Movies Ltd

Θεός? Ή Τσαρλατάνος?

του zerVo (@moviesltd)

Την υγεία μας να έχουμε πάνω από όλα. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που αναγκαστικά, για ένα μικρό ή μεγαλύτερο ζοράκι, αναγκαστικά θα κτυπήσεις την πόρτα του, για να τον συμβουλευτείς, να πάρεις την γνώμη του μοναδικού, κατά πως θα έπρεπε, ως επιστήμονα, ειδικού. Και τότε κυριολεκτικά κρέμεσαι από τα χείλια του, ειδικά αν διαθέτει και επικοινωνιακό χάρισμα, ώστε να γίνει πρωτίστως φίλος που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και κατόπιν θεραπευτής, προκειμένου να ακούσεις τα "μαντάτα" που συνήθως συνοδεύονται από ένα λευκό χαρτάκι με κάτι καρικατούρες για γράμματα, που ορίζουν την απαρχή εξετάσεων και θεραπείας. Κι αν τύχει και δεν γιάνεις. Κεραυνοί και κατάρες, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αν γίνεις καλά και σταθείς ξανά στα πόδια σου? "Ο Θεός είναι ο καλύτερος γιατρός!" Ή μήπως, ο γιατρός είναι Θεός? Μπερδεύτηκα...

Με το σπαθί του θα κερδίσει την δεύτερη ευκαιρία για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ο σωματώδης Νοκ, που κυνηγημένος από ομοίους του, μικροκακοποιούς, θα βρει απάγκιο κι απανέμι σε διερχόμενο κρουαζιερόπλοιο, εκεί που για ένα φεγγάρι θα ντυθεί την λευκή ιατρική ποδιά, έστω κι αν δεν σκαμπάζει γρι από αγωγές και θεραπείες. Η επιμονή του όμως, να ακολουθήσει το λειτούργημα που πάντα ονειρευόταν θα τον οδηγήσουν μέχρι την ιατρική σχολή, από εκεί που τρία χρόνια κατοπινά θα αποφοιτήσει, έστω και σε ηλικία κομματάκι προχωρημένη, παίρνοντας με κάθε επισημότητα το πτυχίο του παθολόγου.

Η μοίρα θα τον στείλει να κάνει το αγροτικό του, στο ορεινό κι απόμερο χωριουδάκι των Άλπεων, Σεντ Μορίς, εκεί που συμβαίνει το εξής εκπληκτικό: Ουδείς εκ των μόνιμων κατοίκων του, έχει εμφανίσει ποτέ, συμπτώματα της παραμικρής πάθησης, γεγονός που θεωρεί ως επίτευγμα του ο απερχόμενος προς συνταξιοδότηση δόκτορ Παρπαλέ! Για τον δαιμόνιο Νοκ όμως, που θα στήσει γύρω από το μικρό καμαράκι - ιατρείο του μια ολόκληρη κερδοφόρα επιχείρηση, θα σημάνει αφετηρία αγωνιστική, ώστε ακόμη κι ο τελευταίος συγχωριανός του, μετά από την πρώτη δωρεάν (φυσικά) εξέταση, να αποκτήσει μια μικρή ή ελαφρώς σοβαρότερη ασθένεια...

Με σύμμαχο τον ντόπιο φαρμακοποιό, που μέχρι τα χθες βαρούσε μύγες και πλέον έχει θησαυρίσει, ο ντυμένος στην πένα, έγχρωμος ντόκτορ, θα κερδίσει την συμπάθεια όλων των συντοπιτών του - εξαιρουμένου του δύσπιστου για τα κίνητρα του, ιερέα - που θεωρώντας τον, το λιγότερο Άγιο, ευχαριστούν τον Θεό, που ήρθε στα μέρη τους για να τους σώσει. Από τις (κατά φαντασίαν στο σύνολο τους) αρρώστιες που λίγες μόνο ώρες πριν, δεν ήξεραν πως έκρυβαν μέσα τους! Ελέω της πλημμελούς εξέτασης τους από τον πρώην γιατρό τους, που μάλλον δεν έκανε και τόσο καλά την δουλειά του! Μόνο που οι μέρες των παχιών αγελάδων δεν θα κρατήσουν πολύ για τον χαμογελαστό, ευφυή και πειστικό κανάγια, μιας και το άσχημο παρελθόν του, θα επιστρέψει την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Είναι η τέταρτη φορά που το φημισμένο θεατρικό έργο του Jules Romains, το οποίο συνέγραψε στις αρχές του περασμένου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με τις προηγούμενες να έχουν κάνει την εμφάνιση τους, στα 1925, 1933 και 1951 η πιο πρόσφατη, με πρωταγωνιστή τον Louis Jouvet. Βασικό χαρακτηριστικό της κωμωδίας, με τις δραματικές προεκτάσεις, είναι οι φαρσικοί διάλογοι, που ζωντανεύουν στο εκράν την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στον κατεργάρη γιατρό και τους προβληματισμένους (εύπορους κατά βάση) ασθενείς του. Που όλοι τους τον θωρούν σαν μάγο, σαν την μοναδική ελπίδα για να ξεπεράσουν τα (ανύπαρκτα) προβλήματα υγείας τους και να επιβιώσουν, εκτοξεύοντας συνάμα στα ύψη την ανάγκη τους για μια κάποια αναστάτωση στο βαλτώδες τους σύμπαν!!! Και ποιος είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος για να καταφέρει να πουλήσει παπατζιλίκι, από τον παραμυθά ντοτόρο, που με ένα θεραπευτικό σμπάρο ρίχνει κάτω δυο τρυγόνια? Αφού και την τσέπη του γεμίζει και την κοινωνική ιεραρχία σκαρφαλώνει, όπως ονειρευόταν, έχοντας εκκινήσει από το απόλυτο μηδέν.

Τοποθετημένη χρονικά λίγο μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, από την σκηνοθέτιδα Lorraine Levy, τυλιγμένη εικαστικά με μια όμορφη Αλπική γραφικότητα, η πλοκή, εκμεταλλεύεται σε σημαντικό βαθμό την σοσιολογική αβεβαιότητα της μπερδεμένης περιόδου, όπου δίχως ντοκουμέντα στα χέρια, ο καθείς δήλωνε ότι επιθυμούσε και κανείς δεν γινόταν να τον αμφισβητήσει. Ειδικά από την ώρα, που με την παρουσία του, θα ζωντάνευε (οικονομικά, εμπορικά, μα το κυριότερο πρακτικά) έναν οικισμό, άνευρο, νηνεμικό, δίχως ψυχή και ελπίδα, απλώς και μόνο σκορπώντας στον αέρα συνταγές με φαρμακευτικές υποδείξεις. Έξυπνο, αν μη τι άλλο.

