Movies Ltd

«Έρωτας με την πρώτη ματιά συμβαίνει μόνο στις ταινίες»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι όμως, δεν εποίησε τα πάντα εν Σοφία

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Μαροκινή σκηνοθέτιδα Meryem Benm'Barek. Η Benm'Barek γεννήθηκε το 1984 στην πόλη Ραμπάτ του Μαρόκου. Σπούδασε Αραβική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών του Παρισιού, και στη συνέχεια πέρασε στον τομέα Σκηνοθεσίας του INSAS των Βρυξελλών το 2010. Εκεί σκηνοθέτησε πέντε μικρού μήκους ταινίες, εκ των οποίων ξεχώρισε το «Jennah» (2014), μια ταινία που συμμετείχε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβεία Όσκαρ το 2015.

Η Σοφία (Sofia) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», κερδίζοντας το βραβείο σεναρίου. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο. Τελικά, τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI, της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών δηλαδή.

Η υπόθεση: Η 20χρονη Σοφία ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο. Κατά τη διάρκεια γεύματος όπου κλείνεται μια συμφωνία ανάμεσα στο σύζυγο της θείας της (της αδελφής της μητέρας της) και τον πατέρα της - συμφωνία που θα αποφέρει πολλά χρήματα και στις δύο οικογένειες - η Σοφία βιώνει άσχημους πόνους στην περιοχή της κοιλιάς της. Πόνους που δεν λένε να περάσουν. Όταν την εξετάζει η ξαδέλφη της, η Λένα, που σπουδάζει ιατρική, της λέει κάτι που δεν το περίμενε με τίποτε η Σοφία: είναι έγκυος! Και δεν το είχε πάρει χαμπάρι ούτε η ίδια ούτε κανείς γύρω της, επειδή η Σοφία είχε αποκλείσει αυτήν την πιθανότητα από το μυαλό της. Η Σοφία λοιπόν είναι έγκυος και μάλιστα ετοιμόγεννη: της ‘σπάσαν τα νερά! Η Λένα την κουβαλάει σε κλινικές και νοσοκομεία ανά την πόλη για να γεννήσει χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς της. Κι αυτό επειδή η Σοφία δεν είναι παντρεμένη.

Και στο Μαρόκο η εγκυμοσύνη εκτός γάμου είναι παράνομη και τιμωρείται με φυλάκιση. Εντέλει, το νοσοκομείο στο οποίο γεννάει, της δίνει 24 ώρες για να δηλώσει την ταυτότητα του πατέρα, πριν την καταγγείλουν στις αρχές. Η Σοφία αρχικά αρνείται να αποκαλύψει το όνομα του πατέρα. Νιώθοντας πιεσμένη, όμως, τελικά υποχωρεί. Κατονομάζει τον Ομάρ ως πατέρα του παιδιού της, έναν φτωχοδιάβολο, που ζει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Καζαμπλάνκας. Εκείνος, αρνείται τα πάντα. Ποια είναι η αλήθεια πίσω από όλα αυτά;

Η άποψή μας: Θα μπορούσε να είναι το αράβικο αντίστοιχο του συγκλονιστικού «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» αλλά αυτή η ταινία είναι πολύ πιο μικρών επιδιώξεων, πιο μετριοπαθών συγκινήσεων, πιο συγκαταβατική, πιο απλή, πιο… γραμμική. Είναι μια ταινία που καταγράφει μια κοινωνία υποκριτική (θα μου πείτε, δείξε μας μια κοινωνία που δεν είναι υποκριτική – μεγάλη κουβέντα παιδιά αυτή), μια κοινωνία έτοιμη να κάνει τα κλειστά μάτια αρκεί το μπαξίσι να είναι ικανοποιητικό, μια κοινωνία που φοβάται… τι θα πουν οι άλλοι. Στο δράμα μας πρωταγωνιστούν τρεις εκπρόσωποι διαφορετικών οικονομικών τάξεων. Γιατί εντέλει, τα πάντα ερμηνεύονται διαλεκτικά και ταξικά. Η Σοφία βρίσκεται στη μέση. Δεν ανήκει στη μεσαία τάξη, με τίποτε, αλλά σίγουρα δεν είναι φτωχή. Η ξαδέλφη της, η Λένα, είναι μέλος της μεσαίας τάξης και πάνω. Είναι αστή, με γαλλικά και πιάνο. Έχει καλές προθέσεις αλλά είναι αφελής. Ζει στη χώρα της αλλά τη βιώνει ως τουρίστας. Και ο Ομάρ είναι ο φτωχός και μόνος… καουμπόι.

Οι δυναμικές των σχέσεών τους καθορίζονται από την οικονομική τους ευχέρεια. Η Λένα κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει, η Σοφία θέλει αρχικά να εξαφανίσει (κυριολεκτικά) το πρόβλημα και μετά να το συγκαλύψει και ο Ομάρ… Ο Ομάρ παραδόξως είναι ο πιο παγιδευμένος ήρωας από όλους. Μιλάμε για μια πατριαρχική κοινωνία, έτσι; Και να είναι ο άντρας ο πιο παγιδευμένος; Χμ, κι όμως. Γιατί, είπαμε και πιο πάνω: το θέμα είναι καθαρά ταξικό. Και υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στην ταινία… Το βεληνεκές του φιλμ δεν είναι μεγάλο, αυτό που θέλει να μας πει, πάντως, μας το λέει καθαρά και ξάστερα. Το γνωστότερο όνομα από τους συμμετέχοντες στο καστ είναι αυτό της λατρεμένης Lubna Azabal στο ρόλο της θείας αλλά και ο ηθοποιός που υποδύεται τον πατέρας της Σοφίας έχει γνώριμη φάτσα: είναι Άραβες οι ηθοποιοί, πολλούς από τους οποίους τους έχουμε πετύχει σίγουρα σε γαλλικές παραγωγές.

