Movies Ltd

Outsized Ideas - Downsized Results

του gaRis (@takisgaris)

Για να μην είπω ώδινεν όρος κι έτεκεν μυν. Ο εκ Καλαμών ορμώμενος Alexander Payne Mostraρησε το Downsizing μπροστά σε ένα κοινό που το έχει εξυπαρχής κερδισμένο από τα πρώτα Citizen Ruth και Election μέχρι τα κορυφαία Sideways και The Descendants, βγάζοντας ειλικρινά και ευγενικά την Americana ως εμπειρία ζήσης, χαμένη νωχελικά στα βάθη κάπου στην ξεχασμένη Όμαχα. Εδώ για πέμπτη φορά με το συγγραφικό του έτερο εγώ, JimTaylor, διαθέτοντας starpower πρώτης γραμμής (Matt Damon, Kristen Wiig, Christoph Waltz και τον χαρωπό μαϊνδανούλη Jason Sudeikis) καθώς και $90Μ μπάτζετ, ο I-can’t-do-no-wrong σκηνοθέτης παραθέτει μια multi-culti (βλέπε και Udo Kierμε την αποκάλυψη Hong Chau γνωστή από το Inherent Vice) sci-fi κωμωδίαδια θέτουσα περιβαλλοντική ατζέντα με κάδρο τη Leisureland, πειραματικό κόσμο όπου καταφεύγουν μετά σμίκρυνση 5’’ (πέντε ιντσών) όσοι θέλουν μια τοσοδούλα ευκαιρία στη χλιδή αντί της ανώφελα ανταγωνιστικής κοινωνίας των «κανονικών».

Ο εργασιοθεραπευτής το επάγγελμα Damon σχεδόν πείθει τη σύζυγο Wiig να καταφύγουν στην απόλυτη χίμαιρα της Leisureland η οποία τον αφήνει σύξυλο και εντελώς μικροσκοπικό πρoτού μπει στο lab. Τόσο η παλαιϊκή αντιμετώπιση των κωμικοτραγικών ρυθμών της αφήγησης όσο και το everyman appeal του Matt ανοίγουν την όρεξη για μεγάλα πράματα, καθώς η καυστική παρατήρηση του μικρόκοσμου της λιλιπούπολης ανοίγει δρόμο για ακτιβισμό και ευαισθησίες στο πρόσωπο της Chau, εμιγκρέ ασιάτισας καθαρίστριας που συντρέχει ανιδιοτελώς τους πένητες στα πρότζεκτς της εντέλει όχι κι εντελώς ειδυλλιακής πολιτείας. Ο Damon σέρνεται στο να συνδράμει, γιατί βρίσκεται σε αναζήτηση σκοπού ύπαρξης μετά το αναπόφευκτο διαζύγιο, πλαισιωμένος από το γκροτέσκ γιούρο-τρας ντουέτο των παρτάκηδων μπονβιβέρ Christoph Waltz – Udo Kier ώσπου ξαφνικά το καράβι πάει στη Νορβηγία (κυριολεκτικά) όπου μια cult περιβαλλοντική σέχτα σχεδιάζει μαζική απόδραση - αυτοκτονία ενόψει κλιματικής αλλαγής και οικολογικής καταστροφής του κόσμου, πρωτοβουλία της ίδιας ομάδας επιστημόνων που εφηύρε το Downsizing.

Εδώ λοιπόν μας έχασες αγαπητέ Αλέξανδρε. Το TIFF17 δια κοινού και κριτικών αποφάνθηκε αρνητικά: Hταινία πάσχει από μεγαλοϊδεατισμό τον οποίο όμως προδίδει (spoiler alert) για να πει το απείρως κλισέ ότι μπροστά στον έρωτα δε πα να καταρρεύσει το σύμπαν ολάκερο ναούμ. Κι ενώ ο αρλεκίνος Waltz εύκολα κλέβει παράστα για να καθιζάνει ως χαρακτήρ στο καταστροφικό thirdact, με την ορθή - κοφτή μα καρδούλα μάλαμα Chau να ανακοινώνει έως οσκαρική υποψηφιότητα, είναι ο Damon (όπως πάλε στη φλόπα του Suburbicon φέτο) που περιφέρεται στωικά αδαής και μηχανικά αδέξια, τηλεφωνώντας άλλη μια γλυκερά συμπαθή ερμηνεία. Όσο όμως κι αν πονά η διαπίστωση, ο Payne υπογράφει ένα αυθεντικό misfire, της κατηγορίας των σημαντικών προθέσεων και της άτσαλης προσέγγισης. Ο Φαίδων Παπαμιχαήλ για ακόμη μια φορά καδράρει στιλπνά και καίρια ενώ οι εφφέδες είναι επιπέδου twilight zone. Ακόμη μια αντίφαση που παρακολουθεί την ταινία καθόλη τη διάρκειά της. Το Downsizing γυρεύει ασταμάτητα την ταυτότητά του ώσπου στο τέλος χάνει το σημαντικότερο στοιχείο ύπαρξής του: Τη σύνδεσή του με τον αρκούντως καλοπροαίρετο (Payne είναι αυτός) θεατή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

The Gold Diggers


Τζίντζερ & Ρόζα


Rage


Ο άνδρας που έκλαιγε


The Tango Lesson


Yes


Ορλάντο

Όλες οι ταινίες του αφιερώματος, εκτός του «Party», θα προβληθούν χωρίς ελληνικούς υπότιτλους.

Κάθε μέρα (εκτός Τρίτης 9/10) στις 8 μμ , τις ταινίες του αφιερώματος θα προλογίζει και ένας διαφορετικός προσκεκλημένος: ο Χρήστος Μήτσης, κριτικός κινηματογράφου (4/1, «The Gold Diggers»), η Κατερίνα Ευαγγελάκου, σκηνοθέτης (5/1, «Ginger and Rosa»), η Μαρία Κομνηνού, διευθύντρια της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (6/1, μικρού μήκους ταινίες της Σάλι Πότερ), η Ρέα Βαλντέν, θεωρητικός κινηματογράφου (7/1, «Rage»), η Όλγα Μαλέα, σκηνοθέτης (8/1, «Τhe Tango Lesson» ) και η Χλόη Κολύρη, ψυχίατρος-ψυχαναλύτρια (10/1, «Orlando»).

