Movies Ltd

«Choose Life»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Τι έγινε 'κείνο το τρένο που έβλεπε/ τα άλλα τρένα να περνούν...»

Η πρώτη ταινία του Danny Boyle, το περίφημο «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» (Shallow Grave, 1994) βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας την ημέρα που είχα τα 26α γενέθλιά μου: 8 Δεκεμβρίου του 1995. Δεν ήμουν ούτε δύο μήνες στον «εξώστη» (κατ' αναλογία με την χιουμοριστική σελίδα στο facebook, που αφορά το ΠΑΣΟΚ, τον «ορθόδοξο» εξώστη) κι έγραψα θυμάμαι κείμενο για εκείνη την ταινία, που μου είχε αρέσει πολύ. Ήταν τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της κριτικής ταινιών και εννοείται πως ήμουν ενθουσιασμένος. Λίγους μήνες μετά, στις 24 Μαΐου του 1996, βγήκε στις ελληνικές αίθουσες η δεύτερη ταινία του Danny Boyle. Ήταν το περίφημο «Trainspotting»! Που με ενθουσίασε! Κι έγραψα και για εκείνην κείμενο, το οποίο το θυμάμαι ως ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Τότε και η συγγραφή ήταν αλλιώς. Τα κείμενά μου τα έγραφα σε χαρτί, τα δακτυλογραφούσε η Αννούλα μας στο γραφείο στην Ισαύρων, υπήρχαν δισκέτες (τα περίφημα floppy disks), το ίντερνετ δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο, καμία σχέση ακόμα με τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα ακόμα ούτε κινητά δεν είχαμε (ο Τάσος σαν να θυμάμαι ότι ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε εκείνες τις περίφημες «παντόφλες» με την κεραία – πάντα φρικιό με την τεχνολογία ο Τάσος, ο Τάσος που πέθανε κι εγώ είμαι μεγαλύτερος τώρα σε ηλικία από την ηλικία που είχε εκείνος όταν μας άφησε, άστα, χέστα...). Δεν έχω κρατήσει αρχείο από τότε, μαλακία, ή μήπως έχω και είναι κάπου καταχωνιασμένο στο χωριό; Αν έχω, θα έχω παλιά τεύχη μέσα σε ντοσιέ, αρχείο, μμμ, όταν θα πάω την επόμενη φορά στο Λευκώνα θα ψάξω στο σαλόνι, εκεί θα βρω κάτι, αν υπάρχει κάτι... Σχεδόν 21 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ταινία. Μια ολόκληρη ζωή!

Αυτή είναι η 12η μεγάλου μήκους ταινία του Danny Boyle. Στις μισές από αυτές το σενάριο το υπογράφει ο John Hodge. Είναι αυτός που υπέγραψε το σενάριο στο πρώτο «Trainspotting», είναι αυτός που το υπογράφει και στο δεύτερο. Και οι δύο ταινίες βασίζονται σε βιβλία του Irvine Welsh: το πρώτο αποκλειστικά στο «Trainspotting», το δεύτερο τόσο στο «Trainspotting» όσο και στη συνέχειά του, το «Porno». Και στις δύο ταινίες εμφανίζεται ο συγγραφέας στο μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του κλεπταποδόχου Mikey Forrester. Βλέποντας αυτήν την ταινία κατάλαβα πως στην πρώτη ταινία, αυτός που πεθαίνει από την παρέα (από Aids), ο Tommy, είναι ο Kevin McKidd, ο γιατρός Owen Hunt από το τηλεοπτικό «Grey's Anatomy», στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση!!! Τούτη η ταινία έβαλε τέλος στην παρεξήγηση ανάμεσα στον Danny Boyle και τον Ewan McGregor. Ο Ewan, πρωταγωνιστής στις τρεις πρώτες ταινίες του Boyle, χαλάστηκε όταν ο σκηνοθέτης προτίμησε ως πρωταγωνιστή της τέταρτης ταινίας του, της «Παραλίας» (The Beach, 2000) τον Leonardo DiCaprio αντί του ιδίου. Η ταινία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, στο επίσημο πρόγραμμα της τελευταίας Berlinale...

Η υπόθεση: 20 χρόνια πριν ο 25χρονος τότε Μαρκ Ρέντον (παλιότερα γνωστός ως «Rent-boy») αρπάζει τις 12 από τις 16 χιλιάδες λίρες, που υποτίθεται ότι θα μοιραζόταν με τα τρία φιλαράκια του από μια «δουλειά» με ναρκωτικά και εξαφανίζεται από το Εδιμβούργο. Βρίσκει καταφύγιο στο Άμστερνταμ. Η νοσταλγία, όμως, και η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής στην Ολλανδία τον αναγκάζει να γυρίσει πίσω. Ο πρώτος από τους τρεις παλιόφιλους που θα συναντήσει είναι και ο μόνος στον οποίο είχε αφήσει το μερίδιο που του αναλογούσε πριν φύγει. Είναι ο Σπαντ. Και τον σώζει πριν φέρει εις πέρας μιαν απόπειρα αυτοκτονίας. Ο Σπαντ είναι τζάνκι, έχει χωρίσει, έχει χάσει τη γυναίκα του και βλέπει σπάνια τον γιο του. Ο δεύτερος που βλέπει ο Μαρκ είναι ο Σάιμον (παλιότερα γνωστός ως «Sick Boy»).

Ήταν ο κολλητός του, που ποτέ δεν του συγχώρεσε την προδοσία. Έχει μια παμπ όπου δεν πατάει ψυχή, έχει μια γκόμενα, τη Βερόνικα από τη Βουλγαρία, με την οποία έχει κάνει σεξ όλη κι όλη μία φορά, βγάζει χρήματα εκβιάζοντας ανθρώπους και σκέφτεται να ανοίξει μια σάουνα – βιτρίνα ουσιαστικά για ένα μπουρδέλο. Ο τρίτος, τον οποίο δεν θέλει με τίποτε να δει ο Μαρκ, είναι ο Φράνσις Μπέντζι (παλιότερα γνωστός ο «Franco»). Ο πλέον... ψυχάκιας από τους τέσσερις, βρίσκεται στη φυλακή και δραπετεύει, έχοντας στο μυαλό του μόνο την εκδίκηση! Ποια έκβαση θα έχουν αυτήν τη φορά τα... μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων;

Η άποψή μας: Έχω παρατηρήσει πως όταν είναι να γράψω για μια ταινία που μου άρεσε, ενώ η πλειονότητα των συναδέλφων (εντός και εκτός εισαγωγικών) την έχει θάψει (με ή χωρίς επιχειρήματα) γίνομαι λίγο πολύ απολογιστικός – λάθος: προσπαθώ να απολογηθώ. Σαν να προσπαθώ να δικαιολογηθώ ρε παιδί μου, να πείσω τον αναγνώστη (ενδεχομένως και τον συνάδελφο που δεν γουστάρει) πως για τον άλφα, βήτα, γάμα (όσο είναι καιρός) λόγο, που δεν είναι απαραίτητο να έχει να κάνει με την ποιότητα της ταινίας, εμένα μου άρεσε. Έτσι κι αλλιώς (επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά – πολύ κουραστικός μωρέ αδελφάκι μου) τις ταινίες τις κρίνουμε υποκειμενικά! Πχ, πολύς κόσμος δεν γούσταρε το πρώτο «Trainspotting», μια από τις πλέον εμβληματικές ταινίες για μια ολόκληρη γενιά! Ο τρόπος γυρίσματος, ο μηδενισμός, η μουσική, το χιούμορ της ταινίας εκείνης είχαν τη στάμπα του επείγοντος. Έδωσε φωνή σε εκατομμύρια νέους. Και ναι, (εδώ η εύλογη διαφωνία των πολλών) όντως, γκλαμοροποιούσε τη χρήση ναρκωτικών. Στο τέλος του περίφημου off μονολόγου «Choose Life», η καταληκτική φράση έλεγε: «ποιος χρειάζεται λόγους όταν υπάρχει η ηρωίνη»; Ok. Ναι, αλλά δεν μας... έριξε στα ναρκωτικά, d'oh. Ίσα ίσα, για πολλούς από εμάς, συνομήλικους με τους ήρωες εκείνης της ταινίας, μας έδωσε ένα walk on the wild side, εκ του ασφαλούς: βλέπετε αλλά μην αγγίζετε!

Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, η πρώτη ουσιαστικά μεταφορά της αισθητικής του βιντεοκλίπ σε ταινία, με ήρωες... αντιήρωες με όλη τη σημασία της λέξεως. Λούμπεν τέκνα της εργατικής τάξης, χωρίς ήθος, χωρίς ηθική, χωρίς πατρίδα, χωρίς θεό, κι όμως τόση φωτιά μέσα τους ρε παιδί μου. 21 χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι το ίδιο. Δεν ξέρω πόσο «χρήσιμο» είναι αυτό το σίκουελ, ποιους λόγους εξυπηρετεί, αν γυρίστηκε μόνο για να αρμέξει εκείνους τους θεατές, τους συνομήλικους με τους ήρωες, που πλέον μεγάλωσαν, συμβιβάστηκαν (αυτό κι αν είναι...) και βλέπουν πως έχουν μεγαλώσει και τα παλικάρια μας. «46 years old and I'm fucked», λέει ο Ρέντον. Άιντε να βρεις πολλούς σ' αυτήν την ηλικία που να μην ταυτιστούν. «Ο γιατρός μου έδωσε άλλα 30 χρόνια ζωής! 30. Να ήταν 3, 4 να πω ότι θα τα αντέξω. Αλλά 30; Πώς θα τα βγάλω πέρα;». Και πάλι ο Ρέντον αυτός που λέει τα παραπάνω λόγια. «Είσαι τουρίστας στην ίδια σου τη νιότη». Ω, ρε φίλε, μιλάμε με χτύπησε ρεύμα 800 χιλιάδες βολτ όταν άκουσα αυτήν τη φράση στην ταινία.

Ναι, nostalgia πουλάει η ταινία σε εμάς, και το κάνει καλά. Οι ήρωες μεγάλωσαν, κουράστηκαν, το Εδιμβούργο είναι μια πόλη με παλιό κλέος αλλά και γεμάτη χωματερές και αμάξια σε απόσυρση, καλή η κόκα αλλά μόνο από συνήθεια και η ηρωίνη, μόνο μια φορά, έτσι, για τους παλιούς καλούς καιρούς. Κι εμείς μεγαλώσαμε και οι ήρωες μεγάλωσαν και ο σκηνοθέτης μεγάλωσε. Λογικό είναι το σενάριο να είναι κάπως, να μην δένουν αρμονικά όλα τα κομμάτια, να υπάρχει συντηρητικοποίηση, ακόμα ακόμα και μια αμηχανία... Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν στο φινάλε ο τελειωμένος Ρέντον γυρίζει πίσω στο πατρικό σπίτι, μου κόλλησαν οι στίχοι από το «Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι» του Ντίνου Σαδίκη: «Μ’ ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω/// σ’ ένα σταθμό που χρόνια τη ζωή μου περιμένω...». Μόνη διαφωνία: εγώ ρε φίλε θα έβαζα τον Iggy στο πρωτότυπο «Lust for life»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Feelgood Ent.

Φρενίτις

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται κανείς να ξημεροβραδιάζεται στο ειδησεογραφικό τηλεοπτικό εκράν ή στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, για να έχει γνώση, μερική έστω, της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό της γείτονος χώρας και κατά τεκμήριο ισχύουσας στρατιωτικής συμμαχίας, πλέον φίλιας προς την δική μας. Κατάσταση που ραγδαία κατά την τελευταία δεκαετία εξελίσσεται ολοένα και πιο παράξενη, ιδιαίτερη, ιδιόμορφη, μέχρι και αλλόκοτη ελέω έλλειψης με αντιδημοκρατικές διαδικασίες πληροφόρησης προς τα έξω, του τι ακριβώς συμβαίνει στην αχανούς έκτασης Τουρκία, που οδήγησε στην κορύφωση της παράνοιας το περασμένο καλοκαίρι, με την απόπειρα πραξικοπήματος - παρωδία κατά του Σουλτάνου. Σκηνοθετημένο ή όχι, το κίνημα ανατροπής της ισχύουσας Τάξης, από την μια μεριά εκτόξευσε το εθνικιστικό συναίσθημα του μισού πληθυσμού, όπως δηλαδή το επιζητούσε, από την άλλη όμως βύθισε στην απόγνωση τους υπόλοιπους, πιο ορθολογικούς και προοδευτικούς Τούρκους, που αντικρίζουν την πατρίδα τους να βουλιάζει στο τέλμα που η ίδια δημιούργησε. Φρενίτις...

Είκοσι χρόνια από την ζωή του έχει περάσει πίσω από τα κάγκελα ο πενηντάρης Καντίρ και δυο μόλις προτού αφεθεί ελεύθερος, θα δεχτεί μια περίεργη πρόταση από τους ιθύνοντες των φυλακών. Να του δοθεί προσωρινή χάρη και να επιστρέψει στον τόπο του, στα πάμφτωχα προάστια λίγο έξω από την Πόλη, αρκεί να λειτουργήσει σαν πληροφοριοδότης της Αστυνομίας, αναφέροντας οποιαδήποτε ασυνήθιστη δράση παρατηρήσει στην γειτονιά του και ενδεχόμενα σχετίζεται με τις τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, που έχουν σκορπίσει τον τρόμο (και τον θάνατο) στους κατοίκους. Ταυτόχρονα θα επιφορτιστεί με την υποχρέωση να αναζητά στους κάδους απορριμάτων, εργαζόμενος επισήμως στην καθαριότητα, μηχανισμούς που μπορεί να μοιάζουν με εκρηκτικούς και που μπορεί να οδηγήσουν μέχρι την αποκάλυψη των ιχνών των δραστών.

Χωρίς να δώσει αναφορά για την κρυφή του αυτή δράση, ο Καντίρ θα επισκεφτεί τον πολύ νεότερο αδελφό του, Αχμέτ, έναν δημοτικό υπάλληλο, με αρμοδιότητα την συλλογή αδέσποτων ζώων από τις γειτονιές, που είχε να συναντήσει από παιδάκι. Παρότι θα περίμενε πως η καθημερινότητα του κυλά αρμονικά, εντούτοις το μαντάτο πως η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει πρόσφατα, μαζί με τα δυο τους παιδιά, θα τον θλίψει βαθύτατα, δημιουργώντας του την επιπλέον ευθύνη να τον πάρει υπό την προστασία του. Εκείνο που ο μεσήλικας δεν έχει αντιληφθεί είναι πως η ψυχική κατάσταση του μικρού, έχει οδηγηθεί στο ναδίρ, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Την ίδια ώρα που θα καταλάβει πως κάτι αινιγματικό κρύβει η στάση των γειτόνων που τον φιλοξενούν στην σοφίτα τους, του Αλί και της όμορφης Μεράλ, που θα εξαφανιστούν αναπάντεχα, ενόσω οι Αρχές σφίξουν τον κλοιό τους γύρω από την βομβαρδισμένη ζώνη.

Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε την αφήγηση του ο Τούρκος σκηνοθέτης Emin Alper, στην σόφομορ δημιουργική του απόπειρα, κατόπιν του Beyond The Hills που δεν προβλήθηκε σε επίσημη διανομή στα μέρη μας. Ένας μηδενισμένος χαρακτήρας που καλείται να φορέσει το ντύμα του ρουφιάνου, έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που η πρότερη αντίληψη του γι αυτήν, έχει απόσταση δύο ολόκληρων δεκαετιών. Άλλη χώρα έχει στο μυαλό του ο Καντίρ και άλλη βλέπει μπροστά του, καθώς ο φόβος έχει κυριαρχήσει των συναισθημάτων του περίγυρου του, την στιγμή που οι ερπύστριες και οι αύρες ολημερίς διασχίζουν τα στενά σοκάκια, στενεύοντας όλο και πιο πολύ τον αέρα της ελευθερίας που αναπνέουν. Και πόσο ωραίο θα ήταν ο Alper να έκλεινε και την αυλαία του σε αυτό το σημείο, να μην το κουνήσει παρακάτω ρούπι. Αυτή είναι η καρτ ποστάλ από την πατρίδα μας, αυτή σας δείχνω. Τίποτα παραπάνω, εξαιρετικά την απεικόνισε, δεν νομίζω πως είχε κάτι περισσότερο να τονίσει. Εκείνος αποφάσισε το αντίθετο πως με κάθε τρόπο θα έπρεπε να ζωντανέψει την ισχύουσα σχιζοφρένεια που βασιλεύει στις φαβέλες λίγο παραέξω από την Αρχόντισσα του Βοσπόρου...

Ε, εκεί τα έκανε μαντάρα. Αρχικώς γιατί ποτέ του δεν έκρινε σκόπιμο να ορίσει το ποιος είναι ο βασικός άξονας που πάνω του θα κτίσει το στόρι. Ο μεγάλος αδελφός ή ο νεότερος. Μεταπηδώντας διαρκώς από τον ένα στον άλλο και με άτσαλη τεχνική και μετριότατο μοντάζ, αποδίδει τις στιγμές όπως τις νιώθει ο καθένας, στερώντας από τον θεατή την συνοχή, τσαλαπατώντας του τον ειρμό και με την βία παλεύει να τον μπάσει στο Frenzy (της μαρκίζας) κλίμα του μικρόκοσμου του. Σχιζοειδής ο Καντίρ που υποπτεύεται τους πάντες, σχιζοειδής ο Αχμέτ που δεν τολμά να κοιτάξει πέρα από το παραθύρι του, σχιζοειδής ο φαντομάς αδελφός που χάθηκε κάποτε αναπάντεχα (κακή προσθήκη στο σενάριο) σχιζοειδές το κουδούνι που βαράει ασταμάτητα, σχιζοειδής και ο σκύλος που γαβγίζει μονότονα. Και τι ακριβώς άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή? Ο Τούρκος εμφανώς μπλοκαρισμένος στην ματαιοδοξία του να δείξει την πλήρη έκταση της τραγωδίας μέσα από ακατάπαυστες αλληγορίες, βυθίζει τα πάντα σε έναν κακοστημένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν εξάγονται - εντέλει - και πολλά συμπεράσματα.

