Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Mr. Holmes	Seven / Spentzos	1	17	16.754	16.754
2	How To Make Love Like An Englishman	Tanweer	1	46	14.511	14.511
3	Ted 2	UIP	1	35	7.213	7.213
4	La Chambre Bleue	Weird Wave	1	8	4.937	4.937
5	La Famille Belier	Odeon	6	18	4.876	57.410
6	Dark Places	Odeon	2	33	3.699	23.082
7	Jurassic World	UIP	6	20	2.702	175.526
8	Terminator: Genisys	UIP	4	21	2.460	52.080
9	La Isla Minima	Weird Wave	5	9	2.415	31.599
10	A Little Chaos	Odeon	1	12	2.225	2.225

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Μια νύχτα μπορεί να αλλάξει την ζωή σου για πάντα! Μακριά από τις γνώριμες μπλοκμπαστερικές καταιγιστικές περιπέτειες δράσης που τον έχουν αναδείξει σε αστέρα υψηλού βεληνεκούς, κινούμενη σε πιο χαλαρούς, ανεξάρτητους τόνους, έρχεται η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Κάπτεν Αμέρικα Chris Evans με τον τίτλο Before We Go. Εμφανώς επηρεασμένος από αντίστοιχου ύφους περιπατητικά ρομάντζα σαν την τριλογία των Befores, ο πολυπράγμων Αμερικάνος βολτάρει την κάμερα του στην νυχτερινή Νέα Υόρκη, παρακολουθώντας την διαδρομή δύο άγνωστων μέχρι πρότινος νέων. Μιας γυναίκας που χάνει αναπάντεχα το τελευταίο τρένο από το Μεγάλο Μήλο για την Βοστόνη κι ενός άντρα μουσικού, που μοιράζει τος νότες του στους περαστικούς του κεντρικού Σιδηροδρομικού Σταθμού, για λίγα δολάρια. Κατά την διάρκεια της βραδιάς εκείνος θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει την άτυχη ταξιδιώτισσα, δεν είναι όμως προετοιμασμένος για τα μυστικά που θα αποκαλυφθούν και να ξυπνήσουν πάθη που πιθανόν να γεννήσουν έναν μεγάλο έρωτα. Πρεμιέρα για το γοητευτικό όπως αποκαλύπτει το πρώτο του τρέιλερ φιλμάκι στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ εξαιρετικά τα πήγε και στο αντίστοιχο φιλμικό ραντεβού του Σιάτλ. Στις 4 Σεπτεμβρίου πάντως είτε στις αμερικάνικες αίθουσες, είτε στο Video On Demand, θα έχουν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι σινεφίλ.

Στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο, φυσικά και ο Evans επιλέγει να τοποθετήσει τον εαυτό του, έχοντας στο πλευρό του την όμορφη ξανθούλα, μα όχι ακόμη παιδούλα, Alice Eve, η οποία δεν ακολούθησε τελικά την πολλά υποσχόμενη καριέρα που είχε αφήσει να διαφανεί περίπου δέκα χρόνια πριν.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Monogamy Is (Not) Realistic

του gaRis (@takisgaris)

Judd Apatow, ο Πάπας του bromance. Καθαρό και αδιαμφισβήτητο δαύτο. Κει δηλαδής που οι Farrellys  σ'ανακατεύουν το εντερικό σου με γκρό σάουτ σεξοαντιφεμινιστική κωμωδία, ο σκηνοθέτης του 40χρονου Παρθένου και του Knocked Up, ενηλικιώθηκε θεματικά με το προ 3ετίας λίαν εύγλωττα τιτλοφορούμενο This Is 40, κιαλάροντας αυτοβιογραφικά το λευκό, το επιτυχημένο, το εντελώς χολυγουντιασμένο σύμπαν του. Ωσάν σεξουαλικά ακόρεστος Preston Sturges ή βιτριολικά δηκτικός Howard Hawks, ο Apatow στα 48 του έχει κάνει ένα πολύ καλό θεληματάκι στη σύγχρονη κωμική σκηνή: Έβγαλε παραγωγές όπως το Bridesmaids, έπαιξε δυνατά τη Lena Dunham (Girls) και τώρα τριτώνει με την (Inside) Amy Schumer, μια stand-up που απασφαλίζει ό,τι μια καθημερινή γυναίκα που φορά επιδεικτικά τη λίμπιντό της έχει μέσα στο μυαλό (και στο βρακί) της. Λέγεται και εμανσιπέησον, αυτό που μας έλειπε από το παλκοσένικο: Η γυναίκα χύμα - πέφτουλας - πηδήκουλας.

