Movies Ltd

Οι ταινίες της θεματικής ενότητας Pier Paolo Pasolini - Ο μεγάλος αιρετικός και οι ώρες προβολής τους είναι:

Ακατόνε

Μυθοπλασία, Ιταλία, 1961, 117', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, συνεργασία στους διαλόγους: Sergio Citti • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Flavio Mogherini • Μουσική: Johann Sebastian Bach, μουσική επιμέλεια: Carlo Rustichelli • Ηθοποιοί: Franco Citti, Franca Pasut, Paola Guidi, Silvana Corsini, Adriana Asti • Παραγωγή: Alfredo Bini - Cino Del Duca - Arco Film • Αποκατάσταση: Instituto Luce – Movietime • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Ο Ακατόνε, ένας ήρωας από το λούμπεν περιθώριο της Ρώμης, όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να ξεφύγει από το σκληρό πεπρωμένο του. Η σύντροφός του, Μανταλένα, εκδίδεται για χάρη του. Όταν η αστυνομία τη συλλαμβάνει και τη φυλακίζει, ο Ακατόνε ερωτεύεται τη Στέλλα, αλλά το όνειρό του να ζήσει μαζί της ως μικροαστός οικογενειάρχης διαψεύδεται οικτρά. Η Στέλλα καταλήγει κι αυτή στην πορνεία με προαγωγό τον Ακατόνε. Η Μανταλένα τον εκδικείται καταδίδοντάς τον στην αστυνομία ως μαστροπό και κλέφτη. Ζωές χωρίς ελπίδα φιλμαρισμένες αντικειμενικά σε ασπρόμαυρο, με την αυθεντικότητα του ντοκιμαντέρ και με την ευαισθησία της ποίησης του δρόμου.

Υποψηφιότητα για το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Ηθοποιού (Franco Citti) στα βραβεία BAFTA (1963), Ειδική μνεία στον Franco Citti στο Avellino Neorealism Film Festival (1962)

Που και πότε? Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Μάμα Ρόμα

Μυθoπλασία, Ιταλία, 1962, 111', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους).

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, συνεργασία στους διαλόγους: Sergio Citti • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Flavio Mogherini • Μουσική: Antonio Vivaldi, επιμέλεια: Carlo Rustichelli • Ηθοποιοί: Anna Magnani, Ettore Garofalo, Franco Citti, Silvana Corsini • Παραγωγή: Alfredo Bini - Arco Film – Cineriz • Αποκατάσταση: Mediaset • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Intramovies

Οι φίλοι της την αποκαλούν Μάμα Ρόμα. Είναι μια πόρνη με μεγάλη καρδιά, δυσαρεστημένη με τη ζωή που ζει. Ο προαγωγός της παντρεύεται και μετακομίζει σε άλλη πόλη. Τότε η Μάμα Ρόμα αποφασίζει να φέρει τον δεκαεξάχρονο γιο της από την επαρχία στη Ρώμη, μένει μαζί του σε μια μικροαστική γειτονιά και γίνεται μανάβισσα. Με κάθε τρόπο επιχειρεί να κρύψει το παρελθόν της από τον έφηβο. Όμως ο γιος, οκνηρός, ασθενικός και ταραγμένος, γλιστράει στο δρόμο της καταστροφής. Η σκηνοθεσία, που κατανοεί βαθιά την ταξική ασφυξία των ανθρώπων του περιθωρίου βρίσκει ένα μεγαλειώδες ισοδύναμο στη συγκλονιστική ερμηνεία της Άννα Μανιάνι.

Που και πότε? Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Η οργή του Παζολίνι

Ντοκιμαντέρ, Ιταλία, 1963, 81', 35mm, Α-Μ και Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini• Μοντάζ: Fabio Bianchini, Pier Paolo Pasolini, Nino Baragli • Αφηγητές: Giorgio Bassani, Renato Guttuso, Giuseppe Bertolucci, Pier Paolo Pasolini • Παραγωγή: Giuseppe Bertolucci - Istituto Luce / Minerva / Cineteca del Comune di Bologna • Αποκατάσταση: Cineteca di Bologna • Επιμέλεια αποκατάστασης: Giuseppe Bertolucci (2008) • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Minerva Pictures

Το αρχικό σχέδιο της ταινίας ήταν ένα δίπτυχο φιλμικό σχόλιο της δεκαετίας του 60 από δύο, αντιδιαμετρικά αντίθετους, Ιταλούς διανοούμενους: τον αριστερό Παζολίνι και τον φιλομοναρχικό δημοσιογράφο και καρτουνίστα Giovanni Guareschi. Παρά τις κάποιες συγκλίσεις ανάμεσα στις οπτικές των δύο σκηνοθετών, το δεύτερο μέρος κρίθηκε ενοχλητικά προκλητικό. Το 2008, ο Τζουζέπε Μπερτολούτσι αποκατέστησε και σχολίασε για την Ταινιοθήκη της Μπολόνια το πρώτο μέρος του Παζολίνι δημιουργώντας μιαν αυτόνομη ταινία μεγάλου μήκους. Ένα χειμαρρώδες, ταυτόχρονα επικό και λυρικό δοκίμιο για την επικαιρότητα, τις τραγωδίες της ανθρωπότητας, τους ήρωες και πρωταγωνιστές τους, τη φρίκη και την έκσταση των ιστορικών αλλαγών.

Συμμετοχή στο Forum της Berlinale (1983)

Που και πότε? Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Ερωτικές συναντήσεις

Ντοκιμαντέρ, Ιταλία, 1964, 90', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini• Φωτογραφία: Mario Bernardo, Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Εμφανίζονται: Pier Paolo Pasolini, Alberto Moravia, Cesare Musatti, Giuseppe Ungaretti, Oriana Fallaci, Antonella Lualdi • Παραγωγή: Alfredo Bini - Arco Film • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Με τη στρατηγική του cinéma verité, ο Παζολίνι ερευνά τη σεξουαλικότητα στην Ιταλία της δεκαετίας του 60. Στις επίμονες ερωτήσεις του απαντούν αθώα παιδιά και θαμώνες των οίκων ανοχής, αστοί Δον Ζουάν και αθυρόστομοι προλετάριοι, άξεστοι αγρότες και καλλιεργημένοι διανοούμενοι, διάσημες γόησσες και νοικοκυρές διαζευγμένες από τον έρωτα. Ακόμα κι όταν εκφράζουν απόψεις εξωφρενικά αναχρονιστικές, η κάμερα καταγράφει με αγάπη τα πρόσωπά τους στη στιγμή της αλήθειας: όταν αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο πολιτισμός έχει πολεμήσει τη ζωτικότερη ανάγκη του ανθρώπου με απαγορεύσεις, απαρνήσεις και νευρώσεις. Ή ότι, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, "η ζωή δεν έχει λύση".

Που και πότε? Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1964, 137', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Luigi Scaccianoce • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Bach, Webern, Mozart, Prokofiev, Missa Luba, επιμέλεια: Carlo Rustichelli • Ηθοποιοί: Enrique Irazoqui, Margherita Caruso, Susanna Pasolini, Marcello Morante, Giacomo Morante, Mario Socrate, Settimio Di Porto, Otello Sestili, Ferruccio Nuzzo • Παραγωγή: Alfredo Bini - Arco Film / Lux - C.C.F. • Αποκατάσταση: Mediaset • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Μακράν η καλύτερη κινηματογράφηση του θείου δράματος από έναν άθεο σκηνοθέτη, η ταινία, απροσδόκητα πιστή στη δομή και το γράμμα του Ευαγγελίου, ακολουθεί την πορεία ενός ανατρεπτικού Χριστού, που ενσαρκώνεται από έναν Καταλανό φοιτητή με την ειλικρίνεια του ερασιτέχνη. Από τη γέννηση ως τη θυσία, με φόντο το νεορεαλιστικό σκηνικό της άγονης, φτωχής και ορεινής Νότιας Ιταλίας, πάνω σε έναν πυκνό ιστό παγκόσμιας θρησκευτικής, κλασικής και λαϊκής μουσικής, η εικόνα του κατά Παζολίνι, "γκραμσικού Ιησού για το λαό" καθαρίζεται από κάθε παραμόρφωση θρησκοληψίας. Παραδίδεται στους θεατές αχρονική, ανεξήγητη και άφθαρτη, σε όλη της την ιερότητα, ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις ακόμα και του Βατικανού.

Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και Βραβείο OCIC στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας (1964), Τρεις υποψηφιότητες στα Βραβεία Oscar (1967)

Που και πότε? Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Όρνια και πουλάκια

Μυθοπλασία, Ιταλία, 1965-66, 89', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini • Φωτογραφία: Mario Bernardo, Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Luigi Scaccianoce • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Ennio Morricone • Ηθοποιοί: Totò, Ninetto Davoli, Francesco Leonetti, Femi Benussi, Gabriele Baldini • Παραγωγή: Alfredo Bini - Arco Film • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Ένας κομψευόμενος μικροαστός οικογενειάρχης με τον απλοϊκό γιό του περιπλανώνται στους δρόμους, που από τα περίχωρα της Ρώμης οδηγούν στο πουθενά. Συναντούν γραφικούς χαρακτήρες, απειλητικούς γαιοκτήμονες, περιθωριακούς μπουλουκτσήδες, εξαθλιωμένους χωριάτες και πόρνες. Ο πιο απροσδόκητος συνοδοιπόρος είναι ένα κοράκι που μιλάει σαν αριστερός διανοούμενος πριν από τον θάνατο του Παλμίρο Τολιάτι. Το πουλί φλυαρεί για δυο φραγκισκανούς μοναχούς που προσπάθησαν να κηρύξουν την αγάπη στα γεράκια και τα σπουργίτια, για το νόημα της ζωής και του κόσμου κι εκνευρίζει τους περιπατητές. Στο τέλος της διαδρομής- ευανάγνωστης παραβολής για την κρίση της Αριστεράς- το κοράκι θα καταλήξει στο πιάτο.

Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών (1966)

Που και πότε? Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου στις 20.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς / Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου στις 22.15

Βασιλιάς Οιδίπους

Μυθοπλασία, Ιταλία - Μαρόκο, 1967, 104', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, βασισμένο στην τραγωδία του Σοφοκλή • Φωτογραφία: Giuseppe Ruzzolini • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Luigi Scaccianoce • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Mozart και λαϊκή, παγκόσμια μουσική, επιμέλεια: Pier Paolo Pasolini • Ηθοποιοί: Franco Citti, Silvana Mangano, Alida Valli, Carmelo Bene, Julian Beck, Luciano Bartoli, Ninetto Davoli • Παραγωγή: Alfredo Bini - Arco Film / Somafis • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Ένας αυτοβιογραφικός, φροϋδικός πρόλογος στο χωριό Σατσίλε του 1920 κι ένας συμβολικός, μαρξιστικός επίλογος στη Μπολόνια του 1966. Ανάμεσά τους η μοιραία διαδρομή του Οιδίποδα προς την παγίδα των θεών, το τρίστρατο της πατροκτονίας, το κρεβάτι της αιμομειξίας και το σκοτάδι της τύφλωσης, κινηματογραφείται στα αχρονικά τοπία του Μαρόκου σαν ρεαλιστική παραίσθηση. Με αυτή την εικονογραφία, που ισορροπεί ανάμεσα στην αναγεννησιακή ζωγραφική και τον βορειοαφρικανικό, λαϊκό πολιτισμό, η αγριότητα του αρχαιοελληνικού μύθου ζωντανεύει με μιαν επείγουσα αμεσότητα. Και ο σκηνοθέτης προβάλλει το δικό του οιδιπόδειο στην τραγωδία του Σοφοκλή διατηρώντας τις αποστάσεις της κριτικής και της ποίησης από το δράμα.

Υποψηφιότητα για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας (1967)

Που και πότε? Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Θεώρημα

Μυθοπλασία, Ιταλία, 1968, 105', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini από το ομότιτλο μυθιστόρημά του • Φωτογραφία: Giuseppe Ruzzolini • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Luciano Puccini • Κοστούμια: Marcella De Marchis • Μουσική: Mozart και Ennio Morricone • Ηθοποιοί: Terence Stamp, Silvana Mangano, Massimo Girotti, Laura Betti, Anne Wiazemsky, Andrés José Cruz Soublette, Ninetto Davoli • Παραγωγή: Franco Rossellini, Manolo Bolognini - Aetos Film • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Mondo TV

Ένας φιλοσοφικός στοχασμός για την παντοδυναμία της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μυστηριώδης ξένος εισβάλλει στη βίλα μεγαλοαστικής οικογένειας και γίνεται εραστής όλων των μελών της. Μέσα από αυτή την επαφή η εσωστρεφής υπηρέτρια, ο εστέτ γιος, η εύθραυστη κόρη, η επιβλητική μητέρα και ο βιομήχανος πατέρας εκτροχιάζονται από κάθε βεβαιότητα. Οταν ο ξένος - άγγελος εξολοθρευτής- εξαφανίζεται όσο ανεξήγητα εμφανίστηκε, τα πρόσωπα φτάνουν στην άκρη της ύπαρξης, όπου ένας άλλος εαυτός αναδύεται από το ασυνείδητο. Η υπηρέτρια αγιάζει, ο γιος γίνεται ζωγράφος, η κόρη τρελαίνεται, η μητέρα καταλήγει σεξομανής, ο πατέρας απογυμνώνεται από την αστική του πανοπλία.

Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού (Laura Betti) και Υποψηφιότητα για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας (1968)

Που και πότε? Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Χοιροστάσιο

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1969, 98', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli, Armando Nannuzzi, Giuseppe Ruzzolini • Μοντάζ: Nino Baragli • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Benedetto Ghiglia • Ηθοποιοί: Pierre Clémenti, Jean-Pierre Léaud, Anne Wiazemsky, Ugo Tognazzi, Marco Ferreri, Franco Citti, Ninetto Davoli • Παραγωγή: Gian Vittorio Baldi - IDI Cinematografica / I Film dell'Orso / INDIEF / C.A.P.A.C. Filmedis • Αποκατάσταση: Cineteca di Bologna Movietime • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Movietime

Σε κάποια απροσδιόριστη αρχαϊκή εποχή, ένας ερημίτης στις πλαγιές της Αίτνας γίνεται ανθρωποφάγος, λήσταρχος, καταδικάζεται σε θάνατο και κατασπαράσσεται από ζώα. Στη Γερμανία του ‘60 ο διαφορετικός και απροσάρμοστος γιος ενός βιομηχάνου καταβροχθίζεται από γουρούνια πληρώνοντας τις σοδομιτικές του τάσεις. Το Χοιροστάσιο είναι η διπλή παράλληλη αφήγηση αυτών των δύο σκοτεινών παραβολών. Από τη μία καταγγελία μιας κοινωνίας κανιβαλικής απέναντι στα απείθαρχα παιδιά της, από την άλλη μαύρη ιδεολογική κωμωδία του αδιέξοδου, η ταινία καταλήγει σε ανησυχητικά ερωτηματικά για την παρακμή της μεταναζιστικής Ευρώπης. Εξού και η σχετική υποτίμηση της αξίας της στην εποχή της.

Που και πότε? Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Σημειώσεις για μια Αφρικανική Ορέστεια

Ντοκιμαντέρ, Ιταλία, 1968-73, 73', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini• Φωτογραφία: Giorgio Pelloni, Mario Bagnato, Emore Galeassi • Μοντάζ: Cleofe Conversi • Μουσική: Gato Barbieri • Εμφανίζονται: Pier Paolo Pasolini, Gato Barbieri, Don Moye, Marcello Melio, Yvonne Murray, Archie Savage και φοιτητές από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης • Παραγωγή: Gian Vittorio Baldi - IDI Cinematografica • Αποκατάσταση: Cineteca di Bologna • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà

Στο ημερολόγιο του ρεπεράζ για το απραγματοποίητο σχέδιό του Μια Αφρικανική Ορέστεια, ο Παζολίνι στοχάζεται για τη διανομή των ρόλων, τις αναλογίες ανάμεσα στην Αφρική του ‘60 και την Αρχαία Ελλάδα στο πέρασμά της από τον αρχαϊκό πολιτισμό στη δημοκρατία. Ωστόσο, οι μαύροι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ρώμης, με τους οποίους συζητάει το σχέδιό του, δεν συμμερίζονται την ουτοπία ότι η αφρικανική ήπειρος θα βγει από την υπανάπτυξη με τον σοσιαλισμό. Ο Παζολίνι επιμένει. Στις εικόνες της σύγχρονης Αφρικής που γοητεύουν το βλέμμα του, αντιπαραθέτει στίχους του Αισχύλου συνθέτοντας μια ριζοσπαστική και συγκινητική ωδή στην αυγή της μετά-αποικιοκρατικής εποχής.

Συμμετοχή στο μη διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών (1976)

Που και πότε? Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Μήδεια

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία - Γερμανία, 1969, 110', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, βασισμένο στην τραγωδία του Ευριπίδη • Φωτογραφία: Ennio Guarnieri • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Dante Ferretti • Κοστούμια: Piero Tosi • Μουσική: Λαϊκή μουσική από όλο τον κόσμο, επιμέλεια: Pier Paolo Pasolini με τη συνεργασία της Elsa Morante • Ηθοποιοί: Maria Callas, Massimo Girotti, Laurent Terzieff, Giuseppe Gentile, Margareth Clémenti • Παραγωγή: Francο Rossellini και Marina Cigogna, San Marco / Les Films Number One / Janus Film und Fersehen • Αποκατάσταση: S.N.C. • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Unzero Films

Το πιο ονειρικό μέρος του αρχαιοελληνικού τριπτύχου του Παζολίνι. Με φόντο τα τοπία της Καππαδοκίας όπου τοποθετείται η μυθική Κολχίδα, η ταινία παίρνει από τον Ευριπίδη μια οικογενειακή τραγωδία προδομένου έρωτα και αλληλοσπαραγμού και τη στήνει γύρω από την ιερατική, σχεδόν βουβή παρουσία της Μαρία Κάλλας, της θρυλικής ερμηνεύτριας του ρόλου στην όπερα του Κερουμπίνι. Οι ψυχολογικές συγκρούσεις του μύθου υποχωρούν μπροστά σε μιαν αλληγορία από-ιεροποίησης: η βαρβαρική μαγεία του παλιού αγροτικού κόσμου σαρώνεται από τον νέο πολιτισμό της λογικής. Η Μήδεια που στο βωμό του πάθους θυσιάζει πρώτα τον αδελφό και ύστερα τα παιδιά της είναι καταδικασμένη να αφανιστεί.

