Movies Ltd

Ο δολοφόνος δεν είναι ποτέ αυτός που υποψιάζεσαι... Βασισμένη στο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι “Αράχνες στη σοφίτα» είναι η ταινία μυστηρίου Δέκα ύποπτοι για φόνο (Crooked House) που σκηνοθετεί ο Gilles Paquet-Brenner. Αγγλία, τέλη της δεκαετίας του 1950. Ο Αριστείδης Λεωνίδης βρίσκεται νεκρός κάτω από ύποπτες συνθήκες. Μετανάστης από την Ελλάδα, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία και μια οικογένεια στην οποία συμπεριφερόταν ως ο απόλυτος πατριάρχης. Η εγγονή του, η Σοφία, προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τσαρλς Χέιγουορντ, πρώην εραστή της, με πατέρα σημαίνον πρόσωπο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, να πάει στην οικογενειακή έπαυλη και να ερευνήσει την υπόθεση. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη, ο Τσαρλς ανακαλύπτει τρεις γενιές της δυναστείας Λεωνίδη και μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα πικρίας, δυσαρέσκειας και ζήλιας. Σε ένα σπίτι γεμάτο με κίνητρα, ενδείξεις και ύποπτους, θα μπορέσει να βρει τον δολοφόνο πριν εκείνος «χτυπήσει» ξανά;

Πληθώρα φημισμένων κινηματογραφικών αστέρων απαρτίζει το καστ αποτελούμενη από τους Glenn Close, Terence Stamp, Max Irons, Stefanie Martini, Julian Sands, Honor Kneafsey, Christian McKay, Amanda Abbington, Gillian Anderson και Christina Hendricks.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Η μαμά μου

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

...και ξαφνικά να μεγαλώνεις / με χίλια δυο γιατί / μες στην καρδιά σου...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Carla Simón, βασισμένη σε δικό της σενάριο, που με τη σειρά του βασιζόταν σε δικές της προσωπικές εμπειρίες. Γι' αυτό και η ταινία είναι αφιερωμένη στη μητέρα της.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έλαβε χώρα στο περσινό (κι όχι στο περασμένο) φεστιβάλ Βερολίνου, όπου προβλήθηκε στο τμήμα Generation Kplus, ένα τμήμα στο οποίο συμμετέχουν ταινίες που έχουν ως ήρωες παιδιά. Κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του τμήματος, κυρίως όμως κέρδισε το βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ! Επίσης, έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης ισπανικής ταινίας στο φεστιβάλ της Μάλαγα καθώς και το βραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Bafici της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών η ηθοποιός Salma Hayek απένειμε στην Carla Simón και το βραβείο ‘Women in Motion’ Young Talent Award που επιβραβεύει νέες γυναικείες φωνές στον χώρο του κινηματογράφου. Η ταινία Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι (Estiu 1993) αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ ενώ τιμήθηκε και με τρία βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ): καλύτερης σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενης γυναικείας ερμηνείας και β' ανδρικού ρόλου.

Η υπόθεση: Η εξάχρονη Φρίντα κοιτάζει σιωπηλά τα τελευταία αντικείμενα που μπαίνουν σε κουτιά στο διαμέρισμα της μητέρας της που έχει πεθάνει. Αποχαιρετώντας την, οι φίλοι της ακολουθούν το αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια τους. Αν και η οικογένεια του αγαπημένου θείου της την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, η Φρίντα χρειάζεται πολύ καιρό να συνηθίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, μακριά από τη Βαρκελώνη. Οι στιγμές παιδικού ενθουσιασμού και ξεγνοιασιάς, εναλλάσσονται με μοναχικές σκέψεις. Το βράδυ, η Φρίντα προσεύχεται για τη μητέρα της, που της λείπει τόσο πολύ, ενώ την ημέρα προσπαθεί να βρει τη θέση της σε αυτή τη νέα ζωή.

Η άποψή μας: Το 2002 η Πέννυ Παναγιωτοπούλου υπογράφει μια από τις όμορφες, συγκινητικές, μεστές και ενδιαφέρουσες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου». Εκείνη η ταινία αφηγείται την ιστορία του 10χρονου Ηλία, ο οποίος στην Αθήνα του 1969, δεν αποδέχεται τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Και, για να τον κρατήσει ζωντανό, καταφεύγει στη φαντασία του. Είναι μια ταινία που πέρα όλων των άλλων θετικών, καταγράφει μια πολύ καλή ερμηνεία από τον μικρό Γιώργο Καραγιάννη, που υποδύεται τον Ηλία. Εκείνη την ταινία θυμήθηκα, λοιπόν, βλέποντας το πολύ ενδιαφέρον τούτο ντεμπούτο της Carla Simón. Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο ταινίες είναι λίγες αλλά τρανταχτές: τις σκηνοθετούν γυναίκες δημιουργοί από μεσογειακές χώρες, αποτελούν και οι δύο πρώτη σκηνοθετική απόπειρα σε μεγάλου μήκους και αποτυπώνουν το πώς αντιμετωπίζουν ανήλικα παιδιά την απώλεια του γονέα τους.

Έχουν όμως και πολλές διαφοροποιήσεις οι ταινίες. Η ταινία από την Ισπανία είναι αυτοβιογραφική. Στην ισπανική έχουμε απώλεια μητέρας, που καλείται να αντιμετωπίσει 6χρονο κοριτσάκι. Στην ελληνική έχουμε απώλεια πατέρα, που καλείται να αντιμετωπίσει 10χρονο αγόρι. Στην ιβηρική ταινία το περιβάλλον είναι εκείνο της υπαίθρου, στη βαλκανική το περιβάλλον είναι αστικό. Η βασική διαφορά όμως είναι πως η ταινία της Παναγιωτοπούλου ποντάρει στο συναίσθημα. Η ταινία της Simón, όχι. Η ταινία της Simón δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν τις δραματοποιεί, δεν χρησιμοποιεί κώδικες καλού – κακού. Όλη η ταινία είναι πάνω στην πιτσιρίκα. Έχει φάει μεγάλη κατραπακιά. Έχει συγκλονιστεί. Αυτή η απώλεια είναι κάτι που την ξεπερνάει. Και μιας που πατέρας δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα ούτε αδέλφια και μιας που δεν είναι ενήλικη, είναι αδύναμη να πάρει αποφάσεις. Απλώς, δέχεται την κατάσταση του πού θα βρεθεί, ποιοι συγγενείς θα αναλάβουν να γίνουν κηδεμόνες της. Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα…

Στην εξοχή, ο θείος και η θεία της, της δείχνουν όλη την αγάπη τους. Προσπαθούν να την κάνουν να νιώσει όμορφα, άνετα, ασφαλής. Η απώλεια, όμως, απώλεια. Και το νεαρόν της ηλικίας να καθορίζει εν πολλοίς τη συμπεριφορά. Το αξιακό σύστημα χτίζεται ακόμα. Η συνείδηση δεν έχει ωριμάσει. Οι έννοιες «καλό» και «κακό» είναι πολύ σχηματικές και δεν έχουν την ίδια σημασία με το ένστικτο, με το παιχνίδι, με την παρόρμηση της στιγμής. Με τη σκανδαλιά. Με το πείσμα. Με το μπέρδεμα. Η σκηνοθέτιδα δεν θέλει οι θεατές να λυπηθούν το κοριτσάκι. Δεν θέλει να τους κάνει κοινωνούς του δράματός της. Όχι. Απλά, χτίζει το πορτρέτο ενός κοριτσιού εντελώς αυθεντικό, που ξεπερνάει αδόκιμους και περιοριστικούς μανιχαϊσμούς. Όταν βλέπουμε τη μικρή Φρίντα να κάνει κάτι που όλοι οι ενήλικοι χωρίς πολύ σκέψη το χαρακτηρίζουμε «κακό», για την ίδια δεν είναι κάτι μεμπτό. Δεν προλαβαίνει να μπει σε τέτοια φίλτρα, χριστιανικά ή άλλα, υποκριτικά ή μη, η αντίδρασή της. Είναι ένα παιδί, τελεία και παύλα.

