Movies Ltd

Jean-Luc, ο Τρομερός!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια... συμβατική (;) κωμωδία για έναν μη συμβατικό δημιουργό

Ιδιαίτερη περίπτωση αυτός ο Michel Hazanavicius. Είναι πολλοί αυτοί που τον χαρακτηρίζουν κάλπη, μιας που ξεκίνησε από κωμωδίες όχι ιδιαίτερης ποιότητας, για να αποθεωθεί με το «The Artist» (θυμίζω: συμμετοχή στο διαγωνιστικό των Καννών το 2011, όπου τιμήθηκε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας και... άλωση της Ακαδημίας με πέντε Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία κι εκείνο καλύτερης ταινίας!), να δεχτεί μεγάλο ξεφωνητό για το επόμενό του, το «The Search» (2014), που δεν το είδαμε ποτέ στην Ελλάδα και να επιστρέφει σε φόρμα (;) με ένα παράδοξο και πάλι σχέδιο, με το οποίο συμμετείχε πέρσι στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών. Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Hazanavicius και η τέταρτη συνεχόμενη στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει η σύζυγός του, Bérénice Bejo. Και στην επόμενή του, που ονομάζεται «The Lost Prince», θα παίζει και πάλι η Bejo!

Ο ίδιος ο Godard δήλωσε πως η ταινία αποτελεί μια εντελώς ηλίθια ιδέα. Οι δημιουργοί της ταινίας δεν έχασαν την ευκαιρία να βάλουν αυτήν τη δήλωση στην αφίσα της, με μεγάλα γράμματα! Στη Γαλλία την ταινία είδαν πάνω από 100 χιλιάδες θεατές.

Η υπόθεση: Παρίσι, 1967. Ο Jean-Luc Godard γυρίζει την ταινία «Η Κινέζα» (La chinoise), πλάι στη γυναίκα που αγαπά, την Anne Wiazemsky, μούσα του Robert Bresson στο υπέροχο «Στην τύχη του ο Μπαλταζάρ» (Au hasard Balthazar) την οποία γύρισε ένα χρόνο νωρίτερα. Οι δυο τους είναι ευτυχισμένοι, όμορφοι, ερωτευμένοι και καθόλου δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι εκείνη είναι 20 χρόνια μικρότερή του. Αλλά η υποδοχή της ταινίας, που δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στους... Κινέζους, κι ας είναι γυρισμένη από έναν ορκισμένο Μαοϊκό, πυροδοτεί μια επεξεργασία αυτοαναζήτησης για τον Godard, ο οποίος πλέον... αποκηρύσσει τον εαυτό του ως δημιουργό, αποκηρύσσει το έργο του και λέει πως το σινεμά έχει πεθάνει.

Τα γεγονότα του Μάη του 1968 θα ενισχύσουν αυτή τη διαδικασία, και την κρίση που έχει ταρακουνήσει τον μεγάλο δημιουργό. Βαθιά ριζωμένες αντιπαραθέσεις και παρεξηγήσεις θα τον αλλάξουν αμετάκλητα. Νιώθει ολοένα και περισσότερο ενθουσιασμένος με το κίνημα των φοιτητών κι ολοένα και πιο απογοητευμένος με τον εαυτό του.

Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: μια χαρά ταινία κάνει ο Hazanavicius. Πιάνει τον σκηνοθέτη – ταμπού του γαλλόφωνου σινεμά (ο Godard είναι Ελβετός) και τον χρησιμοποιεί ως αφορμή για να μιλήσει και για το σινεμά. Επ' ουδενί αυτό που βλέπουμε δεν είναι βιογραφία – κι ας υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία. Όχι, ο Hazanavicius αποδεικνύεται πιο έξυπνος από το να «εκμεταλλευτεί» το θέμα του σκανδαλοθηρικά. Όλη η ταινία, τη μεγάλη αντίθεση κάθε δημιουργού βγάζει στη φόρα. Την αντίθεση κατά την οποία ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς του αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζει να δουλεύει και θέλει να σπρώξει τα όριά του πιο πέρα. Ιδίως όταν αυτός ο δημιουργός είναι στρατευμένος και θέλει να μιλήσει και για άλλα πράγματα πέρα από τα προφανή. Που βλέπει το σινεμά όχι ως μια διαδικασία μαζικής διασκέδασης αλλά ως έναν τρόπο να βρεθείς σε αρμονία με το σύμπαν, να μιλήσεις με την διαδικασία του κατεπείγοντος για αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.

Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που έχει με έναν συνομιλητή του ο κινηματογραφικός αυτός Godard. Εκείνος λέει πως πηγαίνει σινεμά για να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα, αυτό δηλαδή που ο Spielberg ονομάζει escapism. Και του λέει ο Godard: Γιατί να μην καταγράφει το σινεμά την πραγματικότητα; Γιατί να μην αναφέρεται σε πράγματα που καίνε; Είναι βιωματική τέχνη και οφείλει ηθικά και πολιτικά να το πράττει. Όλα αυτά ο Hazanavicius τα περνάει με τη φόρμα της κωμωδίας. Μπορεί να μην ξέρει να σκηνοθετεί σκηνές πλήθους (δεν είναι καλές οι σκηνές των διαδηλώσεων) ή να αφήνει ξεκρέμαστους κάποιους ηθοποιούς του (η Stacy Martin στο ρόλο της Anne δεν κάνει καμία υποκριτική υπερ-προσπάθεια, απλά μας δείχνει το όμορφο πρόσωπό της και το ακόμα πιο όμορφο σώμα της, παίρνοντας από καιρού εις καιρόν το ύφος του πληγωμένου κουταβιού, μιας που ο Godard δεν χάνει την ευκαιρία να την προσβάλλει ευκαιρίας δοθείσης για τον μπουρζουάδικο εαυτό της). Αλλά κερδίζει το στοίχημα.

Με έξυπνο τρόπο χρησιμοποιεί κάποια από τα τρικ για τα οποία έγινε διάσημος ο Godard, ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του σινεμά, ας μην κρυβόμαστε. Και να οι μεσότιτλοι, και να τα συνθήματα με τεράστια γράμματα που γίνονται μηνύματα μέσα στην ταινία, και να οι διάλογοι στους οποίους άλλα λένε οι ηθοποιοί και άλλα εννοούν, τα οποία (αυτά που εννοούν δηλαδή!) τα βλέπουμε στους επεξηγηματικούς υποτίτλους, και να το γύρισμα σε αρνητικό, και να η ειρωνεία του να λες πως δεν βλέπεις τη χρησιμότητα του να γυρίζεις σκηνές με γυμνούς ηθοποιούς και ο διάλογος να γίνεται με τους δύο ηθοποιούς εντελώς γυμνούς!

