Movies Ltd

του Julian Jarrold. Με τους Sarah Gadon, Bel Powley, Jack Reynor, Rupert Everett, Emily Watson, Roger Allam

Άστα τα κορίτσια καημένε...

του zerVo (@moviesltd)

Είναι γνωστή τοις πάσι η σχέση λατρείας των Βρετανών για την γαλαζοαίματη φαμίλια, που εθιμοτυπικά κατά βάση, ορίζει την κεφαλή της (πάλαι ποτέ κραταιάς, μα μονίμως φαντασμένα θαμμένης στην νοσταλγία της) Γηραίας Αλβιόνας. Δεν πρέπει να υπάρχει Εγγλέζος που να μην έχει να αφηγηθεί ένα προσωπικό βίωμα σε σχέση με την Βασιλική του οικογένεια, συνήθως μεγεθύνοντας το σε Γκριμικά επίπεδα. Μια τέτοια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα σε μια από τις ιστορικότερες ημέρες της ανθρωπότητας, βρίσκεται στο επίκεντρο του αφελούς, πλην ευχάριστου A Royal Night Out.

8 Μαΐου 1945, γνωστή και ως Victory in Europe Day. Με τα Γερμανικά στρατεύματα να έχουν μόλις παραδοθεί στον στρατό των Συμμάχων, στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχει στηθεί ένα ξέφρενο πανηγύρι εορτασμού του οριστικού τέλους του πολέμου. Η μητέρα των εορτασμών λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο, όπου εκατομμύρια πολίτες, αναμεμειγμένοι με φαντάρους και αξιωματικούς έχουν κατακλύσει από άκρου εις άκρο την πρωτεύουσα, υψώνοντας τις σημαίες τους θριάμβου κόντρα στις ορμές του φασισμού. Πάρτι από το οποίο δεν θα μπορούσε με τίποτα να απουσιάσει το παλάτι και ο Βασιλεύς Γεώργιος, που ήδη ετοιμάζει το επίσημο ραδιοφωνικό του διάγγελμα.

Ταυτόχρονα όμως έχει να αντιμετωπίσει και τα παρακάλια από τα δύο του κορίτσια, τις πριγκίπισσες του θρόνου, την εικοσάχρονη Ελισάβετ και την μικρότερη Μάργκαρετ, που επιθυμούν κι εκείνες να συμμετάσχουν στο λαϊκό πάρτι, απαίτηση που εξ ορισμού θα βρει ενάντια της, τόσο το πρωτόκολλο, όσο και την αρνητική βασιλομήτορα, που τρέμει μην τυχόν και συμβεί το παραμικρό στις θυγατέρες της. Η επιμονή τους εντέλει θα έχει αποτέλεσμα κι έτσι υπό την επίβλεψη δύο αξιωματικών, ντυμένες λιτά και ουχί αριστοκρατικά, οι δύο αδελφές θα διαβούν την πύλη του Μπάκινγχαμ, για να χαρούν κι εκείνες ινκόγκνιτο, το πέρας των εχθροπραξιών. Ούτε οι φύλακες όμως θα έχουν το νου του, ούτε οι πιτσιρίκες θα φερθούν ενάρετα και πολύ σύντομα η μία θα χάσει την άλλη, μέσα στον πρωτοφανή κουρνιαχτό.

Αληθινή, αληθινότατη η ιστορία που αφηγείται το ανάλαφρο ετούτο βρετανικό φιλμάκι, που μοιάζει σαν να έχει κοπεί από την ίδια πρέσα με εκείνη του The King's Speech. Όχι φυσικά κινούμενο στο ίδιο επίπεδο, άλλωστε από τις πρώτες του κιόλας στιγμές, μπορεί να δείχνει παρόμοιο στην αισθητική, είναι εντελώς διαφορετικό όμως στην προσέγγιση, αφού ουσιαστικά δείχνει να θέλει να βγάλει από το συμβάν την γλαφυρή τους όψη. Με μικρές αποκλίσεις από όσα συνέβησαν στην πραγματικότητα, η αφήγηση εστιάζει στην περιπέτεια των δύο κοριτσιών μέσα στην γεμάτη κινδύνους πόλη, καθώς η παιδεία τους ουδέποτε τις προετοίμασε για μια τέτοια νυχτερινή βόλτα. Η Λίλιμπετ από την μια, πιο συνετή, πιο προσεχτική, πιο υπεύθυνη για την μικρή της αδελφούλα, θα νιώσει τον φόβο στην προσωρινή της απώλεια, θα βιώσει όμως και το σκίρτημα καρδούλας για τον ένστολο Λοχία, που αγνοώντας παντελώς ποια είναι, θα της πληρώσει μέχρι και το αντίτιμο του εισιτηρίου στο τραμ. Απεναντίας η Μάγκι, μόλις στα 15 της, μετά από ένα δύο απανωτά κοκτέιλ, θα ξεκινήσει τος τρέλες, ζορισμένη προφανώς από το άκρως περιοριστικό καθεστώς των ανακτόρων.

