Movies Ltd

«What is Line?»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γλυκύτατος φόρος τιμής στη χειρότερη ταινία στην ιστορία του σινεμά!

Παραθέτουμε αρχικά μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από το δελτίο τύπου της ταινίας: Το 2003, ένας ανεξάρτητος κινηματογραφικός δημιουργός προσγειώθηκε από το πουθενά στη βιομηχανία του θεάματος με μια από τις χειρότερες ταινίες που έγιναν ποτέ, το «The Room», ένα παθιασμένο ρομαντικό μελόδραμα για ένα ερωτικό τρίγωνο που εκτροχιάζεται. Το σενάριο, η σκηνοθεσία και η παραγωγή ήταν ο καρπός των κόπων του Tommy Wiseau. Αυτή η αινιγματική φιγούρα με τα βαμμένα κορακί μαλλιά, με τη δυσνόητη ξενική προφορά, έγινε διαβόητη στο Χόλιγουντ αφού ανέγειρε μία διαφημιστική πινακίδα στη λεωφόρο Highland για την προώθηση της αλλόκοτης, αυτάρεσκης ταινίας του, που κόστισε 6 εκατομμύρια δολάρια. Η αφίσα έδειχνε ένα κοντινό που απαθανάτιζε τη σκληρή και ανδροπρεπή φάτσα του Wiseau με ένα βουλωμένο μάτι και ένα ανορθόγραφο μήνυμα που υποσχόταν ένα δράμα επιπέδου Τενεσί Ουίλιαμς. Αφού έκανε πρεμιέρα σε δύο αίθουσες στη νότια Καλιφόρνια για να κατέβει απότομα, έχοντας βγάλει το πενιχρό ποσό των 1.800 δολαρίων σε δύο εβδομάδες, το «The Room» είχε τη δεύτερη ευκαιρία του τα επόμενα χρόνια σε μεταμεσονύχτιες προβολές και στις φήμες που μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα. Το 2013, ο Greg Sestero, ένας από τους πρωταγωνιστές του «The Room», εξέδωσε το βιβλίο «The Disaster Artist: My Life Inside the Room, The Greatest Bad Movie Ever Made», τα απομνημονεύματα ενός νεαρού ηθοποιού που μετακόμισε στο Λος Άντζελες και συμμετείχε στο «The Room», αφού συνάντησε τον Wiseau σε μαθήματα υποκριτικής στο Σαν Φρανσίσκο και δέθηκε μαζί του χάρη στον κοινό θαυμασμό τους για τον James Dean. Πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, ένα προσχέδιο έπεσε στα χέρια του σεναριογράφου-σκηνοθέτη-παραγωγού James Franco, που ήταν στο Βανκούβερ για γύρισμα με συμπρωταγωνιστή τον Seth Rogen. Ο Franco δεν είχε δει το «The Room», αλλά διασκέδασε με την απολαυστική αφήγηση του Sestero για αυτή την κινηματογραφική περιπέτεια που έμοιαζε με ατύχημα, αλλά που γέννησε μια δυνατή φιλία μέσα στην καταστροφή...

Κι έτσι ξεκίνησε το συγκεκριμένο κινηματογραφικό πόνημα. Αυτή είναι η 14η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο James Franco! Και από αυτές τις 14, στις 12 παίζει και ο ίδιος (συνήθως τον πρωταγωνιστή) και μόλις σε δύο δεν παίζει καθόλου: στις ταινίες «Bukowski» και «Child of God», και οι δύο του 2013. Εντωμεταξύ, ο πολυπράγμων Franco έχει να ολοκληρώσει άλλες τέσσερις σκηνοθετικές δουλειές του μέσα στο 2018!!! Πάντως, σε τούτη την ταινία είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται επί της μεγάλης οθόνης δίπλα στον μικρό του αδελφό, τον Dave. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της ως Work In Progress στο South by Southwest Film Festival τον περσινό Μάρτιο. Μετά, προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, από του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν, μέχρι της Θεσσαλονίκης. Στο φεστιβάλ μας η ταινία προβλήθηκε παρουσία του σκηνοθέτη John Carroll Lynch (ο οποίος συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ μας με την ταινία του «Lucky»), εκτός συναγωνισμού. Πριν την προβολή της οι παρευρισκόμενοι είδαμε ένα μαγνητοσκοπημένο βιντεάκι που ετοίμασε ο Franco ειδικά για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Στους τίτλους τέλους υπάρχουν σκηνές που δείχνουν πόσο πιστά και ευλαβικά αντέγραψε ο Franco την ταινία του Wiseau. Η ταινία τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ανδρικής ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ, για τον James Franco (μάλιστα, το βραβείο το παρέλαβε έχοντας δίπλα του τον Wiseau!!!!!!) και είναι υποψήφια για Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Αν δεν είχε ξεσπάσει σκάνδαλο και εμπλοκή του ονόματος του James Franco σε αυτό το κύμα καταγγελιών για sexual misconduct, πολύ πιθανόν να ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Ας όψεται όμως το πρόσφατο κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολυθεί...

Η υπόθεση: Ο Γκρεγκ Σέστερο θέλει να γίνει ηθοποιός. Παρακολουθεί ανάλογα μαθήματα υποκριτικής στο Σαν Φρανσίσκο όπου μένει με τη μητέρα του. Όμως, είναι ντροπαλός, και δεν τα πολυκαταφέρνει. Μετά από την παρουσίαση στην τάξη του ενός αποσπάσματος από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» όπου τα πάει χάλια, συναντά έναν άνθρωπο που θα του αλλάξει τη ζωή: τον Τόνι Γουίζο. Ο Τόνι παίζει τη σκηνή του «Στέλλα» από το «Λεωφορείον ο Πόθος» χωρίς να καταλαβαίνει Χριστό κι αυτή η ατρόμητη αντιμετώπιση της υποκριτικής εντυπωσιάζει τον Γκρεγκ. Οι δυο τους θα γίνουν φίλοι και με τα πολλά ο Τόνι πείθει τον Γκρεγκ να πάνε στο Λος Άντζελες και να κυνηγήσουν το όνειρό τους: να γίνουν ηθοποιοί.

Ο Τόνι προκύπτει ένα γοητευτικό μυστήριο για τον Γκρεγκ: φαίνεται να έχει απίστευτη περιουσία, μάλλον είναι από κάπου από την Ευρώπη (η προφορά του αυτό δηλώνει – ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι από τη Νέα Ορλεάνη!) και η ηλικία του είναι απροσδιόριστη (και δεν την αποκαλύπτει). Αλλά το Χόλιγουντ δεν είναι έτοιμο να υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες τις δύο αυτές ταλεντάρες. Οπότε, πάνω σε μια κουβέντα, προκύπτει η επαναστατική ιδέα: να γυρίσουν τη δική τους ταινία! Έτσι ο Γουίζο γίνεται ο παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας «The Room». Της χειρότερης ταινίας όλων των εποχών!

