Movies Ltd

Αν είσαι ένας από εμάς, έλα να μας βρεις! Η σκηνοθέτης Jennifer Yuh Nelson που έδωσε νέα πνοή στα animation μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το best seller Σκοτεινές Δυνάμεις (The Darkest Minds) που καθήλωσε την Αμερική, όταν κυκλοφόρησε με την υπογραφή της συγγραφέως Alexandra Bracken. Όταν κάποιοι έφηβοι αναπτύσσουν μυστηριωδώς ιδιαίτερα ισχυρές υπερδυνάμεις, θεωρούνται απειλή από την κυβέρνηση και τότε η κυβέρνηση αναγκάζεται να τους περιορίσει σε ειδικά στρατόπεδα. Η 16χρονη Ρούμπι, ένα κορίτσι με τις πιο ισχυρές δυνάμεις, δραπετεύει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και γίνεται μέλος μιας ομάδας νεαρών δραπετών που ψάχνουν για ασφαλές καταφύγιο. Σύντομα, τα μέλη της νέας αυτής «οικογένειας» αντιλαμβάνονται ότι σε έναν κόσμο όπου οι ενήλικες που έχουν την εξουσία τους έχουν προδώσει, η φυγή δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να αντισταθούν, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις τους συλλογικά ώστε να πάρουν πίσω τον έλεγχο του μέλλοντός τους.

Ναυαρχίδα του καστ είναι η πρωταγωνίστρια Amandla Stenberg, ενώ τους βασικούς ρόλους μοιράζονται και οι Mandy Moore, Gwendoline Christie, Harris Dickinson, Skylan Brooks.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Ένα καλοκαίρι μπορεί να αλλάξει τα πάντα! Ένα καυτό, νεανικό θρίλερ για τις καταχρήσεις σε μια μικρή πόλη που κλιμακώνονται και ξεσπούν στο πάθος και τη βία, είναι το φιλμ Καλοκαιρινές νύχτες (Hot Summer Nights) που σκηνοθετεί ο Elijah Bynum πραγματοποιώντας το δημιουργικό του ντεμπούτο. Καλοκαίρι του 1991. Ο Ντάνιελ Μίντλετον είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ, μια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Απώτερος στόχος της είναι να χαλαρώσει ο γιος της, να κοινωνικοποιηθεί, να συνέλθει από την απώλεια του πατέρα του και να «ανδρωθεί» πριν πάει στο κολέγιο. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έως ότου συναντά τον Χάντερ Στρόμπερι. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί». Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή...

Πρωταγωνιστεί ο νεαρός Timothée Chalamet που γνωρίσαμε μέσα από το Lady Bird και το Να με φωνάζεις με τ΄ όνομα σου (Call Me by Your Name), έχοντας δίπλα του τους Maika Monroe και Alex Roe.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Για να τους δώσει ελπίδα, πρέπει να πει την ιστορία τους! Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα των Annie Barrows και Mary Ann Shaffer είναι το δράμα Με Αγάπη, Τζούλιετ, που σκηνοθετεί ο Mike Newell που πιο πρόσφατες δημιουργίες τους είναι τα Great Expectations και The Prince Of Persia: The Sands Of Time. Η Τζούλιετ είναι μια πετυχημένη συγγραφέας που ζει στο Μεταπολεμικό Λονδίνο, παρά την επιτυχία του τελευταίου της βιβλίου και την υποστήριξη του αγαπημένου της φίλου και εκδότη δυσκολεύεται να βρει έμπνευση για ένα νέο βιβλίο εξαιτίας των σκληρών της εμπειριών από τον πόλεμο. Έτοιμη να δεχθεί την πρόταση γάμου του Αμερικανού στρατιώτη Μαρκ, λαμβάνει ένα γράμμα από έναν αγρότη στο νησί Γκέρνσεϊ , τον Ντόσι Άνταμς. Ο Ντόσι είναι μέλος μιας τοπικής λέσχης βιβλίου με την ονομασία The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society που ιδρύθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου Πολέμου. Η Τζούλιετ ακολουθεί την παρόρμηση της και πηγαίνει στο νησί , όπου ελπίζει να γράψει για την τοπική λέσχη βιβλίου με το παράξενο όνομα. Η Τζουλιετ γοητεύεται από τα μέλη της λέσχης, την αγάπη τους για την λογοτεχνία και την φιλία που τους συνδέει. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι οι νέοι της φίλοι κρύβουν ένα μυστικό.

Η ενζενί αποκάλυψη του βρετανικού σινεμά Lily James κρατάει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας δίπλα της τους Michiel Huisman, Matthew Goode και Jessica Brown Findlay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Εξιλεωθήκατε? Πάμε φτου κι απ την αρχή!

του zerVo (@moviesltd)

Μην τυχόν και πάει κανείς και πει δυο καλές κουβέντες για ένα ελάχιστα προμοταρισμένο πρότζεκτ, που χάρη σε μια δυνατή έμπνευση, καταφέρει τα ακατόρθωτα στα παγκόσμια Box office, επιστρέφοντας πίσω στα ταμεία, ακόμη και εκατό φορές το κόστος του. Εκεί, αυτή η ιδέα να παραξηλωθεί τόσο πολύ στην πορεία, μέσα από τις αμέτρητες συνέχειες, ώστε εντέλει να βυθίζει στην βαριεστημάρα, ακόμη κι εκείνους που σίγουρα το μετάνιωσαν που ξεστόμισαν τα καλά λόγια. Δεν είναι δα ιδίωμα των καιρών μας, αυτό ισχύει δεκαετίες τώρα, από την εποχή των απαράδεκτων σίκουελς των φημισμένων brand name ταινιών τρόμου. Δεν αντιλαμβάνομαι, σε καμία περίπτωση το νόημα της ύπαρξης αυτών των σίριαλς, για τον θεατή. Διότι για τα στούντιος είναι προφανές πως αποτελούν μια πανεύκολη αρπαχτή, αφού κάνουν πλάκα στο κοινό που τα τιμά, επαναλαμβάνοντας διαρκώς την ίδια και την ίδια υπόθεση.

Μέσα του 21ου αιώνα. Με το ξέσπασμα της ανελέητης βίας να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί με καμία γνωστή μέθοδο από τις αρχές, οι Εθνοσωτήρες που έχουν αναλάβει τις τύχες του αμερικάνικου κράτους, θα οδηγηθούν σε πειραματικές λύσεις καταπολέμησης των ακροτήτων. Κατόπιν ώριμης σκέψης θα πάρουν το ρίσκο να διοργανώσουν ένα δωδεκάωρης διάρκειας ξέσπασμα της κοινωνικής οργής, όπου κάθε παράνομη ενέργεια, ακόμη και η πλέον αποτρόπαια, δεν θα τιμωρείται, προκειμένου να ελεγχθεί αν και εφόσον όλες αυτές οι πράξεις εξιλέωσης, μειώσουν ή και εξαλείψουν τα φονικά κατά την διάρκεια του υπόλοιπου έτους. Το πείραμα θα λάβει χώρα στην κατώτερου κοινωνικού επιπέδου περιοχή του Στέιτεν Άιλαντ, έναν γκετοποιημένο τόπο που λυμαίνονται οι πάσης φύσεως βαρόνοι του υποκόσμου και αποτελεί ένα πρώτης τάξης δείγμα για μελέτη από τους αναλυτές.

