Movies Ltd

Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου και η ματιά σου...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναζητώντας την ειρήνη στην Ιερουσαλήμ...

Ο Ofir Raul Graizer είναι Ισραηλινός σκηνοθέτης και καλλιτέχνης της βίντεο αρτ. Έχοντας εργαστεί για χρόνια σε διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους, από την υφαντουργία μέχρι τη γαστρονομία, αποφάσισε να σπουδάσει κινηματογράφο στο Κολέγιο Σαπίρ του Σντερότ, στο νότιο Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες προβλήθηκαν σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισαν διεθνή αναγνώριση. Το Κρυφή συνταγή (The Cakemaker) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου, Ιερουσαλήμ και Ούκερμαρκ, όπου διδάσκει την κουζίνα της Μέσης Ανατολής κι επεξεργάζεται τα επόμενα κινηματογραφικά του σχέδια.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τελικά και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Στην Ελλάδα την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Ο Τόμας, ένας ταλαντούχος Γερμανός ζαχαροπλάστης, είναι ο εραστής του Όρεν, ενός παντρεμένου άνδρα από το Ισραήλ, που επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο για δουλειές. Όταν ο Όρεν σκοτώνεται σε τροχαίο, ο Τόμας ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του αγαπημένου του. Έτσι, θα πλησιάσει τη γυναίκα του, την Ανάτ, κρατώντας κρυφή την ταυτότητά του και προτείνοντάς της να δουλέψει στο καφέ της. Εκείνη δέχεται. Αρχικά, δουλεύει λάντζα, μετά όμως γίνεται ο ζαχαροπλάστης του καταστήματος. Τα γλυκά που φτιάχνει θα φέρουν κοσμοσυρροή στο μαγαζί, αλλά ο ίδιος κάνει δύο βασικά λάθη: δεν χρησιμοποιεί κοσέρ υλικά και αδυνατεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η σχέση του με τη νεαρή χήρα. Και προκειμένου να προστατέψει την πραγματική του ταυτότητα θα τραβήξει το ψέμα του μέχρι απροσδόκητα άκρα.

Η άποψή μας: «Στον Ιουδαϊσμό το ζύμωμα έχει μια ιδιαίτερη σημασία και υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα από κανόνες που οριοθετούν και ορίζουν τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται». Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής της ταινίας στην Ελλάδα. Είναι τμήμα του σκηνοθετικού σημειώματος. Ο σκηνοθέτης λοιπόν μας ανοίγει μια πόρτα προκειμένου να αναγνώσουμε καλύτερα την ταινία του. Μια συμπαθέστατη ταινία, χαμηλών ημιτονίων, που με ψυχραιμία παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον και πολυδιάστατο θέμα της. Το μείγμα που επιλέγει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης εν δυνάμει είναι μέχρι και εκρηκτικό, θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά, επιτρέψτε μας να σημειώσουμε πως εντέλει επιλέγει να «μαγειρέψει» τα υλικά του σε σιγανή φωτιά. Ναι, το κάνουμε αυτό όσοι γράφουμε για σινεμά συχνά πυκνά: ανάλογα με το περιεχόμενο μιας ταινίας δανειζόμαστε όρους για να κάνουμε τη γραφή μας πιο ελκυστική – και στην περίπτωσή μας – πιο... νόστιμη (ναι, το έκανα ξανά!).

Πλάκα πλάκα, αυτούς τους κανόνες τσεκάρει ο σκηνοθέτης: όχι με διάθεση ανατρεπτική, αλλά αφήνοντας μπόλικη μελαγχολία να εκχυλίζεται ανάμεσα από τις ρωγμές των εικόνων. Κανόνες στο μαγείρεμα: για να πετύχει οποιοδήποτε φαγητό πρέπει να μην κάνεις του κεφαλιού σου αλλά χρειάζονται οι σωστές δοσολογίες, οι σωστοί χρόνοι, οι σωστές θερμοκρασίες, οι σωστοί συνδυασμοί. Άντε μετέφερέ το όλο αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις; Διερωτάται ο σκηνοθέτης. Λες αυτό, φοράς εκείνο, κοιτάς με συγκεκριμένο τρόπο και... έριξες το αντικείμενο του πόθου σου; Αμ δε! Ιδίως στις ερωτικές σχέσεις δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν ντιρεκτίβες. Δεν υπάρχουν 10 + 1 τρόποι για το σίγουρο κρεβάτι. Η σχέση δύο ανθρώπων είναι δυναμική. Κι αν θεωρήσουμε τον εαυτό μας ως σταθερά (που δεν είναι) το αν συμπεριφερόμαστε α σε έναν άνθρωπο και το ευχαριστιέται, δεν σημαίνει ότι αν συμπεριφερθούμε το ίδιο α σε έναν άλλο άνθρωπο, θα το ευχαριστηθεί το ίδιο...

Αλλά ας μην μακρηγορούμε. Ο Graizer πειραματίζεται με όλα όσα δομούν την ανθρώπινη ταυτότητα: την πατρίδα, τη θρησκεία, τη σεξουαλικότητα. Και παντού βάζει ενδιαφέρουσες εν δυνάμει συγκρούσεις: ένας Γερμανός ζητάει συγχώρεση στην Ιερουσαλήμ; Ένας μοναχικός γκέι ζητάει την εξιλέωση με τη σύζυγο του εραστή του; Ένας ζαχαροπλάστης που έχει μάθει να μαγειρεύει χωρίς περιορισμούς μπορεί να αντεπεξέλθει στους κανόνες που θέτει μια θρησκεία; Μια γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα είναι δυνατόν να υπακούσει σε όλα όσα την περιορίζουν εξαιτίας του φύλου της, της θρησκείας της, της πατρίδας της; Ενδιαφέρουσα όλα τα ζητήματα που τίθενται επί τάπητος κι ευτυχώς ο σκηνοθέτης ούτε σε διδακτισμό υποκύπτει ούτε σε μελοδραματισμούς. Και τις ανατροπές της έχει η αφήγησή του και τους ήρωές του αγαπάει, ήρωες που δεν είναι εννοείται χωρίς ελαττώματα, και κατορθώνει να κάνει την ταινία του αυτό που σε καθαρά ελληνικά λέμε «crowd-pleaser».

Εννοείται ότι έχει προβλήματα η ταινία. Πχ η όλη κατάσταση που εκτονώνεται με την ερωτική σκηνή αλά «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές» είναι λίγο... απίστευτη. Ο Γερμανός πρωταγωνιστής είναι (γνώμη μας) εντελώς ακατάλληλος για το ρόλο: δεν αλλάζει έκφραση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και δεν καταφέρνει να μεταφέρει πειστικά τόσο τη μοναξιά του όσο και την εσωτερική του πάλη. Από την άλλη η εξαιρετική συνήθως Sarah Adler (θυμηθείτε την στο αριστουργηματικό «Foxtrot») εδώ δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο. Η μουσική είναι σούπερ, εντελώς ταιριαστή με το κλίμα της ταινίας, η φωτογραφία επίσης είναι λειτουργικότατη, υπάρχει η λογική του food-porn, αλλά είναι εντελώς... λογική, κι ευτυχώς, άλλο ένα θετικό που πιστώνεται στον δημιουργό είναι η μη τουριστική αντιμετώπιση των δύο μεγαλουπόλεων: της Ανατολής και της Δύσης.

Μια διαφορετική ελεγεία πάνω στη μοναξιά. Δοκιμάστε την.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Μια ξεκάθαρη δήλωση αγάπης! Η Ιταλική ταινία Ιστορίες Αγάπης που δεν Ανήκουν σ’ Αυτόν τον Κόσμο (Amori che non sanno stare al mondo) της Francesca Comencini είναι ένα πορτρέτο ερωτικών σχέσεων, μια δυνατή ιστορία που μιλάει για εμάς, την αναζωογονητική έκρηξη του πάθους και την επώδυνη επούλωση της μνήμης. Ό,τι ακριβώς σημαίνουν οι ιστορίες αγάπης για τις ζωές μας. Η Claudia και ο Flavio αγαπιούνταν για πολύ καιρό, παθιασμένα. Μια μέρα αυτό τελείωσε. Εκείνη είναι γύρω στα πενήντα και ο κόσμος μοιάζει ένα μέρος άγριο και αφιλόξενο, σαν ένα έρημο νησί. Εκείνος, αισθάνεται δυνατός, λάμπει από αυτοπεποίθηση και ενώ η Claudia αγωνίζεται να ξεχάσει, αυτός κυριεύεται από τη μανία να προχωρήσει. Όταν ο Flavio συναντά τη Giorgia, κάτω από την καλοκαιρινή βροχή, ο έρωτας τούς χτυπά από την πρώτη ματιά. Η ενέργεια μιας όμορφης κοπέλας γύρω στα 30 είναι ελιξίριο νεότητας και γι’ αυτόν, και δεν αργεί να υποκύψει σε κάθε επιθυμία της. Την ίδια περίοδο η Claudia γνωρίζει στο πανεπιστήμιο τη Νίνα. Την φοβίζουν η διαφορά ηλικίας, η ιδέα και μόνο να είναι σε σχέση με μια γυναίκα, κι αυτό που την κάνει να διστάζει πιο πολύ, είναι ότι ο σεβασμός δεν θα μεταμορφωθεί ποτέ σε αγάπη. Όμως, η Νίνα είναι τόσο όμορφη και σαγηνευτική, σχεδόν ακαταμάχητη...

