Movies Ltd

The World Can't Stop Us! Βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, είναι το μόλις δεύτερο μεγάλου μήκους φιλμ της σκηνοθέτιδας Angela Robinson, που μέχρι στιγμής έχει καταγράψει στην φιλμογραφία της το νεανικού ενδιαφέροντος Herbie Fully Loaded με την Lohan στα νιάτα της, αλλά και κάποιες ξεχωριστές σειρές της μικρής οθόνης, όπως τα The L Word, Hung και True Blood. Τίτλος μακρινάρι του έργου εποχής είναι Professor Marston & The Wonder Women και στο επίκεντρο της πλοκής βρίσκεται ο Δόκτορ Ουίλιαμ Μόλτον Μάρστον, καθηγητής ψυχολογίας του Χάρβαρντ, που θα γίνει εκείνος όπου μέσα από την φαντασία του θα ξεπηδήσει η συμβολική κομικένια φιγούρα της Γουόντερ Γούμαν, στα μέσα της δεκαετίας του 40. Έμπνευση για την δημιουργία του χαρακτήρα της υπέρ ηρωίδας θα πάρει από την λατρεμένη του σύζυγο Ελίζαμπεθ Μάρστον, αλλά και την κοινή τους ερωμένη Όλιβ Μπερν. Δύο πανίσχυρης προσωπικότητας γυναίκες που εκτός από την στενή επαγγελματική συνεργασία τους μαζί του, θα κτίσουν και μια κρυφή, ξεχωριστή ερωτική σχέση, που θα αποφέρει, μυστηριωδώς είναι η αλήθεια, την γέννεση μιας από τις πλέον λατρεμένες μορφές του αναγνωστικού κοινού. Το τρέιλερ χαρισματικό στον σχεδιασμό της παραγωγής, ανακοινώνει μέσα από την διανομή της Annapurna Productions την επίσημη κυκλοφορία του φιλμ στις αίθουσες, στις 27 Οκτωβρίου 2017.

Κεντρικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Luke Evans που υποδύεται τον Καθηγητή Μάρστον, στην πορεία του από την σύλληψη της ιδέας, μέχρι και την πραγματοποίηση της, αρχικά στο τεύχος νούμερο 8 των All Star Comics τον Δεκέμβρη του 41 και ακολούθως σε αυτόνομου τίτλου περιοδικό, στα μέσα του 1942. Τις γυναίκες της ζωής του ερμηνεύουν δύο πραγματικές κούκλες, η Rebecca Hall και η Bella Heathcote, ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Oliver Platt, Connie Britton.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Οι ηγέτες γεννήθηκαν μέσα από την επιβίωση! Ως επική περιπέτεια δράσης συστήνεται η περίπτωση του Alpha - με πρότερο, αρκετά παράξενο είναι η αλήθεια,  τίτλο The Solutrean - που σκηνοθετεί ο αξιόλογος αν μη τι άλλο δημιουργός Albert Hughes (ο ένας εκ των δύο αδελφών υπεύθυνων για το From Hell) που όμως έχει να ασχοληθεί με το σινεμά από το 2010 και το πολυδιαφημισμένο τότε The Book Of Eli. Πρόκειται για την ιστορία ενός νεαρού αγοριού του Ζέτα, πρωτόγονου της εποχής των παγετώνων, 20 χιλιάδες χρόνια πριν, που κατά την διάρκεια κυνηγιού θα τραυματιστεί από την επίθεση βίσονα και θα αφεθεί από τους συντρόφους του στο έλεος του Θεού. Ανήμπορος καν να κινηθεί ο κυνηγός, θα βρει ανέλπιστη βοήθεια από έναν μοναχικό άγριο λύκο, που θα του δώσει την σωτήρια συμπαράσταση για να βγει ζωντανός από το παράξενο παιχνίδι επιβίωσης στην φύση. Γερό χαρτί για μια εμπορική επιτυχία για την Sony, που μόλις έδωσε στην κυκλοφορία το πρώτο επίσημο τρέιλερ, το οποίο διαθέτει μια δυναμική αναπαράσταση της εποχής των πάγων, βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη του σασπένς που κρύβει πίσω της η πλοκή. Παγκόσμια πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 9 Μαρτίου 2018.

Τον ρόλο του πιτσιρίκου που παλεύει να βγει ζωντανός από τις κακουχίες υποδύεται ο Kodi Smit McPhee από τα διασημότερα πρόσωπα πρόσφατων adventures, όπως τα The Road, Let Me In, Romeo And Juliet, Dawn Of The Planet of the Apes, Slow West, X-Men Apocalyps, ενώ το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν και οι Nathasia Malthe, Leonor Varela και Johannes Haukur Johannesson.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ακόμη κι οι καλύτερες φιλενάδες, μπορούν να γίνουν οι μεγαλύτεροι εχθροί! Έχοντας κερδίσει την εκτίμηση των σινεφίλ, σαν ένας από τους χαρισματικότερους ρολίστες των τελευταίων είκοσι ετών, ο William H. Macy έχει περάσει εδώ και λίγο καιρό πίσω από την κάμερα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σκηνοθέτη. Η τρίτη του δημιουργία, μετά το Rudderless που είχε μέτρια εμπορική αποδοχή και το Krystal που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην θερινή σεζόν, είναι και η πλέον φιλόδοξη, μιας και διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία να γίνει αποδεκτή στο κοινό. Τίτλος της ανατρεπτικής κομεντί The Layover και στο επίκεντρο της ίντριγκας της βρίσκονται δύο κολλητές φιλενάδες, που μόλις έχουν απολυθεί από τις υπηρεσίες τους και αναζητούν λίγες ημέρες ξενοιασιάς στην Φλόριντα. Ανταυτού για πολλούς και διαφόρους λόγους, θα βρεθούν στο Σεντ Λούις του Μισούρι, συντροφιά με έναν ευειδή νεαρό που γνώρισαν κατά την διάρκεια της πτήσης, τον οποίο αμφότερες θα επιθυμήσουν να πάρουν στην αγκάλη τους. Εννοείται πως κάθε έννοια φιλίας θα πάει περίπατο στην ανοιχτή κόντρα για την καρδιά του γόη, με το ποια θα επικρατήσει, αν συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο, να το μαθαίνουμε την 1η του Σεπτέμβρη, όταν το φιλμ θα βγει στις αίθουσες, σε διανομή της ανεξάρτητης Vertical Ent. Το τρέιλερ πάντως εκτός από φασαριόζικο, μας δείχνει ξεκάθαρα τους δύο σημαντικότατους λόγους για να επιλέξουμε να το παρακολουθήσουμε...

