Movies Ltd

του Michael Winterbottom. Με τους Rob Brydon, Steve Coogan

Όταν τρώνε, δεν μιλάνε...

του zerVo (@moviesltd)

Το όνειρο ζωής σου, που πραγματοποιήθηκε μετά από κόπους και βάσανα, να διασχίσεις από άκρου εις άκρο την πανέμορφη Ιταλία πλησιάζει στο τέλος του. Για κοντά ένα μήνα, με κάθε μέσον, μέχρι και με οτοστόπ, έχεις καταφέρει με τρομερά πενιχρό προυπολογισμό, να διαβείς ολάκερη την Μπότα και σήμερα που αυτή κούρσα ζωής τελειώνει, τις δυο λιρέτες που περισσεύουν στην τσέπη σου, φαντάζεσαι να τις καταναλώσεις σε πολυτελή τρατορία, τρώγοντας επιτέλους και κάτι άλλο, από φτηνό τζανκ φουντ. προς μεγάλη σου έκπληξη, στο διπλανό τραπέζι και κόντρα στις εντολές, συντρώγουν δύο καλοντυμένοι φωνακλάδες κατσουλίνοι, που λένε ανέκδοτα, παριστάνουν τον Κορλεόνε και γελούν τρανταχτά. Ένεκα της ευχάριστης στιγμής, τους αντέχεις και χάσκεις κι εσύ παρέα τους. Για μια φορά όμως. Την δεύτερη, αν βρεθούν φράγκα για να ξαναπάς σε ριστοράντε και τους ξαναπετύχεις, μάλλον θα τους φέρεις την αματριτσάνα κολάρο...

Το ευρείας ανάγνωσης έντυπο δήλωσε ικανοποιημένο από το πείραμα της πρώτης φοράς κι έβγαλε καινούργιο μπάτζετ στην δυάδα, για να το επαναλάβει, ταξιδεύοντας οδικώς αυτή την φορά στην Bella Italia, ακολουθώντας τα χνάρια των ρομαντικών ποιητών στις πιο ονομαστές πόλεις της χώρας, παίρνοντας συνάμα εμπειρίες από τις τοπικές λιχουδιές των καλύτερων γκουρμέ εστιατορίων. Για τον Ουαλό Rob Brydon και τον μπον βιβέρ στενό του φίλο Steve Coogan, είναι μια πρόκληση, όπως και να το κάνεις, μια εβδομάδα με όλα τα έξοδα πληρωμένα, σε μια διαδρομή από το Άστι στην Ρώμη και από το Αμάλφι στην Νάπολι. Και όσα ζήσουν σε αυτή τους την βόλτα, μια χαρά θα καταφέρουν να αποτελέσουν τουριστικό οδηγό, για τους επίδοξους ταξιδευτές στις παραλίες της Αδριατικής.

Αφού βολτάρισαν την Βόρεια Γηραιά Αλβιόνα, πριν από πέντε χρονάκια, αρχικώς τηλεοπτικά και κατοπινά στην μεγάλη οθόνη, στο πρώτο The Trip, οι κομπανιέροι, ενώνουν και πάλι χνώτα για να συνεχίσουν την πορεία τους σε μέρη που γνωρίζουν μόνο μέσα από λυρικά ποιήματα του Μπάιρον και από πλάνα μυθικών ταινιών σαν την Dolce Vita και το Le Mepris. Ο αστείρευτος πλακατζής Rob, έχει αφήσει πίσω σύζυγο και νεογέννητο παιδί, έντονα προβληματισμένος για την τροπή που έχει πάρει εσχάτως η σεξουαλική του ζωή, την ίδια στιγμή που ο Steve, περνά κι αυτός μια δύσκολη φάση, στην σχέση με τον έφηβο γιο του, που σταδιακά ανεξαρτοποιείται από την φτερούγα της φαμίλιας. Σε αυτό τον περίπατο μέσα στο ξέσκεπο κουρσάκι, αμφότεροι θα αναζητήσουν λύσεις στα ζόρια τους, ακόμη κι αν αυτές, προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερες φθορές στην προβληματική κατάσταση.

