Movies Ltd

Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το μόνο που ήθελε ήταν να μην ξεχωρίζει...

Η Amanda Kernell γεννήθηκε το 1986 στην πόλη Umeå στη βόρεια Σουηδία, από πατέρα Σάμι και μητέρα Σουηδή. Σπούδασε στη σχολή σκηνοθεσίας της Εθνικής Κινηματογραφικής Σχολής της Δανίας και αποφοίτησε από εκεί το 2013. Από το 2006 και μετά, η Amanda έχει σκηνοθετήσει πολλές βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες, μεταξύ των οποίων και το «Stoerre Vaerie», μιας ταινίας ουσιαστικά που αποτέλεσε τον πιλότο για την ταινία «Η καταγωγή των Σάμι». Το «Stoerre Vaerie» έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σάντανς κι έχει κερδίσει πολλά βραβεία, όπως το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ.

Η ταινία Η καταγωγή των Σάμι (Sameblod) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους της σκηνοθέτιδας. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2016, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Venice Days», στο οποίο και τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε πάμπολλα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε τα φεστιβάλ του: Τορόντο, Τόκιο, Σάντανς, Σίδνεϊ, Εδιμβούργου και Ρέικιαβικ. Στη Θεσσαλονίκη πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ το 2016, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες».

Η υπόθεση: Η Κριστίνα είναι μια γηραιά κυρία που ζει στην Ουψάλα της Σουηδίας. Όταν πεθαίνει η Νίνα, η μικρότερη αδελφή της, με την οποία είχαν να βρεθούν για πάρα πολλές δεκαετίες, δεν μπορεί παρά να παραβρεθεί στην κηδεία της, παρέα με τον γιο της και την εγγονή της. Η Κριστίνα δεν προλαβαίνει να πατήσει το πόδι της στο σουηδικό βορρά, στη Λαπωνία, όπου ζουν τα μέλη της φυλής των Σάμι, και το μόνο που θέλει, είναι να εξαφανιστεί το ταχύτερο δυνατόν από εκεί. Νιώθει πληγωμένη, δεν τη χωράει ο τόπος, ασφυκτιά. Καθώς χαλαρώνει, θυμάται. Θυμάται τον εαυτό της, 14 ετών, τότε που ζούσε εκεί, τη δεκαετία του '30, και την έλεγαν Έλε Μάργια.

Η Έλε Μάργια ζούσε σε δύσκολες συνθήκες με την οικογένειά της, που όπως όλοι οι Σάμι, ασχολούνταν με την εκτροφή ταράνδων. Όταν πέθανε ο πατέρας της η μητέρα της αναγκάστηκε να στείλει τις δύο κόρες της σε ένα οικοτροφείο. Εκεί, η Έλε Μάργια ήρθε σε επαφή με τον ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του. Ήρθε, όμως, σε επαφή και με τα γράμματα. Η Έλε Μάργια άρχισε να ονειρεύεται μιαν άλλη ζωή. Αλλά προκειμένου να ζήσει το όνειρό της, έπρεπε να γίνει κάποια άλλη, να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της, να γίνει μια καθωσπρέπει Σουηδή.

Η άποψή μας: Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν περάσαμε Διαφωτισμό! Γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες που τον πέρασαν, μετά τον Διαφωτισμό το ρίξανε στον ρατσισμό και προετοίμαζαν ως κοινωνίες το καλωσόρισμα του ναζισμού! Ας πούμε, όπως δείχνει και τούτη η ταινία, οι Άριοι Σουηδοί, ψηλοί, ξανθοί, ευθυτενείς, με γαλάζια μάτια, φέρονταν στους ιθαγενείς Σάμι οι οποίοι κατοικούσαν στη Λαπωνία, στα βόρεια της χώρας, σαν να μην ήταν άνθρωποι! Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου μια ομάδα... Μένγκελε επισκέπτεται το οικοτροφείο όπου φοιτά η Έλε Μάργια για να εξετάσουν τα παιδιά, τα οποία χειρίζονται σαν πειραματόζωα: μετράνε τη διάμετρο της κεφαλής, τσεκάρουν τα δόντια και βγάζουν βιαίως γυμνές φωτογραφίες, τη συνοδεία δηλώσεων του στυλ «ο εγκέφαλος των Σάμι είναι μικρότερος από των Σουηδών» και τέτοια. Καλοί άνθρωποι.

Η Έλε Μάργια, όμως, όχι μόνο δεν αποθαρρύνεται (παρά το γεγονός μάλιστα πως, κάποιο αγόρι βγάζει όλο του το μίσος επάνω της κόβοντας το αυτί της, έτσι όπως οι Λάπωνες μαρκάρουν τους ταράνδους!) αλλά με περισσό θάρρος στα όρια του θράσους κυνηγάει αυτό που θέλει πιο πολύ: να μην ξεχωρίζει. Να ενταχθεί. Και να μάθει γράμματα. Είναι διπλός ο αγώνας της. Από τη μια έχει να αντιμετωπίσει την οικογένειά της. Τις προσδοκίες που έχουν από εκείνη. Να βοηθήσει στην εκτροφή των ταράνδων. Να ακολουθήσει τις παραδόσεις. Εντέλει, να παίξει το ρόλο για τον οποίο γεννήθηκε. Από την άλλη έχει να αντιμετωπίσει την εχθρική σουηδική κοινωνία. Που δεν θέλει τους ξένους ανάμεσά της. Που στην καλύτερη βλέπουν τα μέλη της την Έλε Μάργια ως κάτι φολκλόρ και στη χειρότερη τη βλέπουν ως κάτι μιαρό, κάτι βρώμικο, που θα τους... μολύνει! Πέρα από τον ρατσισμό, όμως, ένθεν κι ένθεν, η Έλε Μάργια είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει. Και δυναμώνει ως γυναίκα. Και καλείται να αντιμετωπίσει και τον έρωτα. Και την πιθανή απόρριψη. Μέσα σε ένα πλαίσιο πέρα από όσα γνώριζε. Και πάλι όμως το παλεύει. Δεν τα παρατάει. Εντέλει, ξεφεύγει. Εντέλει, κάνει αυτό που ήθελε. Γίνεται κι ευτυχισμένη; Μήπως μετανιώνει στο τέλος; Ο απολογισμός είναι ένα δύσκολο πράγμα ακόμα κι αν έχεις πλάσει τη ζωή σου έτσι όπως ήθελες...

Η ταινία που φτιάχνει η Kernell (η μητέρα της οποίας είναι Σάμι) βασιζόμενη σε δικό της σενάριο, είναι πάρα πολύ καλή. Δεν χωράει καμία αμφιβολία περί τούτου. Η αφήγηση είναι στρωτή, χωρίς κενά, χωρίς υστερίες, χωρίς άχρηστους συναισθηματισμούς και υπερβολές. Δεν ξεπέφτει ποτέ στην παγίδα του μελοδράματος η ταινία, αλλά κρατάει και τους θεατές καρφωμένους με τα μάτια τους στη μεγάλη οθόνη, καθώς τους εμπλέκει συναισθηματικά. Τους νοιάζει – μας νοιάζει η τύχη της Έλε Μάργια. Με φοβερή αυτοπεποίθηση η δημιουργός καταθέτει μια ταινία ξεκάθαρων προθέσεων, που δεν κραυγάζει το θέμα της, που αποφεύγει εντέχνως τον διδακτισμό, δίνει όμως μπόλικη τροφή για σκέψη. Και οι επιδόσεις που πιάνει τόσο καλλιτεχνικά όσο και κατασκευαστικά, είναι σπουδαίες.