...που δεν είναι άλλοι από τις δύο εκρηκτικές βόμβες, τις τρομακτικών εμφανισιακών προσόντων Kate Upton και Alexandra Daddario που υποδύονται τις μέχρι τα χθες αχώριστες, που πλέον έχουν εξελιχθεί σε μέχρι τελικής πτώσης αντίπαλοι. Το καστ ολοκληρώνουν στους περιφερειακούς ρόλους και οι Matt Barr, Kal Penn, Matt Jones, Rob Corddry και Molly Shannon.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Σε ηλικία 89 ετών, έφυγε από την ζωή ένας από τους χαρισματικότερους ρολίστες στα κινηματογραφικά χρονικά, ο πολυβραβευμένος και Οσκαρούχος Martin Landau, μετά από επιπλοκές της υγείας του, ενόσω νοσηλευόταν στο Ιατρικό Κέντρο Ρόναλντ Ρέιγκαν του Πανεπιστημίου UCLA στο Λος Άντζελες. Με καριέρα που συνολικά μετρά πορεία μεγαλύτερη των έξι δεκαετιών, ο φημισμένος ηθοποιός, υπήρξε ένας από τους πλέον αγαπημένους τηλεοπτικούς αστέρες και στην χώρα μας, κρατώντας για τρεις σεζόν (πλέον και των επαναλήψεων) τον ρόλο του Κομάντερ Τζον Κένινγκ, στην εκπληκτική σειρά επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 70, Διάστημα 1999 (Space 1999). Δεν ήταν μάλιστα η μοναδική παρουσία του Landau σε σίριαλ της μικρής οθόνης, αφού είχαν προϋπάρξει οι περιπτώσεις των The Untouchables (1959-61), των αυτοτελών The Outer Limits (1963-64) και The Twilight Zone (1959-84), Mr Novak (1963-65) και φυσικά των Mission Impossible (Επικίνδυνες Αποστολές) όπου υποδυόμενος τον πράκτορα Ρόλιν Χαντ πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 80 επεισόδια κατά την τετραετία 1966-69.

Η πρώτη σημαντική κινηματογραφική του εμφάνιση καταγράφεται στο κορυφαίο North By Northwest (Στην σκιά των τεσσάρων γιγάντων) υπογραφής Hitch από το 1959. Η πρώτη αναγνώριση της υποκριτικής αξίας του από την Ακαδημία Τεχνών, ήλθε το 1988, χάρη στην υποστηρικτική του παρουσία δίπλα στον Jeff Bridges για τον Tucker (Τάκερ: Ο Άνθρωπος και το Όνειρό του) του Francis Ford Coppola, όπου απέσπασε υποψηφιότητα στην κατηγορία του β' ανδρικού, τόσο στα Όσκαρς όσο και στις Χρυσές Σφαίρες. Η δεύτερη Οσκαρική nod κατακτήθηκε έναν χρόνο κατοπινά για το σατιρικό πόνημα του Woody Allen, Crimes And Misdemeanors (Απιστίες και Αμαρτίες) όπου έχασε το τρόπαιο από τον Denzel Washington για το Glory. Η τρίτη του φορά στις πεντάδες της AMPAS ήταν και η καθοριστική, καθώς το 1994 κανείς δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο στο διάβα του για το χρυσό αγαλματάκι, μιας και ενσαρκώνοντας τον Μπέλα Λουγκόζι στην ταινία του Tim Burton, Ed Wood (Εντ Γουντ) κατέγραψε μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες περσόνες ποτέ, αποσπώντας με άνεση, τόσο το Όσκαρ όσο και την αντίστοιχης κατηγορίας Χρυσή Σφαίρα. Μεταξύ άλλων οι πιο σημαντικές στιγμές που έχουν καταγραφεί στην φιλμογραφία του είναι οι Cleopatra (Κλεοπάτρα) από το 1963 του Joseph Mankiewicz, They Call Me Mister Tibbs! (Με λένε κύριο Τιμπς) από το 1970 του Gordon Douglas, Decision at Midnight από το 1963 του Lewis Allen, The Greatest Story Ever Told (Η Ωραιότερη Ιστορία Του Κόσμου) από το 1965 των George Stevens και David Lean, Alone in the Dark (Απόδραση από τη Φωλιά του Κούκου) από το 1982 του Jack Sholder, Empire State από το 1987 του Ron Peck, Paint it Black από το 1989 του Tim Hunter, City Hall από το 1996 του Harold Becker, The X-Files: Fight the Future (Πολεμώντας το αύριο) από το 1998 του Rob Bowman, Rounders (Οι παίκτες) από το 1998 του John Dahl, ED tv από το 1999 του Ron Howard, Sleepy Hollow (Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη) από το 1999 του Tim Burton, The Majestic (Κινηματογράφος Ματζέστικ) από το 2001 του Frank Darabont, City of Ember (Απόδραση από τη Χαμένη Πόλη) από το 2008 του Gil Kenan και Frankenweenie από το 2012 του Tim Burton. Τελευταία φορά που τον είδαμε στις δικές μας αίθουσες ήταν σε έναν διακριτικό ρόλο στην περσινή ταινία Remember (Γράμμα από το Παρελθόν) του Atom Egoyan.

Ο Martin Landau υπήρξε μέχρι πρόσφατα στέλεχος της Ένωσης Αμερικάνων Ηθοποιών SGA, όπως και του Χολιγουντιανού σκέλους του Actor's Studio. RIP

Ένας από τους πλέον θρυλικούς Αμερικάνους δημιουργούς, ο πρωτομάστορας του τρόμου, που συνέδεσε το όνομα του με το ζωντάνεμα των ζόμπις στην μεγάλη οθόνη, ο George A. Romero, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 77 ετών. Σύμφωνα με τον επί δεκαετίες στενό του συνεργάτη, παραγωγό Peter Grunwald, σε ανακοίνωση που εξέδωσε, ο σκηνοθέτης απεβίωσε στον ύπνο του, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, δίπλα στα αγαπημένα του πρόσωπα, την σύζυγό του Suzanne και την θυγατέρα του Tina, ακούγοντας το λατρεμένο του κινηματογραφικό μουσικό θέμα, από την ταινία The Quiet Man (Ένας Ήσυχος Άνθρωπος) του John Ford. Ο Romero γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης την 4η ημέρα του Φλεβάρη του 1940 και από πολύ νεαρή ηλικία έδειξε την τάση του προς την έβδομη τέχνη, ασχολούμενος κατά κύριο λόγο με μικρού μήκους ταινίες, μεταφυσικού περιεχομένου. Η πρώτη του μεγάλου μήκους δημιουργία, γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρο φιλμ και με υπερβολικά χαμηλό προϋπολογισμό, θα είναι εκείνη που θα αποτελέσει το ορόσημο στην καριέρα του, ως μια από τις πλέον σημαντικές στα χρονικά. Το Night Of The Living Dead (Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών) του 1968, σήμανε την επανάσταση στον χώρο του ανεξάρτητου φιλμικού τρόμου, με τον τρόπο που προσέγγισε το θέμα του, καθώς με προφανή αλληγορική διάθεση συνέδεσε το θέμα του, την Αποκάλυψη των νεκροζώντανων, με τις ρατσιστικές διώξεις της σκοτεινής για τα χρονικά της Αμερικής περιόδου, τοποθετώντας μάλιστα προς έκπληξη όλων στον ρόλο του βασικού πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, έναν έγχρωμο ηθοποιό (Duane Jones) ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο το θερμόμετρο των συζητήσεων γύρω από τους συμβολισμούς του σεναρίου. Το πρώτο αυτό έργο του, γεμάτο με την ζωντάνια, την έμπνευση, το σατιρικό πάθος, την ευφυΐα, την άγνοια κινδύνου ακόμα, ενός άπειρου, νεαρού μα γεμάτου ψυχή νεαρού, όρισε από το σημείο αυτό και κατοπινά, ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό υποείδος στην κατηγορία του horror, που παραμένει ολοζώντανο ίσαμε τις ημέρες μας.

