Movies Ltd

Σερσέ λα Φαμ!

του zerVo (@moviesltd)

Η Irreprochable είναι η πρώτη μεγάλου μήκους στιγμή στην δημιουργική καριέρα του Sebastien Marnier, που έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία ως συγγραφέας, αλλά και ως δημιουργός short κινηματογραφικών ιστοριών, που έχουν προκαλέσει αίσθηση στην Γαλλία την περίοδο της κυκλοφορίας τους, περίπου μια δεκαετία και κάτι χρόνια πριν, όπως τα Le Grand Avoir, Le Beau Jacques αλλά και το πολυσυλλεκτικό Polissons And Galipettes, πορνογραφικό κολάζ μικρού μήκους θεμάτων, που στηρίχθηκε σε δική του ιδέα. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο Mimi, που απέσπασε το βραβείο της καλύτερης γκέι νουβέλας της χρονιάς, ενώ μια διετία αργότερα συμμετείχε στην συν-συγγραφή μαζί με ακόμη τρεις συνεργάτες του επίσης βραβευμένου Qu4tre. Η πρώτη του ταινία, εδώ, με την οποία δείχνει πως διαθέτει ικανότητες, αρκεί να τις δουλέψει, έφτασε μέχρι τις βραβεύσεις των Cesar της περιόδου 2017, παίρνοντας υποψηφιότητα στην κατηγορία της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Λογικό! Δύσκολα οποιαδήποτε παρουσία της Fois, δεν δικαιούται μιας τέτοιας σημαντικής τιμής.

Απολυμένη εδώ και καιρό από την δουλειά της, εκεί που παρείχε τις υπηρεσίες της μεσίτριας και κινδυνεύοντας να μείνει άστεγη, καθώς βρίσκει προσωρινό κεραμίδι στα ξένα κι αδειανά σπίτια που μέχρι πρότινος παρουσίαζε σε δυνητικούς αγοραστές, η σαραντάχρονη Κονστάνς, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, θα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει το απρόσωπο Παρίσι και να επιστρέψει στην γενέτειρα της, εκεί που οι άνθρωποι που την γνωρίζουν καλά, ενδεχόμενα να της προσφέρουν μια αξιοπρεπή εργασία. Ένα πόστο που γνωρίζει πολύ καλά και θα μπορούσε να καπαρώσει, στο μεσιτικό γραφείο της επαρχιακής Σεντ, κοντά στα δυτικά Ατλαντικά παράλια της χώρας, εκεί που εργαζόταν κάποτε πριν αναζητήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα, που όμως θα της κλέψει μέσα από τα χέρια, η κατά πολύ νεότερη, πιο φιλόδοξη και δροσερότερη Οντρί.

Δίχως πόρους, με μια ανήμπορη μάνα, ακινητοποιημένη σε κώμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, χωρίς έναν σοβαρό δεσμό, ικανό να της συμπαρασταθεί στις δύσκολες στιγμές που περνά και με τις πόρτες να κλείνουν ερμητικά η μία μετά την άλλη, η Κονστάνς θα πέσει με ευκολία στην παγίδα της κατάθλιψης, καθώς νοιώθει πως οι ελπίδες που της έχουν μείνει ζωντανές κι εκείνες τρεμοσβήνουν. κενή ψυχικά, αντιλαμβανόμενη μέσα της, πως πλέον η μπογιά της δεν περνάει, ούτε σαν γυναίκα, ούτε σαν επαγγελματίας, θα νοσταλγήσει εκείνες τις ημέρες της νιότης που έκανε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. όνειρα που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα...

Η κρίση της μέσης ηλικίας, συνοδευόμενη από το συχνότατο πια φαινόμενο της κατόπιν των 40 ανεργίας που μαστίζει ολάκερη την Γηραιά Ήπειρο, παρουσιάζεται στο πορτρέτο της γυναίκας που βρίσκεται στο επίκεντρο ετούτης της κινηματογραφικής αφήγησης. Η Κονστάνς νιώθει πως βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν δεμένο με γερά συρματοπλέγματα κύκλο, που για την δημιουργία του φέρει κι η ίδια ευθύνη και το ξέρει, από τον οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να διαφύγει, μάταια όμως και αναποτελεσματικά. Αντιλαμβάνεται πως κάτι, κάπως, κάποτε, το έπραξε λάθος, πως όταν βρέθηκε μπροστά σε διλήμματα, δεν επέλεξε την σωστή λύση, κι αυτό σήμερα της επιστρέφει σαν μπούμερανγκ, διαλύοντας την όποια αισιοδοξία για μια θετική έκβαση στο ζόρι της. Η απόπειρα παλιμπαιδισμού και επιστροφής της τεχνηέντως στο παρελθόν, μην τυχόν και εντοπίσει την ρίζα της καταστροφής, θα επιφέρει ακόμη πιο αρνητικά αποτελέσματα, οδηγώντας την στην απόγνωση, στην μυθομανία, στην κρίση ταυτότητας, στις φτηνές κι εξευτελιστικές για την προσωπικότητα της λύσεις.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τις ικανότητες της να αποδώσει τον πνιγμένο από τις συντριπτικές καταστάσεις που της τρώνε τα σωθικά, θηλυκό χαρακτήρα, όπως το βιώσαμε είτε στο καυστικό Polisse είτε στο ερωτικό Happy Few, η Marina Fois φαντάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει τον ρόλο της κατακερματισμένης και απογοητευμένης από την τροπή που έχει πάρει η ζωή της γυναίκας. Δίχως την παραμικρή αναστολή στο να τσαλακώσει την (για τα 47 της χρόνια μια χαρά καλοστεκούμενη) μόστρα της, η ιδιαίτερα σκληρών εκφραστικών χαρακτηριστικών Γαλλίδα, δίνει παλμό σε έναν πολύπλευρο ρόλο, του αδύναμου, του ηττημένου, του εξαρτημένου, του ασθενή, του ενόχου, του πρόστυχου, του ταπεινωμένου, του "δεν βλέπω πως μπορώ να σώσω την παρτίδα". Η μαρκίζα να θυμίσω, μεταφράζοντας την, σημαίνει Άμεμπτος. Τι ειρωνεία αλήθεια...

Δυστυχώς ενώ η κεντρική περσόνα της πλοκής διαθέτει τέτοια δυναμικά προς ανάλυσης στοιχεία, ο περίγυρος της σεναριακά είναι άδειος, κενός, ανύπαρκτος, τόσο πολύ που μεγεθύνει ακόμη πιο πολύ το γεγονός πως δεν έχει ένα πλευρό να γείρει, ένα απάγκιο να προσωρινά σταθεί. Με πιο τονισμένη την δραματουργία και όχι τόση εμμονή στον ρεαλισμό, δηλαδή, πολύ εύκολα θα μπορούσαμε στην Irreprochable να είχαμε από τα χέρια του Marnier, ένα πολύ εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ, με σοσιολογικές προεκτάσεις, υπαρκτές στους μοντέρνους κόσμους, προς περαιτέρω μελέτη. Η ευκαιρία, πιστεύω, πως πήγε χαμένη...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

18ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Τρίτη 28 Μαρτίου
Οι ανασφάλειες μιας κραταιάς κινηματογραφίας

Μετά την εντυπωσιακή έναρξη του φεστιβάλ με το υπέροχο «Ciao Amore... Dalida» (για το οποίο γράφει αναλυτικά ο συνάδελφος Γιώργος Ζερβόπουλος – εξάλλου, η ταινία βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 30 Μαρτίου, οσονούπω δηλαδή, και θα έχει ενδιαφέρον πως θα γκελάρει πάνω στο κοινό) οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες που είδαμε στις τέσσερις πρώτες μέρες (μέχρι και την Κυριακή δηλαδή) ήταν κομματάκι... κάπως. Σαν να έχουν... ξεφύγει οι φίλοι μας οι Γάλλοι στο εμπορικό τους, σαν να έχουν στερέψει σε ιδέες στο καλλιτεχνικό τους. Εντάξει, ένα ελάχιστο δείγμα από μια τεράστια κινηματογραφική βιομηχανία είδαμε, και το δείγμα δεν είναι αρκετό για να βγουν στατιστικώς ασφαλή συμπεράσματα, αλλά από τις τέσσερις ταινίες, που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, μόνο η μία έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης. Κι εκείνη, όχι χωρίς προβλήματα! Αλλά ας ξεκινήσουμε, με τη σειρά που τις είδαμε:

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	2	221	37.138	117.649
2	Get Out	UIP	2	51	11.412	36.319
3	Power Rangers	Odeon	1	63	9.484	9.484
4	Kong: Skull Island	Tanweer	3	36	6.755	91.941
5	Logan	Odeon	4	28	5.874	174.268
6	All Nighter	Tanweer	1	29	3.161	3.161
7	Suburra	Strada Films	1	11	2.977	2.977
8	Juste la fin du monde	Seven Films	1	11	2.682	2.682
9	The LEGO Batman Movie	Tanweer	7	40	2.086	71.355
10	Πλατεία Αμερικής	Feelgood Ent.	1	13	1.656	1.656

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Απληστία

του zerVo (@moviesltd)

Κάθε τέσσερα χρόνια και μια καινούργια ταινία είναι η περιοδικότητα που έχει ορίσει για την δημιουργικότητα του ο Γάλλος σκηνοθέτης Christophe Barratier, που με το ντεμπούτο του είχε αφήσει εξαιρετικές υποσχέσεις για μια πολύ σπουδαία καριέρα. Και όχι άδικα αφού το Les Choristes (είχε προβληθεί και αυτό σε μια από τις πρώτες εκδοχές του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ, ενώ ο πρωταγωνιστής του Gerard Jugnot είχε παραβρεθεί στην επίσημη πρεμιέρα του στην Αθήνα) αποτελεί μια από τις πιο όμορφες στιγμές του τρικολόρ σινεμά για την πρώτη δεκαετία του μιλένιουμ, έχοντας φτάσει μάλιστα ίσαμε τις Οσκαρικές υποψηφιότητες, σε δύο κατηγορίες, καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής και καλύτερης μουσικής επένδυσης. Η πορεία του 53χρονου κινηματογραφιστή εντέλει δεν ανταποκρίθηκε των προσδοκιών με τις επόμενες ταινίες του, Faubourg 36 και La Nouvelle Guerre Des Boutons, να μην φτάνουν ποτέ στα επίπεδα της πρώτης. Το L'Outsider είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του και παρότι ενδιαφέρουσα, εκτιμώ η πιο αδύναμη ποιοτικά όλων.

Το όνειρο κάθε φιλόδοξου χρηματιστή του Παρισιού, είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να ανέβει τις γιγάντιες σκάλες που οδηγούν στα έγκατα των κτιρίων των κορυφαίων τραπεζικών ιδρυμάτων, εκεί που παίζεται και το πιο χοντρό παιχνίδι κέρδους. Όνειρο που θα κάνει πραγματικότητα στα 2005 ο νεαρός Ζερόμ Κερβίλ, κερδίζοντας μια θέση κατώτερου υπαλλήλου στην τράπεζα Societe General, μια εκ των 120 χιλιάδων παγκοσμίως, τρέφοντας πάντοτε μέσα του την ελπίδα θα αναρριχηθεί στην ιεραρχία της και να εξελιχθεί σε μεγάλο και τρανό μπρόκερ. Και πραγματικά έχοντας την καθοδήγηση του άριστου γνώστη των κινήσεων της αγοράς Κέλλερ, που θα τον πάρει υπό την εποπτεία του, ο Ζερόμ ταχύτατα θα εκτιμηθεί από τους ανωτέρους του σαν ιδιαίτερα φέρελπις χρηματιστής και θα κερδίσει επάξια ένα από τα σημαντικότερα και πλέον καίρια πόστα, που του δίνει την δυνατότητα να τζογάρει καθημερινά τεράστια ποσά, αποσκοπώντας σε ανάλογα θεόρατα κέρδη για τους εργοδότες του. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της δράσης του, θα γίνει σαφές σε όλους τους συναδέλφους του, πως οι μέθοδοι του υπέχουν τεράστιου ρίσκο και μια ενδεχόμενη αστοχία θα σημάνει απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την τράπεζα. Όταν κάποια φορά γίνει επίσημη καταμέτρηση της χασούρας, τα μεγέθη θα είναι πολύ πιο μεγάλα από όσα θα μπορούσε να φανταστεί ο απλός νους...

Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που έφτασε στα όρια της καταστροφής μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, πετυχαίνοντας με τις ενέργειες του να την βάλει μέσα ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά 4,7 δισεκατομμύρια ευρώ, νούμερο ιλιγγιώδες, που ειδικά στις δύσκολες ημέρες για την κεφαλαιαγορά που διανύουμε, με ευκολία μπορεί να βάλει λουκέτο ακόμη και στις πιο γερών θεμελίων χρηματοπιστωτικές οικογένειες. Το σκάνδαλο της SG που συγκλόνισε το 2008 τις αγορές της Γαλλίας, δεν πετυχαίνει τα ίδια αποτελέσματα όμως, τοποθετημένο στο επίκεντρο του στόρι ενός φιλμ που παγιδεύεται μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία, να προβάλλει συμπυκνωμένο όλο το πάθος των μανιακών της stock market, για κέρδη και φούσκωμα μέχρι και ξεχείλωμα των λογαριασμών με ποσά που ξεπερνούν την φαντασία. Στην απεικόνιση πάνω στους συνδεδεμένους με τις αγορές ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όλα αυτά τα νούμερα μοιάζουν με ιερογλυφικά στο μυαλό του άμαθου θεατή, που δεν έχει την γνώση για το πότε είναι το σωστό να ψωνίζεις και να πουλάς, άρα οι ορολογία που χρησιμοποιούν οι λουσμένοι στον κρύο ιδρώτα ρισκαδόροι, δεν μπορεί να περάσει με ευκολία και να αγκαλιάσει την αδαή πλατεία. Δεν είναι βλέπεις και όλοι Scorsese για να δημιουργήσουν ταινία χρηματιστηριακής δράσης και να μην πνίξουν τον αναγνώστη τους σε ποσοστά, αριθμούς, νούμερα και ψηφία...

Ο Barratier προσπαθεί πάντως να κτίσει ένα ανθρώπινο υπόβαθρο γύρω από την βασική του περσόνα, που υποδύεται ο ταλαντούχος Arthur Dupont με συνέπεια και τόλμη. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην στιγμή που γίνεται αντιληπτό πως δεν πρόκειται για έναν απλό ανθρωπάκο, για έναν υπάλληλο εταιρίας που κάνει τα πάντα για να πάει το μαγαζί του μπροστά. Ο Κερβίλ είναι ένα ντόμπερμαν, ένας λυσσασμένος σκύλος που νοιάζεται μόνο για σκορ με θετικό πρόσημο και πολλά μηδενικά ψηφία στο κλείσιμο τους. Στην αγωνιώδη του ετούτη μάχη, λησμονεί πως έχει γονείς, φίλους, συντροφιές, μια μνηστή που τον καρτερεί υπομονετικά στο σπίτι, γίνεται ένα παθιασμένα άπληστο ζόμπι, ένας ζωντανός νεκρός που δεν έχει κάτι να κερδίσει τόσο ο ίδιος, όσο η πουλημένη στον διάβολο του χρήματος ψυχή του, αν κατορθώσει να πετύχει το μεγάλο, το σπουδαίο ντιλ. Από αυτή του την έκφανση Το Αουτσάιντερ (λογικός ο τίτλος, κανείς δεν του το είχε του μικρού για καταστροφέα) αποσπά τα περισσότερα κέρδη του, όταν γίνεται πιο γήινο και απτό, αφού ντυμένο μια πιο θρίλερ φορεσιά, κτίζει το πορτρέτο του μισαλλόδοξου μανιοκαταθλιπτικού τύπου, που παραλίγο να τινάξει στον αέρα τα ισοζύγια της δεύτερης σημαντικότερης οικονομικά δύναμης της ΕΕ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ηλιόλουστη Μελαγχολία

του zerVo (@moviesltd)

Με τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας ενός λατρεμένου προσώπου καταπιάνεται στην καινούργια του δημιουργία, ο σαραντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης Mikhael Hers. Πρόκειται για την πέμπτη απόπειρα μεγάλου μήκους του αξιόλογου κινηματογραφιστή, που με τις προηγούμενες του - καμία δεν έχει προβληθεί με επίσημη διανομή στην χώρα μας - έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα φιλμικά ραντεβού της Ευρώπης. Από αυτά έχει φύγει έχοντας πάντοτε στις αποσκευές του ένα σημαντικό τρόπαιο, κάτι που συνέβη και στην Angers το 2007 για το Charell και στις Κάννες το 2009 για το Montparnasse και στο Locarno το 2010 για το πιο γνωστό μέχρι στιγμής πόνημα του Memory Lane. Το Ce Sentiment De L'Ete υπήρξε κατά την περσινή χρονιά υποψήφιο για το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ του Rotterdam στην Ολλανδία.