Πάντως, αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες που λες πως δεν θα ήταν η ίδια αν δεν διέθετε το συγκεκριμένο καστ και ιδίως τη συγκεκριμένη πρωταγωνίστρια. Η Lene Cecilia Sparrok που υποδύεται την Έλε Μάργια όταν είναι νεαρή, διαθέτει το πρόσωπο, το βλέμμα και τη σωματική στάση όχι απλά για να μας πείσει στο ρόλο της αλλά για να μας συνεπάρει. Πραγματικά κουβαλάει την ταινία στην πλάτη της. Και να σκεφτεί κανείς πως είναι ερασιτέχνης ηθοποιός κι αυτή είναι η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση... Και μια γαργαλιστική λεπτομέρεια, άσχετη με την ουσία της ταινίας, αλλά still: τη Σουηδέζα δασκάλα υποδύεται η Hanna Alström, η οποία υποδυόταν τη βασίλισσα της Σουηδίας στις δύο ταινίες «Kingsman» - μάλιστα, στην πρώτη την... πηδάει οθωμανικό τω τρόπω υποτίθεται ο πρωταγωνιστής της ταινίας! Μα τι μαθαίνετε εδώ ρε παιδιά, τς τς τς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

Μια απίθανη ιστορία. Αρκεί να μπορούσε να την θυμηθεί! Στην αξέχαστη ρομαντική κομεντί «Γυναίκα στη Θάλασσα», με την Γκόλντι Χόουν και τον Κερτ Ράσελ, μία κακομαθημένη πλούσια έπεφτε στη θάλασσα από το γιοτ της, πάθαινε αμνησία και έπεφτε στα «δίχτυα» ενός αγροίκου μαραγκού, που δεν είχε πληρώσει για τις υπηρεσίες του, ο οποίος, για να την εκδικηθεί, την έπειθε ότι ήταν η σύζυγός του και μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Σ’ αυτό το σύγχρονο ριμέικ της, με τον τίτλο Ζευγάρι με το Ζόρι (Overboard) που σκηνοθετεί το δίδυμο των Bob Fisher, Rob Greenberg σεναριογράφων των We're The Millers και Wedding Crashers, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Ο Λεονάρντο είναι ένας κακομαθημένος πλεϊμπόι, γόνος μιας εκ των πλουσιότερων οικογενειών του Μεξικού, που πέφτει στη θάλασσα από το γιοτ του και παθαίνει αμνησία. Η Κέιτ, μια ανύπαντρη εργαζόμενη μητέρα στην οποία ο δύστροπος και αλαζόνας γόης χρωστά χρήματα, τον βρίσκει τυχαία και τον περιμαζεύει, μόνο για να τον πείσει ότι είναι ο άνδρας της και πατέρας των παιδιών της!

Το φοβερό παιδί του ισπανόφωνου κινηματογράφου, Eugenio Derbez, συναντά την american sweetheart Anna Faris σε μια απολαυστική αισθηματική κωμωδία που, αν και εμπνέεται από την κλασική ταινία του 1987, είναι πλήρως προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Πρόσκληση σε παιχνίδι! Οι παραγωγοί των εξαιρετικά εμπορικών Horror Films, Get Out, The Purge και Happy Death Day, μας προσκαλούν σε ένα ακόμη ανατριχιαστικό ραντεβού, που θεματικά στηρίζεται στο πασίγνωστο νεανικό, ομαδικό παιχνίδι. Από το στούντιο της ραγδαία ανερχόμενης Blumhouse Productions έρχεται το Truth Or Dare, σε σκηνοθεσία του Jeff Wadlow, που είναι ο ίδιος ο οποίος σκηνοθέτησε το Kick-Ass 2, που μπορεί να φέρει τον ίδιο τίτλο με μια αντίστοιχη δημιουργία του 2017, εδώ όμως φαίνεται πως το πρότζεκτ έχει μάλλον προσεχθεί περισσότερο από τους σχεδιαστές του. κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ένας νεαρός μαθητής, που έχοντας συμμετάσχει στο διασκεδαστικό παιχνίδι με την παρέα του, θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια φονική, μεταφυσική δίνη, από όπου δεν είναι δυνατόν να διαφύγει, προκαλώντας συνάμα αιματηρά δεινά στους γύρω του. Όπως άλλωστε μαρτυρά και το πιασάρικο τρέιλερ της Universal που θα ρίξει το έργο σε κυκλοφορία τον προσεχή Μάιο του 2018, η τιμωρία έρχεται για όσους στην ομήγυρη λένε ψέμματα ή αποφεύγουν να μπουν σε επίπονη διαδικασία.

Άγνωστο κατά βάση το καστ που ορίζουν νεαροί και ελάχιστα προβεβλημένοι αστέρες, όπως είναι οι Lucy Hale, Tyler Posey star in this, along with Violett Beane, Nolan Gerard Funk, Hayden Szeto και Sophia Taylor Ali.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την UIP!

Αντέχεις να τη δεις? Η ταινία που σόκαρε κοινό και κριτικούς στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, όπως στη Μέκκα του ανεξάρτητου κινηματογράφου, Sundance, αλλά και σε αυτό του Τορόντο. Ένα indie διαμάντι γεμάτο συμβολισμούς, εκδίκηση και πολύ αίμα είναι το Revenge που σκηνοθετεί η Coralie Fargeat. Τρεις πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες συναντιούνται για το ετήσιο, καθιερωμένο κυνήγι τους στην έρημο. Μόνο που αυτήν τη φορά, ο ένας θα φέρει μαζί και την ερωμένη του, μια σέξι «Λολίτα» που με το σεξαπίλ της θα προκαλέσει γρήγορα το ενδιαφέρον των άλλων δύο. Τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου όταν οι τρεις άνδρες εκμεταλλεύονται τη νεαρή κοπέλα και την εγκαταλείπουν στην κόλαση της ερήμου, θεωρώντας τη νεκρή. Διψασμένη για εκδίκηση, εκείνη θα επιστρέψει και θα μετατρέψει το κυνήγι στο πιο ανελέητο και αιματηρό ανθρωποκυνηγητό.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της τιμωρού, κρατά η εντυπωσιακή Matilda Anna Ingrid Lutz, ενώ δίπλα της εμφανίζονται και οι Kevin Janssens, Vincent Colombe, Guillaume Bouchède.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Odeon!

