Movies Ltd

Μετά από κενό επτά ολόκληρων ετών, ο σχεδιαστής μόδας και κινηματογραφιστής Tom Ford, επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα, για να παρουσιάσει την καινούργια του δημιουργία. Τον A Single Man που είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις πίσω στα 2009, διαδέχεται λοιπόν το θρίλερ με τον τίτλο Nocturnal Affairs, η παραγωγή του οποίου μόλις κυκλοφόρησε ένα μικρό δείγμα φωτογραφιών, με τους βασικούς του πρωταγωνιστές. Στο επίκεντρο της ιστορίας, που βασίζεται στο έργο του Austin Wright, Toni And Susan, βρίσκεται η προβληματισμένη τελευταία Σούζαν Μόροου, ιδιοκτήτρια γκαλερί έργων τέχνης, που παρανοϊκά σκεπτόμενη θα πιστέψει πως το θέμα του τελευταίου μπεστ σέλλερ βιβλίου του πρώην συζύγου της, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την φονική απόπειρα εκδίκησης προ το πρόσωπο της. Κι αν όλα όσα περιγράφει το σύγγραμμα δεν ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας, αλλά υπέχουν μια δόση αλήθειας?

Την απάντηση θα την πάρουμε στις 18 Νοεμβρίου 2016 όταν το φιλμ θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα τους στις αίθουσες, ενώ μέχρι τότε περιμένουμε με αγωνία και το τρέιλερ που θα ρίξει ακόμη περισσότερο φως στην επίμαχη ιστορία. Το έργο αναμένεται να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή της ερχόμενης φιλμικής σεζόν, μιας και οι αστέρες που συμμετέχουν σε αυτό ορίζουν ένα πανίσχυρο καστ, αποτελούμενο από τους Jake Gyllenhaal, Amy Adams και σε περιφερειακές εμφανίσεις τους Armie Hammer, Aaron Taylor Johnson, Michael Shannon και Laura Linney. 

Ωραίο μου «πλυντήριο»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

(Καθημερινός) Ήρωας κατά λάθος

Το Our Kind Of Traitor είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του John le Carré, από τα 22 που έχει γράψει εκείνος συνολικά έως σήμερα. O 85χρονος (!!!) Βρετανός στις δεκαετίες του '50 και του '60 (στις απαρχές της... περίφημης εποχής του «Ψυχρού Πολέμου» δηλαδή, που ολοκληρώθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991) εργαζόταν ως... κατάσκοπος για τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, και συγκεκριμένα στην MI6. Το πραγματικό του όνομα, αυτό με το οποίο βαφτίστηκε ήταν το David John Moore Cornwell. Όσο δούλευε, έγραφε παράλληλα βιβλία, που αντλούσαν την υπόθεσή τους από την καθημερινότητά του ως πράκτορα, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο το παγκοσμίως γνωστό πια John le Carré. Το τρίτο του βιβλίο, «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» (The Spy Who Came in from the Cold) είχε τεράστια εμπορική επιτυχία – ήταν μάλιστα το πρώτο βιβλίο του που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Απολαμβάνοντας την επιτυχία ο le Carré έκανε κίνηση ματ σε ότι αφορά την καριέρα του: παράτησε την κατασκοπία και καταπιάστηκε με τη συγγραφή βιβλίων που αφορούν την κατασκοπία! Είναι μάλλον ο μοναδικός κατάσκοπος στην παγκόσμια ιστορία που παρά το παρελθόν του δεν λοιδωρήθηκε γι' αυτό και ίσα ίσα θαυμάζεται και...διαβάζεται από εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι δεν τον κρίνουν ως πράκτορα αλλά ως συγγραφέα!

Αυτή είναι η 2η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Susanna White, έξι χρόνια μετά την πρώτη της, την οικογενειακή κομεντί «Η Νάννι ΜακΦι και ο μεγάλος σαματάς» (Nanny McPhee and the Big Bang, 2010). Έχει να επιδείξει πλούσιο έργο στην τηλεόραση πάντως. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο γνωστός σεναριογράφος Hossein Amini, του οποίου η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα ήταν το γυρισμένο και στην Ελλάδα «Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» (The Two Faces of January, 2014).

