Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	1968	Feelgood Ent.	1	83	33.033	33.033
2	Darkest Hour	UIP	2	54	22.433	61.940
3	Maze Runner: The Death Cure	Odeon	1	68	21.757	21.757
4	The Post	Odeon	3	55	16.283	128.449
5	Three Billboards Outside Ebbing, Missouri	Odeon	2	25	16.195	24.022
6	Ferdinand	Odeon	6	75	9.262	125.120
7	Den Of Thieves	Odeon	2	28	9.115	30.635
8	The Commuter	Spentzos Films	3	25	8.548	76.409
9	Coco	Feelgood Ent.	7	66	7.225	116.076
10	Jumanji: Welcome To The Jungle	Feelgood Ent.	3	38	6.949	63.686

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Εμπρός Αϊτέ!

του zerVo (@moviesltd)

Σκηνή 1η - Μουντή μέρα, σκούρα. Δεκεμβριάτικη, παγωμένη, γκρίζα, ταιριαστή με τον θρήνο που καλείται απόψε να συνοδέψει. Όσο κοιτάζει το μάτι, κόσμο βλέπει, μαυροφορεμένο, σκυθρωπό, που ήρθε για να δηλώσει το παρών στο ύστατο χαίρε του ήρωα του. "Καλό Ταξίδι αγαπημένε μας Γιώργο", εκατοντάδες στέφανα παρατεταγμένα στην σειρά, ενυπόγραφα από στελέχη του συλλόγου, την οικογένεια του, αλλά και τον απλό κοσμάκη, αποχαιρετούν τον νου της ομάδας, τον αέρινο, τον άπιαστο Μόσχο. Πάνω από το ανοιχτό φέρετρο δέκα λεβέντες, δίμετροι, μπρατσωμένοι, είναι αδύνατον να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους μπροστά στην θωριά του μόλις 29 χρονών παλικαριού που του έστησε τόσο νωρίς καραούλι ο Χάρος. Εκείνου του συμπαίκτη τους, που μαζί, μέχρι πριν λίγο μόλις, έκαναν όνειρα χίλια για πορεία θαυμαστή σε όλη την Ευρώπη και τώρα πρέπει να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία. Στιγμή όρκου! Δέκα αντρικές γροθιές ενώνονται μαζί με την ευχή εκείνου που φεύγει και υψώνονται ψηλά στον αέρα. "Δεν θα χρονίσει η μνήμη σου κι εμείς θα έχουμε πετύχει το ακατόρθωτο!" Τα χέρια χάνονται ψηλά στον ουρανό, που συννεφιασμένος αφήνει να αποδράσουν μια, τρεις, πέντε αχτίνες του ήλιου μέσα από τις νεφέλες, σχηματίζοντας με χρυσοκίτρινη μπογιά στους αιθέρες ένα φτερωτό δικέφαλο αϊτό, εστεμμένο νικητή και με σπαθί στο χέρι. Τίτλοι έναρξης, πέφτει το logo 1968, η εξιστόρηση του μεγαλειώδους έπους ξεκινά...

Κανονικά αυτό θα έπρεπε να ήταν το συγκινητικό, έστω και με πινελιές μυθοπλαστικές, ίντρο, μιας ταινίας αφιερωμένης, εμπνευσμένης, βασισμένης, πες το όπως θέλεις, σε ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα του ελληνικού αθλητισμού. Τουλάχιστον έτσι θα το έφτιαχναν εκείνοι που ξέρουν από σινεμά και έχουν κατορθώσει να αναδείξουν μέσα από τα καρέ ως υπερηρωικές, στιγμές που ούτε καν έχουν αγγίξει το μυθικό που πέτυχαν οι Ενωσίτες το 68. Βέβαια για να στήσεις την συνέχεια της εισαγωγής που επιβεβλημένα σε καθηλώνει (σε δέκα λεπτά το κόζαρα το πλάνο, που δεν είμαι και επαγγελματίας) και σταδιακά θα οδηγήσει στον αθλητικό θρίαμβο, πρέπει και λιγάκι να το κατέχεις, να είσαι ευρηματικός, ευφυής και μέσα στην οικονομική δυσπραγία, το κυριότερο δημιουργικός. Να βρεις γήπεδα σαν του τότε, να εντοπίσεις ψηλούς ηθοποιούς, να τους μάθεις και δυο κινήσεις βασικές μπασκετικές, να βάλεις κάμερα στο παρκέ, να στήσεις ακριβά σκηνικά που θα φιλοξενήσουν το μεγάλο φινάλε, να ταιριάξεις και ένα σενάριο με βασικό πρωταγωνιστή έναν μελαχρινό μορφονιό, όπως μοιάζει στον σούπερ σταρ του ρόστερ. να εκμεταλλευτείς με δυο λόγια όλα όσα σου προσφέρει το μέγιστο κατόρθωμα ταμάμ. Και τότε θα πεις πως έκανες μια σπουδαία, ιστορική, μοναδική ταινία πραγματικό, αντάξιο αφιέρωμα στους ένδοξους θριαμβευτές. Ούτε νυφικά, ούτε τάβλια, ούτε προπατζίδικα και φρουφρού. Έχεις κότσια σαν του Αμερικάνου? Κάντο! Αν δεν έχεις πάρε καναδυό, πέντε, πενήντα συνεντεύξεις από τους ακόμη εν ζωή συμμετέχοντες στην πορεία του θριάμβου και χωρίς περιττοσύνες, μοίρασε τις σε DVD, να το καδράρουν στο εικονοστάσι τους όλα τα Φιλαδέλφεια. Μέχρις εκεί όμως. Χωρίς εφέ και τυμπανοκρουσίες πως σκηνοθέτησες και κανένα Μπεν Χουρ...

Απρίλιος του 1968. Το ημερολόγιο δείχνει τον αριθμό 4 και από πολύ νωρίς το πρωί, όλοι οι δρόμοι της πρωτεύουσας οδηγούν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί που η ομάδα καλαθοσφαίρισης της ΑΕΚ έχει δώσει ραντεβού με την ιστορία, αντιμετωπίζοντας σε λίγες ώρες το θηρίο από την Τσεχολοβακία, την ασυναγώνιστη Σλάβια Πράγας του αήττητου Γίρι Ζίντεκ, στον μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Καιρό πριν υψωθεί η πορτοκαλί μπάλα για το πρώτο τζάμπολ, πλήθος εκατό χιλιάδων κόσμου (μέσα, άλλοι τόσοι απέξω), έχει κατακλύσει το γήπεδο Ολυμπιακό σύμβολο, ελπίζοντας να στεφανώσει νικητές τους κιτρινόμαυρους αετούς. Και πραγματικά εκείνοι δεν θα του χαλάσουν το χατίρι. 89 - 82 θα δείξει το φωτεινό ταμπλό και ρίγη συγκίνησης θα ταξιδέψουν από άκρου εις άκρο της επικράτειας, διαλαλώντας το πρωτοφανές επίτευγμα! Είμαστε πια πρωταθλητές!

Χμ, όχι και σε τόσο ανοιξιάτικες εποχές. Ακόμη δεν έχει κλείσει τα πρώτα της γενέθλια άλλωστε η Επανάστασις που έχει ρίξει στον γύψο ολάκερο τον τόπο και έρχεται πανέτοιμη να εκμεταλλευτεί την μεγαλειώδη ετούτη στιγμή, διαφημίζοντας εαυτόν ως τροπαιούχο! Την ίδια ώρα που αριστεροί αντιφρονούντες σαπίζουν στα κελιά και από τους μπασκίνες λοιδορούνται ως (συν)οπαδοί των Τσέχοσλοβάκων, ένεκα κοινών κομουνιστικών καταβολών. Στους δρόμους το βράδυ αυτό του Απρίλη, ετοιμάζεται γιορτή και το λεωφορείο της κυκλικής διαδρομής των ορεινών του Πειραιά, γιορτάζει κι αυτό, προσφέροντας κούρσα δωρεάν. Όπως δεν το πανηγυρίζει όμως γκαρσονάκος μπουζουκτσίδικου που έχει τάξει παντρειά στην λουλουδού του καταστήματος, άπαξ και ο Δικέφαλος πάρει το κύπελλο! Και η αγωνία στο ράδιο βαράει κόκκινο, καθώς το ματς εξελίσσεται σε ντέρμπι και στα τυχερά πρακτορεία κάθε γειτονιάς, έχουν μαζευτεί οι οπαδοί όλων των αποχρώσεων καρτερώντας την νίκη και μόνο. Απόχρωσης όχι κατ ανάγκη οπαδικής, ίσως και πολιτικής. Και κάπου εκεί ο χαφιές καραδοκεί...