Στα θετικότερα στοιχεία του A Royal Night Out ανήκει η όμορφη απεικόνιση της συγκεκριμένης ημέρας από τον κατά βάση τηλεοπτικό σκηνοθέτη Julian Jarrold, ο οποίος φροντίζει να γεμίσει με κόσμο αλαλάζοντα την Τραφάλγκαρ, στήνοντας ένα ολοζώντανο ντεκόρ, πίσω από την ιντριγκαδόρικη εξέλιξη. Που σε νότες γρήγορες σουίνγκ, δεν σε αφήνει στιγμή να πάρεις ανάσα, έχοντας ως μόνιμα στολίδια, τα χαμόγελα των δύο πριγκιπισσών, που για την πορεία της κομεντί, σε μια χαρά ενζενί αποδόθηκαν οι ρόλοι τους.

Για πες: Η φρονιμούλα Λίζι, φέρνει και φυσιογνωμικά στην επιλογή της Καναδέζας Sarah Gadon, του Dracula Untold και των Enemy, Maps To The Stars, Belle, ενώ η πιο άσημη Bel Powley μάλλον παίρνει το πιο πολύ παλαμάκι, βγάζοντας πιο εκφραστικότητα στις κινήσεις της. Η μεγάλη έκπληξη πάντως είναι το ότι στο καστ αναγράφεται το όνομα του Rupert Everett στον ρόλο του Μονάρχη Μπέρτι, που ακόμη κι ακτινογραφία αν τον περάσεις, δεν πρόκειται να πιστέψεις πως είναι εκείνος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2015 από την Odeon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έγκλημα και... τιμωρία

Παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη ταινία διάφορες σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό μου. Όπως, για τι πράγμα μιλάμε στην Ελλάδα όταν μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα; Για τις κυβερνήσεις από το '74 και μετά; Ίσως και πριν το '74; Για την εκκλησία; Για τους φορτηγατζήδες; Για τους ταξιτζήδες; Για τους τυροπιτάδες, που δεν κόβουν αποδείξεις; Για τους μιντιάρχες; Για τους εργολάβους; Για τους εργολάβους – μιντιάρχες; Για τους εφοπλιστές; Για τους υδραυλικούς; Μετά, άλλη ομάδα σκέψεων: υπάρχει οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα; Υπάρχει οτιδήποτε οργανωμένο στη χώρα μας; Ή ο... θεός της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλος ώστε η χώρα μας να συνεχίσει να υφίσταται κινούμενη με κάτι σαν αυτόματο πιλότο στο πιλοτήριο; Καθότι we're on the road to nowhere...

Κι άντε, δώστου άλλες σκέψεις: ποιοι πολιτικοί της σύγχρονης ιστορίας μας θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα ταινίας; Ο Μητσοτάκης; Ο Ανδρέας Παπανδρέου; (σημείωση: εντάξει, είχαμε και το «Πρώτη φορά νονός» - αν ήμασταν στο facebook θα βάζαμε εδώ τη φατσούλα που βγάζει τη γλώσσα έξω...). Ο Σαρτζετάκης; Και από εγκληματίες, ποιοι έχουν κινηματογραφικό ενδιαφέρον; Οι Καταλάνοι; (σημείωση: εκ της Καταλονίας, ναι, από εκεί κρατούσε η σκούφια των συγκεκριμένων, τι μαθαίνει κανείς, ε;). Ο Παλαιοκώστας; Ο Ρωχάμης;

