Movies Ltd

Δύο Ξένοι

του zerVo (@moviesltd)

Δεν θα το λησμονήσω ποτέ μου εκείνο το απόγευμα, που γυρίζοντας στο σπίτι από την δουλειά, το 16χρονο κορίτσι μου στην είσοδο της πολυκατοικίας, με σύστησε με το συνομήλικο αγόρι της, εφηβικό της φλερτ από το σχολείο. Εννοείται πως στον δια χειραψίας χαιρετισμό, το χαμόγελο μου υποδήλωνε κάτι από τιμωρό Jason Statham, άσε που η δύναμη μεγέθους Dwayne Johnson που έβαλα στο θερμότατο σφίξιμο της παλάμης, πρέπει να το κάτσιασε για καμιά βδομάδα το κακόμοιρο. Η πλάκα είναι που δεν την μετάνιωσα στιγμή την...εγκάρδια χαιρετούρα, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ακόμη πιο δεινή, αν μου ανέφερε πως ο λεγάμενος μένει σε κανένα Περιστέρι. Μα για στάσου κι εμάς το σπίτι μας στο Περιστέρι δεν βρίσκεται..?

Από τους πλέον πολυάσχολους και γεμάτους καινοτόμες ιδέες εκπροσώπους της Ιταλικής αντιπροσωπείας στην Κομισιόν, είναι ο εκλεκτικός Τζοβάνι, ένας σοβαρός τεχνοκράτης, που έχει εκπονήσει και προωθήσει σχέδιο ανάπλασης και ανάπτυξης των φτωχικών συνοικιών που περιβάλλουν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ωστόσο ο ίδιος, κάτοικος του πανάκριβου κέντρου της Ρώμης, δεν έχει ιδία άποψη για τις συνθήκες που επικρατούν στα εξαθλιωμένα προάστια, γνώμη που θα αποκτήσει εντελώς αναπάντεχα, έχοντας βαλθεί να παρακολουθήσει την 13χρονη θυγατέρα του, Ανιέσε, η οποία προς τεράστια έκπληξη του, μόλις του συνέστησε το αγόρι της, τον Αλέσιο, που εκ πρώτης όψης δεν δείχνει να ανήκει σε κοινωνική τάξη εφάμιλλη της δικής του.

Και πραγματικά έτσι ακριβώς συμβαίνει, μιας και η παρακολούθηση θα τον οδηγήσει στην μίζερη και εξαθλιωμένη γειτονιά του Μπαστότζι, εκεί που στα θεόρατα μπλοκ των δεκάδων διαμερισμάτων στοιβάζονται εκατοντάδες πολίτες, άποροι, άφραγκοι, που δεν τους περισσεύει ούτε μισό ευρώ για πολυτέλειες. Το πολιτισμικό σοκ που θα υποστεί ο μεσήλικας πολιτικάντης, θα εκτραχυνθεί ακόμη πιότερο, καθώς θα συναντήσει την αθυρόστομη και επιβλητική Μόνικα, την μαμά του μπόιφρεντ της κόρης, με την οποία καθώς φαίνεται δεν τους συνδέει ούτε ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο. Ούτε ένα? Όχι ακριβώς, αφού από την πρώτη τους κιόλας συνάντηση, αμφότεροι θα συμφωνήσουν, πως θα πρέπει να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους, προκειμένου τα παιδιά τους να χωρίσουν τσανάκια, το συντομότερο δυνατόν!!!

Εκείνος κοτσονάτος, γλυκομίλητος, ευθυτενής, με άριστη γνώση του σαβουάρ βιβρ, ευαίσθητος, ευγενικός, καλοβαλμένος, πάντα ντυμένος στην πένα, έχει αναλάβει μετά το διαζύγιο του από την φαντασμένη πρώην, που τον άφησε για να ασχοληθεί με την αρωματοποιία και τις λεβάντες της στην Γαλλία, το μεγάλωμα της μικρής του κόρης. Εκείνη άνεργη και καταχρεωμένη, με μοναδική προϋπηρεσία το ταμείο του σούπερ μάρκετ, φωνακλού, επιθετική, με την κακιά λέξη μόνιμα στο στόμα, τιγκαρισμένη στα τατουάζ, ντυμένη με πάμφθηνα τσίτια, δίχως τρόπους και καλές συμπεριφορές, από τον καιρό που ο δικός της ξαναμπήκε στην στενή, παλεύει με νύχια και με δόντια να αναθρέψει σωστά τον κανακάρη της, κάτω από συνθήκες αβάστακτες, έχοντας αναλάβει να φροντίζει και τις δύο δίδυμες κλεπτομανείς εξαδέλφες της, που συζούν μαζί στην ίδια φτωχική γκαρσονιέρα. Δυο κόσμοι αντίθετοι, που συμβιώνουν σε ένα κοντινό περιβάλλον, χωρισμένο με σοσιολογικά συρματοπλέγματα, έχοντας όμως, γονικά, τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Υπάρχει άραγε περιθώριο, κάπου, κάπως, να συναντηθούν, να μιλήσουν και την ίδια γλώσσα, αν και κάτι τέτοιο εκ πρώτης όψης φαντάζει αδύνατο?

Αν και σχετικά υπερβολική, έως και χοντροκομμένη, στον τρόπο που αναδεικνύει ένα από τα πλέον σημαντικά κοινωνικά ζητήματα των σύγχρονων μητροπόλεων, η κομεντί που υπογράφει ο Riccardo Milani, με κέφι, με ζωντάνια και με μπρίο, πετυχαίνει να προβάλλει το κοντράστ. Αποσπώντας από κάθε πλευρά, εκείνη του αριστοκρατικού συντηρητισμού των πατρικίων κι αυτή της έχει ο θεός επιβίωσης των πληβείων, τις πιο ακραίες εκδοχές, φέρνοντας τις σιμά ελέω παιδικού έρωτος, ενώνοντας τις από μια πατρική / μητρική ματαιόδοξη και ανώφελη επιδίωξη, μα στην πραγματικότητα συνδέοντας τις με το βασικότερο στοιχείο που θα έπρεπε να βασιλεύει σε κάθε κόσμο, μικρό ή μεγαλύτερο: Την ανθρωπιά.

Το χιούμορ του Come Un Gatto in Tangenziale (ιταλιάνικος φραστικός ιδιωματισμός που χρησιμοποιείται για να δειχθεί πως η σχέση των δύο ανηλίκων δεν πρόκειται να μακροημερεύσει) είναι μεν πηγαίο, στήνοντας μια λαϊκή κωμωδία τουλάχιστον αξιοπρεπή, στην υπερπροσπάθεια του να κάνει τις καταστάσεις ακόμη πιο έντονες και τις διακρίσεις πιο πομπώδεις, σε πολλά σημεία βγαίνει εκτός τροχιάς και οδηγείται στην φανφαρόνικη επανάληψη. Το βέβαιο πάντως είναι, αν κρίνουμε από τα κοντά δύο εκατομμύρια εισιτήρια που το φιλμ έκοψε στην γείτονα, πως πιάνει σε μεγάλο βαθμό τον σφυγμό, δεν διστάζει να πει πράγματα έξω από τα δόντια και εκεί που χρειάζεται, πλησιάζοντας στο φινάλε, προτάσσει και την ουτοπική του ιδέα, προκειμένου τα πάντα να λήξουν τραγουδιστά, συγκινητικά και εν ειρήνη, στο πλάι μιας από τις πιο φημισμένες φοντάνες της Αιώνιας Πόλης.

Τον αλέγκρο παλμό του έργου, ορίζει η εντυπωσιακή θωριά της πρωταγωνίστριας Paola Cortellesi, της πολυτάλαντης 45χρονης Ρωμάνας, που με πανέτοιμο το μπινελίκι στην γλώσσα, ορίζει την συμπεθέρα που κανείς δεν θα ήθελε να εμφανιστεί στο διάβα του. Πόσο μάλλον ο κλασσάτος και σεβάσμιος από σύσσωμο τον περίγυρο του Κολωνακιώτης, που με την γνώριμη απορία στο βλέμμα αποδίδει ο πολύ καλός Antonio Albanese, στην δεύτερη συνύπαρξη μαζί της, κατόπιν του επίσης πετυχημένου Mamma o papà?. Η σινεφίλ αναφοράς σεκάνς δε, η καλύτερη σεναριακά όλου του έργου, δείχνει πως το πιασάρικο ντουέτο έχει πολλά περιθώρια ποιοτικής και διασκεδαστικής εξέλιξης, με το ενδεχόμενο να μας προσφέρει στο μέλλον κάτι ακόμη πιο προσεγμένο, να παραμένει ορθάνοιχτο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Weird Wave!

