Movies Ltd

Η γυνή σέρνει καράβι..

του zerVo (@moviesltd)

Δεν μπορώ να πω, ένα ιδιαίτερο κέφι όλη αυτή η περίπτωση των πενήντα Αποχρώσεων το βγάζει, έχοντας πλέον εξελιχθεί σε ποπ θρύλο από την εποχή που με μανία τα καλομανκιουρισμένα δάκτυλα των ευφάνταστων κι ονειροπόλων, μην τύχει και πέσει και σ'αυτές το τζακ ποτ, γύριζαν μετά μανίας τις σελίδες του τρίπτυχου Μπελ. Κακός χαμός, που οπτικοποιήθηκε και ήδη βαδίζει στο δεύτερο κινηματογραφικό του σκαλοπάτι, μετά το κάπως χλιαρό και όχι και τόσο ανατρεπτικά σεξουλιάρικο ίντρο, κατ ουσίαν εικονογράφοντας τα συννεφάκια που οι αναγνώστριες σχημάτιζαν με το μυαλό τους, ρουφώντας την μια μετά την άλλη τις ΜπουΝτουΣουΜου αράδες της μαντάμας - και φυσικά δισεκατομμυριούχου - E. L. James. Ακόμη κι αν παραδεχτούμε λοιπόν, πως δεν μας λέει απολύτως τίποτα το φιλμάκιον Grey μέρος Βου, μας είναι αρκετό που άπασες οι καλοντυμένες, υπερχτενισμένες και καλογυαλισμένες σινεφίλ, θα τρέξουν να προυπαντήσουν τον πρίγκιπα - αφέντη στο εκράν, για να επιστρέψουν με το καλό στις εστίες τους και να αντικρίσουν, προσγειωμένες πια, τον επί χρόνια αγαπημένο τους, βγάζοντας μονομιάς την φιλμική τους έξαψη στην πρώτη τους λαλιά: "- Α, εδώ είσαι? Έφαγες?"

Στην προσπάθεια της να επουλώσει τις πληγές του χωρισμού της από τον πολυεκατομμυριούχο, αλλά και ξεχωριστά απαιτητικό ερωτικά, νεαρό μεγιστάνα Κρίστιαν Γκρέυ, η Αναστασία Στιλ ξεδίνει σκορπώντας την ημέρα της, σκληρά εργαζόμενη σαν γραμματέας σε ανερχόμενο εκδοτικό οίκο του Σιάτλ. Συνεσταλμένη, αλλά και μπερδεμένη συνάμα, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τα συναισθήματα της, ελπίζοντας σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Αναπάντεχα, όσο και δι ευχών, όμως, το διάβα της θα σταυρωθεί ξανά με εκείνο του ιδιόρρυθμου μπόυφρεντ, που δείχνει να μην μπορεί να ζήσει δίχως εκείνη πλάι του. Και για να συμβεί αυτό, δηλώνει πανέτοιμος και ικανός να αποτινάξει τα σεξουαλικά πάθη του, αρκεί εκείνη να γυρίσει κοντά του. Η συμφωνία θα κλείσει, αυτή την φορά με τους όρους της μικρής. Όχι μαστίγια, ούτε χειροπέδες και σκοινιά. Μόνο αγαπούλες και χαδάκια. Κι αν αρέσει στο παλικάρι που δεν αντέχει μονάχο. Εξόν και η επιθυμία για κάτι τέτοιο κτυπήσει την πορτούλα της κορασίδας. Λες?

Αν και σαδομαζοχιστικών θέλω, Εκείνος, πάντοτε συμπεριφέρεται, εκτός Red Room, προστατευτικά προς την καλή του, αντιλαμβανόμενος μάλιστα πως ο μορφονιός Μπος της, τρέφει λάγνα επιθυμία προς τα κείνη, έχοντας μάλιστα και παρελθόν κακού παιδιού, ως παρενοχλών όλες του τις ντιντάκτα, στον χώροι εργασίας. Κι Εκείνη όμως δεν τα βλέπει όλα ρόδινα στην σχέση τους, αφού πέρα από τους τακτικούς εφιάλτες του Κριστιάνο, που ταράζουν αμφότερων την νυχτερινή ηρεμία, θα αντιληφθεί πως το παρελθόν του βρίσκεται ολοζώντανο γύρω του και ακόμη τον κατατρέχει. Τόσο με την μορφή της εξηντάρας Έλεν, συνεταίρου του στο πλέον Σαλόν Ντε Μποτέ της πόλης, που θα έβαζε και στοίχημα πως αυτή τον αποπλάνησε στα νιάτα του και τον μύησε στα ξέχωρα ερωτικά παιχνίδια, όσο και με εκείνη την απειλητική της Λέιλα, μιας πρώην υποτακτικιάς του, που κλαίει και οδύρεται μέσα στις λεωφόρους, επειδή απόλεσε το κελεπούρι...

Οπότε μολονότι το ζευγαράκι επανενώθηκε εκεί κάπου στο όγδοο λεπτό της ταινίας, δεν είναι και λίγα τα ζωτικά ζητήματα που θα κληθεί να επιλύσει μπας και παραμείνει ζωντανό, ίσαμε τον τρίτο γύρο, που θα πέσει η αυλαία, σε κάπου δυο χρονάκια από τώρα. Ζητήματα τρόπος του λέγειν δηλαδή, που ανήκουν πιο πολύ στην σφαίρα της φαντασίας, για έναν από τους πιο πλούσιους άντρες της Αμερικής, που κουνώντας απλά το δαχτυλάκι του αφανίζει κάθε απειλή, πόσο μάλλον εκείνη να εξελιχθεί σε φονική, σαμποτάροντας το ελικόπτερο που τον μεταφέρει στις δουλειές του. Όπως και δουλειές, τρόπον τινά θα έλεγα, αφού στα βαρετά μίτινγκ, ωσάν σχολιαρόπαιδο ο Μίστερ Γκρέυ δεν παρατά στιγμή το τάμπλετ από το χέρι, στέλνοντας υγρά μηνυματάκια στην κοπελούδα του, που τον καρτερεί πίσω στο σπίτι με τα,,,χέρια ανοικτά, να τον σφίξει ξανά στην αγκαλιά της. και ότι προκύψει στην πορεία. Τίποτα μπαλάκια με κορδόνια, που καιρός είναι να μάθουμε και πως τα λένε, κάτι αποστάτες άκρων, που ούτε εκείνων θωρώ το πραγματικό όνομα, ένα μανταλάκι δακτύλου, αρκετό για να πονέσει το κοριτσάκι που θα δαγκάσει αισθησιακά το χειλάκι. Τέτοια κοινά. Αχ...

Καθώς το μπόντατζ θα καλαρέσει στην δεσποσύνη, λοιπόν, ο δεσμός θα περάσει σε καινούργιο επίπεδο. Κι ο φουκαράς ο πλούσιος θα πιστέψει πως εκείνος κάνει το κέφι του, ρίχνοντας λάδι καυτό στην φωτιά του πάθους του, δεν ξέρει όμως ο αφελής πως αν εκείνος περνάει μια φορά καλά, η κόρη είναι εκείνη που πετάει στους είκοσι ουρανούς μετρώντας τις αποχρώσεις του. Και μεταπηδώντας από την μια ερωτική σκηνή στην άλλη, δυο, τρεις, πέντε, επτά φορές, με παρεμβαλλόμενες τις υποιστορίες που είναι για να είναι, οδηγούμεθα στο φινάλε που μοιάζει πιο παραμυθένιο κι από της Σταχτοπούτας. Ε, καλά, με μια πολύ μικρή, αμυδρή τσαλακωματιά, έτσι για να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι το Fifty Shades Freed, που θα σκηνοθετήσει και πάλι ο ίδιος ντιρέκτωρ, James Foley. Που τουλάχιστον ξεπερνώντας το τρεμούλιασμα των ποδιών της Μίσιζ Sam Taylor Johnson του πρώτου τεύχους, αποδεικνύεται πιο πιπεράτος και διεισδυτικός στην κρεβατοκάμαρη του ντουετακίου, που είπαμε, ροδοπέταλα και φράουλες μόνο, μην ακούς για δέστρες και αναποδογυρίσματα, μούφα. Μεταξύ μας, ο οποιοσδήποτε κανάγιας για να περάσει όλες αυτές τις αγκράφες σε καρπούς και κότσια, θα ήθελε κανά δυο νύχτες, οπότε μάλλον το κορίτσι θα είχε κοιμηθεί μέχρι τα τότε...

