Movies Ltd

THE ACADEMY VOTES (Part I)

Αυτό ήταν, πάπαλα. Τσακ-μπαμ μια βδομαδούλα και σχόλασε η ψηφοφορία για τις οσκαρικές υποψηφιότητες - ακριβώς στις 12 Γενάρη, 5πμ πασίφικ τάιμ. Θέλει κι ένα 10ήμερο να καταμετρηθούν οι ψήφοι (αστείο) από την σπουδαία PWC (χαχα) και να ανακοινωθούν χαράματα στις 23 Γενάρη. Οι νικητές των 90ων Academy Awards θα βραβευτούν στη σεπτή τελετή της 4ης Μαρτίου απευθείας από το ΑBCμε παρουσιαστή ξανά τον Jimmy Kimmel. Κι εδώ κατά την παράδοση των 20 και πλέον ετών λογικά θα έμπαινα φουριόζος να ξεφορτώσω μαντεψιές (που κατά 90% ποτέ δεν είναι απλές μαντεψιές όταν ξέρεις το παιχνίδι), να κομπορρημονήσω ανοικονόμητα και στο φινάλε ποιόν ενδιαφέρει αν πέφτω μέσα ή όξω. Τα πρακτορεία στοιχημάτων είναι οι καλύτεροι μακράν στο κουρμπέτιον γιατί το χρήμα είναι πολύ και τα φαβορί για νίκη κάθε- χρόνο- τέτοια- εποχή κλειδωμένα. Οπόταν θα το δω αλλιώς κι από εδώ και μπρος θα ντυθώ γαμπρός. Μετά από δυο συνεχόμενες αποτυχίες με Spotlight – Moonlight ομφαλοσκοπήθηκα και αισθάνομαι περδίκι: Δεν έχει σημασία με το υπάρχον σύστημα ψηφοφορίας αν θα βραβευτεί η πραγματικά καλύτερη κινηματογραφική παραγωγή (βραβείο παραγωγού είναι άλλωστε, σωστά; ΟΧΙ). Το ζητούμενο έφθασε στον πάτο του κοινού παρονομαστή, του consensuspick, της συμπαθούς ταινίας που δε σε ενοχλεί να κερδίσει, κι ας μην την πιστεύεις ως κορυφαία κε ψηφοφόρε.

So λέω, ας μάθουν όλοι, κυριότερα οι αυτοχριζόμενοι (αλλά 99% άσχετοι περί του Θεσμού) πως μοιράζεται η τράπουλα. Ποιοί και πόσοι ψηφίζουν για τί; Από εκεί ξεκινούν όλα. Εκεί που καταρρέει κάθε θεωρία περί καλλίστου και αρίστου για να αποκαλυφθεί ότι μιλάμε στην πραγματικότητα για πασαρέλα μέτρησης αποδοχής από το σύστημα του Χόλυγουντ. Ειδικά την τελευταία διετία, μετά το φιάσκο του #OscarsSoWhite περάσαμε στα φετινά #MeToo και #TimesUp που σηκώνουν έτι ψηλότερα το φλάμπουρο του κανιβαλισμού αδιαφορώντας για το καλλιτεχνικό προϊόν το οποίο πρέπει να αξιολογείται ανεξαρτήτως καλλιτέχνη. H TWC τίναξε πέταλα μετά το λιντσάρισμα Weinstein, ούτε το logoτης δε προβάλλεται πια στο πανί. Kevin Spacey αντικαθίσταται κατόπιν γυρισμάτων από Christopher Plummer (ο οποίος παίρνει υποψηφιότητα Golden Globes προτού ο πλανήτης δει το All The Money In The World, εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση του 10ημερου των συμπληρωματικών γυρισμάτων). Ο James Franco την ημέρα νίκης του στις Σφαίρες πατσαβουρώνεται ως σάτυρος barely legal κορασίδων, έπεται ο τηλεοπτικός (Master of None) Aziz Ansari που τη γλύτωσε με κάτι ψιλές για να οργανωθεί ως κερασάκι στην τούρτα η καύση στην πυρά του συνήθους υπόπτου Woody Allen από το ίδιο το κάστ των μέχρι και ακυκλοφόρητων ταινιών του (δες περίπτωση Chalamet στο A Rainy Day In New York που ίσως είναι και η τελευταία ταινία του Allen, αν του κάνει τη χάρη η Amazon).

ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΚΙ ΤΩΡΑ

Τα Μέλη της Ακαδημίας τη στιγμή που διαβάζεις είναι 7.258. 8.5% αυξηθέντα από πέρσι, σε απόλυτο αριθμό 550 παραπάνω από τους 6.687. Σκέψου ότι το 2013 ο αριθμός ήταν 5.856, δηλαδή 25% λιγότερος από σήμερα. Επομένως, μεγάλη αύξηση, μπήκε νέο αίμα, περισσότερες γυναίκες και άνθρωποι χρώματος πέραν του λευκού. Σχολάστηκαν οι ογδοντάρηδες ανενεργοί στο συναφές επάγγελμα και οργανώθηκε η ονλάιν ψηφοφορία που ανέβασε το ποσοστό συμμετοχής κατακόρυφα. Όλα τα Μέλη ψηφίζουν για Καλύτερη Ταινία και αποκλειστικά για το βραβείο που αντιστοιχεί στη συντεχνία (Guild) όπου ανήκουν. Σε 7 (επτά) εξειδικευμένες κατηγορίες υπάρχει διαχωρισμός και ιδιαίτερες προϋποθέσεις, ειδικές επιτροπές, προβολές που διαφοροποιούν την διαδικασία επιλογής: Κινούμενο Σχέδιο, Ξενόγλωσση Ταινία, Μέηκαπ και Χερστάιλινγκ, Οπτικά Εφφέ και τα τρία Shorts (Κινούμενο Σχέδιο - Ντοκιμαντέρ - Λάιβ Άξιον). Ειδικά για την Καλύτερη Ταινία υπάρχει το διαβόητο preferential ballot, όπου η κάθε ταινία χρειάζεται έναν «μαγικό» αριθμό (μεταξύ 8-10%) πρώτης προτίμησης για να κερδίσει τη θέση της στις (έως 10, συνήθως 9) τελικώς προτεινόμενες. Αν δε συμπληρωθεί ο αριθμός τότε προσμετρώνται οι συνολικές ψήφοι δεύτερης προτίμησης που συγκεντρώνει αυτή με τις περισσότερες, εις βάρος αυτής με τις λιγότερες, η οποία και βγαίνει εκτός κούρσας. Αν χρειαστεί, ακολουθεί τρίτος και τέταρτος γύρος ώστε να κλείσει ο αριθμός των προτεινόμενων ταινιών. Ειδικότερα στο δεύτερο σκέλος όπου ψηφίζουν για νικήτρια, ευνόητο είναι ότι για να σιγουρέψεις τη δικιά σου, βάζεις πρώτη εκείνη και τελευταία την κυριότερη αντίπαλό της ώστε να βγει εκτός διεκδίκησης. Καλό, ε;

Ως προς τις υπόλοιπες κατηγορίες, οι λογιστάδες έχουν φκιάσει έναν «μαγικό» αριθμό πιο βατό που είναι αυτός που προκύπτει από τη διαίρεση του συνολικού αριθμού ψήφων με τον αριθμό 6 συν 1. Έτσι καταλήγουν με ασφάλεια στις 5 (πέντε) επικρατέστερες υποψηφιότητες. Πάμε τώρα ανά κατηγορία. Σε παρένθεση βλέπεις αριθμό περσινών Μελών:

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
Ψηφίζουν 7,258. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 660. Δώσε βάση στην πενιά τώρα. Υπάρχουν 5 (πέντε) κατηγορίες Μελών που ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΩ (και υπό προϋποθέσεις στα Animated Feature και Foreign Language Film). Σα να λέμε οι πέντε ορφανές. Ποιες είναι; 113 (99) Casting Directors, 499 (468) Executives, 264 (233) Members-At Large, 524 (504) Producers, 416 (389) Public Relations. Πρόκειται για ένα σύνολο 1.916 (1.693) ψήφων, δηλαδή το 26% (25%) επί του συνόλου που ψηφίζει μόνο εδώ. Σου κάνει κάτι όλο αυτό;
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ (4 Βραβεία)
1.218 (1.158) Ηθοποιοί.Ο «μαγικός» αριθμός είναι 203.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
512 (473) Σκηνοθέτες.O «μαγικός» αριθμός είναι 86.
ΗΧΟΣ (Editing/Mixing)
487 (456) Ηχολήπτες. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 82.
ΣΕΝΑΡΙΟ (Πρωτότυπο/Διασκευασμένο)
422 (406) Σεναρίστες. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 71.
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΣΚΗΝΙΚΑ)
308 (295) Σχεδιαστές Παραγωγής. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 62.
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
320 (277) ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡΙΣΤΕΣ. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 54.
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ / ΤΡΑΓΟΥΔΙ
350 (279) Μέλη. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 51.
ΜΟΝΤΑΖ
298 (274) Μοντέρ. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 51.
Φωτογραφία
246 (240) Διευθυντές Φωτογραφίας. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 42.
Κοστούμια
128 (117) Σχεδιαστές Κοστουμιών. Ο «μαγικός» αριθμός είναι 22.

Τα προγνωστικά μου είναι ήδη αποκρυσταλλωμένα όμως υπομόνεψε λιγάκι. Αυτό που έχει σημασία είναι να κατανοηθεί ο μηχανισμός μπας και κάποτε κάποιοι (ιδιαίτερα οι κήνσορες και θεράποντες της σινεκριτικής συντεχνίας) αντιληφθούμε του λόγου το ασφαλές: Ζούμε εποχές που τα Όσκαρς διεκδικούν ρόλο ευρύτερο και καθοριστικότερο από εκείνον του έως προσφάτου παρελθόντος, γεγονός που ευθέως αντικατοπτρίζεται στις επιλογές τους, με κορυφαία έκφραση την ανάδειξη Καλύτερης Ταινίας. Η αντίστροφη μέτρηση για τα Oscars 2018 είναι γεγονός.

Συνέχεια σε Episode II

gaRis

Σκοτεινή κραυγή σε κατακόκκινο φόντο

του zerVo (@moviesltd)

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες εβδομάδες μόνο, που από τους τηλεοπτικούς δέκτες παρακολουθούσα την εκρηκτική αντίδραση ενός εμφανώς ζορισμένου, αναστατωμένου σε σημείο ψυχικής διατάραξης πατέρα, που σχεδόν επί 24ώρου βάσεως σε ένα λεκτικό παραλήρημα του, εκτόξευε βέλη προς κάθε κατεύθυνση, θεωρώντας άπαντες υπεύθυνους για τον μυστηριώδη (ακόμη) θάνατο της κόρης του. Με τις συνθήκες του περίεργου συμβάντος, που έλαβε χώρα μάλιστα εντός κοιμητηρίου, ώστε να στηθεί και το ανάλογο μακάβριο σκηνικό, να προβληματίζουν διωκτικές αρχές και κοινή γνώμη, ειδικά από την ώρα που συνελήφθη ο (προφανέστατα χειραγωγημένος και λαλίστατος έκτοτε) δράστης, έγινα μάρτυρας μιας στάσης γονιού που παντελώς αντιδιαμετρικά με το λυπητερό της κατάστασης, μάλλον προς το αστείο και το ανεκδοτικό έφερνε. Μέσα σε μια φράση του και μόνο, άλλαζε τρεις τέσσερις πιθανούς ενόχους, σαν να έβγαζε από μέσα του το αστυνομικό δαιμόνιο, υποδείκνυε που κρύβονται οι ύποπτοι, πετούσε ένθεν κακείθεν ασύνταχτα hints για το τι μπορεί να συνέβη την κακιά ώρα, τρέκλιζε, λιποθυμούσε on air και ξανασηκωνόταν μονομιάς, ακόμη πιο φωνακλάς και τσαμπουκαλεμένος. Όσο δε για την επίθεση που επιχείρησε, επιζητώντας να λιντσάρει τον εγκληματία, εκεί κι αν μιλάμε για το κραυγαλέο monty python φιάσκο. Δεν το αρνούμαι, ανήθικο το γέλιο που δεν κατάφερα να πνίξω μέσα μου, στην κονφερασιέ θωριά αυτού του ανθρώπου που ζει το απόλυτο δράμα, αποφεύγοντας να καταλάβω τι ανάποδες στροφές έχει πάρει ο ανήμπορος νους του, μπροστά στο άψυχο κορμί του τέκνου του. Την στιγμή μάλιστα, που ουδείς αρμόδιος του προσφέρει τις απαντήσεις στα αινίγματα που του καίνε τα σωθικά. Ρωτάς τώρα - και μια χαρά κάνεις - πως έκτισα συνειρμό με αυτόν τον μαραζωμένο άντρα, παρακολουθώντας τις Τρεις Πινακίδες κάπου στα βάθη της αμερικάνικης Μεσοδύσης?

Επτά ολόκληροι μήνες έχουν διαβεί από εκείνο το μοιραίο απόγευμα, που η 17χρονη Άντζελα βρέθηκε νεκρή, κατακρεουργημένη, βιασμένη και καμμένη για να σβηστούν τα ίχνη των φονιάδων, σε ερημική τοποθεσία, λίγο έξω από την κωμόπολη του Έμπινγκ, στα περίχωρα της πολιτείας του Μιζούρι, στην καρδιά της αμερικάνικης επικράτειας. Επτά μήνες που πέρασαν, χωρίς καν να εντοπιστεί έστω κι ένας ύποπτος για το στυγερό φονικό, από τους ιθύνοντες που παλεύουν να το διαλευκάνουν, δίχως έστω να έχει υπάρξει μια σύλληψη, καθώς τα ελάχιστα ευρήματα δεν βοηθούν ιδιαίτερα στην αποκάλυψη των δραστών. Μοιραία η απόγνωση θα κτυπήσει την πόρτα της χαροκαμένης μάνας, Μίλντρεντ, που σε μια κίνηση απελπισίας, θα προβεί σε ένα εκκεντρικό διάβημα...

Παρότι οι παράδες δεν της περισσεύουν, παλεύοντας ολομόναχη από τον καιρό που ο Κύρης της την εγκατέλειψε, προς χάρην του ανανεωτικού του γεροντοέρωτα, θα πάρει το ρίσκο να νοικιάσει τις τρεις, από δεκαετίας παντελώς ανεκμετάλλευτες, διαφημιστικές πινακίδες, στην ράχη του επαρχιακού δρόμου που διασχίζει την περιοχή, στέλνοντας το δικό της κραυγαλέο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: "Βιάστηκε, ενώ πέθαινε", "Και ακόμη ούτε μια σύλληψη?", "Τι άλλα, Αρχηγέ Γουίλομπι?". Με τον βασικό αποδέκτη του μηνύματος, τον σεβάσμιο οικογενειάρχη και επί δεκαετίες αρχηγό του ντόπιου αστυνομικού τμήματος, να προσθέτει ακόμη μια έγνοια σε όσες τον βαραίνουν, μετά το κακό μαντάτο, πως δεν του απομένουν παρά ελάχιστοι μήνες ζωής, εξαιτίας του καρκίνου που του τρώει τα σωθικά. Το είχε έγνοια να βρει τον δράστη και να τον παραδώσει παραδειγματικά στην Δικαιοσύνη, ο Τσιφ Ρέιντζερ, αλλά κάθε του προσπάθεια να ταιριάξει το DNA με οποιουδήποτε σεσημασμένου εγκληματία, έχει πέσει, ανεξήγητα, στο κενό. Και πως να γίνει διαφορετικά, όταν οι στενοί του συνεργάτες, ενδιαφέρονται περισσότερο να ξυλοφορτώνουν άμοιρους αθώους πολίτες, λόγω της χρωματικής τους απόχρωσης, με πρώτο και καλύτερο προβοκάτορα, τον μαμάκια μπάτσο  καριερίστα Ντίξον, έναν αντιδραστικό ηλίθιο, που λειτουργεί υπεράνω του Νόμου και θεωρεί την απελπισμένη κίνηση της Μίλντρεντ ως απαξιωτική για το πρεστίζ της Αστυνομίας.