Το πιάνει πολύ καλά όλο αυτό η σκηνοθέτιδα. Και βοηθιέται πάρα πολύ από τις ερμηνείες όλων και ιδίως της πιτσιρίκας Laia Artigas, που υποδύεται την Φρίντα. Είναι μια ερμηνεία σπουδαία γιατί η μικρή δεν υποδύεται με όρους ενηλίκων, δεν μιμείται το παιδί της ηλικίας της, δεν καταφεύγει σε εύκολους θεατρινισμούς και υπερβολές. Ερμηνεύει σαν να παίζει και κάνει μια φίλη της, που έχει χάσει τη μητέρα της. Μεγάλο επίτευγμα αυτό από σκηνοθετικής πλευράς. Κι ακόμα μεγαλύτερο το πώς κατάφερε να πετύχει τέτοια απόλυτη φυσικότητα και σε σχέση με το μικρότερο παιδί, την ξαδέλφη της Φρίντα στην ταινία. Που υποτίθεται ότι είναι ένα τρίχρονο κορίτσι! Φανταστικό! Το μεγάλο συν όμως κουβαλάει κι ένα μεγάλο μείον: τη μη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Φροντίζοντας να μην διολισθήσει προς το μελόδραμα η δημιουργός παρουσιάζει τα γεγονότα και καταγράφει τα δεδομένα με τη ματιά ενός ντοκιμαντερίστα, με αποστασιοποίηση ίσως μεγαλύτερη από όση θα επιθυμούσε ο μέσος θεατής. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί η μαγική αρμονία, γεγονός. Ευτυχώς για τους λάτρεις του καλού σινεμά, κυριαρχεί η αποδραματοποίηση. Δυστυχώς, για τις εμπορικές προοπτικές της ταινίας, λείπουν οι σκηνές εκείνες που θα άνοιγαν τους δακρυϊκούς αδένες.

ΥΓ: Επιτρέψτε μου να σημειώσω και μια παραξενιά μου. Αυτή δεν είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Δεν ενηλικιώνεται η Φρίντα μετά την απώλεια της μητέρας της. Συνεχίζει να είναι παιδί. Και μέσα της αλλά και έξω,,,

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την One From The Heart!

Ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μου, ο θάνατός μου.

του zerVo (@moviesltd)

Αναρίθμητα τα αφιερώματα που έχουν συνταχθεί, τόσο στην μικρή όσο και στην μεγάλη οθόνη, για έναν από τους πλέον διαβόητους κακοποιούς της ιστορίας. Για μια δισυπόστατη προσωπικότητα, που την ίδια στιγμή που συμπεριφερόταν απάνθρωπα και ανελέητα στους εχθρούς του, εμφανιζόταν ως ο φύλακας άγγελος όλων όσων φτωχών και αδυνάτων επιθυμούσε να πάρει κάτω από την πανίσχυρη προστασία του. Με πιο σημαντική και έγκυρη σε όσα περιγράφει, βιογραφική αναφορά στον υπ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το τηλεοπτικό Narcos, σαφώς σοβαρότερη από την καθημερινή πολυλογάδικη, αλλά και αγωνιώδη τηλενοβέλα El Patron Del Mal, όπως και από τα δραματοποιημένα biopics Paradise Lost και Infiltrator, θα περίμενε κανείς πως έχουν ειπωθεί τα πάντα γύρω από την προσωπικότητα του διαβόητου Πάμπλο Εσκομπάρ. Εκτός την περίπτωση εκείνη, που η φιγούρα του σχηματίζεται στην οθόνη, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, που όπως υποστηρίζει, τον λάτρεψε σαν Θεό...

Κολομβία 1985. Έχοντας ξεκινήσει κυριολεκτικά από το μηδέν και αφού αναρριχήθηκε ένα προς ένα τα επίπεδα του σκληρού υποκόσμου της λατινοαμερικάνικης χώρας, ο δαιμόνιος Πάμπλο Εσκομπάρ θα εξελιχθεί στον Ελ Παδρόν του καρτέλ της κοκαΐνης του Μεντεγίν, έχοντας αρμοδιότητα να τροφοδοτεί με ναρκωτικά ολόκληρη την αμερικάνικη ήπειρο. Με περιουσία που ανέρχεται σε μια ντουζίνα σχεδόν δισεκατομμύρια δολάρια, έσοδα που προέρχονται κυρίως από την εκμετάλλευση της αγοράς των ΗΠΑ, πολύ σύντομα θα μπει στο στόχαστρο της Υπερδύναμης και του Προέδρου της Ρέιγκαν. Πανέξυπνα κινούμενος, ο φιλόδοξος βαρόνος, όχι μονάχα θα καταφέρει να πάρει με το μέρος του, σε μια επίδειξη απόλυτης δύναμης και κυριαρχίας, όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αλλά θα εκλεγεί και ο ίδιος βουλευτής της εθνοσυνέλευσης, έχοντας στο πλευρό του την πλήρη υποστήριξη της πάμφτωχης, αλλά και ευεργετημένης από τον ίδιο, περιφέρειας του.

Είναι η στιγμή που στην ζωή του Πάμπλο, οικογενειάρχη ήδη με δύο παιδιά, θα μπει η εντυπωσιακού κάλλους και αέρινη παρουσιάστρια της Κολομβιανής τηλεόρασης Βιρτζίνια Βαγιέχο, μια καλοζωισμένη ρεπόρτερ, που θα επιχειρήσει να επισκεφτεί το λημέρι του για να του πάρει αποκλειστική συνέντευξη. Γνωστός για την αδυναμία του στο ισχυρό φύλο, ο Έσκομπαρ πολύ σύντομα θα υποκύψει στα ερωτικά καλέσματα της κοκέτας δημοσιογράφου και θα συνάψει μαζί της έναν θυελλώδη και παθιασμένο εξωσυζυγικό δεσμό, χαρίζοντας της τα πλούτη και την κοσμοπολίτικη αύρα που εκείνη ονειρευόταν. Μαζί με τα αγαθά, όμως, η αστραφτερή τηλεπερσόνα, γρήγορα θα κληρονομήσει και τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας ιδιαίτερης σχέσης, καθώς θα παρασυρθεί κι εκείνη από το κρατικό κύμα καταδίωξης του καταζητούμενου εραστή της, σε μια δίνη τρόμου και ανασφάλειας, που θα απειλήσει ακόμη και την ίδια της την ζωή.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, αφού ως γνωστόν μπορεί μια ξεμυαλίστρα, μετά ευκολίας να σύρει με την λάγνα κορμοστασιά της ακόμη και το πιο αποφασιστικό και ηγετικών τάσεων αρσενικό, αν πρόκειται όμως για τον πλέον αναγνωρισμένο Νονό του τόπου, τότε το πράγμα αλλάζει. Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν βρίσκεται τρόπος διαφυγής, δεν είναι δυνατός ο χωρισμός χωρίς να πληρωθεί το αντίστοιχα βαρύ τίμημα του. Και ενόσω οι αμερικάνικες υπηρεσίες ασφαλείας θα την προσεγγίσουν για να καρφώσει τον αγαπητικό της, με αντάλλαγμα μια καινούργιας ταυτότητας ασφαλή καθημερινότητα σε κάποια άγνωστη σε όλους γωνιά του πλανήτη, εκείνη θα διατηρήσει υψηλό το συναισθηματικό της φρόνημα και δεν θα ενδώσει, καταδίδοντας τον καλό της, στους πάνοπλυυς και μανιασμένους του εχθρούς.

Βασισμένο στα απομνημονεύματα της Vallejo, της κοντινότερης γυναίκας στον Εσκομπάρ, μετά την μητέρα των παιδιών του, νεανικό έρωτα που γνώρισε απένταρος στις γειτονιές του Μεντεγίν, και επίσημης κατ εκείνον βιογράφου του, είναι το ισπανικής παραγωγής βιογραφικό αφιέρωμα, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Fernando Leon de Aranoa. Ως μέσον αφήγησης του, εννοείται πως χρησιμοποιεί την καλομαθημένη στις ανέσεις και τα λούσα μετρέσα, ακολουθώντας - πλην του ολιγόλεπτου ίντρο - μια γραμμικότατη πορεία, προς την ραγδαία άνοδο, την ηχηρή πτώση και φυσικά του αιματηρό τέλος του κυκλοθυμικού εγκληματία . για πολλούς άλλους όμως Ρομπέν Των Δασών. Το παζλ που συνθέτει ο Σπανιόλος αποτελείται από μικρά μικρά κομματάκια, γνώριμες στιγμές της διαδρομής του Εσκομπάρ, ως απόλυτου κυρίαρχου επί κολομβιανής γης, ως επίτιμου εισβολέα στο δημοκρατικού κοινοβούλιο, ως θεριστή της οποιασδήποτε έννοιας αντιπαλότητας, ως ξεβρακωμένου φυγά κρυμμένου στην κατάφυτη ζούγκλα του Αμαζονίου, ως τύποις εσώκλειστου στο υπερπολυτελές σωφρονιστικό ίδρυμα, ως μοναδικού επιζώντα της σφαγής της συμμορίας του, που καρτερεί υπομονετικά να επέλθει το τέλος.