Η ηθοποιός που υποδύεται τη Σοφία είναι πολύ καλή στο ρόλο της καθώς κατορθώνει να υποδυθεί την πρωταγωνίστρια της ταινίας ως έναν εντελώς αντιπαθητικό χαρακτήρα, καθόλου ελκυστικό για τον θεατή! Πιο πολύ συμπαθούμε την ξαδέλφη και τον έρημο τον Ομάρ παρά την υπολογίστρια και (όπως αποδεικνύεται) καθόλου θύμα Σοφία. Που το μόνο που θέλει είναι να επιβιώσει. Κάπως πρέπει να ξεφύγει κι αυτή, έτσι δεν είναι; Κι αν μη τι άλλο, έχει καλές προθέσεις. Ξέρετε τι λένε όμως για το δρόμο για την κόλαση, σωστά; Ένα ενδιαφέρον κοινωνικό δράμα, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Κι αυτό πολλές φορές είναι αρκετό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την One From The Heart!

Θα κλέψει τις καρδιές ενός έθνους! Γνωρίστε το πιο γλυκό και σκανδαλιάρικο σκυλάκι της Αγγλίας μέσα από την ταινία κινουμένων σχεδίων Το Σκυλάκι της Βασίλισσας (The Queen’s Corgi). Η συναρπαστική περιπέτεια του Ρεξ, του αγαπημένου σκύλου της βασίλισσας, που το σκάει από το παλάτι και βρίσκεται αβοήθητος σε ένα καταφύγιο σκύλων στο Λονδίνο. Εκεί θα μπλέξει σε ένα κλαμπ κυνομαχιών γεμάτο άγρια αδέσποτα και θα μάθει πως για να γίνει ο πρώτος σκύλος θα πρέπει να το κερδίσει με την αξία του. Κατά τη διάρκεια του επικού ταξιδιού του για να βρει τη βασίλισσα, ο Ρεξ θα ερωτευτεί, θα ενηλικιωθεί και θα ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό. Από τον πρωτοπόρο του 3D animation Ben Stassen, σκηνοθέτη των επιτυχημένων animation «Ροβινσώνας Κρούσος», «Το Μαγικό Σπίτι» και «Ο Γιος του Μεγαλοπατούσα», έρχεται ένα corgi που θα αγαπήσουν όλοι!

Στην εγχώρια μεταγλώττιση ακούγονται οι Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Ντίνος Σούτης, Φώτης Πετρίδης, Λίλα Μουτσοπούλου, Γιάννης Στεφόπουλος, Γιάννης Υφαντής, Σοφία Παναηλίδου, Βασίλης Μήλιος, Στεφανία Φιλιάδη, Δημήτρης Παπαδάτος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Feelgood Ent.!

Με δεσμευμένο το πνεύμα! Έχοντας αποσπάσει την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2018 συμμετέχοντας στο Διαγωνιστικό Τμήμα του θεσμού, έρχεται η ταινία Εξόριστος Συγγραφέας (Dovlatov) που σκηνοθετεί ο Alexey German Jr. Το φιλμ περιγράφει έξι μέρες από τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς του 20ου αιώνα, του Σεργκέι Ντοβλάτοφ, που λάτρευε λάτρευε το χιούμορ, την τζαζ και πάνω απ' όλα την ελευθερία, στις οποίες προσπαθεί να διατηρήσει το ταλέντο, την αξιοπρέπεια και την καλλιτεχνική του ταυτότητα στη Σοβιετική Ένωση του 1970, ενώ την ίδια στιγμή βλέπει τους συναδέλφους του να καταπιέζονται από το καθεστώς. Ο απαγορευμένος και εξόριστος Ντοβλάτοφ είναι ο πατέρας της σύγχρονης Ρώσικης λογοτεχνίας.

Με τους Milan Marić, Danila Kozlovsky, Helena Sujecka, Artur Beschastny, Anton Shagin, Svetlana Khodchenkova, Elena Lyadova.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την AMA Films!

Η καλύτερη της δουλειά, θα γίνει το μεγαλύτερο της έγκλημα! Με φόντο τη Νέα Υόρκη του ’90, έρχεται η γλυκόπικρη ιστορία Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις; (Can You Ever Forgive Me?) της Marielle Heller που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και είναι υποψήφια για τρία Όσκαρ. Πρόκειται για την απεικόνιση της πραγματικής ζωής της κορυφαίας σε πωλήσεις βιογράφου διασημοτήτων (και γατόφιλης) Λι Ίσραελ που έβγαζε τα προς το ζην κατά τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 καταγράφοντας τις ζωές διασήμων όπως Κάθριν Χέπμπορν, Ταλούλα Μπάνκχεντ, Εστέ Λόντερ και της δημοσιογράφου Ντόροθι Κιλγκάλεν. Όταν η Λι δεν μπορούσε να εκδώσει πια τα έργα της καθώς θεωρούνταν ξεπερασμένα, μετέτρεψε την τέχνη της σε απάτη με τη βοήθεια του πιστού της φίλου Τζακ.

Στον ρόλο της Λι Ίσραελ είναι η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Melissa McCarthy, ενώ ο Richard E. Grant εμφανίζεται ως Τζακ Χοκ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Odeon!

Μόνο η αγάπη δείχνει τον δρόμο! Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος Barry Jenkins επιστρέφει - μετά το οσκαρικό Moonlight - με το Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk), που είναι υποψήφια για 3 Όσκαρ: Β’ Γυναικείου Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου και Μουσικής. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του James Baldwin, μία διαχρονική και συγκινητική ιστορία αγάπης για τον αδιάσειστο δεσμό ενός ζευγαριού και τη δύναμη της αφροαμερικανικής οικογένειας σε μία σκληρή εποχή προκαταλήψεων και ρατσισμού. Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του ’70. Η Tish και ο Fonny είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται όταν ο Fonny φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Tish ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειας της για να αποδείξει την αθωότητα του.

