Movies Ltd

Having the time of your life!

του zerVo (@moviesltd)

Λοιπόν, πάμε να βάλουμε σε μια τάξη τα δεδομένα, γιατί πολλά ανιστόρητα παπατζιλίκια ακούστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αρέσει σε κάποιους ή όχι, στα παγκόσμια ελαφρά λαϊκά μουσικά χρονικά, δεν έχει υπάρξει, ούτε πρόκειται να συμβεί ξανά εις τους αιώνες των αιώνων, να γεννηθεί σύνολο ανάλογης ευφυίας, έμπνευσης, επίδρασης, διαχρονικότητας και φυσικά επιτυχίας, όπως οι ABBA.- Είναι αυτό που λέμε με την πολύ διαδεδομένη φράση εσχάτως once in a lifetime. Τυχεροί αναμφίβολα όσοι τους έζησαν, αν και η κληρονομιά που έχουν αφήσει αναμένεται να μείνει ζωντανή για πολλές γενιές ακόμα. Η περίπτωση της μεταφοράς των τραγουδιών τους σε ένα ολοκληρωμένο μιούζικαλ, όπως συνέβη με αφετηρία το θεατρικό σανίδι στο Mamma Mia, είναι μοναδικής σύλληψης, εξού και το γεγονός πως μέχρι ώρας το γυαλιστερό αυτό παραμύθι έχουν παρακολουθήσει παγκοσμίως γύρω στις 100 εκατομμύρια (!!!!) ψυχές. Νούμερο που δεν αγγίζεται από κανέναν, ρεκόρ που ουδέποτε θα σπάσει, για τον πολύ απλό λόγο που προαναφέραμε: Σαν τους Σουηδούς δεν θα υπάρξουν άλλοι, ποτέ!

Κι επειδή από διάφορους ασεβείς έχει διαρρεύσει έντονα, με αφορμή την κυκλοφορία του σίκουελ, η λέξη "αρπαχτή", να πούμε πως οι Ulvaeus και Anderson, σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαραν τον μύθο τους, ποντάροντας σε κάποια δευτεράντζα. Οι παράδες τους, δε, που έχουν αποθηκεύσει στις μπάνκες, είναι τόσοι πολλοί, ώστε θα μπορούσαν να εξαγοράσουν αυθημερόν την Universal και να χρηματοδοτούν την φτιάξη ενός Mamma Mia κάθε μήνα. Με την ίδια επακριβώς σαρωτική επιτυχία. Τα αειθαλή τραγούδια τους να είναι καλά, να ανεβάζουν εσαεί το κέφι του διψασμένου για λιγουλάκι ψυχαγωγία κοσμάκη...

Μια δεκαετία έχει διαβεί από την στιγμή που η προβληματισμένη Σόφι, ανακάλυψε εντέλει ποιος από τις τρεις εραστές των νιάτων της μητέρας της, είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας της. Μόνο που πλέον η λατρεμένη της γυναίκα που την έφερε στον κόσμο, δεν βρίσκεται πια στην ζωή, γεγονός που - σε συνδυασμό με την μόνιμη απουσία σε επαγγελματικά ταξίδια, του καλού της Σκάι - την έχει βυθίσει σε μελαγχολία. Προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της και να ζωντανέψει και πάλι το όνειρο της Ντόνας, η νεαρή κοπέλα, έχοντας την αμέριστη βοήθεια του μπαμπά Σαμ, θα επιχειρήσει να ανακαινίσει την πανσιόν της, στο ψηλότερο σημείο του αιγαιοπελαγίτικου βράχου Καλοκαίρι. Και τώρα πια, που έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες και ο ξενώνας είναι πανέτοιμος να ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό, πλησιάζει η ώρα των εγκαινίων. Ποια από όλα τα λατρεμένα της πρόσωπα, που τόσο πολύ αγάπησαν την μητέρα της, θα δώσουν το παρόν στην φιέστα, που με τόσο κόπο η συνεσταλμένη Σόφι έχει προετοιμάσει..?

Κι κάπως έτσι με την προϊστορία του μεθυστικού πρωτότυπου να τρέχει ολοζώντανη σαν να συνέβη μόλις χθες, με δυο νότες από το πιάνο του Benny κάτω από το καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίνεται ο κλώτσος στην ανέμη, για να τσουλήσει η δεμένη κόκκινη κλωστή. Που χρονικά γυρίζει μπόλικα χρονάκια πίσω, κοντά στα τριάντα, τον καιρό που η φιλόδοξη εικοσάχρονη Ντόνα, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το κολέγιο, οραματίζεται να εγκαταλείψει την μουντή Βρετανία, για να γυρίσει τον κόσμο. Να αποδράσει σε μέρη φωτεινά, πολύχρωμα, γαλάζια και πράσινα μαζί, τόπους που όπως της έχουν ψιθυρίσει θα συναντήσει, αν σαλπάρει στην Μεσόγειο και ορίσει για τέρμα του προορισμού της την Chosen By The Gods Γη! Με ενδιάμεσο σταθμό την Πόλη του Φωτός, εκεί που θα γνωρίσει τον ντροπαλό Εγγλέζο Χάρι, θα καταλήξει στην Ελλάδα. Και αφού διασχίσει τις θάλασσες της πάνω στο σκάφος του Σκανδιναβού μορφονιού Μπιλ, θα φτάσει επιτέλους στην Ιθάκη της, εκεί που η μοίρα της επιφυλάσσει μια ακόμη ρομαντική έκπληξη, με το όνομα Σαμ. Τρία αγόρια που μονομιάς θα μπουν στην χίπικη καθημερινότητα της απελευθερωμένης νέας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την ίδια να ανοίγει την διόλου συντηρητική αγκάλη της προς όλους, χαρίζοντας τον έρωτα της.

Η συνέχεια του timeline, γνωστή σε όλους πια, βυθίζει τον θεατή σε ένα ταξιδάκι άμεσα αγκιστρωμένο στο ορίτζιναλ, που κινείται σε δύο χρονικές τροχιές, στο χθες της Ντόνας που αναζητά το ριζικό της και στο σήμερα της θυγατέρας της, που θα κάνει τα πάντα για να το εκπληρώσει ως φόρο τιμής σε Εκείνη που την καμαρώνει από ψηλά. Το επίτευγμα και σε ετούτη την περίπτωση φυσικά, έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πάντα και πάλι, βαδίζουν στους παλμούς των χιτς του κορυφαίου ποπ κουαρτέτου, που εισβάλλουν εμβόλιμα, για να προχωρήσουν την πλοκή στο επόμενο τσάπτερ.

Ομολογώ πως μια ένσταση την είχα, πριν την παρακολούθηση του Here We Go Again για το πως θα εξελίξει το θέμα του, όταν στο πρώτο επεισόδιο είχαν ακουστεί τα πιο γνωστά σουξέ του γκρουπ. Η βασική αρχή του σκριπτ εδώ, ακολουθεί την προσταγή να μην επαναληφθούν κομμάτια που είχε παίξει η κασέτα στο πρώτο μέρος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Του τραγουδιού που ορίζει την μαρκίζα δηλαδή, ακολούθως του Dancing Queen που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του πρότζεκτ, άντε και του Super Trooper που συνοδεύει τα τελικά κρέντιτς και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορία. Μια ντουζίνα και παραπάνω διαμάντια από το δεύτερο best of των ABBA συνθέτουν το πρόγραμμα του Volume II, λιγότερο γνωστά σαφώς, όχι όμως και λιγότερο αγαπημένα. Και να φανταστεί κανείς πως η μελωδική τετράδα κυκλοφόρησε μόλις οκτώ LP στην ένδοξη πορεία του, παρόλο που ο κόσμος πιστεύει πως το νούμερο αυτό είναι πολλαπλάσιο...

Στα θετικά στοιχεία της συνέχειας, που είναι εξίσου ακριβή σε στήσιμο και οργάνωση, αλλά και πέντε φορές πιο πλούσια σε σενάριο από το μονοδιάστατο και σαν σε σκετσάκια δομημένο Mamma Mia!, είναι που επανέρχονται στους ρόλους τους άπαντες - άπαντες όμως - οι συμμετέχοντες σε εκείνο. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις καθολικής επαναφοράς του καστ, όποιο εύρος και αν είχε ο ρόλος τους στο ορίτζιναλ. Συνάμα με την Σόφι και τον καλό της, τους τρεις μπαμπάδες που επανακάμπτουν, τις σιτεμένες φιλενάδες που μαζί με την Ντόνα είχαν σχηματίσει το συγκρότημα των Ντάιναμος, ορίζεται ακόμη ένα επιπλέον υποκριτικό τιμ, των ίδιων προσώπων σε πολύ νεαρότερη ηλικία, ώστε να τσουλήσει την περίπτωση του πρίκουελ. Και αυτοί, οι καινούργιοι, ίσως και να παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τους παλιότερους, μιας και τα συνεχόμενα φλασμπάκ εμφανίζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ειδικά χάρη στην έντεχνη μέθοδο που εισέρχονται σαν καρτ ποστάλ στο παρόν.

Ηγέτιδα αυτής της νέας ομάδας, η ανερχόμενη Lily James, που μας είχε μαγέψει όλους στην πιο πρόσφατη Cinderella της Disney, ντύνεται την ολόσωμη πλουμιστή φόρμα της μόλις είκοσι Μαΐων Ντόνα και τα πηγαίνει εξαιρετικά. Στυλιζαρισμένη με ύφος 80s η ξανθούλα καίει καρδιές! Αεράτη, με κορμάκι φίνο, έκφραση και νάζι, κίνηση ντίσκο συναρπαστική, με κάνει να πιστεύω πως αν εμφανιζόταν στον χάρτη τριάντα χρονάκια πριν, κάτι ενζενί τύπου Elizabeth Shue και Meg Ryan θα ήσαν άνεργες. Άσε που το κορίτσι - που το έχουμε καμαρώσει στο εκράν και με τα ελάχιστα δυνατά ρουχαλάκια πάνω του - δεν σκορπά το ταλέντο του μόνο σε μουσικοχορευτικά κλιπς ή νεανικού στυλ χιτάκια, σαν το Baby Driver, αλλά έχει ήδη καταγράψει στο ενεργητικό του συμμετοχές και σε πιο καλλιτεχνικές παραγωγές, σαν το Darkest Hour ή το The Exception.