Τοους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο φιλμ μοιράζονται οι Lucia Mascino, Thomas Trabacchi, Carlotta Natoli, Valentina Bellè, Camilla Semino Favro, Filippo Dini.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Danaos Films!

Μισώντας τον Εσκομπάρ! Οι συστάσεις για τον Πάμπλο Εσκομπάρ περιττεύουν. Ο άνθρωπος που στιγμάτισε την ιστορία του εγκλήματος κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα εντός κι εκτός Αμερικής ήταν ο γιος ενός αγρότη που κατάφερε χάρη στις παράνομες δραστηριότητες του καρτέλ του, αλλά και τη δημοφιλία του στον λαό, να γίνει ο έβδομος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, με μια περιουσία που σε σημερινά χρήματα θα άγγιζε τα 55 δις δολάρια. Ο «βασιλιάς της κοκαΐνης», όπως τον αποκαλούσαν, εκτόξευσε την πώληση του συγκεκριμένου ναρκωτικού στις ΗΠΑ, ενώ ήταν ο πρώτος που το εισήγαγε στην Ευρώπη. Όμως δεν έμεινε εκεί, καθώς η δίψα του για σεβασμό και εξουσία είχε ως αποτέλεσμα τη σύντομη ανάμειξή του στην πολιτική της χώρας του, μια κίνηση που η κολομβιανή κοινωνία έστεψε με δάφνες καθώς ο Εσκομπάρ έγινε η ισχυρή φωνή των φτωχών και αδυνάμων. Η περίοδος της «ηγεμονίας» του καρτέλ του Εσκομπάρ οδήγησε την Κολομβία σε μια φριχτή, ταραχώδη εποχή που κανείς δεν θέλει να θυμάται, μια εποχή που η χώρα έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη και κόστισε τη ζωή σε 3.000 ανθρώπους, ενώ κατέστησε τον Εσκομπάρ τον πιο περιζήτητο καταζητούμενο στον κόσμο. Η προσωπικότητά του έχει εμπνεύσει από τον θάνατό του το 1993 μέχρι σήμερα τη δημιουργία πολλών ντοκιμαντέρ, σειρών και ταινιών. Η άνοδος και η πτώση του μεγαλύτερου βαρόνου ναρκωτικών στον κόσμο, Πάμπλο Εσκομπάρ, ορίζεται στο φιλμ Αγαπώντας τον Πάμπλο (Loving Pablo) του Fernando Leon De Aranoa μέσα από τα μάτια της ερωμένης του και διάσημης δημοσιογράφου Βιρχίνια Βαγιέχο. Η ταινία καταγράφει την «ηγεμονία» του καρτέλ του Εσκομπάρ στην Κολομβία, σε μια περίοδο βίας και τρομοκρατίας που χώρισε τη χώρα στα δύο και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Η ταινία είναι βασισμένη στα απομνημονεύματα της Βαγιέχο με τίτλο «Loving Pablo, Hating Escobar».

Το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» είναι η πρώτη φορά που ο Ισπανός σκηνοθέτης συνεργάζεται με τη βραβευμένη με Όσκαρ Penelope Cruz, κάτι που δεν ισχύει για τον σύζυγό της, επίσης βραβευμένο με Όσκαρ Javier Bardem, με τον οποίο ο De Aranoa μετρά πια τρεις συνεργασίες, με πιο αλησμόνητη εκείνη στις βραβευμένες «Δευτέρες με Λιακάδα» (2002). Ταυτόχρονα, η ταινία σηματοδοτεί την τέταρτη κινηματογραφική συνάντηση του ζεύγους Cruz - Bardem, μετά τα «Vicky Christina Barcelona» (2008), «Ο Συνήγορος» (2013) και «Jamon Jamon» (1992).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Ο Αύγουστος της νιότης μας! Η εξάχρονη Φρίντα κοιτάζει σιωπηλά τα τελευταία αντικείμενα που μπαίνουν σε κουτιά στο διαμέρισμα της μητέρας της που έχει πεθάνει. Αποχαιρετώντας την, οι φίλοι της ακολουθούν το αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια τους. Αν και η οικογένεια του αγαπημένου θείου της την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, η Φρίντα χρειάζεται πολύ καιρό να συνηθίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, μακριά από τη Βαρκελώνη. Οι στιγμές παιδικού ενθουσιασμού και ξεγνοιασιάς, εναλλάσσονται με μοναχικές σκέψεις. Το βράδυ, η Φρίντα προσεύχεται για τη μητέρα της, που της λείπει τόσο πολύ, ενώ την ημέρα προσπαθεί να βρει τη θέση της σε αυτή τη νέα ζωή. Η Karla Simon αφηγείται σχεδόν αυτοβιογραφικά την προσωπική της ιστορία σε ένα σπάνιο σκηνοθετικό ντεμπούτο αφοπλιστικής ειλικρίνειας αφιερώνοντας την ταινία στη μητέρα της. Ο συνδυασμός των καλοκαιρινών χρωμάτων και του γνώριμου μεσογειακού τοπίου με τους σοβαρούς τόνους αυτού του δράματος ενηλικίωσης και της ανάγκης δημιουργίας μιας νέα οικογένειας, αποδεικνύεται ξεχωριστά συγκινητικός και ακαταμάχητα γοητευτικός χάρις στις εκπληκτικές αβίαστες ερμηνείες τόσο των μικρών όσο και των ενήλικων πρωταγωνιστών που καλούνται και αυτοί να αντιμετωπίσουν νέες ευθύνες και προκλήσεις. Το καλοκαιρινό φως διαλύει σχεδόν μαγικά τις σκιές του παρελθόντος σε μια μαγική πορεία προς μια νέα ζωή γεμάτη δυνατότητες. Το Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι (Estiu 1993) μας συστήνει ένα νέο μεγάλο ταλέντο του ισπανικού σινεμά στο πρόσωπο της νεαρής Κάρλα Σιμόν σε μια από τις καλύτερες ταινίες που παρουσιάστηκαν στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η ταινία από την Ισπανία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου απέσπασε δύο βραβεία, το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας ανάμεσα σε όλες τις πρώτες ταινίες σε όλα τα προγράμματα του Φεστιβάλ Βερολίνου καθώς και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Generation Kplus. Ήταν η Επίσημη Πρόταση Ισπανίας για το Βραβείο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επιπλέον, κέρδισε και 3 ΒΡΑΒΕΙΑ GOYA από την Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου, τα Βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Γυναικείας Ερμηνείας και Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας Β’ Ρόλου για τον γοητευτικό Νταβίντ Βερνταγκουέρ (10.000 Χιλιόμετρα). Επίσης, έχει κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Ισπανικής Ταινίας στο Φεστιβάλ της Μάλαγα καθώς και το Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Bafici της Αργεντινής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την One From The Heart!

Κάθε κομπίνα θέλει τους άσσους της! Είναι η πολυαναμενόμενη ταινία του καλοκαιριού παγκοσμίως. Ένα κινηματογραφικό φαινόμενο που διανθίζει την επική σειρά Ocean του Steven Soderbergh, πηγαίνοντας το γκλάμουρ σε άλλο επίπεδο με δύο δυνατά χαρτιά. Η ιστορία του φιλμ Η Συμμορία των 8 (Ocean’s 8) ξετυλίγεται στη Νέα Υόρκη και μάλιστα στο πιο προβεβλημένο και φαντασμαγορικό κοσμικό γεγονός της υψηλής ραπτικής, στο θρυλικό Met Gala. Με επίκεντρο ένα εξωφρενικά πολύτιμο κολιέ από διαμάντια, η ευφυής πλοκή αφηγείται σπαρταριστά μία δαιμονικά στημένη ληστεία σε σκηνοθεσία του τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ Gary Ross («Pleasantville», «HungerGames»), που συνυπογράφει και το σενάριο, ενώ ο Steven Soderbergh αναλαμβάνει χρέη παραγωγού. Πέντε χρόνια, οκτώ μήνες και 12 ημέρες ... Τόσο πήρε στη μόλις αποφυλακισμένη Ντέμπι Όσεαν να σχεδιάσει τη μεγαλύτερη ληστεία της ζωής της. Ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται: μια ομάδα από τις καλύτερες στον τομέα τους, ξεκινώντας από την πρώην παρτενέρ της στο έγκλημα, Λου. Οι δυο τους επιστρατεύουν τις υπόλοιπες «ειδικούς»: την κοσμηματοπώλη Αμίτα, την πορτοφολού Κοστάνς, την εξπέρ κλεπταποδόχο Τάμι, τη χάκερ Νάιν Μπολ και τη σχεδιάστρια μόδας Ρόουζ. Ο στόχος είναι 150 εκατομμύρια δολάρια σε μορφή διαμαντιών, τα οποία θα κοσμούν τον λαιμό της παγκοσμίου φήμης ηθοποιού Ντάφνε Κλούγκερ, όσο θα βρίσκεται το επίκεντρο της εκδήλωσης της χρονιάς, του MetGala. Θεωρητικά, το σχέδιο δεν μπάζει από πουθενά. Στην πράξη, όμως, πρέπει να αποδειχτεί εξίσου αψεγάδιαστο με τα πολυπόθητα διαμάντια, αν η συμμορία θέλει να πετύχει το στόχο της και να τη βγάλει καθαρή.

