεύγει.

Μπαίνει σε ένα λεωφορείο με άγνωστο προορισμό. Θα κατεβεί σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί θα συναντήσει μια παράνομη (χωρίς χαρτιά δηλαδή) μετανάστρια από την Ερυθραία, την Ραχήλ. Η Ραχήλ θα τον καλωσορίσει στην άθλια τρύπα που έχει ως σπιτικό της. Έχει ένα γιο μόλις ενός έτους, τον οποίο κρύβει, για να μην χάσει τη δουλειά της: καθαρίστρια σε λούνα παρκ. Ο Ζεν βρίσκει κάτι που μοιάζει με οικογένεια και φροντίζει τον μικρούλη, όσο η Ραχήλ βρίσκεται στη δουλειά. Μια μέρα, όμως, η Ραχήλ δεν γυρίζει. Τι θα κάνει ο Ζεν; Πώς η διαδρομή του θα τον οδηγήσει στο να μαχαιρώσει έναν «πουτάνας γιο» και να μπει στη φυλακή; Και γιατί στέλνει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους γονείς του;

Η άποψή μας: Αρχικά, πριν αρχίσω να ξεδιπλώνω την άποψή μου, πρέπει να επισημάνω κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση. Τούτη η ταινία ήταν από τις τελευταίες που προβλήθηκαν στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Συγκεκριμένα, προβλήθηκε στις 17 Μαΐου, με τη λήξη του φεστιβάλ πέρσι να γίνεται στις 19. Ως... συνήθως, λόγω κούρασης, δεν έγραψα για την ταινία τότε και δεν την συμπεριέλαβα σε κάποια ανταπόκριση. Διάβασα, όμως, πολλές κριτικές γι' αυτήν, κυρίως από αγγλόφωνους συναδέλφους. Αυτό λοιπόν που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι αγνοούσαν σε απίστευτο βαθμό τι εστί Καπερναούμ! Οι πάντες έκαναν αναφορά στον τίτλο της ταινίας, κανείς όμως δεν γνώριζε τη βιβλική σημασία της λέξης. Μετέφεραν στις κριτικές τους τη χρήση της λέξης στα σύγχρονα γαλλικά, όπου σημαίνει κάτι ανάμεσα σε χάος και θαύμα. Κανείς όμως δεν έγραψε μισή αράδα για το ότι η Καπερναούμ είναι μια από τις πιο γνωστές πόλεις της Καινής Διαθήκης και θεωρείται ως ένα από τα κύρια κέντρα της δράσεως του Ιησού Χριστού στην περιοχή της Γαλιλαίας.

Η θέση της Καπερναούμ (που στα εβραϊκά σημαίνει «το χωριό του Ναούμ» ή «το χωριό της Παρηγοριάς») εντοπίζεται στη βορειοδυτική ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας και στην πόλη αυτή ο Ιησούς έκανε μια σειρά από θαύματα με κυριότερο εκείνο της θεραπείας του παραλύτου. Κι έτσι παίρνω πάσα από τον εαυτό μου (!!!) και θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο προβοκατόρικο ερώτημα: η Labaki έκανε το θαύμα της; Χμ, ωραία ερώτηση, που δεν μπορεί να απαντηθεί ακαριαία με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Η ταινία της θα μπορούσε να περιγραφεί ως «εκεί που το ''Λούστρο παπουτσιών'' και ο ''Κλέφτης ποδηλάτων'' του Vittorio De Sica συναντούν το ''Slumdog Millionaire'' του Danny Boyle». Ήτοι, νεορεαλισμός με χίπστερ επιρροές!

«Αναγκαστικά» η ταινία θα κατηγορηθεί για «misery porn». Και γενικώς, θα δείτε να γίνεται άπειρη κουβέντα και στις κριτικές των εν Ελλάδι συναδέλφων για το ότι η Labaki προσπαθεί χειριστικά με την ταινία της να ερεθίσει τους δακρυϊκούς αδένες των θεατών της. Να σε αναγκάσει να κλάψεις. Να σε αναγκάσει να συγκινηθείς για αυτά τα παιδιά και την άθλια ζωή τους, που καμία σχέση δεν έχει με παιδική αθωότητα, αφού τους κλέβεται με το που γεννιούνται. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Η ίδια η Labaki προσπάθησε να αποκρούσει τις κατηγορίες αναφέροντας πως στην πραγματικότητα η ζωή αυτών των παιδιών είναι πολλές φορές χειρότερη από αυτήν που αποτυπώνεται στην ταινία. Και, το σημειώνω κι εδώ, κάθε παράμετρος των μικρών και μεγάλων ιστοριών που βλέπουμε στην ταινία έχει προκύψει από έρευνα. Έχουν συμβεί όλα αυτά που βλέπουμε!

Απλά, η Labaki δεν κάνει ντοκιμαντέρ – κάνει ταινία μυθοπλασίας αντλώντας υλικό για το σενάριό της από αληθινά γεγονότα, που είδε ιδίοις όμμασι, με την έρευνά της στην περιοχή. Από την άλλη, εντάξει, άνθρωπος είσαι κι έχεις έναν στόχο: θέλεις να δουν την ταινία σου όσο το δυνατόν περισσότεροι θεατές – και γιατί όχι; – να ευαισθητοποιηθούν. Ε, κάπου τα πλάνα θα είναι πιο γκρο απ' ότι χρειάζεται, κάπου η μουσική θα είναι πιο μελό απ' όσο απαιτείται, κάπου ο χειρισμός θα είναι πιο υπολογισμένος απ' ότι αυθόρμητος. Όμως, δεν πρέπει να χάνουμε «the bigger picture», που λένε και οι Αμερικάνοι. Η ταινία βιώνεται ως ντοκουμέντο ενός κόσμου γεμάτου απανθρωπιά, όπου την πληρώνουν οι γυναίκες και τα παιδιά ! Η ιστορία είναι τρομερή. Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες που τις βλέπεις στην ταινία και είναι απίστευτες.

