Movies Ltd

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.0: WELCOME, TIFF18: BREAKFAST AT TIFF WITHOUT THE FAVOURITE!

Καλό Φθινόπωρο και για κάποιους σα του λόγου μου χαρούμενη, χρυσή πρωτοχρονιά. Αφού και διότι μόλις ξύπνησα μετά την οσκαρική νάρκη για να πιάσω ξανά το φεστιβαλικό μου όπλο, για έβδομη cineχή χρονιά, εδώ στο δευτεροπάτριο Τορόντο. Να δώσω το πλαίσιο εξυπαρχής, ώστε να πάρεις μυρωδιά του εδώ κλίματος, όπως έχει διαμορφωθεί εσχάτως μιας και φεστιβάλι σημαίνει σφυγμός της πόλης που στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια μητρόπολη του παγκόσμιου σινεμά καθώς περνάς τον Ατλαντικό, από βορειοαμερικανική μεριά. Εδώ ζούμε παραδοσιακά έντονα την πολυπολιτισμικότητα, διατρανώνουμε την πλήρη ισότητα των φύλων και των σεξουαλικών προσανατολισμών και ορθώνουμε φλάμπουρο επανασυμφιλίωσης με τον ποδοπατημένο αυτόχθονα πληθυσμό που μετά από ενάμιση αιώνα αποικιοκρατίας παλεύει με υπανάπτυξη, ανεργία, αυτοκτονίες κατά συρροή και απομόνωση παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ομοσπονδιακής μας κυβέρνησης, υπό του Ιουστίνου Τρουντώ, γιου του κατά τεκμήριο ικανότερου πρωθυπουργού που γνώρισε ο τόπος στα φορτσάτα σίξτις.

Όταν πεθαίνει μια γλώσσα, ένα μοναδικό όραμα για τον κόσμο χάνεται για πάντα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι αν ο έρωτας είναι μια απαγορευμένη γλώσσα;

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που έχει σκηνοθετήσει ο Ernesto Contreras και η πρώτη του που διανέμεται εμπορικά στην Ελλάδα. Η πρώτη του ήταν η ταινία «Párpados azules» (Blue Eyelids, 2007) η οποία πήρε μέρος στο επίσημο πρόγραμμα της Εβδομάδας Κριτικής στο 60ο φεστιβάλ των Καννών, διεκδικώντας τη Χρυσή Κάμερα. Προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ημέρες Ανεξαρτησίας». Η δεύτερη ήταν η ταινία «Las oscuras primaveras» (The Obscure Spring, 2014), η οποία κέρδισε τρία βραβεία Ariel (μοντάζ, μουσικής και ήχου). Μεταξύ των άλλων, έχει σκηνοθετήσει ως τώρα 15 επεισόδια της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «El Chapo».

Η ταινία Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα (Sueño en otro idioma) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς του 2017, όπου και κέρδισε το Βραβείο Κοινού (στην κατηγορία World Cinema – Dramatic). Στην Ελλάδα προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2017, στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες. Ανάμεσα στα βραβεία που έχει κερδίσει διεθνώς ξεχωρίζουν και τα έξι βραβεία Ariel (τα μεξικάνικα Oscar), από τα οποία ξεχωρίζουν εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και το Ανδρικής Ερμηνείας (για τον Eligio Meléndez, που υποδύεται τον δον Εβαρίστο).

Η υπόθεση: Ο Μαρτίν είναι ένας νεαρός, παθιασμένος γλωσσολόγος. Στο πλαίσιο μιας έρευνάς του πηγαίνει στη μεξικάνικη ενδοχώρα, σε μια συγκεκριμένη περιοχή, όπου παλιότερα μιλιόταν από τους ιθαγενείς η γλώσσα Ζικρίλ. Πλέον, μόλις τρεις μεγάλης ηλικίας άνθρωποι που ζουν σ' αυτήν την περιοχή την μιλάνε σε ολόκληρο τον κόσμο: μια γυναίκα και δύο άντρες. Όταν η γυναίκα πεθαίνει, μένουν μόνον ο δον Εβαρίστο και ο δον Ισάουρο, ως οι μοναδικοί που γνωρίζουν τη συγκεκριμένη γλώσσα. Ο Μαρτίν πασχίζει να τους βάλει να συνομιλήσουν έτσι ώστε να καταγράψει τους διαλόγους τους και να μελετήσει τη γλώσσα προκειμένου να τη διατηρήσει ζωντανή. Να μην χαθεί όταν εκείνοι πεθάνουν.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: οι δύο γέροι χωρικοί είναι μαλωμένοι και δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα εδώ και 50 χρόνια! Για ποιον λόγο μάλωσαν οι δύο τους, ενώ στα νιάτα τους ήταν κολλητοί φίλοι; Μήπως ευθύνεται μια γυναίκα για τον καυγά τους; Ή υπάρχει κάποιο άλλο καλά κρυμμένο μυστικό; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να βρει κανείς εξιλέωση; Πού βρίσκεται αυτό το εξωτικό μέρος όπου λέγεται πως κατοικεί η αληθινή αγάπη; Και είναι σήμερα η γλώσσα που μιλούν οι ερωτευμένοι καταδικασμένη να μείνει αμετάφραστη;

Η άποψή μας: Στο εκπληκτικό τραγούδι των Violent Femmes «Add it up» υπάρχουν μεταξύ των άλλων και οι εξής στίχοι: «Words to memorize/ Words hypnotize/ Words make my mouth exercise/ Words all fail the magic prize/ Nothing I can say when I'm in your thighs». Οι λέξεις τα κάνουν όλα αυτά... Εν αρχή ην ο Λόγος. Και μιας που παίζουμε με τις λέξεις, στην παραπάνω βιβλική φράση, ο Λόγος εννοείται ότι δεν έχει να κάνει με το εργαλείο της γλώσσας, αλλά με τη Λογική. Όμως, Λόγος (γλώσσα) και Λογική (αντίληψη) είναι έτσι κι αλλιώς συνυφασμένα. Έρευνες εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η μητρική γλώσσα ενός ανθρώπου επιδρά και καθορίζει τον τρόπο που σκέφτεται για τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων του χώρου και του χρόνου. Αλλιώς λοιπόν σκέφτεται ένας Έλληνας, αλλιώς ένας Μαλαισιανός κι αλλιώς ένας Μαορί. Δεν είναι ρατσιστικό αυτό: ισχύει. Ούτε «αποκαλύπτει» κάποιου είδους ανωτερότητα μιας γλώσσας και κατ' επέκταση ενός λαού έναντι μιας άλλης γλώσσας, έναντι ενός άλλου λαού.