Στον αντίπερα πόλο, την ισορροπημένη ροή της αφήγησης υποστηρίζει η πρωτοφανέρωτη στο Mamma Mia! μα ήδη φημισμένο αστεράκι δέκα χρόνια κατοπινά, Amanda Seyfried, που αποτελεί και τον καταλύτη της συναισθηματικής πλημμύρας, όσο το φιλμ οδηγείται στην έκρηξη του φινάλε. Θα ακουστεί παράξενο για την φίλγκουντ προδιάθεση που σκορπά, μέσω της τρέιλερ προώθησης του, στον υποψήφιο θεατή του το Here We Go Again, αλλά οι δραματικές του σεκάνς, υπερισχύουν των πιο γλαφυρών. Συνέπεια τούτου είναι οι ματιές σε ουκ ολίγες στιγμές να βουρκώσουν - βλέπεις τα αποτελέσματα της απώλειας, του χωρισμού, της αδυναμίας και πάλι δοσμένα μέσα από τις μελωδίες των Μάγων - με φυσικό αποκορύφωμα, εννοείται το συγκλονιστικά δομημένο φίνις. Όπου προς προσωπική μου τέρψη (κι ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι που δεν έβρισκε θέση ούτε στο Greatest Hits II) ακούγεται το πιο όμορφο τραγούδι που συνέθεσαν ποτέ ο Bjorn κι ο Benni, σκηνή που δίνει το παρόν η μεγαλύτερη ηθοποιός της κινηματογραφικής ιστορίας.

Που, σύμφωνοι, δημιουργεί η La Streep μια χρονική ασυνέπεια, ως κόρη της συνομήλικης της γκεστ σταρ έκπληξη Cher, η οποία εδώ έρχεται από το πουθενά, μάλλον ως μια όχι και τόσο χρειαζούμενη προσθήκη σαν η σούπερσταρ γκραν γκραν μάδερ. Αν και όποτε αφήσει την χροιά της φωνής της να κελαηδήσει (τον επίλογο ύμνο Fernando, που ως μορφή τον παριστάνει ο αχώνευτος Andy Garcia) καταλαβαίνει κανείς πανεύκολα τον λόγο που βρίσκεται στο προσκήνιο του πενταγράμμου εδώ και 55 ολόκληρα χρόνια! Από όσους ξαναγύρισαν στο ελληνικό νησάκι (παγερά αδιάφορο που τα γυρίσματα έγιναν έξω, η χώρα μας αποκλειστικά διαφημίζεται και καμία Δαλματία, απλά ξεσήκωσαν λαϊκίστικο κουρνιαχτό οι συνήθεις 2-3 καλομαθημένοι κινηματογραφικοί ρεπόρτερς, που έχασαν την ευκαιρία τσάμπα βόλτας και διακοπών στην Σκόπελο) είναι εμφανές πως όλοι έχουν αρπάξει δέκα χρονάκια αβάντζο στην καμπούρα τους, αν και αυτό μοιάζει θετικό προς την εξέλιξη του στόρι. Και οι τρεις άρρενες, Brosnan, Skarsgård, Firth και η τσαχπίνα Julie Walters. Εξαίρεση ορίζει μόνο η Θεάρα Christine Baranski που δεν έχει καταγράψει ούτε μέρα στην θωριά της...

Αν και (υπερ)θετικά, όπως φαίνεται, προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ακόμη περισσότερο από το πανέμορφο Here We Go Again, αν και δεν θα έπρεπε, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του κυρίου που βάζει την υπογραφή στο σενάριο του. Ο ένας και μοναδικός Richard Curtis, που έχει φροντίσει την καλοπέραση των σινεφίλ από τον καιρό του Four Weddings And A Funeral και του Love Actually ίσαμε τις σπαρταριστές ημέρες της Bridget Jones, κάνει δώρο στον όχι έμπειρο δημιουργό Ol Parker μια ευρηματική ιστορία, που δεν απαιτεί ιδιαίτερες σκηνοθετικές επεμβάσεις για να ολοκληρωθεί. Έχοντας μάλιστα να αντιπαρέλθει στο γεγονός πως το νέο ετούτο επεισόδιο, φτιάχτηκε κατευθείαν για τον σινεμά και δεν έχει προϋπάρξει για πολλά πολλά χρόνια στο Μπρόντγουέι και τις Λονδρέζικες σκηνές. Το στοίχημα πια - τον εμπορικό του σάλο τον θεωρώ δεδομένο - είναι αν το σίκουελ θα ξεπεράσει τις ατομικές (μου) θεάσεις του αρχικού τσάπτερ, που φτάνουν πλέον σε νούμερο τριψήφιο. Μακάρι. Μέχρι να περάσει ευχάριστα ο καιρός, μήπως και δούμε στο εγγύς μέλλον και τρίτο επεισόδιο του Mamma Mia. Που το μαγειρεύω κατά νου, με υπoσημείωση Hasta Manana, ακόμη μια σπουδαία μελωδία, δηλαδή, που τραγούδησαν η ξανθιά Agnetha και η μελαχρινή Anna-Frida...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Θα νοστιμίσει τη ζωή σας! Με την υποστήριξη του Κινηματογραφικού Οργανισμού της ΠΓΔΜ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Κινηματογραφικού Δικτύου Νοτιοανατολικής Ευρώπης SEE Cinema Network έρχεται η μαύρη κομεντί Μυστικό Συστατικό (Iscelitel) που σκηνοθετεί ο Gjorce Stavreski και απέσπασε το Βραβείο Κοινού - Ματιές στα Βαλκάνια, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2017. Ο Βέλε παράτησε το κολέγιο για να βρει δουλειά ως μηχανικός στο αμαξοστάσιο των τρένων, ώστε να μπορεί να φροντίσει τον πατέρα του, Σάζντο, ο οποίος έχει καρκίνο. Ο Σάζντο παραδίδεται στην ασθένεια, αλλά η περιφρόνησή του για τη ζωή χρονολογείται από τότε που έχασε τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Βέλε είναι απελπισμένος, επειδή δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα που χρειάζεται ο πατέρας του. Έτσι κλέβει ένα πακέτο μαριχουάνας από κάποιους επικίνδυνους εγκληματίες στο αμαξοστάσιο και προσπαθεί να το πουλήσει, αλλά αποτυγχάνει. Απελπισμένος και καταβεβλημένος, φτιάχνει ένα κέικ μαριχουάνας για τον πατέρα του με την ελπίδα ότι θα ανακουφίσει τον πόνο του, λέγοντάς του ψέματα ότι είχε προετοιμαστεί από έναν μυστηριώδη θεραπευτή. Καθώς περνούν οι μέρες, η υγεία του Σάζντο βελτιώνεται, αλλά τα προβλήματα του Βέλε δεν σταματούν εκεί. Οι συνταξιούχοι στη γειτονιά ακούν για τη θαυμαστή ανάκαμψη του πατέρα του και αρχίζουν να ζητούν το κέικ. Ένας από αυτούς χρειάζεται βοήθεια για την απώλεια της ακοής του, άλλος ελπίζει ότι μπορεί να κάνει την ανάπηρη ανηψιά του να περπατήσει πάλι και ένας τρίτος θέλει να «θεραπεύσει» τον εγγονό του που είναι γκέι.
Ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν και ταυτόχρονα, προσπαθώντας να φέρει αντιμέτωπο τον πατέρα του με το οδυνηρό παρελθόν τους, ο Βέλε αποφασίζει να πάρει τον Σάζντο στην κατασκήνωση όπου περνούσαν τις διακοπές τους πριν από το θανατηφόρο τροχαίο. Όμως, οι εγκληματίες δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ίχνη τους.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Blagoj Veselinov, Anastas Tanovski, Aksel Mehmet, Aleksandar Mikic, Miroslav Petkovic, Dime Iliev, Simona Dimkovska.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Trianon Filmcenter!

How Can I Resist You? Η ταινία, παγκόσμιο φαινόμενο εισπρακτικά (ξεπερνώντας τα 600 εκατομμύρια δολάρια), που εκτόξευσε τον τουρισμό της Ελλάδας κι έκανε τη Σκιάθο τη Σκόπελο και το Πήλιο να γίνουν το κινηματογραφικό φόντο πολλών γάμων, το κινηματογραφικό γεγονός του καλοκαιριού επιστρέφει γεμάτο φως, θάλασσα, καλοκαίρι, τραγούδι, χορό και λαμπερούς πρωταγωνιστές, δέκα χρόνια μετά, να μας παρασύρει εκ νέου στο ρυθμό των διαχρονικών τραγουδιών των ABBA και να γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το ίδιο λαμπερό καστ πρώτης ταινίας μαζί με νέα, ταλαντούχα παιδιά, έρχονται με ορμή να μας συγκινήσουν, να μας κάνουν να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε και να ονειρευτούμε, ερμηνεύοντας μοναδικά πολλά από τα τραγούδια των ABBA που δεν ακούστηκαν στην πρώτη ταινία, αλλά και επιτυχίες που όσες φορές κι αν τις ξανακούσεις δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις Mamma mia! Here we Go Again! και να παραδοθείς στο ρυθμό και την καλοκαιρινή διάθεση! Καλώς ορίσατε, λοιπόν, ξανά στο νησί Καλοκαίρι, όπου η Σόφι, η κόρη της Ντόνα, αναλαμβάνει να δώσει νέα πνοή στο ξενοδοχείο και οι θρυλικές «Dynamos» να μας ταξιδέψουν σε παρόν και παρελθόν μέσα από τα πολυαγαπημένα τραγούδια των ΑΒΒΑ!