Η άποψή μας: Ο James Franco πρέπει να είναι ο πιο πολυάσχολος δημιουργός εντός ή εκτός εισαγωγικών στο Χόλιγουντ! Ο γεννημένος στις 19 Απριλίου του 1978 Καλιφορνέζος έχει σκηνοθετήσει εκτός από τις 14 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που αναφέρουμε στην εισαγωγή, άπειρες μικρού μήκους, έχει άλλες ταινίες πειραματικές που δεν αναφέρονται στο imdb, έχει γράψει πολλά σενάρια, έχει υπογράψει την παραγωγή σε πάμπολλα φιλμ κι έχει παίξει και σε μπόλικες ταινίες! Ανεξάντλητος. Εδώ, όμως, χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού! Ίσως επειδή πραγματικά «κατάλαβε» το ποιος είναι ο Γουίζο! Ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας! Ένας απέραντα ατάλαντος άνθρωπος, με ατελείωτα χρήματα, που δεν κώλωσε πουθενά προκειμένου να φέρει εις πέρας το μεγάλο του όνειρο: να γυρίσει μια ταινία. Που ίσως να είχε κάτι παραπάνω από φιλικά αισθήματα για τον Γκρεγκ: σε κάποια στιγμή του λέει «γύρισα αυτήν την ταινία για σένα»! Ναι, είναι ένας πραγματικός πρωτοπόρος ο Γουίζο! Και ο Franco καθ' όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων μιλούσε, ντυνόταν και φερόταν όπως ο Γουίζο! Φαντάζομαι το γέλιο που έριξαν οι συντελεστές της ταινίας!

Για να διώξουμε κάποιους ενδεχόμενους φόβους: όχι, δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς το αριστούργημα (!) «The Room» για να εκτιμήσει τούτη την ταινία. Ο Franco κάνει πολύ καλή δουλειά στο σενάριο, μην αφήνοντας καμία ουσιαστική λεπτομέρεια έξω κι έτσι ο θεατής έχει πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Βέβαια, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: μετά την θέαση της ταινίας του Franco θα υπάρξουν πάμπολλοι που θα ψάξουν να βρουν το «The Room» και να το δουν! Στις ΗΠΑ η ταινία έχει πλέον τέτοιο καλτ στάτους που έχει βγάλει τα λεφτά της με τις συχνές ειδικές προβολές της, όπου πηγαίνει φανατικό κοινό και λέει τους διαλόγους αντιδρώντας στα επί της μεγάλης οθόνης δρώμενα! Ο Franco λοιπόν πετυχαίνει κάτι πολύ σπάνιο και πολύ σπουδαίο: βγάζει γέλιο μέσω της ταινίας του, σεβόμενος (κι όμως!) τον δημιουργό (!!!) του ανουσιουργήματος!

Υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές με τις οποίες θα γελάσετε με την ψυχή σας, αλλά οι σκηνές των γυρισμάτων της ταινίας είναι πραγματικά οι πιο αστείες! Και στο φινάλε, μην φύγετε πριν πέσουν οι τίτλοι: ο Franco μας δείχνει επιλεγμένες σκηνές της ταινίας του που είναι ντάλε κουάλε ίδιες με το «The Room». Μιλάμε για τέτοιο φόρο τιμής! Κι αν κρίνω από την πυρετική προβολή της ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η ταινία θα έχει φοβερή επιτυχία στα ταμεία στη χώρα μας. Μάλλον ο Franco έχει ένα φανατικό πυρήνα followers στην Ελλάδα, που τον λατρεύουν ως θεό και έτυχε να βρεθούν όλοι στην προβολή της ταινία στο «Ολύμπιον»! Δεν εξηγείται αλλιώς το κύμα ενθουσιασμού που κυριαρχούσε εκεί, ο αλαλαγμός, η ζέση. Κι αν το πολύ σημαντικό word of mouth παίξει το ρόλο του, δεν θα υπάρξουν δυσαρεστημένοι ένθεν και ένθεν! Τώρα, όσοι από εσάς θέλετε να γυρίσετε ταινία κάποια στιγμή της ζωής σας, μην κωλώνετε! Μην φοβάστε! Παίξτε σε κάτι κι ας είναι και σκουπίδι! Είναι αυτή η δημιουργική διαδικασία που είναι λατρεμένη. Όπως λέει και μία από τις ηθοποιούς που παίζουν στην ταινία μέσα στην ταινία: «Η χειρότερη μέρα με το χειρότερο σενάριο και τις χειρότερες συνθήκες σε γυρίσματα είναι καλύτερη από την καλύτερη ημέρα στην πραγματική ζωή, εκτός γυρισμάτων».

Τρομερό, μια ανοιχτή επιστολή αγάπης στο σινεμά, ένα αστείο που λέγεται με απίστευτο σεβασμό και βγάζει απίστευτο γέλιο. Τι καλά να είχαμε περισσότερους Γουίζο ανάμεσά μας... Κι άντε να σας δω ρε μάγκες να λέτε μονοκοπανιάς το φοβερό και τρομερό «I did not hit her. It's not true. It's bullshit. I did not hit her. I did not. Oh, hi Mark». Γέλιο μέχρι δακρύων!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer

Κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν! 4 Απριλίου 1968. Το φωταγωγημένο Καλλιμάρμαρο βουίζει με χιλιάδες κόσμο και η περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου αναμεταδίδεται μέσα από εκατομμύρια τρανζιστοράκια. Ο αγώνας ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας αρχίζει. Μία ερωτευμένη κοπέλα κάνει πρόβα νυφικού μπροστά στον καθρέφτη της, ενώ ο μελλοντικός γαμπρός βρίσκεται σε απόγνωση κάθε φορά που η ελληνική ομάδα σκοράρει. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων θυμάται την πατρίδα που άφησε πίσω. Ένας νεαρός κομμουνιστής κρατούμενος πανηγυρίζει με κάθε πόντο και ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ γίνεται εξομολογητήριο παλιών και πρόσφατων τραυμάτων. Χρόνια πριν από αυτή τη βραδιά, τρεις Πολίτες αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα αθλητικό σωματείο για να πουν την ιστορία τους. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, η ιστορία της Ελλάδας θα αλλάξει για πάντα. Μέχρι το τέλος του 1968, η ιστορία του κόσμου θα αλλάξει για πάντα. Ο Τάσος Μπουλμέτης, σκηνοθέτης της «Πολίτικης Κουζίνας» και του «Νοτιά», επικεντρώνει την καινούρια του ταινία σε έναν πραγματικό αθλητικό άθλο που έγραψε ιστορία, ένωσε ολόκληρη την Ελλάδα σε μια νύχτα και απέδειξε περίτρανα τη δύναμη της ελληνικής ψυχής ενάντια σε κάθε αντίπαλο, όσο ισχυρός κι αν είναι. Ο Μπουλμέτης εμπνέεται από τον επικό αγώνα ΑΕΚ - Σλάβια Πράγας του 1968 και, 50 χρόνια μετά, επιστρατεύει ένα πλούσιο και ταλαντούχο καστ για να αποκαλύψει το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Μητσικώστας, η Βασιλική Τρουφάκου, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Στέλιος Μάινας, ο Γιάννης Βούρος, και πολλοί ακόμα αγαπημένοι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν καθημερινές ιστορίες σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από καθοριστικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη. Μια χρονιά, το 1968, όταν η αναπάντεχη νίκη μιας ομάδας με ψυχή ανακήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού την Ελλάδα Κυπελλούχο Ευρώπης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Προκάλεσε σκάνδαλο, έγινε θρύλος! Η αληθινή ιστορία του Φινλανδού καλλιτέχνη Τούκο Λαακσόνεν ή όπως έγινε παγκοσμίως γνωστός από το ψευδώνυμό του Tom of Finland, αποτυπώνεται στη βραβευμένη με FIPRESCI ομώνυμη ταινία του Dome Karukoski, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Φινλανδίας που το 2013 επιλέχτηκε από το περιοδικό Variety ως ένας από τους «10 σκηνοθέτες που πρέπει να προσέξεις». Οι ταινίες του έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές, κέρδισαν πολλά διεθνή βραβεία και γνώρισαν εμπορική επιτυχία, με διανομή σε όλο τον κόσμο. Το φιλμ έκανε Πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI και αποτελεί την Επίσημη υποβολή της Φινλανδίας για τα Όσκαρ. Μια ταινία για την πραγματική αποστολή της τέχνης που αμφισβητεί, εξεγείρεται, προσφέρει καταφύγιο και απελευθερώνει. Ο Τούκο Λαακσόνεν επιστρέφει σπίτι του στο Ελσίνκι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αντιμετωπίζει την πίεση της κοινωνίας η οποία καταδιώκει τους ομοφυλόφιλους. Βρίσκει καταφύγιο στην τέχνη του η οποία θα τον ταξιδέψει μέχρι την Αμερική και θα γίνει άθελά του ένας από τους πιο επιδραστικούς μαχητές για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας με το ψευδώνυμο «Tom of Finland».

