Movies Ltd

Ψεύτικη ζωή! Είναι η ταινία που για φέτος φέρει την βαρύτατη σφραγίδα του Χρυσού Φοίνικα, του κορυφαίου βραβείου του μεγαλύτερου ευρωπαικού κινηματογραφικού θεσμού, του Φεστιβάλ των Καννών. Το Dheepan, ουσιαστικά σηματοδότησε την εκπληκτική ανοδική πορεία, ενός εκ των πλέον χαρισματικών σύγχρονων Γάλλων δημιουργών, του Jacques Audiard, που μέχρι στιγμής έχει καθηλώσει το κοινό του μέσα από φιλμς του επιπέδου Un Prophet και De Rouille Et D'Os. Το νέο αυτό πόνημα του σημαντικού σκηνοθέτη αναφέρεται στην πορεία μιας ετερόκλητης κίβδηλης φαμίλιας, που με ταυτότητα άλλων, θα εκκινήσει από την μακρινή και κάτω από τραγικό καθεστώς Σρι Λάνκα, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στην πλούσια Ευρώπη. Εκτός από την προσαρμογή που καλείται να βρει το αντρόγυνο και το εννιάχρονο παιδάκι που κουβαλούν, μεταξύ τους, θα πρέπει να ξεπεράσουν και τις αντιξοότητες ενός απρόσμενα παράνομου καινούργιου περιβάλλοντος, που πλέον τους φιλοξενεί. Το πρώτο τρέιλερ για μια από τις καλύτερες ταινίες της επόμενης σεζόν, μόλις κυκλοφόρησε από την UGC που θα κυκλοφορήσει επίσημα στην πατρίδα του την Γαλλία στις 26 Αυγούστου 2015 και κατοπινά στις ΗΠΑ από την εκλεκτική Sundance Selects.

Άγνωστοι οι Ασιάτες πρωταγωνιστές που διάλεξε για το έργο του ο Audiard, με το καστ να ορίζουν οι Antonythasan Jesuthasan, Kalieaswari Srinivasan, Claudine Vinasithamby, Vincent Rottiers και Marc Zinga.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Νοεμβρίου 2015 από την Seven Spentzos

Δίδαξε τον κόσμο τι ακριβώς είναι η αγάπη! Βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά που συγκλόνισαν την αμερικάνικη κοινή γνώμη, είναι το δράμα Freeheld, που υπογράφει ο σκηνοθέτης Peter Sollett, δημιουργός του Nick And Norah's Infinite Playlist, στηριγμένος σε σενάριο του Ron Nyswaner (Philadelphia). Είκοσι τρία χρόνια έχει συμπληρώσει στο αστυνομικό σώμα του Νιου Τζέρσευ η υπαστυνόμος Λόρελ Χέστερ και ουδέποτε έχει δώσει την παραμικρή αφορμή συζήτησης για την συμπεριφορά της. Σήμερα όμως, έχοντας διαγνωστεί με καρκίνο σε τελικό στάδιο, θα κληθεί να διεκδικήσει ακόμη και το παραμικρό δικαίωμα στην ευτυχία, επιθυμώντας να περάσει τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, επισημοποιώντας την σχέση της με την αγαπημένη της και νεαρότερη της Στέισι Αντρέ. Οι δικαστικές αρχές θα της κλείσουν την πόρτα, σύντομα όμως και με τις λιγοστές της δυνάμεις η Λόρελ, θα αντεπιτεθεί για να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Πιασάρικο και ενδιαφέρον το τρέιλερ που μοίρασε η Summit / Lionsgate που αναμένεται να κυκλοφορήσει το φιλμ στις 2 Οκτωβρίου 2015, με πάρα πολλές ελπίδες για μια εξαιρετική εμπορική, ίσως και Οσκαρική πορεία.

Που είναι πιθανόν να σημάνουν έναν κορυφαίο back II back τίτλο για την σπουδαία Julianne Moore, που κρατά τον βασικό και έντονα αβανταδόρικο για τα γούστα της Ακαδημίας ρόλο, με την επίσης εξαιρετική Ellen Page να στέκεται επάξια στο πλευρό της ως η σύντροφος της. Το όμορφα επιλεγμένο καστ συμπληρώνουν ακόμη και οι Steve Carell, Michael Shannon, Josh Charles, Luke Grimes.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Εμπρός της γης οι κολασμένοι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αλληλεγγύη vs προκατάληψης, σημειώσατε τι;