Μέσα από τη μοναδική οικειότητα του σινεμά, και με επίκεντρο την θορυβώδη Οδό Μπιλ στη Νέα Ορλεάνη, όπου γεννήθηκε ο Louis Armstrong και άλλα μυθικά ονόματα της τζαζ, η ταινία αποτείνει ένα φόρο τιμής στον έρωτα που αντέχει στο χρόνο και υπερισχύει ακόμα και στις πλέον ανυπέρβλητες αντιξοότητες της καθημερινότητας. Πρωταγωνιστούν οι KiKi Layne (Veracity), Stephan James (Race) και η υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου Regina King (Ray).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Feelgood Ent.!

Στο Μαρόκο οι σεξουαλικές πράξεις εκτός γάμου, τιμωρούνται από τον νόμο! Το ντεμπούτο παραγωγής Γαλλίας και Μαρόκου, της Meryem Benm'Barek, Σοφία (Sofia), έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών όπου κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου καθώς και διθυραμβικές κριτικές. Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσία της σκηνοθέτιδας, όπου απέσπασε το Βραβείο Fipresci Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, ενώ τον Ιανουάριο του 2019 κέρδισε το Βραβείο New Voices New Visions στο αμερικάνικο Φεστιβάλ του Palm Springs όπου παραδοσιακά παρουσιάζονται οι καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες της χρονιάς. Η Σοφία, 20 χρονών, ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα. Ανακαλύπτει μαζί με την ξαδέρφη της ότι βρίσκεται σε άρνηση εγκυμοσύνης και γεννάει εκτός γάμου. Στο Μαρόκο η εγκυμοσύνη εκτός γάμου είναι παράνομη και τιμωρείται με φυλάκιση. Το νοσοκομείο της δίνει 24 ώρες για να δηλώσει την ταυτότητα του πατέρα πριν την καταγγείλουν στις αρχές. Ποιος είναι ο πατέρας; Πώς θα το αντιμετωπίσει η οικογένεια της;

Με τους Sara Elmhamdi Elalaoui, Sarah Perles, Hamza Khafif, Lubna Azabal, Faouzi Bensaïdi, Nadia Niazi, Rawia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την One From The Heart!

Τι συμβαίνει όταν σβήνει το φως? Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ είναι Ο Φαροφύλακας (The Vanishing) εμπνευσμένο από έναν αληθινό και αινιγματικό θρύλο, το μυστήριο των νησιών Φλάναν. Με φόντο ένα ομιχλώδες απομονωμένο νησί, ο ταλαντούχος Δανός Kristoffer Nyholm (The Killing, Taboo) σκηνοθετεί ένα κλειστοφοβικό και συγκινητικό θρίλερ εποχής. Μία προσεγμένη ταινία για την απληστία και την εύθραυστη ανθρώπινη φύση που ξετυλίγει αργά και αποτελεσματικά την ιστορία, αιχμαλωτίζοντας το κοινό με τις ανατροπές και τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα της. Τρεις φαροφύλακες πηγαίνουν για έξι εβδομάδες σε ένα ακατοίκητο νησί, 20 μίλια μακριά από τις δύσβατες ακτές της Σκωτίας. Καθώς ο Τόμας, o Τζέιμς και ο Ντόναλντ τακτοποιούνται στη συνηθισμένη, μοναχική τους ρουτίνα, κάτι απρόσμενο και πιθανώς καταλυτικό συμβαίνει, όταν πέφτουν πάνω σε κάτι που δεν είναι δικό τους για να το κρατήσουν. Από πού ήρθε; Σε ποιαν ανήκει; Ένα πλοίο εμφανίζεται από μακριά και μπορεί να έχει τις απαντήσεις… Μία σκληρή μάχη για επιβίωση ξεκινά, ενώ η απληστία αντικαθιστά την πίστη και η απομόνωση τροφοδοτεί την παράνοια. Τρεις τίμιοι άντρες οδηγούνται στην καταστροφή.

Με τις εξαιρετικές ερμηνείες των βετεράνων Peter Mullan (Tyrannosaur) και Gerard Butler (300) καθώς και του ανερχόμενου Connor Swindels (Sex Education).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Tanweer!

Η Σκανδιναβία θα αφανιστεί! Από τους δημιουργούς της επιτυχίας Το Κύμα και από τον σκηνοθέτη John Andreas Andersen έρχεται το Νορβηγικό φιλμ καταστροφής Ο Σεισμός (Skjelvet / The Quake). Το 1904, ένας σεισμός μεγέθους 5,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλόνισε το Όσλο. Το επίκεντρο του σεισμού ήταν στο "Ρήγμα του Όσλο" το οποίο εκτείνεται κάτω από την πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Σεισμοί μικρότερου μεγέθους εξακολουθούν να συμβαίνουν στην περιοχή ακόμα και σήμερα. Οι γεωλόγοι δεν είναι απολύτως σίγουροι, αλλά υπάρχουν ενδείξεις που υποδεικνύουν ότι ένας εξαιρετικά ισχυρός σεισμός είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο κοντινό μέλλον στο Όσλο. Το πότε θα συμβεί αυτό, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά. Ίσως σε 100 χρόνια, ίσως σε 10 χρόνια, ίσως αύριο...

Με τους Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Kathrine Thorborg Johansen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Neo Films!

Δεν είναι ποτέ πολύ αργά, για να βρεις την φωνή σου! Η ταινία Η Σύζυγος (The Wife) του Bjorn Runge διαδραματίζεται κυρίως στη δεκαετία του ’90, κάνοντας όμως αναδρομή και στα πρώτα χρόνια της σχέσης του ζευγαριού, πίσω στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Το σενάριο βασίζεται στο ομότιτλο, πετυχημένο και αγαπημένο, βιβλίο της Meg Wolitzer, ενώ το φιλμ έχει ήδη προταθεί για Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, ενώ υπήρξε υποψήφιο στην ίδια κατηγορία (Δράμα) και στις Χρυσές Σφαίρες. Η Τζόαν είναι η τέλεια σύζυγος. Επί σαράντα χρόνια έχει θυσιάσει το ταλέντο, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της για να στηρίξει το σύζυγο της και τη λογοτεχνική του καριέρα. Ο γάμος τους έχει χτιστεί με άνισους όρους κι εκείνη έχει ξεπεράσει τα όρια της. Την παραμονή της βράβευσης του Τζο με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η Τζόαν ετοιμάζεται να αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της καριέρας του.