Απρόσμενο το γιατί δεν ορίζει χρονικό ορίζοντα της ιστορίας του, αφόρητο το ότι εμμένει σε επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων πλάνων, εκτός προοπτικής το ότι παίρνει το διάβα της fuzzy λογικής για να στήσει το σύνθημα του, λες κι ο θεατής του, καλά και σώνει πρέπει να αντιληφθεί τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εξαναγκασμένου σχιζοφρενή. Κρίμα γιατί εξαρχής η απόπειρα στησίματος ατμόσφαιρας κλειστοφοβικής, με φόντο τις παράγκες μπροστά στους πανύψηλους ουρανοξύστες μιας (πιθανώς) μεταποκαλυπτικής Μητρόπολης είχε αποφέρει αποτελέσματα, χάρη και στην πειστική παρουσία του έμπειρου πρωταγωνιστή Mehmet Ozgur, που έδειχνε να σηκώνει στις πλάτες του μια πλοκή ασυνεχή κι ασύνταχτη, απρόσωπη και τελικώς μονότονα αναποφάσιστη. Φιλόδοξο εγχείρημα, με πενιχρά αποτελέσματα στις κεντρικές του ιδέες όμως...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Ama Films

Το ασπρόμαυρο είδωλο του «La La Land»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από τη Φιλανδία με αγάπη!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη από τη Φιλανδία, του Juho Kuosmanen, που ήρθε να αποδείξει πως στη χώρα του δεν θάλλουν δημιουργικά μόνο τα αδέλφια Kaurismäki! Έχει γυρίσει και τέσσερις μικρού μήκους ταινίες. Με την πρώτη του, το «Kestomerkitsijät» (Roadrunners, 2007) έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ Καννών, όπου και πήρε το τρίτο βραβείο του τμήματος Cinefondation. Με την πρώτη του ταινία μεσαίου μήκους, με τίτλο «Taulukauppiaat» (The Painting Sellers, 2010), επανήλθε στο φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του τμήματος Cinefondation! 6 χρόνια μετά επέστρεψε στις Κάννες με την εν λόγω ταινία, συμμετέχοντας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», κερδίζοντας (και πάλι!) το αντίστοιχο βραβείο καλύτερης ταινίας!

Η βιογραφική αυτή ταινία, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έλαβε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου και την είδαμε. Παράλληλα, αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Φιλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1962, ο Φιλανδός Πρωταθλητής Ευρώπης, ερασιτέχνης πυγμάχος, Όλλι Μάκι, είναι έτοιμος να αγωνιστεί για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού απέναντι στον έχοντα τον τίτλο Αμερικάνο Πρωταθλητή, Ντάεβι Μουρ. Ο δρόμος από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι στρωμένος για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζεται ο Όλλι Μάκι είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση, υπό την επίβλεψη του πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας Έλις Άσκ. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα... Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια!

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: μια ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη σε φιλμ 16mm και θέμα της την πυγμαχία να βγάζει παρά την τεστοστερόνη που βρίσκεται στα ύψη, μπόλικο συναίσθημα! Στερεότυπο: οι άνδρες δεν κλαίνε. Στερεότυπο: οι πυγμάχοι είναι ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια). Ε, κόντρα στα στερεότυπα, ο άνδρας εδώ μπορεί να κρύβει μέσα στο γυμνασμένο του κορμί μια τρυφερή καρδιά που σκιρτάει για τα μάτια μιας συντοπίτισσάς του! Αρχικά να πούμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε το ασπρόμαυρο καθώς τα μέρη στα οποία κινούνταν ο Όλλι Μάκι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 50 χρόνια και το έγχρωμο δεν θα μπορούσε να κρύψει τις αλλαγές – το ασπρόμαυρο το πέτυχε αυτό.

Το δεύτερο και σημαντικότερο που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι να παρουσιάσει ένα αισθηματικό δράμα (!) μασκαρεμένο ως αθλητική ταινία πυγμαχίας! Ναι, ο Όλλι Μάκι δίνει μπουνιές, προπονείται, κάνει σάουνα για να χάσει κιλά, κινείται πάνω στο ρινγκ, στην πραγματικότητα, όμως, λίγο τον ενδιαφέρει ο αγώνας. Λίγο τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα. Λίγο τον ενδιαφέρει αν θα γίνει εθνικός ήρωας. Δυσανασχετεί που η ζωή του μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο. Δεν του αρέσουν ούτε οι φωτογραφήσεις ούτε οι συνεντεύξεις ούτε οι διαφημίσεις στις οποίες συμμετέχει ούτε οι συναθροίσεις με τους σπόνσορες – αυτούς που έχει κι αυτούς που πρέπει να αποκτήσει! Έχει το γνώθι σαυτόν, είναι μοναχικός, βγάζει μια μελαγχολία, θέλει το χρόνο του, θέλει το χώρο του και πάνω απ' όλα, θέλει τη συντοπίτισσά του από τη μικρή πόλη Κοκόλα όπου είναι φούρναρης, τη Ράιγια, την οποία γνωρίζει σε έναν γάμο.

Η ταινία διαθέτει χιούμορ (όλη η συζήτηση μέσα στην εκκλησία για το πως είναι δυνατόν στην κατηγορία φτερού να αγωνίζονται αθλητές με μεγαλύτερο βάρος από εκείνους στην κατηγορία πετεινού!) και εμμέσως μιλάει και για το θέμα της αναπαράστασης και του κινηματογράφου, μέσω του ευρήματος του κινηματογραφικού συνεργείου που παρακολουθεί τον Όλλι Μάκι από κοντά, αναγκάζοντάς τον να κάνει πρόβες για να βγαίνει πιο αληθινός στο φακό! Ομορφότατη και γλυκύτατη η Oona Airola στο ρόλο της Ράιγια, εξαιρετικός ο Jarkko Lahti στο ρόλο του Όλλι Μάκι και το φινάλε της ταινίας είναι απλά υπέροχο. Είναι το φινάλε που θα μπορούσε να είχε το «La La Land» αν η πραγματικότητα δεν συνέθλιβε εκεί το ερωτευμένο ζευγάρι, που θυσίασε τον έρωτα για την καριέρα κι έμεινε με το «What if». Εδώ όμως, χωρίς να υποκύπτει σε γλυκανάλατα κλισέ η ταινία επιλέγει τον έρωτα! Μπορεί πάνω στο ρινγκ να έρθει η νίκη ή ήττα όμως...

«Έρως ανίκατε μάχαν» και η συνάντηση με το γηραιό ζευγάρι (που είναι οι πραγματικοί Όλλι Μάκι και Ράιγια!) δίνει μια εξαιρετική ατάκα περί ευτυχίας. Τυχερός ο Όλλι Μάκι. Κι ευτυχισμένος για όλους τους σωστούς λόγους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Weird Wave

Όλα δουλεύουν... ρολόι – not!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ακόμα ένα κινηματογραφικό... μάθημα!

Το σκηνοθετικό δίδυμο Kristina Grozeva και Petar Valchanov μας συστήθηκε πριν τρία χρόνια. Η πρώτη τους ταινία, το εξαιρετικό Μάθημα (Urok, 2014), είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε τιμηθεί με βραβείο καλύτερου σεναρίου και χάλκινου Αλεξάνδρου. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια για να προβληθεί εκείνη η ταινία εμπορικά στους κινηματογράφους της χώρας μας. Στις 31 Μαρτίου του 2016 λοιπόν βγήκε σε περιορισμένο κύκλωμα, μόνο στην Αθήνα! Αυτό δεν εμπόδισε τον γράφοντα να συμπεριλάβει την ταινία στη δεκάδα του με τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας για το 2016. Κι όσοι την έχετε δει είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε μαζί μου.

Η δεύτερή τους ταινία Glory (Slava) κατορθώνει το απολύτως απίθανο: είναι ακόμα καλύτερη από την πρώτη! Ξεκίνησε την φεστιβαλική της καριέρα τον περασμένο Αύγουστο, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, στο διαγωνιστικό τμήμα. Γενικώς, συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετέχει σε πάμπολλα φεστιβάλ. Τον περασμένο Νοέμβριο προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια». Εκεί είδαμε την ταινία. Κι εκεί πάθαμε την πλάκα μας ξανά με τους γείτονες. Πολύ σπουδαίο σινεμά ρε παιδιά! Και μιας που αποτελεί μια παραγωγή στην οποία κεφάλαια έχει βάλει και η ελληνική Graal, είναι μία από τις ταινίες που επισημοποιήθηκε η παρουσία της ανάμεσα σε εκείνες οι οποίες θα διεκδικήσουν τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου!