Δυνατό χαρτί του φιλμ ένα ασύλληπτα γοητευτικό all-star γυναικείο καστ που συγκεντρώνει σε μία ταινία οχτώ αφοπλιστικές προσωπικότητες: Sandra Bullock («Gravity»), Cate Blanchett («Θλιμμένη Τζάσμιν»), Anne Hathaway («Οι Άθλιοι»), Helena Bonham Carter («Ο Λόγος του Βασιλιά»), Rihanna, Mindy Kaling («The Office»), Sarah Paulson («American Crime Story») και τη ράπερ Awkwafina («Αφεντικά για Σκότωμα 2»). Στην ταινία εμφανίζονται επίσης οι James Corden («Τα Μυστικά του Δάσους») και Richard Armitage («Χόμπιτ»), ενώ η λίστα των cameo είναι, όπως ταιριάζει στο Met Gala, εξαιρετικά πλούσια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Οι άνθρωποι αποζητούν την ίδια γλυκιά γεύση της ζωής, πέρα από τα σύνορα της καταγωγής και της κουλτούρας τους! Τοποθετημένη σε μια μελαγχολική αλλά γεμάτη ζωή άποψη της Ιερουσαλήμ και βασισμένη σε μια προσωπική μου εμπειρία, η ταινία Κρυφή συνταγή (The Cakemaker) του Ophir Raul Graizer μιλάει για χαρακτήρες που εύχονται να παραμερίσουν τους ορισμούς τους σχετικά με την εθνικότητα, την σεξουαλικότητα και τη θρησκεία. Είναι μια ιστορία γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους, τη ζωή, το φαγητό και το σινεμά. Ο Τόμας, ένας ταλαντούχος Γερμανός ζαχαροπλάστης, είναι ο εραστής του Όρεν, ενός παντρεμένου άνδρα από το Ισραήλ, που επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο για δουλειές. Όταν ο Όρεν σκοτώνεται σε τροχαίο, ο Τόμας ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του αγαπημένου του. Έτσι, θα πλησιάσει τη γυναίκα του, την Ανάτ, κρατώντας κρυφή την ταυτότητά του και προτείνοντάς της να δουλέψει στο καφέ της. Εκείνη δέχεται. Τα γλυκά που φτιάχνει θα φέρουν κοσμοσυρροή στο κατάστημα, αλλά ο ίδιος κάνει δύο βασικά λάθη: δεν χρησιμοποιεί κοσέρ υλικά και αδυνατεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η σχέση του με τη νεαρή χήρα. Και προκειμένου να προστατέψει την πραγματική του ταυτότητα θα τραβήξει το ψέμα του μέχρι απροσδόκητα άκρα.

Στο φιλμ που τιμήθηκε με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι 2017 και είχε Συμμετοχή στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2017 πρωταγωνιστούν οι Sarah Adler, Tim Kalkhof, Zohar Strauss, Roy Miller, Tamir Ben Yehuda.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Γεροντανάμματα!

του zerVo (@moviesltd)

Ποιο είναι αλήθεια το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος που ο Θεός τον έχει αξιώσει να διαβεί, μόλις, το κατώφλι της τρίτης ηλικίας? Ένα και μοναδικό. Η συντροφιά. Είναι το λιγότερο τραγικό για έναν άνθρωπο που έχει μπει στην τελική ευθεία της ύπαρξης του να βιώνει τα στερνά του, που λέμε, ολομόναχος, παραγκωνισμένος από τους πάντες, δίχως να έχει ένα αποκούμπι να πει δυο κουβέντες. Αν αυτή την γηριατρική επιδίωξη λοιπόν, την αλαφρύνουμε κομματάκι και την αλατοπιπερώσουμε με λίγο ρομαντισμό, τότε μπαίνουμε στα μονοπάτια της κομεντί Book Club, όπου οι βασικές του ηρωίδες ενδεχόμενα να τα έχουν τα χρονάκια τους, δεν το βάζουν κάτω με τίποτα όμως. Και μια χαρά κάνουν...

Φίλες εδώ και δεκαετίες είναι οι τέσσερις τους και παραμένουν κολλητές ακόμη και σήμερα που πλησιάζουν να κλείσουν η καθεμιά τους τα εβδομήντα τους χρόνια ζωής. Η Νταιάν, πολύ πρόσφατα έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο και αυτό της έχει κοστίσει τόσο πολύ ώστε να σκέφτεται να εγκαταλείψει την μεγαλούπολη και να ταξιδέψει στην Αριζόνα, όπου την έχουν προσκαλέσει οι θυγατέρες της. Η Βίβιαν, εύπορη επιχειρηματίας, διαζευγμένη από καιρό, απολαμβάνει τις δυνατότητες που της δίνουν τα πλούτη και ανεξαρτησία της, ξοδεύοντας τον καιρό της σε περιστασιακές αγκαλιές. Η Σάρον, αυστηρή και σοβαρή δικαστής, δεν βρίσκει ούτε τον ελάχιστο χρόνο να ασχοληθεί με τον εαυτό της, μελετώντας ακόμη και κατ οίκον τις δύσκολες νομικές υποθέσεις που πρέπει να φέρει εις πέρας. Και η Κάρολ, η μοναδική που έχει άντρα, είναι ουσιαστικά σαν να μην τον έχει, μιας και εκείνος έχει απολέσει ακόμη και το ελάχιστο ερωτικό ενδιαφέρον για εκείνη...

Το μηνιαίο ραντεβού τους για την ανταλλαγή βιβλίων, αυτή την φορά θα βρει την παρείστικη τετράδα του Λος Άντζελες, να ξεφυλλίζει τον πρώτο τόμο της τριλογίας των Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι. Και σε συνδυασμό με το προχωρημένα σεξουαλικό περιεχόμενο του βιβλίου, καθεμιά τους, με λίμιντο ολοζώντανη, θα δει τον εαυτό της να μπλέκεται σε μια προσωπική, ερωτική ιστορία. Η χήρα, θα γνωρίσει στο ταξίδι για να συναντήσει τις κόρες της, γοητευτικό πιλότο, που πολύ σύντομα θα της απαλύνει την αβάσταχτη απώλεια. Η κοσμοπολίτισσα θα συναντήσει τυχαία, μετά από σαράντα και βάλε χρόνια, μια από τις πιο θυελλώδεις αγάπες της. Η έγκριτη νομικός θα αναζητήσει την συναισθηματική της τύχη, στις ιστοσελίδες γνωριμιών. Και η νοικοκυρά θα κάνει ότι περνά από το χέρι της, για να ξυπνήσει τις ορμές του βαριεστημένου ανδρός της.

Και όσο τα κατορθώματα επί χάρτου του κυρίου Γκρέυ, αναψοκοκκινίζουν τα μάγουλα των (υπερ)σιτεμένων κυριών, τόσο τα αρσενικά θα έρχονται και κοντύτερα τους, προκειμένου να ολοκληρωθεί το τρυφερό παιχνίδι. Που είναι συνάμα και ανάρμοστο? Σταδιακά οι αναστολές θα παραμερίσουν και οι,,,νεανίδες θα κάμψουν αντιστάσεις και θα παραδοθούν στα...λυκόπουλα που τις γυροφέρνουν με το κάτι παραπάνω από φιλικό  χαμόγελο τους. Όπως βεβαίως, σε κάθε νέο τους μίτινγκ - όπου μπαίνουν στο κόλπο και οι συνέχειες των μυθιστορημάτων της E. L. James, οι τιγκαρισμένες στα εφηβικά γελάκια αποκαλύψεις, για το τι έχουν πετύχει μέχρι ώρας με τα αμόρε τους, θα δώσουν και θα πάρουν.