Να πω για τη σκηνή με τον Ζεν να κουβαλάει το ενός έτους μωρό μέσα σε μια αυτοσχέδια λεκάνη – μαγειρικό σκεύος στους δρόμους; Ανατριχιαστική, πραγματικά. Όπως, δεν μπορεί κανείς να απαρνηθεί την ικανότητα της Labaki στη σκηνοθεσία. Κατόρθωσε να βγάλει σπουδαίες ερμηνείες από το καστ της, τα μέλη του οποίου είναι όλα χαμίνια της Βηρυτού, άνθρωποι χωρίς στον ήλιο μοίρα, άνθρωποι χωρίς χαρτιά, παράνομοι μετανάστες, μη άνθρωποι! Τόση φυσικότητα είναι πραγματικά κατόρθωμα το γεγονός ότι την πέτυχε. Οπότε, όχι, αυτό δεν είναι misery porn. Για μένα, η ταινία που ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο ορισμό είναι το «Biutiful» του Alejandro González Iñárritu. Λατρεμένος σκηνοθέτης, αλλά έκανε πατάτα εκεί. Αντιθέτως, η Labaki, παρά τα όποια πταίσματα μπορεί κανείς να της αποδώσει, δείχνει να έχει ωριμάσει τα μάλα ως σκηνοθέτης. Αλλά δεν θα αρνηθώ την οπτική εκείνων που θα καταδικάσουν την ταινία. Που φαίνεται πως κάπως γυαλιστερά αντιμετωπίζει το θέμα της. Σαν μια καλογυρισμένη διαφήμιση.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, του διχασμού, είναι φρονιμότερο να αποφασίζει ο θεατής μετά τη θέαση της ταινίας. Είναι θέμα οπτικής γωνίας, καταβολών, βιωμάτων, αισθητικής και πολύ πολύ σινεμά. Εσείς καλείστε να αποφασίσετε για την αλήθεια αυτού που βλέπετε. Ή για το μελετημένο ψέμα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Στον έρωτα και τον πόλεμο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κύκνειο άσμα και μετά σιωπή

Οι αδελφοί Taviani είναι ένα από τα σημαντικότερα δίδυμα δημιουργών στην ιταλική και γενικότερα στην παγκόσμια κινηματογραφική ιστορία. Σκηνοθέτησαν μαζί 18 ταινίες μεγάλου μήκους. Τούτη εδώ είναι η 19η. Και ισχύει το εξής παράδοξο: ενώ στα credits της αρχής ονοματίζονται και τα δύο αδέλφια ως σκηνοθέτες, στους τίτλους τέλους ως σκηνοθέτης εμφανίζεται μόνο ο Paolo Taviani. Ο αδελφός του, ο Vittorio, εμφανίζεται σε όλα τα credits ως συνσεναριογράφος. Κι αυτό επειδή η κατάσταση της υγείας του Vittorio ήταν σε άσχημη κατάσταση όταν ξεκινούσαν τα γυρίσματα κι εντέλει δεν κατόρθωσε να συμμετάσχει ποτέ σε ότι είχε να κάνει με την ταινία, πέρα από το σενάριο. Να θυμίσουμε πως ο Vittorio Taviani εγκατέλειψε τελικά τον μάταιο τούτο κόσμο στις 15 Απριλίου του 2018. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τα δύο αδέλφια – ο Paolo είναι δύο χρόνια μικρότερος.

Το σενάριο της ταινίας Μία Προσωπική Ιστορία (Una Questione Privata) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Beppe Fenoglio. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο του 2017. Κατόπιν, έλαβε μέρος σε μπόλικα φεστιβάλ, όπως εκείνα της Χάιφας, της Ρώμης, του Μπουσάν και του Τόκιο. Ήταν υποψήφια για David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) διασκευασμένου σεναρίου.

Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1943. Ο νεαρός Μίλτον ερωτεύεται τη Φούλβια, η οποία όμως, είναι ολοφάνερο, δεν τρέφει ανάλογα συναισθήματα και απλώς, της αρέσει το βάθος της σκέψης του και τα γράμματα που της γράφει. Ένα χρόνο μετά, ο Μίλτον έχει μπει στην Αντίσταση και πολεμά στο πλάι των Παρτιζάνων ενάντια στους Φασίστες. Όταν, τυχαία, μαθαίνει ότι η Φούλβια ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον επίσης αντάρτη και κοινό τους φίλο, Τζόρτζιο, ο Μίλτον αποφασίζει να πάει, να τον βρει και να του μιλήσει. Ο Τζόρτζιο, όμως, έχει μόλις συλληφθεί από τους Φασίστες. Πλέον, ο Μίλτον πρέπει να ισορροπήσει την επιθυμία του να πολεμήσει τους ιδεολογικούς του αντιπάλους, τη φιλία του με τους άλλους συμπολεμιστές του στην Αντίσταση, μεταξύ των οποίων είναι και ο Τζόρτζιο, αλλά και την αγάπη του για την Φούλβια.

Η άποψή μας: Οι αδελφοί Taviani έχουν ολόκληρο δικό τους κεφάλαιο στην κινηματογραφική ιστορία. Ταινίες όπως «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα», «Αλοζανφάν», «Πατέρας αφέντης» και «Η νύχτα του Σαν Λορέντζο» διαμόρφωσαν στρατιά ολόκληρη ορκισμένων σινεφίλ. Στο σύνολο σχεδόν του έργου τους, η βασική διαλεκτική τους ήταν συγκεκριμένη: πως οι άνθρωποι, συνηθισμένοι άνθρωποι ή όχι και τόσο συνηθισμένοι, αντιδρούν και διαχειρίζονται σπουδαία ιστορικά γεγονότα, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι. Ο Άνθρωπος και η Ιστορία δηλαδή. Ο Άνθρωπος μπροστά στο δίλημμα: προχωράω μπροστά με κάθε κόστος – με χειρότερο την ήττα – ή κάθομαι στ' αυγά μου; Όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Κι εδώ ο ήρωάς μας είναι ξεκάθαρα ταβιανικός. Έχει τη δύναμη να είναι ευαίσθητος. Έχει το πάθος να αγωνίζεται για τις ιδέες του κι ας ξέρει κατά βάθος πως θα ηττηθεί. Ειδικά γι' αυτό ο αγώνας του είναι περισσότερο σημαντικός. Χρησιμοποιεί το «παρατσούκλι» Μίλτον προς τιμήν του μεγάλου Αμερικάνου ποιητή. Είναι ρομαντική ψυχή και τον σαρώνει ο έρωτας. Η Φούλβια του παίρνει τα μυαλά. Εκείνη, όμως, δεν συγκινείται, όχι ερωτικά. Διαλέγει κατά πως φαίνεται τον πιο όμορφο (κι ας μην είναι τόσο καλλιεργημένος) Τζόρτζιο. Και ο ήρωάς μας, τριχοτομημένος. Ο αγώνας για την ιδεολογία, ο αγώνας για τον σύντροφο, ο αγώνας για τον φίλο, ο αγώνας για τον έρωτα. Ως άλλος Δον Κιχώτης τα βάζει με τους δικούς του θεόρατους γίγαντες – ανεμόμυλους. Και προσπαθεί. Πηγαίνει στα στρατόπεδα των Μελανοχιτώνων και αναζητά τον φίλο του. Πιάνει αιχμάλωτο έναν φασίστα, για να τον χρησιμοποιήσει για ανταλλαγή, αλλά ούτε οι συνοδοιπόροι του τον θέλουν. Κι όλα αυτά κάτω από την ομίχλη. Την ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα. Την ομίχλη που καλύπτει λόφους και βουνά, που τυλίγει την Ιστορία, που μπερδεύει αυτόν που θα τον προλάβει: τελικά, πού πάω;