Δεν με ενοχλεί, ούτε κακό μου μοιάζει. Υπάρχει κατά κόρον παντούθε, κάνεις ευκόλως ρηλέητ. Με φοβερή μάνατζερ - μαγκαζίνου Tilda Swinton που βάζει την εξώλης και προώλης Amy να γράψει ένα άρθρο για τον σελεμπριτά (και εντελώς νέρντυ) ορθοπεδικό των αθλητών (ο Lebron James  στο ρόλο του πελάτη - κολλητού είναι μαγεία) Άαρον (Bill Hader που ως λέητ μπλούμερ του SNL διαπρέπει εσχάτως στη μεγάλη οθόνη) και φυσικά μετά από δυο τρία ποτάκια τον κουτουπώνει. Έλα μου όμως που τον ερωτεύεται και απρόσμενα όμως; Σώπα καλέ τι μας λες; Den to pistevo! Θέλω να είπω ότι αυτό που ξεκινά δυναμικά και ανατρεπτικότερα από το σωρό της γιορ άβερεητζ romcom υπό τη γραφίδα της γλυκιάς σκρόφας Schumer έρχεται και γειώνεται στη φόρμουλα του σατανάκουτου Apatow ο οποίος θα βρει πάλι την ευκαιρία να αποθεώσει το ρομαντισμό που μόνο ένα μονογαμικό ζευγάρι μπορεί να χαρεί σ'αυτή την κενωνία ναούμ.

Τι μένει λοιπόν να εξάρει κανείς; Ακραία λεκτικά τσιτάτα που καμουφλάρουν νέο-φαλλοκρατική καμφορά. Μια Amy Schumer που κερδίζει άνετα και θα έχει μέλλον περίλαμπρο, προστιθέμενη στον νυμφώνα των female pop-cultural warriors (Clara Bow, Mae West, Beyoncé) ή έστω ως μια νέα Diablo Cody (Juno) στις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Ένα καρακαλτάδικο cameo του Daniel Radcliffe μνημειώδους αταλαντοσύνης και ένα ακόμη νοσταλγικό του πάλαι ποτέ Ferris Bueller, με γκριζαρισμένους πλέον κροτάφους. Και μια πουταναφέραμε, ο Apatow δε θα γίνει ποτέ John Hughes, αλλά κι άλλο τόσο David O Russell. Θα στρογυλοκάθεται αναπαυτικά στον ρεκλάινέρ του, απολαμβάνοντας εισπρακτική επιτυχία και τη μοναδικότητα να βρωμίζει με ταμπού την οθόνη ρίχνοντας μετά αποσμητικό σπρέυ αστικής συγκάλυψης. Τουλάχιστο ας cineχίσει να βγάζει στο κλαρί κεχαριτωμένες κομεντιέν σα την Amy-σε κάτι τέτοιο δεσμεύομαι μονογαμικά να λέω πάντα γιέζ πληζ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2015 από την UIP