Ο πανύψηλος Αφρο-Γάλλος Omar Sy, ο υπ αριθμόν ένα σούπερ σταρ του τόπου του στις μέρες μας, μοιάζει ως αξιόλογη επιλογή, για να αποδώσει τον (για πρώτη φορά, μαύρης επιδερμίδας) Όσιο Κομπογιαννίτη. Διαθέτει μια έμφυτη ικανότητα ο γιγάντιος αστέρας, με το διαπεραστικό βλέμμα, να συνδυάζει στην έκφραση του τόσο το γλαφυρό, όχι σπαρταριστό, μα ευχάριστο πνεύμα, όσο όμως και το εύθραυστο και ανθρώπινο, σαν κι εκείνο που προβάλλει στην τελική πράξη του Knock. Που αδυναμίες διαθέτει μπόλικες, στην ανάπτυξη του δράματος, αλλά και της αφηγηματικής συνοχής, μα που εντέλει, με τον γνώριμο φραντσέζικο, σχετικά επίπεδο τρόπο, πετυχαίνει να αναδείξει τα όρια της ανθρώπινης μεγαλομανίας. Που υπό άλλες συνθήκες, μη κινηματογραφικές, δεν μένουν και τόσο ατιμώρητα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

Μονάχος!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι εκείνος που όρισε τον περιπετειώδη πόλο της Star Wars Saga. Αυτός που η δραματουργία δεν ήταν κτισμένη πάνω του, ούτε και τα βασικά φώτα της δημοσιότητας τον υπερτόνισαν ως τον κύριο πρωταγωνιστή του στόρι, δίχως την ανατρεπτική και απρόβλεπτη παρουσία του, όμως, οι αφηγηματικές εντάσεις δεν θα ήταν ποτέ οι ίδιες. Δεν είναι τυχαίο που με την δυναμική και εκκεντρική πολλές φορές εικόνα του, ταυτίστηκαν οι περισσότεροι φανς του σίριαλ, με συνέπεια να κερδίζει ολοένα και πιο πολύ χρόνο συμμετοχής στην διαδρομή που χάραξε ο Lucas. Σε συνέχεια των σχεδόν αυτοτελών τσάπτερς, που παρεμβάλλονται στο κομφουζιώδες πλέον timeline, το στούντιο επέλεξε να κτίσει μια ολόκληρη ταινία αφιέρωμα πάνω στον εκρηκτικό χαρακτήρα του Solo, ρίχνοντας φως στα νεανικά χρόνια της μαχητικής καριέρας του και κλείνοντας κάποιες από τις τρύπες που είχαν ντε φάκτο εντυπωθεί για το παρελθόν του, από την εποχή του εισαγωγικού Episode IV κιόλας.

Έχοντας καταφέρει να αποδράσει από την μιζέρια της γενέτειρας του, τον πλανήτη Κορέλια, όπου αναγκαζόταν να διαπράττει μικροκλοπές προκειμένου να επιβιώσει, ο νεαρός Χαν, απογοητευμένος που δεν κατάφερε να απεγκλωβίσει μαζί του και την αγαπημένη του Κί'ρα, θα πάρει το ρίσκο να ενταχθεί Αυτοκρατορική Ακαδημία ως δόκιμος πιλότος. Δίνοντας συνάμα όρκο κάποια στιγμή να επιστρέψει και να βοηθήσει το όμορφο κορίτσι του.

Τρία χρόνια κατοπινά, η τραυματική αρχικά γνωριμία με την περιπλανώμενη συμμορία του τυχοδιώκτη Μπέκετ, θα έχει σαν συνέπεια την συμπτωματική γνωριμία με τον γιγαντόσωμο Γούκι Τσουμπάκα, που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε πραγματική φιλία. Οι δυο τους αποφασισμένοι να κυνηγήσουν την μοίρα τους, θα συνεχίσουν το αστρικό τους ταξίδι μαζί με τους αινιγματικούς μισθοφόρους, που στοχεύουν να κλέψουν, για χάρη του βαρώνου του εγκλήματος Ντράιντεν Βος, ένα κονβόι που μεταφέρει τεράστιες ποσότητες από το περιζήτητο ενεργειακό υλικό κοάξιουμ.

Στην ουσία μέσα σε αυτό το γεμάτο από πληροφορίες, αλλά και μερικές καλοσχηματισμένες ταχύτατες σεκάνς (ειδικά εκείνης της εντυπωσιακής heist στον πλανήτη Βαντόρ), δίωρο, γινόμαστε μάρτυρες για το πως κτίστηκε σταδιακά η κυνική προσωπικότητα του Χαν, που χάρη στην στιγμιαία απόφαση του στρατολόγου, που αντιλαμβανόμενος πως σε αυτό τον κόσμο είναι μόνος και έρημος, του χάρισε το γνώριμο επίθετο Σόλο. Μέσα σε αυτή την όριτζιν στόρι, δεύτερη στην λίστα των Star Wars Stories μετά το Rogue One, κόλπο που ξεκίνησαν πρώτοι με κομσί κομσά αποτελέσματα οι X-Men, μαθαίνουμε με κάθε επισημότητα το κάτω από ποιες αντίξοες συνθήκες συναντήθηκε για πρώτη φορά ο Σόλο με τον Διόσκουρο του, τέρας εξολοθρευτή μέχρι τότε Τσουμπάκα, πως ήλθε σε επαφή με τον φημισμένο βεντέτο αστρομαχητή Λάντο Καλρίσιαν, ποια τροπή πήρε ο δεσμός του με την πανέξυπνη, αλλά και μυστηριώδη Κί'ρα, πως περιήλθε στην κατοχή του το σκάφος Μιλένιουμ Φάλκον και εντέλει ποιες περιστάσεις τον οδήγησαν να πάρει ρότα προς τον πλανήτη Τατουίν. Εκεί που ο κύκλος της εισαγωγής κλείνει όμορφα και δένει με την συνέχεια για πάρει μπροστά ο θρύλος του A New Hope.

Το ρίσκο είναι η αλήθεια για την Lucasfilms δεν ήταν μικρό, καθώς με όλα αυτά τα παρακλάδια που έχει στήσει γύρω από την (μέχρι στιγμής) εννεαλογία, το πράγμα έχει αρχίσει να ξεχειλώνει πρακτικά, ίσως και να κουράζει τους όχι και τόσο μυημένους στον μύθο. Μια κατάσταση που εξελίχθηκε σε ακόμη πιο αρνητικά προδιατεθειμένη, μετά την αποπομπή από το σετ, των σκηνοθετών Lord και Miller (των animation Κεφτέδων, του Lego Movie και της δυάδας των Jump Street) που είχαν ολοκληρώσει μάλιστα τα τρία τέταρτα των γυρισμάτων. Ως σωτήρες σε αυτό το προβλεπόμενο ναυάγιο, εμφανίστηκαν ο πεπειραμένος και μεθοδικός Ron Howard, μα κυρίως ο άριστος γνώστης της έννοιας του Πολέμου των Άστρων, σεναριογράφος Lawrence Kasdan, που με την εμπειρία του για οδηγό, επιχείρησε να βάλει μια τάξη στο πανδαιμόνιο που είχε δημιουργηθεί.