Οι παραπάνω είναι κάποιοι στίχοι από το τραγούδι «Love and Pride» των King, ένα από τα μεγάλα σουξέ της δεκαετίας του ’80. Είναι το μοναδικό τραγούδι από το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας Pride που ακούγεται ολόκληρο σε μια σκηνή, από τις επονομαζόμενες και «filler», από εκείνες δηλαδή όπου συμβαίνουν διάφορα πράγματα σε παράλληλη δράση, που προωθούν την εξέλιξη της ταινίας, χωρίς να είναι δραματουργικά σπουδαίες. Δίνουν ανάσα από την πυκνή ροή, προσφέρουν χαμόγελο, χαλαρώνουν τον θεατή. Και μετά, φτου κι από την αρχή.

Αντικειμενικά μιλώντας, η ταινία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κατασκευαστικά. Ένα crowd pleaser είναι, που λειαίνει τις γωνίες, που κρατάει ισορροπίες, που προσπαθεί να μην τρομάξει τους… νοικοκυραίους, που χρησιμοποιεί όσα κλισέ χρειάζονται για να πετύχει να διασκεδάσει τον θεατή. Αυτό, σε πρώτο επίπεδο. Γιατί, σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία είναι απλά σπουδαία σε αυτά που λέει. Ο καπιταλισμός μας έχει χωρίσει σε κουτάκια, σε ομαδούλες, σε γκρουπούσκουλα, να προσπαθούμε να διεκδικήσουμε ο καθένας τα συμφέροντα του, πολεμώντας μεταξύ μας κι όχι ενάντια στον ένα και μοναδικό εχθρό. Συν της άλλης, με τις προκαταλήψεις και τη δυσπιστία πετυχαίνει ακόμα μεγαλύτερο διχασμό, άρα, ακόμα καλύτερο έλεγχο. Γιατί ακόμα και ο πιο τιποτένιος νεοφιλελές καπιταλιστής το ξέρει και θα σας το πει: η ισχύς εν τη ενώσει. Αυτό τρέμουν. Κι αυτό δείχνει τόσο απλά (στο όριο του απλοϊκού) η ταινία. Αλληλεγγύη: αυτό είναι το όπλο μας. Ας το καταλάβουμε πριν είναι πολύ αργά.

Η υπόθεση: Τον Μάρτιο του 1984, η κυβέρνηση Θάτσερ ανακοίνωσε την απόφασή της να κλείσει 20 ανθρακωρυχεία στη Μεγάλη Βρετανία με τελικό στόχο να βγάλει εκτός λειτουργίας συνολικά 70, μιας που, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, έπαψαν να είναι προσοδοφόρα. Το Συνδικάτο των Ανθρακωρύχων απάντησε με γενικευμένη απεργία σε όλη τη χώρα – μια από τις μεγαλύτερες απεργίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ανάλγητη κυβέρνηση των Τόρις. Την ίδια χρονιά, στο Gay Pride του Λονδίνου, μια ομάδα ομοφυλόφιλων ακτιβιστών αποφάσισε να μαζέψει χρήματα προκειμένου να υποστηρίξει οικονομικά τις οικογένειες των ανθρακωρύχων που, προφανώς, τραβούσαν ζόρια.

Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: το Συνδικάτο… ντρεπόταν να δεχτεί την υποστήριξή τους. Οι ακτιβιστές, όμως, δεν τα παράτησαν. Αγνόησαν και προσπέρασαν το Συνδικάτο και αποφάσισαν να πάνε απευθείας στους ανθρακωρύχους, επιλέγοντας στην τύχη ένα χωριό στα βάθη της Ουαλίας, εκεί που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν συγκεντρωμένα τα περισσότερα ανθρακωρυχεία της χώρας. Χρησιμοποιώντας ως μεταφορικό μέσο ένα βανάκι φτάνουν με τα πολλά στον προορισμό τους. Κι εκεί, οι δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικές κοινότητες, που δεν δείχνουν να έχουν κάτι ουσιαστικά να τις ενώνει, θα δημιουργήσουν ισχυρούς δεσμούς, προφανώς όχι χωρίς κόπο, δυσκολίες και συγκρούσεις.

