Movies Ltd

Βαλακίες...

του zerVo (@moviesltd)

Το κρίμα βαραίνει ολοκληρωτικά εκείνον που έστησε μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση διαβολικού horror, πάνω στα πραγματικά ανατριχιαστικά περιστατικά που αντιμετώπισε το μέντιουμ αντρόγυνο των Γουόρεν και που ήταν τόσο καλογραμμένη ώστε να προκαλέσει μια θετικότατη έκπληξη, τόσο κινηματογραφικό όσο και εμπορικά τον καιρό που κυκλοφόρησε. Ατυχώς για τον Μίδα James Wan, εμπνευστή, σχεδιαστή και βασικό εκτελεστή του σχεδίου Το Κάλεσμα (The Conjuring), που εδώ δεν ντρέπεται να βλέπει το όνομα του στην λίστα των παραγωγών, η ευθύνη έχει πέσει ολοσχερώς στην ράχη του, αφού προφανώς ασχολούμενος σε αποκλειστικότητα με το πανάκριβο πρότζεκτ του Aquaman, δεν βρίσκει ούτε τον ελάχιστο χρόνο για να ρίξει μια ματιά στα χαμηλού μπάτζετ σχέδια της μπράντας του, Kαι όταν το κεφάλι, όπως λένε, κοιτάζει αλλού, τότε οι καλικάντζαροι χορεύουν, για να σερβίρουν μια απίθανη σαχλαμάρα σαν την Καλόγρια.

Ρουμανία 1952. Σε ένα απομονωμένο μοναστήρι στις ράχες των Καρπαθίων, μια νεαρή μοναχή, αντιμετωπίζοντας πρόσωπο με πρόσωπο ένα απροσδιόριστης προέλευσης διαβολικό ον, θα προτιμήσει να απαγχονιστεί, παρά να πέσει στα κολασμένα νύχια του. Το άψυχο κορμί της ταγμένης στον Χριστό γυναίκας, θα εντοπίσει το ερχόμενο πρωινό ένας περαστικός Γαλλο-Καναδός βοσκός, ο Φρέντσι, που παρότι γνωρίζει καλά την ύπαρξη της Καθολικής μονής και των ντυμένων τον μαύρο χιτώνα ενοίκων της, ουδέποτε έχει έρθει σε επαφή μαζί τους.

Το μαντάτο του θανατικού θα πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία στην Αγία Έδρα, ωθώντας το ιερατείο στην απόφαση να στείλει άμεσα άνθρωπο εμπιστοσύνης στην προβληματική περιοχή, προκειμένου να αποσαφηνίσει τα αίτια που οδήγησαν την νεαρή καλόγρια στο απονενοημένο διάβημα. Ο Πατέρας Μπερκ, ιερέας με δυναμικό παρελθόν και σημαντικές επιτυχίες σε δύσκολες περιπτώσεις εξορκισμών, θα πάρει την εντολή να ταξιδέψει από το Βατικανό ίσαμε την Τρανσυλβανία, συνοδευόμενος από την δόκιμη Αδελφή Ιρέν, που γνωρίζει καλά την τοπική γλώσσα και τις συνήθειες των ντόπιων. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο βαριά κτυπημένο από τους βομβαρδισμούς του Μεγάλου Πολέμου, μεσαιωνικό μοναστήρι, οι δυο τους, μαζί με τον προβληματισμένο τσοπάνη, θα αντιληφθούν πως μια διαβολική δύναμη το έχει κυριεύσει. Και θα κληθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να την κοντράρουν, ώστε να μην σπείρει τον θάνατο και στις εναπομείνασες καλόγριες που ζουν στην μονή.

Η βασική ιδέα, του κτισίματος ενός σπιν οφ, πάνω στην αποκρουστική φιγούρα της σατανικής καλόγριας, που έκανε την εμφάνιση της στο σίκουελ της σειράς Κάλεσμα 2 (The Conjuring 2: The Enfield Poltergeist) και προφανώς είχε κάνει γκελ στο διψασμένο για τρομάρες κοινό, δεν είναι καθόλου άσχημη. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φοβιστική ύπαρξη που έχει ξεπηδήσει μέσα μέσα από την Conjuring Saga, μιας και τα πρωτεία έχει αποσπάσει η κούκλα του Βεελζεβούλη Άνναμπελ (Annabelle) που οι δικές της ατομικές περιπέτειες ήδη μετρούν συν ένα (κακό) σίκουελ. Και για να δείξουμε πως δεν είμαστε αρνητικά προδιατεθειμένοι, πρέπει να παραδεχθούμε πως και η επιλογή του απόμακρου μισογκρεμισμένου κτιρίου ως φόντου βγαλμένου από την κόλαση, μια χαρά δουλεύει ως περιτύλιγμα της πλοκής. Η σύσταση της και ο τρόπος που αυτή σχηματίζεται στο εκράν, σκιτσαρισμένη στο πόδι και χωρίς καν την υποτυπώδη έρευνα, είναι που προκαλούν την ολοκληρωτική καταστροφή!

Μα ούτε ένας δεν σκέφτηκε να απορρίψει ως εστία της ιστορίας, μια χώρα, που στις αρχές της δεκαετίας του 50 βρισκόταν σε φάση ανοικοδόμησης με την αρωγή της Σοβιετικής Ένωσης, που με την σειρά της είχε κλείσει την είσοδο σε καθετί Δυτικόφερτο? Όπως εκ Δυσμάς δηλαδή προέρχεται ο σωματώδης μορφονιός που εγκατέλειψε τον Καναδά για να ξενιτευτεί στα Βαλκάνια, έχοντας όνειρο του από μικρός στο Μόντρεαλ, να βόσκει πρόβατα σιμά στο Βουκουρέστι! Και που βεβαίως σαν βέρος γαλλομαθής, μιλάει άψογα την αγγλική σαν μητρική του γλώσσα, όπως άλλωστε σύσσωμοι οι χαρακτήρες της ίντριγκας, ασχέτως αν ο βασικός λόγος που η νεαρά μοναχή υπάρχει στο κάδρο ως μεταφράστρια,  με το πρόσχημα της γνώσης των Ρουμανικών!! Κι ο οποίος Εξορκιστής με την σειρά του, με το αγγλοσαξωνικό επίθετο Μπερκ, έχει αναίτια έναν τόνο Λατίνο στην χροιά του, λες και αυτό θα είχε ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη. Να μου πεις ένας Μεξικάνος ηθοποιός, σαν τον (Academy Award nomine παρακαλώ) Demian Bichir εμφανίστηκε διαθέσιμος για να πάρει τον ρόλο, οπότε μια χαρά του κοτσάραν την ιδιόμορφη λαλιά...

Με όλα αυτά τα ανεκδοτικά στην απίθανη σύσταση του καστ και τον κάκιστο σχεδιασμό του σεναρίου, είναι δεδομένο πως τα πάντα χάνουν την σημασία τους στο εξής και τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, όσο σταδιακά πλησιάζουμε στην τελική κόντρα με το θηρίο. Που μέχρι να εμφανιστεί και να λάβει χώρα η (τρομάρα της) ανατροπή, τα χέρια δεν σταματούν να κρατούν με απόγνωση το κεφάλι, μην τυχόν και πέσουν και οι τελευταίες τρίχες από την συνεχιζόμενη κλισέ σαχλαμάρα. Τα απρόσεκτα ειδικά εφέ, δε, στον σχηματισμό της μορφή του κτήνους Βάλακ και της κακομούτσουνης Καλόγριας - τώρα μόλις μου ήρθε στο μυαλό και το "ευρηματικό" ντόπιο προμόσιον της διανομής, με το ρασοντυμένο πανάχημο κουκλάκι να βολτάρει στο Σύνταγμα και το Μοναστηράκι, εντάξει κάποιος μας κάνει μεγάλη πλάκα - δεν γίνεται να χειροτερέψουν την έτσι κι αλλιώς τραγικά αρνητική εντύπωση που άφησε το παρακλάδι του Καλέσματος. Που αντί για φόβους και τινάγματα, μάλλον σπαρταριστά γέλια εκνευρισμού μοιράζει στους θεατές του. Αν πάντως το έκανε επίτηδες για τρολ ο δημιουργός του Corin Hardy (ούτε γι αυτό τον έχω ικανό) μάλλον θα έπρεπε να βαφτίσει το πόνημα του The None, μαρκίζα που σίγουρα θα του ταίριαζε καλύτερα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Tanweer!