Υπάρχουν και οι άλλοι, από τα φροντιστήρια των ξένων γλωσσών, που επιμένουν: όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι, όταν αρχίσεις να ονειρεύεσαι σε άλλη γλώσσα, τότε και μόνον τότε σημαίνει ότι την έχεις μάθει σε απόλυτο βαθμό. Ωραία δεν είναι όλα αυτά; Και δεν είναι θαυμάσιος ο τίτλος τούτης της ταινίας; «Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα». Στην περίπτωση της ταινίας με την οποία ασχολούμαστε, για να τα βάλουμε πλέον σε μια σειρά όλα, έχουμε να κάνουμε με μια φυλή ιθαγενών σε μια περιοχή του Μεξικού, που ενώ έχει αφομοιωθεί από τον σύγχρονο πολιτισμό – κι επομένως έχει ασπαστεί την ισπανόφωνη κουλτούρα και κυρίως την ισπανική γλώσσα – κάποια, ελάχιστα μέλη της, ονειρεύονται σε άλλη γλώσσα. Στη γλώσσα με την οποία μεγάλωσαν. Στη γλώσσα μέσω της οποίας έμαθαν τον κόσμο. Στη γλώσσα με την οποία έμαθαν να ερωτεύονται. Πάντως, κατά πως φαίνεται, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν θέματα ταμπού.

Υπάρχουν θέματα ανομολόγητα, που δεν πρέπει να ειπωθούν, δεν πρέπει να διαδοθούν, ουσιαστικά δεν πρέπει να υπάρχουν. Για να μην υπάρξει στιγματισμός. Για να μην υπάρξει περιθωριοποίηση. Κι έτσι, η φιλία γίνεται μάλωμα. Για 50 χρόνια ρε φίλε. Έως ότου ο παράξενος γλωσσολόγος εμφανίζεται για να ανακατέψει τα λιμνάζοντα νερά. Για να ψάξει τι ακριβώς συνέβη. Ναι, τα κίνητρά του είναι ιδιοτελή (κι ας είναι εντέλει παγκόσμια): αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μην χαθεί μια γλώσσα από τον πλανήτη. Καταλαβαίνει σύντομα, όμως, πως δεν μπορεί να είναι ένας απλός παρατηρητής. Ένας επιστήμονας, που απλά πήγε στην περιοχή για να κάνει τη δουλειά του. Θα εμπλακεί συναισθηματικά με περισσότερους από έναν τρόπους. Στην ουσία, μάλλον θα ηττηθεί. Θα κερδίσει όμως σε γνώση, σε εμπειρία, σε θύμησες.

Ο Contreras κάνει πολλά πράγματα σωστά. Εδώ, για να καταλάβετε το μέγεθος του εγχειρήματός του, δημιούργησε ειδικά για το φιλμ μια γλώσσα η οποία δεν είναι υπαρκτή: τη γλώσσα Ζικρίλ. Και πολύ έξυπνα, σε αρκετούς διαλόγους που γίνονται στα Ζικρίλ δεν... μεταφράζει όσα λέγονται. Μας αφήνει ως θεατές απ' έξω. Να έχουμε την ίδια άγνοια με τον γλωσσολόγο. Ρισκαδόρικη επιλογή, η οποία όμως σαφώς και λειτουργεί υπέρ της ταινίας. Γενικά, κάθε φορά που ποντάρει στον μαγικό ρεαλισμό και τον μυστικισμό, κάθε φορά που «ενώνει» τον κόσμο των ζωντανών με εκείνον των πνευμάτων, κάθε φορά που τυλίγει τις σκηνές του με ομίχλη ή τις τοποθετεί στην σαφώς ενέχουσα ρόλο συμβόλου ζούγκλα και την περίφημη σπηλιά, την είσοδο κατά μία έννοια του δικού τους Αχέροντα για τους ιθαγενείς, η ταινία κερδίζει σε πόντους.

Υπάρχουν και σκηνές από μόνες τους πολύ δυνατές, όπως εκείνη του καψίματος μιας καλύβας (ειδικά για τη συγκεκριμένη ταινία, αποφεύγουμε σπόιλερ, αν και το μεγάλο μυστικό της γίνεται και πολύ νωρίς και πολύ εύκολα αντιληπτό). Τα φλασμπάκ αποκαλύπτουν το μυστικό, μια παράλληλη ερωτική ιστορία στο σήμερα λειτουργεί μια χαρά δραματουργικά έτσι ώστε η συνολική ιστορία να προχωρήσει προς τα εμπρός. Ναι, κατ' ουσίαν, για ένα ερωτικό τρίγωνο μας μιλάει η ταινία, αλλά εννοείται ότι προχωράει τουλάχιστον ένα βήμα πιο πέρα. Δεν πριμοδοτεί την στείρα και συντηρητική «επιστροφή στις ρίζες» αλλά σαφώς και μας λέει πως χωρίς μνήμη, χωρίς στερεά εφόδια από το παρελθόν, από την παράδοση, δεν πας πουθενά. Γι' αυτό και η εγγονή του ενός από τους δυο γέρους έχει κομβικό ρόλο. Δεν την ενδιαφέρει να διατηρήσει ζωντανή τη γλώσσα του παππού της. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να φύγει από την περιοχή, να πάει στην πόλη, όπου θα της δοθούν περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης, επαγγελματικής και άλλης. Είναι αυτό που λέμε, ασφυκτιά στο χωριό της. Λογικό, μιας που δεν της δίνεται η δυνατότητα να φτιάξει κάτι στέρεο στον τόπο καταγωγής της. Η αστυφιλία παντού στον κόσμο προελαύνει αφήνοντας πίσω της θύματα και ζημιές...

Τα δύο παππούδια είναι αρκετός λόγος για να δει κανείς την ταινία. Όλα καλά λοιπόν; Χμ, ένα μικρό θέμα με τους χρόνους της, τους έχει η ταινία. Με τους ρυθμούς. Με τη δραματουργία, που κάποια στιγμή εμφανίζει αμηχανία. Ας είναι. Δεν μιλάμε για αριστούργημα. Μιλάμε όμως για μια ταινία που πατά γερά στη γη κι έχει το κεφάλι της στα σύννεφα. Μινιμαλιστική φέτα ζωής από τη Λατινική Αμερική. Κοπιάστε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Ωχ Τσιάνο!