Παίρνοντας τα πράγμα από την αρχή, ο θεατής αντιλαμβάνεται πως στον σχεδιασμό της παραγωγής του Loving Pablo, οι οργανωτές υπέπεσαν σε ένα βαρύγδουπο σφάλμα, παιδαριώδες και σχετικά θα έλεγα ανεξήγητο. Βάζοντας αυτή την ταινία, φτιαγμένη από Ιβηρικά χέρια, με ισπανόφωνο καστ, αναφερόμενη σε μια χώρα που λαλεί (σχεδόν μόνο) τα καστιγιάνικα, να μιλήσει σε γλώσσα αγγλική. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ολοκληρώσει το ανέκδοτο, χρησιμοποιώντας στον τρόπο ομιλίας σπανιόλικη χροιά, ολοκληρώνοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο που τσαλαπατάει ολοκληρωτικά την υπόλοιπη αξιοπρεπή προσπάθεια. Διότι από σκηνοθεσία ακολουθώντας τις ταχύτατες Scorsesικές προσταγές δεν τα πηγαίνει άσχημα το biopic, διαθέτοντας δυναμικές γωνίες λήψης, ικανή αναπαράσταση της εποχής και ηλιόλουστη φωτογραφία που ζωντανεύει το κλίμα της παράνομης δράσης του καρτέλ.

Ένας λόγος παραπάνω που το φλοπ της αγγλοφωνίας γίνεται πιο αντιληπτό, είναι και οι ικανοποιητικές, κάτω από αυτές τις παράξενες συνθήκες του διδύμου που δίνει ζωή στο ντουέτο, δηλαδή του Bardem και της Cruz, που μετά από πλήθος κοινών συναντήσεων στο εκράν, είναι η πρώτη φορά που συνυπάρχουν ως πραγματικό ζευγάρι και στην ζωή. Ο Εσκομπάρ του Javier, είναι έντεχνα στημένος πάνω στην επιβλητική φόρμα του οσκαρικά τιμημένου αστέρα, με πιο χαρακτηριστικό στοιχείο την ερμηνευτική διαχυτικότητα που τον διακρίνει σε κάθε του ατάκα. Με υπερβολικά παραπανίσια κιλά για να έρθει και σωματικά κοντύτερα στον (αντι)ήρωα του και την προσθήκη της περίεργου σχήματος κατσαρής κώμης στο κεφάλι του, ο Ισπανός φέρνει με ευκολία την απαίτηση εις πέρας. Αν και είναι προφανές, την ώρα που εκστομίζει φράσεις στην μητρική του διάλεκτο, πως κι ό ίδιος θα ένιωθε καλύτερα αν δεν είχε ακολουθηθεί αυτή η λάθος επιλογή.

Ομοίως κάτι που ισχύει και για την απίστευτα αισθησιακή μέσα στα πανάκριβα Miugler της, 44χρονη Μαδριλένα, που ορίζει με την ύπαρξη της τον κινητήριο μοχλό της πλοκής. Ασυνεχής και άνιση είναι όμως η προσέγγιση της κάμερας στην προσωπικότητα της, που θα μπορούσε υπό άλλες πιο εμπνευσμένες σεναριακά συνθήκες να εκτοξεύσει στα ύψη την δραματικότητα του Αγαπώντας τον Πάμπλο. Ενός φιλμ που φαντάζει να έχει μια κάποια εμπορική τύχη, περισσότερο λόγω του πασίγνωστου προσώπου που βρίσκεται στο επίκεντρο του, αν και ελάχιστοι δεν γνωρίζουν τα πάντα για τον βίο του και λιγότερο χάρη στην καλλιτεχνική του αξία που είναι κτισμένη πάνω σε βιαστικά και μπερδεμένα θεμέλια. Κρατάμε τουλάχιστον το μήνυμα πως όσοι στήριξαν με την αγάπη τους έναν κυνικό, λαοπλάνο και χαρισματικό στον λόγο εγκληματία, το έπραξαν διαγράφοντας από την σκέψη τους τις μεθόδους της σαρωτικής επιτυχίας του. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πως χειριζόταν και διένειμε τα πλούτη, τόσο, ώστε για κάποιους ευνοημένους του, ακόμη και στις ημέρες μας να θεωρείται άγιος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου και η ματιά σου...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναζητώντας την ειρήνη στην Ιερουσαλήμ...

Ο Ofir Raul Graizer είναι Ισραηλινός σκηνοθέτης και καλλιτέχνης της βίντεο αρτ. Έχοντας εργαστεί για χρόνια σε διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους, από την υφαντουργία μέχρι τη γαστρονομία, αποφάσισε να σπουδάσει κινηματογράφο στο Κολέγιο Σαπίρ του Σντερότ, στο νότιο Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες προβλήθηκαν σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισαν διεθνή αναγνώριση. Το Κρυφή συνταγή (The Cakemaker) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου, Ιερουσαλήμ και Ούκερμαρκ, όπου διδάσκει την κουζίνα της Μέσης Ανατολής κι επεξεργάζεται τα επόμενα κινηματογραφικά του σχέδια.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τελικά και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Στην Ελλάδα την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Τόμας, ένας ταλαντούχος Γερμανός ζαχαροπλάστης, είναι ο εραστής του Όρεν, ενός παντρεμένου άνδρα από το Ισραήλ, που επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο για δουλειές. Όταν ο Όρεν σκοτώνεται σε τροχαίο, ο Τόμας ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του αγαπημένου του. Έτσι, θα πλησιάσει τη γυναίκα του, την Ανάτ, κρατώντας κρυφή την ταυτότητά του και προτείνοντάς της να δουλέψει στο καφέ της. Εκείνη δέχεται. Αρχικά, δουλεύει λάντζα, μετά όμως γίνεται ο ζαχαροπλάστης του καταστήματος. Τα γλυκά που φτιάχνει θα φέρουν κοσμοσυρροή στο μαγαζί, αλλά ο ίδιος κάνει δύο βασικά λάθη: δεν χρησιμοποιεί κοσέρ υλικά και αδυνατεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η σχέση του με τη νεαρή χήρα. Και προκειμένου να προστατέψει την πραγματική του ταυτότητα θα τραβήξει το ψέμα του μέχρι απροσδόκητα άκρα.

Η άποψή μας: «Στον Ιουδαϊσμό το ζύμωμα έχει μια ιδιαίτερη σημασία και υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα από κανόνες που οριοθετούν και ορίζουν τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται». Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής της ταινίας στην Ελλάδα. Είναι τμήμα του σκηνοθετικού σημειώματος. Ο σκηνοθέτης λοιπόν μας ανοίγει μια πόρτα προκειμένου να αναγνώσουμε καλύτερα την ταινία του. Μια συμπαθέστατη ταινία, χαμηλών ημιτονίων, που με ψυχραιμία παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον και πολυδιάστατο θέμα της. Το μείγμα που επιλέγει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης εν δυνάμει είναι μέχρι και εκρηκτικό, θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά, επιτρέψτε μας να σημειώσουμε πως εντέλει επιλέγει να «μαγειρέψει» τα υλικά του σε σιγανή φωτιά. Ναι, το κάνουμε αυτό όσοι γράφουμε για σινεμά συχνά πυκνά: ανάλογα με το περιεχόμενο μιας ταινίας δανειζόμαστε όρους για να κάνουμε τη γραφή μας πιο ελκυστική – και στην περίπτωσή μας – πιο... νόστιμη (ναι, το έκανα ξανά!).