Poker Face

του zerVo (@moviesltd)

Να ξεκαθαρίσω κάτι προσωπικό, για να μην παρεξηγούμαστε. Υπάρχουν τρία παιχνίδια που μισώ θανάσιμα, ούτε τους κανόνες τους γνωρίζω, ούτε ζητάω να τους μάθω, ούτε καν με νοιάζει να τα παρακολουθώ ως θεατής. Τα απεχθάνομαι, τα έχω διαγραμμένα, δεν υπάρχουν που λέμε, ούτε αυτά ούτε οι παίκτες τους. Το ένα είναι το εκνευριστικό το τάβλι, με όλη του την συνοδή φασαρία. Το άλλο εκείνη η σαχλαμάρα η αμερικανιά το μπέιζμπολ, που οκ, είμαι πολύ μικρής ευφυίας για να το αντιληφθώ. Και το τρίτο είναι το οτιδήποτε έχει να κάνει με τράπουλες, άσους και βαλέδες. Και αν ευτυχώς ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί η ταινία που θα βασίσει την θεματική της σε ζάρια και πούλια, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα άλλα δυο funny games, μιας και τόσο το ρόπαλο, όσο και η τράπουλα, αποτελούν δημοφιλείς σπινθήρες σεναρίου, ειδικά στον πλανήτη Χόλιγουντ. Αποτελώντας το βασικό συστατικό φιλμς, αξιόλογων μεν, αλλά χάρη στην προσωπική άγνοια του τρόπου λειτουργίας τους, δε, με αναγκάζουν να χάνω σεκάνς ολόκληρες, στην μη εύκολη αντίληψη του ποιος νικά και ποιος χάνει. Και από αυτή την λούμπα, δυστυχώς, δεν ξέφυγε ούτε το Molly's Game.

Το όνειρο της, να εκπροσωπήσει την χώρα της στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες έσβησε νωρίς, όταν κατά την διάρκεια του αγώνα προεπιλογής, ένα μοιραίο ατύχημα στην γιγαντιαία κατάβαση, της στέρησε την ελπίδα. Απογοητευμένη από την τροπή της πορείας της σαν πρωταθλήτρια του σκι, η Μόλλυ Μπλουμ, αφήνοντας πίσω την καταπιεστική πατρική αγκάλη, θα ανεξαρτητοποιηθεί, σπουδάζοντας το πρωί στην Νομική σχολή του Λος Άντζελες και βγάζοντας τα προς το ζην σαν γκαρσόνα τις νύχτες σε κλαμπ της πόλης. Εκεί ακριβώς που θα έρθει σε επαφή με χαμηλού επιπέδου ιμπρεσάριο, διοργανωτή παράνομων αγώνων πόκερ, ο οποίος θα την μπάσει στο κόλπο των εκτός καζίνο - και φυσικά άνευ χρηματικών στοιχηματικών ορίων - χαρτοπαικτικών λεσχών. Αυτό ήταν!

Δαιμόνιο και ευφυές μυαλό, η Μόλλυ, γρήγορα θα αντιληφθεί την ανάγκη του τζετ σετ της Πόλης των Αγγέλων για μάχες πάνω στην πράσινη τσόχα μέχρι τελικής πτώσης και θα στήσει σε πανάκριβα ξενοδοχειακά πεντχάουζ την δική της ιλουστρασιόν μπαρμπουτιέρα, φιλοξενώντας ως η ιδανική οικοδέσποινα τις διαθέσεις για τζόγο των πλέον ονομαστών προσωπικοτήτων του LA. Σουαρέ γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, που εκτός από φημισμένους μάνατζερς, αστέρες του σινεμά και πλούσιους επιχειρηματίες, άπαντες άρρωστους με τον Ρήγα, θα υποδεχθούν σύντομα και στελέχη της Μαφίας, Ιταλιάνικης και Ρώσικης. Πέφτοντας στην παγίδα της παρανομίας κι ενόσω οι ανήθικες πράξεις της θα γίνουν γνωστές στις αστυνομικές αρχές, η Μαντάμ Μπλουμ, θα μπει στο στόχαστρο του FBI, κατηγορούμενη πέραν του προφανούς και για συνεργεία με κάθε λογής απόβρασμα του υποκόσμου. Η λύση για να σβήσουν - κάτω από την μπάνκα - οι κατηγορίες, θα είναι να καρφώσει όσους συμμετείχαν στις χλιδάτες βραδιές πόκερ, που τα στοιχήματα ξεπερνούσαν κατά πολύ το εκατομμύριο. Είναι όμως ικανή εκείνη να ρισκάρει, έχοντας πέσει βαθιά μέσα σε αυτό το βρώμικό παιχνίδι επιβίωσης?

Η μοναδική της λύση σωτηρίας, θα είναι να ζητήσει την αρωγή του διακεκριμένου Νεουορκέζου νομικού Τσάρλυ Τζάφευ, ο οποίος ενώ αρχικά δεν θα δείξει την παραμικρή διάθεση να την αναλάβει ως πελάτη, σύντομα θα πειστεί από τις δικαιολογίες της φοβισμένης γυναίκας και θα της δώσει μια ευκαιρία. Αρκεί να του εκμυστηρευτεί επακριβώς την πλήρη αλήθεια, που κατ εκείνην δεν κρύβει τον παραμικρό συσχετισμό με τις εγκληματικές οργανώσεις, πέραν της παροχής υπηρεσιών τζόγου. Όπως άλλωστε έχει καταγράψει, δίχως να αποκαλύπτει αληθινά ονόματα όμως, στο βιβλίο με τα απομνημονεύματα της, ατζέντα που ορίζει τον μοναδικό άσσο στο μανίκι της, αν και εφόσον αποφασίσει να ανοίξει το στόμα της και προβεί σε αποκαλύψεις.

Στηριγμένο λοιπόν εξ ολοκλήρου - και δίχως, λογικά, να μιλάει έξω από τα δόντια, σχεδόν ούτε καν φωτογραφίζοντας τους (επώνυμους) παθιασμένους χαρτοπαίκτες - στο σύγγραμμα που επιμελήθηκε η Μπλουμ με τον τίτλο Molly's Game, είναι το ομώνυμο θρίλερ, που σκηνοθετικά υπογράφει ο πολύς Aaron Sorkin, Οσκαρούχος σεναριογράφος του The Social Network, αλλά και υπεύθυνος ακόμη των πανίσχυρων σκριπτ Moneyball, Steve Jobs, A Few Good Men, Charlie Wilson's War, στο ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα. Ταινιών που όλες τους έχουν σαν κοινή συνισταμένη την αποκάλυψη του διεφθαρμένου υποστρώματος, πίσω από την λαμπάδα του Αμερικάνικου Ονείρου, η πραγμάτωση του οποίου, δεν είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα ηθικών και ενάρετων ενεργειών. Το αντίθετο μάλιστα, σε κάθε περίπτωση γίνεται σαφές, πως ουδείς προχώρησε μπροστά, βαστώντας απλά και μόνο τον Σταυρό στο χέρι.

