Movies Ltd

Μόνο το παρελθόν μπορεί να δώσει λύση στο μέλλον...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς τι θα κάνατε αν σας προειδοποιούσαν ότι θα… πεθάνετε;

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Βαρκελώνη σκηνοθέτη, Daniel Calparsoro. Η προηγούμενη ταινία του ήταν το Ποιος κλέβει ποιον; (Cien años de perdón), την οποία είδαμε και στη χώρα μας, όπου μεταξύ των πρωταγωνιστών ήταν και πάλι ο Raúl Arévalo. Η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη θα ονομάζεται «El silencio de la ciudad blanca», θα βγει στην Ισπανία το 2019 και πρωταγωνιστές της θα είναι οι Belén Rueda και Jordi Mollà.

Το σενάριο της ταινίας Το μυστικό της πεταλούδας (El aviso) το υπογράφει ο Chris Sparling, σεναριογράφος της ταινίας Buried και βασίστηκε για τη συγγραφή του στο ομώνυμο βιβλίο του Paul Pen. Στην παραγωγή της ταινίας συναντούμε τους παραγωγούς του φιλμ Κελί 211 (Celda 211).

Η υπόθεση: Ο Χον είναι ένας νεαρός άνδρας παθιασμένος με την άλγεβρα, που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Είναι χαρισματικός στα μαθηματικά. Είναι μια ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να έχει μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα αλλά το γεγονός ότι πάσχει από σχιζοφρένεια δεν βοήθησε στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Έχει συμβιβαστεί με το γεγονός και δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο. Έχει συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Πάμπλο, θα παντρευτεί την Αντρέα, τη γυναίκα με την οποία ο ίδιος είναι ερωτευμένος και με την οποία (λίγο καιρό πριν) είχαν σχέση. Τη νύχτα που ο Πάμπλο ετοιμάζεται να κάνει την πρόταση γάμου, πηγαίνει με τον Χον σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσει ποτά. Την ώρα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κι ενώ ο Χον περιμένει απ’ έξω, λαμβάνει χώρα μια ληστεία. Μια σφαίρα βρίσκει τον Πάμπλο, ο οποίος πέφτει σε κώμα.

Το γεγονός σοκάρει τον Χον. Ο οποίος νιώθει ενοχές. Σταματάει την αγωγή του για τη σχιζοφρένεια. Και μέσω μιας παλιάς εφημερίδας διαπιστώνει πως στο ίδιο βενζινάδικο, κάποια χρόνια πριν, έλαβε χώρα ακόμα ένα φονικό. Αναλύοντας την κατάσταση μαθηματικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως σε συγκεκριμένη μέρα και συγκεκριμένη ώρα, δέκα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, θα λάβει χώρα ένας ακόμα φόνος. Δεν τον πιστεύει κανείς. Αποφασίζει να αφήσει ένα σημείωμα. Που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Το σημείωμα πέφτει στα χέρια του 9χρονου Νίκο. Αυτός είναι που δεν πρέπει να περάσει από το βενζινάδικο την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει εξήγηση... Ο Νίκο τρομοκρατείται. Έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά κάποια καλόπαιδα που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είναι θύμα μπούλινγκ. Η μητέρα του πιστεύει πως όλο αυτό με τα γενέθλιά του, το βενζινάδικο και τον φόβο ότι θα σκοτωθεί, τον οφείλει στα παιδιά που τον τρομοκρατούν. Είναι έτσι τα πράγματα όμως; Είναι σωστή η θεωρία του Χον; Ή μήπως έχει κάνει λάθος υπολογισμούς;

Η άποψή μας: Δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από τότε που… θάβαμε ανελέητα την ταινία Απαγωγή (Secuestro) της Mar Targarona. Ένα ισπανικό θρίλερ που, προκειμένου να αιφνιδιάσει τον θεατή και να τον έχει συνεχώς στην τσίτα, υπέκυπτε στην μία θηριώδη απιθανότητα μετά την άλλη. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ταινία του Calparsoro. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο; Η πρώτη ταινία βασιζόταν αποκλειστικά και μόνον στον ρεαλισμό. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, υπερφυσικές ή μεταφυσικές δυνάμεις, διαβόλοι, τριβόλοι κτλ εκεί. Οπότε, η υπερβολή δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τίποτε. Εδώ, στη δεύτερη ταινία, υπάρχει κάτι που να επιτρέπει στον θεατή να έχει αυτό που λέμε σε άπταιστα ελληνικά «suspension of disbelief». Ποιο είναι αυτό; Μια «σύμπτωση» που δεν ερμηνεύεται με βάση τον ρεαλισμό. Ούτε μέσω της επιστήμης. Κι ας προσπαθεί το σενάριο να βάλει τα μαθηματικά στην εξίσωση. Καμία σχέση.

Το γιατί, στην ίδια ημερομηνία, μετά από x χρόνια (που η ταινία στο φινάλε… εξηγεί πως προκύπτουν), στο ίδιο σημείο, με παρόντες συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, σκοτώνεται κάποιος που έχει ηλικία αυτά τα x χρόνια, δεν διευκρινίζεται! Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό; Γιατί έτσι! Αν λοιπόν ο θεατής ξεπεράσει αυτήν τη σεναριακή αυθαιρεσία μπορεί να περάσει πάρα πολύ καλά με την ταινία. Η οποία και αγωνία διαθέτει και σασπένς και παίζει σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, μεθοδικά και όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά, επιτείνοντας την αδυναμία προσανατολισμού του θεατή, κάνοντάς τον να είναι ακόμα πιο τσιτωμένος στην άκρη του καθίσματός του. Tip: ένας… εύκολος τρόπος να καταλάβετε σε ποια χρονική περίοδο βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, είναι να τσεκάρετε τον… καιρό: το παρελθόν είναι σκοτεινό και βροχερό ενώ το κινηματογραφικό τώρα κινηματογραφείται φωτεινά.

Γενικά, ο σκηνοθέτης πρέπει να αγαπάει κινηματογραφικά πολύ τη βροχή: θυμηθείτε πως στην προηγούμενη ταινία του, πλημμύριζαν τα πάντα εξαιτίας της βροχής... Από τη στιγμή λοιπόν που βάλεις… κόφτη στην εγκεφαλική δραστηριότητα, όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχει η απαιτούμενη ατμόσφαιρα, υπάρχει το μυστήριο, υπάρχει μια αίσθηση ντετερμινισμού και υπάρχουν εννοείται και μπόλικα δάνεια από άλλες ταινίες και αρκετές αναφορές. Από τον «Χρησμό της πεταλούδας» και το «Φαινόμενο της πεταλούδας» (γενικώς, πολλές πεταλούδες!) μέχρι το «Twelve Monkeys» και το «The Jacket», για να φέρω μερικά παραδείγματα. Ο Arévalo είναι καλός ηθοποιός και πείθει στον δραματικά απαιτητικό ρόλο του. Κάποιες μικρές νύξεις για την τρομοκρατία και για το μπούλινγκ περισσότερο χρησιμοποιούνται ως σεναριακά εργαλεία παρά για να υπάρξει μια γόνιμη συνδιαλλαγή με τον θεατή πάνω στα συγκεκριμένα θέματα.

Κακή ταινία δεν την λες, από το να χαρακτηριστεί καλή απέχει, για όσους πάντως ένα μεταφυσικό θρίλερ είναι αυτό που θέλουν να δουν περισσότερο από κάθε τι στη βραδινή τους κινηματογραφική έξοδο, τούτο εδώ θα τους καλύψει τόσο όσο χρειάζονται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Τον διεκδικούν η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη και η Ωραία Κοιμωμένη. Το καινούργιο κινούμενο σχέδιο της Vanguard Animations, που φέρει τον τίτλο Ο Μαγεμένος Πρίγκιπας (Charming), σε σκηνοθεσία του Ross Venokur, αναρωτιέται τι θα γινόταν αν η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη ανακάλυπταν ότι είναι αρραβωνιασμένες με τον ίδιο πρίγκιπα; Κάτω από την επιρροή ενός μαγικού κόλπου μιας σατανικής Βασίλισσας, ο πρίγκιπας με τη βοήθεια της νεαρής Λεονόρ, πρέπει να ξεκινήσει ένα επικό ταξίδι για να βρει την πραγματική του αγάπη. Ο παραγωγός του υπερ-επιτυχημένου «Σρεκ» επιστρέφει στα κινούμενα σχέδια για να παρουσιάσει μια ταινία animation με πολλές ανατροπές και απολαυστική μουσική!