Σύσσωμο το καστ της πρώτης φοράς επιστρέφει επί της οθόνης δηλαδή οι Amanda Seyfried, Meryl Streep, Dominic Cooper, Pierce Brosnan, Stellan Skarsgård, Christine Baranski, Colin Firth, Julie Walters, ενώ υπάρχουν και οι πολύ σημαντικέ προσθήκες των Jeremy Irvine. Lily James, του Andy Garcia και της μοναδικής Cher!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Κανείς δεν νιώθει μόνος ανάμεσα στα βιβλία! Βασισμένο στο best-seller της Penelope Fitzgerald, Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν (The Bookshop) αφηγείται την ιστορία της ασυμβίβαστης Φλόρενς Γκριν. Έχοντας χάσει τον άντρα της πριν από 16 χρόνια, η Φλορενς διοχετεύει όλη της την αγάπη στη λογοτεχνία, καθώς όπως θα πει η ίδια «Κανείς δε νιώθει μόνος ανάμεσα στα βιβλία». Η απόφασή της να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο στην επαρχιακή πόλη Χάρντμποροου θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας: άγνοια, φθόνος και όλος ο συντηρητισμός της μικρής αυτής κοινωνίας θα βγουν στην επιφάνεια. Σε σκηνοθεσία της Isabel Coixet το έργο μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1959. Μια νεαρή γυναίκα αποφασίζει, παρά την αντίθεση των κατοίκων, να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Μια απόφασή που θα εξελιχθεί σε πολιτικό ναρκοπέδιο, με τους περισσότερους να βλέπουν στο πρόσωπό της έναν ανεπιθύμητο εχθρό. Εκθέτοντας τους κατοίκους σε ριζοσπαστικά αριστουργήματα της εποχής, όπως η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ και το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι, προετοιμάζει το έδαφος της αφύπνισης για τη συντηρητική αυτή πόλη.

«Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν» πλαισιώνει ένα εντυπωσιακό καστ: η χαρισματική Βρετανίδα ηθοποιός Emily Mortimer (Match Point, The Party), ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Bill Nighy (για το «Gideon's Daughter») και η υποψήφια για Όσκαρ Patricia Clarkson (για την ερμηνεία της στην ταινία «Το Γλυκό στο Τέλος»), ενώ αξιοσημείωτη είναι και η εμφάνιση της μικρής Honor Kneafsey που κατά έναν ρόλο-κλειδί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Βρέχει φωτιά στον πύργο μου!

του zerVo (@moviesltd)

Αλήθεια είναι πως ο συνδυασμός της πύρινης κόλασης και του μεταλλικού / γυάλινου μπάστακα των 100 ποδών ύψους, μονομιάς στην θύμηση φέρνει εκείνο το ανεπανάληπτο disaster movie του John Guillermin από το 1974, σε μια εποχή που το είδος έφτασε στο ζενίθ της δημοτικότητας του. Η πραγματικότητα είναι πως στην περίπτωση του Ουρανοξύστη (Skyscraper), η παραγωγή ελάχιστα βαδίζει στα χνάρια της απρόβλεπτης καταστροφής του The Towering Onferno, προτιμώντας ως ένα ακόμη The Rock One Man Show να μπει στα μονοπάτια που χάραξε ο δαιμόνιος Μακλίν, κάπου ψηλά στον νηοστό όροφο του πύργου της Νακατόμι Πλάζα, στήνοντας έτσι μια από τις πλέον λατρεμένες action σειρές στην ιστορία του σινεμά. Κάτι που ούτε φιλοδοξεί, ούτε καταφέρνει να πετύχει το καλογυρισμένο κατά τα άλλα υπερβολικών τάσεων, καλοκαιρινό περιπετειάκι.

Δέκα ακριβώς χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μοιραία νύχτα, που ο δυναμικός πεζοναύτης Ουίλ Σόγιερ, κατά την διάρκεια μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης των ανήλικων μελών μια οικογένειας, που τους είχε θέσει σε κατάσταση ομηρείας ο παρανοϊκός πατέρας τους, βγήκε μεν ζωντανός, έχοντας απολέσει όμως το αριστερό του πόδι. Δίχως να υπηρετεί πλέον στο Σώμα και έχοντας τοποθετήσει μηχανικό, προσθετικό μέλος, ο πρώην λοκατζής έχει αναζητήσει μια καινούργια τύχη στο μακρινό Χονγκ Κονγκ, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Σάρα, στρατιωτική γιατρό χειρουργό που του έσωσε την ζωή και τα δυο τους δίδυμα παιδιά, Χένρι και Τζόρτζια, εργαζόμενος ως υπεύθυνος ασφαλείας στα γιγαντιαία κτίρια της ασιανής μητρόπολης.

Μεταξύ αυτών και του περιβόητου Περλ, του ψηλότερου κτιρίου σε ολόκληρη την περιοχή, αλλά και του πλέον άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένου, πάνω στο οποίο ο διάσημος Κινέζος επιχειρηματίας Ζάο Λονγκ Τζι, έχει επενδύσει μια ολόκληρη περιουσία, προκειμένου να θεωρηθεί ως ο εμπνευστής του πιο χάι τεκ ουρανοξύστη στον κόσμο. Λίγο πριν τα εγκαίνια του Μαργαριταριού, μια ομάδα ευρωπαίων εξτρεμιστών κάτω από τις οδηγίες του αδίστακτου τρομοκράτη Κόρες Μπόθα, θα τυλίξουν στις φλόγες τον θεόρατο ατσάλινο όγκο, έχοντας από πριν φροντίσει να απασφαλίσουν το σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης του. Και τα άσχημα μαντάτα για τον Σόγιερ δεν είναι πως πρέπει με κάθε τρόπο να βοηθήσει στο σβήσιμο της πυρκαγιάς που κινείται απειλητικά και βήμα βήμα προς την κορυφή του κτιρίου, αλλά και να σώσει τα μέλη της φαμίλιας του, που αυτή την ώρα βρίσκονται εντός του και αισθάνονται τον τρόμο να πλησιάζει!

Και να ήταν μόνο αυτό για τον δύσμοιρο, πλην άριστα εκπαιδευμένο να μάχεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, άντρα. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι αστυνομικές αρχές τον αναζητούν ως τον βασικό υπαίτιο της πυρκαγιάς, γεγονός που καθιστά αυτόματα αδύνατη την προσέγγιση του στον πύργο της κολάσεως. Ένα αίνιγμα βουτηγμένο στο ρίσκο, που κανείς άνθρωπος απλός και καθημερινός δεν είναι ικανός να λύσει, όχι όμως αν ή μορφή του ομοιάζει με εκείνη του Bruce Willis, του Stallone, του Van Damme ή όπως συμβαίνει στην περίπτωση μας ενός εκ των κορυφαίων action heroes της εποχής μας, του τέως επαγγελματία παλαιστή Dwayne Johnson, που στην ερμηνευτική του διαδρομή έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει με απόλυτη επιτυχία εξίσου δύσκολες προκλήσεις. Βλέπε δηλαδή και San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα (San Andreas), Rampage: Το Απόλυτο Χάος (Rampage), G.I. Joe: Retaliation, για να μην αναφερθούμε σε όλο το σίριαλ των Fast And Furious όπου παίζει, όχι πρωταγωνιστικό μεν, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο.

Το πεδίο που καλείται να δράσει εδώ ο δημοφιλέστατος Χαβανέζος σταρ, ξεφεύγει σημαντικά από τα γνωστά δεδομένα, ακολουθώντας όμως πιστά την προσταγή του μπούσουλα Die Hard που δανείζει το σεναριακό πατρόν, καθώς το σημαδεμένο από την φράξια των πάνοπλων εισβολέων Empire State Building της Άπω Ανατολής, ορίζει ένα σύμβολο κυριαρχίας και ισχύος. Που καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο από την ώρα που οι δικλείδες προστασίας του έχουν εξουδετερωθεί και πολύ σύντομα, αν δεν υπάρξει μια απρόβλεπτη θεϊκή παρέμβαση, θα παραμείνει σαν ένα σκελετωμένο λείψανο που το ισοπέδωσε η φωτιά. Φυσικά και δεν μιλάμε για κάποια πρωτότυπη ιδέα, ούτε για μια πρωτοφανέρωτη έκπληξη, το θέαμα όμως παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον, από την στιγμή που τα εξαιρετικά χρησιμοποιημένα ειδικά εφέ, αναπαριστούν πλήρως την τραγικότητα της κατάστασης που επικρατεί στο τέρας των τριψήφιων πατωμάτων.

Εκεί που υστερεί σημαντικά η πλοκή, που κατά τα άλλα ανεβάζει τέμπο και αγωνία σταδιακά όσο εξελίσσεται η από ένα και μόνον άτομο επιχείρηση διάσωσης, είναι στην προβολή των κακών της ιστορίας, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν ούτε καν να πλησιάσουν σε ανηθικότητα έναν ανεπανάληπτο Χανς Γκρούμπερ, φερειπείν. Αναιμικά ζωγραφισμένοι από το σενάριο, χωρίς δυναμικό λόγο να οδηγηθούν σε αυτό το βιβλικής καταστροφής ξέσπασμα, λεπτό με το λεπτό τίθενται στο περιθώριο, μιας και το φιλμ στρέφει την ματιά του από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της μαρκίζας, για να ασχοληθεί με την οικογένεια του μπρατσαρά, πλην με ένα πόδι, κομάντο, που τελεί εν κινδύνω. Τι κρίμα για το σασπένς της υπόθεσης, που σε ολόκληρο αυτό το υπερσύγχρονο και κολοσσιαίο πολύπατο κατασκεύασμα, δεν υπήρχαν και άλλοι εγκλωβισμένοι - παρά μόνον οι τρεις, η μαμά και τα δύο παιδιά!!! - ώστε να ανεβάσουν ακόμη πιο πολύ τον πήχη της αγωνίας.

Ενδιαφέρουσες στιγμές έντασης, σχεδιάζει στο πανί ο άνισος θεματικά σκηνοθέτης Rawson Marshall Thurber, που κατά το παρελθόν δεν έχει κτίσει δα και κανένα σπουδαίο όνομα με τις δημιουργίες του, The Nines, Easy A, Central Intelligence και We're The Millers. Όπως ενδιαφέρον εμφανίζει η προσθήκη στο πλευρό του μοναχικού καβαλάρη The Rock, η ύπαρξη μιας δυναμικής κυράς και όχι απλώς νοικοκυράς, με την μόστρα μάλιστα της εξαφανισμένης εσχάτως Neve Campbell, που όσες φορές κι αν την δούμε στο εκράν, πάντα θα μας φέρνει κατά νου εκείνη την αλησμόνητη σεκάνς ερωτικού τριγώνου στο ιδιόμορφο Wild Things (είκοσι χρόνια πριν, ε?).

