Movies Ltd

Α ρε Μανώλη Τραμπαρίφα...

του zerVo (@moviesltd)

Για να πω την μαύρη αλήθεια, είχα την εντύπωση πως το δημοσίας κινηματογραφικής χρήσης όχημα, δεν θα έβγαινε ξανά από το πάρκινγκ του, έχοντας πραγματοποιήσει μια τρομακτικά επιτυχημένη διαδρομή. Από την πρώτη του εκείνη κούρσα, όταν ξεπετάχτηκε από την σκέψη του δαίμονα Luc Besson και στήθηκε με την μπαγκέτα του Μίδα Gerard Pires, το Taxi αποτέλεσε την πιο προσοδοφόρα φιλμική σειρά, που γέννησε ποτέ το Γαλλικό σινεμά. Και δεν στεκόμαστε μόνο στα περισσότερα από τριακόσια εκατομμύρια που απέφερε στα ταμεία της Europa Corp η τετραλογία (που έληξε κάπου στο 2007) αλλά και στο γεγονός πως φιλοξένησε στις δημοφιλείς τάξεις του, μερικά από τα πιο διάσημα ονόματα της (όχι αμιγώς, καλλιτεχνικής) φραντσέζικης πραγματικότητας: Από τον πολύ Djibril Cisse, μέχρι την οσκαρούχα Marion Cotillard!

Μπορεί να είναι ένας από τους καλύτερους ντετέκτιβ του σώματος δίωξης εγκλήματος των Παρισίων, ο δυναμικός Συλβαίν Μαρό, ο υπερβάλλοντας ζήλος του όμως, που θα αποδειχθεί καταστροφικός, θα του κοστίσει μια θέση στο Σώμα. Συνέπεια τούτου θα είναι η μετάθεση του από την άνετη πρωτεύουσα, στην μεσογειακή Μασσαλία, εκεί που πλέον θα ενταχθεί σε υποβαθμισμένο πόστο στην τοπική δημοτική αστυνομία, με τις υποθέσεις που θα πρέπει να φέρει εις πέρας, να έχουν να κάνουν με πταίσματα και όχι με εγκληματικές πράξεις.

Συν τοις άλλοις, η προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον θα είναι τραυματική, καθώς θα κληθεί να συνεργαστεί με μια ομάδα ατόμων που μόνο για μπάτσοι δεν μοιάζουν - Έναν γκαφατζή ψηλέα, μια υπέρβαρη αντρογυναίκα και έναν απρόβλεπτο νάνο. Στην προσπάθεια του να αποκαλύψει τα ίχνη της συμμορίας των Ιταλιάνων ληστών με τις Φερράρι, που έχει τρομοκρατήσει ολόκληρη την Κυανή Ακτή, ο Μαρό θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο, στο πρόσωπο του κατεργαράκου Έντι Μακλούφ, ενός άτακτου οδηγού ταξί, που δεν θα διστάσει να δανείσει το γρήγορο κατάλευκο Πεζό του για να βοηθήσει τους αστυνόμους να πετύχουν τον σκοπό τους.

Και κάπως έτσι, με ένα πρόσωπο εμφανώς ανανεωτικό και με την βοήθεια του βαρύτατα πιασάρικου τίτλου, ξετυλίγεται η υπόθεση ενός ακόμη κωμικά περιπετειώδους, πολύχρωμου και διασκεδαστικού, για τους φίλους των μηχανοκίνητων σινειστοριών, τεύχους, που επιχειρεί να δώσει πνοή καινούργια σε ένα πρότζεκτ ξεχασμένο από δεκαετίας. Για να συμβεί βέβαια κάτι δεν τέτοιο, δεν απαιτούνται από την συνταγή παρά μόνο ελάχιστα βασικά υλικά, ένας ένστολος που δεν κωλώνει πουθενά, ένας funny partner που γουστάρει παράνομα παιχνιδάκια κι ένα μπόλικων ίππων αμάξι, ικανό να κυνηγήσει στα στροφίλίκια της Μαρσίλιας, τις αστραφτερές κούρσες της Σκουντερίας.

Φυσικά και δεν περιμένει κανείς τίποτα παραπάνω από μια σειρά κεφάτων αλλά πενιχρού χιούμορ σκετς, που κατά βάση παίρνουν τις ιδέες τους από τα χάντικαπς των ετερόκλητων κομπανιέρων της μουνίσιπαλ πολίς, ουσιαστικά επαναλαμβάνοντας στιγμές του ένδοξου Taxi παρελθόντος. Κάποιες σποντίτσες πολιτικής χροιάς και μερικές φτωχές αναφορές κοινωνικού ενδιαφέροντος, χάνονται όπως είναι αντιληπτό στον πανζουρλισμό του σλάπστικ και των χοντροκομμένων δράσεων των φλικς, που αν τους αφήσει κανείς ανεξέλεγκτους, μπορεί και να ισοπεδώσουν το λιμάνι ολόκληρο.

Στο ριμπούτ ετούτο, οι φίλοι του παλιού κουαντρίλοτζι, θα πρέπει να λησμονήσουν την δυάδα των Samy Naceri και Frederic Diefenthal που έγινε σώμα ένα με την μαρκίζα και δεν επέστρεψε για να αποδώσει ξανά τους ρόλους της. Ανταυτού, τα πάντα αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο υπερβολικά φιλόδοξος Franck Gastambide, που από την θέση του οδηγού, του πρωταγωνιστή αλλά και του για πρώτη φορά σκηνοθέτη, εκτιμά πως αποτίοντας φόρο τιμής στο ορίτζιναλ, τα πάντα θα γίνουν μέλι γάλα. Το φασαριόζικο και γκαζιάρικο αποτέλεσμα, νοσταλγικό μεν για τους φανς του σίριαλ, άνισο και αδύναμο συγκριτικά με τα (πρώτα τουλάχιστον) τσάπτερς του, δεν ικανοποιεί, δεν πετυχαίνει τον σκοπό του, ούτε φτάνει τελικά τα εμπορικώς χρυσοφόρα λέβελς του παλιού καλού καιρού. Με δυο λόγια, θα ήταν προτιμότερο, να παραμείνει στο γκαράζ, από το να βγει γι αυτή την πέμπτη, δίχως λόγο κι αφορμή, βόλτα στα σοκάκια της μεγαλούπολης που έστησαν κάποτε οι Φωκαείς!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Ghost Writer με μεγαλοκοπέλες...

του zerVo (@moviesltd)

Εννοείται πως δεν είναι πρέπων να λες έτσι κατάμουτρα, σε κάποιον που έχει γράψει σελίδες χρυσές στην ιστορία του μετεριζιού του, τώρα που έχει διαβεί κατά χιλιόμετρα το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, να κρεμάσει μια και καλή τα παπούτσια του και να αποσυρθεί ήσυχα ήσυχα, για να απολαύσει τα κεκτημένα μιας ζωής. Από την άλλη μεριά όμως, είναι και κομματάκι στενόχωρο, να αντιλαμβάνεσαι το γεγονός πως θρύλοι πραγματικοί, από εκείνους που σε έκαναν να λατρέψεις το χάιδεμα της πολύχρωμης φωτεινής ακτίνας στο θεόρατο εκράν, γηρασμένοι όχι τόσο ηλικιακά, όσο πρακτικά, να μην αγγίζουν καν τα επίπεδα έμπνευσης του μια φορά κι έναν καιρό τους. Παρόλα αυτά να επανεμφανίζονται τακτικά και που, με καινούργια δημιουργικά σκέρτσα, πραγματοποιώντας το βολτάρισμα τους στα μεγάλα φιλμικά ραντεβού ως τα απόλυτα τοτέμ και στο τέλος όταν πας να κάνεις ταμείο, η λέξη που στροβιλίζεται μόνιμα στο μυαλό να είναι η απογοήτευση...