Πάνω σε τρεις χαρακτήρες - πυλώνες, όχι ισότιμους, μεν, σε ειδικό βάρος, αλλά απίθανα ανθεκτικούς στο να σηκώσουν το σεναριακό κύρος, στηρίζεται το στόρι που μας ταξιδεύει στην μίζερη, αδιάφορη, κενή, Of Mice And Men, καθημερινότητα της σύγχρονης Αμερικάνικης περιφέρειας. Εκεί που οι μέρες περνούν και φεύγουν αόρατες και επαναλαμβανόμενες, δίχως ακραία περιστατικά να τις ζώνουν και να διαταράσσουν την μουχλιασμένη νηνεμία τους. Ωσότου το βάναυσο φονικό θα αναστατώσει το ελάχιστου πληθυσμού, ούτε χιλίων ψυχών, Έμπινγκ, μοιράζοντας τους κατοίκους του, που ο ένας γνωρίζει τον άλλο σαν την παλάμη του, ένθεν κακείθεν τις ευθύνες της τραγωδίας. Οι μισοί κάνουν λόγο για αδιαφορία της φαμίλιας της μικρής, άλλοι τόσοι πιστεύουν πως η Πολίς δεν κάνει και τόσο καλά την δουλειά της. Κανένα από τα τρία χαρακτηριστικά θεμέλια, δεν θα έπρεπε να κερδίζει συμπάθεια από κανέναν. Το νιώθει άλλωστε και ο καθένας μέσα του, πως κάτι στραβό έπραξε ή πράττει, γι αυτό και οι ενοχές βουίζουν σαν Ερινύες στα αυτιά του. Όχι αποξαρχής, έχει τζόγο το φιλμάκι για να τους ρίξει άπαντες στην αγκάλη της πλατείας ως αγαπητούς.

Αρχικά εκείνη η μάνα, που βουβά υπομένει το μαρτύριο. Από το πρώτο δευτερόλεπτο στο εκράν ραγίζει την καρδιά, στο διάβα αποσπά και το συγχαρητήριο για την ανδρεία της να ανάψει φωτιές στην χαμένη λεωφόρο, στο πίσω μέρος του μυαλού όμως όλων κοντοστέκεται ένα τεράστιο γιατί. Γιατί δεν φρόντισε, μέσα στο ψυχικό της χάλασμα κι αυτή, από το επώδυνο διαζύγιο, να προστατέψει την ανήλικη θυγατέρα της, επιδεικνύοντας από την μεριά της ελάσσονα φροντίδα και υπευθυνότητα, στο που, κακόφημα και περίεργα, ενδέχεται να τριγυρνά βραδιάτικα? Κι αυτό είναι το σαράκι που τρώει την σάρκα της Μίλντρεντ, που έτσι κι αλλιώς έχει κατακερματιστεί ως οντότητα. Πως θα μπορούσε να το αποτρέψει το μοιραίο, αλλά ένας εγωισμός, ένας τσακωμός, ένα στιγμιαίο βρισίδι, απέφεραν το ανεπανόρθωτο. Μήπως όμως θα εξιλέωνε τόσο την ίδια, όσο και την μνήμη του κοριτσιού της, μια ενδεχόμενα αυτοδικία, αν τυχόν προσέγγιζε τα ίχνη εκείνου που της στέρησε την μία - έχει και ένα αγόρι, έφηβο, μελαγχολικό και τρομαγμένο επίσης - της χαρά?

Την αποτυχία της Δίωξης την έχει επιβαρυνθεί εξ ολοκλήρου ο Σερίφης Γουίλομπι, που ζυγώνει στα εξήντα, μα άλλο Πάσχα σαν το τωρινό δεν θα κάνει στην ζωή του - που οσονούπω λήγει - ευρισκόμενος σε στάδιο τερματικό της ασθένειας. Αμφιταλάντευση! Αυτός είναι ο υπαίτιος της αστυνομικής φλόπας, αυτός δεν κάνει το παραμικρό για να τσακώσει τον δολοφόνο, αυτός δεν κινεί γη και ουρανό για να μαθευτεί το περιστατικό και πέρα από τα σύνορα του Μιζούρι, όπως καταμαρτυρά η Τρίτη Άλικη Μαρκίζα. Όμως ο φουκαράς, με γυναίκα σαν τα κρύα τα νερά και δυο παιδάκια ούτε καν δεκάχρονα, τόσο νέος να γυροφέρνει στο χωριό ως μελλοθάνατος? Κι εκείνος έχει κυριευτεί από τύψεις κι εκείνος ξέρει πως θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά στην μοναδική δύσκολη υπόθεση που χειρίστηκε ποτέ το λιγοδύναμο Τμήμα του. Η Εξιλέωση για εκείνον θα μετρηθεί σε κάποιες χιλιάδες δολάρια και σε τρεις ιδιόχειρες επιστολές. Ο θεατής του έχει δώσει από νωρίς άφεση αμαρτιών. Ο Άγιος Πέτρος όμως?

Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο καταλύτης του στόρι, ο κακόψυχος, ο μέτριος παντού, από την γραμμική πορεία του μέχρι στιγμής στο Σώμα, μέχρι την μηδενική προσωπική του ζωή που κυλά βασανιστικά από το βρακί μιας καταπιεστικής, παχύσαρκης, ηλικιωμένης μαμάς - συμβουλάτορα, μέχρι το ξενύχτικο μπαρ, που κάθε βράδυ ξεσπά στο μεθύσι την μονίμως αρνητική του διάθεση. Είρωνας, μοχθηρός, βίαιος, σαδιστής, με ηλίθιο βάδισμα και τρόπους συμπεριφοράς, σε ιεραρχία απέχθειας ένστολου, μόνο του δεσμοφύλακα του Green Mile υπολείπεται. Κι όμως και για εκείνον υπάρχει λυτρωμός, αν και εφόσον καταλάβει πως για να προσφέρει στην κοινωνία, όπως υποσχέθηκε στον όρκο του Protect And to Serve, πρέπει να αλλάξει ρούχο ηθικό. Και μάλιστα μονομιάς, ακαριαία. Το χάδι του σινεφίλ, τότε, ενδεχόμενα να τον προσμένει και αυτόν.