Ποια είναι η κατεύθυνσή μου; Ποιος είναι ο στόχος μου; Θα βρεθώ σε ξέφωτο; Ή θα πέσω σε μεγάλο γκρεμό; Ωραία, πολύ ωραία όλα αυτά, αλήθεια. Οι Taviani (επιτρέψτε μου να συνεχίσω να τους αποκαλώ ως μια ομοούσιο δυάδα, ακόμα και τώρα) ποτέ δεν ξεστράτισαν, ποτέ δεν έχασαν το βλέμμα τους από τον στόχο, ποτέ δεν επέτρεψαν καμιά ομίχλη να τους αλλάξει πορεία, να τους θολώσει ιδεολογικά. Πάντα ο άνθρωπος στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους, πάντα ο Αγώνας μοναδική επωδός, μόνος δρόμος – και μοναχικός. Μόνο που ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του. Ανεξίτηλα. Κάπου έχει επέλθει μια κούραση. Κάπου καταφεύγουν στο ένδοξο παρελθόν για έμπνευση και η επανάληψη κάνει την εμφάνισή της. Θέλω να πω, αν ένας νεαρός που λατρεύει το σινεμά και τώρα το μαθαίνει, ξεκινήσει την περιήγησή του στον κόσμο των Taviani με τούτη την ταινία, ίσως να μη θελήσει να συνεχίσει και να γνωρίσει την υπόλοιπη φιλμογραφία τους.

Ταιριάζει απόλυτα λοιπόν ο πρώτος στίχος – που είναι και ο τελευταίος – από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το εμπνευσμένο από το «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» (τραγούδι που χρησιμοποιεί και ηχητικό υλικό από την ταινία): «Δε μ' αναγνωρίζετε/ γιατί έλειπα καιρό». Και εννοείται, γενικότερα, ταιριάζει μια χαρά στην όλη υπόθεση, η τελευταία στροφή του φοβερού και τρομερού άσματος (τι ωραία, όταν ένα έργο τέχνης εμπνέει ένα άλλο, ε;): «Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό/ συντρόφια, μήπως βρέθηκε και κείνο/ να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές / με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο»... Έλα, εβίβα για τις νέες εποχές λοιπόν!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Μια όμορφη ερωτική ιστορία με Sci Fi ανατροπή! Ένα Ρομαντικό Δράμα με φανταστικές προεκτάσεις είναι το φιλμ των César Esteban Alenda, José Esteban Alenda, Έρωτας Χωρίς Τέλος (Sin Fin). Ποιος δεν θα ταξίδευε πίσω στο χρόνο για να αλλάξει τα πράγματα που τον στεναχωρούν; Όταν ένας ντροπαλός, κοινωνικά αμήχανος Χαβιέ συναντά τη Μαρία, ένα δραστήριο, εξωστρεφές και διασκεδαστικό κορίτσι, είναι η αρχή ενός πανέμορφου ρομάντζου. Δεκαπέντε χρόνια μετά και το τοπία δεν είναι πια ειδυλλιακό. Η εμμονή του Χαβιέ για τη δουλειά του και τα ανεκπλήρωτα όνειρα της Μαρίας εμφανίζονται στο προσκήνιο και ειδικά στη Μαρία. Η σχέση τους περνάει κρίση. Ο Χαβιέ συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να την βοηθήσει. Πρέπει να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο για να ξαναγράψουν τη μοίρα της Μαρίας και να αποφύγουν την άθλια πραγματικότητα που ζουν. Μαζί, να ξαναζήσουν και να θυμηθούν τη μαγεία της πρώτης ημέρας που συναντήθηκαν, δεκαπέντε χρόνια πριν, με την ελπίδα ότι η Μαρία θα γίνει πάλι το χαρούμενο, ζωηρό κορίτσι που ερωτεύτηκε.

Πρωταγωνιστούν οι Javier Rey και María León.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Απαιτεί κουράγιο η ελπίδα! Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και το Οικουμενικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών είναι η δημιουργία Καπερναούμ (Capharnaum) της Nadine Labaki. Η ιστορία ενός ατίθασου, χαρισματικού αγοριού, το οποίο επαναστατεί ενάντια στη, γεμάτη κακουχίες, ζωή του και παλεύει να βρει τρόπο να επιβιώσει στις παραγκουπόλεις του Λιβάνου, μετατρέπεται σε μια συγκλονιστική ταινία για τους ανθρώπους του περιθωρίου, αλλά και το ακατανίκητο ανθρώπινο πνεύμα. Λίβανος, αίθουσα δικαστηρίου. Ο Ζάιν, ένας 12χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστή, ο οποίος τον ρωτάει γιατί θέλει να μηνύσει τους ίδιους του τους γονείς. «Επειδή με έφεραν στον κόσμο!», απαντάει o μικρός, κάνοντας έτσι την δική του επανάσταση απέναντι στους γονείς του για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, για την παντελή αδυναμία τους να του παρέχουν ελάχιστη φροντίδα, βοήθεια και προστασία. Αντιμέτωπος με αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια, ο μικρός Ζάιν θα ξεκινήσει ένα απίστευτο, γεμάτο δυσκολίες ταξίδι για να αναζητήσει την δική του ταυτότητα, μέσα στον αμείλικτο κόσμο που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν οι μεγάλοι.

Με πρωταγωνιστές μη επαγγελματίες ηθοποιούς, οι ζωές των οποίων καθρεφτίζουν την ζοφερή πραγματικότητα της ταινίας, το τρίτο φιλμ της Labaki, μετά τις βραβευμένες επιτυχίες «Caramel» και «Where Do We Go Now?», κοιτά στα μάτια έναν κόσμο αόρατο στους περισσότερους από εμάς αλλά οδυνηρά αληθινό σε όσους ζουν σε αυτόν - έναν κόσμο όπου δεν χωράει η αθωότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Seven Films και την Rosebud 21!

Μια τρυφερή δασκάλα. Ένα χαρισματικό αγόρι. Μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης! Η ταινία Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher) είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ.Μια συμβατική ιστορία, η ανιαρή ζωή δασκάλας νηπιαγωγείου στο Staten Island στα χέρια της χαρισματικής σκηνοθέτη Sara Colangelo γίνεται θρίλερ, με αγωνιώδη τροπή που εγκυμονεί σε κάθε βήμα της κινδύνους, όταν η κεντρική ηρωίδα έρχεται σε επαφή με έναν χαρισματικό μαθητή της. H Lisa Spinelli είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο που ζει μια συμβατική ζωή στο StatenIsland. Παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Ανακαλύπτει τυχαία πως ένα αγόρι στην τάξη που διδάσκει έχει έμφυτο ταλέντο στην ποίηση. Τότε βάζει σκοπό της ζωής της, φτάνοντας στα άκρα να αποκαλύψει το ταλέντο του μικρού στον κόσμο.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Maggie Gyllenhaal, Gael García Bernal, Rosa Salazar

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Strada Films!

