Movies Ltd

Αποφασίζομεν και διατάσσομεν

του zerVo (@moviesltd)

Μια πραγματικά εξαιρετική ταινία. Υπογεγραμμένη από το πλέον ανερχόμενο golden boy του (βορειο)αμερικάνικου σινεμά, με τους ποιοτικότερους στο είδος τους συντελεστές, με ερμηνευτικό καστ που τσακίζει κόκαλα, με στόρι που συνδυάζει άριστα το σασπένς με την κοινωνική κραυγή αγωνίας, γύρω από ένα φλέγον για την υπερδύναμη ζήτημα, το μεταναστευτικό. Αποτέλεσμα τούτου, ήταν το Sicario να αποσπάσει (μόνο) τρεις τιμητικές οσκαρικές υποψηφιότητες, να τα πάει περίφημα στα απανταχού box offices, να ανεβάσει ακόμη πιο πολύ τις μετοχές του γαλλόφωνου Καναδέζου Denis Villeneuve και να δημιουργήσει έναν κουρνιαχτό γύρω από το όνομα του, που δεν καταλάγιασε ούτε καν τρία χρόνια μετά την επίσημη έξοδο τους στις αίθουσες. Η απόφαση για κινηματογραφική συνέχεια, δεν είχε καμία ιδιαίτερη λογική την εποχή που κτιζόταν το πρωτότυπο, σήμερα όμως, οφείλει κανείς να ομολογήσει πως το δεύτερο μέρος Day Of The Soldado στέκεται επάξια στο πλευρό του. Και είμαι απόλυτα σίγουρος πως και το τρίτο τεύχος, θα κλείσει εξίσου όμορφα, μια τριλογία που δεν γεννήθηκε, αλλά στήθηκε στην πορεία.

Μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που θα πλήξουν τις μεγαλουπόλεις της αμερικάνικης μεσοδύσης, με αποτέλεσμα δεκάδες αθώους πολίτες νεκρούς, θα θορυβήσει τις υπηρεσίες ασφαλείας τόσο του Πεντάγωνου όσο και της CIA, ώστε να κατευθύνουν τα βέλη τους προς πάσα κατεύθυνση, πιθανώς υπαίτια για το μακελειό. Με τις αρχικές ενδείξεις να στρέφονται κατά των καρτέλ ναρκωτικών του γειτονικού Μεξικό, που στα πλαίσια των παράνομων δραστηριοτήτων τους, έχουν προσθέσει και την αρωγή προς τους φανατικούς τζιχαντιστές προκειμένου να διαβούν τα σύνορα με τις ΗΠΑ, τα γεράκια δεν θα αργήσουν να κηρύξουν τον αόρατο πόλεμο εναντίον τους. Και οποία καλύτερη μέθοδος από την ήδη δοκιμασμένη, από το να ακολουθήσουν πιστά το γνώριμα ύπουλο πλάνο του διαίρει και βασίλευε...

Έχοντας λάβει ρητή εντολή για άμεση δράση από τους στυγνούς και ανελέητους ανωτέρους του, ο μυστικός πράκτορας Ματ Γκρέιβερ, θα κληθεί να εκπονήσει σχέδιο αρπαγής της ανήλικης θυγατέρας του διαβόητου βαρόνου του μεξικάνικου υποκόσμου Ρέγιες, ρίχνοντας εντέχνως την ευθύνη στην αντίπαλη συμμορία, ώστε να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στις τάξεις των γκάνγκστερς στα νότια του Ρϊο Γκράντε. Κι ενώ τα πάντα κυλούν βάση της άριστα οργανωμένης τακτικής, οι καθόλου βέβαιοι για τον διευκολυντικό ρόλο των γειτόνων τους στην παράνομη μεταφορά στον τόπο τους των φανατισμένων καμικάζι ισλαμιστών, δεν θα υπολογίσουν τον ανθρώπινο παράγοντα που θα κάνει την εμφάνιση του στις ελάχιστα συναισθηματικά φορτισμένες τάξεις τους. Καθώς το πρωτοπαλίκαρο της παραστρατιωτικής διμοιρίας του Λάνγκλευ και κορυφαίος εκτελεστής, Αλεχάντρο Γκίλικ, θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μικρό κορίτσι και δεν θα το αφήσει ολομόναχο να θυσιαστεί, προκειμένου να καρπωθούν διπλωματικά οφέλη τα κοστουμαρισμένα και ανήθικα αφεντικά του...

Συνεπώς η διαίρεση αυτή την φορά λαμβάνει χώρα εντός των κλιμακίων δράσης της ίδιας της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, που πάνοπλη εκστρατεύει στα γειτονικά της χωράφια, επιδιώκοντας να ισοπεδώσει ολόκληρο το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα που προστατεύει ολάκερο τον μεξικάνικο υπόκοσμο. Άλλες θα είναι οι αποφάσεις των υψηλόβαθμων, διαφορετικά θα κινηθούν οι αρματωμένοι σαν αστακοί πεζοναύτες, άλλη ρότα, μοναχική μα παρακινούμενη από τις προσωπικές ηθικές του αξίες θα διαβεί ο πιστολέρο, που γουστάρει να αμφισβητεί το κύρος και την ορθολογική κρίση των πολεμοχαρών χαρτογιακάδων. Και θα σηκώσει το δικό του επαναστατικό μπαϊράκι ενάντια στους κομπανιέρους του, γνωρίζοντας από πριν πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, ειδικά όταν έχει αναλάβει και το έργο της προστασίας της μικρούλας κόρης του ναρκέμπορα.

Σε συνέχεια ενός ανατριχιαστικά ρεαλιστικού ίντρο, όταν οι βόμβες δίπλα σε γυναίκες και παιδιά σκάνε η μία μετά την άλλη μέσα στα πολύβουα εμπορικά κέντρα, έρχεται στο στήσιμο της πλοκής, που βασίζεται όπως συνήθως στην διαρκή και αναγκαία συνθήκη για κάθε γιάνκη επιτετραμμένο που σέβεται τον εαυτό του, φορώντας το καπέλο και την κονκάρδα του παγκόσμιου σερίφη και στέλνοντας ένθεν κακείθεν τα άψυχα τσιράκια του για να καθαρίσουν. Το πρώτο μέρος κλείνει σχεδόν θριαμβευτικά για το παρακράτος της Αστερόεσσας, έχοντας επιτύχει διάνα στον σκοπό του, να προκαλέσει τριγμούς στο οργανωμένο έγκλημα των περιχώρων του Μέξικο Σίτι. Με την έναρξη της επανάληψης, το θρίλερ που εξελίσσεται στις απέραντες ερημιές της Ατακάμα, ανεβάζει σταδιακά στροφές, ενόσω το δίδυμο των φυγάδων του έμπειρου χίτμαν και της κορασίδας, κυνηγιέται τόσο από τα φίλια, όσο και από τα εχθρικά πυρά των ορκισμένων και δίχως την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή, Σικάριο. Ας ξεκινήσουμε όμως με μια αναφορά στο τι λείπει από το σίκουελ...

Πέραν του Villeneuve, απουσιάζει και η καθηλωτική φωτογραφία του μαέστρου Roger Deakins που στο πρώτο επεισόδιο έκανε την μεγάλη διαφορά. Η μουσική επένδυση δε, που στα 2015 είχε επιμεληθεί ο προσφάτως μακαρίτης Jóhann Jóhannsson, εδώ δίνει την σκυτάλη της σε ένα κάπως πιο τρομακτικού ύφους σάουντρακ, με μακρόσυρτες συριστικές τσελιστικές ιαχές, έμπνευσης του Ισλανδού μουσικού Hildur Guðnadóttir, που ταιριάζουν απόλυτα με το εκρηκτικό ύφος της αφήγησης. Πέραν των τρανταχτών απουσιών, πάντως, η πιο θετική επιστροφή στην (τρίπτυχη, όπως όλα δείχνουν) σινε σειρά, ακούει στο όνομα του σεναρίστα Taylor Sheridan, που δεν αφήνει το παραμικρό στην τύχη, φροντίζοντας μέσα από κάθε κροτάλισμα των πολυβόλων, να καυτηριάσει συνάμα και την στάση των κυρίαρχων μιλιταριστών του αμερικάνικου βορρά, που δρουν ανεξέλεγκτα και μόνο με ενδείξεις, ως ισοπεδωτές τιμωροί προς πάσα κατεύθυνση.

Δεν είναι τυχαίο που χάρη στον Ιρλανδό γραφιά, οι ανατροπές των δεδομένων, όσο πλησιάζουμε στο αγωνιώδες φινάλε, κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση, αδυνατώντας να τον βοηθήσουν να προβλέψει τι πρόκειται να συμβεί στην επόμενη σεκάνς. Και παρότι οι παράδες στον δεύτερο αυτό μέρος, είναι εμφανώς περιορισμένοι (όπως άλλωστε και στο πρώτο Sicario) εντούτοις ο δοκιμασμένος στο γκανγκστερικό είδος, τόσο στην μικρή (Gomorrah) όσο και στην μεγάλη οθόνη (με το συγκλονιστικό Suburra) ντιρέκτορας Stefano Sollima, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και οδηγεί με τρόπο γοητευτικά ελκυστικό το πόνημα του σε μια έξοδο - γέφυρα προς το τελικό τσάπτερ, όπου κανείς δεν μπορεί από τώρα να προβλέψει ποια θα είναι η διάταξη των αντιμαχόμενων στρατοπέδων,

Το γεγονός πως από τις εικόνες του Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών λείπει η φιγούρα της πολύπλευρης υποκριτικά Emily Blunt, δίνει στους δύο επιστρέψαντες πρωταγωνιστές Benicio Del Toro και Josh Brolin, την ευκαιρία να κινηθούν με μεγαλύτερη (χρονική βασικά) άνεση σε ένα πεδίο που αμφότεροι παίζουν για πλάκα στα δάκτυλα τους. Κι επειδή ο δεύτερος, είναι συνηθισμένος να ισορροπεί, με τους διπρόσωπους χαρακτήρες που υποδύεται, σε ένα λεπτό σκοινί που τον οδηγεί στο κατώφλι του ασυμπάθιστου, το περισσότερο κλάκο της πλατείας αποσπά ο χαρισματικός Πουερτορικάνος, ο οποίος σε πείθει, πως είναι φτιαγμένος για να παίζει τον τσαλακωμένο, αγέλαστο, λιγομίλητο και αγνώριστο από τα τραύματα, λατίνο σούτερ, ακόμη κι αν την ίδια μανιέρα προβάλλει εδώ και δεκαετίες, από την εποχή των απίθανων Usual Suspects.