Στην μεταγλωττισμένη εκδοχή ακούγονται οι Κωνσταντίνος Καϊκής, Βάσια Λακουμέντα, Πηνελόπη Σκαλκώτου, Στεφανία Φιλιάδη, Μαρία Ζερβού, Τζίνη Παπαδοπούλου, Φώτης Πετρίδης, Στέφανος Κοσμίδης, Έβελυν Ασουάντ, ενώ στην ορίτζιναλ βερσιόν συμμετέχουν φωνητικά οι Demi Lovato, Wilmer Valderrama, Avril Lavigne, Ashley Tisdale, G.E.M. και Sia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Η Κάθαρση απαιτεί αίμα και το αίμα...σφαγές! Ο indie σκηνοθέτης Gerard McMurray αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του καινούργιου και τέταρτου στην γραμμή του σχετικού σίριαλ Κάθαρση: Η Αρχή (The First Purge), από τον James DiMonaco (που αυτή τη φορά υπογράφει μόνο το σενάριο) σε αυτό το prequel όλων όσα έγιναν και οδήγησαν στην καθιέρωση της αιμοσταγούς Κάθαρσης που είδαμε στις τρεις προηγούμενες ταινίες. Πώς ξεκίνησε αυτό το ψυχολογικό (αλλά και πολιτικό) πείραμα και πώς ορίζεται ο Εχθρός; Θρίλερ χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά υψηλής αποδοχής από το κοινό που αρέσκεται στα «σκεπτόμενα splatter» που θίγουν τα κακώς κείμενα της «ευνομούμενης κοινωνίας» του 21ου αιώνα. Μια αγωνιώδης αναμέτρηση με τον τρόμο απέναντι στον άλλο σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά της λείπουν τα στοιχειώδη, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Πίσω από κάθε παράδοση κρύβεται μια επανάσταση. Την επόμενη Ημέρα Ανεξαρτησίας, παρακολουθήστε πώς ξεκίνησε το ετήσιο 12ωρο πλήρους ανομίας της χώρας μας. Καλωσορίσατε στο κίνημα που ξεκίνησε ως ένα απλό πείραμα, Κάθαρση: Η Αρχή. Για να μειώσουν το ποσοστό της εγκληματικότητας κάτω από το 1% για τον υπόλοιπο χρόνο, οι Νέοι Εθνοπατέρες της Αμερικής δοκιμάζουν μια κοινωνιολογική θεωρία που επιτρέπει την απρόσκοπτη εκτόνωση βίας για ένα βράδυ σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όταν, όμως, η βία των τυράννων συναντά την οργή των κοινωνικά περιθωριοποιημένων, αυτό που ξεκίνησε σε μια κοινότητα, δοκιμαστικά, θα εξαπλωθεί σε όλο το έθνος.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Y'lan Noel, Lex Scott Davis, Joivan Wade, Mugga, Lauren Velez και την Marisa Tomei.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Τι θα θυσίαζες για την αγάπη? Το Έρωτας στη Σιβηρία (Siberia) είναι μια ταινία για έναν ξένο σε μια ξένη χώρα, που μέσα από δύσκολες καταστάσεις, αλλά και τον έρωτα, φτάνει πιο κοντά στο να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και τα όριά του. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2017 στον Καναδά, και συγκεκριμένα στις πόλεις Μανιτόμπα και Γουίνιπεγκ, και συνεχίστηκαν στην πανέμορφη και επιβλητική Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κάτω από την σκηνοθετική καθοδήγηση του Matthew Ross. Ο Λούκας, ένας Αμερικανός έμπορος διαμαντιών, ταξιδεύει στη Ρωσία για να πουλήσει 12 σπάνια μπλε διαμάντια αμφιλεγόμενης προέλευσης. Καθώς η συμφωνία που είχε κλείσει αρχίζει να καταρρέει, ταξιδεύει στη Σιβηρία για να αναζητήσει τον Ρώσο συνεργάτη του που έχει εξαφανιστεί. Στη μικρή πόλη της Σιβηρίας γνωρίζει την Κάτια, μια Ρωσίδα ιδιοκτήτρια καφέ τη οποία ερωτεύεται παράφορα. Οι δυο τους θα πιαστούν σε μία θανατηφόρα ανταλλαγή πυρών μεταξύ του αγοραστή και της ομοσπονδιακής υπηρεσίας πληροφοριών και θα έρθουν αντιμέτωποι με οριακές καταστάσεις.

Όλη η ταινία αναπτύχθηκε με γνώμονα τον Keanu Reeves, που εδώ φυσικά κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον ρόλο της Κάτια, της γυναίκας που ερωτεύεται ο Λούκας, θα δούμε την πανέμορφη Ρουμάνα ηθοποιό Ana Ularu. Το δυναμικό καστ πλαισιώνει ο βετεράνος Ρώσος ηθοποιός Pasha D. Lychnikoff.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Εσείς τι θα κάνατε αν σας προειδοποιούσαν ότι θα… πεθάνετε; Από τους παραγωγούς της ταινίας Celda 211 (Cell 211), από τον σεναριογράφο του Buried, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Paul Pen είναι το θρίλερ αγωνίας του σκηνοθέτη Daniel Calparsoro, Το μυστικό της πεταλούδας (El aviso). 12 Απριλίου 2008: Ένας άντρας πυροβολείται σε μια -φαινομενικά- τυχαία πράξη βίας. Αλλά ήταν όντως τυχαία; Όσο το θύμα βρίσκεται σε κώμα ο Χον, ο καλύτερός του φίλος και ιδιοφυΐα στα μαθηματικά, αρχίζει και διερευνά την υπόθεση και ανακαλύπτει ότι έχουν γίνει αρκετοί φόνοι στο ίδιο σημείο σε διάφορες χρονικές στιγμές. Φόνοι που ακολουθούν μια συγκεκριμένη μαθηματική ακολουθία... 2018: Ο 9χρονος Νίκο λαμβάνει ένα ανώνυμο γράμμα που τον προειδοποιεί ότι θα πεθάνει. Στις 12 Απριλίου. Την ημέρα των γενεθλίων του. Τότε που θα γίνει 10 χρονών. Η προειδοποίηση είναι ξεκάθαρη. Θα την πιστέψει ο Νίκο; Υπάρχει τρόπος να αποφύγει το μοιραίο πεπρωμένο του; Ή μήπως η προειδοποίηση αποτελεί το αποκύημα μιας καλπάζουσας φαντασίας; Ο Χον είναι ένας νεαρός άνδρας παθιασμένος με την άλγεβρα, που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Είναι χαρισματικός στα μαθηματικά. Είναι μια ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να έχει μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα αλλά το γεγονός ότι πάσχει από σχιζοφρένεια δεν βοήθησε στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Έχει συμβιβαστεί με το γεγονός και δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο. Έχει συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Πάμπλο, θα παντρευτεί την Αντρέα, τη γυναίκα με την οποία ο ίδιος είναι ερωτευμένος και με την οποία λίγο καιρό πριν είχαν σχέση. Τη νύχτα που ο Πάμπλο ετοιμάζεται να κάνει την πρόταση γάμου, πηγαίνει με τον Χον σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσει ποτά. Την ώρα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κι ενώ ο Χον περιμένει απ’ έξω, λαμβάνει χώρα μια ληστεία. Μια σφαίρα βρίσκει τον Πάμπλο, ο οποίος πέφτει σε κώμα. Το γεγονός σοκάρει τον Χον. Ο οποίος νιώθει ενοχές. Σταματάει την αγωγή του για τη σχιζοφρένεια. Αρχίζει να βλέπει παντού κάμπιες και πεταλούδες. Και μέσω μιας παλιάς εφημερίδας διαπιστώνει πως στο ίδιο βενζινάδικο, κάποια χρόνια πριν, έλαβε χώρα ακόμα ένα φονικό. Αναλύοντας την κατάσταση μαθηματικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως σε συγκεκριμένη μέρα και συγκεκριμένη ώρα, δέκα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, θα λάβει χώρα ένας ακόμα φόνος. Δεν τον πιστεύει κανείς. Ο ίδιος αφήνει ένα σημείωμα. Που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Το σημείωμα πέφτει στα χέρια του 9χρονου Νίκο. Αυτός είναι που δεν πρέπει να περάσει από το βενζινάδικο την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει εξήγηση... Ο Νίκο τρομοκρατείται. Έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά κάποια καλόπαιδα που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είναι θύμα μπούλινγκ. Η μητέρα του πιστεύει πως όλο αυτό με τα γενέθλιά του, το βενζινάδικο και τον φόβο ότι θα σκοτωθεί, τον οφείλει στα παιδιά που τον τρομοκρατούν. Είναι έτσι τα πράγματα όμως; Είναι σωστή η θεωρία του Χον; Ή μήπως έχει κάνει λάθος υπολογισμούς;