Ένας άγγελος εκπίπτει, μια μαχήτρια αναδύεται! Από τους οραματιστές δημιουργούς James Cameron (Avatar) και Robert Rodriguez (Αμαρτωλή Πόλη), έρχεται η Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης (Alita: Battle Angel), μια επική περιπέτεια για την ελπίδα και τη δύναμη. Όταν η Αλίτα ξυπνά χωρίς να θυμάται ποια είναι σε έναν μελλοντικό κόσμο που δεν αναγνωρίζει, την περιμαζεύει ο Ίντο, ένας ευγενικός επιστήμονας που αντιλαμβάνεται ότι κάπου μέσα σε αυτό το ανθρωποειδές κρύβεται η καρδιά και η ψυχή μιας νεαρής γυναίκας με ξεχωριστό παρελθόν. Καθώς η Αλίτα μαθαίνει να περιπλανιέται στη νέα της ζωή και στους επικίνδυνους δρόμους της Άιρον Σίτι, ο Ίντο προσπαθεί να την προφυλάξει από το αινιγματικό παρελθόν της, τη στιγμή που ο «περπατημένος» νέος της φίλος Χιούγκο είναι διατεθειμένος να τη βοηθήσει να ξυπνήσει τις μνήμες της. Μόνο όταν οι φονικές και διεφθαρμένες δυνάμεις της πόλης καταδιώκουν την Αλίτα, εκείνη ανακαλύπτει ένα στοιχείο για το παρελθόν της – έχει μοναδικές πολεμικές ικανότητες και αυτοί που είναι στην εξουσία θα κάνουν τα πάντα για να τις υποτάξουν. Αν καταφέρει να τους ξεφύγει, ίσως να είναι το κλειδί για τη σωτηρία των φίλων της, της οικογένειάς της και του κόσμου που έμαθε να αγαπά.

Στο ρόλο της Αλίτα είναι η ταλαντούχα Rosa Salazar (Bird Box, Ο Λαβύρινθος). Για τον ρόλο του Ίντο ο Rodriguez είχε στο μυαλό του τον δύο φορές βραβευμένο με Όσκαρ® Christoph Waltz (Django ο Tιμωρός, Άδωξοι Μπάσταρδη). Ο ρόλος της πρώτης αγάπης της Αλίτα, του Χιούγκο, ανήκει στον ταλαντούχο Keean Johnson. Το καστ συμπληρώνει ένα καταξιωμένο καστ πρωτοκλασάτων ηθοποιών: ο βραβευμένος με Όσκαρ Mahershala Ali (Moonlight, True Detective), η βραβευμένη με Όσκαρ Jennifer Connelly (Ένας Υπέροχος Άνθρωπος, Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο) και η ταλαντούχα Michelle Rodriguez (Οι Χήρες, Avatar).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!

Έρχονται ειρηνικά! To πολυαναμενόμενο σίκουελ της παγκόσμιας εμπορικής επιτυχίας έρχεται με ακόμα περισσότερη δράση, ακόμα περισσότερα τουβλάκια, πιο πολλά ξεκαρδιστικά αστεία και αξέχαστους χαρακτήρες. Η Ταινία Lego 2 (The Lego Movie 2: The Second Part) βρίσκει τους αγαπημένους ήρωες του Μπρίκσμπουργκ αντιμέτωπους με διαγαλαξιακές απειλές και νέους αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες που διανθίζουν τη θεότρελη, σουρεαλιστική και απολαυστική αυτή εμπειρία κινουμένων σχεδίων. Το σενάριο υπογράφουν οι δημιουργοί της πρώτης ταινίας Phil Lord και Christopher Miller, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος Mike Mitchell (Trolls). Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που όλα κυλούσαν ήρεμα. Όμως τώρα οι πολίτες του Μπρίκσμπουργκ αντιμετωπίζουν μια τεράστια νέα απειλή: οι εισβολείς LEGO DUPLO® από το διάστημα καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με αστραπιαία ταχύτητα. Ο αγώνας για να τους νικήσουν και να αποκαταστήσουν το σύμπαν της LEGO, θα στείλει τους Έμμετ, Λούσι, Μπάτμαν και την υπόλοιπη παρέα σε απομακρυσμένους, ανεξερεύνητους κόσμους, συμπεριλαμβανομένου ενός παράξενου γαλαξία με φανταστικούς πλανήτες, αλλόκοτους κατοίκους και κολλητικά τραγούδια.Η περιπέτεια θα δοκιμάσει το θάρρος τους, την επινοητικότητα και τις δεξιότητες τους στο κτίσιμο, ενώ, ταυτόχρονα, θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πόσο ξεχωριστοί είναι.

Ακούγονται: Chris Pratt, Elizabeth Banks, Will Arnett, Alison Brie, Nick Offerman, Charlie Day. Στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται Τζίνη Παπαδοπούλου, Σταύρος Σιούλης, Ντορίνα Θεοχαρίδου, ΈβελυνΑσουάντ, Κωνσταντίνος Κακούρης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Φώτης Πετρίδης, Θάνος Λέκκας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Επικίνδυνες αποστολές στην Καραϊβική!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«So when you're near me, darling can't you hear me S. O. S.»

Τα «Τοσοδούλικα» ξεκίνησαν ως μία μικρού μήκους ταινία, η οποία ενέπνευσε μία τηλεοπτική σειρά και μία ταινία μεγάλου μήκους. Τα σενάρια για τη σειρά και την ταινία ξεκίνησαν να γράφονται ταυτόχρονα. Η σειρά μεταδόθηκε σε περισσότερες από 100 χώρες παγκοσμίως, ενώ στη Γαλλία μόνο, έχει πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο DVD. Η πρώτη ταινία, «Τοσοδούλικα: Η κοιλάδα των χαμένων μυρμηγκιών» (Minuscule - La vallée des fourmis perdues, 2013), που σκηνοθέτησε το ίδιο δίδυμο, κυκλοφόρησε σε περισσότερες από 50 χώρες, κόβοντας σχεδόν 5 εκατομμύρια εισιτήρια παγκοσμίως, ενώ το 2015 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.

Τα Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Άκρη του Κόσμου (Minuscule 2 : Les Mandibules du bout du monde) είναι η μόνη γαλλική ταινία των τελευταίων ετών που έχει παραχθεί εξ ολοκλήρου στη Γαλλία. Η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι η ίδια τόσο για την ταινία όσο και για τη σειρά. Πρώτα γίνονται τα γυρίσματα των φυσικών τοπίων κι έπειτα προστίθενται τα έντομα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η προσθήκη γίνεται αργά στη διαδικασία με φωτορεαλιστικό rendering.