Η υπόθεση: Ο Πέρι και η Γκέιλ είναι ένα 40something παντρεμένο ζευγάρι Βρετανών. Εκείνος, καθηγητής Πανεπιστημίου (διδάσκει ποίηση) κι εκείνη πετυχημένη δικηγόρος. Βρίσκονται για διακοπές στο Μαρόκο, ουσιαστικά προκειμένου να δουν αν μπορούν να ξεπεράσουν την κουτσουκέλα του Πέρι, ο οποίος «κοιμήθηκε» με μία φοιτήτριά του. Τα πράγματα δεν βαίνουν ιδιαιτέρως καλώς. Και στο προτελευταίο βράδυ των διακοπών τους, σε ένα πανάκριβο εστιατόριο, θα συναντήσουν τον Ντίμα, έναν «έξω καρδιά» Ρώσο. Ο Ντίμα «δουλεύει» ως λογιστής για τη ρώσικη μαφία, κάτι που το αποφέρει πάρα πολλά χρήματα. Είναι μια δουλειά, πάντως, ιδιαζόντως επικίνδυνη.

Και καθώς ψυχανεμίζεται πως τα «ψωμιά» του είναι μετρημένα, και πως ο γιος του αφεντικού του, που έχει αναλάβει τη μπίζνα, σκέφτεται να τον «ξεφορτωθεί», στρέφεται στον Πέρι για βοήθεια! Του ζητάει να μεταφέρει ένα στικάκι με αποκαλυπτικά στοιχεία στην ΜΙ6 (βρετανική κατασκοπεία), έτοιμος να δώσει όσες πληροφορίες χρειάζονται οι Βρετανοί, προκειμένου τόσο αυτός όσο κυρίως η οικογένειά του, να μπορέσουν να ζήσουν ασφαλείς στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Πέρι και η Γκέιλ θα βρεθούν ξαφνικά εν μέσω ενός διεθνούς παιχνιδιού κατασκοπίας και βρώμικης πολιτικής. Ποιον μπορούν να εμπιστευθούν; Μήπως δεν είναι έτοιμοι να φέρουν εις πέρας μια αποστολή που ουσιαστικά τους ξεπερνά; Και γιατί ο Ντίμα διάλεξε ευθύς εξαρχής τον Πέρι για να τον βοηθήσει;

Η άποψή μας: Άραγε ποιον υποδεικνύει ο ελληνικός τίτλος της ταινίας; Είναι ο Ντίμα ο προδότης ανάμεσά μας; Όντως, προδίδει μυστικά των μαφιόζων αφεντικών του προκειμένου να σώσει την οικογένειά του από σίγουρο θάνατο. Μήπως είναι πάλι ο Βρετανός, πρώην ηγέτης της ΜΙ6, νυν βουλευτής (των Εργατικών ή των Συντηρητικών; δεν διευκρινίζεται) και μετέπειτα υπουργός; Όντως, προδίδει την πατρίδα του για ίδιον όφελος αλλά και για χάρη της οικογένειάς του!!! Λέτε ο Έλληνας εμπνευστής – μεταφραστής του τίτλου, να υπαινίσσεται τον Πέρι; Όντως, προδότης κι αυτός, προδίδει τη συζυγική πίστη όταν αποφασίζει να υποκύψει στον εξωσυζυγικό πειρασμό. Αυτός προδίδει την οικογένειά του! Ναι, αλλά τελικά, ο τίτλος μάλλον δεν εννοεί τον Πέρι.

Ο Πέρι είναι ένας ήρωας ανάμεσά μας! Γιατί, χωρίς να διαθέτει φύσει κάτιτις το ηρωικόν, εντέλει κατορθώνει και ξεπερνά τον εαυτό του προκειμένου να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του, ο οποίος είναι άγνωστος του, έτσι; Μακριά από τις απιθανότητες που συναντάμε στις ταινίες οι οποίες βασίζονται στα βιβλία ενός άλλου συγγραφέα, του Ian Flemming, κι έχουν πρωταγωνιστή έναν άλλον πράκτορα της MI6, τον James Bond, οι ταινίες που βασίζονται σε βιβλία του le Carré είναι περισσότερο γήινες και περισσότερο πιστευτές. Στις καλύτερες στιγμές, εκεί που το πρωτογενές υλικό συναντά ένα εντυπωσιακά ταλαντούχο καστ κι έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Θυμηθείτε τόσο το «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» (Tinker Tailor Soldier Spy, 2011) του Tomas Alfredson όσο και το «Ο Νο1 καταζητούμενος» (A Most Wanted Man, 2014) του Anton Corbijn. Δύο πραγματικά υπέροχες ταινίες, βαθιά πεσιμιστικές, άψογα δομημένες, που ξέφευγαν από το στενό πλαίσιο που γενικώς ορίζεται ως «παιχνίδια κατασκόπων». Στη δική μας περίπτωση, στην ταινία που εξετάζουμε, το αποτέλεσμα δεν είναι σπουδαίο. Είναι cool, είναι ok, περνάς καλά βλέποντας την ταινία, είναι ότι πρέπει για βραδινή έξοδο σε θερινό σινεμά, αλλά δεν πάει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα.