Το έτερο ζόρι του στούντιο είχε να κάνει με το γεγονός πως για πρώτη φορά τον ρόλο του Σόλο δεν θα κρατούσε ο Harrison Ford, που και βέβαια έχει γίνει ένα με την μορφή του στο πέρασμα των δεκαετιών. Ο επίλεκτος Αlden Ehrenreich, δεν χρωματίζει την περσόνα με την παρουσία του, άλλωστε ακόμη εκείνη, ως πολύ νέα, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, δίνει όμως κάποια στοιχεία χαρακτηριστικά στις κινήσεις του, που οι πιο πεπειραμένοι θεατές άνετα θα αποκρυπτογραφήσουν. Η συνοδεία του, συμπεριφέρεται άνισα στις δικές της αποδώσεις, με την πολυδιαφημισμένη Emilia Clarke να μοιάζει εκτός κλίματος ως διττής υπόστασης κοπελιά, τον Paul Bettany να δίνει μια χροιά γλαφυρότητας στην ερμηνεία του Νονού, τον Woody Harrelson μάλλον να μην ταιριάζει και πολύ ως αγριωπός λωποδύτης και τον Donald Glover να εμφανίζεται ως ανώτερος των περιστάσεων, δίνοντας πνοή στην φιγούρα του Λάντο.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το Solo δεν αποτελεί την ντροπή της σειράς, έτσι όπως πολλοί συνεκτιμούσαν, χάρη στα δυσμενή δεδομένα. Από την άλλη μεριά όμως, δεν είναι και η ταινία που θα προχωρήσει έστω και μισό βήμα παραπέρα το πρότζεκτ, δεν ορίζει κατιτίς το ξεχωριστό, το μοναδικό, όπως τέτοιο υπήρξε, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια της ύπαρξης του, το Star Wars. Είναι με λίγα λόγια, ένα ακριβό, θεαματικό και με προσεγμένα εφέ μπαλωματάκι, που έρχεται να κουμπώσει αρμονικά στα ήδη πασίγνωστα data, που έχουν στα χέρια τους οι εκατομμύρια απανταχού οπαδοί των Episodes, που οπτικοποιεί κάποια λίγο έως πολύ γνώριμα στοιχεία για τον νεαρό σε ηλικία και μετέπειτα αριστοτέχνη πιλότο Χαν.

Είναι αρνητικό το να φτιάχνεται ένα φιλμ, ακόμη και τόσο υψηλού κόστους, στοχευμένα και μόνο, να αφορά μια μερίδα σινεφίλ που ζουν και αναπνέουν στους ρυθμούς που ορίζει ο Γιόντα? Όχι βέβαια. Το αντίθετο θα έλεγα, από την στιγμή που περνούν περίφημα στο άκουσμα και μόνο της πασίγνωστης μελωδίας του Williams. Είπαμε όμως το Star Wars για μεγάλο ποσοστό υπήρξε κάτι το ξεχωριστό, που σε καμία περίπτωση το Solo δεν ανταποκρίνεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Feelgood Ent.!

Η εκδίκηση είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος, που έχει χρόνο για να σκοτώσει! Από τους παραγωγούς του πετυχημένου John Wick έρχεται μια ακόμη περιπέτεια καταιγιστικής δράσης, με τον τίτλο 24 Ώρες Προθεσμία (24 Hours To Live) που σκηνοθετεί ο Brian Smrz, σε σενάριο των Ο Τράβις, ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων αγωνίζεται να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας και του γιοι του. Ένας παλιός του συνάδελφος τον πλησιάζει και του κάνει μια δελεαστική πρόταση με μεγάλο οικονομικό όφελος. Να αναλάβει μια επικίνδυνη αποστολή δολοφονίας για λογαριασμό ενός πανίσχυρου μυστικού οργανισμού. Ο Τράβις θα δεχθεί την πρόταση αλλά λίγο πριν ολοκληρώσει την αποστολή του θα γίνει αντιληπτός με αποτέλεσμα να δεχθεί πυρά από την Ιντερπόλ. Και ενώ νομίζει ότι όλα τελείωσαν ξυπνάει στο τραπέζι μια χειρουργικής αίθουσας.

Ο Ethan Hawke είναι εκείνος που κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, του κατακερματισμένου πεζοναύτη, έχοντας δίπλα του για συμπαραστάτες τους Paul Anderson, Liam Cunningham, Xu Qing και Rutger Hauer.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Η ειρήνη έχει επιστρέψει, αλλά κάποια μυστικά δεν μπορούν να παραμείνουν θαμμένα! Μιλώντας με ευαισθησία για ένα παραγνωρισμένο θέμα της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Ferenc Torok τολμά ν’ ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και ν’ αποτυπώσει σ’ αυτό το ασπρόμαυρο πορτρέτο μιας ρημαγμένης γης όλες τις γκρίζες ζώνες που καταπατούν οι άνθρωποι σε καιρό ειρήνης. Τίτλος της ταινίας που έλαβε μέρος στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών, 1945, χρονιά τερματισμού του πολέμου, αλλά και περίοδος που λαμβάνει χώρα η αφήγηση. Κάποια ζεστή ημέρα του Αυγούστου του 1945, κι ενώ οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού είναι αφοσιωμένοι στην προετοιμασία για το γάμο του γιου του τοπικού ιερέα, καταφθάνουν στον σταθμό των τρένων δύο Ορθόδοξοι Εβραίοι κουβαλώντας κάποια μυστηριώδη δέματα. Οι χωρικοί τρέμουν στην ιδέα πως πρόκειται για επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα διεκδικήσουν τη χαμένη τους περιουσία...

Μια ομάδα σημαντικών πρωταγωνιστών του μαγυάρικου σινεμά συμμετέχει στο φιλμ, αποτελούμενη από τους Péter Rudolf, Bence Tasnádi, Tamás Szabó Kimmel, Dóra Sztarenki, Ági Szirtes, József Szarvas, Eszter Nagy-Kálózy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Neo Films!

Στο τέλειο σχέδιο, όλα μπορούν να πάνε στραβά! Επιστροφή στην δράση για τον σκηνοθέτη του συγκλονιστικού Tzameti, Gela Babluani, συμπτωματικά δεκατρία χρόνια μετά την ταινία που τον έκανε διάσημο διεθνώς, έχοντας ενδιάμεσα παρουσιάσει, όχι με ανάλογη επιτυχία τόσο το L'Heritage όσο και το αγγλόφωνο ριμέικ τους 13. Τίτλος του φιλμ Η Ληστεία (Money) και πρόκειται για ένα καλοστημένο θρίλερ Γαλλικής παραγωγής, κινούμενο στα γνώριμα μονοπάτια του Γεωργιανού δημιουργού. Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανί και τον Ερίκ, δύο παιδικούς φίλους που δουλεύουν στις αποβάθρες της Χάβρης για να βγάλουν τα προς το ζην. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανί πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή, κι έτσι οι τρεις φίλοι παίρνουν την απόφαση να ληστέψουν το σπίτι. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί για τον οποίο δε γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιoς, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Τότε θα ξεκινήσει ένα αδυσώπητο κυνηγητό που θα μετατρέψει τη νύχτα τους σε κόλαση.

Μια πλειάδα διάσημων φραντσέζων ηθοποιών συμμετέχει στο περιπετειώδες έργο αποτελούμενη από τους Benoît Magimel. Olivier Rabourdin, Vincent Rottiers, Féodor Atkine, Anouk Grinberg, George Babluani, Louis-Do de Lencquesaing, Charlotte Van Bervesseles, Jean-Michel Correia, Aurore Barrault.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Weird Wave!