Με αφορμή λοιπόν από το πρώτο τρόπαιο που κατέκτησε Ελληνική ομάδα στο άθλημα που μας έχει κάνει όσο κανένα άλλο υπερήφανους, ο σκηνοθέτης της αξιόλογης Πολίτικης Κουζίνας και του νηνεμικού Νοτιά, στήνει ένα πολυσυλλεκτικό παζλ, αποτελούμενο από ρουμπρίκες που λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της μεγαλούπολης την ώρα του αγώνα. Και που ουσιαστικά φωτογραφίζουν την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ελλάδας την δύσκολη δεδομένη χρονική στιγμή, ενόσω τα πάντα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εξελίσσονται, αλλάζουν. Με οδηγό την νοσταλγία και με την γνώριμη έφεση του στην αναπαράσταση της περιόδου, ο σκηνοθέτης αποσπά από το πλήθος, δειγματοληπτικά, τύπους χαρακτηριστικούς της εποχής. Ο πολυλογάς εισπράκτορας, που στην πορεία αντικαταστάθηκε από το διάφανο κουτί, ο προπατζής που φιλοξενεί στην δυο επί τρία τρύπα του τους φιλάθλους τζογαδόρους της γειτονιάς, ο πορωμένος μπάτσος που υποκύπτει στο παρακάλι του "αλητήριου" μαρξιστή, ο τελετάρχης κηδειών που ξενυχτά περιμένοντας καινούργιους μακαρίτες, αλλά συνάμα έχει και τέρμα το λαμπάτο ραδιόφωνο για να πληροφορηθεί τα χουκ του Τρόντζου!

Αυτόνομες ιστοριούλες, με κοινή συνισταμένη την προσπάθεια της ομάδας στο τσιμεντένιο παρκέ, που εύκολα καταλαβαίνεις πως κάπου στο τέλος θα ενωθούν χαρούμενα και θριαμβευτικά. Το πρόβλημα για τον δημιουργό και εμπνευστή τους είναι πως το ειδικό βάρος της μυθοπλασίας του, επ ουδενί δεν μπορεί να συνοδεύσει το μεγαλειώδες στοιχείο της νίκης, ούτε θεωρητικά, ούτε κυρίως όμως πρακτικά, αφού συνολικά - άντε και μαζί με το εμβόλιμο φλασμπάκ σκετσάκι για το πως φτιάχτηκε ο σύλλογος, από τις στάχτες των Πέρα και Ταταύλα Κλουμπ, μετά την ήττα και καταστροφή στην Μικρασία - δεν θα ξεπερνούσαν σε εύρος το μισάωρο. Οπότε πως γεμίζεις το υπόλοιπο αγαπητέ μου Μίστερ Τάσος, αν δεν έχεις την ικανότητα να φτιάξεις όσα αναφέρω στον πρόλογο? Απλά πράματα, Αλλά και ξαναζεσταμένα, Πάμε να βρούμε όποιον επώνυμο ήταν μέσα εκείνο το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο, παίκτη, προπονητή, παράγοντα, φίλαθλο, ρεπόρτερ, να μας πει δυο λόγια από την εμπειρία του.

Εναλλάξ το λοιπόν, η μυθοπλασία σκυταλοδρομεί με την τεκμηρίωση, σε ένα υβρίδιο για το οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και ίσως όχι άδικα, αφού τουλάχιστον οι πιο μυημένοι μπασκετικοί, σίγουρα θα έχουν ακούσει μυριάδες φορές από τα χείλη του (ήρωα και επιστήμονα) Ζούπα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια από το σπουδαίο εκείνο βράδυ. Από την δεκάδα των παικτών, θρύλοι όπως ο Βασιλειάδης, ο Λαρεντζάκης, ο Τσάβας, περνούν μπροστά από την κάμερα, όπως άλλωστε και ο κόουτς της νίκης Μήλας, που είναι και ο εκδηλωτικότερος όλων, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Με τις παρεμβολές ανθρώπων του σπορ - είναι σημαντικό ότι σχεδόν άπαντες οι αντίπαλοι Πραγίτες, που μάλλον το πανηγύρισαν τότε και πιο πολύ από τους ίδιους τους ΑΕΚτζήδες, τσιμπώντας ένα τεράστιο ποσό για να δεχτούν να διεξαχθεί το παιχνίδι στην Αθήνα, παίρνουν μέρος στα ίντερβιους - και με το οπτικοακουστικό υλικό που σώζεται ευτυχώς ολόκληρο, κάτω από την μπαγκέτα του συμπαθέστατου (και ακόμη μισό αιώνα κατοπινά το ίδιο ζωηρά ακμαίου) Βασίλη Γεωργίου, του απίθανου σπίκερ για χάρη της ραδιοφωνίας, που εδώ λειτουργεί ως αφηγητής, η αλήθεια είναι πως οι νεότεροι, θα δεχθούν πλήθος πληροφοριών για το πως έφτασε ο Δικέφαλος στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Όμως...

...είναι κομματάκι διαφορετικό αυτό που διαλαλούν τα τρέιλερς και οι προωθήσεις, από ετούτο το μίξερ που πακετάρει σε σώμα ένα ο Μπουλμέτης. Η αίσθηση μου είναι πως γι αλλού το ξεκίνησε, με τις ιδέες του για να στήσει τον μικρόκοσμο γύρω από τα τεκταινόμενα στο Στάδιο και αλλού η ρότα τον οδήγησε, κατ απαίτηση (ίσως) και του βασικού χρηματοδότη του, που πολύ λογικά είναι η κιτρινόμαυρη ΚΑΕ. Η οποία φυσικά και από την μεριά της κάνει το κουμάντο της, φροντίζοντας να παραδώσει στους οπαδούς της (μάλλον και μόνον) ένα κατά παραγγελία έργο που δοξάζει τον σύλλογο, με εικόνες, βίντεο, σπικάζ, τους ίδιους τους υπεράνθρωπους θρύλους live στο εκράν, μα και άπαντες σχεδόν τους τζαλονέρι οπαδούς σταρς στην διανομή. Έστω και παρέα με τις κακώς εκτελεσμένες στα περισσότερα σκέλη τους, φιξιόν σαχλές φιοριτούρες, γύρω από τον σερβιτόρο με φράντζα Τζάστιν Μπίμπερ (!) εν έτι χουντικό, που τρομάζει στην ιδέα της επικράτησης ή την κοπελιά που αντιστοίχως αγκαλιάζει το τρανζίστορ, ντυμένη νυφούλα (!!) καρτερώντας το καλάθι της λύτρωσης. Ή τις πολύ ατυχώς στημένες δραματοποιήσεις της πραγματικότητας, με τους αθλητές στο ξενοδοχείο, στα αποδυτήρια, μα το κυριότερο σε εκείνη την δεινή ήττα της προηγούμενης αγωνιστικής χρονιάς, όπου έγινε γνωστό το πρόβλημα υγείας του παικταρά Μόσχου.

Που πάνω σε αυτό και μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό, το Χόλιγουντ θα είχε στήσει υπερπαραγωγή. Πόσο πίσω είμαστε ρε γαμώτη? Πολύ θα το ήθελα, ως φίλαθλος πρωτίστως και κατόπιν ως σινεφίλ, να ανοίξει τον χορό, όπως συνέβη στα ευρω-τρόπαια, η ΑΕΚ με μια ταινία μπροστάρα, εφάμιλλη του μυθικού δρόμου προς την δόξα, τέτοιου υψηλού βεληνεκούς ώστε να την καταευχαριστηθούν όλοι. Κι όχι ένα κάτι, νοσταλγικό μεν, ας πούμε docu, ούτε γι αστείο drama, που ειλικρινά πολύ με νοιάζει να μάθω πως ακριβώς συντάχθηκε στην σκέψη του ντιρέκτορα του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ναι, αλλά αγαπάμε τους Village People!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια βιογραφία που προσεγγίζει την ομοφυλοφιλία... ακαδημαϊκά

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στην Κύπρο (!!!) Φιλανδοαμερικανός Dome Karukoski και αποτελεί βιογραφική ταινία μιας παγκόσμιας queer περσόνας – συμβόλου. Η επόμενη ταινία του, το «Tolkien», θα είναι η πρώτη του αγγλόφωνη, επίσης βιογραφική, και θα αναφέρεται στο δημιουργό του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», τον J.R.R. Tolkien...