Αναμφίβολα κάθε φορά που στρώνονται στο τραπέζι των πολυτελών φαγάδικων, οι δύο φίλοι, ξέρεις εκ προοιμίου, πως δεν θα γευτούν απλώς τα κατορθώματα του σεφ, αλλά θα ξεσηκώσουν με τα χάχανα και τις ιαχές τους ολάκερο το σοβαροφανές μέρος, ξεπερνώντας σε φανφάρα, ακόμη και την φημισμένη ιταλιάνικη αλεγκρία. Μπροστάρης σε αυτή την παλιμπαιδιστική συμπεριφορά ο Brydon, που μάλλον κάποιος του σφύριξε πως είναι μίμος περιοπής, με συνέπεια να μην αφήνει ούτε έναν (συντοπίτη του κυρίως) ηθοποιό, από τον Sean Connery ίσαμε τον Hugh Grant κι από τον Al Pacino μέχρι τον Marlon Brando ("ικανότητα" που του χάρισε και ρολάκο στο νέο φιλμ του Michael Mann, λέει) χωρίς να τον υποδυθεί. Είπαμε την μια φορά θα βγάλει γελάκι. Από εκεί και πέρα η πλάκα βαραίνει και καταντά σαχλαμαρίστικη. Απεναντίας ο Coogan, σε αντίθεση με τους λοιπούς ρόλους της καριέρας του, παίζει το σοβαρό μέλος του ντουέτου, αφού εμφανίζεται πιο συνεσταλμένος από τα συνηθισμένα, ίσως και πιο σκυθρωπός και βαρύς.

Για πες: Τύφλα να έχει ο Μαμαλάκης στις δικές του - πιο εμπνευσμένες σε κάθε τομέα - εξορμήσεις, σε σύγκριση με το παρατραβηγμένο πόνημα του Michael Winterbottom, που δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας θαυμαστής του έργου του, που να μην τον προτιμά με το πιο μάχιμο και κοινωνικής αναζήτησης κοστούμι. Παρόλα αυτά τα τοπία της ονειρικής γείτονος χώρας είναι τόσο όμορφα κινηματογραφημένα, που έστω και παρουσία των πολυλογάδων, είναι αρκετά για να μην καταφέρεις να τραβήξεις το μάτι σου από το εκράν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την Filmtrade

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε' να μπούμε

Πόσοι από εσάς έχετε δει το Django Unchained; Πάρα πολλοί φαντάζομαι. Πόσοι από εσάς έχετε ακούσει έστω κι ένα τραγούδι από τους Django Django; Ελάχιστοι, βάζω στοίχημα. Η ταινία αυτή μας παρέχει την σπάνια ευκαιρία να το παίξουμε μάγκες, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να κάνουμε και λίιιιιιιιιγη επίδειξη! Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μέλος των Django Django είναι ο David Maclean (παίζει ντραμς και είναι ο παραγωγός τους), που υπογράφει και το σάουντρακ της ταινίας (κατά κάποιον τρόπο, έτσι εξηγείται η σπουδαία μουσική επένδυση). Ο John Maclean είναι αδελφός του. Ο John με τη σειρά του ήταν μέλος των The Beta Band, ιστορικού συγκροτήματος από τη Σκοτία, που υμνήθηκε τόσο από τους Oasis όσο και από τους Radiohead μεταξύ των άλλων!!! Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο John Maclean, έχοντας όμως ήδη δύο μικρού μήκους ταινίες στη φιλμογραφία του, όπου πρωταγωνιστεί ο Michael Fassbender! Τη μία μάλιστα τη γύρισε με κινητό!!! Τρελό, έτσι; (By the way, οι Django Django πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησαν το, πολύ καλό, δεύτερο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο «Born Under Saturn»!).

Η ταινία Slow West προβλήθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ του Sundance, όπου και τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, στην κατηγορία «World Cinema – Dramatic». Κατά μία έννοια, αποτελεί μια ταινία στα βήματα (κι όχι το flipside) του «Νεκρού» (Dead Man, 1995, πω πω, πέρασαν κιόλας 20 χρόνια ρε παιδιά!) του Jim Jarmusch – μάλλον της καλύτερης (σίγουρα της πιο αγαπημένης για τον γράφοντα) ταινίας του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη. Υπάρχει ποιητική διάθεση, υπάρχουν τα στοιχεία του road movie, υπάρχει ο καταδικασμένος έρωτας, υπάρχει η ελεγειακή και ανεπίστρεπτη πορεία προς το θάνατο. Εντάξει, η ταινία του Jarmusch είναι ασπρόμαυρη και αγγίζει πολύ περισσότερο το μεταφυσικό και το υπερβατικό, αλλά οι εκλεκτικές συγγένειες και η εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο Maclean, μας επιτρέπουν να τοποθετήσουμε την ταινία του δίπλα στο συγκεκριμένο αριστούργημα.