Που και πότε? Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Το Δεκαήμερο

Μυθοπλασία, Ιταλία -Γαλλία - Γερμανία , 1971, 111', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini από ιστορίες του Βοκάκιου • Φωτογραφία: Τonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Dante Ferretti • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Ennio Morricone, επιμέλεια: Pier Paolo Pasolini • Ηθοποιοί: Franco Citti, Ninetto Davoli, Jovan Jovanovic, Vincenzo Amato, Angela Luce, Silvana Mangano, Pier Paolo Pasolini • Παραγωγή: Alberto Grimaldi - PEA (Produzioni Europee Associate s.a.s.)/ Les Productions Artistes Associés / Artemis Film • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Park Circus

Στο πρώτο μέρος της Τριλογίας της ζωής, ο Παζολίνι εμπνέεται από ιστορίες του Βοκάκιου και τις οργανώνει σε ένα χαλαρό, αφηγηματικό πλαίσιο. Κινητήρια δύναμη της αφήγησης είναι ο έρωτας - η σαγήνη, η αποπλάνηση, ένας εκστατικός αισθησιασμός. Ο έρωτας άλλοτε οδηγεί στον όλεθρο ή τη χρεοκοπία, άλλοτε στα πλούτη και την αγιοσύνη και, όπως μαθαίνουμε από το τελευταίο επεισόδιο, στη μετά θάνατον ζωή δεν τιμωρείται τόσο αυστηρά όσο νομίζουμε. Επιπλέον Το Δεκαήμερο είναι μια μεγάλη τοιχογραφία του τέλους του Μεσαίωνα και της αρχής της Αναγέννησης, όπου ο ίδιος ο Παζολίνι παρουσιάζεται ερμηνεύοντας τον μεγάλο ζωγράφο της περιόδου: τον Τζιότο.

Ειδικό Βραβείο Επιτροπής, Αργυρή Άρκτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (1971).

Που και πότε? Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Οι θρύλοι του Καντέρμπουρι

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1972, 123', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, βασισμένο στο ομώνυμο έργο του G. Chaucer • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Dante Ferretti • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Έντεχνη και λαϊκή μουσική, επιμέλεια: Pier Paolo Pasolini, Ennio Morricone • Ηθοποιοί: Hugh Griffith, Josephine Chaplin, Laura Betti, John Francis Lane, Franco Citti, Ninetto Davoli, Pier Paolo Pasolini • Παραγωγή: Alberto Grimaldi - PEA (Produzioni Europee Associate s.a.s.) / Les Productions Artistes Associés • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Park Circus

Μια μεγάλη τοιχογραφία της μεσαιωνικής Αγγλίας, όπου ιστορίες του Τσώσερ αναμιγνύονται με σκηνές από την ζωή του. Σε μια συνεχή αφηγηματική ροή, όπου συμβάλλουν η αυλική ποίηση και οι άσεμνες λαϊκές φυλλάδες, παρελαύνουν αγύρτες, απατεώνες, θαυματοποιοί, ακόλαστοι, αφελείς κερατάδες, δολοπλόκες συζύγοι ως και κολασμένοι-περιττώματα του Σατανά. Αντίθετα από το πρωτότυπο κάθε ιστορία δεν είναι η αφήγηση ενός διαφορετικού προσκυνητή αλλά του ίδιου του Τσώσερ, όπως τον ενσαρκώνει ο Παζολίνι. Βυθισμένος στην απόλαυση της γραφής επινοεί κωμωδίες και περιπέτειες γύρω από το ανθρώπινο σώμα, πάντα αθώο, όταν απελευθερώνει την αρχέγονη ζωτικότητα και τη σκοτεινή βία του.

Χρυσή Άρκτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (1972)

Που και πότε? Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Χίλιες και μία νύχτες

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1973-74, 129', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, βασισμένο στους αραβικούς μύθους Χίλιες και μία νύχτες • Φωτογραφία: Giuseppe Ruzzolini • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Dante Ferretti • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Ennio Morricone • Ηθοποιοί: Ninetto Davoli, Franco Merli, Ines Pellegrini, Franco Citti, Tessa Bouché • Παραγωγή: Alberto Grimaldi- PEA (Produzioni Europee Associate s.a.s.) / Les Productions Artistes Associés • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Park Circus

Από την πρωτότυπη αραβική συλλογή που εστιάζει περισσότερο στη σεξουαλικότητα, επιλέγονται δεκαπέντε ιστορίες και εντάσσονται σε μια σχεδόν ιλιγγιώδη, αφηγηματική σπείρα. Στην αφετηρία της ο Νουρεντίν ερωτεύεται τη σκλάβα Ζουμουρούντ, αλλά την αρπάζουν ληστές μέσα από τα χέρια του. Στην περιπετειώδη αναζήτησή της που ακολουθεί, υφαίνονται ιστορίες άλλων. Λίγο πριν παντρευτεί, ο Αζίζ σαγηνεύεται από τη μυστηριώδη Μπουρούντ, ο πρίγκιπας Σαζμάχ πασχίζει να σώσει την αγαπημένη του από έναν δαίμονα... Ο πραγματικός συνεκτικός ιστός της ταινίας είναι η καθαρή απόλαυση της αφήγησης. Η έκσταση της κινηματογράφησης που, περισσότερο από ποτέ, μιλάει τη γλώσσα των ονείρων.

Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής & Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών (1974)

Που και πότε? Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου στις 20.30 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1975, 114', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, Sergio Citti βασισμένο στο μυθιστόρημα του Sade • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Dante Ferretti • Κοστούμια: Danilo Donati • Μουσική: Carl Orff, Chopin, Ennio Morricone • Ηθοποιοί: Paolo Bonacelli, Giorgio Cataldi, Umberto P. Quintavalle, Aldo Valetti, Caterina Boratto, Elsa De Giorgi, Sonia Saviange • Παραγωγή: Alberto Grimaldi - PEA (Produzioni Europee Associate s.a.s.) / Les Productions Artistes Associés • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Park Circus

Στην πιο θεαματική αντιστροφή τόνου από τη φωτεινή γιορτή της ζωής στη σκοτεινή κουλτούρα του θανάτου, ο Παζολίνι μεταφέρει το καταραμένο μυθιστόρημα του μαρκήσιου ντε Σαντ στη φασιστική δημοκρατία του Σαλό. Τέσσερις ακόλαστοι άρχοντες συγκεντρώνουν παρθένους νέους και νέες και τους υποβάλλουν σε ένα παγερά οργανωμένο, "θεατρικό" τελετουργικό σεξουαλικής υποδούλωσης, εξευτελισμού, βασανισμού και αφανισμού. Η εφιαλτική διαδικασία εξελίσσεται σε τέσσερα μέρη, ακολουθώντας το σχήμα της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Σκανδαλώδες, ακραία ριψοκίνδυνο και εντελώς αναφομοίωτο, το φιλμ με την ψυχρή λογική του προκαλεί τους θεατές και παραμένει ένα ενοχλητικό, σαδικό αντικείμενο, όπως έγραψε ο Ρολάν Μπαρτ.

Βραβείο Venice Classics στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας (2015)

Που και πότε? Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου στις 19.45 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Το Τυρί

Επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Rogopag, σε σκηνοθεσία των Rossellini - Godard - Pasolini - Gregoretti

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1962-63, 35', 35mm, Α-Μ και Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini• Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά: Flavio Mogherini • Κοστούμια: Danilo Donati •Μουσική: Carlo Rustichelli (επιμέλεια) • Ηθοποιοί: Orson Welles, Laura Betti, Mario Cipriani, Ettore Garofalo, Edmonda Aldini • Παραγωγή: Arco Film - Cineriz / Lyre • Αποκατάσταση: Mediaset • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà • Διανομή: Compass Film

Ένα συνεργείο γυρίζει τα πάθη του Χριστού. Ο σκηνοθέτης, σαρκαστικός μαρξιστής διανοούμενος, προσπαθεί να σώσει το γύρισμα από το γλίστρημα στο χάος. Ο κομπάρσος Στράτσι, που ενσαρκώνει έναν ληστή, χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα για να κλέψει μερίδες από το φαγητό του συνεργείου για την οικογένειά του που λιμοκτονεί. Όμως πέφτει θύμα της βουλιμίας του και καταβροχθίζει μια θανάσιμη ποσότητα λευκού τυριού. Η αυτοαναφορική ταινία του Παζολίνι που μοιάζει να προοιωνίζεται το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, σατιρίζει ανελέητα το ιταλικό σινεμά, τις πολιτιστικές προκαταλήψεις και την τάση του προς την κακογουστιά. Θεωρήθηκε βλάσφημη και προκάλεσε ακόμα μία εμπλοκή του Παζολίνι με τη δικαιοσύνη.

Που και πότε? Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Ο Τοτό στο τσίρκο

Επεισόδιο του Όρνια και πουλάκια που κόπηκε από την τελική κόπια.