Η ταινία Tom Of Finland αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Φιλανδίας για το φετινό ξενόγλωσσο Όσκαρ, παραγκωνίζοντας το «Η άλλη όψη της ελπίδας» του Aki Kaourismaki!

Η υπόθεση: Ο Touko “Tom” Laaksonen είναι ένας παρασημοφορημένος Φιλανδός στρατιώτης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνάντησή του με έναν όμορφο Ρώσο αλεξιπτωτιστή θα αποτελέσει την πρώτη απτή απόδειξη του ότι έλκεται από τους άντρες: είναι ομοφυλόφιλος. Μετά τον πόλεμο θα πάει να ζήσει με την ομοφοβική αδελφή του. Θα εργαστούν στην ίδια διαφημιστική εταιρία, όπου ο Τομ αναλαμβάνει το θέμα illustration. Κάτω από την επιρροή της αδελφής του ο Τομ δεν εκδηλώνεται, έως ότου εκείνη νοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι που μένουν, σε έναν χορευτή. Εκείνη ερωτεύεται τον χορευτή, το ίδιο όμως κάνει και ο αδελφός της. Και ο χορευτής διαλέγει τον Τομ.

Είναι μια εποχή όπου η ομοφυλοφιλία είναι ποινικά κολάσιμη στη χώρα. Ο Τομ ξεδίνει σχεδιάζοντας ασπρόμαυρα σκίτσα. Είναι τέχνη αυτό που κάνει; Είναι απλώς πορνό φαντασιώσεις; Ή μήπως είναι και τα δύο; Τα σκίτσα του γίνονται ανάρπαστα, δημοσιεύονται στο εξωτερικό και ο Τομ, πλέον γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Tom of Finland» μετατρέπεται σε μια από τις πιο επιδραστικές, πρώιμες φιγούρες του κινήματος για τα δικαιώματα της LGBT παγκόσμιας κοινότητας.

Η άποψή μας: Λοιπόν, πλησιάζω τα 50, έχω μεγαλώσει, θεωρητικά έχω ωριμάσει, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτόμυαλος, να μην εμφορούμαι από στερεότυπα και από αγκυλώσεις, αλλά ταινίες όπως τούτη εδώ με κάνουν να νιώθω άβολα. Ψέματα να πω; Το «Tom of Finland» παραήταν γκέι για τον υπογράφοντα. Πολύς in your face ομοερωτισμός. Καμία σχέση με το «Moonlight», καμία σχέση και με το «Call me by your name», που και τολμηρές ταινίες είναι αλλά και απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό, σε όλους τους θεατές, καθώς αισθητικά, συναισθηματικά, κινηματογραφικά, έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Στην ταινία από τη Φιλανδία θα βαρεθείτε (ή θα γουστάρετε) να βλέπετε άντρες να φιλιούνται, άντρες να χαμουρεύονται, άντρες να φοράνε δερμάτινα, άντρες να «φτιάχνονται» από σκίτσα ανδρών που φοράνε στενές στολές και διαγράφεται με ευμεγέθη λεπτομέρεια ο... ανδρισμός τους.

Το είχε δηλώσει εξάλλου και ο ίδιος ο βιογραφούμενος: «Αν δεν έχω στύση όσο ζωγραφίζω, τότε ξέρω ότι δεν είναι καλό». Εντάξει, χαριτωμένη τη λες τη σκηνή στο μπαρ, όπου γκέι άντρες βρέχουν πέη με αλκοόλ και κάνουν... cock-tail, τα οποία και καταπίνουν! Αλλά, τι να πω, δεν μπορώ να κρίνω την ταινία αντικειμενικά. Από την άλλη, λιγότερο συντηρητικοί θεατές σε σχέση με την αφεντομουτσουνάρα μου, θα θεωρήσουν την ταινία... λίγη. Ότι δεν τραβάει τα πράγματα στα άκρα, ότι δεν επικεντρώνεται στη σεξουαλική ζωή αυτού του ανθρώπου, ότι δεν είναι τόσο queer όσο θα έπρεπε, ότι μεγεθύνει ασήμαντα γεγονότα και εξαφανίζει ουσιαστικά σημαντικά, ότι προσεγγίζει το θέμα της ακαδημαϊκά!

Ας το κλείσουμε εδώ και όσοι πιστοί προσέλθετε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Filmcenter Τριανόν

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πολύ δύσκολο να παραμένεις ακέραιος σε έναν βρώμικο κόσμο

Ο Mohammad Rasoulof γεννήθηκε το 1973 στην πόλη Σιράζ του Ιράν. Ξεκίνησε την καριέρα του σκηνοθετώντας μικρού μήκους ταινίες. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Το δειλινό» (Gagooman / The Twilight, 2002), παρουσιάστηκε σε πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων του Λοκάρνο και του Μόντρεαλ. Η δεύτερη ταινία του, «Σιδερένιο νησί» (Jazireh ahani / Iron Island), προβλήθηκε το 2005 στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών. Το 2010 ο Rasoulof συνελήφθη και κατηγορήθηκε «για εχθρικές πράξεις και προπαγάνδα ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν». Καταδικάστηκε σε 6ετή φυλάκιση, και απαγόρευση της σκηνοθετικής του δραστηριότητας ή 20ετή εξορία από τη χώρα του. Ενώ βρισκόταν προσωρινά εκτός φυλακής σε αναμονή της απόφασης για την έφεσή του, γύρισε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Αντίο» (Bé omid é didar / Goodbye, 2011) κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Το Ένας ακέραιος άνθρωπος (Lerd) είναι to 6o μεγάλου μήκους φιλμ που σκηνοθετεί. Καμία από τις έξι ταινίες του δεν έχει προβληθεί στο Ιράν και ο Rasoulof περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του φυλακισμένος. Με αυτήν την ταινία έλαβε μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης ταινίας του τμήματος! Εμείς την ταινία την είδαμε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, στον κινηματογράφο «Δαναό», τη παρουσία της ηθοποιάρας μας, Βαγγέλη Μουρίκη! And friends, μιας που από τη θέση που καθόταν, στο διάλειμμα (ναι, κάνουν διάλειμμα σε ταινίες που προβάλλονται σε φεστιβάλ στην Αθήνα!) πέρασαν μπόλικοι θαμώνες για να πουν ένα γεια.

Η υπόθεση: Ο 35χρονος Ρεζά, θέλοντας να κάνει μια καινούρια αρχή, μακριά από τη μολυσμένη με περισσότερους από έναν τρόπους Τεχεράνη, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Έχει αγοράσει μια μικρή έκταση παίρνοντας δάνειο από την τράπεζα κι έχει στήσει ένα μικρό εκτροφείο χρυσόψαρων. Με αυτό καταγίνεται ενόσω η σύζυγός του, που τον στηρίζει σε κάθε βήμα, ασκεί τα καθήκοντά της ως διευθύντρια σε ένα γυμνάσιο θηλέων και ο γιος τους διαπρέπει στο δικό του σχολείο. Λίγο πιο δίπλα στην έκτασή του, στη φάρμα του, μια ιδιωτική εταιρεία που έχει στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές, θα πάρει τον έλεγχο σε οτιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοί της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερημώσουν τη γη τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρείας, έχοντας ως μοχλό πίεσης τον επιστάτη τους, έναν τύπο με πολύ άσχημη φήμη και χειρότερη συμπεριφορά. Όμως, ο Ρεζά αντιδρά...