Η άποψή μας: Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Ken Loach. Φαντάζομαι πως κάποια αφέλεια που εντοπίζεται στο σενάριο κι έχει να κάνει με την πολιτική όπως τη διαχειρίζεται η ταινία, θα εξέλειπε και θα έδινε τη θέση της σε πιο στιβαρή… θέση! Δεν ξέρω πως θα γύριζε τη συγκεκριμένη ταινία ο Gregg Araki. Φαντάζομαι πως δεν θα άφηνε την ευκαιρία να εστιάσει σε ερωτικές περιπτύξεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου προκειμένου ακόμα ακόμα και να προβοκάρει και να προκαλέσει αντιδράσεις από ανθρώπους της «σιωπηλής πλειοψηφίας». Όπως και να ’χει, τούτη η πλήρης νοημάτων ταινία, έτσι όπως γυρίστηκε, με τους συμβιβασμούς και τις στρογγυλοποιήσεις της, πέρα από σημαντική αλλά και διασκεδαστική, φαίνεται σήμερα περισσότερο απ’ όλα, αναγκαία!

Αναγκαία, καθώς η καπιταλιστική λαίλαπα καίει σαν λίβας τα σπαρτά, περισσότεροι από ποτέ, αφήνοντας πίσω της μόνον αποκαΐδια, δυστυχία, ανεργία και βεβαίως, υπερσυσσώρευση κερδών για τους έχοντες και κατέχοντες. Η ταξική συνείδηση έχει παραχωρήσει τη θέση της στο λούμπεν, στο δήθεν, στο θεαθήναι και στον εγωισμό. Εγώ να επιβιώσω και οι άλλοι ας ψοφήσουν. Εγώ να αναρριχηθώ για να απολαύσω τα καλά του καπιταλισμού (Τι; Δεν έχει καλά; Μουάχαχαχα!) και οι άλλοι ας φάνε τη σκόνη μου. Εγώ να πατήσω επί πτωμάτων – όλοι έχουν μεταπτυχιακά, γνώσεις, είναι overqualified, πως θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι; Ξέρει τι κάνει ο καπιταλισμός: διαίρει και βασίλευε από τη μια και μετά ρίξε και το τυράκι για να οδηγηθεί το ποντίκι στη φάκα. Διαίρει και βασίλευε: αυτός είναι μαύρος, αυτός είναι αδελφή, αυτή είναι ναρκομανής, αυτή είναι αγάμητη αλόγα, αυτός είναι άσχημος, αυτή είναι ρομαντική. Και δώστου να βρίσκουμε καταφύγια στα κοινωνικά δίκτυα και άιντε να τη βρούμε ρε παιδιά, να επικοινωνήσουμε αλλά εκ του ασφαλούς, στην ασφάλεια του σπιτιού μας, πίσω από το πληκτρολόγιο, και ξανά να οργανώσουμε και μια επανάσταση – κατά μόνας!!!

Η ταινία, ακολουθώντας την καλύτερη παράδοση των βρετανικών κωμωδιών με κοινωνικό έρεισμα, όπως πχ το «Άνδρες με τα όλα τους», ακριβώς πάνω σ’ αυτό ποντάρει: χωρίς αγώνα δεν σου χαρίζεται τίποτε. Χωρίς πάλη κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για τη δική σου μελαγχολία. Και χωρίς ενότητα και διεκδικήσεις στους δρόμους απλά θα φοράμε σαν κοστούμι τη φυλακή μας, της οποίας οι τοίχοι ολοένα και στενεύουν, ολοένα και μας πιέζουν, ολοένα και μας σφίγγουν. Σπουδαίες ερμηνείες, μελετημένη σκηνοθεσία, άψογη ροή, μια ταινία για όλη την οικογένεια, που δεν θα θίξει ακόμα και τον πιο ρατσιστή στρέιτ! Το πάλεψε με όλη του τη δύναμη ο σκηνοθέτης για να το πετύχει αυτό! Οι μόνοι που καλό θα ήταν να μην δουν την ταινία, είναι οι νεοφιλελέδες. Δεν θα καταλάβουν και πολλά. Αλλά να, είδατε, έπεσα κι εγώ στη λούμπα του διαχωρισμού. Προφανώς, όμως, δεν έχω κάτι να με ενώνει με ανθρώπους για τους οποίους οι έννοιες «λαός», «αγώνας», «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι απλώς λέξεις χωρίς νόημα. Γέλιο και συγκίνηση εξασφαλισμένα – και λίγη συνειδητοποίηση, τόση όση χρειάζεται. Μόνο αγάπη ρε πούσις. Και Περηφάνια!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Neo Films

του Jake Schreier. Με τους Nat Wolff, Cara Delevingne, Halston Sage, Austin Abrams, Justice Smith, Jaz Sinclair

...που δεν τό'χει ούτε ο χάρτης!