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Pekka Strang, ενώ στο πλευρό του συνυπάρχουν και οι Lauri Tilkanen, Jessica Grabowsky.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Filmcenter Τριανόν!

Η διαφθορά στην επιφάνεια! Ο Ιρανός σκηνοθέτης Mohammad Rasoulof έχει μέχρι στιγμής δημιουργήσει έξι ταινίες, καμία από τις οποίες δεν έχει προβληθεί ποτέ στο Ιράν – παρόλο που οι ιστορίες τους διαδραματίζονται εκεί. Τα «σαγόνια» της λογοκρισίας έχουν κλείσει όλους τους χώρους και δεν υπάρχει χώρος για κραυγές κοινωνικές, όπως αυτές του διάσημου δημιουργού, που στην διεθνή σκηνή διαπρέπει. Παράδειγμα τρανό η πιο πρόσφατη δημιουργία του Ένας ακέραιος άνθρωπος (Lerd) που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Ο 35χρονος Ρεζά, έχοντας απομακρυνθεί από την πόλη, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Περνάει τις ημέρες του εκτρέφοντας χρυσόψαρα. Λίγο πιο δίπλα του, μια ιδιωτική εταιρεία που έχει στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές θα πάρει τον έλεγχο σε ο,τιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοί της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερειπώσουν τη γη τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρείας. Όμως ο Ρεζά αντιδρά. Σύντομα, ωστόσο, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί πλέον να τα βάλει με αυτόν το ισχυρό, αλλά καλά κρυμμένο, σύστημα διαφθοράς που έχει δημιουργηθεί.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Ρεζά Αχλαγκιράντ, Σουνταμπέ Μπεϊζαέ, Νασίμ Ανταμπέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την AMA Films!

Κάθε Λαβύρινθος έχει ένα Τέλος! Στο πρώτο μέρος της τριλογίας, τον «Λαβύρινθο», ο Τόμας ξυπνά καθώς τον μεταφέρουν στην Κοιλάδα, χωρίς να θυμάται ποιος είναι ή πώς έγινε μέλος μιας κοινότητας νέων: του Μίνο, αρχηγού του Λαβύρινθου, του Νιουτ, καλού φίλου και συμβούλου, του Γκάλι, αρχηγού και αντιπάλου, και της Τερέζα, της μοναδικής γυναίκας Γκλέιντερ με την οποία ο Τόμας φαίνεται να μοιράζεται μια πικρή ιστορία. Μαζί, θα βρεθούν παγιδευμένοι, περικυκλωμένοι από τοίχους 60 μέτρων, σε έναν λαβύρινθο που συνεχώς μεταλλάσσεται. Και το χειρότερο δεν έχει έρθει ακόμα, αφού όταν οι Γκλέιντερς καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τον Λαβύρινθο, ανακαλύπτουν πως βρίσκονται στη μέση της Πύρινης Γης. Στο δεύτερο μέρος, «Ο Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες», ο Τόμας και οι επιζώντες Γκλέιντερς συναντούν νέους συμμάχους, καθώς ανακαλύπτουν στοιχεία για μια μυστηριώδη ομάδα ανθρώπων, που βρισκόταν πίσω από όλα τους τα «πειράματα» - μια οργάνωση, γνωστή ως WCKD. Το τελευταίο μέρος της τριλογίας ξεκινά την ιστορία έξι μήνες αργότερα. Τώρα, τα κίνητρα της WCKD γίνονται πια ξεκάθαρα: Η Δρ. Άβα Πέιτζ, διευθύντρια της WCKD, είναι κοντά στο να βρει τη θεραπεία για την ασθένειας της Φλόγας, μιας μόλυνσης που έχει αποδεκατίσει τον πληθυσμό της γης. όμως, η θεραπεία έχει ένα πολύ ακριβό τίμημα… Να θυσιαστούν οι λίγοι νέοι που έχουν απομείνει στη γη και έχουν ανοσία στον ιό. Προκειμένου να ελευθερώσει αυτούς που προορίζονται να γίνουν «πειράματα» -- μεταξύ αυτών και ο Μίνο -- ο Τόμας πρέπει να ενωθεί με τους υπόλοιπους επιζώντες, παλιούς και νέους συμμάχους του, και να μπουν στην Τελευταία Πόλη, το οποίο όμως είναι και το τελευταίο προπύργιο της WCKD. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να εισβάλλει στο οχυρωμένο αρχηγείο της και να διαλύσουν την οργάνωση από μέσα... Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς O Λαβύρινθος: Η Τελική Δοκιμασία (Maze Runner: The Death Cure), η δράση αγγίζει νέα επίπεδα. Με τον Ουές Μπολ να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη best-seller τριλογία του Τζέιμς Ντάσνερ, η νέα ταινία της 20th Century Fox, αναμένεται να συναρπάσει τους θεατές!

Το καστ της τρίτης και τελευταίας περιπέτειας του Λαβύρινθου αποτελούν οι Ντίλαν Ο’Μπράιαν, Κάγια Σκοντελάριο, Τόμας Μπρόντι-Σάνγκστερ, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο, Άινταν Γκίλεν, Κι Χονγκ Λι, Μπάρι Πέπερ, Ουίλ Πούλτερ, Πατρίσια Κλάρκσον.

Η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών! Ο πολυτάλαντος James Franco («127 Ώρες») επιστρέφει στον διπλό ρόλο του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή σε μία ξεκαρδιστική, αριστουργηματική, βιογραφική κωμωδία με επίκεντρο τον ανεπανάληπτο και εξωγήινο, αλλά υπαρκτό, Τόμι Γουάιζο, τον χειρότερο δημιουργό που πέρασε ποτέ από το Χόλιγουντ. Η ερμηνεία του Τζέιμς Φράνκο θεωρείται από κοινό και κριτικούς ως μια από τις πιο μεταμορφωτικές και καθηλωτικές στην καριέρα του ηθοποιού. Το The Disaster Artist μπορεί να είναι μια ταινία για τη χειρότερη ταινία όλων των εποχών, το “The Room”, αλλά ταυτόχρονα συνθέτει ένα απολαυστικό, ακραία αστείο, συγκινητικό πορτρέτο με επίκεντρο έναν γνήσια παθιασμένο, αν και τραγικά κακόγουστο, δημιουργό. Το διασκευασμένο σενάριο υπογράφει το συγγραφικό δίδυμο των Σκοτ Νουστάντερ και Μάικλ Χ. Βέμπερ («(500) Μέρες με τη Σάμερ»), ενώ στο πλάι του James Franco εμφανίζονται ο αδελφός του Ντέιβ Φράνκο («Ανυπόφοροι Γείτονες») και ο σταθερός συνεργάτης του Σεθ Ρόγκεν (“This Is the End”). Ο αινιγματικός και φιλόδοξος Τόμι Γουάιζο καταφθάνει στο Χόλιγουντ αποφασισμένος να εκπληρώσει το ιδιότυπο, καλλιτεχνικό του όραμα. Η πρώτη και μοναδική του ταινία, το διαβόητο “TheRoom”, θριαμβεύει ως η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών, η καλτ ταινία που οι θεατές δεν χορταίνουν να χλευάζουν σε soldout μεταμεσονύχτιες προβολές για πάνω από μια δεκαετία. Αυτή είναι η ιστορία του πιο αλλόκοτου, κακοσχεδιασμένου αλλά την ίδια στιγμή γνήσια παθιασμένου κινηματογραφικού εγχειρήματος του Χόλιγουντ, «του Πολίτη Κέιν των κακών ταινιών», αλλά και η ιστορία μιας δυνατής φιλίας ανάμεσα σε έναν δημιουργό και τον μοναδικό συνεργάτη που πίστεψε σ΄ αυτόν, όπως αυτή εκτυλίχθηκε πίσω από τις κάμερες.