It's a nice day for a white wedding...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι έτσι αλλάζει πορεία μια ολόκληρη ζωή: μη κάνοντας τίποτα...

Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα του Ian McEwan, η οποία κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο «Στην Ακτή» (Εκδ. Πατάκη). Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που ο Βρετανός συγγραφέας υπογράφει ο ίδιος τη σεναριακή διασκευή βιβλίου του. Κι όχι μόνον αυτό: αυτό που βλέπουμε ως σενάριο στην ταινία έχει αρκετές διαφορές σε σχέση με το βιβλίο. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2007 και ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker. Το 2007 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία που βασίζονταν σε άλλο βιβλίο του McEwan. Μιλάμε για την «Εξιλέωση» (Atonement). Σε εκείνη την ταινία βασικό ρόλο στα πρώτα της κινηματογραφικά βήματα κρατούσε η Saoirse Ronan, όντας τότε 13 μόλις ετών. Το 2010, όταν ο Sam Mendes ήταν να γυρίσει το βιβλίο σε ταινία, για το ρόλο της Φλόρενς είχε επιλεγεί η Carey Mulligan. Η ταινία δεν προχώρησε τότε. Ούτε το 2011, όταν ήταν να τη σκηνοθετήσει ο Mike Newell, με τον Mendes σε ρόλο παραγωγού. Το 2014 ο McEwan δήλωσε πως θέλει την Ronan να υποδυθεί το ρόλο της Φλόρενς. Έπρεπε να περιμένει λίγα χρόνια ακόμα, να μεγαλώσει λίγο η Ronan, για να γίνει η επιθυμία του πραγματικότητα...

Η ταινία Ανεκπλήρωτος Γάμος (On Chesil Beach) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο για τον Dominic Cooke, ο οποίος είναι γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης.

Η υπόθεση: Ιούλιος 1962, Αγγλία. Η Φλόρενς έχει γεννηθεί σε μια ευκατάστατη και συντηρητική οικογένεια ενώ ο Έντουαρντ προέρχεται από μια εντελώς διαφορετική οικογένεια και κατοικεί σε ένα ακατάστατο σπίτι κοντά στη φύση. Εκείνη είναι βιολίστρια κι εκείνος, έχοντας σπουδάσει Ιστορία, θέλει να γράφει βιβλία. Οι δυο τους, νιόπαντροι και… παρθένοι ελπίζουν πως ο γάμος μπορεί να τους προσφέρει ένα ευτυχισμένο μέλλον και μια διέξοδο από την αυστηρότητα της εποχής. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, που τους ενώνει όμως ένας παράφορος έρωτας.

Λίγες ώρες μετά τον γάμο τους βρίσκονται σε ένα αποστειρωμένο ξενοδοχείο στην ακτή του Ντορσέτ και η κουβέντα τους παίρνει μια έντονη τροπή όταν η ολοκλήρωση της σχέσης τους μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Έντουαρντ ανυπομονεί για τη στιγμή αυτή, ενώ η Φλόρενς κυριεύεται από τον φόβο της πρώτης φοράς, κουβαλώντας κι ένα μυστικό. Όταν τα πράγματα… τελειώσουν πριν καν ξεκινήσουν στο κρεβάτι, η Φλόρενς θα φύγει από το δωμάτιο, αηδιασμένη και πανικοβλημένη. Στην παραλία οι δύο νέοι θα έχουν μια έντονη λογομαχία. Μέσα από τον καβγά τους θα φανεί πλέον ξεκάθαρα πως οι διαφορές τους είναι τόσο μεγάλες, που δεν μπορούν να τις αγνοήσουν άλλο. Ένας από τους δύο θα πάρει μια ξαφνική και δραστική απόφαση, που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή τους για πάντα...

Η άποψή μας: Παρακολουθούσα την ταινία και οι σκέψεις άλλαζαν ταχύτατα μέσα στο κεφάλι μου. Αρχική, εν βρασμώ, αντίδραση: «Δεν μπορεί να γίνονταν τότε τέτοια πράγματα». Πιο ψύχραιμη, δεύτερη αντίδραση: «Ok, τότε μπορεί να γίνονταν τέτοια πράγματα, σήμερα πάντως αποκλείεται». Κυνική, τρίτη αντίδραση: «Κι όμως, ακόμα και σήμερα γίνονται τέτοια πράγματα». Δεν μιλάω για το ρομάντζο του πράγματος, για το οποίο εννοείται ότι θα μιλήσουμε. Όχι. Μιλάω για τη σχέση μας με το σεξ. Για το πόσο απαίδευτοι είμαστε εν έτη 2018 – κι ας πιάσουμε μόνο το σύγχρονο δυτικό κόσμο, έτσι; Σε μια εποχή όπου το σεξ είναι παντού υπάρχει πολύ… αρρώστια. Μην παρεξηγείτε τη λέξη. Ας το κάνω πιο λιανά: οι περισσότεροι νέοι (απ’ ότι μπορώ να ψυλλιαστώ, δεν έχω εντρυφήσει και στο θέμα, αλλά μια τέτοια αίσθηση αποκομίζω) μπαίνουν στο σεξ παράξενα. Με πληροφορίες από φίλους, ταινίες, βιβλία, περιοδικά και το… pornhub. Στην Ελλάδα πχ δεν υπάρχει μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Και για τους γονείς το θέμα εξακολουθεί να είναι ταμπού. Οπότε, βουρ κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κάποια παιδιά ξεκινούν από πολύ μικρά την ενασχόλησή τους με το σπορ. Άλλα, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και δεν ασχολούνται καθόλου μ’ αυτό! Ναι, βάζω το χέρι μου στη φωτιά: στην Ελλάδα του 2018, έχοντας βγει και από το Μνημόνιο πχια (μουάχαχαχαχαχα) υπάρχουν ενήλικοι άνδρες και ενήλικες γυναίκες, που είναι παρθένοι! Κι εντάξει, αν είναι από επιλογή τους, ok, σεβαστό κι από εδώ πάνε και οι άλλοι. Αν όμως δεν είναι επιλογή; Αν είναι φόβος; Φόβος της απόρριψης; Φόβος της αποτυχίας; Φόβος της… πρώτης φοράς; Μπορεί να διανοηθείτε τις νευρώσεις; Την αντικοινωνικότητα; Την μοναξιά; Αλί και τρισαλί! Σαν να λέμε, άλλοι γαμούν σε βαθμό κακουργήματος, κορεσμού και βαρεμάρας (εμ, άμα είναι τόσο εύκολο…) κι άλλοι δεν γαμούν ποτέ! Δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ ενεργά με ένα άλλο σώμα. Ίσως μόνον με το δικό τους… Για να μην προχωρήσουμε σε άλλα προβλήματα: πρόωρη εκσπερμάτιση, μαλακή στύση στους άνδρες, ανηδονία, γυναίκες που δεν έχουν βιώσει ποτέ οργασμό, τέτοια. Θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω να μαθαίναμε την άποψη κάποιου σεξολόγου – θα αναφέρω τον Ασκιτή γιατί έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα – μετά τη θέαση της ταινίας.