του zerVo (@moviesltd)

Ως ο αρχηγός του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας - ο νεότερος μάλιστα ηλικιακά που κατάφερε κάτι τέτοιο, ρεκόρ που έσπασε ο Ματέο Ρέντσι πολύ πρόσφατα - το 1922. Έκτοτε μέσα από διαρκείς μηχανορραφίες, που οδήγησαν στην εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, σταδιακά δημιούργησε συνθήκες κυβερνητικής μοναρχίας, που έφτασαν στην κορύφωση τους με την έκρηξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όταν και η χώρα τάχθηκε στο πλευρό του Χιτλερικού Άξονα, ως ισότιμος, στην θεωρία και μόνο, συνεταίρος. Κατά την διάρκεια της εμπόλεμης ρήξης, το δικτατορικό του πλάνο επαληθεύτηκε πλήρως, καθώς το 1943 δημιούργησε ο ίδιος την πολιτική θέση του απόλυτου άρχοντα της Εθνοσοσιαλιστικής Ιταλίας, με το τέλος της να γράφεται δύο μόλις χρόνια μετά, κατόπιν της ήττας της Γερμανίας, της σύλληψης του πριν προλάβει να το σκάσει στην Ελβετία και της εκτέλεσης του από τους Παρτιζάνους, που περιέφεραν το καμένο πτώμα του στους δρόμους του Μιλάνο. Λίγο έως πολύ η διαδρομή του Μπενίτο Μουσολίνι, ειδικά από όσους θρύλους έχουν ακουστεί μετά την κήρυξη - και την επακόλουθη πανωλεθρία του - του πολέμου στην χώρα μας, είναι γνωστή στους περισσότερους. Τι θα συνέβαινε όμως σήμερα, 75 έτη μετά τον θάνατο του, αν επέστρεφε σε έναν τόπο που τελεί κάτω από κρίση πολιτικής ταυτότητας?

Ανοιξιάτικο το πρωινό στην ηλιόλουστη Ρώμη και όλοι οι πολίτες μικροί και μεγάλοι χαίρονται την καλοκαιρία έχοντας βγει για διασκέδαση στα καλντερίμια της. Εντελώς αναπάντεχα και κυριολεκτικά από το πουθενά, ένας ένστολος άντρας, φαλακρός και με περήφανη θωριά, αφού καταφέρει να λύσει από τα πόδια του τα σκοινένια δεσμά, γεμάτος απορία για το που ακριβώς βρίσκεται θα αναζητήσει την λύση στις απορίες του, ρωτώντας τους περαστικούς στα σοκάκια της Αιώνιας Πόλης. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, εξ αυτών θα γελάσουν στην όψη του προβληματισμένου κλόουν, που έχει ντυθεί την φορεσιά του αξιωματικού του περασμένου αιώνα. Ελάχιστοι θα λυπηθούν τον φουκαρά, που μέσα στην τρέλα του, τους συστήνεται ως ο ένας και μοναδικός άρχοντας του τόπου: Ο Μπενίτο Μουσολίνι!

Τραβώντας τα πλάνα για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης τηλεοπτικού καναλιού της Ιταλικής πρωτεύουσας, Αντρέα Καναλέτι, θα αντιληφθεί στις λήψεις του την παρουσία του παράξενου τύπου και θα αναζητήσει τα ίχνη του προκειμένου να διαπιστώσει την αληθινή του ταυτότητα. Καθώς, αφού τον βρει, μέσα από επαληθεύσεις θα καταλάβει πως πρόκειται για την μετενσάρκωση του Ντούτσε, θα βρει μπροστά του μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να φτιάξει το απόλυτο φιλμ τεκμηρίωσης, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον δικτάτορα. Δεν θα είναι ο μοναδικός όμως, που στο πρόσωπο του επί 25 έτη άνευ δημοκρατικών διαδικασιών ηγέτη, θα ανακαλύψει την χρυσή ευκαιρία για εμπορική εκμετάλλευση...

Ο ρετζίστας για να πάρει με το μέρος του τον Μουσολίνι, θα τον ταξιδέψει από άκρου εις άκρο της ιταλιάνικης χερσονήσου, γνωστοποιώντας μάλιστα στο κοινό πως ο ονομαστός αρχηγός ξαναγύρισε, είναι χειροπιαστός, μπορούν όλοι να του μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του. Σε αυτή την βόλτα όμως, από την Ρόμα, στην Σικελία, την Νάπολη και το Μιλάνο, θα αντιληφθεί πως πίσω από το χαρισματικά λαϊκιστικό του προσωπείο, κρύβεται εκείνος που βύθισε για καιρό την πατρίδα του στο σκοτάδι. Αντιθέτως οι καναλάρχες του δεν θα το καταλάβουν αναλόγως και, άκουσον, άκουσον, θα του αποδώσουν την ολόδικη του εκπομπή λόγου. Ποιου? Του λαοπλάνου Μουσολίνι...

Για να γίνει αντιληπτή η φιλμική ετούτη προσπάθεια, προσπαθώντας να την αναγάγουμε στα καθ ημάς, συμβαίνει κάτι ανάλογο με εκείνο που οραματίζονται οι θιασώτες της Χούντας, ζητώντας με έναν μαγικό τρόπο να επιστρέψει ο "Γιώργαρος". Κι αυτό που ούτε ως σκέψη δεν διανοούμεθα, μπροστά στον τρόμο της επανάληψης του επταετούς τρόμου, το κάνει πράξη ο κινηματογράφος, για να μας βυθίσει σε μια ανατριχιαστική απόγνωση, με απαρχή το σουρεαλιστικό "what if?". Όχι, ο σινεμάς υπάρχει στην ζωή μας για ένα εκατομμύριο άλλους λόγους, όχι όμως γι αυτόν, ακόμη κι αν πρόκειται γι αστείο. Και μάλιστα αγαθό χωρατό, που δεν μπορεί να υπολογίσει πως πίσω από την έστω και ελάχιστα συμπαθή μουτσούνα του Αρχιφασίστα, κάποιοι οπαδοί του θα υποκινήσουν συλλαλητήριο επανόδου των "ορθών, αποδεκτών από την μαραζωμένη μάζα και αλάθητων" απόψεων του στην μόδα. Είναι που είναι το πράμα φιδίσιο, ανοίγουμε καινούργιο λάκκο μονάχοι...