Με τους Glenn Close, Jonathan Pryce, Christian Slater.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την από την Seven Films και την Spentzos Films!

Thick As A Brick!

του zerVo (@moviesltd)

Η χρονιά ήταν το 2014, όταν μετά από σκέψη και οργάνωση πολλών ετών, η Warner αποφάσισε να προβεί στο ρισκαδόρικο βήμα του ζωντανέματος των χαρακτήρων της διαβόητης μπράντας παιχνιδιών στην μεγάλη οθόνη. Και πραγματικά το μελετημένο, όσο και πανάκριβο μιας και κόστισε περίπου 70 εκατομμύρια δολάρια, animation, μια χαρά τα κατάφερε τόσο εμπορικά, πολλαπλασιάζοντας επί επτά φορές το μπάτζετ του σε έσοδα, όσο και καλλιτεχνικά αφού έφτασε ίσαμε τις Χρυσές Σφαίρες του είδους του, αλλά και αποσπώντας μια Οσκαρική υποψηφιότητα για καλύτερο τραγούδι. Με αφετηρία αυτές τις θετικές προδιαγραφές, όπως και με τα αισιόδοξα μηνύματα που έστειλαν τα ενδιάμεσα σπιν οφ (Batman / Ninjago Lego Movie) που τα πήγε εξίσου καλά στα box office, δεν αποτέλεσε την παραμικρή έκπληξη η επαναφορά του τίτλου για ένα δεύτερο επεισόδιο περιπετειών. Μόνο που από την ανάγνωση των ονομάτων των Phil Lord και Christopher Miller στα κρέντιτς του σίκουελ μόνο δίπλα στο written by και όχι στο directed, καταλαβαίνει κανείς πως τα πράγματα δεν έχουν και μεγάλη σχέση με το ορίτζιναλ.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την σπουδαία ημέρα που η μαγική πόλη του Μπρίγκσμπουργκ γιόρτασε την σωτηρία της και πλέον τίποτα δεν έχει παραμείνει το ίδιο στην πάλαι ποτέ πολύχρωμη τούβλινη πολιτεία. Η επέλαση των μανιασμένων εξωγήινων Ντούπλο έχοντας ισοπεδώσει τα πάντα, έχει μετατρέψει τον τόπο στο σκοτεινό και κακοδιάθετο Αποκάλυψμπουργκ, όπου όλοι κοιτάζουν το συμφέρον και την επιβίωση τους. Ο μόνος που παραμένει χαμογελαστός και ονειροπόλος, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να ξεφύγει μαζί με την καλή του Λούσι στην γη της επαγγελίας, είναι ο ηρωικός μάστορας Έμμετ, ο απλοϊκός εργάτης που έκανε τα πάντα για να σώσει την πόλη του από την καταστροφή.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η αιφνιδιαστική έφοδος του δαιμόνιου Στρατηγού Συμφορά, θα φέρει μεγαλύτερη αναστάτωση στην περιοχή, καθώς θα απαγάγει τους καλύτερους φίλους και συνεργάτες του Έμμετ, την Ζόρικη Λούσι, τον Μπάτμαν, την Μονοκερούλα Γατούλα, τον πειρατή Σιδερογένη και τον εφευρετικό Μπένι και θα τους οδηγήσει στο λημέρι της εκκεντρικής βασίλισσας Τσαπερδόνας. Που μπορεί να δείχνει εκ πρώτης όψης φιλική και διαχυτική, πίσω από την άνετη συμπεριφορά της όμως, κρύβει ένα πανούργο σχέδιο. Και ο μοναδικός που μπορεί να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά θα είναι και πάλι ο φουκαριάρης Έμμετ, που πάνω του πέφτουν ξανά οι ευθύνες της σωτηρίας των κολλητών του. Σε αυτό το ταξίδι του στον μακρινό κόσμο του Συστάρ, ο καλόκαρδος νέος δεν θα είναι ολομόναχος, αφού θα έχει για σύμμαχο του, τον δυναμικό και αποφασιστικό Ατρόμητο Ρεξ!

Που εκ πρώτης όψης πάντως ο άφοβος wanabe Χαν Σόλο, του φέρνει κομματάκι του κτίστη, τόσο εμφανισιακά όσο και φωνητικά, αν του αλλάξεις λιγάκι την κόμμωση και του προσθέσεις λίγα γένια τριών ημερών, προκειμένου να αγριέψει κάπως το πρόσωπο του. Μα τι λες να συμβαίνει εδώ πέρα, που το παιχνίδι έχει ξεφύγει από την κλειστή Λέγκολαντ και έχει φτάσει μέχρι την άκρη του σύμπαντος, όπου αναμένεται να λάβει χώρα η τελική αναμέτρηση? Ένα εναλλακτικό Star Wars, που όμως σε αυτό οι αντίπαλοι είναι πλαστικοί, φιγουρίνινοι, είναι πανέτοιμο να ξεκινήσει, με φόντο ένα πανζουρλιστικό περιβάλλον, ολόφωτο και εκρηκτικό, πλημμυρισμένο στις μπιτάτες νότες, κατά προσταγή της ιδιόμορφης μονάρχη του μακρινού άστρου, που έχει βάλει στο μάτι για να κάνει μια για πάντα κύρη και καλό της τον Σκοτεινό Ιππότη. Αν σε όλο αυτό το σουρεαλιστικό μιξάζ προσθέσουμε το αστρόπλοιο των τόσο όμοιων, ακόμη κι αν ο ένας δείχνει μάγκας και ο άλλος μπουλούκος, Μαξ και Έμμετ, που πιλοτάρουν...δεινόσαυροι, τότε έχουμε ολότελα σαν δεδομένο πως στο δεύτερο τεύχος του Lego Movie κάτι αλλόκοτο συμβαίνει!