Η υπόθεση: Καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο απαραίτητος εφοδιασμός για το χειμώνα! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όμως, μια μικρή πασχαλίτσα, ο Τζούνιορ, παγιδεύεται σε ένα κουτί γεμάτο συσκευασμένα κάστανα - κονσέρβα… με προορισμό την Καραϊβική! Πλέον, υπάρχει μόνο μία επιλογή. Η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη πρέπει να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους, να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να τον φέρουν πίσω. Εκεί, θα τους περιμένει ένας νέος κόσμος γεμάτος ασυνήθιστες συναντήσεις. Το αλογάκι της παναγίας, οι ασυνήθιστες κάμπιες και τα εκκεντρικά καβούρια, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που θα βρεθούν στο δρόμο των ηρώων μας. Όλοι μαζί όμως, θα αντιμετωπίσουν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, αφού ο εξωτικός αυτός παράδεισος θα απειληθεί από τους ανθρώπους που θέλουν να τον αφανίσουν και να χτίσουν στη θέση του ένα ξενοδοχείο. Οι λιλιπούτειοι ήρωές μας, θα έχουν ξαφνικά και μία νέα, δύσκολη αποστολή: να σώσουν το σπίτι των νέων τους φίλων. Θα τα καταφέρουν;

Η άποψή μας: Εξαρχής αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Πασχαλίτσες που τρομπονάρουν, μυρμήγκια που σφυρίζουν, καθόλου (να τα πω χαζοχαρούμενα;) τραγούδια, καθόλου (άλλη) ομιλία: η φύση σε όλο της το μεγαλείο και τα... τοσοδούλικα. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο, στο όριο του μινιμαλιστικού, να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας πιτσιρικαρίας εθισμένης στο έντονο, το φανταχτερό, το γρήγορο, το εκκωφαντικό, το φαντασμαγορικό; Ε, να που μπορεί. Οι δημιουργοί όλου αυτού του πρότζεκτ τα καταφέρνουν γι' άλλη μια φορά – κι αυτήν τη φορά ίσως και καλύτερα. Εντάξει, το οικολογικό μήνυμα στο φινάλε δείχνει ελαφρώς αφελές για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αλλά still, υπάρχει, και στα παιδικά μυαλά – τα παιδιά, μην ξεχνάμε, είναι το target group τούτης της ταινίας κατά βάση – λειτουργεί αν μη τι άλλο σπουδαία (φαντάζομαι).

Κι επειδή είμαστε και της καβαφικής σχολής, με footnotes, καλό το τελικό μήνυμα, αλλά σημασία έχει το ταξίδι. Και τι μαγικό ταξίδι είναι αυτό! Από το μικρό, χιονισμένο χωριό κάπου στη δασώδη Γαλλία, στον μαγικό, νέο κόσμο, τον γεμάτο ήλιο και καρύδες της Καραϊβικής, στη Γουαδελούπη! Η μικρή πασχαλίτσα έσωσε το μυρμήγκι και το μυρμήγκι θεωρεί χρέος του να τη βρει και να τη γυρίσει σπίτι της. Εντάξει, ο τρόπος ταξιδιού από τη μια μεριά της γης στην άλλη θυμίζει αρκετά τον αντίστοιχο στο «Up», να τα λέμε αυτά. Κι έτσι, όσο ξετυλίγεται η ταινία, ουσιαστικά παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο διαδρομές δράσεις: από τη μία το πως η πασχαλίτσα προσπαθεί να προσαρμοστεί στο εντελώς άγνωστο γι' αυτήν νέο περιβάλλον, το γεμάτο κινδύνους αλλά και μικρά θαύματα και από την άλλη το ταξίδι της... ομάδας διάσωσης! Πολλές οι αστείες σκηνές, ακόμα περισσότερες οι συγκινητικές (όλη η σκηνή με την «ανύψωση» της πασχαλίτσας και της αγωνίας για το αν θα καταφέρει να επιζήσει, είναι καταπληκτική) και η ταινία καταφέρνει το πολλές φορές και σε... κανονικές ταινίες ακατόρθωτο: να έχει αναγνωρίσιμους ήρωες, για τους οποίους το κοινό ενδιαφέρεται για την τύχη τους.

Και κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει ο έρωτας (εντάξει, σε παιδάκια απευθύνεται η ταινία, δεν υπάρχει κάτι το... σαρκικό, κάτι φιλάκια εκεί πέρα, για να μην καρφωνόμαστε). Και η πασχαλίτσα με το κόκκινο περιβάλλον και τις μαύρες βουλίτσες συναντά την πασχαλίτσα με το μαύρο περιβάλλον και τη μία, μεγάλη, κόκκινη βούλα. Και η έννοια «σπίτι» μεγαλώνει. Home is where the heart is. Είπαμε, σημασία είχε το ταξίδι. Αν στο φινάλε του βρίσκει ο ταξιδιώτης κάτι τόσο μεγάλο, που δεν το περίμενε και δεν το προσδοκούσε, πόση σημασία έχει αν τελικά γυρίσει πίσω; Πραγματικά πολύ όμορφη ταινία, γλυκύτατη, αστεία και – να το ξεκαθαρίσουμε αυτό για να μην παρεξηγηθούμε – πολύ πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ ως κατάσταση παρά στις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar. Αλλά τόσο μα τόσο απολαυστική. Enjoy!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films!

Τι θα συμβεί αν η δύναμη του μαγικού ζωμού πέσει σε λάθος χέρια;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το να είσαι δρυΐδης είναι πιο δύσκολο από το να είσαι... ψαράς;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Alexandre Astier και Louis Clichy. Η πρώτη τους ήταν το «Αστερίξ: Η κατοικία των θεών» (Astérix: Le domaine des dieux/ Asterix: The Mansions of the Gods, 2014). Κι εκείνη ήταν ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα γνωστά κόμικ των René Goscinny και Albert Uderzo, σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε τότε για reboot κινηματογραφικό. Είχε προηγηθεί μια σειρά ταινιών με ήρωες τους Αστερίξ και Οβελίξ με κανονικούς ηθοποιούς.

Η ιδιαιτερότητα της ταινίας Αστερίξ: Το μυστικό του μαγικού ζωμού (Astérix: Le secret de la potion magique) έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν βασίζεται σε προηγούμενο κόμικ: η ιστορία της είναι πρωτότυπη – δεν υπάρχει δηλαδή σε κανένα άλμπουμ της σειράς. Αυτό συμβαίνει μόλις για δεύτερη φορά. Η πρώτη φορά ήταν το 1976 όταν βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία «Οι 12 άθλοι του Αστερίξ» (Les 12 travaux d'Astérix/ The Twelve Tasks of Asterix, 1976), που επίσης δεν βασιζόταν σε κάποιο άλμπουμ της δημοφιλούς σειράς.