Πάνω σε αυτό το ετερόκλητο και αντιφατικής σμίξης τρίγωνο, κτίζει ο McDonagh, το εκ πρώτης όψης δραματικό στόρι του, που διαβαίνοντας τον άφωτο take me home country road, φορτώνει από καιρού εις καιρό ψήγματα γλαφυρότητας, μέσω των ευθύβολων και σαρκαστικών διαλόγων του. Οι συνεχείς ανατροπές, που δεν αφήνουν και πολύ τον νου να σκεφτεί τι ακριβώς ενδέχεται να διαδεχτεί το παρόν πλάνο, οδηγούν σταδιακά στην τρίτη και τελειωτική (?) πράξη, εκεί που το κορμί καθηλωμένο στο κάθισμα, είναι δέσμιο της ανατριχίλας και του πάθους να μάθει, να πληροφορηθεί, να γνωρίσει τις θα επιφέρει το χάραμα, ο νέος δρόμος, το ταξίδι στην άλλη κομητεία, εκεί που ο σκοπός θα είναι ένας, μοναδικός, οριστικός. Κι όμως το Ebbing δεν σε αφήνει να φύγεις ποτέ από την εικόνα του, σε κρατάει κολλημένο, ώρες, ημέρες, μετά την παρακολούθηση του, να το νοιάζεσαι εσύ το φινάλε, κατά πως το ποθείς, το γουστάρεις, το φαντάζεσαι.

Απίστευτη κινηματογράφηση του Μίντγουεστ, μουντού και με μείον δύο τρία στοπ για τον τονισμό της σκίασης του τοπίου, που ζει και ανασαίνει βαριά πίσω από την λάμψη των μεγαλουπόλεων, εκεί που τέτοιου είδους φονικά σαν της δύσμοιρης Άντζελας έχουν ωριαία συχνότητα. Και αντίστοιχο fail εξιχνίασης. Η βουή, η πολυκοσμία και οι ουρανοξύστες εκεί το αποκρύπτουν το ζήτημα, δεν το βγάζουν στην επιφάνεια. Σε αυτή την (φανταστική) γωνιά του Μιζούρι όμως, οι πάντες, για καιρό θα μιλούν για ότι συνέβη στους αγρούς της, στο άμαθο κοριτσάκι με τους χωρισμένους γονιούς, που βρέθηκε κάρβουνο πάνω στο χορτάρι και δεν βρέθηκε έστω ένας να αποκαταστήσει με αποδείξεις την μνήμη του. Και η εθνική χείρα της Land Of The Free μόνιμα θα (συγ)καλύπτει πρόσωπα και καταστάσεις, υποκρινόμενη την καλήνα στους ποντικάνθρωπους που μόνο στην ταυτότητα θεωρούνται μέρος της. Κανένα χαμόγελο γι αυτούς, καμία ηλιαχτίδα και δυστυχώς κανένα ξέσπασμα της βίας δεν μοιάζει ικανό να τους δώσει μια λίγη, ελάχιστη πνοή...

Η πιο σπουδαία στιγμή της καριέρας της Frances McDormand, κατόπιν εκείνης της εγκυμονούσας δαιμόνιας μπατσίνας του επίσης ανατρεπτικού βλάχικου Fargo - το πνεύμα του οποίου εδώ είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα σε ολάκερο το δίωρο - είναι κι εκείνη που θα την στέψει για δεύτερη φορά Best Actress Of The Year, σε όλες ανεξαιρέτως τις σχετικές βραβεύσεις Σωματείων και Οργανώσεων. Λιτή εκφράσεων, μοναδικό ατού για γονιό που περνά τέτοιου μεγέθους κρίση, καυστική φράσεων, δείγμα ψυχραιμίας και αυτοελέγχου, η Μίλντρεντ της είναι η Πασιονάρια που κανείς δεν θα ήθελε να έχει απέναντι του. Που δεν πιάνει το ντουφέκι να τα κάνει όλα λάμπα και γυαλί από νωρίς, αλλά μέσω συγκεκριμένου πλάνου οδηγεί το πράγμα εκεί που επιζητά, ώστε να έχει πάρει με το μέρος της όλους. Ακόμη κι εκείνον τον λιγδή τον Ντίξον...

Για να λέμε την πλήρη αλήθεια, που δεν έχει την αφετηρία της στο Ebbing, Missouri, δεν πρέπει να έχει υπάρχει πιο αδικημένος ρολίστας τα τελευταία χρόνια από τον Sam Rockwell. Μπορώ να καταμετρήσω μια ντουζίνα ερμηνειών κορυφής, προτού της παρούσης του παρανόιντ κοπ, με κορυφαία εκείνη στο πειραγμένο sci-fi Moon μια δεκαετία πριν κι όμως εκτός των φανατικών σινεφάγων, λίγοι τον γνωρίζουν με το όνομα του. Δεν περίμενα να τον απολαύσω ως σιχαμερό σκουλήκι που διάβηκε τη Σιλωάμ, για να τον τοποθετήσω απόψε στο πάνω ράφι. Ότι ακριβώς ισχύει και για τον Woody Harrelson, τον τρίτο πόλο της πλοκής, που κι εκείνος παραμένει μετά από τριάντα χρόνια πορείας αστεφάνωτος από την Ακαδημία. Άλλο κύρος δίνουν αμφότεροι και άλλο σεβασμό στην υπόσταση της έννοιας Supporting Role!

Ένας Ιρλανδός λοιπόν, τραβάει μια αλληγορική πολαρόιντ του ομφαλού της σύγχρονης μα όχι μοντέρνας, της δημοκρατικής μα όχι ελεύθερης, της κυρίαρχης μα πανταχού χαμένης Αμέρικα, όπως δεν το έχουν κατορθώσει τόσοι και τόσοι ντιρέκτορες της Μέκκας στο παρελθόν. Μια ιστορία ευφυής και εξόχως ελκυστική, που με ισόποσες δόσεις δράματος και χιούμορ, ξεσκεπάζει έναν από τους μυριάδες μικρόκοσμους που αντανακλούν τα σαθρά, σάπια, διεφθαρμένα, ελάχιστα λειτουργικά και ασθενικά κύτταρα της Υπερδύναμης. Που αν όμως υποτιμηθούν, ενδεχόμενα εκείνα να θρέψουν εκδικητικούς καρκίνους και τότε οι Πινακίδες θα αλλάξουν μήνυμα και αποδέκτη. "Βιάστηκε, ενώ πέθαινε", "Κανείς δεν θα συλλάβει κανέναν", "Rest In Peace, Αρχηγέ Γουίλομπι"...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Post	Odeon	2	83	30.572	99.226
2	Darkest Hour	UIP	1	64	25.785	25.785
3	The Commuter	Spentzos Films	2	46	16.468	58.547
4	Jumanji: Welcome To The Jungle	Feelgood Ent.	2	62	14.177	51.679
5	Den Of Thieves	Odeon	1	36	12.187	12.187
6	The Bachelor 2	Village	5	34	11.480	215.440
7	Ferdinand	Odeon	5	78	10.080	114.314
8	Coco	Feelgood Ent.	6	62	7.453	108.195
9	Three Billboards Outside Ebbing, Missouri	Odeon	1	2	4.948	4.948
10	Insidious: The Last Key	Feelgood Ent.	3	20	4.390	81.041