Κι όχι, δεν φταίει το γεγονός ότι κάποια από τα γυρίσματα έγιναν έξω από το... Emirates Stadium της Arsenal στο Λονδίνο! Ούτε το γεγονός ότι ο Ewan McGregor παραείναι μορφονιός και κάθε άλλο παρά «ο μέσος άνθρωπος» και σίγουρα όχι τεράστιος ηθοποιός, για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε μαζί του. Όχι. Είναι μια περίπτωση βιβλίου όπου η ταινία κινείται στο ύψος του – δεν το ξεπερνά, δεν το ανεβάζει στα ύψη, δεν το κρατάει από το χέρι για να ξεφύγει από το μέτρο των δυνατοτήτων του. Σε αυτό το πλαίσιο εκείνος που ξεχωρίζει είναι ο Stellan Skarsgård στο ρόλο του Ντίμα, καθώς είναι σαρωτικός χωρίς στιγμή να παύει να είναι ανθρώπινος. «Your kind of movie»; Είθε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουλίου 2016 από την Seven / Spentzos

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Ice Age: Collision Course	Odeon	2		28.512	127.557
2	Un Homme A La Hauteur	Odeon	1		12.879	12.879
3	Star Trek Beyond	UIP	1		10.433	10.433
4	Our Kind Of Traitor	Seven / Spentzos	1		10.075	10.075
5	The Shallows	Feelgood Ent.	1		6.469	6.469
6	Retour Chez ma Mere	Seven / Spentzos	2		3.217	15.295
7	A Hologram for the King	Seven / Spentzos	3		3.080	25.983
8	The Legend of Tarzan	Tanweer	3		2.944	45.048
9	Money Monster	Feelgood Ent.	4		1.843	60.736
10	Bone Tomahawk	Weird Wave	1		1.637	1.637

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Είναι γάτα, είναι γάτα...

του zerVo (@moviesltd)

Καρδιά Λιονταριού είναι ο μεταφρασμένος τίτλος της ορίτζιναλ Αργεντίνικης δημιουργίας Corazon De Leon, που σε σκηνοθεσία του Marcos Carnevale έκανε την εμφάνιση της στα 2014, για να κινήσει αυτομάτως το ενδιαφέρον των Φραντσέζων, που όπως συνήθως επιθύμησαν να φέρουν στα μέτρα τους μια αρκετά ευφάνταστη στο βασικό της θέμα ρομαντική κομεντί. Που εκτός από το να προσθέσει ακόμη έναν κύκλο στο σχετικά κορεσμένο κινηματογραφικό είδος, επιχειρεί να ρίξει μια παραπάνω γλαφυρή ματιά στις πιθανές εμφανισιακές αντιθέσεις που ενδέχεται να υπάρξουν, σε ένα χτυπημένο από κοινό βέλος του Θεού Έρωτα, ανδρόγυνο...

Την πιο ταλαίπωρη περίοδο της ζωής της διανύει τον τελευταίο καιρό, η εντυπωσιακής θωριάς Ντιάν, μια διάσημη Παριζιάνα δικηγόρος, που δεν καταφέρνει παρόλες τις προσπάθειες της, να βάλει ένα οριστικό τέλος στον παντελώς αποτυχημένο γάμο της, με εξίσου γνωστό συνάδελφο της. Ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, από έναν άγνωστο που μόλις ανακάλυψε το λησμονημένο της σημειωματάριο, θα αποτελέσει παρένθεση στην μελαγχολία που την έχει κυριεύσει. Ένα άγνωστος που ακούγεται ετοιμόλογος, γοητευτικός, με χιούμορ, ευγενικός και προσεκτικός στο φλερτ του και που θα δημιουργήσει στην ψυχή της κούκλας νομικού, την περιέργεια να τον συναντήσει από κοντά. Το Blind Date με τον ζωγραφισμένο στον νου της πρίγκηπα όμως, δεν θα πάει για την Ντιάν, όπως ακριβώς θα το περίμενε...