Σε γενικές γραμμές πάντως, ο Ουρανοξύστης, λειτουργώντας κατά σημαντικό τρόπο νοσταλγικά και ζωντανεύοντας τις θύμησες του ακαταμάχητου σε όλους τους τομείς Πολύ Σκληρού για να Πεθάνει - υποθέτω αρκετοί θα έσπευσαν να τον ξεσκονίσουν από την βίντεο θήκη τους - όπως και αναλόγου καταστροφολογικού στυλ adventures σαν το Daylight ας πούμε, ενδεχόμενα να μην καλύπτει σε μεγάλο μέρος τις προσδοκίες του κοινού για κάτι παρόμοιο, δεν απογοητεύει όμως κιόλας. Ο Βράχος άλλωστε είναι σε φόρμα και για μια, δυο φορές τον χρόνο, μια χαρά φοράει το κοστούμι που κρέμασε εδώ και πολύ καιρό ο one and only Sly. Και που τόσο, ιδίως σε όσους την έζησαν εκείνη την εκρηκτική εποχή, έχει λείψει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Πιο κάτω δεν πάει, Σλάι...  

του zerVo (@moviesltd)

Μόνο και μόνο που αποτέλεσε το αναμενόμενο για τόσες δεκαετίες, σπουδαίο κινηματογραφικό ραντεβού των δύο action θρύλων των 80s, η περίπτωση του πρώτου Escape Plan, υπήρξε ιστορική. Ποτέ άλλοτε βλέπεις και εκτός από ελάχιστες στιγμές των Αναλώσιμων, ο Sly και ο Schwartz δεν μοιράστηκαν το ίδιο καρέ, παρότι το κοινό επιζητούσε να τους καμαρώσει αντάμα. Αλλά και πρακτικά εκείνη η προ πενταετίας περιπέτεια φυλακών δεν τα πήγε άσχημα, αφού και εύπεπτη υπήρξε θεματικά και εξαιρετική πορεία στα διεθνή box offices είχε. Το τελευταίο δεδομένο, μάλλον, ήταν το στοιχείο που παρακίνησε την παραγωγή να προχωρήσει στο στήσιμο ενός σίκουελ, δυστυχώς μόνο με την παρουσία του ενός και μόνο πόλου ενδιαφέροντος και ακόμη δυστυχέστερα με πολύ κακή οργάνωση και στήσιμο, με αποτέλεσμα ένα φιλμ, που δύσκολα μπορεί να γίνει παρακολουθήσιμο, ακόνη και από τους πιο φανατικούς φίλους τους είδους.

Από το καλό στο καλύτερο βαδίζει η καλοστημένη επιχείρηση υπηρεσιών ασφαλείας του βετεράνου πλέον Ρέι Μπρέσλιν, που έχει εδραιωθεί στον τομέα της ως η κορυφαία και πλέον τεχνολογικά καινοτόμος. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που μια επικίνδυνη αποστολή στην γεμάτη παγίδες Τσετσενία, θα καταλήξει σε φιάσκο, με συνέπεια την αποπομπή από την βασική ομάδα αποστολών, του δυναμικού και φιλόδοξου Τζάσπαρ Κίμπραλ.

Δίχως να μπορεί να ξεπεράσει το τραγικό συμβάν, ο επίσης εξαιρετικών ικανοτήτων, ασιατικής προέλευσης συνεργάτης του Ρέι, Σου Ρεν, θα αποσυρθεί οικειοθελώς από το γκρουπ, επιστρέφοντας στον τόπο του και αναλαμβάνοντας την φύλαξη του εξαδέλφου του, Γιούσενγκ Μα, ενός δαιμόνιου κομπιουερίστα, που έχει ανακαλύψει τον πασπαρτού κωδικό που καταφέρνει να ξεκλειδώσει κάθε πιθανό cyber γρίφο. Ατυχώς, οι δυο τους θα πέσουν θύμα απαγωγής από αγνώστους και θα οδηγηθούν εντός των απροσπέλαστων τειχών της φυλακής με την ονομασία Άδης, από όπου κανείς δεν έχει καταφέρει ως τώρα να διαφύγει. Εκεί όπου κάτω από συνθήκες βασανιστικές, οι εσώκλειστοι καλούνται να συμμετάσχουν σε στημένες μονομαχίες, προκειμένου να κερδίσουν ελάχιστα προνόμια, που θα κάνουν την διαβίωση τους στην κόλαση, ελάχιστα πιο ανθρώπινη.

Εννοείται πως η εξαφάνιση του παλιού του σχιστομάτικου πουλέν, πολύ σύντομα θα υποπέσει στην αντίληψη του γεμάτου πατρική στοργή Μπρέσλιν, που αυτομάτως θα θεσπίσει πλάνο - το Σχέδιο Απόδρασης 2 δηλαδή της μαρκίζας - ώστε να βγάλει τον νεαρότερο του κομπανιέρο από αυτό το ιδιαίτερο μόρφωμα που μαζί με καμιά εκατοστή ακόμη καθάρματα τον περικυκλώνει. Δύσκολο? Έλα τώρα, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τον ένα και μοναδικό απελευθερωτή των πάντων, εκείνον που έχει κατορθώσει να διαλύσει με δυο μόλις κινήσεις ματ, τον εξίσου φημισμένο λαβύρινθο The Tomb, για όποιον θυμάται όσα συνέβησαν στην αρκετά διασκεδαστική πρώτη φορά του Escape Plan.

Με την μοναδική διαφορά πως όλα όσα εξιστορεί η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του straight to video συνέχεια, είναι τόσο χοντροκομμένα, απίθανα κακότροπα στημένα και υπερβολικά, που δεν πρέπει να υπάρχει μισός θεατής να πιστέψει αυτή την περίπλοκη σε βαθμό απίθανου μπερδέματος υπόθεση. Άσπροι, μαύροι, λατίνοι, σκίνχεντς, παλαιστές, θηρία, νεοναζί, καρατέκα και μασίστες, ανακατωμένοι σε ένα νίκελ, ολοσκότεινο περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει μορφή (!), όψη (!!), μέγεθος (!!!) και όγκο (!!!!), που είναι αδύνατον παντελώς να εντοπίσει κανείς την γεωγραφική του θέση και είναι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από έναν αστείο τύπο που επιζητά εκδίκηση (σιγά την ανατροπή). Ξύλο και των γονέων, προκειμένου να κερδίσουν οι, άγνωστο για ποιον ακριβώς λόγο έχουν απαχθεί, ετερόκλητοι τρόφιμοι ένα δίωρο στην ξεκουραστική απομόνωση, όπου τα ρομπότ γιατροί, γιατρεύουν τις όποιες πληγές έχει προκαλέσει το κλωτσομπουνίδι! Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά?

Φυσικά και δεν πρόκειται για καμία συνέχεια του Escape Plan, παρά μόνο για μια απωανατολίτικη βήτα μούβι, που έχει στηθεί αποκλειστικά και μόνο για την αγορά του Χονγκ Κονγκ, εξού και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο φημισμένος στα μέρη του αστέρας Huang Xiaoming. Τι δηλαδή, δεν είναι στο στάρινγκ ο Stallone? Όχι δεν είναι. Ούτε καν συνθέτει ντουέτο δράσης με τον εξίσου φοβιστικής όψης Dave Bautista, όπως παραπλανητικά διαλαλεί η αφίσα. Ο Sly δεν πρέπει να ξόδεψε ούτε τρεις ημέρες στο σετ για να παίξει στις λιγοστές σκηνές απελευθέρωσης, που λειτουργούν ως γεφυράκια στις σεκάνς ανείπωτης βίας που λαμβάνουν χώρα εντός του Άδη. Στα 70 plus του ο Sylvester λοξοκοιτάζει - και καλά κάνει - την συνταξιοδότηση, παρότι η επιστροφή του στην σειρά του Creed υπήρξε ενθαρρυντική για το ερμηνευτικό του μέλλον. Με τον Hades όμως ο αγαπημένος αστέρας, έπιασε ιστορικό χαμηλό και καλείται γρήγορα να αποδράσει από τον πάτο, πριν οι τραγικές στερνές θύμησες νικήσουν τις μεγαλειώδεις πρώτες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Από τον Μον Ντιέ στον Σενιόρ! Ω, Θε μου...  

του zerVo (@moviesltd)

Αρχίζει και μοιάζει εκνευριστικό, στα όρια του γελοίου, αυτό που προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω οι Ισπανοί, σε ότι έχει να κάνει με τις διαφοροποιήσεις των εθνοτήτων που ορίζουν το ομόσπονδο κράτος τους. Μια σάχλα που και βέβαια γεννιέται μέσα από την υπαρκτή - και ο Θεός να φυλάξει να μην οδηγηθεί και ετούτη σε εμφύλιο σπαραγμό - ρήξη ανάμεσα στους, διαφορετικής κουλτούρας, γλώσσας, πολλές φορές και αντίληψης, κόσμους που ορίζουν την σε κατάσταση αμφίβολης ισορροπίας, αγαπημένη και πανέμορφη Εσπάνια. Σε τελική ανάλυση αν δεν γίνεται να συμβιώσουν όπως κάνουν τόσες δεκαετίες, αντάμα, ας πάρει μπροστά η αρχή της αυτοδιάθεσης, με δημοκρατικό και διάφανο τρόπο. Όλα τα άλλα, με την ποδοσφαιροποίηση του αθώου λαουτζίκου, μάλλον κακό κάνουν, στην απόπειρα συμφιλίωσης, ακόμη κι αν οι καλλιτεχνική τάση, όπως στην παρούσα - ας την αποκαλέσουμε - κωμωδία, μοιάζει αθώα και αφελής.

Μουρτζούφλης, σκυθρωπός, αγέλαστος και διαρκώς συννεφιασμένος, με οποιονδήποτε κι αν συναναστραφεί στην καθημερινότητα του, είτε στο ίδιο του το σπίτι, είτε στην τράπεζα που εργάζεται ως στέλεχος, είναι ο συντηρητικός Καστιγιάνος Γκρεγκόριο. Αρκεί μόνο μια φράση να ακούσει πάντως, για να αλλάξει μονομιάς πρόσωπο και να δείξει ευδιάθετος και χαρούμενος: Ρεάλ Μαδρίτης! Φανατικός υποστηρικτής της 12 φορές τροπαιούχας Ευρώπης βασίλισσας και προσωπικός φίλος - στα όνειρα του - του προέδρου της Φλορεντίνο Πέρεθ, ο μεσήλικας μαδριλένος, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αν ακούσει και μόνο την ύπαρξη άλλου ποδοσφαιρικού συλλόγου. Για εκείνον υπάρχουν μόνον οι Μερένχες. Και δεν τον νοιάζει και τίποτα άλλο, αφού τα τρία παιδιά του, ούτε καν άκουσαν τις παραινέσεις τους και το καθένα έχει τραβήξει τον δικό του δρόμο...