Η υπόθεση: Ο δρυΐδης Πανοραμίξ είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που γνωρίζει την ακριβή σύνθεση του μαγικού ζωμού, εκείνου που δίνει υπεράνθρωπες δυνάμεις σε όποιον τον καταναλώσει – ο Οβελίξ έπεσε στην μαρμίτα όταν ήταν μικρός... Εξάλλου, είναι εκείνος που τον ανακάλυψε (και τον δημιοούργησε) έτσι κι αλλιώς. Μια μέρα, καθώς βρίσκεται στο δάσος μαζεύοντας γκι, ο Πανοραμίξ θα πέσει από το κλαδί ενός δέντρου και θα χτυπήσει το πόδι του. Η πτώση λειτουργεί ως ένα είδος αφύπνισης για τον δρυΐδη: θα πρέπει να βρει άμεσα κάποιον να μοιραστεί τη συνταγή έτσι ώστε αν ποτέ πάθει κάτι, να μην στερήσει το ανυπότακτο γαλατικό χωριό από τον μαγικό ζωμό.

Ο Πανοραμίξ επιθυμεί να μεταδώσει τη γνώση του σε έναν άλλο, νεαρό δρυΐδη, που θα βρει και θα τον θεωρήσει άξιο, όταν όλο το χωριό, και κυρίως ο Αστερίξ, θεωρούν πως κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο και πως καλύτερο είναι τη συνταγή να τη μάθει κάποιος συγχωριανός τους. Ο Πανοραμίξ, όμως, είναι αγύριστο κεφάλι. Και θα πάει στο δάσος των δρυΐδων για να βρει έναν νεαρό, ταλαντούχο δρυΐδη. Θα τα καταφέρει; Ή μήπως η νέμεσή του από τα νεανικά του χρόνια, ο κακός Διαβολίξ, μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του, έχοντας δική του ατζέντα;

Η άποψή μας: Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ είναι κόμικ ήρωες ιδιαιτέρως αγαπητοί στην Ελλάδα. Αποδεικνύεται από την αναγνωσιμότητα των άλμπουμ τους. Αποδεικνύεται περίτρανα και από την επιτυχία που έχουν όλες οι ταινίες τους είτε αυτές είναι live action είτε είναι καρτούν. Κάθε χρονιά που υπάρχει νέα ταινία Αστερίξ και Οβελίξ, αυτή συγκαταλέγεται στο τέλος της ανάμεσα στις πιο εμπορικές, χωρίς αυτό να προκαλεί πλέον καμία έκπληξη. Οι Έλληνες θεατές γουστάρουν να βλέπουν τις περιπέτειες των ανυπότακτων Γαλατών – θαρρείς και ασυνείδητα έλκονται από ανδραγαθήματα και ατρόμητη διάθεση, που έχει εκλείψει από την καθημερινότητά μας. Το διαπίστωσα ξανά πηγαίνοντας με την 7χρονη κόρη μου να δούμε την τελευταία αυτή ταινία. Η αίθουσα του πολυσινεμά ήταν γεμάτη με γονείς και παιδιά. Και στο τέλος έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι: και οι γονείς και τα παιδιά.

Το brand name είναι ισχυρό και «πουλάει» γιατί ικανοποιεί. Κι όχι μόνον αυτό: κάθε φορά δημιουργούνται και νέοι οπαδοί και νέοι θιασώτες και νέοι λάτρεις. Τούτη η ταινία δεν είναι η καλύτερη που έχει γυριστεί με ήρωες τους Γαλάτες, τον Ιούλιο Καίσαρα, τους πειρατές και τα... αγριογούρουνα (σημείωση: αναμένω τη στιγμή που θα βγει στις αίθουσες ταινία με τους συγκεκριμένους ήρωες να είναι... βίγκαν!). Δεν πουλάει όμως και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και προσφέρει εξασφαλισμένη διασκέδαση. Κάνοντας μπόλικα πράγματα κατά πως πρέπει. Θέλω να πω, πχ οι νεωτερισμοί είναι ευφυώς ενταγμένοι στην πλοκή. Το να ακούει κανείς το αλήστου μνήμης «You spin me round (like a record)» των Dead Or Alive σε μια ταινία που διαδραματίζεται λίγο μετά την εμφάνιση του... Ιησού (έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω γι' αυτόν αμέσως μετά) και να γίνεται εκμετάλλευσή του με ευπρόσδεκτο τρόπο, είναι σούπερ! Σιγά μην ξέρει κάποιο πιτσιρίκι το τραγούδι ή πολλοί από τους ενήλικες που θα δουν την ταινία.

Ναι, αλλά θα θυμούνται τη σκηνή όπου οι ήρωες κουνιούνται περιέργως ρυθμικά υπό τους ήχους του τραγουδιού. Για πρώτη φορά στο κέντρο της ιστορίας τοποθετείται ο Πανοραμίξ, με τους Αστερίξ και Οβελίξ να κρατούν εντελώς περιφερειακό ρόλο – κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σε αρμονία με τα κελεύσματα των καιρών, απόλυτα θετικός ήρωας είναι ένα κορίτσι. Δεν θα το επισημαίναμε υπό άλλες συνθήκες αλλά οι γυναίκες γενικότερα απουσιάζουν από τον κόσμο των συγκεκριμένων Γαλατών. Ξεχωρίζει η καρακουκλάρα σύζυγος του Μαθουσαλίξ, που συνήθως δεν έχει όνομα (εντελώς σεξιστικό πρότυπο, να τα λέμε κι αυτά, ρε τι πάθαμε) και η Μιμίνα, η σύζυγος του Μαζεστίξ. Και σε ένα άλμπουμ, βασικό ρόλο έχει η Κλεοπάτρα (με απίστευτη την επαναλαμβανόμενη ατάκα από όλους όσοι μαγεύονται από την ομορφιά της «Τι μύτη!»).

Εδώ λοιπόν η μικρούλα που κρύβεται για να ακολουθήσει τον Πανοραμίξ στην αναζήτησή του είναι η πιο έξυπνη από όλους και στο κρίσιμο σημείο θα είναι εκείνη που θα δώσει τη λύση – και θα παίξει για τη διαδοχή ή μήπως προτρέχω; Ας είναι – πάντως, δυνατά γυναικεία πρότυπα λοιπόν μπορούν να προκύψουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Οι πιο αστείες σκηνές της ταινίας είναι εκείνες της αναζήτησης του δρυΐδη, στον οποίο ο Πανοραμίξ θα εκμυστηρευτεί τη συνταγή για τον μαγικό ζωμό. Ξεκινάμε από τον Μαγνητίξ και φτάνουμε μέχρι τον... Ιησού Χρηστό (όπως σας λέγαμε πιο πάνω)! Μεγάλη έκπληξη κι εδώ! Γιατί οι δημιουργοί της ταινίας τολμούν να χρησιμοποιήσουν ένα θρησκευτικό σύμβολο, λατρεμένο από δισεκατομμύρια ανθρώπους, και να το εντάξουν στην πλοκή του φιλμ με αστείο τρόπο αλλά και με απόλυτο σεβασμό! Πρέπει να είσαι μέγας μπετόστοκος για να νιώσεις θιγμένος! Ακόμα και ο κακός της ταινίας, ο Διαβολίξ, έχει τη στόφα ενός... Ιούδα, και δεν θα σας τα κάνω όλα φραγκοδίφραγκα, εντάξει; Α, ωραίο είναι και το μοτίβο με τον ψαρά του γαλατικού χωριού, που προσπαθεί να φτιάξει μόνος του μαγικό ζωμό, με... εκρηκτικά κατά βάση αποτελέσματα.