του zerVo (@moviesltd)

Χαρτογραφικός είναι ο όρος και βασίζεται στην έξυπνη ιδέα ενός διδύμου σχεδιαστών γεωγράφων του περασμένου, να στήσουν παγίδα σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να αντιγράψει την δική τους κοπιαστική έρευνα. Paper Towns, χάρτινες, είναι εκείνες οι παρένθετες και ψεύτικες πόλεις, που οι μελετητές πρόσθεταν παραπλανητικά στους άτλαντες τους, για να διαπιστώσουν ποιοι κοπιάρουν το έργο τους, σε παλιές εποχές που δεν ίσχυε ο κανόνας της πατέντας. Χάρτινες και ψεύτικες είναι όμως κι εκείνες οι (συνήθως) γενέτειρες, που σε ελάχιστα σημεία μπορούν να καλύψουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα των ελπιδοφόρων νέων, που μη αντέχοντας τους περιορισμούς και τις ανασφάλειες, ανοίγουν τα φτερά τους, για άλλους τόπους, πιο ζωντανούς και ελπιδοφόρους.

Από την πρώτη στιγμή που την συνάντησε, δέκα χρόνια πριν, όταν μετακόμισε με τους γόνεις στο διπλανό σπίτι στα προάστια του Ορλάντο, ο Κουέντιν κατάλαβε πως η Μάργκο είναι το κορίτσι που έχουν γεννήσει τα όνειρα του. Σήμερα, λίγο πριν από την αποφοίτηση από το λύκειο, τα δύο παιδιά παρότι μεγάλωσαν αντάμα, από ένα σημείο και μετά είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, με εκείνον, συνεσταλμένο και χαμηλών τόνων, να δείχνει ιδιαίτερη έφεση προς τα μαθήματα και την μόρφωση του κι εκείνη, πιο ατίθαση και επαναστατημένη, να αναζητά καινούργιους δρόμους που θα την οδηγήσουν στα όρια της ψυχικής της αναζήτησης.

Παρότι απόμακροι πλέον και δίχως κοινά ενδιαφέροντα, η Μάργκο θα ζητήσει μια ιδιαίτερη χάρη από τον πιστό στα συναισθήματα του Κιου, να την συνοδεύσει σε μια ξέφρενη νύχτα εκδίκησης, προς όλους όσους δεν της συμπεριφέρθηκαν με σεβασμό, κατά τα μαθητικά της χρόνια. Από το πρώην αγόρι της, την αντίζηλο της, μέχρι τους φασαριόζους τους σχολείου, άπαντες θα γνωρίσουν την οργή της, συνοδευόμενη από ένα τεράστιο σύμβολο Μ, αρχικό του ονόματος της. Προς μεγάλη έκπληξη του συνεργάτη της κι ενώ εκείνος θα περίμενε τα πάντα να κυλήσουν ομαλότερα στην σχέση τους στο εξής, η δύσκολη και ανατρεπτική έφηβη θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, μην αφήνοντας το παραμικρό σημάδι για το που μπορεί να βρίσκεται...

Πρόκειται για την δεύτερη, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, συγγραφική έμπνευση του χαρισματικού John Green, μετά από το συγκινητικό και δακρύβρεχτο The Fault In Our Stars, που παίρνει τον δρόμο για το κινηματογραφικό εκράν. Πανομοιότυπης χροιάς το θέμα, ασχολείται με τους προβληματισμούς των νέων και τον πνιγμό που βιώνουν αρκετές φορές από τις στενές και περιοριστικές τους κοινωνίες, με πολύ λιγότερο δράμα στην εξέλιξη του όμως από το Λάθος Αστέρι, που πέρα από το τραγικό της βάσης του, είχε και πολύ πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη από την φθίνουσα στην δεύτερη πράξη της, των Χάρτινων Πόλεων.

Εκεί που η πιτσιρικαρία, με γνώμονα απλές ενδείξεις σε αφίσες, στίχους, ταπετσαρίες και εξώφυλλα δίσκων που άφησε πίσω της η απροσάρμοστη νεαρά, θα τις χρησιμοποιήσει ως tips για να διασχίσει οδικώς σχεδόν ολάκερη την ανατολική ακτή, ψάχνοντας τα χνάρια της. Σε αντίθεση με το πρωτότυπο του βιβλίου, αυτή η πορεία των πέντε νέων, που ο καθείς αποκτά και την δική τους οντότητα πια στο σκριπτ, καταλαμβάνει περίπου την μία (τελική) ώρα της συνολικής χρονικής διάρκειας, στοιχείο που πιθανόν να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά από το βασικό πλάνο της κεντρικής δυάδας.