Σίγουρα οι «ούνα ράτσα ούνα φάτσα» γείτονές μας Ιταλοί τα πήγαν καλύτερα σε πάρα πολλούς τομείς της πραγματικότητάς τους – ιδίως σε ότι αφορά το οργανωμένο έγκλημα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι και κάθε κινηματογραφική αποτύπωση της συγκεκριμένης πραγματικότητας είναι δεδομένο ότι στέφεται με επιτυχία. Όπως την εννοεί ο καθένας...

Η υπόθεση: 1969: Η... σύλληψη του Αρτούρο γίνεται τη νύχτα που λαμβάνει χώρα ένα (ακόμα) ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο Παλέρμο, πρωτεύουσα της Σικελίας – και της Μαφίας – γνωστό ως Viale Lazio massacre. Και... γίνεται πολύ κοντά στο διαμέρισμα όπου την ίδια ώρα οι νιόπαντροι γονείς του κάνουν έρωτα! Η γέννηση του Αρτούρο πραγματοποιείται την ημέρα που δήμαρχος του Παλέρμο εκλέγεται ο έχων διασυνδέσεις με τη Μαφία, Βίτο Τσιανσιμίνο. Η πρώτη λέξη που εκστομίζει ο Αρτούρο δεν είναι «μαμά» αλλά «μαφία»! Όντας πιτσιρίκος, τρώει κόλλημα με τον Ιταλό πρωθυπουργό, Τζούλιο Αντρεότι. Και στο σχολείο του ερωτεύεται την όμορφη νεοφερμένη Φλόρα, κόρη τραπεζίτη, αφεντικού του πατέρα του Αρτούρο. Η Φλόρα κάποια στιγμή φεύγει στην Ελβετία όταν οι δικαστικές αρχές ερευνούν τη σχέση του πατέρα της με τη μαφία και ιδιαιτέρως το μεγάλο αφεντικό της εγκληματικής οργάνωσης, τον Σαλβατότε Ρέενα. Ο Αρτούρο απογοητεύεται. Ενήλικος πλέον θα συναντήσει ξανά την Φλόρα, η οποία ανήκει στο επιτελείο ενός πολιτικού, από εκείνους που θέλουν να χτυπήσουν τη μαφία. Ο Αρτούρο γίνεται μέχρι και δημοσιογράφος για χάρη της...

Η άποψή μας: Εντάξει, έχουμε δει το «Gomorra» κι έχουμε πάθει την πλάκα μας. Ακόμα πιο εντάξει, έχουμε δει το «Il Divo» κι έχουμε πάθει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα! Η ταινία του Sorentino, που παρουσιάζει τα έργα και τις ημέρες μιας από τις μεγαλύτερες «αλεπούδες» της σύγχρονης ιταλικής πολιτικής σκηνής, του Τζούλιο Αντρεότι, μπορεί να είχε πυκνό λόγο και να έκανε αναφορές σε εκατοντάδες ονόματα, που δεν βοηθούσαν τον άσχετο Έλληνα ή θεατή εκτός Ιταλίας να παρακολουθεί επακριβώς τι συμβαίνει επί της οθόνης αλλά, θεέ μου, τι ταινία! Τι εικόνα, τι σάουντρακ, τι ερμηνεία από τον Toni Servillo!

Ο Αντρεότι λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο ταινίες. Γιατί στην ταινία του Pif (!) μπορεί ο στόχος να είναι η μαφία, αλλά και ο Αντρεότι παίρνει μερίδα του λέοντος από τα δρώμενα. Ως εμμονή του πιτσιρικά Αρτούρο. Που ειδωλοποιεί τον Αντρεότι. Ντύνεται ως Αντρεότι σε μια γιορτή καρναβαλιού (μοιάζει περισσότερο με βαμπίρ – προφανής η επίθεση του σκηνοθέτη στον πολιτικό). Εν πάση περιπτώσει, ο Αντρεότι αποτελεί συνεχή αναφορά καθώς δεν είχε την πολιτική βούληση να τα βάλει με τη Μαφία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που, κατά πως φαίνεται, είχε σχέσεις διαπλοκής με τη μαφία.