Περί πλακίτσας πρόκειται και έτσι ακριβώς θα το πάρουμε αυτό το συναπάντημα ενός ερμηνευτικού κουαρτέτου που έχει γράψει τεράστια ιστορία στο λίμπρο ντ'όρο της Έβδομης Τέχνης. Αστείου ευαίσθητου, αν αναλογιστούμε την ανάγκη της καθεμιάς για μια λατρευτική αγκάλη, που θα παραμερίσει μονομιάς όλες εκείνες τις θεόρατες τρύπες του σεναρίου που στηρίζει το ανάλαφρης διάθεσης πόνημα που υπογράφει ο Κύριος Bill Holderman. Κινούμενη η τετράδα σε ένα περιβάλλον διαρκώς φωτεινό και πολύχρωμο, αντιλαμβανόμαστε πως είναι διάχυτο το πνεύμα του αισιόδοξου μηνύματος πως οι ημέρες που ξημερώνουν για όλες τους, θα είναι πολύ καλύτερες από τις χθεσινές. Έστω κι αν κάποιοι περιορισμοί ηθικής τάξης δεν επιτρέπουν αποξαρχής το ολοκληρωτικό δώσιμο στους αγαπητικούς τους.

Το ομορφότερο στοιχείο του Book Club είναι που ξανασυναντάμε στο εκράν τις μορφές τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως είναι η Diane Keaton, η Jane Fonda, η Candice Bergen και η Mary Steenbergen, άπασες κάποτε υποψήφιες για την υπέρτατη οσκαρική διάκριση και πλην της τρίτης, που όμως υπήρξε και η πιο όμορφη στα άτυπα καλλιστεία των νιάτων τους, κάτοχοι του αγαλματιδίου. Άνετες και αεράτες, σαν να μην τις έχει αγγίξει ο χρόνος, όλες τους βγάζουν στο πανί τόσο την γλαφυρή, όσο και μια πιο δραματική εικόνα, επιδιώκοντας να αναδείξουν τις επιμέρους ρουμπρίκες, σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές γίνεται. Τροχοπέδη σε αυτή τους την απόπειρα, πλην της περίπτωσης του ήδη υπαρκτού ανδρογύνου (τον αγέλαστο και σχεδόν μηδενικά συντροφικά συμβίο υποδύεται ο Craig T. Nelson),  που φαντάζει και το πιο φυσιολογικό, αποτελεί η τεράστια ηλικιακή διαφορά,, τουλάχιστον μια δεκαετίας και βάλε, με τους κανακάρηδες που έρχονται σε επαφή.

Και που για να μειωθεί κάπως και τα ταίρια να έρθουν σχετικά στα ίσα τους, έχουν στολίσει με όλα τα λευκά γένια και μαλλιά του κόσμου, τους Don Johnson, Andy Garcia και Richard Dreyfuss, μήπως και πλησιάσουν τα ογδοντάχρονα στ' αλήθεια κοριτσόπουλα της Λέσχης Ανάγνωσης. Που για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, δεν τους φαίνεται καθόλου εμφανισιακά, αφού είναι πασιφανές πως όλες τους έχουν από λίγο έως πολύ φροντίσει την μόστρα τους, για κάθε τέτοιο ερμηνευτικό ενδεχόμενο. Πάντα χαμογελαστές και με όπλο το σεξ απίλ τους, οι ζωντανές θρύλοι ορίζουν τον σπουδαιότερο λόγο για να παρακολουθήσει κανείς τις σπονδυλωτές περιπέτειες τους. Και εντέλει να μην το μετανιώσει, ακόμη κι αν η κομεντί δεν διεκδικεί και τίποτα σπουδαίες δάφνες ποιότητας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Ένα πολύ ιδιαίτερο κωμικό παρακλάδι, δημιούργησε με την τεράστια εμπορική του επιτυχία, κόβοντας περισσότερα από δέκα εκατομμύρια εισιτήρια στην κεντρική Ευρώπη, η ταινία Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?). Με απαρχή την γλαφυρά ανορθόδοξη προσέγγιση της γαμήλιας ζεύξης ανόμοιας ράτσας προσώπων, δημιουργήθηκε ένας όχι pollitically correct άξονας, που εστιάζει στις αντιδράσεις της επαφής ατόμων που θεωρούν εαυτόν "κανονικό", με αντίστοιχα άτομα που - κατ εκείνους - δεν έχουν ιδιαίτερο κοινωνικό ταίριασμα. Κάτι τέτοιο είδαμε πρόσφατα στην κομεντί Βρε καλώς τους! (À bras ouverts), όπου ένας πλούσιος, ντεμέκ ιδεαλιστής αναγκάζεται να συνυπάρξει στην καθημερινότητα του με μια πολυπληθή οικογένεια πάμφτωχων και φασαριόζων Ρομά. Με κάτι ανάλογο πορευόμαστε και στην περίπτωση του Μαμά από το Πουθενά (Momo) όπου ένα άτεκνο ανδρόγυνο, πρέπει να συμβιώσει με το από τον ουρανό ερχόμενο, ενήλικο παιδί τους, που όμως διαθέτει ένα σωματικό χάντικαπ. Γελάς με κάτι τέτοιο, έστω κι αν η τελική κατάληξη είναι υπέρ του? Εγώ δεν τα καταφέρνω...

Εύποροι εξηντάρηδες είναι οι Πριού. Η επιχείρηση οικιακού εξοπλισμού του μεσιέ Αντρέ πηγαίνει περίφημα, γεγονός που δίνει το δικαίωμα σε εκείνος και την αγαπημένη σύζυγό του, Λοράνς, να διαβιώνουν έχοντας όλες τις ανέσεις, ένα τεράστιο, πανάκριβο και ευρύχωρο σπίτι στα προάστια, δύο ακριβά αυτοκίνητα που τους διευκολύνουν στις μετακινήσεις τους, αρκετό χρόνο ελεύθερο για να βρίσκονται πάντα μονοιασμένοι ο ένας κοντά στον άλλο. Το μόνο πράγμα που αναγκάζει πολλές φορές εκείνη να μελαγχολεί, είναι που για να επιτύχουν επαγγελματικά, πλήρωσαν ως τίμημα το ποτέ να μην γίνουν γονείς. Κι αν στα νιάτα τους οι φιλοδοξίες συγκάλυπταν την έλλειψη ενός τέκνου, τώρα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μοιάζει πικρό που δεν έχουν ένα παιδί για να τους στηρίξει.

Η πιο πρόσφατη επίσκεψη τους στο τοπικό σούπερ μάρκετ, θα τους προκαλέσει μια έντονη και όχι ευχάριστη ανακατωσούρα, αφού ένας άγνωστος, νεότερος τους άντρας, με ακατάληπτη προσφορά, θα τους προσεγγίσει, λες και είναι γνωστοί από χρόνια. Μια έκπληξη που θα μεγεθυνθεί ακόμη περισσότερο, επιστρέφοντας στην κατοικία τους και καταλαβαίνοντας πως ο ίδιος ξένος, έχει εισβάλλει σε αυτό, συμπεριφερόμενος σαν να είναι δικό του. Και πως να μην το νιώθει κάτι τέτοιο, αφού μέσα σε μια κατάσταση αλαλούμ, θα τους συστηθεί ως ο Πατρίκ Πριού, ο χαμένος εδώ και σαράντα χρόνια γιος τους!

Ο Ποιος? Μα είναι δυνατόν να είχαν τεκνοποιήσει ποτέ και να μην το θυμόνταν οι μοναχικοί ετούτοι αστοί? Κι αν για τον Κύριο, η διάθεση που θα δείξει προς το πρόσωπο του αναπάντεχου εισβολέα στην ζωή του, θα είναι αποκλειστικά εχθρική, συν του γεγονότος πως είναι και κωφάλαλος, άρα δεν ταιριάζει καν και με τα άριστα γονίδια του, δεν θα συμβεί το ίδιο με την Κυρία, που στην ανοιχτή καρδιά του επικοινωνιακού, ακόμη κι αν η ομιλία του είναι άναρθρη, Πατρίκ θα συναντήσει το καμάρι που πάντοτε της έλειπε για να νιώσει γυναίκα ολοκληρωμένη. Συνεπώς οι δυο νεοσύστατοι, όσο κι αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, γονείς, θα δείξουν εκ διαμέτρου αντίθετη στάση προς εκείνον που δηλώνει, δίχως σαφείς αποδείξεις, παρά μόνο μια ταυτότητα, τζιέρι τους.