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Διόλου άδικα, στα ιστορικά κείμενα, η ορεινή περιοχή της Μέσης Ανατολής που πάνω της πέφτουν οι σκιές των βουνοκορφών του Χίντου Κους, του Παμίρ, του Τιαν Σαν, του Κουνλούν, το γνωστό σε όλους μας ως μονίμως φλεγόμενο Αφγανιστάν, έχει χαρακτηριστεί ως ο Τάφος των Αυτοκρατόρων. Για τρεις βασικότατους λόγους - την πρόσμιξη στο πέρασμα των αιώνων διαφορετικών φυλών που στην θωριά του (συχνότατα επερχόμενου) κατακτητή συνήθως ενώνονται σαν μια γροθιά, το κτίσιμο ακόμη και των πιο μικρών πόλεων ως φρούρια, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αμυντικά οι εισβολείς και το κυριότερο την αφιλόξενη μορφολογία των εδαφών του - ο κόμβος αυτός στον χάρτη, που ενώνει την Κεντρική Ασία, το Ιράν και την Ινδία, αποδείχθηκε και πρακτικά, αδύνατον να κυριευτεί. Από τον προχριστιανικό καιρό του μεγάλου Αλεξάνδρου, που οι στρατιές του ξόδεψαν τρία ολόκληρα καταστροφικά, όπως αποδείχθηκε κατοπινά, χρόνια μαχόμενοι στα κακοτράχαλα όρη, μέχρι τις πιο σύγχρονες εποχές όταν Βρετανοί και Σοβιετικοί έσπασαν τα μούτρα τους, στις αρχές και τα τέλη του περασμένου αιώνα, ο τόπος των Μουτζαχεντίν, έμοιαζε ως το κατακόκκινο Stop των επεκτατικών φιλοδοξιών τους. Γεγονός που γνώριζαν πολύ καλά οι γερακίσιοι Σερίφηδες του Πενταγώνου όταν εξαπέλυαν την εκδικητική τους μανία στην δυσπρόσιτη ζώνη, κατόπιν της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, γνωρίζοντας πως οι πυρήνες των τρομοκρατών, είχαν στήσει εκεί τα λημέρια τους.

Το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, θα μουδιάσει ολάκερη την Αμερική, στην θωριά των φλεγόμενων αεροσκαφών πάνω στους θηριώδεις όγκους των ουρανοξυστών του Παγκόσμιου κέντρου Εμπορίου. Με τις πληγές ακόμη νωπές μα το κυριότερο ακαταμέτρητες, οι ιθύνοντες θα διατάξουν άμεση τιμωρία των υπευθύνων της τραγωδίας, φωτογραφίζοντας έτσι τα στελέχη της Ισλαμικής συμμορίας της Αλ Κάιντα, που κρύβονται καλά πίσω από τις ερημικές βραχώδεις εκτάσεις του Βορείου Αφγανιστάν. Χωρίς προετοιμασία, με το ηθικό πεσμένο από τον αιματηρό αιφνιδιασμό, αλλά με πίστης στις ικανότητες τους, οι διμοιρίες των πεζοναυτών θα σταλούν κάτω από άκρα μυστικότητα στις γειτονικές βάσεις του Ουζμπεκιστάν, προκειμένου να εκπονήσουν πλάνο αντεπίθεσης.

Ανάμεσα τους και η ομάδα των κομάντος των Ειδικών Δυνάμεων της οποίας ηγείται ο λοχαγός Μιτς Νέλσον, νεαρός, άπειρος και αδόκιμος στην μάχη, αλλά με ματιά που γυαλίζει και με άφοβος να οδηγήσει τους δώδεκα άντρες του σε μια επικίνδυνη αποστολή με ελάχιστες πιθανότητες νίκης. Με την αρωγή του ντόπιου πολέμαρχου Στρατηγού Ντόστουμ και της ασύνταχτης πολιτοφυλακής του, με ελάχιστα πολεμοφόδια, δίχως κάλυψη, αποκομμένοι τηλεπικοινωνιακά και άμαθοι στους κανόνες του αντάρτικου, η μια ντουζίνα καβαλάρηδες, θα βάλλουν σαν στόχο να κατακτήσουν την υψίστης γεωγραφικής σημασίας κωμόπολη Μαζάρ Ι Σαρίφ, αρχηγείο των Ταλιμπάν και του αιμοσταγή φανατικού αρχηγού τους Καλέντ. Η υπόσχεση που θα δώσει ο ψυχωμένος Κάπτεν στους ανωτέρους του, θα είναι όχι μόνον η επίτευξη της δύσκολης νίκης, αλλά και η επιστροφή όλων των αντρών, σώων και αβλαβών πίσω στην πατρίδα, μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες, προκειμένου να περάσουν με τις οικογένειες τους τις γιορτές των Χριστουγέννων...

Από την τελευταία φράση της σύνοψης, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως το μυθοπλαστικό περιεχόμενο της βασισμένης στην θρυλική, υπαρκτή μα επισήμως μέχρι πρόσφατα μη αποδεκτή από το Pentagon ιστορία των πρώτων που εκκίνησαν την μεγάλη αντεπίθεση Horse Soldiers, που προς τιμήν τους ένα άγαλμα κοσμεί σήμερα το Ground Zero της Νέας Υόρκης, είναι φτιαγμένο για να εξυμνήσει με πάσα ακρότητα, την ανδρεία και το σθένος του Αμερικάνικου στρατού και των φημισμένων Κομάντος του. Δεν μας είναι δηλαδή αρκετό, το γεγονός και μόνον πως η αναλογία των "δικών μας" με τους οχτρούς είναι 1 προς 5000, νούμερο ασύλληπτο και να το διανοηθεί κανείς, κάτω από τέτοιες αβάσταχτες συνθήκες μάλιστα, ακραίου καύσωνα το πρωί και υπερβολικού ψύχους τις βραδυνές ώρες, αλλά φροντίζουμε να το τονίσουμε ακόμη πιότερο, θέτοντας και χρονόμετρο στο πίσω μέρος του μυαλού μας, που χτυπάει τικ τακ, ενόσω οι ημέρες περνούν και η προέλαση προς τον στόχο ολοένα και δυσκολεύει.

Εννοείται πως δεν χρειάζεται να περάσουν καν τέσσερα δευτερόλεπτα ταινίας για να καταλάβει ο πιο πεπειραμένος σινεφίλ, πως πρόκειται για μια παραγωγή του μια φορά κι έναν καιρό Μίδα του μπλοκμπάστερ, τους ενός και μοναδικού Jerry Bruckheimer, που για τους παλιότερους αρκούσε μονάχα η θωριά του intro κλιπ της μπράντας του, με τον κεραυνό να κτυπάει το έρημο δεντράκι, για να πειστεί πως αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσει, φέρει εγγύηση ποιότητας καταιγιστικής δράσης. Πομπώδεις διάλογοι, ατάκες πληροφοριακές που εκστομίζονται ρομποτοειδώς, αστειάκια παρείστικα που από την μια κρύβουν φόβο από την άλλη βγάζουν σιγουριά για θετική έκβαση, μια κατάσταση Armageddon δηλαδή, που άπαντες ξέρουν αποξαρχής πως οποιοδήποτε εμπόδιο κι αν εμφανιστεί στο μονοπάτι των συμμάχων μας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, θα ξεπεραστεί και στο τέλος θα γιορτάσουμε χαρωποί την Νίκη.

Οι καιροί έχουν αλλάξει όμως, δεν βρισκόμαστε πλέον στο 1996, ούτε καν υπάρχει πίσω από την κάμερα κάποιος Michael Bay, να τροφοδοτεί ανεξάντλητα με ειδικά εφέ και εκρηκτικές σεκάνς την δίψα για υπερθέαμα, άσε που και οι παράδες μάλλον έχουν ψιλοσωθεί, με συνέπεια το πιο εντυπωσιακό στοιχείο απεικονιστικά να αποτελούν εδώ, τα σκασίματα των έξυπνων βομβών που ρίχνουν τα δαιμόνια B 52. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με φιλοσοφία σαρικιού που παραπέμπει σε Διαμάντι του Νείλου, συνδυασμένης με το χακί των US Army και με αισθητική που παραπέμπει στο τότε - όχι παράλογο, χρονικά γι αυτή την εποχή μιλάμε - που όμως το έχουμε ξαναζήσει, σε πιο σοβαρές φιλμικές απόπειρες, το παραμύθι που σερβίρει ο προφανών Σκανδιναβικών ριζών ντιρέκτορας Nicolai Fugslig, δεν είναι ούτε εύγευστο, ούτε πρωτότυπο. Για την διάρκεια δε των 130 του λεπτών, παρότι το τέμπο σαφώς δεν πέφτει σε κανένα σημείο της εξέλιξης της εκστρατείας, μοιάζει αφάνταστα ανοικονόμητο (Jerry είναι αυτός!) με σημαντικές περιττές επαναληπτικές σκηνές, που θα μπορούσαν να κοπούν στο μοντάζ.