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.I: ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ!

Εδώ στον Κάναδα έχουμε ένα ρητό: “Gas in the tank and money in the bank”. Το λες και αμέρικαν (συ)ντρήμ του πολυφυλετικού μας προλεταριάτου αλλά τεσπά. Μούρθε γιατί κίνησα πουρνό - πουρνό να γεμίσω (πάντα σέλφ σέρβις) βενζίνα, να πιάσω έναν double - double από το Tim Horton’s και να ροβολίσω κατά downtown μεριά, μια πενηντάρα χιλιόμετρα απόστα για το Bell Lightbox στη 350 King Street West, έδρα - παλατάκι του TIFF. Στο δρόμο, η ψιχάλα γλεντούσε το παρμπρίζ παρά τους 35C με την υγρασία (σταθερά στο 80+%) καθώς η ώρα σήμανε 7η πρωινή και η βελόνα έπεσε στο 99.1FM του CBC Radio One. Τσουουούπ, βγαίνει ο Cameron Bailey και η καυτή ερώτηση είναι τι γυρεύει ο Steve Bannon, ηγετική φυσιογνωμία του αμερικανικού alt. right και πνευματικός πατέρας (“chief strategist”) του Donald Trump στο Φεστιβάλ. O πάντα διπλωμάτης καλλιτεχνικός διευθυντής του TIFF αφού ξεκαθάρισε πως ο Bannon ουδέποτε προσεκλήθη επίσημα, μας θύμισε ότι τυγχάνει να είναι το κεντρικό πρόσωπο στο νέο ντόκου του μέγα Errol Morris την Κυριακή 9 Σεπτέμβρη (American Dharma). Πλάκα έχουμε. Να θυμίσω πως έχει προγραμματιστεί πορεία το Σάββατο για την ισότητα και αλληλεγγύη στις γυναίκες που εργάζονται στον κινηματογράφο με τη στήριξη των κινημάτων #MeToo και #Time’sUp.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η αγάπη χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Jhonny Hendrix Hinestroza, όπως είναι το πλήρες του όνομα. Ο Hendrix ανήκει στη νέα γενιά παραγωγών – σκηνοθετών της Κολομβίας. Με 14 χρόνια εμπειρίας στην παραγωγή τόλμησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Choco», που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου το 2012. Ακολούθησε η ταινία τρόμου (!!!) «Saudó, laberinto de almas» (2016), η οποία δεν βγήκε ποτέ έξω από τα σύνορα της Κολομβίας. Η νέα του ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία μίας γυναίκας με το ίδιο όνομα, γύρω στα 90, που συνάντησε τυχαία στην Αβάνα το 2013 και του μίλησε για τη ζωή της. Πίσω από την ανάγκη για επιβίωση, ο σκηνοθέτης διέκρινε μία αυθεντική ιστορία αγάπης και αυτό τον έκανε να θέλει να την κάνει ταινία.

Η ταινία Candelaria: Ένα τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Giornate degli Autori» (ή Venice Days στην αγγλική απόδοση), κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας του τμήματος.

Η υπόθεση: Αβάνα, Κούβα, αρχές δεκαετίας του ’90. Η οικονομία καταρρέει μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, ο Κάστρο χαρακτηρίζει την κατάσταση «Ειδική Περίοδο» σε καιρό ειρήνης και κάνει άνοιγμα προς τον τουρισμό, ενισχύοντας τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ροή ξένου συναλλάγματος. Η Καντελάρια βάφεται σαν έφηβη. Τι κι αν έχει περάσει ήδη τα 70; Βάζει κοκκινάδι στα μάγουλα και από το ίδιο στα χείλη. Θα βγει να τραγουδήσει στο διψασμένο για κέφι, ζωή και έρωτα κοινό της Αβάνας. Καταχειροκροτείται κάθε βράδυ και γυρίζει στο μικρό της διαμέρισμα να κοιμηθεί πλάι στον Βίκτορ Ουγκό. Ναι, έτσι λένε τον σύζυγό της.

Το πρωί θα πάνε κι οι δύο για δουλειά. Εκείνος στο εργοστάσιο κι εκείνη στο ξενοδοχείο. Μια μέρα, ανάμεσα στα άπλυτα σεντόνια που μαζεύει θα βρει μία κάμερα. Θα την πάρει στο σπίτι. Ο Βίκτορ Ουγκό μέσα από τον φακό της θα ανακαλύψει τη σταρ που χειροκροτεί το κοινό της Αβάνας κάθε βράδυ. Τον έρωτα που είχε ξεχάσει ότι έχει σπίτι του. Το τραγούδι της Αβάνας που τον κάνει να χορεύει στα βήματα της αγάπης σαν αλαφροΐσκιωτος έφηβος. Χωρίς σκοτούρες κι ανάγκη για χρήματα και επιβίωση. Ακόμη κι αν δεν είναι η απόλυτη διαφυγή, αυτή η κάμερα γίνεται η αφορμή για έναν ακόμη παθιασμένο χορό. Ως το τέλος του τραγουδιού.

Η άποψή μας: Οι ταινίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους της τρίτης ηλικίας σπανίζουν. Οι ταινίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, οι οποίες μας τους δείχνουν να κάνουν σεξ, να είναι ερωτευμένοι, να είναι άνθρωποι κι όχι στερεότυπα, απλά δεν υπάρχουν! Καμιά φορά, λοιπόν, προκύπτουν ταινίες όπως τούτη εδώ. Που είναι τρυφερή μέχρι εκεί που δεν πάει. Και που απαντάει καταφατικά στο προφανέστατο (και επιφανειακό) ερώτημα: «καλά, υπάρχει περίπτωση να πάω να δω ταινία με ερωτευμένους γέρους;». Ναι κυρίες και κύριοι. Θα πάτε να δείτε ερωτευμένους γέρους. Ιδίως όταν τα πορτρέτα τους σκιαγραφούνται με τόσο όμορφο τρόπο όπως σε τούτη την ταινία. Τούτο το φιλμ μου θύμισε άλλες δύο ταινίες. Το «Wolke 9» (2008) του Andreas Dresen από τη μια και το λατρεμένο «Torremolinos 73» (2003) του Pablo Berger. Το πρώτο για την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζει το σεξ ανάμεσα σε ανθρώπους, που με ευκολία τους χαρακτηρίζουμε απόμαχους της ζωής, και το δεύτερο για τον τρόπο που μια (κινηματογραφική) κάμερα μπορεί να αναζωογονήσει την ερωτική σχέση ενός ζευγαριού, που για τον άλφα ή βήτα λόγο βρίσκεται σε τέλμα.

Ο σκηνοθέτης ποντάρει πολύ στο ρεαλισμό. Θέλει η ταινία του να αποτελέσει μια πραγματική φέτα ζωής. Κάποιες φορές, το παρακάνει. Είναι λίγο… αρτσούμπαλος (συγνώμη για το αδόκιμον του πράγματος). Γιατί όταν ο ρεαλισμός σου προκύπτει κατάτι… μαγικός, χωρίς (μάλλον) αυτό να είναι στις προθέσεις σου, κάτι έχεις κάνει λάθος. Ο σκηνοθέτης αποτυπώνει λοιπόν λίγο… ελαφρά τη καρδία την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κι αυτό επειδή δεν τον ενδιαφέρει να γυρίσει ένα δράμα. Κωμωδία θέλει να κάνει ή εν πάση περιπτώσει κάτι χαλαρό. Δεν είναι καταγγελτικός.