Μα να αναμένεις απέναντι σου έναν πραγματικό Άδωνι, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που σου έχουν αφήσει τα φωνητικά του πέντε λεπτά (εξαιρετική η εισαγωγική σεάνς) και ανταυτού να σου εμφανίζεται ένας εμφανίσιμος μεν, μα ζουμπάς, με μπόι, που λέμε, ένα κι ένα Milko? Κι όμως η πρώτη απογοήτευση που θα νιώσει η ξανθιά καλλονή στην μόστρα του Αλεξάντρ, σύντομα θα δώσει την σκυτάλη της στον εντυπωσιασμό, αφού μπορεί ο μικρός το δέμας επιχειρηματίας να μην γεμίζει το μάτι - ούτε την κόρη του ματιού δηλαδή δεν τιγκάρει - αλλά από λέγειν τα πηγαίνει μια χαρά. Κι αυτό πιθανότατα να είναι χαρακτηριστικό που ενδέχεται να προτιμούν πιότερο οι Κυρίες από το παρουσιαστικό. Ειδικά αν η Ντιάν, που προχωρά στο δρόμο και τρέμει η άσφαλτος από την ομορφάδα της, το έχει πληρώσει αυτό το ταίριασμα πολύ ακριβά, αφού ο πρώην καλός της, γόης όσο δεν παίρνει, αποδείχτηκε τζούφιος σε συναίσθημα.

Ιδέα έκπληξη λοιπόν, αυτή που κτίζει τα θεμέλια του σκριπτ, καθώς πρέπει να έρθουν κοντά ένας άνδρας και μια γυναίκα παντελώς αταίριαστοι εκ πρώτης όψης. Μια διαφορά που δεν κάνει μπαμ, μόνο σε όσους τους παρατηρούν, στους γνωστοιύς τους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, αλλά και στους ίδιους, που έχουν απόλυτη γνώση για το ποια είναι επακριβώς αυτή η απόσταση. Εκείνη είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στα στάνταρντ της έχοντας καταλάβει πως βρήκε στην ψυχή του καινούργιου της αμόρε, τον έρωτα που πάντα ζητούσε? Εκείνος μπορεί να πνίξει μέσα του την εμφανή σε αρκετές στιγμές, θλίψη του, για το μισμάτς στο μέγεθος που του έστειλε ο Θεός? Εντάξει, ακόμη κι αν υπάρχει ένα κάποιο επίπεδο συγκίνησης, ας μην λησμονούμε πως πρόκειται για κωμωδιάκι, οπότε είναι πανεύκολα αντιληπτό πως στο φινάλε, οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις, ένεκα της καρδιάς, θα καμφθούν, για να είναι όλοι ευτυχισμένοι.

Μέχρι το τέλος όμως, σε αντίθεση με την έκπληξη της εισαγωγής, τα πράγματα δεν πηγαίνουν, στον διασκεδαστικό βαθμό, κατά πως θα τα περίμενε ο θεατής. Ελάχιστα είναι εκείνα τα χιουμοριστικά στοιχεία που θα οδηγήσουν τα χείλη στο να σκάσουν κι αυτά επαναλαμβάνονται τόσες φορές, που πλέον είναι απόλυτα προβλεπτό το τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ειδικά στις φάσεις μετωπικής κόντρας με τον σκύλο γίγαντα, ε, την πέμπτη φορά του ριπίτ, ενδέχεται να προκληθεί μέχρι και θυμηδία. Περισσότερο το γέλιο δηλαδή δεν προκαλείται από την ροή της πλοκής, αλλά από τις οπτικές αντιθέσεις που μοιάζουν αστείες, ενόσω ο Κοντός παλεύει να βολευτεί σε έναν θεόρατο καναπέ ή να πιάσει οτιδήποτε από την κορυφή της δίμετρης βιτρίνας. Σε συσχετισμό με τα αντικείμενα, μάλιστα, τα πράγματα μοιάζουν να είναι ταιριαστά στην αναλογία, όταν έχουν δίπλα τους τον Μέγα Αλέξανδρο. Όχι όμως όταν αυτός έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με άλλους, εκεί που μάλλον δεν έγινε και τόσο προσεχτική δουλειά από τους υπεύθυνους των ειδικών εφέ και το αποτέλεσμα ως εικόνα, μάλλον ξενίζει.

Το Un Homme A La Hauteur πάντως του δοκιμασμένου στο genre, Laurent Tirard, στηρίζει πολύ μεγάλο βαθμό της αξίας του, στην ουσιαστική χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών του. Ο Jean Dujardin από την μια μεριά, με την χαρακτηριστική άνεση του Αρτίστα δεν βγάζει - προφανή στους λοιπούς - κόμπλεξ, είναι αεράτος, μονίμως χαμογελαστός, κερδίζει με το έκδηλο σεξ απίλ του όλες τις μορφονιές του περίγυρου του, λογικά λοιπόν και της Ντιάν. Την οποία ερμηνεύει η ζωντανή κουκλίνα Virginie Efira, το καινούργιο ξανθούλι αστέρι του Γαλλικού σινεμά, που είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε δύσκολα καταφέρνεις να αποτραβήξεις τα μάτια σου από πάνω της. Δέσιμο άριστο, έξοχο, μολονότι στερείται ικανών ευρημάτων για να κλειδώσει πέραν του προφανούς και που είναι αρκετό εκτιμώ για να κρατήσει τον θεατή του "ζωντανό", ωσότου να πέσουν οι και ζήσαν αυτοί καλά, τίτλοι τέλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουλίου 2016 από την Odeon