Η άποψή μας: Ο Rasoulof αποτελεί «κακό σπυρί στον κώλο» για το ιρανικό καθεστώς. Μαζί με τον Panahi έχουν μπει πολλάκις στο μάτι της ιρανικής κυβέρνησης καθώς οι ταινίες τους θίγουν πολλά κακώς κείμενα, από αυτά που ταλανίζουν το Ιράν. Οι δυο σκηνοθέτες έχουν δικαστεί, καταδικαστεί και φυλακιστεί για τις ιδέες τους! Στη συγκεκριμένη ταινία, αυτό που μπαίνει στο στόχαστρο του σπουδαίου δημιουργού είναι το «λάδωμα». Αν δεν λαδώσεις δεν κάνεις τίποτα, δεν μπορείς να προχωρήσεις τις δουλειές σου, δεν πας πουθενά! Επίσης, ο Rasoulof μέσω της ιστορίας του μας λέει πως στη χώρα του δεν υπάρχει δικαιοσύνη και πως η επιβολή του νόμου και της τάξης είναι θέμα χρημάτων, εξαγορών, λαδωμάτων και πως ισχύει πεντακάθαρα ο νόμος της ζούγκλας: κυριαρχεί ο ισχυρότερος.

Ο Ρεζά είναι ο ακέραιος άνθρωπος του τίτλου. Είναι αυτός που δεν δέχεται να λαδώσει. Είναι αυτός που προσπαθεί να βγάλει χρήματα και να ταΐσει την οικογένειά του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Είναι αυτός που δεν αντέχει, δεν ανέχεται την αδικία. Και δεν συμβαίνει αυτό μόνο από τη στιγμή που ξεκίνησε την εκτροφή χρυσόψαρων. Όχι. Ίσχυε από πάντα. Όπως του λέει ένας παλιός συμμαθητής του: «πάντα τέτοιος ήσουν, ψωροπερήφανος και αντιδραστικός». Αυτή η εμμονή να λέει «όχι» όταν όλοι λένε «ναι», αυτό το πείσμα να στέκεται όρθιος όταν όλοι σκύβουν το κεφάλι, τον βάζει στο στόχαστρο. Το γνωρίζει καλά και η γυναίκα του: «Ο Ρεζά δεν θα λάδωνε ποτέ για να με βγάλει από τη φυλακή», λέει. Ουσιαστικά, ο Ρεζά ανοίγει πόλεμο με όλους τους γύρω του! Κι αυτό επειδή βρίσκεται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και χαλάει τη φτιάξη, ταράζει τη μανέστρα.

Προσέξτε: ο Rasoulof μιλάει για ακέραιο άνθρωπο. Όχι για άνθρωπο που υπακούει «στο σύνταγμα και τους νόμους». Ο Ρεζά είναι άθεος. Και φτιάχνει παράνομα δικό του ποτό με βάση το καρπούζι. Σπάζει βασικό νόμο του κράτους! Ναι, αλλά αυτό δεν μπορεί να κηλιδώσει τον χαρακτήρα του. Ή μήπως μπορεί; Μήπως το ότι σιγά-σιγά ενδίδει και προσπαθεί να κερδίσει τον πόλεμό του χρησιμοποιώντας τα όπλα των αντιπάλων του δεν είναι ένδειξη διαφθοράς; Μήπως το ότι χρηματίζεται για να κάνει τον αγώνα τον καλό, δεν μας λέει κάτι ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα του; Μήπως το ότι δέχεται να λειτουργήσει ως πιόνι στα σχέδια τρίτου ανθρώπου, με το αζημίωτο, δεν τον φέρνει στο ύψος του μέσου ανθρώπου, «που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά/// αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά»;

Το καλό δεν μπορεί να κερδίσει με τίμια μέσα, μας λέει ο σκηνοθέτης. Είναι τόσο βαθιά η σήψη και η διαφθορά στον κοινωνικό ιστό, που δεν υπάρχει σωτηρία, μας λέει ο Rasoulof. Και γενικώς μας τα λέει πάρα πολύ καλά. Κι ας αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει παλιακά μέσα: ο Ρεζά βγαίνει από τη φυλακή, η όμορφη γυναίκα του βάζει γάλα να βράσει, την κυριεύει η ερωτική επιθυμία, βγάζει αυτό που φοράει στο κεφάλι της, πάει να βρει τον καλό της, και να, το γάλα χύνεται από την κατσαρόλα! Σε ανάλογη σκηνή, δεν αφήνει στον Ρεζά να πάρει ψωμί και τον καρφώνει με το βλέμμα της στα μάτια! Είπαμε, παλιακά. Αλλά και έξυπνη κινηματογραφοφιλία υφίσταται: αν δεν σκεφτείς τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ, σε συγκεκριμένη σκηνή, τι θα σκεφτείς;

Αυτό που μπορούμε να προσάψουμε στην ταινία είναι μια αίσθηση επανάληψης. Δηλαδή, ενώ η ένταση και η αντιπαλότητα αυξάνονται και θα έπρεπε να βλέπουμε μια κλιμάκωση των εχθροπραξιών, αυτό ναι μεν συμβαίνει, αλλά παρουσιάζεται φλατ και με ντούρου ντούρου και φτου και από την αρχή. Επίσης, ο βασικός πρωταγωνιστής έχει την κατάλληλη εμφάνιση αλλά όχι τις υποκριτικές ικανότητες για να πείσει. Τέλος, κάποια πράγματα μένουν ξεκρέμαστα: πχ, το όπλο που του παίρνουν στην αρχή, νομίζαμε πως θα χρησιμοποιούνταν κάποια στιγμή – μπα. Επίσης, η υπο-ιστορία με την (διαφορετικού θρησκεύματος από το κυρίαρχο και αποπνικτικό μουσουλμανικό) οικογένεια της μαθήτριας που κάνει κάτι μη αναμενόμενο, εννοείται ότι είναι δυνατή για την ατζέντα του σκηνοθέτη, αλλά δεν φαίνεται να ταιριάζει και πολύ στο κυρίως στόρι. Εκτός κι αν μπαίνει για να «λερώσει» λίγο και την εικόνα της γυναίκας του Ρεζά, που επίσης παρουσιάζεται γενικά ως ακέραια: δίπλα στον άντρα της, βράχος, παρά το γεγονός ότι τρεις και λίγο τον φυτιλιάζει να ενδώσει.

Όπως και να έχει, αυτό είναι ένα ακόμα σπουδαίο φιλμ από το Ιράν. Που καίει σαν τη φλόγα η οποία μετατρέπει σε στάχτες και αποκαΐδια το σπίτι στην ταινία, σε μια από τις πολλές εξαιρετικές σκηνές που μας χαρίζει.

«What is Line?»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γλυκύτατος φόρος τιμής στη χειρότερη ταινία στην ιστορία του σινεμά!

Παραθέτουμε αρχικά μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από το δελτίο τύπου της ταινίας: Το 2003, ένας ανεξάρτητος κινηματογραφικός δημιουργός προσγειώθηκε από το πουθενά στη βιομηχανία του θεάματος με μια από τις χειρότερες ταινίες που έγιναν ποτέ, το «The Room», ένα παθιασμένο ρομαντικό μελόδραμα για ένα ερωτικό τρίγωνο που εκτροχιάζεται. Το σενάριο, η σκηνοθεσία και η παραγωγή ήταν ο καρπός των κόπων του Tommy Wiseau. Αυτή η αινιγματική φιγούρα με τα βαμμένα κορακί μαλλιά, με τη δυσνόητη ξενική προφορά, έγινε διαβόητη στο Χόλιγουντ αφού ανέγειρε μία διαφημιστική πινακίδα στη λεωφόρο Highland για την προώθηση της αλλόκοτης, αυτάρεσκης ταινίας του, που κόστισε 6 εκατομμύρια δολάρια. Η αφίσα έδειχνε ένα κοντινό που απαθανάτιζε τη σκληρή και ανδροπρεπή φάτσα του Wiseau με ένα βουλωμένο μάτι και ένα ανορθόγραφο μήνυμα που υποσχόταν ένα δράμα επιπέδου Τενεσί Ουίλιαμς. Αφού έκανε πρεμιέρα σε δύο αίθουσες στη νότια Καλιφόρνια για να κατέβει απότομα, έχοντας βγάλει το πενιχρό ποσό των 1.800 δολαρίων σε δύο εβδομάδες, το «The Room» είχε τη δεύτερη ευκαιρία του τα επόμενα χρόνια σε μεταμεσονύχτιες προβολές και στις φήμες που μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα. Το 2013, ο Greg Sestero, ένας από τους πρωταγωνιστές του «The Room», εξέδωσε το βιβλίο «The Disaster Artist: My Life Inside the Room, The Greatest Bad Movie Ever Made», τα απομνημονεύματα ενός νεαρού ηθοποιού που μετακόμισε στο Λος Άντζελες και συμμετείχε στο «The Room», αφού συνάντησε τον Wiseau σε μαθήματα υποκριτικής στο Σαν Φρανσίσκο και δέθηκε μαζί του χάρη στον κοινό θαυμασμό τους για τον James Dean. Πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, ένα προσχέδιο έπεσε στα χέρια του σεναριογράφου-σκηνοθέτη-παραγωγού James Franco, που ήταν στο Βανκούβερ για γύρισμα με συμπρωταγωνιστή τον Seth Rogen. Ο Franco δεν είχε δει το «The Room», αλλά διασκέδασε με την απολαυστική αφήγηση του Sestero για αυτή την κινηματογραφική περιπέτεια που έμοιαζε με ατύχημα, αλλά που γέννησε μια δυνατή φιλία μέσα στην καταστροφή...