Δισυπόστατη και η μορφολογία που προσεγγίζει το θέμα το σκηνοθετικό ντουέτο των Thiery και Lobelle, με τον πρώτο μάλιστα να είναι κι εκείνος που δίνει την μόστρα του στον Μομό της υπόθεσης, φράση που βγαίνει από την προφανή δυσκολία του να προφέρει σωστά την πρώτη λέξη π[ου μαθαίνουν όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι. Από την μια υπάρχει η πλάκα, όσο μπορεί κανείς πολιτικά ορθός να την αποδεχτεί και να διασκεδάσει με το μειονέκτημα κάποιου που δεν γεννήθηκε αρτιμελής. Αστείο που έχει να κάνει με τον τρόμο που σχηματίζεται στην μορφή του προσαρμοσμένου πλέον σε αυτή την απαίτηση Christian Clavier, που υποδύεται τον πατέρα. Φάτσα βγαλμένη από φάρσα, αναμφίβολα κωμική, που θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει πως δεν έχει παιδί ή ακριβέστερα δεν είναι δυνατόν το παιδί του να μην είναι τέλειο, άρτιο, μοναδικό, εξαιρετικό. Μέχρι και δυναμιτάκια θα χρησιμοποιήσει για να αποδείξει πως ο παράξενος άντρας δεν είναι παρά ένας κοινός απατεώνας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις. Όχι, δεν γελάς, γενικά καμία ανθρώπινη ευαισθησία σου δεν σε αφήνει να γελάσεις. Σου επιτρέπει όμως να συγκινηθείς, με την άλλη μεριά του νομίσματος, την δραματική, που είναι και η πιο όμορφα δομημένη του Momo.

Δηλαδή εκείνη που προσεγγίζει την ψυχοσύνθεση της γυναίκας που ποτέ της δεν πραγματοποίησε έναν από τους βασικότερους σκοπούς της ύπαρξης της, να φέρει στον κόσμο ένα μωρό, γι αυτό κι ευγνωμονεί την μοίρα που έστω και σε ηλικία προχωρημένη, μπορεί να νιώσει το συναίσθημα της μητρότητας. Το ζοράκι υγείας του γιου της δεν την αγγίζει καν, τον αναγνωρίζει από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει, μια συμπάθεια που σύντομα εξελίσσεται σε στοργή, διαδικασία που δεν πέρασε στα νιάτα της και είναι ευτυχισμένη που έστω και αργά καταφέρνει να την βιώσει. Σε αυτό το πιο αγαπησιάρικο μονοπάτι, που ακολουθεί η (και μελαγχολική) κομεντί η Catherine Frot, ηθοποιός έξοχη και δοκιμασμένη σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, πιάνει τον αλληγορικό σφυγμό και οδηγεί το φιλμ με ασφάλεια μέχρι την χάπι εντ έξοδο του. Που τουλάχιστον για μια χαλαρής διάθεσης, κινηματογραφική καλοκαιρινή έξοδο, μια χαρά πρόταση ορίζει...

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα στην κινηματογραφική προσέγγιση της ανθρώπινης αντίδρασης στο κέρατο, είτε το πλησίασμα είναι δραματικό, είτε συνηθέστερα κωμικό, εκτιμώ πως έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει ούτε μισό εύρημα ανείπωτο από τους απανταχού σκηνοθέτες, με συνέπεια πλέον να δοκιμάζουν να σκιτσάρουν στο πανί, παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Υπάρχει κι ένα ξέχωρο είδος όμως, το φραντσέζικο μπουλβάρ κομεντί, που παίζει ακατάπαυστα το ίδιο τροπάρι από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης του, ως προέκταση της θεατρικής του φόρμας: Η Κυρά που της τα φορά ο Κύρης και το Τρίτο Πρόσωπο που περιφέρεται ολόγυρα τους σε ένα υποτιθέμενα διασκεδαστικό γαϊτανάκι. Ποτέ μου δεν το συμπάθησα το κόλπο αυτό, κυρίως γιατί δεν πετύχαινε να μου ζωγραφίσει ούτε μισό χαμόγελο στα χείλη. Η περίπτωση, δε, του Garde Alternée, μάλλον δημιούργησε μέσα μου και εξοργιστικές διαθέσεις...

Την γη κάτω από τα πόδια της θα χάσει μια συνηθισμένη νυχτιά, η Σαντρίν, μια μεσήλικη δασκάλα μουσικής, αντιλαμβανόμενη πως ο νυμφίος της, εδώ και μια δεκαπενταετία, Ζαν, διατηρεί κρυφή εξωσυζυγική σχέση με ξανθούλα πωλήτρια βιβλιοπωλείου, ονόματι Βιρζινί. Η αρχική της βίαιη και εχθρική προς τον καθηγητή του Παρισινού πανεπιστημίου, σύζυγό της, αντίδραση, σύντομα θα καταλαγιάσει, σκεπτόμενη πιο ξεκάθαρα και λογικά και ρίχνοντας στο τραπέζι μια συμβιβαστική πρόταση που θα τους αφήσει όλους ικανοποιημένους. Να μοιράζει ο ερωτύλος  πενηντάρης τον καιρό του εκ περιτροπής, μια στο σπίτι της γυναίκας του και μια στην γκαρσονιέρα του αισθήματος του, ούτως ώστε κανείς να μην βγει χαμένος από αυτό το αμαρτωλό παιχνίδι.

Και εκείνος να μην βρεθεί μπροστά στην δύσκολη θέση να αποφασίσει ποια από τις δύο προτιμά και εκείνες να μην χάσουν το κελεπούρι, αποσπώντας έστω και μισή μισή, την λατρεμένη και λάγνα αγκαλιά του. Μόνο που σταδιακά ο μπουλούκος, θα αρχίσει να εξαντλείται, προσφέροντας απλόχερα και με δημοσιοποιημένη υπερηφάνεια τους ερωτικούς τους χυμούς, ικανοποιώντας αμφότερες τις ερωτικές τους συντρόφους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να πάρει τα πόδια του. Μέρος κι αυτό του σχεδίου, που έχει θέσει σε λειτουργία η καθεμιά από τις αγαπημένες του, στην ατομική της προσπάθεια να αποσπάσει την αγκάλη του, προς αποκλειστικότητα της.

Στην πραγματικότητα, υποτίθεται, εδώ λαμβάνει χώρα το όνειρο του κάθε ανδρός, ο οποίος συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω ως τσιλιμπουρδιστής και αντί για τον συνήθη ντροπιαστικό χαμό που ακολουθεί την αποκάλυψη, να διατηρεί αναλλοίωτα τα ερωτικά δικαιώματα του, τόσο στην οφίσιαλ όσο και στην γκόμενα. Ψιλοεπιστημονικής φαντασίας δηλαδή το σενάριο που επεξεργάζεται η Alexandra Leclere, συνεχίζοντας την πορεία της πάνω στον ίδιο, κατ εκείνη αστείο, καμβά που χάραξε με κομεντί επιπέδου Όλοι οι Καλοί Χωράνε (Le Grand Partage). Μόνο που εδώ η χοντράδα κτυπάει κόκκινο, σε σημείο που να απορεί κανείς με το πως γίνεται μια γυναίκα (κιόλας) σκηνοθέτις, να ρίχνει σε τόσο χαμηλό επίπεδο την θηλυκή υπόσταση, έστω κι αν αυτός ο υποβιβασμός χρησιμοποιείται, σύμφωνα με την διάταξη και μόνο, για να βγάλει το γέλιο.

Και σιγά τον γαλανομάτη, μελαχρινό, μπρατσαρά και δίμετρο μορφονιό, δηλαδή, για να πέσουν στα πατώματα οι μεγαλοκοπέλες του στόρι. Ένας χοντρομπαλάς, ασούμπαλος, στρογγυλομούρης, κοντοπίθαρος, είναι, που μου θέλει και έρωτες, αντί να κοιτάξει εκεί πέρα να μαζέψει καμιά δεκάρα για τα γεράματα του και να φροντίσει κανένα από τα παιδιά του, που τον έχουν πάρει και στο ψιλό. Γνωστή η περιορισμένη χιουμοριστική ευρύτητα και το πενιχρό ερμηνευτικό τάλαντο του Didier Bourdon, δεν δίνει την παραμικρή ένταση στην απόδοση του γκομενιάρη, ούτε καν στις ώρες που η εξάντληση από τις ολονυχτίες τον έχει τσακίσει. Ντακόρ, δεν παίζουν και μεγάλες απαιτήσεις εδώ, το μεγάλο πρόβλημα στην διανομή, αλλού έχει την ρίζα του.

Η Isabelle Carre, στην κομεντί μπορεί να μην το διαθέτει, είχα την εντύπωση μέχρι στιγμής όμως πως πρόκειται για μια εκπρόσωπο σοβαρή της φραντσέζας σκηνής, που έχει δείξει ψήγματα δυνατοτήτων σε όχι και λίγες αξιόλογες παραγωγές. Τραγωδία! Δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσφατα πιο αποτυχημένη εκδοχή ερωμένης. Καμία χάρη, κανένα δείγμα ερωτισμού, μάλλον προς το πολύ εκνευριστικό οδηγεί η προσωπικότητα της, ειδικά ενόσω αντιλαμβάνεται πως χάνει το παιχνίδι. Παρόμοια αρνητικό το συναίσθημα και για την σχεδόν αποκλειστικά γλαφυρής μόστρας Valerie Bonneton, που ετούτη - ως η απατημένη - κι αν καταστρέφει υπερηφάνεια και είναι ολάκερο, βάζοντας το αμέτι μοχαμέτι να κερδίσει την κόντρα με το "τσουλί που της έφαγε τον άντρα". Προσωπικά τις γυναίκες τις έχω πολύ πιο έξυπνες, ορθολογικές και μαγκιώρες, στην αντιμετώπιση ενός - σοβαρού, δεν αντιλέγω - τέτοιου ζητήματος που θα τους προκύψει, από ετούτες εδώ τις εγωιστικά μηδενιστικές.