Την οποία συνθέτουν με διαφορετική ειδική βαρύτητα, ο Nat Wolff, ο ανατρεπτικός "τρίτος" ασθενής του Fault και μέλος της κομπανίας του Palo Alto, που βγάζει μια ανεκτή μελαγχολία στο βλέμμα, ορίζοντας αξιοπρεπώς τον φοβισμένο, κλειστό στον εαυτό του 17άρη, σε αντίθεση με την Cara Delevingne, που μάλλον δεν πείθει σαν δύσκολο και γεμάτο ανησυχίες νιάτο. Ίσως να μην της δίνει και τον πρέποντα χρόνο για να αναπτύξει την περσόνα της το σενάριο, για να μην την αδικώ, αφού εξαφανίζεται από το πανί, για αρκετά μεγάλο διάστημα, περίοδο που λαμβάνουν χώρα πράγματα και θαύματα στις αύρες των ταξιδευτών.

Για πες: Πιθανότατα οι νεαρότερης ηλικίας σινεφίλ, που αρέσκονται στην ανεξάρτητης θωριάς αμερικάνικη αφήγηση, να βρουν στο τιγκαρισμένο με ευαίσθητες μουσικές νότες young adult φιλμάκι, που υπογράφει με θέρμη ο Jake Schreier, στοιχεία της καθημερινότητας τους και αυτό να τους ικανοποιήσει. Στην ουσία όμως το Paper Towns, παρόλο τον αλληγορικό και γεμάτο υποσχέσεις τίτλο του, δεν είναι σε καμία περίπτωση το έργο που θα σημαδέψει την σχέση τους με την Έβδομη Τέχνη για πάντα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Odeon

του Jean-François Richet. Με τους Vincent Cassel, François Cluzet, Alice Isaaz, Lola Le Lann

D.I.L.F.

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 1977 και ο (κορυφαίος μαέστρος και μνημονεύσαντας στο εισαγωγικό intro, υπό τους ήχους του La Mer του Charles Trenet) Claude Berri, προσφέρει μια από τις πιο πολυσυζητημένες δημιουργίες του, το Un Moment D'Egarement. Με ούτε δεκαετία συμπληρωμένη από τα γεγονότα του Γαλλικού Μάη, στο ανατρεπτικό πόνημα του σπουδαίου Γάλλου, είναι εμφανέστατη η τάση σεξουαλικής απελευθέρωσης της νεολαίας, ειδικότερα του περιορισμένης έκφρασης μέχρι πρότινος θηλυκού φύλου, που μάχεται να ξεφύγει από τις πουριτανικές προσταγές μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Το άδοξο και μάταιο αμερικάνικο ριμέικ με τον Michael Caine στο Ρίο από το 1984, ακολουθεί ακόμη μια γαλλόφωνη εκδοχή, που πλέον με τα προνόμια των εφήβων δεδομένα, λυμένα και εξασφαλισμένα, εστιάζει σε μια εντελώς διαφορετική σχέση, εκείνη της φιλίας μεταξύ των ενηλίκων, που θα δοκιμαστεί από τα τερτίπια των ανεύθυνων σπλάχνων τους.

Προβληματισμένος από αρνητική τροπή που έχει πάρει ο βαριεστημένος γάμος του, ο πενηντάρης Αντουάν θα επιχειρήσει να περάσει λίγες καλοκαιρινές ημέρες ξενοιασιάς, στον τόπο που μεγάλωσε, στην πανέμορφη Κορσική. Μαζί του στο ταξίδι, θα πάρει τον καλύτερο του φίλο Λοράν κι ο καθένας τους θα συνοδευτεί από την θυγατέρα του, ο πρώτος την έφηβη Λουνά και ο δεύτερος την μόλις ενήλικη Μαρί, που επίσης είναι κολλητές και αχώριστες. Το οικογενειακό κλίμα ανάμεσα στην φιλική τετράδα θα διαλυθεί μονομιάς, όταν μετά από μια ξέφρενη νύχτα διασκέδασης, η απαιτητική και χωρίς ίχνος ντροπής Λουνά, θα κάνει ερωτική επίθεση στον χαλαρών αντιστάσεων Λολό και εκεί κάπου δίπλα στα γαλανά μεσογειακά νερά θα συμβεί το ανεπανόρθωτο...