Εμμένοντας να κινείται πάνω στο ίδιο μοτίβο, ο Romero επέστρεψε το 1978 με το Dawn Of The Dead (Ζόμπι, το Ξύπνημα των Νεκρών), στο οποίο καυτηρίασε το ξεπούλημα των ιδεών της πατρίδας του, την εμπορευματοποίηση των αξιών και την κατάπτωση των ηθικών δεσμών, όπως άλλωστε έπραξε και το 1985 με το The Day Of The Dead (Η Μέρα των Ζωντανών Νεκρών), στο οποίο έδωσε έναν πιο κλειστοφοβικό αφηγηματικά τόνο. Αποφασισμένος να στηρίξει την ζόμπι θεματική του και μετά την έλευση του μιλένιουμ, δανείστηκε φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας για να στήσει τα σενάρια των ταινιών του Land Of The Dead (Η Γη των Ζωντανών Νεκρών) του 2005, Diary Of The Dead (Το Ημερολόγιο των Νεκρών) του 2007 και Survival Of The Dead (Επιζώντας από τους Απέθαντους) του 2009, όπου θα καταγραφόταν ως το κύκνειο άσμα του. Πέρα από την ενασχόληση του με την σειρά των Living Dead, όπου εκτόνωσε την ανάγκη να εκφράσει τις αριστερών τάσεων αντιλήψεις του, ο Romero κατέγραψε και άλλες σημαντικές στιγμές στο genre, όπως το Crazies (Ο Ουρανός Έβρεξε Θάνατο) του 1973, μια ακόμη πολιτικά φορτισμένη διαμαρτυρία, το Creepshow του 1982 όπου συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον μετρ της φοβιστικής συγγραφής Stephen King, όχι όμως και τελευταία καθώς ακολούθησε και το θρίλερ μυστηρίου The Dark Half (Το Σκοτεινό Εγώ) του 1992. Μια από τις δημιουργικές απόπειρες του να ξεφύγει από τα γνώριμα μονοπάτια του τρόμου, υπήρξε η περίπτωση του Knightriders (Οι Μονομάχοι της Ασφάλτου) του 1991, μια ελεύθερη διασκευή του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, από όπου πήγαζαν έντονα κοινωνικά μηνύματα.

Η απώλεια του George A. Romero, σε συνέχεια της πρόσφατης του επίσης μυθικού για το κινηματογραφικό είδος του τρόμου, Wes Craven, σημαίνει πως ο ένας μετά τον άλλο οι θρυλικοί ντιρέκτορες που το θεμελίωσαν, περνούν πλέον στην αιωνιότητα. Αφήνοντας πίσω τους έργο, όμως, τόσο άξια διαχρονικό, που θαρρεί κανείς πως στην συνείδηση του κοινού, θα παραμείνουν ζωντανοί για πάντα. RIP

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	À bras ouverts	Seven Films	1		16.193	16,193
2	War for the Planet of the Apes	Odeon	1		15.431	15.431
3	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	2		14.944	85.441
4	The Circle	Spentzos Films	1		8.617	8.617
5	The Beguiled	UIP	2		7.801	34.865
6	Cars 3	Feelgood Ent.	5		6.251	146.247
7	L'Ora Legale	Seven Films	3		2.852	41.858
8	El Bar	Weird Wave	1		2.153	2.153
9	Che bella giornata	Spentzos Films	2		1.303	10.046
10	Tarde para la ira	Weird Wave	3		1.273	13.377

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Ακόμη και αν ήμουν ο θετικότερα προκατειλημμένος θεατής, γύρω από τις αγνές προθέσεις της παραγωγής, να δείξουν ένα πρόσωπο ακτιβιστικό, ρεαλιστικά μαχόμενο στο πλευρό των αδυνάτων, βγάζοντας μέσα από την ριμπούτ τριλογία των Planet Of The Apes αμέτρητα ηθικά διδάγματα για το ποιος είναι το πραγματικό παράλογο ζώο των ημερών μας, ε, δεν γίνεται ένα ερώτημα μέσα μου με βασανίζει: Για να ξεδιπλωθεί όλη αυτή η επιχειρηματολογία, δεν αρκούσαν στην έχουσα το γενικό πρόσταγμα 20th Century Fox δύο ολόκληρες ώρες συμπυκνωμένης αφήγησης, αλλά απαιτήθηκαν περισσότερα από 360 λεπτά, σπασμένα βέβαια στα τρία μέρη, όπως συνηθίζεται άλλωστε από το σοφό μάρκετινγκ στον καιρό μας? Μου αρκεί λοιπόν αυτή και μόνο η αναπάντητη συνθήκη, για να κρατήσω μια πιο φειδωλή στάση στις καλοστημένα φίλιες υπέρ αδυνάτων προσταγές του War For The Planet Of The Apes.

Στο απόγειο της έχει φτάσει η εμπόλεμη ρήξη, ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος και στους εξελιγμένους νοητικά, μετά την προ 15ετίας διαρροή του επιστημονικού προγράμματος, πιθήκους, με τις δύο πλευρές να μετρούν τεράστιες απώλειες, στα φλεγόμενα μέτωπα των μαχών. Σε μια τέτοια μελετημένη ενέδρα, πίσω από τις αμυντικές γραμμές των πιθήκων, θα πέσουν νεκροί η λατρεμένη σύζυγος και ο μεγάλος γιος του φιλειρηνιστή ηγέτη τους, Καίσαρα, ο οποίος αυτοστιγμεί θα ορκιστεί εκδίκηση, υποσχόμενος να τιμωρήσει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα, τον πολεμοχαρή διοικητή της ανθρώπινης Άλφα - Ωμέγα στρατιάς, που επιδιώκει να εξοντώσει τα ζώα, ανακτώντας τον ρόλο του κυρίαρχου στον πλανήτη.

Αφήνοντας πίσω στην ασφάλεια του καταυλισμού τα εναπομείναντα αγαπημένα του πρόσωπα. ο Καίσαρας θα κινήσει μαζί με ολιγομελή έμπιστη συντροφική ομάδα, το ταξίδι του προς τα σύνορα, αναζητώντας τα ίχνη του Συνταγματάρχη. Φράξια που στην γεμάτη κινδύνους πορεία της στα χιονισμένα βουνά, θα συμπληρωθεί από έναν κανάγια χιμπαντζή και μια ορφανή μικρούλα, την Νόβα, που όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους σαν κι εκείνη, έχει απολέσει ολοκληρωψτικά την λαλιά της. Πλησιάζοντας στο στρατόπεδο οι άφοβοι πίθηκοι, θα βρεθούν προς μεγάλη τους έκπληξη, μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα, καθώς οι πάνοπλες ορδές του Κολονέλου, έχουν αιχμαλωτίσει δεκάδες ομοίους τους, ρίχνοντας τους να εργάζονται κάτω από τραγικές συνθήκες, σε καταναγκαστικά έργα, που σκοπό έχουν να τους εξαντλήσουν και να τους αφανίσουν.

Οπότε εκεί είναι που παίρνει μπροστά λειτουργώντας σε ακόμη γρηγορότερες στροφές, η ευφυΐα του κατασκευασμένου στα εργαστήρια και (σχεδόν) μοναδικού που διαθέτει ανθρωπολαλιά, ηγέτη των Apes, στήνοντας το πλάνο της απελευθέρωσης των κομπανιέρων του, που δεινοπαθούν κάτω από τον φασιστικό ζυγό του παρανοϊκού στρατιωτικού. Πρέπει να ομολογήσω πως σαν στιγμιαία φλασιά, μου πέρασε από την σκέψη, μια πιθανή απόδραση Attenboroughικού τύπου, αλλά δεν φαντάστηκα πως η ευστροφία των πλέον συγγενών όντων προς τον άνθρωπο θα κτυπούσε τόσο κόκκινο, ώστε να γίνει και πραγματικότητα. Όπως υποχρεούμαι να παραδεχτώ, πως η τρίτη πράξη, χαρακτηρίζεται από πολύ έξυπνες σεναριακές ανατροπές και προσθήκες, που δεν αφήνουν το τέμπο να χαλαρώσει δευτερόλεπτο στην εξέλιξη της πλοκής.