Μυθοπλασία, Ιταλία, 1965-66, 8', 35mm, Α-Μ, με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Ο κύριος Κουρνό, μια βιτριολική αναφορά του Παζολίνι στον κριτικό που κατακρεούργησε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, είναι θηριοδαμαστής στο "Μεγάλο τσίρκο της Γαλλίας". Είναι ένα πρόσωπο συμπληρωματικά αντίθετο στον φραγκισκανό μοναχό Τσιτσίλο, που τον ερμηνεύει επίσης ο Τοτό στην αφήγηση του κορακιού στο Όρνια και πουλάκια. Ο Κουρνό προσπαθεί απεγνωσμένα αλλά μάταια να μάθει σε έναν πανέμορφο, επιβλητικό αετό να μιλάει. Όσα επιχειρήματα της λογικής κι αν επικαλεστεί, το αρπακτικό μένει πεισματικά σιωπηλό. Τελικά η σχέση αντιστρέφεται και ο Κουρνώ εγκαταλείπει το τσίρκο προσπαθώντας να μεταμορφωθεί σε πουλί. Άραγε μπορεί να πετάξει τόσο ωραία όσο ο αετός;

Που και πότε? Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου στις 20.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς / Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου στις 22.15

Τι πράγμα είναι τα σύννεφα;

Επεισόδιο της σπονδυλωτής ταινίας Capriccio all' Italiana σε σκηνοθεσία των Mario Monicelli, Pier Paolo Pasolini, Mauro Bolognini, Steno, Pino Zac, Franco Rossi

Μυθοπλασία, Ιταλία, 1967, 22', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini • Σενάριο: Pier Paolo Pasolini • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli • Μοντάζ: Nino Baragli • Σκηνικά - Κοστούμια: Jürgen Henze • Μουσική: Domenico Modugno • Ηθοποιοί: Totò, Ninetto Davoli, Laura Betti, Franco Franchi, Ciccio Ingrassia • Παραγωγή: Dino De Laurentiis Cinematografica • Προέλευση κόπιας: Istituto Luce Cinecittà

Σε ένα ανώνυμο, λαϊκό θέατρο παίζεται μια ψυχαναλυτική, φαρσική εκδοχή του Οθέλλου από ηθοποιούς- μαριονέτες. Όσο οι ηθοποιοί, ανίσχυροι στα χέρια του σκηνοθέτη που κινεί τα νήματά τους, δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τους ρόλους τους, τόσο οι θεατές επεμβαίνουν στη δράση. Στη σκηνή του στραγγαλισμού της Δυσδαιμόνας από τον Οθέλλο, οι θεατές εξεγείρονται, ανεβαίνουν στη πάλκο και δίνουν ένα δικό τους τέλος στην τραγωδία, που συνεχίζεται έξω από τη φυλακή του θεάτρου και καταλήγει σε μιαν επιφώτιση: την ανακάλυψη της ομορφιάς της ζωής στα πρόθυρα του θανάτου.

Που και πότε? Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 22.15 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Ανέκδοτα

Επεισόδια του Χίλιες και μια νύχτες που κόπηκαν από την τελική κόπια

Μυθοπλασία, Ιταλία - Γαλλία, 1973-74, 19', 35mm, Έγχρ., με ήχο (στα ιταλικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους)

Η ίδια όσμωση του ρεαλισμού της καθημερινότητας με την απέραντη ελευθερία του ονείρου χαρακτηρίζει και τα επεισόδια που δεν κρατήθηκαν στο τελικό μοντάζ. Σε ένα από αυτά ο Νουρεντίν επιστρέφει από ολονύχτια οινοποσία με τους φίλους του, καβγαδίζει με τον πατέρα του και αναγκάζεται να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και να ακολουθήσει ένα καραβάνι εμπόρων στην έρημο. Σε ένα άλλο βλέπουμε μια μεγαλύτερη εκδοχή του τελικού επεισοδίου με την πριγκίπισσα Ντούνια.

Που και πότε? Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου στις 20.30 στον θερινό κινηματογράφο Λαΐς

Τιμές εισόδου

Get Down On It!

του zerVo (@moviesltd)

Ενός καλού, εκατομμύρια δεινά έπονται. Κι ας πούμε πως δεν περνάς καλά στην παντρειά σου, δεν είναι αυτό που καρτερούσες, αυτό που περίμενες, τα πράγματα σε ετούτη την συμβίωση δεν τραβούν καλή ρότα, για ποιον ακριβώς λόγο δεν το σχολάς, παρά το τραβάς αιώνια το μαραζάκι, ίσαμε να γίνει η ψυχή σου σαράβαλο? Και για να το πάμε μισό βήμα παραπέρα, πολύ όμορφα και ωραία, έχεις βρει εξωσύζυγο, η ανασφάλεια της πέρασης της μπογιάς σου έχει πάει περίπατο, οι ματαιοδοξίες σου έχουν καλυφθεί, ωσότου μπεις στο τριπάκι, του γιατί να μην βιώνεις με το καινούργιο αμόρε ζωή χαρισάμενη, παρά να υπομένεις την πλάτη της οφίσιαλ κυράς, κάθε βράδυ? Φαύλος κύκλος, αφού καημένε μου κι εκεί θα ίδια θα συμβούν, μιας κι έτσι είναι το ερωτικό πατιρντί. Μια χαρά να σου προσφέρει και διακόσιες αγωνίες να σου ζητά γι αντάλλαγμα...

Εκείνος, ο Μοντέστο, μουσικός τζαζίστας, εκείνη η Βιβιάνα, πολυάσχολη αστή, δεν χάνουν στιγμή την ευκαιρία, όποτε τους δοθεί, για να περάσουν αντάμα μερικές ώρες πάθους, μυστικά, στα δωμάτια των τριών αστέρων οτέλ ημιδιαμονής. Οι γάμοι αμφότερων, δεν τα πηγαίνουν καθόλου καλά και οι δυο τους έχουν βρει διέξοδο σε αυτό τον παράνομο δεσμό, που τους ικανοποιεί τις συναισθηματικές ανάγκες, όσο ενώνουν τις μοίρες τους στην κοινή αγκάλη. όσο όμως δεν βρίσκονται σιμά τι συμβαίνει? Ο ακόμη και λίγων, ελάχιστων ωρών, υποχρεωτικός χωρισμός των εραστών, όμως, θα δημιουργήσει στερητικά σύνδρομα και αμφιβολίες, που θα οδηγήσουν ακόμη κι αυτόν, τον φτιαγμένο για εκτόνωση ταίρι, τριγμούς και ζόρια, με το ενδεχόμενο του χωρισμού να είναι ορατό.

Προκειμένου να διαφυλάξουν την κρυφή από τα μάτια του κόσμου αγάπη τους, οι δυο μεσήλικες θα πάρουν το ρίσκο να αποτανθούν σε εξειδικευμένο σύμβουλο, ζητώντας την βοήθεια του, ώστε αυτό το έστω και παράνομα, όμορφο που έχουν φτιάξει να μην διαλυθεί. Για εκείνο που δεν είναι καν προετοιμασμένοι, είναι πως ο φημισμένος δόκτορας που θα επισκεφτούν, δεν περνά κι αυτός τις καλύτερες του ημέρες, με συνέπεια να μπερδέψει και τα δικά του προβλήματα, μαζί με των ασθενών του, στις ανακατωσούρικες συνεδρίες. Μύλος!

Αδιέξοδο! Αργά ή γρήγορα άλλωστε, όσο συνυπάρχουν σύζυγοι και εραστές και τα ταμπλό που παίζεται το παιχνίδι είναι περισσότερα του ενός, ο δρόμος θα φτάσει στο τέρμα του και δεν θα υπάρξει καμία άλλη λύση από την λήψη άμεσων και ζωτικής σημασίας αποφάσεων. Ε, οι δυο φοβισμένοι λόβερς της ιστορίας μας, ελάχιστα αποφασιστικοί και έτοιμοι να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα, δεν μπαίνουν καν σε αυτή την διαδικασία, αφήνοντας την ορατή - μίζερη κατ εκείνους - καθημερινότητα να εξακολουθεί να τους συντρίβει, συνδυασμένη σε, με την αόρατη, να τους ισοπεδώνει.

Προσωπικά θα περίμενα από μια κομεντί και μάλιστα Ιταλιάνικλη, να προσεγγίσει το ζήτημα με περισσότερη χιουμοριστική και κεφάτη διάθεση, από το να εξαναγκάσει και τον θεατή του να γίνει μέρος ενός ζητήματος που προφανώς δεν επιθυμεί. Όπως δηλαδή ο Μοντέστο και η Βίβι δεν περνούν καλά τα βράδια τους στην γαμήλια οικία τους, έτσι και όσοι παρακολουθούν την απελπισία τους, δεν νοιώθουν και τόσο ευχάριστα, για να μην πως σχεδόν δεινοπαθούν. Λανθασμένη δηλαδή η προσέγγιση ενός μιλημένου μυριάδες φορές φιλμικού θέματος, που εδώ έχει επιλεγεί για να βγάλει πλάκα, μα αντίθετα προς το δραματάκι τείνει, ενόσω όλα όσα συμβαίνουν δεν βγάζουν και κανένα φοβερό αστείο.

Δεν είναι τυχαίο που η μοναδική στιγμή που ο θεατής ανασαίνει στο Terapia di Coppia per Amanti (με τον πανηλίθιο εγχώριο υπότιτλο, Γιατρέ μου, Κερατωθήκαμε), είναι η καταληκτική, μετά την πτώση των πρώτων τίτλων φινάλε, όπου η δράση πηγαίνει δυο χρόνια πίσω από το ζορισμένο σήμερα. Οπουδήποτε αλλού στην ατμόσφαιρα, έτσι όπως τα καταφέρνει ο αδύναμος ρετζίστας Alessio Maria Federici, πλανάται ένα διαρκές άγχος, μην τύχει και αποκαλυφθεί το παραμικρό, μην τύχει και τα βλαστάρια του καθενός στελέχους του ντουέτου, πάθουν καμιά ζημιά από την εκτός οικογενειακού οίκου δράση τους, μην τύχει και προστεθεί κανένα καινούργιο βάσανο ανάμεσα τους, οπότε και τα τσανάκια χωρίσουν, μια για πάντα. Ταλαιπωρία ε? Δεν κάθεστε στα αβγά σας λέω εγώ, που θέτε και γεροντοέρωτες?