Από τις διασημότερες συγγραφείς της Γαλλίας, η Ντελφίν Ντε Βιγκάν, απολαμβάνει την δόξα του τελευταίου της βιβλίου που έγινε μπεστ σέλλερ, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους φανατικούς της θαυμαστές, που την θεωρούν πραγματικό φαινόμενο. Ψυχικά όμως και καθώς η ιδιοσυγκρασία της είναι χαμηλών τόνων, δεν συμβαδίζει ιδιαίτερα με το πνεύμα της τεράστιας επιτυχίας της, γεγονός που την έχει οδηγήσει σε στειρότητα έμπνευσης, σε ημέρες που προετοιμάζεται για να συγγράψει το καινούργιο της πόνημα. Βοήθεια που δεν μπορεί να της προσφέρει ούτε ο ελάχιστα τρυφερός και συντροφικός σύζυγός της, Φρανσουά, που ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο του, σε ταξίδια στο εξωτερικό, απαραίτητα για την, αφιερωμένη στην λογοτεχνία, τηλεοπτική του εκπομπή.

Μια κατάσταση δυσμενής που θα δυσκολέψει ακόμη πιότερο, από την παρουσία κάποιων ανώνυμων απειλητικών επιστολών, που ανατραπεί μονομιάς, καθώς η μελαγχολική Ντελφίν θα γνωρίσει την επιβλητική και νεότερη της Ελ, μια θαυμάστρια του έργου της, που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Πανέξυπνη και διεισδυτική η Ελ, θα κατανοήσει το κακό φεγγάρι που διανύει η λογοτέχνις και θα επιδιώξει με την ζωντάνια της ύπαρξης της και μόνο να διώξει μακρυά τις αρνητικές σκέψεις και την κατήφεια. Κι αν χρειαστεί, να την υποκαταστήσει, στις κοινωνικού περιεχομένου υποχρεώσεις που επιβάλλεται να παραστεί και αδιάφορες έως ανούσιες, σπάνε στα δυο την όποια δημιουργική ιδέα γεννιέται στον νου της...

Σταδιακά και με τον καιρό, βέβαια, ελλείψει ανδρός, που, οκ, δεν μπορεί να καταλάβει πως η καλή του έχει βυθιστεί για τα καλά στην κατάθλιψη, η οργανωτική καινούργια φιλενάδα, θα εισβάλλει όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητα της μεσήλικα διανοούμενης. Και θα αναλάβει πόστο διοικητικό, τόσο στο περιβάλλον, κυρίως όμως στον ψυχισμό της, καθώς θα κερδίσει μονομιάς την πλήρη εμπιστοσύνη της. Λογικό κι επόμενο θα είναι όμως στην συγκατοίκηση τους, που φυσικά θα επέλθει, να παρουσιαστούν και οι τριγμοί, μιας και η προσωπικότητα της προβληματικής συγγραφέως, σύντομα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της και οι κόντρες δεν θα εκλείψουν.

Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, ο σπινθήρας αυτού του, όχι δα και τόσο πρωτότυπου, στόρι, γεννήθηκε από τον Olivier Assayas, που εδώ αναλαμβάνει να γράψει το σενάριο. Αυτός ο Φραντσέζος λοιπόν, που τιμάται διαρκώς και επαναλαμβανόμενα από τους θεσμούς της πατρίδας του, δίχως να έχει καν προσφέρει στο σινεμά κάτι άξιο μνημόνευσης, από οποιοδήποτε πόστο, είτε του γραφιά είτε του ντιρέκτορα, δίνει την συμβουλή του στον άνθρωπο εκείνο που άλλαξε ολοκληρωτικά την πλεύση του ευρωπαϊκού κινηματογραφικού σασπένς, πριν ακριβώς μισό αιώνα. Ο Assayas... Του Polanski... Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που ένα στόρι το οποίο θα έβγαινε ακόμη και από την σκέψη πρωτοετή σπουδαστή φιλολογικής σχολής, ουδέποτε φλέγεται στην εξέλιξη του, ουδέποτε προβάλλει το παραμικρό ενδιαφέρον και βεβαίως, ουδέποτε πραγματοποιεί έστω μια θριαμβευτική έξοδο στο ταπί, που ενδεχόμενα θα στείλει αδιάβαστο το ενενηντάλεπτο χασμουρητό...

Δυο κυρίες, Παριζιάνες, με ίδιο σουλούπι μα με παντελώς διαφορετική μόστρα, η μια, η πενηντάχρονη, που είναι και φημισμένη, παρατημένη πλήρως από την θηλυκότητα της, παραπαίει, η έτερη, ή ούτε καν σαράντα Μαίων, εκθαμβωτική, στην πένα και στην τρίχα, φοράει το περιβραχιόνιο του ηγέτη και δείχνει τον σωστό δρόμο. Και ο τρόμος σε αυτό το μπλέξιμο, έστω ο ψυχολογικός, σε ποιο λαγούμι μπορεί να είναι κρυμμένος? Όσο οι ζωές των δύο διασταυρώνονται (εδώ είναι η επιρροή του μέτριου σεναρίστα, που το έχει ξαναπαρουσιάσει πολλάκις το ίδιο μανιεράκι, στην συλλογιστική του μέγα μετρ) τόσο δίνουν μπροστά οι κόντρες, τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι εντάσεις, τόσο οι έχθρες σκάνε η μία πίσω από την άλλη. Και στο μυαλό του θεατή που υπομονετικά καρτερεί την τελική πράξη της απομόνωσης στην εξοχή, φέρνοντας κατά νου εκείνη την φοβερή και τρομερή Misery του King, δημιουργούνται προσδοκίες, που γρήγορα θα ντυθούν φρούδες, καθώς δεν θα συμβεί μέχρι το φινάλε του D'après une histoire vraie το παραμικρό!

Ντιλ, τα 85 του χρόνια έχει κλείσει ο Πολωνός, για να περιμένουμε και πάλι, σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, Μαχαίρια και Νερά να αφήσουν εμβρόντητο το κοινό. Όμως από την κορυφή εκείνη, μέχρι το σχεδόν τίποτα του παρόντος, υπάρχει μια τεράστια απόσταση που δεν προσφέρει και τίποτα παραπάνω στον Polanskiκό μύθο, όπως οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε. Κρίμα, γιατί το έντεχνα κτισμένο προωθητικό τρέιλερ, άφηνε προσδοκίες για μια εξέλιξη πολύ πιο πιπεράτη, ανάμεσα στα δυο ζόρικα θηλυκά. Δηλαδή την τρομακτικά σπασμένης μόστρας, τρεις ακριβώς δεκαετίες κατόπιν του αξέχαστα αισθησιακού Libertango, μούσας, Emmanuelle Seigner και την στυλιζαρισμένη άψογα, πλην για ακόμη μια φορά κατεψυγμένη, Eva Green. Καμία από τις δυο, δεν έπεισε ποτέ της, πως μπήκε έστω και ελάχιστα στον ρόλο. Συνεπώς, να τα εκατοστήσεις Πιανίστα, με την κλακέτα αφημένη στην αποθήκη, αν γίνεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Neon on my naked skin...

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για έναν καθοδικό σωλήνα κενού, γυάλινο και πολύ καλά σφραγισμένο, που στις άκρες του διαθέτει δύο ηλεκτρόδια και είναι γεμισμένος με αέριο, σε πιέσεις σχετικά χαμηλές. Με την τροφοδοσία των ηλεκτροδίων με έναν σημαντικό αριθμό βολτς, δημιουργείται ιονισμός του γκαζιού και έτσι σχηματίζεται αυτός ο υπέροχος, χρωματιστός φωτισμός, που ελκύει πανεύκολα το μάτι στις επιγραφές (που για χάρη του ιονίζοντος υλικού τους, αποκαλούνται) νέον. Το υλικό αυτό υπήρξε πολύ τις μόδας στις δεκαετίες των μέσων προς τα δώθε του περασμένου αιώνα, καθώς τα κέντρα των μεγαλουπόλεων έδειχναν ιδιαίτερα εντυπωσιακά και πολύχρωμα, τιγκαρισμένα στις εκθαμβωτικές ταμπέλες. Εσχάτως δε, δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες, που χρησιμοποιούν τις neon signs, για να αποδώσουν μια ξεχωριστή νεο νουάρ ατμόσφαιρα στα σκηνικά τους. Μερικοί μάλιστα το παρακάνουν, σε σημείο που να ξεχνούν πως μαζί με τις μαρκίζες, πρέπει να υπάρχει και ένα σενάριο για να θεωρηθεί το στυλιζαρισμένο πόνημα τους, ολοκληρωμένη ταινία...