Που επεξηγείται εν μέρει στην πορεία, αν και η πλατεία μέσα σε αυτό το συρφετό πληροφοριών, ονομάτων και πανικού, μάλλον έχει απολέσει κάμποσο από το ενδιαφέρον της για την εξέλιξη του πράγματος. Που δεν διαθέτει την ανθρώπινη πνοή της πρώτης φοράς, μα σε μια απόπειρα να γίνει ακόμη πιο κομικένιο και σούπερ ηρωικό, διαλύει κάθε ειρμό λογικής, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα δύο παράλληλα σύμπαντα (όχι πρωτότυπο, το έκανε πρόσφατα και ο παλπ Spider Man) ή μάλλον τρία, αν σε αυτά συνυπολογίζουμε και το κανονικό, το ανθρώπινο, το πιο Toy Story. Εκείνο δηλαδή των αδελφών, του μεγάλου Φινν και της μικρούλας Μπιάνκα, που έχουν κάνει το σπίτι ρημαδιό με τα χιλιάδες κιτρινοκόκκινα κομματάκια και αναγκαστικά θα υποστούν την γονική τιμωρία! Που στο - δεν το λες και σπέσιαλ - εύρημα του σκριπτ, θα οδηγήσει στον Λέγκο - Αρμαγεδδόνα!

Ο Έμμετ είναι και πάλι όλα τα λεφτά της ιστορίας, ακόμη κι αν η φόρμα του είναι διπλή αυτή την φορά, σε ένα μπερδευτικό παιχνίδισμα Back To the Future, όπου καλείται να παίξει τον ερωτευμένο συμπαθούλη προλετάριο, αλλά και τον μοναχικό μάτσο ταξιδευτή που πάντοτε έχει λύσει σε κάθε ζήτημα, απέναντι του. Κοινή η απόδοση των λεγομένων από τον Chris Pratt και στους δύο χαρακτήρες, που όσο περνά η ώρα ολοένα και έρχονται κοντύτερα ως προσωπικότητες. Υποβαθμισμένος αυτή την φορά ο ρόλος του Μπάτμαν, που η μονοτονία της εγωπάθειας του δεν βγάζει το ίδιο κέφι με τις προηγούμενες φορές, όπως και της Ζόρικης κοπελούδας του Έμμετ, που μάλλον χάνει τα θηλυκά πρωτεία της ίντριγκας, από την ιδιότροπη πολυμορφική villain Τσαπερδόνα. Που δίνει μια άλλη διάσταση με την παρουσία της σε αυτό το πυκνογραμμένο και εξαιρετικά προσεγμένο στην εκτέλεση του επεισόδιο των Lego, που ακόμη κι αν ενθουσιάσει τους μικρούς ανήλικους σινεφίλ, δεν θα καταφέρει το ίδιο με τους μεγαλύτερους συνοδούς τους. Το αντίστροφο, ίσως, από ότι είχε συμβεί στο εναρκτήριο part...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Tanweer!

Μια τρυφερή δασκάλα. Ένα χαρισματικό αγόρι. Μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η ποίηση μέσα του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Sara Colangelo. Η πρώτη της ήταν η (απρόβλητη στην Ελλάδα) ταινία με τίτλο «Little Accidents» (2014). Όπως κι εκείνη η ταινία, έτσι και τούτη εδώ, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας. Κατόπιν έλαβε μέρος σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως εκείνα του Τορόντο, του Μπουσάν και της Ντοβίλ. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Τα αγαπημένα των φεστιβάλ».

Η ταινία Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher) αποτελεί ριμέικ του ισραηλινού φιλμ «Haganenet» (2014), που σημαίνει και πάλι «νηπιαγωγός». Τη σκηνοθεσία εκείνης της ταινίας υπέγραφε ο Nadav Lapid (όπως και το σενάριο) και η ταινία είχε λάβει μέρος στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Κατά μία ευτυχή συγκυρία, η νέα ταινία του Nadav Lapid, που είναι και η επόμενη από το «Haganenet», με τίτλο «Synonymes» έλαβε μέρος στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου, στο διαγωνιστικό τμήμα, και τιμήθηκε μάλιστα με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας!

Η υπόθεση: H Λίζα Σπινέλι είναι μια ευαίσθητη δασκάλα σε νηπιαγωγείο, που ζει μια συμβατική ζωή στο Staten Island, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Νέας Υόρκης. Είναι παντρεμένη, με δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, στην εφηβεία. Η κόρη είναι καλή μαθήτρια αλλά φαίνεται να την ενδιαφέρει περισσότερο η εξωτερική εμφάνιση. Ο γιος από την άλλη σκέφτεται να καταταγεί στο στρατό. Η Λίζα, προκειμένου να αντέξει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, παρακολουθεί μαθήματα ποίησης σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας πλήρη συναίσθηση της μετριότητάς της. Μια μέρα, εντελώς τυχαία, ακούει ένα από τα αγόρια στο νηπιαγωγείο, τον πεντάχρονο Τζίμι, να απαγγέλλει ποίηση! Με χρήση λέξεων και με συντακτικό τρόπο, που παραπέμπει σε ώριμο, πολύ διαβασμένο, ενήλικα. Κι όχι μόνον αυτό: καταλαβαίνει πως τα ποιήματα που λέει ο Τζίμι, είναι δικά του. Η Λίζα ενθουσιάζεται! Και προσπαθεί να κάνει γνωστό το ταλέντο του μικρού σε όλο τον κόσμο. Στην προσπάθειά της προβαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις. Και φτάνει μέχρι τα άκρα...