Η ταινία έχει κλέψει τις καρδιές του κοινού και των κριτικών, ενώ έχει διαγράψει μια αξιόλογη φεστιβαλική πορεία, καθώς ήταν το μεγάλο hit του SXSW, αλλά και του Τορόντο, όπου κέρδισε τη 2η θέση στο Βραβείο Κοινού του Τμήματος Midnight Madness. Στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν απέσπασε το Χρυσό Κοχύλι Καλύτερης Ταινίας, ενώ ο James Franco τιμήθηκε για την ερμηνεία του ως Τόμι Γουάιζο με τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ, με το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στα Gotham Awards, ενώ ήταν η 2η επιλογή για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου από την Ένωση Κριτικών του Λος Άντζελες.

Fitting In Is Overrated! Η Τόνια Χάρντινγκ κυριάρχησε στον πάγο με απαράμιλλη χάρη. Κυριάρχησε και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τελείως διαφορετικό λόγο. Η αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας πρωταθλήτριας η οποία κατηγορήθηκε για τη μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ. Βασισμένη στα εξωφρενικά, αλλά πραγματικά γεγονότα, η ταινία Εγώ, Η Τόνια (I, Tonya) είναι μια κοφτερή, μαύρη κωμωδία για τη ζωή της Τόνια Χάρντινγκ κι ενός από τα πιο συγκλονιστικά σκάνδαλα στα αθλητικά χρονικά. Παρόλο που η Χάρντινγκ ήταν η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τριπλό άξελ κατά τη διάρκεια πρωταθλήματος, η κληρονομιά της καθορίστηκε για πάντα από τη συσχέτιση της με την επίθεση στη Νάνσι Κέριγκαν. Ένα παράλογο, εξωφρενικό κι αληθινό πορτρέτο της Τόνια Χάρντινγκ και της δόξας, ή της απουσίας της, στη ζωή της. Το 1991, ηΤόνια Χάρντινγκ κέρδισε το Αμερικανικό πρωτάθλημα καλλιτεχνικού πατινάζ, όντας η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τριπλό άξελ στην ιστορία του αθλήματος. Τρίαχρόνιααργότεραέγινετοεπίκεντρο των ειδήσεων, καθώς κατηγορήθηκε για την επίθεση της συναθλήτριας της Νάνσι Κέριγκαν κι αποκλείστηκε για πάντα από την Ένωση Καλλιτεχνικού Πατινάζ των ΗΠΑ. Την επίθεση είχε οργανώσει ο πρώην σύζυγος της Χάρντινγκ, Τζεφ Γκιλούλι και οι συνεργάτες του μαζί με τον σωματοφύλακα της Σον Έκαρντ.

Την σκηνοθεσία του φιλμ φέρει εις πέρας ο Αυστραλός σκηνοθέτης Craig Gillespie, που προηγούμενα έχει υπογράψει και τα The Finest Hours, Million Dollar Arm, Fright Night, Lars And The Real Girl, ενώ τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η αποκάλυψη του Scorsese, Margot Robbie. Στο πλευρό της συναντάμε την έξοχη ρολίστα Alison Janney και τον ταλαντούχο Sebastian Stan.

You Are Not The Bad Guys. We Are!

του zerVo (@moviesltd)

Μπερδεψοδουλειά υπόθεση αυτό το κινηματογραφικό είδος που αποκαλείται heist movies. Είναι και το μοναδικό από όλα τα υποσύνολα που ανήκουν στο ευρύτερο genre της περιπέτειας δράσης, που δεν είναι αποξαρχής προκαθορισμένο το ποιοι είναι οι Καλοί ή οι Κακοί της πλοκής, που το κοινό στην εξέλιξη της υπόθεσης καλείται να επιλέξει αν θα υποστηρίξει τους Κλέφτες για τους Αστυνόμους. Με συνηθέστερα την πλάστιγγα να γέρνει, αντιφατικώς, προς την πλευρά των ληστών, ενόσω το σενάριο φροντίζει να τους πλασάρει ως συμπαθέστερους από τους διώκτες τους, ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει καταφέρει να στήσει έξοχα δείγματα κλέφτικου adventure, με πιο αξιομνημόνευτες στιγμές εκείνες των (ριμέικ) Ocean's 11 - 12 - 13 και Italian Job. Η ταινία Den Of Thieves δεν πρόκειται ποτέ της πάντως να φτάσει τα υψηλά λέβελ των προαναφερθέντων, μιας και αποτυγχάνει πλήρως να μπάσει τον θεατή της στο κόλπο του να διαλέξει μεριά, εφόσον μέχρι και το σφύριγμα της λήξης της, δεν έχει κατανοήσει ποιοι είναι οι Bad και ποιοι οι Good Guys. Συνεπώς και ποιων το υποστηρικτικό κασκόλ θα κρατήσει ψηλά.

Καμία άλλη σπείρα στο Λος Άντζελες δεν μπορεί να υπερηφανευτεί πως στήνει τις πιο ευρηματικές ληστείες τραπεζών, αποστολών και θησαυροφυλακείων από εκείνη που ηγείται ο δαιμόνιος, πρώην διακεκριμένος πεζοναύτης του Αμερικάνικου στρατού, Ρέι Μέριμαν, ένας αδίστακτος διαρρήκτης, ικανός να ξεκλειδώσει ακόμη και το πιο καλά σφαλισμένο χρηματοκιβώτιο. Το τελευταίο και πιο μελετημένο πλάνο των μελών της συμμορίας, θα είναι να εισβάλλουν στις αποθήκες του Ομοσπονδιακού Υποθηκοφυλακείου και να αποσπάσουν το ποσό ρεκόρ των 30 εκατομμυρίων δολαρίων, κατά ευρηματικό τρόπο, τέτοιο, που ουδείς υπέυθυνος θα αντιληφθεί την απώλεια. Το δυσμενές για την φράξια των κλεφτών του Μέριμαν, είναι πως στην πιο πρόσφατη επίθεση της κινούμενη χρηματαποστολή, προκάλεσε τον θάνατο δύο ένστολων της LAPD, γεγονός που έχει προκαλέσει την οργή των όχι και τόσο καλών παιδιών του Εγκληματολογικού Τμήματος της μεγαλούπολης.