Μεγαλούπολη, βράδυ. Δίπλα στον θεοσκότεινο και άδειο από κόσμο σταθμό του τρένου, στο σνακ μπαρ που διανυκτερεύει, ένας μεσήλικας καθηγητής, έχοντας ενημερωθεί από τον γιατρό του, για την άσχημη εξέλιξη της υγείας του, που δεν του αφήνει παρά μόνο ελάχιστα περιθώρια ζωής, σκέφτεται στα σοβαρά τον τρόπο που θα την τερματίσει νωρίτερα και χωρίς να βασανιστεί. Η όμορφη γκαρσόνα της βάρδιας, Άννι, μια κατάξανθη κούκλα, με σμαραγδένια μάτια, μα και παγωμένη καρδιά, που κρατά παρέα στους κάθε λογής ξενύχτηδες, θα δείξει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωση του. Μια βοήθεια που θα επιχειρήσει να προσφέρει απλόχερα, δίχως εκείνος να γνωρίζει πως η πράξη της αποτελεί μέρος ενός πολύ καλά οργανωμένου πλάνου.

Που συμπεριλαμβάνει και τους δύο περιπλανώμενους, όπως και πολυλογάδες εκτελεστές, που σε ημιφωτισμένο δωματιάκι, σιμά στις ράγες, καρτερούν με αγωνία να βάλουν μπροστά το επόμενο συμβόλαιο θανάτου που πρέπει να φέρουν εις πέρας. Κανείς από τους δυο δεν γνωρίζει όμως, πως πίσω από τις εντολές που δίνει ο μυστηριώδης πατρόνος - υποκινητής των νημάτων του υποκόσμου, κρύβεται η μπλόντι καλλονή του ρεστοράν. Που για διαφορετικούς λόγους, για τον καθένα, τους έχει πάρει τα μυαλά, σε βαθμό που πανεύκολα να στρέφουν την κάννη ο ένας προς τον άλλο, με απειλητικές διαθέσεις...

Πέντε (πέντε?, μην παίρνεις και όρκο) πρόσωπα ορίζουν το οργανόγραμμα των ρόλων αυτού του wanabe θρίλερ μυστηρίου, που εξελίσσεται ολοκληρωτικά πλάι στους τοίχους του πολυόροφου τολ του central station. Το απροσδιόριστου ψυχισμού και ταυτότητας κορίτσι, ο προφέσορας με τα κατεστραμμένα πλεμόνια, οι dumb and dumber ασύμμετρης ηλικίας και όψης πιστολέρο κι ένας χαζούλης επιστάτης που επιβλέπει τον τεράστιο αδειανό χώρο του σταθμού τις νυχτερινές ώρες. Συνεπώς κατευθείαν έναν από τους βασικούς κανόνες του σασπένς για το ποιος είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι στην πλοκή, εκείνον της μπερδευτικής πολυπροσωπείας, τον καταστρατηγεί αποξαρχής ο δημιουργός, κάνοντας πολύ πιο απλό το έργο του θεατή στην επίλυση αυτού του πειραγμένου Cluedo.

Που λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο, που το νιώθεις πως έχει ξεπηδήσει εικαστικά, μέσα από τις φιλμικές σελίδες κάποιου τελειομανή του ίματζ (ας τον ονομάσουμε Winding Refn) εκεί που κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ψυχοσυνθέσεις: Το σκοτάδι της νυχτιάς που επιμελώς κρύβει τις αλήθειες των ψυχών και το γκλαμουράτα φωτεινό του νέον, που μετατρέπει τα πρόσωπα σε μάσκες, κάνοντας τα ακόμη πιο δυσανάγνωστα. Από ατμόσφαιρα στο ντεμπούτο μας μεσιέ Vaughn Stein, όπως ο Δανέζος που μας έστησε το πατρόν, μια χαρά το πάμε, από τηγανίτα γίνεται τίποτα όμως? Κι εκεί ακριβώς είναι που προβάλλει στο εκράν το απογοητευτικό κομσί κομσά, μιας ιστορίας εκδίκησης βουλιαγμένης τόσο πολύ μέσα στα βαριεστημένα κλισέ εξέλιξης και διαλεκτικής, ώστε όταν σκάει η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή με την ανατροπή του φινάλε, η πλατεία να έχει σχεδόν αποκοιμηθεί από την ανία. Να βαραίνουν τα μάτια παρούσης τέτοιας θεότητας στο πανί, μοιάζει κάπως, έτσι?

Η υπέροχα τονισμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Margot Robbie δεν είναι απλά εντυπωσιακή, είναι εκθαμβωτική, μαγευτική, ονειρώδης, χυμώδης, αισθησιακή, χάρμα ιδέσθαι. Από μόνη της όμως και χωρίς το σεναριακό υπόβαθρο που θα εκτοξεύσει τον παθιάρικο φαμφαταλισμό της, μολονότι το καστ στο πλευρό της μοιάζει με βρετανική πανήγυρη που στήνουν ο Hot Fuzz με τον Austin Powers και ο Wild Bill με τον (ούτε καν) γιο Irons, η Αυστραλέζα δεν καταφέρνει να σηκώσει ένα επίπεδο παραπάνω του ρηχού, το αστραφτερό Terminal που πνίγεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία. Κι έτσι η περιφερόμενη, τυλιγμένη στα κατακόκκινα σατέν πλατίνα της - ενίοτε και στα κατράμι δαντελωτά της στριπερ, μαυρούλια - δεν καταλήγει παρά ο ένας και μόνος άξονας για να στήσει ο ντιρέκτορας τις μέχρι χιλιοστού ακρίβειας, cgi Kubrickές του συμμετρίες. Λες και είναι αυτό το ζητούμενο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Ένα ταξίδι ζωής, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Εμείς;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

A means to an end…

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ιταλός Paolo Virzì και η πρώτη του αγγλόφωνη, εξολοκλήρου γυρισμένη στις ΗΠΑ. Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας, ενώ συμμετείχε σε φεστιβάλ όπως εκείνο του Τορόντο αλλά και της Θεσσαλονίκης. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Zadoorian – κατά τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη βεβαίως έχουν γίνει αρκετές αλλαγές σε σχέση με το πρωτότυπο.

Η ερμηνεία της Helen Mirren απέσπασε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου. Και είναι μόλις η δεύτερη φορά που η (73χρονη) Mirren συνεργάζεται με τον (83χρονο!) Sutherland, 27 χρόνια μετά από την πρώτη τους συνεργασία, όταν και πρωταγωνίστησαν μαζί στην ταινία «Bethune: The Making of a Hero» του Phillip Borsos.

Η υπόθεση: Η Έλα και ο Τζον είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι. Διανύουν πλέον την όγδοη δεκαετία της ζωής τους. Κι έχουν ζήσει μαζί πάνω από 50 χρόνια. Πλέον, όμως, τα πράγματα έχουν ζορίσει. Ιδίως εξαιτίας του Αλτσχάιμερ, από το οποίο πάσχει ο Τζον, ασθένεια εξαιτίας της οποίας κάθε μέρα που περνάει, ο Τζον δυσκολεύεται να θυμηθεί ακόμα και τα πιο βασικά πράγματα. Πριν ξεχάσει τα πάντα, το ζευγάρι αποφασίζει να ξεφύγει από την ασφυκτική φροντίδα των γιατρών τους και των μεγάλων παιδιών τους. Ο Τζον μπορεί να χάνει εύκολα την προσοχή του αλλά είναι πολύ ισχυρός χαρακτήρας. Η Έλα είναι εύθραυστη αλλά ταυτόχρονα και πολύ δυνατή.