Η υπόθεση: Ο Τσάνκο Πέτροφ, εργάτης στους σιδηροδρόμους, βρίσκει μερικά εκατομμύρια λέβα μέσα σε σκισμένες σακούλες δίπλα στις ράγες των τρένων κατά τη διάρκεια επιθεώρησης, από αυτές που κάνει καθημερινά λόγω της εργασίας του. Αν και φτωχός αποφασίζει να παραδώσει όλο το ποσό στην αστυνομία. Ευκαιρία για την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του υπουργού Μεταφορών (που την ίδια εποχή κατηγορείται για κακοδιαχείριση) να αλλάξει την ατζέντα. Η τρομερή αυτή γυναίκα καριέρας ονόματι Γιούλια Σταϊκόβα παίρνει τον Τσάνκο και τον «ρίχνει» ως πρότυπο στα φιλικά media, ενώ παράλληλα στήνει μια τελετή βράβευσης του ήθους του.

Σε εκείνη την τελετή ο Τσάνκο επιβραβεύεται με ένα καινούργιο ψηφιακό ρολόι χειρός – που σύντομα σταματά να δουλεύει – την ίδια ώρα που η Γιούλια χάνει το ρολόι του Τσάνκο, ένα ρώσικης κατασκευής Slava (δηλαδή «δόξα», δηλαδή «Glory»...), που του το... άρπαξε από το χέρι, με την υπόσχεση να το φυλάξει, προκειμένου να... τιμηθεί με το άλλο! Ο Τσάνκο ήταν δεμένος με το συγκεκριμένο ρολόι, καθότι οικογενειακό κειμήλιο. Και κάπως έτσι ξεκινά η απεγνωσμένη του μάχη να αποκαταστήσει, μέσω της εύρεσης του παλιού του ρολογιού, την αξιοπρέπειά του.

Η άποψή μας: Λοιπόν, αυτό το δίδυμο των Βουλγάρων θα δείτε πως σύντομα θα χαρακτηριστεί ως οι Βαλκάνιοι Αδελφοί Dardenne ή οι Βαλκάνιοι... Ken Loach! Μετά το αριστουργηματικό «Μάθημα» οι Kristina Grozeva και Petar Valchanov επανέρχονται με μια ταινία που και πάλι τσακίζει κόκαλα, φτιαγμένη και πάλι με πολύ απλά υλικά! Το τρομερό με το συγκεκριμένο δίδυμο είναι πως πέρα από τη μεγάλη εικόνα, δίνουν απίστευτη σημασία στη λεπτομέρεια κι εκεί είναι για μένα όπου κερδίζουν το παιχνίδι. Στη γενική εικόνα τίθενται θέματα όπως: η διαφθορά της εξουσίας, η ανηθικότητα που κυριαρχεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις (από πάνω προς τα κάτω, μην ξεχνιόμαστε), η υποκρισία και ο κυνισμός που τόσο πολύ μας έχουν μπολιάσει όλους, που αν συναντήσουμε έναν άνθρωπο σαν τον πρωταγωνιστή μας, ο οποίος βρίσκει χρήματα και δεν τα κρατάει για τον εαυτό του αλλά τα παραδίδει στο κράτος, θα τον χαρακτηρίσουμε μαλάκα το λιγότερο!

Οι λεπτομέρειες τώρα είναι πάμπολλες. Από τον καθόλου τυχαίο τραύλισμα του ήρωα (αντιτουριστικός με όλη τη σημασία της λέξης), μέχρι τα τηλεοπτικά πλάνα που πρέπει να τραβηχτούν με φόντο όχι τα σκουπίδια αλλά λουλούδια, μέχρι την ιεροτελεστία με τα κουνέλια, μέχρι το τύλιγμα της ημίγυμνης pr με τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι τα... πάντα (ο καθένας θα βρει κάτι να πιαστεί!). Και βέβαια, το θέμα του χρόνου. Ο Τσάνκο, εκπρόσωπος μιας χώρας που έχει πάψει να υφίσταται εδώ και καιρό, βλέπει τον χρόνο ως οδηγό της ύπαρξής του. Κουρδίζει το ρολόι του κάθε μέρα, το ταιριάζει με την επίσημη ώρα του κράτους που ακούει στο ραδιόφωνο. Δεν είναι λόξα. Η ώρα που λέει το ρολόι του πρέπει να είναι η σωστή. Έχει σημασία. Για τα δρομολόγια των τρένων. Για το τάισμα των κουνελιών του. Η Γιούλια βλέπει το χρόνο ως κάτι που μπορεί να χρησιμοποιήσει υπέρ της, όπως... τα πάντα! Το βιολογικό της ρολόι χτυπάει αλλά εκείνη δεν δείχνει να βιάζεται. Θα τα προλάβει όλα, ως συνήθως. Κι όταν πάει κόντρα στα σχέδιά της θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να πετύχει το σκοπό της. Όπως, πχ το να παγιδεύσει τον άνθρωπο που την... καθυστερεί: τον Τσάνκο. Όταν όμως καταλαβαίνει επιτέλους πως χάνοντας το ρολόι του Τσάνκο ουσιαστικά του έχει «κλέψει» την αξιοπρέπειά του, είναι πολύ αργά – και πάλι χρόνος, έτσι;

Η ταινία μου θύμισε από τη μια το Leviathan του Andrey Zvyagintsev (κι εκεί ο κεντρικός ήρωας ρημάζεται από όλες τις δομές της εξουσίας) και από την άλλη το «Η ψυχή στο στόμα» του Οικονομίδη (κι εκεί πληρώνει την έκρηξη του αθώου ένας άνθρωπος – εκεί, το αφεντικό, εδώ, η γυναίκα καριέρας με την ξαφνική κρίση συνειδήσεως – που δεν είναι και ο χειρότερος άνθρωπος από όσους συναντά στο διάβα του ο τσεβδός). Σπουδαίες ερμηνείες – η Margita Gosheva, που είχε διαπρέψει ως η δασκάλα στην ταινία «Μάθημα», δίνει κι εδώ τα ρέστα της – τρομερό σενάριο που δεν φοβάται να καταγγείλει, μοντάζ ψιλοβελονιά, που... παίζει με το χρόνο και προθέσεις που είναι ξεκάθαρες! Αριστούργημα είναι η ταινία, χωρίς καμία αφέλεια, χωρίς να μπορεί κανείς να μιλήσει για «στήσιμο». Και καλά, η αντίστιξη του «θα φέρω στον κόσμο ένα τέλειο έμβρυο με τεχνητή γονιμοποίηση για να ολοκληρώσει την ευτυχία μου» με το «ζω μόνος, έρημος, φτωχός, πλην τίμιος σε έναν βρώμικο κόσμο» είναι απίστευτη. Ακόμα και το γεγονός ότι ο ήρωάς μας δουλεύει στις γραμμές των τρένων, προσέχοντας αυτές να μην είναι στραβές έχει την παραπομπή του: είναι ο φύλακας της ηθικής, εκείνος που δεν θα επιτρέψει το τρένο να εκτροχιαστεί. Μάλλον όμως είναι ήδη πολύ αργά. Κι όταν πιέζεις έναν άνθρωπο, ακόμα και τον πιο αγνό και τον πιο ήρεμο του κόσμου, και τον ταράζεις στην αδικία, κάποια στιγμή έρχεται η έκρηξη. Και αυτή πέφτει στα κεφάλια δικαίων και αδίκων: έκρηξη είναι, δεν μπορεί να ελεγχθεί και να οδηγηθεί προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Συγκλονιστική ταινία που δεν χάνεται με τίποτε! Και μάλλον για τον γράφοντα, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2017! Κι ας μην έχει ξεκινήσει καλά καλά ο τρίτος μήνας του τρέχοντος έτους!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Seven Films

Η παρουσίαση των νέων ταινιών του μήνα, είναι μια προσφορά της κορυφαίας μπράντας ηχητικών συστημάτων KEF!