Τι μας δείχνει η ταινία; Δύο νέους, που αγαπιούνται πολύ αλλά δεν μπορούν να κάνουν σεξ. Δεν ξέρουν πως. Εκείνη, διαβάζει βιβλίο για το τι πρέπει να κάνει: όχι και ο χειρότερος τρόπος μάθησης των βασικών αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη συναισθηματική εκπαίδευση. Νιώθει ντροπή γι’ αυτό. Δεν μπορεί να ρωτήσει κάποιον άλλον γι’ αυτό. Όταν λοιπόν έρχεται η στραβή, οι δύο νέοι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Εκείνη φτάνει στο σημείο να του προτείνει να ζήσουν μαζί, ερωτευμένοι πλατωνικά, δίνοντάς του την άδεια να κοιμάται με άλλες γυναίκες!!! Τόσο αποτρόπαιο μοιάζει το σεξ μέσα στο κεφάλι της! Είναι να σε πιάνει τρέλα. Ο σκηνοθέτης στις αρχικές σκηνές επιλέγει έναν περιπαικτικό τόνο, που όμως ταιριάζει γάντι στην κατάσταση. Πχ σε μια από τις αρχικές σκηνές (δεν είναι σπόιλερ ρε παιδιά!) οι δύο σερβιτόροι που έχουν κληθεί να περιποιηθούν το νιόπαντρο ζευγάρι, χύνουν λίγο από το κρασί που συνοδεύει το γεύμα, στο πάτωμα. Δεν τρέχει τίποτα: αντικαθιστούν το χυμένο με νερό. Όταν βάζουν στον Έντουαρντ να δοκιμάσει, εκείνος, μη γνωρίζοντας προφανώς τίποτε για το κρασί, λέει: «μμμ, είναι πολύ καλό εντέλει»! Δεν μπαίνει τυχαία η σκηνή: την ίδια ακριβώς άγνοια έχει και για το σεξ. Και για να μην αποκαλύψει την άγνοιά του, το παίζει και γνώστης…

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ταινία τούτη εδώ. Έχουμε έτσι κι αλλιώς την αξιόλογη πρώτη ύλη, που είναι το σενάριο και μετά όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στο να αναδειχθεί το σενάριο κατά πως πρέπει. Η σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Dominic Cooke είναι εύστοχη τόσο σε ότι αφορά την διεύθυνση των ηθοποιών όσο και σε ότι αφορά το μη καπέλωμα του σεναρίου από μια επιδεικτική βιρτουοζιτέ. Το μοντάζ βοηθάει έτσι ώστε η ένθεση των flashbacks να γίνεται λειτουργικά. Μαθαίνουμε πράγματα για το παρελθόν των ηρώων χωρίς να ακολουθείται γραμμική σειρά, βοηθώντας να αποφευχθεί ο ελλοχεύον ακαδημαϊσμός και η συνεπακόλουθη βαρεμάρα. Η μουσική είναι επίσης ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας – με τον Chuck Berry να έχει κομβικό ρόλο και στην πλοκή. Ευπρόσωπη παραγωγή, που αναδίδει μια καλώς εννοούμενη βρετανίλα, πολύ καλή η Saoirse Ronan στον κεντρικό ρόλο, όσα λέγονται κατά τη διάρκεια της αντιπαλότητας των δύο νέων στην ακτή είναι ενδεικτικά όλων όσων θέλει να πει ο συγγραφέας. Και την συγκίνηση στο φινάλε, την έχει κερδίσει με το σπαθί της η ταινία, όλα καλά.

Αλλά να, εδώ θα ήθελα λίγη παραπάνω τρέλα για να απογειωθεί το όλον. Λίγη παραπάνω τρέλα. Έναν Ozon στη σκηνοθετική καρέκλα. Να μας δείχνει περισσότερα πράγματα παρά να τα υπονοεί. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πάντως, πως αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, που ασχολείται με ένα θέμα άβολο με… βολική και φιλική προς τον θεατή φόρμα και αισθητική. Όλα καλά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Τα σαγόνια του Μεγαλοκαρχαρία!

του zerVo (@moviesltd)

Σαν χθες μοιάζει κι όμως έχουν περάσει 43 ολόκληρα χρόνια, από εκείνα τα Χριστούγεννα του '75, που άλλαξαν μια για πάντα την έννοια του τεράστιου αυτού σαρκοβόρου κήτους, στα μάτια των έντρομων θεατών, που παρακολουθούσαν τα βίαια κατορθώματα του στο πανί, σε αφήγηση κάποιου Steven Κάτι... Ειλικρινά θα έπρεπε να το ζήσει κανείς για να αντιληφθεί το μέγεθος του τρόμου που είχαν προκαλέσει τα Jaws στο ευρύ και βυθισμένο στην άγνοια κοινό, που δεν έμπαζε ούτε δάκτυλο στην θάλασσα, έστω και στα ρηχά. Έκτοτε δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις φιλμς που έχοντας ζηλέψει κομματάκι από τον θρύλο των Σαγονιών, επιχείρησαν να ταράξουν τον κοσμάκη έχοντας σαν βασικό πρωταγωνιστή του φόβου το τριπλάσιου, τετραπλάσιου του ανθρωπίνου μεγέθους ψάρι. Η πιο πρόσφατη από αυτές, με την φιλόδοξη μαρκίζα The Meg, ως βασικό ατού της προβάλλει το γεγονός πως το υδάτινο τέρας δεν έχει απλά 3 - 4 φορές το μπόι ενός φυσιολογικού άντρα, αλλά μπορεί και 15! Πως είπατε?

Ομάδα ωκεανογράφων, που λειτουργεί κάτω από τις οδηγίες του πεπειραμένου Κινέζου επιστήμονα Δρ Μίνγουεί Ζανγκ, χρηματοδοτούμενη από τον φανφαρόνο πολυεκατομμυριούχο Τζακ Μόρρις, έχει αναλάβει την αποστολή να εντοπίσει τις μορφές εκείνες ζωής, που μπορούν να επιβιώσουν στο βαθύτερο σημείο του ωκεανού, στο σκότος της τάφρου των Μαριανών. Με αφετηρία την καταμεσίς της θαλάσσης πλατφόρμα Μάνα Ένα, ένα υπερσύγχρονο και πανάκριβο βαθυσκάφος με πλήρωμα τρεις ερευνητές, θα επιχειρήσει κατάδυση στον βυθό, φιλοδοξώντας να αποκαλύψει δεδομένα που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Ατυχώς για εκείνους θα δεχτούν την επίθεση από ένα άγνωστης προέλευσης, γιγαντιαίο θαλάσσιο ον και θα παγιδευτούν στην άβυσσο, έχοντας, με περιορισμένο οξυγόνο και προμήθειες, ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης.

Μια δύσκολη κατάσταση που θα κληθεί να επιλύσει ο άριστος γνώστης των προκλήσεων του νερού, δύτης Τζόνας Τέιλορ, που έχει πέσει σε δυσμένεια εδώ και μια πενταετία, εξαιτίας μιας αποτυχημένης αποστολής διάσωσης, που του έχει κοστίσει όχι μόνον την φήμη, αλλά και την αυτοπεποίθηση. Σε συνεργασία με την άφοβη θυγατέρα του Δόκτορος, Σουγίν, θα αναζητήσουν τα ίχνη των συντρόφων τους στα βάθη της θάλασσας, εκεί που θα βρεθούν μπροστά σε μια τρομακτική έκπληξη: Το κολοσσιαίου μεγέθους πλάσμα, μήκους 25 μέτρων, είναι ο Μεγαλόδοντας, ο μακρύτερος και πιο φονικός καρχαρίας που αναφέρουν τα επιστημονικά φυλλάδια, ένα είδος που όπως εκτιμούσαν οι ειδικοί, είχε εξαφανιστεί εδώ και πολλά εκατομμύρια έτη!

Μα που πλέον ολοζώντανος και με διαθέσεις εχθρικές, έχει επιστρέψει για να σκορπίσει τον πανικό στην Κίτρινη θάλασσα και τις πολυσύχναστες ακτές της. Βασισμένο στην νουβέλα του 1997, Meg: A Deep Terror, που συνέγραψε ο Steve Allen, είναι το πρότζεκτ που πέρασε από ουκ ολίγα κύματα μέχρι να γίνει πραγματικότητα, έχοντας περάσει αρχικά από την Ιερά Εξέταση της Disney μέχρι να καταφέρει να πάρει το πράσινο φως από την Warner. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ακριβές σπιν οφ του Jaws, που όμως έχει δανειστεί αμέτρητα στοιχεία από την απωανατολίτικη μυθολογία των προερχόμενων από το άγνωστο των Ωκεανών θηριωδών Γκοτζίρα, μα κυρίως ακολουθεί κατά γράμμα την συλλογιστική των Jurrassic Park, ειδικότερα στην σύσταση των χαρακτήρων που αποτελούν την ομάδα δράσης.

Εκεί που συνυπάρχουν δηλαδή και ο σεβάσμιος επιστήμων και ο ατρόμητος μπρατσαράς Ζακ Μαγιόλ που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ο πολυλογάς και δισυπόστατος ως συνήθως χορηγός και μια δεκαμελής ομάδα ειδικών, που κατά τας θριλερικάς γραφάς οι μισοί θα φαγωθούν κι οι άλλοι μισοί θα επιβιώσουν του Αρμαγεδδώνα. Το ποιοι ανήκουν σε ποια κατηγορία, που είτε θα μετατραπούν σε βορά του ψαριού, είτε θα φτάσουν σώοι και αβλαβείς μέχρι το φινάλε, αρκεί λίγο μυαλουδάκι να έχει ο θεατής και πείρα από όοοοολα τα παρεμφερή προηγούμενα, για να το προβλέψει, πολύ πριν αρχίσει ο Μεγκ να σκορπά τον θάνατο. Εννοείται πως για να προχωρήσει το στόρι και να μην κολλήσει σε μια απλούστατη επέμβαση των πυρηνικών όπλων που θα έριχνε το φινάλε στο εικοσάλεπτο, λαμβάνει χώρα μια από μηχανής Θεού σεναριακή ευκολία, που συνοδεύεται πάντως από μια αξιόλογη ανατροπή, εκεί που οι παλμοί έχουν καταλαγιάσει, αλλά ακόμη δεν έχουν ανάψει τα φώτα για το ημιχρόνιο στην αίθουσα.