Στα θετικά στοιχεία του 12 Strong μπορούμε να προσμετρήσουμε την παρουσία σημαντικών αστέρων στο καστ, αρχής γενομένης φυσικά από τον μορφονιό Chris Hemsworth, που ένεκα Marvel έχει εκτοξεύσει στα ύψη την δημοτικότητα του. Μπρατσωμένος όπως πρέπει και με τον απαιτούμενο στόμφο στις εκφράσεις του, ο Θωρ μοιάζει ιδανική επιλογή για να οδηγήσει το τιμ του στον θρίαμβο. Από τους πολεμιστές του, ξεχωρίζουν δύο περιπτώσεις που γίνεται γνωστή και η προσωπική τους ιστορία, πέρα από την μαχητική, όχι απρόσμενο θα έλεγα, αφού τόσο ο φτιαγμενος για καλύτερους ρόλους από αυτόν του αμάσητου Λοχία Michael Shannon, όσο και ο μόνιμος απεικονιστής της θετικής κοινότητας των Λατίνων Michael Pena, δεν θα γινόταν απλά και μόνο να κρατούν ένα πολυβόλο επί διώρου. Επίσης, δίχως καμία έκπληξη μου, κανόνας που ισχύει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, το βλέμμα ερμηνευτικά κλέβει ο τύπος εκείνος που λειτουργεί σαν ο οδηγός, ο ιχνηλάτης, ο σύνδεσμος με τα τοπικά ήθη και αξίες, επί της παρούσης ο Στρατηγός Ντόστουμ, με την μορφή του ρολίστα Navid Negahban. Που είναι βγαλμένος από τις παλιές καλές εκείνες ημέρες της Cannon, αποδίδοντας των σοφιστή, λιγομίλητο, φυσικά με βαρύ αγγλόφωνο αραβικό αξάν, εχθρικό εκ πρώτης όψης, φίλιο κατοπινά, ουδέποτε έμπιστο όμως, κυνικό οπλαρχηγό. Και βέβαια σε κάποια άλλη ταινία, που ο εχθρός των Παγκόσμιων Αστυνόμων θα είναι ασούμε οι Ουζμπέκοι, μια χαρά θα ταιριάξει η μόστρα του για αντίπαλος!

Χωρίς λοιπόν να αφήσουν ούτε μισό κλισέ αχρησιμοποίητο, με δυσάρεστη συνέπεια να προβλέπει ο θεατής τι πρόκειται να συμβεί με ακρίβεια το επόμενο δευτερόλεπτο, κάτι που στερεί πλήρως από την πλοκή το στοιχείο της έκπληξης, οι 12 Δυνατοί ακολουθούν στην χάρτη την πορεία του Μεγαλέξαντρου, στοχεύοντας να καταφέρουν σε 21 ημέρες ότι δεν πέτυχε εκείνος σε μια Ολυμπιάδα. Φυσικά εκ των προτέρων γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, που θα επιτευχθεί μέσα από υπερτονισμένα περιστατικά ανδρείας και ακμαίου ηθικού, σε ένα φιλμ που ποτέ δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη του, λειτουργώντας μη ανταποδοτικά στο κόμιστρο του εισιτηρίου, σίγουρα όμως δεν θα το θυμάται και για καιρό, μετά την πτώση των Bruckheimerικά ηρωικών τίτλων τέλους.

The Dunkirk Speech

του gaRis (@takisgaris)

Εδώ στο Derry Rd, τραβώντας ίσαπ άνω, σύνορα Mississauga - Oakville, χτυπάς πάνω στη Winston Churchill (λέγεται Τσέρτσιλ φιλαράκι) Blvd. Εις μνήμη, προς δόξα και τιμή του μεγαλύτερου πολιτικού της Γηραιάς Αλβιώνος, τοτέμ της συμμαχικής V for Victory, ηγέτη -επιβήτορα του Αδόλφου, παρά την ηττοπάθεια του προκατόχου Neville Chamberlain, τις μηχανορραφίες του ΥΠΕΞ Viscount Halifax και τη δυσπιστία του King George VI. Η Darkest Hour είναι ο Μάης του 1940, τα μπουσουλήματα του Λόρδου Ουίνστον στο πρωθυπουργιλίκι, σε ηλικία 65 ετών, με το κόμμα του (Συντηρητικοί) στα κάγκελα και τα στρατά εγκλωβισμένα στη Δουνκέρκη, έτοιμα προς κατακρεούργηση από τη ναζιστική Λουφτφάβε. Με τη Γαλλία να έχει σηκώσει λευκή σημαία, τις ευρωπαϊκές χώρες να συνθηκολογούν άνευ όρων υπό τη γερμανική μπότα και τον Ρούσβελτ να νιαουρίζει κάτι παλαβές εξοπλιστικές λύσεις της αποδεκατισμένης Αγγλίας μέσω καραβανιού μουλαριών στον Καναδέζικο Νιαγάρα, ο Τσέρτσιλ είναι μόνος. Όπως ο κάθε Ηγέτης μπροστά στην ύστατη ώρα. Με την πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια ενός λαού που ορκίζεται να αγωνιστεί μέχρι τέλους με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, αψηφώντας την τερατώδη υπεροπλία του Φασισμού. Ο Τσέρτσιλ θα βροντοφωνάξει «ΝΙΚΑΜΕ!» τη στιγμή πριν την παρολίγον άτακτη φυγή και θα φέρει τα πάνω - κάτω σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που διαφέντεψε τη μοίρα του πλανήτη ως τα σήμερα.

Τη χρονιά που μόλις έκλεισε και γοργά καλπάζει προς την ετήσια γιορτινή επιβράβευση των κινηματογραφικών της επιτευγμάτων, έχει αδιαπραγμάτευτα σφραγίσει η μεταμόρφωση στον εκρηκτικό ρήτορα με το πούρο στο στόμα του μέγα Gary Oldman. Θυμήσου Sid & Nancy, Harvey Lee Oswald στο JFK, τον Smiley στο Tinker Taylor Soldier Spy. Σαρκώνεται το αψεγάδιαστο εκμαγείο δια χειρός Kazuhiro Tsuji και το καταδιασκεδάζει με ισομερή έκρηξη και συστολή, πείθοντας στο ακέραιο για τον αρζτούμπαλο σύζυγο, πότη και μανιώδη καπνιστή (με μπάτζετ αγοράς πούρων κοντά στα 30 χιλιάρικα, που σύντομα τον οδήγησε σε δηλητηρίαση μετά κωλονοσκοπήσεως) Τσέρτσιλ. Ο πραγματιστής – οραματιστής Ουίνστον που παίρνει τον υπόγειο (συγγραφική αδεία που διχάζει τις κριτικές όμως εγώ επικροτώ καθότι καταδεικνύει τον χαρισματικό λαϊκό ήρωα Τσέρτσιλ) για να πάει στη 10 Downing St. ώστε να πάρει το σφυγμό του κόσμου πριν ανατινάξει πατόκορφα το βρετανικό κοινοβούλιο με τον πύρινο λόγο του. Γύρω του μια πλειάδα εξαιρετικών ερμηνευτών (η στωική σύζυγος Kristin Scott Thomas και ο γοητευτικά ευάλωτος Ben Mendelsohn ως Βασιλεύς Γεώργιος). Στο κατόπι, η συνήθης οπερατική σκηνοθετική προσέγγιση του Joe Wright (Pride & Prejudice, Atonement, Anna Karenina), με σφριγηλά ρυθμικό μοντάζ και την πλέον αξέχαστα ηρωική μουσική επένδυση της χρονιάς (Dario Marianelli).