Η άποψή μας: Γκρινιάζουμε συνεχώς για το ότι το σινεμά τα τελευταία χρόνια πάσχει από ιδέες. Ότι ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Ότι δεν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό σε φόρμα και περιεχόμενο. Από την άλλη, το διαφορετικό, ιδίως σε ότι αφορά τη φόρμα, καταλήγει να είναι αρτίστικο και ελιτίστικο, οπότε δεν αφορά το σινεμά ως λαϊκή τέχνη – την πιο λαϊκή από τις τέχνες. Και μετά «σκάνε» ταινίες όπως αυτή εδώ. Κι ενώ έχει πράγματα να θαυμάσεις κι ενώ σαφώς και κομίζει φρέσκο αέρα (στο περιεχόμενο κατά βάση) μαγκώνεσαι γιατί σε αφήνει κάπως μετέωρο. Τώρα, είναι αυτό πρωτοπορία; Δεν χρειάζεται, όχι. Στην ανάγκη για εξεύρεση της επόμενης πρωτοπορίας χάθηκαν εκατομμύρια εργατοώρες - και τόνοι ολόκληροι από μπογιά που στεγνώνει ατέρμονα μπροστά στα μάτια σου καταναλώθηκαν!

Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Όχι, το σημαντικό σε τούτη την ταινία είναι το πως βγάζει προς τα εμπρός μια σειρά από προβλήματα της εποχής μας, μέσω μιας ιστορίας, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και παράξενη μην σου πω! Χωρίς να προβαίνει σε μη δημοφιλείς εξτρεμισμούς. Χωρίς να σε εγκλωβίζει σε καινοφανείς διαδικασίες. Πόσο πιο μπανάλ θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας νηπιαγωγού, με μιαν άλφα παιδεία, που έχει χάσει την πρώτη νιότη της, που έχει παγιδευτεί εν πλήρη γνώσει της και με πλήρη και ολωσδιόλου αποδοχή από μέρους της με τον διάβολο της ρουτίνας, σε μια σειρά από συμβιβασμούς; Το πιάνει το θέμα όμως η σκηνοθέτιδα κι έχοντας ως ατού της από τη μια το εξαιρετικό σενάριο και από την άλλη την απίστευτη Maggie Gyllenhaal στον πρωταγωνιστικό ρόλο, φτιάχνει μια ταινία – σταυροβελονιά, που απλά έχει καναδυο ξέφτια και κόμπους.

Το σενάριο σε κερδίζει επειδή παραθέτει πράγματα τόσο αναγνωρίσιμα με έναν τρόπο που πολλές φορές σε αιφνιδιάζει. Θέλω να πω, ευτυχώς, δεν μπορείς να προβλέψεις επ' ουδενί πού θα καταλήξει όλο αυτό. Και η προβλεψιμότητα τείνει να γίνει ένα από τα πιο... θανάσιμα αμαρτήματα του σύγχρονου σινεμά – με την επί τούτου παραδοξότητα να είναι ένα άλλο. Εδώ, το παράδοξο βρίσκεται οργανικά δεμένο με το φιλμικό σώμα. Δεν το τραβάει το σενάριο – το οποίο το εκθειάζουμε ως τώρα, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, μουάχαχαχαχα. Μπαίνουμε σε περιοχή λίγο σποϊλέρικη – αν θέτε μην διαβάζετε, αν και δεν νομίζω όσοι διαβάσετε τα παρακάτω, πως θα σας χαλάσει την απόλαυση της θέασης. Το γεγονός ότι αρχικά η νηπιαγωγός μας «δανείζεται» τα ποιήματα του ταλαντούχου πιτσιρικά και τα πλασάρει ως δικά της στην τάξη της, σε οδηγεί να σκεφτείς πως εκκινεί από εντελώς εγωιστικά κίνητρα.

Δεν έχει ταλέντο η ίδια, το ταλέντο περισσεύει από τον μικρό, μια χαρά τρόπος να καλύψει την ακύρωσή της, τις ματαιώσεις της, τις μικρές της ήττες που οδήγησαν στην παραίτηση. Και κερδίζει πράγματα: τον θαυμασμό των συμμαθητών της, την εκτίμηση του γοητευτικού της δασκάλου και ανεβαίνει και ψυχολογικά, σε σημείο να μη διστάσει να δοκιμάσει το σεξ απίλ της. Πολύ εύκολα «δίνεται» στον καθηγητή. Είναι η ευκαιρία της να υπάρξει μέσα από τα μάτια των άλλων, να νιώσει ποθητή, να βιώσει ότι περνάει ακόμα η μπογιά της «εκεί έξω». Γιατί μέσα στο σπίτι, έχει μεν την υποστήριξη του συζύγου της, αλλά είναι χλιαρή και ρουτινιάρικη. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς μετά από τόσα χρόνια γάμου; Και τα παιδιά της, της τη «λένε» κανονικά. Κι έχουν δίκιο: δεν ευθύνονται εκείνα για τη δική της «αποτυχία», έτσι όπως τη βιώνει κατά βάση ψυχολογικά.

Εντέλει, όμως, όταν στη βραδιά ποίησης αποκαλύπτει τον πραγματικό δημιουργό των ποιημάτων, το πράγμα αλλάζει. Όχι, δεν ενδιαφέρεται για τη δική της προβολή εντέλει. Θέλει πραγματικά να κάνει γνωστό το ταλέντο του μικρού. Μέσω της δικής του ανάδειξης θέλει να βάλει ένα λιθαράκι στην γενικότερη αφύπνιση. Αυτά που λέει για την νεολαία, τα κινητά, τον κυνισμό της εποχής και την παντελή έλλειψη ποίησης από τα πάντα, σε σημείο... γενοκτονίας, έχουν φοβερό ενδιαφέρον. Κι εδώ... χάνεται ο έλεγχος. Και η μπάλα. Και η ταινία από ένα σημείο και μετά οδεύει στο μη ρεαλιστικό. Στο μη πιστευτό. Έτσι κι αλλιώς, ένα πεντάχρονο αγόρι, που ουσιαστικά παίζει ακόμα με τις μύξες του, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι μπορεί να γράψει ποίηση. Η ποίηση είναι δύσκολο πράγμα. Δεν είναι ταλέντο πχ στο να παίζει πιάνο ή να λύνει εξεζητημένες μαθηματικές εξισώσεις – κάτι που είναι πολύ πιο πιστευτό – έχουμε ακούσει πολλές ανάλογες περιπτώσεις. Αλλά ένα παιδί που δημιουργεί ποιήματα και τα απαγγέλλει με τον συγκεκριμένο τρόπο, ε, προσεγγίζει λίγο τα όρια του απίθανου. Και μετά, η... απαγωγή του μικρού, σπρώχνει ακόμα περισσότερο την ταινία στα δίχτυα του απίθανου. Φλερτάρει «επικίνδυνα» με το ερωτικό από κάποια στιγμή όλο αυτό. Μπορεί ένας νοήμων άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις; Πού είχε το μυαλό της η Λίζα; Πώς θεωρούσε ότι θα τελείωνε όλο αυτό; Το... σύστημα την συνθλίβει.