Ο Pif προσπαθεί να παρουσιάσει το θέμα του από την κωμική (έστω, κωμικοτραγική) του πλευρά. Και να το πω ευθέως: η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν μας άγγιξε. Δεν μας φάνηκε τόσο αστεία. Και ακόμα χειρότερα, μας φάνηκε «κατασκευασμένη». Άτσαλα δομημένη. Χωρίς ανάπτυξη χαρακτήρων. Χωρίς ψυχή στην τελική. Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που ο Pif χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό στο οποίο μπολιάζει τα δικά του μυθοπλαστικά στοιχεία. Είναι πολύ ενδιαφέρον που μιλάει με πραγματικά ονόματα: όλη η πολιτική σκηνή της Ιταλίας παρελαύνει από την ταινία. Οι δολοφονίες των δικαστών παρουσιάζονται έτσι όπως έγιναν. Όλα καλά κι όλα ωραία. Αλλά... Ο κεντρικός ήρωας είναι... pathetic. Καμία σχέση με τον Forrest Gump, όπως διάβασα κάπου να αναφέρουν. Είναι ένας αντιπαθητικός καημένος, που βιώνει βίαιη ενηλικίωση σε μια ταραγμένη χρονική περίοδο της ιστορίας της Ιταλίας, στην πηγή των γεγονότων. Ο έρωτάς του για τη Φλόρα ποτέ δεν εξελίσσεται σε κάτι σημαντικό, σε κάτι ουσιώδες για τη δομή της ταινίας. Ο Σαλβατότε Ρέενα παρουσιάζεται ως ένας βλάκας, που δεν καταλάβαινε πως λειτουργεί ένα κλιματιστικό! Και στο φινάλε, η παράθεση όλων των ηρωικώς πεσόντων στον αγώνα κατά της μαφίας, γίνεται με έναν τρόπο που ούτε στις πιο «πατριωτικές» αμερικάνικες ταινίες δεν βλέπουμε, μειώνοντας αντί να μεγεθύνει τη θυσία τους. Τι να πω, ίσως να φταίω κι εγώ. Δεν σας έχει συμβεί κι εσάς; Κάποιες ταινίες δεν σας «πιάνουν» παρά το γεγονός ότι ακούτε και διαβάζετε διθυράμβους για αυτές...

του zerVo (@moviesltd)

Σε αντίθεση με το σήμερα, που οι συνθήκες είναι οι ιδανικές και το gameplay βελτιώνει το άριστα του καθημερινώς, αφορά όμως παίκτες μόνους, περιορισμένους στην προσωπική τους κονσόλα, ακόμη κι αν μπορούν μέσω δικτύου να συναγωνίζονται με αντιπάλους από όλο τον πλανήτη, μια φορά κι έναν καιρό, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αποτελούσαν την κορύφωση της κοινωνικότητας. Σε χώρους βέβαια σκοτεινούς, υπόγειους, χαμηλοτάβανους, που την κάπνα την έκοβες με το πριόνι, διακριτικά απαγορευμένους για τα κορίτσα, τα κατάμεστα ουφάκια του κάποτες, που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την λάμψη του Arcade House του Tron, όριζαν έναν ντεκαντάνς υπέροχο χώρο συνάντησης ετερόκλητων χαρακτήρων, βασικά νεαρής ηλικίας. Στις φτωχογειτονιές μάλιστα που το τάληρο για να ξεδιψάσει το insert coin, αποτελούσε πολυτέλεια, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι παρέες το μάζευαν ρεφενέ για να το τσοντάρουν στον καλύτερο πακμανάκια, που με τις δεξιότητες του στις μπλε πίστες της Namco θα τους διασκέδαζε για ένα ολάκερο απόγευμα...