Έφτασε η ώρα! Η μεγάλη επιστροφή και μάλιστα σε λιγότερο από ένα χρόνο, μετά από το θριαμβευτικό σε κάθε τομέα Birdman, για τον Οσκαρούχο πλέον δημιουργό Alejandro Gonzalez Innaritu, πραγματοποιείται μέσω της διασκευής της περίφημης νουβέλας του Michael Punke, The Revenant, που χρονικά μας ταξιδεύει στα μέσα του 19ου αιώνα. Εμπνευσμένο από πραγματικά περιστατικά, το φιλμ παρακολουθεί την πορεία του κυνηγού γούνας Χιου Γκλας, που κατά την διάρκεια της αναζήτησης θηραμάτων του στην αχαρτογράφητη ακόμη αμερικάνικη ζώνη, θα πέσει θύμα ληστείας και ξυλοδαρμού από κλέφτες, που θα τον εγκαταλείψουν μόνο και αβοήθητο να σβήσει στην ερημιά. Εκείνος καταφέρνοντας να διαφύγει από τον κίνδυνο και αφού περάσει ένα μεγάλο διάστημα ολομόναχος, μακριά από τον πολιτισμό, θα επιβιώσει και πλέον θα αναζητήσει σε όλη την επικράτεια τους φονιάδες πλημμυρισμένος από μανία εκδίκησης. Και κυρίως μίσος για τον πρώην στενό συνεργάτη του Τζον Φιτζέραλντ, για τον οποίο θα αντιληφθεί πως τον πρόδωσε και είναι ο βασικός υπαίτιος για όλα τα δεινά που πέρασε. Το πρώτο τρέιλερ από την 20th Century Fox, είναι πραγματικά εκπληκτικό, τόσο αναδεικνύοντας βασικά στοιχεία της ιστορίας, δίχως να προκύπτει αποκαλυπτικό για την εξέλιξη, μα κυρίως διότι δείχνει σε μεγάλο εύρος την ποιότητα της κινηματογράφησης, που υπογράφει ο κορυφαίος μέτρ του είδους της εποχής μας, Emmanuel Lubetzki. Πρεμιέρα παγκόσμια για το φιλμ που εξ ολοκλήρου γυρίστηκε στην άγρια ζώνη του Καναδά, στις 25 Δεκεμβρίου 2015, με τεράστιες φιλοδοξίες για μια εξαιρετική πορεία στα βραβεία της Ακαδημίας.

Ένας ακόμη ρόλος σπουδαίος και μοναδικός για τον Leonardo Di Caprio, που εκ πρώτης όψης βρίσκεται κοντύτερα από ποτέ στην ύψιστη καλλιτεχνική διάκριση. Πανάξιος παραστάτης του στέκεται στον υποστηρικτικό ρόλο ο Tom Hardy, ενώ το καστ συμπληρώνουν οι Will Poulter και Domnhall Gleeson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon

Διαβολικοί (;) εραστές

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σ' αγαπώ μέχρι θανάτου – των άλλων!

Μυστήρια περίπτωση αυτός ο Mathieu Amalric. Κοντός, σχεδόν με εξώφθαλμο, κάνει καριέρα στο χώρο του σινεμά μάλλον από σπόντα! Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, υπεύθυνος σετ, βοηθός μοντέρ και... παιδί για όλες τις δουλειές δίπλα (μεταξύ των άλλων) στον Louis Malle. Το 1991, γνώρισε σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου τον Arnaud Desplechin, ο οποίος τον «εφηύρε» ως ηθοποιό. Από τότε μοιράζει το χρόνο του μπροστά και πίσω από την κάμερα. Έχει χαρακτηριστική φάτσα και όποιος τον έχει δει έστω και μία φορά σε ταινία δεν τον ξεχνάει με τίποτε! Πως είναι δυνατόν να τον ξεχάσεις απολαμβάνοντας την ερμηνεία του στο πρόσφατο «Αφροδίτη με τις γούνες», ως άλτερ έγκο ουσιαστικά του Roman Polanski;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Amalric, μετά το «Τουρνέ στο Παρίσι» (Tournée, 2010). Κι εκεί πρωταγωνιστούσε, κι εκεί (συν)υπέγραφε το σενάριο. Μόνο που ο μαξιμαλισμός και η εξωστρέφεια εκείνης της ταινίας έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μια εσωτερικότητα κι έναν μινιμαλισμό. Ακόμα και τις διάρκειες να συγκρίνει κανείς, θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα: από τα 111 λεπτά της πρώτης ταινίας φτάνουμε στα 76 μόλις λεπτά τούτης της ταινίας. Μιας ταινίας της οποίας το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο του σπουδαίου Βέλγου συγγραφέα βιβλίων με αστυνομική ίντριγκα, Georges Simenon. Μιας ταινίας της οποίας το σενάριο συνυπογράφει με τη σύντροφό του, Stephanie Cleau, η οποία συμπρωταγωνιστεί μαζί του εδώ στο ρόλο της ερωμένης του! Μιας μικρής το δέμας ταινίας, σαν το σουλούπι του Amalric, που όμως δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα σπάνιο κομψοτέχνημα αποθέωσης της ατμόσφαιρας. Να είχε και λίγη παραπάνω ψυχή ρε γμτ...