Ο αρχικός φόβος για τον ενδώσαντα στα λάγνα καλέσματα της πιτσιρίκας μεσήλικα, θα εξελιχθεί σε πραγματικό τρόμο, καθώς εκείνη μονομιάς θα θεωρήσει την αγκαλιά τους σαν δεσμό και δείχνοντας άγνοια των περαιτέρω κινδύνων, θα θελήσει να αποκαλύψει τα πάντα στην - σχεδόν - ανυποψίαστη ομήγυρη. Ενόσω ο Λοράν αποφεύγει το πιπίνι όμως, αυτή θα πέσει σε μελαγχολία για την απόρριψη, κάτι που δεν θα διαφύγει της αντίληψης του, κυριολεκτικά στον κόσμο του, πατρός της. Είναι η στιγμή που αυτός από μεριάς του θα αρπάξει το δίκαννο και κηρύξει ανένδοτο αγώνα, ενάντια στον μισητό, πλην άγνωστο διακορευτή του παιδιού του.

Και κάπου εδώ το θέμα αποκαλύπτει την δυναμική του, η οποία διόλου ξεφεύγει από αντίστοιχες φάρσες που έχουμε συναντήσει πολλάκις σε αξιόλογες στιγμές και του δικού μας παλιού κωμικού σινεμά. Ο κυνηγός να ωρύεται μαινόμενος για το κακό που τον βρήκε, ο φιλαράκος του να παλεύει να κρύψει τα πειστήρια του εγκλήματος, η μια κόρη να κλαίει ολημερίς νοσταλγώντας την θαλπωρή της αγκάλης του ώριμου ανδρός και η άλλη να πετά ένθεν κακείθεν σπόντες περί βεβαιωμένων ανώμαλων σεξουαλικών ορέξεων του μπαμπά της. Έξυπνες οι ατάκες της περίστασης, πιπεράτες δίχως όρια αφού η φραντσέζικη γραφίδα τα πάντα επιτρέπει, βγάζουν διασκέδαση και ενίοτε γέλιο, καθώς οι περιστάσεις ενδεχόμενα να οδηγήσουν στην μοιραία αποκάλυψη του μυστικού. Που αναμένεται κυριολεκτικά να διαλύσει τα πάντα.

Σε ένα ηλιόλουστο παραθαλάσσιο περιβάλλον, ο ικανότατος σκηνοθέτης Jean Francois Richet, αλλάζει ολοκληρωτικά θεματική φόρμα και από την crime ομπρέλα του (επίσης ριμέικ) Assault On Precinct 13 και του συγκλονιστικού δίπτυχου Mesrine, περνά σε μια πιο ανάλαφρη και ανθεκτική, παρόλη την μεγάλη διάρκεια της, περίεργη, αν και γνώριμη στους πιο πολλούς, ιστορία. Δεν είναι και λίγες οι στιγμές, όμως, που ο Γάλλος μπερδεύει τα είδη και το γλαφυρό εισέρχεται πανεύκολα σε καταστάσεις ακραίου δράματος, που ενδεχόμενα μπορεί να οδηγήσουν και σε τραγωδία και αυτό είναι το αρνητικότερο στοιχείο της έμπνευσης του. Μαζί με τους νεωτερισμούς που εφηύρε για να εισάγει στην αφήγηση του όπλα και φυσίγγια - μια αόριστη κουταμάρα για τα αγριογούρουνα - που δεν βοηθούν και πολύ στην γενικότερη ανάπτυξη του θέματος. Μιας και είναι πασιφανές, ο μαριονετίστας της εξέλιξης, δηλαδή ο αλλού γι αλλού σπιτονοικοκύρης και πατήρ της "μαγαρισμένης", μέσα στο απόλυτα συντηρητικής υφής μυαλουδάκι του, θα την βρει πανεύκολα την λύση, που και την πίτα θα αφήσει ολόκληρη, μα και τον σκύλο χορτάτο.

Είναι η πρώτη φορά που δύο κορυφαία ονόματα της τρικολόρ κινηματογραφίας ενώνουν τις ερμηνευτικές δυνάμεις τους, μολονότι αναγνωρισμένοι αμφότεροι όμως, το δέσιμο τους δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση στα συνήθως πολυεκατομμυριούχα γκισέ της πατρίδας τους. Συνήθης εκφραστικοί τρόποι και για τους δύο, με τον Francois Cluzet (με μέτρια Κορσικανή προφορά) να προβάλει με κάπως πιο αφελές βλέμμα από το συνηθισμένο, νιώθοντας κομματάκι άβολα μέσα στο πουκάμισο του γεροπαράξενου, την ώρα που ο σαφώς πιο φορμέ και φιτ Vincent Cassel, παίζει στα δάκτυλα τον ρόλο του παιχνιδιάρη πενηντάρη. Τα τετ α τετ τους είναι πραγματικά όλα τα λεφτά, σε ώρες που κι οι δυο τους βαδίζουν πάνω σε τεντωμένο σκοινί για να μην έρθει στην επιφάνεια το κακό μαντάτο.