Ανείπωτη τραγωδία! Μια καλοκαιρινή ημέρα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προειδοποίηση από κάποια ενόχληση στην υγεία της, η τριαντάχρονη Σάσα, επιστρέφοντας από το Βερολινέζικο στούντιο που ανέπτυσσε τις αρτιστικές της  θα αφήσει παντελώς ξαφνικά την τελευταία της πνοή, βυθίζοντας στο πένθος τα αγαπημένα της πρόσωπα. Τόσο τον ευρισκόμενο πλέον σε απόγνωση Λόρενς, που νιώθει το σπιτικό τους αδειανό, μετά από μια πενταετία κοινής συμβίωσης, όσο και την νεαρότερη αδελφή της Ζόε, που διαμένει στην πρωτεύουσα μαζί με τον μονίμως ευδιάθετο και καλοσυνάτο σύζυγό της και το ανήλικο αγοράκι τους. Καθώς οι εποχές θα κυλούν, οι δύο πιο κοντινοί στην θανούσα άνθρωποι, θα κληθούν να ζυγίσουν από την αρχή τις ζωές τους, ώστε να προσπεράσουν, το ακαριαίο και αναπάντεχο κτύπημα της μοίρας.

Κατόπιν του άδειου από λόγια πρώτου τρίλεπτου, που η κινούμενη κάμερα ακολουθεί κατά πόδας την δύσμοιρη γυναίκα της σύνοψης, τα πάντα στρέφονται πλέον σε αυτούς που μένουν πίσω, που πλέον πρέπει να ζυγίσουν το ρητό πως η ζωή συνεχίζεται, ψάχνοντας τους δικαιότερους τρόπους για να μην λησμονήσουν την απελθούσα και να την θρηνήσουν όπως της πρέπει. Χρονικά το σύνολο σπάει σε τρεις διαφορετικές περιόδους που έχουν απόσταση μεταξύ τους ενός έτους, προτάσσοντας ακόμη μια ιδιαιτερότητα, τον τόπο που εξελίσσεται η πλοκή. Από την Γερμανική πρωτεύουσα, την επόμενη θερινή πάντοτε σεζόν το θέμα ταξιδεύει στο Παρίσι (και σε κάποιες λίγες στιγμές στην εξοχική κατοικία των γονιών της Σάσα στο πανέμορφο Αννεσί) για να κλείσει ο κύκλος, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην Νέα Υόρκη, την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και θα είναι εκείνη που θα δώσει στους προβληματισμένους χαρακτήρες την ευκαιρία αναζωογόνησης που επιζητούν.

Στον ένα πόλο βρίσκουμε τον σύντροφο της πρόωρα χαμένης, που έτσι κι αλλιώς αναζητά από πριν μια ταυτότητα στην πορεία του, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να την βρει, ασχολούμενος περιστασιακά είτε σαν συγγραφέας είτε σαν μεταφραστής. Από την άλλη μεριά η αδελφή που έμεινε μόνη της, μάλλον δεν δείχνει ακόμη έτοιμη να εγκαταλείψει για πάντα την νιότη για να ντυθεί το ρούχο της σοβαρής οικογενειάρχη, ενθυμούμενη τις ανέμελες στιγμές που περνούσε μαζί με το αίμα της. Ο έξοχος καιρός που συντροφεύει και τους δύο, ο καταγάλανος ουρανός, οι πολύ καλές συνθήκες, έρχονται σε αντιδιαστολή με  το πένθος και την μουντάδα των ψυχών, δημιουργούν όμως τις προϋποθέσεις εκείνες που ζητούνται για να στηθεί ένα καλύτερο αύριο. Μελαγχολικό αναμφίβολα το ενενηντάλεπτο, τονίζει όμως το ρητό με τον χρόνο και την γιατρειά των ψυχών που έχουν τυλιχτεί από την θλίψη. Δυνατό συστατικό της αφήγησης οι αληθινές ερμηνείες, κυρίως του Νορβηγού Anders Danielsen Rye, που είναι ρεαλιστικότατος στην έκφραση του, αποδίδοντας τον ταλαιπωρημένο από την απότομη φυγή της αγαπημένης του άντρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ο Γαμπρός σαν θα γεννηθεί...

του zerVo (@moviesltd)

Παραλλαγές σε ένα θέμα, η καλύτερη συνταγή για το Χόλιγουντ που έχει στερέψει εδώ και πολύ καιρό από ιδέες. Και αν αφορά μάλιστα στο είδος της κωμωδίας, αυτό το ξαναμπάλωμα, ξαναζέσταμα, ξανασερβίρισμα των ίδιων και των ίδιων τάχαμου διασκεδαστικών ιστοριών, γίνεται αδιάκριτα και χωρίς να υπάρχουν αναστολές από τους δημιουργούς, που δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα μην τυχόν και τους κατηγορήσει κανείς ως κραυγαλέους αντιγραφείς. Εντάξει, σύμφωνοι, δεν παίρνουν και το στυπόχαρτο να ξεπατικώσουν ολόκληρο έργο, προσθέτουν μια πινελιά από δω, μια κουτσουλιά από εκεί και νάσουτο το εντελώς διαφορετικό ταινιάκι, χιουμοριστικό και κεφάτο. Κι αν σου θυμίζει η υπόθεση του κάτι παρόμοιο παρελθοντικό, ε, οκ δεν έγινε και τίποτα, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, θα σου αντικρούσουν με στόμφο. Φοβού τον Πεθερό λοιπόν, γράφει η μαρκίζα... Χμ... Δεν παίζει λες ο De Niro σε ρόλο ΕΣΑτζή father in law? Για κάνω λάθος?

Έξι ολόκληροι μήνες έχουν περάσει από εκείνο το καταστροφικό ραντεβού γνωριμίας, σε πανάκριβο ρεστοράν,  του τεμπελάκου και μπατίρη μουσικού Μάρτιν, με τον πατέρα της καλής του, Κύριο Γκάλο, έναν αυταρχικό, είρωνα, σνομπ, πολυάσχολο και πάμπλουτο εργασιομανή επιχειρηματία με έδρα την Γενεύη, που από την πρώτη στιγμή δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την ερωτική επιλογή της θυγατέρας του. Έξι μήνες που στην κυριολεξία έχουν διαλύσει τα πάντα όμως, καθώς η Τζίνι, έχει εγκαταλείψει τον ελάχιστα φιλόδοξο Μάρτιν, για τα μάτια ενός εύπορου Μίστερ Ράιτ, βυθίζοντας τον ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη και την εσωστρέφεια, να παραμένει κλεισμένος στο βρωμερά ακατάστατο διαμέρισμα του, διαλυμένος ψυχικά και δίχως το παραμικρό κέφι για να ασχοληθεί με το μουσικό όργανο που είναι σολίστας, το κάντρι σύμβολο, μπάντζο...

Αναζητώντας σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεων του την κόρη του, ο Κύριος Γκάλο κι έχοντας χάσει τα ίχνη της, θα κτυπήσει την πόρτα του πρώην της (όπως θα πληροφορηθεί) μην τυχόν κι εκείνος γνωρίζει το που βρίσκεται. Η αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον νεαρό, θα τον ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, μιας και δεν ξέρει καν προς τα που να στραφεί και να την αναζητήσει σε ολάκερο Λος Άντζελες. Γι αυτό, μολονότι κι ο ίδιος δεν το κρίνει σαν την καλύτερη ιδέα, θα ζητήσει την βοήθεια του τσαπατσούλη Μάρτιν, ώστε να τον οδηγήσει στα στέκια που εκείνη σύχναζε, μην τυχόν και κάποιος θαμώνας μπορέσει να δώσει την οποιαδήποτε ένδειξη ικανή να αποκαλύψει τα ίχνη της...

Οπότε ο λιγομίλητος και απότομος Πεθερούλης καλείται να ενώσει δυνάμεις με τον αδέκαρο και όχι και τόσο έξυπνο Γαμπρούλη, για καλό όμως σκοπό, την εξεύρεση της υψηλομύτας κορασίδας, που την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια, από την αγκάλη του ολημερίς στην ξάπλα μποέμ οργανοπαίκτη, για την σαφώς πιο ασφαλή και παραλίδικη του βασιλόπαιδου. Το ζήτημα που ορίζει και τον χιουμοριστικό άξονα πάνω στον οποίο κινείται το All Nighter (ο δεύτερος δανεισμός ιδέας, δηλαδή, από το Into The Night του Landis) είναι το ότι η συνύπαρξη των δύο διαφορετικής ηλικίας, σκεπτικής, συμπεριφοράς και δράσης αντρών, λογικά θα αναγκάσει τον ένα να ενεργήσει σύμφωνα με τις προσταγές του άλλου. Και ω του θαύματος, δεν θα είναι εκείνος ο προδομένος Μπαντζοπαίκτης, αλλά ο γηραιότερος, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά πλοκής, θα απολέσει το πανάκριβο κοστούμι του, αντικαθιστώντας το με ροζουλί τι σερτ της Χάνα Μοντάνα (νομίζω...).