Ίσως να φταίει και η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της Κούβας, που τον επηρέασε προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Θέλω να πω, ας μην υπάρχει φαγητό, ας κόβεται το ρεύμα τρεις και λίγο, ας μην μπορείς να αντιδράσεις στη Γερμανία πχ και σου έλεγα εγώ! Μαζικές αυτοκτονίες! Ενώ στην Κούβα… Έτσι όπως μας δείχνει την κατάσταση ο σκηνοθέτης, οι Κουβανοί είχαν απλά συνηθίσει την κατάσταση και δεν μεμψιμοιρούσαν. Προσπαθούσαν να επιβιώσουν με αισιοδοξία και εντιμότητα. Με τραγούδι, με χορό, με έρωτα. Με τους λιγότερους αναλφάβητους στον κόσμο. Με την καλύτερη αναλογία γιατρών στο γενικό πληθυσμό στον κόσμο…

Όπως και να έχει, η ταινία κερδίζει όταν μας παρουσιάζει τους δύο πρωταγωνιστές μας μαζί ή τον καθένα ξεχωριστά, στην καθημερινή του ρουτίνα. Ιδίως όταν επικεντρώνεται στην Καντελάρια, το αποτέλεσμα είναι γλυκύτατο. Να φτιάχνει αυτοσχέδιο ρουζ από ξύλο κανέλας αν κατάλαβα καλά – και κραγιόν παρακαλώ. Να μένει γυμνή και αγέρωχη, χωρίς κανένα ίχνος ψεύτικης ντροπής. Να τραγουδά και να αποθεώνεται. Να ανησυχεί για τα κοτοπουλάκια της: απαγορεύεται να τα έχει στο σπίτι της – και ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταλήξουν να γίνουν γεύμα, μιας που το φαγητό είναι δυσεύρετο. Θα προλάβουν να μεγαλώσουν τα κοτοπουλάκια; Εσείς τι λέτε;

Μπρος στην εκκλησιά...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν παίζει να έχεις επισκεφθεί την οποιαδήποτε γαμήλια τελετή και να μην τους έχεις καταλάβει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι εκείνοι, που οι μελλόνυμφοι τους παρέδωσαν προσκλητήριο με βαριά καρδιά και αυτοί από την μεριά τους, αποδέχονται το χαρμόσυνο μπιλιέτο, απλά και μόνο από υποχρέωση. Κατ αποκλειστικότητα είναι τοποθετημένοι από το πρωτόκολλο στις ροτόντες της γαλαρίας, αφού άλλωστε δεν θα χρειαστεί να σηκωθούν και ποτέ για να πλησιάσουν τον χαμό που λαμβάνει χώρα στην πίστα. Ελάχιστοι τους γνωρίζουν και ακόμη πιο λίγοι θα σκεφτούν να τους χαιρετήσουν. Περιθωριοποιημένοι από τον πανηγυρτζίδικο μικρόκοσμο, περνούν παντελώς απαρατήρητοι κι αν ποτέ το βλέμμα σου πέσει πάνω τους, το πιο πιθανό θα είναι να κοιτάζουν με τρόμο - για χιλιοστή φορά - το ρολόι τους, περιμένοντας με αγωνία να σημάνει ο κούκος την ώρα για να το σκάσουν. Και μέσα από τα δόντια τους, αραιώνοντας, να πετάξουν ένα μισιακό "να ζήσετε, να ζήσετε"...

Άγνωστοι μέχρι προ ολίγων λεπτών, είναι η Λίντσι και ο Φράνκ, η μοίρα τους όμως θα τους φέρει κοντά, στην ίδια γραμμή επιβίβασης του αεροδρομίου. Κουβέντα με την κουβέντα, αμφότεροι θα καταλάβουν πως ο ταξιδιωτικός προορισμός τους είναι κοινός, μιας και των δύο το τέρμα της διαδρομής θα είναι το Σαν Λουίς της Καλιφόρνια, προκειμένου να παραστούν σε έναν γάμο, που ο γαμπρός ορίζει το κοινό τους στοιχείο: Αφού από την μια είναι ο ασυμπάθιστος ετεροθαλής αδελφός εκείνου, από την άλλη είναι ο πρώην αρραβωνιαστικός εκείνης, που την έχει άπονα εγκαταλείψει εδώ και μια εξαετία.

Όχι και προς τόσο μεγάλη τους έκπληξη, οι δύο ξένοι, θα αντιληφθούν στην πορεία πως τα πάντα είναι έτσι τέλεια οργανωμένα, ώστε σε όλη την διάρκεια του τριημέρου να βρίσκονται πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλο, στο ξενοδοχείο, στα προεόρτια, στο γλέντι. Με προφανή αφορμή για να γνωριστούν καλύτερα, ως κοντινοί σε ηλικία και το βασικότερο εργένηδες, μα με μια πιο προσεκτική ματιά, για να παραμείνουν αφανείς και μακρινοί από τους λοιπούς καλεσμένους που το καταδιασκεδάζουν στο κτήμα καταμεσίς του αμπελώνα. Σε αντίθεση με τους δυο τους, που μάλλον πρέπει να θεωρούνται ίσαμε ανεπιθύμητοι.

Πως ξοδεύονται λοιπόν 72 ολόκληρες ώρες στην υποχρεωτική...ξενιτιά, όταν δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον ούτε για την παντρειά, ούτε για τους συμμετέχοντες σε αυτήν? Πολύ απλά ο αποξενωμένος αδελφός και η εγκαταλειμμένη αρραβωνιάρα, θα πρέπει να ανοίξουν έστω έναν διάλογο μεταξύ τους μπας και τσουλήσει η ρημάδα η ώρα. Έλα που όμως, τόσο το γεροντοπαλίκαρο, όσο και η μεγαλοκοπέλα, για να μην έχουν βρει ακόμη στα πενήντα τους το κατάλληλο ταίρι, είναι απόλυτα βέβαιο πως ο χαρακτήρας τους δεν είναι και ο πιο ελκυστικός. Συνεπώς θα είναι τρομακτικά δύσκολο για τα ομώνυμα να νοιώσουν την παραμικρή έλξη, ειδικά από την στιγμή που σε κάθε ατάκα τους, κρύβουν και μια σπόντα για τον απέναντι.

Παράξενη περίπτωση ρομαντικής κομεντί αυτή που σερβίρει ο Victor Levin, στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μετά το πανομοιότυπου ύφους 5 To 7. Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την κάμερα του σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που θυμίζει έντονα την ηλιόλουστη Τοσκάνη - "σε τέτοια μέρη οργανώνουν τους γάμους τους οι φαντασμένοι" - παλεύει να φέρει κοντά δυο προσωπικότητες ιδιαίτερα έντονες με συμπεριφορές μέχρι και ακραίες, που δεν δείχνουν να γνωρίζουν ούτε από τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε από κανόνες ανθρώπινης συνεννόησης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ακατάπαυστο κουβεντολόι διάρκειας ενενήντα λεπτών, να μοιάζει με κορυφαίο ματς του πινγκ πονγκ, όπου τα καρφιά εκατέρωθεν διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο.