Με τέτοιο γνώστη του genre σκηνοθέτη, που εκμεταλλεύεται πλήρως ένα όχι αναμενόμενα πλούσιο σε μάχες και πανζουρλισμό, αλλά σφαιρικώς σοσιολογικά σκεπτόμενο σενάριο και με σταρικές παρουσίες υψηλού επιπέδου στο καστ, δεν είναι τυχαίο που το δεύτερο μέρος του Sicario, δείχνει με ακρίβεια το πως θα έπρεπε να είναι οργανωμένες και συντεταγμένες οι μοντέρνες κινηματογραφικές περιπέτειες δράσης. Αν θέλουν να πάρουν πίσω, το πάνω χέρι της άτυπης κόντρας τους, με τις αντίστοιχα σαρωτικές, σε κάθε τομέα, ιδίως εμπορικό, της TV.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Παπατζήδες. Αναγκαία η ύπαρξη τους! Του λόγου το αληθές άλλωστε το αποδεικνύει και η τάση του κοινού να επιλέγει για τα πόστα της διοίκησης του, τους πιο γλυκομίλητους, μοστράτους, άριστους χειριστές της γλώσσας, που μοιράζουν με τα λόγια τους όραμα κι ελπίδες, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από στυγνοί και ανελέητοι παραμυθατζήδες. Καλή ώρα... Ο κοσμάκης όμως που ταλαιπωρείται ολημερίς από την πραγματικότητα της ανέχειας, της μιζέριας, της θλίψης και της σκοτεινιάς, την χρειάζεται στην ψυχή του ετούτη την παραμύθα, την απαιτεί, την αποζητά, η ύπαρξη της θα τον ανανεώσει, θα του δώσει ζωντάνια και ανανέωση. Συνεπώς κάτι τέτοιοι κανάγιες, όπως ο βασικός ήρωας της Φραντσέζικης ρομαντζαδούρας Καρδιοκατακτητής, όχι μόνον επιβιώνουν στους αιώνες των αιώνων, αλλά πάντα στο φινάλε είναι κι εκείνοι που κλέβουν την δόξα, το χειροκρότημα, μα και το όμορφο κορίτσι...

Έτος 1809. Αποφασισμένος να εγκαταλείψει την εργένικη ζωή, ο φημισμένος λοχαγός του Γαλλικού στρατού, μεσήλικας πλέον, Σαρλ Γκρεγκουάρ Νεβίλ, θα ζητήσει το χέρι της μικρότερης θυγατέρας των αριστοκρατών Μπογκράν, Πολίν, δίνοντας της όρκο αιώνιας πίστης και αγάπης. Ατυχώς και για τους δύο, οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη, θα χωρίσουν το ζευγάρι, με τον καπιταίν να αναχωρεί μονομιάς για το Αυστριακό μέτωπο, δίνοντας την υπόσχεση πως θα επικοινωνεί μέσω αλληλογραφίας με την αρραβωνιαστικιά του, επί καθημερινής βάσης. Ο καιρός θα κυλά όμως, δίχως το παραμικρό μαντάτο από τον γοητευτικό αξιωματικό, γεγονός που θα συντρίψει ψυχολογικά και σωματικά την ευαίσθητη Πολίν, προκαλώντας της ανεπανόρθωτες ζημιές στην υγεία της. Που δεν θα γειάνουν, αν δεν πάρει σύντομα ραβασάκι από τον καλό της, που πολεμά για την τιμή της πατρίδας τους στα χαρακώματα...

Λειτουργώντας ευφυώς και αποτελεσματικά, η μεγαλύτερη αδελφή της λογοδοσμένης, Ελιζαμπέθ, θα σκαρφιστεί την ιδέα να συντάξει η ίδια χειρόγραφες επιστολές, με την υπογραφή του ίδιου του Λοχαγού, στις οποίες μεταφέρει τον παθιασμένο έρωτα του στην μνηστή του, ακόμη κι αν έχει παρασυρθεί από την δίνη της μάχης. Λόγια φλογερά που θα αναζωογονήσουν την κατακερματισμένη δεσποινίδα, σε βαθμό που ακόμη και η (κατά φαντασίαν της αδελφής της) ανακοίνωση του ηρωικού θανάτου του Νεβίλ εν ώρα καθήκοντος, να μην την θλίψουν παρά να την οδηγήσουν ανέμελη κι ελεύθερη πια, στην αγκαλιά του συνομηλίκου φίλου της Νικολά, που με συνοπτικές διαδικασίες θα παντρευτεί!

Κι εκεί που τίποτα απολύτως δεν έδειχνε να αποκαλύπτει το ψευδές τέλος ενός πραγματικού ήρωα του πολέμου, τρία χρόνια κατοπινά, εκείνος θα επιστρέψει στην πόλη, ρακένδυτος, πεινασμένος, πάμφτωχος και βρωμερός, μια εικόνα αντίθετη πλήρως με εκείνη του παρασημοφορημένου ένστολου. Καταλαβαίνοντας την παρουσία του, που ενδεχόμενα να τίναζε στον αέρα ολόκληρο το κίβδηλο πλάνο της, η Ελιζαμπέθ, θα συνάψει με τον ατιμασμένο λιποτάκτη συμφωνία να του δώσει όσα ανταλλάγματα ζητά, αρκεί να μην μπει και πάλι στην ζωή της στεφανωμένης αδελφούλας της. Κοντράτο που ο Νεβίλ θα καταστρατηγήσει μονομιάς, γυρνώντας στο αρχοντικό των (πρώην) πεθερικών του, υποδυόμενος τον ήρωα που τα έβαλε με το σύνολο του αντίπαλου στρατού και όχι τον δειλό που λάκισε μπροστά στο ενδεχόμενο της πανωλεθρίας...

Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές δυνατότητες των τρικολόρ κινηματογραφιστών, είναι που καταφέρνουν χρησιμοποιώντας σαν βατήρα εξέλιξης της πλοκής τους, πραγματικές ιστορικές στιγμές, ενδεχόμενα μάλιστα και δυσάρεστες για τον τόπο τους, να στήσουν κινηματογραφικές αφηγήσεις, ανάλαφρες, ηλιόλουστες, γλαφυρές και εντέλει διασκεδαστικές, εν αντιθέσει με το αρχικώς διαφαινόμενο δράμα. Ο Laurent Tirard από την μεριά του, δε, έχει δείξει πως έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί σκηνοθετικά στις απαιτήσεις του οποιουδήποτε φιλμικού είδους, είτε αυτό αφορά την κομεντί (Στάσου στο ύψος σου (Un homme à la hauteur)), είτε την νεανική περιπέτεια (Ο Μικρός Νικόλας), είτε την μεταφορά στο πανί του ζωγραφιστού σχεδίου (Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία). Όσο για την δυνατότητα του να αναπλάθει με τρόπο όμορφο την προ δύο αιώνων πραγματικότητα, ούτε αυτή αμφισβητείται από την εποχή που τον γνωρίσαμε διεθνώς, με τον πολύ αξιόλογο Μολιέρο του, το 2007...

Πάνω στα φαρσικά γραπτά του σπουδαίου Γάλλου κωμωδιογράφου, δείχνει να βρίσκει την ρότα του εδώ ο 50χρονος ντιρέκτορας και με την αρωγή του πλούτου της χώρας του σε καλοδιατηρημένα καστέλο, ως φυσικό ντεκόρ, πετυχαίνει να στήσει μια ρομ κομ εποχής, τύπου Jane Austin στο πολύ πιο χαλαρό της, με αξιοπρέπεια. Το σενάριο, που δεν αποφεύγει τις ακραίες συμπτώσεις και τις απιθανότητες, στην ουσία κτίζει την περσόνα του φανφαρόνου λαϊκιστή, που την παρουσία του έχει ανάγκη ο κόσμος όλος, μέσα από τα μάτια της μοναδικής προσγειωμένης στον ρεαλισμό προσωπικότητας, της μεγαλύτερης θυγατέρας των αριστοκρατόρων, που στην πορεία όμως κι εκείνη θα πέσει θύμα της άνεσης στον λόγο του απατεώνα Λοχαγού. Που στο διάβα του δεν θα αφήσει ούτε ένα κουτορνίθι να μην το γελάσει με τις ψευτιές του, ανεβαίνοντας σταδιακά επίπεδα κύρους και αναγνώρισης στην μικρή, ανώριμη και φοβισμένη κοινωνία. Διαχρονική η αξία αυτών των λαοπλάνων, αυτή είναι η κεντρική ιδέα, αυτό είναι το βασικό νόημα που προκύπτει στην ανάγνωση του Le Retour De Heros...

Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του πρώτου φραντσέζου που στεφανώθηκε Οσκαρούχος, είναι ο ρόλος του λαμπερού λαμόγιου. Ο γνώριμος αέρας και η άνεση που κινείται στο εκράν ο Jean Dujardin, είναι τα βασικότερα απαιτητά χαρακτηριστικά για την ανάπτυξη της εικόνας του δοξασμένου μπαγαπόντη, συνεπώς η επιλογή στο πρόσωπο του, μοιάζει το λιγότερο ιδανική. Ομοίως εξαιρετική είναι και η προσφορά στο συνολικό πακέτο, της επίσης ακολουθούσας διεθνή καριέρα, Melanie Laurent, που με την διαπεραστική της ουράνια ματιά, δίνει υπόσταση στην πανέξυπνη συγγραφέα των ψεύτικων κειμένων και κατοπινή, κατ ανάγκη, ιμπρεσάριο του αγύρτη, που μοιάζει φαινομενικά δυνατή να αντεπεξέλθει στην σαγήνη της αίγλης του, εντέλει όμως κι εκείνη μια ανάγκη για παραμύθι, φαίνεται να την έχει.

Συνεπώς το επιδερμικών σοσιολογικών προεκτάσεων κωμωδιάκι, μια χαρά προχωρά και εξελίσσεται στην ολοκλήρωση του, με μικρο εκπλήξεις και ανατροπές, ειδικά στις στιγμές που ο (αντι)ήρωας μας δείχνει να εγκλωβίζεται στα σχοινιά των ψεμμάτων που έχει εκστομίσει. Ποιος από όλους τους παπατζήδες την πάτησε ποτέ όμως, για να την πληρώσει ο παρασημοφορημένα δοξασμένος λοχαγός μας?

Ο δολοφόνος δεν είναι ποτέ αυτός που υποψιάζεσαι...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς, πόσα λεπτά πριν από το τέλος θα βρείτε τον ένοχο;

O Gilles Paquet-Brenner γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1974 στο Παρίσι. Την πρώτη του μικρού μήκους ταινία τη γύρισε το 1998, σε ηλικία 24ων ετών. Τίτλος της: «13 minutes 13 dans la vie Josh et Anna» και είχε διάρκεια... 13 λεπτά! Την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τη γυρίζει τρία χρόνια μετά. Είναι το «Les jolies choses» (2001), μια ταινία που δίνει την ευκαιρία στη Marion Cotillard να γίνει ευρύτερα γνωστή σε έναν δραματικό ρόλο, ξεφεύγοντας από τις κωμωδίες στις οποίες συμμετείχε ως τότε. Η πρώτη του ταινία την οποία είδαμε στους κινηματογράφους στη χώρα μας ήταν το «Gomez & Tavarès» (2003) με… ελληνικό τίτλο «Pay Off». Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε και στο σίκουελ «Gomez vs. Tavarès» (2007), που στη χώρα μας βγήκε κατευθείαν σε dvd. To 2009 γυρίζει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία με τίτλο «Walled In», μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ στη Γαλλία και στη χώρα μας βγήκε μόνο στο dvd. Το «Elle s'appelait Sarah» (Sarah's Key, 2010) τον βάζει ξανά στο παιχνίδι, καθώς η ταινία παίρνει καλές κριτικές. Το 2015 πηγαίνει στις ΗΠΑ και γυρίζει την ταινία Σκοτεινός τόπος (Dark Places) με σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Gillian Flynn, έχοντας ως πρωταγωνίστρια την Charlize Theron. Το Δέκα ύποπτοι για φόνο (Crooked House) είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο (στα αγγλικά, με τον πρωτότυπο τίτλο) βιβλίο της Agatha Christie, που στα ελληνικά βγήκε με τίτλο «Αράχνες στη σοφίτα». Το βιβλίο «Crooked House» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1949 στις ΗΠΑ και τον Μάιο του ίδιου χρόνου στη Μεγάλη Βρετανία. Η ίδια η Christie είχε δηλώσει πως αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα δικά της βιβλία, μαζί με το «Ordeal by Innocence». Παραδόξως, το Crooked House παραμένει σχετικά άγνωστο συγκρινόμενο με την απήχηση των πιο διάσημων μυθιστορημάτων της, όπως το «Death On The Nile» και το «Murder On The Orient Express».

Η υπόθεση: Αγγλία, τέλη της δεκαετίας του 1950. Ο Αριστείδης Λεωνίδης βρίσκεται νεκρός κάτω από ύποπτες συνθήκες. Μετανάστης από την Ελλάδα, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία και μια οικογένεια στην οποία συμπεριφερόταν ως ο απόλυτος πατριάρχης. Η εγγονή του, η Σοφία, προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τσαρλς Χέιγουορντ, πρώην εραστή της, με πατέρα σημαίνον πρόσωπο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, να πάει στην οικογενειακή έπαυλη και να ερευνήσει την υπόθεση. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη, ο Τσαρλς ανακαλύπτει τρεις γενιές της δυναστείας Λεωνίδη και μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα πικρίας, δυσαρέσκειας και ζήλιας. Σε ένα σπίτι γεμάτο με κίνητρα, ενδείξεις και ύποπτους, θα μπορέσει να βρει τον δολοφόνο πριν εκείνος «χτυπήσει» ξανά;

Η άποψή μας: Η τεράστια επιτυχία παγκοσμίως – και στη χώρα μας – της ταινίας Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) απέδειξε τη διαχρονικότητα της Agatha Christie από τη μια και την ανάγκη του κοινού να παρακολουθήσει ένα whodunit που θα είναι αρκούντως πιο έξυπνο από εκείνο (από το κοινό δηλαδή), από την άλλη. Ήδη ο Kenneth Branagh, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο «Οριάν» έχει «κλείσει» για να υποδυθεί εκ νέου τον Ηρακλή Πουαρό στη μεταφορά του «Θάνατος στο Νείλο», το οποίο ετοιμάζεται για να είναι έτοιμο του χρόνου, ίσως και πάλι με τον ίδιο στο ρόλο του σκηνοθέτη. Μια νέα φουρνιά κινηματογραφικών μεταφορών διάσημων και λιγότερο γνωστών βιβλίων της Christie, λοιπόν, είναι σίγουρο πως θα παραχθεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Οι παραγωγοί τούτης της ταινίας τώρα, ενδεχομένως να ήθελαν να «κλέψουν» λίγη από τη δόξα του «Οριάν». Και οι δύο ταινίες ήταν έτοιμες για κινηματογραφική προβολή το φθινόπωρο του 2017. Ενώ, όμως, το «Οριάν» σάρωσε, τούτο εδώ δεν είχε ανάλογη εμπορική επιτυχία. Για πάμε να τσεκάρουμε τους λόγους.

Χμ, νομίζω πως ο βασικός λόγος είναι ένας: το χρήμα! Στην ταινία του Branagh έπεσαν πολλά χρήματα κι αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της παραγωγής, από τα κοστούμια μέχρι τα μπόλικα εξωτερικά γυρίσματα, από Ιταλία και Κωνσταντινούπολη, μέχρι την Ελβετία και τη… Νέα Ζηλανδία! Τα πολλά λεφτά ως συνέπεια βοήθησαν στο να είναι όλα καλύτερα: η διεύθυνση φωτογραφίας, το μοντάζ, η μουσική, η καλλιτεχνική διεύθυνση. Η μεγάλη διαφορά, όμως, βρίσκεται στη σκηνοθεσία. Ο Branagh έκανε παλιομοδίτικο μεν, σινεμά δε. Μεγαλόπρεπο και αγαπησιάρικο. Ο Paquet-Brenner έκανε τηλεόραση. Σαν να γύρισε μια ευπρεπή τηλεταινία. Όμως, να πω την αμαρτία μου; Καθόλου δεν μειώνει όλο αυτό την ψυχαγωγική αξία της ταινίας. Θέλω να πω, όποιος πάει να δει την ταινία σε κάποιο από τα θερινά που την προβάλλει, δύσκολα θα το μετανιώσει. Μια χαρά θα περάσει.

Γιατί το σενάριο είναι καλογραμμένο (γκοτζαμάν Julian Fellowes ασχολήθηκε με αυτό). Γιατί οι ερμηνείες είναι άνω του μετρίου: υπάρχει η Glenn Close που ξεχωρίζει με άνεση από όλους τους υπόλοιπους, υπάρχει ο Terence Stamp που δίνει class, υπάρχει η Anderson που είναι όσο camp χρειάζεται – ενδιαφέρουσα (νομίζω) παρατήρηση: τα μεγάλα ονόματα του καστ σε ότι αφορά τις γυναίκες είναι από Αμερική μεριά, σε έναν ερμηνευτικό κυκεώνα καλώς εννοούμενης βρετανίλας! Γιατί υπάρχει διακριτική αλλά εύστοχη κοινωνική και πολιτική ματιά, ιδίως μετά τη μεταφορά του χρόνου δράσης από το 1947 στο 1957. Ο πατριάρχης Λεωνίδης (που ποτέ δεν εμφανίζεται στην ταινία…) ονομάζεται Αριστείδης κι αυτό καθόλου τυχαία: η σκιά του Ωνάση πέφτει βαριά. Αντικομουνιστής και κομπιναδόρος, δίνει το δικαίωμα στο σενάριο να σκιαγραφήσει τη… βοήθεια διάφορων… πατριωτών στο να μην πέσει η Ελλάδα στα χέρια των κομουνιστών. Με την Αγγλία να έχει ιστορικά μεγάλη συμμετοχή σε όλο αυτό. Η εποχή μεταφέρεται εντελώς ικανοποιητικά, η ίντριγκα είναι σούπερ, το σασπένς κρατάει τον θεατή σε αγωνία και το φινάλε είναι εντελώς μπροστά, ακόμα και για τα σύγχρονα δεδομένα. Είναι ένα φινάλε πικρό και κατάμαυρο, που σε αιφνιδιάζει και σε τρομάζει: το μέλλον δεν θα είναι καλύτερο…