Το γκαγκ του σπασίματος των γυαλιών του Godard, ένα από τα σήματα κατατεθέντα της προσωπικής του εμφάνισης, βγάζει γέλιο και σταματάει εκεί που πρέπει (χωρίς τα γυαλιά ο Godard δεν βλέπει τίποτε), ο Louis Garrel πιάνει εύστοχα τον χαρακτηριστικό τρόπο του Ελβετού σκηνοθέτη, όλα καλά. Και υπάρχει και μπόλικη κινηματογραφοφιλία. Ο Godard βλέπει με την Anne «Το πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ» του Dreyer σε ένα μικρό σινεμαδάκι, όπου βέβαια μαλώνουν. Βλέπουμε τη συνάντηση του Godard με τον Bertolucci και τον Ferreri. Βλέπουμε πόσο πολύ ζήλευε. Βλέπουμε τη δήλωσή του πως το μόνο που αξίζει από το σινεμά είναι μερικές ταινίες με τον Jerry Lewis και κάποιες των Marx Brothers! Και βλέπουμε και τα ιστορικά γεγονότα.

Το πως ο Godard πρωτοστάτησε στα γεγονότα του γαλλικού Μάη αλλά ένιωθε γέρος, άρα κατεστημένο, σε σύγκριση με τους παθιασμένους και ορμητικούς φοιτητές. Το πως εξαιτίας του αλλά εξαιτίας κι άλλων συναδέλφων του δεν έγινε ποτέ το φεστιβάλ των Καννών το 1968 – με το εύλογο επιχείρημα πως όταν η χώρα βρίσκεται σε τέτοια μεγάλη αναταραχή δεν μπορεί να εξελίσσεται ένα έστω καλλιτεχνικό γεγονός που έχει όμως χαρακτήρα κοσμικό και ρόλο θεσμού. Και βλέπουμε και τον χαρακτήρα του Godard. Τον μισάνθρωπο. Τον είρωνα. Που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι λάτρευαν τη δουλειά του και τους πρόσβαλε. Αστική ευγένεια εννοείται πως δεν την είχε καθόλου, μιας που ήταν... αστική! Που αγαπούσε βαθιά τη γυναίκα του αλλά την πρόσβαλε επίσης συνέχεια κατηγορώντας την για μικροαστή.

Η ταινία βασίζεται στην αυτοβιογραφία της Anne Wiazemsky με τίτλο «Un an après», γι' αυτό και η Anne είναι ουσιαστικά η αφηγήτρια της ταινίας. Ναι, μια χαρά ταινία είναι, που σέβεται την Ιερή Αγελάδα του παγκόσμιου σινεμά, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα να την μυθοποιεί ακόμα περισσότερο, απομυθοποιώντας την. Ωραιότατο! Αλλά, το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: σε ποιους απευθύνεται η ταινία; Και... who cares; Εδώ σας θέλω!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Όλοι αξίζουν μια μεγάλη ιστορία αγάπης! Μια τρυφερή και θαρραλέα ιστορία ενηλικίωσης, που έρχεται για να μας εμψυχώσει να είμαστε ο εαυτός μας και τίποτα λιγότερο, είναι η περίπτωση του Με Αγάπη, Σάιμον (Love, Simon) που σκηνοθετεί ο Greg Berlanti (προηγούμενα του Life As We Know It), σε σενάριο των Isaac Aptaker, Elizabeth Berger (βασισμένο στο βιβλίο της Becky Albertalli, Simon vs The Homo Sapiens Agenda). Για τον 17χρονο Σάιμον Σπάιερ όμως τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο πολύπλοκα: Ακόμα δεν έχει πει στους γονείς ή στους φίλους του πως είναι ομοφυλόφιλος και δεν έχει ιδέα για την πραγματική ταυτότητα του ανώνυμου συμμαθητή του που έχει ερωτευτεί μέσω διαδικτύου. Η προσπάθεια να λύσει αμφότερα τα προβλήματα αποβαίνει αστεία, τρομακτική και του αλλάζει μια για πάντα τη ζωή.

Τον ρόλο του Σάιμον ανέλαβε ο νεαρός σταρ του «Jurassic World» (2015) Nick Robinson. Σημαντικό ρόλο στη ζωή του Σάιμον παίζουν οι τρεις φίλοι του: η κολλητή του, Λία, την οποία υποδύεται η Katherine Langford που ξεχώρισε για την ερμηνεία της στην τηλεοπτική σειρά «13 Reasons Why», η Άμπι (η Alexandra Shipp του «X-Men: Απόκαλιψ») και ο Νικ (ο Jorge Lendeborg Jr. του «Spider-Man: Η Επιστροφή στον Τόπο του»). Και βέβαια, οι γονείς του Σάιμον, τους οποίους υποδύονται η Jennifer Garner και ο Josh Duhamel, συμπληρώνουν το παζλ της υπόθεσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Odeon!

Αυτό που πιστεύεις. Αυτό που θέλεις να πιστεύεις. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά! Βασισμένη στο αγωνιώδες μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα Τζορτζ Χαράρ, η ταινία Βασικός Ύποπτος (Spinning Man) σε σκηνοθεσία του Σουηδού Simon Kaijser («Before We Die»), ξεδιπλώνει μία μυστηριώδη ιστορία γύρω από την παραπλανητική φύση της μνήμης, το βάρος των ενοχών και το τίμημα της αλήθειας. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, το γεμάτο καλοστημένες παγίδες σενάριο και οι ερμηνείες των έμπειρων πρωταγωνιστών υπηρετούν τέλεια την ιδιαίτερη ροή της ταινίας που ενώ επικεντρώνεται στον βασικό ύποπτο ενός εγκλήματος από την αρχή, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις μέχρι το τέλος. O Έβαν Μπερτς είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Έχει μία φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή με τη γυναίκα του Έλεν και τα δύο παιδιά τους. Όμως, το παρελθόν του Έβαν κρύβει μια σειρά από ακατάλληλες σχέσεις με φοιτήτριες. Έχοντας ήδη αναγκαστεί να μετακομίσει λόγω αυτής της ανάρμοστης συμπεριφοράς, η οικογένεια θα καταρρεύσει, όταν ο Έβαν θεωρηθεί ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνισης μιας νεαρής φοιτήτριας. Ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Μάλοϊ αναλαμβάνει την υπόθεση και παλεύει να ανακαλύψει την αλήθεια, πριν το επόμενο χτύπημα του Έβαν. Η πάντα υποστηρικτική Έλεν, αρχίζει να χάνει την πίστη της, καθώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εν τω μεταξύ, ο Έβαν προσεγγίζει μια όμορφη φοιτήτρια, την Άννα με σκοπό να γίνει η επόμενη ερωμένη ή το επόμενο θύμα του.

Ο Guy Pearce ενσαρκώνει ιδανικά έναν αινιγματικό χαρακτήρα, στα ίχνη του ρόλου που τον καθιέρωσε στο «Memento», και συμπρωταγωνιστεί με τον Pierce Brosnan («MammaMia! Η ταινία», «Πέθανε μια άλλη μέρα») και την υποψήφια για Όσκαρ Minnie Driver («Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ») σε ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ από την ευφυή πένα του συν-σεναριογράφου του «Coco», Matthew Aldrich.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Tanweer!