Ομοίως όπως συνέβη και και με την περιβόητη Κυρία Μπλουμ - σημειωτέον το μοναδικό πρόσωπο της πλοκής που το ονοματεπώνυμο ανταποκρίνεται στην αλήθεια - που εγκαταλείποντας μια και καλή τα χιονισμένα όρη και τα άγρια βουνά, θα βρει απάγκιο και απανέμι στην ζεστασιά των καλοβαλμένων αριστοκρατικών harakiri nights. Νυχτών που με εκείνη αρχόντισσα πάνω από τις γυρτές πλάτες των χαρτόμουτρων, διαθέσιμη να καλύψει ακόμη και την πιο ακραία ζήτηση δανειοδότησης από μεριάς τους, θα χαθούν περιουσίες, υπερηφάνειες, ακόμη και ζωές, στην αναζήτηση του κερδοφόρου φλος ρουαγιάλ. No Limits, θα είναι το σύνθημα της, πόσο νο λίμιτς όμως θα είναι διατεθειμένη να υποστεί και τις συνέπειες του τζακ ποτ, που παντί τρόπω θα πετύχει? Η κατάρρευση, ψυχικά κυρίως, μα και σωματική, θα είναι βέβαιη, ειδικά από την ώρα που το κατώφλι της φυλακής, διαφαίνεται ξεκάθαρο στον ορίζοντα...

Μια ιστορία που συγκλόνισε είναι η αλήθεια την αμερικάνικη κοινή γνώμη, δίνεται μέσα από την ματιά του Sorkin περισσότερο με βάρος στο σενάριο (λογικό) και λιγότερο στην έμπνευση του στησίματος των σκηνών. Ουδεμία έκπληξη θα έλεγα, αφού δεν παίζει Soderbergh στην κλακέτα, ώστε να στήσει το πράγμα με πιο θράσος, ευθύβολη, αποκαλυπτική και καυστική ματιά, αλλά και αφήγηση που να ξεπερνά το απλοϊκό και κατά τόπους βαρετό ναρέισον της (αντι)ηρωίδας. Παρότι υπάρχουν στιγμές που ανεβαίνει το θερμόμετρο, δε, στα πλάνα που τα τραπουλόχαρτα κρίνουν υπολήψεις και αδειάζουν τραπεζικούς λογαριασμούς, φουσκώνοντας εκείνον της Χόλι Μόλλυ, οι πλέον σημαντικές σκηνές, είναι εκείνες οι θεατρικές, που λαμβάνουν χώρα μέσα στο γραφείο του ποινικολόγου, όταν μέσα από το διαπροσωπικό πινγκ πονγκ της ενάγουσας και του συνηγόρου, ξετυλίγονται οι πραγματικές (?) προσωπικότητες αμφοτέρων.

Αν πάντως, μια φορά, η άγνοια περί των ορολογιών του ματς - όπως προείπα άλλωστε, ο Sorkin νομίζει πως απευθύνεται σε τίποτα Καζινόβιους, φερεπείν το δεκάλεπτο που ο κρύος ιδρώτας λούζει τον απελπισμένο κατεστραμμένο τζογαδόρο, όποιος δεν γνωρίζει τις οδηγίες, δεν καταφέρνει καν να το ακολουθήσει - δεν με άφησε να συγκεντρωθώ στο Παιχνίδι της Μόλλυ, τι μπορώ να πω για την παρουσία της Jessica Chastain, που κάθε της "παρούσα" λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στο βλέμμα του, οποιουδήποτε φύλου, θεατή. Σέξι, χυμώδης, ερωτική, εντυπωσιακά κοστουμαρισμένη, μακιγιαρισμένη άψογα κατά τρόπο που να ισορροπεί ανάμεσα στο bitchy, το θεληματικό, το κυρίαρχο, ενίοτε και το porn, η καυτή κοκκινομάλλα, αποδίδει με άνεση τον πιο καυτό εμφανισιακά ρόλο ολάκερης της σεζόν. Μεταμόρφωση ολοσχερής από τον καιρό των σεμνών The Help και Zero Dark Thirty, που την στόλισαν με τις δύο (και οσονούπω τρεις) Οσκαρικές nods. Άριστα ανταποκρίσιμος στις υποστηρικτικές απαιτήσεις και ο Εγγλέζος γίγαντας Idris Elba, μολονότι δεν του πολυταιριάζει, εντούτοις μπαίνει στο κοστούμι του νομικού, που επίσης μονομαχεί για να αναδειχτεί, να ξεχωρίσει, να πάρει πρωτιά στην κούρσα των μεταλλίων του δικού του, επίσης όχι και τόσο διάφανου και καθαρού, στίβου.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το Molly's Game είχε σαν σκοπό να αγιοποιήσει ή να αθωώσει γενικότερα στην ματιά του κόσμου, μετά και την απόφαση των δικαστών (σιγά το σπόιλερ, όλοι το γνωρίζουν) την περσόνα της Μπλουμ. Βέβαιο πάντως είναι, πως πρόκειται για μια έξοχη καλλιτεχνικά απεικόνιση των όσων βρώμικων και σάπιων συμβαίνουν πίσω από την βιτρίνα της αριστοκρατίας, εκεί που κατά την γραφή (της) έτυχε να βρεθεί η τζιμάνι κορασίδα. Που μπορεί να έχασε από ατυχία το διάβα προς την αθλητική δόξα, χάρη στο οξύ μυαλό της, εντόπισε άλλα μετερίζια για να αποσπάσει το κερδοφόρο πρωτάθλημα. Και τι? Ακόμη κι εκεί αν παραπάτησε σε κάποιο εμπόδιο, "εν αγνοία της" ας το δεχτούμε, η καλόβολη μαμα Αμέρικα να είναι καλά. Για όλους έχει να δώσει, μια ακόμη ευκαιρία, ώστε να βρουν τον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer!