Που προβαίνουν σε πάσης φύσης παλαβομάρες, σεξιστικού περιεχομένου, λες κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για να ρίξει ένα σερνικό την ματιά του σε άλλη γυναίκα, αδιάφορες, ανούσιες και τελικά απαράδεκτες, οδηγώντας ένα εξαρχής μέτριας ποιότητας κωμωδιάκι στον πάτο. Δημιουργώντας συνάμα προβληματισμό, για το πόσες ακόμη κινούμενες στην σφαίρα του πιπεράτου αλλά και πενιχρής ψυχαγωγικής προσφοράς μπουλβάρ, ταινίες, θα συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στις κοντά τετρακόσιες, της ετήσιας made in France κοπής.

Ο υπαρξιακός τρόμος είναι κληρονομικός

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα μακρινό ξαδελφάκι του «Μωρού της Ρόζμαρι» μόλις γεννήθηκε!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1987 Ari Aster, απόφοιτος του American Film Institute. Έχει πίσω του να επιδείξει και έξι μικρού μήκους ταινίες. Σε όλες του τις ταινίες, μικρού και μεγάλου μήκους, πέρα από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο. Η ιδέα πίσω από το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας προέκυψε από μια σειρά άσχημων έως και τραγικών γεγονότων που βίωσε η οικογένεια του σκηνοθέτη για τρία συνεχόμενα χρόνια!

Την παγκόσμια πρεμιέρα της Η Διαδοχή (Hereditary) την έδωσε τον περασμένο Ιανουάριο στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου προβλήθηκε στο τμήμα με τις μεταμεσονύχτιες προβολές. Η ταινία βγήκε εμπορικά στις ΗΠΑ στις 8 Ιουνίου και οι εισπράξεις της έως τις 13 Ιουνίου ξεπέρασαν τα 18,5 εκατομμύρια δολάρια. Είναι η πιο εμπορική ταινία από αυτές που προβλήθηκαν στο Σάντανς το 2018 κι έχουν διανομή στις αίθουσες ως τώρα.

Η υπόθεση: Η Άννι Γκράχαμ είναι μια καλλιτέχνιδα. Φτιάχνει υπέροχα σπίτια – μινιατούρες. Ετοιμάζει την απαιτητική νέα της έκθεση. Και... πεθαίνει η μητέρα της, με την οποία δεν τα πήγαινε και πολύ καλά, από φυσικά αίτια. Η Άννι είναι παντρεμένη με τον Στιβ κι έχουν δύο παιδιά: τον 18χρονο Πίτερ και τη 13χρονη Τσάρλι. Η Τσάρλι είναι ιδιαίτερο παιδί: το πρόσωπό της είναι παραμορφωμένο, τόσο ώστε να δείχνει αρκούντως τρομακτική. Πνευματικά, επίσης έχει προβλήματα. Και είναι αλλεργική στους ξηρούς καρπούς. Είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που δείχνει πως πραγματικά λυπήθηκε για το θάνατο της γιαγιάς της.

Η κατάσταση στο σπίτι είναι τεταμένη. Και γίνεται ακόμα περισσότερο τεταμένη μετά από ένα ακόμα τραγικό γεγονός! Κάποιος φαίνεται να έχει καταραστεί την οικογένεια! Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η διαδοχική αλληλουχία τραγικών συμβάντων. Η Άννι προσπαθεί να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει τη θλίψη της. Πηγαίνει σε ένα γκρουπ βοήθειας πενθούντων. Εκεί γνωρίζει μια γυναίκα, που τη βοηθάει πραγματικά. Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν; Μήπως κρύβεται κάτι σκοτεινότερο πίσω από όλα αυτά;

Η άποψή μας: Προσωπικά, οι ταινίες τρόμου δεν μου αρέσουν. Δεν τρελαίνομαι γι' αυτές βρε παιδί μου. Δεν βρίσκω καμία ικανοποίηση, αισθητική, οπτική, εσωτερική, στο να παρακολουθώ ξεκοιλιάσματα, αποκεφαλισμούς, μαχαιρώματα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Συνήθως, οι ταινίες τρόμου είναι και απίστευτα προβλέψιμες. Λες και βγαίνουν όλες από το ίδιο καλούπι. Ένας τύπος, με ή χωρίς αιτία, αρχίζει να σκοτώνει αθώους. Αν η ταινία είναι αισιόδοξη, ο «καλός» της παρέας τον σκοτώνει. Αν η ταινία είναι πεσιμιστική, όλοι σκοτώνονται και ο κακός θριαμβεύει. Αν η ταινία είναι... εμπορική, το φινάλε μένει ανοιχτό για να γυριστούν ένα, δύο, τρία, πολλά σίκουελ! Οι ταινίες τρόμου είναι εκείνες με τα περισσότερα σίκουελ! Δεν ξέρω κι εγώ πόσα «Παρασκευή και 13» έχουν γυριστεί. 7 ή 8 είναι τα «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» - υπάρχει μάλιστα ταινία στην οποία ο Jason τα βάζει με τον Freddy!!! Για τα «Saw»; Απίστευτος αριθμός! Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;

Τα τελευταία χρόνια, πάντως, έχουν προκύψει μερικές ταινίες, πολύ, πολύ ιδιαίτερες. Ταινίες τρόμου μεν, αλλά καλλιτεχνικές. Arthouse horror, τις χαρακτηρίζουν εις την Εσπερίαν! Χαρακτηριστικά παραδείγματα: το σπουδαίο Σε ακολουθεί (It Follows), το υποβλητικό Η Μάγισσα (The Witch), το συναρπαστικό Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook) και το λιγότερο πετυχημένο «Έρχεται τη νύχτα». Σε αυτό το μικρό μπουκέτο ταινιών έρχεται να προστεθεί και τούτο το φιλμ. Που δεν είναι χωρίς προβλήματα. Αλλά, φίλε μου, έχει κάτι κοχόνες, κάτι κάκαλα τεράστια! Εδώ μιλάμε ότι ο τύπος, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τα βάζει στα ίσια με το «Μωρό της Ρόζμαρι»! Εντάξει, χάνει, αλλά κάποια πράγματα τα κάνει τουλάχιστον ισάξια με την ταινιάρα του Polanski.

Παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, ο Aster δείχνει φοβερή αυτοπεποίθηση. Έχει τον απόλυτο έλεγχο του υλικού του. Μιλάμε για μάθημα σκηνοθεσίας. Όχι κάμερα σε εκτροχιασμό. Όχι αδυσώπητο μοντάζ. Ενάντια στις επιταγές της εποχής για το τι είναι μοντέρνο, τι είναι πετυχημένο, τι είναι εμπορικό, ο Aster επιλέγει την προσωπική ματιά, την μόνιμη εκκρεμότητα, τους βραδυφλεγείς και ουχί αργούς ρυθμούς, τη βύθιση, την κατάβαση καλύτερα, αργά αλλά σταθερά, μιας ολόκληρης οικογένειας στην κόλαση! Το τρομερό (diplhs) είναι πως στην κατάβαση αυτή χρησιμοποιεί όρους ταινίας τρόμου, μεταφυσικού τρόμου, το είδος εκείνο που έχει να κάνει με διαβόλους και τριβόλους, σαν την «Προφητεία» ένα πράγμα, την πρώτη ταινία εκείνης της σειράς (να μην τα ξαναλέμε για τις συνέχειες, ε;).

Ποτέ, όμως, ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές που επιτρέπει στον εαυτό του υπερβολές ή στήνει σκηνές που υπό άλλες συνθήκες, κάτω από άλλο context, σε ταινία άλλου, λιγότερο ταλαντούχου σκηνοθέτη, θα προκαλούσαν τον δυνατό γέλωτα, δεν χάνει την πυξίδα του. Αυτήν που τον καθοδηγεί. Δεν χάνει το όραμά του. Δεν χάνει το στόχο του: να φτιάξει μια ταινία απίστευτου υπαρξιακού angst! Είναι σαν να βλέπεις το «Συνηθισμένοι άνθρωποι» ως ταινία τρόμου! Όλα είναι παρόντα: η απώλεια και η διαχείρισή της, η θλίψη, το πως συνδιαλλασσόμαστε σε απανωτά χτυπήματα (έστω, της μοίρας), το πως η οικογένεια, αυτή η κοιτίδα του πολιτισμού, μπορεί να είναι το εκκολαπτήριο του απόλυτου κακού, που μεταδίδεται από τους γονείς στα παιδιά, το προπατορικό αμάρτημα, που μεταφέρεται μέσω αίματος.