Η αγάπη δεν γνωρίζει από όρια... Η 24η μεγάλου μήκους δημιουργία του Γερμανού σκηνοθέτη και τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ, Wim Wenders, έχει τον τίτλο Στο Βαθύ Γαλάζιο (Submergence) και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του J.M. Ledgard. Η Ντανιέλ Φλάντερς και ο Τζέιμς Μορ είναι δύο άνθρωποι που συναντιούνται τυχαία σε ένα απομονωμένο και ειδυλλιακό ξενοδοχείο στη Νορμανδία. Και οι δύο προετοιμάζονται για μια επικίνδυνη αποστολή που έχουν αναλάβει. Ερωτεύονται σχεδόν παρά τη θέλησή τους, αλλά σύντομα αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλο εκείνη τη μία και μοναδική αγάπη στη ζωή τους, εκείνη που θα τους σημαδέψει για πάντα. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσουν το ειδύλλιό τους στη μέση για να προχωρήσουν στις αποστολές που έχουν αναλάβει, διαπιστώνουμε ότι ο Τζέιμς είναι πράκτορας που δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες της Μεγάλης Βρετανίας. Στόχος του είναι να πάει στη Σομαλία υποδυόμενος έναν μηχανικό, προκειμένου να εντοπίσει και να εξαρθρώσει μια ομάδα τζιχαντιστών, πριν μέλη της χτυπήσουν την Ευρώπη με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Η Ντανιέλ από την άλλη είναι μαθηματικός – βιολόγος, που εργάζεται σε μια αποστολή καταδύσεων βαθέων υδάτων, στο πλαίσιο μιας έρευνας που αναζητά την προέλευση της ζωής στον πλανήτη μας. Η αποστολή του Τζέιμς δεν πάει καλά. Πιάνεται όμηρος από τους τζιχαντιστές και δεν έχει τρόπο να επικοινωνήσει με την Ντανιέλ. Αλλά κι εκείνη πρέπει να κατέβει στον πυθμένα του ωκεανού με το κίτρινο υποβρύχιό της, χωρίς καν να ξέρει αν ο Τζέιμς είναι ακόμα ζωντανός...

Ο James McAvoy, που κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Δίπλα του η χαρισματική, πολύ όμορφη, λαμπερή Alicia Vikander, συμπληρώνει το δημοφιλές ερμηνευτικό ντουέτο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Seven Films!

Αυτός ήταν η νουβέλ βαγκ! Στα ίχνη του σινεμά που τιμά τις ρίζες του, ο βραβευμένος με Όσκαρ για το The Artist, Michel Hazanavicius τολμά να κάνει μια ταινία για το ιερό τέρας της νουβέλ βαγκ, βασισμένος στο βιβλίο της πρώην γυναίκας του Anne Wiazemsky. Επικεντρωμένο στην ερωτική ιστορία που άναψε και έσβησε με φόντο τα σκαμπανεβάσματα του έργου και της σκέψης του δημιουργού, αλλά και τον Μάη του ‘68, το Γκοντάρ, Αγάπη μου είναι μία ποπ, ευθύβολη και διασκεδαστική ρομαντική κομεντί γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές στο γκονταρικό σύμπαν. Παρίσι 1967. Ο Jean-Luc Godard (Louis Garrel), ο πιο διάσημος κινηματογραφιστής της γενιάς του γυρίζει το La Chinoise με τη γυναίκα που αγαπά, την 20 χρόνια μικρότερη του Anne Wiazemsky (Stacy Martin). Ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι καθώς είναι, παντρεύονται. Αλλά οι κακές κριτικές που παίρνει η ταινία οδηγούν τον δημιουργό στην ενδοσκόπηση. Ο Μάης του ΄68 θα εντείνει τη διεργασία και η κρίση που περνάει ο Jean-Luc θα τον αλλάξει σε βάθος. Από διάσημος σκηνοθέτης θα μετατραπεί σε μαοϊστή περιθωριακό καλλιτέχνη, εξίσου παρεξηγημένο όσο και ακατανόητο.

Τον εμβληματικό, δύστροπο και ρηξικέλευθο auteur ενσαρκώνει ευλαβικά, χωρίς καθόλου περιστροφές και με κωμική σπίθα, ο εκπληκτικός Louis Garrel (The Dreamers), καθώς ερωτεύεται, ταλανίζεται, αναθεωρεί και γυρίζει την πλάτη του στις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής του, το σινεμά και τη γυναίκα του. Η γοητευτική Stacy Martin (Nymphomaniac) υποδύεται ιδανικά την Anne Wiazemsky που θαμπώνεται, ερωτεύεται και παρόλα αυτά καταφέρνει να ωριμάσει μακριά από τη σκιά ενός θρύλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Άλλαξε τα πάντα, δίχως να αλλάξεις τίποτα! Κωμωδία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργικού διδύμου Abby Kohn και Marc Silverstein, Κορίτσι για Φίλημα (I Feel Pretty), που μέχρι στιγμής έχουν υπογράψει σενάρια αναλόγου ύφους φιλμς όπως των He's Just Not That into You, The Vow και How to Be Single. Η Ρενέ γνωρίζει πολύ καλά πως είναι να έχεις μια μέση εμφάνιση στη Νέα Υόρκη, την πόλη των γενετικά και οικονομικά ευλογημένων! Ύστερα από ένα ατύχημα στο γυμναστήριο ξυπνάει στα αποδυτήρια και συνειδητοποιεί ότι κάτι έχει συμβεί: τα πόδια της δείχνουν πιο γυμνασμένα από ποτέ, τα μαλλιά της είναι μεταξένια και το πρόσωπό της λαμπερό. Είναι εκθαμβωτική. Μόνο που για όλους τους άλλους…παραμένει ακριβώς η ίδια. Αν και η εμφάνιση της δεν έχει αλλάξει καθόλου, η ανεβασμένη της αυτοπεποίθηση την βοηθάει να εξελιχθεί επαγγελματικά στην εταιρία καλλυντικών που εργάζεται, να βρει έναν όμορφο φίλο και να είναι συνεχώς καλεσμένη στα πιο hot parties. Κάποια στιγμή όμως η αυτοπεποίθηση της ξεπερνάει τα όρια σε σημείο που να συμπεριφέρεται απαξιωτικά σε αυτούς που δεν είναι προικισμένοι από την φύση τους, όπως ακριβώς έκαναν κάποτε οι άλλοι σε αυτήν. Τελικά που κρύβεται η πραγματική ομορφιά;

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η κωμικός Amy Schumer, ενώ δίπλα της εμφανίζονται ακόμη και οι Michelle Williams, Rory Scovel, Emily Ratajkowski, Busy Philipps, Aidy Bryant, Naomi Campbell, Lauren Hutton, Tom Hopper.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Will God Forgive Us? Από τον σεναριογράφο του Taxi Driver και του Raging Bull, αλλά και σκηνοθέτη των ταινιών American Gigolo, Mishima και Affliction, Paul Schrader σε συνεργασία με τους παραγωγούς των Carol, Still Alice και Wonderstruck, έρχεται μια δυνατή δραματική κινηματογραφική στιγμή, που φέρει τον τίτλο Ακρότητες (First Reformed). Ο Αιδεσιμότατος Ernst είναι ένα μοναχικός πρώην στρατιωτικός που τώρα είναι πάστορας μιας μικρής εκκλησίας στην Νέα Υόρκη. Η εκκλησία του είναι πλέον ένα τουριστικό αξιοθέατο που επισκιάζεται από μία άλλη κοντινή εκκλησία, την Άφθονη Ζωή, με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και πλήθος πιστών. Όταν μια έγκυος πιστή παρακαλεί τον αιδεσιμότατο να συμβουλεύσει τον ακτιβιστή σύζυγό της, ο κληρικός νιώθει να βυθίζεται στο δικό του οδυνηρό παρελθόν αλλά και στο εξίσου δυσοίωνο μέλλον του ενώ η Πίστη του δοκιμάζεται σοβαρά.