Και μάλιστα πρόκειται και για ριμέικ, με απόδοση εις την Ιταλική, της αντίστοιχης Γερμανικής, προ πενταετίας, ταινίας - που λογικά ανασταίνει τον Χίτλερ! - Er Ist Wieder Da, βασισμένης στο ομώνυμο σύγγραμμα του Timur Vermes. Αδιανόητη αλήθεια η κίνηση, ακόμη κι αν μέσα από την πολιτική σάτιρα και τον καυτηριασμό τόσων και τόσων, δημοκρατικών, κυβερνήσεων που πέρασαν από την πολύπαθη Ιτάλια, στο φινάλε δείχνεται πως ο επανερχομός του φασισμού, θα ισοπεδώσει τα πάντα. Ο δημιουργός που υπογράφει το Sono Tornato, Luca Miniero, για να κάνει ακόμη πιο ρεαλιστικό το πόνημα του, χρησιμοποιεί και ντοκουμέντα κιόλας, από την άστατη πολιτική ζωή της χώρας το πρόσφατο μισό του αιώνα, γεγονός που ο Λάζαρος Μουσολίνι, θα εκμεταλλευτεί για να στήσει εκ νέου το γνώριμο παραμυθάκι του, με τα υπέροχα εθνικιστικά συνθήματα - Για την χώρα των σπουδαίων και των τρανών, που μπορεί να εξελιχθεί στην κορυφαία του κόσμου όλου και θα αναδείξει το (βάλτε εσείς όποιου έθνους θέλετε τον επιθετικό προσδιορισμό) αήττητο πνεύμα. Μα είμαστε σοβαροί? Παραγγελία να το έκαναν οι νεοναζί, δεν θα είχαν το αποτέλεσμα που τους προσφέρει στο πιάτο, αυτό το (παραδέχομαι αθώας σύλληψης) κωμωδιάκι.

Τεχνικά η ταινία έχει αρετές, καθώς συνδυάζει σε πολλά σημεία δίχως να κομπιάζει τις λήψεις της φορητής με την κανονική κάμερα, δίνοντας την εντύπωση του ψευδοdocumentary. Οι ερμηνείες δε, ιδιαίτερα του Massimo Popolizio που αποδίδει τον άρτι αφιχθέντα από την κόλαση δικτάτορα - και που στην δική μου εκτίμηση δεν του φέρνει και πολύ σε μόστρα - είναι αξιόλογες. Το βασικό πρόβλημα είναι και μόνο που υπάρχει ετούτο το έργο, αφού ακόμη και μέσα στην κουτή υπερβολή του να δείξει το σωστό, προσφέρει λαβές περί του αντιθέτου καταστροφικού, σε εκείνους που δεν πρέπει να δίνεις και πολύ αέρα. Σφάλμα. Θα το θεωρήσω ως μη γενόμενο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Πίσω μου σ' έχω...

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πιο βαθιά θρησκευόμενες χώρες της Ευρώπης, είναι η Γεωργία, δημοκρατία που προέκυψε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός άλλωστε που αποδεικνύουν και οι (όχι ένας, αλλά) πέντε σταυροί που συνθέτουν το εθνικό της σύμβολο. Λογίζεται ως μια από τις αρχαιότερες Ορθόδοξες Χριστιανικές κοινότητες, η Γεωργιανή, με ίδρυση τον πρώτο κιόλας αιώνα από τον Απόστολο Ανδρέα, με τα μέλη του εκκλησιάσματος της να έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή σχέση με τους εκπροσώπους του Θεού, κυρίως για τον λόγο πως εκείνοι πάντοτε στάθηκαν δίπλα στον απλό λαό και δεν έδειξαν ουδέτερο πρόσωπο, στις πολύ δύσκολες στιγμές που βίωσε ο φτωχός αλλά περήφανος αυτός τόπος. Με ένα δύσκολο θρησκευτικό, όσο και ανθρώπινο θέμα, ασχολείται μια ταινία προερχόμενη από ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας.

Η ανακοίνωση της απόσπασης του, από την πρωτεύουσα σε ένα απομακρυσμένο, επαρχιακό χωρίο, προκειμένου να αντικαταστήσει τον προσφάτως θανόντα ιερέα, θα αιφνιδιάσει τον πατέρα Γκιόργκι, που δεν έχει την αίσθηση του τι πρόκειται να αντιμετωπίσει στην φτωχική περιφέρεια. Συντροφιά με τον καλό του συνεργάτη Βάλικο, θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες, που εκ πρώτης όψης δείχνουν πολύ πιο χαμηλών τόνων και ρυθμών από εκείνων της μεγαλούπολης. Πρωταρχικός στόχος τους, θα είναι να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του εκκλησιάσματος, δημιουργώντας μια πρόχειρη κινηματογραφική λέσχη σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη και καλώντας τους χωριανούς να παρακολουθήσουν τις κλασσικές στιγμές του σινεμά, που έχουν πάρει μαζί στις αποσκευές τους.

Και πραγματικά, οι φιλμικές βραδιές θα φέρουν κοντύτερα τους καχύποπτους επαρχιώτες με τον καινούργιο τους - σινεφίλ - παπά, κτίζοντας σταδιακά μια σχέση καλύτερης επικοινωνίας μαζί του, προκειμένου να προσέρχονται σε αυτόν και να του εξομολογούνται τις αμαρτίες τους. Ανάμεσα στα καινούργια πρόσωπα που θα γνωρίσει ο ιερέας, θα είναι και η εντυπωσιακής ομορφιάς, εφάμιλλης ακόμα και με της Μέριλιν Μονρόε όπως υποστηρίζει όλο το χωριό, δασκάλα της μουσικής, Λίλι, που με τον καιρό θα έρθει πολύ κοντά στον πρεσβύτερο, βοηθώντας σε διάφορες εργασίες στον ναό. Πολύ σύντομα όμως. ένα δεινό μυστικό από το παρελθόν της αινιγματικής γυναίκας θα υποπέσει στην αντίληψη του, γεγονός που θα τον αναστατώσει, ιδιαίτερα από την ώρα που η έλξη που αισθάνεται για εκείνη, έρχεται σε άμεση ρήξη με την ιερατική ιδιότητα του.

Συνεπώς με το απροσδόκητο μαντάτο να τριβελίζει το μυαλό του, ο ρασοφόρος θα κληθεί να διαπιστώσει πρωτίστως αν ανταποκρίνεται στην αλήθεια και ακολούθως να το διαγράψει από μνήμη των πάντων και κυρίως του ίδιου του Θεού, δίνοντας άφεση αμαρτιών, αν και εφόσον όμως προκαλέσει την μετάνοια της. Σε μια πολυπληθή κοινωνία, κάτι τέτοιο ενδεχόμενα να είναι εφικτό, αφού το άσχημο νέο είναι πιθανόν να κρυφτεί μέσα στην θολούρα του όχλου. Στο είκοσι - τριάντα ανθρώπων χωριουδάκι, που οι πάντες ξέρουν τα πάντα για όλους, άσχετα αν δεν το παραδέχονται κρυμμένοι πίσω από το δάκτυλο τους και που ο μόνος επίσημος παντογνώστης είναι ο παπάς, πως είναι δυνατόν να καταφέρει να βάλει μια τάξη, κατά πως προστάζει το πρωτόκολλο? Κι αν εκείνος λοξοδρομήσει, δείχνοντας αδυναμία μπροστά στην τόσο ελκυστική καθηγήτρια του πιάνου?