Όμως, είπαμε, ο σκηνοθέτης δεν βοηθάει: στην καλύτερη, απλά καταγράφει τις φαρμακερές ατάκες και τους ενδιαφέροντες διαλόγους. Εν κατακλείδι: τηλεοπτικής αισθητικής μεταφορά άγνωστου σχετικά βιβλίου της Christie, που όμως δεν θα αφήσει παραπονεμένο τον μέσο θεατή των θερινών. Ίσα – ίσα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Κανείς δεν μεγαλώνει για πάντα! Μετά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, η νέα ταινία των δημιουργών του αγαπημένου Λουλούδια Jon Garaño και Aitor Arregi κατέκτησε και την Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Στην φετινή απονομή των βραβείων Γκόγια Ο Γίγαντας (Handia) κέρδισε 10 βραβεία, μεταξύ των οποίων αυτά του Σεναρίου και της Ανδρικής Ερμηνείας. Βόρεια Ισπανία, 1843. Ο νεαρός Μαρτίν, επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά τον πόλεμο, πληγωμένος και ηττημένος, βρίσκει τον αγαπημένο του αδελφό, Χοακίν, να έχει μεγαλώσει τόσο που μοιάζει με αληθινό γίγαντα. Για να βοηθήσουν την οικογένειά τους, οι δυο τους, ξεκινούν μια ριψοκίνδυνη περιπέτεια, στην οποία ο γιγαντιαίος Χοακίν γίνεται νούμερο σε τσίρκο και δίνει παραστάσεις σε πλατείες, θέατρα και αυλές πλουσίων σε όλη την Ευρώπη. Όμως, σύντομα αντιλαμβάνονται πως ο χώρος του θεάματος είναι γεμάτος προκλήσεις, ψέματα και προδοσία.

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το φιλμ είναι ένα συγκινητικό δράμα για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων σε μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της Ευρώπης του 19ου αιώνα. Πρωταγωνιστούν οι Ramon Agirre, Eneko Sagardoy, Joseba Usabiaga, Aia Kruse, Iñigo Aranburu, Iñigo Azpitarte.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Weird Wave!

Ήρωας ή Απατεώνας? Μία κωμωδία ηθών που θυμίζει Τζέιν Όστιν, μία ταινία εποχής με επίκαιρα θέματα, ένα ακαταμάχητο δίδυμο που ξιφομαχεί με τις λέξεις και μία ρομαντική ιστορία των αρχών του 19ου αιώνα στη Γαλλία, είναι ο Καρδιοκατακτητής (Le Retour du heros). Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Laurent Tirard, σκηνοθέτης του τρομερά επιτυχημένου Μικρού Νικόλα, ο οποίος συνυπογράφει και το εμπνευσμένο σενάριο. Η ταινία διαδραματίζεται με φόντο καθηλωτικά σκηνικά της Γαλλίας του 19ου αιώνα, ντύνει τους πρωταγωνιστές με εντυπωσιακά κουστούμια και χαρίζει έξυπνους και χιουμοριστικούς διαλόγους, πολλές σκηνές γέλιου και άψογου κωμικού ρυθμού σε μία ιστορία για την αιώνια πάλη των δύο φύλων, αλλά και για τον έρωτα που έρχεται από εκεί που δεν τον περιμένεις. Γαλλία, 1809. Ο γοητευτικός λοχαγός Neuville ετοιμάζεται να παντρευτεί την αφελή Pauline (Noémie Merlant), όμως ξεσπάει πόλεμος κι αναγκάζεται να φύγει για το μέτωπο. Όταν η Pauline δεν λαμβάνει νέα του για μήνες, πέφτει σε βαριά μελαγχολία. Για να της φτιάξει το κέφι η αδελφή της Elisabeth γράφει ψεύτικες και φαντασμαγορικές επιστολές εκ μέρους του Neuville, πιστεύοντας ότι ο εξαφανισμένος αρραβωνιαστικός δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Όταν ο Neuville τελικά επιστρέφει αναπάντεχα, τον καλωσορίζουν με δόξες και τιμές, αφού κανείς δεν ξέρει ότι στην πραγματικότητα είναι ένας λιποτάκτης και δειλός καιροσκόπος. Η Elisabeth, όμως, που ξέρει την αλήθεια, αποφασίζει να τον εκθέσει. Οι δύο αντίπαλοι δολοπλόκοι θα αρχίσουν μία διαμάχη, συνωμοτώντας ο ένας εναντίον του άλλου με όποιο κόλπο μπορούν να σκεφτούν.

Ο Καρδιοκατακτητής έχει πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό στις κωμωδίες και βραβευμένο με Όσκαρ Jean Dujardin (The Artist) και συμπρωταγωνίστρια την, εκτός από αιθέρια, απρόσμενα ξεκαρδιστική Mélanie Laurent (Inglourious Basterds).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μπες στο πετσί του άλλου! Σε μια μαγική χώρα κάπου μακριά, σε ένα όμορφο χωριό που μοιάζει με ζωγραφιά ζουν ανέμελα ένα κοπάδι πρόβατα. Η ειδυλλιακή ζωή τους διακόπτεται όταν μια αγέλη λύκων έρχεται να κατασκηνώσει δίπλα στην ρεματιά τους. Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις ο αρχηγός τους πρόκειται να αποσυρθεί και ο διάδοχός του θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι άξιος εξολοθρεύοντας όλους τους αντιπάλους του. Όταν ο δυνατός και πάντα ετοιμοπόλεμος Ραγκλαρ βγαίνει μπροστά, ο μόνος που τολμά να σταθεί απέναντι του είναι ο Γκρέι, ένας αξιαγάπητος αλλά αδέξιος νεαρός λύκος. Για να γίνει αρχηγός και να κερδίσει πίσω την καρδιά της Μπιάνκα, ο Γκρέι πηγαίνει στο δάσος όπου ανακαλύπτει μια κατασκήνωση από τσιγγάνους κουνέλια. Η Μάμι, το κουνέλι μέντιουμ του δίνει ένα μαγικό φίλτρο και ο Γκρέι το πίνει και επιστρέφει στο λημέρι των λύκων, για να ανακαλύψει πως έχει μεταμορφωθεί σε...κριάρι!

Μία όμορφη ιστορία είναι αυτή που αφηγείται το animation των Ρώσων Andrey Galat, Maxim Volkov, Πρόβατα Εναντίον Λύκων (Sheep & Wolves) γεμάτη δράση, χιούμορ και πολλά μηνύματα για την διαφορετικότητα και το να μην κρίνεται κάποιος από την εμφάνιση του καθώς και την ιδέα ότι αν θες κάτι πολύ μπορείς να το καταφέρεις!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Κάποιες αποστολές χρειάζονται έναν εκτελεστή. Κάποιες άλλες όμως έχουν ανάγκη ένα στρατιώτη! Στο Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών (Sicario: Day of the Soldado) που σκηνοθετεί ο Stefano Sollima σε σενάριο του Taylor Sheridan ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο. Στον πόλεμο μεταξύ των εμπόρων ναρκωτικών δεν υπάρχουν κανόνες και όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρχίζει να υποψιάζεται ότι πλέον τα Καρτέλ δεν εισάγουν παράνομα μόνο ναρκωτικά αλλά και τρομοκράτες, ο ομοσπονδιακός πράκτορας Matt Graver καλεί τον μυστηριώδη Alejandro για να τερματίσει τον πόλεμο με διαφόρους και όχι πάντα ηθικούς τρόπους. Ο Alejandro απαγάγει την κόρη ενός από τους αρχηγούς του Καρτέλ για να πυροδοτήσει τις συμπλοκές αλλά όταν το κορίτσι αντιμετωπίζεται απλώς σας ενέχυρο, η μοίρα της θα βρεθεί στα χέρια των δύο αντρών οι οποίοι θα αρχίσουν να αμφισβητούν την αξία του αγώνα τους.

Επιστρέφουν μετά την παρουσία τους στο ορίτζιναλ, για να υποδυθούν και πάλι τους ρόλους τους οι Benicio Del Toro και Josh Brolin, έχοντας κοντά τους τους Isabela Moner, Jeffrey Donovan, Manuel Garcia-Rulfo, Catherine Keener.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Αγάπα την αν τολμάς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι αν όλο αυτό δεν είναι απλώς υστερία;;;

Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της Francesca Comencini κι αν τα έχω υπολογίσει σωστά τα γράμματα, είναι η πρώτη της που βλέπουμε εμπορικά στην Ελλάδα. Βέβαια, έχει σκηνοθετήσει και 13 επεισόδια από την τηλεοπτική σειρά «Gomorrah: The Series». Είναι θυγατέρα του συχωρεμένου Luigi Comencini, διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη, ταινίες του οποίου έλαβαν μέρος στα διαγωνιστικά τμήματα των τριών μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ του πλανήτη (και στις Κάννες και στο Βερολίνο και στη Βενετία λοιπόν).

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Ιστορίες Αγάπης που δεν Ανήκουν σ’ Αυτόν τον Κόσμο (Amori che non sanno stare al mondo) την έκανε στο περσινό φεστιβάλ του Λοκάρνο. Προβλήθηκε επίσης στα φεστιβάλ της Χάιφας και του Τουρίνου.