Πρωταγωνιστεί ο Ισπανός αστέρας Raúl Arévalo μαζί με τους Aura Garrido, Sergio Mur, Belén Cuesta.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Τόλμη και Σνομπαρία!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το είχε πει εκείνο το γνωμικό, ένας από τους πρώτους στην χρονική ιεραρχία Αμερικάνους προέδρους, ο Τζον Κουίνσυ Άνταμς? Να προσπαθήσεις κι ας αποτύχεις, αλλά μην αποτύχεις να προσπαθήσεις. Και δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο ενδεχόμενος πόνος της ήττας, ποτέ δεν φτάνει στο επίπεδο της απορίας άγνοιας για το τι θα είχε συμβεί, αν και εφόσον δεν είχες ριχτεί ποτέ σου στην μάχη, δεν το είχες παλέψει με όλες σου τις δυνάμεις, να κάνεις τον σκοπό σου πραγματικότητα. Λίγο πολύ στην ίδια ρήση μας καθοδηγεί το πιο πρόσφατο, δραματικό πόνημα της Καταλάνας σκηνοθέτιδας Isabel Coixet, Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν (The Bookshop), μόνο που του παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από τον επιτρεπτό, κοντά στις δύο ώρες, για να μας φτάσει στον τελικό του στόχο, στην κεντρικής ιδέας επιδίωξη...

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που της ανακοινώθηκε ο θάνατος του ανδρός της, αξιωματικού στο μέτωπο και η μεσήλικας, πλέον, Φλόρενς Γκριν, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να τερματίσει την περίοδο βαρύτατου πένθους, επιχειρώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή της. Το διάβα της μοίρας της θα την οδηγήσει στην απόμερη παραθαλάσσια κωμόπολη του Χάρντμπορο στις ακτές ου Σάφολκ, εκεί που παρόλες τις αντίθετες προβλέψεις του περίγυρου, θα πάρει το ρίσκο, επενδύοντας τις ελάχιστες οικονομίες της, να ανοίξει σε ένα παλιό κι εγκαταλελειμμένο κτίριο, ένα μικρό βιβλιοπωλείο. Μαγαζάκι που όμοιο του δεν υπάρχει στην όχι ιδιαίτερα φιλόξενη περιοχή, πραγματοποιώντας έτσι ένα μεγάλο της όνειρο, που έχει άμεση συνάρτηση με την αμέριστη αγάπη της για το διάβασμα.

Το μαντάτο για το άνοιγμα του καινοτόμου καταστήματος, θα βρει αντίθετη την τοπική κοινωνία και ιδιαίτερα την πιο ισχυρή γυναίκα του τόπου, την αγέλαστη αριστοκράτισσα Βάιολετ Γκάμαρτ, που βαθιά μέσα της κρύβει άλλα, πιο ιδιοτελή πλάνα για την εκμετάλλευση του ιστορικού ακατοίκητου. Και που από την πρώτη στιγμή θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μην αφήσει την φιλόδοξη Βάιολετ να στεριώσει στο μέρος που διάλεξε για καινούργιο της σπίτι. Εντελώς ανέλπιστα και την ώρα που το σύνολο σχεδόν της μικρής πόλης θα δείξει το εχθρικό του πρόσωπο προς την μελαγχολική χήρα, ο αποτραβηγμένος εδώ και δεκαετίες από τις δημόσιες εμφανίσεις και αινιγματικός Κύριος Ένμουντ Μπράντις, ένας πρώην σεβάσμιος ηλικιωμένος άντρας που γι αυτόν ακούγονται στα πηγαδάκια όχι και λίγα πικρόχολα σχόλια, θα γίνει όχι μόνον πρώτος πελάτης, αλλά και ο σημαντικότερος υποστηρικτής της απόπειρας της.

Στην μουντή και μόνιμα συννεφιασμένη Αλβιόνα των τελών της δεκαετίας του 50 μας ταξιδεύει αυτή η ελκυστική εκ πρώτης όψης δραματική ιστορία, που πηγάζει μέσα από το κείμενο της ομώνυμης νουβέλας της Penelope Fitzgerald. Γραμμένης σε μια περίοδο που τα σημάδια του δευτέρου μεγάλου πολέμου έχουν αρχίσει σταδιακά να σβήνουν και ένα ανανεωτικό, καινούργιο πνεύμα κάνει την εμφάνιση του πάνω από το μεγάλο νησί, έχοντας σαν σημαία τα γραπτά των μοντέρνων συγγραφέων, που παίρνουν την σκυτάλη από τους ήδη πολυδιαβασμένους κλασσικούς: Thackerey, Hopkins, Lawrence. Φημισμένοι ως  τα πιο αγύριστα κεφάλια της υφηλίου και σεσημασμένοι κονσερβάτορες οι Εγγλέζοι, ούτε καν διανοούνται την έλευση νέων, εναλλακτικών, διαφοροποιημένων από το παρελθόν ιδεών, που ενδέχεται να ανατρέψουν την πάγια καλοπέραση μιας φιλο-βασιλικής σοσιετέ, που κινείται πάνω σε μια σταθερή φόρμα, σε μια ίσια γραμμή, δίχως αποκλίσεις ή περιττές εκπλήξεις.

Αυτή ακριβώς την έκδηλη αντίδραση των τελματωμένων στις προσταγές του συντηρητισμού, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πιθανής επανάστασης (αυτή θα την φέρει το μικρό μαγαζάκι του τρόμου, που μοστράρει την εξτρεμιστική Lolita του Nabokov στην βιτρίνα του) επιχειρεί να παρουσιάσει μέσα από το πιο πρόσφατο έργο της, η πολυβραβευμένη Ισπανίδα δημιουργός. Και μέχρις ενός σημείου δεν τα καταφέρνει άσχημα, έχοντας σαν βασικό της εργαλείο έναν ικανότατο σχεδιασμό παραγωγής, που αναπαριστά άρτια την εποχή λίγο πριν την έκρηξη των 60s, που οι δαντέλες, τα φουρό και οι χρυσαφένιοι γιακάδες ήταν ακόμη στην μόδα. Σε αυτό το αρρωστημένα σνομπ περιβάλλον παλεύει να εισχωρήσει με πνεύμα νέο, ιδέες φρέσκες και ορμή βρετανική, μια χαροκαμένη γυναικούλα, που μέσα της η φλόγα για να επιτύχει, ακόμη και σε ηλικία ελαφρώς προχωρημένη, είναι ακόμη αναμμένη. Με ποιους πάει να τα βάλει θα μου πεις? Ολομόναχη. Κάποιος θα πρέπει να κάμει την αρχή...

Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ταινίες που βασίζουν την ύπαρξη τους σε μυθιστόρημα, εδώ υπάρχει μια εμφανής δυσκολία του σεναρίου να επιλέξει, με γνώμονα την οικονομία, τα κύρια σημεία που θα κάνουν την αφήγηση πιο εύπεπτη για τον θεατή. Και η Coixet δείχνοντας εμμονή σε μακροσκελή διαλεκτικά πλάνα, προκειμένου να μην απολέσει την παραμικρή λεπτομέρεια, στερεί από ένα θέμα που έχει διαχρονική δυναμική, την ευκαιρία να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο στην συνείδηση του κοινού. Άλλωστε έννοιες που έχουν χαρακτηρίσει την old fashion νοοτροπία των Βρετανών - η περιφρόνηση για καθετί εναλλακτικό, η κακοτροπία του μικρόκοσμου, η επίδειξη δύναμης του ισχυρού - δεν απαιτούσαν αναμάσημα και τόσα πολλά λεπτά επίδειξης τους στο εκράν. Είναι δεδομένα. Κι έτσι χάθηκε πολύτιμος καιρός για να μπούμε στην βασική σημασία, στο ζουμί.