Συναγερμός θα σημάνει στην στρατιωτική βάση του Γκουάμ, από μια παράξενη εξωγήινη δραστηριότητα, που μοιάζει ιδιαίτερα εχθρική και επιθετική. Οι επιτετραμμένοι σύμβουλοι του Προέδρου Γουίλ Κούπερ, θα κάνουν λόγο για την απάντηση από ξένο πλανήτη, στο μήνυμα που έστειλε η ανθρωπότητα στα μέσα της δεκαετίας του 80 στο διάστημα, με μια κάψουλα γεμάτη από εικόνες της γήινης κουλτούρας. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα και οι τότε πρωταγωνιστές των video games, Pac Man, Centipede, Asteroids, Galaca, Donkey Kong, που θα επιστρέψουν στην Γη σε πραγματική και όχι εικονική φόρμα με σκοπό να την εξολοθρεύσουν.

Πάλι καλά που στο πλευρό του Πλανητάρχη που βρίσκεται ο παλιός, καλός του φίλος και τωρινός υπεύθυνος δικτύων Σαμ Μπρένερ, πάλαι ποτέ κορυφαίος gamer, που θα αναλάβει να οργανώσει την αμυντική τακτική, σε έναν αγώνα με πίστες, που ο νικητής θα αναδειχτεί μέσα από μια μάχη best of three. Κι αν κάποτε το χάσιμο ζωής απλά θα σήμαινε την ρίψη ενός ακόμη κουόρτερ στο μηχάνημα, εδώ κάτι τέτοιο μπορεί να σημάνει μέχρι και τον αφανισμό της ανθρωπότητας.

Φανταστική ιδέα! Που επί χρόνια στριφογυρνούσε από στούντιο σε στούντιο μέχρι να φτάσει η ώρα που η Sony, εντέλει, θα έπαιρνε την μεγάλη απόφαση να την πραγματοποιήσει. Πλάνο μεγαλεπήβολο, φανφαρόνικο όσο πρέπει για να γουστάρουν οι πιξελάκηδες και επακριβώς στα χνάρια των σούπερ επιτυχημένων Ghostbusters, ταινίας που στην ουσία σχημάτισε το πατρόν αντίδρασης στον εισβολέα. Κι όμως με τέτοιο σπινθήρα θεματικό, που σκίζει από κάθε άποψη κυρίως εμπορική, η επιλογή της παραγωγής να συνεργαστεί με το τιμ της Happy Madison, ε, μάλλον μοιάζει με πραγματική αυτοκτονία. Κι όπου Happy Madison, μπορείς να σκεφτείς την μαρκίζα στο πλάι "υπερπαραγωγών" λέβελ τύπου Grown Ups, Jack And Jill, Paul Blart. Εκεί δηλαδή που οι Κυνηγοί Φαντασμάτων στηρίχθηκαν στο τάλαντο των μελών του Saturday Night Live, οι εξολοθρευτές των 8μπιτων Ούφο συμμάχησαν με εκείνους της απόλυτης κωμικής σαχλαμάρας. Έγκλημα...

Ξεπερνώντας τις προσχηματικές υποθέσεις του σεναρίου, με κυριότερη ανοησία την τοποθέτηση στο επίκεντρο του Λευκού Οίκου έναν χειρότερο Σεφερλή, μεταπηδώ εκεί που πραγματικά με ένοιαξε, με νοσταλγική κυρίως βάση, στην κόντρα των ανθρώπων με τους ήρωες που ξεπήδησαν από τις κονσόλες. Κι εδώ οι εμπνεύσεις του Chris Columbus, που αν μη τι άλλο και την ικανότητα διαθέτει, αλλά και τον εξοπλισμό να τις πραγματοποιήσει, είναι το λιγότερο αξιοπρεπείς. Και οι εισαγωγικές επιθέσεις - ειδικά εκείνη του Tetris στο Τατζ Μαχάλ - φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα και οι κατοπινές κόντρες, με κυρίαρχη αυτή στους δρόμους της μεγαλούπολης ενάντια στην κατακίτρινη φαγάνα, απεικονιστικά είναι κάποιας κλάσης. Αποκορύφωμα βεβαίως το τρισδιάστατο φινάλε, που λαμβάνει χώρα ο υπέρτατος αγών ενάντια στο Γοριλάκι (πόσες εργατώρες ρε φίλε, πόσες να χοροπηδάμε βαρελάκια?) που ο αδικημένος κάποτε wanabe παγκόσμιος πρωταθλητής του σπορ, θα κληθεί να πάρει το αίμα και την τιμή του πίσω...