Τις πιο καλές στιγμές του "χώρια", τις έχει ο μορφονιός μας, Pietro Sarmonti, όχι γιατί στο δικό του σπίτι συμβαίνει κάτι διαφορετικό από το καταπιεστικό, αλλά να, ξεδίνοντας στα κλαμπάκια που γρατζουνά την κιθάρα του, μας δίνει την δυνατότητα κάποιων όμορφων μουσικών κλιπς (μέτρησα πέντε τουλάχιστον) που δίνουν έναν πιο μελωδικό τόνο στην βραχνιασμένη αφήγηση. Από την μεριά της η μεγαλοκοπέλα Ambra Angiolini, καθώς φαίνεται υποδύεται κατάτι τον πραγματικό της εαυτό, καθώς σύμφωνα με τα τρίβια προέρχεται από ένα επίπονο διαζύγιο με τον ποπ τραγουδιστή Francesco Renga, έχοντας επιλέξει το στοργικό χάδι του πολυδιαφημισμένου αλενατόρε της Γιούβε Massimiliano Alegri. Άντε να φανταστώ, τώρα, τον αυστηρό κόουτς της Βέκια Σινιόρα να της τραγουδά και να της χορεύει το φάνκι ντίσκο Get Down On It, των μοναδικών Kool And The Gang...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.II: A STAR IS BORN IS THE FRONT RUNNER!

Είναι Σαββατόβραδο κι έχω ήδη κρεπάρει γιατί 3 μέρες = 17 ταινίες. Το σώμα αντιδρά κομμάτι παραντουρισμένα και το πνεύμα διασαλευμένο πασχίζει να ταξινομήσει μυριάδες εικόνες και λογάκια.Χρόνος περίπου ανύπαρκτος, χρωστάω μιαν επίσκεψη στα foodtracks όξω από το Lightbox καθότι τα ρολάκια αστακοουρών ...ούτε έγκυος νάμουνα. Ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση και εφορμώ με επτά (7) τεμάχια σερβιρισμένα Παρασκευή προτού μου μπαγιατέψουν στο ράφι του νου. Ευχαριστώ τους TIFFέδες για την άρτια οργάνωση, το εισιτηριάκι επιστροφής στη θέση σου που παίρνεις όταν πας προς νερού σου, τις ουρές κυρίως εντός του Scotiabank Theater για να μη ξεροσταλιάζουμε στο πεζοδρόμιο και την καινοτομία να πουλάνε (τα παιδιά του Cineplex δηλαδή) κρασί, μπύρες και νερά μέσα στην αίθουσα ως και λίγο πριν τους τίτλους έναρξης. Ως τα σήμερα μόνο στο Destroyer έμεινα απόξω που σημαίνει ότι με μια αναμονή 15’ κατά μέσο όρο είσαι σιγουράκι εντός. Εκτός αν έχεις priority pass (που το μοστράρουν όσοι εκπροσωπούν τα βαριά μηντιακά χαρτιά του χώρου, γκούχου γκουχ) οπότε μπαίνεις χαλαρουίτα.

Βαλακίες...

του zerVo (@moviesltd)

Το κρίμα βαραίνει ολοκληρωτικά εκείνον που έστησε μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση διαβολικού horror, πάνω στα πραγματικά ανατριχιαστικά περιστατικά που αντιμετώπισε το μέντιουμ αντρόγυνο των Γουόρεν και που ήταν τόσο καλογραμμένη ώστε να προκαλέσει μια θετικότατη έκπληξη, τόσο κινηματογραφικό όσο και εμπορικά τον καιρό που κυκλοφόρησε. Ατυχώς για τον Μίδα James Wan, εμπνευστή, σχεδιαστή και βασικό εκτελεστή του σχεδίου Το Κάλεσμα (The Conjuring), που εδώ δεν ντρέπεται να βλέπει το όνομα του στην λίστα των παραγωγών, η ευθύνη έχει πέσει ολοσχερώς στην ράχη του, αφού προφανώς ασχολούμενος σε αποκλειστικότητα με το πανάκριβο πρότζεκτ του Aquaman, δεν βρίσκει ούτε τον ελάχιστο χρόνο για να ρίξει μια ματιά στα χαμηλού μπάτζετ σχέδια της μπράντας του, Kαι όταν το κεφάλι, όπως λένε, κοιτάζει αλλού, τότε οι καλικάντζαροι χορεύουν, για να σερβίρουν μια απίθανη σαχλαμάρα σαν την Καλόγρια.

Ρουμανία 1952. Σε ένα απομονωμένο μοναστήρι στις ράχες των Καρπαθίων, μια νεαρή μοναχή, αντιμετωπίζοντας πρόσωπο με πρόσωπο ένα απροσδιόριστης προέλευσης διαβολικό ον, θα προτιμήσει να απαγχονιστεί, παρά να πέσει στα κολασμένα νύχια του. Το άψυχο κορμί της ταγμένης στον Χριστό γυναίκας, θα εντοπίσει το ερχόμενο πρωινό ένας περαστικός Γαλλο-Καναδός βοσκός, ο Φρέντσι, που παρότι γνωρίζει καλά την ύπαρξη της Καθολικής μονής και των ντυμένων τον μαύρο χιτώνα ενοίκων της, ουδέποτε έχει έρθει σε επαφή μαζί τους.

Το μαντάτο του θανατικού θα πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία στην Αγία Έδρα, ωθώντας το ιερατείο στην απόφαση να στείλει άμεσα άνθρωπο εμπιστοσύνης στην προβληματική περιοχή, προκειμένου να αποσαφηνίσει τα αίτια που οδήγησαν την νεαρή καλόγρια στο απονενοημένο διάβημα. Ο Πατέρας Μπερκ, ιερέας με δυναμικό παρελθόν και σημαντικές επιτυχίες σε δύσκολες περιπτώσεις εξορκισμών, θα πάρει την εντολή να ταξιδέψει από το Βατικανό ίσαμε την Τρανσυλβανία, συνοδευόμενος από την δόκιμη Αδελφή Ιρέν, που γνωρίζει καλά την τοπική γλώσσα και τις συνήθειες των ντόπιων. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο βαριά κτυπημένο από τους βομβαρδισμούς του Μεγάλου Πολέμου, μεσαιωνικό μοναστήρι, οι δυο τους, μαζί με τον προβληματισμένο τσοπάνη, θα αντιληφθούν πως μια διαβολική δύναμη το έχει κυριεύσει. Και θα κληθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να την κοντράρουν, ώστε να μην σπείρει τον θάνατο και στις εναπομείνασες καλόγριες που ζουν στην μονή.

Η βασική ιδέα, του κτισίματος ενός σπιν οφ, πάνω στην αποκρουστική φιγούρα της σατανικής καλόγριας, που έκανε την εμφάνιση της στο σίκουελ της σειράς Κάλεσμα 2 (The Conjuring 2: The Enfield Poltergeist) και προφανώς είχε κάνει γκελ στο διψασμένο για τρομάρες κοινό, δεν είναι καθόλου άσχημη. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φοβιστική ύπαρξη που έχει ξεπηδήσει μέσα μέσα από την Conjuring Saga, μιας και τα πρωτεία έχει αποσπάσει η κούκλα του Βεελζεβούλη Άνναμπελ (Annabelle) που οι δικές της ατομικές περιπέτειες ήδη μετρούν συν ένα (κακό) σίκουελ. Και για να δείξουμε πως δεν είμαστε αρνητικά προδιατεθειμένοι, πρέπει να παραδεχθούμε πως και η επιλογή του απόμακρου μισογκρεμισμένου κτιρίου ως φόντου βγαλμένου από την κόλαση, μια χαρά δουλεύει ως περιτύλιγμα της πλοκής. Η σύσταση της και ο τρόπος που αυτή σχηματίζεται στο εκράν, σκιτσαρισμένη στο πόδι και χωρίς καν την υποτυπώδη έρευνα, είναι που προκαλούν την ολοκληρωτική καταστροφή!

Μα ούτε ένας δεν σκέφτηκε να απορρίψει ως εστία της ιστορίας, μια χώρα, που στις αρχές της δεκαετίας του 50 βρισκόταν σε φάση ανοικοδόμησης με την αρωγή της Σοβιετικής Ένωσης, που με την σειρά της είχε κλείσει την είσοδο σε καθετί Δυτικόφερτο? Όπως εκ Δυσμάς δηλαδή προέρχεται ο σωματώδης μορφονιός που εγκατέλειψε τον Καναδά για να ξενιτευτεί στα Βαλκάνια, έχοντας όνειρο του από μικρός στο Μόντρεαλ, να βόσκει πρόβατα σιμά στο Βουκουρέστι! Και που βεβαίως σαν βέρος γαλλομαθής, μιλάει άψογα την αγγλική σαν μητρική του γλώσσα, όπως άλλωστε σύσσωμοι οι χαρακτήρες της ίντριγκας, ασχέτως αν ο βασικός λόγος που η νεαρά μοναχή υπάρχει στο κάδρο ως μεταφράστρια,  με το πρόσχημα της γνώσης των Ρουμανικών!! Κι ο οποίος Εξορκιστής με την σειρά του, με το αγγλοσαξωνικό επίθετο Μπερκ, έχει αναίτια έναν τόνο Λατίνο στην χροιά του, λες και αυτό θα είχε ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη. Να μου πεις ένας Μεξικάνος ηθοποιός, σαν τον (Academy Award nomine παρακαλώ) Demian Bichir εμφανίστηκε διαθέσιμος για να πάρει τον ρόλο, οπότε μια χαρά του κοτσάραν την ιδιόμορφη λαλιά...