Κάθε συμμετέχοντας δε, που είτε θα παραμείνει κατ οίκον, υπομένοντας να περάσει η ολονυχτία της βίας, είτε θα λάβει μέρος στις εχθροπραξίες φορτωμένος με μια μικροκάμερα στο μάτι, προς καταγραφή των γεγονότων, θα εισπράξει από τους διοργανωτές το διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των πέντε χιλιάδων δολαρίων. Και δεν είναι καθόλου λίγοι εκείνοι που καρτερούν πως και πως να σημάνει η σειρήνα της έναρξης του πρώτου - και τα αποτελέσματα θα δείξουν αν θα υπάρξει και επόμενο - δωδεκαώρου της Κάθαρσης, τόσο για να εκτονώσουν τα φονικά του ένστικτα, όσο και για να καρπωθούν το χρηματικό μπόνους, που τους είναι απαραίτητο για την διαβίωση.

Τι ωραία περίπτωση ήταν εκείνη η πρώτη του The Purge, που έσκασε σαν δυναμίτης πέντε ακριβώς χρόνια πριν, σαρώνοντας με την ακραία μεν, πλην ομολογουμένως πιασάρικη σύλληψη του τις κορυφές των απανταχού τοπ, κατορθώνοντας εισπράξεις τεράστιες σε σύγκριση με το μπάτζετ του. Βεβαίως η συλλογιστική εκείνης της πρώτης φοράς, που στις οθόνες ξεδιπλώθηκε το γεμάτο σασπένς θρίλερ που σκαρφίστηκε ο άσημος μέχρι εκείνη την ώρα James De Monaco, διέθετε περισσότερο την έννοια της εισβολής και της καταπάτησης του, ακόμη και εξαιρετικά φυλαγμένου, οικογενειακού ασύλου, ενώ ελάχιστα κινούνταν στους ημιφωτισμένους δρόμους και τους δημόσιους χώρους. Όπως ακριβώς συνέβη στις συνέχειες Anarchy και Election Year, οι οποίες και βέβαια έριξαν κατακόρυφα τόσο το ενδιαφέρον, όσο και την ποιότητα του πλάνου. Εννοείται και τα κέρδη. Όχι σε βαθμό που η παραγωγή πάντως να μην τα βάλει κάτω, να σκεφτεί καινούργιες διεξόδους ώστε να βγάλει από την μαρκίζα του Purge (την μύγα δηλαδή), όσο πιο πολύ ξύγκι μπορεί.

Συνεπώς όπως προστάζουν οι οδηγίες μόλις τα σίκουελς εξαντληθούν, περνάμε στην διαδικασία των πρίκουελς, όπου παρακολουθούμε όλα όσα προηγήθηκαν του πρωτότυπου, στην ουσία όμως σε μια διασκευή εκείνου του ορίτζιναλ, που μαύρη η ώρα που δεν το έστειλα στα τάρταρα. Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ? Ότι, κατά κύριο λόγο, εκτυλίχθηκε με ακρίβεια σχεδόν σκηνής, στα μέρη 2 και 3, με την κάμερα να στριφογυρνά μόνιμα στις αιματοβαμμένες λεωφόρους, όπου συμβαίνουν τα πιο νοσηρά περιστατικά επιθέσεων, βιασμών και δολοφονιών, μιας και ο νόμος όχι απλά το επιτρέπει μα δίνει ταυτόχρονα και συγχωροχάρτι. Η καινοτομία έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πειραματόζωα θα πληρωθούν συνάμα για τις υπηρεσίες τους, είτε ως θύτες είτε ως θύματα. Και η διαφοροποίηση και με τα τρία πρότερα τεύχη, με το ότι σε αποκλειστικό νούμερο, οι χαρακτήρες της πλοκής, έχουν χρώμα δέρματος το μαύρο. Ούτε ένας λευκός για δείγμα. Ούτε καν ισπανόφωνος. Δεν κατάλαβα ακριβώς για ποιον λόγο...

Με την σκυτάλη να περνά από τον εμπνευστή της εισαγωγικής τριλογίας, στον παντελώς άγνωστο Gerarg McMurray, το πλάνο δεν αλλάζει ούτε λογική, ούτε ρότα. Οι κακοί της ιστορίας είναι οι συντριπτικά περισσότεροι, βαποράκια, γκάνγκστερς, εκτελεστές, σίριαλ κίλλερς, κλεφτρόνια, βιαστές, νταβατζήδες και φονικές ιερόδουλες, μια ζόρικη φράξια από όπου θα κληθούν να ξεπεταχτούν οι πιο συμπαθητικοί, εκείνοι που θα υποστηρίξει ο λαός για να επιβιώσουν ίσαμε να σημάνει η κόρνα την λήξη του μακελειού. Αν και για να τα λέω όλα, αμέσως μετά και την σεναριακή ανατροπή, ο Θεός να την κάνει, όπου στο επίκεντρο της βρίσκεται μια απρόσμενα αρνητική, ξανθιά εκδοχή της Marisa Tomei, περισσότερες φορές κοιτούσα το ρολόι μου, καρτερώντας να έλθει το φινάλε, παρά το εκράν όπου ο ένας μετά τον άλλο έπεφταν τέζα από τις ματσέτες και τα πολυβόλα. Βαρέθηκα, πλιζ, όχι άλλο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Κάνει κρύο, παγωνιά...

του zerVo (@moviesltd)

Αντικρίζοντας τον βασικό ήρωα της ταινίας μας, στις φωτογραφίες του προμόσιον, να στέκει παγωμένος με φόντο τον πιο αφιλόξενο τόπο της βορειοανατολικής Ευρώπης, αλλά και το σύμβολο της Σοβιετικής κυριαρχίας, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι πως μάλλον πρόκειται να παρακολουθήσω, μια ακόμη από εκείνες τις σαχλαμαρίστικες, παλιομοδίτικες, ψυχροπολεμικές περιπέτειες δράσης, που κυκλοφορούσαν στα πανέρια κάποιες δεκαετίες πριν, που προέβαλαν τους ενάρετους Αμερικάνους πράκτορες να συνθλίβουν τους ομόλογους τους Καγκεμπίτες. Σφάλμα πρόβλεψης! Το φιλμ, που δεν έχει καμία σχέση με όσα φανταζόμουν θεματικά, είναι παρασάγγες χειρότερο ακόμη κι από την πλέον δυσοίωνη μαντεψιά μου.