Το ταξίδι τους με το πιστό, παλιό τροχόσπιτό τους, το οποίο έχουν βαφτίσει «Αναζητητής Αναψυχής», τους οδηγεί από τη Βοστώνη στο Key West. Τελικός προορισμός: το σπίτι του Ernest Hemingway. Καθώς μοιράζονται στιγμές απόλαυσης αλλά και αγωνίας, ανακαλύπτουν πως το πάθος τους για ζωή δεν έχει σβήσει και πως η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον είναι ατελείωτη. Κι όλα αυτά σε ένα οδικό ταξίδι που προσφέρει αποκαλύψεις και εκπλήξεις μέχρι το τέλος.

Η άποψή μας: Έλα ρε Paolo Virzì. Γιατί την γύρισες αυτήν την ταινία; Θα μου πείτε, εσύ στη θέση του τι θα έφτιαχνες; Θα έλεγες «πάσο» αν σου δινόταν η δυνατότητα να γυρίσεις μια ταινία στις ΗΠΑ, ένα road movie, με πρωταγωνιστές τόσο καλούς ηθοποιούς όπως οι Helen Mirren, Donald Sutherland; Δύσκολα. Ο Ιταλός σκηνοθέτης συνεχίζει στα… αγγλικά την λογική και την προβληματική (αλλά κουβαλώντας και τα προβλήματα) από την προηγούμενη ταινία του, την Τρελή χαρά (La pazza gioia, 2016): βάζει τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες να ταξιδεύουν και να είναι ενωμένοι, αυτοί οι «παράξενοι», σε έναν εχθρικό κόσμο, για τον οποίο δεν είναι πλέον χρήσιμοι και τους επιτρέπεται να ζουν αλλά μακριά από τους υπόλοιπους, «φυσιολογικούς», κοινούς θνητούς. Στην ιταλική ταινία, ο χώρος εγκλεισμού είναι το τρελοκομείο, στην αμερικάνικη ταινία είναι το γηροκομείο. Εκεί, θα τους φροντίζουν καλύτερα. Εκεί, δεν θα δημιουργούν προβλήματα στους οικείους τους. Εκεί, μπορούν να συνεχίσουν να «ζουν» χωρίς να… ενοχλούν.

Το ταξίδι είναι απόδραση. Το ταξίδι είναι ελευθερία. Και τι είναι ελευθερία; Αυτό που τραγουδάει η Janis Joplin στο σάουντρακ της ταινίας: «Freedom's just another word for nothin' left to lose». Δεν έχουν να χάσουν τίποτε οι δύο υπερήλικες. Κι ενώ το σενάριο επικεντρώνεται στο πρόβλημα του Τζον, από την αρχή μας μπάζει και στο πρόβλημα της Έμα, χωρίς να το ονοματίζει παρά στο τελευταίο κομμάτι του φιλμ. Η περούκα της και η συνεχής κατάποση χαπιών θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Και η επίσκεψη στο σπίτι του συγγραφέα, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο διάσημους αυτόχειρες του κόσμου… ε, δεν μπορεί να αποτελεί σπόιλερ να τονίσεις αυτήν την κρίσιμη λεπτομέρεια. «Θέλμα και Λουίζ» γίναμε κύριοι! Θα ήθελε ο Ιταλός σκηνοθέτης τουλάχιστον. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Όχι επειδή δεν έχει καλούς ηθοποιούς. Όχι. Είναι τόσο έμπειροι και οι δύο, που ξέρουν πώς να αποφύγουν τις κακοτοπιές.

Όχι, το πρόβλημα είναι πρωτίστως σεναριακό και κατόπιν σκηνοθετικό. Αρχικά, το σενάριο είναι αρκούντως προβλέψιμο. Και κατά δεύτερον, θέλοντας να μην είναι ούτε υπερβολικά δραματικό ούτε υπερβολικά κωμικό, δεν πετυχαίνει τη χρυσή τομή αλλά τη χρυσή μετριότητα. Σε κανένα σημείο δεν μας πείθει το δραματικό υπόβαθρο. Και σε κανένα σημείο δεν γελάμε με τα αστεία της ταινίας. Ως σκηνοθέτης ο Virzì δείχνει περισσότερο απορροφημένος στο να καταγράψει τα φανταστικά και υπέροχα τοπία, τους μαγικούς ορίζοντες της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, παρά να επενδύσει στην ανθρωπογεωγραφία των χαρακτήρων του. Παραδόξως, το σχόλιό του για την Αμερική γίνεται καίριο μόνο σε δύο… παράδρομους στην πορεία των βασικών ηρώων. Αρχικά, όταν καταγράφονται οι συγκεντρώσεις των οπαδών του Donald Trump, κάτι που προέκυψε τυχαία, μιας που κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι ΗΠΑ ζούσαν στο χορό του προεκλογικού πυρετού για την ανάδειξη του νέου τους Προέδρου. Διακριτικό κι εύστοχο σχόλιο, για μια Αμερική, που θέλει να γίνει «δυνατή ξανά».

Και δεύτερον, στην καταγραφή του τι συμβαίνει από τους τουρίστες στο σπίτι του Hemingway. Εδώ, το σχόλιο δεν αφορά μόνον τους Αμερικάνους αλλά όλη τη σύγχρονη δυτική κουλτούρα. Με τις σέλφι και την οργασμική ανάγκη για πιστοποίηση του γεγονότος ότι «ήμουν κι εγώ εκεί». Δεν αρκούν όμως. Και υπάρχουν και σκηνές πρόχειρα στημένες. Όπως εκείνη της απόπειρας ληστείας, που φαίνεται εντελώς ερασιτεχνική. Περιμέναμε περισσότερα από την ταινία.

Μια ταινία από εκείνες που δεν τις λες κακές, τις λες όμως προβλέψιμες και μέτριες, με το δεύτερο επίθετο να αντηχεί ως η χειρότερη λέξη στον κόσμο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Strada Films!

Desperately seekin' Martha!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έχοντας τον Μπάστερ Κίτον ως οδηγό!

Αυτή είναι η πρώτη ταινία που γυρίζουν ως δίδυμο οι Dominique Abel και Fiona Gordon. Έχουν γυρίσει άλλες τρεις, αλλά ως… τρίδυμο: στις προηγούμενες συμμετείχε τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία ο Bruno Romy. Και στις τέσσερις ταινίες, οι δύο πρώτοι πρωταγωνιστούν και ο Romy έχει δεύτερο ρόλο. Οι προηγούμενες ταινίες της δημιουργικής αυτής ομάδας είναι οι: «L'iceberg» (2005), «Rumba» (2008) και «La fée» (2011). Η μοναδική έως τώρα ταινία τους που είχαμε δει εμπορικά στην Ελλάδα ήταν η «Rumba». Η τελευταία ταινία τους έρχεται στη χώρα μας δύο χρόνια αφότου ξεκίνησε τη φεστιβαλική της πορεία, τον Σεπτέμβριο του 2016.