Με όλα αυτά τα ανεκδοτικά στην απίθανη σύσταση του καστ και τον κάκιστο σχεδιασμό του σεναρίου, είναι δεδομένο πως τα πάντα χάνουν την σημασία τους στο εξής και τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, όσο σταδιακά πλησιάζουμε στην τελική κόντρα με το θηρίο. Που μέχρι να εμφανιστεί και να λάβει χώρα η (τρομάρα της) ανατροπή, τα χέρια δεν σταματούν να κρατούν με απόγνωση το κεφάλι, μην τυχόν και πέσουν και οι τελευταίες τρίχες από την συνεχιζόμενη κλισέ σαχλαμάρα. Τα απρόσεκτα ειδικά εφέ, δε, στον σχηματισμό της μορφή του κτήνους Βάλακ και της κακομούτσουνης Καλόγριας - τώρα μόλις μου ήρθε στο μυαλό και το "ευρηματικό" ντόπιο προμόσιον της διανομής, με το ρασοντυμένο πανάχημο κουκλάκι να βολτάρει στο Σύνταγμα και το Μοναστηράκι, εντάξει κάποιος μας κάνει μεγάλη πλάκα - δεν γίνεται να χειροτερέψουν την έτσι κι αλλιώς τραγικά αρνητική εντύπωση που άφησε το παρακλάδι του Καλέσματος. Που αντί για φόβους και τινάγματα, μάλλον σπαρταριστά γέλια εκνευρισμού μοιράζει στους θεατές του. Αν πάντως το έκανε επίτηδες για τρολ ο δημιουργός του Corin Hardy (ούτε γι αυτό τον έχω ικανό) μάλλον θα έπρεπε να βαφτίσει το πόνημα του The None, μαρκίζα που σίγουρα θα του ταίριαζε καλύτερα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Tanweer!

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.I: ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ!

Εδώ στον Κάναδα έχουμε ένα ρητό: “Gas in the tank and money in the bank”. Το λες και αμέρικαν (συ)ντρήμ του πολυφυλετικού μας προλεταριάτου αλλά τεσπά. Μούρθε γιατί κίνησα πουρνό - πουρνό να γεμίσω (πάντα σέλφ σέρβις) βενζίνα, να πιάσω έναν double - double από το Tim Horton’s και να ροβολίσω κατά downtown μεριά, μια πενηντάρα χιλιόμετρα απόστα για το Bell Lightbox στη 350 King Street West, έδρα - παλατάκι του TIFF. Στο δρόμο, η ψιχάλα γλεντούσε το παρμπρίζ παρά τους 35C με την υγρασία (σταθερά στο 80+%) καθώς η ώρα σήμανε 7η πρωινή και η βελόνα έπεσε στο 99.1FM του CBC Radio One. Τσουουούπ, βγαίνει ο Cameron Bailey και η καυτή ερώτηση είναι τι γυρεύει ο Steve Bannon, ηγετική φυσιογνωμία του αμερικανικού alt. right και πνευματικός πατέρας (“chief strategist”) του Donald Trump στο Φεστιβάλ. O πάντα διπλωμάτης καλλιτεχνικός διευθυντής του TIFF αφού ξεκαθάρισε πως ο Bannon ουδέποτε προσεκλήθη επίσημα, μας θύμισε ότι τυγχάνει να είναι το κεντρικό πρόσωπο στο νέο ντόκου του μέγα Errol Morris την Κυριακή 9 Σεπτέμβρη (American Dharma). Πλάκα έχουμε. Να θυμίσω πως έχει προγραμματιστεί πορεία το Σάββατο για την ισότητα και αλληλεγγύη στις γυναίκες που εργάζονται στον κινηματογράφο με τη στήριξη των κινημάτων #MeToo και #Time’sUp.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η αγάπη χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Jhonny Hendrix Hinestroza, όπως είναι το πλήρες του όνομα. Ο Hendrix ανήκει στη νέα γενιά παραγωγών – σκηνοθετών της Κολομβίας. Με 14 χρόνια εμπειρίας στην παραγωγή τόλμησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Choco», που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου το 2012. Ακολούθησε η ταινία τρόμου (!!!) «Saudó, laberinto de almas» (2016), η οποία δεν βγήκε ποτέ έξω από τα σύνορα της Κολομβίας. Η νέα του ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία μίας γυναίκας με το ίδιο όνομα, γύρω στα 90, που συνάντησε τυχαία στην Αβάνα το 2013 και του μίλησε για τη ζωή της. Πίσω από την ανάγκη για επιβίωση, ο σκηνοθέτης διέκρινε μία αυθεντική ιστορία αγάπης και αυτό τον έκανε να θέλει να την κάνει ταινία.

Η ταινία Candelaria: Ένα τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Giornate degli Autori» (ή Venice Days στην αγγλική απόδοση), κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας του τμήματος.

Η υπόθεση: Αβάνα, Κούβα, αρχές δεκαετίας του ’90. Η οικονομία καταρρέει μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, ο Κάστρο χαρακτηρίζει την κατάσταση «Ειδική Περίοδο» σε καιρό ειρήνης και κάνει άνοιγμα προς τον τουρισμό, ενισχύοντας τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ροή ξένου συναλλάγματος. Η Καντελάρια βάφεται σαν έφηβη. Τι κι αν έχει περάσει ήδη τα 70; Βάζει κοκκινάδι στα μάγουλα και από το ίδιο στα χείλη. Θα βγει να τραγουδήσει στο διψασμένο για κέφι, ζωή και έρωτα κοινό της Αβάνας. Καταχειροκροτείται κάθε βράδυ και γυρίζει στο μικρό της διαμέρισμα να κοιμηθεί πλάι στον Βίκτορ Ουγκό. Ναι, έτσι λένε τον σύζυγό της.

Το πρωί θα πάνε κι οι δύο για δουλειά. Εκείνος στο εργοστάσιο κι εκείνη στο ξενοδοχείο. Μια μέρα, ανάμεσα στα άπλυτα σεντόνια που μαζεύει θα βρει μία κάμερα. Θα την πάρει στο σπίτι. Ο Βίκτορ Ουγκό μέσα από τον φακό της θα ανακαλύψει τη σταρ που χειροκροτεί το κοινό της Αβάνας κάθε βράδυ. Τον έρωτα που είχε ξεχάσει ότι έχει σπίτι του. Το τραγούδι της Αβάνας που τον κάνει να χορεύει στα βήματα της αγάπης σαν αλαφροΐσκιωτος έφηβος. Χωρίς σκοτούρες κι ανάγκη για χρήματα και επιβίωση. Ακόμη κι αν δεν είναι η απόλυτη διαφυγή, αυτή η κάμερα γίνεται η αφορμή για έναν ακόμη παθιασμένο χορό. Ως το τέλος του τραγουδιού.

Η άποψή μας: Οι ταινίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους της τρίτης ηλικίας σπανίζουν. Οι ταινίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, οι οποίες μας τους δείχνουν να κάνουν σεξ, να είναι ερωτευμένοι, να είναι άνθρωποι κι όχι στερεότυπα, απλά δεν υπάρχουν! Καμιά φορά, λοιπόν, προκύπτουν ταινίες όπως τούτη εδώ. Που είναι τρυφερή μέχρι εκεί που δεν πάει. Και που απαντάει καταφατικά στο προφανέστατο (και επιφανειακό) ερώτημα: «καλά, υπάρχει περίπτωση να πάω να δω ταινία με ερωτευμένους γέρους;». Ναι κυρίες και κύριοι. Θα πάτε να δείτε ερωτευμένους γέρους. Ιδίως όταν τα πορτρέτα τους σκιαγραφούνται με τόσο όμορφο τρόπο όπως σε τούτη την ταινία. Τούτο το φιλμ μου θύμισε άλλες δύο ταινίες. Το «Wolke 9» (2008) του Andreas Dresen από τη μια και το λατρεμένο «Torremolinos 73» (2003) του Pablo Berger. Το πρώτο για την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζει το σεξ ανάμεσα σε ανθρώπους, που με ευκολία τους χαρακτηρίζουμε απόμαχους της ζωής, και το δεύτερο για τον τρόπο που μια (κινηματογραφική) κάμερα μπορεί να αναζωογονήσει την ερωτική σχέση ενός ζευγαριού, που για τον άλφα ή βήτα λόγο βρίσκεται σε τέλμα.

Ο σκηνοθέτης ποντάρει πολύ στο ρεαλισμό. Θέλει η ταινία του να αποτελέσει μια πραγματική φέτα ζωής. Κάποιες φορές, το παρακάνει. Είναι λίγο… αρτσούμπαλος (συγνώμη για το αδόκιμον του πράγματος). Γιατί όταν ο ρεαλισμός σου προκύπτει κατάτι… μαγικός, χωρίς (μάλλον) αυτό να είναι στις προθέσεις σου, κάτι έχεις κάνει λάθος. Ο σκηνοθέτης αποτυπώνει λοιπόν λίγο… ελαφρά τη καρδία την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κι αυτό επειδή δεν τον ενδιαφέρει να γυρίσει ένα δράμα. Κωμωδία θέλει να κάνει ή εν πάση περιπτώσει κάτι χαλαρό. Δεν είναι καταγγελτικός.