Η ανωνυμία είναι ο εχθρός! Ο σπουδαίος δημιουργός Andrew Niccol, που σκηνοθέτησε και έγραψε το αριστουργηματικό «Gattaca» και συνέλαβε την ιστορία του συναρπαστικού «The Truman Show» - που του χάρισε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου-, επιστρέφει με μια καθηλωτική ιστορία που διαδραματίζεται στο προσεχές μέλλον, αντλώντας έμπνευση από το παρόν. Πιστός στα θέματα που θέτουν ερωτήματα για τις ηθικές επιπλοκές της χρήσης της τεχνολογίας, ο δημιουργός εξερευνά τον ρόλο της πληροφορίας και την έλλειψη ιδιωτικότητας στην εποχή των social media, του σκανδάλου Σνόουντεν και του WikiLeaks. Στο προσεχές μέλλον δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή ή ανωνυμία. Όλες οι προσωπικές στιγμές καταγράφονται και το έγκλημα φθίνει. Στην απόπειρα του να ρίξει φως σε μια σειρά από φόνους, ο αστυνομικός Σαλ Φρίλαντ πέφτει πάνω σε μια νεαρή γυναίκα, η οποία δεν έχει κανένα ψηφιακό αποτύπωμα και άρα είναι αόρατη στο σύστημα. Η μυστηριώδης γυναίκα γνωστή ως The Girl, δεν έχει ταυτότητα, ιστορία ή οποιοδήποτε αρχείο. Ο Σαλ πρέπει να την εντοπίσει πριν γίνει ο ίδιος το επόμενο θύμα.

Στο φιλόδοξο αυτό φιλμ νουάρ επιστημονικής φαντασίας, που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο Niccol, πρωταγωνιστεί ο καθηλωτικός Clive Owen («Εξ Επαφής», «Τα Παιδιά των Ανθρώπων») και η αιθέρια Amanda Seyfried («Mamma Mia! Η ταινία», «Οι Άθλιοι»).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Tanweer!

Μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αλλά κάποιες φορές συναντάς μη αναστρέψιμη αγάπη! Γλυκόπικρο, στοχαστικό, ανεπιτήδευτα συγκινητικό, με έξυπνους διαλόγους που αφήνουν το χιούμορ και τον σαρκασμό να διατρέχουν αβίαστα τη ροή της καθημερινότητας του ζευγαριού, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Nicolas Bedos (γιου του δημοφιλούς Γάλλου κωμικού Guy Bedos), Ο Κύριος και η Κυρία Αντελμάν (Monsieur & Madame Adelman), αποτίει φόρο τιμής στο στυλ του Γούντι Άλεν και προσπαθεί μέσα από το είδος της γαλλικής ντραμεντί να δώσει μια πιο χρωματιστή εκδοχή του «45 Χρόνια» του Άντριου Χεϊγκ. Είναι 1971, και η Σάρα συναντά για πρώτη φορά τον Βικτόρ. Όσο περνά ο καιρός ερωτεύεται με πάθος, τόσο τον ίδιο όσο και τη δουλειά του. Όλα τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά που έζησαν μαζί ξαναπερνούν σήμερα μπροστά από τα μάτια της, σαν να ξαναζεί μια ολόκληρη ζωή μαζί του. Νευρωτικός, εγωκεντρικός και ανώριμος από τη μία, αλλά γοητευτικός και ταλαντούχος από την άλλη, ο Βικτόρ αποδοκιμάζει και απορρίπτει τη ζωή της μπουρζουαζίας, καθώς ο ίδιος απολαμβάνει τη φήμη και την μποέμ στάση που του εξασφαλίζει το επάγγελμα του συγγραφέα. Η Σάρα, ανεξάρτητη, χωρίς αναστολές, αφήνει τις επιθυμίες και τα συναισθήματα να διεγείρονται στην κοινή τους ζωή, με σύμμαχο την δημιουργία και την ελευθερία της λογοτεχνίας.

Εκτός από τον Nicolas Bedos που κρατά και τον βασικό ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία συμεμτέχει επίσης και η όμορφη Doria Tillier.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Danaos Films!

Ένας πατέρας, μια εξαφάνιση, μια καταδίωξη! Πρόκειται για την πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία του αξιόλογου Γάλλου σκηνοθέτη Christian Carion, μετά τις Une hirondelle a fait le printemps, Joyeux Noël, L'affaire Farewell, En mai, fais ce qu'il te plaît με τις περισσότερες εξ αυτών να έχουν πάρει διανομή και στην χώρα μας. Τίτλος του έργου είναι Ο Γιος Μου (Mon Garcon) και το σενάριο υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με την Laure Irrmann. Ο Ζουλιέν ταξιδεύει συνεχώς για την δουλεία του, η μόνιμη απουσία από το σπίτι του του έχει στοιχήσει τον γάμο του. Κατά την διάρκεια μιας στάσης στην Γαλλία λαμβάνει ένα απεγνωσμένο μήνυμα από την πρώην γυναίκα του, ο εφτάχρονος γιος τους εξαφανίστηκε ενώ βρισκόταν σε μια σχολική εκδρομή στα βουνά. Ο Ζουλιέν ξεκινάει την αναζήτηση του γιου του και τίποτα δεν θα τον σταματήσει από το να τον φέρει πίσω.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του γονιού που βρίσκεται σε απόγνωση κρατά ο Γάλλος αστέρας Guillaume Canet έχοντας δίπλα του την επίσης δημοφιλή και όμορφη Mélanie Laurent.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Spentzos Films!

Τι σου συμβαίνει όταν κόβεις όλους τους δεσμούς σου με την κουλτούρα σου και την ιστορία σου; Ένας φόρος τιμής και αγάπης για όσους έμειναν σε – αλλά κι όσους έφυγαν από – μια κοινωνία στην άκρη του κόσμου, και ταυτόχρονα μια εναλλακτική, προσωπική αφήγηση για το αποικιοκρατικό παρελθόν μιας «πολιτισμένης» χώρας, μέσα από τα μάτια και τα βιώματα μιας έφηβης, ορίζει η νέα δημιουργία της σκηνοθέτιδας Amanda Kernell, Sameblod. Δεκαετία του '30, Σουηδία. Η 14χρονη Έλε Μάργια ανήκει στη φυλή των Σάμι, που ζουν στη Λαπωνία, στα βόρεια της χώρας, εκτρέφοντας ταράνδους. Ο ρατσισμός καλά κρατεί στη χώρα. Έτσι, στο οικοτροφείο της, γίνονται διάφορες εξετάσεις, μέσω των οποίων αποφασίζεται πότε μπορεί ένας ιθαγενής να εισαχθεί στην κοινωνία των λευκών. Η Έλε Μάργια αρχίζει να ονειρεύεται μια άλλη ζωή. Αλλά για να καταφέρει να ζήσει το όνειρό της, πρέπει να γίνει κάποια άλλη και να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της. Η Κριστίνα είναι μια γηραιά κυρία που ζει στην Ουψάλα της Σουηδίας. Όταν πεθαίνει η Νίνα, η μικρότερη αδελφή της, με την οποία είχαν να βρεθούν για πάρα πολλές δεκαετίες, δεν μπορεί παρά να παραβρεθεί στην κηδεία της, παρέα με τον γιο της και την εγγονή της. Η Κριστίνα δεν προλαβαίνει να πατήσει το πόδι της στο σουηδικό βορρά, στη Λαπωνία, όπου ζουν τα μέλη της φυλής των Σάμι, και το μόνο που θέλει, είναι να εξαφανιστεί το ταχύτερο δυνατόν από εκεί. Νιώθει πληγωμένη, δεν τη χωράει ο τόπος, ασφυκτιά. Καθώς χαλαρώνει, θυμάται. Θυμάται τον εαυτό της, 14 ετών, τότε που ζούσε εκεί και την έλεγαν Έλε Μάργια. Η Έλε Μάργια ζούσε σε δύσκολες συνθήκες με την οικογένειά της, που όπως όλοι οι Σάμι, ασχολούνταν με την εκτροφή ταράνδων. Όταν πέθανε ο πατέρας της η μητέρα της αναγκάστηκε να στείλει τις δύο κόρες της σε ένα οικοτροφείο. Εκεί, η Έλε Μάργια ήρθε σε επαφή με τον ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του. Ήρθε, όμως, σε επαφή και με τα γράμματα. Η Έλε Μάργια άρχισε να ονειρεύεται μιαν άλλη ζωή. Αλλά προκειμένου να ζήσει το όνειρό της, έπρεπε να γίνει κάποια άλλη, να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της, να γίνει μια καθωσπρέπει Σουηδή.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας 2016, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Venice Days», όπου και τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε πάμπολλα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε τα φεστιβάλ του: Τορόντο, Τόκιο, Σάντανς, Σίδνεϊ, Εδιμβούργου και Ρέικιαβικ. Στη Θεσσαλονίκη πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ το 2016, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Seven Films!

