Movies Ltd

Δώσε μου λιγάκι ουρανό...

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πιο όμορφα δομημένες και με έξοχα ιδεολογικά συμπεράσματα, ιδίως για τους νέους και πιο προβληματισμένους ανθρώπους των μοντέρνων κοινωνιών, ήταν η ταινία Les Heritiers, που προβλήθηκε και πάλι στα πλαίσια του Γαλλόφωνου φεστιβάλ πριν από μερικά χρόνια και είχε τέτοια διαχρονική ποιότητα στα μηνύματα της, ώστε μόλις φέτος να πάρει και επίσημα διανομή στις αίθουσες. Δείγμα της πραγματικής αξίας της, του πόσο θα έπρεπε να της δώσει σημασία κανείς. Κινούμενη ακριβώς στα ίδια μονοπάτια και με αφορμή και πάλι ένα πραγματικό δεδομένο (σε εκείνη την περίπτωση υπήρξε το Ολοκαύτωμα και κυρίως το πως αντιλαμβάνονται ως συμβάν οι νέοι, που γεννήθηκαν ακόμη και μισό αιώνα μετά την γενοκτονία) η καινούργια (τέταρτη μεγάλου μήκους) δημιουργία της ικανότατης αφηγηματικά Marie-Castille Mention-Schaar, παίρνει αφορμή από ένα ζήτημα που συγκλονίζει την καθημερινότητα Δυτικών χωρών όπως η Γαλλία, που παίζει διαρκώς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, που δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο από όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς: Την στρατολόγηση των γενίτσαρων, το παιδομάζωμα των απελπισμένων, ανασφαλών, φοβισμένων και άμαθων χριστιανόπουλων, που με μεγάλη επιτυχία έχει θέσει σε εφαρμογή το Ισλαμικό Κράτος.

Στα 17 της μόλις χρόνια η Σόνια, παιδί πολυθρησκευτικής φαμίλιας, που δεν έχει δώσει την παραμικρή αφορμή με την συμπεριφορά της στους γονείς της, θα συλληφθεί από τις αστυνομικές αρχές κατηγορούμενη για απόπειρα παράνομης εξόδου από την χώρα και μετάβασης στην πρωτεύουσα του ISIS, όπου την περιμένουν για περαιτέρω στρατιωτική εκπαίδευση, οι Τζιχαντιστές που από μικρό παιδί την στρατολόγησαν. Ο νόμος, λειτουργώντας περισσότερο σωφρονιστικά για την ευαίσθητη και παρασυρμένη ανήλικη θα αρκεστεί στον περιορισμό και παραμονή της μέσα στα στενά όρια της οικίας της, στερώντας της τις ελεύθερες κινήσεις, τις συναναστροφές, τις σχέσεις, την επικοινωνία, πιστεύοντας πως με τον καιρό θα ισορροπήσει πνευματικά και θα επανέλθει στον πρότερο, Δυτικό τρόπο ζωής.

Ομοίως η Μελανί, μαθήτρια λυκείου, με εξαιρετικές επιδόσεις τόσο στο σχολείο όσο και στο ωδείο που ασκείται από πολύ μικρή στο βιολοντσέλο, θα νιώσει μια ιδιαίτερη έλξη για τα ανθρωπιστικά και σωτήρια μηνύματα που θα δεχτεί μέσω του διαδικτύου από τον Πρίγκηπα, έναν τζιχαντιστή που με τρόπο μαγευτικό καλείται να προσηλυτίσει παιδιά στην θρησκεία του και με τον καιρό να τους αρματώσει για να λάβουν μέρος στον Ιερό Πόλεμο. Με την μοναχική μάνα να μην έχει πάρει καν χαμπάρι για την ολοκληρωτική μεταμόρφωση της ψυχής και συνεπώς της συμπεριφοράς της κόρης της, που απομονωμένη στο δωμάτιο της ντύνεται, όπως επιβάλλει ο θρησκευτικός νόμος, την νιτζάμπ για να επιδοθεί στα μουσικά της ενδιαφέροντα, θα είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί η οποιαδήποτε επόμενη κίνηση της, που ενδεχόμενα θα είναι η φυγή στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ για να ενσωματωθεί στις μουσουλμανικές ορδές του φονταμενταλιστικού αγώνα.

Με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται πολυεπίπεδα (μιλιταριστικά, επεκτατικά, οικονομικά, καπιταλιστικά) σε διαρκή εξέλιξη, ένα από τα βασικά πεδία των μαχών, η Γαλλία, χάρη στην πολυσυλλεκτικότητα των προερχόμενων από τις πρώην αποικίες φυλών που απαρτίζουν την σοσιετέ της, αποτελεί το επίκεντρο συνεχόμενων γεγονότων, τρομοκρατικών και με δεκάδες θύματα, που έχουν διαταράξει ολοσχερώς την γαλήνη, την ηρεμία και την ασφάλεια των πολιτών της. Μεταξύ τους εννοείται πως βρίσκονται τα μέλη της πλέον ευαίσθητης κατηγορίας, εκείνης της εφηβικής ηλικίας, με τους τινέιτζερς να επιχειρούν διαρκώς την δική τους επανάσταση που θα οδηγήσει στην ενηλικίωση, ξεφεύγοντας εντέχνως από τον έλεγχο των γονιών, των παρεών, των δασκάλων, για να ακολουθήσουν πολλές φορές μονοπάτια απρόβλεπτα ακόμη και για τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους. Αυτό το κενό επικοινωνίας και αλληλοβοήθειας μεταξύ του άπειρου 17άρη και τους περίγυρου που τον τυλίγει (ίσαμε και τον πνίγει, όπως ενδεχόμενα εκείνος νιώθει) εκμεταλλεύεται η Τζιχάντ για να αποκτήσει νέα μέλη στους στρατούς της, που στην πορεία θα αποδειχτούν μάλιστα και τα πιο φανατικά και ικανά να δώσουν τις ζωές τους για να κερδίσουν θέση στο βασίλειο των ουρανών.