Πλάκα πλάκα, αυτούς τους κανόνες τσεκάρει ο σκηνοθέτης: όχι με διάθεση ανατρεπτική, αλλά αφήνοντας μπόλικη μελαγχολία να εκχυλίζεται ανάμεσα από τις ρωγμές των εικόνων. Κανόνες στο μαγείρεμα: για να πετύχει οποιοδήποτε φαγητό πρέπει να μην κάνεις του κεφαλιού σου αλλά χρειάζονται οι σωστές δοσολογίες, οι σωστοί χρόνοι, οι σωστές θερμοκρασίες, οι σωστοί συνδυασμοί. Άντε μετέφερέ το όλο αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις; Διερωτάται ο σκηνοθέτης. Λες αυτό, φοράς εκείνο, κοιτάς με συγκεκριμένο τρόπο και... έριξες το αντικείμενο του πόθου σου; Αμ δε! Ιδίως στις ερωτικές σχέσεις δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν ντιρεκτίβες. Δεν υπάρχουν 10 + 1 τρόποι για το σίγουρο κρεβάτι. Η σχέση δύο ανθρώπων είναι δυναμική. Κι αν θεωρήσουμε τον εαυτό μας ως σταθερά (που δεν είναι) το αν συμπεριφερόμαστε α σε έναν άνθρωπο και το ευχαριστιέται, δεν σημαίνει ότι αν συμπεριφερθούμε το ίδιο α σε έναν άλλο άνθρωπο, θα το ευχαριστηθεί το ίδιο...

Αλλά ας μην μακρηγορούμε. Ο Graizer πειραματίζεται με όλα όσα δομούν την ανθρώπινη ταυτότητα: την πατρίδα, τη θρησκεία, τη σεξουαλικότητα. Και παντού βάζει ενδιαφέρουσες εν δυνάμει συγκρούσεις: ένας Γερμανός ζητάει συγχώρεση στην Ιερουσαλήμ; Ένας μοναχικός γκέι ζητάει την εξιλέωση με τη σύζυγο του εραστή του; Ένας ζαχαροπλάστης που έχει μάθει να μαγειρεύει χωρίς περιορισμούς μπορεί να αντεπεξέλθει στους κανόνες που θέτει μια θρησκεία; Μια γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα είναι δυνατόν να υπακούσει σε όλα όσα την περιορίζουν εξαιτίας του φύλου της, της θρησκείας της, της πατρίδας της; Ενδιαφέρουσα όλα τα ζητήματα που τίθενται επί τάπητος κι ευτυχώς ο σκηνοθέτης ούτε σε διδακτισμό υποκύπτει ούτε σε μελοδραματισμούς. Και τις ανατροπές της έχει η αφήγησή του και τους ήρωές του αγαπάει, ήρωες που δεν είναι εννοείται χωρίς ελαττώματα, και κατορθώνει να κάνει την ταινία του αυτό που σε καθαρά ελληνικά λέμε «crowd-pleaser».

Εννοείται ότι έχει προβλήματα η ταινία. Πχ η όλη κατάσταση που εκτονώνεται με την ερωτική σκηνή αλά «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές» είναι λίγο... απίστευτη. Ο Γερμανός πρωταγωνιστής είναι (γνώμη μας) εντελώς ακατάλληλος για το ρόλο: δεν αλλάζει έκφραση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και δεν καταφέρνει να μεταφέρει πειστικά τόσο τη μοναξιά του όσο και την εσωτερική του πάλη. Από την άλλη η εξαιρετική συνήθως Sarah Adler (θυμηθείτε την στο αριστουργηματικό «Foxtrot») εδώ δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο. Η μουσική είναι σούπερ, εντελώς ταιριαστή με το κλίμα της ταινίας, η φωτογραφία επίσης είναι λειτουργικότατη, υπάρχει η λογική του food-porn, αλλά είναι εντελώς... λογική, κι ευτυχώς, άλλο ένα θετικό που πιστώνεται στον δημιουργό είναι η μη τουριστική αντιμετώπιση των δύο μεγαλουπόλεων: της Ανατολής και της Δύσης.

Μια διαφορετική ελεγεία πάνω στη μοναξιά. Δοκιμάστε την.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Μια ξεκάθαρη δήλωση αγάπης! Η Ιταλική ταινία Ιστορίες Αγάπης που δεν Ανήκουν σ’ Αυτόν τον Κόσμο (Amori che non sanno stare al mondo) της Francesca Comencini είναι ένα πορτρέτο ερωτικών σχέσεων, μια δυνατή ιστορία που μιλάει για εμάς, την αναζωογονητική έκρηξη του πάθους και την επώδυνη επούλωση της μνήμης. Ό,τι ακριβώς σημαίνουν οι ιστορίες αγάπης για τις ζωές μας. Η Claudia και ο Flavio αγαπιούνταν για πολύ καιρό, παθιασμένα. Μια μέρα αυτό τελείωσε. Εκείνη είναι γύρω στα πενήντα και ο κόσμος μοιάζει ένα μέρος άγριο και αφιλόξενο, σαν ένα έρημο νησί. Εκείνος, αισθάνεται δυνατός, λάμπει από αυτοπεποίθηση και ενώ η Claudia αγωνίζεται να ξεχάσει, αυτός κυριεύεται από τη μανία να προχωρήσει. Όταν ο Flavio συναντά τη Giorgia, κάτω από την καλοκαιρινή βροχή, ο έρωτας τούς χτυπά από την πρώτη ματιά. Η ενέργεια μιας όμορφης κοπέλας γύρω στα 30 είναι ελιξίριο νεότητας και γι’ αυτόν, και δεν αργεί να υποκύψει σε κάθε επιθυμία της. Την ίδια περίοδο η Claudia γνωρίζει στο πανεπιστήμιο τη Νίνα. Την φοβίζουν η διαφορά ηλικίας, η ιδέα και μόνο να είναι σε σχέση με μια γυναίκα, κι αυτό που την κάνει να διστάζει πιο πολύ, είναι ότι ο σεβασμός δεν θα μεταμορφωθεί ποτέ σε αγάπη. Όμως, η Νίνα είναι τόσο όμορφη και σαγηνευτική, σχεδόν ακαταμάχητη...

Τοους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο φιλμ μοιράζονται οι Lucia Mascino, Thomas Trabacchi, Carlotta Natoli, Valentina Bellè, Camilla Semino Favro, Filippo Dini.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Danaos Films!

Μισώντας τον Εσκομπάρ! Οι συστάσεις για τον Πάμπλο Εσκομπάρ περιττεύουν. Ο άνθρωπος που στιγμάτισε την ιστορία του εγκλήματος κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα εντός κι εκτός Αμερικής ήταν ο γιος ενός αγρότη που κατάφερε χάρη στις παράνομες δραστηριότητες του καρτέλ του, αλλά και τη δημοφιλία του στον λαό, να γίνει ο έβδομος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, με μια περιουσία που σε σημερινά χρήματα θα άγγιζε τα 55 δις δολάρια. Ο «βασιλιάς της κοκαΐνης», όπως τον αποκαλούσαν, εκτόξευσε την πώληση του συγκεκριμένου ναρκωτικού στις ΗΠΑ, ενώ ήταν ο πρώτος που το εισήγαγε στην Ευρώπη. Όμως δεν έμεινε εκεί, καθώς η δίψα του για σεβασμό και εξουσία είχε ως αποτέλεσμα τη σύντομη ανάμειξή του στην πολιτική της χώρας του, μια κίνηση που η κολομβιανή κοινωνία έστεψε με δάφνες καθώς ο Εσκομπάρ έγινε η ισχυρή φωνή των φτωχών και αδυνάμων. Η περίοδος της «ηγεμονίας» του καρτέλ του Εσκομπάρ οδήγησε την Κολομβία σε μια φριχτή, ταραχώδη εποχή που κανείς δεν θέλει να θυμάται, μια εποχή που η χώρα έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη και κόστισε τη ζωή σε 3.000 ανθρώπους, ενώ κατέστησε τον Εσκομπάρ τον πιο περιζήτητο καταζητούμενο στον κόσμο. Η προσωπικότητά του έχει εμπνεύσει από τον θάνατό του το 1993 μέχρι σήμερα τη δημιουργία πολλών ντοκιμαντέρ, σειρών και ταινιών. Η άνοδος και η πτώση του μεγαλύτερου βαρόνου ναρκωτικών στον κόσμο, Πάμπλο Εσκομπάρ, ορίζεται στο φιλμ Αγαπώντας τον Πάμπλο (Loving Pablo) του Fernando Leon De Aranoa μέσα από τα μάτια της ερωμένης του και διάσημης δημοσιογράφου Βιρχίνια Βαγιέχο. Η ταινία καταγράφει την «ηγεμονία» του καρτέλ του Εσκομπάρ στην Κολομβία, σε μια περίοδο βίας και τρομοκρατίας που χώρισε τη χώρα στα δύο και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Η ταινία είναι βασισμένη στα απομνημονεύματα της Βαγιέχο με τίτλο «Loving Pablo, Hating Escobar».