Λέγοντας για κορίτσι, εννοείται πως ολάκερο το φιλμ είναι στημένο γύρω του, εκείνο να βάλκει τους κανόνες, εκείνο να μην πειραχτεί ποτέ, εκείνο να μην την πατήσει, εκείνο να μείνει εντέλει απόλυτα ικανοποιημένο, Όπως ας πούμε κι εμείς μένουμε ικανοποιημένοι από την Dakota, στην όχι και τίποτα απίθανη θωριά της, αφού φρόντισε κατά 100 τοις 100 να πάρει τα πάντα από τον μπαμπά και ουχί από την μαμά της. Δεν τολμώ να διανοηθώ την Melanie στον ρόλο βέβαια. Βιετνάμ! Φυσικά η Johnson κλέβει πορτοφόλι και όχι απλώς την παράσταση από τον λαπά διπλανό της, που είναι μόνο φτερά και γυμναστική - αμ το έρμο το πανταλόνι, που δεν βγαίνει ποτέ, έλεος βρε κακόμοιρε - ενώ σε λίγα χρόνια μάλλον δεν θα θυμάται και κανείς ποιος είχε παίξει τον αδιάφορο και ανεκδοτικής συμπεριφοράς Γκρέυ.

Που ούτε στο πιο ακραίο sci fi, ως χαρακτήρας, δεν θα απέκρουε τα φλερτ όλων αυτών των τοπ μόντελ που τον κοιτούν σαν ξερολούκουμο, για να επιλέξει την Άνα με το μαλλί πλέιμομπίλ. Οκ, είπαμε η γαλαρία να περνά καλά - το Fifty Shades Darker αποτελεί ορισμό του ξωπίσω καθισμάτων πανζουρλισμού, που κάποτε θα γκρέμιζε σινεμάδες - όπως φυσικά και του κοινού που θα πραγματοποιήσει την μία και μόνη ετήσια επίσκεψη του στην αίθουσα, ένεκα του μπεστ σέλλερ κουρνιαχτού. Με την βούλα, με το μαχαίρι και με το δαχτυλίδι, η διαπίστωση είναι κοινή, πως η γυνή σέρνει υπερωκεάνιο, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο η Οποιαδήποτε στάση του Μίστερ Ράιτ. Αν και κάπου προς το τέλος, παρότι ευχαριστημένος από το σύνολο, που το καρτερούσα χειρότερο, έμεινα με το παράπονο, αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος πως η Kim θα ήταν αυτή που θα του έριχνε το ποτήρι στα μούτρα, πετώντας του και την βαριά ατάκα: "Κάνε μας την χάρη, ρε παραλή μπουρμά. Όταν εμείς τα κάναμε αυτά, εσύ ακόμη δεν ήσουν ούτε στην επιστημονική φαντασία του μπαμπά σου!"

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2017 από την UIP

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

67η Berlinale: Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου
Πολιτική και φεστιβάλ

Είναι το φεστιβάλ Βερολίνου το πιο πολιτικό από τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ; Σίγουρα είναι. Κι αυτό δηλώθηκε σε όλους τους τόνους κατά τη διάρκεια της εφετινής επίσημης τελετής έναρξης. Κι όχι μόνο από την επί χρόνια βασική παρουσιάστρια της τελετής, την μπριόζα και σούπερ Anke Engelke. Που τι είπε μεταξύ των άλλων ο στόμας της; «Το ''La La Land'' είναι μια πάρα πολύ ωραία, που πάει για 14 Όσκαρ. Κατά πως φαίνεται το ''La La Land'' θα είναι και η μόνη χώρα που θα απομείνει στην Ενωμένη Ευρώπη»! Άουτς! Καρφάρα, έτσι; Και ο Dieter Kosslick, διευθυντής του φεστιβάλ επί πάρα πολλά χρόνια τόνισε την πολιτική σημασία του συγκεκριμένου φεστιβάλ, αλλά και ο δήμαρχος του Βερολίνου, ο Michael Müller, έδωσε έναν λόγο όπου μεταξύ των άλλων είπε πως ο ρατσισμός και ο λαϊκισμός δεν κατοικοεδρεύουν μόνο στην Ουάσινγκτον (επίσης, φοβερό καρφί για Τραμπ) αλλά πως γιγαντώνονται και στην Ευρώπη και πως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η αντίσταση! Και μάλιστα μίλησε για κουλτούρα καλωσορίσματος των μεταναστών! Τι να πω, όντως πολιτικά φορτισμένοι οι λόγοι.

Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει άλλο μεγάλο φεστιβάλ που να δείχνει τόσα πολλά ντοκιμαντέρ, να παίζει τόσες πολλές ταινίες με ήρωες ομοφυλόφιλους, αλλά να έχει και τμήμα ειδικά για τα παιδιά!

Κάθε φορά που πάω στο Βερολίνο για την Berlinale, το έχω τάμα να πηγαίνω σε τουλάχιστον μία αίθουσα προβολής, στην οποία δεν έχω πάει τα προηγούμενα χρόνια. Πέρσι ήταν ο κινηματογράφος International, φέτος ήταν το φοβερό και τρομερό Friedrichstadt-Palast! Η μεγαλύτερη αίθουσα κινηματογράφου της Berlinale! Διαθέτει 1895 θέσεις! Και οι διαστάσεις της οθόνης είναι 21 μέτρα μήκος και 9 μέτρα ύψος!!! Τεράστια! Χαώδης! Εκεί είδαμε την τελετή έναρξης σε σύνδεση με το Berlinale Palast, εκεί βρέθηκαν και οι συντελεστές της ταινίας που σήμανε την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ, εκεί είδαμε από κοντά την υπερταλαντούχα και όμορφη Cecile de France. Άιντε, πάμε στις ταινίες λέμε!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κάγκελα παντού...

Από τότε που η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, «Το δάσος» (Moe no suzaku, 1997) κέρδισε την Χρυσή Κάμερα πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, δεν υπάρχει ταινία της που να μην έχει λάβει μέρος στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου! Ψέματα: η μόνη ταινία που... ξέφυγε από τις Κάννες, είναι το «Nanayomachi» (2007). Για την ταινία της «Πληγωμένο δάσος» (Mogari no mori, 2007) μάλιστα, κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, μιας που συνήθως συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα. Το «Γλυκό φασόλι» (An, 2015) είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία της φιλμογραφίας της κι έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών. Μέσα στο 2017 θα είναι έτοιμη και η 9η ταινία της, το «Hikari». Βάζετε στοίχημα πως θα συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών; Πληρώνει 1,06 το συγκεκριμένο στοίχημα!

Το σενάριο για αυτήν της την ταινία βασίζεται σε βιβλίο του Durian Sukegawa. Και η ηθοποιός που υποδύεται τη νεαρή Wakana είναι η πραγματική εγγονή της πρωταγωνίστριας, Kirin Kiki.

Η υπόθεση: Ο Σεντάρο είναι ένας μοναχικός μεσήλικας, που διευθύνει μια μικρή καντίνα εξειδικευμένη στο ντοραγιάκι. Το ντοραγιάκι είναι μια γλυκιά λιχουδιά που δομείται από δύο τηγανίτες ανάμεσα στις οποίες μπαίνει (εν είδει σάντουιτς), μια μαρμελάδα από κόκκινα φασόλια. Η δουλειά είναι μπόλικη, καθώς το σημείο είναι καλό και εκεί συχνάζουν διάφοροι περίοικοι και έφηβοι μαθητές. Όταν βάζει μια αγγελία με την οποία ζητά συνεργάτη, τον προσεγγίζει η κυρία Τόκου, μια γυναίκα που πλησιάζει τα ογδόντα της. Ο Σεντάρο αρχικά την απορρίπτει από πεποίθηση πως λόγω ηλικίας και παραμορφωμένων χεριών δεν πρόκειται να έχει και καμιά σημαντική βοήθεια από την γηραιά κυρία. Όταν όμως δοκιμάζει τη συνταγή της για τη μαρμελάδα από κόκκινα φασόλια, ο Σεντάρο ενθουσιάζεται! Η δική της συνταγή δεν έχει καμία σχέση με την έτοιμη μαρμελάδα που χρησιμοποιεί ο ίδιος: είναι κατά πολύ ανώτερη. Έτσι, την προσλαμβάνει. Οι πελάτες αρχικά ενθουσιάζονται. Όταν όμως ανακαλύπτουν πως η παραμόρφωση των θαυματουργών χεριών της κυρίας Τόκου οφείλεται σε μια παλιά αλλά πολύ σοβαρή ασθένεια, σταματάνε να τρώνε στο μαγαζί. Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού πιέζει τον Σεντάρο να διώξει την γριά μαγείρισσα. Αλλά απ' ότι φαίνεται η ταλαίπωρη Τόκου δεν ήταν η μόνη που έκρυβε ένα μεγάλο, σκοτεινό μυστικό...