Είναι η δεύτερη φορά που ταινία του χαρισματικού γεωργιανού σκηνοθέτη Zaza Urushadze παίρνει διανομή στα μέρη μας, άλλωστε η προηγούμενη του Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines) είχε δημιουργήσει έναν ντόρο γύρω από το όνομα της, έχοντας φτάσει μέχρι την τελική διεκδίκηση του μη αγγλόφωνου Όσκαρ καλύτερου φιλμ. Αισθητικά ο δημιουργός, ακολουθεί επακριβώς την ίδια γραμμή κινηματογράφησης, επιλέγοντας τα πλάνα του, με φόντο την καταπράσινη ύπαιθρο, να είναι πεντακάθαρα, αψεγάδιαστα, δίχως το παραμικρό ίχνος σκόνης ή θάμπους στα καρέ. Με τον συμβολισμό της ανάλογης αγνότητας της ψυχής του κεντρικού ήρωα να είναι προφανής, η αργού τέμπο μα με ενδιαφέρον για που ακριβώς το πάει, αφήγηση, τσουλάει ικανοποιητικά, ίσαμε την στιγμή της τελικής συνάντησης, εκεί που προς τεράστια έκπληξη, η αυλαία πέφτει σχεδόν ακαριαία, στερώντας από τον θεατή έναν επίλογο ισάξιο έστω με αυτό που τον είχε προετοιμάσει η (πιπεράτη να μην κρυβόμαστε) ίντριγκα.

Κι έτσι δυστυχώς, το έξοχα φωτογραφημένο δράμα, που είχε δώσει όχι και λίγες υποσχέσεις για μια έξοδο φορτισμένη συναισθηματικά, χάνει μεγάλο μέρος από την αξία του, πετώντας το μπαλάκι στην πλατεία να βγάλει μόνη της συμπεράσματα για το αν έχει κανείς στρατευμένος δικαιώματα στην προσωπική του ζωή ή μόνον υποχρεώσεις, γνωρίζοντας τα κρυμμένα ντοκουμέντα, όλων των υπόλοιπων που τον περιβάλλουν. Η εικόνα της Εκκλησίας, μέσα από την συνετή, ψύχραιμη και ευαίσθητη ματιά του αξιόλογου ηθοποιού Dimitri Tatishvili, σε ετούτο το έργο έχει αναμενόμενα θετική χροιά.

Ο πίσω μου σε έχω σατανάς είναι εκείνος που κάνει την τεράστια ζημιά και στην ουσία είναι ο ίδιος, είτε μιλάμε για τον μικρόκοσμο των λίγων δεκάδων ψυχών, είτε για το χάος των πολλών εκατομμυρίων. Εδώ απεικονίζεται με την μορφή της πλατινέ κόμης και πανέμορφης (φωτομοντέλου) Sophia Sebiskveradze, που δεν διαθέτει τίποτα σπουδαίες ερμηνευτικές ικανότητες, η λάγνα μόστρα της όμως, έστω και μέσα στην φτηνιάρικη μαύρη φούστα - μπλούζα, είναι αρκετή για να σκορπίσει ένθεν κακείθεν σταγόνες από το πιοτό της αμαρτίας. Κρίμα που το νήμα της Εξομολόγησης κόπηκε τόσο απότομα. Πιστεύω πως είχε πολλά περισσότερα να πει και κάπου μάλλον κόμπιασε, γνωρίζοντας πως το πολλών σοσιολογικών επιπέδων θέμα που την απασχόλησε, είναι όπως και να το κάνουμε, ταμπού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Filmtrade!

Αυτοί οι μπαμπάδες είναι χάλια! Το Ένα Φανταστικό Σπίτι (Ideal Home) είναι μια εγκάρδια, ξεκαρδιστική και σύγχρονη κωμωδία για την οικογένεια, την αγάπη -και τη μαγειρική- στα χρόνια της ισότητας στο γάμο και της αποδοχής του διαφορετικού. Οι δύο πρωταγωνιστές κεντάνε τις ερμηνείες τους στα πλαίσια ενός μακροχρόνιου και κουρασμένου ομόφυλου γάμου, καθώς εκτοξεύουν αφοπλιστικά καυστικές ατάκες, χωρίς ποτέ να χάνουν το συναίσθημα μπροστά στα απρόοπτα της ζωής. Ο αυτάρεσκος, εγωκεντρικός και αμετανόητα ανώριμος Εράσμους είναι ο λαμπερός παρουσιαστής μιας επιτυχημένης μαγειρικής εκπομπής σε παραγωγή του ταλαίπωρου συζύγου του Πολ με έδρα το εξωτικό Σάντα Φε. Η ιδιόρρυθμη και μάλλον δυσλειτουργική καθημερινότητα του ζευγαριού, που τσακώνεται συνεχώς, θα ανατραπεί όταν ο δεκάχρονος εγγονός του Εράσμους, Μπιλ, μετακομίσει μαζί τους.

Ο απολαυστικός κωμικός Steve Coogan («Philomena», σειρά ταινιών «Night at the Museum», «Tropic Thunder») βρίσκει το ταίρι του στον ταλαντούχο Paul Rudd («Ant-Man», «Anchorman 1 & 2», «This is 40») και οι δυο τους βρίσκουν το δάσκαλο τους στο πρόσωπο ενός δεκάχρονου αγοριού που θα τους μάθει ένα δυο πράγματα για την αγάπη και την οικογένεια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!

Όλοι μας κάνουμε επιλογές, οι δικές της θα γράψουν ιστορία! Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ian McEwan, σε σενάριο δικό του και σε σκηνοθεσία του Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Richard Eyre (The Other Man), έρχεται η δραματική ταινία Νόμος Περί Τέκνων (The Children Act). Η Φιόνα ζει στο Λονδίνο και είναι μια διακεκριμένη δικαστής που προεδρεύει με ήθος, σοφία και συμπόνοια σε περίπλοκες υποθέσεις οικογενειακού δικαίου. Ο υπέρογκος φόρτος εργασίας, της έχει στοιχίσει στην προσωπική της αφού ο γάμος της με τον Αμερικάνο καθηγητή Τζακ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή σε προσωπικό επίπεδο η Φιόνα καλείται να αποφασίσει για μία πολύ επείγουσα υπόθεση, αυτή του Άνταμ ενός νεαρού που αρνείται την μετάγγιση αίματος που θα του σώσει την ζωή. Ο Άνταμ σε 3 μήνες θα γιορτάσει τα 18α γενέθλια του αλλά νομικά για την ώρα, είναι ένα παιδί. Θα πρέπει η Φιόνα να τον αναγκάσει να ζήσει; Η δικαστής επισκέπτεται τον Άνταμ στο νοσοκομείο και η συνάντηση τους έχει μεγάλη συναισθηματική επίδραση και στους δύο, ξυπνώντας νέα δυνατά συναισθήματα στον νεαρό άνδρα και παλιά γνώριμα αλλά ξεχασμένα συναισθήματα στην Φιόνα.

Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική στιγμή για την Βρετανίδα Emma Thompson, που έχει στο πλευρό της τους πάντοτε σημαντικούς Stanley Tucci και Fiona Whitehead.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Όχι άνθρωπος. Όχι μηχανή. Κάτι περισσότερο! Η ταινία Upgrade είναι ένα συναρπαστικό και υπερβολικά βίαιο όραμα για ένα δυστοπικό μέλλον από την εταιρεία παραγωγής Blumhouse, παραγωγούς των ταινιών Τρέξε (Get Out) και Η Κάθαρση (The Purge) και τον δημιουργό των ταινιών Saw και Παγιδευμένη Ψυχή (Insidious). Μετά την άγρια δολοφονία της γυναίκας του κατά τη διάρκεια μιας εξαιρετικά βίαιης ληστείας που άφησε και τον ίδιο παράλυτο από το κεφάλι και κάτω, ο Γκρέι Τρέις δέχεται την πρόταση ενός δισεκατομμυριούχου εφευρέτη για μια πειραματική θεραπεία που θα «αναβαθμίσει» το κορμί του. Η θεραπεία - ένα εμφύτευμα τεχνητής νοημοσύνης που λέγεται Στέλεχος - δίνει στον Γκρέι μοναδικές σωματικές ικανότητες και τη δυνατότητα να πάρει αιματηρή εκδίκηση τόσο για τη δολοφονία της γυναίκας του όσο και τη δική του παράλυση.

Στο φιλμ που σκηνοθετεί ο Leigh Whannel πρωταγωνιστεί ο Logan Marshall-Green (Σνόουντεν (Snowden), Prometheus, Devil) μαζί με τους Benedict Hardy, Steve Danielsen, Betty Gabriel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την UIP!

I'm Back! Το Κοίτα ποιος γύρισε (Sono Tornato) του Luca Miniero δεν είναι μια ταινία για τον Μουσολίνι. Είναι μια ταινία για την Ιταλία του σήμερα. Πρόκειται για το Ριμέικ της γερμανικής ταινίας «Er ist wieder da» φτιαγμένο από τους παραγωγούς των ταινιών «Η γυναίκα της ζωής μου» και «Το ανθρώπινο κεφάλαιο» που το παρακολούθησαν περισσότεροι από 400 χιλιάδες θεατές στην Ιταλία. Ρώμη, σήμερα. 80 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Μπενίτο Μουσολίνι επανεμφανίζεται κάτω από παράξενες συνθήκες στην Πιάτζα Βιτόριο. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, η αγαπημένη του Κλαρέτα έχει χαθεί και τα πάντα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Ο Αντρέα Καναλέτι, ένας νεαρός ντοκιμαντερίστας με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά σχεδόν καμία επιτυχία, τυγχάνει να κινηματογραφήσει κατά λάθος την επιστροφή του δικτάτορα. Πιστεύοντας πως πρόκειται για μια πολύ πετυχημένη μεταμφίεση ενός σύγχρονου, ενδεχομένως σαλεμένου, συμπατριώτη του, ο Αντρέα αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν τον τέλειο μιμητή του Ντούτσε, ελπίζοντας πως θα αναγνωριστεί επιτέλους το ταλέντο του ως κινηματογραφικού δημιουργού. Οι δύο άντρες ξεκινάνε ένα σουρεαλιστικό ταξίδι στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του οποίου συναντούν πολλούς και διάφορους Ιταλούς πολίτες. Η δημοτικότητα του Μουσολίνι πετάει στα ύψη, σε τέτοιο σημείο ώστε γίνεται ένας τηλεοπτικός σταρ. Νιώθοντας ξανά ισχυρός, ο Ντούτσε πιστεύει πως μπορεί να κυβερνήσει εκ νέου την Ιταλία! Τι θα γινόταν λοιπόν αν επέστρεφε για τα καλά;

Πρωταγωνιστούν οι Massimo Popolizio στον ρόλο του Ντούτσε και οι Frank Matano, Stefania Rocca.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Όταν πεθαίνει μια γλώσσα, ένα μοναδικό όραμα για τον κόσμο χάνεται για πάντα! Η ταινία Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα (Sueño en otro idioma) είναι εκείνη που απέσπασε το βραβείο κοινού στην κατηγορία World Cinema – Dramatic στο φεστιβάλ του Σάντανς 2017. Ο Μαρτίν είναι ένας νεαρός, παθιασμένος γλωσσολόγος. Στο πλαίσιο της έρευνάς του πηγαίνει στην μεξικάνικη ενδοχώρα, σε μια συγκεκριμένη περιοχή, όπου παλιότερα μιλιόταν από τους ιθαγενείς η γλώσσα Ζικρίλ. Πλέον, την μιλάνε μόλις τρεις μεγάλης ηλικίας άνθρωποι στον κόσμο: μια γυναίκα και δύο άντρες. Όταν η γυναίκα πεθαίνει, μένουν μόνον ο δον Εβαρίστο και ο δον Ισάουρο, ως οι μοναδικοί που γνωρίζουν τη συγκεκριμένη γλώσσα. Ο Μαρτίν θέλει να τους βάλει να συνομιλήσουν έτσι ώστε να καταγράψει τους διαλόγους τους και να μελετήσει τη γλώσσα προκειμένου να τη διατηρήσει ζωντανή, να μην πεθάνει μαζί τους. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: οι δύο γέροι χωρικοί είναι μαλωμένοι και δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα εδώ και 50 χρόνια. Για ποιον λόγο μάλωσαν οι δύο τους, ενώ στα νιάτα τους ήταν κολλητοί φίλοι; Μήπως ευθύνεται μια γυναίκα για τον καυγά τους; Ή υπάρχει κάποιο άλλο καλά κρυμμένο μυστικό; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να βρει κανείς εξιλέωση; Πού βρίσκεται αυτό το εξωτικό μέρος όπου λέγεται πως κατοικεί η αληθινή αγάπη; Και είναι σήμερα η γλώσσα που μιλούν οι ερωτευμένοι καταδικασμένη να μείνει αμετάφραστη;

Η Μεξικάνικη παραγωγή, φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Ernesto Contreras, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Fernando Álvarez Rebeil, José Manuel Poncelis, Eligio Meléndez, Fátima Molina.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Κάποιες αποστολές δεν είναι από επιλογή! Tα τελευταία 20 χρόνια, ο Tom Cruise πρωταγωνιστεί, κάνει την παραγωγή αλλά και τα πιο απίθανα stunts στο κινηματογραφικό φαινόμενο «Επικίνδυνη Αποστολή» που, με συνολικές εισπράξεις 2.8 δις δολάρια παγκοσμίως, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα franchise στην ιστορία του σινεμά. Η έκτη ταινία Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση (Mission: Impossible - Fallout) αποτελεί την κορύφωση όλων των προηγούμενων, τόσο σε επίπεδο δράσης, όσο και πλοκής. Ακόμη και τα πράγματα που κάνεις με τις καλύτερες προθέσεις είναι ικανά να γυρίσουν πίσω και να σε στοιχειώσουν. Στην νέα αυτή πρόκληση, ο Ίθαν Χαντ και τα μέλη της ομάδας IMF συντάσσονται με γνώριμους συμμάχους, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα μετά από μια αποστολή που πήγε στραβά.