Το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» είναι η πρώτη φορά που ο Ισπανός σκηνοθέτης συνεργάζεται με τη βραβευμένη με Όσκαρ Penelope Cruz, κάτι που δεν ισχύει για τον σύζυγό της, επίσης βραβευμένο με Όσκαρ Javier Bardem, με τον οποίο ο De Aranoa μετρά πια τρεις συνεργασίες, με πιο αλησμόνητη εκείνη στις βραβευμένες «Δευτέρες με Λιακάδα» (2002). Ταυτόχρονα, η ταινία σηματοδοτεί την τέταρτη κινηματογραφική συνάντηση του ζεύγους Cruz - Bardem, μετά τα «Vicky Christina Barcelona» (2008), «Ο Συνήγορος» (2013) και «Jamon Jamon» (1992).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Ο Αύγουστος της νιότης μας! Η εξάχρονη Φρίντα κοιτάζει σιωπηλά τα τελευταία αντικείμενα που μπαίνουν σε κουτιά στο διαμέρισμα της μητέρας της που έχει πεθάνει. Αποχαιρετώντας την, οι φίλοι της ακολουθούν το αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια τους. Αν και η οικογένεια του αγαπημένου θείου της την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, η Φρίντα χρειάζεται πολύ καιρό να συνηθίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, μακριά από τη Βαρκελώνη. Οι στιγμές παιδικού ενθουσιασμού και ξεγνοιασιάς, εναλλάσσονται με μοναχικές σκέψεις. Το βράδυ, η Φρίντα προσεύχεται για τη μητέρα της, που της λείπει τόσο πολύ, ενώ την ημέρα προσπαθεί να βρει τη θέση της σε αυτή τη νέα ζωή. Η Karla Simon αφηγείται σχεδόν αυτοβιογραφικά την προσωπική της ιστορία σε ένα σπάνιο σκηνοθετικό ντεμπούτο αφοπλιστικής ειλικρίνειας αφιερώνοντας την ταινία στη μητέρα της. Ο συνδυασμός των καλοκαιρινών χρωμάτων και του γνώριμου μεσογειακού τοπίου με τους σοβαρούς τόνους αυτού του δράματος ενηλικίωσης και της ανάγκης δημιουργίας μιας νέα οικογένειας, αποδεικνύεται ξεχωριστά συγκινητικός και ακαταμάχητα γοητευτικός χάρις στις εκπληκτικές αβίαστες ερμηνείες τόσο των μικρών όσο και των ενήλικων πρωταγωνιστών που καλούνται και αυτοί να αντιμετωπίσουν νέες ευθύνες και προκλήσεις. Το καλοκαιρινό φως διαλύει σχεδόν μαγικά τις σκιές του παρελθόντος σε μια μαγική πορεία προς μια νέα ζωή γεμάτη δυνατότητες. Το Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι (Estiu 1993) μας συστήνει ένα νέο μεγάλο ταλέντο του ισπανικού σινεμά στο πρόσωπο της νεαρής Κάρλα Σιμόν σε μια από τις καλύτερες ταινίες που παρουσιάστηκαν στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η ταινία από την Ισπανία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου απέσπασε δύο βραβεία, το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας ανάμεσα σε όλες τις πρώτες ταινίες σε όλα τα προγράμματα του Φεστιβάλ Βερολίνου καθώς και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Generation Kplus. Ήταν η Επίσημη Πρόταση Ισπανίας για το Βραβείο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επιπλέον, κέρδισε και 3 ΒΡΑΒΕΙΑ GOYA από την Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου, τα Βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Γυναικείας Ερμηνείας και Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας Β’ Ρόλου για τον γοητευτικό Νταβίντ Βερνταγκουέρ (10.000 Χιλιόμετρα). Επίσης, έχει κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Ισπανικής Ταινίας στο Φεστιβάλ της Μάλαγα καθώς και το Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Bafici της Αργεντινής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την One From The Heart!

Κάθε κομπίνα θέλει τους άσσους της! Είναι η πολυαναμενόμενη ταινία του καλοκαιριού παγκοσμίως. Ένα κινηματογραφικό φαινόμενο που διανθίζει την επική σειρά Ocean του Steven Soderbergh, πηγαίνοντας το γκλάμουρ σε άλλο επίπεδο με δύο δυνατά χαρτιά. Η ιστορία του φιλμ Η Συμμορία των 8 (Ocean’s 8) ξετυλίγεται στη Νέα Υόρκη και μάλιστα στο πιο προβεβλημένο και φαντασμαγορικό κοσμικό γεγονός της υψηλής ραπτικής, στο θρυλικό Met Gala. Με επίκεντρο ένα εξωφρενικά πολύτιμο κολιέ από διαμάντια, η ευφυής πλοκή αφηγείται σπαρταριστά μία δαιμονικά στημένη ληστεία σε σκηνοθεσία του τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ Gary Ross («Pleasantville», «HungerGames»), που συνυπογράφει και το σενάριο, ενώ ο Steven Soderbergh αναλαμβάνει χρέη παραγωγού. Πέντε χρόνια, οκτώ μήνες και 12 ημέρες ... Τόσο πήρε στη μόλις αποφυλακισμένη Ντέμπι Όσεαν να σχεδιάσει τη μεγαλύτερη ληστεία της ζωής της. Ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται: μια ομάδα από τις καλύτερες στον τομέα τους, ξεκινώντας από την πρώην παρτενέρ της στο έγκλημα, Λου. Οι δυο τους επιστρατεύουν τις υπόλοιπες «ειδικούς»: την κοσμηματοπώλη Αμίτα, την πορτοφολού Κοστάνς, την εξπέρ κλεπταποδόχο Τάμι, τη χάκερ Νάιν Μπολ και τη σχεδιάστρια μόδας Ρόουζ. Ο στόχος είναι 150 εκατομμύρια δολάρια σε μορφή διαμαντιών, τα οποία θα κοσμούν τον λαιμό της παγκοσμίου φήμης ηθοποιού Ντάφνε Κλούγκερ, όσο θα βρίσκεται το επίκεντρο της εκδήλωσης της χρονιάς, του MetGala. Θεωρητικά, το σχέδιο δεν μπάζει από πουθενά. Στην πράξη, όμως, πρέπει να αποδειχτεί εξίσου αψεγάδιαστο με τα πολυπόθητα διαμάντια, αν η συμμορία θέλει να πετύχει το στόχο της και να τη βγάλει καθαρή.

Δυνατό χαρτί του φιλμ ένα ασύλληπτα γοητευτικό all-star γυναικείο καστ που συγκεντρώνει σε μία ταινία οχτώ αφοπλιστικές προσωπικότητες: Sandra Bullock («Gravity»), Cate Blanchett («Θλιμμένη Τζάσμιν»), Anne Hathaway («Οι Άθλιοι»), Helena Bonham Carter («Ο Λόγος του Βασιλιά»), Rihanna, Mindy Kaling («The Office»), Sarah Paulson («American Crime Story») και τη ράπερ Awkwafina («Αφεντικά για Σκότωμα 2»). Στην ταινία εμφανίζονται επίσης οι James Corden («Τα Μυστικά του Δάσους») και Richard Armitage («Χόμπιτ»), ενώ η λίστα των cameo είναι, όπως ταιριάζει στο Met Gala, εξαιρετικά πλούσια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Οι άνθρωποι αποζητούν την ίδια γλυκιά γεύση της ζωής, πέρα από τα σύνορα της καταγωγής και της κουλτούρας τους! Τοποθετημένη σε μια μελαγχολική αλλά γεμάτη ζωή άποψη της Ιερουσαλήμ και βασισμένη σε μια προσωπική μου εμπειρία, η ταινία Κρυφή συνταγή (The Cakemaker) του Ophir Raul Graizer μιλάει για χαρακτήρες που εύχονται να παραμερίσουν τους ορισμούς τους σχετικά με την εθνικότητα, την σεξουαλικότητα και τη θρησκεία. Είναι μια ιστορία γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους, τη ζωή, το φαγητό και το σινεμά. Ο Τόμας, ένας ταλαντούχος Γερμανός ζαχαροπλάστης, είναι ο εραστής του Όρεν, ενός παντρεμένου άνδρα από το Ισραήλ, που επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο για δουλειές. Όταν ο Όρεν σκοτώνεται σε τροχαίο, ο Τόμας ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του αγαπημένου του. Έτσι, θα πλησιάσει τη γυναίκα του, την Ανάτ, κρατώντας κρυφή την ταυτότητά του και προτείνοντάς της να δουλέψει στο καφέ της. Εκείνη δέχεται. Τα γλυκά που φτιάχνει θα φέρουν κοσμοσυρροή στο κατάστημα, αλλά ο ίδιος κάνει δύο βασικά λάθη: δεν χρησιμοποιεί κοσέρ υλικά και αδυνατεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η σχέση του με τη νεαρή χήρα. Και προκειμένου να προστατέψει την πραγματική του ταυτότητα θα τραβήξει το ψέμα του μέχρι απροσδόκητα άκρα.