Abluka / Frenzy

Δράμα - Τουρκία 2015, εγχρ., 106’

Σκηνοθεσία: Emin Alper Σενάριο: Emin Alper Ηθοποιοί: Mehmet Özgür, Berkay Ates, Tülin Özen, Müfit Kayacan, Ozan Akbaba Διανομή: Ama Films

Εν μέσω έντονης πολιτικής βίας στην Κωνσταντινούπολη, ο Καντίρ μένει ελεύθερος με αναστολή με την προϋπόθεση να γίνει πληροφοριοδότης για την αστυνομία σχετικά με τρομοκρατικές ομάδες. [Review]

Logan

Περιπέτεια - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 137’

Σκηνοθεσία: James Mangold Σενάριο: Scott Frank, James Mangold, Michael Green Ηθοποιοί: Hugh Jackman, Patrick Stewart, Richard E. Grant, Boyd Holbrook, Stephen Merchant, Dafne Keen Διανομή: Odeon

2024. Δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του «X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος», ο Λόγκαν έχει υποσχεθεί να αφήσει πίσω του το βίαιο παρελθόν του, ενώ οι δυνάμεις του, που του επέτρεπαν να θεραπεύεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, έχουν ατονήσει. Αυτό θα αλλάξει όταν μία σατανική οργάνωση, υπό την ηγεσία του Ναθάνιελ Έσεξ, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους εναπομείναντες μεταλλαγμένους στον κόσμο, μετατρέποντάς τους σε όπλα. Ο Λόγκαν θα χρειαστεί να απελευθερώσει τον Γουλβερίν για να αποτρέψει τα σχέδιά τους, με τη βοήθεια ενός νεαρού κοριτσιού που είναι κλώνος του. [Trailer] [Review]

The Happiest Day in the Life of Olli Maki

Ιστορία Αγάπης - Φινλανδία 2016, Α/Μ., 92’

Σκηνοθεσία: Juho Kuosmanen Σενάριο: Juho Kuosmanen, Mikko Myllylahti Ηθοποιοί: Jarkko Lahti, Oona Airola, Eero Milonoff, John Bosco Jr. Διανομή: Weird Wave

Το καλοκαίρι του 1962, ο Όλλι Μάκι αγωνίζεται για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού. Ο δρόμος για την επιτυχία, από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι βέβαιος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα… Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια! [Review]

Slava

Κοινωνικό Δράμα - Βουλγαρία 2016, εγχρ., 101’

Σκηνοθεσία: Kristina Grozeva, Petar Valchanov Σενάριο: Kristina Grozeva, Petar Valchanov, Decho Taralezhkov Ηθοποιοί: Stefan Denolyubov, Margita Gosheva, Kitodar Todorov, Milko Lazarov, Georgi Stamenov, Ivan Savov, Mira Iskarova, Hristofor Nedkov Διανομή: Seven Films

Ο Τσάνκο Πετρόφ βρίσκει εκατομμύρια λέβα στις γραμμές του τρένου. Αποφασίζει να τα παραδώσει στην αστυνομία, και το κράτος τον επιβραβεύει με ένα ρολόι χεριού που σύντομα σταματάει να δουλεύει. Στο μεταξύ η Τζούλια Στάκοβα, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Υπουργείου Μεταφορών, χάνει το παλιό του ρολόι που ήταν οικογενειακό κειμήλιο. Έτσι ξεκινά η απεγνωσμένη προσπάθεια του Τσάνκο να ανακτήσει το ρολόι του μαζί με τη χαμένη του αξιοπρέπεια. [Review]

T2 Trainspotting

Δράμα - Ηνωμένο Βασίλειο 2017, εγχρ., 117’

Σκηνοθεσία: Danny Boyle Σενάριο: John Hodge Ηθοποιοί: Ewan McGregor, Ewen Bremner, Jonny Lee Miller, Robert Carlyle, Kevin McKidd, Kyle Fitzpatrick, Kelly Macdonald Διανομή: Feelgood Ent.

Στην αρχή έμοιαζε με ευκαιρία… μετά έγινε προδοσία. Έχουν περάσει 21 χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει. Ο Mark Renton επιστρέφει στο μοναδικό μέρος που μπορεί να αποκαλεί σπίτι. Εκεί τον περιμένουν όλοι: ο Spud, ο Sick Boy και ο Begbie. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Τον υποδέχονται η λύπη, η απώλεια, η χαρά, η εκδίκηση, το μίσος, η φιλία, η αγάπη, η επιθυμία, ο φόβος, η μετάνοια, η ηρωίνη, η αυτοκαταστροφή, ο θανάσιμος κίνδυνος. Όλα έχουν παραταχθεί για να τον καλωσορίσουν. [Trailer] [Review]

89th Academy Awards: Ακαδημία Με Ακούς; ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ
Τα Όσκαρς ΛαΛάθηκαν

Όχι ότι είμαι άυπνος και θα cineχίσω για μέρες ακόμα μετά τα χθεσινά ξεφτιλίκια. Αδιάφορο παγκοσμίου εμβέλειας αυτό. Όπως ότι έχω περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου ταμένος σε αυτό το γαμήδι. Ήρθα Κάναδα για Σένα. Να πιάνω το σφυγμό σου από τα TIFFια Σεπτέμβρη μήνα, οι μόνες «διακοπές» (κάτι τριήμερα + γουηκέντ) που έχω κάνει τα τελευταία 6 χρόνια. Έχω εμμηνοπάψει εδώ και τουλάχιστο μια 15ετία να ευχαριστιέμαι ταινία μη βραβευτικού ενδιαφέροντος. Δε βλέπω ΠΟΤΕ σήριαλ στην τηλεόραση γιατί η αποψάρα μου, εμού του ψωραλέου με καθοδηγεί μονόπαντα υπέρ του σίλβερ σκρήν. Διαχρονικά και μέχρι το περσινό παντιρντί σε υπερασπίστηκα μονολιθικά, μαλακοπιτουρίστικα γιατί έτσι πρόσταζε ο πιουρίστας οσκαροντελιβεράς εντός μου. Τάχαμου η Ακαδημία βραβεύει περφόμανς, σενάριο, το «««επίτευγμα»»», γιατί οι 6Κ+ επαΐοντες γνωρίζουν το άθλημα και κρίνουν με την αξία και το μοιρογνωμόνιο κι άσε τις κακές γλώσσες να κατηγορούν για λαϊκαμπίλιτι σόου και δημοσχετίστικες οσκαρικές στρατηγικές. Ώσπου φέτος ΛΑΛΑλησα αδερφάκι μου. Μετά την περσινή μπόχα, εψές πνίγηκα στο σκατό. Κι αηδίασα. Αναφωνώ ΟΥΣΤ ΡΕ ΠΟΥΣΤΙΔΙ και μπαίνω στη σπηλιά μου να με φάει η γκρίζλι άρκτος.

Η βρομοδουλειά ως το χθεσινό ΝόουΌσκαρσΦορΜη ξεκίνησε από το ΌσκαρΣοΓουάιτ μετά τις υποψηφιότητες του περσινού Γενάρη. Άρχισε η Πρωθιέρεια της διαπλοκής Cheryl Boone Isaacs (η PRτζού) τις εγχειρίσεις στο Μέμπερσιπ. Κόψε λευκά γερόντια αποδώ, στρίμωξε τσούρμο χρώμα από εκεί, το πράμα βρώμαγε κορεκτίλα από ναυτικά μίλια μακριά. Μετά δε την εκλογή Τράμ-π και τον ακτιβισμό του μικροφώνου της La Streep ξάφνου το Χόλυγουντ ανέλαβε ρόλο αντιπολίτευσης, έβαλε δηλαδή υπεράνω αξιοκρατίας την πολιτικάντικη ΑΤΖΕΝΤΑ του. Μαύροι, Μετανάστες, Gay, όλοι θα πάρετε κάτι. Όχι δηλαδή που μας είπανε και ρατσιστές. Με εργαλείο δαύτο το εξωφρενικό ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΠΛΟ του preferential ballot. Οι ίδιοι που βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας #NotMyPresident επειδή δε βγήκε η Χίλαρι παρότι πήρε κοντά 3Μ ψήφους παραπάνω (κυρίως στην ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ γουίνκ – γουίνκ). Έτσι λέει το electoral college. Εσείς ρε μαλάκηδες έχετε ένα έτι ΑΙΣΧΙΣΤΟ πρεφερέντιαλ μπάλοτ όπου δεν ψηφίζεις μόνο υπέρ του γούστου σου αλλά και μπετονάρεις ζωντανό στα θεμέλια τον αντίπαλο βάζοντάς τον στην θέση του ουραγού. Η κορεκτίλα το βαφτίζει αυτό «ταινία που διχάζει». Αποτέλεσμα; Να μην παίρνει το Moonlight ΤΙΠΟΤΑ, από Παραγωγούς - Σκηνοθέτες - Βρετανική Ακαδημία και όλα τα σωματεία πλην προσαρμοσμένου σεναρίου και υποστηρικτικού ανδρικού, να χάνει ΚΑΙ τους ηθοποιούς από το Hidden Figures (το 20+% των 6.687 νοματαίων με δικαίωμα ψήφου) και παρόλα αυτά να ΚΛΕΒΕΙ την Καλύτερη Ταινία από το La La Land των 6 όσκαρ και 14 ρεκόρ υποψηφιοτήτων.

Το Moonlight του 1.5Μ μπάτζετ, 101ο στο ετήσιο μποξ όφφις, δεύτερο διαχρονικά στα αντίστοιχα μεγέθη ως όσκαρ γουίνερ πίσω από Rocky και The Hurtlocker. Ανθυπογολιάθ δηλαδή. Αυτό δε με ενοχλεί. Να βγεις με το σπαθί σου κύριε όμως κι όχι ως ο γλυκούλης δευτερότριτος στις προτιμήσεις. Γιατί η Ακαδημία έπαθε ακατάσχετες ρεύσεις, πνιγμένη σε μια πρωτοφανή ηδυπάθεια, ένα ατέρμονο φάντασυ γκέημ. Να το πάρει ο μαύρος, γκέη, φτωχός νέος του ντρογκαρισμένου γκέτο. Δανεικά από τη μνημειώδη ξεφτίλα του Crash που έκανε ριφιφί στο ΑΠΕΙΡΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΤΕΡΟ του κρυφο-Σεληνόφωτος Brokeback Mountain; Δεν το κάνεις όμως έτσι. Κι εν πάσειδι περιπτώσειδι το Crash κέρδισε γιατί πήρε περισσότερα No 1.