Ευτυχώς, το σενάριο εδώ, στο κρίσιμο σημείο, δίνει στη βασική ηρωίδα την ευκαιρία να δείξει πως ένας άνθρωπος είναι, παθιασμένος, που όταν καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός, μπορεί να καταλάβει τι έκανε λάθος. «Εσύ θα γράφεις ποιήματα κι εγώ θα σε κάνω γνωστό σε όλο τον κόσμο». Σαν υπόσχεση ενός εραστή σε έναν άλλο. Είπαμε, εδώ το πράγμα κάνει τζιζ. Αλλά εντέλει η ταινία ξεπερνάει τον σκόπελο. Και είναι τεράστια η συμβολή της Maggie. Η μεγάλη αδελφή του Jake Gyllenhaal έχει πολλάκις αποδείξει πως το ταλέντο που ρέει άφθονο στον αδελφό της, ξεχειλίζει και μέσα από την ίδια. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζει έναν... επικίνδυνο ρόλο: απλά, θυμηθείτε την στη «Γραμματέα». Εδώ, πραγματικά απογειώνει την ταινία, καθώς φέρει εις πέρας έναν δύσκολο ρόλο, που στα χέρια μιας άλλης, που δεν θα κατάφερνε να πιάσει τα ιδιαίτερα ημιτόνιά της, θα κατέληγε σε μεγαλόπρεπο φιάσκο. Είναι σπουδαία, πραγματικά. Και είναι απόλαυση να την παρακολουθείς.

Και – δυστυχώς για τον κόσμο μας – η νηπιαγωγός της στο φινάλε δικαιώνεται: ο Τζίμι «έχει ένα ποίημα» μέσα στο περιπολικό. Δεν υπάρχει όμως η Λίζα ή κάποια σαν τη Λίζα για να το καταγράψει. Γιατί ο κόσμος δεν έχει πολλές Λίζες. Γιατί ο κόσμος δεν νοιάζεται για την ποίηση. Και τους ποιητές...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Φεβρουαρίου 2019 από την Strada Films!

του zerVo (@moviesltd)

Βγαλμένο από την έμπνευση και σκιτσαρισμένο από τα περίτεχνα χέρια του φημισμένου Ιάπωνα σχεδιαστή Yukito Kishiro, το κυβερνοπάνκ μάνγκα Gunnm έκανε την εμφάνιση του στην κόμικ επιθεώρηση Business Jump από το 1990 μέχρι το 1995. Η τεράστια αποδοχή από το κοινό των καταιγιστικών μετα-αποκαλυπτικών περιπετειών, είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να γίνουν αποδεκτές και στην αντίπερα όχθη του Ειρηνικού κάτω από την μεταφρασμένη πινακίδα Alita: Battle Angel, αλλά να αποτελέσουν και την βάση ενός. δύο μερών, εξίσου επιτυχημένου animation. Που για καλή του τύχη, έπεσε στην αντίληψη του Μίδα James Cameron, ο οποίος μονομιάς θέλησε να το μετατρέψει από το πόστο του παραγωγού, σε ταινία μεγάλου μήκους, μόνο που η ολοκληρωτική του αφοσίωση στο πρότζεκτ του Avatar και των συνεχειών του, απλώς καθυστέρησαν για περίπου μια πενταετία, την μεταφορά του μύθου της πανίσχυρης πολεμίστριας, από το πολύχρωμο περιοδικό στην μεγάλη οθόνη.

Γη, έτος 2563. Όσοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από τον μεγάλο καταστροφικό πόλεμο, στριμώχνονται στις μεταλλικές φαβέλες της Άιρον Σίτι, την ίδια στιγμή που οι ελάχιστοι προνομιούχοι απολαμβάνουν μια ποιοτικότερη διαβίωση στον παράδεισο του Ζάλεμ, που εκτείνεται πάνω από τον ουρανό της πυκνοκατοικημένης μεγαλούπολης. Δημιουργώντας στους κατοίκους της, κατ αυτόν τον τρόπο, την φιλοδοξία πως κάποια στιγμή θα καταφέρουν κι εκείνοι να αναρριχηθούν στην ιεραρχία και να μετοικήσουν στον πολυθρύλητο ουράνιο τόπο.