Σωτήρας ή Κομπογιαννίτης? Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Jules Romains και διασκευή του έργου που για πρώτη φορά κινηματογραφήθηκε στα 1951, είναι η ταινία Ο γιατρός βλάπτει σοβαρά την υγεία (Knock), που σκηνοθετεί η δοκιμασμένη Γαλλίδα δημιουργός Lorraine Levy. Στην δραματικών προεκτάσεων κομεντί, ένας γιατρός και πρώην απατεώνας βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό στις Γαλλικές Άλπεις. Θα ανακαλύψει έκπληκτος όμως ότι όλοι οι κάτοικοί του χαίρουν άκρας υγείας. Ο μόνος τρόπος για να βγάλει κάποια λεφτά είναι να τους πείσει ότι είναι άρρωστοι. Με περισσή μαεστρία και χειρισμούς, ο Νοκ βρίσκει μια ασθένεια για όλους, πραγματική ή φανταστική. Οι κάτοικοι κατακλύζουν το ιατρείο του, όλοι θέλουν τη διάγνωση που δεν είχαν! Η επιτυχία του προκαλεί τη ζήλεια όμως, ο ιερέας του χωριού δεν αντέχει να βλέπει τους πιστούς να εγκαταλείπουν την εκκλησία για να πάνε στο γιατρό. Δύο ακόμη εμπόδια έχει ο Νοκ μπροστά του: έναν άνθρωπο από το σκοτεινό του παρελθόν και την αγάπη του για ένα κορίτσι...

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατά ο νούμερο ένα σούπερ αστέρας του σύγχρονου τρικολόρ σινεμά, Omar Sy (Good People, Les Seigneurs, Intouchables, Demain Tout Commence) που αποτελεί εγγύηση εμπορικής απήχησης, τουλάχιστον εντός των τειχών της χώρας του, με οτιδήποτε κι αν καταπιαστεί!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

Δεν θα πεθάνουμε εδώ έξω! Μετά το χτύπημα του πιο φονικού τυφώνα στην ιστορία του Ειρηνικού ωκεανού, η Τάμι ξυπνά στη μέση της θάλασσας για να βρει τον αρραβωνιαστικό της άσχημα τραυματισμένο και το ιστιοφόρο τους κατεστραμμένο. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επικοινωνήσει με κάποιον ή να βγει από τον ωκεανό, καθώς το πλησιέστερο λιμάνι είναι 1.500 μίλια μακριά. Με τον χρόνο να την κυνηγά και τις μνήμες του δυστυχήματος να δυναμώνουν, η Τάμι πρέπει να βρει γρήγορα ένα τρόπο για να σώσει τον εαυτό της και τον άνδρα που αγαπά. Μια αληθινή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης και το ένστικτο της επιβίωσης, με την υπογραφή του Baltasar Kormákur, σκηνοθέτη της συναρπαστικής περιπέτειας Everest. Το 1983, η Τάμι Όλνταμ Άσκραφτ ξεκίνησε μαζί με τον αγαπημένο της Ρίτσαρντ Σαρπ για μια περιπέτεια στον Ειρηνικό ωκεανό: θα ταξίδευαν με ένα ιστιοφόρο Αζάνα 13 μέτρων από την Ταϊτή προς το Σαν Ντιέγκο, σε ένα ταξίδι 4.000 μιλίων. Ήταν δεινοί ιστιοπλόοι και τρελά ερωτευμένοι. Κανείς τους δεν περίμενε πως αυτό που ξεκίνησε σαν μια συναρπαστική εμπειρία θα κατέληγε στον μεγαλύτερό τους εφιάλτη. Το Μετά την Καταιγίδα (Adrift) αντλεί από την απίστευτη αληθινή ιστορία, μια ιστορία για την επιμονή, το θάρρος, την ελπίδα, την τραγωδία και, κυρίως, την υπερβατική δύναμη της αγάπης. Η Άσκραφτ κατέγραψε τις οδυνηρές στιγμές που έζησε επί 41 μέρες στη θάλασσα στο βιβλίο «Red Sky in Mourning: The True Story of a Woman's Courage and Survival at Sea», το οποίο συνέγραψε μαζί με τη Σάσι Μακ Γκίαρχαρτ δέκα χρόνια μετά το τρομερό ατύχημα. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Όταν πια δημοσιεύτηκε, τα δίδυμα αδέρφια Άαρον και Τζόρνταν Κάντελ που ήταν σεναριογράφοι και λάτρεις της θάλασσας, ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο και αποφάσισαν μεταφέρουν την ιστορία στη μεγάλη οθόνη. «Μείναμε ξύπνιοι όλη νύχτα, διαβάζοντάς το. Είναι μια απίστευτα δυνατή και συγκινητική ιστορία που έπρεπε να πούμε», αναφέρουν.

Οι παραγωγοί αφού μελέτησαν καλά το σενάριο κατέληξαν πως την Τάμι θα πρέπει να υποδυθεί η Shailene Woodley (Οι Απόγονοι, Η Τριλογία της Απόκλισης) ενώ τον ιδανικό Ρίτσαρντ βρήκαν στο πρόσωπο του ταλαντούχου Sam Claflin (Αγώνες Πείνας, Πριν Έρθεις Εσύ).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Αφήστε μια πόρτα ανοιχτή, για να μπορέσετε να βρείτε μια άκρη! Το δημιουργικό δίδυμο, Jason Reitman και Diablo Cody, που μας χάρισε το ξεχωριστό και οσκαρικό Juno επιστρέφει με μία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ιστορία. Ο τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης Jason Reitman (Ραντεβού στον Αέρα) ενώνει και πάλι τις δυνάμεις του με τη σεναριογράφο Diablo Cody στην τρυφερή, αιχμηρή και συγκινητική κομεντί Τα παιδιά είναι ευτυχία? (Tully) που αποφεύγει τα κλισέ και τολμά να εξερευνήσει την ωμή πραγματικότητα πίσω από το προσωπείο της μητρότητας. Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο, και με μισή καρδιά δέχεται το καλοπροαίρετο δώρο του αδελφού της για «νυχτερινή νταντά», με την ελπίδα να ελαττώσει λίγο το στρες της καθημερινότητας της. Η «νυχτερινή νταντά»Τάλι έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο.

Το Tully σηματοδοτεί την επανένωση του Reitman και της Cody με την βραβευμένη με Όσκαρ και ταλαιπωρημένη για τις ανάγκες της ταινίας, Charlize Theron. Την Τάλι υποδύεται η Mackenzie Davis ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Mark Duplass και Ron Livingstone.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Α ρε Μανώλη Τραμπαρίφα...

του zerVo (@moviesltd)

Για να πω την μαύρη αλήθεια, είχα την εντύπωση πως το δημοσίας κινηματογραφικής χρήσης όχημα, δεν θα έβγαινε ξανά από το πάρκινγκ του, έχοντας πραγματοποιήσει μια τρομακτικά επιτυχημένη διαδρομή. Από την πρώτη του εκείνη κούρσα, όταν ξεπετάχτηκε από την σκέψη του δαίμονα Luc Besson και στήθηκε με την μπαγκέτα του Μίδα Gerard Pires, το Taxi αποτέλεσε την πιο προσοδοφόρα φιλμική σειρά, που γέννησε ποτέ το Γαλλικό σινεμά. Και δεν στεκόμαστε μόνο στα περισσότερα από τριακόσια εκατομμύρια που απέφερε στα ταμεία της Europa Corp η τετραλογία (που έληξε κάπου στο 2007) αλλά και στο γεγονός πως φιλοξένησε στις δημοφιλείς τάξεις του, μερικά από τα πιο διάσημα ονόματα της (όχι αμιγώς, καλλιτεχνικής) φραντσέζικης πραγματικότητας: Από τον πολύ Djibril Cisse, μέχρι την οσκαρούχα Marion Cotillard!