I'm wishing on a star, To follow where you are

του zerVo (@moviesltd)

Τα πάντα έχουν την βάση τους στην ακατάπαυστη ανάγκη του ανθρώπου για νέες ανακαλύψεις, που ενώ θα δώσουν απαντήσεις σε βασικά ερωτηματικά, ταυτόχρονα θα σημάνουν και την απαρχή για την δημιουργία καινούργιων αποριών, ολοκαίνουργων απαιτήσεων για γνώση και για μάθηση. Όπως ακριβώς οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι, μια φορά κι έναν καιρό, καβάλησαν τα καράβια τους και τράβηξαν την ρότα προς τον θαλασσινό ορίζοντα, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους προς εξερεύνηση, έτσι ακριβώς συνέβη και με τους αντίστοιχους σκαπανείς της επιστήμης στους πιο πρόσφατους καιρούς. Με την μοναδική διαφορά πως ο ωκεανός τους, πια, δεν θα ήταν υδάτινος, αλλά ουράνιος. Και αυτό το ταξίδεμα, αποξαρχής ήταν γνωστό, πως δεν θα είχε τελειωμό, δεν θα διέθετε κατάληξη, μα για δεκαετίες θα ακολουθούσε ένα μονοπάτι χωρίς τέρμα. Το αέναο και θεοσκότεινο μονοπάτι του Σύμπαντος!

Η απόφαση για την οργάνωση του διαστημικού [προγράμματος είχε παρθεί ήδη πριν ακόμη εκπνεύσει η (μοναδική στα χρονικά) αποτυχημένη θητεία του Προέδρου Νίξον, μολονότι οι επιστήμονες είδαν την πρόταση τους για τέσσερις αποστολές στα άστρα να περικόπτωνται στις δύο. Και πραγματικά, καθώς το ημερολόγιο σημάδευε την 5η Σεπτεμβρίου 1977, το πρώτο μη επανδρωμένο σκάφος με την επωνυμία Voyager 1, θα απογειωνόταν από το Κανάβεραλ, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την συγκυρία της ευθυγράμμισης των τεσσάρων προς μελέτη πλανητών, ξεκινώντας το μακρύ του, μοναχικό, ερευνητικό ταξίδι. Δεκαπέντε ακριβώς ημέρες μετά, ένα δίδυμο αστρόπλοιο θα ξεκινούσε κι εκείνο την βόλτα του προς το αχανές διάστημα, φορτωμένο με τις ίδιες επακριβώς εντολές με τον συνοδοιπόρο του: Να έρθουν όσο το δυνατόν κοντύτερα στα γιγάντια άστρα του ηλιακού μας συστήματος, κατά σειρά στον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Και μέσα από τις φωτογραφικές λήψεις που θα τραβήξουν να στείλουν πίσω στους επιστήμονες τις πληροφορίες που απαιτούν για να προχωρήσουν το ερευνητικό τους έργο.

Με αφορμή την πεντηκονταετία που συμπληρώθηκε από εκείνη την σπουδαία για την ανθρωπότητα ημέρα, Βρετανοί (κυρίως Ιρλανδοί) κινηματογραφιστές, υπό την μπαγκέτα της πεπειραμένης Emer Reynolds κι έχοντας την πλήρη υποστήριξη του κραταιού και έγκυρου BBC, επιχείρησαν να ρίξουν με όσο πιο απλοϊκά λόγια γίνεται, φως σε αυτό το μοναδικό ανθρώπινο επίτευγμα. Διδύμου περιπατητών του διαστήματος, που αφού, ταξιδεύοντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 11 μιλίων το δευτερόλεπτο, ολοκλήρωσε στα 1989 το αρχικό στάδιο της μελέτης του, στον τελευταίο σταθμό της αποστολής, έλαβε την εντολή να σφαλίσει την ματιά του, να απενεργοποιήσει τις κάμερες και να βάλει πρόσω ολοταχώς για τα αχαρτοιράφητα διαγαλαξιακά νερά. Στις 25 του Αυγούστου του 2012 μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, η NASA ανακοίνωσε πως ο πρώτος Jupiter, επέστρεψε σήμα, για πρώτη φορά από το Interstellar, γινόμενο έτσι το πρώτο και μοναδικό έως τα τώρα ανθρώπινο δημιούργημα που έχει ταξιδέψει τόσο μακρυά!

Παρακολουθώντας, σχεδόν με την αναπνοή κομμένη, παρότι ενδεχόμενα κάποιος να είναι και άμεσος γνώστης του σπουδαίου αυτού πρότζεκτ, το χρονικό του εγχειρήματος, από την οργάνωση του, την υλοποίηση του και τελικώς την διατήρηση του σε συνεχή λειτουργία ωσότου οι ενεργειακές του πηγές, σωμένες πλέον, το παύσουν, δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος. Διπλό! Τόσο για το τι κατάφεραν με τα πρωτόγονα σε σχέση με το σήμερα, τεχνολογικά μέσα της εποχής μισού αιώνα πριν, οι μεγαλοφυείς αστροφυσικοί, κυρίως όμως για ασύλληπτο μέγεθος του Όλου που μας περιβάλλει. Η ύστατη φωτογραφία του Voyager 1, κάπως σαν σέλφι θα έλεγε κανείς, την στιγμή που αποχαιρετά για πάντα τον Νεπτούνα και χάνεται στην απεραντοσύνη, με φόντο ξωπίσω του τα άστρα που συνάντησε στο διάβα του, είναι η πιο χαρακτηριστική για να κατανοήσει ακόμη και ο πιο αδαής το πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας συγκριτικά με το Σύμπαν. Ούτε καν μια αμυδρή ημίφωτη κουκκίδα, κάπου στο πολύ βάθος, σαν γρατσουνιά σε κάποιον απειροελάχιστο κόκκο του κάδρου. Ανατριχίλα!