Της οποίας ηγείται ο διαβόητος με το παρατσούκλι Μπιγκ, σκληροτράχηλος υπερ-μπάτσος Νικ Ο' Μπράιαν, που έχει στήσει την δική του, ιδιαίτερα ακραίων και βίαιων μεθόδων, ομάδα δίωξης κακοποιών. Στην λίστα της οποίας ο ευρηματικός Μέριμαν και η παρέα του, κρατούν κυρίαρχη θέση ως καταζητούμενοι, μα παρόλες τις προσπάθειες του Σερίφη, ενίοτε λειτουργώντας και υπερβατικά του Νόμου, δεν έχει επιτευχθεί ο εντοπισμός του κρησφύγετου τους. Η προσέγγιση του χαμηλότερου στην ιεραρχία του τιμ των διαρρηκτών, οδηγού και περιστασιακού μπάρμαν, πρωτάρη και εμφανώς φοβισμένου Ντόνι, ενδεχόμενα θα ανοίξει την κερκόπορτα που θα οδηγήσει στην σύλληψη των δραστών. Σε κάθε κίνηση των bad cops, όμως, τα ευφυή μεγαλοκλεφτρόνια, βρίσκονται ένα βήμα μπροστά!

Με τόσες και τόσες οργανωμένες κλεψιές που έχουμε παρακολουθήσει στο πανί την τελευταία δεκαετία, η αλήθεια είναι πως έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης, στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της τέλειας ληστείας. Αναμένοντας λοιπόν μια από τα ίδια εδώ, σε ένα ελάχιστα διαφημισμένο περιπετειάκι, εξεπλάγην θετικά με τον ευρηματικό σπινθήρα που ξεπήδησε από τον νου των γραφιάδων του σεναρίου, που εκ πρώτης όψης μοιάζει σημαντικά διαφορετικός, από το κλισεδιάρικο "πάμε να ξαφρίσουμε τα ταμεία και να το σκάσουμε". Το βασικό πρόβλημα του Den Of Thieves είναι η μέθοδος που αποφασίζει να το υλοποιήσει ο ντιρέκτορας Christian Gudegast, σκρίπτερ του London Has Fallen και του A Man Apart, αποφασίζοντας ξεχειλώσει το κεντρικό θέμα, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως και στους βίους των τριών βασικών πυλώνων του στόρι. Του διοργανωτή του ξαφρίσματος, του μούτσου της συμμορίας και του υπερμπάτσου που μόνιμα βρίσκεται στο κατόπι τους. Ενός δηλαδή καλά εκπαιδευμένου κομάντο, που για προσωπικούς λόγους διάλεξε τον δρόμο της Κακίας, ενός αγαθούλη μαύρου άσου του βολάν, που πάει να βγάλει γερό χαρτζιλίκι παίρνοντας μέρος στο κόλπο γκρόσο και ενός σχεδόν παράφρονα ένστολου (τρόπος του λέγειν, το τετριμμένο δερμάτινο τζάκετ δεν βγαίνει από πάνω του) που για χάρη της επαγγελματικής του επιτυχίας, έχει λησμονήσει πλήρως τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, επιλέγοντας να ξενυχτά στα κακόφημα μπαράκια με στριπτιζούδες, από το να αγκαλιάζει τα κοριτσάκια του, που τον λατρεύουν.

Με τον τελευταίο, με την μόστρα του πολύ Gerard Butler, να ανεβαίνει με άνεση στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου, ενάντια στον μάτσο Pablo Schreiber και τον απρόσμενα πολύ καλό O'Shea Jackson Jr, στην κούρσα για τον πιο αχώνευτο χαρακτήρα του φιλμ, είναι γεγονός πως οι ισορροπίες διαταράσσονται και το κοινό μάτι αποπροσανατολίζεται από τον στόχο του ποιον να υποστηρίξει, ως είθισται. Τον αδιστακτο US Marine / αρχικλέφτη, τον καρπαζοεισπράκτορα οδηγό Fast And Furious ή τον ασυνεπή, νυχτόβιο, σιχαμερό Bad Lieutenant? Μετά από δυο ώρες και βάλε θέασης, το πράγμα έχοντας χάσει την αρχική του ρότα, ελάχιστα φαίνεται να νοιάζει ποιος εντέλει θα βγει ζωντανός από το Heat πανδαιμόνιο, αν και η γραφίδα με την (προβλέψιμη για τους έμπειρους σινεφίλ) ανατροπή του φινάλε. Που εντέλει σφραγίζει και με την βούλα την διάχυτη σε όλο το εύρος των 140 λεπτών εντύπωση, πως το πνεύμα στην οργάνωση της Ληστείας του Αιώνα (σιγά...) ήταν μεν πρόθυμο, η σαρξ στην εκτέλεση μας προέκυψε μάλλον ασθενούλα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

Ain't no mountain high enough...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κατακτώντας κορυφές!

H Αυστραλή Jennifer Peedom έχει σκηνοθετήσει τα ντοκιμαντέρ «Miracle on Everest» (2008), «Solo» (2008) και «Sherpa» (2015) πριν γυρίσει τούτη της την ταινία. Από τους τίτλους και μόνο αλλά ψάχνοντας και λίγο παραπάνω, μπορούμε να πούμε πως η συγκεκριμένη δημιουργός έχει μια εμμονή με τα βουνά!

Μουσική στην ταινία χαρίζει η Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου, αφηγητής της ταινίας είναι ο Willem Dafoe και η ταινία έχει γυριστεί σε... ορεινές περιοχές και συγκεκριμένα στην Ανταρκτική, Αργεντινή, Αυστραλία, Αυστρία, Βολιβία, Καναδά, Χιλή, Γαλλία, Ισλανδία, Ινδία, Ιταλία, Νεπάλ, Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Παπούα Νέα Γκινέα, Σκωτία, Νότια Αφρική, Ελβετία, Θιβέτ και ΗΠΑ!

Η υπόθεση: Πριν από τρεις αιώνες η αναρρίχηση ενός βουνού θεωρείτο παράνοια. Η σκέψη ότι τα άγρια τοπία του πλανήτη μας θα μπορούσαν να έχουν οποιοδήποτε είδος έλξης, δεν υπήρχε καν. Οι βουνοκορφές ήταν μέρη επικίνδυνα, όχι όμορφα. Γιατί, τότε, η έλξη που νιώθουμε τώρα για τα βουνά είναι τόσο έντονη; Το "Mountain" μας παρουσιάζει τη σαγηνευτική δύναμη των βουνών και τη συνεχή επιρροή που έχουν στη διαμόρφωση της ζωής και των ονείρων μας.

Η άποψή μας: «Η τρέλα δεν πάει στα βουνά». «Βουνό με βουνό δεν σμίγει». «Έλα να αγαπηθούμε σε μια βουνοκορφή». «Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». «... Σκίζω τα βουνά και παντού ρωτάω...». Βουνό ή θάλασσα; Από τα κλασικά, διχαστικά ερωτήματα. Όχι κυρίες και κύριοι, στην προκειμένη περίπτωση δεν χωράει κανένας διχασμός. Βουνό, απαντάει η ταινία. Βουνό ως συνισταμένη της μεγαλύτερης έκφανσης της διχασμένης ανθρώπινης προσωπικότητας: γιατί λατρεύουμε να ανεβαίνουμε ψηλά αφού τρέμουμε τα ύψη; Όλοι το κάνουμε, λίγο ή πολύ. Οι περισσότεροι το κάνουμε ελάχιστα και οι ελάχιστοι το κάνουν πολύ. Αυτοί οι ελάχιστοι θα εκτιμήσουν πιο πολύ την ταινία. Εκείνοι που το καλύτερό τους είναι να κάνουν ορειβασία. Που νιώθουν ζωντανοί όταν σκαρφαλώνουν σε δύσβατα μονοπάτια, σε πλαγιές με μεγάλη κλίση, σε αγέρωχες κορφές. Που με μόνο τα δάχτυλά τους και τα παπούτσια τους κρέμονται σε βράχους κυριολεκτικά στο κενό! Που με τα ποδήλατά τους κάνουν σάλτο μορτάλε ανάμεσα σε χαράδρες! Που δεν αλλάζουν με τίποτε τη θέα από την κορυφή, όσο επίπονο κι αν είναι να φτάσεις σε αυτήν.