Η διαδικασία της πώλησης των αμύθητης αξίας γαλάζιων διαμαντιών, μεταξύ των οποίων και μερικών κίβδηλων, στο Ρώσο βαρόνο του υποκόσμου, Μπόρις Βολκόφ, δεν θα πάει όπως ακριβώς το περίμενε, ο Αμερικάνος διακινητής πολύτιμων λίθων, Λούκας Χιλ. Και η ανεξήγητη εξαφάνιση του συνδέσμου του στην Αγία Πετρούπολη, Πιότρ, θα τον αναγκάσει να ταξιδέψει κάτω από αντίξοες συνθήκες, από την ασφάλεια της μεγαλούπολης, σε ένα απομονωμένο, παγωμένο χωριό της Σιβηρίας, αναζητώντας τα ίχνη του, στην περιοχή που σύμφωνα με τις ελάχιστες πληροφορίες που έχει στην διάθεση του, λαμβάνει χώρα η παράνομη εισαγωγή των αστραφτερών πετραδιών από το εξωτερικό.

Εκεί όπου μέσα στην αγωνία του για την εύρεση του κομπανιέρου του, θα τον οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς στην αγκάλη μιας όμορφης, όσο και ζορισμένης από τις συνεχείς απορρίψεις από τους άντρες της ζωής της, γκαρσόνας, της Κάτυα. Μιας ταλαιπωρημένης γυναίκας, που δεν δείχνει να έχει καταφέρει να κερδίσει την ανεξαρτησία της από το περιοριστικό περιβάλλον που έχουν κτίσει γύρω της τα καταπιεστικά της αδέλφια. Έχοντας σαν βασικό του μέλημα να βρει τα χαμένα διαμάντια, ώστε να διατηρήσει τις καλές σχέσεις με την Ρώσικη μαφία, ο Χιλ, θα μπλεχτεί ταυτόχρονα σε έναν ερωτικό ιστό, γεμάτο πάθος, υποχωρώντας στις αδυναμίες του, που ενδεχόμενα θα του στερήσει πολύτιμο χρόνο και θα θέσει σε ρίσκο ακόμη και την ίδια του την ζωή.

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Από τις ελάχιστες φορές που υποσχόμενο θρίλερ αγωνίας συντρίβεται ολοκληρωτικά στην ματαιοδοξία του, δίχως να καταφέρνει ποτέ να βάλει σε μια τάξη τις ιδέες και τις εμπνεύσεις του. Δίχως καμία αρχή, με τον βασικό (αντι)ήρωα να εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά στο λόμπι του ξενοδοχείου του (πρώην) Λένινγκραντ, αεράτος και άνετος για να φέρει εις πέρας μια ακόμη δοσοληψία, από τις τόσες που - μάλλον - έχει καταφέρει στην καριέρα του, αλλά τα πάντα να πηγαίνουν αναίτια στραβά. Χωρίς μέση, με την πλοκή να ταξιδεύει χωρίς κανέναν λόγο και αφορμή στην άλλη άκρη της αχανούς χώρας, έτσι μάλλον για να παγώσει το φίλινγκ της πλατείας και να σκορπίσει ερωτηματικά για το πως και το γιατί, πριν μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά και από περιπέτεια, γίνει Άρλεκιν. Ο ζάπλουτος, όπως δείχνει δηλαδή, πολυταξιδεμένος αδαμαντοπώλης, έλκεται από μια, οκ ελκυστικούλα ξανθούλα,, που ολημερίς κρατά παρέα σε μια τρισάθλια παμπ με το πανί στο χέρι, σε σουρωμένους κοιλαράδες, που κατεβάζουν μονορούφι την μποτίλια της Στόλι και δεν διστάζουν να ξεβρακωθούν δημόσια, για να επιδείξουν τον μεθυσμένο τους ανδρισμό. Είναι η στιγμή που τραβάς μαλλιά για να πειστείς πως δεν σε έχει πάρει κάποιος ύπνος και όσα παρακολουθείς στο πανί είναι πραγματικά....

Δεν συζητούμε καν για την συνέχεια και την ολοκλήρωση του ανεκδιήγητου ετούτου, άνευρου, με μηδενικό τέμπο και σασπένς φιλμ, που μετά από μερικές στιγμές πάθους σε ένα νοτισμένο καλύβι, επανέρχεται στην εισαγωγική του διάθεση και επιχειρεί να μας θυμίσει πως κάτι δεν έχει τραβήξει κατά το δοκούν, σε ένα πανάκριβο πάρε δώσε με τους στραβομύτηδες, πομπώδεις και πολυλογάδες Ρώσους υποκοσμικούς, οπότε ξαναγυρίζουμε στην Πετρούπολη και φτου και από την αρχή. Ειλικρινά προβληματίστηκα πολύ για το αν ετούτο το εργάκι, πέρασε ποτέ του την διαδικασία του μοντάζ, πριν παραδοθεί ολοκληρωμένο σε ταινία για να προβληθεί στις αίθουσες. Ποιες αίθουσες δηλαδή, αφού πολύ περισσότερο ομοιάζει με κακοστημένο straight to video, παρά με οτιδήποτε άλλο που δικαιούται διανομής, σε αγορές που πιθανόν να παραπλανηθούν από τον πρωταγωνιστή του, ο οποίος εσχάτως έχει να επιδείξει μια κάποια ανάταση στην τελματωμένη του καριέρα.

Ο Keanu Reeves δηλαδή, που προέρχεται από την (πλήρως ανεξήγητη) επιτυχία της διλογίας με μέλλον John Wick και που αφελώς για τον ίδιο πέφτει σε μια τεράστια παγίδα, σαν κι εκείνες που έχουν καταπιεί ολόκληρο τον Nic Cage, υποθέτοντας πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Matthew Ross θα επαναλάβει εδώ, το πολύ ενδιαφέρον προ ετών κατόρθωμα του Frank And Lola. Τόσο ο σχεδιασμός όμως, όσο και η εκτέλεση του Έρωτα στη Σιβηρία (Siberia) χαρακτηρίζονται από πλήρη ερασιτεχνισμό, τόσο στην ανάπτυξη ενός σεναρίου για γέλια, όσο και στην μορφοποίηση της συνήθως παγωμένης ζώνης που χαρίζει το όνομα της στην μαρκίζα, αφού τα φυσικά σκηνικά του Γουίνιπεγκ δεν πείθουν ιδιαίτερα ως κνηματογραφικά τοπία του...Ιρκούτσκ. Η μεταπήδηση της κάμερας δε από την μια άκρη της υπόθεσης - την παράνομη εμπορεία πετραδιών - στην άλλη - το καυτό σινερομάτζο δυο αταίριαστων χαρακτήρων, τον έτερο γυναικείο ενσαρκώνει με πλήρη αποτυχία η Ρουμάνα μοντέλα Ana Ularu - καταστρέφει ολοσχερώς την όποια αφηγηματική συνέχεια, με συνέπεια οδηγούμενοι στην αργοπορημένη χρονικά έξοδο, να μην ενδιαφέρει κανέναν πλέον, ποιος θα βγει ζωντανός και ποιος όχι από αυτό το χωρίς συνεπή ταυτότητα και απρόσεχτο θριλεράκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Μόνο το παρελθόν μπορεί να δώσει λύση στο μέλλον...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς τι θα κάνατε αν σας προειδοποιούσαν ότι θα… πεθάνετε;

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Βαρκελώνη σκηνοθέτη, Daniel Calparsoro. Η προηγούμενη ταινία του ήταν το Ποιος κλέβει ποιον; (Cien años de perdón), την οποία είδαμε και στη χώρα μας, όπου μεταξύ των πρωταγωνιστών ήταν και πάλι ο Raúl Arévalo. Η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη θα ονομάζεται «El silencio de la ciudad blanca», θα βγει στην Ισπανία το 2019 και πρωταγωνιστές της θα είναι οι Belén Rueda και Jordi Mollà.