Η υπόθεση: Τέλη του 19ου αιώνα. Ο Τζέι Κάβεντις είναι ο γιος ενός αριστοκράτη, που μεγαλώνει στα Χάιλαντς της Σκοτίας. Η καλύτερή του φίλη είναι η Ρόουζ, κόρη ενός ταπεινού αγρότη. Καθώς μεγαλώνουν, η φιλία τους εξελίσσεται σε κάτι πολύ βαθύτερο. Ο πατέρας του Τζέι, όμως, εναντιώνεται στη – μη κοινωνικά αποδεκτή – σχέση των δύο νέων. Κι όταν ο πατέρας της Ρόουζ αναγκάζεται, λόγω ενός «κατά λάθος» εγκλήματος, να πάρει την κόρη του και να πάνε στην Αμερική, από τη μια για να κρυφτούν και από την άλλη προς αναζήτηση καλύτερης ζωής, η καρδιά του Τζέι γίνεται κομμάτια. Στα 16 του χρόνια αποφασίζει να εγκαταλείψει την προνομιούχο ζωή του και ξεκινά να βρει τη χαμένη του αγάπη στη νέα ήπειρο.

Όντας στην Αμερική και πορευόμενος προς τη Δύση, στο διάβα του θα βρεθεί ο κυνηγός επικυρηγμένων Σίλας Σέλεκ. Ο Σίλας είναι μπαρουτοκαπνισμένος, κυνικός, λιγομίλητος, σκληρός άντρας. Υπό κανονικές συνθήκες απλά θα δολοφονούσε τον Τζέι, θα τον λήστευε και θα προχωρούσε παρακάτω. Αντ' αυτού, του προτείνει να του παρέχει προστασία με το αζημίωτο και να τον οδηγήσει μέχρι εκεί όπου ο Τζέι πιστεύει πως βρίσκεται η Ρόουζ. Μαζί, διασχίζουν ένα πανέμορφο αλλά και δυσοίωνο τοπίο, που κατοικείται από κάθε είδους και καταγωγής ανθρώπους. Στο ταξίδι αυτό, γεμάτο με κίνδυνο, προδοσίες και βία, ο Τζέι θα συνειδητοποιήσει ότι η Δύση δεν δείχνει οίκτο στους αθώους. Αλλά και ο Σίλας θα ωριμάσει...

Η άποψή μας: Τούτη είναι μία από εκείνες τις ταινίες που σε πιάνουν εξ απήνης. Μπαίνεις να τη δεις χωρίς πολλές προσδοκίες και σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή. Δεν βασίζεται σε πανάκριβα εφέ ή σε εξεζητημένες ιστορίες, που σκοπό έχουν αρχικά να εντυπωσιάσουν και κατόπιν να πουν κάτι – αν έχουν κάτι να πουν εντέλει. Εδώ, η ταινία κυλάει πανέμορφα, ήσυχα, χαλαρά, παίρνει το χρόνο της, δεν χάνει ποτέ το φόκους της αλλά δίνει ανάσες, εστιάζοντας σε τόσο μικρές και υπέροχες λεπτομέρειες. Ο Τζέι (τον υποδύεται ιδανικά έχοντας και το κατάλληλο φιζίκ ο Kodi Smit-McPhee) είναι ο άγουρος ιδεαλιστής, ο ονειροπόλος, ο ποιητής, αυτός που βλέπει τον κόσμο όχι έτσι όπως είναι αλλά έτσι όπως θα ήθελε να είναι. Όπως του λέει και ο Σίλας: «είσαι σαν ένας λαγός μέσα σε μια λυκοφωλιά». Δεν έχει ελπίδες επιβίωσης. Ο Τζέι απαντάει στον Σίλας: «η ζωή δεν είναι μόνο το να επιβιώνεις». «Ναι», του απαντάει ο σκληροτράχηλος Σίλας, «είναι και να πεθαίνεις».