Το ντοκιμαντέρ είναι άψογο αισθητικά. Υπάρχουν σκηνές που σου κόβουν την ανάσα – τόσο από το πόσο επικίνδυνα είναι αυτά που βλέπεις όσο και από το πόσο όμορφα είναι αυτά που έχει αιχμαλωτίσει ο φακός. Το πόσο βοήθεια δίνουν τα drones και οι εξελιγμένες ψηφιακές κάμερες για να παραχθεί το τελικό αποτέλεσμα είναι ηλίου φαεινότερον. Και ο συνδυασμός με την υπέροχη μουσική υπόκρουση δίνει ένα σπάνιας απόλαυσης οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Που εννοείται πως στη μεγάλη οθόνη είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Εκτός από σύγχρονα πλάνα, υπάρχουν και ιστορικής σημασίας πλάνα αρχείου που δένουν πολύ έξυπνα μέσα στο φιλμικό σώμα. Και βεβαίως στην αφήγηση, πέρα από την επιστημονική, ψυχολογική, ψυχαναλυτική ερμηνεία για το για ποιον λόγο μας ελκύουν τόσο πολύ τα βουνά, δεν κρύβεται και το ζήτημα της εκμετάλλευσης και της εμπορευματοποίησης της ζωτικής ανάγκης (για αρκετούς) του να ανέβουν σε κορυφές.

Όμορφο ντοκιμαντέρ, που όμως από κάποια στιγμή και μετά δεν έχει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό να σου δώσει από αυτό που καταλαβαίνεις και βλέπεις στα πρώτα πέντε λεπτά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Neo Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι τραβάνε κι αυτοί οι αποικιοκράτες...

Αυτή είναι η 4η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η 52χρονη Αργεντινή δημιουργός, Lucrecia Martel. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Ο βάλτος» (La Ciénaga, 2001), «Άγιο κορίτσι» (La niña santa, 2004) και «Γυναίκα χωρίς κεφάλι» (La mujer sin cabeza, 2008). Είχε λοιπόν οχτώ ολόκληρα χρόνια να γυρίσει ταινία μεγάλου μήκους. Οι ταινίες της έχουν προβληθεί στα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου: Κάννες, Βερολίνο, Βενετία, Τορόντο, Σάντανς, Νέα Υόρκη και Ρότερνταμ, μεταξύ άλλων. Ρετροσπεκτίβες του έργου της έχουν πραγματοποιηθεί σε διεθνή Φεστιβάλ και σημαντικά εκπαιδευτικά Ιδρύματα και μουσεία, όπως το Χάρβαρντ, το Μπέρκλεϊ και το Μουσείο Τέιτ του Λονδίνου. ενώ η ίδια, έχει διατελέσει μέλος στις κριτικές επιτροπές των φεστιβάλ Καννών, Βερολίνου, Βενετίας και Σάντανς.

Το σενάριο της ταινίας Zama βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντόνιο Ντι Μπενεντέτο (1956), ορόσημο στη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού. Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας συναντάμε τα ονόματα των αδελφών Almodovar (Pedro και Agustin), και των ηθοποιών Danny Glover και Gael García Bernal! Τέλος, η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Σε μια μακρινή και απομονωμένη αποικία της Νοτίου Αμερικής, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Ζάμα, ένας αξιωματικός του Ισπανικού Στέμματος, περιμένει μάταια μια μετάθεση σ’ ένα καλύτερο πόστο. Αναγκασμένος να υπομείνει τα μικροπολιτικά παιχνίδια και τους εξευτελισμούς, δεν θα αργήσει να υποκύψει στην λαγνεία και την παράνοια.

Η άποψή μας: Νομίζω πως μερικές φορές δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι εσύ (εγώ), αυτός που κρίνει μια ταινία, ότι τα βρήκε... μπαστούνια! Ότι δεν έλυσε το αίνιγμα, δεν αποκρυπτογράφησε τον κώδικα, ότι δεν κατάλαβε Χριστό ρε παιδί μου! Μια τέτοια περίπτωση αποτέλεσε για τον γράφοντα η ταινία της Martel. Να το σημειώσω κι αυτό: αυτή είναι η πρώτη της ταινία που έχω δει – δεν ξέρω πως είναι οι προηγούμενές της – έχω ακούσει όμως τα καλύτερα λόγια. Εδώ λοιπόν η αλήθεια είναι πως μια κολούμπρα την έπαθα. Θέλω να πω, ok, διέκρινα κάποια πράγματα και κάποια πράγματα μου άρεσαν. Πολύ. Αλλά να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, να αποφανθώ για το «καλό» ή «κακό» του πράγματος και να προτρέψω ή να αποτρέψω αναγνώστες να πάνε να δουν την ταινία, ε, δεν τα κατάφερα, το ομολογώ και αμαρτία δεν έχω! Μετά τη θέαση της ταινίας διάβασα το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής, μέσα στο οποίο είχε πολύ ενδιαφέρουσες δηλώσεις της σκηνοθέτιδας, το γνωστό σκηνοθετικό σημείωμα. Παραθέτω:

«Θέλω να κοιτάξω το παρελθόν με την ίδια ασέβεια που δείχνουμε όταν κοιτάμε το μέλλον. Όχι για να τεκμηριώσω τα γεγονότα, αφού ο ΖΑΜΑ δεν έχει αξιώσεις ιστορικές, αλλά αντίθετα, για να βυθιστώ σε έναν κόσμο που είναι ακόμα αχανής: γεμάτος ζώα, φυτά και, μετά βίας κατανοητούς, ανθρώπους. Ένας κόσμος που ήταν κατεστραμμένος πριν καν ανακαλυφθεί και για αυτό, παραμένει σε ντελίριο. Το παρελθόν της Ηπείρου μας είναι θολό και μπερδεμένο. Το κάναμε έτσι για να μην αναρωτιόμαστε για την έννοια της ιδιοκτησίας της γης, για τα λάφυρα πάνω στα οποία η άβυσσος της Λατινικής Αμερικής ιδρύθηκε, προκαλώντας και τη γέννηση της δικής μας ταυτότητας. Μόλις ξεκινήσουμε να ξεσκεπάζουμε το παρελθόν, τότε νιώθουμε ντροπή. Η ταινία ΖΑΜΑ βυθίζεται βαθιά μέσα στην εποχή των θνητών ανθρώπων, σε αυτή τη σύντομη ύπαρξη που μας έχει επιτραπεί, διαμέσου της οποίας προσπαθούμε αγωνιωδώς να γλιστρήσουμε στην αγάπη, καταπατώντας ακριβώς αυτό που θα μπορούσε να αγαπηθεί, αναβάλλοντας συνεχώς το νόημα της ζωής λες και η μέρα που έχει πραγματικά σημασία δεν έχει έρθει ακόμα, λες και δεν μπορεί να είναι η σημερινή. Και όμως, ο ίδιος κόσμος που φαίνεται αποφασισμένος να μας καταστρέψει, γίνεται η δική μας σωτηρία: όταν μας ρωτάνε αν θέλουμε να ζήσουμε περισσότερο, λέμε πάντα ναι».