Η βόλτα μέσα στην νύχτα, στην αναζήτηση του σπιτιού της νεαράς, δεδομένα και λογικά θα στρέψει τους συμμετέχοντες (στο ντουέτο κάποια στιγμή προστίθεται και ένας πολυλογάς Τύπου Γαλιφιανάκης, που μάλλον χαλάει την συνοχή της αφήγησης) σε παράνομες πράξεις και ενέργειες, που θα συμπληρώσουν το φασαριόζικο από την μια και χαχανίστικο από την άλλη πακέτο, μιας καθαρόαιμης b-movie κομεντί, ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, όπως και ιδιαίτερα χαμηλών απαιτήσεων. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο άσημος σχετικά Gavin Wiesen, που έξι χρόνια πριν είχε ασχοληθεί και πάλι με την κωμωδία, με εξίσου μέτρια αποτελέσματα, στο μη προβεβλημένο στα μέρη μας, The Art Of Getting By, με πρωταγωνίστρια την Emma Roberts, σε μια συμπτωματική εκλεκτική συγγένεια με το ίδιας, τωρινής, κυκλοφοριακής εβδομάδας Nerve, όπου η ξανθούλα βρίσκεται στο στάρινγκ.

Σε γενικές γραμμές πολύ λίγα πράγματα προσφέρει το φιλμάκι στον θεατή του, εξόν του εισαγωγικού ίντρο σκηνικού, βγαλμένου από τον Γαμπρό της Συμφοράς, που ένας Stiller με την γνωστή του γκριμάτσα θα είχε απογειώσει. Εδώ ο άνευρος και ασυμπαθής ανέκαθεν, Emile Hirsch δεν έχει πάνω το παραμικρό στοιχείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκη ενασχόλησης της πλατείας μαζί του, υποδυόμενος τον οκνηρό, άεργο, κοιμήση και do not disturb από το χουζούρι μου, παρατημένο boyfriend. Αντιθέτως ο J.K. Simmons, ο λατρεμένος ετούτος ρολίστας, ντυμένος την στολή που του ταιριάζει απόλυτα, εκείνη του πειθήνιου μεσήλικα που δεν σου δίνει την δυνατότητα για πολλά πολλά μαζί του, όπως την έραψε από την εποχή του Σπαίντερμαν μέχρι τις Whiplash ημέρες μας, είναι και ο μοναδικός σοβαρός λόγος για να ρίξεις οβολό σε ένα φιλμ, που πίσω θα σου επιστρέψει λιγότερα από όσα ενδεχόμενα καρτεράς. Άστο για το βίντεο το λοιπόν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Tanweer

To Be, To Be...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι και τόσο εύκολα εξηγήσιμο το φαινόμενο της ύπαρξης αρκετών φιλμς που επεξεργάζονται ακριβώς το ίδιο θέμα, της σχέσης ανάμεσα σε έναν ανήμπορο ασθενή και τον άνθρωπο που έχει αναλάβει να τον φυλάει, ενώ ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί είναι το πως καταφέρνει αυτό το όχι και τόσο πιασάρικο είναι η αλήθεια ζήτημα - δεν αποτελεί και την πρώτη επιλογή για το κοινό, να αποτυπωθεί στο εκράν φαντάζομαι, η εικόνα ενός αρρώστου - να έχει μια άξια αναφοράς εμπορική απήχηση στα box office. Με πιο δοξασμένη να έρχεται πρόχειρα στο μυαλό την περίπτωση των Φραντσέζων Les Intouchables, που εντός ολίγου θα αποκτήσουν την αγγλόφωνη εκδοχή τους, μπορούμε να θυμηθούμε ακόμη την καταπληκτική περίπτωση του επίσης Γαλλικού, αλλά και διαφορετικού ύφους, De Rouille Et D'Os, όπως και του πιο πρόσφατου Me Before You, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, χάρη στην στάση που πήρε στο ζήτημα της εθελούσιας ευθανασίας. Μια πιο γλαφυρή και ανάλαφρη ιδέα είναι αυτή που προτείνει η Βρετανικής κοπής, δια χειρός Μαγυάρου μαέστρου, περίπτωση του The Carer.

Ελάχιστοι Σεξπιρικοί ερμηνευτές, έχουν γνωρίσει τέτοια μεγαλεία και δόξες όσες έχει βιώσει ο Σερ Μάικλ Γκίφορντ, το ζωντανό, ακόμα, τοτέμ του θεάτρου της Γηραιάς Αλβιόνας, αφού δεν έχει υπάρξει ούτε ένας ρόλος γραμμένος από τον κορυφαίο Βάρδο που δεν τον έχει αποδώσει με τεχνική αρτιότητα, στο διάβα μιας καριέρας μεγαλύτερης του μισού αιώνα. Γηρασμένος πλέον ο κορυφαίος ηθοποιός και έχοντας μπει στην τελική ευθεία της ζωής του, κτυπημένος από την νόσο του Πάρκινσον που τον έχει καταβάλλει και του έχει στερήσει την ικανότητα να αυτοσυντηρείται, έχει αποσυρθεί στην εξοχική του έπαυλη στην ύπαιθρο του Κεντ, εκεί που ολημερίς συνυπάρχει με τις θύμησες μιας πραγματικά θριαμβευτικής καριέρας.

Αποφασισμένη να δώσει ένα τέλος στην ταλαιπωρία που ζει τον τελευταίο καιρό με την δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση του πατέρα της, που ολοένα και χειροτερεύει, η κόρη του βετεράνου ηθοποιού, Σοφία, θα πάρει το ρίσκο να προσλάβει μια γυναίκα, που θα τον προσέχει, θα τον παρακολουθεί σε οτιδήποτε χρειαστεί και θα τους κρατά συντροφιά στις μοναχικές ώρες της ημέρας του. Ο κλήρος θα πέσει στην άμαθη και άπειρη ως αποκλειστική, Ντορότια, νεαρή μετανάστη από την Ουγγαρία, που χάρη στο κοινό της ενδιαφέρον με τον γέρο παράξενο που φροντίζει, μιας και το όνειρο της είναι να πατήσει και να εδραιωθεί στο θεατρικό σανίδι, θα αναπτύξει μαζί του μια σχέση τρυφερή και ευαίσθητη, μολονότι εξ αρχής κάτι τέτοιο διαφαινόταν κυριολεκτικά αδύνατον.

Αδύνατον σε ότι αφορά εκείνον, τον δύστροπο και κακεντρεχή παππού, που η άνοια έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά τους τρόπους επικοινωνίας με το περιβάλλον του και που αντιλαμβανόμενος το εκ πρώτης όψης ξένο σώμα που πάνε να φορτώσουν δίπλα του, αντιδρά, γίνεται έξαλλος, ούτε διανοείται να αποδεχτεί την ανημπόρια του και συνεπώς την ανάγκη για άμεση χείρα βοηθείας. Το κοριτσάκι από την μεριά του, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να είναι ευγενικό και καλοπροαίρετο. Τον κουβαλάει πέρα δώθε τον γέροντα, του μιλάει, του κουβεντιάζει, τον κάνει βόλτες, ανάβει μαζί του κανά τσιγαράκι, τον αλλάζει πάνες, τον πλένει, τον ντύνει και ακεί που βρίσκει το κουμπί του, είναι που του παρασταίνει (έχοντας διαβάσει και δυο βιβλία του Ουίλιαμ) ήρωες που έχει υποδυθεί κατά το παρελθόν. Ε, δεν θέλει και παραπάνω ο θεατρικός θρύλος από το να πάρει κι εκείνος μπρος και να εκφωνεί με στόμφο και πομπωδώς τις ατάκες που μια φορά κι έναν καιρό τον έκαναν διάσημο.

Ευχάριστη, αλλά και αφελής κατά περιόδους, είναι η ηλιόλουστης αισθητικής ταινία που υπογράφει ο Ούγγρος Janos Edelenyi, ένας 70χρονος κινηματογραφιστής από την παραδουνάβια πανέμορφη αυτή χώρα, που έχει να επιδείξει μόλις δύο ταινίες μεγάλου μήκους στο παλμαρέ του. Ουσιαστικά η ιστορία που αφηγείται επικεντρώνεται κατ αποκλειστικότητα στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Σεξπιρικού μύθου και του θαρραλέου μα και θρασύτατου ανερχόμενου υποκριτικού ταλέντου, σχέση που σε ελάχιστο χρόνο θα ορίσει ένα είδος εξάρτησης για τους δύο πόλους που την ορίζουν. Η πιτσιρίκα παίρνει από τον πεπειραμένο ερμηνευτή όλες εκείνες τις συμβουλές που τις χρειάζονται για να κάνει πράξη το καλλιτεχνικό όραμα της, ο ηλικιωμένος σε ανταπόδοση ρουφά ζωή από το κέφι και τα νιάτα της, κάνοντας κέφι με το ιδιδόμορφο αξάν την προφοράς της.