Τα γυρίσματα του Ξυπόλητοι στο Παρίσι (Paris pieds nus) κράτησαν 10 βδομάδες κι έλαβαν χώρα στο Παρίσι. Και σε αυτήν την ταινία έμελλε να παίξει τον τελευταίο της ρόλο η σπουδαία Emmanuelle Riva, η οποία πέθανε δύο μόλις μήνες πριν βγει η ταινία εμπορικά στις γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Η υπόθεση: Η ήρεμη ζωή της Φιόνα, που εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος σε μια ήσυχη μικρή πόλη στον Καναδά, αναστατώνεται όταν λαμβάνει ένα αγωνιώδες γράμμα από την 88χρονη θεία της, τη Μαρτά, που ζει στο Παρίσι. Η Μαρτά δεν θέλει να πάει σε γηροκομείο και ζητάει τη βοήθεια της Φιόνα για να τα καταφέρει. Παρά το γεγονός ότι η Μαρτά είναι μεγάλη σε ηλικία και δείχνει σημάδια γεροντικής άνοιας. Μικρά... Η Φιόνα παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για να την συναντήσει, αλλά μόλις φτάνει στο Παρίσι, ανακαλύπτει ότι η θεία της έχει εξαφανιστεί. Μετά από μία αλυσίδα κυνηγητών και μικρών καταστροφών, συναντά τον Ντομ, έναν παράδοξο και ελκυστικό άστεγο, που δεν την αφήνει σε ησυχία. Θα καταφέρει να βρει τη θεία της; Και πώς θα προχωρήσει η σχέση της με τον Ντομ;

Η άποψή μας: Ένας Βέλγος και μια Αυστραλέζα δομούν το παράξενο αυτό δίδυμο, που γράφει τη μικρή, δική του ιστορία στα σύγχρονα κινηματογραφικά πράγματα. Ένα δίδυμο, που λατρεύει τον βωβό κινηματογράφο γενικότερα και τον Μπάστερ Κίτον ειδικότερα, τη σωματική έκφραση στο χιούμορ και μια ιδιαίτερη, θεατράλε αισθητική. Η λογική με την οποία χτίζουν τις ταινίες τους είναι η ίδια ακριβώς – και εννοείται ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στις προσεχείς τους κινηματογραφικές προσπάθειες. Αυτή η φόρμα τους βολεύει για να εκφραστούν καλύτερα, αυτήν και χρησιμοποιούν. Με διαφοροποιήσεις σε ότι αφορά το σενάριο αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο καταγραφής και παρουσίασης. Ένα σινεμά γλυκό, νοσταλγικό, καλοσυνάτο, μικρών επιδιώξεων αλλά καίριου αντίκτυπου στους θεατές, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δοκιμάσει κάτι παραπάνω από τα κλασικά, πολύ εμπορικά κατασκευάσματα.

Ειδικά σε αυτήν την ταινία οι δημιουργοί έχουν την τύχη να διαθέτουν στο καστ τους δύο ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά. Η Emmanuelle Riva (του «Χιροσίμα αγάπη μου» και του «Αγάπη») είναι απολαυστική στο ρόλο της θείας Μαρτά, που ρίχνει το γράμμα στα σκουπίδια αντί για το γραμματοκιβώτιο, που για να κρυφτεί από την υπάλληλο του γηροκομείου φιλάει στο στόμα τον κατά δεκάδες χρόνια νεώτερο γείτονά της, που... κάνει τσιγάρο μετά το σεξ (!!!) και που μπερδεύει το Παρίσι με τη Νέα Υόρκη λόγω της ρέπλικας από το Άγαλμα της Ελευθερίας, που υπάρχει στημένη σε ένα νησάκι στον Σηκουάνα. Η σκηνή δε όπου χορεύουν μαζί με τον έτερο σπουδαίο, της κωμωδίας αυτός, τον Pierre Richard, κουνώντας μόνον τα πόδια τους ενώ κάθονται στο παγκάκι, παραπέμπει στην σκηνή ανθολογίας από τον «Χρυσοθήρα» του Charlie Chaplin – εκείνος βεβαίως χρησιμοποιεί βρασμένες πατάτες και πιρούνια για τη δική του χορογραφία – ας είναι!

Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη, το καθένα από τα οποία έχει το όνομα ενός από τους πρωταγωνιστές: Fiona, Dom και Martha. Έτσι, υπάρχουν κάποιες σκηνές τις οποίες τις βλέπουμε ίδιες μεν, από άλλη οπτική γωνία δε, ανάλογα με το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής την κάθε φορά. Κι εντάξει, είπαμε σκρούμπολ κωμωδία, ναι, και ρομαντική κωμωδία, ναι, και ελάχιστος λόγος, ναι, αλλά υπάρχουν πολύ αστείες σκηνές, που βασίζονται στο λόγο, όπως εκείνη στον επικήδειο της... άλλης Μαρτά! Το δημιουργικό ζεύγος, που είναι ζευγάρι και στη ζωή, είναι απολύτως συμβατοί (ή αυτό πετυχαίνουν να δείχνουν) επί της μεγάλης οθόνης! Κι εδώ υπάρχει απολαυστική σκηνή χορού (μέσα στη βάρκα – εστιατόριο). Κι εδώ υπάρχει σκηνή φαντασίωσης σεξ εξαιρετική (το πως καταλήγει, έχει κι αυτό την πλάκα του, μα ίσως κάνει πολλούς συντηρητικούς να γκρινιάξουν). Κι εδώ υπάρχει σκηνή στον Πύργο του Άιφελ που παραπέμπει στις ασπρόμαυρες βωβές κωμωδίες, όπου υπάρχει ο τρόμος του κενού: ξέρετε, τύποι να περπατάνε πάνω σε πολύ στενά περιθώρια, σε ουρανοξύστες, και να κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό ανά πάσα στιγμή).

Μια χαρά ταινία κάνει το δίδυμο. Απλή μα γεμάτη. Κι ας «ξεχειλώνει» κάποιες στιγμές. Το τελικό αποτέλεσμα το δικαιώνει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Mikrokosmos!

«To Be Young, Gifted and Black»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αίλουρος!

Η Nina Simone γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1933, στην πόλη Τρίον της Βόρειας Καρολίνας. Το πραγματικό της όνομα ήταν Eunice Kathleen Waymon. Ήταν το έκτο παιδί ενός ιεροκήρυκα. Αυτό που από μικρή ήθελε, ήταν να γίνει πιανίστρια για κοντσέρτα. Για να πραγματοποιήσει το όνειρό της, βοήθησαν αρκετοί άνθρωποι από την πόλη της. Τελικά, κατάφερε να γίνει δεκτή στο ονομαστό Juilliard School of Music, στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε μουσική και πιάνο. Όταν όμως ζήτησε να γίνει δεκτή στο πολύ πρεστιζάτο Curtis Institute of Music στη Φιλαδέλφεια, η αίτησή της απορρίφθηκε. Η Eunice θεώρησε ότι αυτό έγινε εξαιτίας του χρώματος του δέρματός της. Μεγαλώνοντας, άρχισε να χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο, αυτό με το οποίο έγινε αργότερα παγκοσμίως γνωστή, προκειμένου να «ξεγλιστρήσει» από θρήσκα μέλη της οικογένειάς της, που δεν καλοέβλεπαν την ανάγκη της να βγάζει χρήματα παίζοντας τη μουσική του… διαβόλου, σε ένα νάιτκλαμπ στο Ατλάντικ Σίτι. Όταν σε ένα τέτοιο κλαμπ της είπαν πως θα πρέπει να συνοδεύει με τη φωνή της τα δικά της ακομπανιαμέντα, εγκαινιάστηκε η καριέρα της ως τραγουδίστρια της τζαζ. Αλλά η τζαζ δεν ήταν το μοναδικό μουσικό είδος με το οποίο ασχολήθηκε η Simone. Τα πήγε περίφημα στη σόουλ, στο R&B, στο γκόσπελ, στη φολκ, ακόμα και στην ποπ αλλά και στην κλασική μουσική. Πέθανε στις 21 Απριλίου του 2003, σε ηλικία 70 ετών. Στην καριέρα της ηχογράφησε 40 περίπου δίσκους αυθεντικούς (αφαιρούμε δηλαδή best of και live δίσκους) και μόνο στην τελευταία δεκαετία της ζωής της πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο δίσκους! Ήταν πολύ περισσότερο αγαπητή στην Ευρώπη παρά στην πατρίδα της. Έτσι κι αλλιώς, επέλεξε ένα ιδιότυπο είδος αυτοεξορίας, ζώντας επί πολλά χρόνια στη Γαλλία.