Η Darkest Hour είναι δαύτο που αποκαλούμε στο κουρμπέτι prestige flick, τουτέστιν παραγωγή υψηλών στάνταρντς, με άφθονη λεπτοδουλειά και στόχευση στη προσέγγιση μέηνστρημ κοινού που αποζητά σενάρια με υψηλές ιδέες και θετικούς χαρακτήρες. Η κατηγορία στην παρακμή της έχει πλέον μεταλλαχθεί σε Oscarbait, δηλαδή πρότζεκτ-οσκαρικών προδιαγραφών που κολακεύει αισθήσεις όμως δεν τολμά καλλιτεχνικά ρίσκα. Επιμένοντας ότι μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω την ήρα από το στάρι και παρότι πιστεύω την ταινία (μάλιστα ήδη πίσω στο Σεπτέμβρη (TIFF 17) την κατέταξα στα πρώτα φαβορί για την ύψιστη κινηματογραφική διάκριση), μπορώ να την δω εξίσου άνετα εντελώς εκτός νυμφώνος. Απλούστατα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει και οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας, αγόμενοι και φερόμενοι από τα socialmedia, προκρίνουν ταινίες με ατζέντα (βλέπε Three Billboards - #MeToo, Get Out - #BlackLivesMatter, Lady Bird - #TimesUp). Το Darkest Hour εμφιλοχωρεί καλλιτεχνικά στο ακάλυπτο χώρο της κατά Nolan Δουνκέρκης, ενώ κάλλιστα στέκεται ως sequel του παρεξηγημένου (γκούχου-γκούχου, εποχές Weinstein) The King’s Speech. Βίντατζ ιστοριόδραμα που ρουφιέται κεφάτα ωσάν εγγλέζικο βερμουτάκι. Γιατί το vermouth σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «manly courage».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την UIP!

A Cinematic And Musical Odyssey! Μια μοναδική κινηματογραφική και μουσική συνεργασία μεταξύ της Αυστραλιανής Ορχήστρας Δωματίου και της υποψήφιας για BAFTA σκηνοθέτιδας Jennifer Peedom, το Mountain είναι μια εκθαμβωτική εξερεύνηση της εμμονής που έχουμε για τα βουνά. Πριν από τρεις αιώνες η αναρρίχηση ενός βουνού θεωρείτο παράνοια. Η σκέψη ότι τα άγρια τοπία του πλανήτη μας θα μπορούσαν να έχουν οποιοδήποτε είδος έλξης, δεν υπήρχε καν.Οι βουνοκορφές ήταν μέρη επικίνδυνα, όχι όμορφα. Γιατί, τότε, η έλξη που νιώθουμε τώρα για τα βουνά είναι τόσο έντονη;

Το Mountain μας παρουσιάζει τη σαγηνευτική δύναμη των βουνών και τη συνεχή επιρροή που έχουν στη διαμόρφωση της ζωής και των ονείρων μας.

Μια μοναδική κινηματογραφική και μουσική οδύσσεια με αφήγηση του Willem Dafoe. Γυρισμένο στην Ανταρκτική, Αργεντινή, Αυστραλία, Αυστρία, Βολιβία, Καναδά, Χιλή, Γαλλία, Ισλανδία, Ινδία, Ιταλία, Νεπάλ, Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Παπούα Νέα Γκινέα, Σκωτία, Νότια Αφρική, Ελβετία, Θιβέτ και ΗΠΑ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Neo Films!

Υπάρχουν δύο άνθρωποι μέσα μου, η Μαρία και η Κάλλας... H ταινία Maria by Callas: η Μαρία Κάλλας εξομολογείται παρουσιάζει την άνοδο, το απόγειο και την τραγική μοίρα της Μαρίας Κάλλας, μέσα από συνεντεύξεις της, σπάνιο υλικό από τις παραστάσεις της και οπτικό αρχείο που δεν έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν. Για πρώτη φορά, 40 χρόνια μετά το θάνατό της, η Μαρία Κάλλας, η διασημότερη τραγουδίστρια όπερας, εξιστορεί τη ζωή τηςμε τα δικά της λόγια. Δεν μιλούν γι'αυτήν άνθρωποι που την γνώριζαν ή ειδικοί, αλλά η ίδια η Κάλλας μιλά για τον εαυτό της, μέσα από συνεντεύξεις της (εκ των οποίων οι περισσότερες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα), και μέσα από σπάνια αλληλογραφία προς τους φίλους και την οικογένειά της, ερωτικές επιστολές της προς τον πρώτο της σύζυγο, αλλά και μια αποκαλυπτική ερωτική επιστολή προς τον Ωνάση λίγους μήνες πριν χωρίσουν, μας δίνουν πρόσβαση στα συναισθήματα και τις σκέψεις της.

Απόλυτη Καλλιτέχνης που έγινε διεθνές ίνδαλμα, γυναίκα που ερωτεύτηκε μοιραία και πέρα από το συνηθισμένο, η ταινία Maria by Callas: η Μαρία Κάλλας εξομολογείται είναι η ιστορία μιας ζωής ξεχωριστής, σε πρώτο πρόσωπο. Η Κάλλας αποκαλύπτει τη Μαρία και φανερώνει μια προσωπικότητα φλογερή όσο και ευάλωτη. Η ταινία μας προσφέρει μια σπάνια στιγμή οικειότητας με έναν θρύλο και με όλα τα συναισθήματα συγκίνησης που προκαλεί αυτή η μοναδική φωνή στον κόσμο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Filmtrade!

Μια τρελή παρέα, γεννιέται! Ο Τοπ Κατ, ο πιο αγαπημένος γάτος της οθόνης, επιστρέφει με μια ολοκαίνουργια περιπέτεια το Γατο...Συμμορία η Αρχή (Topcat Begins). Αυτή τη φορά, ανακαλύπτουμε τις ρίζες της δημοφιλούς σειράς κινουμένων σχεδίων των Hanna-Barbera, γνωρίζοντας την ξεκαρδιστική ιστορία για το πώς ο ήρωας μας, ο Τοπ Κατ, δημιούργησε την διαβόητη συμμορία γατών του Μανχάταν. Ο Τοπ Κατ είναι ένας φτωχός, μελαγχολικός γάτος που ζει μοναχικά στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Μέχρι που γνωρίζει τον Μπένι, έναν καλοκάγαθο γάτο, που ψάχνει την περιπέτεια. Οι δυο τους, γρήγορα θα γίνουν κολλητοί και θα καταστρώσουν ένα παράτολμο σχέδιο. Θα τα βάλουν με τον Κύριο Μπιγκ, τον μεγαλύτερο κακοποιό της Νέας Υόρκης, προσπαθώντας να κλέψουν τα διαμάντια του. Στην πορεία, οι ήρωές μας θα συναντήσουν μερικούς ακόμα απολαυστικούς γατο-χαρακτήρες: τον Τριζάτο, τον Ξεφτέρη, τον Τρομάρα και τον Σιου Σιου και μαζί θα φτιάξουν μια αξιολάτρευτη γατο…συμμορία, έτοιμη για πολλούς μπελάδες!