Το τερμάτισες Ακαδημία. Πατσαβούριασες κάθε προηγούμενο, κάθε στατιστικό για να κάνεις την γκάβλα σου. Να την ακουμπήσεις στον (ξεχασμένο στη Νίξονα εποχή) Τράμ-π ο οποίος ΓΕΛΑΕΙ με τα καραγκιοζιλίκια σου εχθές. Να βγάλεις φωτογραφία της ζωντανής παραγωγού αντί της μακαρίτισσας κοστουμούς στο In Memoriam γιατί ήταν η μόνη που είχες από τα παλιά όταν ποζάρησαν οι αστραλέζες με την Τζέην Κάμπιον. Απόπεμψες τον φουκαρά ηχομιξά του 13 Hours που πάνω στην απελπισία των 16 άκαρπων υποψηφιοτήτων πήρε τους συναδέλφους τηλέφωνα να ρωτήσει αν είδαν το σκρήνερ... ΟΤΑΝ από τα αμαρτωλά χρόνια της MIRAMAX το πιασοκωλίδι και το προστατομασάζ στα Μέλη πέφτει σύγνεφο. Τουλάχιστον κέρδισε ο O' Donnell (Hacksaw Ridge) και έσπασε το ρόδι στις ΕΙΚΟΣΙΜΙΑ. Η βρωμιά σου όμως απλά αρχίζει εδώ.

Παίρνω το πρόγραμμα βραβεύσεων και αυτομάτως σακουλεύομαι το αβαβά. Όλες οι παιζόμενες του La La μαζί με τεχνικά και μικρομηκάδες στην πρώτη μιάμιση ώρα, μαζί με τους υποστηρικτικούς ρόλους για να πάρει ντιβέρς χρώμα το γλυκό (Ali – Davis). Όπως και πέρσι που κινήσανε με τα σενάρια, πήρε ένα το Spotlight και μετά ξανακούστηκε ΤΣΟΝΤΑ στο τέλος-τέλος στην Καλύτερη Ταινία – μόλις 2 (ΔΥΟ) το σύνολο. ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως μόνο η PWC εδώ και 83 χρόνια γνωρίζει τους νικητές. Αν υποθέσουμε ότι μοναχά αυτοί οι δυο λογιστάδες καθορίζουν τους βραβευτές, ΠΩΣ γίνεται να καλούν τον παραγωγό του Manchester, Matt Damon να δίνει το σενάριο στον σκηνοθέτη ΤΟΥ Ken Lonergan, παρέα με τον Ben Affleck, αδερφό του έτερου νικητή του Manchester στον Α’ Ανδρικό ρόλο Casey; Και πόσα άλλα τέτοια δεν έχουν γίνει στο παρελθόν.

Για να φτάσω εκεί που Ακαδημία το τερμάτισες. Ορίσατε τον γερο Μπί(χ)τη με την αγνώριστη Ντάναγουέη να απονείμουν Καλύτερη Ταινία (ως τρίμπιουτ στα 50χρονα του Bonnie και Clyde) και δίνετε φάκελο με Emma Stone - Best Lead Actress. Ζορίζεται ο Κλάιντ και το δίνει στη Μπόνι. La La Land αναφωνεί εκείνη και νάσου το τημ ονστέιτζ να αρχίζει τους ευχαριστήριους. ΄Ωσπου ρίχνουν μια φευγαλέα ματιά στην κάρτα και καλούν μόνοι τους το τημ Moonlight (ευτυχώς που είναι φίλοι από το Telluride) να πάρει τον κότινο. Τρέχει ο Jimmy Kimmel, της χειρότερης τηλεθέασης μετά τον Jon Stewart και σαρκασμό να ψιλοδανείζεται ανυπέρβλητο Bob Hope μπας και πυροσβέσει την κατάστα. Ρίξε κανα ακόμα λούτμπαγκ με κάντυ από την οροφή μάστορα να χορτάσουν τα λιμά μπας και μάσουν τα σαγόνια από τα πατώματα. Μιλάμε ότι ο γαμπρός μου ο Γιώργος που παίζει μπάλα ως παλαίμαχος στο Καλλιφώνι Καρδίτσας έχει απολαύσει απείρως σοβαρότερη διοργάνωση στις βραβεύσεις του τοπικού πρωταθλήματος.

Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Θυμήσου το ’32 με το Cavalcade, Frank Capra κουνάμενο-λυγάμενο να ροβολά στη σκηνή εκ παραδρομής. Ή τον Sammy Davis Jr το ΄64 να μπουρδουκλώνει δυο βραβεύσεις με αλλαντάλλων ονόματα. Εδώ ρε κύριος όμως έχεις BEST PICTURE. Είναι που ΕΙΝΑΙ αμφισβητούμενες οι μέθοδοι ανάδειξης της νικήτριας τουλάχιστον σε αξιοκρατικό επίπεδο, μην του σκίζεις τα πρέκια κιόλας ναούμ. Και στο φινάλε ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ. Το Moonlight των πολλαπλών (πρωτιών), το La La Land (με άπασα δόξα, βραβεία και εισπράξεις που θα έπρεπε να το χρήσουν αυτοδίκαια νικήτρια ταινία), τα Μέλη, τους fans και στο ΦΙΝΑΛΕ εμένα και εκατομμύρια σα τη μουτσούνα μου που τόσα χρόνια υπερασπίστηκα την τιμή σου και πέρασα έναν μασκέ εφιάλτη Αποκριάς, για να πέσω σε μια σαρακοστιανή νηστεία που οσκαρικά θα διαρκέσει ΕΠ’ΑΟΡΙΣΤΟΝ, ώσπου να απαλλαχτείς από τα απολεούρια τις PRτζούδες και τους κομπλεξικούς που για μη τους βγάλουν τόνομα, βραβεύουν ΑΤΖΕΝΤΑ κι όχι ΤΕΧΝΗ.

gaRis

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Fifty Shades Darker	UIP	3	89	14.502	233.991
2	John Wick: Chapter 2	Spentzos Films	2	37	11.221	39.803
3	The LEGO Batman Movie	Tanweer	3	85	9.126	49.221
4	Manchester By The Sea	Feelgood Ent.	2	24	8.972	24.545
5	La La Land	Odeon	10	38	6.715	189.626
6	Hidden Figures	Odeon	1	30	5.728	5.728
7	Split	Odeon	5	21	4.533	127.292
8	Médecin de campagne	Filmtrade	1	8	4.288	4.288
9	Triple 9	Spentzos Films	1	12	3.653	3.653
10	A Cure For Wellness	Odeon	2	27	3.320	3.320

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

by zerVo (@moviesltd)

89η Απονομή Βραβείων Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου Oscars 2017

7.25 - Αυτά για φέτος λοιπόν, στην χρονιά που το κύρος του θεσμού έπιασε τον απόλυτο πάτο, με αυτό που συνέβη λίγο πριν την λήξη του. Ούτε σε βραβεία τριτοκοσμικής χώρας δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Καλό ξημέρωμα και καλή Σαρακοστή!

7.20 - Αφού συνήλθαμε  από το σοκ, σκεφτόμαστε πως ο Τραμπ θα γελάει τρεις μήνες με τους ηλίθιους Ακαδημαικούς που υπέπεσαν στην γκάφα του αιώνα!

7.20 - Τρομακτική απώλεια πρεστίζ αυτό που συνέβη λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης. Επάνω στην σκηνή οι συντελεστές του La La Land πανηγύριζαν, χόρευαν, έβγαλαν λόγους, μοίρασαν δάκρυα, για να βγει ατάραχος ο Kimmel να πει πως άλλοι παίρνουν το τρόπαιο. Φέρτο πίσω Chazelle για να το δώσουμε αλλού. Ξεπεσμός, δεν το περίμενα ποτέ να συμβεί σε αυτό τον θεσμό...

7.05 - Τελευταίοι για απόψε που ανεβαίνουν στην σκηνή οι Μπόνυ και Κλάιντ, Faye Dunaway και Warren Beatty για να τιμήσουν τον μεγάλο νικητή, αυτόν που θα πάρει το Μέγα Βραβείο της Καλύτερης ταινίας της χρονιάς! Οι υποψήφιοι είναι Hacksaw Ridge (2 Όσκαρ μέχρι τώρα), Fences (1), Arrival (0), Hell Or High Water (0), Moonlight (2), Lion (0), Hidden Figures (0), Manchester By The Sea (2), La La Land (6). Και μετά από το απόλυτο ρεζιλίκι στην ιστορία του θεσμού, με τον Beatty να διαβάζει άλλαντάλλον νικητή! Που είναι τελικά το Moonlight!