Stomp It Like It's Hot! Από τον σκηνοθέτη του Drumline και με την υποστήριξη της χορογράφου του υπέρ-επιτυχημένου μόνο στις ΗΠΑ όμως, Pitch Perfect, έρχεται η νεανική, μουσικοχορευτική ταινία Step Sisters, που αποτελεί ένα ακόμη δημιούργημα του τηλεοπτικού καναλιού Netflix. Με την υπογραφή του Charles Stone III, που δικές του επίσης είναι και οι ταινίες Paid In Full, Mr. 3000 και Lila & Eve, το φιλμ αφηγείται την περιπέτεια που καλείται να αντιμετωπίσει η ταλαντούχα και ευφυής μαυρούκα Τζαμίλα Μπίσοπ, η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου, η πρώτη της χορευτικής ομάδας της τάξης, η αρχηγός του τμήματος της, που το μέλλον της διαφαίνεται λαμπρό καθώς το Χάρβαρντ ήδη της έχει ανοίξει τις πύλες του, ενόσω θα υποχρεωθεί να διδάξει ρυθμικές κινήσεις τα μέλη της λευκής αδελφότητας, ώστε να πάρουν μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό Steptacular. Προβλήματα κι αυτά... Σε κάθε περίπτωση πάντως το πλήρους τέμπο εργάκι, που δεν μοιάζει να ξεφεύγει από το μέτριο επίπεδο αντίστοιχων εφηβικού ενδιαφέροντος μιούζικαλς, θα κάνει την πρεμιέρα του μέσα από τον γνωστό τηλεοπτικό δίαυλο στις 19 Ιανουαρίου 2018.

Πρωταγωνίστρια της ταινίας η Νιγηριανής καταγωγής μικρούλα Megalyn Echikunwoke, που εδώ καλείται να τα φέρει βόλτα με τις μισητές μέχρι τα χθες αντιπάλους και έχει στο πλευρό της για υποστήριξη ένα καστ που αποτελείται από τους Matt McGorry, Naturi Naughton, Sheryl Lee Ralph, Marque Richardson, Eden Sher, Lyndon Smith, Gage Golightly, Nia Jervier και Alessandra Torresani.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Με μπρελοκάκι σφυρίχτρα!

του zerVo (@moviesltd)

Ας μιλήσουμε λιγάκι με αριθμούς, για να δούμε το μέγεθος της επιτυχίας του σινε-σίριαλ που εκκίνησε την διαδρομή του στα 2010, βγαλμένο από την δαιμόνια έμπνευση του ντουέτου Wan - Whannell, που ήδη μετρούσαν έναν ακόμη θρίαμβο με τις συνέχειες του δικού τους Saw. Κόστος της πρώτης ταινίας μόλις ενάμισι εκατομμύριο δολάρια, με το κοντέρ παγκοσμίως να σταματά στα 97 εκ., ένας πραγματικός θρίαμβος που εννοείται άνοιξε διάπλατα την πύλη για το σίκουελ. Το οποίο ως είθισται κόστισε κάτι παραπάνω - 5 εκ. - για να φτάσει συνολικά σε εισπράξεις τα 162 εκ. σε όλο τον κόσμο, δείχνοντας πως εκεί στην Blumhouse μάλλον έχουν πιάσει το τζακ ποτ. Αλλά και το τρίτο τσάπτερ, όριο ψυχολογικό έναρξης του ξεθυμάσματος της πλοκής επίσης δεν τα πήγε άσχημα, στοιχίζοντας στην παραγωγή 11 εκατομμύρια και επιστρέφοντας στα ταμεία δέκα φορές περισσότερα. Συνεπώς αν το τέταρτο μέρος της Παγιδευμένης Ψυχής περιλαμβάνει στον υπότιτλο του την λέξη Last, Προσωπικά δεν πείθομαι καν πως ενδέχεται αυτό το χρυσοφόρο πρότζεκτ να ρίξει την αυλαία του, μια και καλή, τόσο νωρίς...

1953, Νέο Μεξικό. Παράξενη και γεμάτη προβλήματα συμπεριφοράς είναι η καθημερινότητα της οικογένειας που κατοικεί στο μυστηριώδες δίπατο, που ορθώνεται ακριβώς δίπλα στις φυλακές των θανατοποινιτών. Ακραία βίαιη και σαδιστική η στάση του πατέρα, ενός δεσμοφύλακα στο σωφρονιστικό ίδρυμα, που αρκείται ολημερίς να παρακολουθεί το χαζοκούτι, χωρίς να νοιάζεται για τα παιδιά του και την χαμηλών τόνων σύζυγό του, ξεσπώντας πάνω στα αδύναμα κορμάκια τους, εκνευρισμένος αν ποτέ εκείνα παράκουγαν τις εντολές του. Κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες μεγάλωσε η πιτσιρίκα Ελίζ και ο μικρούλης αδελφός της Κρίστιαν. Μια κατάσταση που όχι λίγες φορές οδηγούνταν στα άκρα, ενόσω η δωδεκάχρονη, έχοντας την ικανότητα να έρχεται σε επαφή με περιφερόμενα μέσα στο στοιχειωμένο σπίτι, πνεύματα, θα προκαλέσει ακόμη πιότερο την μήνη του βάναυσου γονιού της.

2010. Λος Άντζελες. Έχοντας ήδη αποκτήσει την φήμη του μέντιουμ που βάζει σε τάξη τα δαιμονισμένα στοιχειά, η ηλικιωμένη Ελίζ Ρενιέρ, θα δεχτεί πρόσκληση να μεταβεί μαζί με την ομάδα της, σε ένα ακόμη σημείο που που παρατηρούνται περίεργα μεταφυσικά φαινόμενα. Αυτή την φορά όμως για την ικανή παραψυχολόγο, η πρόκληση θα έχει προσωπικό χαρακτήρα, καθώς τα φαντάσματα έχουν κυκλώσει την οικία που η ίδια μεγάλωσε, το πατρικό της, που γνωρίζοντας πολύ καλά όσα κρύβει πίσω από τους δαιμονισμένους τοίχους του, έχει εγκαταλείψει πολλές δεκαετίες πριν.

Και πραγματικά με τον γυρισμό της Ελίζ στον τόπο που γεννήθηκε, θα ξυπνήσουν αυτόματα στο μυαλό της οι μνήμες από μια ταραγμένη παιδική ηλικία, όταν πάλευε με όλες της τις δυνάμεις να ξεφύγει από το ρόπαλο - τιμωρία του γονιού, αλλά ταυτόχρονα μοχθούσε για να προστατέψει το άμαθο και επίσης ζορισμένο ψυχικά αδελφάκι της. Ξέροντας σχεδόν με ακρίβεια πως το σπίτι έχει κυριευτεί από δαιμόνια, δεν θα νιώσει την παραμικρή έκπληξη από τις φοβισμένες αντιδράσεις του σχεδόν σε παράνοια καινούργιου του ενοίκου, ούτε και από τις αποκαλύψεις που θα βιώσουν οι συνεργάτες της, παρακολουθώντας με μοντέρνα τεχνικά μέσα, τα πόλτεργκάιστ να αλωνίζουν στο σκοτεινό υπόγειο. Εκεί που όπως συμβαίνει στο σύνολο σχεδόν όλων των φιλμς τρόμου, λαμβάνει χώρα το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της πλοκής.