Πολύ σημαντικός ηθοποιός ο Brian Cox, που πλέον ειδικεύεται στην απόδοση ρόλων συνταξιούχου και απομάχου, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και πέντε (και βάλε) δεκαετίες, τόσο στο σινεμά κυρίως όμως στο θέατρο όπου αποτελεί σύμβολο της Βρετανικής σκηνής. Στους αντίποδες η μικρούλα Coco Konig, πραγματοποιεί το ντεμπούτο της αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια, αποδίδοντας την ανέμελη και τρυφερή νεανική περσόνα της The Carer, δείχνοντας πως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που ενδεχόμενα θα της ανοίξουν τον δρόμο για μια μια θετική πρωταγωνιστική πορεία. Ταίριασμα ευχάριστο, που δεν πρόκειται ποτέ να χαλάσει τον θεατή του, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα του αφήσει και αναμνήσεις τέτοιες που θα του μείνουν αξέχαστες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Spentzos Films

Τα πράγματα ζορίζουν...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όλα συμβαίνουν μες στο κεφάλι μας

Ο Χρήστος Πυθαράς γεννήθηκε το 1981. Κατηγορεί τη γιαγιά του και τα Σαββατοκύριακα μαζί της, που τον έμαθαν να αγαπά τα αιματηρά θρίλερ των 80s. Απόφοιτος σκηνοθεσίας κινηματογράφου από το Κολέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου. Έχει σκηνοθετήσει οκτώ μικρού μήκους ταινίες, τρεις θεατρικές παραστάσεις και βιντεοκλίπ. Βασικός εισηγητής των πρακτικών σεμιναρίων σκηνοθεσίας του Filmschool.gr. H «Ευτυχία» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 40 μέρες, το μοντάζ της κράτησε σχεδόν έναν χρόνο και το συνολικό της μπάτζετ έφτασε μόλις τις 10.500 ευρώ! Την πρεμιέρα της την έκανε στις... «Νύχτες Πρεμιέρας», στο φεστιβάλ δηλαδή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την Πέμπτη 23 Μαρτίου βγαίνει σε έναν κινηματογράφο, στην Αθήνα, χωρίς εταιρία διανομής από πίσω της. Και προσεχώς, θα λάβει μέρος στο φεστιβάλ Bafici του Μπουένος Άιρες.

Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια νεαρή γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου στο οποίο δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της αλλά δεν φροντίζει την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης. Και της αφήνει και χαρτάκια post-it με αντίστροφη μέτρηση. Η Άννα αρχίζει να υποψιάζεται τους πάντες γύρω της. Ποιος και γιατί την τυραννάει; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Η άποψή μας: Αυξάνονται και πληθύνονται οι ταινίες είδους στην Ελλάδα της κρίσης, κι αυτό είναι ένα καλό νέο. Η συγκεκριμένη είναι αξιοθαύμαστη για πάρα πολλούς λόγους. Κυρίως επειδή κατορθώνει να αρθρώσει έναν πολύ ξεκάθαρο κινηματογραφικό λόγο με πενιχρά μέσα παραγωγής, ακολουθώντας πρακτικές diy και gorilla film-making! Ο Πυθαράς δεν κρύβει τις κινηματογραφικές επιρροές του. Η «Αποστροφή» και ο «Ένοικος» του Roman Polanski ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στην ταινία του, όπως επίσης το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Andrzej Zulawski αλλά και το «Μετά τα μεσάνυχτα» του Nicolas Roeg.

Αλλά ο άνθρωπος δεν μιμείται: οι αναφορές του είναι καλά χωνεμένες κι αυτό που κάνει είναι ολότελα δικό του. Σκιαγραφεί μια απτή, σημερινή, ολοζώντανη πραγματικότητα μέσα από την διαστρεβλωμένη οπτική μιας νεαρής γυναίκας που χάνει τη λογική της, μιας που δεν μπορεί να «ταιριάξει». Αυτή η πραγματικότητα της προκαλεί κνησμό: θέλει να διώξει από πάνω της όλα όσα την καταπιέζουν, όλα όσα τη βαραίνουν, αλλά δεν μπορεί. Θέλει αγάπη, θέλει φροντίδα, θέλει αλήθεια, αλλά δεν τη βρίσκει. Κι αφού δεν τη βρίσκει εκεί έξω, τη... βρίσκει μόνη της. Αυνανισμός μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή: τόσο τρομαχτικό και πλέον τόσο συχνό που καταντά κλισέ! Αυτό που όλοι μας το ανεχόμαστε και το βαφτίζουμε ζωή η Άννα δεν το αντέχει. Και ξεσπάει. Και σωματοποιεί το άγχος της, τους φόβους της, τον εγκλωβισμό της, στο πρόσωπο ενός τύπου που φοράει κόκκινο μπουφάν και της στέλνει post-it κάθε μέρα, με νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση.

Είναι εξαιρετική η Ξανθή Σπανού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βγάζει όλη της υστερία αλλά και ταυτόχρονα όλη την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Μικρή το δέμας μεν αλλά πάρα πολύ δυνατή και έξυπνη ταινία, με λειτουργική κινηματογραφοφιλία, εξαιρετικό σάουντρακ και πολύ εύστοχη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας. Μικρό διαμαντάκι λέμε! Ευτυχείτε, που λέει και ο τοίχος σε ένα πλάνο της ταινίας. Αν υπάρχει ευτυχία. Αν υπάρχει ο τοίχος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από Ανεξάρτητη διανομή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άνθρακες ο θησαυρός (;)

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Mustafa Kara, οχτώ χρόνια μετά την πρώτη του, το «Umut adasi» (2015). Η ταινία «Το κρύο της Τραπεζούντας», αν και παραγωγή του 2015, ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Τουρκίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ του 2016, δεν μπόρεσε όμως να μπει στις τελικές υποψηφιότητες και να διεκδικήσει το αντίστοιχο βραβείο που δόθηκε πριν περίπου ένα μήνα.

Η ταινία Kalandar Sogucu προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως: του Τόκιο, της Αντάλια, της Ανζέ, του Αμβούργου, της Χάιφας. Και στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης βραβεύτηκε με την Χρυσή Τουλίπα καλύτερης σκηνοθεσίας, αλλά και με τα βραβεία καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας, μοντάζ και α' ανδρικού ρόλου (στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα).

Η υπόθεση: Η ζωή του Μεχμέτ ξύνει τον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην ευρύτερη περιοχή της Τραπεζούντας (όχι της πόλης, αλλά της περιοχής), συντροφιά με την γριά μάνα του, την εξουθενωμένη και απελπισμένη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του. Τα λιγοστα ζωντανά που εκτρέφουν, δεν τους παρέχουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο όπως τον πιέζει η οικογενεία του για να πληρώσει τα αμέτρητα χρέη του, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία, εκείνη την χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μια για πάντα...

Η άποψή μας: Ρε τους άτιμους τους Τούρκους. Τι σινεμά είναι αυτό που διαθέτουν ρε παιδιά. Προφανώς παράγουν και ταινίες ευρείας κατανάλωσης που... βλέπονται: αυτό γίνεται αντιληπτό και από τα σίριάλ τους – όλα με υψηλά κατασκευαστικά στάνταρ, που πιάνουν το σφυγμό του πόπολου. Γυρίζουν όμως και κάτι ταινίες – ψιλοβελονιές, απίστευτες! Όπως τούτη εδώ! Ένα οπτικοακουστικό αριστούργημα! Που – να το επισημάνουμε αυτό εδώ προς αποφυγή παρεξηγήσεων – δεν είναι σινεμά για τα μούλτιπλεξ. Δεν είναι σινεμά για τις μάζες. Δεν είναι εμπορική ταινία βρε παιδί μου, πως να το πούμε διαφορετικά. Είναι μια ταινία, όμως, που τη βλέπεις και λες: να, αυτή είναι μια χορταστική φέτα ζωής.