Μια χαρά ταινία είναι αυτή λοιπόν και δεν χρειάζεται καν να σας προτρέψουμε να πάτε να τη δείτε: το κάνετε από μόνοι σας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Seeing is believing...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Βλέπω το θάνατό μου (σου, του)!

Η Ναταλία Λαμπροπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Σπούδασε Αρχιτεκτονική Εσωτερικού Χώρου και συνέχισε τις σπουδές της στη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Έχει δουλέψει ως παραγωγός στην Όπερα Θεσσαλονίκης και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Η Ηλέκτρα Αγγελετοπούλου έχει γυρίσει και μια μικρού μήκους ταινία, με τίτλο «White Collar».

Η Scopophilia είναι η πρώτη ελληνική (και συνάμα η πρώτη ευρωπαϊκή) Computer Screen Movie και μόλις μία από τις πέντε αυτού του νέου κινηματογραφικού είδους που έχουν γυριστεί παγκοσμίως, με πιο γνωστή απ' όλες το «Searching». Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας.

Η υπόθεση: O Αλέξης είναι ένας νεαρός φοιτητής που κάνει την κινηματογραφική του διατριβή πάνω στη «Scopophilia» στο σινεμά - την ηδονιστκή απόλαυση που παίρνει κανείς από το να... κοιτάζει (χωρίς να γίνεται αντιληπτός) τις ζωές των άλλων (όπως ο ήρωας του Τζίμι Στιούαρτ στο «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Χίτσκοκ). Κι ο ίδιος ο Αλέξης πειραματίζεται με την ιδέα: εκτός από την εμμονή του με τα social media, έχει εγκαταστήσει στο κομπιούτερ του κι ένα σύστημα παρακολούθησης, ονόματι «Access Camera». Το «Access Camera» χακάρει κι ενεργοποιεί τις κάμερες στα λάπτοπ αγνώστων κι έτσι ο νεαρός έχει πρόσβαση στα σπίτια τους, χωρίς εκείνοι να το παίρνουν χαμπάρι. Όντας εγκλωβισμένος στο σπίτι του εξαιτίας μιας σοβαρής μόλυνσης στο αναπνευστικό του σύστημα, που βρίσκεται σε αποδρομή, ο Αλέξης κατασκοπεύει με (επιστημονική;) περιέργεια τις ζωές ανθρώπων που δεν γνωρίζει. Εξαιτίας της scopophilia του, ένα βράδυ γίνεται (εκ παραδρομής κατά μία έννοια) «αυτόπτης» μάρτυρας της δολοφονίας μιας κοπέλας και μπλέκει στον ιστό ενός κατά συρροή δολοφόνου. Θα μπορέσει να ξεσκεπάσει τον δολοφόνο ή θα πιαστεί και ο ίδιος στην παγίδα του;

Η άποψή μας: Η ιδέα είναι εξαιρετική. Η εκτέλεση όμως πάσχει από... φτώχεια καταραμένη κι από απειρία. Σε άλλες περιπτώσεις η φτώχεια κρύβεται και υπερισχύει το «πλην τίμια». Εδώ, κανείς δεν αμφισβητεί την... τιμιότητα των προθέσεων, η φτώχεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί και οδηγεί σε επιλογές που χαντακώνουν το τελικό προϊόν. To θεωρητικό υπόβαθρο υπάρχει, το σενάριο τολμά να είναι σκοτεινό (η ταινία δεν έχει happy end – κι αυτό δεν αποτελεί spoiler) αλλά όλα τα άλλα είναι λάθος. Οι ερμηνείες είναι – για να το θέσουμε κομψά – μέτριες (η μόνη επαγγελματίας στην ταινία είναι η Τζόυς Ευείδη στο ρόλο της καθηγήτριας – και της αξίζουν συγχαρητήρια για το γεγονός ότι με την παρουσία της προσπάθησε να βοηθήσει μια ταινία, που είχε ανάγκη κάθε υποστήριξη).

Η ατμόσφαιρα είναι λάθος: χρειαζόταν περισσότερη δουλειά – τώρα το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν να γυρίστηκε από μια παρέα φίλων χωρίς παραπάνω προσδοκίες. Το φινάλε της ταινίας είναι μεν τολμηρό αλλά ήθελε δουλίτσα γιατί τώρα «χτυπάει» άσχημα, όχι ως αισθητική και πραγματιστική επιλογή, αλλά ως... αναληθοφάνεια: ο ήρωάς μας παγιδεύεται και καταδικάζεται (;) χωρίς να αντιδρά; Χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει την αλήθεια; Ή αυτό δεν αφορά τη συγκεκριμένη ταινία; Είναι θέμα ενδεχόμενου... σίκουελ; Χαζομάρα. Ή καλύτερα απόδειξη πως μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει το πράγμα. Επίσης, η μουσική ήθελε δουλίτσα.

Αυτό που αξίζει πέρα από την ιδέα, είναι το μοντάζ, που είναι λειτουργικότατο και άκρως επαγγελματικό. Άλλο ένα από τα θετικά της ταινίας είναι το γεγονός ότι διαρκεί μόλις 70 λεπτά - παρ' όλα αυτά, δυστυχώς, υπάρχουν στιγμές που απλώς δεν τσουλάει. Είναι άνευρη. Γενικώς, της λείπει το σασπένς, τόσο απαραίτητο στοιχείο για τέτοιου είδους ταινίες. Για μένα είναι «όχι»! Αν και πολύ θα ήθελα να είναι «ναι». Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κυκλοφορούν πολύ χειρότερες ταινίες από αυτήν εκεί έξω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019!