Η άποψή μας: Δήλωση πρώτη: δεν είμαι οπαδός του σινεμά της Kawase. Η ποίηση της εικόνας τη συνοδεία αργών ρυθμών και έντονων συμβολισμών δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Είναι βαρετό σινεμά, εύκολο για τη δημιουργό, δήθεν. Είναι το σινεμά που έχει παγιδεύσει στις τελευταίες του δημιουργίες τον Terence Mallick – ο Αμερικανός δημιουργός, μάλιστα, είναι και περισσότερο φιλόδοξος και μπορεί να σε εκνευρίσει κιόλας με τις μεγαλοστομίες του! Δήλωση δεύτερη: αυτή είναι η πιο προσβάσιμη από τις δημιουργίες της Kawase. Το σενάριο είναι στρωτό, υπάρχει μπόλικη λατρεία φαγητού, οι συμβολισμοί είναι κι εδώ παρόντες αλλά δεν είναι πολλοί και είναι απλοί στο όριο του απλοϊκού και υπάρχει εν πάση περιπτώσει μια... γλυκιά αίσθηση, καθώς παρακολουθείς τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές να επικοινωνούν, να ανοίγονται και να μας αποκαλύπτουν τα μυστικά τους.

Πρώτα μαθαίνουμε το μυστικό της κυρίας Τόκου: είναι χανσενική. Έπασχε δηλαδή από λέπρα. Λέπρα, την ιστορία της οποίας έμαθε όλη η Ελλάδα παρακολουθώντας την εξαιρετική σειρά του MEGA «Το νησί»: με το νησί να υπονοείται η Σπιναλόγκα, όπου παλιότερα «εξορίζονταν» οι άρρωστοι, για να μην κολλήσουν οι υγιείς. Αν και υπάρχει η εντύπωση ότι η λέπρα είναι νόσος μιας παλαιότερης εποχής, που έχει πλέον εξαφανιστεί, στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές χιλιάδες νέα κρούσματα παγκοσμίως. Εξαιτίας της ασθένειάς της βίωσε έναν ανάλογο αποκλεισμό. Και η αρρώστια της άφησε σημάδια. Κι εξαιτίας αυτών των σημαδιών κάποιοι την κοιτάνε στραβά. Όπως η ιδιοκτήτρια της καντίνας. Που όταν μαθαίνει από τι έπαθαν τα χέρια της κυρίας αυτό που έπαθαν θέλει να τη διώξει. Ρατσισμός... Από την άλλη το μυστικό του Σεντάρο το μαθαίνουμε αργά στην ταινία. Και ο ίδιος ήταν αποκλεισμένος, φυλακισμένος: όχι από ασθένεια αλλά από δικό του λάθος, που παραλίγο να στοίχιζε τη ζωή σε έναν συνάνθρωπό του. Οι δύο πρώην αποκλεισμένοι έρχονται κοντά: έχουν πολλά να μοιραστούν και να μάθουν ο ένας από τον άλλο. Το ίδιο και η πιτσιρίκα πελάτισσα του μαγαζιού. Που νιώθει υπεύθυνη κατά μία έννοια για την αποκάλυψη του μυστικού της κυρίας.

Όμορφη ταινία, με τη φύση να τονίζει εμφατικά την παρουσία της στο διάβα του χρόνου, των εποχών, των ανθρώπινων σχέσεων. Το καναρίνι πρέπει να φύγει από το κλουβί, να απελευθερωθεί, να πετάξει μακριά. Και οι κερασιές: τι υπέροχες είναι όταν ανθίζουν! Και πόσο καλά μπορείς να νιώσεις όταν αποτινάξεις οτιδήποτε σε καταπιέζει. Όπως κάνει – επιτέλους! - στο φινάλε ο Σεντάρο. Που αν σας θυμίζει κάτι η φάτσα του, είναι επειδή ο Masatoshi Nagase που τον υποδύεται, έχει παίξει τόσο στο «Mystery Train» (1989) όσο και στο «Paterson» (2016) του ενός και μοναδικού Jim Jarmusch!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα πολλαπλά πρόσωπα του τέρατος

Η αλήθεια είναι πως, για τις διαστάσεις που έχει πάρει το πρόβλημα, δεν έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με θέμα τον νεοναζισμό. Μερικές ταινίες μπορώ μόνο να φέρω στη μνήμη μου. Αρχικά, το «Σαρώνω» (Romper Stomper, 1992) του Geoffrey Wright, με τον Russell Crowe να υποδύεται τον Hando, αρχηγό μιας συμμορίας νεοναζί, που επιτίθεται σε Βιετναμέζους μετανάστες στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Κατόπιν, το «Μαθήματα Αμερικανικής ιστορίας» (American History X, 1998) του Tony Kaye, με τον Edward Norton να υποδύεται τον Derek, έναν νεοναζί με φοβερή ρητορική, διαβασμένο και με επιχειρήματα, που μπαίνει φυλακή για την αναίτια και αποκρουστική δολοφονία ενός αφροαμερικάνου στο Λος Άντζελες. Και ύστερα είναι «Ο πιστός» (The Believer, 2001) του Henry Bean, με τον Ryan Gosling στο ρόλο ενός νεοναζί, του Danny, βαθιά αντισημίτη, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν Εβραίος. Είναι και η μοναδική από τις τρεις παραπάνω ταινίες, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Το Imperium είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο (κατά πως φαίνεται, ελληνικής καταγωγής – δεν βρήκαμε κανένα επιπλέον στοιχείο στο διαδίκτυο) Daniel Ragussis, μετά από δύο μικρού μήκους που έχει γυρίσει στο παρελθόν. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα έτσι όπως τα βίωσε ο πράκτορας του FBI, Michael German, ο οποίος βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου.

Η υπόθεση: Ο Νέιτ είναι ένας νεαρός πράκτορας του FBI. Είναι μοναχικός, φιλόδοξος, λατρεύει την κλασική μουσική και είναι απόλυτα αφοσιωμένος στη δουλειά του. Κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης επιχείρησης ξεσκεπάσματος ενός θύλακα του ISIS στις ΗΠΑ, ο τρόπος που χειρίζεται έναν ύποπτο ελκύει το ενδιαφέρον της ανώτερής του στην ιεραρχία, Άντζελα. Ο Νέιτ είναι απογοητευμένος και έτοιμος να τα παρατήσει, η Άντζελα όμως τον πείθει πως είναι ο καταλληλότερος πράκτορας για μια μυστική αποστολή. Όταν λοιπόν άγνωστοι κλέβουν μια μεγάλη ποσότητα επικίνδυνης χημικής ουσίας, η Άντζελα αναθέτει στον Νέιτ να εισχωρήσει σε μία εξτρεμιστική ρατσιστική οργάνωση, που θεωρείται ο βασικός ύποπτος για την ληστεία. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχηγού της ομάδας αλλά ταυτόχρονα αναγκάζεται να εκτελέσει σκληρές πράξεις, που έρχονται ενάντια στις πεποιθήσεις του. Θα καταφέρει να ξεσκεπάσει την οργάνωση; Να μάθει πως σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν την επικίνδυνη χημική ουσία; Ή μήπως κινδυνεύει να αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα με πιθανή στοχοποίηση της ίδιας του της ζωής;

Η άποψή μας: Είναι πολλά πράγματα που κάνει σωστά αυτή η ταινία αλλά είναι άλλα τόσα που... δεν τα κάνει και τόσο σωστά. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της είναι πως δείχνει τη διαφορετική διαστρωμάτωση και τις πολλές τάσεις που υποβόσκουν στους κόλπους της άκρας δεξιάς. Ήτοι, δεν είναι μόνο η άκρα αριστερά που είναι διαιρεμένη σε 800 κομμάτια. Το ίδιο ισχύει και για την άκρα δεξιά. Όπου συνυπάρχουν: σκίνχεντς, νεαροί άνδρες, αγράμματοι κατά βάση, θυματοποιημένοι, που ψάχνουν να βρουν τις αιτίες για τις οποίες είναι φτωχοί και χωρίς στον ήλιο μοίρα και παίρνουν απαντήσεις από τη ρητορική που λέει πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι μετανάστες. Πούροι νεοναζί, νοσταλγοί του Χίτλερ, με αναφορές μέχρι και στην... Αγία Γραφή στην προσπάθεια να δημιουργήσουν θεωρητικό επίπεδο. Κλασικοί ρατσιστές, απόγονοι της Κου Κλουξ Κλαν, οπαδοί της ανωτερότητας της Άριας Φυλής. Mediaκες περσόνες, που κηρύττουν μίσος (από ραδιοφώνου στην περίπτωση της ταινίας) και το κάνουν για να... βγάλουν εύκολα χρήματα! Και... καθωσπρέπει, μορφωμένοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, που ποτίζουν με δηλητήριο τις σκέψεις των παιδιών τους και είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν το status quo των πραγμάτων, οπαδοί της «λογικής» πως πολιτισμό μπορούν να παράξουν μόνον οι WASP, λευκοί, έτοιμοι να πεθάνουν για την ιδέα.