Για να τα βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους βάση, πέραν όλων των πειραγμένων sci fi δεδομένων που εκτυλίσσονται στα αβαθή του Γκουάμ και του τύπου Star Wars κυνηγητού ανάμεσα στα κοράλια, με Predator τον Megalodon και υποψήφια θύματα τα ταχύπλοα Sea-Speeders, το πραγματικό πανηγύρι ξεκινά από την στιγμή που η δράση στην τελική πράξη, μεταφέρεται στις ακτές, εκεί που περιμένεις τον πανικό να τυλίξει τους κανονικούς ανθρώπους και όχι τους άτρωτους πρωταγωνιστές. Εκεί ίσως να ήταν που απόλεσε μεγάλο μέρος από την συλλογιστική του να προσφέρει ένα πραγματικό horror δράσης, με θύματα τους χιλιάδες αμέριμνους Κινεζάκους λουόμενους στα παράλια του Χονγκ Κονγκ, ο σκηνοθέτης Jon Turteltaub. Που εμφανώς εκτός φόρμας και απέχοντας από πετυχημένη καρέκλα για πάνω από μια δεκαετία, προτίμησε απλώς και δίχως ρίσκο να κτίσει το υπόβαθρο του φόβου, βγάζοντας το θαλάσσιο T-Rex στα κουβαδάκια, αλλά να μην τηρήσει την παραμικρή υπόσχεση αιματηρού χαμού, λες και ο κόσμος θα του έβαζε χέρι αν ο καρχαρίας δεν έμενε νηστικός. Και πάνω που το σκηνικό είχε στηθεί για Piranha 3D φάση...

Εντάξει πλήρης απογοήτευση δεν υπάρχει, αφού και τα ειδικά εφέ λειτουργούν ικανοποιητικά σε κάθε σεκάνς που ο Μεγκαδόντης σαρώνει τον αφρό, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει κάπως το θερμόμετρο του σασπένς. Η παρουσία του σούπερ action hero της εποχής μας Jason Statham δε, ως του παλικαριού που δεν σκιάζεται στιγμή από το 75 ποδών προϊστορικό ον, δίνει άλλο κύρος στην φτιαγμένη κατά κύριο λόγο για την Ασιανή αγορά περιπέτεια, αν κρίνω από το σχιστομάτικο κορίτσι που έβαλαν στο πλάι του (η διεθνούς καριέρας Li Bingbing, που χάνει κατά κράτος την μάχη των θηλυκών από την τύπου Kylie, Ruby Rose) για ντάμα. Αλλά και από το γεγονός της παγκόσμιας πρεμιέρας του The Meg, σε όλο το πλάτος του ανάλογα γιγάντιου μεγέθους Far East Market, που έχει βοηθήσει σημαντικά να αγγίξουν οι μέχρι ώρας εισπράξεις του έργου τα 400 εκατομμύρια δολάρια. Συνεπώς εκτός από ψαρίλα, μάλλον μυρίζει και σίκουελ η δουλειά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!

Σεβασμός!

του zerVo (@moviesltd)

Ο Πεταλούδας, σκηνοθετικής υπογραφής του Franklin Schaffner, δημιουργού έως τα τότε τεράστιων καλλιτεχνικών επιτυχιών, όπως το ορίτζιναλ Planet Of The Αpes και το βιογραφικό Patton, κυκλοφόρησε στις αίθουσες στα τέλη του 1973. Στα μέρη μας, ένεκα και της αργοπορίας της εποχής, έφτασε δυο σχεδόν χρόνια αργότερα, σε μια περίοδο που η χώρα ακόμη πάλευε να ορθοποδήσει μετά την επταετία στον γύψο. Λόγω του έντονα αντιδραστικού και αντιεξουσιαστικού μηνύματος του, το φιλμ κυριολεκτικά σάρωσε στα γκισέ, σε σημείο που να μην υπάρχει ούτε ένας που να γνωρίζει την έννοια του σινεμά και να μην το έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον μία φορά. Δεν είναι τυχαίο δε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, πως για μια ολόκληρη γενιά (κανονικών) θεατών, θεωρείται δύσκολο να μην βρίσκεται μέσα στις κορυφαίες της επιλογές, μαζί με όλο αυτό το σπουδαίο φιλμικό πανηγύρι της απόδρασης, από το The Great Escape, μέχρι το Midnight Express και το The Shawshank Redemption. Με τον πήχη τοποθετημένο τόσο ψηλά από το ορίτζιναλ, είναι σημαντικά δύσκολο για το αντίγραφο, ακόμη και να σταθεί ως οντότητα, όσο σοβαρή και προσεγμένη προσπάθεια κι αν έχει κάνει η παραγωγή του.

Παρίσι, 1933. Ένας από τους πλέον γνωστούς στα αστυνομικά αρχεία της πόλης ελαφροχέρης, ο σεσημασμένος διαρρήκτης Ανρί Σαριέρ, φημισμένος στα λημέρια του υποκόσμου με το παρατσούκλι Πεταλούδας, λόγω του τατουάζ που έχει ζωγραφίσει στο στέρνο, θα πέσει θύμα πλεκτάνης από την τοπική μαφία και θα οδηγηθεί στην δικαιοσύνη, κατηγορούμενος άδικα για την ανθρωποκτονία ενός προαγωγού, που ουδέποτε διέπραξε. Χάρη στο κατάμαυρο ποινικό του μητρώο, η περίπτωση του θα αντιμετωπιστεί με δυσμένεια από τους δικαστές, που θα τον τιμωρήσουν με ποινή ισόβιας κάθειρξης δείχνοντας του την άγουσα για την ακραίων μεθόδων φυλακή, που έχει στηθεί στην απομακρυσμένη Νήσο του Διαβόλου, στην αποικισμένη Γαλλική Γουιάνα.

Έχοντας πλήρη άγνοια, τόσο ο ίδιος όσο και οι συγκρατούμενοι του, για τις συνθήκες εξαθλίωσης που τον περιμένουν στην εξορία, κατά την διάρκεια του γεμάτο θάνατο ταξιδιού με το καράβι, θα γνωρίσει τον φοβισμένο, φιλάσθενο, αλλά και πεπεισμένο πως οι δικοί του άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν από την στενή, επίσης βαρυποινίτη Λουί Ντεγκά, έναν δεινό παραχαράκτη, που έχει δημιουργήσει πάνω στα παρανόμως κίβδηλα κατορθώματα του, μια ολόκληρη περιουσία. Η συμφωνία που θα συνάψει μαζί του, θα είναι να τον προστατεύσει από κάθε λογής κίνδυνο, αρκεί κι εκείνος με την σειρά του να τον βοηθήσει να αποδράσει από έναν τόπο, που μέχρι στιγμής δεν έχει διαφύγει κανείς.

Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η πρωτότυπη ιστορία που βασίζεται ο θρύλος του Πεταλούδα, όπως τον συνέγραψε στα απομνημονεύματα του ο ίδιος ο Σαριέρ, επιστρέφοντας στον τόπο του, μετά από τόσα αβάσταχτα χρόνια συνεχούς απόπειρας να το σκάσει από το νησιωτικό Γεντί Κουλέ. Ίσως όχι ανάλογου μυθιστορηματικού βάθους με εκείνη την, δια χειρός Δουμά, υπόθεση εκδίκησης του Κόμη Μοντεχρήστου που εμφανίζει εκπληκτικές ομοιότητες, αλλά με πολύ εντυπωσιακές εναλλαγές συναισθημάτων, που έχουν άμεση συνάρτηση με τους άγραφους, ανθρώπινους νόμους, οι οποίοι ισχύουν εν μέρει ακόμη και σε τέτοιους μικροκόσμους, γεμάτους αποβράσματα και καθίκια. Που κατ ανάγκη δεν είναι οι ίδιοι οι φυλακισμένοι, οι υποχρεωμένοι κάτω από καταστάσεις ανείπωτης σκλαβιάς να σπάνε πέτρες με σκοπό τον σωφρονισμό τους, αλλά οι ίδιοι οι κρατικοί λειτουργοί, οι δεσμοφύλακες και οι διευθυντάδες του κολαστηρίου, που έναν και μόνο σκοπό έχουν κολλημένο στο σαδιστικό τους μυαλό: Κανείς να μην ξαναδεί ποτέ του πάτριο έδαφος ζωντανός!