Η υπόθεση: Η Κλάουντια και ο Φλάβιο αγαπιούνταν για πολύ καιρό, παθιασμένα. Μια μέρα αυτό τελειώνει. Εκείνη είναι γύρω στα πενήντα και ο κόσμος μοιάζει ένα μέρος άγριο και αφιλόξενο, σαν ένα έρημο νησί. Εκείνος, αισθάνεται δυνατός, λάμπει από αυτοπεποίθηση κι ενώ η Κλάουντια αγωνίζεται να ξεχάσει, αυτός κυριεύεται από τη μανία να προχωρήσει. Όταν ο Φλάβιο συναντά την Τζόρτζια, κάτω από την καλοκαιρινή βροχή, ο έρωτας τούς χτυπά από την πρώτη ματιά. Η ενέργεια μιας όμορφης κοπέλας γύρω στα 30 είναι ελιξίριο νεότητας και γι’ αυτόν, και δεν αργεί να υποκύψει σε κάθε επιθυμία της.

Την ίδια περίοδο η Κλάουντια γνωρίζει στο πανεπιστήμιο τη Νίνα. Την φοβίζουν η διαφορά ηλικίας, η ιδέα και μόνο να είναι σε σχέση με μια γυναίκα, κι αυτό που την κάνει να διστάζει πιο πολύ, είναι ότι ο σεβασμός δεν θα μεταμορφωθεί ποτέ σε αγάπη. Όμως, η Νίνα είναι τόσο όμορφη και σαγηνευτική, σχεδόν ακαταμάχητη...

Η άποψή μας: Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την ταινία αυτή – καθαυτή κι ας μιλήσουμε για λίγο για τη γυναίκα, το πορτρέτο της οποίας σκιαγραφεί. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας αυτό που θα αναφωνήσουν (έστω, από μέσα τους) άνδρες και γυναίκες θεατές είναι: «μα πόσο υστερική είναι η τύπισσα;». Και μιλάμε για θεατές στα –άντα τους, μην πω και στα –ήντα τους, καθώς 20άρηδες θεωρώ πολύ δύσκολο να δρασκελίσουν την πύλη εισόδου των κινηματογράφων που προβάλουν το συγκεκριμένο φιλμ. Θέλω να πω, αυτή θα είναι μια απολύτως φυσιολογική (βάζετε εισαγωγικά αν θέλετε) αντίδραση από ώριμους θεατές, που έχουν ζήσει πέντε-έξι πράγματα, που έχουν δοκιμαστεί μέσα στην κονίστρα των σχέσεων, που έχουν… πείρα. Εννοείται, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω: κι εγώ έτσι αντέδρασα, έτσι αντιδρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Μετά, όμως, μπήκα σε σκέψεις: ρε γαμώτο, τόσο πολύ μας αρέσει το safe του πράγματος; Ο έρωτας εξ ορισμού είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Είναι δυνατόν να αρνηθείς να καείς στην πυρά του επειδή η άλλη/ ο άλλος σε φοβίζει; Είναι εκτός των επιτρεπτών δεδομένων; Επειδή το απρόβλεπτο κυριαρχεί; Επειδή δεν μπαίνει στα καλούπια που κατασκευάζουμε; Ας μην μιλήσω για τις γυναίκες, έτσι κι αλλιώς ο τρόπος σκέψης τους είναι εντελώς διαφορετικός, αλλά αν μου επιτρέπεται να μιλήσω εκ μέρους του φύλου μου, τι θέλουμε από μια γυναίκα; Να είναι όμορφη, να έχει ωραία μάτια, μεγάλα βυζιά, και να μας κάνει θεούς στο κρεβάτι! Να είναι σύντροφος, να μας υποστηρίζει κι από εκεί και πέρα έρχονται τα υπόλοιπα που δεν είναι απαραίτητα αλλά καλό είναι να υπάρχουν: να είναι καλή νοικοκυρά, να μαγειρεύει καλά, να είναι έξυπνη αλλά μόνον τόσο ώστε να μην μας ντροπιάζει σε κουβέντες με φίλους (το παραπάνω είναι επικίνδυνο πολλαπλώς).

Ιδού λοιπόν η φαλλοκρατική, υγρή φαντασίωση. Μια γυναίκα σε καλούπι. Οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι για τον εξαποδώ! Το χειρότερο όλων: η γκρίνια! Κι αν τύχει να βρεθεί μια Κλάουντια στο δρόμο μας, οι πιο πολλοί από εμάς (ελάτε μάγκες, παραδεχτείτε το) σκιαζόμαστε και όπου φύγει φύγει! Πώς να διαχειριστείς (χμ, άκομψο ρήμα, μη δίνετε σημασία) μια γυναίκα που δηλώνει τόσο εμφατικά τα συναισθήματά της, που είναι απύθμενα εκδηλωτικά τόσο στο καλό όσο και στο κακό; Πώς να ξεσετάρεις τον εγκέφαλο από τις εργοστασιακές ρυθμίσεις όταν, στο τέλος της ημέρας, αυτό που επιζητείς είναι η βολή σου και η ρουτίνα σου; Πώς να δαμάσεις το θηρίο, το οποίο σε εξαντλεί με τις ατέρμονες κουβέντες, την υπεραναλυτικότητα, το πήδημα από το ένα θέμα στο άλλο, όλα ζητήματα που ενέχουν υπαρξιακή σημαντικότητα; Και στην τελική, γιατί να το δαμάσεις το θηρίο; Ας το… δαμάσει κάποιος άλλος. Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα; Ωχ αδελφέ…

Γι’ αυτό πάντα λέω πως ακόμα και η χειρότερη ταινία έχει κάτι να σου δώσει – αρκεί να τη δεις και να μην κοιμηθείς βλέποντάς την. Τούτη η ταινία, λοιπόν, με οδήγησε σε όλες τις παραπάνω σκέψεις. Οπότε, κάτι είναι κι αυτό. Εννοείται πως δεν άλλαξε την… κοσμοθεωρία μου η ταινία: μπορεί στην αρχή να με έλκυε μια τέτοια γυναίκα, όπως η Κλάουντια, αλλά πολύ γρήγορα θα την απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι… Καθαρά ως ταινία τώρα, κακή δεν την λες. Κουραστική, όμως, ναι. Ιδίως για τους… σεταρισμένους, όπως εγώ. Προσπαθεί να χτίσει ένα ενδιαφέρον πορτρέτο η σκηνοθέτιδα, αλλά το χάνει εξαιτίας μιας σειράς από παράγοντες. Τα διαφορετικά χρονικά διαστήματα στα οποία εξελίσσεται η ίντριγκα δεν βοηθούν γιατί σπάζουν τη συνοχή. Οι ασπρόμαυρες σκηνές από ευτυχισμένα ζευγάρια του παρελθόντος λειτουργούν μόνον ως και-καλά-καλλιτεχνικές τσόντες, θαρρείς και θέλει να γεμίσει χρόνο η δημιουργός. Το λεσβιακόν του πράγματος έρχεται ξεκούδουνα και θαρρείς πως μπήκε για να φτιαχτούν οι… άντρες θεατές (!!!) από αυτό το κάτι σαν «Η ζωή της Αντέλ» πράμα. Ο κωμικός τόνος σε κάποιες σκηνές δεν υπογραμμίζεται, ο δραματικός σε κάποιες άλλες υπολείπεται και ο θεατής μένει να αναρωτιέται καθώς το όλον βγαίνει προς τα έξω ως αμηχανία.

Η πρωταγωνίστρια κάνει ότι μπορεί αλλά δραματουργικά δεν έχει πού να πατήσει. Αυτά τα λίγα, λοιπόν. Είναι να μην σου τύχει! Ή μήπως, αν σου τύχει, θα έχεις βιώσει επιτέλους κάτι πέρα από μετριότητες; Εσύ αποφασίζεις – αν μπορείς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Danaos Films!

Θηλυκή Εταιρία

του zerVo (@moviesltd)

Ο κινηματογραφικός μύθος της φράξιας των λωποδυτών του Ντάνι Όσεαν, δημιουργήθηκε, έξι περίπου δεκαετίες πριν, από την ανάγκη να ενωθούν και επί της μεγάλης οθόνης, σύσσωμοι οι λατρεμένοι διασκεδαστές του κοινού Rat Pack, που κάθε τους live εμφάνιση, τότε, αρχές των 60s, συνοδευόταν από κύματα υστερίας των φανατικών οπαδών τους. Και ποιο ιδανικότερο πεδίο για να στηθεί ένα τέτοιο φιλμικό πανηγύρι, από το είδος του heist, της καλοστημένης, γλαφυρού και ανάλαφρου ύφους ληστείας, που αν στηριχθεί σε ένα ευφυές και ευρηματικό σενάριο, είναι πολύ δύσκολο να μην ενθουσιάσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό σινεφίλ.  Σε συνέχεια του θρύλου που έκτισε η παρέα των Sinatra, Martin, Davis, Bishop, Lawford, εκεί κάπου στην αυγή του μιλένιουμ, ο αναγεννητής Seteven Soderbergh, έδεσε στο εκράν, μια ακόμη ερμηνευτική μικτή κόσμου, με συνέπεια όχι μόνο να σπάσει ταμεία, αλλά να πετύχει και δύο ακόμη συνέχειες, με εξίσου υψηλά εμπορικά αποτελέσματα. Η άποψη μου είναι πως - έντεκα χρόνια κατόπιν του Ocean's Thirteen - μάλλον καθυστέρησε πολύ η θηλυκή βερσιόν της αεικίνητης συμμορίας. Και αυτό ίσως να δικαιολογείται από το γεγονός πως κάπως θα έπρεπε να λησμονηθούν τα κατορθώματα της κομπανίας του Clooney ώστε να τρέξει το διαφορετικού σεξ ριμπούτ, μιας και εδώ ισχύει σε απόλυτη τιμή, πως αν έχεις παρακολουθήσει έστω και ένα Ocean, ε, τότε τα έχεις δει όλα!