Το σενάριο της ταινίας Το μυστικό της πεταλούδας (El aviso) το υπογράφει ο Chris Sparling, σεναριογράφος της ταινίας Buried και βασίστηκε για τη συγγραφή του στο ομώνυμο βιβλίο του Paul Pen. Στην παραγωγή της ταινίας συναντούμε τους παραγωγούς του φιλμ Κελί 211 (Celda 211).

Η υπόθεση: Ο Χον είναι ένας νεαρός άνδρας παθιασμένος με την άλγεβρα, που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Είναι χαρισματικός στα μαθηματικά. Είναι μια ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να έχει μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα αλλά το γεγονός ότι πάσχει από σχιζοφρένεια δεν βοήθησε στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Έχει συμβιβαστεί με το γεγονός και δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο. Έχει συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Πάμπλο, θα παντρευτεί την Αντρέα, τη γυναίκα με την οποία ο ίδιος είναι ερωτευμένος και με την οποία (λίγο καιρό πριν) είχαν σχέση. Τη νύχτα που ο Πάμπλο ετοιμάζεται να κάνει την πρόταση γάμου, πηγαίνει με τον Χον σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσει ποτά. Την ώρα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κι ενώ ο Χον περιμένει απ’ έξω, λαμβάνει χώρα μια ληστεία. Μια σφαίρα βρίσκει τον Πάμπλο, ο οποίος πέφτει σε κώμα.

Το γεγονός σοκάρει τον Χον. Ο οποίος νιώθει ενοχές. Σταματάει την αγωγή του για τη σχιζοφρένεια. Και μέσω μιας παλιάς εφημερίδας διαπιστώνει πως στο ίδιο βενζινάδικο, κάποια χρόνια πριν, έλαβε χώρα ακόμα ένα φονικό. Αναλύοντας την κατάσταση μαθηματικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως σε συγκεκριμένη μέρα και συγκεκριμένη ώρα, δέκα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, θα λάβει χώρα ένας ακόμα φόνος. Δεν τον πιστεύει κανείς. Αποφασίζει να αφήσει ένα σημείωμα. Που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Το σημείωμα πέφτει στα χέρια του 9χρονου Νίκο. Αυτός είναι που δεν πρέπει να περάσει από το βενζινάδικο την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει εξήγηση... Ο Νίκο τρομοκρατείται. Έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά κάποια καλόπαιδα που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είναι θύμα μπούλινγκ. Η μητέρα του πιστεύει πως όλο αυτό με τα γενέθλιά του, το βενζινάδικο και τον φόβο ότι θα σκοτωθεί, τον οφείλει στα παιδιά που τον τρομοκρατούν. Είναι έτσι τα πράγματα όμως; Είναι σωστή η θεωρία του Χον; Ή μήπως έχει κάνει λάθος υπολογισμούς;

Η άποψή μας: Δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από τότε που… θάβαμε ανελέητα την ταινία Απαγωγή (Secuestro) της Mar Targarona. Ένα ισπανικό θρίλερ που, προκειμένου να αιφνιδιάσει τον θεατή και να τον έχει συνεχώς στην τσίτα, υπέκυπτε στην μία θηριώδη απιθανότητα μετά την άλλη. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ταινία του Calparsoro. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο; Η πρώτη ταινία βασιζόταν αποκλειστικά και μόνον στον ρεαλισμό. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, υπερφυσικές ή μεταφυσικές δυνάμεις, διαβόλοι, τριβόλοι κτλ εκεί. Οπότε, η υπερβολή δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τίποτε. Εδώ, στη δεύτερη ταινία, υπάρχει κάτι που να επιτρέπει στον θεατή να έχει αυτό που λέμε σε άπταιστα ελληνικά «suspension of disbelief». Ποιο είναι αυτό; Μια «σύμπτωση» που δεν ερμηνεύεται με βάση τον ρεαλισμό. Ούτε μέσω της επιστήμης. Κι ας προσπαθεί το σενάριο να βάλει τα μαθηματικά στην εξίσωση. Καμία σχέση.

Το γιατί, στην ίδια ημερομηνία, μετά από x χρόνια (που η ταινία στο φινάλε… εξηγεί πως προκύπτουν), στο ίδιο σημείο, με παρόντες συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, σκοτώνεται κάποιος που έχει ηλικία αυτά τα x χρόνια, δεν διευκρινίζεται! Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό; Γιατί έτσι! Αν λοιπόν ο θεατής ξεπεράσει αυτήν τη σεναριακή αυθαιρεσία μπορεί να περάσει πάρα πολύ καλά με την ταινία. Η οποία και αγωνία διαθέτει και σασπένς και παίζει σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, μεθοδικά και όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά, επιτείνοντας την αδυναμία προσανατολισμού του θεατή, κάνοντάς τον να είναι ακόμα πιο τσιτωμένος στην άκρη του καθίσματός του. Tip: ένας… εύκολος τρόπος να καταλάβετε σε ποια χρονική περίοδο βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, είναι να τσεκάρετε τον… καιρό: το παρελθόν είναι σκοτεινό και βροχερό ενώ το κινηματογραφικό τώρα κινηματογραφείται φωτεινά.

Γενικά, ο σκηνοθέτης πρέπει να αγαπάει κινηματογραφικά πολύ τη βροχή: θυμηθείτε πως στην προηγούμενη ταινία του, πλημμύριζαν τα πάντα εξαιτίας της βροχής... Από τη στιγμή λοιπόν που βάλεις… κόφτη στην εγκεφαλική δραστηριότητα, όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχει η απαιτούμενη ατμόσφαιρα, υπάρχει το μυστήριο, υπάρχει μια αίσθηση ντετερμινισμού και υπάρχουν εννοείται και μπόλικα δάνεια από άλλες ταινίες και αρκετές αναφορές. Από τον «Χρησμό της πεταλούδας» και το «Φαινόμενο της πεταλούδας» (γενικώς, πολλές πεταλούδες!) μέχρι το «Twelve Monkeys» και το «The Jacket», για να φέρω μερικά παραδείγματα. Ο Arévalo είναι καλός ηθοποιός και πείθει στον δραματικά απαιτητικό ρόλο του. Κάποιες μικρές νύξεις για την τρομοκρατία και για το μπούλινγκ περισσότερο χρησιμοποιούνται ως σεναριακά εργαλεία παρά για να υπάρξει μια γόνιμη συνδιαλλαγή με τον θεατή πάνω στα συγκεκριμένα θέματα.