Μια κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, την ημέρα που θα χάσει εντελώς αναπάντεχα σε τροχαίο, την σύζυγό του Μαρία και θα κληθεί να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία. Να μεταφέρει τις στάχτες της καύσης της, στο Ανδαλουσιανό χωριουδάκι Σανλουκάρ, προκειμένου να τις σκορπίσει στις όχθες του χιλιοτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ! Μια εκδρομή διάρκειας τριών ημερών, που υποχρεωτικά θα πρέπει να πραγματοποιήσει συνοδεία των απομακρυσμένων τέκνων του. Της μεγάλης του κόρης Σάντρα, που του κρύβει επιμελώς την εγκυμοσύνη της, αλλά και το ότι σύντομα θα μετακομίσει στην (μισητή) Βαρκελώνη, μαζί με τον Καταλανό σύζυγό της Ζόρντι, βαμμένο μπλαουγκράνα και φανατικό οπαδό της (αχώνευτης) Μπάρτσα. Του γιου του Κάρλος, που έχει να του μιλήσει για έξι μήνες, από τον καιρό δηλαδή που δημοσιοποίησε τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, αλλά και τον δεσμό του με τον Βάσκο και μαύρο με Σενεγαλέζικες ρίζες Ενέκο. Και της αναποφάσιστης μικρής του θυγατέρας Αλίσια, που διατηρεί σχέση (δεν την λες κιόλας) με τον Λέο, έναν αναρχοαυτόνομο χίπη, που ούτε θέλει να τον βλέπει στα μάτια του!

Τρεις μέρες πένθιμης πορείας λοιπόν σε ένα βανάκι ζωγραφισμένο μάλιστα στις αποχρώσεις των εχθρικών κόκκινων και μπλε, μαζί με πρόσωπα που απεχθάνεται, για τον κονσερβαρισμένο φιλοβασιλικό, μοιάζουν με εφιάλτης, αλλά τι να κάνει από την στιγμή που αυτή ήταν η έσχατη εντολή της γυναικός του? Η οποία μάλιστα δεν έχει ακόμη αποχαιρετήσει ολοσχερώς, αλλά επιστρέφει ως ζωντανό πνεύμα, πάνω στην τεφροδόχο και του μιλάει διαρκώς, δίνοντας του συμβουλές για το πως πρέπει να έρθει κοντύτερα στα τζιέρια του, να τα αγαπήσει, να τα φέρι κοντά του, να νιώσουν και πάλι σαν οικογένεια. Εννοείται βεβαίως πως μετά από ένα 90λεπτο πλήρους σαχλαμαρίστικης σεναριακής φαφλατοσύνης, η λογική πρυτανεύει και η φαμίλια γίνεται ένα, ως μια άλλη Ισπανία δηλαδή, έτσι για να περάσει και το συμφιλιωτικό μήνυμα προς όλους τους επίδοξους αποσχιστές από την αγκάλη της.

Μέχρι τότε βέβαια, η κομεντί που βαδίζει πιστότατα στα χνάρια του τεράστιου εμπορικού χιτ Ocho Appelidos Bascos, έχοντας ξεπατικώσει στην πλοκή της ολάκερη την αντίστοιχη φραντσέζικη ιδέα του Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναλώνεται σε χοντράδες και άθλια ανέκδοτα, γύρω από τις συνήθειες των άλλων, που έχει εξ ορισμού στήσει απέναντι του ιδεολογικά ο Γρηγόρης: Ξένους, μετανάστες, γκέι, φοροφυγάδες, έγχρωμους, αριστεριστές, αντισυμβατικούς και φιλελεύθερους. Δεν πα να είναι παιδιά του, ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, όχι στον δικό του, δεν τους θέλει σιμά του, δεν τους κάνει κέφι βρε αδελφέ. Δεν είναι τυχαίο, που με τους μόνους που ταιριάζει χνώτα - πριν επέλθει το χάπι εντ - είναι οι μπάτσοι. Η ίδια μούρη που λέμε...

Με σκριπτ που φαντάζει πλήρως ερασιτεχνικό, όπως και οι ερμηνείες του όχι ιδιαίτερα γνωστού καστ (μόνη διασημότης η Rossy de Palma ως συγχωρεμένη, για την οποία δεν θα επαναλάβω τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως Μούσας του Pedro, το τρικ αυτό το έχω σιχαθεί πια) με ανέκδοτα τρίτης διαλογής και σαχλή κινηματογράφηση που σίγουρα δεν τιμά το σπανιόλικο σινεμά, η κωμωδία με την πανηλίθια εγχώρια μαρκίζα Κηδεία Είναι, θα Περάσει, πιο πολύ με ταλαιπωρία δείχνει, παρά με με διασκέδαση. Δεν κατανοώ δε τον λόγο, την ώρα που άπαντες αναζητούν στον τίτλο τους την πιασάρικη έκφραση "Θε Μου" που ορίτζιναλ ετούτη τον διαθέτει (Señor, Dame Paciencia) πως η διανομή πήγε και σκαρφίστηκε μια κουταμάρα στην αφίσα της, για να την προωθήσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!

Θα αφήσουμε τα πουρνάρια, να πάμε στον γάμο? 

του zerVo (@moviesltd)

Αυτό το πράγμα με την απεικόνιση των κρίσεων των γαμήλιων σχέσεων, μετά την πάροδο καναδυό δεκαετιών κοινής συμβίωσης, κάπου έχει ξεφύγει. Σε συνδυασμό μάλιστα με τον προβληματισμό που προκαλεί στον καθένα το διάβα της μέσης ηλικίας, το θέμα προβάλλεται ολοένα και πιο πολύ στις φιλμικές θεματικές, σε βαθμό όμως που να έχει αρχίσει να βαραίνει το κοινό, που οκ, δεν αντιλαμβάνεται και τόση δυστυχία είτε πενηνταρίσει, είτε κλείσει μια εικοσαετία παρέα με το έτερον ήμισυ. Η σπανιόλα κινηματογραφία, δεν θα ήταν δυνατόν να αφήσει το...φλέγον ετούτο ζήτημα ασχολίαστο, ακολουθώντας τις δικές της ιδιότροπες προσταγές, όμως, αναμειγνύοντας τον ρεαλισμό με την φαντασία, την κομεντί με το μεταφυσικό και το δράμα με την αλληγορία, σε μια όχι και τόσο πετυχημένη φόρμα, όπως μας την προσφέρει το διόλου μαγικό Abracadabra...

Την χειρότερη ώρα διάλεξε για να σηκώσει τον για είκοσι χρόνια σύζυγό της, Κάρλος, από την τηλεόραση, για να παραστούν στις παντρειές του ανιψιού της, η μελαγχολική και ανασφαλής Κάρμεν, καθώς διεξάγεται ο μεγάλος τελικός του Κυπέλλου Ισπανίας, ανάμεσα στις δύο σπουδαιότερες ομάδες της χώρας. Κι εκείνος, φανατικός Μαδριλένος, παρότι ούτε καν διανοείται να χάσει μισό στιγμιότυπο του Ελ Κλάσικο, θα συνοδεύσει κυρά και θυγατέρα με μισή καρδιά στην γαμήλια τελετή. Βαριεστημένος, απόμακρος και απότομος, τόσο με την ίδια του την οικογένεια, όσο και με το σόι της συμβίας του, εκείνος, για χάρη γούστου, θα αποδεχθεί την πρόταση του εκκολαπτόμενου μάγου, ενοχλητικού εξαδέλφου της Κάρμεν, ως εθελοντής για το πείραμα υπνωτισμού που θα πραγματοποιήσει, ως το σπουδαίο κλου της φιέστας! Κι ενώ αρχικά δεν θα δείξει τον παραμικρό επηρεασμό από το ταχυδακτυλουργικό κόλπο, η ημέρα που θα ξημερώσει, θα δείξει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα...

Γιατί πλέον ο Κάρλος είναι ένας άλλος άντρας, ένας διαφορετικός σύζυγος, ένας απρόβλεπτα θετικός πατέρας. Που θα αναλάβει να διεκπεραιώσει τις εργασίες του σπιτιού, θα βοηθήσει την απροσάρμοστη κόρη του στα μαθήματα της και θα δείξει τόσο ευαίσθητος και τρυφερός προς τα αγαπημένα του πρόσωπα, σε σημείο που εκείνα να προβληματιστούν έντονα για την ακαριαία μετάλλαξη της προσωπικότητας του. Αναζητώντας τις αιτίες που ανέτρεψαν την συμπεριφορά του μέχρι τα χτες αδιάφορου καλού της, η Κάρμεν, θα αντιληφθεί πως την ώρα του υπνωτισμού, ένα δαιμόνιο και περιφερόμενο πνεύμα από το παρελθόν έχει εισέλθει στο σώμα του, με συνέπεια να διαφοροποιήσει ολοσχερώς την λογική και την ευαισθησία του προς το καλύτερο. Ουδέν καλόν αμιγές κακού όμως, αφού σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις το φάντασμα, ανήκει σε έναν στυγερό δολοφόνο, που μια φορά κι έναν καιρό, αιματοκύλησε με εκδικητική μανία, ένα ολόκληρο γαμήλιο πανηγύρι...