Έξοχο το βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο που συνθέτουν οι Ethan Hawke και Amanda Seyfried, έχοντας πλάι τους σε υποστηρικτικές παρουσίες τους Cedric Kyles, Victoria Hill και Philip Ettinger.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!

Η ζωή βρίσκει τον δρόμο της! Μόλις ολοκληρώθηκε η παραγωγής της ταινίας Jurassic World, το 2015, κανείς δεν περίμενε την τεράστια επιτυχία της ταινίας που έφτασε να είναι στις πέντε πρώτες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών. Έτσι, πολύ γρήγορα, οι συντελεστές αποφάσισαν να ξεκινήσουν την προετοιμασία της επόμενης ταινίας, που όφειλε να είναι γεμάτη περιπέτεια, συγκίνηση κι εκπλήξεις, όπως κάθε ταινία που ανήκει σε μια από τις πιο πετυχημένες και δημοφιλείς σειρές στην ιστορία του κινηματογράφου. Αυτό το ολοκαίνουργιο κινηματογραφικό γεγονός, λοιπόν, μας φέρνει πίσω μερικούς από τους πλέον αγαπημένους ήρωες και δεινοσαύρους, αλλά και νέα, ακόμα πιο εντυπωσιακά και τρομακτικά είδη, όπως τον Ινδοράπτορα που είναι αλεξίσφαιρος κι επιτίθεται κατόπιν εντολής, γεγονός που τον καθιστά το απόλυτο πολεμικό όπλο. Καλωσορίσατε στο Jurassic World: Το Βασίλειο Έπεσε, σε εκτελεστική παραγωγή του «πατέρα των δεινοσαύρων» Steven Spielberg και σκηνοθεσία του J. A. Bayona (The Impossible, A Monster Calls, The Orphanage). Έχουν περάσει τρία χρόνια αφότου το θεματικό πάρκο του Jurassic World καταστράφηκε από τους δεινοσαύρους που το έσκασαν από τα κλουβιά τους, σπέρνοντας τον τρόμο. Η νήσος Νούμπλαρ έχει τώρα εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, ενώ οι εναπομείναντες δεινόσαυροι τρέφονται με ό,τι υπάρχει στη ζούγκλα. Όταν το ανενεργό ηφαίστειο του νησιού αρχίζει να ξυπνά, ο Όουεν και η Κλερ ηγούνται μιας προσπάθειας να διασώσουν τους εναπομείναντες δεινοσαύρους από το επερχόμενο καταστροφικό συμβάν. Ο Όουεν θέλει να βρει την Μπλε, την επικεφαλής ράπτορα, που ακόμα αγνοείται στην άγρια φύση, και η Κλερ έχοντας αποκτήσει σεβασμό για αυτά τα πλάσματα, βάζει σκοπό της ζωής της να τα σώσει. Φτάνοντας στο νησί κι ενώ η λάβα αρχίζει να ξεχύνεται, η σταυροφορία διάσωσης αποκαλύπτεται πως συνιστά μια συνωμοσία που απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη μας πίσω στους προϊστορικούς χρόνους.

Οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης ταινίας (του 2015) ο Όουεν (Chris Pratt) και η Κλερ (Bryce Dallas Howard), ο «πατέρας» και η «μητέρα» του νέου αυτού κόσμου, ξανασυναντιούνται και στο καστ βρίσκουμε και τους Jeff Goldblum στο ρόλο του Δρα Ίαν Μάλκολμ (η σύνδεση με το παλιό Jurassic Park και την ιστορία του, αλλά και το μεγάλο ζήτημα του πόσο ηθικό είναι να παρεμβαίνουμε στη φυσιολογική (και φυσική) ροή των πραγμάτων), James Cromwell, Tobey Jones, Ted Levine και τον B. D. Wang στο ρόλο του γενετιστή Δρα Χένρι Γου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την UIP!

Αναστάς ο Κομάντο από του Τάφου...

του zerVo (@moviesltd)

Η πλάκα είναι που αυτό το μοτό "Από τους Παραγωγούς του John Wick", της ταινίας δηλαδή που έχει κάνει τεράστια επιτυχία, έχοντας αποκτήσει μάλιστα και σίκουελ, χωρίς να εξιστορεί τίποτα απολύτως, κάθε τρεις και λίγο το βλέπουμε φαρδύ πλατύ στα πόστερ υποσχόμενα εκρηκτικών action adventures, λες και το φιλμ που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, αβαντάρεται κατ αυτόν τον τρόπο και όχι το αντίθετο. Και πραγματικά με το που διάβασα τις ρίζες του B-movie με την μαρκίζα 24 Ώρες Προθεσμία (24 Hours To Live) ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα έβλεπα ένα 90λεπτο ακατάπαυστων πυροβολισμών, με αφορμή εκδικητική - ξανά - που δεν θα ξεχώριζε από τον σωρό. Κομματάκι έσφαλα, αφού γι αυτήν την παταγώδη αναστάσιμη ακολουθία, δεν ήμουν και πολύ έτοιμος...

Έχοντας απολέσει σύζυγο και μικρό παιδί, κάτω από αδιευκρίνιστες, ακόμη, συνθήκες, εν ώρα υπηρεσίας (και απουσίας του από την εστία), ως ένας από τους πλέον διακεκριμένους ειδικούς πράκτορες της Αμερικής, ο τεθλιμμένος και χωρίς να έχει ξεπεράσει το σοκ, Τράβις Κόνραντ έχει αποσυρθεί στην απομόνωση της εξοχής, κρατώντας συντροφιά, στον επίσης χαροκαμένο πεθερό του. Ενόσω η φίρμα που πιστά υπηρέτησε για χρόνια, ο τεχνολογικός κολοσσός της Ρεντ Μάουνταιν, αντιμετωπίζει ζητήματα νομιμότητας, καθώς ένας πρώην υπάλληλος της φύλακας / κομάντο δηλώνει πανέτοιμος να βγάλει τα άπλυτα της στην φόρα, ο Κόνραντ θα επανέλθει, έναντι αδράς αμοιβής, ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων, στα καθήκοντα του, προκειμένου να επαναφέρει την τάξη.

Ατυχώς για εκείνον το ταξίδι στο μακρινό Κέιπ Τάουν, προς αναζήτηση της Κινεζικής καταγωγής γυναίκας συνδέσμου της Ιντερπόλ, θα έχει απόλυτα αρνητική έκβαση, καθώς από τα διωκτικά πυρά της αστυνομικού, θα πέσει νεκρός. Χάρη στην άριστη γνώση της γενετικής από τους επιστήμονες της Ρεντ, πολύ σύντομα θα επανέλθει στην ζωή, απλά και μόνο για να αποκαλύψει, απειλούμενος, στους ανωτέρους του, όλα όσα γνωρίζει για την υπόθεση και να πεθάνει και πάλι αβοήθητος. Καταφέρνοντας να ξεφύγει από το ερευνητικό εργαστήρι, θα κληθεί να ξεπεράσει τα συμπτώματα της ολικής επαναφοράς και να τακτοποιήσει τους πρώην κομπανιέρους του, πληρώνοντας τους με το ίδιο νόμισμα. Για να ολοκληρώσει το σχέδιο του ο τιμωρός, θα έχει στην διάθεση του, μόλις 24 ώρες, προτού εκπνεύσει για δεύτερη φορά η ζωή του...