Για πες: Παρόντων των αγαπημένων τοτέμ πάντως, το ότι μια 19χρονη στέκει πανάξια σαν καταλύτης ανάπτυξης του στόρι, αυτό αποτελεί από μόνο του σημαντική επιτυχία για την πρωτοεμφανιζόμενη Lola Le Lann. Εξωτικής ομορφιάς, μικροκαμωμένη μα με έλξη που τείνει στα βάθη του απείρου, με βλέμμα που λιώνει και την πιο καυτή άμμο του νησιού και με κινήσεις τεχνηέντως προκλητικές πολύ πιο πέρα των ορίων, η πιο πρόσφατη Λολίτα δεν πρόκειται να αφήσει ούτε έναν θεατή ασυγκίνητο στην θωριά της. Η θηλυκή μεριά της πλατείας δεν θα σταματήσει λεπτό να την έχει την Λουνά για πουτανάκι, την ώρα που τα αρσενικά στασίδια θα χοροπηδούν μανιασμένα για να εμφανιστεί ξανά στο εκράν. Με τους δεύτερους να λησμονούν κατά κάποιο τρόπο, το γεγονός πως όσο μπορούν την μια στιγμή να βρεθούν στο πόστο του Λολό, άλλο τόσο εύκολα είναι πιθανόν να σκάσουν στην άβολη θέση του Αντουάν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Seven / Spentzos

των Tony Mahony, Angus Sampson. Με τους Hugo Weaving, Angus Sampson, Leigh Whannell, Ewen Leslie, John Noble

Re-Lax! Don't Do It!

του zerVo (@moviesltd)

To 1983 υπήρξε χρονιά ορόσημο για τον κορυφαίο ιστιοπλοϊκό θεσμό στον κόσμο, το φημισμένο America's Cup, αφού για πρώτη φορά μετά από 135 χρόνια διεξαγωγής του, ο τίτλος δεν θα κατευθυνθεί όπως συνήθως προς τον Ναυταθλητικό Όμιλο Νέας Υόρκης, αλλά θα πανηγυριστεί από το πλήρωμα του Australia II, της ομάδας από το Περθ, που θα σηκώσει στους ώμους του, τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Για μια ολάκερη εβδομάδα τηλεοπτικά δίκτυα και εφημερίδες στους Αντίποδες, αφιέρωσαν χρόνο και πρωτοσέλιδα αντίστοιχα στον επικείμενο θρίαμβο του Αυστραλιανού τιμ, με την χώρα να βιώνει ένα κλίμα απίστευτης εθνικής ομοψυχίας. Ε, σε κάποια μονόστηλα και στο περιθώριο των λοιπών ειδήσεων, δεν μπορεί, κάπου θα αναγράφηκε και η περιπέτεια ενός φουκαρά που πήγε να πιάσει την καλή και εντέλει βρέθηκε με άντερο στριμμένο...

Όχι ιδιαίτερα εύστροφος, αγαθοβιόλης και κλασικός μαμάκιας, ο σαραντάρης κοντά Ρέι, τεχνικός ηλεκτρικών συσκευών και τελευταίος τροχός της αμάξης στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα της Μελβούρνης, θα δεχτεί από τον λαμόγιο αντιπρόεδρο του συλλόγου του, μια άκρως δελεαστική, επικερδή, μα και παράνομη συνάμα πρόταση. Κατά την διάρκεια του τουριστικού ταξιδιού της ομάδας στην Μπανγκόκ, να μεταφέρει με αντίτιμο 8 χιλιάδες δολάρια, ένα ολόκληρο κιλό ηρωίνης, σε μικρές συσκευασίες που θα καταπιεί και θα τις περάσει κρυφά από τις αστυνομικές αρχές στο αυστραλιανό έδαφος κατά την επιστροφή του. Οι αρχικές αντιρρήσεις, σύντομα θα καμφθούν μπροστά στο οικονομικό δέλεαρ και ο κακόμοιρος Ρέι, παρότι φοβισμένος, θα πει το ναι στον κολλητό του και θα αποδεχτεί την πρόκληση. Η κρίση πανικού μπροστά στα μάτια των τελωνειακών, όμως, θα τον προδώσει, με συνέπεια να οδηγηθεί σε ασφαλές σημείο, προκειμένου να βγάλει από μέσα του τα σακουλάκια με το πανάκριβο φορτίο...