Βγαλμένη από περιστατικά που γεμίζουν κάθε μέρα τις στήλες των εφημερίδων είναι η νέα ταινία της Mention-Schaar, που παρουσιάζει δύο περιπτώσεις από τις αμέτρητες που λαμβάνουν χώρα συνεχώς στο Φραντσέζικο γίγνεσθαι. Δύο περιπτώσεις πανομοιότυπες σχεδόν, ίδιας αρχής, ίδιας πορείας, ίδιας εξέλιξης, ενδεχόμενα ίδιου τελειώματος, που κινούνται σε παράλληλες τροχιές και τα βασικά τους πρόσωπα δεν συναντώνται ποτέ. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε, εύκολα η ιστορία της μιας θα μπορούσε να δανειστεί στοιχεία από της άλλης, για να αλλάξει το δικό της σενάριο, όχι όμως και την ουσία: Το παιδί χάθηκε, ανήκει πια αλλού, η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί είναι μη αναστρέψιμη και για να επιστρέψει στο φυσιολογικό - απίθανο - θα χρειαστούν αμέτρητες και υπομονετικές θυσίες από όλους.

Οι "όλοι" ετούτοι που προβάλλονται σαν σε ντοκιμαντέρ, μεταξύ των εξελίξεων των δύο βινιετών, να κάθονται στα σκαμπό των θεραπευτικών κύκλων ατόμων που έχουν κοντινά πρόσωπα με τις ίδια ζόρια, υπό την διεύθυνση της (προφανώς μετρ ως έμπειρης ανθρωπολόγου) Dounia Bouzar, που αγωνίζεται, πρωτίστως, να διδάξει τους μεγάλους, τους γονείς, τρόπους σωστής συμπεριφοράς. Στην ανάπτυξη των μεθόδων που χρησιμοποιεί η Τζιχάντ, ενδεχόμενα να υπάρξουν εικόνες πολύ σκληρές για τους θεατές, ειδικά αν είναι γονείς παιδιού στην κρίσιμη αυτή ηλικία και δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τον τρόπο να το προσεγγίσουν για να μάθουν το πως σκέφτεται. Να αποκωδικοποιήσουν τις ανάγκες του και όχι να κηρύξουν έναν ακόμη εσωτερικό πόλεμο, εξίσου άγριο με τον θρησκευτικό, μέσα στο σπίτι, θέτοντας τον έφηβο απέναντι στους πάντες και στα πάντα, συνεπώς εύθραυστο να αποδεχθεί την φίλια εισβολή των (οποιονδήποτε, εδώ απλώς μαρκάρονται οι Isis) καλοθελητών.

Εξαιρετικές οι κατανομές των ρόλων των γονέων, στο Le Ciel Attendra, σε πεπειραμένους Γάλλους ερμηνευτές, όπως η Bonnaire και ο Attal, αν και την πιο πικρή εικόνα αφήνει η μορφή της Clotilde Courau, μάνα της μιας εκ των δύο πιτσιρίκων, που από τα πρωθύστερα εμβόλιμα πλάνα, αντιλαμβανόμαστε πως οριστικά δεν υπάρχει. Τα δύο κορίτσια, η Noemie Merlant και η Naomi Amarger ούτε καν στα είκοσι τους, είναι συγκλονιστικά στην απόδοση των δύσκολων αποστολών που έχουν να φέρουν εις πέρας και που το κατορθώνουν, έχοντας η καθεμιά τις εξάρσεις και τις κορυφώσεις της, με την δεύτερη μάλλον προχωρώντας το μισό βήμα παραπάνω και πέρα από το όριο, να κερδίζει την άτυπη ανήλικη κόντρα πάνω στο νήμα. Σκορπώντας και οι δυο τους, ένθεν κακείθεν πάμπολλα διδάγματα και κεντρικές ιδέες, που οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε, αλλά αφού η δική μας πόρτα ακόμη δεν έχει κτυπήσει απειλητικά, μάλλον σηκώνουμε τους ώμους αδιάφορα και αρνούμαστε να τις κοιτάξουμε στα μάτια.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

18ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Τετάρτη 29 Μαρτίου
(Γαλλικό) Σινεμά, μας ταξιδεύεις!

Ένα από τα κλισέ που αναπαράγουμε για το σινεμά είναι ότι αποτελεί ένα παράθυρο στον κόσμο. Μα είναι τόσο αληθινό αυτό το κλισέ! Οι ταινίες μας παίρνουν από το χέρι δια των οφθαλμών μας και μας συστήνουν γεωγραφίες ανθρώπινες, γήινες και... εξωγήινες. Μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις, που χωρίς το σινεμά δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσουμε. Έτσι λοιπόν μπορεί να μας συστήσει μια μαία στο Παρίσι, μια οικογένεια κανιβάλων στον κόλπο Σλακ, έναν κτηνίατρο έξω από την Πράγα κι ένα golden boy που τα παρατάει όλα και βρίσκει την ελευθερία στην τάιγκα της Σιβηρίας, σε ένα καλύβι δίπλα στην παγωμένη λίμνη Βαϊκάλη! Για τέσσερις ταινίες θα σας μιλήσουμε και σε αυτήν, την τρίτη και τελευταία ανταπόκρισή μας από το Γαλλόφωνο Φεστιβάλ, μιας που σήμερα, Τετάρτη, είναι η τελευταία ημέρα προβολών του.

Σερσέ λα Φαμ!

του zerVo (@moviesltd)

Η Irreprochable είναι η πρώτη μεγάλου μήκους στιγμή στην δημιουργική καριέρα του Sebastien Marnier, που έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία ως συγγραφέας, αλλά και ως δημιουργός short κινηματογραφικών ιστοριών, που έχουν προκαλέσει αίσθηση στην Γαλλία την περίοδο της κυκλοφορίας τους, περίπου μια δεκαετία και κάτι χρόνια πριν, όπως τα Le Grand Avoir, Le Beau Jacques αλλά και το πολυσυλλεκτικό Polissons And Galipettes, πορνογραφικό κολάζ μικρού μήκους θεμάτων, που στηρίχθηκε σε δική του ιδέα. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο Mimi, που απέσπασε το βραβείο της καλύτερης γκέι νουβέλας της χρονιάς, ενώ μια διετία αργότερα συμμετείχε στην συν-συγγραφή μαζί με ακόμη τρεις συνεργάτες του επίσης βραβευμένου Qu4tre. Η πρώτη του ταινία, εδώ, με την οποία δείχνει πως διαθέτει ικανότητες, αρκεί να τις δουλέψει, έφτασε μέχρι τις βραβεύσεις των Cesar της περιόδου 2017, παίρνοντας υποψηφιότητα στην κατηγορία της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Λογικό! Δύσκολα οποιαδήποτε παρουσία της Fois, δεν δικαιούται μιας τέτοιας σημαντικής τιμής.