Δράση πάντως που, τοποθετημένη χρονικά λίγο μετά το Τσάπτερ 3 και ελάχιστα πριν το Τσάπτερ 1, δεν κρύβει και τίποτα φοβερές και τρομερές εκπλήξεις στην πορεία του, έχοντας σαν αυτοσκοπό του, να ενώσει παντί τρόπω τα γνωστά σε όσους έχουν παρακολουθήσει τα τρία πρότερα τεύχη, βάζοντας μια τάξη τέτοια, ώστε να υπάρχει συνέχεια στο πριν και το μετά. Οκ, ο κύκλος ολοκληρώνεται, καθώς η αρχή του The Last Key - ούτε που φαντάζεται ο υποψήφιος θεατής, που στην ευχή βρίσκεται η κλειδωνιά... - συμπίπτει με το φινάλε της προηγούμενης έρευνας της μαντάμ Ελίζ, ενώ το τέλος οδηγεί με ακρίβεια στην έναρξη των πάντων, καθώς θα κληθεί να λύσει τα μάγια που έχουν περιλάβει ένα μοναχικό αγόρι, στην ύπαιθρο της Καλιφόρνια.

Στην ουσία δηλαδή, ο διεκπεραιωτής Adam Robitel, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλάβει σχεδόν γραμμή γραμμή όλα όσα εκτυλίχθηκαν στα προηγούμενα κεφάλαια του Insidious, έχοντας πάντα κατά νου να μην του ξεφύγει το παραμικρό και τα πανεύκολα παζλάκια στον επίλογο δεν κολλήσουν μεταξύ τους. Η αφήγηση δεν παρουσιάζει καμία εναλλαγή από τα περασμένα, καθώς η ράγες του πραγματικού και του παρανόρμαλ, τρέχουν ταυτόχρονα, μαζί, ενίοτε μπερδεύονται κιόλας, χωρίς να βγάζουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, χωρίς καν να φοβίσουν και το κοινό, που σίγουρα έχει προετοιμαστεί να αντιμετωπίσει τα προβλέψιμα πότε θα σκάσουν Μπου του σεναρίου.

Άρα αυτή την φορά, την τέταρτη, που το ανθρακικό έχει σωθεί ολοκληρωτικά, δεν προκαλεί την παραμικρή περιέργεια σε κανέναν να μάθει το πως έρχεται σε επαφή με τον άλλο κόσμο η ξανθιά Κυρία, που υποδυόμενη από την βετεράνο ρολίστα Lin Shaye, έχει ορίσει μια από τις πιο αναγνωρισμένες περσόνες στα χρονικά του horror σινεμά.

Δεν ξέρω αν αυτό από μόνο του είναι αρκετό για το The Last Key, που από ένα σημείο και κατοπινά, κινούμενο σε μια παλλόμενη και απροσδιόριστη ημιφωτισμένη λίμπο μάλλον ανακατωσούρα προκαλεί στο κοινό του, να διατηρήσει μετά την εκπνοή του, υψηλά λέβελς υστεροφημίας, προσωπικά εκτιμώ πως είναι αφάνταστα αδύναμοι για να σταθεί δίπλα τα υπόλοιπα της μέχρι ώρας τριλογίας. Πενιχρή φαντασία, ελάχιστος οίστρος, σχεδόν επακριβώς οι ίδιοι φοβιστές με παλιά, που μόνο στόχο έχουν να κλέψουν τις κραυγές αγωνίας των θυμάτων τους. Στην ουσία όμως το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σουφρώσουν ένα πολύτιμο δίωρο από το κοινό που τους παρακολουθεί και που ενδεχόμενα από τα μέσα του φιλμ έχει μετανιώσει, που δεν αποφάσισε αποξαρχής να σκορπίσει τον οβολό του σε άλλο εργάκι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μπορείς να τον δεις? Αμέτρητες ανατριχίλες υπόσχεται να μοιράσει στους φανατικούς οπαδούς του κινηματογραφικού τρόμου, η καινούργια ταινία του δημιουργού των φιλμς Stomp The Yard, The Losers και Miserere, Sylvain White, με τον τίτλο Slender Man. Ο Γαλλοαμερικάνος σκηνοθέτης αυτή την φορά ασχολείται στο θέμα του, με τον γνωστό μύθο του ψιλόλιγνου, με μακρυά άκρα και ακαθόριστο πρόσωπο μπαμπούλα, που αναπτύχθηκε και διαδόθηκε στο διαδίκτυο το 2009 μέσα από την ιστοσελίδα Something Awful και αποτελεί μια πρώτης τάξης βάση για ένα ανατριχιαστικό θρίλερ επιπέδου. Το πρώτο τρέιλερ που μόλις κυκλοφόρησε η παραγωγή της Screen Gems σε συνεργασία με την διανομή της Sony Pictures, παρότι φοβιστικό, δείχνει σαν να έχει περιορίσει σημαντικά τις gore εικόνες φρίκης προκειμένου να πάρει την ειδική επιτρεπτή σήμανση από την MPAA. Εις αναμονή καλύτερα του έργου ολοκληρωμένου, από τις 18 Μαΐου 2018 και κατοπινά, όταν και θα κάνει την εμφάνιση του το φιλμ πρώτα στις αίθουσες των ΗΠΑ.