Μπορεί να είναι ένας από τους καλύτερους ντετέκτιβ του σώματος δίωξης εγκλήματος των Παρισίων, ο δυναμικός Συλβαίν Μαρό, ο υπερβάλλοντας ζήλος του όμως, που θα αποδειχθεί καταστροφικός, θα του κοστίσει μια θέση στο Σώμα. Συνέπεια τούτου θα είναι η μετάθεση του από την άνετη πρωτεύουσα, στην μεσογειακή Μασσαλία, εκεί που πλέον θα ενταχθεί σε υποβαθμισμένο πόστο στην τοπική δημοτική αστυνομία, με τις υποθέσεις που θα πρέπει να φέρει εις πέρας, να έχουν να κάνουν με πταίσματα και όχι με εγκληματικές πράξεις.

Συν τοις άλλοις, η προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον θα είναι τραυματική, καθώς θα κληθεί να συνεργαστεί με μια ομάδα ατόμων που μόνο για μπάτσοι δεν μοιάζουν - Έναν γκαφατζή ψηλέα, μια υπέρβαρη αντρογυναίκα και έναν απρόβλεπτο νάνο. Στην προσπάθεια του να αποκαλύψει τα ίχνη της συμμορίας των Ιταλιάνων ληστών με τις Φερράρι, που έχει τρομοκρατήσει ολόκληρη την Κυανή Ακτή, ο Μαρό θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο, στο πρόσωπο του κατεργαράκου Έντι Μακλούφ, ενός άτακτου οδηγού ταξί, που δεν θα διστάσει να δανείσει το γρήγορο κατάλευκο Πεζό του για να βοηθήσει τους αστυνόμους να πετύχουν τον σκοπό τους.

Και κάπως έτσι, με ένα πρόσωπο εμφανώς ανανεωτικό και με την βοήθεια του βαρύτατα πιασάρικου τίτλου, ξετυλίγεται η υπόθεση ενός ακόμη κωμικά περιπετειώδους, πολύχρωμου και διασκεδαστικού, για τους φίλους των μηχανοκίνητων σινειστοριών, τεύχους, που επιχειρεί να δώσει πνοή καινούργια σε ένα πρότζεκτ ξεχασμένο από δεκαετίας. Για να συμβεί βέβαια κάτι δεν τέτοιο, δεν απαιτούνται από την συνταγή παρά μόνο ελάχιστα βασικά υλικά, ένας ένστολος που δεν κωλώνει πουθενά, ένας funny partner που γουστάρει παράνομα παιχνιδάκια κι ένα μπόλικων ίππων αμάξι, ικανό να κυνηγήσει στα στροφίλίκια της Μαρσίλιας, τις αστραφτερές κούρσες της Σκουντερίας.

Φυσικά και δεν περιμένει κανείς τίποτα παραπάνω από μια σειρά κεφάτων αλλά πενιχρού χιούμορ σκετς, που κατά βάση παίρνουν τις ιδέες τους από τα χάντικαπς των ετερόκλητων κομπανιέρων της μουνίσιπαλ πολίς, ουσιαστικά επαναλαμβάνοντας στιγμές του ένδοξου Taxi παρελθόντος. Κάποιες σποντίτσες πολιτικής χροιάς και μερικές φτωχές αναφορές κοινωνικού ενδιαφέροντος, χάνονται όπως είναι αντιληπτό στον πανζουρλισμό του σλάπστικ και των χοντροκομμένων δράσεων των φλικς, που αν τους αφήσει κανείς ανεξέλεγκτους, μπορεί και να ισοπεδώσουν το λιμάνι ολόκληρο.

Στο ριμπούτ ετούτο, οι φίλοι του παλιού κουαντρίλοτζι, θα πρέπει να λησμονήσουν την δυάδα των Samy Naceri και Frederic Diefenthal που έγινε σώμα ένα με την μαρκίζα και δεν επέστρεψε για να αποδώσει ξανά τους ρόλους της. Ανταυτού, τα πάντα αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο υπερβολικά φιλόδοξος Franck Gastambide, που από την θέση του οδηγού, του πρωταγωνιστή αλλά και του για πρώτη φορά σκηνοθέτη, εκτιμά πως αποτίοντας φόρο τιμής στο ορίτζιναλ, τα πάντα θα γίνουν μέλι γάλα. Το φασαριόζικο και γκαζιάρικο αποτέλεσμα, νοσταλγικό μεν για τους φανς του σίριαλ, άνισο και αδύναμο συγκριτικά με τα (πρώτα τουλάχιστον) τσάπτερς του, δεν ικανοποιεί, δεν πετυχαίνει τον σκοπό του, ούτε φτάνει τελικά τα εμπορικώς χρυσοφόρα λέβελς του παλιού καλού καιρού. Με δυο λόγια, θα ήταν προτιμότερο, να παραμείνει στο γκαράζ, από το να βγει γι αυτή την πέμπτη, δίχως λόγο κι αφορμή, βόλτα στα σοκάκια της μεγαλούπολης που έστησαν κάποτε οι Φωκαείς!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Ghost Writer με μεγαλοκοπέλες...

του zerVo (@moviesltd)

Εννοείται πως δεν είναι πρέπων να λες έτσι κατάμουτρα, σε κάποιον που έχει γράψει σελίδες χρυσές στην ιστορία του μετεριζιού του, τώρα που έχει διαβεί κατά χιλιόμετρα το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, να κρεμάσει μια και καλή τα παπούτσια του και να αποσυρθεί ήσυχα ήσυχα, για να απολαύσει τα κεκτημένα μιας ζωής. Από την άλλη μεριά όμως, είναι και κομματάκι στενόχωρο, να αντιλαμβάνεσαι το γεγονός πως θρύλοι πραγματικοί, από εκείνους που σε έκαναν να λατρέψεις το χάιδεμα της πολύχρωμης φωτεινής ακτίνας στο θεόρατο εκράν, γηρασμένοι όχι τόσο ηλικιακά, όσο πρακτικά, να μην αγγίζουν καν τα επίπεδα έμπνευσης του μια φορά κι έναν καιρό τους. Παρόλα αυτά να επανεμφανίζονται τακτικά και που, με καινούργια δημιουργικά σκέρτσα, πραγματοποιώντας το βολτάρισμα τους στα μεγάλα φιλμικά ραντεβού ως τα απόλυτα τοτέμ και στο τέλος όταν πας να κάνεις ταμείο, η λέξη που στροβιλίζεται μόνιμα στο μυαλό να είναι η απογοήτευση...