Εκεί όπου ο Τζέι πετάει στα σύννεφα, ο Σίλας πατάει γερά στη γη. Είναι ρεαλιστής, έχει ξεφύγει από όλες τις αυταπάτες, έχουν δει πολλά τα μάτια του. Στο ταξίδι των δύο αντιδιαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων, όπως συμβαίνει συχνά, ο ένας, (ο Τζέι) θα απολέσει την αθωότητά του, με την πυξίδα του, όμως, πάντα να δείχνει εκεί που βρίσκεται η καρδιά και ο άλλος, (ο Σίλας), θα μαλακώσει, χωρίς να απεμπολήσει τον ρεαλισμό του. Ο Τζέι θα βρεθεί κυνηγημένος, θα τον απειλήσουν με όπλο, θα του ρίξουν βέλος, θα τον κοροϊδέψουν, θα του κλέψουν τα ρούχα, θα πεινάσει. Θα φτάσει να σκοτώσει. Δεν θα πάψει, όμως, ούτε στιγμή να είναι ένα παιδί που μετράει τα άστρα. Ο Σίλας θα κάνει το ταξίδι του Τζέι δικό του. Κι ενώ εκκινεί με ταπεινά κριτήρια και με προφανείς στόχους, εντέλει θα μπολιαστεί από τη ματιά του μικρού. Οι στάσεις του ταξιδιού τους έχουν όλες κάτι να προσφέρουν στο περιθώριο. Μια αντιπαράθεση μέσα σε ένα παντοπωλείο θα αφήσει δύο παιδάκια ορφανά. Μια «βρεγμένη» στιγμή θα φέρει μια απολαυστική λύση σχετικά με το πως κάποιος μπορεί να στεγνώσει τα ρούχα του όντας καβάλα σε άλογο! Το πιοτί θα οδηγήσει σε ιστορίες γύρω από τη φωτιά για το πόσο εύκολα μπορούσες (και μπορείς) να χάσεις τη ζωή σου στην Άγρια Δύση εξαιτίας παρεξήγησης κι έχοντας καλές προθέσεις. Κι όλα αυτά ενώ οι κάθε είδους μετανάστες από κάθε μεριά της γης βιώνουν, ο καθένας από τη μεριά του, αυτόν τον εφιάλτη, που βρισκόταν τότε στα σπάργανά του: το αμερικάνικο όνειρο...

Όλα καλά με την ταινία κι όλα ωραία, εκείνο που λίγο μας χάλασε είναι η απόφαση του σκηνοθέτη να επιταχύνει τα μάλα τους ρυθμούς στην τελευταία πράξη. Θαρρείς και του είπαν κάποια στιγμή «μάγκα, πάτα γκάζι, τελείωνε και βάλε και μπόλικο πιστολίδι, εντάξει;» και τα έχωσε όλα μαζί, τη δράση και τη λύση του δράματος, στα τελευταία 20 λεπτά. Σου έρχεται απότομο όλο αυτό ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή το βλέμμα ακολουθούσε τις πορείες των δύο αντιηρώων χωρίς να διαστέλλονται οι κόρες λόγω φρίκης και καταιγιστικού μοντάζ. Μικρό το κακό για μια μικρή το δέμας ταινία, ένα meta γουέστερν που έχει τόσα μα τόσα όμορφα να πει.

του Alan Taylor. Με τους Arnold Schwarzenegger, Jason Clarke, Emilia Clarke, Jai Courtney, Lee Byung-hun, Matt Smith, J. K. Simmons

I’m old, not obsolete!

του zerVo (@moviesltd)

Η προδιάθεση σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπέρ του. Οι δύο πρώτοι τόμοι, που έκτισαν έναν κινηματογραφικό θρύλο, χάνονται χρονικά, 31 και 24 χρόνια πριν, αντίστοιχα, σε σημείο που να προκαλούν ανείπωτη νοσταλγία σε όσους βίωσαν εκείνες τις απίστευτες, sold out, πρώτες προβολές τους. Οι δύο συνέχειες, δε, που ακολούθησαν, φρόντισαν να κατεβάσουν τον πήχη τόσο χαμηλά, που στο άκουσμα μιας πέμπτης εξολοθρευτικής ταινίας, ο νους να ταξίδεψε και πάλι προς την πιθανότητα μιας νέας αρπαχτής του franchise. Μοναδική ελπίδα στον ορίζοντα, έδωσαν οι δηλώσεις του εμπνευστή, οργανωτή και σκηνοθέτη των επών του 84' και του 91', που θεώρησε την περίπτωση του Genisys, ως την μοναδική από τις συνέχειες που αξίζει πραγματικά αυτόν τον τίτλο, πηγαίνοντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, ορίζοντας το στην δική του εκτίμηση, ως το τρίτο μέρος του σίριαλ. Φανατικοί των Terminators, ετοιμαστείτε, γιατί ο Μέγας James, είχε σε μεγάλο βαθμό δίκιο.