Όπως συμβαίνει άλλωστε και στο σύνολο σχεδόν της πορείας των Apes, από την Platoon εισαγωγή μέχρι τις Apocalypse Now μεσιανές επεξηγήσεις (μόνο όποιος δεν έχει δει το έργο του Coppola, δεν θα φέρει κατά νου στην μόστρα του Woody Harrelson χαρακτήρα τον παράφρονα Κουρτζ) και από τις Fellowship τίγκα στο ρίσκο διαδρομές, μέχρι το εκρηκτικό The Great Escape φινάλε. Ομολογουμένως η δουλειά, που όχι για πρώτη, μα για πολλοστή, φορά, έχει γίνει στα ειδικά εφέ από την Weta και ιδίως στην ανθρωπομορφοποίηση των πιθήκων είναι εξαίρετη, ποιοτικά ακόμη πιο εξελιγμένη από τις προηγούμενες φορές, συνεπώς δεν θα αποτελέσει την παραμικρή έκπληξη η Οσκαρική υποψηφιότητα στα Visual, όπως ακριβώς συνέβη δηλαδή τόσο με το Dawn όσο και με το Rise.

Ο σκηνοθέτης Matt Reeves παίρνει την απόφαση να διαφοροποιηθεί κομματάκι από τα πρότερα επεισόδια, δίνοντας στο πόνημα του έναν καθαρόαιμο γουεστερνικό τόνο, με την απαρχή του ταξιδιού της εκδίκησης, καταλήγοντας όμως την τελική του μάχη, έχοντας από την μια μεριά την φύση, όπως την εκφράζει το πολιτισμένο ζώο και από την απέναντι, την μηχανή, το καθοδηγούμενο ρομπότ, το δίχως συναίσθημα, φόρτιση, εν γένει ψυχή ανθρωποειδές. Οι πολιτικές προεκτάσεις δεδομένα υπάρχουν και κανείς δύναται να τις αποκωδικοποιήσει βάζοντας στην θέση των διωγμένων και τιμωρημένων ζωντανών, όποια αδύναμη κάστα εκτιμά, από τους μετανάστες μέχρι τους κάθε λογής μειονοτικούς πληθυσμούς, άλλωστε αυτός είναι και ο αρχικός συμβολισμός του πρότζεκτ, από τα πρώτα του κιόλας βήματα, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν πρωτοέκανε την εμφάνιση του.

Σε καμία περίπτωση πάντως, το War δεν θα ήταν το ίδιο δίχως την παρουσία του πλέον εξειδικευμένου ηθοποιού, στην ανάπλαση motion capture χαρακτήρων, του πεπειραμένου Andy Serkis. Ο Εγγλέζος που έδωσε ρέστα στο Lord Of The Rings και παγίωσε την ικανότητα του σε King Kong και Hobbit, δίνει μια επιπλέον συγκινητική νότα στην απόδοση του σοφού Καίσαρα, που ολοκληρώνει την παρουσία του στην μεγάλη οθόνη, ως μία από τις πλέον συμπαθείς, non human, φιγούρες στην ιστορία του σινεμά. Κι αυτό κάποια στιγμή, πρέπει και εμπράκτως να πιστωθεί στο βιογραφικό του...

του zerVo (@moviesltd)

Πολύ ήθελα να μάθω αν και στο εξωτερικό, η συμπεριφορά των Ρομά (καλά στην φτωχογειτονιά μου, που αλλάζουμε καλημέρες μαζί τους, εδώ και μισό αιώνα, γύφτους τους λέμε, αλλά τώρα έχουμε αριστερά κυβέρνηση και πρέπει να εναρμονιστούμε στις προσταγές της) είναι πανομοιότυπη με εκείνη των δικών μας, των εντός έδρας που λέμε. Αν δηλαδή και στις ξενιτιές ακολουθούν το δόγμα "κάνω ότι μου καπνίσει", αν στήνουν ολοσαββατοκύριακα πολυβολικά μουσικοχορευτικά γλέντια, με τετρακόσια ηχεία στη διαπασών, σαν να μην υπάρχει άνθρωπος να ακούει σε ακτίνα εκατό χιλιομέτρων, αν ξαμολάνε παιδιά κατά ριπάς, προκειμένου να μην αφήσουν ούτε μισό επίδομα υπερπολυτέκνου αχρησιμοποίητο, αν ταυτόχρονα όμως δεν βάζουν το χέρι ποτέ στην τσέπη για φόρους και ένφιες κι ας κατοικούν σε πανάκριβες μεζονέτες, που το πόθεν έσχες της αποπληρωμής τους είναι εξίσου ανεξήγητο με το Στόουνχετζ (ασούμε) μιας και αν υπάρχει μια άγνωστη φράση στο λεξικό τους, είναι το "ένσημο". Από καρδιά όμως έχουν χρυσάφι, οτιδήποτε κι αν τους ζητήσεις να σε βοηθήσουν γίνονται κιλίμι, άσχετα αν μετά νιώθεις το σαλόνι που σου μουσαφιρεύτηκαν κομματάκι πιο αδειανό. Ε, η ταινία A Bras Ouverts, μου λύνει κάποιες τέτοιες απορίες, αν όχι ίδια, η κατάσταση στα ξένα, είναι πολύ κοντινή! Απεναντίας οι λόγιοι παπατζήδες, απανταχού της γης, την ίδια μούρη έχουν, τίποτα δεν αλλάζει...

Από τις πλέον αναγνωρισμένες διανοούμενες μορφές του αριστερού χώρου, είναι ο φημισμένος συγγραφέας Ζαν Ετιέν Φουζερόλ, που σε κάθε έργο του, με στόμφο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις έννοιες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης που πρέπει να δείχνουν οι σύγχρονες κοινωνίες προς τους αδυνάμους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες. Στο πιο πρόσφατο βιβλίο του μάλιστα, με τον τίτλο Με Ανοιχτές Αγκάλες, η προτροπή για να ανοίξουν τα σπίτια τους οι πλούσιοι και να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους καταφρονεμένους είναι πασιφανής. Τόσο, ώστε να κινηθεί το ενδιαφέρον του μόνιμου φιλελεύθερων πεποιθήσεων αντιπάλου του, Μπαρζάκ και να τον προκαλέσει, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση μάλιστα, να κάνει πράξη ο ίδιος τις ιδέες του και να φιλοξενήσει κατ οίκον όσα περισσότερα φτωχαδάκια έχει την δυνατότητα. Μπροστά στο ρεντίκολο, ο Γιαννηστέφανος θα σηκώσει το γάντι. Που να ήξερε τι τον περιμένει?

Αφού εκεί που απολάμβανε ένα ακόμη ήρεμο απόγευμα στην πανάκριβη έπαυλη του, προικιό κι αυτό της ζάπλουτης κυρίας του, στα αριστοκρατικά προάστια, θα αντιληφθεί έντρομος πως μια ομάδα αθίγγανων, έχει καταλύσει στην τεράστια αυλή του, χρησιμοποιώντας την - κατά την υπόδειξη του ίδιου - ως γηπεδάκι για να στηθούν τα τσαντίρια της. Με τον πολυλογά και διαχυτικότατο αρχηγό τους Μπαμπίκ, να υπόσχεται πως η παρουσία τους θα περάσει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη στους παρτιζάνους αριστοκράτες ευεργέτες τους, που φρόντισαν για όσο καιρό έχουν ανάγκη, να τους προσφέρουν στέγη και να μην γυρίζουν στους πέντε δρόμους σαν τίποτα...Ρομά.