Η ταινία του Kara είναι σαφέστατα ταινία μυθοπλασίας, κρατάει όμως και πολύ έντονα στοιχεία ντοκιμαντέρ. Ο φακός του παρακολουθεί τη ζωή των ηρώων του αλλά παρακολουθεί και τη φύση στο διάβα των τεσσάρων εποχών ενός χρόνου. Η οικογένεια ζει... εκτός σχεδίου πόλης, σε ένα αυθαίρετο χαμόσπιτο, σε οροπέδιο, μακριά από τον πολιτισμό, χωρίς ρεύμα, μαζί με τα λίγα οικόσιτα ζώα που διαθέτει. Για να καταλάβετε: η φωτιά που ζεσταίνει το σπίτι βρίσκεται στη μέση του κοινόχρηστου χώρου, εκεί που καίγονται τα ξύλα: ούτε σόμπα, ούτε τζάκι, ούτε καλοριφέρ εννοείται. Καταγής. Όπως τα στρώματα, το τραπέζι, το νοικοκυριό. Για να κάνει μπάνιο η σύζυγος του πρωταγωνιστή, η Χατιφέ, πηγαίνει στον στάβλο. Εκεί κάνει ζέστη, εκεί, δίπλα στις αγελάδες που αφοδεύουν και κατουράνε, εκεί πλένεται και καθαρίζεται. Κι ο στάβλος είναι κάτω από το σπίτι: σηκώνοντας σανίδια ο Μεχμέτ μπορεί να δει τι γίνεται μέσα στο στάβλο. Έτυχε να δω τούτη την ταινία την ίδια μέρα που είδα σε dvd το «Η μάγισσα» (The Witch, 2015) του Robert Eggers. Και οι δύο ταινίες είχαν σπουδαία, αριστουργηματική διεύθυνση φωτογραφίας και οι δύο ταινίες παρουσίαζαν τη φύση ως χαρακτήρα και μεγαλειωδώς. Μόνο που ενώ στην τούρκικη ταινία η φύση απλά υπάρχει, χωρίς να ενδιαφέρεται (ίσα – ίσα, αδιαφορεί) για το ανθρώπινο δράμα, στην ανεξάρτητη αμερικάνικη ταινία, στο πλαίσιο του παγανιστικού της κλίματος και της θρίλερ χροιάς της, ενέχει εντέλει το ρόλο του αντιχριστιανικού κακού.

Αυτό που πετυχαίνουν οι δύο διευθυντές φωτογραφίας στην τούρκικη ταινία, ο Cevahir Sahin και ο Kürsat Üresin, είναι μυθικό! Απίστευτη ομορφιά ρε παιδί μου, άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το διηγείσαι. Με φυσικό φως μέσα στο σπίτι, βράδυ, με μόνο τη φωτιά να καίει. Μέσα στο όρυγμα, σε σκοτάδι, με την αξίνα να γδέρνει το εσωτερικό του βουνού και να πετάγονται σπίθες. Πάνω στο οροπέδιο, σύννεφα, σε σχηματισμό που δεν πιστεύεις στα μάτια σου ότι θα μπορούσες ποτέ να δεις. Σαλιγκάρια να κατακλύζουν τα πάντα μετά από βροχή. Απόλυτη αρμονία ανθρώπου και φύσης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η σχέση αυτή δεν είναι δύσκολη! Και να ο λύκος που τρώει τις κατσίκες του γείτονα και να το χιόνι που σκεπάζει σχεδόν τα πάντα και να το κρύο που δεν αντέχεται. Εξαιρετική αίσθηση καδραρίσματος, απαράμιλλη πλανοθεσία, οι άνθρωποι ζωγραφίζουν!

Ο ήρωας της ταινίας μας, ο Μεχμέτ, είναι τυχοδιώκτης κατά μία έννοια. Πάμφτωχος, νιώθει πως για να ξεφύγει από τη φτώχεια του δεν μπορεί να βασιστεί στη χειρωνακτική εργασία. Να πάει να πιάσει δουλειά στο παρακείμενο ορυχείο. Ξέρει πως αυτός είναι ο σίγουρος τρόπος να διαιωνίσει τη φτώχεια του. Εννοείται πως αν δουλέψει έτσι όπως επιθυμούν όλοι γύρω του, τουλάχιστον δεν θα αυξήσει τα χρέη του. Δεν τον αρκεί αυτό. Κι επειδή μια φορά είχε σταθεί τυχερός, ψάχνει στις σπηλιές και στα ανοίγματα του βουνού, μπας και βρει χρυσάφι κι άλλα πολύτιμα μέταλλα, που θα τον σώσουν από τη μοίρα του, από τη μοίρα του φτωχού. Όχι, δεν τα καταφέρνει: αποτυχία. Όταν χειμωνιάζει και δεν μπορεί να ψάχνει στα βουνά, ρίχνει το βάρος του σε άλλη πιθανή πηγή πλουτισμού: τις ταυρομαχίες. Έχει έναν ταύρο, που η γυναίκα του τον σπρώχνει να τον πουλήσει για να μειώσουν τα χρέη τους, να πάνε το μικρότερό παιδί τους (που είναι mentally challenged, για να το θέσουμε πολιτικά ορθά) στο γιατρό, να πάρουν μια ανάσα. Όχι, ο Μεχμέτ έχει το σχέδιό του. Και ορκίζεται πως αν δεν πάει κι αυτό καλά, θα κάνει ό,τι του υποδείξει εκείνη. Θα παραιτηθεί. Θα συμβιβαστεί. Θα μπει στη σειρά...

Οι ρυθμοί είναι αργοί, τελετουργικοί, το άναμμα τσιγάρου έχει τη σημασία του, το άρμεγμα της αγελάδας είναι σημείο αναφοράς, το μάζεμα φρούτων επίσης. Και υπάρχουν και ιστορίες. Για τα παλιά χρόνια όπου στα συγκεκριμένα εδάφη ζούσαν Έλληνες. Και η γιαγιά μιλάει στα εγγόνια της για το μεγάλο, υπέροχο μοναστήρι, που το έκαψαν οι Τούρκοι και από τα ερείπιά του πήραν οικοδομικά υλικά και χτίσανε τα σπίτια τους. Και μιλάει για τους μωμόγερους, που όσοι είναι Πόντιοι (όπως εγώ) τους έχουμε ακουστά, μας έχουν διηγηθεί οι γονείς μας και οι παππούδες μας για αυτά τα τέρατα της τοπικής μυθολογίας. Ακούμε μουσική (ελάχιστη) αλλά με τόσο κοντινά ηχοχρώματα σε σχέση με την ποντιακή μουσική. Βλέπουμε το ζευγάρωμα του ανδρόγυνου στα βουβά, μουλωχτά, πνιχτά, καταγής. Βλέπουμε τα μαλώματά τους. Βλέπουμε πως στηρίζουν εντέλει ο ένας τον άλλο παρά τη δυστυχία τους. Και βλέπουμε και πως κυλάει η ζωή σε εκείνες τις περιοχές. Όλη η φάση με τις ταυρομαχίες θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει μιας πρώτης τάξεως ντοκιμαντέρ από μόνη της. Βλέπουμε τη γέννα ενός μοσχαριού. Βλέπουμε, βλέπουμε, βλέπουμε και δεν χορταίνουμε! Είναι εμπειρία η θέαση τούτης της ταινίας. Κι ενώ αν σε ρωτήσουν τι γίνεται στην ταινία νιώθεις πως ουσιαστικά δεν γίνεται κάτι, συμβαίνουν τόσα μα τόσα πολλά. Μικρός ο άνθρωπος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Το απόλυτο τίποτα ο φτωχός μέσα στον καπιταλισμό. Ευτυχώς που καμιά φορά οι ταύροι, έστω και ηττημένοι, χάνονται σε τρύπες χρυσαφένιες.

Τρομερή ταινία, με ερμηνείες από καταφανέστατα ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι οποίοι δεν είχαν πρότερη υποκριτική πείρα, οι οποίοι για πρώτη φορά στάθηκαν μπροστά σε κινηματογραφικό φακό και οι οποίοι θα έκαναν χολιγουντιανούς σταρ να δακρύσουν! Όσοι τη δείτε (ενήλικες) θα τη θυμάστε για χρόνια (οι πιο υπομονετικοί). Και κάτι τελευταίο: ο σκηνοθέτης αποφασίζει στο φινάλε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Κάποτε οι φτωχοί αυτού του κόσμου πρέπει να δικαιώνονται κιόλας, έτσι; Κι αν προς το παρόν αυτό συμβαίνει μόνο στις ταινίες, καιρός είναι να αλλάζουν τα πράγματα και στην αληθινή ζωή...

Με μένα που θέλω να είμαι Θεατής, τι γίνεται?