Και πάμε στο ζουμί. Αυτός είναι ο Adam Sandler. Ο Adam Sandler!!!! Από οκτακόσιους κωμικούς που διαθέτει αυτή την στιγμή το Χόλιγουντ, το στούντιο επέλεξε το πιο ακατάλληλο, ανάρμοστο και απίθανο για να αρπάξει τον μοχλό και να βγει στην επίθεση. Και να ήταν μόνο αυτός, ο μόνιμος κομπανιέρος του, ο σαχλαμαριστής Kevin James, φυσικά δεν δηλώνει απόντας. παίρνοντας μάλιστα και τον ρόλο του POTUS, έτσι για να κατανοήσει και ολάκερος ο υπόλοιπος κόσμος σε πόση εκτίμηση έχουν τον ηγέτη τους κάποιοι Αμερικάνοι. Ανύπαρκτος ο χαρακτήρας του Peter Dinklage, που ενδεχόμενα θα μπορούσε να σώσει τα προσχήματα, επίπεδη σε γλαστρική και μόνο εμφάνιση η Michelle Monaghan, ενώ μικρή έκπληξη μπορεί να αποκληθεί η παρουσία του Josh Gad, που είναι κομματάκι απολαυστικός στο κοστούμι του αιώνιου nerd που οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν τηγανίσει το μυαλό του.

Για πες: Για τους (πολύ) παλαιότερους φυσικά το Pixels ορίζει ξύπνημα αναμνήσεων, καθώς δεν θα είναι λίγες οι στιγμές που θα νιώσουν ξανά έφηβοι, στο αντίκρυ ξεχασμένων ίσως ψηφιακών εικόνων. Ατυχώς ο δρόμος που διάλεξε η περιπετειώδης ετούτη κωμωδία, είναι αμιγώς για εσωτερική (των States) κατανάλωση, εκεί που τα μέλη του καστ διαθέτουν μια κάποια δημοφιλία. Διότι παγκοσμίως έχουν ήδη πεταχτεί στο recycle bin, από τους σώφρονες σινεφίλ...

του Rupert Goold. Με τους Jonah Hill, James Franco, Felicity Jones, Connor Kikot, Gretchen Mol, Betty Gilpin, John Sharian

Το βασίλειο του ψέματος

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ κι αν μιλάμε για χαμένη κινηματογραφική ευκαιρία. Μια ταινία που με στήριγμα τα συγκλονιστικά πραγματικά περιστατικά που ταρακούνησαν συθέμελα την αμερικάνικη κοινή γνώμη και είχε την δυνατότητα να καυτηριάσει το σύνολο σχεδόν των μοντέρνων σοσιολογικών ζητημάτων, απλώς πέρασε και στην ουσία δεν... Και τι δεν πέφτει στο θεματικό τραπέζι του φαινομενικού θρίλερ, μα στην ουσία πολύπλευρου κοινωνικού σχολίου True Story. Ανεργία, φτώχεια, κατακερματισμός οικογενειακών αξιών, δικαστικό σύστημα, διαπλεκόμενα, κίτρινος Τύπος. Κι όμως με όλο αυτό το potential στην ατζέντα του, το φιλόδοξο και διαφημισμένο True Story δεν κατάφερε να σχολιάσει σφαιρικά ούτε μια πτυχή του. Κρίμα...

Ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ο νεαρός και ταλαντούχος δημοσιογράφος των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Μάικλ Φίνκελ, πως το πιο πρόσφατο και ιδιαίτερα απαιτητικό του ρεπορτάζ γύρω από την βάναυση εργασιακή πραγματικότητα των νέων στην Αφρική, θα σήμαινε και την επαγγελματική του καταστροφή. Δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο για αποκαλύψεις, θα παραποιήσει μέρος των στοιχείων του, γεγονός που θα γίνει αντιληπτό από τον Διευθυντή Σύνταξης, που θα του δείξει μονομιάς την άγουσα από τον εκδοτικό όμιλο. Προς ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη του όμως, παροπλισμένος πλέον στην οικία του στην περιφέρεια, θα πληροφορηθεί την σύλληψη του καταζητούμενου πατροκτόνου Κρίστιαν Λονγκό στο Μεξικό, ο οποίος χρησιμοποιούσε σαν κίβδηλη ταυτότητα εκείνη του...συντάκτη της εφημερίδας Μάικλ Φίνκελ!