Και άντε τώρα να ταιριάξουν χνώτα ένας καλοβαλμένος εξηντάρης φανφαρόλόγος, η μη μου άπτου κλασσάτη συμβία του και το αλλού γι αλλού παιδί τους, με όλο αυτό τον συρφετό που κουβαλήθηκε και καβάτζωσε την Βερσαλιώτικη αυλάρα, με τους περιποιημένους κήπους, το προσεγμένο γκαζόν και τις χρυσοποίκιλτες φοντάνες. Είναι ετούτες πολυτέλειες για να τις μοιραστείς με τους αβράκωτους απολίτιστους λεχρίτες, που δεν ξέρουν τι πάει να πει νερό και σαπούνι, δεν έχουν δεύτερη αλλαξιά ρούχων και συμπεριφέρονται λες και ήταν από πάντα κολλητοί φίλοι? Άσε που φημίζονται για μακρυχέρηδες, οπότε δεδομένα κινδυνεύουν τα αμύθητης αξίας κοσμήματα της μαντάμ, που ούτε καν διανοείται το κακό που την ήβρε!

Από ότι φαίνεται και από την τρίτη μέσα σε δυο χρόνια κωμική δημιουργία του ντιρεκτέρ Phillippe De Chauveron, ο Φραντσέζος ειδικεύεται πλέον στο να ανακαλύπτει σενάρια προκλητικώς κωμικά, ασχολούμενος με σοσιολογικές καταστάσεις που λειτουργούν σε ισορροπία σε οποιανδήποτε χώρα της γης: Ξενοφοβία, Σωβινισμός, Ιδιαιτερότητες, Φονταμενταλισμός. Από ότι φάνηκε στην ταινία που σάρωσε τα ταμεία και τον κατέστησε ως φαινόμενο, το Mon Dieu, που ο Γκολικός πατήρ πρέπει να αποδεχτεί τους Βαβελικούς μνηστήρες των θυγατέρων του, υπάρχει θεόρατο κοινό που αποδέχεται αυτό το πομπώδες χιούμορ. Του κλέφτη όμως ήταν μια και μόνο φορά, αφού εκατομμύρια μπιλιέτα καρπώθηκε μόνον το προαναφερόμενο, την στιγμή που και το κατοπινό Debarquement Immediat αλλά και το τωρινό, μάλλον χαλαρότητα ένιωσαν στα box office. Αμφότερα προβοκατόρικης διάθεσης, αναδεικνύοντας το μεν πρώτο, όλους τους αραβόφωνης προέλευσης πρόσφυγες λαμόγια και απατεώνες (τεράστια αδικία και λάθος), το δε δεύτερο τους ζιτάν ως καιροσκόπους, ζητιάνους και αρπάγες (χμμ...).

Το σενάριο σε ότι αφορά τους συμπαθείς Ρομά, που έτσι είναι η φύση τους, δεν αλλάζουν, ούτε θα αλλάξουν ποτές, μα κουμπί έχουν κι εκείνοι για να τους κουλαντρίσεις, σε πολλά στοιχεία του είναι ανφέρ. Μπορεί να είναι φτωχοί και ρέμπελοι, αρκετοί εξ αυτών, ούτε σκουπίδια τρώνε, όμως, ούτε ποντικούς έχουν στο γεύμα τους. Διαθέτουν μια ξεχωριστή κουλτούρα, ενδιαφέρουσα, αν και όχι αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία, που δανείζει στην πλοκή μερικές φορές τις χιουμοριστικές πινελιές που ζητά, τις περισσότερες όμως οι χοντράδες και οι δεικτικότητες δεν αποφεύγονται. Πλακίτσα δηλαδή, που σε κάποια της κομμάτια ξεφεύγει και όπως το συνηθίζει ο Chauveron, ακολουθεί μη πολιτικά ορθά μονοπάτια, που στοχοποιούν. Κρίμα. Ότι και αν είναι, ορίζουν μέρος, μειονοτικό αλλά υπαρκτό, της κοινωνίας μας.

Στην ουσία όμως, αν κάποιον κατακεραυνώνει το A Bras Ouverts, κερδίζοντας κάποιους πόντους, δεν είναι ο ταλαίπωρος νομάς, αλλά ο αγύρτης τάχαμου καπεταναίος, με το Gucci κοστούμι και το φιλαρισμένο στον Gino φραντζί, που από λόγια άλλο τίποτα, όταν έρθει η ώρα της πράξης όμως, όπισθεν ολοταχώς. Είναι πασιφανές πως για την Γαλλική πραγματικότητα, ο δάσκαλε που δίδασκες χαρακτήρας που αποδίδει με την γνωστή του μανιέρα ο Christian Clavier, ανταποκρίνεται στον τύπου φαφλατά ιντελεκτουέλ Ανρί Λεβί, αν και πανεύκολα ο εγχώριος θεατής μπορεί να τον εναρμονίσει ως τον γνώριμο ντεμέκ αρματωλό οικονομολόγο του προλεταριάτου, που χάρη στα λαϊκιστικά τρίκ του, οι τραπεζικοί λογαριασμοί του θα θρέφουν μέχρι και τρισέγγονα. Κι εκεί η στοχοποίηση έχει σημασία και νόημα, αν καταφέρνει ο κοσμάκης να πετύχει συνειρμούς κοντινούς με την δική του πραγματικότητα, μπας και πάρει στο ψιλό τους φαγάνες χλιδάτους οπορτουνιστές και δεν πέσει απλά στην παγίδα του στιγμιαίου χαχανητού.

Υπάρχει ιδιωτική ζωή στην εποχή των social media;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το «1984» για τη γενιά του διαδικτύου

Τι σχέση έχει ο σκηνοθέτης της ταινίας, James Ponsoldt με τους – διαλυμένους πλέον – R.E.M.; Κατάγονται από την Αθήνα... της Γεωργίας! Ή, για να το κάνουμε λιανά, από την πόλη Athens της αμερικάνικης πολιτείας της Georgia! Ο γεννημένος το 1978 σκηνοθέτης διαθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλμογραφία, που έχει ως εξής: «Off the Black» (2006), «Μεθυσμένοι από έρωτα» (Smashed, 2012), «Ονειρεμένο τώρα» (The Spectacular Now, 2013), «Τέλος διαδρομής» (The End of the Tour, 2015) και τώρα «Ο κύκλος» (The Circle, 2017). Η επόμενη ταινία του θα ονομάζεται «Wild City» και θα τη γυρίσει για την Disney. Άλλος ένας ανεξάρτητος κινηματογραφιστής που μπαίνει στο σύστημα, καθώς το σύστημα βλέπει σε αυτόν... κέρδη!

Το σενάριο τούτης της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Dave Eggers, το οποίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2013. Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος». Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι πως αυτή είναι η δεύτερη ταινία, που βασίζεται σε βιβλίο του Eggers, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Tom Hanks! Η προηγούμενη ήταν το «Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά» (A Hologram for the King, 2016) του Tom Tykwer. Ε, λοιπόν, η ταινία του Tykwer μπορεί να μην ασχολείται με τα σπουδαία πράγματα με τα οποία ασχολείται τούτη η ταινία, αλλά είναι απείρως καλύτερη! Προφανώς, ο Tykwer είναι καλύτερος σκηνοθέτης από τον Ponsoldt. Αν και, οφείλουμε να το ομολογήσουμε, το «Τέλος διαδρομής» ήταν μία από τις πλέον απροσδόκητες και συγκινητικές ταινίες της περασμένης σεζόν. Εδώ, κάτι πήγε στραβά...