Όχι ιδιαίτερα διάσημοι οι ηθοποιοί που συνθέτουν την πρωταγωνιστική ομάδα, όπως συνήθως νεαροί και ελπιδοφόροι που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, όπως είναι οι Joey King, Julia Goldani Telles, Annalise Basso, Jaz Sinclair, Javier Botet, Kevin Chapman και Michael Reilly Burke.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ούρλιαξε πριν σου πνίξει τη φωνή! Τα δημιουργικά μυαλά πίσω από το πετυχημένο franchise τρόμου Παγιδευμένη Ψυχή (Insidious) επιστρέφουν με το τέταρτο μέρος Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί, σκορπώντας ρίγη ενθουσιασμού και…φόβου στους πολυπληθείς πιστούς οπαδούς του. Το σενάριο της ταινίας έχει επιμεληθεί ο φύλακας άγγελος Leigh Whannell (Saw), σεναριογράφος των τριών πρώτων ταινιών και σκηνοθέτης του Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 3. Η βετεράνος Δρ. Elise Rainier πρέπει αυτή τη φορά να αντιμετωπίσει ένα προσωπικό, και ίσως το πιο τρομαχτικό κυνήγι φαντασμάτων της ζωής της. Η αποστολή της αποκτά βαρύνουσα σημασία, αφού η πηγή όλων των κακών προέρχεται από το ίδιο της το πατρικό σπίτι, όπου η ίδια έζησε τα πιο μαρτυρικά χρόνια της ζωής της. Ενώ τότε αποφάσισε να κρύψει τους φόβους της επιμελώς, και να μην τους αντιμετωπίσει ποτέ, τώρα καλείται να ξεκλειδώσει όλες τις πτυχές του σκοτεινού οικογενειακού δράματός της, ώστε να βρεθεί αντιμέτωπη με τον υπέρτατο δαίμονα, αυτόν με το Πρόσωπο-Κλειδί. Είτε θα κερδίσει και όλα θα πάνε καλά είτε θα χάσει και θα βυθιστεί η ίδια, αλλά και πολλές άλλες ψυχές, στο απόλυτο σκοτάδι.

Την παραγωγή έχουν αναλάβει οι συνήθεις ύποπτοι, Jason Blum (The Purge series, Get Out, Split), Oren Peli (Paranormal Activity) και James Wan (The Conjuring, Furious 7). Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκεται ο νέος στη σειρά Adam Robitel (The Taking of Deborah Logan). Την «ψυχή» του πρωταγωνιστικού ρόλου της Δρ. Elise Rainier, επιτυχημένης παραψυχολόγου και κυνηγού δαιμονικών στοιχείων, καταλαμβάνει για άλλη μια φορά η Lin Shaye (Παγιδευμένη Ψυχή, Κάτι Τρέχει Με τη Μαίρη).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Όταν ένας μεγάλος ηγέτης πέφτει, αρχίζει ο αγώνας για την ηγεσία! Το εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Σοβιετικής Ρωσίας τη δεκαετία του ’50 παίρνει μία «μαύρη» κωμική μορφή στη νέα ταινία του βραβευμένου με Έμμυ και υποψήφιου για Όσκαρ σεναριογράφου/σκηνοθέτη, Armando Iannucci. Τη νύχτα της 2ας Μαρτίου του 1953, ένας άνδρας πεθαίνει. Ένα τρομαχτικό εγκεφαλικό επεισόδιο ταράζει ολόκληρο το σώμα του. Γεμίζει σάλια και λερώνει τον εαυτό του. Πρόκειται να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο κι αν παίξεις σωστά τα χαρτιά σου, η δουλειά του θα γίνει δική σου. Αυτός ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον Ιωσήφ Στάλιν – δικτάτορας, τύραννος και Γενικός Γραμματέας της ΕΣΣΔ. Ο Θάνατος του Στάλιν (The Death Of Stalin) είναι μία σάτιρα για τις ημέρες πριν από τις κηδείες του Εθνοπατέρα. Μέρες που ρίχνουν ένα σαρδόνιο φως σε όλη την τρέλα και την απάνθρωπη κατάσταση του ολοκληρωτισμού. Μέρες που δείχνουν όλους όσοι τον περιστοίχιζαν να μάχονται για να κληρονομήσουν την υπέρτατη εξουσία του. Και όλα βασίζονται σε αληθινά γεγονότα.

Εξαιρετικό το καστ που συμμετέχει στο έργο, αποτελούμενο από ρολίστες πρώτης γραμμής, όπως είναι οι Steve Buscemi (Νικίτα Χρουτσόφ), Simon Russell Beale (Λαβρέντι Μπέρια), Paddy Considine (Σύντροφος Αντρέγιεφ), Rupert Friend (Βασίλι Στάλιν), Jason Isaacs (Γκιόργκι Ζούκοφ), Michael Palin (Βιάτσεσλαβ Μολότοφ), Andrea Riseborough (Σβετλάνα Στάλινα), Jeffrey Tambor (Γκιόργκι Μαλένκοφ), Adrian Mcloughlin (Γιόζεφ Στάλιν), Olga Kurylenko (Μαρία Γιούντινα), Paul Whitehouse (Αναστάς Μικογιάν), Dermot Crowley (Λάζαρ Καγκάνοβιτς).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!

Είμαστε προορισμένοι για κάτι μεγαλύτερο! Έχοντας ήδη προβληθεί στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Τορόντο και της Βενετίας, με ανάμεικτη πάντως ανταπόκριση από το κοινό, έρχεται η καινούργια δημιουργία του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Alexander Payne, που έχει κτίσει ένα σημαντικό όνομα, ειδικά στην αμερικάνικη αγορά, με φιλμς επιπέδου Citizen Ruth, Election, About Schmidt, Sideways, The Descendants και Nebraska. Πρόκειται για την καυστική κοινωνική σάτιρα Μικρόκοσμος (Downsizing), που η βασική της σεναριακή ιδέα, αφορά στην φοβερή και τρομερή επιστημονική ανακάλυψη που πέτυχαν οι Νορβηγοί και κατά την οποία, ένας κανονικού μεγέθους άνθρωπος, μπορεί να συρρικνωθεί σε πολύ σημαντικό ποσοστό, φτάνοντας σε μπόι μόλις τις τέσσερις ίντσες. Επαναστατική εφεύρεση που όσοι την αποδεχτούν για να την εφαρμόσουν πάνω τους - χωρίς την δυνατότητα της επαναφοράς όμως - βοηθούν πολύ στην διατήρηση των συνθηκών ζωής του πλανήτη, που δεν έχει πια την δυνατότητα να καλύψει με αγαθά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μια εξαιρετική κινηματογραφική ιδέα, που μεγάλο της μέρος αποκαλύπτεται μέσα από τα πλάνα του τρέιλερ, που μόλις έδωσε στην δημοσιότητα η Paramount, διανομέας του φιλμ στις παγκόσμιες αίθουσες, στις 22 Δεκεμβρίου, για να προλάβει προφανώς την Οσκαρική ντεντλάιν.