Από αυτό το μαγευτικό ριγιούνιον που έστησε η Ιρλανδέζα σκηνοθέτις δεν απουσιάζει ούτε ένας από τους εν ζωή συμμετέχοντες σε οποιαδήποτε πτυχή του πειράματος. Με βασικότερη απουσία εκείνη του εμπνευστή και σχεδιαστή του, αστρονόμου Καρλ Σαγκάν, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια από το 1996, όλοι οι σύντροφοί του δηλώνουν το παρόν προκειμένου ο καθένας από την μεριά του να πει κι από μια υπέροχη ιστορία, μια ανάμνηση από τις ώρες αγωνίας που κύλησαν όσο τα δίδυμα αστρόπλοια ταξίδευαν στους ουρανούς. Κι εκεί που νομίζεις πως οι όροι που θα χρησιμοποιήσουν θα σε ορίσουν ξένο, λιγοστό, σχεδόν μηδενικό μπροστά στην ατελείωτη γνώση τους, οι πραγματικοί αυτοί υπεράνθρωποι, μιλούν σε γλώσσα απλή, καθημερινή, λειτουργική, περνώντας ακόμη και στον πιο άμαθο νου, όλη εκείνη την πληροφορία που χρειάζεται για να κατανοήσει το κατόρθωμα του Σχεδίου Βόγιατζερ!

Ξεχωριστή θέση στο όλο ντοκουμέντο, που εννοείται πέραν των δεκάδων συνεντεύξεων διανθίζεται από από επίκαιρα και αληθινά πλάνα της εποχής, όπως και από τα αποτελέσματα που έστειλαν πίσω στην Γη τα σκάφη, κρατά η βινιέτα της αποστολής εντός του κελύφους των σκαφών, των φημισμένων Χρυσών Δίσκων, που στις δύο πλευρές τους είναι καταχωρημένες όλες οι πληροφορίες που μπορεί να διαβάσει ο εξωγήινος κόσμος, ερχόμενος σε επαφή μαζί τους. Χαιρετισμοί φιλικοί γραμμένοι σε κάθε γνωστή ανθρώπινη διάλεκτο, φωτογραφίες που απεικονίζουν σε όλο τους το εύρος το ανθρώπινο είδος, αλλά και μελωδίες συνοδευτικές που θα προτάξουν την κουλτούρα της φύσης μας, από αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής του Μπαχ και του Μπετόβεν, μέχρι και το Johnny B Good του μοναδικού Chuck Berry.

Παρότι δίωρο σε χρονική διάρκεια, στοιχείο που ενδεχόμενα στην σκέψη και μόνο να προκαλέσει κόπωση διάθεσης σε όποιον επιθυμήσει να παρακολουθήσει το The Farthest, εντούτοις καταπίνεται μονορούφι, σχεδόν σαν ποίημα, σαν λυρικό έπος, που βασικά υπόσχεται μα κυρίως πραγματοποιεί τον στόχο του: Να αναδείξει έστω και μόνο ως ιδέα την έννοια του απέραντου, μέσα από ένα κατόρθωμα ανεπανάληπτο! Που φορτίζεται δραματικά από τις λέξεις των ίδιων του των σχεδιαστών, που τονίζεται λαϊκά από τους στίχους των Floyd και των Carpenters, που εντέλει ζωγραφίζει το μεγαλειώδες δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ανθρώπινο! Σε όλα του!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!

...μηνών τεσσάρων, Αβάπτιστο.

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε ένα σημείο δεν υπάρχει στην πανέμορφη μεγαλούπολη της Ηπείρου, που αν βρεθείς και σηκώσεις το βλέμμα ψηλά προς την μεριά της Πίνδου, να μην το αντικρίσεις αυτό το όμορφο χωριουδάκι, που στέκει αγέρωχο εκεί πάνω στο Μιτσικέλι, αγναντεύοντας τα νερά της Παμβώτιδας. Κι από την σκέψη σου διαβαίνει μονομιάς η απέναντι καρτ ποστάλ, εκείνη η πανοραμική που θωρούν κάθε μέρα, αιώνες τώρα οι Λιγκιάδες, αυτό το μάζεμα τριάντα, σαράντα σπιτιών, που για τον λόγο αυτό αποκλήθηκε κοσμητικά, ως το Μπαλκόνι των Ιωαννίνων. Τύχη και Λάχεση μοναδική, που η μοίρα όμως ζήλεψε σφόδρα, ζητώντας να τιμωρήσει τον ορεινό οικισμό για τούτο του το προνόμιο. Μεσημέρι ήταν, Οκτωβριάτικο. Του κατοχικού χειμώνα του 43'...

Κατόπιν εντολής του στρατιωτικού διοικητή της περιοχής, μια διμοιρία επίλεκτων μαχητών της Βέρμαχτ, στελεχών της φημισμένης μεραρχίας αλπινιστών Έντελβάις, αφού αποκλείσει τις εξόδους του χωριού, θα πραγματοποιήσει έφοδο σε κάθε σπίτι, βγάζοντας στους δρόμους τους αιφνιδιασμένους κατοίκους. Όσους είχαν απομείνει στον τόπο, εκείνο το μοιραίο απόγευμα, καθώς οι περισσότεροι είχαν από νωρίς ταξιδέψει ίσαμε τος κοντινές Καρυές, για να φορτώσουν καρύδια, λιγοστά εφόδια κι εκείνα για να ξεπεράσουν την πείνα. Μόνο οι υπερήλικες και τα γυναικόπαιδα βρίσκονταν την ώρα αυτή στα κονάκια τους, μόνο εκείνους τους αμάχους εντόπισαν οι μανιασμένοι Ναζί και πάνω τους ξέσπασαν ολάκερο το μίσος και την απανθρωπιά, εκτελώντας τους εν ψυχρώ και καίγοντας τους ζωντανούς. Επί παραδειγματισμό! Για να δουν όλοι, από κάθε γωνιά της πόλης πως τιμωρούν τους στασιαστές οι κυρίαρχοι, οι εξαίρετοι, οι Άριοι.

82 νεκρούς θρήνησε εκείνη την μαύρη ημέρα το μαρτυρικό χωριό των Λιγκιάδων, το ένα τρίτο περίπου του συνολικού του πληθυσμού. Οι εικόνες δε που αντίκρισαν οι ανυποψίαστοι συντοπίτες επιστρέφοντας και βλέποντας μπροστά στα κατεστραμμένα τους σπίτια να κυλά ποτάμι το αίμα των αγαπημένων τους προσώπων, φρικιαστικές, από αυτές που ριζώνουν βαθιά μέσα στην ψυχή και δεν λευτερώνονται ποτέ, ακόμη κι όταν εκείνη ταξιδέψει. Όσο για τους ελάχιστους που κατάφεραν να ξεφύγουν από τα νύχια των Γερμανών, οι εφιάλτες από την ανείπωτη τραγωδία, επέστρεφαν ολοζώντανοι μέχρι τα στερνά τους, βυθίζοντας τους και πάλι στην απόγνωση και την οδύνη.