Alec Baldwin, Simon Pegg, Ving Rhames, Henry Cavill, Rebecca Ferguson, Michelle Monaghan, Angela Bassett και Vanessa Kirby συμπληρώνουν το δυναμικό καστ, ενώ ο Christopher McQuarrie επιστρέφει στο τιμόνι της σκηνοθεσίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Ένα απομονωμένο χωριό. Ένας ιερέας με παρελθόν. Μια γυναίκα με ένα μυστικό! Η εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου (Beri / Confession) είναι η νέα ταινία του σκηνοθέτη Zaza Urushadze, που έγινε γνωστός με την πολυβραβευμένη αριστουργηματική ταινία του Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines) υποψήφια για Οσκαρ καλύτερης Ξένης Ταινίας και Χρυσή Σφαίρα το 2015. Ο ιερέας Giorgi παίρνει δυσμενή μετάθεση σε ένα όμορφο αλλά απομονωμένο ορεινό χωριό. Προκειμένου να αποκτήσει επαφή με τους πιστούς και καθώς στο παρελθόν έχει σπουδάσει σκηνοθεσία, αποφασίζει να οργανώσει προβολές ταινιών σε έναν αυτοσχέδιο κινηματογράφο για το ποίμνιό του. Εκεί όλοι του μιλούν για την Λίλη, την δασκάλα του πιάνου, και την ομοιότητά της με την Μέριλιν Μονρόε. Όμως, η γνωριμία του μ’ εκείνην θα αποβεί μοιραία...

Πρωταγωνιστούν οι Dimitri Tatishvili, Joseph Khvedelidze, Sophia Sebiskveradze.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Filmtrade!

Στο Tie Break!

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι οι κανόνες του ευγενούς αυτού αθλήματος, που ως πραγματική κουλτούρα απέχει αιώνες από την δική μας - αν φέρουμε κατά νου την απίστευτα ανάρμοστη συμπεριφορά των "φιλάθλων", σε εκείνο τον προκριματικό της Δανιηλίδου, σε αγώνες μάλιστα Ολυμπιακούς!!!! - δεν έχουν τροποποιηθεί παρά ελάχιστα σε βάθος χρόνου, έχει μεταβληθεί εντυπωσιακά η μέθοδος προβολής του από τους ιθύνοντες, σε χώρες που δεν είχαν και ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Για να γίνω σαφέστερος, σαράντα χρόνια πριν, ελλείψει φυσικά και της καταιγιστικής ταχύτητας πληροφορίας που παρέχει πια το διαδίκτυο, οι πολλοί Έλληνες αγνοούσαν πλήρως τις έννοιες της εβδομαδιαίας κατάταξης, των συνεχόμενων τουρνουά, ακόμη ακόμη και των τεσσάρων κορυφαίων γκραντ σλαμ. Αντισφαίριση σήμαινε αποκλειστικά και μόνο Γουίμπλεντον, που περιέργως πως, η δημόσια τηλεόραση φρόντιζε να το παρουσιάζει και μάλιστα εκτενώς, τις ζεστές ημέρες του κάθε Ιούνη, που συνέπεφταν μάλιστα με τις πρώτες των νεανικών θερινών μας διακοπών. Άντε και λιγουλάκι Ρολάντ Γκαρός να έδειχναν σε περιορισμένα στιγμιότυπα οι ειδήσεις, που σαφέστατα τότε, έπαιζε στα μάτια μας ως η απόλυτη δευτεράντζα... Όλα αυτά στον τρίτο τενιστικό κόσμο. Γιατί παντού αλλού, οι κορυφαίοι τενίστες υπερτερούσαν σε λάμψη ακόμη κι εκείνης των ροκ αστέρων!

Καλοκαίρι του 80. προερχόμενος από τέσσερις συνεχόμενες κατακτήσεις, του κορυφαίου θεσμού στον κόσμο, του πρωταθλήματος του Γουίμπλεντον, ο νούμερο ένα τενίστας Μπγιορν Μποργκ, μοιάζει πανέτοιμος να σπάσει το σχετικό ρεκόρ, καθώς εμφανίζεται ως το απόλυτο φαβορί και για τον επερχόμενο τίτλο. Τα προγνωστικά κάνουν λόγο για μια ακόμη εύκολη επικράτηση του Σκανδιναβού στο Λονδρέζικο γκαζόν, αφού οι μεγάλοι σταρς Τζίμι Κόνορς, Τζιμ Μάγιερ, Βίκτορ Πέτσι, Βίτας Τζερουλάιτις, Ιβάν Λέντλ, δεν δείχνουν ικανοί να κοντράρουν στα ίσα την καταιγιστική ορμή του 24χρονου υπεραθλητη. Ως ο μοναδικός και σοβαρότερος ανταγωνιστής του Μποργκ στην κούρσα του προς την νίκη, εμφανίζεται ένας ατίθασος εικοσάχρονος Αμερικάνος, ο Τζον ΜάκΕνρο, που ένα μόλις χρόνο πριν είχε κατακτήσει το διπλό και  με όπλο του τον ενθουσιασμό, στοχεύει να εκθρονίσει από την κορυφή, το απόλυτο ίνδαλμα του κόσμου!

Ενόσω το δεκαπενθήμερο των αγώνων πλησιάζει, ο Μποργκ νιώθει την ψυχολογική πίεση να τον καταβάλλει. Παρότι προβάλλει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, αντιλαμβάνεται και ο ίδιος πως από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού πλησιάζει με ορμή, μια παντοδύναμη απειλή, που αμφισβητεί τα πρωτεία του. Είναι και ο μοναδικός αντίπαλος άλλωστε που στους επτά αγώνες που έχουν δώσει, τον έχει κερδίσει στους τρεις. Και γνωρίζοντας καλά τους κανόνες του πρωταθλητισμού, όπως ακριβώς κι εκείνος ανέβηκε ένα προς ένα τα σκαλοπάτια του θριάμβου, έτσι νιώθει την καυτή ανάσα του φιλόδοξου πιτσιρικά να τον τυλίγει. Ήρθε η ώρα της ήττας? Η στιγμή της αποκαθήλωσης? Ο βασιλιάς μήπως πεθαίνει? Οπότε φωνάζουμε δόξα και τιμή στον νέο βασιλιά?