Απολυμένη εδώ και καιρό από την δουλειά της, εκεί που παρείχε τις υπηρεσίες της μεσίτριας και κινδυνεύοντας να μείνει άστεγη, καθώς βρίσκει προσωρινό κεραμίδι στα ξένα κι αδειανά σπίτια που μέχρι πρότινος παρουσίαζε σε δυνητικούς αγοραστές, η σαραντάχρονη Κονστάνς, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, θα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει το απρόσωπο Παρίσι και να επιστρέψει στην γενέτειρα της, εκεί που οι άνθρωποι που την γνωρίζουν καλά, ενδεχόμενα να της προσφέρουν μια αξιοπρεπή εργασία. Ένα πόστο που γνωρίζει πολύ καλά και θα μπορούσε να καπαρώσει, στο μεσιτικό γραφείο της επαρχιακής Σεντ, κοντά στα δυτικά Ατλαντικά παράλια της χώρας, εκεί που εργαζόταν κάποτε πριν αναζητήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα, που όμως θα της κλέψει μέσα από τα χέρια, η κατά πολύ νεότερη, πιο φιλόδοξη και δροσερότερη Οντρί.

Δίχως πόρους, με μια ανήμπορη μάνα, ακινητοποιημένη σε κώμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, χωρίς έναν σοβαρό δεσμό, ικανό να της συμπαρασταθεί στις δύσκολες στιγμές που περνά και με τις πόρτες να κλείνουν ερμητικά η μία μετά την άλλη, η Κονστάνς θα πέσει με ευκολία στην παγίδα της κατάθλιψης, καθώς νοιώθει πως οι ελπίδες που της έχουν μείνει ζωντανές κι εκείνες τρεμοσβήνουν. κενή ψυχικά, αντιλαμβανόμενη μέσα της, πως πλέον η μπογιά της δεν περνάει, ούτε σαν γυναίκα, ούτε σαν επαγγελματίας, θα νοσταλγήσει εκείνες τις ημέρες της νιότης που έκανε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. όνειρα που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα...

Η κρίση της μέσης ηλικίας, συνοδευόμενη από το συχνότατο πια φαινόμενο της κατόπιν των 40 ανεργίας που μαστίζει ολάκερη την Γηραιά Ήπειρο, παρουσιάζεται στο πορτρέτο της γυναίκας που βρίσκεται στο επίκεντρο ετούτης της κινηματογραφικής αφήγησης. Η Κονστάνς νιώθει πως βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν δεμένο με γερά συρματοπλέγματα κύκλο, που για την δημιουργία του φέρει κι η ίδια ευθύνη και το ξέρει, από τον οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να διαφύγει, μάταια όμως και αναποτελεσματικά. Αντιλαμβάνεται πως κάτι, κάπως, κάποτε, το έπραξε λάθος, πως όταν βρέθηκε μπροστά σε διλήμματα, δεν επέλεξε την σωστή λύση, κι αυτό σήμερα της επιστρέφει σαν μπούμερανγκ, διαλύοντας την όποια αισιοδοξία για μια θετική έκβαση στο ζόρι της. Η απόπειρα παλιμπαιδισμού και επιστροφής της τεχνηέντως στο παρελθόν, μην τυχόν και εντοπίσει την ρίζα της καταστροφής, θα επιφέρει ακόμη πιο αρνητικά αποτελέσματα, οδηγώντας την στην απόγνωση, στην μυθομανία, στην κρίση ταυτότητας, στις φτηνές κι εξευτελιστικές για την προσωπικότητα της λύσεις.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τις ικανότητες της να αποδώσει τον πνιγμένο από τις συντριπτικές καταστάσεις που της τρώνε τα σωθικά, θηλυκό χαρακτήρα, όπως το βιώσαμε είτε στο καυστικό Polisse είτε στο ερωτικό Happy Few, η Marina Fois φαντάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει τον ρόλο της κατακερματισμένης και απογοητευμένης από την τροπή που έχει πάρει η ζωή της γυναίκας. Δίχως την παραμικρή αναστολή στο να τσαλακώσει την (για τα 47 της χρόνια μια χαρά καλοστεκούμενη) μόστρα της, η ιδιαίτερα σκληρών εκφραστικών χαρακτηριστικών Γαλλίδα, δίνει παλμό σε έναν πολύπλευρο ρόλο, του αδύναμου, του ηττημένου, του εξαρτημένου, του ασθενή, του ενόχου, του πρόστυχου, του ταπεινωμένου, του "δεν βλέπω πως μπορώ να σώσω την παρτίδα". Η μαρκίζα να θυμίσω, μεταφράζοντας την, σημαίνει Άμεμπτος. Τι ειρωνεία αλήθεια...

Δυστυχώς ενώ η κεντρική περσόνα της πλοκής διαθέτει τέτοια δυναμικά προς ανάλυσης στοιχεία, ο περίγυρος της σεναριακά είναι άδειος, κενός, ανύπαρκτος, τόσο πολύ που μεγεθύνει ακόμη πιο πολύ το γεγονός πως δεν έχει ένα πλευρό να γείρει, ένα απάγκιο να προσωρινά σταθεί. Με πιο τονισμένη την δραματουργία και όχι τόση εμμονή στον ρεαλισμό, δηλαδή, πολύ εύκολα θα μπορούσαμε στην Irreprochable να είχαμε από τα χέρια του Marnier, ένα πολύ εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ, με σοσιολογικές προεκτάσεις, υπαρκτές στους μοντέρνους κόσμους, προς περαιτέρω μελέτη. Η ευκαιρία, πιστεύω, πως πήγε χαμένη...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

18ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Τρίτη 28 Μαρτίου
Οι ανασφάλειες μιας κραταιάς κινηματογραφίας

Μετά την εντυπωσιακή έναρξη του φεστιβάλ με το υπέροχο «Ciao Amore... Dalida» (για το οποίο γράφει αναλυτικά ο συνάδελφος Γιώργος Ζερβόπουλος – εξάλλου, η ταινία βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 30 Μαρτίου, οσονούπω δηλαδή, και θα έχει ενδιαφέρον πως θα γκελάρει πάνω στο κοινό) οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες που είδαμε στις τέσσερις πρώτες μέρες (μέχρι και την Κυριακή δηλαδή) ήταν κομματάκι... κάπως. Σαν να έχουν... ξεφύγει οι φίλοι μας οι Γάλλοι στο εμπορικό τους, σαν να έχουν στερέψει σε ιδέες στο καλλιτεχνικό τους. Εντάξει, ένα ελάχιστο δείγμα από μια τεράστια κινηματογραφική βιομηχανία είδαμε, και το δείγμα δεν είναι αρκετό για να βγουν στατιστικώς ασφαλή συμπεράσματα, αλλά από τις τέσσερις ταινίες, που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, μόνο η μία έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης. Κι εκείνη, όχι χωρίς προβλήματα! Αλλά ας ξεκινήσουμε, με τη σειρά που τις είδαμε:

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	2	221	37.138	117.649
2	Get Out	UIP	2	51	11.412	36.319
3	Power Rangers	Odeon	1	63	9.484	9.484
4	Kong: Skull Island	Tanweer	3	36	6.755	91.941
5	Logan	Odeon	4	28	5.874	174.268
6	All Nighter	Tanweer	1	29	3.161	3.161
7	Suburra	Strada Films	1	11	2.977	2.977
8	Juste la fin du monde	Seven Films	1	11	2.682	2.682
9	The LEGO Batman Movie	Tanweer	7	40	2.086	71.355
10	Πλατεία Αμερικής	Feelgood Ent.	1	13	1.656	1.656

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Απληστία

του zerVo (@moviesltd)

Κάθε τέσσερα χρόνια και μια καινούργια ταινία είναι η περιοδικότητα που έχει ορίσει για την δημιουργικότητα του ο Γάλλος σκηνοθέτης Christophe Barratier, που με το ντεμπούτο του είχε αφήσει εξαιρετικές υποσχέσεις για μια πολύ σπουδαία καριέρα. Και όχι άδικα αφού το Les Choristes (είχε προβληθεί και αυτό σε μια από τις πρώτες εκδοχές του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ, ενώ ο πρωταγωνιστής του Gerard Jugnot είχε παραβρεθεί στην επίσημη πρεμιέρα του στην Αθήνα) αποτελεί μια από τις πιο όμορφες στιγμές του τρικολόρ σινεμά για την πρώτη δεκαετία του μιλένιουμ, έχοντας φτάσει μάλιστα ίσαμε τις Οσκαρικές υποψηφιότητες, σε δύο κατηγορίες, καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής και καλύτερης μουσικής επένδυσης. Η πορεία του 53χρονου κινηματογραφιστή εντέλει δεν ανταποκρίθηκε των προσδοκιών με τις επόμενες ταινίες του, Faubourg 36 και La Nouvelle Guerre Des Boutons, να μην φτάνουν ποτέ στα επίπεδα της πρώτης. Το L'Outsider είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του και παρότι ενδιαφέρουσα, εκτιμώ η πιο αδύναμη ποιοτικά όλων.

Το όνειρο κάθε φιλόδοξου χρηματιστή του Παρισιού, είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να ανέβει τις γιγάντιες σκάλες που οδηγούν στα έγκατα των κτιρίων των κορυφαίων τραπεζικών ιδρυμάτων, εκεί που παίζεται και το πιο χοντρό παιχνίδι κέρδους. Όνειρο που θα κάνει πραγματικότητα στα 2005 ο νεαρός Ζερόμ Κερβίλ, κερδίζοντας μια θέση κατώτερου υπαλλήλου στην τράπεζα Societe General, μια εκ των 120 χιλιάδων παγκοσμίως, τρέφοντας πάντοτε μέσα του την ελπίδα θα αναρριχηθεί στην ιεραρχία της και να εξελιχθεί σε μεγάλο και τρανό μπρόκερ. Και πραγματικά έχοντας την καθοδήγηση του άριστου γνώστη των κινήσεων της αγοράς Κέλλερ, που θα τον πάρει υπό την εποπτεία του, ο Ζερόμ ταχύτατα θα εκτιμηθεί από τους ανωτέρους του σαν ιδιαίτερα φέρελπις χρηματιστής και θα κερδίσει επάξια ένα από τα σημαντικότερα και πλέον καίρια πόστα, που του δίνει την δυνατότητα να τζογάρει καθημερινά τεράστια ποσά, αποσκοπώντας σε ανάλογα θεόρατα κέρδη για τους εργοδότες του. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της δράσης του, θα γίνει σαφές σε όλους τους συναδέλφους του, πως οι μέθοδοι του υπέχουν τεράστιου ρίσκο και μια ενδεχόμενη αστοχία θα σημάνει απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την τράπεζα. Όταν κάποια φορά γίνει επίσημη καταμέτρηση της χασούρας, τα μεγέθη θα είναι πολύ πιο μεγάλα από όσα θα μπορούσε να φανταστεί ο απλός νους...

Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που έφτασε στα όρια της καταστροφής μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, πετυχαίνοντας με τις ενέργειες του να την βάλει μέσα ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά 4,7 δισεκατομμύρια ευρώ, νούμερο ιλιγγιώδες, που ειδικά στις δύσκολες ημέρες για την κεφαλαιαγορά που διανύουμε, με ευκολία μπορεί να βάλει λουκέτο ακόμη και στις πιο γερών θεμελίων χρηματοπιστωτικές οικογένειες. Το σκάνδαλο της SG που συγκλόνισε το 2008 τις αγορές της Γαλλίας, δεν πετυχαίνει τα ίδια αποτελέσματα όμως, τοποθετημένο στο επίκεντρο του στόρι ενός φιλμ που παγιδεύεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία, να προβάλλει συμπυκνωμένο όλο το πάθος των μανιακών της stock market, για κέρδη και φούσκωμα μέχρι και ξεχείλωμα των λογαριασμών με ποσά που ξεπερνούν την φαντασία. Στην απεικόνιση πάνω στους συνδεδεμένους με τις αγορές ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όλα αυτά τα νούμερα μοιάζουν με ιερογλυφικά στο μυαλό του άμαθου θεατή, που δεν έχει την γνώση για το πότε είναι το σωστό να ψωνίζεις και να πουλάς, άρα οι ορολογία που χρησιμοποιούν οι λουσμένοι στον κρύο ιδρώτα ρισκαδόροι, δεν μπορεί να περάσει με ευκολία και να αγκαλιάσει την αδαή πλατεία. Δεν είναι βλέπεις και όλοι Scorsese για να δημιουργήσουν ταινία χρηματιστηριακής δράσης και να μην πνίξουν τον αναγνώστη τους σε ποσοστά, αριθμούς, νούμερα και ψηφία...