Στο φιλμ που τιμήθηκε με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι 2017 και είχε Συμμετοχή στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2017 πρωταγωνιστούν οι Sarah Adler, Tim Kalkhof, Zohar Strauss, Roy Miller, Tamir Ben Yehuda.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Γεροντανάμματα!

του zerVo (@moviesltd)

Ποιο είναι αλήθεια το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος που ο Θεός τον έχει αξιώσει να διαβεί, μόλις, το κατώφλι της τρίτης ηλικίας? Ένα και μοναδικό. Η συντροφιά. Είναι το λιγότερο τραγικό για έναν άνθρωπο που έχει μπει στην τελική ευθεία της ύπαρξης του να βιώνει τα στερνά του, που λέμε, ολομόναχος, παραγκωνισμένος από τους πάντες, δίχως να έχει ένα αποκούμπι να πει δυο κουβέντες. Αν αυτή την γηριατρική επιδίωξη λοιπόν, την αλαφρύνουμε κομματάκι και την αλατοπιπερώσουμε με λίγο ρομαντισμό, τότε μπαίνουμε στα μονοπάτια της κομεντί Book Club, όπου οι βασικές του ηρωίδες ενδεχόμενα να τα έχουν τα χρονάκια τους, δεν το βάζουν κάτω με τίποτα όμως. Και μια χαρά κάνουν...

Φίλες εδώ και δεκαετίες είναι οι τέσσερις τους και παραμένουν κολλητές ακόμη και σήμερα που πλησιάζουν να κλείσουν η καθεμιά τους τα εβδομήντα τους χρόνια ζωής. Η Νταιάν, πολύ πρόσφατα έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο και αυτό της έχει κοστίσει τόσο πολύ ώστε να σκέφτεται να εγκαταλείψει την μεγαλούπολη και να ταξιδέψει στην Αριζόνα, όπου την έχουν προσκαλέσει οι θυγατέρες της. Η Βίβιαν, εύπορη επιχειρηματίας, διαζευγμένη από καιρό, απολαμβάνει τις δυνατότητες που της δίνουν τα πλούτη και ανεξαρτησία της, ξοδεύοντας τον καιρό της σε περιστασιακές αγκαλιές. Η Σάρον, αυστηρή και σοβαρή δικαστής, δεν βρίσκει ούτε τον ελάχιστο χρόνο να ασχοληθεί με τον εαυτό της, μελετώντας ακόμη και κατ οίκον τις δύσκολες νομικές υποθέσεις που πρέπει να φέρει εις πέρας. Και η Κάρολ, η μοναδική που έχει άντρα, είναι ουσιαστικά σαν να μην τον έχει, μιας και εκείνος έχει απολέσει ακόμη και το ελάχιστο ερωτικό ενδιαφέρον για εκείνη...

Το μηνιαίο ραντεβού τους για την ανταλλαγή βιβλίων, αυτή την φορά θα βρει την παρείστικη τετράδα του Λος Άντζελες, να ξεφυλλίζει τον πρώτο τόμο της τριλογίας των Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι. Και σε συνδυασμό με το προχωρημένα σεξουαλικό περιεχόμενο του βιβλίου, καθεμιά τους, με λίμιντο ολοζώντανη, θα δει τον εαυτό της να μπλέκεται σε μια προσωπική, ερωτική ιστορία. Η χήρα, θα γνωρίσει στο ταξίδι για να συναντήσει τις κόρες της, γοητευτικό πιλότο, που πολύ σύντομα θα της απαλύνει την αβάσταχτη απώλεια. Η κοσμοπολίτισσα θα συναντήσει τυχαία, μετά από σαράντα και βάλε χρόνια, μια από τις πιο θυελλώδεις αγάπες της. Η έγκριτη νομικός θα αναζητήσει την συναισθηματική της τύχη, στις ιστοσελίδες γνωριμιών. Και η νοικοκυρά θα κάνει ότι περνά από το χέρι της, για να ξυπνήσει τις ορμές του βαριεστημένου ανδρός της.

Και όσο τα κατορθώματα επί χάρτου του κυρίου Γκρέυ, αναψοκοκκινίζουν τα μάγουλα των (υπερ)σιτεμένων κυριών, τόσο τα αρσενικά θα έρχονται και κοντύτερα τους, προκειμένου να ολοκληρωθεί το τρυφερό παιχνίδι. Που είναι συνάμα και ανάρμοστο? Σταδιακά οι αναστολές θα παραμερίσουν και οι,,,νεανίδες θα κάμψουν αντιστάσεις και θα παραδοθούν στα...λυκόπουλα που τις γυροφέρνουν με το κάτι παραπάνω από φιλικό  χαμόγελο τους. Όπως βεβαίως, σε κάθε νέο τους μίτινγκ - όπου μπαίνουν στο κόλπο και οι συνέχειες των μυθιστορημάτων της E. L. James, οι τιγκαρισμένες στα εφηβικά γελάκια αποκαλύψεις, για το τι έχουν πετύχει μέχρι ώρας με τα αμόρε τους, θα δώσουν και θα πάρουν.

Περί πλακίτσας πρόκειται και έτσι ακριβώς θα το πάρουμε αυτό το συναπάντημα ενός ερμηνευτικού κουαρτέτου που έχει γράψει τεράστια ιστορία στο λίμπρο ντ'όρο της Έβδομης Τέχνης. Αστείου ευαίσθητου, αν αναλογιστούμε την ανάγκη της καθεμιάς για μια λατρευτική αγκάλη, που θα παραμερίσει μονομιάς όλες εκείνες τις θεόρατες τρύπες του σεναρίου που στηρίζει το ανάλαφρης διάθεσης πόνημα που υπογράφει ο Κύριος Bill Holderman. Κινούμενη η τετράδα σε ένα περιβάλλον διαρκώς φωτεινό και πολύχρωμο, αντιλαμβανόμαστε πως είναι διάχυτο το πνεύμα του αισιόδοξου μηνύματος πως οι ημέρες που ξημερώνουν για όλες τους, θα είναι πολύ καλύτερες από τις χθεσινές. Έστω κι αν κάποιοι περιορισμοί ηθικής τάξης δεν επιτρέπουν αποξαρχής το ολοκληρωτικό δώσιμο στους αγαπητικούς τους.

Το ομορφότερο στοιχείο του Book Club είναι που ξανασυναντάμε στο εκράν τις μορφές τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως είναι η Diane Keaton, η Jane Fonda, η Candice Bergen και η Mary Steenbergen, άπασες κάποτε υποψήφιες για την υπέρτατη οσκαρική διάκριση και πλην της τρίτης, που όμως υπήρξε και η πιο όμορφη στα άτυπα καλλιστεία των νιάτων τους, κάτοχοι του αγαλματιδίου. Άνετες και αεράτες, σαν να μην τις έχει αγγίξει ο χρόνος, όλες τους βγάζουν στο πανί τόσο την γλαφυρή, όσο και μια πιο δραματική εικόνα, επιδιώκοντας να αναδείξουν τις επιμέρους ρουμπρίκες, σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές γίνεται. Τροχοπέδη σε αυτή τους την απόπειρα, πλην της περίπτωσης του ήδη υπαρκτού ανδρογύνου (τον αγέλαστο και σχεδόν μηδενικά συντροφικά συμβίο υποδύεται ο Craig T. Nelson),  που φαντάζει και το πιο φυσιολογικό, αποτελεί η τεράστια ηλικιακή διαφορά,, τουλάχιστον μια δεκαετίας και βάλε, με τους κανακάρηδες που έρχονται σε επαφή.