Η υπόθεση: Η Μέι είναι μια νεαρή κοπέλα, που προσπαθεί να τη βγάλει καθαρή οικονομικά στο δύσκολο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον. Εργάζεται στο τμήμα τηλεφωνικής εξυπηρέτησης ενός οργανισμού ύδατος ελπίζοντας για κάτι καλύτερο. Και εξαιτίας της φίλης της, της Άνι, προσλαμβάνεται στη μεγαλύτερη και πιο ισχυρή εταιρία Τεχνολογίας και Social Media στον κόσμο, ονόματι «Ο Κύκλος»! Για τη Μέι, αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής της. Είναι και ιδεαλίστρια αλλά και φιλόδοξη. Όταν βλέπει τα καλά που της προσφέρει η εταιρία, μεταξύ των οποίων και δωρεάν υποστηρικτική θεραπεία (που είναι πανάκριβη) για τον πατέρα της, ο οποίος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, ο ιδεαλισμός της Μέι υποχωρεί και τη θέση του παίρνει η υποταγή στις επιδιώξεις της εταιρίας. Τόσο, που δέχεται να γίνει το κεντρικό πρόσωπο μιας καμπάνιας της εταιρίας, μέσω της οποίας προμοτάρεται η άρση της ιδιωτικότητας υπέρ της απόλυτης διαφάνειας! Δέχεται να φοράει επάνω της μια κάμερα μέσω της οποίας να καταγράφεται η ζωή της (σχεδόν) 24 ώρες το 24ωρο! Θα μείνει κάποιο ίχνος αντίστασης μέσα στη Μέι; Θα επηρεαστεί από έναν συνάδελφό της, ο οποίος της επισημαίνει τους κινδύνους πίσω από τις επιδιώξεις του «Κύκλου»; Πώς θα αντιδράσει απέναντι στον παιδικό της φίλο, που καταλαβαίνει πως κάτι πάει στραβά;

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα πώς μπορείς να την πατήσεις έχοντας τις καλύτερες προθέσεις! Ο Ponsoldt – αν κατάλαβα καλά, γιατί έχει ένα θέμα μη σαφών καλλιτεχνικών και ιδεολογικών προθέσεων η ταινία – θέλησε να γυρίσει μια ταινία καταγγελίας. Να καταγγείλει μια διαρκώς διογκούμενη τάση που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με την οποία εκτιθέμεθα οικειοθελώς, βγάζοντας τα εσώψυχά μας κι όχι μόνον, αλλά και τα... άπλυτά μας ακόμα, σε κοινή (διαδικτυακή) θέα! Στο facebook πχ γράφουμε ότι πήγαμε εδώ κι εκεί, αναρτούμε μύχιες σκέψεις μας, φωτογραφίες δικές μας και των αγαπημένων μας, τις συνήθειές μας, τις αγάπες μας, λογομαχούμε, φλερτάρουμε, τα πάντα όλα! Για λίγα like μπορούμε εν δυνάμει να γίνουμε βορά των ορέξεων μεγάλων εταιριών, που θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους σε μας. Κι άντε, αυτό μπορείς να πεις ότι είναι και θεμιτό: σε συνθήκες καπιταλισμού ζούμε. Όλα είναι για πούλημα. Αλλά, χμ, τέτοιο ξεβράκωμα σε κοινή θέα; Τόση ηθελημένη κι όχι εξαναγκασμένη απεμπόλιση της ιδιωτικότητας; Δεν ελλοχεύει κινδύνους; Εννοείται.

Για να ξεφύγουμε λίγο από την ταινία, όμως, καθετί που δίνεται στα χέρια της ανθρωπότητας ως τεχνολογική πρόοδος, καθετί που βελτιώνει τη ζωή μας, κάθε τέτοιο εργαλείο λοιπόν, δεν μπορεί να ακολουθήσει μανιχαϊστικές λογικές τύπου «καλού» και «κακού». Προφανώς. Όχι, το εργαλείο έχει τις συνέπειές του ανάλογα με το πως το χρησιμοποιείς. Επιστροφή στην ταινία. Το πρόβλημά της είναι ο κεντρικός της ήρωας. Η Μέι. Έτσι όπως είναι σκιαγραφημένη από το σενάριο. Κι έτσι όπως την υποδύεται η Emma Watson. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έχουν βάθος και παίζουν το ρόλο μονοδιάστατων κλισέ: προκάτ κατασκευάσματα με τα οποία συνδιαλέγεται η Μέι. Από τη μία μεριά της κλίμακας βρίσκεται ο τεχνοφοβικός Μέρσερ (στο ρόλο ο Ellar Coltrane από το «Boyhood»), που αποκηρύσσει ουσιαστικά τη σύγχρονη ηλεκτρονική πραγματικότητα. Από κοντά και οι γονείς της Μέι (τους υποδύονται ο Bill Paxton και η Glenne Headly, στους τελευταίους ρόλους της ζωής τους, μιας που έχουν και οι δύο πλέον αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο): δεν τρελαίνονται με την τεχνολογία, τη χρησιμοποιούν όσο τους βοηθάει (μέσω Skype ή κάτι παρεμφερούς επικοινωνούν με την κόρη τους) αλλά όταν καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ιδιωτικότητά τους, έχουν τη σύνεση να χτυπήσουν τον κώδωνα του κινδύνου και να προσπαθήσουν να συνεφέρουν τη Μέι.

Στην άλλη πλευρά της κλίμακας βρίσκονται τα αφεντικά του «Κύκλου»: ο εμφανής (τον υποδύεται ο Tom Hanks) και ο αφανής (τον υποδύεται ο Patton Oswalt). Είναι οι... κακοί της ιστορίας. Αν και μόνο στο φινάλε της ταινίας σκιαγραφούνται ως τέτοιοι. Κατά τα άλλα, παρουσιάζονται λίγο σαν οραματιστές τύπου Bill Gates και Steve Jobs, που θέλουν το καλό της ανθρωπότητας! Εντάξει, και της τσέπης τους – big deal! Που μέσω εμφύτευσης τσιπ στο κόκαλο μωρών (!!!) θα μπορούν να το σώσουν από πιθανούς παιδεραστές! Καλό, ε; Εσείς δεν θα δεχόσασταν να τοποθετηθεί αυτό το τσιπ στο μωρό σας; Όχι; Ε, σε καλό δρόμο βρίσκεστε. Εννοείται πως στη μέση της κλίμακας βρίσκονται οι χιλιάδες (!) εργαζόμενοι στον «Κύκλο», οι οποίοι κλασικά όπως σε όλες τις ταινίες, παρουσιάζονται ως ασπόνδυλα, άβουλα όντα, που καταπίνουν αμασητί την παραμύθα.