Ο Barratier προσπαθεί πάντως να κτίσει ένα ανθρώπινο υπόβαθρο γύρω από την βασική του περσόνα, που υποδύεται ο ταλαντούχος Arthur Dupont με συνέπεια και τόλμη. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην στιγμή που γίνεται αντιληπτό πως δεν πρόκειται για έναν απλό ανθρωπάκο, για έναν υπάλληλο εταιρίας που κάνει τα πάντα για να πάει το μαγαζί του μπροστά. Ο Κερβίλ είναι ένα ντόμπερμαν, ένας λυσσασμένος σκύλος που νοιάζεται μόνο για σκορ με θετικό πρόσημο και πολλά μηδενικά ψηφία στο κλείσιμο τους. Στην αγωνιώδη του ετούτη μάχη, λησμονεί πως έχει γονείς, φίλους, συντροφιές, μια μνηστή που τον καρτερεί υπομονετικά στο σπίτι, γίνεται ένα παθιασμένα άπληστο ζόμπι, ένας ζωντανός νεκρός που δεν έχει κάτι να κερδίσει τόσο ο ίδιος, όσο η πουλημένη στον διάβολο του χρήματος ψυχή του, αν κατορθώσει να πετύχει το μεγάλο, το σπουδαίο ντιλ. Από αυτή του την έκφανση Το Αουτσάιντερ (λογικός ο τίτλος, κανείς δεν του το είχε του μικρού για καταστροφέα) αποσπά τα περισσότερα κέρδη του, όταν γίνεται πιο γήινο και απτό, αφού ντυμένο μια πιο θρίλερ φορεσιά, κτίζει το πορτρέτο του μισαλλόδοξου μανιοκαταθλιπτικού τύπου, που παραλίγο να τινάξει στον αέρα τα ισοζύγια της δεύτερης σημαντικότερης οικονομικά δύναμης της ΕΕ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ηλιόλουστη Μελαγχολία

του zerVo (@moviesltd)

Με τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας ενός λατρεμένου προσώπου καταπιάνεται στην καινούργια του δημιουργία, ο σαραντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης Mikhael Hers. Πρόκειται για την πέμπτη απόπειρα μεγάλου μήκους του αξιόλογου κινηματογραφιστή, που με τις προηγούμενες του - καμία δεν έχει προβληθεί με επίσημη διανομή στην χώρα μας - έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα φιλμικά ραντεβού της Ευρώπης. Από αυτά έχει φύγει έχοντας πάντοτε στις αποσκευές του ένα σημαντικό τρόπαιο, κάτι που συνέβη και στην Angers το 2007 για το Charell και στις Κάννες το 2009 για το Montparnasse και στο Locarno το 2010 για το πιο γνωστό μέχρι στιγμής πόνημα του Memory Lane. Το Ce Sentiment De L'Ete υπήρξε κατά την περσινή χρονιά υποψήφιο για το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ του Rotterdam στην Ολλανδία.

Ανείπωτη τραγωδία! Μια καλοκαιρινή ημέρα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προειδοποίηση από κάποια ενόχληση στην υγεία της, η τριαντάχρονη Σάσα, επιστρέφοντας από το Βερολινέζικο στούντιο που ανέπτυσσε τις αρτιστικές της  θα αφήσει παντελώς ξαφνικά την τελευταία της πνοή, βυθίζοντας στο πένθος τα αγαπημένα της πρόσωπα. Τόσο τον ευρισκόμενο πλέον σε απόγνωση Λόρενς, που νιώθει το σπιτικό τους αδειανό, μετά από μια πενταετία κοινής συμβίωσης, όσο και την νεαρότερη αδελφή της Ζόε, που διαμένει στην πρωτεύουσα μαζί με τον μονίμως ευδιάθετο και καλοσυνάτο σύζυγό της και το ανήλικο αγοράκι τους. Καθώς οι εποχές θα κυλούν, οι δύο πιο κοντινοί στην θανούσα άνθρωποι, θα κληθούν να ζυγίσουν από την αρχή τις ζωές τους, ώστε να προσπεράσουν, το ακαριαίο και αναπάντεχο κτύπημα της μοίρας.

Κατόπιν του άδειου από λόγια πρώτου τρίλεπτου, που η κινούμενη κάμερα ακολουθεί κατά πόδας την δύσμοιρη γυναίκα της σύνοψης, τα πάντα στρέφονται πλέον σε αυτούς που μένουν πίσω, που πλέον πρέπει να ζυγίσουν το ρητό πως η ζωή συνεχίζεται, ψάχνοντας τους δικαιότερους τρόπους για να μην λησμονήσουν την απελθούσα και να την θρηνήσουν όπως της πρέπει. Χρονικά το σύνολο σπάει σε τρεις διαφορετικές περιόδους που έχουν απόσταση μεταξύ τους ενός έτους, προτάσσοντας ακόμη μια ιδιαιτερότητα, τον τόπο που εξελίσσεται η πλοκή. Από την Γερμανική πρωτεύουσα, την επόμενη θερινή πάντοτε σεζόν το θέμα ταξιδεύει στο Παρίσι (και σε κάποιες λίγες στιγμές στην εξοχική κατοικία των γονιών της Σάσα στο πανέμορφο Αννεσί) για να κλείσει ο κύκλος, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην Νέα Υόρκη, την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και θα είναι εκείνη που θα δώσει στους προβληματισμένους χαρακτήρες την ευκαιρία αναζωογόνησης που επιζητούν.

Στον ένα πόλο βρίσκουμε τον σύντροφο της πρόωρα χαμένης, που έτσι κι αλλιώς αναζητά από πριν μια ταυτότητα στην πορεία του, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να την βρει, ασχολούμενος περιστασιακά είτε σαν συγγραφέας είτε σαν μεταφραστής. Από την άλλη μεριά η αδελφή που έμεινε μόνη της, μάλλον δεν δείχνει ακόμη έτοιμη να εγκαταλείψει για πάντα την νιότη για να ντυθεί το ρούχο της σοβαρής οικογενειάρχη, ενθυμούμενη τις ανέμελες στιγμές που περνούσε μαζί με το αίμα της. Ο έξοχος καιρός που συντροφεύει και τους δύο, ο καταγάλανος ουρανός, οι πολύ καλές συνθήκες, έρχονται σε αντιδιαστολή με  το πένθος και την μουντάδα των ψυχών, δημιουργούν όμως τις προϋποθέσεις εκείνες που ζητούνται για να στηθεί ένα καλύτερο αύριο. Μελαγχολικό αναμφίβολα το ενενηντάλεπτο, τονίζει όμως το ρητό με τον χρόνο και την γιατρειά των ψυχών που έχουν τυλιχτεί από την θλίψη. Δυνατό συστατικό της αφήγησης οι αληθινές ερμηνείες, κυρίως του Νορβηγού Anders Danielsen Rye, που είναι ρεαλιστικότατος στην έκφραση του, αποδίδοντας τον ταλαιπωρημένο από την απότομη φυγή της αγαπημένης του άντρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ο Γαμπρός σαν θα γεννηθεί...