Πόσοι λαλούν δηλαδή και ακόμη πόσοι ακόμη χορεύουν, στο τέμπο που ορίζει ετούτη η ανισότατης δομής, σύλληψης και εκτέλεσης δημιουργία, που θα πρέπει να είναι αδύνατον, ακόμη και στον πιο έμπειρο σινεφίλ να την κατατάξει σε κάποιος συγκεκριμένο είδος. Με εισαγωγή που αγγίζει το σλάπστικ, ενώ ο φίλος μας αναγκάζεται να χάσει ολόκληρο Ρεάλ - Μπαρτσελόνα για να δηλώσει το παρόν σε ένα γεγονός που ελάχιστα τον νοιάζει, συνέχεια που τείνει προς την μελαγχολία, καθώς ο φουκαράς - χειριστής γερανού στο επάγγελμα - δείχνει να είναι παγιδευμένος σε μια λίμπο που δεν του δείχνει την παραμικρή διέξοδο ελευθερίας, προέκταση παρανόρμαλ, την στιγμή που ο σίριαλ κίλλερ έχει κυριεύσει το κορμί του και ολοκλήρωση ρομαντζαδούρας, μιας και ο γοητευτικών κινήσεων φαντασμάκ ταιριάζει πιότερο στα γούστα της κυράς, σε σχέση με την ανία που ζει εδώ και πολύ καιρό. Άρα αν το σερνικό είναι πιασμένο γερά στην φανταστική δαγκάνα που τον στρίμωξε ο ερασιτέχνης Κόπερφιλντ, το θηλυκό είναι το θύμα, αφού εκείνο νιώθει φυλακισμένο σε μια σχέση που ούτε την ανανεώνει, ούτε την εξελίσσει. Ούτε καν, όπως υποστηρίζει, την κάνει να νιώθει ζωντανή. Σαχλαμάρες. Και για να το αναδείξουμε το ζόρι που περνά η σε καθεστώς εμμηνόπαυσης μαντάμ, πρέπει να μιξάρουμε σε φιλμικό σώμα ένα, ότι νάναι, από το Beauty And The Beast, μέχρι τον Φρέντι Κρούγκερ...

Οι ματαιοδοξίες του Σπανιόλου με τις δυτικοφερμένες σπουδές Pablo Berger, που η αλήθεια είναι πως μας είχε προσφέρει μια όμορφη διασκευή της Χιονάτης στην ασπρόμαυρη Blancanieves του, είναι τόσο γιγαντιαίες, που στην πορεία παίρνουν την μορφή εμποδίων στον δημιουργικό δρόμο που επέλεξε να τραβήξει. Κι αυτό διότι ούτε τα αστεία του σεναρίου προκαλούν το παραμικρό χαμόγελο, ούτε οι πιο δραματικές σεκάνς ταιριάζουν με το υπόλοιπο Άμπρακατάμπρα συρφετιλίκι και βέβαια ούτε (καν) το χόρορ υφάκι που παίρνει μπρος από το μέσον και μετά, μοιάζει να δικαιολογείται από κανένα ορθολογικό ειρμό. Η Maribel Verdu, εκφραστική μεν, αλλά μπερδεμένη και η ίδια, δεν καταλαβαίνει ποτέ, αν εκείνη (ή όχι) είναι το θύμα της ανακατωσούρικης ιστορίας, την στιγμή που η ζορισμένη κακομοιρόφατσα του Antonio De La Torre μια μικρή συμπάθεια την κερδίζει, αλλά μέχρις εκεί. Η λύπηση του (ανδρικού) κοινού προς το πρόσωπο του, ξεκινά πολύ πιο πριν το μαγικό τρικ που θα τον στείλει αδιάβαστο, από το ανατριχιαστικό sci fi ίντρο μάλιστα. Ο λόγος? Απλούστατος!

Με Ολυμπιακός - Παναθηναικός ντέρμπι τελικού σε εξέλιξη, εξ ορισμού δεν πας ούτε στον δικό σου γάμο, όχι σε αλλουνού. Ήμαρτον!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Feelgood Ent.!

It’s not coming home! It’s fucked-up!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Pulp… φρίκη!

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο James Oakley. Για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζουμε, την υπογράφει ως James Haslam – εικάζω επειδή δεν θέλει να συνδέεται το όνομά του με αυτό το φιάσκο. Η πρώτη του ταινία ήταν το «Screen Test» (2011) αγνώστων λοιπόν στοιχείων και η δεύτερη το «Καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις» (The Devil You Know, 2013) με τις Rosamund Pike και Lena Olin. Το σενάριο εκείνης της ταινίας το υπέγραφε ο (προφανώς ελληνικής καταγωγής) Alex Michaelides, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο του SOS έρχονται οι Βρετανοί (The Con Is On), που έχει εναλλακτικό τίτλο «The Brits Are Coming».

Η ταινία ήταν έτοιμη να βγει στις αίθουσες το 2015. Χρειάστηκαν όμως τρία ολόκληρα χρόνια για να βρει εμπορική διανομή. Έτσι, ενώ ολοκληρώθηκε την ίδια χρονιά με το «Ο σεφ που έπαιζε με τη φωτιά» (Burnt, 2015) είναι η πρώτη ταινία στην οποία βλέπουμε την Uma Thurman, τρία χρόνια μετά! Φέτος, πρωταγωνιστεί και στο «The House That Jack Built» του Lars Von Trier, ταινία που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η υπόθεση: Ο Πίτερ και η Χάριετ (ή Χάρι) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που ζει στο Λονδίνο. Ο Πίτερ είναι μονίμως με ένα ποτό στο χέρι, με κάποια σκόνη στη μύτη, με διάφορα χάπια στο στόμα. Η έξη της Χάρι είναι ο τζόγος. Όταν λοιπόν χάνει σε ένα παιχνίδι πόκερ 400 χιλιάδες λίρες, χρήματα που ανήκουν στην γκάνγκστερ (και πρώην ερωμένη της Χάρι) Ιρίνα, προερχόμενα από εμπόριο κόκας, το ζευγάρι πρέπει να εξαφανιστεί, καθώς η Ιρίνα δεν αστειεύεται. Η Χάρι προτείνει να πάνε στο Λος Άντζελες: ποιος αλήθεια θα τους ψάξει εκεί; Ζητάνε τη βοήθεια ενός παλιού τους γνώριμου, ενός διεφθαρμένου πάστορα, αλλά η λύση τους εμφανίζεται από εκεί που δεν το περιμένουν.

Και δεν είναι άλλη από την πρώην σύζυγο του Πίτερ, την Τζάκι. Η Τζάκι είναι παντρεμένη με έναν διάσημο σκηνοθέτη, ο οποίος για να εξιλεωθεί για τις ερωτικές του ατασθαλίες, της χαρίζει ένα δαχτυλίδι αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Η κλοπή του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού, λοιπόν, φαίνεται η λύση που θα βγάλει το ζευγάρι από το αδιέξοδό του. Πώς θα καταφέρουν να κλέψουν το δαχτυλίδι; Πώς θα μπορέσουν να ξεφύγουν από το μένος της Ιρίνα, που βρίσκεται στο κατόπι τους; Και το κυριότερο: πώς θα αντέξουν οι θεατές την παρακολούθηση της συγκεκριμένης ταινίας;

Η άποψή μας: Απίστευτα πράγματα κυρίες και κύριοι. Αυτά δεν γίνονται ούτε στις ταινίες! Είναι δυνατόν να γυρίστηκε αυτό το πράγμα; Είναι δυνατόν να δέχτηκαν να συμμετάσχουν τόσο σπουδαίοι ηθοποιοί σε ένα τέτοιο έκτρωμα; Κακογραμμένο σενάριο, άθλια διαχείριση, οικτρή σκηνοθετική καθοδήγηση, μια ταινία που και στοίχημα να έβαζαν πως θα την γύριζαν χάλια, δεν θα τα κατάφερναν τόσο… κακά όσο εδώ! Και ξεκινάει καλά πανάθεμά την. Η πρώτη σκηνή, με την ανταλλαγή της κόκας με χρήματα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο (από τα σήματα κατατεθέντα της μητρόπολης) όπου η μοναχή, σε κατάσταση πλήρους κατάνυξης, πρώτα λέει στην Thurman «what the fuck are you doing here?» και μετά δοκιμάζει το… προϊόν, προδιαθέτει για κάτι κατάμαυρο και ενδιαφέρον. Φευ! It’s down road from there.

Ο Tim Roth δεν… ερμηνεύει: απλά τον βλέπουμε να λέει εξυπνάδες ενώ πίνει, σνιφάρει, καταπίνει. Σε όλη την ταινία όμως! Η Uma Thurman δεν πείθει ούτε μισό λεπτό πως είναι απατεώνισσα. Ο ρόλος της Alice Eve είναι γελοίος, η Sofia Vergara υποδύεται μια χαζή ηθοποιό (!!!), ακόμα και ο Stephen Fry ρε παιδιά είναι χάλια! Η δε Maggie Q σκοτώνει για ψύλλου πήδημα, σε εκρήξεις βίας που δεν ταιριάζουν με τίποτε με το όλο κλίμα (να ’χαμε να λέγαμε) της ταινίας. Αμ η Parker Posey; Ως η αιώνια ερωτευμένη με τον υπερφίαλο σκηνοθέτη βοηθός, είναι να τη λυπάσαι. Τίποτε δεν διασώζεται από την ταινία: τ-ί-π-ο-τ-α!!!

Ντεμέκ κωμωδία, ντεμέκ κοσμοπολίτικη, ντεμέκ σάτιρα, ντεμέκ περιπέτεια. Όχι ρε φίλε, αν είναι να είναι έτσι οι Βρετανοί (άρα, η Uma Βρετανίδα;;;; Καθόλου δεν της φαίνεται, μουάχαχαχαχαχα) που έρχονται, ας κάτσουν σπίτι τους κι εμείς στο δικό μας!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Spentzos Films!

Τα μυαλά μας πονάνε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κόψτε την πλάκα ρε παιδιά!

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi από την Ιταλία, μετά το «Amore oggi» (2014). Το σκηνοθετικό δίδυμο αρχικά έγινε διάσημο (κι όχι μόνον στη χώρα του) χάρη σε ένα viral βίντεο για τον Μπερλουσκόνι στο διαδίκτυο. Το σενάριο τούτης της ταινίας Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο (Metti la nonna in freezer) είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα και οι εισπράξεις της στην Ιταλία κυμάνθηκαν στα 4 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει η γεννημένη το 1985 στην Κατάνια της Σικελίας Miriam Leone, η οποία ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και (κυρίως) την τηλεόραση από το 2010 και μετά. Κι αυτό αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει το 2008 σε διαγωνισμό ομορφιάς για τον τίτλο της «Μις Ιταλία». Η πιο γνωστή ταινία στην οποία την έχουμε δει είναι το «Όνειρα γλυκά» (Fai bei sogni, 2016) του Marco Bellocchio.