Και που για να μειωθεί κάπως και τα ταίρια να έρθουν σχετικά στα ίσα τους, έχουν στολίσει με όλα τα λευκά γένια και μαλλιά του κόσμου, τους Don Johnson, Andy Garcia και Richard Dreyfuss, μήπως και πλησιάσουν τα ογδοντάχρονα στ' αλήθεια κοριτσόπουλα της Λέσχης Ανάγνωσης. Που για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, δεν τους φαίνεται καθόλου εμφανισιακά, αφού είναι πασιφανές πως όλες τους έχουν από λίγο έως πολύ φροντίσει την μόστρα τους, για κάθε τέτοιο ερμηνευτικό ενδεχόμενο. Πάντα χαμογελαστές και με όπλο το σεξ απίλ τους, οι ζωντανές θρύλοι ορίζουν τον σπουδαιότερο λόγο για να παρακολουθήσει κανείς τις σπονδυλωτές περιπέτειες τους. Και εντέλει να μην το μετανιώσει, ακόμη κι αν η κομεντί δεν διεκδικεί και τίποτα σπουδαίες δάφνες ποιότητας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Ένα πολύ ιδιαίτερο κωμικό παρακλάδι, δημιούργησε με την τεράστια εμπορική του επιτυχία, κόβοντας περισσότερα από δέκα εκατομμύρια εισιτήρια στην κεντρική Ευρώπη, η ταινία Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?). Με απαρχή την γλαφυρά ανορθόδοξη προσέγγιση της γαμήλιας ζεύξης ανόμοιας ράτσας προσώπων, δημιουργήθηκε ένας όχι pollitically correct άξονας, που εστιάζει στις αντιδράσεις της επαφής ατόμων που θεωρούν εαυτόν "κανονικό", με αντίστοιχα άτομα που - κατ εκείνους - δεν έχουν ιδιαίτερο κοινωνικό ταίριασμα. Κάτι τέτοιο είδαμε πρόσφατα στην κομεντί Βρε καλώς τους! (À bras ouverts), όπου ένας πλούσιος, ντεμέκ ιδεαλιστής αναγκάζεται να συνυπάρξει στην καθημερινότητα του με μια πολυπληθή οικογένεια πάμφτωχων και φασαριόζων Ρομά. Με κάτι ανάλογο πορευόμαστε και στην περίπτωση του Μαμά από το Πουθενά (Momo) όπου ένα άτεκνο ανδρόγυνο, πρέπει να συμβιώσει με το από τον ουρανό ερχόμενο, ενήλικο παιδί τους, που όμως διαθέτει ένα σωματικό χάντικαπ. Γελάς με κάτι τέτοιο, έστω κι αν η τελική κατάληξη είναι υπέρ του? Εγώ δεν τα καταφέρνω...

Εύποροι εξηντάρηδες είναι οι Πριού. Η επιχείρηση οικιακού εξοπλισμού του μεσιέ Αντρέ πηγαίνει περίφημα, γεγονός που δίνει το δικαίωμα σε εκείνος και την αγαπημένη σύζυγό του, Λοράνς, να διαβιώνουν έχοντας όλες τις ανέσεις, ένα τεράστιο, πανάκριβο και ευρύχωρο σπίτι στα προάστια, δύο ακριβά αυτοκίνητα που τους διευκολύνουν στις μετακινήσεις τους, αρκετό χρόνο ελεύθερο για να βρίσκονται πάντα μονοιασμένοι ο ένας κοντά στον άλλο. Το μόνο πράγμα που αναγκάζει πολλές φορές εκείνη να μελαγχολεί, είναι που για να επιτύχουν επαγγελματικά, πλήρωσαν ως τίμημα το ποτέ να μην γίνουν γονείς. Κι αν στα νιάτα τους οι φιλοδοξίες συγκάλυπταν την έλλειψη ενός τέκνου, τώρα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μοιάζει πικρό που δεν έχουν ένα παιδί για να τους στηρίξει.

Η πιο πρόσφατη επίσκεψη τους στο τοπικό σούπερ μάρκετ, θα τους προκαλέσει μια έντονη και όχι ευχάριστη ανακατωσούρα, αφού ένας άγνωστος, νεότερος τους άντρας, με ακατάληπτη προσφορά, θα τους προσεγγίσει, λες και είναι γνωστοί από χρόνια. Μια έκπληξη που θα μεγεθυνθεί ακόμη περισσότερο, επιστρέφοντας στην κατοικία τους και καταλαβαίνοντας πως ο ίδιος ξένος, έχει εισβάλλει σε αυτό, συμπεριφερόμενος σαν να είναι δικό του. Και πως να μην το νιώθει κάτι τέτοιο, αφού μέσα σε μια κατάσταση αλαλούμ, θα τους συστηθεί ως ο Πατρίκ Πριού, ο χαμένος εδώ και σαράντα χρόνια γιος τους!

Ο Ποιος? Μα είναι δυνατόν να είχαν τεκνοποιήσει ποτέ και να μην το θυμόνταν οι μοναχικοί ετούτοι αστοί? Κι αν για τον Κύριο, η διάθεση που θα δείξει προς το πρόσωπο του αναπάντεχου εισβολέα στην ζωή του, θα είναι αποκλειστικά εχθρική, συν του γεγονότος πως είναι και κωφάλαλος, άρα δεν ταιριάζει καν και με τα άριστα γονίδια του, δεν θα συμβεί το ίδιο με την Κυρία, που στην ανοιχτή καρδιά του επικοινωνιακού, ακόμη κι αν η ομιλία του είναι άναρθρη, Πατρίκ θα συναντήσει το καμάρι που πάντοτε της έλειπε για να νιώσει γυναίκα ολοκληρωμένη. Συνεπώς οι δυο νεοσύστατοι, όσο κι αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, γονείς, θα δείξουν εκ διαμέτρου αντίθετη στάση προς εκείνον που δηλώνει, δίχως σαφείς αποδείξεις, παρά μόνο μια ταυτότητα, τζιέρι τους.

Δισυπόστατη και η μορφολογία που προσεγγίζει το θέμα το σκηνοθετικό ντουέτο των Thiery και Lobelle, με τον πρώτο μάλιστα να είναι κι εκείνος που δίνει την μόστρα του στον Μομό της υπόθεσης, φράση που βγαίνει από την προφανή δυσκολία του να προφέρει σωστά την πρώτη λέξη π[ου μαθαίνουν όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι. Από την μια υπάρχει η πλάκα, όσο μπορεί κανείς πολιτικά ορθός να την αποδεχτεί και να διασκεδάσει με το μειονέκτημα κάποιου που δεν γεννήθηκε αρτιμελής. Αστείο που έχει να κάνει με τον τρόμο που σχηματίζεται στην μορφή του προσαρμοσμένου πλέον σε αυτή την απαίτηση Christian Clavier, που υποδύεται τον πατέρα. Φάτσα βγαλμένη από φάρσα, αναμφίβολα κωμική, που θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει πως δεν έχει παιδί ή ακριβέστερα δεν είναι δυνατόν το παιδί του να μην είναι τέλειο, άρτιο, μοναδικό, εξαιρετικό. Μέχρι και δυναμιτάκια θα χρησιμοποιήσει για να αποδείξει πως ο παράξενος άντρας δεν είναι παρά ένας κοινός απατεώνας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις. Όχι, δεν γελάς, γενικά καμία ανθρώπινη ευαισθησία σου δεν σε αφήνει να γελάσεις. Σου επιτρέπει όμως να συγκινηθείς, με την άλλη μεριά του νομίσματος, την δραματική, που είναι και η πιο όμορφα δομημένη του Momo.

Δηλαδή εκείνη που προσεγγίζει την ψυχοσύνθεση της γυναίκας που ποτέ της δεν πραγματοποίησε έναν από τους βασικότερους σκοπούς της ύπαρξης της, να φέρει στον κόσμο ένα μωρό, γι αυτό κι ευγνωμονεί την μοίρα που έστω και σε ηλικία προχωρημένη, μπορεί να νιώσει το συναίσθημα της μητρότητας. Το ζοράκι υγείας του γιου της δεν την αγγίζει καν, τον αναγνωρίζει από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει, μια συμπάθεια που σύντομα εξελίσσεται σε στοργή, διαδικασία που δεν πέρασε στα νιάτα της και είναι ευτυχισμένη που έστω και αργά καταφέρνει να την βιώσει. Σε αυτό το πιο αγαπησιάρικο μονοπάτι, που ακολουθεί η (και μελαγχολική) κομεντί η Catherine Frot, ηθοποιός έξοχη και δοκιμασμένη σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, πιάνει τον αλληγορικό σφυγμό και οδηγεί το φιλμ με ασφάλεια μέχρι την χάπι εντ έξοδο του. Που τουλάχιστον για μια χαλαρής διάθεσης, κινηματογραφική καλοκαιρινή έξοδο, μια χαρά πρόταση ορίζει...