Από τις διασημότερες συγγραφείς της Γαλλίας, η Ντελφίν Ντε Βιγκάν, απολαμβάνει την δόξα του τελευταίου της βιβλίου που έγινε μπεστ σέλλερ, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους φανατικούς της θαυμαστές, που την θεωρούν πραγματικό φαινόμενο. Ψυχικά όμως και καθώς η ιδιοσυγκρασία της είναι χαμηλών τόνων, δεν συμβαδίζει ιδιαίτερα με το πνεύμα της τεράστιας επιτυχίας της, γεγονός που την έχει οδηγήσει σε στειρότητα έμπνευσης, σε ημέρες που προετοιμάζεται για να συγγράψει το καινούργιο της πόνημα. Βοήθεια που δεν μπορεί να της προσφέρει ούτε ο ελάχιστα τρυφερός και συντροφικός σύζυγός της, Φρανσουά, που ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο του, σε ταξίδια στο εξωτερικό, απαραίτητα για την, αφιερωμένη στην λογοτεχνία, τηλεοπτική του εκπομπή.

Μια κατάσταση δυσμενής που θα δυσκολέψει ακόμη πιότερο, από την παρουσία κάποιων ανώνυμων απειλητικών επιστολών, που ανατραπεί μονομιάς, καθώς η μελαγχολική Ντελφίν θα γνωρίσει την επιβλητική και νεότερη της Ελ, μια θαυμάστρια του έργου της, που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Πανέξυπνη και διεισδυτική η Ελ, θα κατανοήσει το κακό φεγγάρι που διανύει η λογοτέχνις και θα επιδιώξει με την ζωντάνια της ύπαρξης της και μόνο να διώξει μακρυά τις αρνητικές σκέψεις και την κατήφεια. Κι αν χρειαστεί, να την υποκαταστήσει, στις κοινωνικού περιεχομένου υποχρεώσεις που επιβάλλεται να παραστεί και αδιάφορες έως ανούσιες, σπάνε στα δυο την όποια δημιουργική ιδέα γεννιέται στον νου της...

Σταδιακά και με τον καιρό, βέβαια, ελλείψει ανδρός, που, οκ, δεν μπορεί να καταλάβει πως η καλή του έχει βυθιστεί για τα καλά στην κατάθλιψη, η οργανωτική καινούργια φιλενάδα, θα εισβάλλει όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητα της μεσήλικα διανοούμενης. Και θα αναλάβει πόστο διοικητικό, τόσο στο περιβάλλον, κυρίως όμως στον ψυχισμό της, καθώς θα κερδίσει μονομιάς την πλήρη εμπιστοσύνη της. Λογικό κι επόμενο θα είναι όμως στην συγκατοίκηση τους, που φυσικά θα επέλθει, να παρουσιαστούν και οι τριγμοί, μιας και η προσωπικότητα της προβληματικής συγγραφέως, σύντομα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της και οι κόντρες δεν θα εκλείψουν.

Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, ο σπινθήρας αυτού του, όχι δα και τόσο πρωτότυπου, στόρι, γεννήθηκε από τον Olivier Assayas, που εδώ αναλαμβάνει να γράψει το σενάριο. Αυτός ο Φραντσέζος λοιπόν, που τιμάται διαρκώς και επαναλαμβανόμενα από τους θεσμούς της πατρίδας του, δίχως να έχει καν προσφέρει στο σινεμά κάτι άξιο μνημόνευσης, από οποιοδήποτε πόστο, είτε του γραφιά είτε του ντιρέκτορα, δίνει την συμβουλή του στον άνθρωπο εκείνο που άλλαξε ολοκληρωτικά την πλεύση του ευρωπαϊκού κινηματογραφικού σασπένς, πριν ακριβώς μισό αιώνα. Ο Assayas... Του Polanski... Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που ένα στόρι το οποίο θα έβγαινε ακόμη και από την σκέψη πρωτοετή σπουδαστή φιλολογικής σχολής, ουδέποτε φλέγεται στην εξέλιξη του, ουδέποτε προβάλλει το παραμικρό ενδιαφέρον και βεβαίως, ουδέποτε πραγματοποιεί έστω μια θριαμβευτική έξοδο στο ταπί, που ενδεχόμενα θα στείλει αδιάβαστο το ενενηντάλεπτο χασμουρητό...

Δυο κυρίες, Παριζιάνες, με ίδιο σουλούπι μα με παντελώς διαφορετική μόστρα, η μια, η πενηντάχρονη, που είναι και φημισμένη, παρατημένη πλήρως από την θηλυκότητα της, παραπαίει, η έτερη, ή ούτε καν σαράντα Μαίων, εκθαμβωτική, στην πένα και στην τρίχα, φοράει το περιβραχιόνιο του ηγέτη και δείχνει τον σωστό δρόμο. Και ο τρόμος σε αυτό το μπλέξιμο, έστω ο ψυχολογικός, σε ποιο λαγούμι μπορεί να είναι κρυμμένος? Όσο οι ζωές των δύο διασταυρώνονται (εδώ είναι η επιρροή του μέτριου σεναρίστα, που το έχει ξαναπαρουσιάσει πολλάκις το ίδιο μανιεράκι, στην συλλογιστική του μέγα μετρ) τόσο δίνουν μπροστά οι κόντρες, τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι εντάσεις, τόσο οι έχθρες σκάνε η μία πίσω από την άλλη. Και στο μυαλό του θεατή που υπομονετικά καρτερεί την τελική πράξη της απομόνωσης στην εξοχή, φέρνοντας κατά νου εκείνη την φοβερή και τρομερή Misery του King, δημιουργούνται προσδοκίες, που γρήγορα θα ντυθούν φρούδες, καθώς δεν θα συμβεί μέχρι το φινάλε του D'après une histoire vraie το παραμικρό!

Ντιλ, τα 85 του χρόνια έχει κλείσει ο Πολωνός, για να περιμένουμε και πάλι, σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, Μαχαίρια και Νερά να αφήσουν εμβρόντητο το κοινό. Όμως από την κορυφή εκείνη, μέχρι το σχεδόν τίποτα του παρόντος, υπάρχει μια τεράστια απόσταση που δεν προσφέρει και τίποτα παραπάνω στον Polanskiκό μύθο, όπως οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε. Κρίμα, γιατί το έντεχνα κτισμένο προωθητικό τρέιλερ, άφηνε προσδοκίες για μια εξέλιξη πολύ πιο πιπεράτη, ανάμεσα στα δυο ζόρικα θηλυκά. Δηλαδή την τρομακτικά σπασμένης μόστρας, τρεις ακριβώς δεκαετίες κατόπιν του αξέχαστα αισθησιακού Libertango, μούσας, Emmanuelle Seigner και την στυλιζαρισμένη άψογα, πλην για ακόμη μια φορά κατεψυγμένη, Eva Green. Καμία από τις δυο, δεν έπεισε ποτέ της, πως μπήκε έστω και ελάχιστα στον ρόλο. Συνεπώς, να τα εκατοστήσεις Πιανίστα, με την κλακέτα αφημένη στην αποθήκη, αν γίνεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Neon on my naked skin...