Η γνώμη μου είναι πως η απόπειρα του ντιρέκτορα ξεκίνησε από την φιλοδοξία του να φτιάξει κάτι σαν επεισόδιο των Befores του Linklater, σε μια πιο χιουμοριστική να πούμε φόρμα, με αφορμή ένα γεγονός αν μη τι άλλο χαρμόσυνο. Για όλους τους άλλους όμως και όχι για τους μονόχνοτους - δεν τίθεται το παραμικρό θέμα συμπάθειας του θεατή προς το πρόσωπο τους, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει - πιθανολογούμενους εραστές, που νιώθουν, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ο καθείς, αλυσοδεμένοι σε ένα κάτεργο μισητό και γι αυτό το λόγο ξεσπούν σε κυνικές λεκτικές επιθέσεις, επί παντός επιστητού. Ούτε κατά διάνοια Βιέννη, Παρίσι ή Καρδαμύλη αποδεικνύεται τελικά η παρούσα έμπνευση, αφού μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, βάζω στοίχημα πως η πλατεία πολύ θα ήθελε να βρίσκεται στην θέση των τριγύρω αγνώστων, που έχουν γραμμένο το ντουέτο στα παλιά τους τα παπούτσια...

Κολλητάρια εδώ και αιώνες, με δυο κοινές στιγμές στο εκράν στον Dracula του F.F.C. και το ιδιόμορφο A Scanner Darkly του Linklater, έτσι για να εντοπίζουμε και την ρίζα του περιπατητικού κακού, ο Keanu και η Winona παίζουν τους ρόλους τους νεράκι, σαν να κατάπιαν λεξικό πριν αρχίσουν τον ευρηματικό σε πολλές στιγμές, διαλεκτικό τους πόλεμο. Πιο μηδενιστικός, αλλά και πιο χωστός συγκριτικά, ο Reeves, ανέκφραστος και αγέλαστος, πιάνει μάλλον καλύτερα τον σφυγμό του μεσήλικα που ξέρει πως με αυτό το φέρσιμο δεν θα βρει ποτέ του ταίρι, σε σύγκριση με την κάπως πιο υποχωρητική περσόνα της Ryder, που αν και μικρότερη του ηλικιακά, μοιάζει να του ρίχνει και μια πενταετία. Παρόλες τις αξιοπρεπείς προσπάθειες τους πάντως, εμείς ίσως και να κοιτάξαμε περισσότερες φορές το ρολόι, από όσες εκείνοι μέχρι να σημάνει το πέρας της παντρειάς. Αν ήταν μικρού μήκους, δηλαδή, το ταινιάκι, μάλλον θα μασιόταν καλύτερα, από ότι τώρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Θεραπευτική Αγωγή! Μία παθιασμένη, παράνομη σχέση, καθώς και οι ποικίλες συνέπειες της, αποτελεί το επίκεντρο αυτής της γεμάτης ερωτική χημεία, σύγχρονης κωμωδίας από την Ιταλία. Γυρισμένη στην πανέμορφη Ρώμη, η ταινία Γιατρέ μου, Κερατωθήκαμε βασίζεται σε ιταλικό best-seller, του οποίου οι χαρακτήρες ενσαρκώνονται από δύο υπέροχα γοητευτικούς πρωταγωνιστές. Η ταινία είναι μια βουτιά στα συναισθήματα που γεννάει ένας φόβος που σχεδόν όλοι δοκιμάσαμε τουλάχιστον μία φορά: να αφεθούμε στον έρωτα και στην παρόρμηση να αλλάξουμε τη ζωή μας. Τι γίνεται όταν δεν είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που πηγαίνει σε σύμβουλο γάμου, αλλά δύο άπιστοι σύντροφοι; Παράτολμοι και ερωτευμένοι, η Βιβιάνα και ο Μοντέστο έχουν παρασυρθεί από ένα αμοιβαίο ανεξέλεγκτο πάθος. Η κρυφή τους σχέση καταλήγει σε έναν απροετοίμαστο ψυχαναλυτή, που παρά τις επιφυλάξεις του και τα δικά του ερωτικά προβλήματα, θα βοηθήσει τους δύο εραστές να καταλάβουν τα συναισθήματα τους και να εκπληρώσουν την επιθυμία για αληθινή αγάπη.

Το φιλμ βασίζεται σε μυθιστόρημα του Diego De Silva, που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη, Alessio Maria Federici. Πρωταγωνιστούν οι Ambra Angiolini, Pietro Sermonti και Sergio Rubini.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ετοιμάστε βαλίτσες! Το καλοκαίρι του 2015 ο υποψήφιος για τέσσερα βραβεία Emmy σεναριογράφος και σκηνοθέτης Victor Levin παρευρέθηκε σε τόσους πολλούς γάμους εκτός πόλης που του καρφώθηκε η ιδέα να κάνει μια ταινία με αυτό το θέμα. Κι έτσι προέκυψε το Πρόσκληση Σε Γάμο (Destination Wedding). Ο Φρανκ και η Λίντσεϊ γνωρίζονται καθοδόν για έναν γάμο στην εξοχή και αντιπαθούν αμέσως ο ένας τον άλλον. Έχουν όμως μερικά κοινά: είναι κυνικοί, μισούν και οι δύο τον γάμο και, κυρίως, τον γαμπρό που εκτός από απεχθής ετεροθαλής αδερφός του Φρανκ, είναι και πρώην αρραβωνιαστικός της Λίντσεϊ. Τα πράγματα γι’ αυτούς θα χειροτερέψουν όταν συνειδητοποιήσουν πως ο γαμπρός και η νύφη τούς έχουν «ζευγαρώσει» για το ρομαντικό Σαββατοκύριακο, βάζοντάς τους μαζί σε κάθε πιθανή δραστηριότητα που προορίζεται για δύο! Αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για 72 ώρες, ο Φρανκ και η Λίντσεϊ θα έρθουν κοντά, σε μια αναπάντεχη «συμμαχία» κατά του έρωτα, και σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ακολουθήσουν τον δρόμο της λογικής ή της καρδιάς.

Η Winona Ryder και ο Keanu Reeves ετοιμάζουν τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για μια τελετή όπου μισούν τις νύφες, τους γαμπρούς, τις δεξιώσεις και κυρίως… ο ένας τον άλλον...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Η Αγάπη χορεύει στον ρυθμό της καρδιάς! Μία ταινία – ύμνος στην αγάπη που βρίσκει τρόπο να ζει και να ξαναζεί σε κάθε εποχή και σε κάθε ηλικία. Αβάνα, Κούβα, αρχές δεκαετίας του ’90. Η οικονομία καταρρέει μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, ο Κάστρο χαρακτηρίζει την κατάσταση «Ειδική Περίοδο» σε καιρό ειρήνης και κάνει άνοιγμα προς τον τουρισμό, ενισχύοντας τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ροή ξένου συναλλάγματος. Η Καντελάρια βάφεται σαν έφηβη. Τι κι αν έχει περάσει ήδη τα 70; Βάζει κοκκινάδι στα μάγουλα και από το ίδιο στα χείλη. Θα βγει να τραγουδήσει στο διψασμένο για κέφι, ζωή και έρωτα κοινό της Αβάνας. Καταχειροκροτείται κάθε βράδυ και γυρίζει στο μικρό της διαμέρισμα να κοιμηθεί πλάι στον Βίκτορ Ουγκό. Ναι, έτσι λένε τον σύζυγό της. Το πρωί θα πάνε κι οι δύο για δουλειά. Εκείνος στο εργοστάσιο κι εκείνη στο ξενοδοχείο. Μια μέρα, ανάμεσα στα άπλυτα σεντόνια που μαζεύει θα βρει μία κάμερα. Θα την πάρει στο σπίτι. Ο Βίκτορ Ουγκό μέσα από τον φακό της θα ανακαλύψει τη σταρ που χειροκροτεί το κοινό της Αβάνας κάθε βράδυ. Τον έρωτα που είχε ξεχάσει ότι έχει σπίτι του. Το τραγούδι της Αβάνας που τον κάνει να χορεύει στα βήματα της αγάπης σαν αλαφροΐσκιωτος έφηβος. Χωρίς σκοτούρες κι ανάγκη για χρήματα και επιβίωση. Ακόμη κι αν δεν είναι η απόλυτη διαφυγή, αυτή η κάμερα γίνεται η αφορμή για έναν ακόμη παθιασμένο χορό. Ως το τέλος του τραγουδιού.