Ίσως να φταίει και η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της Κούβας, που τον επηρέασε προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Θέλω να πω, ας μην υπάρχει φαγητό, ας κόβεται το ρεύμα τρεις και λίγο, ας μην μπορείς να αντιδράσεις στη Γερμανία πχ και σου έλεγα εγώ! Μαζικές αυτοκτονίες! Ενώ στην Κούβα… Έτσι όπως μας δείχνει την κατάσταση ο σκηνοθέτης, οι Κουβανοί είχαν απλά συνηθίσει την κατάσταση και δεν μεμψιμοιρούσαν. Προσπαθούσαν να επιβιώσουν με αισιοδοξία και εντιμότητα. Με τραγούδι, με χορό, με έρωτα. Με τους λιγότερους αναλφάβητους στον κόσμο. Με την καλύτερη αναλογία γιατρών στο γενικό πληθυσμό στον κόσμο…

Όπως και να έχει, η ταινία κερδίζει όταν μας παρουσιάζει τους δύο πρωταγωνιστές μας μαζί ή τον καθένα ξεχωριστά, στην καθημερινή του ρουτίνα. Ιδίως όταν επικεντρώνεται στην Καντελάρια, το αποτέλεσμα είναι γλυκύτατο. Να φτιάχνει αυτοσχέδιο ρουζ από ξύλο κανέλας αν κατάλαβα καλά – και κραγιόν παρακαλώ. Να μένει γυμνή και αγέρωχη, χωρίς κανένα ίχνος ψεύτικης ντροπής. Να τραγουδά και να αποθεώνεται. Να ανησυχεί για τα κοτοπουλάκια της: απαγορεύεται να τα έχει στο σπίτι της – και ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταλήξουν να γίνουν γεύμα, μιας που το φαγητό είναι δυσεύρετο. Θα προλάβουν να μεγαλώσουν τα κοτοπουλάκια; Εσείς τι λέτε;

Μπρος στην εκκλησιά...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν παίζει να έχεις επισκεφθεί την οποιαδήποτε γαμήλια τελετή και να μην τους έχεις καταλάβει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι εκείνοι, που οι μελλόνυμφοι τους παρέδωσαν προσκλητήριο με βαριά καρδιά και αυτοί από την μεριά τους, αποδέχονται το χαρμόσυνο μπιλιέτο, απλά και μόνο από υποχρέωση. Κατ αποκλειστικότητα είναι τοποθετημένοι από το πρωτόκολλο στις ροτόντες της γαλαρίας, αφού άλλωστε δεν θα χρειαστεί να σηκωθούν και ποτέ για να πλησιάσουν τον χαμό που λαμβάνει χώρα στην πίστα. Ελάχιστοι τους γνωρίζουν και ακόμη πιο λίγοι θα σκεφτούν να τους χαιρετήσουν. Περιθωριοποιημένοι από τον πανηγυρτζίδικο μικρόκοσμο, περνούν παντελώς απαρατήρητοι κι αν ποτέ το βλέμμα σου πέσει πάνω τους, το πιο πιθανό θα είναι να κοιτάζουν με τρόμο - για χιλιοστή φορά - το ρολόι τους, περιμένοντας με αγωνία να σημάνει ο κούκος την ώρα για να το σκάσουν. Και μέσα από τα δόντια τους, αραιώνοντας, να πετάξουν ένα μισιακό "να ζήσετε, να ζήσετε"...

Άγνωστοι μέχρι προ ολίγων λεπτών, είναι η Λίντσι και ο Φράνκ, η μοίρα τους όμως θα τους φέρει κοντά, στην ίδια γραμμή επιβίβασης του αεροδρομίου. Κουβέντα με την κουβέντα, αμφότεροι θα καταλάβουν πως ο ταξιδιωτικός προορισμός τους είναι κοινός, μιας και των δύο το τέρμα της διαδρομής θα είναι το Σαν Λουίς της Καλιφόρνια, προκειμένου να παραστούν σε έναν γάμο, που ο γαμπρός ορίζει το κοινό τους στοιχείο: Αφού από την μια είναι ο ασυμπάθιστος ετεροθαλής αδελφός εκείνου, από την άλλη είναι ο πρώην αρραβωνιαστικός εκείνης, που την έχει άπονα εγκαταλείψει εδώ και μια εξαετία.

Όχι και προς τόσο μεγάλη τους έκπληξη, οι δύο ξένοι, θα αντιληφθούν στην πορεία πως τα πάντα είναι έτσι τέλεια οργανωμένα, ώστε σε όλη την διάρκεια του τριημέρου να βρίσκονται πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλο, στο ξενοδοχείο, στα προεόρτια, στο γλέντι. Με προφανή αφορμή για να γνωριστούν καλύτερα, ως κοντινοί σε ηλικία και το βασικότερο εργένηδες, μα με μια πιο προσεκτική ματιά, για να παραμείνουν αφανείς και μακρινοί από τους λοιπούς καλεσμένους που το καταδιασκεδάζουν στο κτήμα καταμεσίς του αμπελώνα. Σε αντίθεση με τους δυο τους, που μάλλον πρέπει να θεωρούνται ίσαμε ανεπιθύμητοι.

Πως ξοδεύονται λοιπόν 72 ολόκληρες ώρες στην υποχρεωτική...ξενιτιά, όταν δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον ούτε για την παντρειά, ούτε για τους συμμετέχοντες σε αυτήν? Πολύ απλά ο αποξενωμένος αδελφός και η εγκαταλειμμένη αρραβωνιάρα, θα πρέπει να ανοίξουν έστω έναν διάλογο μεταξύ τους μπας και τσουλήσει η ρημάδα η ώρα. Έλα που όμως, τόσο το γεροντοπαλίκαρο, όσο και η μεγαλοκοπέλα, για να μην έχουν βρει ακόμη στα πενήντα τους το κατάλληλο ταίρι, είναι απόλυτα βέβαιο πως ο χαρακτήρας τους δεν είναι και ο πιο ελκυστικός. Συνεπώς θα είναι τρομακτικά δύσκολο για τα ομώνυμα να νοιώσουν την παραμικρή έλξη, ειδικά από την στιγμή που σε κάθε ατάκα τους, κρύβουν και μια σπόντα για τον απέναντι.

Παράξενη περίπτωση ρομαντικής κομεντί αυτή που σερβίρει ο Victor Levin, στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μετά το πανομοιότυπου ύφους 5 To 7. Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την κάμερα του σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που θυμίζει έντονα την ηλιόλουστη Τοσκάνη - "σε τέτοια μέρη οργανώνουν τους γάμους τους οι φαντασμένοι" - παλεύει να φέρει κοντά δυο προσωπικότητες ιδιαίτερα έντονες με συμπεριφορές μέχρι και ακραίες, που δεν δείχνουν να γνωρίζουν ούτε από τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε από κανόνες ανθρώπινης συνεννόησης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ακατάπαυστο κουβεντολόι διάρκειας ενενήντα λεπτών, να μοιάζει με κορυφαίο ματς του πινγκ πονγκ, όπου τα καρφιά εκατέρωθεν διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο.

Η γνώμη μου είναι πως η απόπειρα του ντιρέκτορα ξεκίνησε από την φιλοδοξία του να φτιάξει κάτι σαν επεισόδιο των Befores του Linklater, σε μια πιο χιουμοριστική να πούμε φόρμα, με αφορμή ένα γεγονός αν μη τι άλλο χαρμόσυνο. Για όλους τους άλλους όμως και όχι για τους μονόχνοτους - δεν τίθεται το παραμικρό θέμα συμπάθειας του θεατή προς το πρόσωπο τους, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει - πιθανολογούμενους εραστές, που νιώθουν, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ο καθείς, αλυσοδεμένοι σε ένα κάτεργο μισητό και γι αυτό το λόγο ξεσπούν σε κυνικές λεκτικές επιθέσεις, επί παντός επιστητού. Ούτε κατά διάνοια Βιέννη, Παρίσι ή Καρδαμύλη αποδεικνύεται τελικά η παρούσα έμπνευση, αφού μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, βάζω στοίχημα πως η πλατεία πολύ θα ήθελε να βρίσκεται στην θέση των τριγύρω αγνώστων, που έχουν γραμμένο το ντουέτο στα παλιά τους τα παπούτσια...