Η υπόθεση: Ο Ζουλιέν είναι ένας επιχειρηματίας που μετά από καιρό επιστρέφει στη γενέτειρά του μαζί με τη σύζυγο και το παιδί του. Εκεί, θα συναντήσει μετά από χρόνια την όμορφη Εστέρ, νεανικό του έρωτα χωρίς ανταπόκριση, σύζυγο του τοπικού φαρμακοποιού. Η έλξη που αναπτύσσεται ανάμεσά τους δεν αργεί να τους οδηγήσει σε εξωσυζυγική σχέση. Έτσι, αρχίζουν να συναντιούνται στο δωμάτιο ενός επαρχιακού ξενοδοχείου κάθε φορά που εκείνη του κάνει ανάλογο νόημα που χρήζει αποκωδικοποίησης από τους άλλους, όχι όμως και από εκείνον. Στο δωμάτιο αυτό κάνουν έρωτα και μοιράζονται το πάθος τους, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των κατοίκων της μικρής γαλλικής πόλης. «Θα περνούσες τη ζωή σου μαζί μου αν ξαφνικά ήμασταν ελεύθεροι;» τον ρωτά κάποια στιγμή εκείνη. Κι εκείνος, χωρίς να το πολυσκεφτεί, της απαντά «Φυσικά». Όταν ξαφνικά ο Ζουλιέν βρίσκεται να ανακρίνεται από την αστυνομία για ένα έγκλημα, τα αθώα αυτά λόγια αποκτούν άλλη διάσταση, καθώς βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν ιστό από ψέματα που ο ίδιος κατασκεύασε. Για ποιο λόγο κατηγορείται όμως;

Η άποψή μας: Θυμάμαι, πριν από πολλάααααααα χρόνια, είχα πάει μαζί με τη Χαραυγή (την κοπέλα που φλέρταρα εκείνη την εποχή – δεν προχωρήσαμε αν ενδιαφέρεστε – κουτσομπόληδες) να δούμε στο «Μακεδονικόν» την ταινία «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας» του François Truffaut. Εννοείται ότι δεν μιλάμε για το 1981 που πρωτοβγήκε η ταινία στις αίθουσες αλλά για κάτι σαν 1990, σαν μια τέτοια ημερομηνία να μου έρχεται στο μυαλό. Πιτσιρίκος τότε ακόμα, άγουρος σεξουαλικά, με είχε φρικάρει η ερωτική σχέση που έβλεπα να ξεδιπλώνεται επί της μεγάλης οθόνης. Εκείνο το «Ούτε μαζί σου ούτε χωρίς εσένα» με είχε στοιχειώσει. Και είχα και την Χαραυγή να μου λέει πως έτσι είναι ο πραγματικός έρωτας: σαρκοβόρος, παθιασμένος, τρελός, ανερμήνευτος, καταστροφικός. Τα είδα όλα. Φοβήθηκα. Σκέφτηκα: «μωρέ λες να με σκοτώσει και να σκοτωθεί;». Για τόσο φόβο μιλάμε. Και για τόσο διαφορετική αντιμετώπιση του έρωτα από άντρες και γυναίκες. Και η ηλικία παίζει βέβαια το ρόλο της…

Ε, το «Μπλε δωμάτιο» σε εκείνη την ταινία με παρέπεμψε. Ένας άντρας ερωτεύεται κατακούτελα, του έρχεται ο ουρανός σφοντύλι, παραδίνεται άνευ όρων στο πάθος του. Αυτό το «άνευ όρων» έχει πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί ο άντρας, έτσι όπως παρουσιάζεται στις δύο αυτές ταινίες, δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει. Είναι άβουλος, άμοιρος ευθυνών, ένα πράγμα που μόνο στο κρεβάτι νιώθει δέος θεϊκό αλλά ο φόβος τον ξεπερνά. Τον μαζεύει. Τον κυκλώνει. Να κάνει το μεγάλο βήμα; Να αποδεσμευτεί από τη σιγουριά της άψυχης καθημερινότητας για ένα μέλλον γεμάτο γκάβλα αλλά εντυπωσιακά αβέβαιο; Να, όπως ψηφίσαμε στο πρόσφατο δημοψήφισμα βρε αδελφέ! Να μείνουμε στην σιγουριά της Ευρωζώνης που μας κατατρώει καθημερινά ή να κάνουμε τον μεγάλο πήδο και να πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Ο Ζουλιέν τελικά επιλέγει τη σιγουριά. Η Εστέρ όμως είναι απρόβλεπτη. Είναι μια γυναίκα μυστήριο, βγαλμένη από τα πιο υγρά όνειρα των femmes fatales! Δεν είναι όμορφη με την έννοια του συρμού αλλά τα πάντα γύρω της, μέσα της, πάνω της, στάζουν έρωτα (εντάξει, πρέπει να γράψω κάτι σαν το «50 αποχρώσεις του γκρι» μου φαίνεται!). Το ερωτικό της πάθος είναι βιωματικό, είναι βρώμικο, είναι σαρκικό. Γι’ αυτό δαγκώνει τα χείλη του εραστή της, γι’ αυτό και τον οδηγεί στα όρια της τρέλας.