Πέρα όμως από αυτήν την ενδιαφέρουσα παρουσίαση της διαστρωμάτωσης, ο Ragussis δεν προχωράει παραπέρα. Απλά, κινηματογραφεί την ταινία του με τους κώδικες ενός αστυνομικού θρίλερ με «undercover agent», όπου οι κακοί τυγχάνει να είναι νεοναζί! Καμία εμβάθυνση για τις αιτίες που δημιουργούν στην ανησυχητική έξαρση του νεοναζισμού και του ρατσισμού παγκοσμίως. Από εκεί και πέρα ο θεατής που παρακολουθεί την ταινία ουσιαστικά βλέπει την προσπάθεια του μυστικού πράκτορα που υποδύεται ο Radcliffe, για να μην προδοθεί η πραγματική του ταυτότητα. Το πως κρύβει το λάπτοπ του όταν τον επισκέπτονται στο διαμέρισμά του οι σκίνχεντς νέοι «φίλοι» του. Το πως προσπαθεί να σταματήσει μια ρατσιστική επίθεση σε ένα ζευγάρι ενός αφροαμερικάνου και μιας λευκής. Το πως κινητοποιεί την εξυπνάδα του για να πείσει έναν ακροδεξιό καθοδηγητή ότι δεν είναι «καρφί». Ο Daniel Radcliffe δεν είναι κακός στον πρωταγωνιστικό ρόλο: κουρεμένος ως σκίνχεντ πείθει, καθότι «φεύγει» η παιδικότητά του (ακούρευτος φαντάζει σχεδόν αστείος). Η Toni Collette είναι για πρώτη φορά τόσο χαλαρή και τόσο καλή σε έναν ρόλο – αυτόν της προϊσταμένης του μυστικού πράκτορα. Εκείνος, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι ο Sam Trammell. Ο καλλιεργημένος «με μουσική και πιάνο» άνθρωπος, ο έξυπνος, ο έχων θεωρητικό υπόβαθρο, που είναι πραγματική απειλή για την κοινωνία, καθώς επιχειρηματολογεί για το μίσος του.

Αξίζει να δείτε την ταινία – πάντως, θα θέλαμε να ήταν κάπως πιο τολμηρή. Και καταγγελτική. Έστω κι έτσι, όμως, ξύνοντας απλά την επιφάνεια, έχει ενδιαφέρον, καθώς η ταινία δείχνει πως οι άνθρωποι «που περνάνε γριές απέναντι», κρύβουν μέσα τους μίσος, που δεν είναι ταξικό: είναι μίσος εναντίον των άλλων ανθρώπων, που δεν μοιάζουν με τους ίδιους.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Φυλακή σε ρόδες

Έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Mohamed Diab ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Οι γυναίκες του λεωφορείου 678» (678), τη μοναδική αιγυπτιακή ταινία (αν δεν μας απατά η μνήμη μας) που προβλήθηκε την τελευταία χιλιετηρίδα στη χώρα μας – με τρία χρόνια καθυστέρηση βέβαια από την ολοκλήρωσή της, αλλά έστω! «Η κλούβα» (Esthebak / Clash) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Diab. Αυτή ήταν η πρώτη ταινία που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Ήταν η ταινία με την οποία άνοιξε την αυλαία του το παράλληλο με το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Και ναι, είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία, που αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της πολυπληθούς αφρικανικής χώρας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η ταινία έλαβε μέρος σε πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί ορίζοντες». Είναι μια ταινία που ο θρύλος λέει πως αφού την είδε ο Tom Hanks έστειλε μήνυμα στο σκηνοθέτη της, ευχαριστώντας τον, Κι αυτό καθώς ο Hanks θεωρεί πως μέσω της συγκεκριμένης ταινίας μπορεί να αλλάξει η οπτική της Δύσης πάνω στη δημοκρατία και την πολιτική στη Μέση Ανατολή. Να σημειώσουμε τέλος ότι και στις δύο ταινίες του Diab πρωταγωνίστρια είναι η Nelly Karim, μια από τις καλύτερες (και ομορφότερες) ηθοποιούς της Αιγύπτου (είναι και μοντέλο και μπαλαρίνα!) – γεννημένη μάλιστα στην Αλεξάνδρεια (όχι τον Γιδά ρε, της Αιγύπτου!).

Η υπόθεση: Κάιρο, καλοκαίρι του 2013, δυο χρόνια μετά την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Ο δικτάτορας Μουμπάρακ ανατράπηκε, φυλακίστηκε και μετά από δημοκρατικές εκλογές την εξουσία ανέλαβε ο Μόρσι. Μόνο που τα σχέδιά του για ισλαμοποίηση της χώρας δεν άρεσαν στις κοσμικές δυνάμεις της Αιγύπτου και ο κύριος εκφραστής τους, ο στρατός, τον ανέτρεψε. Αποτέλεσμα: καθημερινές διαδηλώσεις εκατέρωθεν. Από τη μια πλευρά, οι υποστηρικτές του στρατού που εναντιώνονται στην ισλαμοποίηση της χώρας κι από την άλλοι οι ισλαμιστές, οπαδοί του πρώην προέδρου Μόρσι και του κόμματός του, «Αδελφοί Μουσουλμάνοι». Ένας φωτογράφος κι ένας δημοσιογράφος του Associated Press καλύπτουν κάποια διαδήλωση.

Από παρεξήγηση, ένας αξιωματικός του στρατού που τους παρατηρεί, θεωρεί ότι κάνουν προπαγάνδα υπέρ των «Αδελφών Μουσουλμάνων», οπότε τους συλλαμβάνει και τους βάζει μέσα σε ένα φορτηγό – κλούβα. Οι δημοσιογράφοι θα καλέσουν σε βοήθεια και θα σπεύσουν να τους βοηθήσουν υποστηρικτές του στρατού. Και πάλι, όμως, η παρεξήγηση θα οδηγήσει μια χούφτα από αυτούς στην ίδια κλούβα. Αργότερα, μέσα στην κλούβα θα μπουν και πραγματικοί «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», που συλλαμβάνονται από το στρατό. Κι ενώ βίαιες διαμαρτυρίες συνταράσσουν την αιγυπτιακή πρωτεύουσα, όσοι βρίσκονται μέσα στην κλούβα, διαφορετικής κουλτούρας, πολιτικών διαθέσεων και θρησκευτικών πιστεύω, αποτελούν μια μικρογραφία του εξωτερικού κόσμου της χώρας τους, έτοιμη να εκραγεί! Θα καταφέρουν να συνεννοηθούν για να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να επιβιώσουν;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία από την Αίγυπτο, που μιλάει για την πρόσφατη ιστορία της χώρας κι έχει το βλέμμα της στραμμένο σε όλο τον κόσμο. Με τούτη εδώ την ταινία ο 39χρονος σκηνοθέτης δείχνει ότι έχει ωριμάσει ως δημιουργός, ότι ελέγχει πολύ καλύτερα τα εκφραστικά του μέσα, ότι γενικώς έχει βελτιωθεί τα μάλα. Κατά πως φαίνεται, του αρέσει οι ιστορίες του να διαδραματίζονται σε κινούμενους κλειστούς χώρους: λεωφορείο στην πρώτη του ταινία, αστυνομική κλούβα στη δεύτερη. Μόνο που εδώ ο συμβολισμός και η αλληγορία αναδεικνύονται πολύ πιο στοχευμένα και επιτυχημένα. Με υποκειμενικά πλάνα ουσιαστικά μόνο μέσα από την κλούβα – ποτέ έξω από αυτήν – (όσοι βρίσκονται μέσα κοιτάνε είτε προς τα έξω από τα σιδερόφρακτα παράθυρα είτε προς τα μέσα, ο ένας τον άλλο), μας κάνει κοινωνούς μιας μικρογραφίας της αιγυπτιακής κοινωνίας κι αν θέλουμε να το επεκτείνουμε το πράγμα λίιιιγο παραπάνω, της ανθρώπινης κοινωνίας γενικότερα. Μέσα στον περιορισμένο χώρο της κλούβας άνθρωποι κάθε ηλικίας, μόρφωσης, πολιτικών και θρησκευτικών πιστεύω θα αναγκαστούν να ζήσουν (για λίγο;) μαζί. Άρα, θα είναι σε απόσταση αναπνοής με τον «εχθρό». Θα πρέπει να συνδιαλλαγούν μαζί του. Εκρηκτικό μείγμα, έτσι;