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα στην κινηματογραφική προσέγγιση της ανθρώπινης αντίδρασης στο κέρατο, είτε το πλησίασμα είναι δραματικό, είτε συνηθέστερα κωμικό, εκτιμώ πως έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει ούτε μισό εύρημα ανείπωτο από τους απανταχού σκηνοθέτες, με συνέπεια πλέον να δοκιμάζουν να σκιτσάρουν στο πανί, παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Υπάρχει κι ένα ξέχωρο είδος όμως, το φραντσέζικο μπουλβάρ κομεντί, που παίζει ακατάπαυστα το ίδιο τροπάρι από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης του, ως προέκταση της θεατρικής του φόρμας: Η Κυρά που της τα φορά ο Κύρης και το Τρίτο Πρόσωπο που περιφέρεται ολόγυρα τους σε ένα υποτιθέμενα διασκεδαστικό γαϊτανάκι. Ποτέ μου δεν το συμπάθησα το κόλπο αυτό, κυρίως γιατί δεν πετύχαινε να μου ζωγραφίσει ούτε μισό χαμόγελο στα χείλη. Η περίπτωση, δε, του Garde Alternée, μάλλον δημιούργησε μέσα μου και εξοργιστικές διαθέσεις...

Την γη κάτω από τα πόδια της θα χάσει μια συνηθισμένη νυχτιά, η Σαντρίν, μια μεσήλικη δασκάλα μουσικής, αντιλαμβανόμενη πως ο νυμφίος της, εδώ και μια δεκαπενταετία, Ζαν, διατηρεί κρυφή εξωσυζυγική σχέση με ξανθούλα πωλήτρια βιβλιοπωλείου, ονόματι Βιρζινί. Η αρχική της βίαιη και εχθρική προς τον καθηγητή του Παρισινού πανεπιστημίου, σύζυγό της, αντίδραση, σύντομα θα καταλαγιάσει, σκεπτόμενη πιο ξεκάθαρα και λογικά και ρίχνοντας στο τραπέζι μια συμβιβαστική πρόταση που θα τους αφήσει όλους ικανοποιημένους. Να μοιράζει ο ερωτύλος  πενηντάρης τον καιρό του εκ περιτροπής, μια στο σπίτι της γυναίκας του και μια στην γκαρσονιέρα του αισθήματος του, ούτως ώστε κανείς να μην βγει χαμένος από αυτό το αμαρτωλό παιχνίδι.

Και εκείνος να μην βρεθεί μπροστά στην δύσκολη θέση να αποφασίσει ποια από τις δύο προτιμά και εκείνες να μην χάσουν το κελεπούρι, αποσπώντας έστω και μισή μισή, την λατρεμένη και λάγνα αγκαλιά του. Μόνο που σταδιακά ο μπουλούκος, θα αρχίσει να εξαντλείται, προσφέροντας απλόχερα και με δημοσιοποιημένη υπερηφάνεια τους ερωτικούς τους χυμούς, ικανοποιώντας αμφότερες τις ερωτικές τους συντρόφους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να πάρει τα πόδια του. Μέρος κι αυτό του σχεδίου, που έχει θέσει σε λειτουργία η καθεμιά από τις αγαπημένες του, στην ατομική της προσπάθεια να αποσπάσει την αγκάλη του, προς αποκλειστικότητα της.

Στην πραγματικότητα, υποτίθεται, εδώ λαμβάνει χώρα το όνειρο του κάθε ανδρός, ο οποίος συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω ως τσιλιμπουρδιστής και αντί για τον συνήθη ντροπιαστικό χαμό που ακολουθεί την αποκάλυψη, να διατηρεί αναλλοίωτα τα ερωτικά δικαιώματα του, τόσο στην οφίσιαλ όσο και στην γκόμενα. Ψιλοεπιστημονικής φαντασίας δηλαδή το σενάριο που επεξεργάζεται η Alexandra Leclere, συνεχίζοντας την πορεία της πάνω στον ίδιο, κατ εκείνη αστείο, καμβά που χάραξε με κομεντί επιπέδου Όλοι οι Καλοί Χωράνε (Le Grand Partage). Μόνο που εδώ η χοντράδα κτυπάει κόκκινο, σε σημείο που να απορεί κανείς με το πως γίνεται μια γυναίκα (κιόλας) σκηνοθέτις, να ρίχνει σε τόσο χαμηλό επίπεδο την θηλυκή υπόσταση, έστω κι αν αυτός ο υποβιβασμός χρησιμοποιείται, σύμφωνα με την διάταξη και μόνο, για να βγάλει το γέλιο.

Και σιγά τον γαλανομάτη, μελαχρινό, μπρατσαρά και δίμετρο μορφονιό, δηλαδή, για να πέσουν στα πατώματα οι μεγαλοκοπέλες του στόρι. Ένας χοντρομπαλάς, ασούμπαλος, στρογγυλομούρης, κοντοπίθαρος, είναι, που μου θέλει και έρωτες, αντί να κοιτάξει εκεί πέρα να μαζέψει καμιά δεκάρα για τα γεράματα του και να φροντίσει κανένα από τα παιδιά του, που τον έχουν πάρει και στο ψιλό. Γνωστή η περιορισμένη χιουμοριστική ευρύτητα και το πενιχρό ερμηνευτικό τάλαντο του Didier Bourdon, δεν δίνει την παραμικρή ένταση στην απόδοση του γκομενιάρη, ούτε καν στις ώρες που η εξάντληση από τις ολονυχτίες τον έχει τσακίσει. Ντακόρ, δεν παίζουν και μεγάλες απαιτήσεις εδώ, το μεγάλο πρόβλημα στην διανομή, αλλού έχει την ρίζα του.

Η Isabelle Carre, στην κομεντί μπορεί να μην το διαθέτει, είχα την εντύπωση μέχρι στιγμής όμως πως πρόκειται για μια εκπρόσωπο σοβαρή της φραντσέζας σκηνής, που έχει δείξει ψήγματα δυνατοτήτων σε όχι και λίγες αξιόλογες παραγωγές. Τραγωδία! Δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσφατα πιο αποτυχημένη εκδοχή ερωμένης. Καμία χάρη, κανένα δείγμα ερωτισμού, μάλλον προς το πολύ εκνευριστικό οδηγεί η προσωπικότητα της, ειδικά ενόσω αντιλαμβάνεται πως χάνει το παιχνίδι. Παρόμοια αρνητικό το συναίσθημα και για την σχεδόν αποκλειστικά γλαφυρής μόστρας Valerie Bonneton, που ετούτη - ως η απατημένη - κι αν καταστρέφει υπερηφάνεια και είναι ολάκερο, βάζοντας το αμέτι μοχαμέτι να κερδίσει την κόντρα με το "τσουλί που της έφαγε τον άντρα". Προσωπικά τις γυναίκες τις έχω πολύ πιο έξυπνες, ορθολογικές και μαγκιώρες, στην αντιμετώπιση ενός - σοβαρού, δεν αντιλέγω - τέτοιου ζητήματος που θα τους προκύψει, από ετούτες εδώ τις εγωιστικά μηδενιστικές.

Που προβαίνουν σε πάσης φύσης παλαβομάρες, σεξιστικού περιεχομένου, λες κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για να ρίξει ένα σερνικό την ματιά του σε άλλη γυναίκα, αδιάφορες, ανούσιες και τελικά απαράδεκτες, οδηγώντας ένα εξαρχής μέτριας ποιότητας κωμωδιάκι στον πάτο. Δημιουργώντας συνάμα προβληματισμό, για το πόσες ακόμη κινούμενες στην σφαίρα του πιπεράτου αλλά και πενιχρής ψυχαγωγικής προσφοράς μπουλβάρ, ταινίες, θα συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στις κοντά τετρακόσιες, της ετήσιας made in France κοπής.