Εδώ κι αν μιλάμε για τον ορισμό του trash, που όμως σερβίρεται με τόση αυτοπεποίθηση, λες και οι νεκραναστάσεις είναι φαινόμενο καθημερινό, ώστε σχεδόν να πείθεσαι πως δεν μπορεί, έτσι θα είναι, οι ψυχές ξαναγυρίζουν στα κορμιά χάρη στο μπάυ πας καινοτόμα εφεύρεση της ένδοξης μπράντας. Έλα που όμως για να επιτευχθεί το κατόρθωμα έχει προηγούμενα ξεπαστρευτεί η μισή πάμφτωχη Νότια Αφρική και μολονότι τα στόματα όσων γνωρίζουν έχουν κλείσει, υπάρχει ένα που απειλεί με λουκέτο ολόκληρο μεγαθήριο της ερευνητικής! Συνεπώς ο καλός μας ο μαχητής, που δεν το έβαλε κάτω σε ολάκερο μέτωπο πολεμώντας τους οχτρούς της Γερακίνας, μαθημένος να δρα υπέρ του Καλού κι Αγαθού, αντιλαμβανόμενος την πομπή της πρώην εργοδοσίας του (που τάχαμου δεν την ήξερε τόσο καιρό) θα αλλάξει στρατόπεδο και θα συμβαδίσει με τα παλικάρια τα συνετά. Το χρονόμετρο όμως - μεγαλειώδης σκηνοθετική παρέμβαση - στον καρπό του μετρά αντίστροφα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και άμα η σημαία σηκωθεί, το ματσάκι θα λήξει με τους φταίχτες ατιμώρητους...

Καμία συνοχή, καμία λογική σε αυτο το Taken κλωράκι, αλλά θα μου πεις θεατή μου, άμα θέλαμε ορθολογισμό, εδώ θα ξεπέφταμε? Όχι βέβαια και για να λέμε τα σύκα σύκα, το εργάκι την ακολουθεί πιστά την πορεία ανά τον πλανήτη, όπως έχουν διδάξει οι προκάτοχοι του, στο κτίσιμο της (κουτο)πλοκής. Και Αμερική και Άπω Ανατολή και τερματισμός στην Γη των Μπαφάνα, εκεί που όπως υπόσχεται αποξαρχής το πόνημα του αγνώστου Κυρίου με το άφωνο επώνυμο Brian Smrz, θα γενεί χαμός! Προδοσίες, ανατροπές, αφεντικά άπληστα, ανήλικοι απαχθέντες, συντρόφοι σε προβληματισμό, μαύροι γκουερίλας σε αντεπίθεση και στο μέσον ένας πρωταγωνιστής, που ακόμη και στην κορυφαία στιγμή δράσης του, πίσω πολύ στον χρόνο σε ένα Training Day, δεν είχε πείσει πως το κατέχει το μπατσικό.

Σφάλμα τεράστιο η διανομή του εναλλακτικού Neeson, Statham, έστω Willis στην μόστρα του Ethan Hawke και γιατί δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ως μάτσο εκτελεστής (εξού και στην μονομαχία τρώει σκόνη από το Κινεζάκι, τάχιστα) και γιατί έχει πάρει ρότα ως ερμηνευτής σε κάτι άλλο, διαφορετικό, όχι τόσο φασαριόζικο και γρήγορο, μα πιο διαλεκτικό και περιπατητικό, όπως ας πούμε η τριλόγια των Befores. Μέσα σε μια νοητική δίνη, αποτέλεσμα του πέρα δώθε από τον κόσμο των πεθαμένων σε ετούτο των ζωντανών, ο κοντά πενηντάχρονος σταρ, παίζει έναν ρόλο περιορισμένο σε λεπτομέρεια και κτίσιμο, με τέτοιο στόμφο, λες και πρόκειται για ερμηνεία Οσκαρική. Δεν παίρνει δηλαδή στην πλάκα και ο ίδιος το συνολικά ρηχό πρότζεκτ, όπως του αξίζει δηλαδή, πράγμα που αν το πράξει ο σινεφίλ και δεν σταθεί στις κατάμαυρες τρύπες του σκριπτ, μάλλον θα την βγάλει φίνα με το ασταμάτητο sci fi πιστολίδι. Κομάντο δεύρο έξω!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

«See How the M-other Half Lives»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πού είσαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν… άλλη

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο έχων κλείσει τα 41 του χρόνια Jason Reitman, υιός του επίσης σκηνοθέτη Ivan Reitman. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Thank You for Smoking» (2005), «Juno» (2007), «Ραντεβού στον αέρα» (Up in the Air, 2009), «Περίπου ώριμη» (Young Adult, 2011), «Οι τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού» (Labor Day, 2013), «Άνδρες, γυναίκες & παιδιά» (Men, Women & Children, 2014) και «Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία;» (Tully, 2018). Στην ταινία αυτή συνεργάζεται για τρίτη φορά με την Diablo Cody στο σενάριο και για δεύτερη φορά με την Charlize Theron ως πρωταγωνίστριά του. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.

Για να ταιριάζει περισσότερο με αυτό που θεωρούσε πως έπρεπε να δείχνει σωματικά η Μάρλο, η Theron έβαλε περίπου 25 κιλά μέσα σε ένα διάστημα τρεισήμισι περίπου μηνών! Έτρωγε με σύστημα... junk food! Για να επανέλθει στα φυσιολογικά της κιλά χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά για σχεδόν ενάμιση χρόνο!

Η υπόθεση: Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο. Η οχτάχρονη κόρη της μεγαλώνει σχεδόν στον αυτόματο πιλότο ενώ ο πεντάχρονος γιος της πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, έχοντας μαθησιακές δυσκολίες. Ο σύζυγός της έχει βαρύ εργασιακό πρόγραμμα. Κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών του αλλά όλο το βάρος το σηκώνει ουσιαστικά η Μάρλο. Που νιώθει ολοένα και περισσότερο κουρασμένη! Όταν δε, γεννιέται το νέο μωρό, η κατάσταση δείχνει να μην... παλεύεται!

Χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο πλέον, παραιτημένη, με παραπάνω κιλά από την εγκυμοσύνη, τα νεύρα της είναι έτοιμα να σπάσουν. Σε μια στιγμή κρίσης αποφασίζει να δεχτεί το δώρο που της είχε τάξει ο (πλούσιος) αδελφός της: μια «νυχτερινή νταντά». Και η «νυχτερινή νταντά», ονόματι Τάλι, έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο…

Η άποψή μας: Αγαπώ τις ταινίες που έχουν χτυπητές αδυναμίες αλλά αντί να βγουν νοκ άουτ παλεύοντας με τον εαυτό τους (#diplhs) εντέλει καταφέρνουν να σταθούν όρθιες. Και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Όχι με τον πιο... σικ ή ταιριαστό ή όμορφο ή δημοφιλή τρόπο. Αλλά με έναν δικό τους «take no prisoners» στυλ. Και μόνο για αυτήν τους τη μαγκιά αξίζει τον κόπο να τις αναγνωρίσουμε και να τις... προωθήσουμε! Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με κάτι μικρό αλλά εντέλει πολύ σημαντικό. Κάποιοι συνάδελφοι και κάποιοι άνθρωποι που γενικώς γράφουν για σινεμά διαφώνησαν με το ερωτηματικό του ελληνικού τίτλου. Τα παιδιά είναι ευτυχία; Εγώ το επικροτώ! Αυτό το ερωτηματικό είναι η χαραμάδα στη βεβαιότητα, στην άνωθεν εντολή, στην καθεστηκυία τάξη, στο εύλογο αλλά φάουλ «έτσι το βρήκαμε»!

Εννοείται ρε παιδιά ότι τα... παιδιά είναι ευτυχία. Αλλά καλό είναι να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Θέλω να πω, τα αγαθά κόποις κτώνται. Θέλω να πω, η ευτυχία δεν προσφέρεται έτσι, απλόχερα, πάρε να έχεις. Θέλω να πω, αγαπάμε τα παιδιά μας, γι' αυτά παλεύουμε, για να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να παραβλέπουμε το σήμερα, αλλά στάκα. Το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι a walk in the park. Δεν μπαίνω καν στο δεδομένο ότι εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης κι ακόμα δεν ξέρουμε τον... σωστό (αν υπάρχει τέτοιος) τρόπο για να αναθρέψουμε τα παιδιά! Αλλά το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει ξενύχτι. Έχει αϋπνίες. Έχει άγχος. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένας γονέας από τη στιγμή που γεννιέται το πρώτο του παιδί παύει να ασχολείται μόνον με τον εαυτό του! Κι αρχίζει να ασχολείται με κάποιον άλλον! Κι εντάξει με τους πατεράδες, εμείς έχουμε τον εύκολο ρόλο. Εκείνες οι έρημες οι μητέρες; Που πέρα όλων των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές και την επιλόχειο κατάθλιψη; Όλα από τα χέρια τους. Όλα! Ε, η μηχανή κάποια στιγμή θα κλατάρει. Οπότε, ναι, παράξενο ως λογική αλλά σαφέστατα δικαιολογείται το ερωτηματικό στον ελληνικό τίτλο. Η απάντηση είναι «ναι», αναφανδόν, αλλά να κοιτάμε και τα γύρω γύρω, έτσι;

Πάμε στην ταινία αυτή – καθαυτή. Αποκαλύπτει πολλές αλήθειες τούτο το φιλμ. Ακριβώς, επειδή το σενάριο έχει γραφτεί από μια γυναίκα, που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο! Πώς μιλάμε στην εποχή του facebook για βιωματικά ποστ; Ε, αυτό. Η Diablo Cody το έχει ξανακάνει και στις άλλες δύο συνεργασίες της με τον Reitman. Πάντα στο επίκεντρο μία γυναίκα, που καλείται να αντιμετωπίσει την μητρότητα σε πολύ νεαρή ηλικία («Juno»), αλλά και την... ανωριμότητα σε μεγάλη ηλικία, με όλο το πακέτο περί γάμου και τεκνοποίησης («Περίπου ώριμη»). Αυτή η γυναίκα που περιγράφει είναι ο... εαυτός της κατά μία έννοια. Το ίδιο κάνει κι εδώ. Το έχει δηλώσει εξάλλου: τούτο το σενάριο προέκυψε όταν η ίδια ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, γέννησε και... πελάγωσε!

Κι ενώ στις προηγούμενες εγκυμοσύνες δεν καταδεχόταν καν να σκεφτεί την περίπτωση της «νυχτερινής νταντάς», στην τελευταία της ένιωσε τόσο κουρασμένη, που προχώρησε σε πρόσληψη μιας τέτοιας. Και το... ευχαριστήθηκε! Αυτήν την εμπειρία λοιπόν μετέφερε στο χαρτί που έγινε σενάριο πάνω στο οποίο δομήθηκε τούτη η ταινία. Και ο Reitman έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναδείξει. Η σκηνή λοιπόν όπου βλέπουμε την καθημερινή ρουτίνα της Μάρλο μετά τη γέννηση του παιδιού σε μοντάζ που γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πιο αγχωτικό, πιο ασφυκτικό, κινηματογραφείται ως εφιάλτης! Και ο θεατής τον βιώνει ως τέτοιο! Κι άλλες φέτες ζωής και αλήθειας μας προσφέρει η ταινία. Το ενοχλητικό του κλωτσήματος της θέσης του οδηγού από το σπλάχνο του κατά τη διάρκεια οδήγησης είναι μία από αυτές. Το... πλέιστεσιο του πατέρα στο κρεβάτι είναι μία άλλη από αυτές! Το... άρμεγμα για τη δημιουργία αποθέματος γάλακτος, η κατάσταση limbo, το χάος στο σπίτι, η παγωμένη πίτσα ως δείπνο, αλήθειες μέχρι κεραίας.

Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν την τύχη να πετύχουν και σπουδαία πρωταγωνίστρια. Η Charlize Theron το'χει με τις μεταμορφώσεις. Το έκανε ξανά με το «Monster», το πετυχαίνει κι εδώ. Χαλάει το σώμα της για να είναι πιο κοντά στο ρόλο. Είναι τρομερή. Και στην κατατονία της και στις εκρήξεις της και στο... φευγιό της. Η «χημεία» της με την Mackenzie Davis, που υποδύεται την Tully του τίτλου, είναι πολύ πετυχημένη. Κι ευτυχώς, γιατί πάνω σε αυτήν τη «χημεία» ισορροπεί η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Η Davis έχει κλείσει τα 31 της αλλά μια χαρά περνάει για 25άρα. Έχει ιδιαίτερο πρόσωπο, με έντονα μάτια και βλέμμα και μετά το «Blade Runner 2049» δείχνει έτοιμη για ένα λαμπρό μέλλον. Ο ρόλος της είναι δύσκολος, καθώς κουβαλάει αυτό το ιδιαίτερο που... κρύβει η ταινία.

Καλή ταινία είναι αυτή, με γοργόνες (στη φαντασία), με μάγκες (πίσω από την κάμερα), με τρομερό σάουντρακ: η σκηνή του μοντάζ της εξόδου στην πόλη με όλες (!!!) τις επιτυχίες της Cindy Lauper είναι απολαυστική. Ωραιότατο το φινάλε, έστω με τις συμβάσεις του, κλείνει μια χαρά μια ταινία που τα πάει... μια χαρά. Και ναι, καμιά φορά, το να αγαπάς σημαίνει απλά το να είσαι εκεί. Έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Θα έρθουν οι ξένοι και θα μας πάρουν τα σπίτια». Oh, wait…

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1971 στη Βουδαπέστη, Ούγγρος σκηνοθέτης Ferenc Török. Και είναι η πρώτη του ασπρόμαυρη. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2017, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Πανόραμα», ενώ προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Για να αποδώσει πιο πειστικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κοινοτάρχη, ο Péter Rudolf έβαλε 15 κιλά. Και το σενάριο της ταινίας βασίζεται στη νουβέλα «Homecoming» του Gábor T. Szántó, ο οποίος συνέβαλε στην κινηματογραφική μεταφορά.