Κολλητάρια εδώ και αιώνες, με δυο κοινές στιγμές στο εκράν στον Dracula του F.F.C. και το ιδιόμορφο A Scanner Darkly του Linklater, έτσι για να εντοπίζουμε και την ρίζα του περιπατητικού κακού, ο Keanu και η Winona παίζουν τους ρόλους τους νεράκι, σαν να κατάπιαν λεξικό πριν αρχίσουν τον ευρηματικό σε πολλές στιγμές, διαλεκτικό τους πόλεμο. Πιο μηδενιστικός, αλλά και πιο χωστός συγκριτικά, ο Reeves, ανέκφραστος και αγέλαστος, πιάνει μάλλον καλύτερα τον σφυγμό του μεσήλικα που ξέρει πως με αυτό το φέρσιμο δεν θα βρει ποτέ του ταίρι, σε σύγκριση με την κάπως πιο υποχωρητική περσόνα της Ryder, που αν και μικρότερη του ηλικιακά, μοιάζει να του ρίχνει και μια πενταετία. Παρόλες τις αξιοπρεπείς προσπάθειες τους πάντως, εμείς ίσως και να κοιτάξαμε περισσότερες φορές το ρολόι, από όσες εκείνοι μέχρι να σημάνει το πέρας της παντρειάς. Αν ήταν μικρού μήκους, δηλαδή, το ταινιάκι, μάλλον θα μασιόταν καλύτερα, από ότι τώρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Θεραπευτική Αγωγή! Μία παθιασμένη, παράνομη σχέση, καθώς και οι ποικίλες συνέπειες της, αποτελεί το επίκεντρο αυτής της γεμάτης ερωτική χημεία, σύγχρονης κωμωδίας από την Ιταλία. Γυρισμένη στην πανέμορφη Ρώμη, η ταινία Γιατρέ μου, Κερατωθήκαμε βασίζεται σε ιταλικό best-seller, του οποίου οι χαρακτήρες ενσαρκώνονται από δύο υπέροχα γοητευτικούς πρωταγωνιστές. Η ταινία είναι μια βουτιά στα συναισθήματα που γεννάει ένας φόβος που σχεδόν όλοι δοκιμάσαμε τουλάχιστον μία φορά: να αφεθούμε στον έρωτα και στην παρόρμηση να αλλάξουμε τη ζωή μας. Τι γίνεται όταν δεν είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που πηγαίνει σε σύμβουλο γάμου, αλλά δύο άπιστοι σύντροφοι; Παράτολμοι και ερωτευμένοι, η Βιβιάνα και ο Μοντέστο έχουν παρασυρθεί από ένα αμοιβαίο ανεξέλεγκτο πάθος. Η κρυφή τους σχέση καταλήγει σε έναν απροετοίμαστο ψυχαναλυτή, που παρά τις επιφυλάξεις του και τα δικά του ερωτικά προβλήματα, θα βοηθήσει τους δύο εραστές να καταλάβουν τα συναισθήματα τους και να εκπληρώσουν την επιθυμία για αληθινή αγάπη.

Το φιλμ βασίζεται σε μυθιστόρημα του Diego De Silva, που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη, Alessio Maria Federici. Πρωταγωνιστούν οι Ambra Angiolini, Pietro Sermonti και Sergio Rubini.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ετοιμάστε βαλίτσες! Το καλοκαίρι του 2015 ο υποψήφιος για τέσσερα βραβεία Emmy σεναριογράφος και σκηνοθέτης Victor Levin παρευρέθηκε σε τόσους πολλούς γάμους εκτός πόλης που του καρφώθηκε η ιδέα να κάνει μια ταινία με αυτό το θέμα. Κι έτσι προέκυψε το Πρόσκληση Σε Γάμο (Destination Wedding). Ο Φρανκ και η Λίντσεϊ γνωρίζονται καθοδόν για έναν γάμο στην εξοχή και αντιπαθούν αμέσως ο ένας τον άλλον. Έχουν όμως μερικά κοινά: είναι κυνικοί, μισούν και οι δύο τον γάμο και, κυρίως, τον γαμπρό που εκτός από απεχθής ετεροθαλής αδερφός του Φρανκ, είναι και πρώην αρραβωνιαστικός της Λίντσεϊ. Τα πράγματα γι’ αυτούς θα χειροτερέψουν όταν συνειδητοποιήσουν πως ο γαμπρός και η νύφη τούς έχουν «ζευγαρώσει» για το ρομαντικό Σαββατοκύριακο, βάζοντάς τους μαζί σε κάθε πιθανή δραστηριότητα που προορίζεται για δύο! Αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για 72 ώρες, ο Φρανκ και η Λίντσεϊ θα έρθουν κοντά, σε μια αναπάντεχη «συμμαχία» κατά του έρωτα, και σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ακολουθήσουν τον δρόμο της λογικής ή της καρδιάς.

Η Winona Ryder και ο Keanu Reeves ετοιμάζουν τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για μια τελετή όπου μισούν τις νύφες, τους γαμπρούς, τις δεξιώσεις και κυρίως… ο ένας τον άλλον...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Η Αγάπη χορεύει στον ρυθμό της καρδιάς! Μία ταινία – ύμνος στην αγάπη που βρίσκει τρόπο να ζει και να ξαναζεί σε κάθε εποχή και σε κάθε ηλικία. Αβάνα, Κούβα, αρχές δεκαετίας του ’90. Η οικονομία καταρρέει μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, ο Κάστρο χαρακτηρίζει την κατάσταση «Ειδική Περίοδο» σε καιρό ειρήνης και κάνει άνοιγμα προς τον τουρισμό, ενισχύοντας τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ροή ξένου συναλλάγματος. Η Καντελάρια βάφεται σαν έφηβη. Τι κι αν έχει περάσει ήδη τα 70; Βάζει κοκκινάδι στα μάγουλα και από το ίδιο στα χείλη. Θα βγει να τραγουδήσει στο διψασμένο για κέφι, ζωή και έρωτα κοινό της Αβάνας. Καταχειροκροτείται κάθε βράδυ και γυρίζει στο μικρό της διαμέρισμα να κοιμηθεί πλάι στον Βίκτορ Ουγκό. Ναι, έτσι λένε τον σύζυγό της. Το πρωί θα πάνε κι οι δύο για δουλειά. Εκείνος στο εργοστάσιο κι εκείνη στο ξενοδοχείο. Μια μέρα, ανάμεσα στα άπλυτα σεντόνια που μαζεύει θα βρει μία κάμερα. Θα την πάρει στο σπίτι. Ο Βίκτορ Ουγκό μέσα από τον φακό της θα ανακαλύψει τη σταρ που χειροκροτεί το κοινό της Αβάνας κάθε βράδυ. Τον έρωτα που είχε ξεχάσει ότι έχει σπίτι του. Το τραγούδι της Αβάνας που τον κάνει να χορεύει στα βήματα της αγάπης σαν αλαφροΐσκιωτος έφηβος. Χωρίς σκοτούρες κι ανάγκη για χρήματα και επιβίωση. Ακόμη κι αν δεν είναι η απόλυτη διαφυγή, αυτή η κάμερα γίνεται η αφορμή για έναν ακόμη παθιασμένο χορό. Ως το τέλος του τραγουδιού.

Ο Τζόνι Χέντριξ, ανήκει στη νέα γενιά παραγωγών – σκηνοθετών της Κολομβίας. Με 14 χρόνια εμπειρίας στην παραγωγή τόλμησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Choco», που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου το 2012. Η νέα του ταινία Candelaria, Ένα Τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria) είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία μίας γυναίκας με το ίδιο όνομα, γύρω στα 90, που συνάντησε τυχαία στην Αβάνα το 2013 και του είπε την ιστορία της. Πίσω από την ανάγκη για επιβίωση, ο σκηνοθέτης διέκρινε μία αυθεντική ιστορία αγάπης και αυτό τον έκανε να θέλει να κάνει ταινία την ιστορία της Καντελάρια. Παίζουν οι Alden Knigth, Verónica Lynn.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Danaos Films!

Ο Ιππότης της Ελεεινής Μορφής! Ο Άνθρωπος που Σκότωσε το Δον Κιχώτη είναι η κλασική ιστορία φαντασίας και περιπέτειας εμπνευσμένη από τον ήρωα του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες, το Δον Κιχώτη, που εκδόθηκε για πρώτη φορά σε δύο μέρη το 1605 και το 1615 αντίστοιχα. Την ταινία σκηνοθετεί ο Terry Gilliam, ο οποίος έχει δουλέψει κοντά 30 χρόνια στο πρότζεκτ. Ο Τόμπι, ένας κυνικός σκηνοθέτης διαφημιστικών σποτ, βρίσκεται παγιδευμένος στις εξωφρενικές παραισθήσεις ενός γέρου Ισπανού τσαγκάρη που πιστεύει ότι είναι ο Δον Κιχώτης. Κατά τη διάρκεια των κωμικών περιπετειών τους, ο Τόμπι έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες μιας ταινίας που σκηνοθέτησε στα νιάτα του ιδεαλισμού του. Η ταινία έχει αλλάξει τα όνειρα ενός μικρού χωριού της Ισπανίας για πάντα. Μπορεί άραγε να επανορθώσει και να βρει την ανθρωπιά του; Μπορεί ο Δον Κιχώτης να επιβιώσει της παραφροσύνης του; Σε αυτό το ταξίδι εμφανίζονται δαίμονες υπαρκτοί κι ανύπαρκτοι, μοντέρνοι και μεσαιωνικοί. Κόρες σώζονται, ιππότες μονομαχούν, γίγαντες σφαγιάζονται και οι γυναίκες βγάζουν μούσια. Η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται καταλήγοντας σε φαντασμαγορικό τέλος.

Το καστ απαρτίζεται από τους Adam Driver (StarWars: Η Δύναμη Ξυπνάει, Paterson, Σιωπή), το στενό συνεργάτη του Γκίλιαμ, Jonathan Price (Οι Πειρατές της Καραϊβικής, Οι Αδερφοί Γκριμ, Brazil, Το Αύριο Ποτέ Δεν Πεθαίνει) στο ρόλο του Δον Κιχώτη, το Stellan Skarsgard (Δαμάζοντας τα Κύματα, Mamma Mia!, Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ), την Olga Kurilenko (Quantum of Solace, Oblivion, Μέχρι το Θαύμα), τη Joana Ribeiro (Portugal Nao Estaa Venda, A Uma HoraIncerta), το Jason Watkins (The Lost Honour of Christopher Jefferies, Trollied, W1A), τη Rosie De Palma (Julieta, Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης) και το Jordi Molsa (Criminal, Στην Καρδιά της Θάλασσας, Blow).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Seven Films!