του zerVo (@moviesltd)

Εν αρχή υπήρξε έντονη η ανησυχία στις τάξεις των Trekkies ενόσω αντιλήφθηκαν πως ο φιλόδοξος newcomer στην καρέκλα του ντιρέκτορα, J.J. Abrams πήρε πάνω του το ρίσκο της αναγέννησης του θρύλου από το μηδέν, από το φτου κι από την αρχή. Το σαρωτικό χιτ του πρώτου επεισοδίου, που κατόρθωσε το σημαντικότερο και πιο κερδοφόρο ριμπούτ μέχρι ώρας στην ιστορία του σινεμά, παρέδωσε σκυτάλη σε ακόμη ένα σίκουελ πολύ μελετημένο και σοβαρότατα σχεδιασμένο, που ενθουσίασε ακόμη πιότερο τους φανς της σειράς. Κι ενώ τα πάντα κυλούν ρολόι, έρχεται η πρόταση - πρόκληση - προσφορά από το αντίκρυ πεζοδρόμιο του Star Wars, ο Τζέτζης την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια από τον σκηνοθετικό θώκο κι έτσι η παραγωγή μένει να ψάχει για καινούργιο πιλότο του οχήματος. Πρόβλημα, πρόβλημα και πες μου πως το λύνεις καλή μου Paramount. Πολύ απλά, απλούστατα, ρίχνοντας μια ματιά λίγο παραδίπλα στο σετ του κοντόσταυλου Fast And Furious, εκεί που ο Ασιάτης Κύριος Lin δεν δείχνει διατεθειμένος να αφήσει τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες...

Τρίτος χρόνος της πενταετούς περιπλάνησης του αστρόπλοιου Εντερπράιζ και του πληρώματος του στο διάστημα, στην αναζήτηση των τελικών ορίων του Γαλαξία και οι ρυθμοί ζωής έχουν κατεβάσει ταχύτητες σε τέτοιο βαθμό ώστε η επαναληπτική καθημερινή ρουτίνα να προκαλεί ένα έντονα βαριεστημένο περιβάλλον. Ανία που μονομιάς θα καταστρέψει ένα απροσδιόριστης προέλευσης σήμα κινδύνου, που θα ρίξει το σκάφος σε καλοστημένη παγίδα, ώστε δεχόμενο τα πυρά των εχθρών, που κινούνται κάτω από τις εντολές του μανιασμένου Κραλλ, να κοπεί στα δύο και να τσακιστεί στις αφιλόξενες πλαγιές του παρακείμενου πλανήτη.

Πάνω στην απελπισία να σώσουν από την καταστροφή ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, οι αξιωματικοί του Έντερπράιζ θα καταφέρουν να αποχωριστούν των συντριμμιών και να σώσουν τις ζωές τους, ελπίζοντας συνάμα πως και οι χαμένοι τους σύντροφοι είναι επίσης στην ζωή. Με την αρωγή της πολεμίστριας Τζέιλα, ο ηγέτης Κάπτεν Κέρκ, μαζί με τον μηχανικό Σκότ και τον πλοηγό Τσέκοβ, θα αναζητήσουν τα ίχνη του Πρεσβευτή Σποκ, της Υποσμηναγού Ουχούρα και του Δόκτορα Μακόι, ώστε όλοι μαζί να ενώσουν δυνάμεις αντίστασης κατά του Κραλλ και να επαναφέρουν στην ζωή το κατεστραμμένο όχημα που θα τους οδηγήσει ξανά στον πολιτισμό.

Το ονομαστό γιγαντιαίο spaceship δηλαδή, που αν έχεις ακολουθήσει το Τρεκ σε όλη του την πορεία, από τα πρωτόλεια τηλεοπτικά του πλάνα μέχρι σήμερα, δεδομένα θα έχεις δει να καταστρέφεται κοντά στην μια ντουζίνα φορές και πάντοτε μια ευφυής σεναριακή σκέψη το ματαγυρίζει στην ζωή. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο απλούστερα του αναμενομένου, αφού μπορεί η μοίρα να το συνέτριψε στα δασώδη ανεξερεύνητα τοπία, πάντα όμως ο από μηχανής Θεός έχει την λύση κρύβοντας ένα παρόμοιο, έστω και παλιότερης τεχνολογίας και να χρήζει συντήρησης κρυμμένο για χρόνια μέσα σε μυστική σπηλιά. Ας το αποδεχτούμε το εύρημα για χάρη της εξέλιξης της πλοκής.