Μια σπίθα αρκεί για να γίνει η έκρηξη. Η αναγκαστική αυτή γειτνίαση, όμως, περιορίζει κατά πολύ και τις προκαταλήψεις ένθεν κι ένθεν. Πολύ χαρακτηριστικά, σε μια από τις λίγες κωμικές σκηνές της ταινίας, καθώς οι έγκλειστοι κάνουν κύκλους μέσα στην κλούβα ώστε όλοι να παίρνουν αέρα από τα παράθυρα (είπαμε, καλοκαίρι στην Αίγυπτο, έτσι;), κάποιος την «αμολάει». Λέει ένας από τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους»: «κάτι μυρίζει άσχημα από τη δική σας πλευρά». Και η πληρωμένη απάντηση: «γιατί, οι αδελφοί μουσουλμάνοι δεν κλάνετε;». Σε κάποια στιγμή αυτοί οι... εχθροί θα έρθουν κοντά: θα συζητήσουν, θα θυμηθούν, θα τραγουδήσουν, θα γελάσουν. Όταν ένα κορίτσι θελήσει να ουρήσει θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να βρουν μια λύση. Και θα την βρουν. Too good to be true, έτσι; Ή να το πούμε αλλιώς: οι άνθρωποι μπορούν κατά βάση να είναι καλοί. Ο κόσμος όμως όχι. Και θέλει πολύ αγώνα και κουράγιο για να αλλάξει. Ο κόσμος...

Μεγάλο κατόρθωμα του σκηνοθέτη να βγάλει τόση ένταση και όλη την παλέτα των ανθρώπινων συναισθημάτων μέσα από μια κλούβα. Κι ενώ υπάρχουν καλές προθέσεις, ο εκτροχιασμός πάντοτε ελλοχεύει. Και είναι δύσκολο να τον αποφύγεις...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι άσχημο, αντίθετα γλυκούλι είναι, που κάθε χρονιά τα μεγάλα στούντιος αναζητούν μια ιστορία αγάπης, όχι συνηθισμένης τροπής και εξέλιξης, για να την σερβίρουν κινηματογραφικά, εκεί στα μέσα του Φλεβάρη, περίοδο που γιορτάζεται εδώ μερικές δεκαετίες ο σχετικός Άγιος και όλοι οι in love βρίσκουν αφορμή για ένα πανηγύρι παραπάνω. Ακόμη πιο συμπαθητικό είναι που οι περισσότερες, αν όχι όλες, εξ αυτών των περιπτώσεων, απευθύνονται στο νεανικό, τινέιτζερ κοινό, που για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ε, είναι ίσως κι εκείνο που στ' αλήθεια και το κέφι διαθέτει και τις συνθήκες για να το γιορτάσει και με το παραπάνω. Η ατυχία είναι που επίσης σε συντριπτικό ποσοστό τους όλα αυτά τα σινερομάντζα, δεν αρκούνται στην ανάπτυξη μιας απλοικής ρομαντικής σχέσης, μα το ψάχνουν εις βάθος, σε οτιδήποτε young adult γραπτό κινείται, ώστε να την δείξουν όσο πιο πρωτότυπη και ανέλπιστη στην πορεία της γίνεται. Στην παρούσα περίπτωση του The Space Between Us, πρέπει να ομολογήσω πως στο κτίσιμο του ντουετακίου ξεπεράστηκε κάθε σχετικό όριο λογικής.

Η πρώτη επανδρωμένη αποστολή για τον Πλανήτη Άρη, που θα έχει σαν σκοπό της τον εποικισμό του, είναι πανέτοιμη να αναχωρήσει με τις ευχές της NASA και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Σχέδιο που σε όλη του την διαστημική πορεία θα κινηθεί σύμφωνα με το πρόγραμμα, εκτός από το απρόβλεπτο γεγονός πως ένα μέλος του πληρώματος, η αστροναύτης Σάρα Έλλιοτ βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα, γεγονός που σημαίνει πως με την εγκατάσταση της στον Κόκκινο Πλανήτη, θα φέρει στον κόσμο το παιδί της. Και πραγματικά ακολουθώντας όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας, ο Γκάρντνερ θα γίνει το πρώτο αγόρι που θα γεννηθεί εκτός της Γης, δίνοντας χαρά σε όλους τους εποίκους και τους ιθύνοντες που παρακολουθούν τις κινήσεις τους από την γήινη Βάση, θετική διάθεση που δεν θα κρατήσει για πολύ όμως, αφού η μητέρα του πάνω στην δύσκολη γέννα θα αφήσει την τελευταία της πνοή...

Δεκαέξι χρόνια κατοπινά, ο Γκάρντνερ είναι πλέον ολόκληρος άντρας, που έχει συνηθίσει να κινείται στην ρουτινιάρικη καθημερινότητα του στο μακρινό αστέρι, έχοντας για μοναδική συντροφιά τους ενήλικους αστροναύτες της μικρής κοινωνίας που τον περιβάλλει και περισσότερο της Κέντρα, που έχοντας τον υπ ευθύνη της, προσπαθεί να του δώσει ένα μέρος από το μητρικό χάδι που ποτέ δεν γνώρισε. Στην ηλεκτρονική επικοινωνία του με την Γη, ο μελαγχολικός νεαρός θα γνωρίσει την συνομήλικη του Τούλσα, ανοίγοντας έτσι ένα παράθυρο διαφυγής από τα συνηθισμένα, αποκρύπτοντας της μεν, το που πραγματικά βρίσκεται, ζητώντας από τους υπευθύνους του προγράμματος με περισσότερη θέρμη, δε, να πραγματοποιήσει το πολυπόθητο ταξίδι του, πίσω στο σπίτι. Έχοντας πλέον δύο λόγους γι αυτό, από την μία να αναζητήσει τα ίχνη του πατέρα του, από την άλλη να συναντήσει τον ξανθό άγγελο που έχει για τα καλά φωλιάσει στα όνειρα του...

Εννοείται βεβαίως πως για να συναντηθούν τα δύο εφηβάκια και να αναπτυχθεί δεσμός, πύραυλος θα μεταφέρει τον προβληματισμένο δεκαεξάρη στα μέρη μας, ανοίγοντας διάπλατα το μονοπάτι του ερωτικού μίτινγκ, έλα όμως που με μιάμιση δεκαετία μαθημένος σε συνθήκες αντιβαρύτητας, ο πιτσιρικάς δεν θα αντέξει στο καινούργιο περιβάλλον του, μιας και τα όργανά του δεν είναι ικανά να λειτουργήσουν. Οπότε δεύτερη απόκρυψη από το (μελλοντικό) έτερον ήμισυ που βεβαίως θα αντικρίσει, προκαλώντας της ανείπωτη έκπληξη, αφού προηγούμενα θα το σκάσει από το καλά φυλλασσόμενο κτίριο που νοσηλεύεται. Οι δυο τινς, ο Εξωγήινος και η Απροσάρμοστη, καβάλα σε μοτοσυκλέτες, γρήγορα αμάξια, μέχρι και αεροπλάνα, αγκαλιασμένοι πλέον, θα προσπαθήσουν να κάνουν πραγματικότητα και την άλλη απαίτηση του Γκάρντνερ, να ανακαλύψει επιτέλους τον μπαμπά του. Έχοντας συνάμα την - διμελή - NASA στο κατόπι τους, δηλαδή την προστατευτική Κέντρα και τον επιστήμονα Ναθάνιελ Σέπερντ, που για κανέναν λόγο δεν επιθυμεί ο μικρός να πάθει το παραμικρό!