Η υπόθεση: Κάποια ζεστή ημέρα του Αυγούστου του 1945, κι ενώ οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού είναι αφοσιωμένοι στην προετοιμασία για το γάμο του γιου του τοπικού κοινοτάρχη, που είναι και ιδιοκτήτης του φαρμακείου, καταφθάνουν στον σταθμό των τρένων δύο Ορθόδοξοι Εβραίοι κουβαλώντας κάποιες μυστηριώδεις κάσες. Οι χωρικοί τρέμουν στην ιδέα πως πρόκειται για επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επέστρεψαν για να διεκδικήσουν τη χαμένη τους περιουσία...

Η άποψή μας: Το Ολοκαύτωμα θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για... εκατομμύρια ταινίες ακόμα στο μέλλον. Οι πιο πολλές θα αφηγούνται ιστορίες ανθρώπινες, δυνατές, αλλά πλέον, προβλέψιμες. Μελετημένα. Εδώ θα γίνει η κορύφωση, εδώ θα κάνουμε φόκους στον πόνο, εκεί θα εστιάσουμε στη φρίκη, έτοιμη η ταινία προς κατανάλωση από τις μάζες. Ευτυχώς, προκύπτουν και μερικές ταινίες, που ξεφεύγουν από τη συγκεκριμένη νόρμα. Όπως τούτη εδώ. Όπως λίγα χρόνια πριν «Ο γιος του Σαούλ». Που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Ή που λένε τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Εδώ, ας πούμε, όντως, το όλο σκηνικό είναι στημένο σαν παλιό, καλό γουέστερν! Του στυλ «Το τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές». Ή με στυλ που παραπέμπει στα σπαγγέτι – γουέστερν εκδίκησης του Sergio Leone!

Κάποιοι ξένοι έρχονται στην πόλη. Γιατί έρχονται τώρα στην πόλη; Τι κουβαλάνε μαζί τους; Ποιος ο στόχος τους; Μήπως θέλουν να πάρουν εκδίκηση; Αυτό είναι. Αυτό αρκεί ως premise. Μαεστρικά ο δημιουργός βάζει το σαράκι της αμφιβολίας μέσα σε μια ολόκληρη, ένοχη κοινότητα. Που έρχεται αντιμέτωπη με τις Ερινύες της. Οι δύο ξένοι, οι δύο Εβραίοι, ο ερχομός τους και ο στόχος τους, λειτουργούν ως καταλύτης. Δεν μιλάνε σχεδόν σε όλη την ταινία οι δυο τους. Ο ένας γηραιότερος, ο άλλος πιο νέος. Δωρικοί. Τελετουργικοί. Και μια κοινότητα σε κατάσταση πανικού! «Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες», που έλεγε και η ελληνική απόδοση του τίτλου μιας πολύ ενδιαφέρουσας γερμανικής (τυχαίο;) ταινίας των τελευταίων ετών.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις ένα έγκλημα συλλογικό, στο οποίο έχεις λάβει κι εσύ μέρος. Δεν ξέρω πως η ίδια η ζωή σε κάνει να προχωράς και να διαγράφεις από τη μνήμη και τη συνείδησή σου κάτι φρικτό και μοιραίο για κάποιον άλλο. Το σίγουρο είναι πως αν κάποιος σου το θυμίσει, μόνο ψύχραιμος δεν μπορεί να είσαι. Ο σκηνοθέτης πολύ εύστοχα δείχνει πως η γαλήνια συγκεκριμένη κοινότητα... νοικοκυραίων, καταρρέει εκ των έσω! Είπαμε, οι δύο «επισκέπτες» δεν κάνουν απολύτως τίποτα που να δείχνει εχθρότητα ή διάθεση ρεβανσισμού. Απλώς, υφίστανται! Και περπατάνε στους δρόμους, σε κοινή θέα! Η σπίθα γίνεται γρήγορα πυρκαγιά! Τα κουτσομπολιά, οι διαδόσεις, οι εικασίες «κατακαίνε» το μικρό χωριό.

Μόνο η καθαρτήρια φωτιά λοιπόν μπορεί να σώσει τα προσχήματα. Να δώσει ένα είδος εξιλέωσης. Ή στην περίπτωση αυτού που εντέλει αποδεικνύεται ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος της κοινότητας, η αυτοτιμωρία είναι ο πιο ενδεικτικός τρόπος αντιμετώπισης των τόσο φοβερών κριμάτων! Εστιάζοντας στον κοινοτάρχη, τη γυναίκα του, το γιο τους, τη μέλλουσα νύφη, τον κομουνιστή του χωριού, τον μέθυσο φίλο και τη δική του σύζυγο, ο σκηνοθέτης δείχνει διαφορετικού τύπου αντιδράσεις. Η παραίτηση, η φυγή, η αυτοτιμωρία, η ξεροκεφαλιά, η ελπίδα, ο εγκλωβισμός, αποτελούν επιλογές μιας παλέτας γεμάτης σκοτεινά χρώματα κατά το μάλλον ή ήττον.

Πολύ καλή δουλειά στη χαρακτηρολογία, πολύ καλή δουλειά στην ανθρωπογεωγραφία, πολύ καλή δουλειά στην αποτύπωση των αντιδράσεων, μικρό φάουλ στη σκιαγράφηση του κομουνιστή, αλλά ok. Πέρα από την ουσία όμως η ταινία συναρπάζει και κατασκευαστικά. Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, είναι γεμάτη εικόνες που σου σφηνώνονται για τα καλά στο μυαλό. Ιδίως οι σκηνές της επερχόμενης καταιγίδας είναι συναρπαστικές! Της επερχόμενης απειλής. Της επερχόμενης τιμωρίας! Και τελικά... βρέχει! Θα καθαρίσει αυτή η βροχή τις αμαρτίες από το πεζοδρόμιο της ζωής; Πέρα από τη διεύθυνση φωτογραφίας και την καλλιτεχνική διεύθυνση, σπουδαίο ρόλο παίζει και η μουσική, που πιάνει επίσης υψηλότατες επιδόσεις.

Πάρα πολύ καλή δουλειά, με τη λογική του κύκλου, που λαμβάνει χώρα μέσα σε λίγες ώρες κατά τη διάρκεια μιας μέρας και σμπαραλιάζει μια ευνομούμενη μικροκοινωνία, η ευημερία της οποίας βασίζεται σε προδοσίες, ψέματα, προστυχιά και δολοφονίες. Μαζικές. Ωραία θεμέλια, έτσι; Περίπου όπως αυτά στα οποία το σημερινό Ισραήλ βασίζει τη δική του ευημερία...

Ο κλέψας του κλέψαντος και πάλι από την αρχή!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν όλα μπορούν να πάνε στραβά σε μια ληστεία, θα πάνε!