Αναξιοποίητες πέρασαν έτσι οι θετικές ερμηνείες ενός καλά επιλεγμένου τριγώνου, που ορίζουν ο Bill Nighy ως κουτσομπολίστικα ξεμωραμένος γέροντας, η βασική πρωταγωνίστρια Emily Mortimer ως μάχιμη ονειροπόλα και η Patricia Clarkson ως σατανική και αφ υψηλού εκπρόσωπος της παλιάς σχολής, ταξινομημένοι με βάση την συνολικότερη, προσωπική μου αξιολόγηση και συμπάθεια στο πρόσωπο τους. Σε γενικές γραμμές έμεινα με την εντύπωση πως το φιλμ θα μπορούσε να προσφέρει αρκετά περισσότερα, από ένα προβλέψιμο κονκλούζιον, που κινείται ανάμεσα στην απαισιοδοξία και το μπράβο της προσπάθειας. Α και να μην το ξεχάσω. Μπορεί τα πάντα στο έργο να μιλούν Οξφορδιανά, χάρη στους παράδες, όμως, που προέρχονται από Ισπανία μεριά, το The Bookshop υπήρξε ο μεγάλος θριαμβευτής της χρονιάς στις βραβεύσεις Goya, αποσπώντας τον τίτλο του best film για το 2018. Υπερισχύοντας έτσι του Βάσκικου Ο Γίγαντας (Handia)...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δώσε κι εμένα τέτοια πίτα θείο να πάνε κάτω τα σεκλέτια!

Ο Gjorce Stavreski γεννήθηκε στα Σκόπια. Αποφοίτησε από το Τμήμα Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου της Σχολής Δραματικών Τεχνών των Σκοπίων. Είναι βραβευμένος σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος με ταινίες, ντοκιμαντέρ και πάνω από 100 διαφημιστικά βίντεο στο δυναμικό του. Έχει παραλάβει το διακεκριμένο βραβείο «13η Νοεμβρίου» της πόλης των Σκοπίων για τα μαθηματικά και τις επιστήμες. Το Μυστικό Συστατικό (Iscelitel) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Η ταινία απέσπασε δύο διεθνή βραβεία όταν ακόμη βρισκόταν στο στάδιο της προ-παραγωγής: υποτροφία EAVE στο Pitching Forum της Τεργέστης το 2014 και μια υποψηφιότητα για το VFF Highlight Pitch Award στο Talent Project Market της Μπερλινάλε το 2015. Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού από το τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια».

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο αμαξοστάσιο του σιδηροδρόμου, οι εργαζόμενοι βρίσκονταν σε απεργία. Διαμαρτύρονταν, ζητώντας την καταβολή των οφειλόμενων μισθών. Η κατάσταση αντικατόπτριζε πιστά την ιστορία της ταινίας. Καθώς δεν είχαν αποτελέσματα, άρχισαν απεργία πείνας, ελπίζοντας για ταχύτερη λύση. Ευτυχώς η απεργία πείνας ήταν σύντομη και δεν κατέληξε άσχημα. Το αμαξοστάσιο παρήκμαζε εδώ και 43 χρόνια. Λίγους μήνες μετά το γύρισμα της ταινίας, άρχισε η ανακαίνιση των κτιρίων και των αποθηκών.

Η υπόθεση: Ο Βέλε παράτησε το κολέγιο για να βρει δουλειά ως μηχανικός στο αμαξοστάσιο των τρένων της περιοχής του, προκειμένου να μπορεί να φροντίσει τον πατέρα του, Σάζντο, ο οποίος πάσχει από καρκίνο. Ο Σάζντο παραδίδεται στην ασθένεια: είναι σαν να μην θέλει πια να ζήσει. Η περιφρόνησή του για τη ζωή χρονολογείται από παλιότερα: από τότε που έχασε τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Βέλε είναι απελπισμένος, επειδή δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα που χρειάζεται ο πατέρας του. Όταν βρίσκει ένα πακέτο μαριχουάνας στο αμαξοστάσιο δεν το σκέφτεται δεύτερη φορά: το οικειοποιείται. Προσπαθεί να το πουλήσει για να βγάλει χρήματα, αλλά αποτυγχάνει. Αποφασίζει να κάνει κέικ μαριχουάνας για τον πατέρα του με την ελπίδα ότι θα ανακουφίσει τον πόνο του.

Κι όντως! Καθώς περνούν οι μέρες, η υγεία (όπως και η διάθεση) του Σάζντο βελτιώνεται. Τα προβλήματα του Βέλε όμως δεν σταματούν. Οι κακοποιοί στους οποίους ανήκει το πακέτο με τη μαριχουάνα, ψάχνουν να τη βρουν. Οι συνταξιούχοι στη γειτονιά ακούν για τη θαυμαστή ανάκαμψη του πατέρα του κι αρχίζουν να ζητούν το κέικ. Ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν και ταυτόχρονα, προσπαθώντας να φέρει αντιμέτωπο τον πατέρα του με το οδυνηρό παρελθόν τους, ο Βέλε αποφασίζει να πάρει τον Σάζντο στην κατασκήνωση όπου περνούσαν τις διακοπές τους πριν από το θανατηφόρο τροχαίο. Όμως, οι εγκληματίες δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ίχνη τους…

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως όσες ταινίες έχουμε δει, οι οποίες διαθέτουν ως βασικό εργαλείο της πλοκής τους τη μαριχουάνα, τη χρήση της και την ευφορία που τη συνοδεύει, είναι πάρα, μα πάρα πολύ ευχάριστες και διασκεδαστικές. Μιλάμε για τις κωμωδίες, έτσι, όχι για τα δράματα. Αν και, αν θυμάμαι καλά, δεν έχουμε δει τέτοια δράματα γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να προκύψει δράμα σχετικά με τις… κακές συνέπειες της χρήσης του χασίς. Έτσι κι αλλιώς είναι παγκοίνως γνωστό πως κανείς δεν πέθανε από υπερβολική δόση χασίς: αντιθέτως, το αλκοόλ, τα σκληρά ναρκωτικά, ακόμα ακόμα το τσιγάρο, σκοτώνουν. Για το μόνο που έχει ενοχοποιηθεί η μαριχουάνα είναι πως ενδεχομένως μπορεί σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις να λειτουργήσει ως προθάλαμος για τα σκληρά ναρκωτικά. Και το διευκρινίζουμε: όχι η χρήση της. Περισσότερο είναι το θέμα «έμποροι» και «παρέες».

Σηκώνει μεγάλη κουβέντα το ζήτημα κι εδώ εμείς για την ταινία θέλουμε να μιλήσουμε. Πάντως, υπάρχει φαρμακευτική μαριχουάνα, που χρησιμοποιείται σε μια σειρά από παθήσεις προκειμένου να απαλύνει τον πόνο ή να βελτιώσει την ψυχολογική κατάσταση ασθενών, με εξαιρετικά αποτελέσματα... Από αυτήν τη γενική ιδέα εκκινεί η ταινία του σκηνοθέτη από τη γειτονική χώρα – της οποίας τα επίσημα βαφτίσια ακόμα αναμένουμε. Πέρα από τη διασκέδαση, όμως, που προσφέρει αυτή η πλευρά του σεναρίου της, η αλήθεια είναι πως η ταινία έχει πολλά ακόμα πράγματα να πει. Λειτουργεί ως φωτογραφικό στιγμιότυπο των… βόρειων τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μια κοινωνία αρκετά κοντινή ως λογική και δομή με την ελληνική, απλά με μια καθυστέρηση περίπου μιας 10ετίας. Κρίση υπάρχει, φτώχεια υπάρχει, ανεργία υπάρχει, κοινωνικές δομές για να βοηθήσουν τους ασθενέστερους δεν υπάρχουν και το λούμπεν προλεταριάτο κινείται ανάμεσα στον εθνικισμό και τη δεισιδαιμονία.