Μπροστά στο φάσμα της καταστροφής και της φυλάκισης του, ο εγκαταλειμμένος από τους πάντες κακομοίρης, θα δείξει απίστευτο σθένος, θα αρνηθεί το ενοχοποιητικό υπερηχογράφημα και θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να μην...ενεργηθεί και αποκαλύψει το μυστικό που κρύβει στο στομάχι. Επτά ημέρες λέει ο νόμος, διαρκεί η κράτηση. Επτά ημέρες δεν πρέπει να πάει τουαλέτα, αντέχοντας το μαρτύριο, πέρα από τις προσταγές της φύσης...

Κι έτσι με διαρκές φόντο τις κραυγές θριάμβου των συμπατριωτών του για το ανείπωτο αθλητικό έπος, ένας άμαθος, υποτακτικός και τυπικά νομοταγής πολίτης, θα έρθει σε ρήξη με φαμίλια, ασφαλίτες, κομπανιέρους, για να σώσει το τομάρι του από την κατακραυγή και την πολυετή κάθειρξη, δίχως να υπάρχει η παραμικρή οδός διαφυγής από το τρία επί τρία δωμάτιο του ξενοδοχείου που κρατείται. Εκ προοιμίου η ιστορία έχει γλαφυρό ύφος και παραπέμπει σε κωμωδία με αρκετές μαύρες πινελιές, σύντομα όμως η εξέλιξη καθώς οι πάντες θα βάλουν στο μάτι τα κακά κρυμμένα ναρκωτικά, θα την μεταβάλλουν σε ένα τυπικό crime story, που πρέπει να λάβει χώρα μέσα σε λίγα, ελάχιστα τετραγωνικά. Κι εκεί είναι το δύσκολο έργο που πρέπει να φέρουν εις πέρας οι ντιρέκτορες Mahony και Sampson, που με τις ευλογίες του χρυσοφόρου Leigh Whannell (που εδώ υποδύεται και τον λωποδυτάκο Γκάβιν), προσφέρουν ένα ιδιόμορφο φιλμ, που αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία στα μέρη του.

Ακολουθώντας προσταγές του αγριεμένης όψης σινεμά του Guy Ritchie, οι δύο Αυστραλοί σκηνοθέτες πάνω σε δικό τους (απρόσεκτο σε πολλά σημεία, όπως στην σεκάνς του αεροδρομίου) σκριπτ, δείχνουν ικανότεροι ενόσω το πόνημα τους βαδίζει πάνω σε ράγες κωμικές, όσο μπορεί κανείς να χαμογελάσει έστω, αντιλαμβανόμενος τον αμείλικτο πόνο του δύστυχου αντι-ήρωα. Όταν το περιβάλλον εκτυλίσσεται σε καθαρά γκαγκστερικό όμως, τα γκέμια χάνονται, η αφήγηση πέφτει σε διαρκείς επαναλήψεις και οι μέτρια γραμμένοι περιφερειακοί χαρακτήρες, δεν δείχνουν ικανοί να σώσουν την κατάσταση. Για να μην κάνω λόγω για την αποκάλυψη του φινάλε, που ένας τυπικά πιο έξυπνος του Ρέι, θεατής, την έχει πάρει χαμπάρι από την στιγμή που εκείνος οδηγείται στην απομόνωση.

Για πες: Δεν στέκομαι στις σκληρές, σχεδόν εμετικές για όσους δεν έχουν προετοιμαστεί καλά, στιγμές, που ορίζουν το δύσκολο του εγχειρήματος, αλλά και της απόδοσης του ρόλου από τον πρωταγωνιστή (και γνώριμο από το τρίπτυχο των Insidious) Angus Sampson. Αποτελούν άλλωστε μέρος της απόγνωσης που έχει οδηγηθεί ένας απελπισμένος ανθρωπάκος, ένας καταπιεσμένος ενήλικας, που μέχρι τώρα άλλοι του ορίζουν την ζωή. Η απουσία σαφούς ταυτότητας και η τραμπάλα ανάμεσα στο κεφάτο και το τραγικό, είναι όμως ενοχλητική, για το The Mule, που αποδεικνύεται τελικά λιγότερο εύστροφο και σπιρτόζο, από όσο αρχικά υποσχέθηκε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την Filmtrade