Το στόρι που συντηρεί ο αειθαλής, κοντά έναν αιώνα μετά την πλάνη που τον έστειλε στο κάτεργο, Papillon, δεν είναι μια ακόμη περίπτωση αγώνα επιβίωσης, άλλωστε είναι πασιφανές από τις πρώτες κιόλας στιγμές του στην φυλακή πως δεν υπάρχει ο παραμικρός τρόπος να τον κάνει κανείς καλά. Μα είναι μια πλοκή ανατριχιαστικά δυναμική, που επιχειρεί μέσα από το εύρος της σιμά δεκαετούς αφηγηματικής της διάρκειας, να αναδείξει την θέληση για ελευθερία, ενός ατόμου, που είναι και το μοναδικό που πιστεύει ακράδαντα στην αθωότητα του και θα παλέψει ακόμη και με την ύστατη ικμάδα των δυνάμεων του για να υπερκεράσει τις αντιξοότητες και να διαλαλήσει σε όλο τον κόσμο, το κατόρθωμα του να ξεφύγει από έναν τόπο που συμπεριφέρονται σε υποτιθέμενα δεύτερης διαλογής ανθρώπους, σαν σε κατσαρίδες, τρωκτικά, ποντίκια.

Είναι πραγματικά τόσο καθηλωτική εκείνη η πρώτη φορά που ο Πεταλούδας εμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη, ώστε να προβληματίζομαι κι εγώ για τον αληθινό λόγο που επιχειρήθηκε το ριμέικ του, χωρίς μάλιστα τυμπανοκρουσίες, ούτε καστ αποτελούμενο από λαμπερά χολιγουντιανά αστέρια. Στην πραγματικότητα εδώ, ο άπειρος σκηνοθέτης Michael Noer, επιδεικνύοντας ακραίο σεβασμό στο σενάριο του μυθικού Dalton Trumbo, σχεδόν δεν το εναλλάσσει ούτε μισή αράδα, πραγματοποιώντας μια καρέ - καρέ επανάληψη, που προφανώς αφορά τους νεότερους σινεφίλ, που δεν έχουν γνώση της κινηματογραφικής έννοιας του Πεταλούδα. Γι αυτούς κυρίως, μα και για τους παλιότερους, που κατά κάποιο τρόπο θα τους φρεσκάρει τις θύμησες (σιγά και που ξεχνιούνται!) από εκείνη την πρώτη φορά, της σχεδόν αδελφικής συνύπαρξης, του πρόωρα χαμένου Steve McQueen και του συγκλονιστικού Dustin Hoffman, χάρη στον σέβας που επιδεικνύει το ριμέικ, αν η τι άλλο, στέκεται αξιοπρεπέστατα ως κόπια. Και ο αγωνιώδης ρυθμός διατηρείται σε επίπεδα σταθερά υψηλά και στην αναπαράσταση της περιόδου ο βαθμός των συντελεστών, που παίρνουν, είναι καλός, μα το κυριότερο, αποδείχθηκε πως υπήρχε ένας και μόνος λόγος γυρίσματος ενός τέτοιου αντιγράφου: να αποταθεί φόρος τιμής σε ένα φιλμ, που αδικήθηκε κατάφωρα από τις απανταχού διεθνείς βραβεύσεις και αξιολογήσεις, σε επίπεδο ανάλογο με του κεντρικού ήρωα του. Οι προλετάριες αντιλήψεις, έστω και κεκαλυμμένες, στην Μέκκα του σινεμά, αρχές των 70s, μόλις είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους βλέπεις. Ήταν ακόμα νωρίς...

Μολονότι ούτε καν αγγίζουν ως σκέψη το μέγεθος των προκατόχων τους, ο μυώδης Βρετανός Charlie Hunnam και ο μισοριξιά Αμερικανο-Αιγύπτιος Remi Malek, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στις απαιτητικές ερμηνείες και αυτό βοηθά πολύ στην εξέλιξη μιας δραματικής ίντριγκας, που οι εννιάμισι τους δέκα γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά. Φυσικά όπως και στο πρωτότυπο, ο αβανταδόρικος ρόλος εκ των δύο είναι και πάλι εκείνος, ο υποστηρικτικός, του άξιου λύπησης και σε ουκ ολίγες στιγμές διττής προσωπικότητας, Ντεγκά, σε αντίθεση με τον Πάπι που ποτέ δεν σου δίνει την εντύπωση πως το βαρύ χέρι του Νόμου θα τον καταβάλλει. 45 χρόνια μετά, η φιλία, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, το πάθος για ελευθερία ζωντανεύουν στο πανί, με άλλα πρόσωπα, άλλα σκηνικά, άλλη βουτιά στο γκρεμό του τέλους. Ικανή προσπάθεια. Δεν τίθεται καν κουβέντα, σαφώς, κανείς να επιλέξει την ρέπλικα από το πραγματικό έπος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Θα έκαναν τα πάντα, για να χωρίσουν τα παιδιά τους! Η Νο.1 Ιταλική κωμωδία της χρονιάς με περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο θεατές στην πατρίδα της, είναι η περίπτωση του Δεν Θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ! (Come un gatto in Tangenziale), που σκηνοθετεί με κέφι και μπρίο ο Riccardo Milani. Ο Τζοβάνι και η Μόνικα είναι, ίσως, οι πιο αταίριαστοι άνθρωποι στον πλανήτη. Εκείνος είναι ένας διανοούμενος που ζει στο κέντρο της Ρώμης, και εκείνη είναι πρώην ταμίας σε σούπερ μάρκετ που παλεύει με τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής στην πολυπολιτισμική γειτονιά της, στα προάστια. Οι δυο τους ίσως να μην είχαν συναντηθεί ποτέ, αν δεν τους ένωνε ένας κοινός στόχος: να κάνουν τα πάντα για να... χωρίσουν τα παιδιά τους.

Οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι προορίζονταν εξαρχής για τον Antonio Albanese και την Paola Cortellesi. Οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονται: είναι δύο ηθοποιοί που «κινούνται» με ευκολία ανάμεσα στο θέατρο, στο σινεμά και στην τηλεόραση, και έχουν πολλά κοινά. Η πρόκληση, τόσο για εκείνους όσο και για μένα, ήταν πως, ουσιαστικά, έπρεπε να ενσαρκώσουν δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Weird Wave!

