Τερματικός Σταθμός
του Vaughn Stein. Με τους Margot Robbie, Simon Pegg, Mike Myers, Dexter Fletcher, Max Irons
Neon on my naked skin...
του zerVo (@moviesltd) 
Πρόκειται για έναν καθοδικό σωλήνα κενού, γυάλινο και πολύ καλά σφραγισμένο, που στις άκρες του διαθέτει δύο ηλεκτρόδια και είναι γεμισμένος με αέριο, σε πιέσεις σχετικά χαμηλές. Με την τροφοδοσία των ηλεκτροδίων με έναν σημαντικό αριθμό βολτς, δημιουργείται ιονισμός του γκαζιού και έτσι σχηματίζεται αυτός ο υπέροχος, χρωματιστός φωτισμός, που ελκύει πανεύκολα το μάτι στις επιγραφές (που για χάρη του ιονίζοντος υλικού τους, αποκαλούνται) νέον. Το υλικό αυτό υπήρξε πολύ τις μόδας στις δεκαετίες των μέσων προς τα δώθε του περασμένου αιώνα, καθώς τα κέντρα των μεγαλουπόλεων έδειχναν ιδιαίτερα εντυπωσιακά και πολύχρωμα, τιγκαρισμένα στις εκθαμβωτικές ταμπέλες. Εσχάτως δε, δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες, που χρησιμοποιούν τις neon signs, για να αποδώσουν μια ξεχωριστή νεο νουάρ ατμόσφαιρα στα σκηνικά τους. Μερικοί μάλιστα το παρακάνουν, σε σημείο που να ξεχνούν πως μαζί με τις μαρκίζες, πρέπει να υπάρχει και ένα σενάριο για να θεωρηθεί το στυλιζαρισμένο πόνημα τους, ολοκληρωμένη ταινία...
Μεγαλούπολη, βράδυ. Δίπλα στον θεοσκότεινο και άδειο από κόσμο σταθμό του τρένου, στο σνακ μπαρ που διανυκτερεύει, ένας μεσήλικας καθηγητής, έχοντας ενημερωθεί από τον γιατρό του, για την άσχημη εξέλιξη της υγείας του, που δεν του αφήνει παρά μόνο ελάχιστα περιθώρια ζωής, σκέφτεται στα σοβαρά τον τρόπο που θα την τερματίσει νωρίτερα και χωρίς να βασανιστεί. Η όμορφη γκαρσόνα της βάρδιας, Άννι, μια κατάξανθη κούκλα, με σμαραγδένια μάτια, μα και παγωμένη καρδιά, που κρατά παρέα στους κάθε λογής ξενύχτηδες, θα δείξει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωση του. Μια βοήθεια που θα επιχειρήσει να προσφέρει απλόχερα, δίχως εκείνος να γνωρίζει πως η πράξη της αποτελεί μέρος ενός πολύ καλά οργανωμένου πλάνου.
Που συμπεριλαμβάνει και τους δύο περιπλανώμενους, όπως και πολυλογάδες εκτελεστές, που σε ημιφωτισμένο δωματιάκι, σιμά στις ράγες, καρτερούν με αγωνία να βάλουν μπροστά το επόμενο συμβόλαιο θανάτου που πρέπει να φέρουν εις πέρας. Κανείς από τους δυο δεν γνωρίζει όμως, πως πίσω από τις εντολές που δίνει ο μυστηριώδης πατρόνος - υποκινητής των νημάτων του υποκόσμου, κρύβεται η μπλόντι καλλονή του ρεστοράν. Που για διαφορετικούς λόγους, για τον καθένα, τους έχει πάρει τα μυαλά, σε βαθμό που πανεύκολα να στρέφουν την κάννη ο ένας προς τον άλλο, με απειλητικές διαθέσεις...