Ο Τζόνι Χέντριξ, ανήκει στη νέα γενιά παραγωγών – σκηνοθετών της Κολομβίας. Με 14 χρόνια εμπειρίας στην παραγωγή τόλμησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Choco», που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου το 2012. Η νέα του ταινία Candelaria, Ένα Τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria) είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία μίας γυναίκας με το ίδιο όνομα, γύρω στα 90, που συνάντησε τυχαία στην Αβάνα το 2013 και του είπε την ιστορία της. Πίσω από την ανάγκη για επιβίωση, ο σκηνοθέτης διέκρινε μία αυθεντική ιστορία αγάπης και αυτό τον έκανε να θέλει να κάνει ταινία την ιστορία της Καντελάρια. Παίζουν οι Alden Knigth, Verónica Lynn.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Danaos Films!

Ο Ιππότης της Ελεεινής Μορφής! Ο Άνθρωπος που Σκότωσε το Δον Κιχώτη είναι η κλασική ιστορία φαντασίας και περιπέτειας εμπνευσμένη από τον ήρωα του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες, το Δον Κιχώτη, που εκδόθηκε για πρώτη φορά σε δύο μέρη το 1605 και το 1615 αντίστοιχα. Την ταινία σκηνοθετεί ο Terry Gilliam, ο οποίος έχει δουλέψει κοντά 30 χρόνια στο πρότζεκτ. Ο Τόμπι, ένας κυνικός σκηνοθέτης διαφημιστικών σποτ, βρίσκεται παγιδευμένος στις εξωφρενικές παραισθήσεις ενός γέρου Ισπανού τσαγκάρη που πιστεύει ότι είναι ο Δον Κιχώτης. Κατά τη διάρκεια των κωμικών περιπετειών τους, ο Τόμπι έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες μιας ταινίας που σκηνοθέτησε στα νιάτα του ιδεαλισμού του. Η ταινία έχει αλλάξει τα όνειρα ενός μικρού χωριού της Ισπανίας για πάντα. Μπορεί άραγε να επανορθώσει και να βρει την ανθρωπιά του; Μπορεί ο Δον Κιχώτης να επιβιώσει της παραφροσύνης του; Σε αυτό το ταξίδι εμφανίζονται δαίμονες υπαρκτοί κι ανύπαρκτοι, μοντέρνοι και μεσαιωνικοί. Κόρες σώζονται, ιππότες μονομαχούν, γίγαντες σφαγιάζονται και οι γυναίκες βγάζουν μούσια. Η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται καταλήγοντας σε φαντασμαγορικό τέλος.

Το καστ απαρτίζεται από τους Adam Driver (StarWars: Η Δύναμη Ξυπνάει, Paterson, Σιωπή), το στενό συνεργάτη του Γκίλιαμ, Jonathan Price (Οι Πειρατές της Καραϊβικής, Οι Αδερφοί Γκριμ, Brazil, Το Αύριο Ποτέ Δεν Πεθαίνει) στο ρόλο του Δον Κιχώτη, το Stellan Skarsgard (Δαμάζοντας τα Κύματα, Mamma Mia!, Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ), την Olga Kurilenko (Quantum of Solace, Oblivion, Μέχρι το Θαύμα), τη Joana Ribeiro (Portugal Nao Estaa Venda, A Uma HoraIncerta), το Jason Watkins (The Lost Honour of Christopher Jefferies, Trollied, W1A), τη Rosie De Palma (Julieta, Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης) και το Jordi Molsa (Criminal, Στην Καρδιά της Θάλασσας, Blow).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Πάω πάντα εκεί που θέλω, περπατώντας μακριά από εκεί που είμαι! Η Disney μας χαρίζει μία τρυφερή live-action περιπέτεια για όλη την οικογένεια με τον αξιαγάπητο Γουίνι το Αρκουδάκι και τον καλό του φίλο Κρίστοφερ Ρόμπιν. Ετοιμαστείτε να περιπλανηθείτε στη μαγική Αγγλία του προηγούμενου αιώνα με τον αγαπημένο Κρίστοφερ, τον σοφό Γουίνι, τον ζωηρό Τίγρη, τον γκρινιάρη Γκαρή και φυσικά το ντροπαλό Γουρουνάκι! Το Κρίστοφερ & Γουίνι (Christopher Robin) είναι ένα ευφάνταστο παραμύθι για τη χαρά και την αγνότητα της παιδικής ηλικίας. Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν, το νεαρό αγόρι που μοιράστηκε αμέτρητες περιπέτειες με τους λούτρινους φίλους του στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων, έχει πια μεγαλώσει και ζει στο Λονδίνο. Δουλεύει συνέχεια και έχει ελάχιστο χρόνο για τη γυναίκα και την κόρη του. Έχει ξεχάσει την ειδυλλιακή παιδική του ηλικία, την οποία πέρασε παρέα με τον Γουίνι, ένα λούτρινο αρκουδάκι, και όλους τους φίλους του. Όταν ο Γουίνι τον ξαναβρίσκει, η φιλία τους αναθερμαίνεται. Ο Κρίστοφερ θυμάται τις ατελείωτες ημέρες της παιδικής ανεμελιάς, όταν το να μην κάνεις τίποτα ήταν από μόνο του ό,τι καλύτερο.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο εξαιρετικός Ewan McGregor (Moulin Rouge!, Trainspotting, Beauty and the Beast), που υποδύεται τον ενήλικα πια Κρίστοφερ, καθώς συναντά και πάλι την αξιολάτρευτη λούτρινη παρέα, που θα ξυπνήσει το αιώνιο παιδί μέσα του. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Marc Forster (Stranger Than Fiction, Finding Neverland) σε σενάριο των Alex Ross Perry (Listen Up Philip) και Allison Schroeder (Hidden Figures).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν. Το πιο σκοτεινό κεφάλαιο στο επιτυχημένο σύμπαν των ταινιών Το Κάλεσμα (The Conjuring) επικεντρώνεται στην προέλευση του απόλυτα τρομαχτικού χαρακτήρα, της Δαιμονικής Καλόγριας, που εξαπολύει όλες τις σατανικές δυνάμεις της σε ένα απομονωμένο μοναστήρι στη Ρουμανία του 1952. Ο James Wan, επικεφαλής του franchise που έχει σημειώσει μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, παραδίδει τα ηνία της σκηνοθεσίας στον πολλά υποσχόμενο Corin Hardy (The Hallow), ενώ το σενάριο υπογράφει ο εραστής του τρόμου gary Dauberman (It). Όταν μια νεαρή καλόγρια αυτοκτονεί σ΄ένα απομονωμένο μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας ιερέας με θολό παρελθόν και μία ασκούμενη μοναχή, στέλνονται από το Βατικανό για να διερευνήσουν τον θάνατό της. Διακινδυνεύοντας τη ζωή τους, την πίστη και τις ίδιες τις ψυχές τους, έρχονται αντιμέτωποι με μία δαιμόνια δύναμη στο πρόσωπο μιας καλόγριας. Η μονή μετατρέπεται σε τρομακτικό πεδίο μάχης ανάμεσα στους ζωντανούς και τους καταραμένους.

Στο -πιο ανατριχιαστικό δεν γίνεται- spin-off και sequel μαζί πρωταγωνιστεί ο Demián Bichir (Οι Μισητοί Οκτώ (The Hateful Eight)) και η Taissa Farmiga (American Horror Story), καθώς έρχονται αντιμέτωποι με την Bonnie Aarons στον φρικιαστικό ρόλο της Διαβολικής Καλόγριας που υποδύθηκε για πρώτη φορά με τεράστια επιτυχία στο Κάλεσμα 2 (The Conjuring 2: The Enfield Poltergeist).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Ελεύθερη Πτώση!