Ένα μυστικό ήταν αρκετό! Ο Ανεκπλήρωτος Γάμος (On Chesil Beach) του Dominic Cooke είναι μια τρυφερή και καθηλωτική ιστορία για μια σχέση που βάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες και τις επιρροές του ασυνείδητου των παιδικών χρόνων, σε μια αυστηρή εποχή με σκληρούς κανόνες. Βρετανία, Ιούλιος 1962. Ο Έντουαρντ και η Φλόρενς, δύο νιόπαντροι παρθένοι, φτάνουν στο ξενοδοχείο τους στην ακτή του Ντορσέτ. Καθώς ο γάμος τους υπόσχεται ένα ευτυχισμένο μέλλον, οι ίδιοι παλεύουν να καταπνίξουν τους κρυφούς τους φόβους για τη γαμήλια νύχτα που έρχεται... Σε αυτό το ξενοδοχείο με θέα την παραλία Σεσίλ, αυτοί οι φόβοι τους θα καταλήξουν σε ένα φινάλε που δεν θα περίμενε ποτέ κανείς. Μία προσαρμογή της ομώνυμης νουβέλας του Ian McEwan, η οποία κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τίτλο «Στην Ακτή» από τις Εκδόσεις Πατάκη. Μια ιστορία για το πώς μπορούν ολόκληρες ζωές να μεταμορφωθούν από μία χειρονομία που δεν έγινε ή μία λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Η Φλόρενς (η τρεις φορές υποψήφια για Όσκαρ Saoirse Ronan) έχει γεννηθεί σε μια ευκατάστατη και συντηρητική οικογένεια ενώ ο Έντουαρντ (Billy Howle) προέρχεται από μια εντελώς αντίθετη οικογένεια και κατοικεί σε ένα ακατάστατο σπίτι κοντά στη φύση. Εκείνη είναι βιολίστρια και εκείνος θέλει να γίνει συγγραφέας. Νιόπαντροι και παρθένοι ελπίζουν πως ο γάμος μπορεί να τους προσφέρει ένα ευτυχισμένο μέλλον και μια διέξοδο από την αυστηρότητα της εποχής. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι που τους ενώνει όμως ένας παράφορος έρωτας. Λίγες ώρες μετά τον γάμο τους βρίσκονται σε ένα αποστειρωμένο ξενοδοχείο και η κουβέντα τους παίρνει μια έντονη τροπή όταν η ολοκλήρωση της σχέσης τους μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Έντουαρντ ανυπομονεί για τη στιγμή αυτή, ενώ η Φλόρενς κυριεύεται από τον φόβο της πρώτης φοράς και φεύγει τρέχοντας μακριά του. Ο καυγάς συνεχίζεται στη παραλία, όπου οι διαφορές τους γίνονται ξεκάθαρες και δεν μπορούν πλέον να τις αγνοήσουν. Ένας από τους δύο θα πάρει μια ξαφνική απόφαση που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή τους για πάντα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Στοχεύει στις αδυναμίες σου! Ένας από τους πιο ανατριχιαστικούς αστικούς μύθους της δεκαετίας, ο Slender Man, που το 2014 οδήγησε δύο 12χρονα κορίτσια σε απόπειρα δολοφονίας συμμαθήτριας τους, ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη σε ένα απόκοσμο, μυστηριώδες θρίλερ με την υπογραφή του Sylvain White (Stomp and the Yard, The Losers). Σε μια μικρή πόλη στη Μασαχουσέτη, μια παρέα κοριτσιών εκτελεί ένα τελετουργικό σε μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσει τον μύθο του Slender Man, μιας απρόσωπης, ψηλόλιγνης και τρομαχτικής φιγούρας με αφύσικα μακριά χέρια που ευθύνεται για την εξαφάνιση παιδιών. Όταν η μια από τις φίλες εξαφανίζεται μυστηριωδώς, αρχίζουν να υποψιάζονται ότι είναι, στην πραγματικότητα, το τελευταίο θύμα του Slender Man.

Στην πρωταγωνιστική τετράδα συναντάμε την ταλαντούχα Joey King (The Kissing Booth, Wish Upon, The Conjuring) που αναλαμβάνει τα ηνία της ηγεσίας της κοριτσίστικης παρέας, δίπλα στις Julia Goldani Telles (The Affair), Annalise Basso (Captain Fantastic) και Jaz Sinclair (When the Bough Breaks). To cast συμπληρώνουν ο Alex Fitzalan (Season, I miss you) και ο Javier Botet – στο ρόλο του αφύσικού και τρομακτικού Slender Man – που έχει συνδέσει το όνομά του με ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα θρίλερ των τελευταίων χρόνων (The Conjuring, Insidious 4, IT).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Feelgood Ent.!

Pleased To Eat You! Ο Jason Statham (Spy, Furious 7, The Expendables) και η βραβευμένη Κινέζα ηθοποιός Li Bingbing (Transformers: Age of Extinction, Resident Evil: Retribution, The Message) πρωταγωνιστούν στο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Meg: Ο κυρίαρχος του βυθού (The Meg), σε σκηνοθεσία του Jon Turteltaub (The Sorcerer's Apprentice, LastVegas). Ένα βαθυσκάφος που παίρνει μέρος σ΄ ένα διεθνές πρόγραμμα υποθαλάσσιας παρατήρησης δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούνταν εξαφανισμένο και ως αποτέλεσμα βρίσκεται ακινητοποιημένο στο βάθος του Ειρηνικού, με όλο το πλήρωμά του παγιδευμένο. Με το χρόνο να τελειώνει, ο εμπειρογνώμονας δύτης διάσωσης Τζόνας Τέιλορ προσλαμβάνεται από έναν οραματιστή Κινέζο ωκεανογράφο, και ενάντια στην επιθυμία της της κόρης του, Σουγίν, ξεκινά για να σώσει το πλήρωμα - και τον ίδιο τον ωκεανό - από την απειλή: ένα προϊστορικό καρχαρία μήκους 75 ποδιών που είναι γνωστός ως Megalodon. Αυτό που δεν περνά από το μυαλό κανενός είναι ότι πολλά χρόνια πριν, ο Τέιλορ είχε ξανασυναντήσει το ίδιο τρομακτικό πλάσμα. Τώρα, με τη βοήθεια της Σουγίν, πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του να έρθει ξανά αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αρπακτικό όλων των εποχών και να ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει όλους τους παγιδευμένους στο βυθό.

Το διεθνές κάστ της ταινίας συμπληρώνουν οι Rainn Wilson (τηλεοπτική σειρά The Office, Super), Ruby Rose (xXx: Return of Xander Cage, τηλεοπτική σειρά Orange is the New Black), Winston Chao (Skiptrace, Kabali), Page Kennedy (τηλεοπτική σειρά Rush Hour), Jessica McNamee (The Vow, τηλεοπτική σειρά Sirens), Ólafur Darri Ólafsson (The BFG, τηλεοπτική σειρά The Missing), Robert Taylor (Focus, τηλεοπτική σειρά Longmire), Shuya Sophia Cai (Somewhere Only We Know), Masi Oka (τηλεοπτική σειρά Hawaii Five-0, Heroes) και ο Νεοζηλανδός Cliff Curtis (The Dark Horse, Risen, τηλεοπτική σειρά Fear the Walking Dead).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!

Η μεγαλύτερη απόδραση στα χρονικά! Βασισμένο στα αυτοβιογραφικά Best seller Papillon και Banco του συγγραφέα Henri Charrière και κινούμενη πάνω ακριβώς στο σενάριο της ομώνυμης θρυλικής της ταινίας του 1973 των Dalton Trumbo & Lorenzo Semple Jr. είναι το φιλμ Ο Πεταλούδας, που σκηνοθετεί ο Michael Noer. Η ταινία που το σκριπτ της υπογράφει ο Aaron Guzikowski ακολουθεί την επική ιστορία του Χένρι ενός διαρρήκτη Χρηματοκιβωτίων του παριζιάνικου υποκόσμου, ο οποίος κατηγορείται άδικα για έναν φόνο και τελικά καταδικάζεται σε ισόβια για να εκτίσει την ποινή του σε ένα ξακουστό σωφρονιστικό ίδρυμα που βρίσκεται στο «Νησί του Διαβόλου». Αποφασισμένος να ξανακερδίσει την ελευθερία του ο Πεταλούδας συμμαχεί με έναν ιδιόρρυθμο παραχαράκτη που με αντάλλαγμα την προστασία του, προσφέρεται να χρηματοδοτήσει την απόδραση του Πεταλούδα.

Τους μυθικούς Steve McQueen και Dustin Hoffman που είχαν υποδυθεί τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο ορίτζιναλ, εδώ διαδέχονται οι Charlie Hunnam και Rami Malek.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Της Ινδονησίας!

του zerVo (@moviesltd)

Πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά και βάλε χρονάκια πριν, όταν στο εκράν έπαιζε μια τυπική αμερικάνικη περιπέτεια δράσης με τον Bruce Willis, σε ρόλο προβληματικού μπάτσου, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την μεταγωγή ενός σημαντικού μάρτυρα, πρώην κακοποιού, πανέτοιμου να καταδώσει τα παλιά του συνεταιράκια στο δικαστήριο. Η ταινία είχε τον τίτλο 16 Blocks, διότι τόση ακριβώς, δεκαέξι οικοδομικά τετράγωνα δηλαδή, ήταν η απόσταση από την ΓΑΔΑ ίσαμε την Ευελπίδων, που θα έπρεπε να διανύσει η συνοδεία. Και εννοείται πως σε όλο το εύρος της διαδρομής, ήταν διάσπαρτοι εκείνοι που θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να μην φτάσει ζωντανό το "καρφί" στην αίθουσα. Αν λοιπόν σήμερα μετατρέψουμε τα μπλοκ σε μίλια και δώσουμε στην πλοκή διάσταση λίγο πιο πρακτορική και λιγότερο αστυνομική, τότε έχουμε στα χέρια μας ένα πιστό αντίγραφο εκείνης της δημιουργίας του Richard Donner, με την ονομασία Mile 22...