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για έναν καθοδικό σωλήνα κενού, γυάλινο και πολύ καλά σφραγισμένο, που στις άκρες του διαθέτει δύο ηλεκτρόδια και είναι γεμισμένος με αέριο, σε πιέσεις σχετικά χαμηλές. Με την τροφοδοσία των ηλεκτροδίων με έναν σημαντικό αριθμό βολτς, δημιουργείται ιονισμός του γκαζιού και έτσι σχηματίζεται αυτός ο υπέροχος, χρωματιστός φωτισμός, που ελκύει πανεύκολα το μάτι στις επιγραφές (που για χάρη του ιονίζοντος υλικού τους, αποκαλούνται) νέον. Το υλικό αυτό υπήρξε πολύ τις μόδας στις δεκαετίες των μέσων προς τα δώθε του περασμένου αιώνα, καθώς τα κέντρα των μεγαλουπόλεων έδειχναν ιδιαίτερα εντυπωσιακά και πολύχρωμα, τιγκαρισμένα στις εκθαμβωτικές ταμπέλες. Εσχάτως δε, δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες, που χρησιμοποιούν τις neon signs, για να αποδώσουν μια ξεχωριστή νεο νουάρ ατμόσφαιρα στα σκηνικά τους. Μερικοί μάλιστα το παρακάνουν, σε σημείο που να ξεχνούν πως μαζί με τις μαρκίζες, πρέπει να υπάρχει και ένα σενάριο για να θεωρηθεί το στυλιζαρισμένο πόνημα τους, ολοκληρωμένη ταινία...

Μεγαλούπολη, βράδυ. Δίπλα στον θεοσκότεινο και άδειο από κόσμο σταθμό του τρένου, στο σνακ μπαρ που διανυκτερεύει, ένας μεσήλικας καθηγητής, έχοντας ενημερωθεί από τον γιατρό του, για την άσχημη εξέλιξη της υγείας του, που δεν του αφήνει παρά μόνο ελάχιστα περιθώρια ζωής, σκέφτεται στα σοβαρά τον τρόπο που θα την τερματίσει νωρίτερα και χωρίς να βασανιστεί. Η όμορφη γκαρσόνα της βάρδιας, Άννι, μια κατάξανθη κούκλα, με σμαραγδένια μάτια, μα και παγωμένη καρδιά, που κρατά παρέα στους κάθε λογής ξενύχτηδες, θα δείξει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωση του. Μια βοήθεια που θα επιχειρήσει να προσφέρει απλόχερα, δίχως εκείνος να γνωρίζει πως η πράξη της αποτελεί μέρος ενός πολύ καλά οργανωμένου πλάνου.

Που συμπεριλαμβάνει και τους δύο περιπλανώμενους, όπως και πολυλογάδες εκτελεστές, που σε ημιφωτισμένο δωματιάκι, σιμά στις ράγες, καρτερούν με αγωνία να βάλουν μπροστά το επόμενο συμβόλαιο θανάτου που πρέπει να φέρουν εις πέρας. Κανείς από τους δυο δεν γνωρίζει όμως, πως πίσω από τις εντολές που δίνει ο μυστηριώδης πατρόνος - υποκινητής των νημάτων του υποκόσμου, κρύβεται η μπλόντι καλλονή του ρεστοράν. Που για διαφορετικούς λόγους, για τον καθένα, τους έχει πάρει τα μυαλά, σε βαθμό που πανεύκολα να στρέφουν την κάννη ο ένας προς τον άλλο, με απειλητικές διαθέσεις...

Πέντε (πέντε?, μην παίρνεις και όρκο) πρόσωπα ορίζουν το οργανόγραμμα των ρόλων αυτού του wanabe θρίλερ μυστηρίου, που εξελίσσεται ολοκληρωτικά πλάι στους τοίχους του πολυόροφου τολ του central station. Το απροσδιόριστου ψυχισμού και ταυτότητας κορίτσι, ο προφέσορας με τα κατεστραμμένα πλεμόνια, οι dumb and dumber ασύμμετρης ηλικίας και όψης πιστολέρο κι ένας χαζούλης επιστάτης που επιβλέπει τον τεράστιο αδειανό χώρο του σταθμού τις νυχτερινές ώρες. Συνεπώς κατευθείαν έναν από τους βασικούς κανόνες του σασπένς για το ποιος είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι στην πλοκή, εκείνον της μπερδευτικής πολυπροσωπείας, τον καταστρατηγεί αποξαρχής ο δημιουργός, κάνοντας πολύ πιο απλό το έργο του θεατή στην επίλυση αυτού του πειραγμένου Cluedo.

Που λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο, που το νιώθεις πως έχει ξεπηδήσει εικαστικά, μέσα από τις φιλμικές σελίδες κάποιου τελειομανή του ίματζ (ας τον ονομάσουμε Winding Refn) εκεί που κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ψυχοσυνθέσεις: Το σκοτάδι της νυχτιάς που επιμελώς κρύβει τις αλήθειες των ψυχών και το γκλαμουράτα φωτεινό του νέον, που μετατρέπει τα πρόσωπα σε μάσκες, κάνοντας τα ακόμη πιο δυσανάγνωστα. Από ατμόσφαιρα στο ντεμπούτο μας μεσιέ Vaughn Stein, όπως ο Δανέζος που μας έστησε το πατρόν, μια χαρά το πάμε, από τηγανίτα γίνεται τίποτα όμως? Κι εκεί ακριβώς είναι που προβάλλει στο εκράν το απογοητευτικό κομσί κομσά, μιας ιστορίας εκδίκησης βουλιαγμένης τόσο πολύ μέσα στα βαριεστημένα κλισέ εξέλιξης και διαλεκτικής, ώστε όταν σκάει η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή με την ανατροπή του φινάλε, η πλατεία να έχει σχεδόν αποκοιμηθεί από την ανία. Να βαραίνουν τα μάτια παρούσης τέτοιας θεότητας στο πανί, μοιάζει κάπως, έτσι?

Η υπέροχα τονισμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Margot Robbie δεν είναι απλά εντυπωσιακή, είναι εκθαμβωτική, μαγευτική, ονειρώδης, χυμώδης, αισθησιακή, χάρμα ιδέσθαι. Από μόνη της όμως και χωρίς το σεναριακό υπόβαθρο που θα εκτοξεύσει τον παθιάρικο φαμφαταλισμό της, μολονότι το καστ στο πλευρό της μοιάζει με βρετανική πανήγυρη που στήνουν ο Hot Fuzz με τον Austin Powers και ο Wild Bill με τον (ούτε καν) γιο Irons, η Αυστραλέζα δεν καταφέρνει να σηκώσει ένα επίπεδο παραπάνω του ρηχού, το αστραφτερό Terminal που πνίγεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία. Κι έτσι η περιφερόμενη, τυλιγμένη στα κατακόκκινα σατέν πλατίνα της - ενίοτε και στα κατράμι δαντελωτά της στριπερ, μαυρούλια - δεν καταλήγει παρά ο ένας και μόνος άξονας για να στήσει ο ντιρέκτορας τις μέχρι χιλιοστού ακρίβειας, cgi Kubrickές του συμμετρίες. Λες και είναι αυτό το ζητούμενο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Ένα ταξίδι ζωής, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Εμείς;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

A means to an end…

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ιταλός Paolo Virzì και η πρώτη του αγγλόφωνη, εξολοκλήρου γυρισμένη στις ΗΠΑ. Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας, ενώ συμμετείχε σε φεστιβάλ όπως εκείνο του Τορόντο αλλά και της Θεσσαλονίκης. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Zadoorian – κατά τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη βεβαίως έχουν γίνει αρκετές αλλαγές σε σχέση με το πρωτότυπο.