Κι έτσι ξεκίνησε το συγκεκριμένο κινηματογραφικό πόνημα. Αυτή είναι η 14η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο James Franco! Και από αυτές τις 14, στις 12 παίζει και ο ίδιος (συνήθως τον πρωταγωνιστή) και μόλις σε δύο δεν παίζει καθόλου: στις ταινίες «Bukowski» και «Child of God», και οι δύο του 2013. Εντωμεταξύ, ο πολυπράγμων Franco έχει να ολοκληρώσει άλλες τέσσερις σκηνοθετικές δουλειές του μέσα στο 2018!!! Πάντως, σε τούτη την ταινία είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται επί της μεγάλης οθόνης δίπλα στον μικρό του αδελφό, τον Dave. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της ως Work In Progress στο South by Southwest Film Festival τον περσινό Μάρτιο. Μετά, προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, από του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν, μέχρι της Θεσσαλονίκης. Στο φεστιβάλ μας η ταινία προβλήθηκε παρουσία του σκηνοθέτη John Carroll Lynch (ο οποίος συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ μας με την ταινία του «Lucky»), εκτός συναγωνισμού. Πριν την προβολή της οι παρευρισκόμενοι είδαμε ένα μαγνητοσκοπημένο βιντεάκι που ετοίμασε ο Franco ειδικά για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Στους τίτλους τέλους υπάρχουν σκηνές που δείχνουν πόσο πιστά και ευλαβικά αντέγραψε ο Franco την ταινία του Wiseau. Η ταινία τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ανδρικής ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ, για τον James Franco (μάλιστα, το βραβείο το παρέλαβε έχοντας δίπλα του τον Wiseau!!!!!!) και είναι υποψήφια για Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Αν δεν είχε ξεσπάσει σκάνδαλο και εμπλοκή του ονόματος του James Franco σε αυτό το κύμα καταγγελιών για sexual misconduct, πολύ πιθανόν να ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Ας όψεται όμως το πρόσφατο κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολυθεί...

Η υπόθεση: Ο Γκρεγκ Σέστερο θέλει να γίνει ηθοποιός. Παρακολουθεί ανάλογα μαθήματα υποκριτικής στο Σαν Φρανσίσκο όπου μένει με τη μητέρα του. Όμως, είναι ντροπαλός, και δεν τα πολυκαταφέρνει. Μετά από την παρουσίαση στην τάξη του ενός αποσπάσματος από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» όπου τα πάει χάλια, συναντά έναν άνθρωπο που θα του αλλάξει τη ζωή: τον Τόνι Γουίζο. Ο Τόνι παίζει τη σκηνή του «Στέλλα» από το «Λεωφορείον ο Πόθος» χωρίς να καταλαβαίνει Χριστό κι αυτή η ατρόμητη αντιμετώπιση της υποκριτικής εντυπωσιάζει τον Γκρεγκ. Οι δυο τους θα γίνουν φίλοι και με τα πολλά ο Τόνι πείθει τον Γκρεγκ να πάνε στο Λος Άντζελες και να κυνηγήσουν το όνειρό τους: να γίνουν ηθοποιοί.

Ο Τόνι προκύπτει ένα γοητευτικό μυστήριο για τον Γκρεγκ: φαίνεται να έχει απίστευτη περιουσία, μάλλον είναι από κάπου από την Ευρώπη (η προφορά του αυτό δηλώνει – ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι από τη Νέα Ορλεάνη!) και η ηλικία του είναι απροσδιόριστη (και δεν την αποκαλύπτει). Αλλά το Χόλιγουντ δεν είναι έτοιμο να υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες τις δύο αυτές ταλεντάρες. Οπότε, πάνω σε μια κουβέντα, προκύπτει η επαναστατική ιδέα: να γυρίσουν τη δική τους ταινία! Έτσι ο Γουίζο γίνεται ο παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας «The Room». Της χειρότερης ταινίας όλων των εποχών!

Η άποψή μας: Ο James Franco πρέπει να είναι ο πιο πολυάσχολος δημιουργός εντός ή εκτός εισαγωγικών στο Χόλιγουντ! Ο γεννημένος στις 19 Απριλίου του 1978 Καλιφορνέζος έχει σκηνοθετήσει εκτός από τις 14 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που αναφέρουμε στην εισαγωγή, άπειρες μικρού μήκους, έχει άλλες ταινίες πειραματικές που δεν αναφέρονται στο imdb, έχει γράψει πολλά σενάρια, έχει υπογράψει την παραγωγή σε πάμπολλα φιλμ κι έχει παίξει και σε μπόλικες ταινίες! Ανεξάντλητος. Εδώ, όμως, χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού! Ίσως επειδή πραγματικά «κατάλαβε» το ποιος είναι ο Γουίζο! Ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας! Ένας απέραντα ατάλαντος άνθρωπος, με ατελείωτα χρήματα, που δεν κώλωσε πουθενά προκειμένου να φέρει εις πέρας το μεγάλο του όνειρο: να γυρίσει μια ταινία. Που ίσως να είχε κάτι παραπάνω από φιλικά αισθήματα για τον Γκρεγκ: σε κάποια στιγμή του λέει «γύρισα αυτήν την ταινία για σένα»! Ναι, είναι ένας πραγματικός πρωτοπόρος ο Γουίζο! Και ο Franco καθ' όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων μιλούσε, ντυνόταν και φερόταν όπως ο Γουίζο! Φαντάζομαι το γέλιο που έριξαν οι συντελεστές της ταινίας!

Για να διώξουμε κάποιους ενδεχόμενους φόβους: όχι, δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς το αριστούργημα (!) «The Room» για να εκτιμήσει τούτη την ταινία. Ο Franco κάνει πολύ καλή δουλειά στο σενάριο, μην αφήνοντας καμία ουσιαστική λεπτομέρεια έξω κι έτσι ο θεατής έχει πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Βέβαια, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: μετά την θέαση της ταινίας του Franco θα υπάρξουν πάμπολλοι που θα ψάξουν να βρουν το «The Room» και να το δουν! Στις ΗΠΑ η ταινία έχει πλέον τέτοιο καλτ στάτους που έχει βγάλει τα λεφτά της με τις συχνές ειδικές προβολές της, όπου πηγαίνει φανατικό κοινό και λέει τους διαλόγους αντιδρώντας στα επί της μεγάλης οθόνης δρώμενα! Ο Franco λοιπόν πετυχαίνει κάτι πολύ σπάνιο και πολύ σπουδαίο: βγάζει γέλιο μέσω της ταινίας του, σεβόμενος (κι όμως!) τον δημιουργό (!!!) του ανουσιουργήματος!

Υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές με τις οποίες θα γελάσετε με την ψυχή σας, αλλά οι σκηνές των γυρισμάτων της ταινίας είναι πραγματικά οι πιο αστείες! Και στο φινάλε, μην φύγετε πριν πέσουν οι τίτλοι: ο Franco μας δείχνει επιλεγμένες σκηνές της ταινίας του που είναι ντάλε κουάλε ίδιες με το «The Room». Μιλάμε για τέτοιο φόρο τιμής! Κι αν κρίνω από την πυρετική προβολή της ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η ταινία θα έχει φοβερή επιτυχία στα ταμεία στη χώρα μας. Μάλλον ο Franco έχει ένα φανατικό πυρήνα followers στην Ελλάδα, που τον λατρεύουν ως θεό και έτυχε να βρεθούν όλοι στην προβολή της ταινία στο «Ολύμπιον»! Δεν εξηγείται αλλιώς το κύμα ενθουσιασμού που κυριαρχούσε εκεί, ο αλαλαγμός, η ζέση. Κι αν το πολύ σημαντικό word of mouth παίξει το ρόλο του, δεν θα υπάρξουν δυσαρεστημένοι ένθεν και ένθεν! Τώρα, όσοι από εσάς θέλετε να γυρίσετε ταινία κάποια στιγμή της ζωής σας, μην κωλώνετε! Μην φοβάστε! Παίξτε σε κάτι κι ας είναι και σκουπίδι! Είναι αυτή η δημιουργική διαδικασία που είναι λατρεμένη. Όπως λέει και μία από τις ηθοποιούς που παίζουν στην ταινία μέσα στην ταινία: «Η χειρότερη μέρα με το χειρότερο σενάριο και τις χειρότερες συνθήκες σε γυρίσματα είναι καλύτερη από την καλύτερη ημέρα στην πραγματική ζωή, εκτός γυρισμάτων».

Τρομερό, μια ανοιχτή επιστολή αγάπης στο σινεμά, ένα αστείο που λέγεται με απίστευτο σεβασμό και βγάζει απίστευτο γέλιο. Τι καλά να είχαμε περισσότερους Γουίζο ανάμεσά μας... Κι άντε να σας δω ρε μάγκες να λέτε μονοκοπανιάς το φοβερό και τρομερό «I did not hit her. It's not true. It's bullshit. I did not hit her. I did not. Oh, hi Mark». Γέλιο μέχρι δακρύων!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer

Κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν! 4 Απριλίου 1968. Το φωταγωγημένο Καλλιμάρμαρο βουίζει με χιλιάδες κόσμο και η περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου αναμεταδίδεται μέσα από εκατομμύρια τρανζιστοράκια. Ο αγώνας ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας αρχίζει. Μία ερωτευμένη κοπέλα κάνει πρόβα νυφικού μπροστά στον καθρέφτη της, ενώ ο μελλοντικός γαμπρός βρίσκεται σε απόγνωση κάθε φορά που η ελληνική ομάδα σκοράρει. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων θυμάται την πατρίδα που άφησε πίσω. Ένας νεαρός κομμουνιστής κρατούμενος πανηγυρίζει με κάθε πόντο και ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ γίνεται εξομολογητήριο παλιών και πρόσφατων τραυμάτων. Χρόνια πριν από αυτή τη βραδιά, τρεις Πολίτες αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα αθλητικό σωματείο για να πουν την ιστορία τους. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, η ιστορία της Ελλάδας θα αλλάξει για πάντα. Μέχρι το τέλος του 1968, η ιστορία του κόσμου θα αλλάξει για πάντα. Ο Τάσος Μπουλμέτης, σκηνοθέτης της «Πολίτικης Κουζίνας» και του «Νοτιά», επικεντρώνει την καινούρια του ταινία σε έναν πραγματικό αθλητικό άθλο που έγραψε ιστορία, ένωσε ολόκληρη την Ελλάδα σε μια νύχτα και απέδειξε περίτρανα τη δύναμη της ελληνικής ψυχής ενάντια σε κάθε αντίπαλο, όσο ισχυρός κι αν είναι. Ο Μπουλμέτης εμπνέεται από τον επικό αγώνα ΑΕΚ - Σλάβια Πράγας του 1968 και, 50 χρόνια μετά, επιστρατεύει ένα πλούσιο και ταλαντούχο καστ για να αποκαλύψει το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Μητσικώστας, η Βασιλική Τρουφάκου, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Στέλιος Μάινας, ο Γιάννης Βούρος, και πολλοί ακόμα αγαπημένοι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν καθημερινές ιστορίες σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από καθοριστικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη. Μια χρονιά, το 1968, όταν η αναπάντεχη νίκη μιας ομάδας με ψυχή ανακήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού την Ελλάδα Κυπελλούχο Ευρώπης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Προκάλεσε σκάνδαλο, έγινε θρύλος! Η αληθινή ιστορία του Φινλανδού καλλιτέχνη Τούκο Λαακσόνεν ή όπως έγινε παγκοσμίως γνωστός από το ψευδώνυμό του Tom of Finland, αποτυπώνεται στη βραβευμένη με FIPRESCI ομώνυμη ταινία του Dome Karukoski, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Φινλανδίας που το 2013 επιλέχτηκε από το περιοδικό Variety ως ένας από τους «10 σκηνοθέτες που πρέπει να προσέξεις». Οι ταινίες του έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές, κέρδισαν πολλά διεθνή βραβεία και γνώρισαν εμπορική επιτυχία, με διανομή σε όλο τον κόσμο. Το φιλμ έκανε Πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI και αποτελεί την Επίσημη υποβολή της Φινλανδίας για τα Όσκαρ. Μια ταινία για την πραγματική αποστολή της τέχνης που αμφισβητεί, εξεγείρεται, προσφέρει καταφύγιο και απελευθερώνει. Ο Τούκο Λαακσόνεν επιστρέφει σπίτι του στο Ελσίνκι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αντιμετωπίζει την πίεση της κοινωνίας η οποία καταδιώκει τους ομοφυλόφιλους. Βρίσκει καταφύγιο στην τέχνη του η οποία θα τον ταξιδέψει μέχρι την Αμερική και θα γίνει άθελά του ένας από τους πιο επιδραστικούς μαχητές για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας με το ψευδώνυμο «Tom of Finland».

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Pekka Strang, ενώ στο πλευρό του συνυπάρχουν και οι Lauri Tilkanen, Jessica Grabowsky.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Filmcenter Τριανόν!

Η διαφθορά στην επιφάνεια! Ο Ιρανός σκηνοθέτης Mohammad Rasoulof έχει μέχρι στιγμής δημιουργήσει έξι ταινίες, καμία από τις οποίες δεν έχει προβληθεί ποτέ στο Ιράν – παρόλο που οι ιστορίες τους διαδραματίζονται εκεί. Τα «σαγόνια» της λογοκρισίας έχουν κλείσει όλους τους χώρους και δεν υπάρχει χώρος για κραυγές κοινωνικές, όπως αυτές του διάσημου δημιουργού, που στην διεθνή σκηνή διαπρέπει. Παράδειγμα τρανό η πιο πρόσφατη δημιουργία του Ένας ακέραιος άνθρωπος (Lerd) που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Ο 35χρονος Ρεζά, έχοντας απομακρυνθεί από την πόλη, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Περνάει τις ημέρες του εκτρέφοντας χρυσόψαρα. Λίγο πιο δίπλα του, μια ιδιωτική εταιρεία που έχει στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές θα πάρει τον έλεγχο σε ο,τιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοί της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερειπώσουν τη γη τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρείας. Όμως ο Ρεζά αντιδρά. Σύντομα, ωστόσο, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί πλέον να τα βάλει με αυτόν το ισχυρό, αλλά καλά κρυμμένο, σύστημα διαφθοράς που έχει δημιουργηθεί.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Ρεζά Αχλαγκιράντ, Σουνταμπέ Μπεϊζαέ, Νασίμ Ανταμπέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την AMA Films!