Τα επίσημα έγγραφα του τρίτου Ράιχ, δικαιολόγησαν την ματοβαμμένη έφοδο του στρατού ως πράξη πολέμου, ενάντια σε μια πιθανή αντιστασιακή επίθεση που είχε σαν βάση της το χωριουδάκι. πράξη πολέμου, δηλαδή, ενάντια σε ενενηντάχρονους και μόλις τεσσάρων μηνών αβάπτιστα! Η πραγματικότητα έχει τις ρίζες της ελάχιστες ημέρες πριν το Ολοκαύτωμα, καθώς σε ενέδρα των πατριωτών έχασε την ζωή του ο αντισυνταγματάρχης και προσωπικός φίλος του Χίτλερ, Γιόσεφ Ζάλιμιγκερ. Συνεπώς η απόφαση για τον ολοκληρωτικό αφανισμό του οικισμού, είχε χαρακτήρα εκδικητικό, προς άοπλους και αμάχους, πράξη που εξ ορισμού ορίζει έγκλημα, ακόμη και αν λάβει χώρα σε περίοδο εμπόλεμης ρήξης.

Με τα δραματικά περιστατικά που σημάδεψαν ιστορικά το Μπαλκόνι της Παμβώτιδας, ασχολείται στην τεκμηρίωση του ο ερευνητής - κινηματογραφιστής, με καταγωγή από την περιοχή, Χρύσανθος Κωνσταντινίδης, παραθέτοντας στοιχεία και ντοκουμέντα παρμένα σε δύο διαφορετικές περιόδους. με καταλύτη της αφήγησης του τον Γερμανό φιλέλληνα και βαθύτατα ντροπιασμένο για τα αίσχη των συμπατριωτών του, ιστορικό, Κριστόφ Γκουστάβους, που επιχείρησε μια πρώτη προσέγγιση των επιζώντων της θηριωδίας, τριάντα χρόνια πριν, το 1989. Το υλικό, παρμένο από τις μαρτυρίες που καταγράφηκαν σε κασέτες, συνδυασμένο με τις τωρινές αφηγήσεις των κατοίκων του χωριού που απώλεσαν ανθρώπους δικούς τους στις 3 του Οκτώβρη του 43, στοιχειοθετεί ένα πλήρες, από κάθε άποψη οπτικοακουστικό χρονικό, για όσα έλαβαν χώρα κατά τον αφανισμό των Λιγκιάδων. Αλλά και κατοπινά, αφού οι συνέπειες της ολοκληρωτικής καταστροφής και του πόνου της απώλειας, ρήμαξαν τις ζωές εκείνων που επιβίωσαν.

Η δουλειά του Κωνσταντινίδη είναι προσεγμένη, επιμελής, μελετημένη κατά τρόπο που να αποφεύγει τις υπαρκτές κραυγές εκδίκησης και εξιλέωσης, αλλά και λογικά φορτισμένη συγκινησιακά, ειδικά την στιγμή της εμφάνισης του μοναδικού εν ζωή, ηλικιωμένου πια, που σώθηκε σαν από θαύμα μέσα από τα χαλάσματα. Η ματιά, στο δεύτερο μέρος της αφήγησης, ταξιδεύει και πέρα από τα Ιωάννινα, φτάνοντας μέχρι την Γερμανία και ψάχνοντας νέα στοιχεία για το αν και κατά πόσο τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι για το μαζικό φονικό. Η απάντηση είναι ακριβώς η ίδια, που ίσχυσε σε όλες τις παρόμοιες, εξίσου πικρές και νοσηρές στιγμές που κατέγραψε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς κανείς δολοφόνος δεν πλήρωσε και όλοι τους στην πορεία πέρασαν ζωή χαρισάμενη, αποδεχόμενοι και τιμές μάλιστα, ως απόστρατοι που δόξασαν το εθνόσημο. Την Σβάστικα δηλαδή, για να γινόμαστε και πιο συγκεκριμένοι. Και όχι την τρίχρωμη, που στόλισε το στεφάνι ντροπής που κατέθεσε στο μνημείο των πεσόντων, ο Γερμανός Πρόεδρος - ανδρείκελο, εκφωνώντας προς τους χαροκαμένους ένα βαρύγδουπο σόρι! Συνοδεία, από ότι είδα, του (τότε) Έλληνα - Γιαννιώτη στην καταγωγή - ομόλογου του, που ούτε δεκάχρονος, όπως υποστηρίζει, παρίστανε το 40', τον Παρτιζάνο στις βουνοκορφές...

Το Μπαλκόνι - Μνήμες Κατοχής, αποτελεί έναν θησαυρό παράδοσης, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σχολικής διδασκαλίας. Σε χώρες βεβαίως που η εθνική συνείδηση - και όχι η εθνικόφρων, για να μην συγχέουμε καταστάσεις - είναι ζωντανή και δεν έχει πέσει θύμα βαλτών, από τα ξένα κέντρα αποφάσεων και προδοτικών κυβερνήσεων, που μεταστρέφουν εν μια νυκτί την σαφή λαϊκή ετυμηγορία, καλή ώρα. Υπό αυτές τις δύσκολες έως αβάσταχτες περιστάσεις διατήρησης του πνεύματος και της διάδοσης στις επερχόμενες γενιές, της ιστορίας του τόπου μας, ζωντανών, ο Χρύσανθος δικαιούται έναν, τουλάχιστον, τιμητικό έπαινο, αν μη τι άλλο για την πλήρη και σφαιρική καταγραφή που μας πρόσφερε με το πολύ ενδιαφέρον έργο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την New Star!

Antoine's Way

του zerVo (@moviesltd)

Με αφορμή την καταπολέμηση του φαινόμενου του θερμοκηπίου, που έχει σαν συνέπεια την υπερθέρμανση του πλανήτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005 εφάρμοσε νόμο αποδίδοντας μπόνους σε όλες εκείνες τις βιομηχανικές επιχειρήσεις που δεν ξερνούσαν ετησίως το όριο εκπομπής ρύπων στην ατμόσφαιρα. Τα κενά και τις ασάφειες των συγκεκριμένων διατάξεων, εκμεταλλεύτηκε κατά την διετία 2008 - 09 σπείρα απατεώνων, που έστησε το τέλειο κόλπο καταφέρνοντας να επιβαρύνει τόσο τα εθνικά, όσο και τα κοινοτικά ταμεία με το αστρονομικό ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ! Πάνω σε αυτή την υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της Γαλλίας, μένοντας γνωστή στα χρονικά ως η Μεγάλη Απάτη του Άνθρακα, στήνεται το υπέροχο και ρυθμικό θρίλερ, Απάτη σε Μαύρο Φόντο (Carbone), από τον μετρ του είδους Olivier Marchal.