Η υπόθεση: Είναι αποδεκτό να κλέβουμε το κράτος όταν νιώθουμε ότι μας κλέβει κι εκείνο; Αυτό είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Κλαούντια, μια νεαρή συντηρήτρια έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, που καταφέρνει να τα βγάζει πέρα χάρη στη σύνταξη της γιαγιάς της, καθώς το τοπικό μουσείο καθυστερεί να την πληρώσει τα 160 χιλιάδες ευρώ που της χρωστάει για τις υπηρεσίες της για πάνω από έναν χρόνο. Όταν η γιαγιά της ξαφνικά εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, η χρεοκοπία της χτυπάει την πόρτα, οπότε η Κλαούντια, με τη βοήθεια του προσωπικού της, «παγώνει» τη γιαγιά προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει τη σύνταξή της, μέχρις ότου το κράτος τής καταβάλει αυτά που της χρωστάει. Όταν η λύση για όλα τα προβλήματα της Κλαούντια αρχίζει να αχνοφαίνεται, ο Σιμόνε Ρέτσια, ο πιο αδιάφθορος - και ίσως λίγο αδέξιος - αξιωματικός της αστυνομίας οικονομικού εγκλήματος, την ερωτεύεται παράφορα. Κάπου ανάμεσα σε έξυπνες παρανοήσεις, μεταμφιέσεις και παρεξηγήσεις, η ιδιαίτερη απάτη της Κλαούντια θα αρχίσει να «λιώνει» κάθε λεπτό που περνάει σαν μια γιαγιά που ξεπαγώνει στον ήλιο!

Η άποψή μας: Αυτή η ταινία (ο Θεός να την κάνει) είναι από τους λεγόμενους εύκολους στόχους. Είναι από τις ταινίες που μας αρέσει εμάς τους γραφιάδες τους σχετικούς με τα κινηματογραφικά, να τις ξεσκίζουμε. Δεν χρειάζεται καν να κρατήσουμε τα προσχήματα: τόσο κακή είναι! Είναι τόσο κακή που οι ταινίες του Στράτου Μαρκίδη μπροστά της φαίνονται αριστουργήματα! Είναι τόσο κακή ώστε μετά τη θέασή της μπορείς να πεις για τον «Καζαντζάκη» του Σμαραγδή τα καλύτερα! Είναι τόσο κακή που δεν σε χαλάει μετά να δεις 800 φορές στο ριπίτ Τόνι Σφίνο και συγκεκριμένα την άθλια διαφήμιση με το «στάει;». Είναι τόσο κακή ώστε αφού καταφέρεις να τη δεις ολόκληρη, εύχεσαι να είχες ξαναδεί το πιο βαρετό παιχνίδι του Μουντιάλ που πέρασε (Παναμάς – Τυνησία ασούμε). Είναι τόσο κακή που πιστεύεις σε θεωρίες συνωμοσίας, ότι δηλαδή και στην Ιταλία τους ψεκάζουν! Είναι τόσο κακή που μετά πίνεις έναν τόνο αλκοόλ για να ξεχάσεις και παθαίνεις... ισχιαλγία σαν τον Γιουνγκέρ. Γιατί είναι τόσο κακή;

Από πού να ξεκινήσω ρε παιδιά. Λοιπόν, το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι πως διαχειρίζεται με εντελώς λάθος τρόπο το εν δυνάμει ενδιαφέρον θέμα της. Θέλω να πω, μια δραματική εκδοχή του «διατηρώ πεθαμένο στην κατάψυξη ή όπου αλλού και αποκρύπτω το θάνατό του, για να παίρνω τη σύνταξή του ή για να πληρώνομαι», το έχουμε δει στο πολύ σπουδαίο «Η ζωή που θα έρθει» (Amador, 2010) του Fernando León de Aranoa, του σκηνοθέτη του «Αγαπώντας τον Πάμπλο» δηλαδή. Ok, οι δύο Ιταλοί ήθελαν να φτιάξουν μια κωμωδία με βάση αυτό το μακάβριο αλλά τόσο ζουμερό θέμα, που θα μπορούσε να πει πολλά για την οικονομική κρίση σε πολλές σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ε, ντιπ, τίποτα δεν διδάχτηκαν από τη σπουδαία παράδοση της Ιταλίας σε ότι αφορά την κωμωδία με κοινωνικά σημαινόμενα.

Δεν επιχειρούν μαύρη κωμωδία. Δεν διαλέγουν έστω τη βρετανική αντίστοιχη λογική. Όχι. Γυρίζουν την ταινία ως φάρσα. Και αποτυγχάνουν οικτρά βάζοντας στην εξίσωση και τον άβγαλτο και αδιάφθορο κυνηγό του οικονομικού εγκλήματος. Ρε παιδί μου, ακόμα και ο Zalone, που μας είχαν ζαλίσει τον έρωτα με την πάρτη του, στη μεγάλη του επιτυχία, το Που πάω Θεέ μου; (Quo vado?) (2016), τα πήγε μια χαρά καθώς και την κοινωνική κριτική περνούσε και τα χάλια της χώρας του στηλίτευε και απέφευγε (σεναριακά και σκηνοθετικά) τις κακοτοπιές. Εδώ, το σενάριο πάει να μας πείσει πως η καλλονή κουκλάρα (κακή ηθοποιός, όμως, να τα λέμε κι αυτά) ερωτεύεται τον κακομούτσουνο σπασαρχίδη, ο οποίος είναι άτεγκτος και προκαλεί δυσφορία ακόμα και στους συναδέλφους του! Οι σκηνές που οι δυο τους κάνουν σεξ πραγματικά κάνουν τα μάτια του θεατή να πονάνε! Τόσο αμήχανες και… απίστευτες είναι!

Οι αιχμές του σεναρίου είναι εκεί, αλλά δεν αξιοποιούνται σκηνοθετικά. Και οι παράλυτοι που, ω θαύμα, τρέχουν υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν τους κουμπάρους για να «παντελονιάσουν» χρήματα από γάμους νεαρών με γραιϊδια υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν το κατιτίς τους για να σπρώξουν μια υπόθεση που έχει κολλήσει στο δυσκίνητο δημόσιο υπάρχουν. Και; Είναι τόσο άθλια η σεναριακή αντιμετώπιση που όλα χάνονται στη χοάνη της αηδίας. Και οι δύο σκηνοθέτες πιστεύουν πως είναι και πολύ προχώ χρησιμοποιώντας αισθητική βιντεοκλίπ για να παρουσιάσουν τα δρώμενα. Αμ δε. Χάλια παιδιά, χάλια. Είπαμε, ούνα φάτσα ούνα ράτσα αλλά τούτοι εδώ το ξεσκίσανε! Κάπου νομίζω ότι διάβασα πως η ελληνική εταιρία διανομής της ταινίας είχε αγοράσει τα δικαιώματα για να γυρίσει την εγχώρια εκδοχή της ταινίας, όπως είχε κάνει με το Τέλειοι ξένοι, που ήταν ντάλε κουάλε ίδιο με το ιταλικό «Perfetti sconosciuti». Ελπίζω να μην γίνει κάτι τέτοιο. Είμαι σε μια δύσκολη ηλικία πχια, και δεν θα το αντέξω. Κι έτσι όπως με κόβω, δεν χωράω και σε freezer...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Κανείς δε θέλει να ζει μέσα στην κοινοτυπία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν δεν συμβαίνει τίποτα συναρπαστικό κι εσύ θέλεις να συναρπάσεις...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στη Μεγάλη Βρετανία Bart Layton και η πρώτη του μυθοπλασίας (εντάξει, όχι ακριβώς…). Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το ντοκιμαντέρ The Imposter (2012). Το The Imposter ήταν ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο παρουσιαζόταν η ιστορία ενός νεαρού Γάλλου απατεώνα, ο οποίος έπεισε πολύ κόσμο και κυρίως μια οικογένεια από το Τέξας, πως ήταν ο έφηβος γιος τους, που είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη, τρία χρόνια πριν! Ήταν ένα ντοκιμαντέρ που αποδείκνυε εμφατικά πως δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Κατά μία έννοια και η ταινία μυθοπλασίας του αυτό ακριβώς αποδεικνύει… To «The Imposter» κέρδισε διάφορα βραβεία, ανάμεσα στα οποία το BAFTA καλύτερου ντεμπούτου βρετανικής ταινίας για το 2012.

Τα γυρίσματα της ταινίας Μια αμερικάνικη ληστεία (American Animals) διήρκεσαν 7 1/2 εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν επετράπη στους ηθοποιούς να γνωρίσουν τους ανθρώπους τους οποίους υποδύονταν καθώς ο σκηνοθέτης φοβόταν πως αυτό θα επηρέαζε τις ερμηνείες τους. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας (που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα!!!) δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.

Η υπόθεση: 2004, Λέξινγκτον, Κεντάκι. Στα γεμάτα οικογένειες της μεσαίας τάξης προάστια τούτης της αμερικάνικης πόλης ζει ο Σπένσερ, που θέλει να γίνει καλλιτέχνης και ο Γουόρεν, ένας απρόβλεπτος και ατίθασος νέος. Είναι φίλοι και παρακολουθούν μαθήματα σε δύο διαφορετικά κολέγια. Καθώς η ενηλικίωση τους χτυπάει την πόρτα, συνειδητοποιούν πως υπάρχει πολύ μεγάλο ενδεχόμενο να μην γίνουν ποτέ κάτι πολύ σημαντικό, πως δεν θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν, πως θα ζήσουν βαρετές ζωές. Κατά τη διάρκεια μας ακαδημαϊκής επίσκεψης στο Ειδικό Τμήμα της Βιβλιοθήκης του τοπικού Πανεπιστήμιου, ο Σπένσερ διαπιστώνει πως εκεί φυλάσσονται απίστευτοι θησαυροί, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Birds of America» του John James Audubon, με χρηματιστηριακή αξία άνω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων.

Καθώς αφηγείται την εμπειρία στον φίλο του διαπιστώνουν και οι δύο πως μπροστά τους εμφανίστηκε η ευκαιρία να κάνουν αυτό που έψαχναν τόσο καιρό. Έτσι, αποφασίζουν να κλέψουν το πολύτιμο βιβλίο. Χρειάζονται άλλα δύο άτομα, όμως, για να φέρουν εις πέρας το σχέδιό τους. Έτσι, επιστρατεύουν τον εκκολαπτόμενο λογιστή Έρικ και τον γεννημένο αθλητή Τσας. Όντας τέσσερις πλέον κι έχοντας ως έμπνευση διάσημες ταινίες, αρχίζουν να ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Και το προχωράνε. Και το βάζουν σε εφαρμογή. Όμως, αλλιώς τα σχεδιάζουν τα πράγματα κι αλλιώς τους προκύπτουν. Άλλο οι ταινίες κι άλλο η πραγματική ζωή. Και η ληστεία που θα έλυνε τα οικονομικά και τα υπαρξιακά τους προβλήματα μια για πάντα, είναι εκείνη που τελικά θα θέσει το λαμπρό τους μέλλον σε κίνδυνο...