Κάθε Λαβύρινθος έχει ένα Τέλος! Στο πρώτο μέρος της τριλογίας, τον «Λαβύρινθο», ο Τόμας ξυπνά καθώς τον μεταφέρουν στην Κοιλάδα, χωρίς να θυμάται ποιος είναι ή πώς έγινε μέλος μιας κοινότητας νέων: του Μίνο, αρχηγού του Λαβύρινθου, του Νιουτ, καλού φίλου και συμβούλου, του Γκάλι, αρχηγού και αντιπάλου, και της Τερέζα, της μοναδικής γυναίκας Γκλέιντερ με την οποία ο Τόμας φαίνεται να μοιράζεται μια πικρή ιστορία. Μαζί, θα βρεθούν παγιδευμένοι, περικυκλωμένοι από τοίχους 60 μέτρων, σε έναν λαβύρινθο που συνεχώς μεταλλάσσεται. Και το χειρότερο δεν έχει έρθει ακόμα, αφού όταν οι Γκλέιντερς καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τον Λαβύρινθο, ανακαλύπτουν πως βρίσκονται στη μέση της Πύρινης Γης. Στο δεύτερο μέρος, «Ο Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες», ο Τόμας και οι επιζώντες Γκλέιντερς συναντούν νέους συμμάχους, καθώς ανακαλύπτουν στοιχεία για μια μυστηριώδη ομάδα ανθρώπων, που βρισκόταν πίσω από όλα τους τα «πειράματα» - μια οργάνωση, γνωστή ως WCKD. Το τελευταίο μέρος της τριλογίας ξεκινά την ιστορία έξι μήνες αργότερα. Τώρα, τα κίνητρα της WCKD γίνονται πια ξεκάθαρα: Η Δρ. Άβα Πέιτζ, διευθύντρια της WCKD, είναι κοντά στο να βρει τη θεραπεία για την ασθένειας της Φλόγας, μιας μόλυνσης που έχει αποδεκατίσει τον πληθυσμό της γης. όμως, η θεραπεία έχει ένα πολύ ακριβό τίμημα… Να θυσιαστούν οι λίγοι νέοι που έχουν απομείνει στη γη και έχουν ανοσία στον ιό. Προκειμένου να ελευθερώσει αυτούς που προορίζονται να γίνουν «πειράματα» -- μεταξύ αυτών και ο Μίνο -- ο Τόμας πρέπει να ενωθεί με τους υπόλοιπους επιζώντες, παλιούς και νέους συμμάχους του, και να μπουν στην Τελευταία Πόλη, το οποίο όμως είναι και το τελευταίο προπύργιο της WCKD. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να εισβάλλει στο οχυρωμένο αρχηγείο της και να διαλύσουν την οργάνωση από μέσα... Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς O Λαβύρινθος: Η Τελική Δοκιμασία (Maze Runner: The Death Cure), η δράση αγγίζει νέα επίπεδα. Με τον Ουές Μπολ να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη best-seller τριλογία του Τζέιμς Ντάσνερ, η νέα ταινία της 20th Century Fox, αναμένεται να συναρπάσει τους θεατές!

Το καστ της τρίτης και τελευταίας περιπέτειας του Λαβύρινθου αποτελούν οι Ντίλαν Ο’Μπράιαν, Κάγια Σκοντελάριο, Τόμας Μπρόντι-Σάνγκστερ, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο, Άινταν Γκίλεν, Κι Χονγκ Λι, Μπάρι Πέπερ, Ουίλ Πούλτερ, Πατρίσια Κλάρκσον.

Η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών! Ο πολυτάλαντος James Franco («127 Ώρες») επιστρέφει στον διπλό ρόλο του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή σε μία ξεκαρδιστική, αριστουργηματική, βιογραφική κωμωδία με επίκεντρο τον ανεπανάληπτο και εξωγήινο, αλλά υπαρκτό, Τόμι Γουάιζο, τον χειρότερο δημιουργό που πέρασε ποτέ από το Χόλιγουντ. Η ερμηνεία του Τζέιμς Φράνκο θεωρείται από κοινό και κριτικούς ως μια από τις πιο μεταμορφωτικές και καθηλωτικές στην καριέρα του ηθοποιού. Το The Disaster Artist μπορεί να είναι μια ταινία για τη χειρότερη ταινία όλων των εποχών, το “The Room”, αλλά ταυτόχρονα συνθέτει ένα απολαυστικό, ακραία αστείο, συγκινητικό πορτρέτο με επίκεντρο έναν γνήσια παθιασμένο, αν και τραγικά κακόγουστο, δημιουργό. Το διασκευασμένο σενάριο υπογράφει το συγγραφικό δίδυμο των Σκοτ Νουστάντερ και Μάικλ Χ. Βέμπερ («(500) Μέρες με τη Σάμερ»), ενώ στο πλάι του James Franco εμφανίζονται ο αδελφός του Ντέιβ Φράνκο («Ανυπόφοροι Γείτονες») και ο σταθερός συνεργάτης του Σεθ Ρόγκεν (“This Is the End”). Ο αινιγματικός και φιλόδοξος Τόμι Γουάιζο καταφθάνει στο Χόλιγουντ αποφασισμένος να εκπληρώσει το ιδιότυπο, καλλιτεχνικό του όραμα. Η πρώτη και μοναδική του ταινία, το διαβόητο “TheRoom”, θριαμβεύει ως η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών, η καλτ ταινία που οι θεατές δεν χορταίνουν να χλευάζουν σε soldout μεταμεσονύχτιες προβολές για πάνω από μια δεκαετία. Αυτή είναι η ιστορία του πιο αλλόκοτου, κακοσχεδιασμένου αλλά την ίδια στιγμή γνήσια παθιασμένου κινηματογραφικού εγχειρήματος του Χόλιγουντ, «του Πολίτη Κέιν των κακών ταινιών», αλλά και η ιστορία μιας δυνατής φιλίας ανάμεσα σε έναν δημιουργό και τον μοναδικό συνεργάτη που πίστεψε σ΄ αυτόν, όπως αυτή εκτυλίχθηκε πίσω από τις κάμερες.

Η ταινία έχει κλέψει τις καρδιές του κοινού και των κριτικών, ενώ έχει διαγράψει μια αξιόλογη φεστιβαλική πορεία, καθώς ήταν το μεγάλο hit του SXSW, αλλά και του Τορόντο, όπου κέρδισε τη 2η θέση στο Βραβείο Κοινού του Τμήματος Midnight Madness. Στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν απέσπασε το Χρυσό Κοχύλι Καλύτερης Ταινίας, ενώ ο James Franco τιμήθηκε για την ερμηνεία του ως Τόμι Γουάιζο με τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ, με το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στα Gotham Awards, ενώ ήταν η 2η επιλογή για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου από την Ένωση Κριτικών του Λος Άντζελες.

Fitting In Is Overrated! Η Τόνια Χάρντινγκ κυριάρχησε στον πάγο με απαράμιλλη χάρη. Κυριάρχησε και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τελείως διαφορετικό λόγο. Η αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας πρωταθλήτριας η οποία κατηγορήθηκε για τη μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ. Βασισμένη στα εξωφρενικά, αλλά πραγματικά γεγονότα, η ταινία Εγώ, Η Τόνια (I, Tonya) είναι μια κοφτερή, μαύρη κωμωδία για τη ζωή της Τόνια Χάρντινγκ κι ενός από τα πιο συγκλονιστικά σκάνδαλα στα αθλητικά χρονικά. Παρόλο που η Χάρντινγκ ήταν η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τριπλό άξελ κατά τη διάρκεια πρωταθλήματος, η κληρονομιά της καθορίστηκε για πάντα από τη συσχέτιση της με την επίθεση στη Νάνσι Κέριγκαν. Ένα παράλογο, εξωφρενικό κι αληθινό πορτρέτο της Τόνια Χάρντινγκ και της δόξας, ή της απουσίας της, στη ζωή της. Το 1991, ηΤόνια Χάρντινγκ κέρδισε το Αμερικανικό πρωτάθλημα καλλιτεχνικού πατινάζ, όντας η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τριπλό άξελ στην ιστορία του αθλήματος. Τρίαχρόνιααργότεραέγινετοεπίκεντρο των ειδήσεων, καθώς κατηγορήθηκε για την επίθεση της συναθλήτριας της Νάνσι Κέριγκαν κι αποκλείστηκε για πάντα από την Ένωση Καλλιτεχνικού Πατινάζ των ΗΠΑ. Την επίθεση είχε οργανώσει ο πρώην σύζυγος της Χάρντινγκ, Τζεφ Γκιλούλι και οι συνεργάτες του μαζί με τον σωματοφύλακα της Σον Έκαρντ.