του zerVo (@moviesltd)

Παραλλαγές σε ένα θέμα, η καλύτερη συνταγή για το Χόλιγουντ που έχει στερέψει εδώ και πολύ καιρό από ιδέες. Και αν αφορά μάλιστα στο είδος της κωμωδίας, αυτό το ξαναμπάλωμα, ξαναζέσταμα, ξανασερβίρισμα των ίδιων και των ίδιων τάχαμου διασκεδαστικών ιστοριών, γίνεται αδιάκριτα και χωρίς να υπάρχουν αναστολές από τους δημιουργούς, που δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα μην τυχόν και τους κατηγορήσει κανείς ως κραυγαλέους αντιγραφείς. Εντάξει, σύμφωνοι, δεν παίρνουν και το στυπόχαρτο να ξεπατικώσουν ολόκληρο έργο, προσθέτουν μια πινελιά από δω, μια κουτσουλιά από εκεί και νάσουτο το εντελώς διαφορετικό ταινιάκι, χιουμοριστικό και κεφάτο. Κι αν σου θυμίζει η υπόθεση του κάτι παρόμοιο παρελθοντικό, ε, οκ δεν έγινε και τίποτα, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, θα σου αντικρούσουν με στόμφο. Φοβού τον Πεθερό λοιπόν, γράφει η μαρκίζα... Χμ... Δεν παίζει λες ο De Niro σε ρόλο ΕΣΑτζή father in law? Για κάνω λάθος?

Έξι ολόκληροι μήνες έχουν περάσει από εκείνο το καταστροφικό ραντεβού γνωριμίας, σε πανάκριβο ρεστοράν,  του τεμπελάκου και μπατίρη μουσικού Μάρτιν, με τον πατέρα της καλής του, Κύριο Γκάλο, έναν αυταρχικό, είρωνα, σνομπ, πολυάσχολο και πάμπλουτο εργασιομανή επιχειρηματία με έδρα την Γενεύη, που από την πρώτη στιγμή δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την ερωτική επιλογή της θυγατέρας του. Έξι μήνες που στην κυριολεξία έχουν διαλύσει τα πάντα όμως, καθώς η Τζίνι, έχει εγκαταλείψει τον ελάχιστα φιλόδοξο Μάρτιν, για τα μάτια ενός εύπορου Μίστερ Ράιτ, βυθίζοντας τον ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη και την εσωστρέφεια, να παραμένει κλεισμένος στο βρωμερά ακατάστατο διαμέρισμα του, διαλυμένος ψυχικά και δίχως το παραμικρό κέφι για να ασχοληθεί με το μουσικό όργανο που είναι σολίστας, το κάντρι σύμβολο, μπάντζο...

Αναζητώντας σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεων του την κόρη του, ο Κύριος Γκάλο κι έχοντας χάσει τα ίχνη της, θα κτυπήσει την πόρτα του πρώην της (όπως θα πληροφορηθεί) μην τυχόν κι εκείνος γνωρίζει το που βρίσκεται. Η αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον νεαρό, θα τον ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, μιας και δεν ξέρει καν προς τα που να στραφεί και να την αναζητήσει σε ολάκερο Λος Άντζελες. Γι αυτό, μολονότι κι ο ίδιος δεν το κρίνει σαν την καλύτερη ιδέα, θα ζητήσει την βοήθεια του τσαπατσούλη Μάρτιν, ώστε να τον οδηγήσει στα στέκια που εκείνη σύχναζε, μην τυχόν και κάποιος θαμώνας μπορέσει να δώσει την οποιαδήποτε ένδειξη ικανή να αποκαλύψει τα ίχνη της...

Οπότε ο λιγομίλητος και απότομος Πεθερούλης καλείται να ενώσει δυνάμεις με τον αδέκαρο και όχι και τόσο έξυπνο Γαμπρούλη, για καλό όμως σκοπό, την εξεύρεση της υψηλομύτας κορασίδας, που την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια, από την αγκάλη του ολημερίς στην ξάπλα μποέμ οργανοπαίκτη, για την σαφώς πιο ασφαλή και παραλίδικη του βασιλόπαιδου. Το ζήτημα που ορίζει και τον χιουμοριστικό άξονα πάνω στον οποίο κινείται το All Nighter (ο δεύτερος δανεισμός ιδέας, δηλαδή, από το Into The Night του Landis) είναι το ότι η συνύπαρξη των δύο διαφορετικής ηλικίας, σκεπτικής, συμπεριφοράς και δράσης αντρών, λογικά θα αναγκάσει τον ένα να ενεργήσει σύμφωνα με τις προσταγές του άλλου. Και ω του θαύματος, δεν θα είναι εκείνος ο προδομένος Μπαντζοπαίκτης, αλλά ο γηραιότερος, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά πλοκής, θα απολέσει το πανάκριβο κοστούμι του, αντικαθιστώντας το με ροζουλί τι σερτ της Χάνα Μοντάνα (νομίζω...).

Η βόλτα μέσα στην νύχτα, στην αναζήτηση του σπιτιού της νεαράς, δεδομένα και λογικά θα στρέψει τους συμμετέχοντες (στο ντουέτο κάποια στιγμή προστίθεται και ένας πολυλογάς Τύπου Γαλιφιανάκης, που μάλλον χαλάει την συνοχή της αφήγησης) σε παράνομες πράξεις και ενέργειες, που θα συμπληρώσουν το φασαριόζικο από την μια και χαχανίστικο από την άλλη πακέτο, μιας καθαρόαιμης b-movie κομεντί, ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, όπως και ιδιαίτερα χαμηλών απαιτήσεων. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο άσημος σχετικά Gavin Wiesen, που έξι χρόνια πριν είχε ασχοληθεί και πάλι με την κωμωδία, με εξίσου μέτρια αποτελέσματα, στο μη προβεβλημένο στα μέρη μας, The Art Of Getting By, με πρωταγωνίστρια την Emma Roberts, σε μια συμπτωματική εκλεκτική συγγένεια με το ίδιας, τωρινής, κυκλοφοριακής εβδομάδας Nerve, όπου η ξανθούλα βρίσκεται στο στάρινγκ.