Για επεκτείνετε το τώρα όλο αυτό: στη μέση είμαστε όλοι εμείς οι θεατές! Χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καν έναν μικρό αναστοχασμό, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης της πολιτικής της εταιρίας! Τέτοιοι είναι – τέτοιοι είμαστε! Ναι, ας αναγκάσουμε τους χρήστες του «Κύκλου» να ψηφίζουν αναγκαστικά στις εκλογές! Άμεση και εντελώς αντιπροσωπευτική δημοκρατία! 100%. Εδώ λοιπόν ελλοχεύει ο φασισμός. Μια χαρά, άξια η καταγγελία. Αλλά ερχόμαστε στη Μέι. Τι είναι αυτό το κορίτσι; Τι πρεσβεύει; Την τρομάζει ο ολοκληρωτισμός του πράγματος; Ε, τότε γιατί δέχεται να συμμετάσχει; Και δεν «φταίνε» μόνο τα λεφτά. Σε κάποια στιγμή διατυπώνει ιδέες περισσότερο... φασιστικές από τα ίδια τα αφεντικά της! Έχει σχέδιο να τους ξεσκεπάσει; Άτσαλα, κάτι τέτοιο αφήνεται να εννοηθεί στο φινάλε. Αλλά πριν από αυτό και πάλι η Μέι συμμετέχει εν πλήρη γνώση, σε ένα «παιχνίδι» που στοιχίζει τη ζωή σε ένα αγαπημένο της πρόσωπο! Αμ το και καλά ανοιχτό φινάλε; Πάλι... ανοιχτό στις χειρότερες των ερμηνειών. Άσε που περισσότερο αμηχανία και βιασύνη δείχνει, παρά αφήνει στους θεατές και καλά να αποφασίσουν. Και το μοντάζ είναι προβληματικό εντέλει. Η δε Watson είναι απλά κακή στο ρόλο της Μέι.

Αλλά, να της δώσουμε ένα ελαφρυντικό: μπορεί να μην είχε την κατάλληλη σκηνοθετική καθοδήγηση. Και σίγουρα δεν είχε δυνατό και καλογραμμένο σενάριο για να την υποστηρίξει... Κάτι ήθελε να μας πει ο «Κύκλος» αλλά το νόημα εγκλωβίστηκε στο χώρο που περικλείει η συνεχής κλειστή γραμμή του. Κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιουλίου 2017 από την Spentzos Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και αν ο κίνδυνος βρίσκεται μέσα στο μπαρ;

Álex de la Iglesia: μορφάρα. Πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιάζουσα περίπτωση σκηνοθέτη, που τιμά το ισπανικό σινεμά. Ο γεννημένος στις 4 Δεκεμβρίου του 1965 δημιουργός έχει ήδη πίσω του 12 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας, ένα ντοκιμαντέρ για τον Lionel Messi (!!!) και μπόλικες μικρού μήκους ταινίες. Από το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, το φοβερό και τρομερό «Acción mutante» (1993), κάτι μεταξύ πρώιμου Almodovar και πρώιμου Peter Jackson, έχει χαράξει τον δικό του, ιδιαίτερο δρόμο. Η τελευταία ταινία του που είδαμε εμπορικά στη χώρα μας ήταν το «Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» (Balada triste de trompeta, 2010) – το τραγούδι που έδωσε τον πρωτότυπο τίτλο στην ταινία, το έχω ακόμα στο μυαλό μου: απίστευτη τραγουδάρα! Και πολύ σημαντική ταινία! Όσοι δεν την έχετε δει, να σπεύσετε. Μια χαρά θα σας μπάσει στο σύμπαν του Álex. Από τότε ο καλτ Ισπανός σκηνοθέτης έχει γυρίσει άλλες τρεις ταινίες μυθοπλασίας και το ντοκιμαντέρ που λέγαμε, ταινίες που δεν είδαμε στη χώρα μας.

Την τέταρτη από το 2010 και τελευταία του ως τώρα ταινία την είδαμε στη Berlinale στο επίσημο τμήμα, όπου συμμετείχε εκτός συναγωνισμού. El Bar λοιπόν. Μια ταινία που στο πρώτο τριήμερο εξόδου της στην Ισπανία την είδαν 150 χιλιάδες άνθρωποι κι έχει κάνει συνολικές εισπράξεις στη χώρα της, οι οποίες ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια δολάρια. Ο de la Iglesia ετοιμάζει ως επόμενη ταινία του την ισπανική εκδοχή στο ιταλικό «Perfetti sconosciuti» του οποίου την ελληνική εκδοχή - αντιπατάρα, το Τέλειοι ξένοι, το είδαμε φέτος από τον Θοδωρή Αθερίδη. Θα δούμε και το ιταλικό πρωτότυπο σε λίγες βδομάδες! Ελπίζω ο Álex de la Iglesia να μην κάνει αντιγραφή αλλά να προσθέσει λίγη από τη δημιουργική τρέλα του και να δώσει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Γιατί μπορεί.

Η υπόθεση: Είναι ένα πρωινό, φαινομενικά όπως όλα τα άλλα, σε ένα συνηθισμένο μπαρ στο τουριστικό κέντρο της Μαδρίτης. Μέσα στο μπαρ υπάρχουν οι τακτικοί θαμώνες, η ιδιοκτήτρια, ένας υπάλληλος και τυχαίοι περαστικοί. Ξαφνικά, μπαίνει στο μπαρ ένας χοντρός κύριος, που ψάχνει απεγνωσμένα για την τουαλέτα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν: το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο και ο ίδιος είναι ιδρωμένος. Λίγο μετά την είσοδό του, ο πρώτος πελάτης που πάει να βγει από το μπαρ, πυροβολείται! Όσοι είναι μέσα στο μπαρ, έντρομοι, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει! Ένας δεύτερος θαμώνας, που θέλει να βοηθήσει τον πρώτο πυροβολημένο, βγαίνει επίσης από το μπαρ και πυροβολείται κι αυτός! Οι εγκλωβισμένοι ουσιαστικά στο μπαρ, τα χάνουν! Μα τι ακριβώς συμβαίνει; Ο ένας τα βάζει με τον άλλο, λογομαχούν, μαλώνουν. Κι ενώ «τρώγονται» μεταξύ τους, χωρίς να το καταλάβουν, τα δύο πτώματα των πυροβολημένων εξαφανίζονται μυστηριωδώς! Κι όχι μόνον αυτό: τα κινητά όσων είναι μέσα στο μπαρ δεν έχουν σήμα, στην περιοχή δεν κινείται απολύτως τίποτα και η τηλεόραση στις ειδήσεις μιλάει για αποκλεισμό στην περιοχή λόγω ενός ατυχήματος. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Θα μπορέσουν να επιβιώσουν οι θαμώνες; Και με ποιον τρόπο;

Η άποψή μας: Ο de la Iglesia είναι μάστορας του να παρουσιάζει κάτι πολύ σοβαρό ως εξευτελιστικά διασκεδαστικό! Σαν να ακυρώνει με έναν μαγικό τρόπο την πολιτική ορθότητα και να βαράει κατά ριπάς «προσβολές» προς το βλέμμα του αποσβολωμένου θεατή. Μόνο που, εδώ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον την πάτησε. Θέλω να πω, και πάλι ενδιαφέροντα πράγματα έχει να πει. Αλλά να μωρέ, σαν να έχει χάσει λίγο την αιχμηρότητά του. Σαν να ήθελε να το παίξει λίγο safe. Στην αρχή της ταινίας κι ενόσω δεν μας δίνεται κάποια απτή εξήγηση για το για ποιον λόγο πυροβολούνται οι θαμώνες του συγκεκριμένου μπαρ σαν τα κοτόπουλα, νιώθουμε ότι παρακολουθούμε κάτι σαν μια εντελώς meta εκδοχή του «Εξολοθρευτή άγγελου»! Οι θαμώνες δεν μπορούν να βγουν – είναι εγκλωβισμένοι στο μπαρ και δεν ξέρουν γιατί! Όταν όμως μας δίνεται η εξήγηση που μας δίνεται (δεν θα κάνω σπόιλερ, προς Θεού να πούμε), είναι τόσο downer όλο αυτό που σε χαλάει.