Μια αμφίσημη και αμφίδρομη σχέση, που όχι απλώς εδώ θα τερματιστεί, αλλά θα συνεχιστεί ακόμη πιο έντονα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκεί όπου ο υπόδικος αναμένει την ακροαματική του διαδικασία, υποστηρίζοντας με σθένος την αθωότητα του. Ένα τίμιο πάρε δώσε ανάμεσα σε έγκλειστο και γραφιά, με τον πρώτο να χαρίζει πολύτιμες πληροφορίες από το φονικό και τον δεύτερο να μοιράζει δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφίας, ώστε ο (πιθανός) σίριαλ κίλλερ να εκθέσει την δική του πραγματικότητα, με όσο το δυνατόν πιο πιασάρικο τρόπο. Αποτελώντας συνάμα μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τον περιθωριοποιημένο από το σύστημα έντιτορ, να ξεπλύνει την ντροπή από το όνομα του και να επανέλθει στην ενεργό δράση.

Μιλάμε δηλαδή για ένα πανίσχυρο τετ α τετ ανάμεσα στα πρόσωπα που θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν την ιστορία στα ύψη, ζόρικο εργαλείο αφήγησης για οποιονδήποτε σκηνοθέτη της προκοπής, όχι όμως και για τον θεατρικό Rupert Goold, που καθήμενος για πρώτη φορά στην καρέκλα του ντιρέκτορα, βγάζει στην ματιά του όλα τα συμπλέγματα της (αξιόλογης) πορείας του στο σανίδι. Βαριεστημένοι διάλογοι, παντελής έλλειψη τέμπο, κινηματογραφικότητα που αγγίζει μηδενικά επίπεδα, θολά και χωρίς σαφή ειρμό φλασμπάκ, σκόρπιες φιλοσοφίες σε ένα σενάριο ελάχιστα μελετημένο και φλογερό, μολονότι είχε την δυναμική να εξελιχθεί σε κορυφαίο στο είδος του στην σεζόν.

Από την μια μεριά του τραπεζιού, ένας βδελυρός στην ματιά του απλού ανθρώπου εγκληματίας, να πασχίζει με οποιαδήποτε δύναμη του απομένει να πείσει πως ουδέποτε έβαψε τα χέρια του με αίμα και να μην το κατορθώνει ούτε καν για τον ίδιο. Και από την απέναντι, ακόμη ένας ψεύτης, ένας σημαιοφόρος της φράξιας των ΑΡΔ, που τώρα έχει πρόβλημα μιας και η βρωμερή συνομοταξία του τον έχει κάνει στην άκρη. Παραμύθι στο παραμύθι, αμφότεροι ευφραίνονται ψυχικώς, πιθανολογούν κάπου μέσα τους πως το μέλλον θα είναι λαμπρό (είτε αναφερόμαστε σε αθώωση, είτε σε πρακτική δημοσιογραφική εξιλέωση) η απάτη όμως δεν θα κρατήσει παρά μόνο μέχρι την ώρα που οι ένορκοι θα βγάλουν από την τσέπη το χαρτάκι με την ετυμηγορία. Και τότε - μόνο ο ένας, ο πιο συνεσταλμένος ίσως - θα κατανοήσει πως το παιχνίδι που παίζει είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Οποία ατυχία που δημιουργικά δεν βρίσκεται εδώ η μπαγκέτα ενός Fincher, ενός Villeneuve, για να κορυφώσει την συζήτηση...