Γη, έτος 2029. Ο πόλεμος ανάμεσα στις μηχανές και τους επιζώντες της ολοκληρωτικής καταστροφής, που αντιστέκονται σθεναρά κάτω από τις οδηγίες του ηγέτη Τζον Κόννορ, βρίσκεται στην κορύφωση του, δείχνοντας μάλιστα να γέρνει προς την μεριά των ανθρώπων, που βρίσκονται μπροστά σε έναν περήφανο θρίαμβο. Λίγο πριν την πτώση των οχυρών τους, οι ανήλεες λαμαρίνες, θα τραβήξουν το τελευταίο τους χαρτί, επιλέγοντας να στείλουν σε ταξίδι μέσα στον χρόνο, τρεις δεκαετίες πίσω, πάνοπλο Εξολοθρευτή, με την εντολή να αφανίσει την μητέρα του Τζον, Σάρα Κόννορ. Ως άμεση απάντηση οι αντάρτες, θα στείλουν δικό τους μαχητή στο κατόπι του για να την προστατέψει, με τον Κάιλ Ρίζ, το ατρόμητο δεξί χέρι του αρχηγού, να δηλώνει εθελοντής και να παίρνει το χρίσμα του ταξιδευτή προστάτη.

Λίγο έως πολύ, μέχρις εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι και κάτι το καινούργιο, σε όσα μπορεί να έχεις παρακολουθήσει στην διλογία του Cameron. Από εδώ και μπρος όμως, αλλάζει ολοκληρωτικά το στόρι και η αφήγηση του, καθώς φτάνοντας στα 1984 ο Ριζ, θα συναντήσει μια κατάσταση για την οποία είναι απροετοίμαστος, καθώς η Σάρα, γνωρίζει τα πάντα, τόσο για τον αφανισμό του κόσμου, όσο και για την ηρωική πορεία του γιου της κατοπινά της. Συν τοις άλλοις όμως, η μεγαλύτερη έκπληξη έχει να κάνει με το γεγονός της παρουσίας ενός παρωχημένης τεχνολογίας Terminator, που επίσης έχει ταξιδέψει από το μέλλον, για να σταθεί σωματοφύλακας της Κόννορ, από τα πολύ νεαρά της χρόνια. Διόλου παράξενα, ανάμεσα στην νεαρή γυναίκα και στο ανθρωποειδές που δεν φείδεται συναισθημάτων, έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη σχέση στοργής, τύπου πατέρα - κόρης, με εκείνη να δείχνει τρομακτική εμπιστοσύνη στον σωτήρα της. Οι τρεις του πρέπει πλέον να ενώσουν δυνάμεις, ώστε να εκπονήσουν σχέδιο δράσης, που πιθανόν θα τους οδηγήσει σε ένα καινούργιο ταξίδι στο μέλλον, ώστε να προλάβουν την καταστροφική Ημέρα Κρίσης.

Σε αυτό περίπου το σημείο της δράσης, είναι που πέφτει και η αυλαία του πρώτου μέρους του καινούργιου Terminator και ακτιμώς πως δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας, από τους φανατικότερους οπαδούς της σειράς που να μην έχει χειροκροτήσει μέσα του τις σεναριακές ιδέες, που σημειωτέον μεταξύ άλλων συνυπογράφει και το ελληνάκι Laeta Kalogridis. Πανέξυπνη πλοκή, που δεν προκαλεί κομφούζιο με τα πέρα δώθε των ηρώων μέσα στον χρόνο και που σέβεται με απόλυτο τρόπο, το ορίτζιναλ στόρι, δίχως να δημιουργεί (σημαντικές) ατασθαλίες στα όσα έχουμε βιώσει στο παρελθόν. Ακόμη καλύτερα για όσους λάτρεψαν και το πιο γλαφυρό ύφος κάποιων στιγμών των πρώτων Terminator, υπάρχουν πλάνα διασκεδαστικά και πνιγμένα στο καυστικό χιούμορ, με κύριο εκφραστή τον παλιάς κοπής Τ-800, που φυσικά φέρει την μορφή εκείνου που συνέδεσε ολάκερη καριέρα με την δερμάτινη στολή του Εξολοθρευτή και που έχει αγγίξει πια τα εβδομήντα χρόνια ζωής, υπερβολικά πολλά δηλαδή, για να την ντυθεί ξανά και να αρπάξει την κοντόκαννη για να σώσει τον κόσμο.