Ο έρωτας όταν συνοδεύεται από ζήλια, πάντα οδηγεί σε οριακές καταστάσεις! Εμπνευσμένο από την αυτοβιογραφική νουβέλα Μία Προσωπική Ιστορία (Una Questione Privata) του Beppe Fenoglio, το κύκνειο άσμα των αδελφών Taviani μάς μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1943, όταν ο νεαρός Μίλτον ερωτεύεται τη Φούλβια, η οποία, όπως φαίνεται δεν τρέφει ανάλογα συναισθήματα και απλώς, της αρέσει το βάθος της σκέψης του και τα γράμματα που της γράφει. Ένα χρόνο μετά, ο Μίλτον έχει μπει στην Αντίσταση και πολεμά στο πλάι των ανταρτών ενάντια στους Ναζί. Όταν, τυχαία, μαθαίνει ότι η Φούλβια ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον επίσης αντάρτη και κοινό τους φίλο, Τζόρτζιο, ο Μίλτον αποφασίζει να πάει και να τον βρει και να του μιλήσει. Ο Τζόρτζιο, όμως, έχει μόλις συλληφθεί από τους Φασίστες. Τώρα ο Μίλτον πρέπει να ισορροπήσει την επιθυμία του να πολεμήσει τους Ναζί, τη φιλία του με τους άλλους συμπολεμιστές του στην Αντίστασης μεταξύ των οποίων είναι και ο Τζόρτζιο, αλλά και την αγάπη του για την Φούλβια.

Πρωταγωνιστούν οι Luca Marinelli, Lorenzo Richelmy, Valentina Bellè.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ηθοποιός σημαίνει... πως;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Oleh Malamuzh. Είναι ουκρανικής παραγωγής και το σενάριό της βασίζεται στο παραμύθι «Ruslan i Lyudmyla» του Ρώσου ποιητή Alexander Pushkin.

Η ταινία Η Κλεμμένη Πριγκίπισσα (The Stolen Princess) βγήκε μέσα από το Animagrad Animation Studio. Αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες εμπορικές ταινίες στην Ουκρανία για το 2018, μιας που έκανε εκεί εισπράξεις πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ. Εκτός από την Ουκρανία, οι εισπράξεις της ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο ευρώ και στην Κίνα αλλά και στην Πολωνία.

Η υπόθεση: Αυτή η εκπληκτική ιστορία συνέβη την εποχή των γενναίων ιπποτών, των πανέμορφων πριγκιπισσών και των πολεμιστών μάγων. Ο Ρούσλαν, ένας περιπλανώμενος καλλιτέχνης που ονειρεύεται να γίνει κάποτε ιππότης, ανάλογος με αυτούς που υποδύεται επί σκηνής, συναντά την όμορφη Μίλα και την ερωτεύεται... πριν συνειδητοποιήσει ότι είναι η κόρη του βασιλιά! Ωστόσο, η αγάπη τους δεν θα προλάβει να ανθίσει καθώς ο Τσόρνομορ, ο κακός μάγος, κλέβει τη Μίλα μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ρούσλαν και προσπαθεί να απομυζήσει την αγάπη της για να τροφοδοτήσει τη μαγεία του. Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Ρούσλαν ξεκινάει μια επική περιπέτεια ώστε να σώσει την κλεμμένη πριγκίπισσα και να αποδείξει ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη μαγεία!

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι μια ταινία, η οποία θα εκτιμηθεί από τις πολύ μικρές ηλικίες. Η ιστορία δεν έχει τίποτε το ξεχωριστό, το κινούμενο σχέδιο δεν δείχνει φαντασμαγορικό όπως το «Coco» πχ, αλλά δεν είμαστε (δυστυχώς;) τεσσάρων χρονών, για να κρίνουμε κατά πως πρέπει την ταινία. Τα περί πριγκιπισσών, μάγων, ξορκιών κτλ έχουν ξεπεραστεί πλέον και από το Χόλιγουντ και την Ντίσνεϊ: η εποχή μας δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους παραμύθια. Μιας που οι καιροί μας είναι πιο κυνικοί και οι ταινίες μας έχουν γίνει κυνικές. Ή πιο ρεαλιστικές, αν θέλετε. Οπότε, τέτοιου είδους προσπάθειες μοιάζουν εντελώς παλιομοδίτικες.

Η βασική πρωταγωνίστρια, πάντως, αν και δεν εμφανίζεται όση ώρα ο άρρεν συμπρωταγωνιστής της, έχει όλα τα στοιχεία της γυναικείας χειραφέτησης στην εποχή του #metoo. Είναι δυναμική, δεν δέχεται τις νουθεσίες του τυραννικού πατέρα της, επαναστατεί απέναντί του, το σκάει από το παλάτι για να μην υπακούσει σε αναχρονιστικά έθιμα κι όταν πέφτει θύμα απαγωγής από τον κακό Τσόρνομορ, δεν είναι μια άβουλη, φοβισμένη κορασίδα. Ίσα ίσα, παλεύει μαζί του, τον κοντράρει, δεν τον φοβάται, κάνει ότι μπορεί για να γλυτώσει από εκείνον, τον χτυπάει, του κλέβει το μαγικό καπέλο, που την κάνει αόρατη, δεν παραδίδεται αμαχητί. Ένα κράμα της Μέριντα από το «Brave» και της Φιόνα από το «Shrek» - και μοιάζει πολύ πολύ πολύ με την Άννα από το «Frozen» - κερδίζει τον σεβασμό όλων – και των θεατών και των ηρώων της ταινίας.

Ο Ρούσλαν είναι πιο «αναγνωρίσιμος», με σαφώς λιγότερες εκπλήξεις, πιο καλουπωμένος. Ο ατρόμητος ήρωας, που δεν διαθέτει καμία μαγική δύναμη, εκτός από το πάθος του, την αγάπη του και τη διάθεσή του να αγωνιστεί για αυτό που φαίνεται σωστό και δίκαιο. Ως σκίτσο, η ταινία θυμίζει τις ταινίες που προβάλλει το Star τις Κυριακές, ιδίως ταινίες τύπου Barbie, όπου οι τρισδιάστατοι ήρωες χτυπάνε κάπως άσχημα στο μάτι. Ας είναι. Υπάρχουν κανά δυο σκηνές που έχουν ενδιαφέρον. Πιο πολύ προσωπικά με κράτησε η μάχη της πριγκίπισσας εναντίον των... γλυκών, που ζωντανεύουν από τον Τσόρνομορ και της επιτίθενται! Η επίθεση των δολοφονικών cupcake, αλλά και της εγκληματικής τούρτας λοιπόν! Τούρτα, που η πριγκίπισσα την κάνει... κομματάκια. Και ομιλούντα (ή μη) ζωάκια διαθέτει η ταινία: ένα πουλί, που βοηθάει μονίμως τον Ρούσλαν, όπως κι ένα χάμστερ, ενώ εμφανίζεται και μια γάτα, με ιδιαίτερες ικανότητες!

Κι εννοείται πως υπάρχει χάπι έντ. Και τραγούδι. Όλα όσα περιμένετε λοιπόν. Οι ενήλικες συνοδοί, λίγη υπομονή. Τα παιδάκια μέχρι πέντε, βία έξι χρονών, μάλλον θα περάσουν πολύ καλύτερα από εσάς. Οπότε, κάντε το για χάρη τους!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2019 από την Neo Films!