Κακή ταινία δεν την λες, από το να χαρακτηριστεί καλή απέχει, για όσους πάντως ένα μεταφυσικό θρίλερ είναι αυτό που θέλουν να δουν περισσότερο από κάθε τι στη βραδινή τους κινηματογραφική έξοδο, τούτο εδώ θα τους καλύψει τόσο όσο χρειάζονται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Τον διεκδικούν η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη και η Ωραία Κοιμωμένη. Το καινούργιο κινούμενο σχέδιο της Vanguard Animations, που φέρει τον τίτλο Ο Μαγεμένος Πρίγκιπας (Charming), σε σκηνοθεσία του Ross Venokur, αναρωτιέται τι θα γινόταν αν η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη ανακάλυπταν ότι είναι αρραβωνιασμένες με τον ίδιο πρίγκιπα; Κάτω από την επιρροή ενός μαγικού κόλπου μιας σατανικής Βασίλισσας, ο πρίγκιπας με τη βοήθεια της νεαρής Λεονόρ, πρέπει να ξεκινήσει ένα επικό ταξίδι για να βρει την πραγματική του αγάπη. Ο παραγωγός του υπερ-επιτυχημένου «Σρεκ» επιστρέφει στα κινούμενα σχέδια για να παρουσιάσει μια ταινία animation με πολλές ανατροπές και απολαυστική μουσική!

Στην μεταγλωττισμένη εκδοχή ακούγονται οι Κωνσταντίνος Καϊκής, Βάσια Λακουμέντα, Πηνελόπη Σκαλκώτου, Στεφανία Φιλιάδη, Μαρία Ζερβού, Τζίνη Παπαδοπούλου, Φώτης Πετρίδης, Στέφανος Κοσμίδης, Έβελυν Ασουάντ, ενώ στην ορίτζιναλ βερσιόν συμμετέχουν φωνητικά οι Demi Lovato, Wilmer Valderrama, Avril Lavigne, Ashley Tisdale, G.E.M. και Sia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Η Κάθαρση απαιτεί αίμα και το αίμα...σφαγές! Ο indie σκηνοθέτης Gerard McMurray αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του καινούργιου και τέταρτου στην γραμμή του σχετικού σίριαλ Κάθαρση: Η Αρχή (The First Purge), από τον James DiMonaco (που αυτή τη φορά υπογράφει μόνο το σενάριο) σε αυτό το prequel όλων όσα έγιναν και οδήγησαν στην καθιέρωση της αιμοσταγούς Κάθαρσης που είδαμε στις τρεις προηγούμενες ταινίες. Πώς ξεκίνησε αυτό το ψυχολογικό (αλλά και πολιτικό) πείραμα και πώς ορίζεται ο Εχθρός; Θρίλερ χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά υψηλής αποδοχής από το κοινό που αρέσκεται στα «σκεπτόμενα splatter» που θίγουν τα κακώς κείμενα της «ευνομούμενης κοινωνίας» του 21ου αιώνα. Μια αγωνιώδης αναμέτρηση με τον τρόμο απέναντι στον άλλο σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά της λείπουν τα στοιχειώδη, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Πίσω από κάθε παράδοση κρύβεται μια επανάσταση. Την επόμενη Ημέρα Ανεξαρτησίας, παρακολουθήστε πώς ξεκίνησε το ετήσιο 12ωρο πλήρους ανομίας της χώρας μας. Καλωσορίσατε στο κίνημα που ξεκίνησε ως ένα απλό πείραμα, Κάθαρση: Η Αρχή. Για να μειώσουν το ποσοστό της εγκληματικότητας κάτω από το 1% για τον υπόλοιπο χρόνο, οι Νέοι Εθνοπατέρες της Αμερικής δοκιμάζουν μια κοινωνιολογική θεωρία που επιτρέπει την απρόσκοπτη εκτόνωση βίας για ένα βράδυ σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όταν, όμως, η βία των τυράννων συναντά την οργή των κοινωνικά περιθωριοποιημένων, αυτό που ξεκίνησε σε μια κοινότητα, δοκιμαστικά, θα εξαπλωθεί σε όλο το έθνος.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Y'lan Noel, Lex Scott Davis, Joivan Wade, Mugga, Lauren Velez και την Marisa Tomei.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Τι θα θυσίαζες για την αγάπη? Το Έρωτας στη Σιβηρία (Siberia) είναι μια ταινία για έναν ξένο σε μια ξένη χώρα, που μέσα από δύσκολες καταστάσεις, αλλά και τον έρωτα, φτάνει πιο κοντά στο να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και τα όριά του. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2017 στον Καναδά, και συγκεκριμένα στις πόλεις Μανιτόμπα και Γουίνιπεγκ, και συνεχίστηκαν στην πανέμορφη και επιβλητική Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κάτω από την σκηνοθετική καθοδήγηση του Matthew Ross. Ο Λούκας, ένας Αμερικανός έμπορος διαμαντιών, ταξιδεύει στη Ρωσία για να πουλήσει 12 σπάνια μπλε διαμάντια αμφιλεγόμενης προέλευσης. Καθώς η συμφωνία που είχε κλείσει αρχίζει να καταρρέει, ταξιδεύει στη Σιβηρία για να αναζητήσει τον Ρώσο συνεργάτη του που έχει εξαφανιστεί. Στη μικρή πόλη της Σιβηρίας γνωρίζει την Κάτια, μια Ρωσίδα ιδιοκτήτρια καφέ τη οποία ερωτεύεται παράφορα. Οι δυο τους θα πιαστούν σε μία θανατηφόρα ανταλλαγή πυρών μεταξύ του αγοραστή και της ομοσπονδιακής υπηρεσίας πληροφοριών και θα έρθουν αντιμέτωποι με οριακές καταστάσεις.