Οι εκδοχές της στα κλασικά «I Put a Spell on You», «Don’t Let Me Be Misunderstood», «Lilac Wine», «Ain’t Got No, I Got Life» και «Wild is the Wind» έχουν μείνει για πάντα χαραγμένα στη μνήμη του κοινού. Δεν ακολούθησε ποτέ τον εύκολο δρόμο τού να κοπιάρει τα πρωτότυπα κομμάτια, αντίθετα, έκανε δραστικές επανερμηνείες τους: χαρακτηριστικά παραδείγματα το «Suzanne», το «My Way» και το «Everyone’s Gone to the Moon». Η μουσική της συνεχίζει να ακούγεται στις τέχνες. Κομμάτια της έχουν διασκευαστεί εκτενώς από άλλους καλλιτέχνες κι έχουν χρησιμοποιηθεί σε ταινίες όπως το «Watchmen», το «Ο δρόμος της επανάστασης» και το «Πριν το ηλιοβασίλεμα», όπου η Julie Delpy χορεύει στο ρυθμό του «Just In Time» και κάνει μία μίμηση της Nina Simone, προς το φινάλε εκείνης της ταινίας.

Η υπόθεση: Βόρεια Καρολίνα, 1946. Η νεαρή Nina Simone (πριν αρχίσει να χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) ετοιμάζεται να παίξει σε ένα τοπικό ρεσιτάλ, αλλά δεν δέχεται να ξεκινήσει μέχρι να καθίσουν οι γονείς της στις μπροστινές θέσεις. Πολλά χρόνια αργότερα, η Nina κάθεται στο γραφείο της δισκογραφικής εταιρείας της, όπου και την ενημερώνουν για τελευταία φορά ότι έχει δώσει τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών της, αλλά και τα λεφτά που βγαίνουν από αυτά, στην εταιρεία. Κι ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας προσπαθεί να την πείσει ότι τα έχουν ξαναπεί πολλές φορές, η Nina βγάζει ένα όπλο κι ετοιμάζεται να τον πυροβολήσει.

Μετά από αυτό το συμβάν, τη συλλαμβάνουν και τη βάζουν σε μία ψυχιατρική κλινική, όπου και γίνεται διάγνωση ότι πάσχει από μανιοκατάθλιψη. Στην κλινική την φροντίζει ένας νοσοκόμος, ο Κλιφ Χέντερσον, ο οποίος την αναγνωρίζει επειδή η μητέρα του ήταν μεγάλη θαυμάστριά της. Όταν εκείνη παίρνει εξιτήριο, του ζητάει να την ακολουθήσει ως προσωπικός της βοηθός. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα χειροτερεύουν. Η Nina είναι απρόβλεπτη, επιθετική, άναρχη, κοιμάται όλη την ημέρα, πίνει συνεχώς αλκοόλ και δεν δείχνει καμία διάθεση για δημιουργία. Παρ’ όλα αυτά, ο Κλιφ στέκεται δίπλα της, αρχίζοντας μόνος του να ξεδιπλώνει όλη τη δραματική ιστορία της και προσπαθώντας να τη βοηθήσει επίμονα και στοργικά να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

Η άποψή μας: Το καλό με την ταινία Νίνα (Nina) είναι η μικρή της διάρκεια. Εντάξει, ένα από τα καλά. Γιατί έχει και καλά και κακά. Με περισσότερα τα κακά. Στατιστικώς μιλώντας! Η ταινία λοιπόν επικεντρώνεται κυρίως στο χρονικό εκείνο διάστημα της ζωής της σπουδαίας καλλιτέχνιδας, από τη στιγμή που γνώρισε τον Χέντερσον, μέχρι το θάνατό της. Βλέπουμε σε φλασιές σπουδαίες άλλες στιγμές της ζωής της, αλλά εστιάζει σε αυτό το συγκεκριμένο διάστημα. Μόνο που μας λέει λίγα – αλλά δομικά – ψεματάκια. Πχ, ο Χέντερσον ήταν γκέι. Δεν διευκρινίζεται ποτέ αυτό στην ταινία. Μόνο μια μικρή υπόνοια αφήνεται. Κυρίως, όμως, η ταινία κουβαλάει επάνω της πολλές παθογένειες, διαφωνίες, αντιθέσεις, αντιπαλότητες, που προηγήθηκαν πριν να πάρει την τελική της μορφή. Πχ, η σκηνοθέτιδα μήνυσε την εταιρία παραγωγής, τα περίφημα Ealing Studios Enterprises Limited, καθώς αθέτησαν τη συμφωνία που είχαν κάνει, που της έδινε απόλυτο έλεγχο από το σενάριο μέχρι το τελικό μοντάζ πάνω στην ταινία. Κι ας είναι αυτή η πρώτη της σκηνοθετική δουλειά!

Οι εργοδότες της όμως αποφάσισαν να μοντάρουν όπως ήθελαν εκείνοι την ταινία, με αποτέλεσμα η Mort να την έχει αποκηρύξει, καθώς το τελικό προϊόν δεν συνάδει με το δικό της όραμα στην παρουσίαση της Nina Simone ως γυναίκας, μουσικού και ακτιβίστριας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης, το Nina Simone Foundation, ήταν εντελώς αρνητικό στο να υποδυθεί τη Nina Simone η Zoe Saldana, μια Πορτορικανής καταγωγής ηθοποιός, που δεν είναι τόσο... μαύρη όσο η Simone! Μάλιστα, όταν η Saldana δήλωσε σε ένα της τουίτ πόσο περήφανη αισθάνεται που υποδύθηκε τη Nina, το Ίδρυμα της απάντησε κάτι του στυλ «Τη Νίνα δεν θα την ξαναπιάσεις στο στόμα σου. Τη Νίνα». Η κόρη της Simone είχε δηλώσει πως η μητέρα της πριν πεθάνει είχε δηλώσει πως θα ήθελε να την υποδυθεί η Whoopi Goldberg. Καμία σχέση με τη Saldana δηλαδή! Και τα παραθέτω όλα αυτά εδώ για να καταλάβετε πως υπήρξε κακό κάρμα γύρω από αυτήν την ταινία.

Η οποία μάλιστα προβάλλεται στη χώρα μας και με δύο χρόνια καθυστέρηση από την πρώτη της έξοδο στις αίθουσες!!! Που, κι έτσι δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις «κινηματογραφική έξοδο», καθώς σε αίθουσες βγήκε μόνον στις ΗΠΑ, την ίδια μέρα (στις 22 Απριλίου του 2016) που βγήκε και σε vod (video on demand)!!! Κατά τα άλλα, είναι μια βιογραφία από αυτές που καταλαβαίνεις πέντε έξι πράγματα για το βιογραφούμενο πρόσωπο, αν δεν ήξερες κάτι γι' αυτό πριν δεις την ταινία! Which is a good thing! Επίσης, δεν είναι αγιογραφία: παρουσιάζονται σε όλες τις γραφικές τους λεπτομέρειες όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έδειχναν πως παράλληλα με το να είναι σπουδαία καλλιτέχνις, η Simone ήταν άνθρωπος, άρα είχε προτερήματα και ελαττώματα. Ελαττώματα, που δεν τα κρύβει η ταινία.

Ήταν αλκοολική, με μια παράξενη σχέση με το χρήμα, με μάλλον καθόλου μητρικό φίλτρο (ή εν πάση περιπτώσει, έβαζε τη δουλειά της πάνω από την οικογένεια), και με έναν χαρακτήρα εκρηκτικό, λόγω της ασθένειάς της όμως, καθότι διπολική. Κι αυτό, όμως, τελικά, παγίδα είναι! Θέλω να πω, ok, μην δούμε μια αγιογραφία, αλλά να δούμε μια ταινία με όλα τα αρνητικά του βιογραφούμενου προσώπου σε πρώτο πλάνο; Επίσης, η σχέση της με τον νοσοκόμο της, που έγινε εντέλει και μάνατζέρ της, ε, δεν μπορεί να είναι κεντρικός άξονας της δραματουργίας. Ιδίως από τη στιγμή που ο χαρακτήρας του Χέντερσον φαντάζει ιδιαζόντως... αδιάφορος. Κι ερμηνεύεται ανάλογα και από τον Oyelowo! Το παράξενο είναι πως τόσο ο Oyelowo όσο και η Saldana είναι και παραγωγοί της ταινίας, άρα, ήξεραν εξαρχής περί τίνος πρόκειται και παρ' όλα αυτά, το προχώρησαν. Τι να πεις...