Σε γενικές γραμμές πολύ λίγα πράγματα προσφέρει το φιλμάκι στον θεατή του, εξόν του εισαγωγικού ίντρο σκηνικού, βγαλμένου από τον Γαμπρό της Συμφοράς, που ένας Stiller με την γνωστή του γκριμάτσα θα είχε απογειώσει. Εδώ ο άνευρος και ασυμπαθής ανέκαθεν, Emile Hirsch δεν έχει πάνω το παραμικρό στοιχείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκη ενασχόλησης της πλατείας μαζί του, υποδυόμενος τον οκνηρό, άεργο, κοιμήση και do not disturb από το χουζούρι μου, παρατημένο boyfriend. Αντιθέτως ο J.K. Simmons, ο λατρεμένος ετούτος ρολίστας, ντυμένος την στολή που του ταιριάζει απόλυτα, εκείνη του πειθήνιου μεσήλικα που δεν σου δίνει την δυνατότητα για πολλά πολλά μαζί του, όπως την έραψε από την εποχή του Σπαίντερμαν μέχρι τις Whiplash ημέρες μας, είναι και ο μοναδικός σοβαρός λόγος για να ρίξεις οβολό σε ένα φιλμ, που πίσω θα σου επιστρέψει λιγότερα από όσα ενδεχόμενα καρτεράς. Άστο για το βίντεο το λοιπόν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Tanweer

To Be, To Be...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι και τόσο εύκολα εξηγήσιμο το φαινόμενο της ύπαρξης αρκετών φιλμς που επεξεργάζονται ακριβώς το ίδιο θέμα, της σχέσης ανάμεσα σε έναν ανήμπορο ασθενή και τον άνθρωπο που έχει αναλάβει να τον φυλάει, ενώ ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί είναι το πως καταφέρνει αυτό το όχι και τόσο πιασάρικο είναι η αλήθεια ζήτημα - δεν αποτελεί και την πρώτη επιλογή για το κοινό, να αποτυπωθεί στο εκράν φαντάζομαι, η εικόνα ενός αρρώστου - να έχει μια άξια αναφοράς εμπορική απήχηση στα box office. Με πιο δοξασμένη να έρχεται πρόχειρα στο μυαλό την περίπτωση των Φραντσέζων Les Intouchables, που εντός ολίγου θα αποκτήσουν την αγγλόφωνη εκδοχή τους, μπορούμε να θυμηθούμε ακόμη την καταπληκτική περίπτωση του επίσης Γαλλικού, αλλά και διαφορετικού ύφους, De Rouille Et D'Os, όπως και του πιο πρόσφατου Me Before You, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, χάρη στην στάση που πήρε στο ζήτημα της εθελούσιας ευθανασίας. Μια πιο γλαφυρή και ανάλαφρη ιδέα είναι αυτή που προτείνει η Βρετανικής κοπής, δια χειρός Μαγυάρου μαέστρου, περίπτωση του The Carer.

Ελάχιστοι Σεξπιρικοί ερμηνευτές, έχουν γνωρίσει τέτοια μεγαλεία και δόξες όσες έχει βιώσει ο Σερ Μάικλ Γκίφορντ, το ζωντανό, ακόμα, τοτέμ του θεάτρου της Γηραιάς Αλβιόνας, αφού δεν έχει υπάρξει ούτε ένας ρόλος γραμμένος από τον κορυφαίο Βάρδο που δεν τον έχει αποδώσει με τεχνική αρτιότητα, στο διάβα μιας καριέρας μεγαλύτερης του μισού αιώνα. Γηρασμένος πλέον ο κορυφαίος ηθοποιός και έχοντας μπει στην τελική ευθεία της ζωής του, κτυπημένος από την νόσο του Πάρκινσον που τον έχει καταβάλλει και του έχει στερήσει την ικανότητα να αυτοσυντηρείται, έχει αποσυρθεί στην εξοχική του έπαυλη στην ύπαιθρο του Κεντ, εκεί που ολημερίς συνυπάρχει με τις θύμησες μιας πραγματικά θριαμβευτικής καριέρας.

Αποφασισμένη να δώσει ένα τέλος στην ταλαιπωρία που ζει τον τελευταίο καιρό με την δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση του πατέρα της, που ολοένα και χειροτερεύει, η κόρη του βετεράνου ηθοποιού, Σοφία, θα πάρει το ρίσκο να προσλάβει μια γυναίκα, που θα τον προσέχει, θα τον παρακολουθεί σε οτιδήποτε χρειαστεί και θα τους κρατά συντροφιά στις μοναχικές ώρες της ημέρας του. Ο κλήρος θα πέσει στην άμαθη και άπειρη ως αποκλειστική, Ντορότια, νεαρή μετανάστη από την Ουγγαρία, που χάρη στο κοινό της ενδιαφέρον με τον γέρο παράξενο που φροντίζει, μιας και το όνειρο της είναι να πατήσει και να εδραιωθεί στο θεατρικό σανίδι, θα αναπτύξει μαζί του μια σχέση τρυφερή και ευαίσθητη, μολονότι εξ αρχής κάτι τέτοιο διαφαινόταν κυριολεκτικά αδύνατον.

Αδύνατον σε ότι αφορά εκείνον, τον δύστροπο και κακεντρεχή παππού, που η άνοια έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά τους τρόπους επικοινωνίας με το περιβάλλον του και που αντιλαμβανόμενος το εκ πρώτης όψης ξένο σώμα που πάνε να φορτώσουν δίπλα του, αντιδρά, γίνεται έξαλλος, ούτε διανοείται να αποδεχτεί την ανημπόρια του και συνεπώς την ανάγκη για άμεση χείρα βοηθείας. Το κοριτσάκι από την μεριά του, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να είναι ευγενικό και καλοπροαίρετο. Τον κουβαλάει πέρα δώθε τον γέροντα, του μιλάει, του κουβεντιάζει, τον κάνει βόλτες, ανάβει μαζί του κανά τσιγαράκι, τον αλλάζει πάνες, τον πλένει, τον ντύνει και ακεί που βρίσκει το κουμπί του, είναι που του παρασταίνει (έχοντας διαβάσει και δυο βιβλία του Ουίλιαμ) ήρωες που έχει υποδυθεί κατά το παρελθόν. Ε, δεν θέλει και παραπάνω ο θεατρικός θρύλος από το να πάρει κι εκείνος μπρος και να εκφωνεί με στόμφο και πομπωδώς τις ατάκες που μια φορά κι έναν καιρό τον έκαναν διάσημο.