Που ως συνήθως δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις και δεν διαφεύγει του γνώριμου θεματικού σκελετού, με το πλήρωμα να επιθυμεί όσο τίποτα να σκορπίσει την ειρήνη στο σύμπαν και ολοένα κάποιος φιλοπόλεμος δάκτυλος να βάζει εμπόδια στα πλάνα του. Αν σε κάποιο επίπεδο πάντως υπάρχει διαφορά του Star Trek Beyond με τους αναρίθμητους προγόνους του, είναι στην πιο ανθρώπινη προσέγγιση όλων των στελεχών της ιστορίας, είτε των ήδη γνώριμων, ηθικών, των καλών χαρακτήρων της εξέλιξης, είτε των κακίστρων, που έχουν όπως αποδεικνύεται στο φινάλε βάσιμους λόγους για να ζητήσουν εκδίκηση από την Συνομοσπονδία. Συνεπώς η καινούργια προσθήκη στο σκριπτ, ιδίωμα κι αυτό της συγκινησιακής οπτικής του Justin Lin, έχει να κάνει με το πιο πολύ συναίσθημα που γεμίζει το εκράν και μετατρέπει τους αγαπημένους μας ταξιδιώτες του διαστήματος, από υπέρ ήρωες σε πιο κοντινούς μας, απλούς πολίτες. Που εκτός για τι μπορεί να συμβεί στην άλλη άκρη της αστρικής λεωφόρου, νοιάζονται και για τα προσωπικά τους ζητήματα, τις οικογενειακές τους σχέσεις, τα αγαπημένα τους πρόσωπα που τους περιμένουν με αγωνία όποτε πατήσουν με ασφάλεια το πόδι στους κατά τόπους σταθμούς ανεφοδιασμού.

Δεδομένα τα ειδικά εφέ, που ο Abrams επιμελείται από την θέση του Executive και δεν θα μπορούσε να τα αφήσει στην τύχη τους, είναι απίθανου επιπέδου, πετυχαίνοντας σε πολλές στιγμές να προκαλούν δέος στον θεατή τους με την τεχνική τους αρτιότητα. Περιέργως όμως κλείνοντας αυλαία το πιο πρόσφατο των Treks δεν θα αφήσει στην μνήμη τις φανταστικές κι εκρηκτικές οφθαλμαπάτες, αλλά το σύνθημα αλληλεγγύης που υψώνουν τα μέλη του Εντερπράιζ, ταλαιπωρημένα και κατακερματισμένα ενόψει του κοινού εχθρού. Με πολύ περισσότερες καυστικές χιουμοριστικές σκηνές από ποτέ - ο κωμικότατος Pegg παίρνει όλο και περισσότερο χρόνο, όπως και ο φουκαράς ο Yelchin που τόσο άδικα έφυγε από την ζωή - αλλά και τους γνώριμους αστέρες να δίνουν στο τέλος την λύση - ήδη οι Pine, Quinto, Urban και η κορμάρα Saldana έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την εκτίμηση των αμέτρητων φανς - το Beyond πραγματοποιεί μια μικρή στροφή κάποιων μοιρών προς το πιο γήινο ύφος σε σχέση με το scifi, που ενδεχόμενα θα ταιριάξει και πιο πολύ σε όσους νοσταλγικά αναπολούν το πολύ λιγότερων τεχνολογικών δυνατοτήτων ιστορικό παρελθόν.

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πραγματικά άγρια δύση

Ας δανειστούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τον σκηνοθέτη από το δελτίο τύπου για την ταινία: "Ο S. Craig Zahler σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ενώ εκφράστηκε δημιουργικά σε πολλές πτυχές του καλλιτεχνικού φάσματος. Ως μουσικός είναι ο στιχουργός και ντράμερ της μέταλ μπάντας Realmbuilder. Ως συγγραφέας έχει γράψει πολλές γουέστερν-νουβέλες, με πρώτη του απόπειρα το «Congregation of Jackals» (2010). Στον κόσμο του κινηματογράφου χρειάστηκε να περιμένει αρκετά μέχρι να έρθει η στιγμή του, παρόλο που είχε γράψει πολλά σενάρια, μεταξύ των οποίων και το «The Brigands of Rattleborge», που έπιασε κορυφή στη φημισμένη Black List και προσέλκυσε τόσο τον Steven Spielberg, όσο και τον Park Chan-wook. Δυστυχώς, όμως, τα σενάριά του δεν προχωρούσαν σε παραγωγή. Ο Zahler τότε αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος ένα από τα σενάριά του και κατάφερε να συγκεντρώσει ένα αξιοσέβαστο καστ, παρά τον μικρό προϋπολογισμό που είχε στη διάθεσή του (μόλις 1,8 εκατομμύρια δολάρια). Το Bone Tomahawk αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του 43χρονου δημιουργού. Ένα ντεμπούτο που ταρακούνησε το Χόλιγουντ αφού πρόσφατα ανακοινώθηκε πως η νουβέλα του «Wraiths of the Broken Land» αγοράστηκε από την Fox για να σκηνοθετηθεί από τον Ridley Scott, ενώ η τελευταία του νουβέλα «Mean Business on North Ganson Street» αγοράστηκε από την Warner Bros για να πρωταγωνιστήσουν στην κινηματογραφική μεταφορά της οι Leonardo DiCaprio και Jamie Foxx"