Ανοίγεται σε πολλά μέτωπα ο σκηνοθέτης – ίδιον του νεαρού της ηλικίας του. Για κάθε φορά, όμως, που αστοχεί, πετυχαίνει το στόχο του στο εκατονταπλάσιο. Όλη η ταινία είναι πένθιμη, σαν να βλέπουμε το τελετουργικό της κηδείας της αγίας οικογένειας. Και καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής βρίσκεται σε μια κατάσταση wtf! Ο σκηνοθέτης δεν τον καλεί να αμφισβητήσει αυτά που βλέπει: αυτά είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Τον οδηγεί όμως να αμφιβάλλει. Τι βλέπουμε στην ταινία; Τη βουτιά μιας υστερικής, με οικογενειακό ιστορικό ψυχασθένειας, στην τρέλα; Την αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας; Ή το άψογα εκτελεσμένο σχέδιο μιας ομάδας... σατανιστών; Τα πάντα είναι υψηλής ποιότητας. Η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι φανταστική. Οι χώροι είναι απίστευτοι, τρομερά φωτογραφημένοι και όλη η ιδέα (που ξεκινάει από το πρώτο κιόλας πλάνο της ταινίας) ότι η οικογένεια που βλέπουμε, ζει σε ένα κουκλόσπιτο, το οποίο παρακολουθούμε μέσα από ένα τεράστιο μικροσκόπιο, σε εξιτάρει. Είσαι έξω και κοιτάς προς τα μέσα αλλά – προσοχή – αυτό που βλέπεις ίσως να είναι και η δική σου κόλαση φίλε μου.

Η Toni Collette βρίσκει το ρόλο της καριέρας της. Είναι η κεντρική ηρωίδα, εκείνη που βιώνει τα πάνδεινα, εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τα κακά γονίδια, το κακό ριζικό της, τις απανωτές απώλειες. Εκείνη που στην πιο αποκαλυπτική και... τρομακτική σκηνή της ταινίας (που, χα, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε: είναι η σκηνή του δείπνου, έτσι απλά) ξεπερνάει τις συμβάσεις και λέει πως δεν ήθελε ποτέ να γεννήσει τον γιο της!!! Και μετά βάζει τα χέρια της στο στόμα, σαν σε προσπάθεια να πάρει πίσω αυτά τα τρομερά λόγια. Θεάρα. Και ο Alex Wolff, που υποδύεται τον γιο, είναι πολύ καλός στο ρόλο του: είναι παθητικός δέκτης αρνητικής ενέργειας προορισμένος όμως για μεγαλεία! Η σκηνή της ανάφλεξης είναι τρομερή, όλες οι σκηνές αποκεφαλισμού (από το περιστέρι μέχρι τη σύγκρουση στον στύλο μέχρι τον αυτο-αποκεφαλισμό με συρματόπλεγμα) θα σας στοιχειώσουν, τι να λέμε, ο άνθρωπος έχει κάνει σπουδαία δουλειά.

Ίσως στο φινάλε να ξινίσετε. Ίσως το όλον σας πέσει λίγο βαρύ. Το σίγουρο είναι ένα: αυτή είναι μια ταινία που πρέπει να δεις. Διάολε, είναι ταινία – εμπειρία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Πρόσεχε τι εύχεσαι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολοι καιροί για όλους – ιδίως για πατεράδες που δεν προλαβαίνουν...

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Ariel Winograd και η δεύτερη που βλέπουμε στη χώρα μας, μετά το Χωρίς παιδιά (Sin hijos, 2015), όπου και πάλι πρωταγωνιστής ήταν ο έχων τρομερά μεγάλη μύτη, Diego Peretti!

Η ταινία 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) αποτέλεσε το πιο εμπορικό φιλμ made in Argentina για το 2017. Η ταινία έκοψε πάνω από 2,5 εκατομμύρια εισιτήρια στην Αργεντινή.

Η υπόθεση: Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι ένα απολύτως φυσιολογικό ζευγάρι. Είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια κι έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Μπρούνο (14 ετών), τη Λάρα (12 ετών), τον Τάτο (8 ετών) και τον Λόλο (2 ετών). Όμως, ο Βίκτορ, απορροφημένος από τη δουλειά του, δεν ασχολείται καθόλου με την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Κι όχι μόνον αυτό: φτάνει σε σημείο να δηλώνει πως… ζηλεύει τη ζωή της γυναίκας του. Πιστεύει πραγματικά ότι η Βέρα διαθέτει άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια της για να κάνει ό,τι θέλει. Η έρημη Βέρα παράτησε την καριέρα της ως δικηγόρου για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της.

Νιώθοντας όμως εξουθενωμένη από τις χιλιάδες δουλειές που έχει καθημερινά και συνειδητοποιώντας την αδιαφορία του άντρα της, αποφασίζει να κάνει ένα γενναίο διάλειμμα μακριά από όλους κι από όλα. Φεύγει διακοπές στο Μάτσου Πίτσου, για 10 ημέρες. Ο Βίκτορ αλλά και τα παιδιά μάλλον την έχουν... πατήσει για τα καλά. Κι όσο οι μέρες χωρίς τη μαμά περνούν, η κατάσταση αγριεύει. Ο Βίκτορ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ βιώνει τρομερή πίεση στη δουλειά. Θα πάρει το μάθημά του;

Η άποψή μας: «Έχω βαρεθεί να ακούω για το μέλλον. Νομίζω πως το μέλλον είναι η χειρότερη εφεύρεση που έχει υπάρξει». Τις δύο αυτές προτάσεις, τις τόσο ενδιαφέρουσες, τις εκστομίζει ένας περιφερειακός χαρακτήρας, η παρουσία του οποίου στην ταινία, πάντως, είναι καταλυτική. Είναι μια γυναίκα, όχι στην πρώτη της νιότη, με ανήλικο παιδί, το οποίο μεγαλώνει η μητέρα και η γιαγιά της, μια γυναίκα η οποία απολύεται επειδή κλέβει τρεις βίδες (!!!) από μια επιχείρηση τύπου IKEA, στην οποία δουλεύει «μαύρα»! Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ρίχνει τις βολές του ο σκηνοθέτης σχετικά με το νόμο της ζούγκλας, τον καλυμμένο με χαμόγελο στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, όπου η επίδειξη... πυγμής δηλώνει καλύτερη εξυπηρέτηση στα αφεντικά, άρα και μεγαλύτερες πιθανότητες προαγωγής. Και επιτυχίας. Και χρημάτων. Και φτου κι από την αρχή.

Κι ας είναι η επίδειξη πυγμής εντέλει μια εκδήλωση απόλυτης απανθρωπιάς. Μόνο που στο... μίξερ που βάζει τα επιμέρους εύγευστα υλικά της η ταινία, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας άνοστος χυλός και οι βολές καταλήγουν να είναι με... άσφαιρα! Οι προθέσεις των δημιουργών δείχνουν να είναι καλές (σε περισσότερα από ένα σημεία), η ανάγκη όμως για εμπορική επιτυχία ομογενοποιεί το μείγμα και στρογγυλεύει τις αιχμές. Στο επίκεντρο του στόρι που παρουσιάζει η ταινία βρίσκεται ένα από τα πολλά προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών: η ουσιαστική απουσία του πατέρα από την οικογένειά του. Θα μου πείτε, έτσι μάθαμε από παιδιά. Πάντοτε έτσι λειτουργούσε το σχήμα: ο μπαμπάς ήταν σε ταξίδι για δουλειές και τα παιδιά μεγάλωναν με την αποκλειστική σχεδόν φροντίδα της μητέρας. Θα μου πείτε και η πρόοδος; Οι φεμινιστικές κατακτήσεις; Η κατακτημένη ισότητα των δύο φύλων; Αυτή δεν βελτίωσε την κατάσταση; Προφανώς όχι.

Το μοντέλο στο οποίο διαμορφώνονται πλέον οι οικογένειες είναι να δουλεύουν και οι δύο γονείς, και πάλι όμως την σχεδόν αποκλειστική ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών να την έχει η μητέρα. Οι πατεράδες βοηθούν όσο μπορούν αλλά είναι λίγο, τόσο λίγο. Περιπτώσεις όπως αυτή που παρουσιάζει η ταινία, να έχει παρατήσει δηλαδή την καριέρα της η μητέρα για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της σπανίζουν. Και εννοείται πως μεγεθύνουν την ουσιαστική απουσία του πατέρα. Κατά μία έννοια η ταινία ασχολείται με τα ίδια πράγματα με το Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία; που είδαμε πρόσφατα, με το φόκους όμως να πέφτει στον μπαμπά. Τον μπαμπά που αναγκάζεται να γίνει πιο ενεργός – τώρα που το σκέφτομαι, το «πιο» δεν έχει θέση στην πρόταση – στην ανατροφή των παιδιών του.