Η Saldana, που δεν είναι καμιά ιδιαίτερη ηθοποιός (είναι όμως κουκλάρα) δεν τα πάει άσχημα στην ερμηνεία της. Κάτω από πολύ μέικ-απ για να φαίνεται κατάλληλα μαύρη (!!!) πιάνει τις λεπτές εκείνες αποχρώσεις στον βιογραφούμενο χαρακτήρα και τις περνάει στο κοινό, στους θεατές που παρακολουθούν. Νιώθουμε τον εφιάλτη που αντιμετώπιζε, καταλαβαίνουμε τη συμπεριφορά της, θαυμάζουμε τις σκηνές μεγαλείου της, τρομάζουμε στις εκρήξεις της. Όλα καλά. Εκτός από το θέμα της ηλικίας βεβαίως βεβαίως. Ποτέ δεν πείθει ως 60άρα, αυτή, μια 30άρα. Και δεν βοηθάνε και σκηνές όπως εκείνη που βγαίνει στο μπαλκόνι της βίλας της με την πετσέτα του μπάνιου και φαίνεται ο κώλος της, δηλαδή, ήμαρτον! Ακούμε και ελάχιστα τραγούδια, μόνο περιφερειακά μας γίνεται γνωστή η δράση της ως ακτιβίστριας, κάποιες γνωριμίες της πχ με τον Richard Pryor ή την Lorraine Hansberry περνάνε εντελώς «στο φτερό». Problem. Στη σκηνογραφία και στα κοστούμια γίνεται καλή δουλειά, αλλά προφανώς, αυτά δεν αρκούν.

Για όσους δεν γνωρίζουν τίποτε για τη μεγάλη αυτή τραγουδίστρια ίσως τούτη η ταινία να αποτελέσει έναυσμα για να την ψάξουν λίγο περισσότερο. Κατά τα άλλα, δεν πείθει για δίωρη κινηματογραφική έξοδο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Odeon!

La Releve! Η πέμπτη περιπέτεια της σειράς του Ταξί, που ξεκίνησε την καταιγιστική της πορεία είκοσι χρόνια πριν, κάτω από τις ευλογίες του δαιμόνιου παραγωγού Luc Besson, είναι γεγονός. Στο Taxi 5, που σκηνοθετεί ο Franck Gastambide, o Σιλβέν Μαρό, ένας επιτυχημένος Παριζιάνος αστυνομικός και άσος στην οδήγηση, μετατίθεται παρά τη θέλησή του στο αστυνομικό τμήμα της Μασσαλίας. Ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας, Ζιλμπέρτ, που είναι πια Δήμαρχος της πόλης (αλλά πάντα χαμηλά στις δημοσκοπήσεις), του αναθέτει να σταματήσει τη δράση της «Ιταλικής Συμμορίας» που ληστεύει κοσμηματοπώλες και καταφέρνει να ξεφεύγει χάρη σε μια γρήγορη Ferrari. Για να τα καταφέρει, ο Μαρό δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνασπιστεί με τον ανιψιό του χειρότερου οδηγού Uber στη Μασσαλία που, όμως, είναι ο μοναδικός που μπορεί να τον βοηθήσει.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Franck Gastambide, Malik Bentalha, Sabrina Ouazani, Sand Van Roy, Bernard Farcy και Salvatore Esposito.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Για πάντα μαζί! Η νέα ταινία του Paolo Virzi (Η Τρελή Χαρά, Το Ανθρώπινο Κεφάλαιο), Ταξίδι Αναψυχής (The Leisure Seeker), αποτελεί μια οδύσσεια μέσα από τις πόλεις φαντάσματα, τα έρημα πάρκα, τα ξεχασμένα τουριστικά αξιοθέατα και τους ετοιμόρροπους δρόμους της Αμερικής, δοσμένη με χιούμορ, τρυφερότητα, αλλά και ειρωνεία. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η ιστορία της Έλα και του Τζον: των ανθρώπων που συνάντησαν, των εμποδίων που ξεπέρασαν, των εμπειριών που έζησαν, της αγάπης που μοιράστηκαν και του θάρρους τους να διεκδικήσουν πίσω το δικαίωμά τους να ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Michael Zadoorian η τρυφερή ταινία του Paolo Virzi είναι μια πραγματική απόλαυση για το κοινό γεμάτη χιούμορ και πολλές στιγμές συγκίνησης. Το «Ταξίδι Αναψυχής» πραγματοποίησε το ντεμπούτο του ως Επίσημη Συμμετοχή στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο 2017, στο Φεστιβάλ της Βενετίας και στο δικό μας Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ερμηνεία της Helen Mirren απέσπασε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία των δύο θρύλων πρωταγωνιστών, Mirren και Sutherland, μετά από 27 χρόνια όταν και πρωταγωνίστησαν μαζί στο Bethune: The Making of a Hero. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Virzi γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Αμερική.

Οι βραβευμένοι με Oscar Helen Mirren και Donald Sutherland πρωταγωνιστούν σε ένα ταξίδι ζωής, αξέχαστο και γεμάτο συναίσθημα. Ο Τζον και η Έλα έχουν μοιραστεί περισσότερα από πενήντα χρόνια υπέροχης κοινής ζωής. Στα ογδόντα τους, λαχταρώντας μια τελευταία περιπέτεια μαζί, αποφασίζουν να ξεφύγουν μακριά από τα ενήλικα παιδιά τους και τους γιατρούς, σε ένα απαγορευμένο ταξίδι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Strada Films!

Never tell me the odds! Στο δεύτερο μάχιμο spin-off για το σύμπαν του Πόλεμου τον Άστρων, μετά το επιτυχημένο «Rogue One», επιβιβαζόμαστε στο Millenium Falcon με τον καλύτερο πιλότο του διαστήματος στα πρώτα του βήματα, πολύ πριν από τα γεγονότα του «Star Wars: Μια Νέα Ελπίδα» (1977) . Σε αυτό το φαντασμαγορικό δρομολόγιο, το Solo: A Star Wars Story μας πάει σε ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακριά για να μας φέρει πιο κοντά στο μυαλό και την ψυχή του πρωταγωνιστή, πριν ακόμα συναντήσει τον Luke Skywalker, τον Obi-Wan Kenobi ή τη Leia Organa, αλλά όταν πρωτογνωρίζει το απόλυτο, τριχωτό, έτερο ήμισυ του, τον Chewbacca. Το πρώιμο παρελθόν του Han Solo αποδεικνύεται εξίσου ενδιαφέρον με τη μετέπειτα επική διαδρομή του μέσα από την πένα του θρυλικού Lawrence Kasdan («Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται», «Η Μεγάλη Ανατριχίλα») -που συνέγραψε το σενάριο με τον φανατικό του saga γιο του Jonathan Kasdan- και τη σίγουρη σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Ron Howard («Ένας Υπέροχος Άνθρωπος»). Μέσα από μια σειρά παράτολμες περιπέτειες σε έναν σκοτεινό και επικίνδυνο εγκληματικό υπόκοσμο, ο Han Solo γίνεται φίλος με τον πελώριο μελλοντικό του συν-πιλότο, τον Chewbacca και συναντά τον περιβόητο τζογαδόρο Lando Calrissian, σε ένα ταξίδι που θα καθορίσει την πορεία ενός από τους πιο αναπάντεχους ήρωες του σύμπαντος που λέγεται Star Wars.