Και μερικά ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία αλιεύσαμε κυρίως από το imdb, μιας που μας κάθισε κάπως βαρύ να κάνουμε εισαγωγή στην ταινία μιλώντας για τον κανιβαλισμό – κυριολεκτικά! Το σενάριό της λοιπόν ήταν ολοκληρωμένο κι έτοιμο για γύρισμα το 2007! Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν σε 21 ημέρες. Η ταινία έλαβε μέρος σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων τα πιο σημαντικά ήταν εκείνα του Σίτγκες, του Μπουένος Άιρες και του Τζεραρντμέρ αλλά και του Λονδίνου και του Κάρλοβι Βάρι.

Η υπόθεση: Ένας παράνομος χωρίς να το θέλει, οδηγεί τα μέλη μιας φυλής άγριων κανιβάλων Ινδιάνων στην ήσυχη μικρή πόλη «Λαμπερή Ελπίδα». Εκεί τα τέρατα κλέβουν μια σειρά από άλογα και απαγάγουν τον φυλακισμένο παράνομο, τον νεαρό βοηθό του σερίφη και τη γυναίκα ενός ντόπιου ιδιοκτήτη ράντσου, τη Σαμάνθα, που είναι η γιατρός της μικρής κοινότητας. Μια ετερόκλητη ομάδα πιστολάδων ξεκινά με σκοπό να βρουν τους απαχθέντες και να τους γυρίσουν όλους πίσω, χωρίς να γνωρίζουν τις διαθέσεις των «τρωγλοδυτών» Ινδιάνων, όπως τους βαφτίζουν!

Της ομάδας ηγείται ο σερίφης Φράνκλιν Χαντ και μαζί του είναι ο γέρος βοηθός του, Τσίκορι, ο σύζυγος της Σαμάνθα, Άρθουρ Ο'Ντουάιερ, που έχει σπάσει πρόσφατα το πόδι του, κάτι που τον δυσκολεύει να κινηθεί και ο Μπρούντερ, ένας μυστήριος, μοναχικός άντρας, που γουστάρει να σκοτώνει Ινδιάνους. Η αποστολή έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, καθώς τα μέλη της προχωράνε σε αχαρτογράφητες περιοχές, όπου καλούνται να τα βγάλουν πέρα με λογείς λογείς κινδύνους. Θα βρουν τη Σαμάνθα; Θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Και ποιο θα είναι το τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν;

Η άποψή μας: Εντάξει, ευκολάκι: η ταινία παραπέμπει...προς ολοταχώς στo αρχετυπικό γουέστερν «Η αιχμάλωτος της ερήμου» (The Searchers, 1956) του John Ford, με τον John Wayne να υποδύεται εκεί έναν βετεράνο του Αμερικάνικου Εμφυλίου, ο οποίος ξεκινά ένα ταξίδι προκειμένου να σώσει την ανιψιά του από μια φυλή Ινδιάνων που την απήγαγε, όντας ένας άνθρωπος γεμάτος μίσος για αυτούς. Εκείνη η ταινία θεωρείται από πολλούς το καλύτερο γουέστερν που έχει γυριστεί ποτέ και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών!!! Δεν ξέρουμε τι θα λέμε για τούτη την ταινία του S. Craig Zahler σε μερικά χρόνια, όταν θα τεσταριστεί η πιθανή αντοχή της, σίγουρα πάντως μόνο αδιάφορη δεν τη λες.