Και ο Αργεντίνος σκηνοθέτης το βλέπει το όλο θέμα με πιο κωμική σκοπιά και λιγότερο «μαύρης κωμωδίας» σε σχέση με τον Αμερικάνο συνάδελφό του. Απλά, όπως συμβαίνει σε πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις, κύρια έγνοια του είναι να μην ενοχλήσει. Να θέσει τα κακώς κείμενα αλλά να τα προσπεράσει για να ικανοποιήσει τους θεατές. Θα μπορούσε η ταινία να φτάσει σε πολύ ψηλά όρια σλάπστικ κωμωδίας. Εντέλει, εννοείται πως στο τελευταίο τρίτο της η ταινία σοβαρεύει άκυρα. Μωρέ γάμα την καριέρα: η οικογένεια πάνω από όλα. Και πωπωπω, δεν ξέρουμε τα παιδιά μας! Και τα παιδιά μπορούν να αντιδράσουν. Κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Μωρ' τι μας λες. Στο τέλος εννοείται ότι ο πατέρας και θα έχει συνειδητοποιήσει τα φάουλ του και θα έρθει πιο κοντά στα παιδιά του και εντελώς χαλαρά θα φύγει (θα τον φύγουν η αλήθεια είναι) από τη δουλειά του και θα δείξει στη γυναίκα του πως αυτό το κάνει πιο καλά το... μεγάλωμα. Έλα τώρα!

Πάντως, εμπορικές δυνατότητες έχει μεγάλες η ταινία. Να τα λέμε κι αυτά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Neo Films!

Η μόνη αλήθεια είναι να ξέρεις ότι δεν ξέρεις τίποτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία (και η πρώτη του αγγλόφωνη) που σκηνοθετεί ο Σουηδός Simon Kaijser μετά την πρώτη του, το «Stockholm Östra» (2011). Το πλήρες του όνομα είναι Simon Kaijser da Silva κι έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με την τηλεόραση. Στα αρχικά στάδια ανάπτυξης της ταινίας, ήταν να πρωταγωνιστήσουν οι Nikolaj Coster-Waldau, Emma Roberts και Greg Kinnear.

Το σενάριο της ταινίας Βασικός Ύποπτος (Spinning Man) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του George Harrar. Τη σεναριακή διασκευή ανέλαβε ο Matthew Aldrich, ο οποίος ήταν μέλος της σεναριακής ομάδας που υπέγραψε το αριστουργηματικό Coco.

Η υπόθεση: O Έβαν Μπερτς είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Έχει μία φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή με τη γυναίκα του Έλεν και τα δύο παιδιά τους. Όμως, το παρελθόν του Έβαν κρύβει μια σειρά από... ακατάλληλες σχέσεις με φοιτήτριες. Έχοντας ήδη αναγκαστεί να μετακομίσει λόγω αυτής της ανάρμοστης συμπεριφοράς, η οικογένεια θα καταρρεύσει, όταν ο Έβαν θεωρηθεί ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνιση μιας δημοφιλούς νεαρής μαθήτριας λυκείου.

Ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Μάλοϊ αναλαμβάνει την υπόθεση και παλεύει να ανακαλύψει την αλήθεια. Η πάντα υποστηρικτική Έλεν, αρχίζει να χάνει την πίστη της, καθώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εντωμεταξύ, ο Έβαν νιώθει κολακευμένος από την προσέγγιση μιας όμορφης φοιτήτριάς του, της Άννας. Το θέμα είναι πως ο Έβαν έχει πρόβλημα σε ότι αφορά τη μνήμη του. Και πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις. Εντέλει είναι ο δολοφόνος; Ή μήπως όχι;

Η άποψή μας: Ο κόσμος γουστάρει να βλέπει θρίλερ. Να νιώθει να απειλείται εκ του ασφαλούς. Να βγαίνει από την comfort zone χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τα κεκτημένα του, την ασφάλεια, τη ρουτίνα. Και, βεβαίως, του αρέσει να λύνει και αστυνομικής φύσης προβλήματα. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Ποια τα κίνητρά του; Λιγότερο τον ενδιαφέρει το πώς το έκανε – περισσότερο το γιατί. Οι πιο ενήλικες θεατές δεν θέλουν πολύ αίμα στο θρίλερ τους. Οι πιο νεαροί γουστάρουν τις ταινίες τρόμου. Είναι ζωντανοί, νιώθουν παντοδύναμοι, αισθάνονται αθάνατοι και αιώνιοι. Τους ιντριγκάρει να φλερτάρουν – έστω και με αυτόν τον τρόπο – με το θάνατο. Με το ανίερο. Με τη φθορά. Αίματα, μυαλά χυμένα, χέρια και πόδια κομμένα! Έτσι! It's just a movie! Μετά από το πάρτι ξεκοιλιασμάτων, μπορείς να τσιμπήσεις τη σάρκα σου: ναι, είσαι ζωντανός! Γουάου. Οι ενήλικες λίγο τα βαριόμαστε αυτά. Θέλουμε λίγη εξυπνάδα. Θέλουμε περισσότερο υπαινιγμούς παρά φόρα παρτίδα αποκαλύψεις.

Τούτο το θρίλερ προσπαθεί είναι η αλήθεια να παρουσιάσει κάτι ενήλικο. Κάτι έξυπνο. Κάτι εγκεφαλικό. Την πατάει μεγαλοπρεπώς. Όχι για κανέναν άλλο λόγο: απλά, στο κρίσιμο σημείο, δεν ξέρει πώς να μεταφέρει τη σύγχυση του πρωταγωνιστή στον θεατή χωρίς να τον... συγχύσει! Κι εδώ το ρήμα «συγχύζω» παίζει και με τις δύο του έννοιες: και την κυριολεκτική, του αποπροσανατολισμού αλλά και τη μεταφορική, των νεύρων. Άλλο πράγμα είναι λοιπόν να μη δίνει ο δημιουργός μασημένη τροφή στους θεατές του κι άλλο πράγμα να σου δίνει τροφή μεν, αλλά μαγειρεμένη με μοριακή κουζίνα, χωρίς οδηγίες χρήσης!

Έξυπνα, ο βασικός χαρακτήρας παρουσιάζεται εντελώς αναξιόπιστος ως αφηγητής. Ναι, είναι δεδομένο ότι είχε σχέσεις με φοιτήτριά του στο παρελθόν. Ναι, είναι δεδομένο ότι όταν συναντά όμορφες, νεαρές κοπέλες, τις φαντασιώνεται ερωτικά. Ναι, είναι δεδομένο ότι είναι ελκυστικός για τις φοιτήτριές του αλλά δείχνει να μπορεί και να τις κρατήσει σε απόσταση, άρα, σαν να λέμε, έχει πάρει το μάθημά του. Ναι, αλλά είναι και ψευτράκος. Άνθρωπος της διανόησης αλλά η αλήθεια για εκείνον δεν είναι απλά μια έννοια που σηκώνει πολύ – φιλοσοφική – συζήτηση. Είναι κι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Η αλήθεια δεν είναι αντικειμενική: είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ο επιπλέον ενδιαφέρον παράγοντας είναι ότι το μυαλό του, του παίζει παιχνίδια. Είναι ολοφάνερο πως έχει κενά μνήμης. Γιατί; Ποτέ δεν διευκρινίζεται αν είναι θέμα πάθησης ή ενοχών και «μπλοκαρίσματος». Από εκεί και πέρα, όμως, η συγκεχυμένη άποψη του καθηγητή για τα γεγονότα συνολικά μπερδεύει τα μάλα τους θεατές. Που από κάποιο σημείο και μετά αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι της αποπλάνησης.

Τα παρατάς ρε φίλε. Δεν σε νοιάζει αν ο κύριος είναι δολοφόνος, αν ήξερε την κοπέλα, τι γράφει το γράμμα που κρατάει κλειστό σε συρτάρι. Ο Guy Pearce είναι πολύ καλός, ως συνήθως και η επιλογή του προφανέστατα δεν είναι τυχαία. Ταυτισμένος καθώς είναι με τον ήρωα του Nolan στο «Memento», επιλέγεται για να μεταφέρει ως σύμβολο μια εσάνς εκείνης της ταινιάρας και σε τούτο το φιλμ, μιας που ήρωες με προβλήματα μνήμης υποδύεται και στις δύο. Αλλά εννοείται πως δεν έχει καμία σχέση η μία ταινία με την άλλη. Ο Pierce Brosnan δεν συναντά καμία δυσκολία στο να υποδυθεί με επιτυχία τον κουρασμένο αστυνομικό και η Minnie Driver είναι ως συνήθως αξιόπιστη στο ρόλο της συζύγου. Το υλικό υπήρχε για να δούμε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Δεν προέκυψε όμως. Ε, δεν πειράζει και τόσο, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!