του zerVo (@moviesltd)

Ειλικρινά δεν το θυμόμουν και χρειάστηκε να επικαλεστώ τα κιτάπια μου για να θυμηθώ πότε ακριβώς μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Mission Impossible στην μεγάλη οθόνη, αναβιώνοντας έτσι κινηματογραφικά τον θρύλο της μικρής οθόνης που ξεκίνησε την διαδρομή τους στους ασπρόμαυρους δέκτες στα 1966. Δεν του φαίνεται και όμως από εκείνο το ντεμπούτο, υπογραφής De Palma παρακαλώ, έχουν διαβεί ούτε λίγο, ούτε πολύ 22 έτη! Σε σύγκριση λοιπόν με τον κατασκοπικό Bondικό ανταγωνισμό, από εκεί δηλαδή που δανείστηκε το πατρόν της ύπαρξης του το MI, η παραγωγή αποδείχθηκε σημαντικά μικρότερη, αφού στους οκτώ (και σύντομα εννέα) 007 που κυκλοφόρησαν έκτοτε, οι Αποστολές έχουν να αντιπαραβάλλουν μόλις έξι. Όχι πως αυτό σημαίνει κάτι αρνητικό σε σχέση ενός πρότζεκτ που τρέχει με αυτόματο πιλότο, αλλά να, ο κάπως ανανεωτικός αγέρας που φύσηξε στο franchise o Abrams, μάλλον έχει εκπνεύσει με συνέπεια να χρειάζεται γρήγορα με ένεση ενδιαφέροντος.

Δύο χρόνια μετά την σύλληψη του παρανοϊκού τρομοκράτη Σόλομον Λέιν, τα εναπομείναντα στελέχη του εξτρεμιστικού Συνδικάτου του, έχουν σχηματίσει μια καινούργια, ακόμη πιο απειλητική σέχτα, τους Απόστολους, που έχουν σπέρνουν φοβιστικές διαδόσεις για αιματηρές επιθέσεις σε κάθε πιθανή γωνιά του πλανήτη. Η αποτυχημένη απόπειρα της ολιγομελούς ομάδας του δυναμικού πράκτορα Ίθαν Χαντ στο Βερολίνο, να αποσπάσει από τα χέρια των Αποστόλων τις τρεις πανίσχυρες πυρηνικές κεφαλές πλουτωνίου, πριν τις προωθήσουν στον φανατικό Τζον Λαρκ, θα προκαλέσει τριγμούς στις τάξεις της IMF, σε σημείο που να οργανωθεί εκ νέου πλάνο εντοπισμού τους, με κάθε κόστος.

Στην καινούργια αποστολή τους στο Παρίσι, ο Χαντ και οι στενοί του συνεργάτες, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του τοποθετημένου από την CIA επιτηρητή τους, Όγκουστ Γουόκερ, θα κληθούν στις τάξεις του υποκόσμου να αποκαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω από τον Άγνωστο Χ Λαρκ, που διαθέτει στην φαρέτρα του το όπλο του αιφνιδιασμού, καθώς κανείς δεν γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα. Καθώς στο μοιραίο παιχνίδι θα εισέλθουν καινούργιοι απρόβλεπτοι παράγοντες, ο Χαντ θα πρέπει να φανεί αποφασιστικός και να συμφωνήσει με την αινιγματική κάτοχο των κεφαλών Λευκή Χήρα, για να τις πάρει πρώτος από όλους τους ανταγωνιστές του, δίνοντας της όμως πίσω ένα απρόσμενο αντάλλαγμα: Τον Σόλομον Λέιν, που εντός ολίγου καταφτάνει αλυσοδεμένος στην Πόλη του Φωτός...

Εκεί ακριβώς, δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα, που στήνεται το σκηνικό της δράσης, με τους διεθνείς πράκτορες, εντελώς διαφορετικών συμφερόντων, να παίρνουν μέρος σε μια άκρως ριψοκίνδυνη κόντρα, για το ποιος θα καταφέρει να τσιμπήσει το "πακέτο" και να έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις για το πλουτώνιο. Και όσο οι "καλοί" Βρετανοί, Αμερικάνοι και Ανεξάρτητοι δεν μπορούν να βρουν μια κοινή συνισταμένη δράσης, τόσο οι πανέτοιμοι για να προκαλέσουν μακελειό ανήθικοι εγκληματίες, θα βρίσκονται πάντοτε ένα βήμα μπροστά...

Κι ενώ σταδιακά έχει αρχίσει να επανέρχεται ως βασικό θέμα συζήτησης στα φιλμς πρακτορικού περιεχομένου το ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, η Mission Impossible συλλογιστική επιμένει πάνω στον γνώριμα πιασάρικο καμβά του τερρορισμού, αποσπώντας δεδομένα από πραγματικές περιπτώσεις μαζικών καταστροφών που έχουν πραγματοποιήσει πρόσφατα οι δολοφονικές οργανώσεις. Το βασικό ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει στο κτίσιμο του, το έκτο κατά σειρά τσάπτερ του σινε-σίριαλ είναι η ίδια η προσωπικότητα του βασικού της πρωταγωνιστή, που ακόμη δεν έχει καθοριστεί πλήρως και σε όλο της το εύρος, ακόμη κι αν μετράει πάνω από δυο δεκαετίες ζωής. Τον Χαντ δεν τον έχουμε γνωρίσει καλά, δεν ξέρουμε τα χούγια του, ούτε τις αδυναμίες του. Γι αυτό και ίσως να κακοφαίνονται οι (μπερδευτικές και μόνο) εφιαλτικές παρεμβολές σε όλη την διάρκεια του φιλμ, που τυχαίνουν μέσα στο μυαλό του και έχουν να κάνουν με την ολοζώντανη αλλά και απρόσωπη απειλή, που μπορεί να έχει βάλει στο στόχαστρο μέχρι και την πρώην σύζυγό του. Έτσι για να μην μείνει ουδείς έξω από το κάδρο, να χωρέσουν όσο πιο πολλοί γίνεται προκειμένου να το φτάσουμε το χρονικό μήκος στο δυομισάωρο!

Με τον ηγέτη της Impossible Missions Force να νοιάζεται όμως κατά κύριο λόγο για το αν γίνεται να κοντράρει στα ίσια τους αντιπάλους του, έχοντας σαν βασική του ικανότητα την σωματική φόρμα, το πράγμα δεν γίνεται να πάει και πολύ μακρυά. Η αναστάτωση που προκαλεί η ασυνεννοησία μεταξύ των δυνητικών συμμάχων στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας δεν τσαφάρει και είναι πάρα πολύ λογικό, καθώς τα ανήκουστα τεράστια λάθη των κατασκοπικών εξαδέλφων, θα είναι εκείνα που θα τραβήξουν την αφήγηση σε μάκρος, χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο και αφορμή. Σε άλλα λιγότερο προμοταρισμένα αλλά με γνώση του χάι τεκ οπλισμού, περιπετειώδη θρίλερς, ετούτοι εδώ οι αντίπαλοι θα είχαν εξολοθρευτεί από το πεντάλεπτο. Για χάρη του αναίτιου σχίσματος, οι (και διπλής ταυτότητας) κακοποιοί, θα ζορίσουν το πράγμα τόσο πολύ ώστε τα λεπτά να γίνουν 150! Με σκηνές επαναλαμβανόμενες χωρίς λόγο κι αφορμή και ανατροπές που έχουν γίνει αντιληπτές πριν καν πέσουν οι τίτλοι έναρξης με το πασίγνωστο μουσικό θέμα να συνοδεύει το αναμμένο φιτίλι.