Και το φλερτ της με τις ταινίες... τρόμου είναι τέτοιο που αν μη τι άλλο σε οδηγεί σε παράξενες ατραπούς. Η ταινία του Zahler βασίζεται στα γερά θεμέλια του γουέστερν, ενός κινηματογραφικού είδους ιδιαίτερα δημοφιλούς και παραδόξως ανθεκτικού στη σύγχρονη εποχή. Τα σύγχρονα γουέστερν – δεν γυρίζονται και πάρα πολλά είναι η αλήθεια – είναι «πειραγμένα». Πέρα από την εμφανή προσπάθεια των δημιουργών τους να επιτύχουν αντιστίξεις με το σήμερα, ανανεώνουν το είδος μπασταρδεύοντάς το. Θα γνωρίζετε ότι η «καθαρόαιμη» αναπαραγωγή οδηγεί σε θνησιγενή «παιδιά» ενώ οι διασταυρώσεις οδηγούν σε εξαιρετικά – συνήθως – αποτελέσματα, μιας που το τελικό παράγωγο παίρνει τα καλύτερα στοιχεία από τους «γονείς» του.

Εδώ λοιπόν ο Zahler ξεκινά την ταινία του με ένα πλάνο προσπάθειας σφαγής! Ένας παράνομος προσπαθεί να κόψει το λαιμό ενός αδαούς «προσκυνητή» στον ύπνο του, προκειμένου μαζί με τον σύντροφό του να τον κλέψει. Αγριεύεσαι. Μετά η ταινία ρίχνει τους τόνους. Μετά ξεκινά το οδοιπορικό της διάσωσης. Εδώ έχουμε και το πιο ενδιαφέρον τμήμα της ταινίας. Καθώς οι τέσσερις εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνδρες περπατούν στο άγνωστο με στόχο να βρουν τους τρωγλοδύτες, έρχονται σε επαφή με διάφορους κινδύνους. Κυρίως, όμως, καλούνται να συμβιώσουν ως διαφορετικές οντότητες, με εντελώς διαφορετικές καταβολές, πιστεύω, συμπεριφορές, ηλικίες, προκειμένου να φέρουν εις πέρας το στόχο τους. Εδώ θάλλει ο Zahler – σεναριογράφος.

Ο τρόπος που στήνει τα διαλογικά μέρη είναι σπουδαίος. Αυτά που λέγονται είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα – χωρίς να λέγονται συμπαντικές αλήθειες με στομφώδη τρόπο – και πολλάκις... αστεία! Εδώ τη μερίδα του λέοντος κερδίζει ο Richard Jenkins ως ο φαφλατάς και «ελαφρύς» γέρος βοηθός με τις χειρουργικές γνώσεις. Το τρομερό με το σενάριο του Zahler είναι που δείχνει όλους τους ανθρώπους ως καθάρματα. Μικροπρεπείς, με ελαττώματα, με κολλήματα, με μίση και πάθη. Απλά, οι τρωγλοδύτες είναι πιο... καθάρματα. Κι ενώ εν μέρη τους δικαιολογεί, καθώς οι δυτικοί καταπατούν το ιερό νεκροταφείο τους, προφανώς δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ύβρις η ανθρωποφαγία τους! Μ' αυτά και μ' αυτά, κι αφού έχουμε γνωρίσει τους πρωταγωνιστές μας, σαν να έχουμε πιει κι ένα ποτό (χωρίς όπιο...) σε ένα μπαράκι μαζί τους, φτάνουν στον προορισμό τους. Κι εκεί, σε μια σπηλιά – φυλακή έχουμε αυτό που λέμε «θα σου πάρω το σκαλπ» από τη μια κι έναν φρικτό τρόπο να δολοφονήσεις έναν άνθρωπο, με όλες τις γλαφυρές λεπτομέρειες. Χειρότερο και από το σούβλισμα του Αθανασίου Διάκου ένα πράμα!

Εκεί, αρκετοί δεν θα αντέξουν, και κάποιοι ίσως μιλήσουν για βία στα όρια του πορνό. Ίσως να έχουν δίκιο: δεν ξέρω κατά πόσο ήταν απαραίτητη η συγκεκριμένη σκηνή για να καταλάβουμε την αγριότητα και το μη ανθρώπινο στάτους των τρωγλοδυτών. Τεσπα, ένα σοκ το τραβάς. Κι επίσης εδώ ο δημιουργός μας φαίνεται τσαπατσούλης: πώς κατορθώνει να ανέβει στη σπηλιά ο σακάτης σύζυγος, όταν για να ανεβούν οι φυλακισμένοι χρησιμοποιήθηκαν σχοινιά και δυνατοί άντρες για να τους έλξουν; Δυνατή ταινία, καλογραμμένο και έξυπνο σενάριο, τρομερή διεύθυνση φωτογραφίας και ερμηνείες αν μη τι άλλο αξιοπρόσεχτες. Δεν χρειάζεσαι και περισσότερα για να πεισθείς να πας σινεμά, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουλίου 2016 από την Weird Wave