O Géla Babluani είναι ένας Γεωργιανός σκηνοθέτης, που γεννήθηκε το 1979 στην Τιφλίδα αλλά από τα 17 του χρόνια ζει στη Γαλλία. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και η φιλμογραφία του έχει το ενδιαφέρον της. Η ταινία που τον έκανε γνωστό ήταν η πρώτη του, το «13 Tzameti» (2005), ένα ασπρόμαυρο κοινωνικό θρίλερ με πολύ έξυπνο κόνσεπτ. Ο ίδιος γύρισε και το αγγλόφωνο ριμέικ τούτης της ταινίας, το «13» (σκέτο) το 2010, με πρωταγωνιστές μεταξύ των άλλων τους Sam Riley, Jason Statham, Ray Winstone και Mickey Rourke! Ενδιαμέσως, γύρισε το «L'héritage» (2006), σε συνσκηνοθεσία μαζί με τον – επίσης σκηνοθέτη – πατέρα του, Temur Babluani. Και πλέον, επτά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, επιστρέφει με την τελευταία του.

Σε όλες του τις ταινίες ο Babluani υπογράφει και το σενάριο. Και σε όλες του τις γαλλόφωνες ταινίες, πρωταγωνιστής είναι ο αδελφός του, George Babluani! Και στη συγκεκριμένη ταινία τα γυρίσματα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015 στη Νορμανδία για να συνεχίσουν το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γεωργία.

Η υπόθεση: Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανίς και τον Ερίκ, δύο φίλους που δουλεύουν στο λιμάνι της Χάβρης, στις αποβάθρες, για να βγάλουν τα προς το ζην. Ιδίως για τον Ντανίς τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ζόρικα: είναι Σέρβος μετανάστης, που χρωστάει χρήματα στον τοπικό τοκογλύφο και που μεγαλώνει μαζί με τη μητέρα του το μωρό παιδί του, μιας που η σύζυγός του έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανίς πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.

Έτσι, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάνε στο εν λόγω σπίτι και να κλέψουν τη βαλίτσα. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί, ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιος είναι, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους, θα κάνουν τη βαλίτσα και τα χρήματα που περιέχει, δικά τους με μεγάλη ευκολία. Η απληστία του Ερίκ, όμως, και η αλλαγή κάποιων δεδομένων θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό! Και η νύχτα τους θα μετατραπεί σε κόλαση...

Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και σκέφτεσαι: «ρε τον μπαγάσα, λίγα χρήματα παραπάνω να είχε, θα έφτιαχνε ένα αριστούργημα»! Πραγματικά, οι επιδόσεις του Babluani σ' αυτό το ιδιαίτερα αγχώδες και ενδιαφέρον νεονουάρ είναι αξιοζήλευτες! Αναμένουμε το αμερικάνικο ριμέικ άμεσα! Όχι πάλι από τον ίδιο! Θα γούσταρα να το γυρίσει ένας Tarantino. Ή ο δικός μας, ο Οικονομίδης!!! Όμως, για να λειτουργήσει το όποιο ριμέικ, θα πρέπει πρώτα να... διορθωθούν αρκετά πράγματα για να λειτουργήσει καλύτερα το όλον και όντως να φτάσουμε σε υψηλά επίπεδα. Το (μικρό παρ' όλα αυτά) πρόβλημα είναι κυρίως σεναριακό.

Ο παρ' ολίγον αυτόχειρας, που κλέβουν οι τρεις φίλοι είναι σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, και προαλείφεται για Υπουργός στη Γαλλία! Όσο... λούμπεν κι αν είναι οι τρεις τους, δεν μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Επίσης, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, δεν μπορεί να μένει σε ένα σπίτι (έστω, σπιταρώνα), στο οποίο κάποιος μπορεί άνετα να μπει πηδώντας τον μαντρότοιχο! Επίσης, ο τύπος που εκβιάζει τον Υπουργό με φωτογραφίες που τον εκθέτουν, δεν μπορεί να του υπόσχεται ότι θα τις καταστρέψει κι εκείνος να το πιστεύει! Είναι η εποχή που το ψηφιακό ίχνος είναι αδύνατον (σχεδόν) να σβηστεί! Επίσης, το σενάριο δεν ασχολείται και πολύ με το πως παγιδεύεται ο τύπος – εδώ, είναι κακογραμμένο και φαίνεται λίγο σαν ξεπέτα! Επίσης, ο τρόπος που βλέπει το όλο σκηνικό η κοπέλα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Και τα τονίζω όλα αυτά γιατί αν ήταν μια ταινία που σου ζητούσε να κάνεις ένα leap of faith που λένε και οι Αμερικάνοι ή ακόμα καλύτερα ένα suspension of disbelief, θα δεχόμουν όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, χωρίς διάθεση να τις μεγεθύνω.

Όμως, ο δημιουργός ποντάρει στον ρεαλισμό. Ας πούμε, η σκηνή με τον τοκογλύφο που πηγαίνει τον Ντανίς σπίτι του, και ανακαλύπτει ότι ο Ντανίς του έχει πει ψέματα, είναι ρεαλιστική. Ο Ντανίς δεν είναι μεγαλοκακοποιός. Όταν χρειάζεται να πει ένα ψέμα, λέει ότι πήγε στη μάνα του. Αυτό σκέφτεται. Η μάνα του είναι όμως σπίτι. Ο τοκογλύφος τη βλέπει και... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ρεαλιστικό. Σούπερ. Γιατί πέρα όλων των άλλων μας δείχνει ότι ο Ντανίς είναι μεν στη λάθος (;) πλευρά του νόμου, αλλά δεν έχει εκπαιδευτεί να λέει ψέματα. Τέλος πάντων, καταλάβατε (;;;;;). Παραβλέποντας αυτό με το σενάριο και κανά δυο τρεις λήψεις, που εμφανώς δείχνουν ένα ελάχιστο μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο Babluani, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία. Που έχει ρυθμό, που έχει σασπένς, που θίγει κοινωνικά ζητήματα, που επισημαίνει την διαφθορά στα ανώτατα επίπεδα, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική ή καταγγελτική, έτσι, για τη φάση.

Κυρίως, μιλάει για την ανθρώπινη πλεονεξία. Εντάξει, δεν είναι ο «Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» αλλά μια χαρά τα πάει. Άπληστος ο μελλοντικός υπουργός, άπληστα τα μέλη της μαφίας των ναρκωτικών που πρώτα τον εκβιάζουν, άπληστο το τσιράκι της μαφίας που τον εκβιάζει μετά, άπληστος και ο Ερίκ. Η απληστία λοιπόν σε πρώτο πλάνο: χαρακτηριστικό που ξεπερνά κοινωνικές τάξεις και μορφωσιακό επίπεδο. Και ο φτωχός άπληστος και ο πλούσιος άπληστος. Μια χαρά b-movie, απολύτως κινηματογραφικό κι ενδιαφέρον. Λίγη προσοχή να έδειχνε παραπάνω ο σκηνοθέτης και λίγα χρήματα ακόμα να είχε, ω, ρε μάνα, τι θα βλέπαμε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Weird Wave!