Για πες: Γεμάτη κλισέ και άνευ ιδιαιτεροτήτων η ερμηνεία του ντουέτου James Franco / Jonah Hill, που συναντιούνται για μια ακόμη φορά μετά το This Is The End στο ίδιο πλατό. Τετριμμένα ναρκισσιστής ο πρώτος, επαναλαμβανόμενα μεθοδικός ο δεύτερος, δεν πιάνουν ποτέ τον παλμό των ρόλων τους, μη βοηθούμενοι, πιθανότατα και από την μέτρια καθοδήγηση του ντερίκτορα. Όσο για τον τρίτο πόλο του στόρι, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποκληθεί και καταλύτης, εκείνον που υποδύεται η εκφραστική Felicity Jones, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω και ένας που να μπορεί να τον χαρακτηρίσει όχι απλώς λειτουργικό, μα έστω υπαρκτό ή ζωντανό...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί. Και μάλλον ούτε πρόκειται...

Έχοντας σαν μέχρι στιγμής γνώριμο τίτλο το That's What I'm Talking About, μα ουσιαστικά υπολογιζόμενο σαν το πνευματικό αδελφάκι του κλασσικού Dazed And Confuzed, το Everybody Wants Some είναι το καινούργιο πόνημα του σπουδαίου ντιρέκτορα Richard Linklater, σε ακολουθία του εξαιρετικού Boyhood. Το νέο αυτό φιλμ από τα χέρια του δημιουργού της τριλογίας των Befores - που ακόμη δεν είναι βέβαιο αν η μαρκίζα του εγκριθεί από το τμήμα μάρκετινγκ της παραγωγού Paramount - μας μεταφέρει χρονικά στην δεκαετία του 80, παρακολουθώντας την πρώτη εβδομάδα ενός καινούργιου μαθητή στο κολέγιο, που εκτός των μαθησιακών του επιλογών, γίνεται δεκτός στην ομάδα μπέιζμπολ του σχολείου. Όχι ιδιαίτερα λαμπερό το καστ που έχει σχηματιστεί για το φιλμ, με κυρίως νεότερους ερμηνευτές να πιάνουν τους βασικούς ρόλους της ιστορίας και αποτελείται από τους Ryan Guzman, Tyler Hoechlin, Wyatt Russell, Zoey Deutch, Will Brittain, Glen Powell, Blake Jenner. Ο προς το παρόν τίτλος πάντως, ανήκει σε γνώριμος τραγούδι του θρυλικού συγκροτήματος των Van Halen, που συμμετέχει φυσικά στο επιλεγμένο σάουντρακ μαζί με επίσης κορυφαία ονόματα όπως αυτά των Blondie, Talking Heads, Pat Benatar, Devo. Η επίσημη ημερομηνία εξόδου του έργου στις αίθουσες έχει προγραμματιστεί για τις 15 Απριλίου 2016.

Τολμηρός! Ευφυής! Κτηνώδης! Από τα χέρια ενός κορυφαίου ντοκιμαντερίστα, του Οσκαρούχου Alex Gibley, που έχει καταγράψει στο παλμαρέ του φιλμς όπως τα Enron: The Smartest Guys In The Room, Taxi To The dark Side, We Steal Secrets: The Story Of Wiki Leaks και The Armstrong Lie, έρχεται μια ακόμη αναφορά σε μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας. Στο Steve Jobs: The Man In The Machine, καταγράφεται μέσα από ντοκουμέντα που τα περισσότερα βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, η διαδρομή ζωής του ιδρυτή της κραταιάς Apple, Στιβ Τζομπς. Του ανθρώπου εκείνου που πήγε την έννοια του τεχνολογικού επιτεύγματος πολλά χιλιόμετρα παραπέρα με τις εμπνεύσεις και κατοπινές κατασκευές του. Το φιλμ έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ SXSW και είχε θετική ανταπόκριση από όσους το παρακολούθησαν, καθώς δεν επιχειρεί να αγιογραφήσει την σπουδαία προσωπικότητα, μα να αναδείξει και τις πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του. Στρώνοντας συνάμα το έδαφος για την τύποις μυθοπλαστική του εκδοχή, που θα ακολουθήσει εντός ολίγου από τα χέρια του επίσης πολυβραβευμένου Danny Boyle.

Η εξαιρετική δουλειά του Gibney, μόλις απέκτησε και το πρώτο της τρέιλερ, με την υποστήριξη της Magnolia Pictures, που θα την διανείμει στους κινηματογράφους της Αμερικής στις 4 Σεπτεμβρίου 2015.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...