Δεν είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα η πιο πρόσφατη ένοπλη επέμβαση σε άντρο της Ρώσικης μαφίας, της ομάδας που ηγείται ο ακραίων μεθόδων πράκτορας Τζέιμς Σίλβα, αφού δεν ναι μεν εξοντώθηκε ο εχθρός, δεν εντοπίστηκε όμως ολόκληρη η ποσότητα του σπάνιου, πανάκριβου και ραδιενεργού υλικού Κέσιου, που χρησιμοποιείται από τους τρομοκράτες ως πρώτη ύλη των εξοντωτικών της κτυπημάτων. Δεκαέξι μήνες κατοπινά, αναζητώντας τα ίχνη των εξτρεμιστών στην μακρινή Ινδονησία, ο Σίλβα θα δεχθεί μια αναπάντεχη προσφορά, καθώς το στέλεχος των τοπικών αστυνομικών αρχών Λι Νουρ, θα παραδοθεί, δίνοντας έναντι του ανταλλάγματος της ασφαλούς εξόδου από του από την χώρα, απόρρητες πληροφορίες για την κρυψώνα των εξτρεμιστών.

Μαθημένος να αντιμετωπίζει με επιφύλαξη κάθε τέτοια περίπτωση αποστασίας, ο έμπειρος κατάσκοπος, θα αποδεχθεί την προσφορά του διπλού πράκτορα και θα στήσει επιχείρηση απόδρασης του από το πολύβουο Ιντοκαρ Σιτι, προς το εξωτερικό. Για να καταφέρει να του αποσπάσει τον πολυπόθητο κωδικό που θα σπάσει το σύστημα των εχθρών, θα κληθεί να τον παραδώσει σώο και αβλαβή στους μεταφορείς που τον περιμένουν στο τοπικό αεροδρόμιο και βρίσκεται 22 ολόκληρα μίλια μακρυά από την αμερικάνικη πρεσβεία. Μια διαδρομή γεμάτη κινδύνους και απρόοπτους αντιπάλους, που επιδιώκουν την εξόντωση του "καρφιού". Σε αυτή την κρίσιμη αποστολή ο Σίλβα, θα έχει για ακόμη μια φορά την στήριξη της - αφανούς δράσης για την επίσημη CIA - ομάδας Overwatch, μιας άριστα στημένης τεχνολογικά υπηρεσίας που ηγείται ο βετεράνος των mission impossible Μπίσοπ, που παρέχει στους πράκτορες τις σημαντικές πληροφορίες που απαιτούν, ώστε να βρίσκονται πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό...

Και κάπως έτσι μια φανταστική πόλη της Νοτιοανατολικής Ασίας, που ορίζει εδώ και καιρό άντρο των απανταχού 007, θα παραδοθεί ολοκληρωτικά στις φλόγες ενός μυστικού πολέμου που έχει ανοίξει ανάμεσα στους καλούς Γιάνκηδες και τους κακίστρους Ανατολίτες. Για να πάρει φωτιά το στόρι πάντως, θα χρειαστεί πολύς χρόνος εισαγωγικών σεκάνς, πέραν του Τζειμσμποντικού τύπου ίντρο και του επεξηγηματικού κλιπ των τίτλων αρχής, όπου περιγράφεται ολόκληρη η διαδρομή ενός έιτζεντ, που ανάλογα την εμπορική απήχηση που θα έχει στα box office, ίσως και να επιστρέψει στο μέλλον σε πιο ολοκληρωμένη φόρμα. Χρόνος που φαγώνεται από το συμπυκνωμένο είναι η αλήθεια, ενενηντάλεπτο του φιλμ, αναίτια θα έλεγα, αφού το κοινό προφανώς και είναι προετοιμασμένο να αποδεχθεί ένα πρακτορικό παραμύθι, δίχως να του δώσει να καταλάβει κάποιος πράγματα που δεν ισχύουν παρά μόνο στην φαντασία εκείνου που τα εμπνεύστηκε. Όχι δηλαδή πως η Central Intelligence δεν διαθέτει την χάιτεκ υπηρεσία που της ανοίγει τα μάτια. Αλλά κάτι τέτοιο, είναι βέβαιο πως το έχουμε ματαδεί στο φιλμικό παρελθόν σε πιο καλά οργανωμένα action θρίλερς, από την εποχή του πρώτου διδάξαντα Enemy Of The State...

Με προφανώς χαμηλωμένο μπάτζετ και όχι τους παράδες που θα ήθελε στην τσέπη - ο σκηνοθέτης Peter Berg της μιας ταινίας ανά σεζόν, στήνει την πλοκή του δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση, όχι στον βασικό ήρωα, όπως προστάζει το δημιουργικό πρωτόκολλο, αλλά στην περιφέρεια. Εξού και τρώει μπόλικα λεπτά για να προβάλει τις ικανότητες της φαντασματικής Overwatch (που καθοδηγεί κάποιος που φέρνει στον John Malkovich), τις επιδεξιότητες του προδότη (ο Ασιάτης Iko Uwais, εξαργυρώνει την επιτυχία του The Raid), ακόμη και για το δεξί χέρι του Σίλβα, την όσο όμορφη, άλλο τόσο επικίνδυνη πράκτορα Άλις Κερ μαθαίνουμε πως αντιμετωπίζει προσωπικά ζητήματα με τον άτυχο γάμο της. Άρα στο ημίωρο που του απομένει για να κάνει την ασιανή κωμόπολη γης μαδιάμ, δεν προλαβαίνει ούτε τον κακό της υπόθεσης να σχηματίσει, μα κυρίως ούτε την περσόνα του καινούργιου Μπορν ή Ίθαν Χαντ να απεικονίσει. Όσο δε για την ανατροπή του φινάλε, οι έμπειροι φανς του είδους, που ενδεχόμενα έχουν φάει με το κουτάλι αντίστοιχου επιπέδου παραγωγές των 80s, την έχουν αποκαλύψει στο μυαλό τους, ώρες πριν εκείνη λάβει χώρα. Και απλώς καρτερούν...

Δεν είμαι βέβαιος πως η φιλία του Mark Wahlberg με τον Berg έχει κάνει καλό στην καριέρα του. Αυτή είναι η τέταρτη φορά που οι δυο τους ταιριάζουν χνώτα, η πρώτη που δεν βασίζεται σε αληθινά περιστατικά, κατόπιν των Lone Survivor, Η Μέρα των Ηρώων (Patriots Day) και Deepwater Horizon και αυτό αποδεικνύεται μάλλον ντεσαβαντάζ στην πορεία. Αναμφίβολα η κατεύθυνση του βέλους στο ιστόγραμμα αυτής της κολεγιάς, έχει καθοδική τάση και μάλλον θα πρέπει να προσδιορίσουν αποξαρχής κι οι δυο τους τους καινούργιους τους στόχους, έχοντας αποδείξει με τον Μόνο Επιζόντα, πως διαθέτουν τα φόντα για κάτι πιο σοβαρό. Τουλάχιστον από το Mile 22, που αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων, χωρίς φρέσκες ιδέες, με έλλειψη συνοχής και ρυθμού, αλλά και γεμάτο υπερβολές και ακρότητες, που δεν μπορεί να γίνουν πιστευτές, ούτε από τον πιο καλόβολο θεατή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Φαντασία μου πλανεύτρα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το – όχι και τόσο σκοτεινό – αντικείμενο του πόθου

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο αγαπημένος Γάλλος ηθοποιός Daniel Auteuil. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «La fille du puisatier» (2011), «Marius» (2013) και «Fanny» (2013). Και οι τρεις αυτές ταινίες αποτέλεσαν διασκευές για το σινεμά θεατρικών έργων του Marcel Pagnol. Για τη νέα του ταινία κατέφυγε σε άλλον θεατρικό συγγραφέα: τον Florian Zeller. Μάλιστα, πρωταγωνιστούσε στη θεατρική παράσταση του έργου του Zeller πριν τη μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Άλλαξε και τον ρόλο της κοπέλας, κάνοντάς την ισπανικής καταγωγής, ειδικά για να παίξει το ρόλο η Adriana Ugarte. Ο Auteuil πρωταγωνιστεί και στις τέσσερις ταινίες που σκηνοθέτησε. Και θα πρωταγωνιστεί και στην πέμπτη, την οποία ετοιμάζει. Η ταινία θα έχει τίτλο «La trilogie marseillaise: César» και βασίζεται σε σενάριο και πάλι του Pagnol, το οποίο είχε γυρίσει ο ίδιος σε ταινία το 1936!