Ευχάριστη, αλλά και αφελής κατά περιόδους, είναι η ηλιόλουστης αισθητικής ταινία που υπογράφει ο Ούγγρος Janos Edelenyi, ένας 70χρονος κινηματογραφιστής από την παραδουνάβια πανέμορφη αυτή χώρα, που έχει να επιδείξει μόλις δύο ταινίες μεγάλου μήκους στο παλμαρέ του. Ουσιαστικά η ιστορία που αφηγείται επικεντρώνεται κατ αποκλειστικότητα στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Σεξπιρικού μύθου και του θαρραλέου μα και θρασύτατου ανερχόμενου υποκριτικού ταλέντου, σχέση που σε ελάχιστο χρόνο θα ορίσει ένα είδος εξάρτησης για τους δύο πόλους που την ορίζουν. Η πιτσιρίκα παίρνει από τον πεπειραμένο ερμηνευτή όλες εκείνες τις συμβουλές που τις χρειάζονται για να κάνει πράξη το καλλιτεχνικό όραμα της, ο ηλικιωμένος σε ανταπόδοση ρουφά ζωή από το κέφι και τα νιάτα της, κάνοντας κέφι με το ιδιδόμορφο αξάν την προφοράς της.

Πολύ σημαντικός ηθοποιός ο Brian Cox, που πλέον ειδικεύεται στην απόδοση ρόλων συνταξιούχου και απομάχου, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και πέντε (και βάλε) δεκαετίες, τόσο στο σινεμά κυρίως όμως στο θέατρο όπου αποτελεί σύμβολο της Βρετανικής σκηνής. Στους αντίποδες η μικρούλα Coco Konig, πραγματοποιεί το ντεμπούτο της αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια, αποδίδοντας την ανέμελη και τρυφερή νεανική περσόνα της The Carer, δείχνοντας πως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που ενδεχόμενα θα της ανοίξουν τον δρόμο για μια μια θετική πρωταγωνιστική πορεία. Ταίριασμα ευχάριστο, που δεν πρόκειται ποτέ να χαλάσει τον θεατή του, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα του αφήσει και αναμνήσεις τέτοιες που θα του μείνουν αξέχαστες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Spentzos Films

Τα πράγματα ζορίζουν...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όλα συμβαίνουν μες στο κεφάλι μας

Ο Χρήστος Πυθαράς γεννήθηκε το 1981. Κατηγορεί τη γιαγιά του και τα Σαββατοκύριακα μαζί της, που τον έμαθαν να αγαπά τα αιματηρά θρίλερ των 80s. Απόφοιτος σκηνοθεσίας κινηματογράφου από το Κολέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου. Έχει σκηνοθετήσει οκτώ μικρού μήκους ταινίες, τρεις θεατρικές παραστάσεις και βιντεοκλίπ. Βασικός εισηγητής των πρακτικών σεμιναρίων σκηνοθεσίας του Filmschool.gr. H «Ευτυχία» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 40 μέρες, το μοντάζ της κράτησε σχεδόν έναν χρόνο και το συνολικό της μπάτζετ έφτασε μόλις τις 10.500 ευρώ! Την πρεμιέρα της την έκανε στις... «Νύχτες Πρεμιέρας», στο φεστιβάλ δηλαδή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την Πέμπτη 23 Μαρτίου βγαίνει σε έναν κινηματογράφο, στην Αθήνα, χωρίς εταιρία διανομής από πίσω της. Και προσεχώς, θα λάβει μέρος στο φεστιβάλ Bafici του Μπουένος Άιρες.

Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια νεαρή γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου στο οποίο δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της αλλά δεν φροντίζει την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης. Και της αφήνει και χαρτάκια post-it με αντίστροφη μέτρηση. Η Άννα αρχίζει να υποψιάζεται τους πάντες γύρω της. Ποιος και γιατί την τυραννάει; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Η άποψή μας: Αυξάνονται και πληθύνονται οι ταινίες είδους στην Ελλάδα της κρίσης, κι αυτό είναι ένα καλό νέο. Η συγκεκριμένη είναι αξιοθαύμαστη για πάρα πολλούς λόγους. Κυρίως επειδή κατορθώνει να αρθρώσει έναν πολύ ξεκάθαρο κινηματογραφικό λόγο με πενιχρά μέσα παραγωγής, ακολουθώντας πρακτικές diy και gorilla film-making! Ο Πυθαράς δεν κρύβει τις κινηματογραφικές επιρροές του. Η «Αποστροφή» και ο «Ένοικος» του Roman Polanski ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στην ταινία του, όπως επίσης το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Andrzej Zulawski αλλά και το «Μετά τα μεσάνυχτα» του Nicolas Roeg.

Αλλά ο άνθρωπος δεν μιμείται: οι αναφορές του είναι καλά χωνεμένες κι αυτό που κάνει είναι ολότελα δικό του. Σκιαγραφεί μια απτή, σημερινή, ολοζώντανη πραγματικότητα μέσα από την διαστρεβλωμένη οπτική μιας νεαρής γυναίκας που χάνει τη λογική της, μιας που δεν μπορεί να «ταιριάξει». Αυτή η πραγματικότητα της προκαλεί κνησμό: θέλει να διώξει από πάνω της όλα όσα την καταπιέζουν, όλα όσα τη βαραίνουν, αλλά δεν μπορεί. Θέλει αγάπη, θέλει φροντίδα, θέλει αλήθεια, αλλά δεν τη βρίσκει. Κι αφού δεν τη βρίσκει εκεί έξω, τη... βρίσκει μόνη της. Αυνανισμός μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή: τόσο τρομαχτικό και πλέον τόσο συχνό που καταντά κλισέ! Αυτό που όλοι μας το ανεχόμαστε και το βαφτίζουμε ζωή η Άννα δεν το αντέχει. Και ξεσπάει. Και σωματοποιεί το άγχος της, τους φόβους της, τον εγκλωβισμό της, στο πρόσωπο ενός τύπου που φοράει κόκκινο μπουφάν και της στέλνει post-it κάθε μέρα, με νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση.

Είναι εξαιρετική η Ξανθή Σπανού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βγάζει όλη της υστερία αλλά και ταυτόχρονα όλη την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Μικρή το δέμας μεν αλλά πάρα πολύ δυνατή και έξυπνη ταινία, με λειτουργική κινηματογραφοφιλία, εξαιρετικό σάουντρακ και πολύ εύστοχη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας. Μικρό διαμαντάκι λέμε! Ευτυχείτε, που λέει και ο τοίχος σε ένα πλάνο της ταινίας. Αν υπάρχει ευτυχία. Αν υπάρχει ο τοίχος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από Ανεξάρτητη διανομή