Ο Alden Ehrenreich («Χαίρε, Καίσαρ!») αναλαμβάνει το βαρύ πυροβολικό και ενσαρκώνει τον ρόλο του νεαρού Han Solo, που έκανε διάσημο τον Harrison Ford, πλαισιωμένος από μερικά από τα πιο δυνατά ονόματα του χώρου. Ο τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Woody Harrelson («Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι») υποδύεται τον ανορθόδοξο μέντορα του Solo, ο πολυσχιδής Donald Glover («Atlanta») ενσαρκώνει τον άσπονδο φίλο Lando Calrissian, η «Μητέρα των Δράκων» Emilia Clarke («Game of Thrones») παίζει το κορίτσι των ονείρων του πιο αγαπημένου απατεώνα του διαστήματος και ο ξεχωριστός Paul Bettany («Εκδικητές: Η εποχή του Ultron») ερμηνεύει την εγκληματική φυσιογνωμία του Dryden Vos. Συμμετέχει η ανερχόμενη Phoebe Waller-Bridge («Fleabag») και ο Joonas Suotamo ως συγκυβερνήτης Chewbacca.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Feelgood Ent.!

Η εκδίκηση δεν ήταν ποτέ τόσο ωραία! Το θρίλερ Τερματικός Σταθμός (Terminal) είναι μια νέο νουάρ, άψογα στυλιζαρισμένη στα ίχνη του Drive, ταινία που είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Vaughn Stein, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο. Η πολλά υποσχόμενη ταινία μπλέκει δύο φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες κατά τη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας σε μία δυστοπική πόλη, ενώ η έξυπνη αφήγηση αποκαλύπτει μυστικά από το παρελθόν. Οι ήρωες αυτής της ρημαγμένης, υγρής και κρύας πόλης θα χάσουν τον έλεγχο, αφού έχει έρθει η ώρα να πληρώσουν για όλες τις κακόβουλες πράξεις του παρελθόντος. Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αναλαμβάνουν μία ακόμα καταχθόνια αποστολή στη ζοφερή καρδιά μιας αχανούς πόλης χωρίς όνομα. Στον δρόμο τους θα συναντήσουν έναν δάσκαλο που πάσχει από θανάσιμη ασθένεια, έναν αινιγματικό επιστάτη και μία παράξενη σερβιτόρα με διπλή ζωή. Δυσοίωνες συνέπειες ξετυλίγονται καθώς οι ζωές τους διασταυρώνονται στα χέρια ενός μυστηριώδους εγκληματία που διψάει για εκδίκηση και φόνο. Πριν ακόμα ξημερώσει, όλοι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ανελέητη δικαιοσύνη.

Τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για τη θανατηφόρα εμφάνιση της Margot Robbie με ύφος μοιραίας γυναίκας του 21ου αιώνα, μετά την καταπληκτική ερμηνεία που της χάρισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου Ρόλου στο «Εγώ, η Τόνια». Η λαμπερή πρωταγωνίστρια, που αναλαμβάνει και χρέη παραγωγού, επιστρέφει έχοντας κοντά της τους που ζωντανεύουν στα πρόσωπα των Simon Pegg, Max Irons, Dexter Fletcher και Mike Myers.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Στις όχθες του Σηκιυάνα! Μία περίτεχνη κωμωδία είναι το Ξυπόλητοι στο Παρίσι (Paris pieds nus) που ισορροπεί ανάμεσα στο σλάπστικ και στο μπουρλέσκ, κινηματογραφημένη με το μοναδικό ύφος των Dominique Abel και Fiona Gordon. Ένας γενναίος , σχεδόν εφηβικός αποχαιρετισμός. Η ήρεμη ζωή της Φιόνα που εργάζεται σαν βιβλιοθηκάριος σε μια ήσυχη μικρή Καναδική πόλη, αναστατώνεται όταν λαμβάνει ένα αγωνιώδες γράμμα από την 93χρονη θεία της που ζει στο Παρίσι. Η Φιόνα παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για να την συναντήσει, αλλά μόλις φτάνει στο Παρίσι, ανακαλύπτει ότι η θεία της έχει εξαφανιστεί. Μετά από μία αλυσίδα κυνηγητών και μικρών καταστροφών, συναντά τον Ντομ έναν παράδοξο και ελκυστικό άστεγο που δεν την αφήνει σε ησυχία. Μία μαγευτική ιστορία κάποιων ιδιαίτερων ανθρώπων που αναζητούν την αγάπη, ενώ βρίσκονται χαμένοι και ξυπόλητοι στο Παρίσι, την πόλη του φωτός.

Πρωταγωνιστούν οι ίδιοι οι σκηνοθέτες πλαισιωμένοι από την Emmanuelle Riva στην τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση και σε έναν ρόλο «ανάποδο» στην εικόνα που έχουμε για τη μεγάλη Κυρία του Γαλλικού και Παγκόσμιου κινηματογράφου. Συμπρωταγωνιστεί επίσης ο «επανακάμψας» Pierre Richard σε έναν εξίσου αναπάντεχο ρόλο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Mikrokosmos!

Τραγουδίστρια, ακτιβίστρια, επιζώσα, θρύλος! Η ταινία Νίνα (Nina) αφηγείται την ιστορία της θρυλικής Αμερικανίδας τραγουδίστριας και ακτιβίστριας για τα πολιτικά δικαιώματα, Νίνα Σιμόν. Η ιστορία ακολουθεί τον αγώνα της για να ισορροπήσει την καριέρα της στη μουσική, την οικογένεια αλλά και τα πιστεύω της, ένας αγώνας που την αφήνει να ζει μόνη της στη Γαλλία, αισθανόμενη εξόριστη από την ίδια την πατρίδα της. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Κλίφτον Χέντερσον, ο οποίος βοηθάει την ιέρεια της soul μουσικής να ξαναβρεί το νόημα στη ζωή και τη μουσική της. Η ταινία είναι μία μοναδικά δυνατή και συγκινητική ιστορία λύτρωσης και ελπίδας. Βόρεια Καρολίνα, 1946. Η νεαρή Νίνα Σιμόν ετοιμάζεται να παίξει σε ένα τοπικό ρεσιτάλ, αλλά δεν δέχεται να ξεκινήσει μέχρι να καθίσουν οι γονείς της στις μπροστινές θέσεις. Πολλά χρόνια αργότερα, η Νίνα κάθεται στο γραφείο της δισκογραφικής εταιρείας της, όπου και την ενημερώνουν για τελευταία φορά ότι έχει δώσει τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών της, αλλά και τα λεφτά που βγαίνουν από αυτά, στην εταιρεία. Κι ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας προσπαθεί να την πείσει ότι τα έχουν ξαναπεί πολλές φορές, η Νίνα βγάζει ένα όπλο κι ετοιμάζεται να τον πυροβολήσει. Μετά από αυτό το συμβάν, τη συλλαμβάνουν και τη βάζουν σε μία ψυχιατρική κλινική, όπου και γίνεται διάγνωση ότι πάσχει από μανιοκατάθλιψη. Στην κλινική την φροντίζει ένας νοσοκόμος, ο Κλιφ Χέντερσον, ο οποίος την αναγνωρίζει επειδή η μητέρα του ήταν μεγάλη θαυμάστριά της. Όταν εκείνη παίρνει εξιτήριο, του ζητάει να έρθει μαζί της ως προσωπικός της βοηθός. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα χειροτερεύουν. Η Νίνα είναι απρόβλεπτη, επιθετική, άναρχη, κοιμάται όλη την ημέρα και δεν δείχνει καμία διάθεση για δημιουργία. Παρ’ όλα αυτά, ο Κλιφ στέκεται δίπλα της, αρχίζοντας μόνος του να ξεδιπλώνει όλη τη δραματική ιστορία της και προσπαθώντας να τη βοηθήσει επίμονα και στοργικά να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

Την σκηνοθεσία επιμελείται η Cynthia Mort, ενώ τον βασικό ρόλο της μεγάλης καλλιτέχνιδας κρατά η Zoe Saldana. Δίπλα της εμφανίζονται ο David Oyelowo και ο Kevin Mambo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Odeon!