Το νεαρό αντρόγυνο που από τους πρώτους θα σπεύσει για να δοκιμάσει τον καινούργιο τρόπο μίνι μεγέθους ζωής, ορίζουν ο πανταχού παρόντας Matt Damon και η μονίμως κεφάτη και αέρινη Kristen Wiig. Τις λοιπές θέσεις του καστ καλύπτουν και οι Christoph Waltz, Laura Dern, Jason Sudeikis, Neil Patrick Harris, Udo Kier, Kerri Kenney, Hong Chau.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την UIP

Από τα χιονοπέδιλα στους άσσους... Η ταινία Molly's Game περιγράφει την πραγματική ιστορία της Μόλλυ Μπλουμ, μιας όμορφης νεαρής γυναίκας, που μετά από σπουδαία καριέρα ως σκιέρ, φτάνοντας να συμμετάσχει μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα πάρει το ρίσκο της διοργάνωσης παρτίδων πόκερ, με την συμμετοχή πλούσιων και διάσημων χαρτοπαικτών. Μετά από δεκαετή πορεία στον όχι και τόσο διάφανο χώρο, η Μπλουμ θα συλληφθεί μια νύχτα από 17 πράκτορες του FBI έχοντας στην κατοχή της πλήθος παράνομων όπλων. Έχοντας άμεση σχέση με ολόκληρη την αριστοκρατία της πόλης, φημισμένος ηθοποιούς, επιχειρηματίες, αστέρες του αθλητισμού αλλά και Ρώσους μαφιόζους, θα επιδιώξει να καθαρίσει το μέτωπο της, σε άμεση συνεργασία με τον συνήγορο υπεράσπισης της, Τσάρλι Τζάφευ, που θα την πείσει να προβεί σε αποκαλύψεις για όλους. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του φοβερού και τρομερού σεναριογράφου Aaron Sorkin, πολυβραβευμένου για τις δημιουργίες του The Social Network και The West Wing, που μόλις απέκτησε το πρώτου προωθητικό τρέιλερ, υπερβολικά ορμητικό, ταχύτατο και με διάθεση να προβεί πιπεράτες αποκαλύψεις, που θα γίνουν γνωστές με την έξοδο του έργου στους κινηματογράφους, στις 22 Νοεμβρίου 2017.

Αφού πρωτίστως η ταινία παρελάσει από το ερχόμενο φεστιβάλ του Τορόντο, εκεί που βεβαίως θα παραβρεθεί και η πρωταγωνίστρια του, η λαμπερή και κούκλα Jessica Chastain, η οποία εδώ αποδίδει με ξεχωριστή λάμψη την αντι-ηρωίδα της. Στο πλευρό της η πολύπλευρη σταρ, έχει μια πλειάδα σημαντικών υποστηρικτών ερμηνευτικά, του επιπέδου των Idris Elba, Kevin Costner, Michael Cera, Jeremy Strong, Chris O’Dowd και Bill Camp.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιανουαρίου 2018 από την Tanweer!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Bachelor 2	Village	2	90	47.164	79.938
2	Star Wars: The Last Jedi	Feelgood Ent.	3	89	29.827	257.675
3	Ferdinand	Odeon	2	95	21.465	53.423
4	Coco	Feelgood Ent.	3	90	15.665	64.452
5	The Greatest Showman	Odeon	1	61	12.401	12.401
6	All The Money In The World	Odeon	2	57	11.586	37.759
7	Τζαμάικα	Feelgood Ent.	2	66	10.127	37.810
8	Wonder	Spentzos Films	1	22	7.827	7.827
9	Santa & Cie	Odeon	3	51	5.951	28.605
10	Paddington 2	Odeon	5	45	5.481	66.333

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Ήταν μια καλή χρονιά

Θα είναι μια παράθεση από λίστες αυτό το κείμενο. Χωρίς πολλά ντεσού. Κατευθείαν στο ψαχνό.

Οι 13 ταινίες που αγάπησα περισσότερο το 2017 (από αυτές που βγήκαν στις αίθουσες στην Ελλάδα). Να πω πως σύμφωνα με την ΠΕΚΚ βγήκαν συνολικά 383 ταινίες φέτος και από αυτές κατόρθωσα (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται!) να δω τις 225! Τις πιο αγαπημένες τις γράφω αλφαβητικά με βάση τον πρωτότυπο τίτλο τους. Η τελική δεκάδα θα διαμορφωθεί αφού προηγουμένως καταφέρω να καλύψω κάποια κενά μου. Ιδού λοιπόν:

1) The Florida Project του Sean Baker,
2) Gleissendes Glück (Παράδοξη ευτυχία) του Sven Taddicken,
3) Hell or High Water (Πάση θυσία) του David Mackenzie,
4) Nelyubov (Χωρίς αγάπη) του Andrey Zvyagintsev,
5) Neruda (Νερούδα) του Pablo Larraín,
6) Nocturnal Animals (Νυκτόβια πλάσματα) του Tom Ford,
7) Paterson (Πάτερσον) του Jim Jarmusch,
8) Slava (Glory) των Kristina Grozeva, Petar Valchanov,
9) The Square (Το τετράγωνο) του Ruben Östlund,
10) Teströl és lélekröl (Η ψυχή και το σώμα) της Ildikó Enyedi,
11) Tiszta szívvel (Δολοφονικά αμαξίδια) του Attila Till,
12) Toivon tuolla puolen (Η άλλη όψη της ελπίδας) του Aki Kaurismäki και
13) Wind River (Στα ίχνη του ανέμου) του Taylor Sheridan.

Κουλαμάρα πρώτη: μα δύο ταινίες από την Ουγγαρία; Κουλαμάρα δεύτερη: Taylor Sheridan σκηνοθέτης μιας από τις αγαπημένες μου και σεναριογράφος μιας δεύτερης. Ωραία χρονιά ήταν παιδιά. Καλή και ενδιαφέρουσα. Που είχε εντυπωσιακή αρχή, μεγάλη κοιλιά για πολλούς μήνες και φοβερό φινάλε.

Δεύτερη λίστα: οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Ταινίες που τις περιμέναμε πως και πως, κυρίως από δημιουργούς που αγαπάμε και δεν έφτασαν στο ύψος των προσδοκιών μας. Ιδού λοιπόν (από τη μεγαλύτερη προς τη μικρότερη μεγάλη απογοήτευση) :

1) Blade Runner 2049 του Denis Villeneuve,
2) The Killing of a Sacred Deer (Ο θάνατος του ιερού ελαφιού) του Γιώργου Λάνθιμου,
3) Mother! (Μητέρα!) του Darren Aronofsky,
4) Suburbicon του George Clooney,
5) Ma Loute (Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ) του Bruno Dumont,
6) The Beguiled (Η αποπλάνηση) της Sofia Coppola,
7) The Snowman (Ο χιονάνθρωπος) του Tomas Alfredson,
8) Un beau soleil intérieur (Η λιακάδα μέσα μου) της Claire Denis,
9) The Circle (Ο κύκλος) του James Ponsoldt,
10) Park της Σοφίας Εξάρχου

Κουλαμάρα πρώτη: Το δίδυμο Kidman - Farrell δεν μου έκατσε καλά, δις! Κουλαμάρα δεύτερη: σε δύο ταινίες αυτής της δεκάδας πρωταγωνιστεί η Binoche, την οποία γουστάρω τρελά! Ψιλοκουλαμάρα: από τα... γεωμετρικά σχήματα, το Τετράγωνο τον έσκισε τον Κύκλο (χε χε χε).