Ο 58χρονος Auteuil στην ταινία Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου (Amoureux de ma femme) συμπρωταγωνιστεί για έκτη φορά με τον 60χρονο Depardieu, για δεύτερη φορά με την 50χρονη Kiberlain και για πρώτη φορά με την 33χρονη Ugarte. Την Ugarte την έχουμε δει να πρωταγωνιστεί στην Julieta (2016) του Pedro Almodovar.

Η υπόθεση: Ο Ντανιέλ είναι ένας καλοταϊσμένος μεσήλικας μεγαλοαστός, που ζει μια άνετη ζωή δίπλα στη σύζυγό του, την Ιζαμπέλ. Μια μέρα βλέπει στο δρόμο τον κολλητό του φίλο, Πατρίκ, με τον οποίο είχαν καιρό να βρεθούν. Κι είχαν καιρό να βρεθούν επειδή ο Πατρίκ μετά από πάρα πολλά χρόνια γάμου, χώρισε με τη γυναίκα του, η οποία ήταν κολλητή φίλη της Ιζαμπέλ. Ο Ντανιέλ δεν το σκέφτεται και πολύ και καλεί τον φίλο του στο σπίτι του για δείπνο. Ο Πατρίκ ενθουσιάζεται, καθώς έτσι θα έχει την ευκαιρία να συστήσει στον φίλο του και την Ιζαμπέλ, τη γυναίκα που του πήρε τα μυαλά, τη γυναίκα με την οποία είναι έτοιμος να παντρευτεί.

Η Ιζαμπέλ δεν τρελαίνεται με την ιδέα: ίσα – ίσα θέλει να ακυρωθεί το γεύμα πάση θυσία. Εντέλει, το γεύμα δεν ακυρώνεται. Και ο Πατρίκ εμφανίζεται στο σπίτι του φίλου του με την κατά πολλές δεκαετίες νεώτερή του Έμα, η οποία είναι μια πανέμορφη γυναίκα, wannabe ηθοποιός, ισπανικής καταγωγής. Ο Ντανιέλ παθαίνει την πλάκα της ζωής του! Γοητεύεται υπέρ του δέοντος από τη νεαρή γυναίκα σε σημείο να φαντασιώνεται διαρκώς πως ζει μια ονειρεμένη ζωή δίπλα στη γοητευτική νεαρή. Πώς θα εξελιχθεί το συγκεκριμένο γεύμα;

Η άποψή μας: Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και των κανονιστικών στοιχείων που τη διέπουν, το να είσαι άντρας και να σου αρέσει αυτή η ταινία, σε κατατάσσει απευθείας στην κατηγορία «μισογύνικο μόγγολο». Ok, μιλάμε για άντρες κάποιας ηλικίας (ε, χμ), και λοιπόν; Είναι έγκλημα κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικασταί, να φαντασιωνόμαστε καλλίπυγες, νεαρές, αιθέριες υπάρξεις; Όχι τώρα, αλήθεια φίλοι μου: είστε στα -άντα σας, μην πω στα -ήντα σας κι ένας από τους κολλητούς σας χωρίζει και νταλαβερίζεται με αιθέριο μωρό, εκπάγλου καλλονής. Δεν θα το θαυμάσετε; Δεν θα τον ζηλέψετε; Δεν θα σκεφτείτε: «ε, τον μπαγάσα»; Δεν θα φαντασιωθείτε τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση του;

Ε, αυτό κάνει και ο ήρωας που υποδύεται ο Daniel Auteuil στην ταινία. Είναι κακό και να φαντασιωνόμαστε ακόμα; Ήμαρτον και έλεος! Ας παστεριωθούμε, να φύγουν όλες οι κακές σκέψεις, να είμαστε μονογαμικοί και να μην θαυμάζουμε πλέον το ωραίο, σε όλες του τις εκφάνσεις! Πάτε καλά μωρέ; Εδώ, στη Γαλλία (!!!), χώρα παραγωγής της ταινίας, θα πλερώνεις πρόστιμο αν κάνεις καμάκι στο δρόμο! Πάει το φλερτ, πάει το κυνήγι, πάνε όλα. Τώρα μόνο dick pic και καρδουλώματα στα σόσιαλ. Πού πάμε κύριοι; Μια κοινωνία ευνούχων γινήκαμε, που πρέπει να σκέφτεσαι 18 φορές τι θα πεις, μην παρεξηγηθούν οι ευαισθησίες μη χέσω των υποστηρικτών των γαιοσκωλήκων ξερωγώ. Φτάνει πχια, αυτό καταντάει φασισμός! Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα. Ναι, αλλά αυτή είναι μια καλή ταινία; Όχι!

Μουάχαχαχαχα, σίγουρα δεν είναι καλή ταινία. Κυρίως επειδή ο Auteuil δεν καταφέρνει (ίσως να μην το προσπαθεί καν) να κρύψει τη θεατρική καταγωγή του φιλμ του. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των δρώμενων της ταινίας λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα διαμέρισμα. Τα υπόλοιπα συμβαίνουν στο… μυαλό του πρωταγωνιστή! Που με την θεά Ισπανίδα φτάνει μέχρι τη Βενετία η χάρη του! Φοβερό κορμί η Ugarte, εννοείται ότι μας τη δείχνει ο σκηνοθέτης γυμνή (να μην τη φαντασιώνεται μόνον αυτός), εννοείται ότι ο ρόλος της δεν είναι τίποτε άλλο από το υγρό όνειρο ενός φαλλοκράτη του κερατά! Ο Depardieu είναι παραδόξως χαμηλών τόνων εδώ, η Kiberlain δεν τα πάει άσχημα ως η σύζυγος, όλα τα φώτα όμως πέφτουν πάνω στον σαλιάρη Ντανιέλ.

Εντέλει και το μήνυμα της ταινίας είναι συντηρητικό, δεν λέω, και η λογική των αστείων είναι κάπως παλιομοδίτικη, αλλά εδώ διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το πόσα αστεράκια θα πάρει η ταινία. Μια κακή ταινία την οποία έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε. Εντάξει;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Tanweer.!

Γκραντ Σλαμ! Οκ, μια χαρά παικταράδες είναι και οι σύγχρονοι, που έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ κατακτήσεων τροπαίων, που έχουν τελειοποιήσει τα κτυπήματα, τα ρεβέρ, τα σερβίς. Θρύλοι σαν κι αυτούς τους δύο, όπως έχουν καταγραφεί στην χρυσή βίβλο της αντισφαίρισης, δεν πρόκειται να γίνουν όμως ποτέ! Καμία άλλη αναμέτρηση στα χρονικά του σπορ, δεν καθήλωσε στην ιστορία του, τους πάντες, όσο εκείνη ανάμεσα στον Σουηδό σούπερ αστέρα Μπγιορν Μποργκ και τον εκκεντρικό Αμερικάνο υπέρ παίκτη Τζον ΜάκΕνρο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποκτήσει τρεις δεκαετίες σχεδόν κατόπιν της ύπαρξης της, την δραματοποιημένη κινηματογραφική της εκδοχή. Η ταινία Borg vs McEnroe, του Janus Metz Pedersen, αναπλάθει αληθινά, όσο και άγνωστα περιστατικά, από τις μονομαχίες των δύο σπουδαίων αντιπάλων στα κορτ των γκραντ σλαμ, όπως έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 70 και του 80. Το εισαγωγικό τρέιλερ, διάρκειας ελάχιστων δευτερολέπτων, που έκανε πρεμιέρα ανήμερα της έναρξης του σημαντικότερου επαγγελματικού πρωταθλήματος της σεζόν, του Γουίμπλεντον, διαλαλεί την πρεμιέρα του φιλμ που θα λάβει χώρα παγκοσμίως στις 22 Σεπτεμβρίου 2017!

Τους δύο αστέρες του αθλήματος υποδύονται αντιστοίχως προερχόμενοι από τις χώρες πρωταγωνιστές με τον Σκανδιναβό Sverrir Gudnasson να φέρνει περισσότερο στον δικό του μακρυμάλλη χαρακτήρα εμφανισιακά, σε σύγκριση με τον διάσημο σε όλους Shia LaBeouf, να αποδίδει με κάπως μικρότερη ομοιότητα, τον φασαριόζο Νεοϋορκέζο. Στο καστ ακόμη συμμετέχουν και οι Stellan Skarsgard, Tuva Novotny, Robert Emms.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Αυγούστου 2018 από την Rosebud 21!