Οι σκηνές (ταυτόχρονα αστείες και τραγικές) με τον κόσμο, τον φτωχό κόσμο, να έχει μαζευτεί έξω από το σπίτι του… θεραπευτή, ζητώντας λύση στα προβλήματά του – και ουσιαστικά λίγη ελπίδα – από την απώλεια ακοής και την αναπηρία έως την… ομοφυλοφιλία (!!!) είναι ενδεικτικές. Ο σκηνοθέτης καταγράφει έξοχα και το ρημαγμένο του πράγματος: από το αμαξοστάσιο έως το παλιό, εγκαταλελειμμένο θέρετρο, όλα δείχνουν μια χώρα που στο παρελθόν τα πράγματα μπορεί να μην ήταν καλύτερα από το πιεστικό τώρα, αλλά τουλάχιστον λειτουργούσε. Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης κατορθώνει να συγκεράσει τα στοιχεία μιας βαλκανικής κωμωδίας, με μια ταινία σχέσεων πατέρα – γιου (δείτε τι όμορφα βγαίνουν οι αποκαλύψεις, την πίκρα του γιου που έχει μείνει πίσω, τον πόνο του πατέρα που δεν μπορεί να συνηθίσει την απώλεια), με στοιχεία γκανγκστερικού φιλμ, διαθέτοντας πολιτική ματιά και κάνοντας διακριτική αλλά καίρια κριτική, λέει πολλά για τις ικανότητες και το ταλέντο του.

Κι όλα αυτά χωρίς να κραυγάζει ή να ψάχνει αφορμές για επίδειξη. Χαμηλότονα, έξυπνα και με πληρότητα, μας συστήνει τους καθημερινούς του ήρωες, μας βάζει στη ζωή τους και μας κάνει να γελάσουμε αλλά και να συγκινηθούμε μαζί τους. Όχι, αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται λοιπόν και χρήζει συγχαρητηρίων και μόνο η προσπάθεια…

Having the time of your life!

του zerVo (@moviesltd)

Λοιπόν, πάμε να βάλουμε σε μια τάξη τα δεδομένα, γιατί πολλά ανιστόρητα παπατζιλίκια ακούστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αρέσει σε κάποιους ή όχι, στα παγκόσμια ελαφρά λαϊκά μουσικά χρονικά, δεν έχει υπάρξει, ούτε πρόκειται να συμβεί ξανά εις τους αιώνες των αιώνων, να γεννηθεί σύνολο ανάλογης ευφυίας, έμπνευσης, επίδρασης, διαχρονικότητας και φυσικά επιτυχίας, όπως οι ABBA.- Είναι αυτό που λέμε με την πολύ διαδεδομένη φράση εσχάτως once in a lifetime. Τυχεροί αναμφίβολα όσοι τους έζησαν, αν και η κληρονομιά που έχουν αφήσει αναμένεται να μείνει ζωντανή για πολλές γενιές ακόμα. Η περίπτωση της μεταφοράς των τραγουδιών τους σε ένα ολοκληρωμένο μιούζικαλ, όπως συνέβη με αφετηρία το θεατρικό σανίδι στο Mamma Mia, είναι μοναδικής σύλληψης, εξού και το γεγονός πως μέχρι ώρας το γυαλιστερό αυτό παραμύθι έχουν παρακολουθήσει παγκοσμίως γύρω στις 100 εκατομμύρια (!!!!) ψυχές. Νούμερο που δεν αγγίζεται από κανέναν, ρεκόρ που ουδέποτε θα σπάσει, για τον πολύ απλό λόγο που προαναφέραμε: Σαν τους Σουηδούς δεν θα υπάρξουν άλλοι, ποτέ!

Κι επειδή από διάφορους ασεβείς έχει διαρρεύσει έντονα, με αφορμή την κυκλοφορία του σίκουελ, η λέξη "αρπαχτή", να πούμε πως οι Ulvaeus και Anderson, σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαραν τον μύθο τους, ποντάροντας σε κάποια δευτεράντζα. Οι παράδες τους, δε, που έχουν αποθηκεύσει στις μπάνκες, είναι τόσοι πολλοί, ώστε θα μπορούσαν να εξαγοράσουν αυθημερόν την Universal και να χρηματοδοτούν την φτιάξη ενός Mamma Mia κάθε μήνα. Με την ίδια επακριβώς σαρωτική επιτυχία. Τα αειθαλή τραγούδια τους να είναι καλά, να ανεβάζουν εσαεί το κέφι του διψασμένου για λιγουλάκι ψυχαγωγία κοσμάκη...

Μια δεκαετία έχει διαβεί από την στιγμή που η προβληματισμένη Σόφι, ανακάλυψε εντέλει ποιος από τις τρεις εραστές των νιάτων της μητέρας της, είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας της. Μόνο που πλέον η λατρεμένη της γυναίκα που την έφερε στον κόσμο, δεν βρίσκεται πια στην ζωή, γεγονός που - σε συνδυασμό με την μόνιμη απουσία σε επαγγελματικά ταξίδια, του καλού της Σκάι - την έχει βυθίσει σε μελαγχολία. Προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της και να ζωντανέψει και πάλι το όνειρο της Ντόνας, η νεαρή κοπέλα, έχοντας την αμέριστη βοήθεια του μπαμπά Σαμ, θα επιχειρήσει να ανακαινίσει την πανσιόν της, στο ψηλότερο σημείο του αιγαιοπελαγίτικου βράχου Καλοκαίρι. Και τώρα πια, που έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες και ο ξενώνας είναι πανέτοιμος να ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό, πλησιάζει η ώρα των εγκαινίων. Ποια από όλα τα λατρεμένα της πρόσωπα, που τόσο πολύ αγάπησαν την μητέρα της, θα δώσουν το παρόν στην φιέστα, που με τόσο κόπο η συνεσταλμένη Σόφι έχει προετοιμάσει..?

Κι κάπως έτσι με την προϊστορία του μεθυστικού πρωτότυπου να τρέχει ολοζώντανη σαν να συνέβη μόλις χθες, με δυο νότες από το πιάνο του Benny κάτω από το καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίνεται ο κλώτσος στην ανέμη, για να τσουλήσει η δεμένη κόκκινη κλωστή. Που χρονικά γυρίζει μπόλικα χρονάκια πίσω, κοντά στα τριάντα, τον καιρό που η φιλόδοξη εικοσάχρονη Ντόνα, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το κολέγιο, οραματίζεται να εγκαταλείψει την μουντή Βρετανία, για να γυρίσει τον κόσμο. Να αποδράσει σε μέρη φωτεινά, πολύχρωμα, γαλάζια και πράσινα μαζί, τόπους που όπως της έχουν ψιθυρίσει θα συναντήσει, αν σαλπάρει στην Μεσόγειο και ορίσει για τέρμα του προορισμού της την Chosen By The Gods Γη! Με ενδιάμεσο σταθμό την Πόλη του Φωτός, εκεί που θα γνωρίσει τον ντροπαλό Εγγλέζο Χάρι, θα καταλήξει στην Ελλάδα. Και αφού διασχίσει τις θάλασσες της πάνω στο σκάφος του Σκανδιναβού μορφονιού Μπιλ, θα φτάσει επιτέλους στην Ιθάκη της, εκεί που η μοίρα της επιφυλάσσει μια ακόμη ρομαντική έκπληξη, με το όνομα Σαμ. Τρία αγόρια που μονομιάς θα μπουν στην χίπικη καθημερινότητα της απελευθερωμένης νέας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την ίδια να ανοίγει την διόλου συντηρητική αγκάλη της προς όλους, χαρίζοντας τον έρωτα της.

Η συνέχεια του timeline, γνωστή σε όλους πια, βυθίζει τον θεατή σε ένα ταξιδάκι άμεσα αγκιστρωμένο στο ορίτζιναλ, που κινείται σε δύο χρονικές τροχιές, στο χθες της Ντόνας που αναζητά το ριζικό της και στο σήμερα της θυγατέρας της, που θα κάνει τα πάντα για να το εκπληρώσει ως φόρο τιμής σε Εκείνη που την καμαρώνει από ψηλά. Το επίτευγμα και σε ετούτη την περίπτωση φυσικά, έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πάντα και πάλι, βαδίζουν στους παλμούς των χιτς του κορυφαίου ποπ κουαρτέτου, που εισβάλλουν εμβόλιμα, για να προχωρήσουν την πλοκή στο επόμενο τσάπτερ.