Με τα χρέη της εταιρίας του προς τους πιστωτές της, να έχουν αγγίξει τα θεόρατα ύψη πολλών εκατομμυρίων, ο Παριζιάνος επιχειρηματίας Αντουάν Ροκά, δεν βρίσκει καμία άλλη λύση από το να την ρίξει σε καθεστώς εκκαθάρισης, βάζοντας της οριστικά λουκέτο. Δίχως να καταφέρνει να πάρει την παραμικρή βοήθεια από τον μόνιμα εχθρικό προς το πρόσωπο του, εύπορο και εξέχων στέλεχος της Εβραϊκής κοινότητας της πρωτεύουσας, πεθερό του, Άρον Γκολντστάιν, προκειμένου να σώσει την φάμπρικα που με θυσίες έστησε, ο Αντουάν θα δει να διαλύονται οι κόποι μιας ζωής μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και μαζί τους να γκρεμίζεται ολοσχερώς ο γάμος του, το σπιτικό του, η φαμίλια του.

Με το φάσμα της απόγνωσης να τον έχει τυλίξει και με ελάχιστα ευρώ στον τραπεζικό του λογαριασμό, ο ευρηματικός Ροκά θα σκεφτεί το απόλυτο τρικ, αντιλαμβανόμενος πως το κράτος αποδίδει σε όλες τις επιχειρήσεις επίδομα, αν και εφόσον εκείνες δεν ξεπερνούν μέσα σε ένα χρόνο τα επιτρεπτά επίπεδα εκπομπής διοξειδίου CO2: Να δημιουργήσει την μία μετά την άλλη ανύπαρκτες εταιρίες φάντασμα, διεθνών και παράκτιων συμφερόντων, που θα αποκομίσουν το κονδύλι του πριμ, δίχως να αποδώσουν στην χώρα μάλιστα τον προκαθορισμένο ΦΠΑ. Βρίσκοντας τους απαιτούμενους χρηματοδότες, στα κατώτερα κλιμάκια του υποκόσμου, ο Ροκά και οι (ελάχιστοι) συνεργάτες του, σε χρόνο ρεκόρ θα καταφέρουν να κτίσουν περιουσίες μυθικές, γεγονός που δεν θα δει με καθόλου καλό μάτι η τοπική Μαφία. Αλλά και ο, με ισχυρές γνωριμίες στα κυβερνητικά κλιμάκια, πατέρας, της πρώην (πλέον) συζύγου του, που διεκδικεί εξ ολοκλήρου την επιμέλεια του εγγονού του...

Μυρίζει αίμα και ιδρώτα υποκοσμικό, από το πρώτο του κιόλας δευτερόλεπτο, το πόνημα του άριστου σχεδιαστή τέτοιων γαλλόφωνων νέο νουάρ, Olivier Marchal, ενός τύπου που εγκατέλειψε δυο δεκαετίες πριν το αστυνομικό σώμα, προκειμένου να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ασχοληθεί με τις κινηματογραφικές φλικ στόρι! Και μέχρι στιγμής κάθε - μα κάθε - του βήμα, είναι κι ένα μικρό διαμάντι στο είδος, από το πρώτο του κιόλας b-movie Gangsters με την Parillaud, μέχρι τα επόμενα 36 Quai des Orfevres και MR 73 (αμφότερα με Auteuil στον κεντρικό ρόλο, αν θυμάμαι σωστά και δίχως διανομή στην Ελλάδα) ίσαμε το πιο πρόσφατο, από το 2011, Les Lyonnais, που το όνομα του έγινε ευρύτερα γνωστό και στα ιντερνάσιοναλ σινεφιλικά κοινά. Με την πέμπτη του ταινία, που δεν παρεκκλίνει ούτε μισό πόντο από το πατρόν του αγαπημένου genre, o 60χρονος πρώην επιθεωρητής της Δίωξης και με την βούλα πλέον, μπαίνει στην λίστα των πλέον αξιόλογων απόφοιτων της σχολής Melville.

Σαν μπούσουλα για το κτίσιμο της πλοκής του ο Marchal χρησιμοποιεί μια από τις πιο αναγνωρισμένες γκανγκστερικές ραψωδίες του De Palma, το θρυλικό Carlito's Way. Τα δάνεια από την Υπόθεση Μπριγκάντε, εδώ, αναφέρονται τόσο στο intro, όπου ο κεντρικός (άντι)ήρωας πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστή του, όσο και στην εξέλιξη της ίντριγκας, ενόσω ο Ροκά θησαυρίζει και ακολουθεί πλέον τρόπο ζωής χλιδάτο, ζώντας σε υπερπολυτελή πεντχάουζ δίπλα στο σύμβολο του Άιφελ, δίπλα σε πανέμορφα τοπ μοντέλα και οδηγώντας ταχύτατες Πόρσε στα Ηλύσια Πεδία. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαία η προσθήκη στο πλάι του βασικού χαρακτήρα, ενός πεπειραμένου νομικού συμβούλου (ως άλλος Sean Penn εδώ παίζει ο αξιόλογος Michael Youn) αλλά και μια μικρής φράξιας ματαιόδοξων κομπανιέρων, που βυθισμένοι στις καταχρήσεις και τις ασωτίες, θα δημιουργήσουν την συνθήκη εκείνη της τελικής ανατροπής, με την εμφάνιση του εδώ εκδικητή, που θα τραβήξει το περίστροφο ως εναλλακτικός Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ.

Φανταχτερές εικόνες χλιδάτης καλοπέρασης, συνδυάζονται αρμονικά με το νοσηρό περιβάλλον του προερχόμενου από τις αραβόφωνες αποικίες περιθωριακού υποκόσμου, για να ορίσουν την ραγδαία άνοδο, μα και την με πρωτοφανή κρότο πτώση στον γκρεμό, ενός ευφυούς τύπου, που δεν ήξερε πότε ακριβώς να βάλει τελεία στις κερδοφόρες ορμές του. Ο Benoit Magimel, παρότι μόλις 45 ετών, έχει να επιδείξει μια καριέρα υποκριτική σχεδόν τριών δεκαετιών, δίνοντας το παρόν, περισσότερο σε ρόλους περιφερειακούς, σε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά. Από το θρυλικό Μίσος, τους ευρηματικούς Les Voleurs και την Haneke made Δασκάλα του Πιάνου μέχρι το πρόσφατο La Tete Ηaute, όπου και τιμήθηκε με το μοναδικό, ως τώρα, Cesar της πορείας του, ο εκφραστικός ερμηνευτής, έχει αναρριχηθεί μεθοδικά στην συνείδηση του κοινού ως ένας, τόσο εμπορικός, όσο και ποιοτικός ηθοποιός. Εδώ, με τις απαιτήσεις του Carbone, να τον χρήζουν πρωταγωνιστή, έχοντας και την αμέριστη υποστήριξη του κορυφαίου Depardieu που υποδύεται τον ηθικό του εχθρό, μια χαρά τα φέρνει βόλτα ως ο μοντέρνος Γάλλος Καρλίτο.