Πέντε (πέντε?, μην παίρνεις και όρκο) πρόσωπα ορίζουν το οργανόγραμμα των ρόλων αυτού του wanabe θρίλερ μυστηρίου, που εξελίσσεται ολοκληρωτικά πλάι στους τοίχους του πολυόροφου τολ του central station. Το απροσδιόριστου ψυχισμού και ταυτότητας κορίτσι, ο προφέσορας με τα κατεστραμμένα πλεμόνια, οι dumb and dumber ασύμμετρης ηλικίας και όψης πιστολέρο κι ένας χαζούλης επιστάτης που επιβλέπει τον τεράστιο αδειανό χώρο του σταθμού τις νυχτερινές ώρες. Συνεπώς κατευθείαν έναν από τους βασικούς κανόνες του σασπένς για το ποιος είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι στην πλοκή, εκείνον της μπερδευτικής πολυπροσωπείας, τον καταστρατηγεί αποξαρχής ο δημιουργός, κάνοντας πολύ πιο απλό το έργο του θεατή στην επίλυση αυτού του πειραγμένου Cluedo.
Που λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο, που το νιώθεις πως έχει ξεπηδήσει εικαστικά, μέσα από τις φιλμικές σελίδες κάποιου τελειομανή του ίματζ (ας τον ονομάσουμε Winding Refn) εκεί που κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ψυχοσυνθέσεις: Το σκοτάδι της νυχτιάς που επιμελώς κρύβει τις αλήθειες των ψυχών και το γκλαμουράτα φωτεινό του νέον, που μετατρέπει τα πρόσωπα σε μάσκες, κάνοντας τα ακόμη πιο δυσανάγνωστα. Από ατμόσφαιρα στο ντεμπούτο μας μεσιέ Vaughn Stein, όπως ο Δανέζος που μας έστησε το πατρόν, μια χαρά το πάμε, από τηγανίτα γίνεται τίποτα όμως? Κι εκεί ακριβώς είναι που προβάλλει στο εκράν το απογοητευτικό κομσί κομσά, μιας ιστορίας εκδίκησης βουλιαγμένης τόσο πολύ μέσα στα βαριεστημένα κλισέ εξέλιξης και διαλεκτικής, ώστε όταν σκάει η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή με την ανατροπή του φινάλε, η πλατεία να έχει σχεδόν αποκοιμηθεί από την ανία. Να βαραίνουν τα μάτια παρούσης τέτοιας θεότητας στο πανί, μοιάζει κάπως, έτσι?
Η υπέροχα τονισμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Margot Robbie δεν είναι απλά εντυπωσιακή, είναι εκθαμβωτική, μαγευτική, ονειρώδης, χυμώδης, αισθησιακή, χάρμα ιδέσθαι. Από μόνη της όμως και χωρίς το σεναριακό υπόβαθρο που θα εκτοξεύσει τον παθιάρικο φαμφαταλισμό της, μολονότι το καστ στο πλευρό της μοιάζει με βρετανική πανήγυρη που στήνουν ο Hot Fuzz με τον Austin Powers και ο Wild Bill με τον (ούτε καν) γιο Irons, η Αυστραλέζα δεν καταφέρνει να σηκώσει ένα επίπεδο παραπάνω του ρηχού, το αστραφτερό Terminal που πνίγεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία. Κι έτσι η περιφερόμενη, τυλιγμένη στα κατακόκκινα σατέν πλατίνα της - ενίοτε και στα κατράμι δαντελωτά της στριπερ, μαυρούλια - δεν καταλήγει παρά ο ένας και μόνος άξονας για να στήσει ο ντιρέκτορας τις μέχρι χιλιοστού ακρίβειας, cgi Kubrickές του συμμετρίες. Λες και είναι αυτό το ζητούμενο...
Που συμπεριλαμβάνει και τους δύο περιπλανώμενους, όπως και πολυλογάδες εκτελεστές, που σε ημιφωτισμένο δωματιάκι, σιμά στις ράγες, καρτερούν με αγωνία να βάλουν μπροστά το επόμενο συμβόλαιο θανάτου που πρέπει να φέρουν εις πέρας. Κανείς από τους δυο δεν γνωρίζει όμως, πως πίσω από τις εντολές που δίνει ο μυστηριώδης πατρόνος - υποκινητής των νημάτων του υποκόσμου, κρύβεται η μπλόντι καλλονή του ρεστοράν. Που για διαφορετικούς λόγους, για τον καθένα, τους έχει πάρει τα μυαλά, σε βαθμό που πανεύκολα να στρέφουν την κάννη ο ένας προς τον άλλο, με απειλητικές διαθέσεις...