Ομολογώ πως μια ένσταση την είχα, πριν την παρακολούθηση του Here We Go Again για το πως θα εξελίξει το θέμα του, όταν στο πρώτο επεισόδιο είχαν ακουστεί τα πιο γνωστά σουξέ του γκρουπ. Η βασική αρχή του σκριπτ εδώ, ακολουθεί την προσταγή να μην επαναληφθούν κομμάτια που είχε παίξει η κασέτα στο πρώτο μέρος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Του τραγουδιού που ορίζει την μαρκίζα δηλαδή, ακολούθως του Dancing Queen που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του πρότζεκτ, άντε και του Super Trooper που συνοδεύει τα τελικά κρέντιτς και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορία. Μια ντουζίνα και παραπάνω διαμάντια από το δεύτερο best of των ABBA συνθέτουν το πρόγραμμα του Volume II, λιγότερο γνωστά σαφώς, όχι όμως και λιγότερο αγαπημένα. Και να φανταστεί κανείς πως η μελωδική τετράδα κυκλοφόρησε μόλις οκτώ LP στην ένδοξη πορεία του, παρόλο που ο κόσμος πιστεύει πως το νούμερο αυτό είναι πολλαπλάσιο...

Στα θετικά στοιχεία της συνέχειας, που είναι εξίσου ακριβή σε στήσιμο και οργάνωση, αλλά και πέντε φορές πιο πλούσια σε σενάριο από το μονοδιάστατο και σαν σε σκετσάκια δομημένο Mamma Mia!, είναι που επανέρχονται στους ρόλους τους άπαντες - άπαντες όμως - οι συμμετέχοντες σε εκείνο. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις καθολικής επαναφοράς του καστ, όποιο εύρος και αν είχε ο ρόλος τους στο ορίτζιναλ. Συνάμα με την Σόφι και τον καλό της, τους τρεις μπαμπάδες που επανακάμπτουν, τις σιτεμένες φιλενάδες που μαζί με την Ντόνα είχαν σχηματίσει το συγκρότημα των Ντάιναμος, ορίζεται ακόμη ένα επιπλέον υποκριτικό τιμ, των ίδιων προσώπων σε πολύ νεαρότερη ηλικία, ώστε να τσουλήσει την περίπτωση του πρίκουελ. Και αυτοί, οι καινούργιοι, ίσως και να παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τους παλιότερους, μιας και τα συνεχόμενα φλασμπάκ εμφανίζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ειδικά χάρη στην έντεχνη μέθοδο που εισέρχονται σαν καρτ ποστάλ στο παρόν.

Ηγέτιδα αυτής της νέας ομάδας, η ανερχόμενη Lily James, που μας είχε μαγέψει όλους στην πιο πρόσφατη Cinderella της Disney, ντύνεται την ολόσωμη πλουμιστή φόρμα της μόλις είκοσι Μαΐων Ντόνα και τα πηγαίνει εξαιρετικά. Στυλιζαρισμένη με ύφος 80s η ξανθούλα καίει καρδιές! Αεράτη, με κορμάκι φίνο, έκφραση και νάζι, κίνηση ντίσκο συναρπαστική, με κάνει να πιστεύω πως αν εμφανιζόταν στον χάρτη τριάντα χρονάκια πριν, κάτι ενζενί τύπου Elizabeth Shue και Meg Ryan θα ήσαν άνεργες. Άσε που το κορίτσι - που το έχουμε καμαρώσει στο εκράν και με τα ελάχιστα δυνατά ρουχαλάκια πάνω του - δεν σκορπά το ταλέντο του μόνο σε μουσικοχορευτικά κλιπς ή νεανικού στυλ χιτάκια, σαν το Baby Driver, αλλά έχει ήδη καταγράψει στο ενεργητικό του συμμετοχές και σε πιο καλλιτεχνικές παραγωγές, σαν το Darkest Hour ή το The Exception.

Στον αντίπερα πόλο, την ισορροπημένη ροή της αφήγησης υποστηρίζει η πρωτοφανέρωτη στο Mamma Mia! μα ήδη φημισμένο αστεράκι δέκα χρόνια κατοπινά, Amanda Seyfried, που αποτελεί και τον καταλύτη της συναισθηματικής πλημμύρας, όσο το φιλμ οδηγείται στην έκρηξη του φινάλε. Θα ακουστεί παράξενο για την φίλγκουντ προδιάθεση που σκορπά, μέσω της τρέιλερ προώθησης του, στον υποψήφιο θεατή του το Here We Go Again, αλλά οι δραματικές του σεκάνς, υπερισχύουν των πιο γλαφυρών. Συνέπεια τούτου είναι οι ματιές σε ουκ ολίγες στιγμές να βουρκώσουν - βλέπεις τα αποτελέσματα της απώλειας, του χωρισμού, της αδυναμίας και πάλι δοσμένα μέσα από τις μελωδίες των Μάγων - με φυσικό αποκορύφωμα, εννοείται το συγκλονιστικά δομημένο φίνις. Όπου προς προσωπική μου τέρψη (κι ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι που δεν έβρισκε θέση ούτε στο Greatest Hits II) ακούγεται το πιο όμορφο τραγούδι που συνέθεσαν ποτέ ο Bjorn κι ο Benni, σκηνή που δίνει το παρόν η μεγαλύτερη ηθοποιός της κινηματογραφικής ιστορίας.

Που, σύμφωνοι, δημιουργεί η La Streep μια χρονική ασυνέπεια, ως κόρη της συνομήλικης της γκεστ σταρ έκπληξη Cher, η οποία εδώ έρχεται από το πουθενά, μάλλον ως μια όχι και τόσο χρειαζούμενη προσθήκη σαν η σούπερσταρ γκραν γκραν μάδερ. Αν και όποτε αφήσει την χροιά της φωνής της να κελαηδήσει (τον επίλογο ύμνο Fernando, που ως μορφή τον παριστάνει ο αχώνευτος Andy Garcia) καταλαβαίνει κανείς πανεύκολα τον λόγο που βρίσκεται στο προσκήνιο του πενταγράμμου εδώ και 55 ολόκληρα χρόνια! Από όσους ξαναγύρισαν στο ελληνικό νησάκι (παγερά αδιάφορο που τα γυρίσματα έγιναν έξω, η χώρα μας αποκλειστικά διαφημίζεται και καμία Δαλματία, απλά ξεσήκωσαν λαϊκίστικο κουρνιαχτό οι συνήθεις 2-3 καλομαθημένοι κινηματογραφικοί ρεπόρτερς, που έχασαν την ευκαιρία τσάμπα βόλτας και διακοπών στην Σκόπελο) είναι εμφανές πως όλοι έχουν αρπάξει δέκα χρονάκια αβάντζο στην καμπούρα τους, αν και αυτό μοιάζει θετικό προς την εξέλιξη του στόρι. Και οι τρεις άρρενες, Brosnan, Skarsgård, Firth και η τσαχπίνα Julie Walters. Εξαίρεση ορίζει μόνο η Θεάρα Christine Baranski που δεν έχει καταγράψει ούτε μέρα στην θωριά της...