7.02 - Έξι τα Όσκαρς για το μιούζικαλ του Chazelle. θα τα κάνει επτά άραγε αποσπώντας το πιο σημαντικό της βραδιάς? Από δύο Hacksaw Ridge, Moonlight και Manchester By The Sea.



6.55 - Να και ο Leonardo DiCaprio παρόντας, που σαν περσινός θριαμβευτής της κατηγορίας ανδρικής ερμηνείας, θα τιμήσει την φετινή νικήτρια της αντίστοιχης γυναικείας κατηγορίας. Υπάρχει φαβορί! Και θα επικρατήσει! Μαγική στιγμή για την Emma Stone, που χαρίζει ακόμη μια διάκριση στο La La Land! Πρώτο Όσκαρ στην δεύτερη υποψηφιότητα της. Λάμπει το κορίτσι. Και τρέμει συνάμα!



6.49 - Στην σκηνή η περσινή νικήτρια Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας Brie Larson για να τιμήσει τον φετινό καλύτερο αντρικό ρόλο. Πολύ δυνατή η πεντάδα των υποψήφιων. Και ο τίτλος απονέμεται στον Casey Affleck για το Manchester By The Sea! Δεύτερο αγαλματάκι για την ταινία του Lonergan!



6.42 - Με μαλλί τρελής η Halle Berry είναι πανέτοιμη να δώσει το βραβείο όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας. Στον Damien Chazelle για το La La Land! Το πέμπτο!



6.34 - H Amy Adams που κυριολεκτικά λάμπει μέσα στα στην σέξι τουαλέτα της δίνει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου στο Moonlight! Δεύτερο βραβείο στην βραδιά για την ταινία του Barry Jenkins που εδώ το μοιράζεται με τον συνεργάτη του Alvin McCraney!


6.31 - Καλύτερο πρωτότυπο σενάριο. Το Manchester By The Sea παίζει σαν το αδιαφιλονίκητο φαβορί την στιγμή που ακούγεται και το όνομα των δικών μας παιδιών για τον Lobster. Τα προγνωστικά επιβεβαιώνονται! Πρώτο Όσκαρ για τον Kenneth Lonergan!

6.29 - Με την σατιρική αναφορά του Kimmel στην ταινία που τον σημάδεψε, την πλήρη αποτυχία We Bought A Zoo, ανεβαίνει στην σκηνή ο δυο φορές νικητής Ben Affleck με τον κολλητό του Matt Damon για να παρουσιάσουν τα βραβεία σεναρίου!

6.25 - Όπως κάθε χρόνο έφτασε η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς. In Memoriam, όπου μνημονεύονται οι απόντες της χρονιάς που έφυγε. Πιο σημαντικές απώλειες Gene Wilder, Michael Cimino, Emmanuelle Riva, Anton Yelchin, Mary Tyler Moore, Prince, John Hurt, Zsa Zsa Gabor, Debbie Reynolds και φυσικά η πριγκίπισσα Λέια. May The Force Be With Them...

6.16 - Και η κούκλα Scarlett Johansson αναλαμβάνει να δώσει το Όσκαρ τραγουδιού. Κι εδώ οι προβλέψεις επιβεβαιώνονται. Το La La Land κερδίζει το τέταρτο αγαλματάκι του για το City Of Stars! Back 2 Back νικητήριος λόγος για τον Justin Hurwitz!


6.13 - Ο Samuel L. Jackson με το γνώριμο ανατρεπτικό του στυλ αναλαμβάνει την σκυτάλη για να παρουσιάσει το Όσκαρ καλύτερης μουσικής επένδυσης. Υπάρχει φαβορί και επιβεβαιώνει τον τίτλο του. La La Land και τρίτο Όσκαρ στο όπως αναμένεται πιο βραβευμένο φιλμ της χρονιάς! O Justin Hurwitz τροπαιούχος μοιάζει σαν έτοιμος από καιρό γι αυτό!

6.04 - Και το δίδυμο του La La Land ανεβαίνει στο πόντιουμ. Ryan Gosling και Emma Stone παρουσιάζουν το τραγούδι City Of Stars που αποδίδει ο John Legend.Δεν παίζει πλέον καν στο στοίχημα πως θα είναι το επικρατέστερο της βραδιάς... Μαγεία από την παρουσία των χορευτών στο πλατό, που σφύζει από φαντασμαγορία!

6.03 - Oι σούπερ αστέρες διαβάζουν τα πιο μισητά τουίτς που τους έχουν στείλει θαυμαστές τους. Μερικά είναι πραγματικά αστεία...


5.57 - O Javier Bardem κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και ανεβαίνει στην πίστα με την αγαπημένη του σταρ, Meryl Streep! Είναι η στιγμή για να δοθεί το Όσκαρ Φωτογραφίας! Που θα πάει στο La La Land! Δεύτερο για την ταινία του Chazelle και τον κινηματογραφιστή Linus Sandgren!

5.51 - Και μετά το σατιρικό τουίτ του παρουσιαστή τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στην σκηνή η Leslie Mann με τον John Chow για να δείξουν το βίντεο με όσους πήραν τιμές και διακρίσεις στην απονομή των τεχνικών καινοτομιών και επιτευγμάτων. Κεφάτη στιγμή, δίχως άλλο.

5.49 - Και οι βραβεύσεις των μικρού μήκους κλείνουν με το Live Action, που θα το κερδίσει η ταινία Sing! Η Λιβανεζομεξικάνα πάντως έχει κλέψει την κάθε παράσταση...

5.44 - Βραβείο όσκαρ μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, The White Helmets! Από τα χέρια της Salma Hayek, που κάθε χρόνο δείχνει και μικρότερη!

5.40 - Και κάπως έτσι προηγείται το Hacksaw Ridge στην λίστα των τροπαιούχων με δύο!

5.34 - Απίθανο ντουέτο στην πίστα ο Seth Rogen και ο εμφαανώς καταβεβλημένος από τα ζόρια υγείας που περνάει Michael J. Fox, που ευτυχώς μιλάει πολύ λιγότερο από τον φωνακλά συμπαρουσιαστή του. Βραβείο μοντάζ! Και ο θριαμβευτής είναι το Hacksaw Ridge! Πρώτο Όσκαρ σε δύο υποψηφιότητες για τον John Gilbert. Γελάνε και τα μούσια του Gibson!

5.30 - Μετά από ένα σύντομο βιντεάκι που υμνείται η διεθνής γλώσσα του σινεμά, στην σκηνή βρίσκεται η Felicity Jones για να δώσει το βραβείο Οπτικών Εφέ. Και το Όσκαρ πηγαίνει στο THE JUNGLE BOOK! Χαράς ευαγγέλια για την Disney που το πανηγυρίζει δεόντως!

5.23 - Όλοι οι Οσκαρούχοι μέχρι στιγμής έχουν στην κατοχή τους από μόλις ένα! La La Land, Moonlight, Hacksaw Ridge, Fences, έπεται συνέχεια!

5.20 - Κατακόρυφα πέφτει το τέμπο από την καθόλου χιουμοριστική παρέμβαση της παραγωγής, με την είσοδο κοινών θνητών τουριστών, υποτίθεται εν αγνοία τους, στην αίθουσα. 


5.12 - Το ζευγαράκι από τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι Dakota Johnson και Jamie Dornan θα αποδώσει το Όσκαρ για τον καλύτερο Σχεδιασμό Παραγωγής. Επιτέλους το πρώτο Όσκαρ της βραδιάς για το La La Land! Όπως αναμενόταν δηλαδή...

5.12 - Και το Βραβείο Όσκαρ του Καλύτερου Animation πηγαίνει στο Zootopia! Υπήρχαν και καλύτερα, σίγουρα...

5.10 - Ομοίως και ο Bernal σαν μετανάστης εργαζόμενος στις ΗΠΑ από το Μεξικό καταδικάζει την πολιτική Τραμπ!

5.08 - Καλύτερο μικρού μήκους animation από τα χέρια του Gael Garcia Bernal απονέμεται όπως αναμενόταν στο Piper!

5.05 - Από την φωνή του βετεράνου πλέον Sting το επόμ,ενο υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι. Truth!

4.59 - Εννοείται πως ο γραπτός λόγος που απέστειλε ο Ιρανός είναι ευθύς κατά του Τραμπ που έχει χωρίσει τον κόσμο στους Αμερικάνους και τους άλλους σκορπώντας παντού τον φόβο. Ενωτικό το μήνυμα του, που γίνεται αποδεκτό με ενθουσιασμό από το κοινό. Είναι το δεύτερο όσκαρ στην κατηγορία για τον Πέρση σκηνοθέτη, που δεν παραβρέθηκε στο Λος Άντζελες εξαιτίας της απαγόρευσης εισόδους στις ΗΠΑ των προερχόμενων από την Μέση Ανατολή ταξιδιωτών που ισχύει εδώ και λίγο καιρό.