Όλη η ταινία αναπτύχθηκε με γνώμονα τον Keanu Reeves, που εδώ φυσικά κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον ρόλο της Κάτια, της γυναίκας που ερωτεύεται ο Λούκας, θα δούμε την πανέμορφη Ρουμάνα ηθοποιό Ana Ularu. Το δυναμικό καστ πλαισιώνει ο βετεράνος Ρώσος ηθοποιός Pasha D. Lychnikoff.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Εσείς τι θα κάνατε αν σας προειδοποιούσαν ότι θα… πεθάνετε; Από τους παραγωγούς της ταινίας Celda 211 (Cell 211), από τον σεναριογράφο του Buried, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Paul Pen είναι το θρίλερ αγωνίας του σκηνοθέτη Daniel Calparsoro, Το μυστικό της πεταλούδας (El aviso). 12 Απριλίου 2008: Ένας άντρας πυροβολείται σε μια -φαινομενικά- τυχαία πράξη βίας. Αλλά ήταν όντως τυχαία; Όσο το θύμα βρίσκεται σε κώμα ο Χον, ο καλύτερός του φίλος και ιδιοφυΐα στα μαθηματικά, αρχίζει και διερευνά την υπόθεση και ανακαλύπτει ότι έχουν γίνει αρκετοί φόνοι στο ίδιο σημείο σε διάφορες χρονικές στιγμές. Φόνοι που ακολουθούν μια συγκεκριμένη μαθηματική ακολουθία... 2018: Ο 9χρονος Νίκο λαμβάνει ένα ανώνυμο γράμμα που τον προειδοποιεί ότι θα πεθάνει. Στις 12 Απριλίου. Την ημέρα των γενεθλίων του. Τότε που θα γίνει 10 χρονών. Η προειδοποίηση είναι ξεκάθαρη. Θα την πιστέψει ο Νίκο; Υπάρχει τρόπος να αποφύγει το μοιραίο πεπρωμένο του; Ή μήπως η προειδοποίηση αποτελεί το αποκύημα μιας καλπάζουσας φαντασίας; Ο Χον είναι ένας νεαρός άνδρας παθιασμένος με την άλγεβρα, που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Είναι χαρισματικός στα μαθηματικά. Είναι μια ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να έχει μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα αλλά το γεγονός ότι πάσχει από σχιζοφρένεια δεν βοήθησε στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Έχει συμβιβαστεί με το γεγονός και δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο. Έχει συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Πάμπλο, θα παντρευτεί την Αντρέα, τη γυναίκα με την οποία ο ίδιος είναι ερωτευμένος και με την οποία λίγο καιρό πριν είχαν σχέση. Τη νύχτα που ο Πάμπλο ετοιμάζεται να κάνει την πρόταση γάμου, πηγαίνει με τον Χον σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσει ποτά. Την ώρα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κι ενώ ο Χον περιμένει απ’ έξω, λαμβάνει χώρα μια ληστεία. Μια σφαίρα βρίσκει τον Πάμπλο, ο οποίος πέφτει σε κώμα. Το γεγονός σοκάρει τον Χον. Ο οποίος νιώθει ενοχές. Σταματάει την αγωγή του για τη σχιζοφρένεια. Αρχίζει να βλέπει παντού κάμπιες και πεταλούδες. Και μέσω μιας παλιάς εφημερίδας διαπιστώνει πως στο ίδιο βενζινάδικο, κάποια χρόνια πριν, έλαβε χώρα ακόμα ένα φονικό. Αναλύοντας την κατάσταση μαθηματικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως σε συγκεκριμένη μέρα και συγκεκριμένη ώρα, δέκα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, θα λάβει χώρα ένας ακόμα φόνος. Δεν τον πιστεύει κανείς. Ο ίδιος αφήνει ένα σημείωμα. Που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Το σημείωμα πέφτει στα χέρια του 9χρονου Νίκο. Αυτός είναι που δεν πρέπει να περάσει από το βενζινάδικο την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει εξήγηση... Ο Νίκο τρομοκρατείται. Έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά κάποια καλόπαιδα που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είναι θύμα μπούλινγκ. Η μητέρα του πιστεύει πως όλο αυτό με τα γενέθλιά του, το βενζινάδικο και τον φόβο ότι θα σκοτωθεί, τον οφείλει στα παιδιά που τον τρομοκρατούν. Είναι έτσι τα πράγματα όμως; Είναι σωστή η θεωρία του Χον; Ή μήπως έχει κάνει λάθος υπολογισμούς;

Πρωταγωνιστεί ο Ισπανός αστέρας Raúl Arévalo μαζί με τους Aura Garrido, Sergio Mur, Belén Cuesta.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Τόλμη και Σνομπαρία!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το είχε πει εκείνο το γνωμικό, ένας από τους πρώτους στην χρονική ιεραρχία Αμερικάνους προέδρους, ο Τζον Κουίνσυ Άνταμς? Να προσπαθήσεις κι ας αποτύχεις, αλλά μην αποτύχεις να προσπαθήσεις. Και δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο ενδεχόμενος πόνος της ήττας, ποτέ δεν φτάνει στο επίπεδο της απορίας άγνοιας για το τι θα είχε συμβεί, αν και εφόσον δεν είχες ριχτεί ποτέ σου στην μάχη, δεν το είχες παλέψει με όλες σου τις δυνάμεις, να κάνεις τον σκοπό σου πραγματικότητα. Λίγο πολύ στην ίδια ρήση μας καθοδηγεί το πιο πρόσφατο, δραματικό πόνημα της Καταλάνας σκηνοθέτιδας Isabel Coixet, Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν (The Bookshop), μόνο που του παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από τον επιτρεπτό, κοντά στις δύο ώρες, για να μας φτάσει στον τελικό του στόχο, στην κεντρικής ιδέας επιδίωξη...

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που της ανακοινώθηκε ο θάνατος του ανδρός της, αξιωματικού στο μέτωπο και η μεσήλικας, πλέον, Φλόρενς Γκριν, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να τερματίσει την περίοδο βαρύτατου πένθους, επιχειρώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή της. Το διάβα της μοίρας της θα την οδηγήσει στην απόμερη παραθαλάσσια κωμόπολη του Χάρντμπορο στις ακτές ου Σάφολκ, εκεί που παρόλες τις αντίθετες προβλέψεις του περίγυρου, θα πάρει το ρίσκο, επενδύοντας τις ελάχιστες οικονομίες της, να ανοίξει σε ένα παλιό κι εγκαταλελειμμένο κτίριο, ένα μικρό βιβλιοπωλείο. Μαγαζάκι που όμοιο του δεν υπάρχει στην όχι ιδιαίτερα φιλόξενη περιοχή, πραγματοποιώντας έτσι ένα μεγάλο της όνειρο, που έχει άμεση συνάρτηση με την αμέριστη αγάπη της για το διάβασμα.

Το μαντάτο για το άνοιγμα του καινοτόμου καταστήματος, θα βρει αντίθετη την τοπική κοινωνία και ιδιαίτερα την πιο ισχυρή γυναίκα του τόπου, την αγέλαστη αριστοκράτισσα Βάιολετ Γκάμαρτ, που βαθιά μέσα της κρύβει άλλα, πιο ιδιοτελή πλάνα για την εκμετάλλευση του ιστορικού ακατοίκητου. Και που από την πρώτη στιγμή θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μην αφήσει την φιλόδοξη Βάιολετ να στεριώσει στο μέρος που διάλεξε για καινούργιο της σπίτι. Εντελώς ανέλπιστα και την ώρα που το σύνολο σχεδόν της μικρής πόλης θα δείξει το εχθρικό του πρόσωπο προς την μελαγχολική χήρα, ο αποτραβηγμένος εδώ και δεκαετίες από τις δημόσιες εμφανίσεις και αινιγματικός Κύριος Ένμουντ Μπράντις, ένας πρώην σεβάσμιος ηλικιωμένος άντρας που γι αυτόν ακούγονται στα πηγαδάκια όχι και λίγα πικρόχολα σχόλια, θα γίνει όχι μόνον πρώτος πελάτης, αλλά και ο σημαντικότερος υποστηρικτής της απόπειρας της.