Έχοντας μόλις βγει από την φυλακή, αφού εξέτισε πενταετή ποινή κάθειρξης για απάτη, η σεσημασμένη λωποδύτης Ντέμπι Όσεαν, αδελφή του προσφάτως εκλιπόντος, επίσης παρανόμου, Ντάνι, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ελευθερίας της, θα δείξει πως δεν θα παίξει για πολύ καιρό το καλό κορίτσι. Ερχόμενη σε επαφή με την Διόσκουρο, μοναδική που δεν την κάρφωσε στις αστυνομικές αρχές και βασική της συνεργάτιδα στις απατεωνιές, Λου, θα πάρουν το μεγάλο ρίσκο να στήσουν από κοινό το μεγαλύτερο κόλπο της μπαγαπόντικης καριέρας τους: Να ξαφρίσουν κατά την διάρκεια του λαμπερού ετήσιου Γκαλά του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, το κορυφαίο κόσμημα - έκθεμα, το πανάκριβο περιδέραιο της φίρμς Καρτιέ, που ούτε λίγο ούτε πολύ, κοστολογείται περισσότερο από 150 εκατομμύρια δολάρια...

Η σκέψη εύκολη, το πλάνο συγκεκριμένο, η εκτέλεση του μοιάζει αδύνατη, ακόμη κι αν οι δυο καπάτσες γυναίκες αποξαρχής δείχνουν πανέτοιμες να τα καταφέρουν. Για να εκπληρώσουν τον σκοπό τους θα συστήσουν συμμορία, αποτελούμενη από πέντε ακόμη θηλυκά, η καθεμιά τους σαΐνι στον τομέα της: Όπως είναι η Αμίτα, κορυφαία παραχαράκτης πολυτελών διαμαντικών, η Νάιν Μπολ, με τις μαγικές ικανότητες στην χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η Κονστάνς, μια από τις πλέον φημισμένες μακρυχέρισσες της πόλης, η Τάμι, με τις άριστες γνωριμίες στον υπόκοσμο προκειμένου να διοχετεύσει τα κλοπιμαία και η Ρόουζ Ουέιλ, μια διακεκριμένη στυλίστρια, που θα έχει και τον πιο απαιτητικό ρόλο στο τιμ. Καλούμενη να προσεγγίσει, ώστε να την πάρει στην δούλεψη της, την φαντασμένη σταρ Δάφνε Κλούγκερ, η οποία, ως γνωστόν, την υπέρλαμπρη βραδιά θα είναι εκείνη που θα φορέσει στον λαιμό της το μυθικής αξίας κολιέ!

Και όπως έχει συμβεί και στα τρία προηγούμενα αρσενικής φύσης επεισόδια, το φιλμ μοιράζει την χρονική του διάρκεια σε τρία ισάξια μέρη, που το καθένα διαθέτει το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον, δηλαδή το εισαγωγικό του κτισίματος της γκανγκ, το κυρίως όπου λαμβάνει χώρα η mission impossible κλοπή και το φινάλε, εκεί που οι κυρίες, πλέον με τα πολύτιμα πετράδια στις τσέπες, πρέπει να διαφύγουν των μακριών πλοκαμιών του νόμου, κάτι που ούτε εύκολο είναι, ούτε υποσχόμενα θετική εξέλιξη πρόκειται να έχει. Είναι αυτό το πακέτο, κάτι που δεν έχει παρακολουθήσει ξανά ο θεατής του οποιουδήποτε παρελθοντικού Ocean? Όχι βέβαια, ολάκερη η πορεία από την σύλληψη του πλάνου, ως την κλεψιά και την μοιρασιά, είναι προκαθορισμένα στημένο κατά τέτοιο τρόπο που να μην διακρίνει κανείς την παραμικρή διαφορά από τα προηγούμενα. Πλην της προφανούς, δηλαδή, της εναλλαγής των φύλων...

Σκηνοθετημένο από τον μάλλον υπερεκτιμημένο Gary Ross το νέο επεισόδιο της σπείρας που φέρει στην μαρκίζα της το πιασάρικο επώνυμο Ocean, εμφανίζεται διαλεκτικά σαφώς λιγότερο έξυπνο από τους προκατόχους του, πολύ πιο πονηρό και κατεργάρικο όμως. Ιδίωμα της γυναικεία ιδιοσυγκρασίας το τελευταίο άλλωστε. Παρότι οι σκηνές εναλλάσσονται ταχύτατα - δεν θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικά μιας και μιλάμε για ληστεία που καλείται να σπάσει κάθε σχετικό ρεκόρ στο σπριντ - είναι σαφές πως από το όλο στήσιμο με την κρυφά διδακτική συμπεριφορά, απουσιάζει η ψυχή, η εμβάθυνση στους χαρακτήρες, που πλην των ενός - δύο βασικών, ούτε καν προσεγγίζονται όπως θα έπρεπε. Συνέπεια τούτου η φράξια να συντίθεται από την κάπτεν και την λοχία της κατά τρόπο σχετικά αδιάφορο και υπερβολικά πρόχειρο. Στα φιλμς σπουδαίων και ευρηματικών ληστειών, αυτός ο τομέας, πολλές φορές είναι σημαντικότερος και από τον ίδιο τον σκοπό...

Ως υλικά για την οργάνωση του μπουκέτου των εκτός νόμου κοριτσόπουλων, η παραγωγή, ως όφειλε, διάλεξε από το πάνω ράφι, ταινία άλλωστε με τέτοιο τίτλο, δεν θα μπορούσε να μην διαθέτει στις τάξεις της, μια (μίνι) ντριμ τιμ, αναγνωρισμένης αξίας αστεριών. Στον ρόλο της στρατηγού, η Αγριόγατα Bullock, με έναν αέρα κόντρα χάρης Miss Congeniality, κάνει από την πρώτη κιόλας στιγμή το γήπεδο δικό της, αφήνοντας όχι και πολύ μεγάλα περιθώρια στην ύπαρχο Blanchett, να παίξει για μια ακόμη φορά το μάτσο αντρογύναικο. Όχι στα γνώριμα νερά της ζυγισμένος ο χαρακτήρας της Hathaway, απλώς την διακρίνει από την λοιπή ρολίστικη περιφέρεια, που συνθέτουν για διάφορους, εμπορικούς κατά βάση λόγους, μια ποπ σταρ (Rihanna), μια κινέζικης καταγωγής ράπερ (Akwafina) και μια ξανθούλα (Paulson) που περνά απαρατήρητη. Στην θέση κλειδί της οκτάδος, για μια ακόμη φορά απογοητεύει η Bonham Carter, που ενδεχόμενα έχει πιστέψει πως όλες τις οι ερμηνείες επιβάλλεται να χαρακτηρίζονται από κατίτίς το Burtonικό, άρα το να βγάζει εικόνα ψαλιδοχέρη σε μια χαλαρής διάθεσης heist movie, σίγπρα προς το αταίριαστο κλείνει.

Σε γενικές γραμμές πάντως το Ocean's 8, τείνει προς το να το συμπαθήσει κανείς, ακόμη κι αν ενοχλείται (ως ανήρ, κυρίως) που την θέση της γυναικείας χάρης, λεπτότητας, ευαισθησίας, έχει πάρει η δεικτική συμπεριφορά της τάχαμου φεμινιστικής κυριαρχίας. Οι Κυρίες όπως όλοι μας ξέρουμε, ήταν, είμαι και θα είναι το ισχυρό φύλο, οπότε δεν περιμέναμε την Sandra και την Cate να το παίζουν ανεξάρτητες, μαγκιόρες και αδίστακτα εκδικητικές, για να το εμπεδώσουμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Ο δολοφόνος δεν είναι ποτέ αυτός που υποψιάζεσαι... Βασισμένη στο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι “Αράχνες στη σοφίτα» είναι η ταινία μυστηρίου Δέκα ύποπτοι για φόνο (Crooked House) που σκηνοθετεί ο Gilles Paquet-Brenner. Αγγλία, τέλη της δεκαετίας του 1950. Ο Αριστείδης Λεωνίδης βρίσκεται νεκρός κάτω από ύποπτες συνθήκες. Μετανάστης από την Ελλάδα, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία και μια οικογένεια στην οποία συμπεριφερόταν ως ο απόλυτος πατριάρχης. Η εγγονή του, η Σοφία, προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τσαρλς Χέιγουορντ, πρώην εραστή της, με πατέρα σημαίνον πρόσωπο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, να πάει στην οικογενειακή έπαυλη και να ερευνήσει την υπόθεση. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη, ο Τσαρλς ανακαλύπτει τρεις γενιές της δυναστείας Λεωνίδη και μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα πικρίας, δυσαρέσκειας και ζήλιας. Σε ένα σπίτι γεμάτο με κίνητρα, ενδείξεις και ύποπτους, θα μπορέσει να βρει τον δολοφόνο πριν εκείνος «χτυπήσει» ξανά;

Πληθώρα φημισμένων κινηματογραφικών αστέρων απαρτίζει το καστ αποτελούμενη από τους Glenn Close, Terence Stamp, Max Irons, Stefanie Martini, Julian Sands, Honor Kneafsey, Christian McKay, Amanda Abbington, Gillian Anderson και Christina Hendricks.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Η μαμά μου

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

...και ξαφνικά να μεγαλώνεις / με χίλια δυο γιατί / μες στην καρδιά σου...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Carla Simón, βασισμένη σε δικό της σενάριο, που με τη σειρά του βασιζόταν σε δικές της προσωπικές εμπειρίες. Γι' αυτό και η ταινία είναι αφιερωμένη στη μητέρα της.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έλαβε χώρα στο περσινό (κι όχι στο περασμένο) φεστιβάλ Βερολίνου, όπου προβλήθηκε στο τμήμα Generation Kplus, ένα τμήμα στο οποίο συμμετέχουν ταινίες που έχουν ως ήρωες παιδιά. Κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του τμήματος, κυρίως όμως κέρδισε το βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ! Επίσης, έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης ισπανικής ταινίας στο φεστιβάλ της Μάλαγα καθώς και το βραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Bafici της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών η ηθοποιός Salma Hayek απένειμε στην Carla Simón και το βραβείο ‘Women in Motion’ Young Talent Award που επιβραβεύει νέες γυναικείες φωνές στον χώρο του κινηματογράφου. Η ταινία Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι (Estiu 1993) αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ ενώ τιμήθηκε και με τρία βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ): καλύτερης σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενης γυναικείας ερμηνείας και β' ανδρικού ρόλου.