Την σκηνοθεσία του φιλμ φέρει εις πέρας ο Αυστραλός σκηνοθέτης Craig Gillespie, που προηγούμενα έχει υπογράψει και τα The Finest Hours, Million Dollar Arm, Fright Night, Lars And The Real Girl, ενώ τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η αποκάλυψη του Scorsese, Margot Robbie. Στο πλευρό της συναντάμε την έξοχη ρολίστα Alison Janney και τον ταλαντούχο Sebastian Stan.

You Are Not The Bad Guys. We Are!

του zerVo (@moviesltd)

Μπερδεψοδουλειά υπόθεση αυτό το κινηματογραφικό είδος που αποκαλείται heist movies. Είναι και το μοναδικό από όλα τα υποσύνολα που ανήκουν στο ευρύτερο genre της περιπέτειας δράσης, που δεν είναι αποξαρχής προκαθορισμένο το ποιοι είναι οι Καλοί ή οι Κακοί της πλοκής, που το κοινό στην εξέλιξη της υπόθεσης καλείται να επιλέξει αν θα υποστηρίξει τους Κλέφτες για τους Αστυνόμους. Με συνηθέστερα την πλάστιγγα να γέρνει, αντιφατικώς, προς την πλευρά των ληστών, ενόσω το σενάριο φροντίζει να τους πλασάρει ως συμπαθέστερους από τους διώκτες τους, ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει καταφέρει να στήσει έξοχα δείγματα κλέφτικου adventure, με πιο αξιομνημόνευτες στιγμές εκείνες των (ριμέικ) Ocean's 11 - 12 - 13 και Italian Job. Η ταινία Den Of Thieves δεν πρόκειται ποτέ της πάντως να φτάσει τα υψηλά λέβελ των προαναφερθέντων, μιας και αποτυγχάνει πλήρως να μπάσει τον θεατή της στο κόλπο του να διαλέξει μεριά, εφόσον μέχρι και το σφύριγμα της λήξης της, δεν έχει κατανοήσει ποιοι είναι οι Bad και ποιοι οι Good Guys. Συνεπώς και ποιων το υποστηρικτικό κασκόλ θα κρατήσει ψηλά.

Καμία άλλη σπείρα στο Λος Άντζελες δεν μπορεί να υπερηφανευτεί πως στήνει τις πιο ευρηματικές ληστείες τραπεζών, αποστολών και θησαυροφυλακείων από εκείνη που ηγείται ο δαιμόνιος, πρώην διακεκριμένος πεζοναύτης του Αμερικάνικου στρατού, Ρέι Μέριμαν, ένας αδίστακτος διαρρήκτης, ικανός να ξεκλειδώσει ακόμη και το πιο καλά σφαλισμένο χρηματοκιβώτιο. Το τελευταίο και πιο μελετημένο πλάνο των μελών της συμμορίας, θα είναι να εισβάλλουν στις αποθήκες του Ομοσπονδιακού Υποθηκοφυλακείου και να αποσπάσουν το ποσό ρεκόρ των 30 εκατομμυρίων δολαρίων, κατά ευρηματικό τρόπο, τέτοιο, που ουδείς υπέυθυνος θα αντιληφθεί την απώλεια. Το δυσμενές για την φράξια των κλεφτών του Μέριμαν, είναι πως στην πιο πρόσφατη επίθεση της κινούμενη χρηματαποστολή, προκάλεσε τον θάνατο δύο ένστολων της LAPD, γεγονός που έχει προκαλέσει την οργή των όχι και τόσο καλών παιδιών του Εγκληματολογικού Τμήματος της μεγαλούπολης.

Της οποίας ηγείται ο διαβόητος με το παρατσούκλι Μπιγκ, σκληροτράχηλος υπερ-μπάτσος Νικ Ο' Μπράιαν, που έχει στήσει την δική του, ιδιαίτερα ακραίων και βίαιων μεθόδων, ομάδα δίωξης κακοποιών. Στην λίστα της οποίας ο ευρηματικός Μέριμαν και η παρέα του, κρατούν κυρίαρχη θέση ως καταζητούμενοι, μα παρόλες τις προσπάθειες του Σερίφη, ενίοτε λειτουργώντας και υπερβατικά του Νόμου, δεν έχει επιτευχθεί ο εντοπισμός του κρησφύγετου τους. Η προσέγγιση του χαμηλότερου στην ιεραρχία του τιμ των διαρρηκτών, οδηγού και περιστασιακού μπάρμαν, πρωτάρη και εμφανώς φοβισμένου Ντόνι, ενδεχόμενα θα ανοίξει την κερκόπορτα που θα οδηγήσει στην σύλληψη των δραστών. Σε κάθε κίνηση των bad cops, όμως, τα ευφυή μεγαλοκλεφτρόνια, βρίσκονται ένα βήμα μπροστά!

Με τόσες και τόσες οργανωμένες κλεψιές που έχουμε παρακολουθήσει στο πανί την τελευταία δεκαετία, η αλήθεια είναι πως έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης, στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της τέλειας ληστείας. Αναμένοντας λοιπόν μια από τα ίδια εδώ, σε ένα ελάχιστα διαφημισμένο περιπετειάκι, εξεπλάγην θετικά με τον ευρηματικό σπινθήρα που ξεπήδησε από τον νου των γραφιάδων του σεναρίου, που εκ πρώτης όψης μοιάζει σημαντικά διαφορετικός, από το κλισεδιάρικο "πάμε να ξαφρίσουμε τα ταμεία και να το σκάσουμε". Το βασικό πρόβλημα του Den Of Thieves είναι η μέθοδος που αποφασίζει να το υλοποιήσει ο ντιρέκτορας Christian Gudegast, σκρίπτερ του London Has Fallen και του A Man Apart, αποφασίζοντας ξεχειλώσει το κεντρικό θέμα, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως και στους βίους των τριών βασικών πυλώνων του στόρι. Του διοργανωτή του ξαφρίσματος, του μούτσου της συμμορίας και του υπερμπάτσου που μόνιμα βρίσκεται στο κατόπι τους. Ενός δηλαδή καλά εκπαιδευμένου κομάντο, που για προσωπικούς λόγους διάλεξε τον δρόμο της Κακίας, ενός αγαθούλη μαύρου άσου του βολάν, που πάει να βγάλει γερό χαρτζιλίκι παίρνοντας μέρος στο κόλπο γκρόσο και ενός σχεδόν παράφρονα ένστολου (τρόπος του λέγειν, το τετριμμένο δερμάτινο τζάκετ δεν βγαίνει από πάνω του) που για χάρη της επαγγελματικής του επιτυχίας, έχει λησμονήσει πλήρως τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, επιλέγοντας να ξενυχτά στα κακόφημα μπαράκια με στριπτιζούδες, από το να αγκαλιάζει τα κοριτσάκια του, που τον λατρεύουν.

Με τον τελευταίο, με την μόστρα του πολύ Gerard Butler, να ανεβαίνει με άνεση στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου, ενάντια στον μάτσο Pablo Schreiber και τον απρόσμενα πολύ καλό O'Shea Jackson Jr, στην κούρσα για τον πιο αχώνευτο χαρακτήρα του φιλμ, είναι γεγονός πως οι ισορροπίες διαταράσσονται και το κοινό μάτι αποπροσανατολίζεται από τον στόχο του ποιον να υποστηρίξει, ως είθισται. Τον αδιστακτο US Marine / αρχικλέφτη, τον καρπαζοεισπράκτορα οδηγό Fast And Furious ή τον ασυνεπή, νυχτόβιο, σιχαμερό Bad Lieutenant? Μετά από δυο ώρες και βάλε θέασης, το πράγμα έχοντας χάσει την αρχική του ρότα, ελάχιστα φαίνεται να νοιάζει ποιος εντέλει θα βγει ζωντανός από το Heat πανδαιμόνιο, αν και η γραφίδα με την (προβλέψιμη για τους έμπειρους σινεφίλ) ανατροπή του φινάλε. Που εντέλει σφραγίζει και με την βούλα την διάχυτη σε όλο το εύρος των 140 λεπτών εντύπωση, πως το πνεύμα στην οργάνωση της Ληστείας του Αιώνα (σιγά...) ήταν μεν πρόθυμο, η σαρξ στην εκτέλεση μας προέκυψε μάλλον ασθενούλα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!