4.56 - Στην σκηνή η Charlize Theron και η Shirley McLaine, Η Νοτιοαφρικάνα δεν χρειάζεται να ντυθεί λαμπερά για να αναδείξει την απαράμιλλη ομορφιά της. Είναι η ώρα για το Βραβείο μη Αγγλόφωνης Ταινίας! Θρίαμβος για τον Ashgar Farhadi και τον The Salesman!

4.47 - Αναμενόμενη η επικράτηση της Viola Davis για το Fences στην κατηγορία του Γυναικείου Υποστηρικτικού Ρόλου. Παθιασμένος και μακροσκελής ο λόγος της αφήνει αιχμές προς όλες τις κατευθύνσεις. Πραγματικά εκπληκτική και συγκινητική! "We are the only profession that celebrates what it means to live a life." Λόγια βαθιά εμπνευσμένα!

4.40 - Τιμητικό βραβείο για την προσφορά του στο σινεμά για τον Jackie Chan! Τρομερός όπως πάντα ο Κινέζος!

4.33 - Ακόμη μια ταινία κερδίζει το πρώτο της Όσκαρ στην βραδιά. Είναι το Hacksaw Ridge που αποσπά την τιμή για την καλύτερη μίξη ήχου!

4.29 - Απονομή στην ταινία με την καλύτερη ηχοληψία. Είναι το πρώτο Όσκαρ της βραδιάς για το Arrival! Όπως είναι και το πρώτο Όσκαρ στην καριέρα του ηχολήπτη Sylvain Belemare που το αφιερώνει στον σκηνοθέτη Denis Villeneuve!

4.26 - Άχρωμη η παρουσία του παρουσιαστή μέχρι στιγμής. Χωρίς έντονη προσωπικότητα. Ακολουθεί η ομιλία της Προέδρου της Ακαδημίας Cheryl Boone Isaacs, που επίσης καυτηριάζει την πολιτική κατά των μεταναστών.

4.17 - O Dwayne The Rock Johnson, που χαρίζει την φωνή του στο κινούμενο σχέδιο Moana, παρουσιάζει τους τραγουδιστές που θα αποδώσουν επί σκηνής το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι της ταινίας. Εκπληκτική η νεαρή Auli'i Carvalhio που το ερμηνεύει.



4.10 - Το γυναικείο ανσάμπλ του Hidden Figures στην σκηνή για να παρουσιάσουν την υποψήφια για το Βραβείο της Καλύτερης, ταινία που πρωταγωνιστούν. Μια θρυλική μορφή της NASA δίπλα τους για να αποδώσουν μαζί το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ. Νικητής το O.J. Simpson Made In America. Πανάξια! Ezra Edelma και Caroline Waterlow οι ευτυχείς κάτοχοι του Βραβείου!

4.02 - Όσκαρ Ενδυματολογίας. Σε έναν θρύλο της κατηγορίας την Colleen Atwood για το Fantastic Beasts! Ενδεχόμενα η ταινία να κερδίσει και το Productiuon Design, συνήθως αυτά τα βραβεία πηγαίνουν πακέτο.

3.59 - Βραβείο για το καλύτερο Μέικ Απ και Κομμώσεις. Και το Όσκαρ πηγαίνει στο Suicide Squad! Δοσμένο από τα χέρια του Jason Bateman. Ο Ιταλός νικητής - ένας εκ υτων τριών της ομάδας - ως μετανάστης αφιερώνει το τρόπαιο σε όλους όσους έχουν για κάποιο λόγο αναγκαστεί να εργάζονται μακριά από τον τόπο τους.

3.58 - Συνεχίζεται η πολιτική σάτιρα από τον Kimmel, με αναφορές στην αποπομπή των Μέσων Ενημέρωσης από τις ομιλίες του νέου Προέδρου των ΗΠΑ.

3.48 - Πλησιάζει η ώρα του πρώτου βραβείου, εκείνου της καλύτερης ανδρικής υποστηρικτικής ερμηνείας. Βίντεο με τους παλαιότερους νικητές ανεβάζει το θερμόμετρο. Θρύλοι πραγματικοί στο εκράν. Η Alicia Vikander, περσινή νικήτρια στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορία ελαφρώς πιο μαυρισμένη από το κανονικό, ανοίγει τον φάκελο! Και ο θριαμβευτής που ανοίγει τον χορό είναι ο Mahershala Ali για το Moonlight! Πρώτο Όσκαρ σε μία υποψηφιότητα για τον ηθοποιό! Peace And Blesse είναι η κατάληξη του τυπικού ευχαριστήριου λόγου του, καθώς εμφανώς συγκινημένος υψώνει το αγαλματίδιο ψηλά.

3.43 - Ο φακός εστιάζει στην Isabelle Huppert. Υπέροχη όπως πάντα αποσπά το κομπλιμέντο του Kimmel! Την ίδια στιγμή που η πολυνίκης του θεσμού Meryl Streep υποδύεται την ντροπαλούλα, καθώς ανακοινώνεται ο αριθμός ρεκόρ των υποψηφιοτήτων της!

3.37 - Ο οικοδεσπότης Jimmy Kimmel στην σκηνή. Τα πρώτα τεχνικά προβληματάκια έκαναν την εμφάνιση τους... Πρώτη του φορά που είναι ο κεντρικός παρουσιαστής, ελπίζει να μην είναι και η τελευταία. Ενωτικός ο εισαγωγικός του λόγος. Το πρώτο καυστικό σχόλιο είναι προς τον Braveheart, Mel Gibson, που δείχνει σε φόρμα. Μάλλον θα φταίει η Σαιεντολογία γι αυτό... Σκυτάλη στα πειράγματα παίρνει ο Matt Damon, υποψήφιος φέτος από την θέση του παραγωγού για το Manchester By The Sea. Οι δεκατέσσερις υποψηφιότητες του La La Land και ο νεαρότατος σκηνοθέτης Damien Chazelle μπαίνουν στο στόχαστρο του Kimmel - όπως αναφέρει χαριτολογόντας αναλογεί μία για κάθε χρόνο ζωής του.

3.32 - Ο Justin Timberlake με αέρινο στυλ υπό τους ήχους του τραγουδιού του Can't Stop The Feeling από την ταινία Trolls δίνει το σύνθημα της αρχής, με δυνατούς ρυθμούς. Μακάρι η βραδιά να συνεχίσει το ίδιο ζωντανά. Όρθια όλη αίθουσα, πιο χορευταρού από όλες η Nicole Kidman! Hollywood can't stop the feeling tonight!

3.30 - Η παράσταση αρχίζει!

3.28 - Και οι πέντε υποψήφιοι σκηνοθέτες στην κατηγορία του Καλύτερου Μη Αγγλόφωνου φιλμ, υπέγραψαν ανακοίνωση διαμαρτυρίας για την πολιτική Τραμπ! Ενωμένοι και από κοινού υποστηρίζουν πως οποιοσδήποτε κι αν είναι ο φετινός νικητής της κατηγορίας, αρνούνται να στηρίξουν τους κανόνες των συνόρων, ο κινηματογράφος δεν έχει όρια, διαχωρισμούς, περιθωριοποιήσεις και αποκλεισμούς. Επιθυμούν αυτή ακριβώς η φετινή βράβευση να αποτελέσει σύνθημα ενότητας και όχι απόσχισης!

3.27 - Οι περισσότεροι προβολείς, εννοείται πως έχουν πέσει πάνω στο πιο συζητημένο καλλιτεχνικό ζευγάρι της βραδιάς, Emma Stone, που λάμπει μέσα στην χρυσή της τουαλέτα και Ryan Gosling!

3.25 - Οι αφίξεις στο κόκκινο χαλί του θεάτρου ολοκληρώνονται. Όλοι οι λαμπεροί αστέρες παρέλασαν μπροστά από τους αμέτρητους θαυμαστές τους και παίρνουν σιγά σιγά την θέση τους για να ξεκινήσει η λαμπερή βραδιά!

Είναι η ένατη συνεχόμενη χρονιά που θα πάμε ονλάιν παρέα την Οσκαρική ολονυχτία, μια λατρεμένη συνήθεια που κρατά μερικές δεκαετίες και που δεδομένα γοητεύει τους απανταχού σινεφίλ, στην προσδοκία να μάθουν τους καλύτερους μιας ολόκληρης φιλμικής σεζόν. Άλλοι θα συμφωνήσουν, άλλοι κυρίως θα διαφωνήσουν, άλλοι θα κάνουν λόγο για μηχανορραφίες των Ακαδημαϊκών, άλλοι θα σνομπάρουν, αλλά πάντα θα ρίξουν την κλεφτή ματιά προς Dolby Theatre μεριά. Σημασία έχει πως και με την αρωγή της αργίας που ξημερώνει, όλο και πιο πολλοί θα θελήσουν να μοιραστούν λίγη από την αστερόσκονη των λαμπερών πρωταγωνιστών, που ήδη έχουν ξεκινήσει την βόλτα τους πάνω στο κόκκινο χαλί...