Η υπόθεση: Η εξάχρονη Φρίντα κοιτάζει σιωπηλά τα τελευταία αντικείμενα που μπαίνουν σε κουτιά στο διαμέρισμα της μητέρας της που έχει πεθάνει. Αποχαιρετώντας την, οι φίλοι της ακολουθούν το αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια τους. Αν και η οικογένεια του αγαπημένου θείου της την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, η Φρίντα χρειάζεται πολύ καιρό να συνηθίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, μακριά από τη Βαρκελώνη. Οι στιγμές παιδικού ενθουσιασμού και ξεγνοιασιάς, εναλλάσσονται με μοναχικές σκέψεις. Το βράδυ, η Φρίντα προσεύχεται για τη μητέρα της, που της λείπει τόσο πολύ, ενώ την ημέρα προσπαθεί να βρει τη θέση της σε αυτή τη νέα ζωή.

Η άποψή μας: Το 2002 η Πέννυ Παναγιωτοπούλου υπογράφει μια από τις όμορφες, συγκινητικές, μεστές και ενδιαφέρουσες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου». Εκείνη η ταινία αφηγείται την ιστορία του 10χρονου Ηλία, ο οποίος στην Αθήνα του 1969, δεν αποδέχεται τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Και, για να τον κρατήσει ζωντανό, καταφεύγει στη φαντασία του. Είναι μια ταινία που πέρα όλων των άλλων θετικών, καταγράφει μια πολύ καλή ερμηνεία από τον μικρό Γιώργο Καραγιάννη, που υποδύεται τον Ηλία. Εκείνη την ταινία θυμήθηκα, λοιπόν, βλέποντας το πολύ ενδιαφέρον τούτο ντεμπούτο της Carla Simón. Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο ταινίες είναι λίγες αλλά τρανταχτές: τις σκηνοθετούν γυναίκες δημιουργοί από μεσογειακές χώρες, αποτελούν και οι δύο πρώτη σκηνοθετική απόπειρα σε μεγάλου μήκους και αποτυπώνουν το πώς αντιμετωπίζουν ανήλικα παιδιά την απώλεια του γονέα τους.

Έχουν όμως και πολλές διαφοροποιήσεις οι ταινίες. Η ταινία από την Ισπανία είναι αυτοβιογραφική. Στην ισπανική έχουμε απώλεια μητέρας, που καλείται να αντιμετωπίσει 6χρονο κοριτσάκι. Στην ελληνική έχουμε απώλεια πατέρα, που καλείται να αντιμετωπίσει 10χρονο αγόρι. Στην ιβηρική ταινία το περιβάλλον είναι εκείνο της υπαίθρου, στη βαλκανική το περιβάλλον είναι αστικό. Η βασική διαφορά όμως είναι πως η ταινία της Παναγιωτοπούλου ποντάρει στο συναίσθημα. Η ταινία της Simón, όχι. Η ταινία της Simón δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν τις δραματοποιεί, δεν χρησιμοποιεί κώδικες καλού – κακού. Όλη η ταινία είναι πάνω στην πιτσιρίκα. Έχει φάει μεγάλη κατραπακιά. Έχει συγκλονιστεί. Αυτή η απώλεια είναι κάτι που την ξεπερνάει. Και μιας που πατέρας δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα ούτε αδέλφια και μιας που δεν είναι ενήλικη, είναι αδύναμη να πάρει αποφάσεις. Απλώς, δέχεται την κατάσταση του πού θα βρεθεί, ποιοι συγγενείς θα αναλάβουν να γίνουν κηδεμόνες της. Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα…

Στην εξοχή, ο θείος και η θεία της, της δείχνουν όλη την αγάπη τους. Προσπαθούν να την κάνουν να νιώσει όμορφα, άνετα, ασφαλής. Η απώλεια, όμως, απώλεια. Και το νεαρόν της ηλικίας να καθορίζει εν πολλοίς τη συμπεριφορά. Το αξιακό σύστημα χτίζεται ακόμα. Η συνείδηση δεν έχει ωριμάσει. Οι έννοιες «καλό» και «κακό» είναι πολύ σχηματικές και δεν έχουν την ίδια σημασία με το ένστικτο, με το παιχνίδι, με την παρόρμηση της στιγμής. Με τη σκανδαλιά. Με το πείσμα. Με το μπέρδεμα. Η σκηνοθέτιδα δεν θέλει οι θεατές να λυπηθούν το κοριτσάκι. Δεν θέλει να τους κάνει κοινωνούς του δράματός της. Όχι. Απλά, χτίζει το πορτρέτο ενός κοριτσιού εντελώς αυθεντικό, που ξεπερνάει αδόκιμους και περιοριστικούς μανιχαϊσμούς. Όταν βλέπουμε τη μικρή Φρίντα να κάνει κάτι που όλοι οι ενήλικοι χωρίς πολύ σκέψη το χαρακτηρίζουμε «κακό», για την ίδια δεν είναι κάτι μεμπτό. Δεν προλαβαίνει να μπει σε τέτοια φίλτρα, χριστιανικά ή άλλα, υποκριτικά ή μη, η αντίδρασή της. Είναι ένα παιδί, τελεία και παύλα.

Το πιάνει πολύ καλά όλο αυτό η σκηνοθέτιδα. Και βοηθιέται πάρα πολύ από τις ερμηνείες όλων και ιδίως της πιτσιρίκας Laia Artigas, που υποδύεται την Φρίντα. Είναι μια ερμηνεία σπουδαία γιατί η μικρή δεν υποδύεται με όρους ενηλίκων, δεν μιμείται το παιδί της ηλικίας της, δεν καταφεύγει σε εύκολους θεατρινισμούς και υπερβολές. Ερμηνεύει σαν να παίζει και κάνει μια φίλη της, που έχει χάσει τη μητέρα της. Μεγάλο επίτευγμα αυτό από σκηνοθετικής πλευράς. Κι ακόμα μεγαλύτερο το πώς κατάφερε να πετύχει τέτοια απόλυτη φυσικότητα και σε σχέση με το μικρότερο παιδί, την ξαδέλφη της Φρίντα στην ταινία. Που υποτίθεται ότι είναι ένα τρίχρονο κορίτσι! Φανταστικό! Το μεγάλο συν όμως κουβαλάει κι ένα μεγάλο μείον: τη μη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Φροντίζοντας να μην διολισθήσει προς το μελόδραμα η δημιουργός παρουσιάζει τα γεγονότα και καταγράφει τα δεδομένα με τη ματιά ενός ντοκιμαντερίστα, με αποστασιοποίηση ίσως μεγαλύτερη από όση θα επιθυμούσε ο μέσος θεατής. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί η μαγική αρμονία, γεγονός. Ευτυχώς για τους λάτρεις του καλού σινεμά, κυριαρχεί η αποδραματοποίηση. Δυστυχώς, για τις εμπορικές προοπτικές της ταινίας, λείπουν οι σκηνές εκείνες που θα άνοιγαν τους δακρυϊκούς αδένες.

ΥΓ: Επιτρέψτε μου να σημειώσω και μια παραξενιά μου. Αυτή δεν είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Δεν ενηλικιώνεται η Φρίντα μετά την απώλεια της μητέρας της. Συνεχίζει να είναι παιδί. Και μέσα της αλλά και έξω,,,

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την One From The Heart!

Ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μου, ο θάνατός μου.

του zerVo (@moviesltd)

Αναρίθμητα τα αφιερώματα που έχουν συνταχθεί, τόσο στην μικρή όσο και στην μεγάλη οθόνη, για έναν από τους πλέον διαβόητους κακοποιούς της ιστορίας. Για μια δισυπόστατη προσωπικότητα, που την ίδια στιγμή που συμπεριφερόταν απάνθρωπα και ανελέητα στους εχθρούς του, εμφανιζόταν ως ο φύλακας άγγελος όλων όσων φτωχών και αδυνάτων επιθυμούσε να πάρει κάτω από την πανίσχυρη προστασία του. Με πιο σημαντική και έγκυρη σε όσα περιγράφει, βιογραφική αναφορά στον υπ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το τηλεοπτικό Narcos, σαφώς σοβαρότερη από την καθημερινή πολυλογάδικη, αλλά και αγωνιώδη τηλενοβέλα El Patron Del Mal, όπως και από τα δραματοποιημένα biopics Paradise Lost και Infiltrator, θα περίμενε κανείς πως έχουν ειπωθεί τα πάντα γύρω από την προσωπικότητα του διαβόητου Πάμπλο Εσκομπάρ. Εκτός την περίπτωση εκείνη, που η φιγούρα του σχηματίζεται στην οθόνη, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, που όπως υποστηρίζει, τον λάτρεψε σαν Θεό...