Πέντε (πέντε?, μην παίρνεις και όρκο) πρόσωπα ορίζουν το οργανόγραμμα των ρόλων αυτού του wanabe θρίλερ μυστηρίου, που εξελίσσεται ολοκληρωτικά πλάι στους τοίχους του πολυόροφου τολ του central station. Το απροσδιόριστου ψυχισμού και ταυτότητας κορίτσι, ο προφέσορας με τα κατεστραμμένα πλεμόνια, οι dumb and dumber ασύμμετρης ηλικίας και όψης πιστολέρο κι ένας χαζούλης επιστάτης που επιβλέπει τον τεράστιο αδειανό χώρο του σταθμού τις νυχτερινές ώρες. Συνεπώς κατευθείαν έναν από τους βασικούς κανόνες του σασπένς για το ποιος είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι στην πλοκή, εκείνον της μπερδευτικής πολυπροσωπείας, τον καταστρατηγεί αποξαρχής ο δημιουργός, κάνοντας πολύ πιο απλό το έργο του θεατή στην επίλυση αυτού του πειραγμένου Cluedo.
Που λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο, που το νιώθεις πως έχει ξεπηδήσει εικαστικά, μέσα από τις φιλμικές σελίδες κάποιου τελειομανή του ίματζ (ας τον ονομάσουμε Winding Refn) εκεί που κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ψυχοσυνθέσεις: Το σκοτάδι της νυχτιάς που επιμελώς κρύβει τις αλήθειες των ψυχών και το γκλαμουράτα φωτεινό του νέον, που μετατρέπει τα πρόσωπα σε μάσκες, κάνοντας τα ακόμη πιο δυσανάγνωστα. Από ατμόσφαιρα στο ντεμπούτο μας μεσιέ Vaughn Stein, όπως ο Δανέζος που μας έστησε το πατρόν, μια χαρά το πάμε, από τηγανίτα γίνεται τίποτα όμως? Κι εκεί ακριβώς είναι που προβάλλει στο εκράν το απογοητευτικό κομσί κομσά, μιας ιστορίας εκδίκησης βουλιαγμένης τόσο πολύ μέσα στα βαριεστημένα κλισέ εξέλιξης και διαλεκτικής, ώστε όταν σκάει η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή με την ανατροπή του φινάλε, η πλατεία να έχει σχεδόν αποκοιμηθεί από την ανία. Να βαραίνουν τα μάτια παρούσης τέτοιας θεότητας στο πανί, μοιάζει κάπως, έτσι?
Η υπέροχα τονισμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Margot Robbie δεν είναι απλά εντυπωσιακή, είναι εκθαμβωτική, μαγευτική, ονειρώδης, χυμώδης, αισθησιακή, χάρμα ιδέσθαι. Από μόνη της όμως και χωρίς το σεναριακό υπόβαθρο που θα εκτοξεύσει τον παθιάρικο φαμφαταλισμό της, μολονότι το καστ στο πλευρό της μοιάζει με βρετανική πανήγυρη που στήνουν ο Hot Fuzz με τον Austin Powers και ο Wild Bill με τον (ούτε καν) γιο Irons, η Αυστραλέζα δεν καταφέρνει να σηκώσει ένα επίπεδο παραπάνω του ρηχού, το αστραφτερό Terminal που πνίγεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία. Κι έτσι η περιφερόμενη, τυλιγμένη στα κατακόκκινα σατέν πλατίνα της - ενίοτε και στα κατράμι δαντελωτά της στριπερ, μαυρούλια - δεν καταλήγει παρά ο ένας και μόνος άξονας για να στήσει ο ντιρέκτορας τις μέχρι χιλιοστού ακρίβειας, cgi Kubrickές του συμμετρίες. Λες και είναι αυτό το ζητούμενο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Tanweer!