του zerVo (@moviesltd)

Σε μια κάπως πιο απλοποιημένη φόρμα του πραγματικού κόσμου, σε έναν πιο επίπεδο, πιο φλατ που λέμε κοινωνικό περίγυρο, οι ταυτότητες που μοιράζονται στα μέλη του, ενδέχεται να είναι μονάχα δύο χρωματισμών. Και να ανταποκρίνονται στους συμμετέχοντες στις δραστηριότητες και στους παρατηρητές των στην θεωρία ενδιαφερόντων πεπραγμένων, εν ολίγοις όπως μας περιγράφει η κάπως μελλοντολογικού και gaming ενδιαφέροντος νεανική δημιουργία, σε Παίκτες και Θεατές. Φυσικά και οι πρώτοι, λόγω του κουράγιου που επιδεικνύουν φέροντας εις πέρας αποστολές ανταμείβονται αδρά και υλικά μα το κυριότερο αποσπώντας ολάκερη την δόξα, που σε πολλές περιπτώσεις δεν αγοράζεται με χρήμα. Οι δεύτεροι δε, οι πιο φοβιτσάρηδες να πούμε, δεν κινδυνεύουν να πάθουν τίποτα, αφού εθελοντικά παραμένουν εκτός στίβου, μακριά από μονομαχίες που πιθανόν θα τους βλάψουν, αλλά γι αυτήν τους την επιλογή, δεν κερδίζουν παράσημα ανδρείας, παρά μόνο πληρώνουν για να απολαύσουν τα ανδραγαθήματα των άλλων. Εγώ να σου πω την αλήθεια, Θεατής επιθυμώ να είμαι πάντα, όχι λόγω φόβου για το άγνωστο των προκλήσεων, αλλά από πεποίθηση. Βεβαίως να έχω να δω και κάτι ενδιαφέρον και όχι ένα φιλμάκι, ας πούμε σαν το Nerve, που ναι μεν στηρίζεται σε μια αξιόλογη ιδέα, στην εξέλιξη δεν την εκμεταλλεύεται ποτέ όμως, αφήνοντας την μισή...

Εξαιρετική μαθήτρια, από τα καλύτερα κορίτσια της τάξης, χαρισματική στο πάτημα του κουμπιού της φωτογραφικής της μηχανής και με προοπτικές να εξελιχθεί σε ικανότατη φωτορεπόρτερ είναι η Βίνους, μια όμορφη ξανθούλα, μα από τις λιγότερο δημοφιλείς παρουσίες του σχολείου, που προτιμά να απαθανατίζει τους καλογυμνασμένους της συμμαθητές με τον φακό της, παρά να τους εξομολογηθεί το ερωτικό της ενδιαφέρον. Ανασφάλεια που αυτομάτως την καθιστά αόρατη προς εκείνους, που προτιμούν τις πιο πεταχτούλες και τσαχπίνες του σχολείου και όχι τις χαμηλοβλεπούσες και συνεσταλμένες όπως αυτή. Μια κατάσταση που αναμένεται να αλλάξει μονομιάς, ενόσω θα πληροφορηθεί την ύπαρξη του διαδικτυακού παιχνιδιού Νέρβ, που χρειάζεται κότσια για να πεις πως συμμετέχεις στα τσάλεντζ του, αν όμως τα βγάλεις πέρα και νικήσεις τον κάθε γύρο, σε περιμένει κέρδος πρόκληση πολλών εκατοντάδων δολαρίων...

Οι κανόνες είναι απλοί, απλούστατοι και σε αριθμό φτάνουν τους τρεις. Ο βασικότερος είναι αν ο Παίκτης αποδεχθεί την πρόκληση, θα πρέπει να την καταγράψει με την κάμερα του κινητού του τηλεφώνου και να την δημοσιοποιήσει άμεσα στο διαδίκτυο. Ο δεύτερος έχει να κάνει με τα κερδισμένα χρήματα - τρόπαια της νίκης, που επιστρέφονται μονομιάς στον διοργανωτή του Game, αν και εφόσον ο αγωνιστής αποτύχει ή δεν αποδεχθεί την πρόκληση. Και ο τρίτος και τελευταίος κανόνας είναι ο αυτονόητος: Κάθε έννοια του Νόμου, προκειμένου το άθλημα να μην αποκτήσει ποτέ του όρια, μένει εκτός της σύμβασης, συνεπώς όποιος αποδέχεται την συμμετοχή στο Νερβ, θέτει αυτόματα εαυτόν στην αποδοχή της ευθύνης γι οτιδήποτε του προκύψει στο ματς.

Έστω και δίχως γνώση για το τι ακριβώς την περιμένει, η Βι, θα κάνει φοβισμένα το πρώτο βήμα και θα γυρέψει την πρώτη της αποστολή. Το πολύ σημαντικό χρηματικό έπαθλο, αλλά και η ταυτόχρονη εξέλιξη του αγώνα της, μαζί με έναν ακόμη παίκτη, τον μορφονιό Ίαν, θα δημιουργήσει μέσα της την θέληση για να συνεχίσει τον αγώνα. Stage με το Stage όμως κι όσο θα αφήνει πίσω της τους χαμένους αντιπάλους, η Βι θα ανέβει και πάμπολλα σκαλιά δημοφιλίας, που σταδιακά θα την χρίσουν σαν ένα από τα φαβορί που θα σηκώσει το κύπελλο της οριστικής επικράτησης σε ολάκερη την χώρα...

Αν δεν το παρατήρησες καλά, δες ποιοι ακριβώς είναι οι συσχετισμοί του χαρακτήρα της βασικής πρωταγωνίστριας με το σύνολο της ταινίας. Ένα κοριτσάκι ανέμελο μέχρι τα χθες, που δεν έχει σαφείς προσδιορισμούς για την ζωή της, που πολύ θα ήθελε να μοιάσει στον χαμένο της αδελφό, αλλά το αποφεύγει γιατί κάτι τέτοιο υπέχει μεγάλου ρίσκο, που η καρδιά της λέει να ακολουθήσει ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα ο περίγυρος της (δηλαδή η μοναχική της και ψυχικά ζορισμένη μαμά) όμως όχι, διότι ούτε χρήματα διαθέτει για να την σπουδάσει, ούτε εκτιμά πως κάτι τέτοιο είναι αποδοτικό. Ομοίως λοιπόν συμβαίνει και με το έργο των δύο παρακαλώ σκηνοθετών, δεν υπάρχει ο παραμικρός ορίζοντας, ένδειξη, συλλογισμός, για το ποια ακριβώς είναι η ταυτότητα του πονήματος. Sci Fi ευρηματικό που επιθυμεί να αναδείξει την πλήρη εξάρτηση των νέων από τις μοντέρνες τεχνολογίες? Θρίλερ αγωνιώδες που ανεβάζει στροφές ενόσω πλησιάζουμε στο φινάλε και αναμένεται να λάβει χώρα η μητέρα των μαχών? Κοινωνικό δράμα με έντονο το στοιχείο του προβληματισμού, για το ποιον ακριβώς δρόμο καλούνται να ακολουθήσουν τα μπερδεμένα βλαστάρια μας στην ζωή τους?

Τσιμπολογώντας λίγο από όλα τα προαναφερόμενα πεδία, εντέλει το Nerve δεν πετυχαίνει να γίνει τίποτα εξ αυτών. Με σενάριο που ακολουθεί πολύ χαλαρές μεθόδους ρεαλιστικής αφήγησης και πλοκή που δεν γίνεται αποδεκτή ούτε για προσωπικότητες video game, όχι δα για πραγματικές, το φιλμάκι δεν αποδεικνύεται τίποτα περισσότερο από ένα εφηβικού περιεχομένου θορυβώδες και μπιτάτο βίντεο κλιπ, που εξαντλεί την λαμπρή του ιδέα πολύ πριν ξεκινήσουν οι άκρως επικίνδυνοι και δίχως ουσιαστικό αντίκρυσμα, γύροι. Εκφραστικούλα, δίχως να την αποκαλείς και κούκλα η Emma Roberts με ευκολία βγάζει τους μορφασμούς εκείνους που χρειάζεται ο ρόλος της σε κομφούζιο 17χρονης, πιο πομπώδης και φασαριόζος ο παρτενέρ της Dave Franco, μάλλον δεν δείχνει να διαθέτει την ερμηνευτική στόφα του μεγάλου του αδελφού, James.

Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με μιάμιση ώρα που μάλλον θα περάσει πιο άνετα με το Nerve να παίζει στο βίντεο, συνεχίζοντας το Κυριακάτικο χουζούρι, παρά στην σκοτεινή αίθουσα, που δεν έχει να αναδείξει και τίποτα σπουδαία ειδικά εφέ ή ειδικών προοπτικών πλάνα. Πολυδιαφημισμένο, άδικα, ως κάτι το εξαιρετικό, το καθαρόαιμο ετούτο b-movie δεν μου άφησε και πολλά για να θυμάμαι σαν εμπειρία. Λες γιατί δεν επέλεξα να είμαι Παίκτης? Μπορεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Spentzos Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Refuse to s-ink...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σακαρίδης, μετά το Wild Duck (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Μπουσάν. Ακολούθησε η παρουσία της στο φεστιβάλ του Σικάγου. Κατόπιν, ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με Ειδική Μνεία για την ερμηνεία του Βασίλη Κουκαλάνι, αλλά και με το βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας από την FIPRESCI. Πήρε μέρος και στο φεστιβάλ της Τεργέστης και η φεστιβαλική της πορεία συνεχίζεται.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» του Γιάννη Τσίρμπα (εκδόσεις Νεφέλη) και το συνυπογράφουν οι Γιάννης Τσίρμπας, Βαγγέλης Μουρίκης και Γιάννης Σακαρίδης. Και η ταινία διεκδίκησε έξι βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και συγκεκριμένα: Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α' Ανδρικού Ρόλου (για τον Βασίλη Κουκαλάνι), Β' Γυναικείου Ρόλου (για τη Θέμιδα Μπαζάκα) και μοντάζ (για τον Γιάννη Σακαρίδη), από τα οποία τελικά «τσίμπησε» ένα – εκείνο για το καλύτερο μοντάζ.

Η υπόθεση: Με φόντο την πολύβουη Πλατεία Αμερικής, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται και η πορεία του ενός καθορίζεται από τον άλλο. Ο Μπίλι και ο Νάκος είναι φίλοι από παιδιά, όμως έχουν εξελιχθεί σε δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες. Ο Νάκος είναι σαραντάρης (38 χρονών, όπως επιμένει ο ίδιος όταν τον χλευάζει ο πατέρας του), άνεργος, ζει με τους γονείς του και μισεί τους ξένους που έχουν κατακλύσει το μόνο πράγμα που του δίνει ταυτότητα: τη γειτονιά του. Εκεί, ο Μπίλι, ένας rock n’ roll σαραντάρης, που έχει παράνομο «τατουαζάδικο» πάνω από το μπαρ – καφετέρια το οποίο διατηρεί μαζί με την αδελφή του, παρατηρεί τις αλλαγές στο αστικό τοπίο, μέχρι που μια αναπάντεχη ερωτική ιστορία βομβαρδίζει τον μικρόκοσμό του.

Η Τερέζα, μια μπλεγμένη στα δίχτυα αθηναϊκού υποκόσμου Αφρικανή τραγουδίστρια, θέλει να καλύψει ένα παλιό τατουάζ, επισκέπτεται τον Μπίλι και η «χημεία» μεταξύ τους είναι ακαριαία. Παράλληλα, ο Τάρεκ, ένας απελπισμένος πρόσφυγας από τη Συρία με τη 10χρονη κόρη του, βρίσκεται στην ίδια περιοχή και απευθύνεται όπου μπορεί για να φύγει από τη χώρα με προορισμό το Βερολίνο. Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους έχει τη δική του ατζέντα. Όσο ο Νάκος καταστρώνει ένα σχέδιο «εξολόθρευσης» των μεταναστών, η τύχη υφαίνει τη δική της πλοκή και φέρνει τις μοίρες των ανθρώπων κοντά, όσο μακριά κι αν γεννήθηκαν.

Η άποψή μας: Τα καλά νέα είναι πως η νέα ταινία του Γιάννη Σακαρίδη είναι πιο καλή, πιο πλήρης, πιο μεστή από την προηγούμενή του, το «Wild Duck». Κορυφαία ταινία του, βεβαίως, συνεχίζει να είναι η μικρού μήκους του «Αλήθεια», η οποία ουσιαστικά έδωσε το υλικό για να προκύψει η πρώτη μεγάλου μήκους του, το «Wild Duck». Σε ότι αφορά τα κακά νέα... αυτά δεν υπάρχουν – με αστερίσκο (θα επανέλθουμε)! Το σενάριο περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση με τους μετανάστες σήμερα στη χώρα μας, από διαφορετικά point of views. Κι ενώ η πανέμορφη Ξένια Ντάνια ως Τερέζα έχει σαφώς έναν ρόλο ειδικής αποστολής, όλο το βάρος της ταινίας πέφτει στους ώμους των τριών ανδρών πρωταγωνιστών. Αυτών που υποδύονται τον Μπίλι, τον Νάκο και τον Τάρεκ. Ο Μπίλι έχει μια σαφή και παγιωμένη αντίληψη για το τι είναι σωστό και τι λάθος, ο Νάκος βλέπει την πραγματικότητα μέσω του παραμορφωτικού φακού του ρατσισμού και ο Τάρεκ είναι εκείνος που κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια που τον έδιωξε – χωρίς να το θέλει ο ίδιος – από το Χαλέπι για να σωθεί μαζί με την κόρη του. Την αλήθεια που λέει πως η Ελλάδα είναι μόνο ενδιάμεσος σταθμός για άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Την αλήθεια που λέει πως πριν τους μετανάστες, που έχουν κάνει κατάληψη στις πλατείες, όπως διατείνονται οι φασίστες, οι ίδιοι Ελληνάρες δεκάρα δεν έδιναν για τις ίδιες πλατείες!

Μέχρι και αγαπημένες ποιήτριες (!) εξέπεμψαν ρατσιστική ρητορική με αφορμή την «κατάληψη» στα παγκάκια, αν θυμάστε! Σκηνές διαλόγων εναλλάσσονται με σκηνές που με φωνή off περιγράφουν την αλήθεια του καθενός από τους ήρωες. Κι ενώ σαφώς η θέση του σκηνοθέτη είναι υπέρ των μεταναστών, του σωστού και του δίκαιου, μέσω του Νάκου αφήνει να ακουστεί και η άλλη, η ρατσιστική άποψη. Εννοείται πως την αφήνει στην κρίση των θεατών, εννοείται πως είναι άθλια και κομίζουσα μίσος και θάνατο, αλλά χρησιμοποιώντας στο ρόλο του Νάκου τον Μάκη Παπαδημητρίου έξυπνα ποιών, δεν τη δαιμονοποιεί στρατευμένα, με το δάχτυλο τεντωμένο. Την παραθέτει ως την άποψη (;) ανθρώπων αποπροσανατολισμένων, που μη μπορώντας (ή μη θέλοντας) να καταλάβουν ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι γι' αυτό που βιώνουμε ως χώρα τα τελευταία πολλά χρόνια με την κρίση, βρίσκουν ως εύκολο στόχο τους μετανάστες, τους υπεύθυνους δια πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν. Γρήγοροι ρυθμοί, ευπρόσδεκτο χιούμορ (η σκηνή στο οικογενειακό τραπέζι με Μπαζάκα και Λίτση έχει πολύ πλάκα), εξαιρετική χρήση της κάμερας και των δυνατοτήτων των οπτικών εφέ δίνουν ένα αποτέλεσμα ευπρόσωπο, που οδήγησαν την ταινία στο να συμμετέχει σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

Το βασικότερο: αυτή είναι μια ταινία που έχει την καρδιά της στο σωστό σημείο. Κι έχει ενδιαφέρον πως θα αντιδράσουν οι θεατές απέναντί της. Και πάμε στον αστερίσκο. Αρχικά, στο ουσιαστικό: μπορεί το σενάριο να βασίζεται σε βιβλίο, οπότε για το... φάουλ πρέπει να «κατηγορήσουμε» την πηγή. Αλλά τρεις άνθρωποι μαζί (οι σεναριογράφοι) δεν καταφέρνουν να μας πείσουν για μια κρίσιμη στιγμή της ταινίας. Αυτήν της θυσίας του Μπίλι για την Τερέζα. Ό,τι έχει προηγηθεί ως εκείνη τη στιγμή τόσο ως δραματουργία όσο και ως χτίσιμο χαρακτήρων δεν δικαιολογεί τη συγκεκριμένη σκηνή – δεν γίνεται πιστευτή από τον θεατή (κι ας είναι μια από τις πιο... όμορφες της ταινίας, έτσι;). Είναι, κατ' αναλογία, μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν που βίωσα στο «Arrival»: κάτι πολύ βασικό σε ότι αφορά την πλοκή και το σενάριο επηρέασε τη συνολική κρίση μου για την ταινία.

Πάμε και στο επουσιώδες: βρε παιδιά, εντέλει Πλατεία Αμερικής λέγεται η ταινία ή Amerika Square; Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την είδαμε ως «Πλατεία Αμερικής». Στο imdb αναφέρεται με τον ελληνικό τίτλο. Και η εταιρία διανομής στο δελτίο τύπου την αναφέρει ως «Amerika Square». Μπλέξιμο λίγο, ε;