Μετράς αλήθεια πόσες συνθήκες καλείσαι να αποδεχθείς προκειμένου να καταφέρεις έστω να παρακολουθήσεις αυτό το ρομάντζο (καμίας επιστημονικής) φαντασίας? Εγκυμονούσα σε ζωτικής σημασίας αποστολή στο υπερπέραν! Γεννητούρια χωρίς την σύμπραξη της Υπηρεσίας Διαστήματος, γνωστής για την ακρίβεια χιλιοστού στην οργάνωση της! Τσατάρισμα στον υπολογιστή - που βρίσκεται στον Άρη - αμέσου επικοινωνίας, με Wi Fi σύνδεση που ακόμη δεν έχει ονειρευτεί καν η AOL! Γυρισμός στα πάτρια εδάφη και απόδραση κάτω από τα άγρυπνα μάτια των ερευνητών, που τον ξαναμμένο νέο τον έχουν κάτω από αυστηρή επίβλεψη, μην τους μείνει από τις παρενέργειες της βαρύτητας. ΟΚ! Μετά από όλα αυτά τα τουσέ, είναι πανεύκολο δύο νέοι να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και να πιαστούν χεράκι χεράκι σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να ταξιδέψουν ολάκερη την Αμερική, ψάχνοντας την ταυτότητα του μοναδικού (πιθανότατα) εν ζωή γονιού.

Όση γλύκα κι αν διαθέτει το λοιπόν στην όψη του το φλερτάκι, που ταχύτατα θα εξελιχθεί σε έξαψη μεταξύ των 16χρονων, δεν παύουν στο πίσω μέρος του μυαλού να μένουν ζωντανές οι ανεξήγητες τρύπες που έχει στην θεματική της βάση η ιστορία, που είναι βγαλμένη από την αχαλίνωτη φαντασία τριών σεναριογράφων, που παρέδωσαν την εργασία του στον βετεράνο σκηνοθέτη Peter Chelsom για να την κάνει πράξη. Εκείνος, στην δέκατη μεγάλου μήκους ταινία του, με πιο γνωστή από όλες το και πάλι αγαπησιάρικο Serendipity, όπως και μεταξύ άλλων την φιλμική εκδοχή της Hannah Montana, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ρίξει κι άλλο λάδι στην φωτιά των μη αποδεκτών ακόμη και από την πιο ταξιδιάρα ματιά, συμβάσεων, που εντέλει δεν γίνεται να υπογραφούν εύπεπτα από κανέναν θεατή, ακόμη κι αν αυτός διανύει τα λυκειακά του χρόνια και περιμένει αυτό το ρομαντζάκι πως και πως.

Φυσικά όταν το νερό μπει στο αυλάκι και γύρω από τους απελευθερωμένους στις γήινες άπλες πλέον, νεαρούς, ακούγονται κελαηδίσματα και σιροπιαστά τραγουδάκια συνοδευόμενα από ρίψη ροδοπετάλων, είναι πιθανόν να σκιρτήσουν οι καρδούλες των πιο ευαίσθητων, που θα περάσουν και μια αγωνιώδη περίοδο ενόσω ο άρρεν θα ζοριστεί από τα σωθικά του που δεν αντέχουν άλλο. Κι επειδή δεν μιλάμε για περίπτωση The Fault In Our Stars, το Beyond Imagination παραμύθι δεν θα ήταν δυνατόν να διαφύγει του παντελώς προβλέψιμου και ρηχού χάπι εντ. Χμ, ίσως εκτός μιας ανατροπής, που πανεύκολα μπορείς να προσθέσεις στην λίστα με τις απιθανότητες που προανέφερα.

Ο μπόμπιρας Asa Butterfield, που έχει μαθητεύσει υπό τις οδηγίες των Scorsese (Hugo) και Burton (Miss Peregrine), με την πείρα της περιπέτειας φαντασίας που έζησε στο Ender's Game, εδώ γίνεται άντρας, με την αφοπλιστική άνεση που του δίνει το μπαλωματένιο σκριπτ. Εδώ πιστέψαν όλα τα άλλα, εμένα ακόμη με βλέπουν σαν σχολιαρόπαιδο? Πολύ πιο ολοκληρωμένη από την άλλη μεριά η θηλυκή παρουσία της μικρής Britt Robertson, που μια χαρά αποδίδει την ζόρικη, ελαφρώς περιθωριακή και παντογνώστρια έφηβο, έχοντας και την στήριξη της Gugino που κερδίζει την άτυπη κόντρα των δεύτερων ρόλων, από κάποιον που μοιάζει του Gary Oldman. Σε γενικές γραμμές πάντως δεν είναι οι ερμηνείες το μέγιστο ζήτημα του The Space Between Us, μιας ρομαντζαδούρας που πέραν των κάπως ακριβών εφετζίδικων στοιχείων της παραγωγής του, σου δίνει την εντύπωση πως φτιάχτηκε στο πόδι, με ένα σκεπτικό που μάλλον αδικεί το βασικό του τάργκετ γκρουπ του. Έλα μωρέ πιτσιρίκια είναι, δείχτους αγκαλίτσες και φιλάκια και όλα τα άλλα, τα φαιδρά, θα τα λησμονήσουν...

Η εκδίκηση είναι ένα ταξίδι δίχως επιστροφή! Εμπνευσμένη από πραγματικά περιστατικά είναι η ιστορία που αφηγείται η νέα ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη Elliott Lester, Aftermath, που προηγούμενα μας έχει προσφέρει τα Blitz, Nightingale και Love Is The Drug. Η δραματική πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από την τραγωδία που βιώνει ένας άντρας που ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία εργάζεται ακόμη στις κατασκευές κτιρίων για να ζήσει την οικογένεια του, η μοίρα όμως θα του παίξει ένα σκληρό παιχνίδι, καθώς θα χάσει σύζυγο και κόρη, σε αεροπορικό δυστύχημα. Με τις ευθύνες του μακελειού να βαρύνουν απόλυτα τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας, που πιθανότατα θα πέσει στα μαλακά από την υπηρεσία του, ο σε απόγνωση και ολομόναχος πλέον χαροκαμένος γονιός θα κληθεί να πάρει ο ίδιος τις αποφάσεις της τιμωρίας του. Το πρώτο τρέιλερ της διανομής της Lionsgate είναι όμορφα δομημένο και προβάλει μέσα από εικόνες που δεδομένα θα ανεβάσουν το συγκινητικό επίπεδο τους δύο βασικούς χαρακτήρες της υπόθεσης, που την εξέλιξη της θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στους κινηματογράφους από τις 7 του ερχόμενου Απρίλη, όταν το φιλμ θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του.

Εδώ και καιρό άλλωστε, μετά την περίοδο της κυβερνείας του στην Καλιφόρνια, ο Arnold Schwarzenegger έχει περάσει σε ρόλους πιο ανθρώπινους και ρεαλιστικούς, όπως συμβαίνει και στην παρούσα περίπτωση που εμφανίζεται ως πληγωμένος πατέρας και σύζυγος, πραγματικά σπαρακτικός. Στην αντίπερα όχθη ο Scoot McNairy δίνει τον δικό του υποκριτικό αγώνα ως ο υπαίτιος του τραγικού συμβάντος, ενώ το καστ ολοκληρώνουν οι Maggie Grace, Kevin Zegers και Hannah Ware.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Αυτή κι αν είναι έκπληξη μεγατόνων, αφού ο Μεγάλος Jack Nicholson είναι και πάλι εδώ. Σχεδόν επτά χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία του παρουσία στο εκράν, στην ταινία του James Brooks, How Do You Know και ο σπουδαίος Αμερικάνος ηθοποιός, που φέτος κλείνει τα 80 έτη ζωής, ετοιμάζεται να γυρίσει στα πλατό, για να πρωταγωνιστήσει στο πολυδιαφημισμένο αγγλόφωνο ριμέικ της δημιουργίας της Γερμανίδας Maren Ade, Toni Erdmann. Της σχεδόν τρίωρης διάρκειας δηλαδή ταινίας που αποτέλεσε μια από τις καλύτερες Ευρωπαικές φιλμικές στιγμές του 2016 και που βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν από την Οσκαρική καταξίωση, μιας και βρίσκεται εντός της πεντάδας των μη αγγλόφωνων παραγωγών, που θα διεκδικήσουν σε λίγες εβδομάδες το σημαντικότατο αγαλματάκι. Την παραγωγή της νέας βερσιόν της Γερμανικής κομεντί έχει αναλάβει το στούντιο της Paramount, που μπορεί να μην έχει εντοπίσει ακόμη, ούτε τον σκηνοθέτη, ούτε τον σεναριογράφο, ούτε ποια σταρ θα ερμηνεύσει την κόρη της πλοκής, βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στην συμφωνία με τον πολυβραβευμένο βετεράνο ηθοποιό, για να αναλάβει να αποδώσει τον κεντρικό χαρακτήρα.