Στην μουντή και μόνιμα συννεφιασμένη Αλβιόνα των τελών της δεκαετίας του 50 μας ταξιδεύει αυτή η ελκυστική εκ πρώτης όψης δραματική ιστορία, που πηγάζει μέσα από το κείμενο της ομώνυμης νουβέλας της Penelope Fitzgerald. Γραμμένης σε μια περίοδο που τα σημάδια του δευτέρου μεγάλου πολέμου έχουν αρχίσει σταδιακά να σβήνουν και ένα ανανεωτικό, καινούργιο πνεύμα κάνει την εμφάνιση του πάνω από το μεγάλο νησί, έχοντας σαν σημαία τα γραπτά των μοντέρνων συγγραφέων, που παίρνουν την σκυτάλη από τους ήδη πολυδιαβασμένους κλασσικούς: Thackerey, Hopkins, Lawrence. Φημισμένοι ως  τα πιο αγύριστα κεφάλια της υφηλίου και σεσημασμένοι κονσερβάτορες οι Εγγλέζοι, ούτε καν διανοούνται την έλευση νέων, εναλλακτικών, διαφοροποιημένων από το παρελθόν ιδεών, που ενδέχεται να ανατρέψουν την πάγια καλοπέραση μιας φιλο-βασιλικής σοσιετέ, που κινείται πάνω σε μια σταθερή φόρμα, σε μια ίσια γραμμή, δίχως αποκλίσεις ή περιττές εκπλήξεις.

Αυτή ακριβώς την έκδηλη αντίδραση των τελματωμένων στις προσταγές του συντηρητισμού, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πιθανής επανάστασης (αυτή θα την φέρει το μικρό μαγαζάκι του τρόμου, που μοστράρει την εξτρεμιστική Lolita του Nabokov στην βιτρίνα του) επιχειρεί να παρουσιάσει μέσα από το πιο πρόσφατο έργο της, η πολυβραβευμένη Ισπανίδα δημιουργός. Και μέχρις ενός σημείου δεν τα καταφέρνει άσχημα, έχοντας σαν βασικό της εργαλείο έναν ικανότατο σχεδιασμό παραγωγής, που αναπαριστά άρτια την εποχή λίγο πριν την έκρηξη των 60s, που οι δαντέλες, τα φουρό και οι χρυσαφένιοι γιακάδες ήταν ακόμη στην μόδα. Σε αυτό το αρρωστημένα σνομπ περιβάλλον παλεύει να εισχωρήσει με πνεύμα νέο, ιδέες φρέσκες και ορμή βρετανική, μια χαροκαμένη γυναικούλα, που μέσα της η φλόγα για να επιτύχει, ακόμη και σε ηλικία ελαφρώς προχωρημένη, είναι ακόμη αναμμένη. Με ποιους πάει να τα βάλει θα μου πεις? Ολομόναχη. Κάποιος θα πρέπει να κάμει την αρχή...

Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ταινίες που βασίζουν την ύπαρξη τους σε μυθιστόρημα, εδώ υπάρχει μια εμφανής δυσκολία του σεναρίου να επιλέξει, με γνώμονα την οικονομία, τα κύρια σημεία που θα κάνουν την αφήγηση πιο εύπεπτη για τον θεατή. Και η Coixet δείχνοντας εμμονή σε μακροσκελή διαλεκτικά πλάνα, προκειμένου να μην απολέσει την παραμικρή λεπτομέρεια, στερεί από ένα θέμα που έχει διαχρονική δυναμική, την ευκαιρία να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο στην συνείδηση του κοινού. Άλλωστε έννοιες που έχουν χαρακτηρίσει την old fashion νοοτροπία των Βρετανών - η περιφρόνηση για καθετί εναλλακτικό, η κακοτροπία του μικρόκοσμου, η επίδειξη δύναμης του ισχυρού - δεν απαιτούσαν αναμάσημα και τόσα πολλά λεπτά επίδειξης τους στο εκράν. Είναι δεδομένα. Κι έτσι χάθηκε πολύτιμος καιρός για να μπούμε στην βασική σημασία, στο ζουμί.

Αναξιοποίητες πέρασαν έτσι οι θετικές ερμηνείες ενός καλά επιλεγμένου τριγώνου, που ορίζουν ο Bill Nighy ως κουτσομπολίστικα ξεμωραμένος γέροντας, η βασική πρωταγωνίστρια Emily Mortimer ως μάχιμη ονειροπόλα και η Patricia Clarkson ως σατανική και αφ υψηλού εκπρόσωπος της παλιάς σχολής, ταξινομημένοι με βάση την συνολικότερη, προσωπική μου αξιολόγηση και συμπάθεια στο πρόσωπο τους. Σε γενικές γραμμές έμεινα με την εντύπωση πως το φιλμ θα μπορούσε να προσφέρει αρκετά περισσότερα, από ένα προβλέψιμο κονκλούζιον, που κινείται ανάμεσα στην απαισιοδοξία και το μπράβο της προσπάθειας. Α και να μην το ξεχάσω. Μπορεί τα πάντα στο έργο να μιλούν Οξφορδιανά, χάρη στους παράδες, όμως, που προέρχονται από Ισπανία μεριά, το The Bookshop υπήρξε ο μεγάλος θριαμβευτής της χρονιάς στις βραβεύσεις Goya, αποσπώντας τον τίτλο του best film για το 2018. Υπερισχύοντας έτσι του Βάσκικου Ο Γίγαντας (Handia)...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δώσε κι εμένα τέτοια πίτα θείο να πάνε κάτω τα σεκλέτια!

Ο Gjorce Stavreski γεννήθηκε στα Σκόπια. Αποφοίτησε από το Τμήμα Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου της Σχολής Δραματικών Τεχνών των Σκοπίων. Είναι βραβευμένος σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος με ταινίες, ντοκιμαντέρ και πάνω από 100 διαφημιστικά βίντεο στο δυναμικό του. Έχει παραλάβει το διακεκριμένο βραβείο «13η Νοεμβρίου» της πόλης των Σκοπίων για τα μαθηματικά και τις επιστήμες. Το Μυστικό Συστατικό (Iscelitel) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Η ταινία απέσπασε δύο διεθνή βραβεία όταν ακόμη βρισκόταν στο στάδιο της προ-παραγωγής: υποτροφία EAVE στο Pitching Forum της Τεργέστης το 2014 και μια υποψηφιότητα για το VFF Highlight Pitch Award στο Talent Project Market της Μπερλινάλε το 2015. Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού από το τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια».