Η άποψή μας: Για να δούμε λοιπόν τέσσερις πρόσφατες «παραλλαγές» όπου η μυθοπλασία συναντά το ντοκιμαντέρ με ιδιαίτερο τρόπο. Αρχικά, το Εγώ, Η Τόνια (I, Tonya). O Craig Gillespie μεταφέρει την ιστορία της πρωταθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ, Tonya Harding, στη μεγάλη οθόνη. Δεν πρόκειται για δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Εξάλλου, η παρουσία γνωστών ηθοποιών, όπως η Margot Robbie στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι εν πολλοίς αποτρεπτικός παράγοντας για κάτι τέτοιο. Ναι, αλλά συχνά πυκνά βλέπουμε τους ηθοποιούς να σπάνε τον τέταρτο τοίχο και να απευθύνονται στους θεατές! Παραθέτοντας στοιχεία της υπόθεσης. Που πολλές φορές είναι αντικρουόμενα! Το ίδιο γεγονός, λοιπόν, μεταφέρεται στους θεατές από κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές του γεγονότος, μέσω των ηθοποιών που τους υποδύονται! Και υπάρχει πολλή υποκειμενική ματιά. Δείτε το και στον εαυτό σας: το ξέρετε πως αν είστε μάρτυρες με κάποιον φίλο σας ενός γεγονότος, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να το αντιληφθείτε διαφορετικά, να το θυμάστε διαφορετικά, να το διηγείστε διαφορετικά.

Επόμενη περίπτωση: Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) του Clint Eastwood. Εδώ, ο σπουδαίος δημιουργός επιχειρεί κάτι πρωτοφανές: παίρνει τους ανθρώπους, που σταμάτησαν μια τρομοκρατική επίθεση το 2015 σε ένα τρένο που είχε προορισμό το Παρίσι, και τους κάνει πρωταγωνιστές μιας ταινίας μυθοπλασίας, η οποία αφηγείται την ιστορία ακριβώς αυτής της ακύρωσης της τρομοκρατικής ενέργειας! Πάλι τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία θολώνουν – όμως, το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τον Clint γιατί πέρα από όλα τα άλλα, οι άνθρωποι δεν είχαν υποκριτικές ικανότητες. Το 1968 του Τάσου Μπουλμέτη είναι ένα πρόσφατο ελληνικό παράδειγμα. Ο τελικός της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο το 1968 δραματοποιείται αλλά παράλληλα έχουμε συνεντεύξεις και παράθεση ιστορικών δεδομένων για τη δημιουργία της Αθλητική Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως.

Τώρα, έχουμε τούτη την ταινία. Όπου κατά τη διάρκειά της έχουμε την μυθοπλαστική αναπαράσταση ενός αληθινού γεγονότος με επαγγελματίες ηθοποιούς, ενώ παράλληλα, οι πραγματικοί δράστες μιλάνε on camera και μας μεταφέρουν τη δική τους άποψη για τα γεγονότα – εννοείται πως μπορεί να έχουν την ίδια άποψη για πολλά από τα συμβάντα αλλά για κάποιες ουσιώδεις στιγμές η μνήμη τους διαφέρει. Ριζικά! Οπότε, το αποτέλεσμα, πέρα από εντελώς… meta είναι και εξόχως ενδιαφέρον τόσο για το ίδιο το μέσον, τον κινηματογράφο, όσο και για το πώς οι άνθρωποι πολλές φορές κατασκευάζουμε εκείνη την εκδοχή της πραγματικότητας που μας βολεύει, που μας ικανοποιεί, που γαληνεύει το είναι μας. Αυτά τα ωραία αφορούν τη φόρμα την ταινίας και το τρίτο της επίπεδο! Το βασικό ερώτημα είναι το εξής: αξίζει κανείς να δει την ταινία; Ή θα εξαντληθεί στο να θαυμάζει (μεγάλο ερωτηματικό εδώ καθώς στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις, μόνο η ελληνική ταινία είχε σχετική εμπορική επιτυχία στη χώρα μας) αυτό το «παιχνίδι» ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό, την αντικειμενική αλήθεια και την υποκειμενική ανάγνωσή της; Η απάντηση είναι ένα καταφατικότατο «ναι», συνοδευόμενο όμως και με το απαραίτητο «μεν αλλά».

Θέλω να πω, όσοι γουστάρουν να βλέπουν κάτι που δεν είναι «μία από τα ίδια», όσοι δεν αρκούνται στις κομιξάδικες παραλλαγές στο ίδιο θέμα, όσοι δεν θέλουν να βλέπουν απλώς μια ταινία για να περάσει η ώρα, θα την καταβρούν με τούτη την ταινία. Φοβάμαι, όμως, πως αυτοί οι θεατές είναι λίγοι. Ας είναι. Στην τελική, ο δημιουργός, μια ταινία για το φάντασμα του αμερικάνικου ονείρου επεδίωξε να φτιάξει. Όπου μια ομάδα προνομιούχων νέων προχωρούν σε ένα θεότρελο σχέδιο ληστείας επειδή… δεν έχουν προβλήματα στη ζωή τους! Δεν έχουν εμπειρίες, δεν έχουν κάτι αληθινά δυσάρεστο να θυμούνται, αλλά κατά πως φαίνεται, ούτε και κάτι πραγματικά ευχάριστο! Πώς θα δημιουργήσει ο καλλιτέχνης χωρίς κάποιο τραύμα; Πώς θα κοκορευτεί ο φαφλατάς χωρίς κάτι συναρπαστικό πίσω του; Το… τρελό δεν είναι ότι οι τέσσερις συγκεκριμένοι νέοι επιχείρησαν τη συγκεκριμένη παράτολμη ληστεία. Το τρελό είναι ότι πήραν μαθήματα από… ταινίες! Τα κωδικά τους ονόματα τα δανείστηκαν από το «Reservoir Dogs», το «Ocean’s Eleven» ήταν σταθερά πηγή έμπνευσης, τέτοια!

Το… ακόμα πιο τρελό είναι πως οι τέσσερις δράστες δήλωσαν πως τα χρόνια που πέρασαν στη φυλακή μετά τη ληστεία ήταν τα καλύτερα της ζωής τους! Γιατί εκεί δεν χρειαζόταν να αρθούν στο ύψος των προσδοκιών που είχαν οι άλλοι από τους ίδιους. Ασχολήθηκαν με πράγματα απτά, χειροπιαστά και δεν είχαν κανένα άγχος! Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κερδισμένοι βγήκαν εντέλει από τη ληστεία! Η ταινία είναι ταυτόχρονα «βαριά» σε ότι αφορά τα θέματα τα οποία πραγματεύεται αλλά και «ελαφριά» σε ότι αφορά το κινηματογραφικό fun! Διάβολε, μια heist ταινία είναι! Εντάξει, διαφορετική από τις άλλες. Το σάουντρακ είναι σούπερ, οι ηθοποιοί είναι τρομεροί (αυτός ο Udo Kier ρε παιδί μου, τι καλτάρα η θεάρα!), οι πραγματικοί πρωταγωνιστές έχουν φοβερό ενδιαφέρον ως περσόνες, περνάς καλά βλέποντας την ταινία και μπορείς να το βάλεις να δουλέψει και λίγο το ρημάδι το μυαλό – σε… πείθει η ταινία να το κάνεις. Και πάλι όμως, παρά τις μαρτυρίες των τεσσάρων αλλά και της βιβλιοθηκάριου και των γονέων τους και κάποιων καθηγητών τους, μένεις με πολλές απορίες. Είχε όντως άκρες ο τρελαμένος της παρέας στο Άμστερνταμ πχ; Ή τους παρέσυρε όλους στο… όραμά του;

Αμερικάνικα πλάσματα: παραπλανημένα και με το αμερικάνικο όνειρο σε πλήρη ματαίωση...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Μια εξαιρετικά οικεία κωμωδία! Η ξεκαρδιστική αυτή κωμωδία, Κηδεία Είναι, θα Περάσει (Señor, Dame Paciencia), που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο ισπανικό boxoffice, παρακολουθεί το επεισοδιακό roadtrip ενός φανατικά παραδοσιακού πάτερ φαμίλια με τα 3 ενήλικα και αντισυμβατικά παιδιά του. Το ταξίδι αυτό θα αλλάξει τη ζωή τους και θα ανοίξει τα μάτια και μαζί την καρδιά τους. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, ο Γκρεγκόριο, ένας γκρινιάρης συντηρητικός άντρας και φανατικός οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία: ένα Σαββατοκύριακο με τα παιδιά τους και τους συντρόφους τους στο Σανλούκαρ, για να πετάξουν τις στάχτες της στο ποτάμι. Η κόρη του Σάντρα είναι παντρεμένη με έναν Καταλανό και σκληροπυρηνικό οπαδό της Μπαρτσελόνα, που θέλει να στείλει το -αγέννητο ακόμα- εγγόνι του Γκρεγκόριο σε ένα δίγλωσσο καταλανο-αγγλικό σχολείο στη Βαρκελώνη. Η κόρη του Αλίσια βγαίνει με έναν αναρχικό χίπη και ο γιος του Κάρλος, στον οποίο δεν μιλάει τους τελευταίους έξι μήνες από τότε που αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος, καταφθάνει με τον Βάσκο μαύρο φίλο του. Αυτό το ταξίδι στον νότο της Ισπανίας θα δοκιμάσει στο έπακρο την ικανότητα αυτής της δυσλειτουργικής οικογένειας να συγχωρεί και να αποδέχεται το κάθε μέλος με τα ελαττώματα του.

Τις απολαυστικές ερμηνείες χαρίζουν οι Rossy de Palma (η περίφημη μούσα του Αλμοδόβαρ), Jordi Sánchez, Andrés Velencoso, Eduardo Casanova, Megan Montaner και Silvia Alonso. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο βραβευμένος και ιδιαίτερα αγαπητός στην Ισπανία Álvaro Díaz Lorenzo και στην παραγωγή της ταινίας συναντάμε την ομάδα των εξαιρετικών «Το Μικρό Νησί / La Isla Minima» και «Το Σώμα / El Cuerpo».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!