Δεν ήταν και λίγες οι φορές στο πρόσφατο παρελθόν που ο Nicholson κόντεψε να πει το ναι σε προτάσεις που δέχθηκε, εδώ η περίπτωση μοιάζει διαφορετική καθώς ο στενός του φίλος και CEO της μπράντας Brad Grey, έχει καταφέρει να τον πείσει για να πραγματοποιήσει το μεγάλο καμ μπακ! Πραγματικά η επιλογή στο πρόσωπο του Τζόκερ φαντάζει ιδανική για να αποδώσει τον Γουίνφριντ Κονράντι / Τόνι Έρντμαν, από την άλλη μεριά, οι περιπτώσεις που το Χόλιγουντ έχει καταφέρει να διασκευάσει επιτυχημένα μια άλλης κουλτούρας δημιουργία, είναι τόσο λίγες κατά το παρελθόν, που ίσως αυτό να λειτουργήσει ανασταλτικά για να απαντήσει εντέλει θετικά ο Jack στην δεδομένα ελκυστική πρόταση.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Rings	UIP	1	49	23.888	23.888
2	Split	Odeon	2	55	22.373	75.732
3	La La Land	Odeon	7	44	12.198	157.908
4	Jackie	Feelgood Ent.	2	43	10.064	36.372
5	Gold	Odeon	1	43	7.906	7.906
6	Sing	UIP	8	62	6.363	168.675
7	Η Ρόζα της Σμύρνης	Feelgood Ent.	7	37	6.163	343.628
8	Έτερος Εγώ	Feelgood Ent.	3	34	5.924	35.937
9	Moonlight	Seven Films	2	10	5.812	12.075
10	Moana	Feelgood Ent.	7	48	5.397	119.718

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Πουτάνα όλα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

No More Mr.... Nice Guys!!!

Καθώς το τρίτο τη τάξει (αξιολογικά) μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου, η περίφημη Berlinale, είναι έτοιμη να ανοίξει την αυλαία της και να συγκεντρώσει τα βλέμματα των απανταχού κινηματογραφόφιλων ανά την υφήλιο στη γερμανική πρωτεύουσα, από τις 9 έως τις 19 Φεβρουαρίου, διαλέγουμε μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στην περσινή Berlinale – η οποία δεν βγήκε και μάλλον ούτε πρόκειται κατά πως φαίνεται να βγει στις ελληνικές αίθουσες – για να σας την παρουσιάσουμε!

Μία από τις ταινίες λοιπόν που περίμενα πως και πως από την περσινή Berlinale και – ευτυχώς – δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου, ήταν το War on Everyone του John Michael McDonagh (Panorama Special). Ο John Michael McDonagh, του οποίου λατρέψαμε τόσο το «Εκτός νόμου και χρόνου» (The Guard, 2011) όσο και το «Γολγοθάς» (Calvary, 2014) – το δεύτερο δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες της χώρας μας παρά μόνο σε dvd, ψαχτείτε! – εδώ είναι πιο διασκεδαστικός από ποτέ! Τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του, ο Martin McDonagh, είναι μάλλον ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω σε ότι αφορά τη συγγραφή σεναρίων!

Η υπόθεση: Ο Τέρι και ο Μπομπ είναι μπάτσοι στην πολιτεία του Νέου Μεξικού. Είναι κολλητάρια κι όχι και τα καλύτερα παιδιά. Εντάξει, πολεμάνε το έγκλημα αλλά εκβιάζουν όσους μπορούν, πίνουν τα πάντα όλα σε ότι αφορά το αλκοόλ, καταναλώνουν την κόκα που κατάσχουν από μίμο - ας μην συνεχίσω, καταλάβατε για τι είδους μπουμπούκια μιλάμε!!! Ο Μπομπ είναι παντρεμένος, ο Τέρι όχι. Μπουχτισμένοι, ψάχνουν το εισιτήριο εξόδου τους από το αστυνομικό σώμα. Όταν μαθαίνουν ότι ετοιμάζεται «δουλειά» (ήτοι, ληστεία) με λεία ένα εκατομμύριο δολάρια στην πρωτεύουσα του Νέου Μεξικού, το Αλμπουκέρκι, εκβιάζουν τους κακοποιούς, που θα τη φέρουν εις πέρας, ώστε να καρπωθούν οι ίδιοι τα λεφτά της ληστείας και να τα παρατήσουν όλα. Θα πέσουν όμως πάνω σε έναν Βρετανό επιχειρηματία με σκοτεινή ατζέντα. Επίσης, θα πέσουν σε μια πρώην στριπτιζού και σε ένα μικρό αγοράκι που είδε τη μητέρα του να μαχαιρώνει τον πατέρα του. Τελικά, το... καλό θα θριαμβεύσει;

Η άποψή μας: Είναι τρελός ο Ιρλανδός, πάει και τελείωσε. Έχει απίστευτη τρέλα ο John Michael McDonagh. Τα σενάριά του είναι όλα μελέτες πάνω στο καλό και το κακό. Μακριά από κάθε είδους πολιτική ορθότητα, κοροϊδεύει τους πάντες και τα πάντα και δεν κωλώνει πουθενά! Ο μηδενισμός του (νιχιλισμός αλλέως πως, μουάχαχαχαχαχα) χτυπάει κόκκινο! Πχ, σε μια σκηνή της ταινίας, δυο λευκοί παίζουν τένις με δύο γυναίκες που φοράνε μπούργκα! «Εντάξει, δεν θα ξεκινήσουμε τζιχάντ εδώ», λέει ο Τέρι, καθώς πίσω από τη μπούργκα η μία από τις αντιπάλους σφίγγει τη γροθιά της όταν εκείνος δεν σώζει μια δύσκολη μπαλιά! Σε μια άλλη, ο εις εκ των πρωταγωνιστών, ο πανύψηλος Alexander Skarsgård, ο Τέρι που λέγαμε, βασανίζει έναν τζόκεϊ αλόγων (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ κοντοί), ο οποίος φοράει και περούκα πέρα όλων των άλλων!

Η σκηνή στο... Ρέικιαβικ όπου τα δύο τρελά αγόρια ψάχνουν να βρουν έναν... μαύρο που τους έπαιξε πουστι@ κατά το κοινώς λεγόμενο, και ο τρόπος που τον βρίσκουν, θα σας κάνει να κατουρηθείτε στα γέλια! Γενικώς, γέλιο, γέλιο, γέλιο, ο Skarsgård κάνει απίστευτα δεμένο δίδυμο με τον Michael Peña (γενικώς, όλες οι ερμηνείες είναι πολύ καλές εκτός από αυτή του συμπατριώτη μας, Theo James, στο ρόλο του κακού, που δεν του πάει καθόλου όμως), οι γυναίκες είναι σούπερ σέξι (ναι, μπορούν να είναι φεμινίστριες και να φοράνε καυτά σορτσάκια!), η βία κυλάει αβασάνιστα, οι κινηματογραφικές αναφορές είναι συνεχείς, οι αναφορές στην αρχαία Ελλάδα επίσης. Και οι αλήθειες, πανταχού παρούσες: «Μπάτσοι είστε, εννοείται ότι οι συνάδελφοί σας είναι χοντρά, ρατσιστικά γουρούνια», τους λέει κάποια στιγμή ο αρχηγός τους στην αστυνομία! Γενικώς, σινεμά για να περνάς καλά βρε παιδί μου, να το ευχαριστιέσαι.

Πώς ήταν το «Snatch» του Guy Ritchie; Ένα τέτοιο πράγμα, με απίστευτη σπίντα. Πώς θα ήταν το ήδη πολύ καλό «Nice Guys» αν γινόταν πιο μαύρο; Ε, έχετε την εικόνα. Και πολύ φιλοσοφία παιδιά, με το παράδειγμα στο φινάλε με την καρέκλα και την ύπαρξη ή μη ύπαρξή της, να σε στέλνει αδιάβαστο. Είναι έξυπνα όλα όσα αναφέρει ο McDonagh, δεν είναι απλώς εξυπνάδες. Εκεί που ίσως κάποιος θα μπορούσε να βρει ένα ψεγάδι είναι η προσπάθεια του σκηνοθέτη – σεναριογράφου να πακετάρει όλη αυτήν την αποθέωση ανηθικότητας, με έναν ηθικό κόμπο! Κάτι που δεν πείθει και πολύ. Δεν χρειάζεται τούτα τα καθάρματα που κάνουν κόκα πάνω σε αλαξιέρα μωρού (!!!) να έχουν κάποιο ηθικό έρεισμα. Και χωρίς αυτό θα τους λατρεύαμε. Αλλά, να, εντέλει, είναι και καλά παιδιά. Και τρελαίνονται με τους παιδεραστές. Η πιο αναζωογονητική εμπειρία θέασης πέρσι στο Βερολίνο! Μα να βγάζει τη μπλούζα της η Jennifer Lopez στο «Out of Sight» και να μην μας δείχνει τα βυζάκια της – τους νιώθω! Πόλεμος εναντίον όλων λοιπόν!!!