Που τουλάχιστον στην αφήγηση που επιμελήθηκε ο Christopher McQuarrie στην δεύτερη ευκαιρία του στον σκηνοθετικό θώκο του ΜΙ κατόπιν του Rogue Nation, δεν πιάνει σπίθα ποτέ. Το χιούμορ δε που αποτέλεσε ένα από τα κύρια συστατικά των πρόσφατων τσάπτερς, μετά την προσθήκη στο καστ του Simon Pegg και την χιουμοριστική εκμετάλλευση του Ving Rhames, απουσιάζει σημαντικά, με συνέπεια να χάνονται και τα διασκεδαστικά γεφυράκια μεταξύ των εντυπωσιακά γυρισμένων action σκηνών. Που και αυτές με την σειρά τους, ακαταλαβίστικα παρατραβούν, με αποκορύφωμα στην τελική πράξη ο εναέριος πανζουρλισμός να διαρκεί πολύ περισσότερο από το κανονικό και ενώ το αποτέλεσμα του είναι προδιαγεγραμμένο. Οι σοβαρές παρουσίες των υποκασταρισμένων Alec Βaldwin και Angela Bassett είναι εκείνες που βοηθούν στο στήσιμο της πιο ευρηματικής στιγμής του Fallout, όχι πάντως και η προσθήκη του μουστακαλή Henry Cavill, που μάλλον δεν υπήρξε και η καλύτερη επιλογή για έναν κομβικό ρόλο της πλοκής.

Άρα τι μας απομένει? Ο άνθρωπος για τον οποίο υπάρχει ακόμη ζωντανό το πρότζεκτ του Mission Impossible προκειμένου να μας γνωστοποιεί τις δυνατότητες της αεικίνητης κορμάρας του, να πηδά από ταράτσα σε σκεπή και από γκρεμό σε φαράγγι, ακόμη κι αν φτάνει στα 57 χρόνια της ζωής του. Προσωπικά είχα άλλη εκτίμηση για την ρότα που θα τραβούσε η καριέρα του Tom Cruise, πριν εκείνος την αφιερώσει ολοκληρωτικά στα πιστολίδια, εδώ και μια γεμάτη δεκαετία. Όλα για την ματαιοδοξία να γίνεται εκείνος ο ριψοκίνδυνος κασκαντέρ στα παν-δύσκολα γυρίσματα? Σύμφωνοι, το μπράβο είναι δεδομένο. Με το ζουμί τι γίνεται, μόνο εκρήξεις, πολυβόλα και κατακόκκινων γιγα-ψηφίων αντίστροφες μετρήσεις, που όπως πάντα σταματούν στο Μηδέν δευτερόλεπτο? Το έχουμε ξαναδεί. Και πολύ καλύτερα από όσο μας το σερβίρει η πολυδιαφημισμένη Πτώση. Πτώση είπα ε? Χμμ... Συμβολικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Ελευθερία και θάνατος

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Όλοι κάνουμε επιλογές. Η δική της έγραψε ιστορία».

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1943 Βρετανός σκηνοθέτης Richard Eyre – και η δεύτερη σε σενάριο του Ian McEwan! Η πρώτη τους συνεργασία σημειώθηκε το 1983, στην πρώτη ταινία του Eyre με τίτλο «The Ploughman's Lunch». Εκεί, το σενάριο του McEwan ήταν πρωτότυπο. Εδώ, ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας διασκευάζει σεναριακά το ομώνυμο βιβλίο του. Πιο γνωστές ταινίες του Eyre είναι το «Iris» (2001), βιογραφία που αφορά τη συγγραφέα Iris Murdoch και χάρισε το Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στον Jim Broadbent και «Ημερολόγιο ενός σκανδάλου» (Notes on a Scandal, 2006), με πρωταγωνίστρια και πάλι την Judi Dench (η οποία υποδυόταν την Murdoch στο «Iris»), ταινία η οποία τσίμπησε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ, χωρίς τελικά να κερδίσει κάποιο.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Νόμος περί τέκνων (The Children Act) δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο (του 2017). Σε ότι αφορά τον πιτσιρικά πρωταγωνιστή, που υποδύεται τον Henry, αυτός είναι ο γεννημένος το 1997 Fionn Whitehead. Κι αυτή είναι μόλις η δεύτερη ταινία στην οποία συμμετέχει, μετά τον βασικό ρόλο που έπαιξε στο «Δουνκέρκη» (Dunkirk, 2017) του Christopher Nolan! Προσεχώς, θα τον δούμε στις ταινίες «Roads» του Γερμανού σκηνοθέτη της ταινίας «Victoria», Sebastian Schipper (και πάλι μαζί με τον Ben Chaplin) και «Port Authority» της Danielle Lessovitz, όπου ερωτεύεται μια πανέμορφη γυναίκα, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι τρανσέξουαλ.

Η υπόθεση: Η Φιόνα Μέι είναι μια μεσήλικας, εξαιρετικά πετυχημένη δικαστής, με ειδικότητα σε περίπλοκες υποθέσεις οικογενειακού δικαίου, η οποία ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Είναι παντρεμένη με τον Τζακ, έναν Αμερικάνο καθηγητή πανεπιστημίου. Καθώς η δουλειά της απαιτούσε – και συνεχίζει να απαιτεί – όλη της την ενέργεια και την προσοχή, ο γάμος της πάντα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα και πλέον πνέει τα λοίσθια. Δεν έκανε παιδιά από επιλογή. Κι έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον για σωματικές απολαύσεις, δεν κάνει πια έρωτα με τον Τζακ. Εκείνος, πληγωμένος, της δηλώνει πως την αγαπά, και πως ζητά την άδειά της να την... απατήσει! Η Φιόνα αντιδρά αμυντικά. Ο Τζακ φεύγει από το σπίτι. Θα επιστρέψει; Η Φιόνα αγχώνεται: δεν θέλει να τον χάσει.

Την ίδια στιγμή που ο γάμος της ταλανίζεται από προβλήματα, καλείται να αντιμετωπίσει μια πολύ κρίσιμη υπόθεση. Ο Άνταμ είναι ένας 17χρονος νεαρός, που βρίσκεται σε νοσοκομείο του Λονδίνου, παλεύοντας για τη ζωή του. Πάσχει από λευχαιμία. Οι γιατροί του νοσοκομείου είναι πεπεισμένοι πως ο Άνταμ θα σωθεί αν του γίνει μετάγγιση αίματος, που θα βοηθήσει στη λήψη πρωτοποριακών και απαραίτητων για την πάθησή του φαρμάκων. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: ο Άνταμ, όπως και οι γονείς του, είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και η θρησκεία τους απαγορεύει τη μετάγγιση αίματος, ως κάτι μιαρό. Η Φιόνα παίρνει την ασυνήθιστη απόφαση να επισκεφτεί τον Άνταμ στο νοσοκομείο, πριν τελεσιδικήσει. Θα συναντήσει έναν ευφυή και ευαίσθητο νεαρό, γεμάτο όρεξη για ζωή, γεμάτο περιέργεια, γεμάτο προοπτικές. Και μιας που για λίγους μήνες ο Άνταμ δεν είναι νομικά ενήλικας, κι επομένως δεν μπορεί να πάρει νομική απόφαση για τον εαυτό του, η Φιόνα παίρνει απόφαση χωρίς να λαμβάνει τα θέλω ούτε του Άνταμ ούτε των γονέων του. Ποιες θα είναι οι συνέπειες της απόφασής της; Και κυρίως αυτό: θα καταφέρει να κατευνάσει τους δαίμονες που θα ξυπνήσουν μέσα της μετά τη συνάντησή της με τον Άνταμ;