Αν και (υπερ)θετικά, όπως φαίνεται, προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ακόμη περισσότερο από το πανέμορφο Here We Go Again, αν και δεν θα έπρεπε, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του κυρίου που βάζει την υπογραφή στο σενάριο του. Ο ένας και μοναδικός Richard Curtis, που έχει φροντίσει την καλοπέραση των σινεφίλ από τον καιρό του Four Weddings And A Funeral και του Love Actually ίσαμε τις σπαρταριστές ημέρες της Bridget Jones, κάνει δώρο στον όχι έμπειρο δημιουργό Ol Parker μια ευρηματική ιστορία, που δεν απαιτεί ιδιαίτερες σκηνοθετικές επεμβάσεις για να ολοκληρωθεί. Έχοντας μάλιστα να αντιπαρέλθει στο γεγονός πως το νέο ετούτο επεισόδιο, φτιάχτηκε κατευθείαν για τον σινεμά και δεν έχει προϋπάρξει για πολλά πολλά χρόνια στο Μπρόντγουέι και τις Λονδρέζικες σκηνές. Το στοίχημα πια - τον εμπορικό του σάλο τον θεωρώ δεδομένο - είναι αν το σίκουελ θα ξεπεράσει τις ατομικές (μου) θεάσεις του αρχικού τσάπτερ, που φτάνουν πλέον σε νούμερο τριψήφιο. Μακάρι. Μέχρι να περάσει ευχάριστα ο καιρός, μήπως και δούμε στο εγγύς μέλλον και τρίτο επεισόδιο του Mamma Mia. Που το μαγειρεύω κατά νου, με υπoσημείωση Hasta Manana, ακόμη μια σπουδαία μελωδία, δηλαδή, που τραγούδησαν η ξανθιά Agnetha και η μελαχρινή Anna-Frida...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Θα νοστιμίσει τη ζωή σας! Με την υποστήριξη του Κινηματογραφικού Οργανισμού της ΠΓΔΜ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Κινηματογραφικού Δικτύου Νοτιοανατολικής Ευρώπης SEE Cinema Network έρχεται η μαύρη κομεντί Μυστικό Συστατικό (Iscelitel) που σκηνοθετεί ο Gjorce Stavreski και απέσπασε το Βραβείο Κοινού - Ματιές στα Βαλκάνια, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2017. Ο Βέλε παράτησε το κολέγιο για να βρει δουλειά ως μηχανικός στο αμαξοστάσιο των τρένων, ώστε να μπορεί να φροντίσει τον πατέρα του, Σάζντο, ο οποίος έχει καρκίνο. Ο Σάζντο παραδίδεται στην ασθένεια, αλλά η περιφρόνησή του για τη ζωή χρονολογείται από τότε που έχασε τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Βέλε είναι απελπισμένος, επειδή δεν είναι σε θέση να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα που χρειάζεται ο πατέρας του. Έτσι κλέβει ένα πακέτο μαριχουάνας από κάποιους επικίνδυνους εγκληματίες στο αμαξοστάσιο και προσπαθεί να το πουλήσει, αλλά αποτυγχάνει. Απελπισμένος και καταβεβλημένος, φτιάχνει ένα κέικ μαριχουάνας για τον πατέρα του με την ελπίδα ότι θα ανακουφίσει τον πόνο του, λέγοντάς του ψέματα ότι είχε προετοιμαστεί από έναν μυστηριώδη θεραπευτή. Καθώς περνούν οι μέρες, η υγεία του Σάζντο βελτιώνεται, αλλά τα προβλήματα του Βέλε δεν σταματούν εκεί. Οι συνταξιούχοι στη γειτονιά ακούν για τη θαυμαστή ανάκαμψη του πατέρα του και αρχίζουν να ζητούν το κέικ. Ένας από αυτούς χρειάζεται βοήθεια για την απώλεια της ακοής του, άλλος ελπίζει ότι μπορεί να κάνει την ανάπηρη ανηψιά του να περπατήσει πάλι και ένας τρίτος θέλει να «θεραπεύσει» τον εγγονό του που είναι γκέι.
Ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν και ταυτόχρονα, προσπαθώντας να φέρει αντιμέτωπο τον πατέρα του με το οδυνηρό παρελθόν τους, ο Βέλε αποφασίζει να πάρει τον Σάζντο στην κατασκήνωση όπου περνούσαν τις διακοπές τους πριν από το θανατηφόρο τροχαίο. Όμως, οι εγκληματίες δεν αργούν να ανακαλύψουν τα ίχνη τους.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Blagoj Veselinov, Anastas Tanovski, Aksel Mehmet, Aleksandar Mikic, Miroslav Petkovic, Dime Iliev, Simona Dimkovska.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Trianon Filmcenter!

How Can I Resist You? Η ταινία, παγκόσμιο φαινόμενο εισπρακτικά (ξεπερνώντας τα 600 εκατομμύρια δολάρια), που εκτόξευσε τον τουρισμό της Ελλάδας κι έκανε τη Σκιάθο τη Σκόπελο και το Πήλιο να γίνουν το κινηματογραφικό φόντο πολλών γάμων, το κινηματογραφικό γεγονός του καλοκαιριού επιστρέφει γεμάτο φως, θάλασσα, καλοκαίρι, τραγούδι, χορό και λαμπερούς πρωταγωνιστές, δέκα χρόνια μετά, να μας παρασύρει εκ νέου στο ρυθμό των διαχρονικών τραγουδιών των ABBA και να γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το ίδιο λαμπερό καστ πρώτης ταινίας μαζί με νέα, ταλαντούχα παιδιά, έρχονται με ορμή να μας συγκινήσουν, να μας κάνουν να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε και να ονειρευτούμε, ερμηνεύοντας μοναδικά πολλά από τα τραγούδια των ABBA που δεν ακούστηκαν στην πρώτη ταινία, αλλά και επιτυχίες που όσες φορές κι αν τις ξανακούσεις δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις Mamma mia! Here we Go Again! και να παραδοθείς στο ρυθμό και την καλοκαιρινή διάθεση! Καλώς ορίσατε, λοιπόν, ξανά στο νησί Καλοκαίρι, όπου η Σόφι, η κόρη της Ντόνα, αναλαμβάνει να δώσει νέα πνοή στο ξενοδοχείο και οι θρυλικές «Dynamos» να μας ταξιδέψουν σε παρόν και παρελθόν μέσα από τα πολυαγαπημένα τραγούδια των ΑΒΒΑ!

Σύσσωμο το καστ της πρώτης φοράς επιστρέφει επί της οθόνης δηλαδή οι Amanda Seyfried, Meryl Streep, Dominic Cooper, Pierce Brosnan, Stellan Skarsgård, Christine Baranski, Colin Firth, Julie Walters, ενώ υπάρχουν και οι πολύ σημαντικέ προσθήκες των Jeremy Irvine. Lily James, του Andy Garcia και της μοναδικής Cher!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Κανείς δεν νιώθει μόνος ανάμεσα στα βιβλία! Βασισμένο στο best-seller της Penelope Fitzgerald, Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν (The Bookshop) αφηγείται την ιστορία της ασυμβίβαστης Φλόρενς Γκριν. Έχοντας χάσει τον άντρα της πριν από 16 χρόνια, η Φλορενς διοχετεύει όλη της την αγάπη στη λογοτεχνία, καθώς όπως θα πει η ίδια «Κανείς δε νιώθει μόνος ανάμεσα στα βιβλία». Η απόφασή της να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο στην επαρχιακή πόλη Χάρντμποροου θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας: άγνοια, φθόνος και όλος ο συντηρητισμός της μικρής αυτής κοινωνίας θα βγουν στην επιφάνεια. Σε σκηνοθεσία της Isabel Coixet το έργο μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1959. Μια νεαρή γυναίκα αποφασίζει, παρά την αντίθεση των κατοίκων, να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Μια απόφασή που θα εξελιχθεί σε πολιτικό ναρκοπέδιο, με τους περισσότερους να βλέπουν στο πρόσωπό της έναν ανεπιθύμητο εχθρό. Εκθέτοντας τους κατοίκους σε ριζοσπαστικά αριστουργήματα της εποχής, όπως η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ και το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι, προετοιμάζει το έδαφος της αφύπνισης για τη συντηρητική αυτή πόλη.

«Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν» πλαισιώνει ένα εντυπωσιακό καστ: η χαρισματική Βρετανίδα ηθοποιός Emily Mortimer (Match Point, The Party), ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Bill Nighy (για το «Gideon's Daughter») και η υποψήφια για Όσκαρ Patricia Clarkson (για την ερμηνεία της στην ταινία «Το Γλυκό στο Τέλος»), ενώ αξιοσημείωτη είναι και η εμφάνιση της μικρής Honor Kneafsey που κατά έναν ρόλο-κλειδί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Βρέχει φωτιά στον πύργο μου!

του zerVo (@moviesltd)

Αλήθεια είναι πως ο συνδυασμός της πύρινης κόλασης και του μεταλλικού / γυάλινου μπάστακα των 100 ποδών ύψους, μονομιάς στην θύμηση φέρνει εκείνο το ανεπανάληπτο disaster movie του John Guillermin από το 1974, σε μια εποχή που το είδος έφτασε στο ζενίθ της δημοτικότητας του. Η πραγματικότητα είναι πως στην περίπτωση του Ουρανοξύστη (Skyscraper), η παραγωγή ελάχιστα βαδίζει στα χνάρια της απρόβλεπτης καταστροφής του The Towering Onferno, προτιμώντας ως ένα ακόμη The Rock One Man Show να μπει στα μονοπάτια που χάραξε ο δαιμόνιος Μακλίν, κάπου ψηλά στον νηοστό όροφο του πύργου της Νακατόμι Πλάζα, στήνοντας έτσι μια από τις πλέον λατρεμένες action σειρές στην ιστορία του σινεμά. Κάτι που ούτε φιλοδοξεί, ούτε καταφέρνει να πετύχει το καλογυρισμένο κατά τα άλλα υπερβολικών τάσεων, καλοκαιρινό περιπετειάκι.