Αναζητώντας υπολείμματα από κατεστραμμένα ανθρωποειδή που θα τον βοηθήσουν στην επιστημονική του εργασία, ο Δόκτορας Ντάισον Ίντο, θα ανακαλύψει στον σκουπιδότοπο της Άιρον Σίτι το κεφάλι ενός γυναικείου σάιμποργκ και άμεσα θα το μεταφέρει στο εργαστήρι του για επιδιόρθωση. Το αποτέλεσμα της κοπιαστικής του εργασίας θα είναι να δημιουργήσει με εφόδιο μόνο την μητρική της κάρτα, μια νεαρή κοπέλα με ρομποτικά μέλη, που θα της δώσει το όνομα της αδικοχαμένης, θυγατέρας του, Αλίτα. Έχοντας απολέσει ολοκληρωτικά την μνήμη της και δίχως να θυμάται το παραμικρό από το παρελθόν της η αρχικά φοβισμένη μικρή, θα κληθεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες του καινούργιου της περιβάλλοντος. Καθώς οι θύμησες, όμως, σταδιακά θα επανέρχονται και αντιλαμβανόμενη πως διαθέτει κάποιες ιδιαίτερα επιδέξιες ικανότητες, η παθιασμένη σάιμποργκ θα πειστεί πως κάποτε υπήρξε μια ατρόμητη και πανίσχυρη μαχήτρια.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει εδώ με την περίπτωση της πιτσιρίκας Αλίτα, είναι η γέννεση ενός ακόμη κινηματογραφικού υπέρ ήρωα, που όμως θα δει το χαμηλωμένο φως της αίθουσας όχι βγαλμένη από τα σπλάχνα της κραταιάς Marvel, ούτε καν της runner up DC. Η made in Japan αρχική ιδέα, μεταλλάσσεται στην φιλμική της ολοκλήρωση σε κάτι που να θυμίζει στο κοινό την υφή των πιασάρικων εμπορικά superhero movies, με ότι θετικό ή αρνητικό μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο. Λογικό λοιπόν να υπάρχει εδώ η εισαγωγική ημίωρη πράξη της δημιουργίας της δυναμικής κοπελιάς, σχεδόν εκ του μηδενός από τα χέρια του μπαμπά Ίντο, με τις πληροφορίες για το χθες της να πέφτουν με το σταγονόμετρο, ανεβάζοντας έτσι και το ενδιαφέρον για το ποια μπορεί να ήταν στον πρότερο βίο της η (όχι και τόσο όσο δείχνει) αθώα και συνεσταλμένη Αλίτα.

Το ζήτημα που προκύπτει όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε του Άγγελου της Μάχης και γίνεται αντιληπτό μιας και η χρονική διάρκεια σώνεται, είναι πως μπροστά μας έχουμε μια ακόμη περίπτωση franchise, που ουδέποτε ολοκληρώνεται όπως θα περιμέναμε, μα αφήνει ανοικτό, ορθάνοιχτο θα έλεγα, το ενδεχόμενο της επιστροφής για ένα (τουλάχιστον) σίκουελ, εκεί που πιθανότατα θα λάβει χώρα η μεγάλη μάχη ενάντια στο Κακό, που έχει μαραζώσει την Σιδερούπολη. Το box office και η συμπεριφορά του είναι που θα δείξουν τον δρόμο, αν και προσωπικά κάτι τέτοιο μάλλον αρνητική εντύπωση μου άφησε, εκτιμώντας πως τα πάντα θα μπορούσαν να σερβιριστούν άψογα και πλήρη σε ένα και μοναδικό αυτοτελές επεισόδιο, που μετά βεβαιότητας θα είχε κάνει εισπρακτικό πάταγο. Θα μου πεις σε αυτή την περίπτωση, τα στούντιο δεν θα έψαχναν την μέθοδο επαναφοράς στην δράση της αεικίνητης κοπελιάς, κάτω από την πινακίδα Alita 2? Φαύλος κύκλος! Το δολάριο κάνει κουμάντο!

Εκπληκτική η δουλειά στα ειδικά εφέ που έχει γίνει για μια ακόμη φορά, από την πολύ μπροστά στον τομέα της Weta Digital, που μετά από τα θαύματα της Πανδώρα του Avatar, του Γκόλουμ στον Άρχοντα και των άρτιων σχεδιαστικά Πιθήκων στα μοντέρνα Planet Of The Apes, εδώ ανεβάζει για μια ακόμη φορά τον πήχη στα ουράνια με την τελειότητα της δουλειάς της. Τόσο στο κτίσιμο του CGI περιβάλλοντος, ενός φουτουριστικού Blade Runner πλανήτη, σχεδόν κατακερματισμένου σε αξίες, που οι μισοί κανονικοί κυνηγούν τους άλλους μισούς λαμαρινένιους, έχοντας πάντοτε το βλέμμα του αόρατου Θεού να προστάζει τις κινήσεις τους (cameo στον ρόλο του υπερGod, του ηθοποιού που ποτέ δεν δικαίωσε τις τεράστιες προσδοκίες γύρω από το ερμηνευτικό του τάλαντο). Όσο κυρίως όμως στην απόδοση της μαχητικής μπέμπας, που με βάση τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της άσημης μέχρι τα χτες ηθοποιού Rosa Salazar, φτιάχνει μια αμέτρητων επικαλυπτικών πίξελ εικόνα αντάξια του σχεδιαστικού είδους που υπηρετεί η θεματική βάση.

Και δεν μένουμε μόνο εκεί, μιας και η βασική ηρωίδα, σταδιακά αναπτύσσεται και θεριεύει στο πανί και ως προσωπικότητα, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα μιας απλοϊκής βίντεο γκέιμ περσόνας, ρούμπος που πιστώνεται στον πολυμορφικό ντιρέκτορα Robert Rodriguez. Που από την μεριά του, δανείζεται ουκ ολίγα στοιχεία από την κορύφωση του Sin City, μιξάροντας τα με εσάνς από Artificial Intelligence, Terminator, District 9 ακόμη και από Rollerball, για να προσφέρει ένα πιο ολοκληρωμένο - ακόμη κι αν πρόκειται για intro τριλογίας (?) - προϊόν. Δυστυχώς η ίδια δέουσα προσοχή δεν έχει δοθεί όμως στους περιφερειακούς χαρακτήρες, που απλώς συμπληρώνουν ως φιγούρες (και μάλιστα πανάκριβες, σαν τον Waltz, τον Mahershala ή την Connelly) το παραμύθι, που απλώς κοιτάζει όπως όπως να τελειώσει την συστατική του πρώτη, υποσχόμενο για πολύ περισσότερο action στις συνέχειες. Το θέμα είναι, με αυτή την έξαρση των σίκουελς, ποιος έχει το κέφι και την όρεξη να τις καρτερήσει...