Τρίτη λίστα: οι πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς. Ταινίες που μας έκαναν να γελάσουμε δυνατά, να νιώσουμε έξαψη, να γουστάρουμε, να ψάξουμε για δολοφόνους, να χορτάσουμε σινεμά. Όχι απαραίτητα καλές ταινίες, αλλά με την ψυχαγωγία σε πρώτο πλάνο. Έχουμε και λέμε:

1) Grave (Raw) της Julia Ducournau,
2) Baby Driver του Edgar Wright,
3) Rock'n Roll (Μεγάλωσε αν τολμάς) του Guillaume Canet,
4) Atomic Blonde του David Leitch,
5) The Hitman's Bodyguard (Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή) του Patrick Hughes,
6) Contratiempo (Αόρατος επισκέπτης) του Oriol Paulo,
7) American Made του Doug Liman,
8) Wonder Woman της Patty Jenkins,
9) Lo chiamavano Jeeg Robot (Με λένε Τζιγκ) του Gabriele Mainetti,
10) Lasciati andare (Ο γιατρός έχει τρεχάματα) του Francesco Amato

Μέσα στις 10 λοιπόν, οι δύο είναι ιταλικές (!!!), δύο άλλες είναι γαλλικές, μία ισπανική και οι άλλες αμερικάνικες.

Κι άλλες λίστες: ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά διαχρονικά δυσκολεύομαι να βάλω στην τελική μου δεκάδα με τις ταινίες της χρονιάς, ντοκιμαντέρ, ταινίες κινουμένων σχεδίων και ελληνικές ταινίες! Προτιμώ να τις ξεχωρίζω σε διαφορετικές λίστες. Και με τις επανεκδόσεις έχω ένα θέμα. Ή για ταινίες που δεν βγήκαν στη χώρα μας στον καιρό τους αλλά βγήκαν μετά από πολλά, πολλά χρόνια εδώ. Πχ, ένα από τα συγκλονιστικότερα ντοκιμαντέρ όλων των εποχών είναι το THE ACT OF KILLING! Τεράστια ταινία, με όλη τη σημασία της λέξεως! Βγήκε φέτος για πρώτη φορά εμπορικά στις αίθουσες της χώρας μας. Ναι, αλλά είναι ταινία του 2012! Τόμπολα! Οπότε, κάνοντας αυτές τις διευκρινίσεις, προχωράμε στο παρασύνθημα:

Οι τρεις πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες για το 2017 ήταν οι εξής (με αξιολογική σειρά) :
1) Το τελευταίο σημείωμα του Παντελή Βούλγαρη,
2) Άφτερλωβ του Στέργιου Πάσχου,
3) Ξα μου της Κλειούς Φανουράκη (σημείωση: αυτή μπορεί τελικά να αλλάξει με το Lines του Βασίλη Μαζωμένου)

Τα τρία πιο αγαπημένα μου ντοκιμαντέρ για το 2017 - με αξιολογική σειρά - ήταν τα εξής:
1) I Am Not Your Negro (Δεν είμαι ο νέγρος σου) του Raoul Peck
2) Kedi (Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης) της Ceyda Torun
3) El Bosco. El jardín de los sueños (Τα μυστήρια του Ιερώνυμου Μπος) του José Luis López-Linares

Τέλος, οι τρεις πιο αγαπημένες μου ταινίες κινουμένων σχεδίων με αξιολογική σειρά ήταν φέτος οι εξής:
1) Coco των Lee Unkrich, Adrian Molina
2) Loving Vincent των Dorota Kobiela, Hugh Welchman
3) Tehran Taboo (Τα μυστικά της Τεχεράνης) του Ali Soozandeh

Θεωρώ πως και στις τρεις παραπάνω κατηγορίες η περσινή χρονιά ήταν πολύ καλύτερη τόσο σε ότι αφορά τις κορυφαίες όσο και στον μέσο όρο των ταινιών που προβλήθηκαν από αυτές τις κατηγορίες. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με τις ταινίες μυθοπλασίας, που φέτος θεωρώ ότι ήταν μια καλύτερη χρονιά στον τομέα αυτό απ' ότι πέρσι.

Πέμπτη λίστα και τελευταία: Δέκα ταινίες που δεν καταφέραμε να δούμε μέσα στη σεζόν και ίσως, με βάση τις αγάπες μας, την αισθητική μας, τα ονόματα των σκηνοθετών, το θέμα των ταινιών και την παρουσία τους σε άλλες δεκάδες (χε χε χε), αν τις δούμε, μπορεί και να... εκπαραθυρώσουν κάποια ή μπορεί και κάποιες από τις ταινίες που βρίσκονται τώρα στις πιο αγαπημένες μας. Έχουμε και λέμε (αλφαβητικά) :

1) A Cure for Wellness (Αντίδοτο στην ευεξία) του Gore Verbinski,
2) A Quiet Passion (Ήρεμο πάθος) του Terence Davies,
3) All the Money in the World (Όλα τα λεφτά του κόσμου) του Ridley Scott,
4) Battle of the Sexes (Η μάχη των φύλων) των Jonathan Dayton, Valerie Faris,
5) Brad's Status (Χειρότερα δεν γίνεται) του Mike White (Φωτό),
6) Detroit (Detroit: Μια οργισμένη πόλη) της Kathryn Bigelow,
7) L'économie du couple (Όταν τελειώσει ο έρωτας) του Joachim Lafosse,
8) Little Men (Μικροί κύριοι) του Ira Sachs,
9) The Lost City of Z (Η χαμένη πόλη του Ζ) του James Gray,
10) Tour de France (Μια βόλτα στη Γαλλία) του Rachid Djaidani

Και κάπου εδώ ολοκληρώθηκε η ανασκόπηση. Πάντα είναι ωραίο να βλέπεις σινεμά, να γράφεις για σινεμά, να διαβάζεις για σινεμά. Να το κάνουμε και το 2018, ε; Τι λέτε; Καλή χρονιά να έχουμε!