Ωραία, έτσι; Καταλάβατε; Δύσκολα... Μαζεύω τα κουράγια μου και λέω ό,τι μπόρεσα να πιάσω. Η ταινία λειτουργεί ως κατηγορώ εναντίον της αποικιοκρατίας. Ταυτόχρονα, μας παρουσιάζει το πορτρέτο και την αγωνία ενός ανθρώπου χωρίς σημασία. Ενός μετρίως μέτριου και πάντα μετρημένου ανθρώπου, με λίγη εξουσία στα χέρια του, γρανάζι εντέλει μιας γραφειοκρατικής μηχανής, που περιμένει καλύτερες μέρες, όπως νομίζει πως του αξίζει. Και από το πολύ περίμενε στο τέλος σαλτάρει! Και κυνηγάει χίμαιρες. Τον διαβόητο Βικούνια Πόρτο (σαν να λέμε «Κάιζερ Σόζε») έναν παράνομο που βιάζει γυναίκες μέσα στα σπίτια τους (!!!) και μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει! Στο τέλος, ο ήρωάς μας, ο Ζάμα, μένει χωρίς χέρια! Μήπως όμως πλέον είναι αληθινά ελεύθερος; Γιατί χωρίς χέρια δεν μπορούν να σου περάσουν χειροπέδες! (Να, κάτι τέτοια ντεμέκ βαθυστόχαστα γράφουμε προς εντυπωσιασμό – όσο περισσότερα τέτοια διαβάζετε, τόσο πιο αμήχανος είναι αυτός που γράφει απέναντι στο έργο για το οποίο γράφει).

Πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά που έχει γίνει στον ήχο: η ανθρώπινη φωνή δεν καλύπτει τα πάντα. Ίσα – ίσα, η φύση είναι πανταχού παρούσα. Και κάποιες στιγμές ο ήχος των ομιλιών σκεπάζεται από έναν «από μηχανής» ήχο. Γιατί, δεν ξέρω να σας πω. Επίσης, πολύ σπουδαία δουλειά έχει γίνει στη διεύθυνση φωτογραφίας. Υπέροχοι κόκκινοι άνθρωποι. Υπέροχη καταπράσινη ζούγκλα! Η φύση έρχεται να ρημάξει κάθε εν δυνάμει σπουδαία στιγμή: ένα λάμα εμφανίζεται μέσα στο κυβερνητικό κτίριο, ένα άλογο εδώ, ζώα παντού.

Τελειώνοντας να κάνω το ρεζουμέ: όμορφη ταινία για να τη δεις, πολύ ερμητικά κλεισμένη στο σύμπαν της για να την καταλάβεις. Αν νιώθετε περιπετειώδεις και δεν σας κάνουν κάτι οι «κανονικές» ταινίες, ορμήξτε!

The Shape of Race held by a Phantom Thread

Όταν πιάνουνε τα γούρια, είμαι πανευτυχής. Η απαξσύμπασα κινηματογραφική κριτική (βλ. κυρίως «οσκαρολόγοι») είχε ξεγράψει το Phantom Thread από τις φετινές υποψηφιότητες. Η καλύτερη ταινία της χρονιάς, βγήκε αργά, είχε θεματολογία εγγύτερα στο best picture Razzie (αίσχος!) nominee Mother! παρά στο #MeToo κι όμως οι προβλέψεις (τις οποίες ακολούθησα, είπαμε, τα γούρια) την έφερναν μόνο για DDL, Score και Κοστούμια (φαβορί). Έρχεται σοφά ποιούσα η Ακαδημία και τη θρονιάζει στην πρώτη γραμμή: Πάρε PTA αγόρι μου αλλά τρία - Best Picture, Best Director, Best Supporting Actress (Lesley Manville) να γουστάρεις και να σκάσουν οι οχτροί μας. Έτσι γιατί θα έσκαγα αν δεν ξεκινούσα τοιουτοτρόπως. Κατά τα λοιπά, ναι, το The Shape of Water (13 υποψηφιότητες, δεν έπιασε τα Best Visuals για να ισοφαρίσει το ρεκόρ) είναι αδιαμφισβήτητα στην πρωτοπορία. Το δε Three Billboards outside Ebbing, Missouri (7), παρά το θρίαμβο στα SAGs έφαγε σφοδρό χτύπημα με τον Martin McDonagh εκτός Σκηνοθεσίας. Το The Post (2) δικαιολογημένα καταποντίστηκε (Best Picture, Meryl Streep) ενώ το υποτιμημένο (τάγραψα, έτερο γούρι που μου βγήκε) Darkest Hour (6, χωρίς σενάριο) παίζει αντάμα με τον επιτέλους υποψήφιο Nolan του Dunkirk (8, χωρίς σενάριο και ερμηνείες) στο πάνω ράφι των υποψηφίων ταινιών.

Θα πεις τώρα, που τραβάει το καραβάνι, έι; Κοίτα, ΣΤΡΑΒΑ πηγαίνει, όσο στραβά και άδικα συμβαίνει τα τελευταία χρόνια ελέω σατανικού preferential ballot. Που σημαίνει, σου ρίχνει μια με το Καλύτερο Σενάριο το αουτσάιντερ και πάρτον κάτω τον καμπούρη. Ταμάμ περίπτωση φέτο με Ladybird (5) και Get Out (4), με παρουσία στο παντοδύναμο κόμπο Ταινία-Σκηνοθεσία-Σενάριο-Ερμηνείες. Στο Original Screenplay θα γίνει η μεγάλη σφαγή λοιπόν (αν o PTA ήταν κι εδώ υποψήφιος θα μιλούσαμε για άλλη κούρσα) , ενώ στο Adapted Screenplay o ηλικιακώς ρέκορντμαν James Ivory (89 ετών) δε θα έχει πρόβλημα με το Call Me By Your Name (4, εκτός σκηνοθεσίας και δεύτερων ρόλων ελέω Plummer). To Blade Runner 2049 (5) δικαιότατα καταλαμβάνει ισχυρό στασίδι στα crafts, όπως και τα Last Jedi (4, με 51η υποψηφιότητα του John Williams (περίπτωση La Streep, 21) που πετά αδίκως έξω το Score του Darkest Hour), Baby Driver (3). To Mudbound (4) σπάει το ρόδι για το Netflix, γράφοντας ιστορία σε κάθε κατηγορία που είναι υποψήφιο (πρώτη γυναίκα cinematographer, δεύτερη μαύρη σεναριογράφος έβερ στα όσκαρς, η διπλή υποψηφιότητα της Mary J. Blige σε supporting role και τραγούδι).

Το I, Tonya (3) εκτός νυμφώνος (δίκαια) στην Καλύτερη Ταινία αλλά ο εξοστρακισμός του The Florida Project (1, για τον Willem Dafoe στον Β’ Ανδρικό) άδικος. Το The Disaster Artist (1, Adapted Screenplay) έχασε την υποψηφιότητα του James Franco ξεκάθαρα λόγω των σεξουαλικών σκανδάλων που τον έπληξαν μεσούσης της ψηφοφορίας. Ο Denzel Washington (που του έκλεψαν το τρίτο όσκαρ πέρσι για το Fences) έπιασε τις 8 υποψηφιότητες, επιπέδου Brando και Pacino (αξίως). Τώρα για snubs μπορούμε να μιλάμε για ώρες, ειδικότερα στις «μικρές» κατηγορίες (βλ. απουσία Jane στο Best Documentary). Από αύριο όμως, τα μάτια καρφωμένα στο νήμα, σε μια παρατεταμένη περίοδο μέχρι την τελική Απονομή της Κυριακής 4 Μαρτίου 2018. Cineτονίσου στο Moviesltd.gr, παρακολούθει με στο Twitter (@TakisGaris) για καθημερινή, ενδελεχή και κυρίως παθιασμένη ανάλυση των 90ων Όσκαρς. Άντε, και με τη νίκη.