Με το πιο ιστορικό παιχνίδι στα χρονικά του σπορ, που έλαβε χώρα το απόγευμα της 6ης Ιουλίου και όμοιο του δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ σε οποιοδήποτε μέλλον, ασχολείται η εκ πρώτης όψης αθλητικού περιεχομένου ταινία, που φέρει τον φυσικότατο τίτλο Borg Vs McEnroe. Εκτίμηση μου είναι πως και πολύ άργησε η κινηματογραφία να ασχοληθεί με αυτή την μυθική αναμέτρηση, που συγκλόνισε και συνταράσσει ακόμη το φίλαθλο κοινό, αν και ενδιάμεσα χρονικά, έχουν εμφανιστεί σπουδαίοι παίκτες που έχουν υπερκεράσει τα ατομικά κατορθώματα και των δύο αντιπάλων. Αληθινά αν καρτερούσε κάποιος, μια απλή αναφορά στο χρονικό της διεξαγωγής του τουρνουά όμως, από το συγκεκριμένο φιλμ, θα βρεθεί ενώπιος μιας πληρέστατης καταγραφής των συναισθημάτων των δύο τενιστών, όσο οι γύροι και οι προκρίσεις τους βρίσκονται σε εξέλιξη.

Από την μια μεριά του κορτ, ο ξανθομακρυμάλλης με το άτεγκτο βλέμμα, που παροιμιωδώς ανέκφραστος εξαπολύει το μπαλάκι με ταχύτητες ιλιγγιώδεις. Βορειοευρωπαικής ανατροφής, μαθημένος από τον αθλητικό του πατέρα Λέναρντ Μπέργκελιν (μια έξοχη υποστηρικτική ερμηνεία από τον Stellan Skarsgård) να πνίγει θυμούς και ενθουσιασμούς και να κοιτάζει κάθε γκέιμ ξεχωριστά, ο Σουηδός δείχνει να βυθίζεται από αυτή την εσωστρέφεια. Επιθυμεί να εκδηλωθεί, να ξεκρεμάσει το επαγγελματικό προσωπείο αιχμαλωσίας που τον έχει καταστήσει πάντως ως τον αναμφίβολα εκλεκτό της κερκίδας. Εκείνον που οι κάμερες καταδιώκουν διαρκώς, εκείνον που δεν κάνει βήμα χωρίς να υπογράψει αυτόγραφο, εκείνον που διαφημιστικά πήρε μια πανάσημη μπράντα ρούχων σαν την Fila, από το απόλυτο μηδέν και την οδήγησε στο sold out, εκείνον που πρώτος από κάθε άλλο αθλητή σύστησε στον κόσμο την συμβία του Μαριάνα Σιμιονέσκου (ολόιδια ως μορφή η ηθοποιός Tuva Novotny) έχοντας την πάντοτε σιμά του, όπως δεν έχει πράξει άλλη, τέτοιου διαμετρήματος βεντέτα ποτέ.

Στην άλλη άκρη του τερέν, στέκει μέσα στα ολόλευκα Sergio Tacchini του, ένα αδύνατο παλικαράκι από την Νέα Υόρκη, που από όσους παραβρίσκονται στο κεντρικό γήπεδο δεν τον υποστηρίζει κανείς. Μηδένας, πλην του πατέρα του, που από μικρή ηλικία ήξερε πως θα γινόταν ξεχωριστός. Και όχι αναίτια, καθώς ο εκρηκτικός χαρακτήρας του, οι διαρκείς και επαναλαμβανόμενες ύβρεις προς τους διαιτητές, τους αλυτάρχες ακόμη και το ίδιο το κοινό, τον έχουν καταστήσει ασυμπάθιστο, μακρινό, αντιαθλητικό, που ίσως και μέσα από την ακατάπαυστη γκρίνια του, επιθυμεί να προσθέσει δυο τρεις πόντους στο σακούλι. Ακόμη κι οι συναθλητές του τον έχουν κατηγορήσει για απίστευτες αλητείες στα παρασκήνια, συνεπώς οι μηδενικές φιλίες του τον έχουν ωθήσει στον απομόνωση, το περιθώριο, να κοιτάξει με μανία το αυτοσχέδιο ταμπλό των αγώνων και να ελπίζει σε εκδίκηση προς όλους, μέσα από τον πιθανό θρίαμβο του.

Τι παιχνίδι είναι ετούτο που μας θύμισε το Όλα για την Δόξα! Τι μονομαχία μέχρις εσχάτων! Τι ανατροπές, τι αγωνίες, τι συγκινήσεις. και μάλιστα με πλήρως αληθοφανή παρουσίαση του ματς, με την κάμερα να στριφογυρνά μέσα στις τέσσερις γραμμές του χορτάρινου γηπέδου, που σε μια πλήρη ανάπτυξη του (αν δεν χρησιμοποιήθηκε και το ίδιο ως σκηνικό, πολύ πιθανό) βοηθά στην αναπαράσταση με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τον θρύλο. Χρησιμοποιώντας στιγμιότυπα φλασμπάκ δραματοποιημένα, από το παιδικό / νεανικό παρελθόν των παικτών, τόσο στο μόνιμα συννεφιασμένο Σεντερτέλιε, όσο και (πολύ λιγότερο) στην Νέα Υόρκη, ο (προφανώς) ντοκιμαντερίστας κατορθώνει να ζωντανέψει στο εκράν, όχι μόνο την μυθική μονομαχία, αλλά και να αναλύσει επακριβώς τον ψυχισμό τους, όσο το αγωνιστικό θερμόμετρο εκτοξεύεται στα ύψη.

Υπόδειγμα αθλητικογραφικού σινεμά, είναι αυτό που μας σερβίρει χωρίς να πέφτει καν σε σινγκλ φολτ ο Δανός. Άψογη κινηματογράφηση, υπέροχη ταχύτητα λήψης, καταιγιστικό μοντάζ και δύο καταπληκτικές ερμηνείες, από τον copy paste ως Μποργκ, συμπατριώτη του Sverrir Gudnason, αλλά και τον σαφώς διασημότερο του Shia LaBeouf που πιάνει άψογα τον ψυχωσικό σφυγμό του ΜάκΕνρο. Μια υπέροχη αφήγηση των συμβάντων του 80, πλημμυρισμένη με συναίσθημα, όπως άλλωστε είναι και το ίδιο το σπορ, σαν είχε δηλώσει κάποτε ο Αντρέ Αγκάσι, αναλύοντας τους βγαλμένους από την κανονική ζωή αγωνιστικούς του όρους: Advantage, service, break, love...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Rosebud 21!