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο αμαξοστάσιο του σιδηροδρόμου, οι εργαζόμενοι βρίσκονταν σε απεργία. Διαμαρτύρονταν, ζητώντας την καταβολή των οφειλόμενων μισθών. Η κατάσταση αντικατόπτριζε πιστά την ιστορία της ταινίας. Καθώς δεν είχαν αποτελέσματα, άρχισαν απεργία πείνας, ελπίζοντας για ταχύτερη λύση. Ευτυχώς η απεργία πείνας ήταν σύντομη και δεν κατέληξε άσχημα. Το αμαξοστάσιο παρήκμαζε εδώ και 43 χρόνια. Λίγους μήνες μετά το γύρισμα της ταινίας, άρχισε η ανακαίνιση των κτιρίων και των αποθηκών.

Η υπόθεση: Ο Βέλε παράτησε το κολέγιο για να βρει δουλειά ως μηχανικός στο αμαξοστάσιο των τρένων της περιοχής του, προκειμένου να μπορεί να φροντίσει τον πατέρα του, Σάζντο, ο οποίος πάσχει από καρκίνο. Ο Σάζντο παραδίδεται στην ασθένεια: είναι σαν να μην θέλει πια να ζήσει. Η περιφρόνησή του για τη ζωή χρονολογείται από παλιότερα: από τότε που έχασε τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Βέλε είναι απελπισμένος, επειδή δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα που χρειάζεται ο πατέρας του. Όταν βρίσκει ένα πακέτο μαριχουάνας στο αμαξοστάσιο δεν το σκέφτεται δεύτερη φορά: το οικειοποιείται. Προσπαθεί να το πουλήσει για να βγάλει χρήματα, αλλά αποτυγχάνει. Αποφασίζει να κάνει κέικ μαριχουάνας για τον πατέρα του με την ελπίδα ότι θα ανακουφίσει τον πόνο του.

Κι όντως! Καθώς περνούν οι μέρες, η υγεία (όπως και η διάθεση) του Σάζντο βελτιώνεται. Τα προβλήματα του Βέλε όμως δεν σταματούν. Οι κακοποιοί στους οποίους ανήκει το πακέτο με τη μαριχουάνα, ψάχνουν να τη βρουν. Οι συνταξιούχοι στη γειτονιά ακούν για τη θαυμαστή ανάκαμψη του πατέρα του κι αρχίζουν να ζητούν το κέικ. Ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν και ταυτόχρονα, προσπαθώντας να φέρει αντιμέτωπο τον πατέρα του με το οδυνηρό παρελθόν τους, ο Βέλε αποφασίζει να πάρει τον Σάζντο στην κατασκήνωση όπου περνούσαν τις διακοπές τους πριν από το θανατηφόρο τροχαίο. Όμως, οι εγκληματίες δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ίχνη τους…

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως όσες ταινίες έχουμε δει, οι οποίες διαθέτουν ως βασικό εργαλείο της πλοκής τους τη μαριχουάνα, τη χρήση της και την ευφορία που τη συνοδεύει, είναι πάρα, μα πάρα πολύ ευχάριστες και διασκεδαστικές. Μιλάμε για τις κωμωδίες, έτσι, όχι για τα δράματα. Αν και, αν θυμάμαι καλά, δεν έχουμε δει τέτοια δράματα γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να προκύψει δράμα σχετικά με τις… κακές συνέπειες της χρήσης του χασίς. Έτσι κι αλλιώς είναι παγκοίνως γνωστό πως κανείς δεν πέθανε από υπερβολική δόση χασίς: αντιθέτως, το αλκοόλ, τα σκληρά ναρκωτικά, ακόμα ακόμα το τσιγάρο, σκοτώνουν. Για το μόνο που έχει ενοχοποιηθεί η μαριχουάνα είναι πως ενδεχομένως μπορεί σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις να λειτουργήσει ως προθάλαμος για τα σκληρά ναρκωτικά. Και το διευκρινίζουμε: όχι η χρήση της. Περισσότερο είναι το θέμα «έμποροι» και «παρέες».

Σηκώνει μεγάλη κουβέντα το ζήτημα κι εδώ εμείς για την ταινία θέλουμε να μιλήσουμε. Πάντως, υπάρχει φαρμακευτική μαριχουάνα, που χρησιμοποιείται σε μια σειρά από παθήσεις προκειμένου να απαλύνει τον πόνο ή να βελτιώσει την ψυχολογική κατάσταση ασθενών, με εξαιρετικά αποτελέσματα... Από αυτήν τη γενική ιδέα εκκινεί η ταινία του σκηνοθέτη από τη γειτονική χώρα – της οποίας τα επίσημα βαφτίσια ακόμα αναμένουμε. Πέρα από τη διασκέδαση, όμως, που προσφέρει αυτή η πλευρά του σεναρίου της, η αλήθεια είναι πως η ταινία έχει πολλά ακόμα πράγματα να πει. Λειτουργεί ως φωτογραφικό στιγμιότυπο των… βόρειων τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μια κοινωνία αρκετά κοντινή ως λογική και δομή με την ελληνική, απλά με μια καθυστέρηση περίπου μιας 10ετίας. Κρίση υπάρχει, φτώχεια υπάρχει, ανεργία υπάρχει, κοινωνικές δομές για να βοηθήσουν τους ασθενέστερους δεν υπάρχουν και το λούμπεν προλεταριάτο κινείται ανάμεσα στον εθνικισμό και τη δεισιδαιμονία.

Οι σκηνές (ταυτόχρονα αστείες και τραγικές) με τον κόσμο, τον φτωχό κόσμο, να έχει μαζευτεί έξω από το σπίτι του… θεραπευτή, ζητώντας λύση στα προβλήματά του – και ουσιαστικά λίγη ελπίδα – από την απώλεια ακοής και την αναπηρία έως την… ομοφυλοφιλία (!!!) είναι ενδεικτικές. Ο σκηνοθέτης καταγράφει έξοχα και το ρημαγμένο του πράγματος: από το αμαξοστάσιο έως το παλιό, εγκαταλελειμμένο θέρετρο, όλα δείχνουν μια χώρα που στο παρελθόν τα πράγματα μπορεί να μην ήταν καλύτερα από το πιεστικό τώρα, αλλά τουλάχιστον λειτουργούσε. Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης κατορθώνει να συγκεράσει τα στοιχεία μιας βαλκανικής κωμωδίας, με μια ταινία σχέσεων πατέρα – γιου (δείτε τι όμορφα βγαίνουν οι αποκαλύψεις, την πίκρα του γιου που έχει μείνει πίσω, τον πόνο του πατέρα που δεν μπορεί να συνηθίσει την απώλεια), με στοιχεία γκανγκστερικού φιλμ, διαθέτοντας πολιτική ματιά και κάνοντας διακριτική αλλά καίρια κριτική, λέει πολλά για τις ικανότητες και το ταλέντο του.

Κι όλα αυτά χωρίς να κραυγάζει ή να ψάχνει αφορμές για επίδειξη. Χαμηλότονα, έξυπνα και με πληρότητα, μας συστήνει τους καθημερινούς του ήρωες, μας βάζει στη ζωή τους και μας κάνει να γελάσουμε αλλά και να συγκινηθούμε μαζί τους. Όχι, αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται λοιπόν και χρήζει συγχαρητηρίων και μόνο η προσπάθεια…