Η ερμηνεία της Helen Mirren απέσπασε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου. Και είναι μόλις η δεύτερη φορά που η (73χρονη) Mirren συνεργάζεται με τον (83χρονο!) Sutherland, 27 χρόνια μετά από την πρώτη τους συνεργασία, όταν και πρωταγωνίστησαν μαζί στην ταινία «Bethune: The Making of a Hero» του Phillip Borsos.

Η υπόθεση: Η Έλα και ο Τζον είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι. Διανύουν πλέον την όγδοη δεκαετία της ζωής τους. Κι έχουν ζήσει μαζί πάνω από 50 χρόνια. Πλέον, όμως, τα πράγματα έχουν ζορίσει. Ιδίως εξαιτίας του Αλτσχάιμερ, από το οποίο πάσχει ο Τζον, ασθένεια εξαιτίας της οποίας κάθε μέρα που περνάει, ο Τζον δυσκολεύεται να θυμηθεί ακόμα και τα πιο βασικά πράγματα. Πριν ξεχάσει τα πάντα, το ζευγάρι αποφασίζει να ξεφύγει από την ασφυκτική φροντίδα των γιατρών τους και των μεγάλων παιδιών τους. Ο Τζον μπορεί να χάνει εύκολα την προσοχή του αλλά είναι πολύ ισχυρός χαρακτήρας. Η Έλα είναι εύθραυστη αλλά ταυτόχρονα και πολύ δυνατή.

Το ταξίδι τους με το πιστό, παλιό τροχόσπιτό τους, το οποίο έχουν βαφτίσει «Αναζητητής Αναψυχής», τους οδηγεί από τη Βοστώνη στο Key West. Τελικός προορισμός: το σπίτι του Ernest Hemingway. Καθώς μοιράζονται στιγμές απόλαυσης αλλά και αγωνίας, ανακαλύπτουν πως το πάθος τους για ζωή δεν έχει σβήσει και πως η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον είναι ατελείωτη. Κι όλα αυτά σε ένα οδικό ταξίδι που προσφέρει αποκαλύψεις και εκπλήξεις μέχρι το τέλος.

Η άποψή μας: Έλα ρε Paolo Virzì. Γιατί την γύρισες αυτήν την ταινία; Θα μου πείτε, εσύ στη θέση του τι θα έφτιαχνες; Θα έλεγες «πάσο» αν σου δινόταν η δυνατότητα να γυρίσεις μια ταινία στις ΗΠΑ, ένα road movie, με πρωταγωνιστές τόσο καλούς ηθοποιούς όπως οι Helen Mirren, Donald Sutherland; Δύσκολα. Ο Ιταλός σκηνοθέτης συνεχίζει στα… αγγλικά την λογική και την προβληματική (αλλά κουβαλώντας και τα προβλήματα) από την προηγούμενη ταινία του, την Τρελή χαρά (La pazza gioia, 2016): βάζει τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες να ταξιδεύουν και να είναι ενωμένοι, αυτοί οι «παράξενοι», σε έναν εχθρικό κόσμο, για τον οποίο δεν είναι πλέον χρήσιμοι και τους επιτρέπεται να ζουν αλλά μακριά από τους υπόλοιπους, «φυσιολογικούς», κοινούς θνητούς. Στην ιταλική ταινία, ο χώρος εγκλεισμού είναι το τρελοκομείο, στην αμερικάνικη ταινία είναι το γηροκομείο. Εκεί, θα τους φροντίζουν καλύτερα. Εκεί, δεν θα δημιουργούν προβλήματα στους οικείους τους. Εκεί, μπορούν να συνεχίσουν να «ζουν» χωρίς να… ενοχλούν.

Το ταξίδι είναι απόδραση. Το ταξίδι είναι ελευθερία. Και τι είναι ελευθερία; Αυτό που τραγουδάει η Janis Joplin στο σάουντρακ της ταινίας: «Freedom's just another word for nothin' left to lose». Δεν έχουν να χάσουν τίποτε οι δύο υπερήλικες. Κι ενώ το σενάριο επικεντρώνεται στο πρόβλημα του Τζον, από την αρχή μας μπάζει και στο πρόβλημα της Έμα, χωρίς να το ονοματίζει παρά στο τελευταίο κομμάτι του φιλμ. Η περούκα της και η συνεχής κατάποση χαπιών θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Και η επίσκεψη στο σπίτι του συγγραφέα, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο διάσημους αυτόχειρες του κόσμου… ε, δεν μπορεί να αποτελεί σπόιλερ να τονίσεις αυτήν την κρίσιμη λεπτομέρεια. «Θέλμα και Λουίζ» γίναμε κύριοι! Θα ήθελε ο Ιταλός σκηνοθέτης τουλάχιστον. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Όχι επειδή δεν έχει καλούς ηθοποιούς. Όχι. Είναι τόσο έμπειροι και οι δύο, που ξέρουν πώς να αποφύγουν τις κακοτοπιές.

Όχι, το πρόβλημα είναι πρωτίστως σεναριακό και κατόπιν σκηνοθετικό. Αρχικά, το σενάριο είναι αρκούντως προβλέψιμο. Και κατά δεύτερον, θέλοντας να μην είναι ούτε υπερβολικά δραματικό ούτε υπερβολικά κωμικό, δεν πετυχαίνει τη χρυσή τομή αλλά τη χρυσή μετριότητα. Σε κανένα σημείο δεν μας πείθει το δραματικό υπόβαθρο. Και σε κανένα σημείο δεν γελάμε με τα αστεία της ταινίας. Ως σκηνοθέτης ο Virzì δείχνει περισσότερο απορροφημένος στο να καταγράψει τα φανταστικά και υπέροχα τοπία, τους μαγικούς ορίζοντες της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, παρά να επενδύσει στην ανθρωπογεωγραφία των χαρακτήρων του. Παραδόξως, το σχόλιό του για την Αμερική γίνεται καίριο μόνο σε δύο… παράδρομους στην πορεία των βασικών ηρώων. Αρχικά, όταν καταγράφονται οι συγκεντρώσεις των οπαδών του Donald Trump, κάτι που προέκυψε τυχαία, μιας που κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι ΗΠΑ ζούσαν στο χορό του προεκλογικού πυρετού για την ανάδειξη του νέου τους Προέδρου. Διακριτικό κι εύστοχο σχόλιο, για μια Αμερική, που θέλει να γίνει «δυνατή ξανά».

Και δεύτερον, στην καταγραφή του τι συμβαίνει από τους τουρίστες στο σπίτι του Hemingway. Εδώ, το σχόλιο δεν αφορά μόνον τους Αμερικάνους αλλά όλη τη σύγχρονη δυτική κουλτούρα. Με τις σέλφι και την οργασμική ανάγκη για πιστοποίηση του γεγονότος ότι «ήμουν κι εγώ εκεί». Δεν αρκούν όμως. Και υπάρχουν και σκηνές πρόχειρα στημένες. Όπως εκείνη της απόπειρας ληστείας, που φαίνεται εντελώς ερασιτεχνική. Περιμέναμε περισσότερα από την ταινία.

Μια ταινία από εκείνες που δεν τις λες κακές, τις λες όμως προβλέψιμες και μέτριες, με το δεύτερο επίθετο να αντηχεί ως η χειρότερη λέξη στον κόσμο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Strada Films!