Πρόσωπο μυθοπλαστικό βέβαια, που γεννιέται όμως μέσα από μια ιστορία αληθινή, συγκλονιστική και όχι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό, που ορίζει και την βάση αυτού του έξοχα δομημένου, σχεδιασμένου και εκτελεσμένου θρίλερ, που θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό φαν των φιλμικών crime περιπετειών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Odeon!

Που πας ρε, στο Νησί του Ρε?

του zerVo (@moviesltd)

Το νησί του Ρε (Ile de Re), βρίσκεται περίπου στο μέσον της Δυτικής ακτής της Γαλλίας, εκείνης που βρέχεται δηλαδή από τον Ατλαντικό. Αυτή η μικρή έκταση γης, μεγέθους περίπου 150 τετραγωνικών χιλιομέτρων έχοντας το προνόμιο να συνδέεται με την ξηρά και την κοντινή πόλη Λα Ροσέλ, δια μέσου της μήκους 3 χιλιάδων μέτρων γέφυρας, αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς για τους Γάλλους. Συνέπεια τούτου είναι οι περίπου είκοσι χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι, να δεκαπλασιάζονται κατά τους θερινούς μήνες που η νήσος γεμίζει από τουρίστες. Πολύ κοντά στο Ρε, δε, βρίσκεται και ο βράχος όπου πάνω του είναι κτισμένο το Φορτ Μπουαγιάρ, φρούριο που αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για το δημοφιλές τηλεπαιχνίδι. Δεν υπάρχει πάντως παράπονο. Ταινία μπορεί να μην είδαμε παρακολουθώντας το πάρα πολύ μέτριο Η Οικογένεια Μου Σε Λατρεύει (Ma famille t'adore déjà), τις γεωγραφικές μας γνώσεις μια φορά τις εμπλουτίσαμε γύρω από το μέρος όπου γυρίστηκε!

Οι παράδες στην τσέπη του δεν του περισσεύουν, το μεγάλο του όνειρο πάντως, να ζητήσει το χέρι της λατρεμένης του Εβ, μιας πολυάσχολης και όμορφης δημοσιογράφου, όπου νάναι πλησιάζει. Έχοντας καταφέρει με τις οικονομίες του, εργαζόμενος ως προγραμματιστής εφαρμογών κινητών τηλεφώνων, να της αγοράσει ένα (κάποιο) μονόπετρο, ο συνεσταλμένος και αγαπησιάρης Ζουλιέν, θα κάνει την πρόταση γάμου στην καλή του, αδημονώντας να ακούσει το πολυπόθητο Ναι! Και πραγματικά δεν θα απογοητευτεί αφού κι εκείνη θα ενθουσιαστεί με τον πρωτότυπο τρόπο που εκείνος θα επιλέξει να την ρίξει, δίνοντας του την συγκατάθεση της, για να οδηγηθούν σε εις γάμου κοινωνία...

Πριν από όλα όμως, θα πρέπει ο γαμπρός να πάρει και την ευχή από τα πεθερικά του, από τους γονείς της νύφης που έχουν αποφασίσει να ζήσουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο στο νησί του Ρε, αρκετές εκατοντάδες μίλια μακρυά από την βάση του ζευγαριού στο Παρίσι. και παρότι ο φουκαριάρης ο Ζουλιέν, θα φορέσει το πιο ζεστό του χαμόγελο, συνοδεύοντας το με την απόλυτη ευγενική θέρμη, πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως το σόι της συμβίας του, δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό θα μπορούσε να περιμένει! Άλλωστε μόνο ως παραβωμάρα μπορεί κανείς να πάρει το γεγονός πως ο ερωτύλος πεθερός έχει σαν καλύτερο του παιχνίδι να υποκρίνεται πως υπέστη έμφραγμα, πως η πολυλογού πεθερά και η για όνομα Θεού αδελφή της, αντί να τους φορέσουν στ' αλήθεια ζουρλομανδύα υποδύονται κάποιους που το έσκασαν από το τοπικό άσυλο ψυχασθενών και πως το παντρεμένο με παιδιά ζευγάρι των κουνιάδων, επιδίδεται σε μια διαρκή κόντρα για το ποιος θα καταφέρει το πιο παρανοϊκό επίτευγμα!

Για να μην μιλήσουμε - η παρουσία της εξαντλείται από το τρέιλερ και μόνο - για την υπέρ σέξι φροιλάιν γκουβερνάντα των είκοσι Μαΐων που αρέσκεται να κυκλοφορεί ημίγυμνη κατά τις πρωινές ώρες και τελείως τσιτσίδι ολονυχτίς, έτσι για να ξυπνήσει και το αίσθημα της ζήλιας στο μυαλό της νυφούλας, που υπό άλλες συνθήκες, σοβαρές, δεν θα έπρεπε καν να ζητήσει από τον μέλλοντα Κύρη της, να βολτάρουν από την μυστηριώδη νήσο. Κακά τα ψέμματα. Το θέμα το έχουμε ξαναδιαβάσει στην μεγάλη οθόνη καμιά εκατοστή φορές, με πολύ περισσότερο εμπνευσμένη αφήγηση και διασκεδαστικά σκετσάκια, από αυτά τα σαχλαμαρίστικα γκαγκς, που ενίοτε σε αφήνουν και αμήχανο να θωρείς το εκράν, με την ανούσια και προκλητική τους διάθεση. Καμία συνοχή, κανένας λογικός ειρμός, μηδενική συνέχεια, με συνέπεια την σπατάλη τόσο των παράδων - οκ, δεν μιλάμε δα για την πιο ακριβή παραγωγή ποτέ - μα κυρίως του ταλέντου, που για κάποια μέλη του καστ, είναι αποδεδειγμένα υπαρκτό, αν ρίξουμε μια ματιά στο ερμηνευτικό του παρελθόν.

Είναι αυτή εδώ η ηλιόλουστη κουταμάρα, ταινία για να συμμετέχει ο Lhermitte, που βλέποντας τον και μόνο αναπολείς το Δείπνο Ηλιθίων και ξεκαρδίζεσαι? Είναι μοιρασιά ρόλων ετούτη η σαχλή, για την Azema των τόσων Cesar και την Chazel, που έχει υπάρξει στέλεχος των πρωτοπόρων του είδους Les Bronzes, που και βέβαια εδώ ορίζουν τον καλοκαιρινής υφής μπούσουλα, για να κινηθεί η ελάχιστα αστεία ιδέα του διοργανωτή - σεναρίστα - ντιρέκτορα και ρολίστα Jerome Commandeur? Το μεγαλύτερο άδικο, πάντως κτυπάει την πλάτη αγριωπά, του ευγενικής όψης και ταλαντούχου Albert Dupont, που ως ο κύριος πρωταγωνιστής της κομεντί (?) επωμίζεται και το πιότερο βάρος της φλόπας. Ενός κάκιστου, αδιάφορου και βαρετού εντέλει προϊόντος, που έχει την τιμή να ανοίξει τον χορό των φραντσέζικων δροσερών σινε-χαχανητών, φέρνοντας μας διαρκώς στον νου, εκείνη την παροιμία με την καλή ημέρα και το πρωί της, έτσι για να ξέρουμε, μάλλον, τι μας καρτερεί στην συνέχεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Spentzos Films!