Η άποψή μας: Δεύτερη ταινία βασισμένη σε βιβλίο του McEwan μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μετά το «Ανεκπλήρωτος γάμος», οπότε αναγκαστικά τίθεται ζήτημα συγκρίσεως. Θεωρώ ότι ο Eyre κάνει καλύτερη δουλειά από τον Dominic Cooke. Και οι δύο τονίζουν τη βρετανικότητα του πράγματος (και φαίνεται) και οι δύο προέρχονται από το θέατρο (και φαίνεται) και οι δύο εκμαιεύουν καλές έως σπουδαίες ερμηνείες (και φαίνεται). Ο Eyre υπερτερεί σε ότι αφορά την διεύθυνση των ηθοποιών και στη διαχείριση των νεκρών χρόνων από τον Cooke, είναι όμως και πολύ περισσότερο ακαδημαϊκός. Το θετικό και των δύο ταινιών είναι πως, παρά τα επιμέρους προβλήματά τους, προσφέρουν διασκέδαση, ψυχαγωγία και τροφή για σκέψη στοχεύοντας (επιτέλους!) σε ενήλικο κοινό! Δεν υπάρχουν εφέ εδώ ούτε άγρια κυνηγητά και δολοφονίες. Όχι. Έχουμε να κάνουμε με δύσκολες αποφάσεις, φοβερά διλήμματα και ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Η αλήθεια είναι πως στο σύγχρονο εμπορικό σινεμά, τέτοιου είδους ταινίες εμφανίζονται πλέον ολοένα και σπανιότερα…

Μέχρι τη στιγμή που η δικαστής μας βγάζει την τελική απόφαση σχετικά με το αν επιτρέπει ή όχι τη μετάγγιση αίματος στον Άνταμ, παρακολουθούμε ένα ενδιαφέρον δράμα. Ο Eyre (και ο McEwan) θα μπορούσαν να «φουσκώσουν» ενδιάμεσα κάποια επεισόδια και το βιβλίο – και αντιστοίχως η ταινία – να τελειώσουν με τη μετάγγιση. Εδώ, το κυρίαρχο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: σε μια ευνομούμενη πολιτεία επιτρέπεται οι θρησκευτικές (ή οι ιδεολογικές ή οι πολιτικές) πεποιθήσεις ενός ανθρώπου να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου; Δεν ξέρω ποιο είναι το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα, στην Αγγλία τα πράγματα φαίνονται ξεκάθαρα. Ο νομοθέτης έχει προβλέψει πώς να αντιμετωπίσει τέτοιες δύσκολες υποθέσεις. Ανήλικος, που αρνείται θεραπεία για θρησκευτικούς λόγους, με άμεσο κίνδυνο για τη ζωή του, σώζεται με επέμβαση της πολιτείας. Που τον αναγκάζει να θεραπευτεί. Που τον αναγκάζει να παραβλέψει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Η λέξη – κλειδί εδώ είναι το «ανήλικος». Ο ενήλικος, αυτός δηλαδή που έχει ξεπεράσει το 18ο έτος της ηλικίας του, μπορεί να αρνηθεί τη θεραπεία. Και να πεθάνει. Το κρατάμε κι αυτό… Η αντιπαράθεση των δικηγόρων και των δύο πλευρών έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Παρουσιάζουν τα επιχειρήματά του και κρατάνε το ενδιαφέρον των θεατών οι οποίοι, με τη σειρά τους, έχουν έτσι κι αλλιώς τη δική τους θέση και συμφωνούν ή διαφωνούν με τα επιχειρήματα. Τους βάζει όμως η ταινία στη διαδικασία της σκέψης. Δεν καταπίνουν αμάσητα όσα γίνονται στη μεγάλη οθόνη. Βλέπεις την ταινία και σκέφτεσαι. Αυτά, στο πρώτο μέρος, που, επαναλαμβάνω, μια χαρά υλικό προσφέρει, και θα μπορούσε από μόνο του να αποτελέσει μια ολόκληρη ταινία.

Πάμε όμως στο μετά. Η ταινία πλέον δεν σε αναγκάζει μόνο να σκέφτεσαι. Σε κάνει πολύ έξυπνα, να αισθάνεσαι. Κι όχι – ευτυχώς – οδηγώντας τα πράγματα σε μελό καταστάσεις. Αυτή η παράγραφος που ακολουθεί έχει σπόιλερ: την ταινία την είδα με τη γυναίκα μου σε ένα γεμάτο θερινό σινεμά. Όταν λοιπόν ο Άνταμ αρχίζει να πολιορκεί με τον τρόπο του την Φιόνα, της είπα «αν γίνουν εραστές αυτοί οι δύο, θα χαλαστώ». Εννοείται ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, εννοείται ότι δεν ήξερα τι γίνεται παρακάτω, και δεν μπορώ να ερμηνεύσω ακριβώς τι θα ήταν εκείνο που θα με «χαλούσε». Κι όμως, στην πιο κομβική σκηνή της ταινίας, στο Νιουκάστλ, εκείνο το φιλί δηλώνει τα πάντα, οδηγεί σε αυτήν την οδό κι όμως δεν με «χάλασε» καθόλου. Κομψοτέχνημα! Σκηνή που θα μπορούσε να έχει το βάρος της ανάλογης, σπουδαίας σκηνής από τα «Απομεινάρια μιας μέρας», στην οποία εμπλέκεται και πάλι η Thompson: μιλάω εννοείται για τη σκηνή με το «Let me see» που μοιράζεται με τον Hopkins. Αυτή η γυναίκα που εγκατέλειψε τα πάντα και (αυτό)προσδιορίζεται μόνο ως δικαστής, ως άνθρωπος που σκέφτεται και αποφασίζει (για τους άλλους), για πρώτη φορά νιώθει και δεν μπορεί να αποφασίσει (για τον εαυτό της). Ο Άνταμ (ο πρωτόπλαστος; γιατί όχι;) της ξυπνάει χιλιάδες πράγματα που είχε καταχωνιάσει βαθιά μέσα της. Από την έλλειψη παιδιού ή παιδιών στη ζωή της (κάτι για το οποίο προφανώς και μετανιώνει) μέχρι το πόσο υπέροχο συναίσθημα είναι να σε αγαπούν και να σε θαυμάζουν!

Η ταινία ευτυχεί ώστε να διαθέτει στους δύο βασικούς ρόλους εντελώς διαφορετικής ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας και τεχνικής ηθοποιούς, οι οποίοι όμως είναι εκπληκτικοί! Η Emma Thomson ρε φίλε είναι απίστευτη! Η σκηνή όπου τραγουδάει με τον Άνταμ στο νοσοκομείο με κάποια άλλη ηθοποιό εύκολα θα μπορούσε να εξοκείλει στη γελοιότητα! Η Thompson τη βγάζει εις πέρας με τρομερή αυτοπεποίθηση! Και η σκηνή με το χριστουγεννιάτικο κονσέρτο προς το φινάλε της ταινίας: τι κάνει η τύπισσα; Χωρίς λόγο, μόνο με την έκφραση του προσώπου της, λέει εκατομμύρια πράγματα! Άθλος! Και ο πιτσιρικάς που υποδύεται τον Άνταμ είναι αποκάλυψη! Κατορθώνει την ίδια στιγμή να δείχνει δυναμικός και ευαίσθητος, παθιασμένος και συγκρατημένος, διεκδικητικός και παραιτημένος. Αυτά είναι τα ωραία…

Ο Stanley Tucci δεν τυγχάνει ανάλογης εκμετάλλευσης. Ο ρόλος του, αυτός του παραμελημένου συζύγου, δεν αξιοποιείται τόσο όσο μπορεί – και πάλι λέγονται ενδιαφέροντα πράγματα για τις σύγχρονες σχέσεις. Κι εδώ υπήρχε δυνατότητα για μια εξ ολοκλήρου δική τους ταινία, σχετικά με το γάμο της Φιόνα με τον Τζακ. Πολύ καλή ταινία, κάπως περισσότερο ακαδημαϊκή απ’ όσο θα θέλαμε και με ένα ακόμα μικρούλη φάουλ σε ότι αφορά τη διαχείριση του χρόνου, από την «Ανάσταση» μέχρι το «Ξανακύλισμα»: σαν πολύ γρήγορα (σε ότι αφορά τον φιλμικό χρόνο) δεν επιδεινώνεται η κατάσταση; Σίγουρα, πάντως, μια ταινία που προκαλεί συζητήσεις. That’s always a good thing!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!