Κολομβία 1985. Έχοντας ξεκινήσει κυριολεκτικά από το μηδέν και αφού αναρριχήθηκε ένα προς ένα τα επίπεδα του σκληρού υποκόσμου της λατινοαμερικάνικης χώρας, ο δαιμόνιος Πάμπλο Εσκομπάρ θα εξελιχθεί στον Ελ Παδρόν του καρτέλ της κοκαΐνης του Μεντεγίν, έχοντας αρμοδιότητα να τροφοδοτεί με ναρκωτικά ολόκληρη την αμερικάνικη ήπειρο. Με περιουσία που ανέρχεται σε μια ντουζίνα σχεδόν δισεκατομμύρια δολάρια, έσοδα που προέρχονται κυρίως από την εκμετάλλευση της αγοράς των ΗΠΑ, πολύ σύντομα θα μπει στο στόχαστρο της Υπερδύναμης και του Προέδρου της Ρέιγκαν. Πανέξυπνα κινούμενος, ο φιλόδοξος βαρόνος, όχι μονάχα θα καταφέρει να πάρει με το μέρος του, σε μια επίδειξη απόλυτης δύναμης και κυριαρχίας, όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αλλά θα εκλεγεί και ο ίδιος βουλευτής της εθνοσυνέλευσης, έχοντας στο πλευρό του την πλήρη υποστήριξη της πάμφτωχης, αλλά και ευεργετημένης από τον ίδιο, περιφέρειας του.

Είναι η στιγμή που στην ζωή του Πάμπλο, οικογενειάρχη ήδη με δύο παιδιά, θα μπει η εντυπωσιακού κάλλους και αέρινη παρουσιάστρια της Κολομβιανής τηλεόρασης Βιρτζίνια Βαγιέχο, μια καλοζωισμένη ρεπόρτερ, που θα επιχειρήσει να επισκεφτεί το λημέρι του για να του πάρει αποκλειστική συνέντευξη. Γνωστός για την αδυναμία του στο ισχυρό φύλο, ο Έσκομπαρ πολύ σύντομα θα υποκύψει στα ερωτικά καλέσματα της κοκέτας δημοσιογράφου και θα συνάψει μαζί της έναν θυελλώδη και παθιασμένο εξωσυζυγικό δεσμό, χαρίζοντας της τα πλούτη και την κοσμοπολίτικη αύρα που εκείνη ονειρευόταν. Μαζί με τα αγαθά, όμως, η αστραφτερή τηλεπερσόνα, γρήγορα θα κληρονομήσει και τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας ιδιαίτερης σχέσης, καθώς θα παρασυρθεί κι εκείνη από το κρατικό κύμα καταδίωξης του καταζητούμενου εραστή της, σε μια δίνη τρόμου και ανασφάλειας, που θα απειλήσει ακόμη και την ίδια της την ζωή.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, αφού ως γνωστόν μπορεί μια ξεμυαλίστρα, μετά ευκολίας να σύρει με την λάγνα κορμοστασιά της ακόμη και το πιο αποφασιστικό και ηγετικών τάσεων αρσενικό, αν πρόκειται όμως για τον πλέον αναγνωρισμένο Νονό του τόπου, τότε το πράγμα αλλάζει. Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν βρίσκεται τρόπος διαφυγής, δεν είναι δυνατός ο χωρισμός χωρίς να πληρωθεί το αντίστοιχα βαρύ τίμημα του. Και ενόσω οι αμερικάνικες υπηρεσίες ασφαλείας θα την προσεγγίσουν για να καρφώσει τον αγαπητικό της, με αντάλλαγμα μια καινούργιας ταυτότητας ασφαλή καθημερινότητα σε κάποια άγνωστη σε όλους γωνιά του πλανήτη, εκείνη θα διατηρήσει υψηλό το συναισθηματικό της φρόνημα και δεν θα ενδώσει, καταδίδοντας τον καλό της, στους πάνοπλυυς και μανιασμένους του εχθρούς.

Βασισμένο στα απομνημονεύματα της Vallejo, της κοντινότερης γυναίκας στον Εσκομπάρ, μετά την μητέρα των παιδιών του, νεανικό έρωτα που γνώρισε απένταρος στις γειτονιές του Μεντεγίν, και επίσημης κατ εκείνον βιογράφου του, είναι το ισπανικής παραγωγής βιογραφικό αφιέρωμα, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Fernando Leon de Aranoa. Ως μέσον αφήγησης του, εννοείται πως χρησιμοποιεί την καλομαθημένη στις ανέσεις και τα λούσα μετρέσα, ακολουθώντας - πλην του ολιγόλεπτου ίντρο - μια γραμμικότατη πορεία, προς την ραγδαία άνοδο, την ηχηρή πτώση και φυσικά του αιματηρό τέλος του κυκλοθυμικού εγκληματία . για πολλούς άλλους όμως Ρομπέν Των Δασών. Το παζλ που συνθέτει ο Σπανιόλος αποτελείται από μικρά μικρά κομματάκια, γνώριμες στιγμές της διαδρομής του Εσκομπάρ, ως απόλυτου κυρίαρχου επί κολομβιανής γης, ως επίτιμου εισβολέα στο δημοκρατικού κοινοβούλιο, ως θεριστή της οποιασδήποτε έννοιας αντιπαλότητας, ως ξεβρακωμένου φυγά κρυμμένου στην κατάφυτη ζούγκλα του Αμαζονίου, ως τύποις εσώκλειστου στο υπερπολυτελές σωφρονιστικό ίδρυμα, ως μοναδικού επιζώντα της σφαγής της συμμορίας του, που καρτερεί υπομονετικά να επέλθει το τέλος.

Παίρνοντας τα πράγμα από την αρχή, ο θεατής αντιλαμβάνεται πως στον σχεδιασμό της παραγωγής του Loving Pablo, οι οργανωτές υπέπεσαν σε ένα βαρύγδουπο σφάλμα, παιδαριώδες και σχετικά θα έλεγα ανεξήγητο. Βάζοντας αυτή την ταινία, φτιαγμένη από Ιβηρικά χέρια, με ισπανόφωνο καστ, αναφερόμενη σε μια χώρα που λαλεί (σχεδόν μόνο) τα καστιγιάνικα, να μιλήσει σε γλώσσα αγγλική. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ολοκληρώσει το ανέκδοτο, χρησιμοποιώντας στον τρόπο ομιλίας σπανιόλικη χροιά, ολοκληρώνοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο που τσαλαπατάει ολοκληρωτικά την υπόλοιπη αξιοπρεπή προσπάθεια. Διότι από σκηνοθεσία ακολουθώντας τις ταχύτατες Scorsesικές προσταγές δεν τα πηγαίνει άσχημα το biopic, διαθέτοντας δυναμικές γωνίες λήψης, ικανή αναπαράσταση της εποχής και ηλιόλουστη φωτογραφία που ζωντανεύει το κλίμα της παράνομης δράσης του καρτέλ.

Ένας λόγος παραπάνω που το φλοπ της αγγλοφωνίας γίνεται πιο αντιληπτό, είναι και οι ικανοποιητικές, κάτω από αυτές τις παράξενες συνθήκες του διδύμου που δίνει ζωή στο ντουέτο, δηλαδή του Bardem και της Cruz, που μετά από πλήθος κοινών συναντήσεων στο εκράν, είναι η πρώτη φορά που συνυπάρχουν ως πραγματικό ζευγάρι και στην ζωή. Ο Εσκομπάρ του Javier, είναι έντεχνα στημένος πάνω στην επιβλητική φόρμα του οσκαρικά τιμημένου αστέρα, με πιο χαρακτηριστικό στοιχείο την ερμηνευτική διαχυτικότητα που τον διακρίνει σε κάθε του ατάκα. Με υπερβολικά παραπανίσια κιλά για να έρθει και σωματικά κοντύτερα στον (αντι)ήρωα του και την προσθήκη της περίεργου σχήματος κατσαρής κώμης στο κεφάλι του, ο Ισπανός φέρνει με ευκολία την απαίτηση εις πέρας. Αν και είναι προφανές, την ώρα που εκστομίζει φράσεις στην μητρική του διάλεκτο, πως κι ό ίδιος θα ένιωθε καλύτερα αν δεν είχε ακολουθηθεί αυτή η λάθος επιλογή.

Ομοίως κάτι που ισχύει και για την απίστευτα αισθησιακή μέσα στα πανάκριβα Miugler της, 44χρονη Μαδριλένα, που ορίζει με την ύπαρξη της τον κινητήριο μοχλό της πλοκής. Ασυνεχής και άνιση είναι όμως η προσέγγιση της κάμερας στην προσωπικότητα της, που θα μπορούσε υπό άλλες πιο εμπνευσμένες σεναριακά συνθήκες να εκτοξεύσει στα ύψη την δραματικότητα του Αγαπώντας τον Πάμπλο. Ενός φιλμ που φαντάζει να έχει μια κάποια εμπορική τύχη, περισσότερο λόγω του πασίγνωστου προσώπου που βρίσκεται στο επίκεντρο του, αν και ελάχιστοι δεν γνωρίζουν τα πάντα για τον βίο του και λιγότερο χάρη στην καλλιτεχνική του αξία που είναι κτισμένη πάνω σε βιαστικά και μπερδεμένα θεμέλια. Κρατάμε τουλάχιστον το μήνυμα πως όσοι στήριξαν με την αγάπη τους έναν κυνικό, λαοπλάνο και χαρισματικό στον λόγο εγκληματία, το έπραξαν διαγράφοντας από την σκέψη τους τις μεθόδους της σαρωτικής επιτυχίας του. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πως χειριζόταν και διένειμε τα πλούτη, τόσο, ώστε για κάποιους ευνοημένους του, ακόμη και στις ημέρες μας να θεωρείται άγιος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Odeon!