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Από τα 1936 ως τα σήμερα οι όβερ 16 χιλιάδες DGAηδες κερνούν ορντέβρ όσκαρ σκηνοθεσίας έτσι κι εφέτο δαφνοστεφανώνουν La La Land και Damien Chazelle ως το νεαρότερο νικητή έβερ. Ο Garth Davis του Lion νικά ως πρωτοεμφανιζόμενος καθώς η ταινία της TWC κερδάει κατά κράτος στην εψεσινή επίσης απονομή των Κινηματογραφιστών τον μούζικαλ οσκαρικό ολετήρα δίνοντας εσάνς θρίλερ στην κατηγορία. Πίσω στα DGA, η (άλλη μια) νίκη του OJ: Made In America πιστοποιεί ποιος θα είναι το απόλυτο αφεντικό στα Ντοκιμαντέρ στις 26 του μηνός.

Οι νικητές των Βραβείων της Ένωσης Σκηνοθετών 2017

Καλύτερη Σκηνοθεσία Ταινίας Μυθοπλασίας
Damien Chazelle - La La Land (WINNER)

Καλύτερη Σκηνοθεσία Ταινίας Μυθοπλασίας, Πρωτοεμφανιζόμενου
Garth Davis – Lion (WINNER)

Καλύτερη Σκηνοθεσία Ντοκιμαντέρ
Ezra Edelman – O.J. Made In America (WINNER)

Βραβείο Ειδικό για την προσφορά στον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης
Ridley Scott

Βλέπεις! Πεθαίνεις! Κι ενδιάμεσα βαριέσαι...

του zerVo (@moviesltd)

Ως ορόσημο μπορεί να χαρακτηριστεί για το κινηματογραφικό είδος του τρόμου, η περίπτωση του The Ring, μιας και υπήρξε εκείνη ταινία που άνοιξε διάπλατα τις πύλες του Χόλιγουντ στην εισβολή των made in Japan horrors, οι οποίες στην αγγλόφωνη πλέον εκδοχή τους, σάρωσαν τα ταμεία, εκεί κάπου στις αρχές του τρέχοντος αιώνα. Πέραν του προαναφερόμενου τίτλου, σωρεία άλλων σαν τα The Grudge, The Eye, Mirrors, Pulse, το Dark Water του Salles, το αδικημένο The Uninvited, άπαντα υπήρξαν διασκευές ασιανών ιστοριών με φαντάσματα, δοσμένες σε μια πιο δυτική χροιά, φτιάχνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα αλυσίδα ριμέικς, ουδέποτε ποιοτικότερα των πρωτότυπων, με κοινό χαρακτηριστικό όλων, την εξαιρετική πορεία στα box office. Μόδα ήταν όμως και πάει πέρασε. Συνεπώς δεν βρίσκω το λόγο της επαναφοράς, της φίρμας, δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο σίκουελ, στις μέρες μας, εκτός του γεγονότος πως το genre διανύει όχι τις καλύτερες του ημέρες και οι σεναριακές ιδέες δεν διέπονται από κάτι τοο ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, το πρωτότυπο...

Δύο χρόνια μετά από την μοιραία πτήση αεροπλάνου, γεμάτου επιβάτες, μεταξύ των οποίων και ένας σπουδαστής κολεγίου που κατά τα φαινόμενα είχε άμεση σχέση με την συντριβή, οι κοντινοί του άνθρωποι, φίλοι και καθηγητές, επιχειρούν να προσεγγίσουν το μυστήριο που είναι θαμμένο πίσω από το τραγικό συμβάν. Ενδείξεις που οδηγούν τους ερασιτέχνες ερευνητές στην μελέτη ενός ολιγόλεπτου βίντεο κλίπ, ο θεατής του οποίου, αμέσως μετά το πέρας της προβολής του, έχει μπροστά του μόλις μια εβδομάδα ζωής, πριν βρει φρικτό, αποτρόπαιο, μα το κυριότερο ανεξήγητο θάνατο. Γύρω από τον γεμάτο απορίες δάσκαλο Γκάμπριελ, θα στηθεί μια ομάδα νεαρών, που θα μελετήσουν το φαινόμενο, γνωρίζοντας καλά το ρίσκο που παίρνουν και που σταδιακά θα επιφέρει θανάτους ανάμεσα τους.

Μια τέτοια περίπτωση μαθητή είναι κι αυτή του φανερά προβληματισμένου πρωτοετή Χολτ, που η απρόβλεπτη συμπεριφορά του, θα δημιουργήσει πάμπολλα ερωτηματικά στην καλή του Τζούλια, που παρότι ευρισκόμενη εκατοντάδες μίλια μακρυά του, δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και θα αναζητήσει την αλήθεια. Ταξιδεύοντας μέχρι το χώρο του κολεγίου, η νεαρή θα πληροφορηθεί για την ύπαρξη της φονικής VHS, για τους συνομηλίκους της που έχουν χάσει την ζωή τους και για να προστατεύσει τον αγαπημένο της από τον επερχόμενο χαμό θα αποφασίσει να συμμετάσχει κι εκείνη σε αυτό το φονικό παιχνίδι, παλεύοντας να αποκαλύψει την πικρή αλήθεια πίσω από το σκοτεινό πρόσωπο που κρύβουν τα κερά του κλιπ.

Που στην ουσία δεν είναι κανένα διαφορετικό από όλα όσα γνωρίζαμε ήδη τόσο από τις Τζαπανίζ όσο και από τις Γιάνκηκες εκδοχές του παραμυθιού, δηλαδή η μπλεδίζοντος απόχρωσης δέρματος, μακρυμαλλούσα κοπελιά Σαμάρα, που μια φορά κι έναν καιρό θάφτηκε ζωντανή στο αρτεσιανό πηγάδι και της πήρε μια βδομάδα για να ξεψυχήσει, ουχί όμως να εγκαταλείψει τα εγκόσμια που στοιχειώνει πλέον με το εκδικητικό της πνεύμα. καμία καινοτομία και μηδεμία εξέλιξη λοιπόν δεν συγκλονίζει την πλοκή μιάμιση δεκαετία μετά το τελευταίο αντίο, εξόν ίσως από την προφανή σχέση που έχει η Μιςς Τζούλια με την αναγεννημένη μέσα από τα Led του τηλεοπτικού δέκτη, τιμωρό, που επιστρέφει ακόμη πιο αποφασισμένη να στείλει στον τάφο, όσο το δυνατόν περισσότερους νεαρούς κάνουν το λάθος να διαβάσουν τα πλανάκια της κασέτας. Που για να μπει σε όσο το δυνατόν περισσότερα σπίτια και να κάνει την ζημιά της ακόμη μεγαλύτερη, έχει πλέον ψηφιοποιηθεί, ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής και ταξιδεύει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες διαμέσου του δικτύου!

Πλάνα που μπορεί να είναι ακριβώς τα ίδια με εκείνα που γνωρίζαμε από παλιά - αλήθεια ποιος είχε το κότσι να πατήσει το Enter, στην προτροπή των extras του DVD τότε και να δει το βιντεάκι - μα στην θωριά της κορασίδος που έχει αναλάβει να βρει και να αποκαταστήσει τα αδιάβαστα οστά της Σαμάρας, υπάρχουν προσθήκες και παρεμβολές με σημασία, που θα οδηγήσουν σταδιακά και χωρίς εξάρσεις στο αναμενόμενο και πάρα πολύ προβλέψιμο φινάλε. Διαδρομή που έχει ελάχιστες στιγμές έξαρσης στο διάβα της, περιορισμένες έως και μηδενικές στιγμές φόβου, επαναληπτικές οι περισσότερες από παλιά, με συνέπεια να μην γίνεται ποτέ σαφής ο λόγος του ριμπούτ ενός πρότζεκτ που μάλλον δεν έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει,

Εκτός ίσως από το φούσκωμα των λογαριασμών της Paramount, που στοχεύει στην δημιουργία καινούργιων φανς της σειράς μέσα από το Rebirth, αν και με υλικό τρόμου που δεν είναι ούτε ελκυστικό, ούτε ξεχωριστό, ούτε εννοείται πρωτότυπο πολύ δύσκολα θα μακροημερεύσει. Αδιαφορία και ανία. Πίσω στο πηγάδι όλα τα Rings νέας κοπής. Και με καπάκι που να σφραγίζει ερμητικά. Αρκετά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2017 από την UIP