Δέκα ακριβώς χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μοιραία νύχτα, που ο δυναμικός πεζοναύτης Ουίλ Σόγιερ, κατά την διάρκεια μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης των ανήλικων μελών μια οικογένειας, που τους είχε θέσει σε κατάσταση ομηρείας ο παρανοϊκός πατέρας τους, βγήκε μεν ζωντανός, έχοντας απολέσει όμως το αριστερό του πόδι. Δίχως να υπηρετεί πλέον στο Σώμα και έχοντας τοποθετήσει μηχανικό, προσθετικό μέλος, ο πρώην λοκατζής έχει αναζητήσει μια καινούργια τύχη στο μακρινό Χονγκ Κονγκ, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Σάρα, στρατιωτική γιατρό χειρουργό που του έσωσε την ζωή και τα δυο τους δίδυμα παιδιά, Χένρι και Τζόρτζια, εργαζόμενος ως υπεύθυνος ασφαλείας στα γιγαντιαία κτίρια της ασιανής μητρόπολης.

Μεταξύ αυτών και του περιβόητου Περλ, του ψηλότερου κτιρίου σε ολόκληρη την περιοχή, αλλά και του πλέον άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένου, πάνω στο οποίο ο διάσημος Κινέζος επιχειρηματίας Ζάο Λονγκ Τζι, έχει επενδύσει μια ολόκληρη περιουσία, προκειμένου να θεωρηθεί ως ο εμπνευστής του πιο χάι τεκ ουρανοξύστη στον κόσμο. Λίγο πριν τα εγκαίνια του Μαργαριταριού, μια ομάδα ευρωπαίων εξτρεμιστών κάτω από τις οδηγίες του αδίστακτου τρομοκράτη Κόρες Μπόθα, θα τυλίξουν στις φλόγες τον θεόρατο ατσάλινο όγκο, έχοντας από πριν φροντίσει να απασφαλίσουν το σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης του. Και τα άσχημα μαντάτα για τον Σόγιερ δεν είναι πως πρέπει με κάθε τρόπο να βοηθήσει στο σβήσιμο της πυρκαγιάς που κινείται απειλητικά και βήμα βήμα προς την κορυφή του κτιρίου, αλλά και να σώσει τα μέλη της φαμίλιας του, που αυτή την ώρα βρίσκονται εντός του και αισθάνονται τον τρόμο να πλησιάζει!

Και να ήταν μόνο αυτό για τον δύσμοιρο, πλην άριστα εκπαιδευμένο να μάχεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, άντρα. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι αστυνομικές αρχές τον αναζητούν ως τον βασικό υπαίτιο της πυρκαγιάς, γεγονός που καθιστά αυτόματα αδύνατη την προσέγγιση του στον πύργο της κολάσεως. Ένα αίνιγμα βουτηγμένο στο ρίσκο, που κανείς άνθρωπος απλός και καθημερινός δεν είναι ικανός να λύσει, όχι όμως αν ή μορφή του ομοιάζει με εκείνη του Bruce Willis, του Stallone, του Van Damme ή όπως συμβαίνει στην περίπτωση μας ενός εκ των κορυφαίων action heroes της εποχής μας, του τέως επαγγελματία παλαιστή Dwayne Johnson, που στην ερμηνευτική του διαδρομή έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει με απόλυτη επιτυχία εξίσου δύσκολες προκλήσεις. Βλέπε δηλαδή και San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα (San Andreas), Rampage: Το Απόλυτο Χάος (Rampage), G.I. Joe: Retaliation, για να μην αναφερθούμε σε όλο το σίριαλ των Fast And Furious όπου παίζει, όχι πρωταγωνιστικό μεν, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο.

Το πεδίο που καλείται να δράσει εδώ ο δημοφιλέστατος Χαβανέζος σταρ, ξεφεύγει σημαντικά από τα γνωστά δεδομένα, ακολουθώντας όμως πιστά την προσταγή του μπούσουλα Die Hard που δανείζει το σεναριακό πατρόν, καθώς το σημαδεμένο από την φράξια των πάνοπλων εισβολέων Empire State Building της Άπω Ανατολής, ορίζει ένα σύμβολο κυριαρχίας και ισχύος. Που καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο από την ώρα που οι δικλείδες προστασίας του έχουν εξουδετερωθεί και πολύ σύντομα, αν δεν υπάρξει μια απρόβλεπτη θεϊκή παρέμβαση, θα παραμείνει σαν ένα σκελετωμένο λείψανο που το ισοπέδωσε η φωτιά. Φυσικά και δεν μιλάμε για κάποια πρωτότυπη ιδέα, ούτε για μια πρωτοφανέρωτη έκπληξη, το θέαμα όμως παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον, από την στιγμή που τα εξαιρετικά χρησιμοποιημένα ειδικά εφέ, αναπαριστούν πλήρως την τραγικότητα της κατάστασης που επικρατεί στο τέρας των τριψήφιων πατωμάτων.

Εκεί που υστερεί σημαντικά η πλοκή, που κατά τα άλλα ανεβάζει τέμπο και αγωνία σταδιακά όσο εξελίσσεται η από ένα και μόνον άτομο επιχείρηση διάσωσης, είναι στην προβολή των κακών της ιστορίας, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν ούτε καν να πλησιάσουν σε ανηθικότητα έναν ανεπανάληπτο Χανς Γκρούμπερ, φερειπείν. Αναιμικά ζωγραφισμένοι από το σενάριο, χωρίς δυναμικό λόγο να οδηγηθούν σε αυτό το βιβλικής καταστροφής ξέσπασμα, λεπτό με το λεπτό τίθενται στο περιθώριο, μιας και το φιλμ στρέφει την ματιά του από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της μαρκίζας, για να ασχοληθεί με την οικογένεια του μπρατσαρά, πλην με ένα πόδι, κομάντο, που τελεί εν κινδύνω. Τι κρίμα για το σασπένς της υπόθεσης, που σε ολόκληρο αυτό το υπερσύγχρονο και κολοσσιαίο πολύπατο κατασκεύασμα, δεν υπήρχαν και άλλοι εγκλωβισμένοι - παρά μόνον οι τρεις, η μαμά και τα δύο παιδιά!!! - ώστε να ανεβάσουν ακόμη πιο πολύ τον πήχη της αγωνίας.

Ενδιαφέρουσες στιγμές έντασης, σχεδιάζει στο πανί ο άνισος θεματικά σκηνοθέτης Rawson Marshall Thurber, που κατά το παρελθόν δεν έχει κτίσει δα και κανένα σπουδαίο όνομα με τις δημιουργίες του, The Nines, Easy A, Central Intelligence και We're The Millers. Όπως ενδιαφέρον εμφανίζει η προσθήκη στο πλευρό του μοναχικού καβαλάρη The Rock, η ύπαρξη μιας δυναμικής κυράς και όχι απλώς νοικοκυράς, με την μόστρα μάλιστα της εξαφανισμένης εσχάτως Neve Campbell, που όσες φορές κι αν την δούμε στο εκράν, πάντα θα μας φέρνει κατά νου εκείνη την αλησμόνητη σεκάνς ερωτικού τριγώνου στο ιδιόμορφο Wild Things (είκοσι χρόνια πριν, ε?).

Σε γενικές γραμμές πάντως, ο Ουρανοξύστης, λειτουργώντας κατά σημαντικό τρόπο νοσταλγικά και ζωντανεύοντας τις θύμησες του ακαταμάχητου σε όλους τους τομείς Πολύ Σκληρού για να Πεθάνει - υποθέτω αρκετοί θα έσπευσαν να τον ξεσκονίσουν από την βίντεο θήκη τους - όπως και αναλόγου καταστροφολογικού στυλ adventures σαν το Daylight ας πούμε, ενδεχόμενα να μην καλύπτει σε μεγάλο μέρος τις προσδοκίες του κοινού για κάτι παρόμοιο, δεν απογοητεύει όμως κιόλας. Ο Βράχος άλλωστε είναι σε φόρμα και για μια, δυο φορές τον χρόνο, μια χαρά φοράει το κοστούμι που κρέμασε εδώ και πολύ καιρό ο one and only Sly. Και που τόσο, ιδίως σε όσους την έζησαν εκείνη την εκρηκτική εποχή, έχει λείψει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την UIP!