Οι Υποψηφιότητες ανά ταινία

13 NOMINATIONS
The Shape of Water
Best Picture
Best Director — Guillermo del Toro
Best Actress — Sally Hawkins
Best Supporting Actor — Richard Jenkins
Best Supporting Actress — Octavia Spencer
Best Original Screenplay
Best Cinematography
Best Costume Design
Best Film Editing
Best Production Design
Best Score
Best Sound Editing
Best Sound Mixing

8 NOMINATIONS
Dunkirk
Best Picture
Best Director — Christopher Nolan
Best Cinematography
Best Film Editing
Best Production Design
Best Score
Best Sound Editing
Best Sound Mixing

7 NOMINATIONS
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Best Picture
Best Actress — Frances McDormand
Best Supporting Actor — Woody Harrelson
Best Supporting Actor — Sam Rockwell
Best Original Screenplay
Best Film Editing
Best Score

6 NOMINATIONS
Darkest Hour
Best Picture
Best Actor — Gary Oldman
Best Cinematography
Best Costume Design
Best Makeup and Hairstyling
Best Production Design

Phantom Thread
Best Picture
Best Director — Paul Thomas Anderson
Best Actor – Daniel Day-Lewis
Best Supporting Actress — Lesley Manville
Best Costume Design
Best Original Score

5 NOMINATIONS
Blade Runner 2049
Best Cinematography
Best Production Design
Best Sound Editing
Best Sound Mixing
Best Visual Effects

Lady Bird
Best Picture
Best Director — Greta Gerwig
Best Actress — Saoirse Ronan
Best Supporting Actress — Laurie Metcalf
Best Original Screenplay

4 NOMINATIONS
Call Me By Your Name
Best Picture
Best Actor — Timothee Chalamet
Best Adapted Screenplay
Best Original Song — “The Mystery of Love”

Get Out
Best Picture
Best Director — Jordan Peele
Best Actor — Daniel Kaluuya
Best Original Screenplay

Mudbound
Best Supporting Actress — Mary J. Blige
Best Adapted Screenplay
Best Cinematography
Best Song — “Mighty River”

Star Wars: The Last Jedi
Best Score
Best Sound Editing
Best Sound Mixing
Best Visual Effects

3 NOMINATIONS
Baby Driver
Best Film Editing
Best Sound Editing
Best Sound Mixing

I, Tonya
Best Actress — Margot Robbie
Best Supporting Actress — Allison Janney
Best Film Editing

2 NOMINATIONS
Beauty and the Beast
Best Costume Design
Best Production Design

The Post
Best Picture
Best Actress — Meryl Streep

Victoria and Abdul
Best Costume Design
Best Makeup and Hairstyling

1 NOMINATION
All the Money in the World
Christopher Plummer

The Big Sick
Best Original Screenplay

The Disaster Artist
Best Adapted Screenplay

The Florida Project
Best Supporting Actor – Willem Dafoe

The Greatest Showman
Best Original Song

Guardians of the Galaxy Vol. 2
Best Visual Effects

Kong: Skull Island
Best Visual Effects

Logan
Best Adapted Screenplay

Marshall
Best Original Song — “Stand Up for Something”

Molly’s Game
Best Adapted Screenplay

Roman J. Israel, Esq.
Best Actor — Denzel Washington

War for the Planet of the Apes
Best Visual Effects

Wonder
Best Makeup and Hairstyling

gaRis

THE ACADEMY VOTES (Part II)

Φτάσαμε λοιπόν στα νομινέσια. Όσο κι αν καπότενες νοιαζόμουν να κάνω την απόλυτη μαντεψιά, μηδέ εξαιρουμένων των μικρομηκάδηκων κατηγοριών (animated, live action, documentary short) τις οποίες καταφέρνω να δω συνολικά (όπως ΔΕΝ πράττει ποτέ το 99% των προβλεψάκηδων) την τελευταία εβδομάδα πριν την Απονομή. Δις τάιμ όμως, μετά από διπλή σερί αποτυχία στην Καλύτερη Ταινία (Spotlight – Moonlight, ας όψονται οι PR ατζέντηδες και το καρκίνωμα το preferential ballot), έχω τα μάτια καρφωμένα εκεί. Που σημαίνει, εν ολίγοις, ότι θα αφήσω το Phantom Thread (ταινία της χρονιάς) έξω από κάθε κατηγορία πλην DDL, Ενδυματολογίας και Μουσικής για γούρι, θα προικίσω The Shape of Water με διψήφιο αριθμό υποψηφιοτήτων (α λα La La Land) στην πρωτοπορία και έσονται τα σπουδαία μετά την ανακοίνωση υποψηφιοτήτων του πρωινού της Τετάρτης.

Σαματάς έχει ξεκινήσει με επιθέσεις εναντίον του Three Billboards μετά το θρίαμβο στις Χρυσές Σφαίρες (ναι, των μόλις 92 ανταποκριτών ξένου τύπου του Χόλυγουντ). Η επικράτηση του Shape of Water στο Σωματείο Παραγωγών (PGA) το φέρνει προσωρινά κορυφή ΟΜΩΣ η απουσία της ταινίας από την 5αδα Καλύτερου Ensemble στα SAGs είναι χάντικαπ καθότι (διές τα στατιστικά που σε τάισα εψές) οι 1.200+ Ηθοποιοί ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις διαχρονικά στα AMPAs. Η καθολική επικράτηση του Three Billboards με τρεις νίκες (McDormand-Rockwell-Ensemble), το καθιστούν αυτόματα αντίπαλο δέος ως έκφραση της οργισμένης Τράμπ περιόδου απέναντι στο αγάπη μόνο The Shape of Water.

Για να βοηθήσω την ανάγνωση, προκρίνω πτώση του The Post, άνοδο του I, Tonya και πτώση στο νήμα των The Big Sick, Florida Project, Mudbound μέχρι το Darkest Hour. Αυτά στην ουρά. Η κούρσα για τη νικήτρια τώρα έχει ξεκάθαρο πόλο το The Shape of Water και αντίπαλο (πιθανότατα και νικήτρια ταινία, με σύνολο το τραγικό 2 όσκαρς α λα Spotlight) μια εκ των Get Out -Lady Bird, καθότι το Three Billboards παίρνει σεναριακά ρίσκα που δημιουργούν διχαστικές κρίσεις στο ταλανιζόμενο από τον ιό «Καλβινιστική- Πουριτανική Αστυνομία Όσκαρς» πόπολο των λιμπεράληδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας. Στην εποχή του #MeToo και #TimesUp το κίνημα θέλει Greta Gerwig ώστε να ξεπονέσει η ήττα της Hillary από τον φαλλοκράτη Trump αλλά και το #BlackLivesMatter επιζητεί Jordan Peele (Get Out) για να τον τρίψει στα μούτρα του ρατσιστή (ξανά) Trump. Απλό δεν είναι; Μήπως το The Shape of Water, (πλήρες μηνυμάτων υπέρ περιθωριοποιημένων μειονοτήτων που νικούν τα φασιστικά στερεότυπα του μακαρθισμού) είναι εντέλει το consensus pick; Εδώ είμαστε να το βρούμε μαζί παρέα.



Εισαγωγή σε Episode I

gaRis