Αντί δηλαδή ο σκηνοθέτης να εμμείνει σε ένα μεταφυσικό whodunnit and why, επιλέγει τη ρασιοναλιστική οπτική των πραγμάτων, για να μην χάσει το μεγάλο κοινό. Η αλήθεια είναι πως... μεγάλο κοινό δεν είχαν ποτέ οι ταινίες του (κάτι που μάλλον δεν θα αλλάξει ούτε με αυτήν) αλλά τέλος πάντων! Το να μας δείχνει υπονόμους γεμάτους σκατά στους οποίους πρέπει να βυθιστούν καθωσπρέπει (αλλά όχι μόνον...) εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας, εντάξει, έχει το χαβά του. Αλλά δεν μας λέει κάτι πέρα από τα προφανή. Ότι δηλαδή σε μια κρίσιμη κατάσταση συμβαίνουν ταυτόχρονα και αδιαίρετα και το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και το «πάμε όλοι μαζί παιδιά, θα τα καταφέρουμε». Και εγωισμός και αίσθημα αυτοσυντήρησης αλλά και συλλογική προσπάθεια και αλτρουισμός. Κοιτάζει με τον φακό του τους ήρωές του σαν να τσεκάρει πειραματόζωα. Και βέβαια, οι αναφορές του και η... επίδειξη βιρτουοζιτέ είναι... too much, έρχονται και μπουκώνουν το όλο σύνολο και ο θεατής, ενώ μάλλον γουστάρει, νιώθει και μια.. βαρυστομαχιά στα μάτια!

Οι λάτρεις του σκηνοθέτη μάλλον δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι, ίσως πάντως να προσθέσει νέους φίλους του έργου του. Εμείς, αν κάτι πρέπει να διαλέξουμε και να ξεχωρίσουμε από την ταινία είναι η θεάρα Blanca Suárez, που παίζει την Ελένα. Η σκηνή όπου, φορώντας μόνο τα κατάλευκα εσώρουχά της, πασαλείβεται με λάδι προκειμένου να... γλιστρήσει και να χωρέσει από μια τσιμεντένια τρύπα, η οποία οδηγεί από το υπόγειο του μπαρ, στο αποχετευτικό σύστημα της Μαδρίτης, προκαλεί μεγάλο, εθνικό ξεσηκωμό! Το ξέρω ότι το παραπάνω σχόλιο είναι σεξιστικό και σωβινιστικό. Σταυρώστε με! Σαν τον... Χριστό (τύπου) τύπο, που είναι εις εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας – εκείνος που «προβλέπει» κακά μαντάτα και βρίσκεται συνέχεια με έναν... κακό και δυσοίωνο λόγο στο στόμα...

Συνεχίζονται κάτω από καθεστώς άκρας μυστικότητας τα γυρίσματα της νέας δημιουργίας του ακάματου Woody Allen, Wonder Wheel, μιας και ελάχιστες πληροφορίες έχουν διαρρεύσει από την παραγωγή του. Πέραν των γνωστών δεδομένων, πως ανάμεσα στο καστ συμπεριλαμβάνονται ονόματα του βεληνεκούς της Kate Winslet, του Justin Timberlake, της Juno Temple και του James Belushi, δεν υπάρχουν περαιτέρω πληροφορίες γύρω από την πλοκή του φιλμ, εκτός του γεγονότος πως λαμβάνει χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, στο Κόνι Άιλαντ της Νέας Υόρκης και στην αφήγηση του περιπλέκονται χαρακτήρες ιδιαίτεροι, εραστές, προδότες και γκάνγκστερς. Μια μικρή διαρροή, καθώς εντός ολίγου αναμένεται να κυκλοφορήσει το επίσημο τρέιλερ του νέου έργου του πολυβραβευμένου κινηματογραφιστή, επιφύλασσε απόψε η Amazon που έχει αναλάβει τα ηνία του πρότζεκτ, δίνοντας στην δημοσιότητα τις δύο πρώτες φωτογραφίες των βασικών αστέρων του, της τιμημένης με Όσκαρ Βρετανίδας και του χαρισματικού ποπ σταρ, που εδώ αλλάζει το ίματζ του ολοκληρωτικά σε σχέση με όσα μας είχε δείξει στο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη οι σχετικές Ακαδημαϊκές λίστες περιλαμβάνουν την Winslet, ακόμη κι αν η επίσημη κυκλοφορία του φιλμ, απέχει περίπου πέντε μήνες από σήμερα.

Επίσημα η νέα ταινία του Woody Allen, Wonder Wheel, έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις αρχές του Δεκέμβρη 2017.

Η αλήθεια είναι το τελευταίο απαγορευμένο υποκατάστατο! Ελάχιστοι πρέπει να είναι οι φίλοι του κλασσικού αθλητισμού, που δεν έχουν γνώση για το σκάνδαλο ντόπινγκ που στιγμάτισε τον κραταιό Ρωσικό αθλητισμό κατά την τελευταία τριετία, με αποκορύφωμα τον οριστικό ντροπιαστικό αποκλεισμό της χώρας, τόσο από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, όσο και από τα κατοπινά μεγάλα αθλητικά ραντεβού. Με αυτό το μοναδικό στα χρονικά φαινόμενο, όπου ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός απασχολήθηκε σύμφωνα με την Διεθνή Ομοσπονδία με την σωματική βελτίωση των αθλητών, χρησιμοποιώντας μη επιτρεπόμενες αναβολικές ουσίες, ασχολείται το διεισδυτικό ντοκιμαντέρ του κινηματογραφιστή και ερασιτέχνη ποδηλάτη Bryan Fogel, Icarus. Ο ντοκιμαντερίστας έρχεται σε επαφή με τον Δόκτορα Γκριγκόρυ Ροτσένκοφ, Ρώσο επιστήμονα που κατείχε ξεχωριστή θέση στο πρόγραμμα ελέγχου αντιντόπινγκ της χώρας του, μέχρι την στιγμή που θα αποκαλυφθεί μέσα από αμέτρητες κλήσεις στο Skype, πως εκείνος βρισκόταν στο επίκεντρο του κρατικής επιχορήγησης προγράμματος. Η αποδοχή του να ανοίξει τα χαρτιά του και να αποκαλύψει το τι πραγματικά συνέβη καθιστά την ταινία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά με τον τρόπο που ο γιατρός δίνει την δική του διάσταση στα περίπλοκα γεγονότα που έλαβαν χώρα και κάτω από την δική του εποπτεία.

Πρόκειται δηλαδή για μια στιγμή θυσίας προς όφελος της αλήθειας από τον Ρώσο επιστήμονα, δίνοντας την εντύπωση πως ακόμη κι αν έσφαλε θα κάνει τα πάντα για να βγουν όλα τα παράνομα δεδομένα στην φόρα. Το Icarus μας τοποθετεί υπό αυτή την έννοια στο επίκεντρο μιας διεθνούς συνωμοσίας, ενός μυστηριώδους κυνηγητού της γάτας με το ποντίκι, όπου ένας λανθασμένος υπολογισμός, μπορεί να έχει σαν κόστος τις απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Στις δικές μας αίθουσες? Απίθανο...