Οι ερωτικές σκηνές του «παράνομου» ζευγαριού είναι υπέροχα κινηματογραφημένες. Γενικά, ο Amalric με σφιχτό μοντάζ, κάνει εξαιρετική δουλειά στη μη γραμμική καταγραφή και παρουσίαση των γεγονότων. Λειτουργεί θραυσματικά στην αφήγηση: ενώ γίνεται η ανάκριση εμφανίζονται τσόντες γεγονότων, θύμισες που αλλού οδηγούν κι άλλα λέει το στόμα, λεπτομέρειες που μεγεθύνονται και έχουν τη σημασία τους. Γιατί ο έρωτας αυτός έχει δύο απώλειες. Δύο θανάτους. Των συζύγων των δύο εραστών. Ήταν τυχαίοι οι θάνατοί τους; Μήπως εμπεριείχαν δόλο; Και ποιοι ευθύνονται για τους θανάτους; Μήπως οι δύο εραστές; Ο Amalric βάζει λοιπόν και το αστυνομικό στοιχείο στην πλοκή του αλλά το whodunit στοιχείο περνάει σε εντελώς δεύτερη μοίρα. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι’ αυτό. Ενδιαφέρεται μόνο για το ότι υπάρχουν έρωτες που μας ξεπερνούν (όπως και γενικότερα, καταστάσεις) και μας οδηγούν εκεί που ποτέ δεν φανταζόμασταν και ποτέ δεν επιθυμούσαμε. Ή μήπως όχι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2015 από την Weird Wave

Την απρόσμενη παραίτηση του Cary Fikunaga από την θέση του σκηνοθέτη του ριμέικ του It, του φημισμένου ανατριχιαστικού μυθιστορήματος του κορυφαίου Stephen King, λόγω μείωσης του μπάτζετ από το πέρασμα του πλάνου από την Warner Bros στην New Line, ακολούθησε η πρόσληψη καινούργιου ντιρέκτορα, μα και η επίσημη ανακοίνωση ενός σημαντικού, πλην αναμενόμενου μαντάτου. Αρχικά στην καρέκλα του δημιουργού του θρίλερ θα καθίσει ο γνώριμος από το τουλάχιστον αξιοπρεπές horror, Mama, Σπανιόλος και μαθητής της σχολής Del Toro Andres Muschietti, που βλέπει την περίπτωση Του Αυτού, ως έναν βατήρα εκτόξευσης της καλλιτεχνικής του καριέρας. Από την άλλη μεριά το στούντιο και με την κάθε επισημότητα ανακοίνωσε πως το πρότζεκτ θα κυκλοφορήσει σε δύο μέρη, όπως ακριβώς είχε συμβεί δηλαδή και με την τηλεοπτική (και βίντεο για όσους θυμούνται) εκδοχή του. Το φιλμ που αναμενόταν να ξεκινήσει γυρίσματα μέσα στον Ιούνιο που μας πέρασε, ήδη έχει δοθεί σε καινούργιο σεναριογράφο για να ξεσκονίσει το σκριπτ, ενώ δεν είναι ακόμη τόσο βέβαιο, αν θα συνεχίσει να ηγείται του καστ ο Will Poulter, που αποτελούσε και τον διακαή πόθο του Fugunaga για τον κεντρικό ρόλο της νέας φιλμικής εκδοχής του κορυφαίου λογοτεχνικού πονήματος φαντασίας.