Στην εγχώρια μεταγλώττιση ακούγονται οι ηθοποιοί Ανδρέας Ευαγγελάτος, Κωνσταντίνος Κακανάς, Νίκος Παπαδόπουλος, Χρυσούλα Παπαδοπούλου, Ποίμης Πέτρου, Ιφιγένεια Στάικου, Χρήστος Συρώτης, Γιάννης Υφαντής, Στέλιος Ψαρουδάκης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Weird Wave!

Υπομονή! Εννέα χρόνια μετά την τελευταία της ταινία, η σημαντικότερη γυναίκα auteur του Λατινοαμερικανικού σινεμά, επιστρέφει με μια ταινία εποχής. Η Lucrecia Martel, στο Ζάμα (Zama) προσεγγίζει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα της πατρίδας της, παραδίδοντας, για πρώτη φορά στη φιλμογραφία της, ένα ιστορικό έπος, με την δική της ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντόνιο Ντι Μπενεντέτο (1956), ορόσημο στη Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, από τη μεγαλύτερη ίσως δημιουργό του Αργεντίνικου σινεμά, σε παραγωγή του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Σε μια μακρινή και απομονωμένη αποικία της Νοτίου Αμερικής, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Ζάμα, ένας αξιωματικός του Ισπανικού Στέμματος, περιμένει μάταια μια μετάθεση σ’ ένα καλύτερο πόστο. Αναγκασμένος να υπομείνει τα μικροπολιτικά παιχνίδια και τους εξευτελισμούς, δεν θα αργήσει να υποκύψει στην λαγνεία και την παράνοια.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους του φιλμ μοιράζονται οι ηθοποιοί Daniel Gimenez Cacho, Matheus Nachtergaele, Juan Minujin, Lola Duenas, Rafael Spregelburd.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Weird Wave!

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 ο κόσμος παρακολουθούσε έντρομος! Στις 12 Σεπτεμβρίου 2001 προσφέρθηκαν να πολεμήσουν! Ο χολιγουντιανός σταρ Chris Hemsworth («Thor») πρωταγωνιστεί σε μία συγκλονιστική στρατιωτική περιπέτεια, βασισμένη στη μέχρι πρόσφατα απόρρητη και άκρως αληθινή συνταρακτική υπόθεση των 12 Δυνατών (12 Strong), των γενναίων στρατιωτών που επιστρατεύθηκαν στο Αφγανιστάν ως πρώτη αποστολή αντεπίθεσης των ΗΠΑ αμέσως μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Το αγωνιώδες σενάριο συνυπογράφει ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος Ted Tally («Η Σιωπή των Αμνών»), τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος πρωτοεμφανιζόμενος Nicolai Fuglsig, ενώ στον ρόλο του παραγωγού βρίσκεται ο θρυλικός και έμπειρος σε καταιγιστικές περιπέτειες Jerry Bruckheimer («Αρμαγεδδών», «Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού»). Λίγες εβδομάδες μετά το εφιαλτικό τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μία επίλεκτη ομάδα δώδεκα αντρών των Ειδικών Δυνάμεων αναλαμβάνει την πρώτη απόρρητη αποστολή αντεπίθεσης των ΗΠΑ. Οι δώδεκα στρατιώτες προσγειώνονται σε μια δύσβατη ορεινή περιοχή του Αφγανιστάν με σκοπό να συνεργαστούν με έναν τοπικό πολέμαρχο εναντίον των Ταλιμπάν. Όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, καθώς υστερούν όχι μόνο σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε πυρομαχικά.

Ο Chris Hemsworth υποδύεται τον αρχηγό της Ομάδας ODA-595. Δίπλα στον λοχαγό εμφανίζονται οι Michael Shannon, Michael Peña, Trevante Rhodes, Taylor Sheridan, Elsa Pataky, William Fichtner.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer!

Ποιος μπορεί να τους σταματήσει; Σαρκασμός και εγκληματικότητα για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου και παραγωγού Christian Gudegast που δημιουργεί μία επική ταινία δράσης και περιπέτειας, αποτυπώνοντας την ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα σε ληστές και αστυνόμους. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο θρίλερ, που, σε αντιδιαστολή με την πιο λαμπερή και γκλαμουράτη όψη της πόλης του Λος Άντζελες, διαδραματίζεται στις νοτιότερες, εργατικές φτωχογειτονιές του με φόντο εργάτες, πανκιά, σκέιτερς, σέρφερς και συμμορίες και με μία ασύλληπτη πλοκή που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Η Ληστεία του Αιώνα (Den Of Thieves) είναι ένα σκοτεινό έπος εγκληματικότητας κι εστιάζει στις συχνά αλληλένδετες ζωές μεταξύ της επίλεκτης ομάδας δράσης του Αστυνομικού Τμήματος του Λος Άντζελες και της πιο πανούργας ομάδας ληστών τραπεζών της Πολιτείας, καθώς οι τελευταίοι σχεδιάζουν μια φαινομενικά αδύνατη ληστεία στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων.

Πρωταγωνιστές της ληστείας είναι οι Gerard Butler (O Όλυμπος Έπεσε, 300) και Pablo Schreiber (13 Ώρες: Οι Μυστικοί Στρατιώτες της Βεγγάζης, Orange Is the New Black), δύο θανάσιμοι εχθροί που εκπροσωπούν τις δύο αντίθετες πλευρές του νόμου. Για τις ανάγκες της έβδομης τέχνης, τέλος, ο Curtis “50 Cent” Jackson άφησε για λίγο τη μουσική βιομηχανία και μπήκε στο… μεγάλο κόλπο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

Τι συμβαίνει όταν η συσσωρευμένη οργή έρχεται αντιμέτωπη με ζητήματα ηθικής σε μια μικρή φιλήσυχη κωμόπολη; Το Τρεις Πινακίδες Έξω Από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) είναι ένα σκοτεινό, κωμικό δράμα από τον βραβευμένο με Όσκαρ, Martin McDonagh (In Bruges). Ένα «ηφαίστειο» εκρήγνυται στο κινηματογραφικό ταξίδι του σκηνοθέτη στις μικρές κωμοπόλεις της Αμερικής, όταν μία μητέρα οδηγείται στα άκρα από τον άλυτο φόνο της κόρης της. Είναι η τρίτη ταινία του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, γνωστού για το υπερ-επιτυχημένο θρίλερ, «Αποστολή στην Μπριζ», που προτάθηκε για Όσκαρ σεναρίου και βραβεύτηκε με το αντίστοιχο BAFTA, και την crime κωμωδία, «Επτά Ψυχοπαθείς». Μετά από μήνες χωρίς να έχει βρεθεί ο ένοχος στην υπόθεση δολοφονίας της κόρης της, η Μίλντρεντ Χέιζ κάνει μία τολμηρή κίνηση, παραγγέλλοντας τρεις πινακίδες στην είσοδο της κωμόπολης όπου κατοικεί, με ένα αμφιλεγόμενο μήνυμα για τον Ουίλιαμ Γουίλομπι, τον σεβάσμιο αρχηγό της αστυνομίας στην περιοχή. Όταν ο δεύτερος στην ιεραρχία, Αξιωματικός Ντίξον, ένας ανώριμος «μαμάκιας» με ροπή προς τη βία, ανακατεύεται στην υπόθεση, η μάχη μεταξύ της Μίλντρεντ και του νόμου στο Έμπινγκ επιδεινώνεται.

Εκπληκτικό το ερμηνευτικό τρίγωνο που στηρίζει με το κύρος του την ιστορία, αποτελούμενο από την Οσκαρούχα Frances McDormand σε μια ακόμη μεγάλη ερμηνεία ανάλογη με εκείνη του Fargo, τον πολυβραβευμένο Woody Harrelson και τον όπως πάντοτε καθηλωτικό καρατερίστα Sam Rockwell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!