Σαν κάπως να πέρασε ένα μικρό τσουνάμι όμως πάνω από την αύρα των δημιουργών του Genisys, το δεύτερο ημίχρονο δεν έχει την ίδια (υψηλή) ποιότητα με το πρώτο, ακόμη κι αν είναι και ταχύτερο και εκρηκτικότερο και φυσικά πολύ πιο περιπετειώδες. Η συνοχή από ένα σημείο και μετά χάνεται, καθώς λαμβάνει χώρα το τουίστ που στην συνείδηση των φανς δεν γίνεται να πολυτρέξει, την ώρα που η κάπως άυλη υφή του βασικού - δικτυακού - εχθρού, δεν δείχνει ικανή να τρομάξει, όπως αν είχε κοψιά, οντότητα, μορφή. Μαθημένος κατά κύριο λόγο σε τηλεοπτικά πρότυπα, με μόνο μια ταινία superhero - τον δεύτερο Thor - στο παλμαρέ του, ο Alan Taylor, βασικός μαέστρος του θριάμβου Game Of Thrones, στέκει πολύ ικανοποιητικά ως διάδοχος Cameron μέχρι το πόνημα να μεσιάσει, ενώ στην συνέχεια, κομματάκι χάνει το γκέμι και η ιστορία του δεν τσουλάει όμοια με την εισαγωγή της.

Βεβαίως αν αποδείχτηκε κάτι σε αυτή την πέμπτη φορά που Terminator έφτασε στο εκράν, είναι πως δεν γίνεται και με την βούλα, να γίνει Terminator, απουσία του Schwarzenegger. Ο Αυστριακός, σε οπιαδήποτε από τις φόρμες του, ψηφιακή, ρετουσαρισμένη ή πραγματική τρίτης ηλικίας, είναι απολαυστικός, με κέφι τέτοιο, που σε πείθει πως δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα από το Hasta La Vista Baby. Και βέβαια οι νέες, ατάκες του μένουν στην μνήμη ως ιστορικές και βέβαια το χιούμρο του σπάει πετυχημένα το σασπένς, όπως συνέβη και παλιά και βέβαια Arnold παρόντος, έχουμε μια άλλη ταινία. Όχι γιατί τα πιτσιρδέλια που τρέχουν στο πόδι του, δηλαδή ο Jai Courtnei και η κοψιά Linda Hamilton, Ντενίρις του GoT, κοντούλα μα μυρωδάτη λεμονιά, Emilia Clarke, δεν στέκονται επάξια του μύθου, μα διότι ο Σβαρτς παίζει τόσο άνετα στην έδρα του, που ανατριχιαστικά σε κάνει να λησμονήσεις τις όποιες τρύπες, κενά και ατασθαλίες κρύβει η εξέλιξη. Τον έτερο των Clarke, Jason, νιώθω πως τον παίρνει η μπάλα της θεματικής ανατροπής, την οποία μάλλον οι σκρίπτερς θα έπρεπε να σκεφτούν δεκάδες φορές πριν την πραγματοποιήσουν.

Για πες: Έστω και με υπαρκτό - γερό - φάουλ, το Terminator: Genisys πέτυχε τον στόχο του, να ταξιδέψει δηλαδή έναν δηλωμένο φαν του σίριαλ, όπως του λόγου μου, πίσω στον χρόνο, θυμίζοντας μου εκείνες τις νοσταλγικές ημέρες των πρώτων παραστάσεων του Εξολοθρευτή στην μεγάλη οθόνη. Υπερβολικά ποιοτικότερο από τα αδιάφορα Rise Of The Machines και Salvation, το φιλμ βεβαίως και στέκει επάξια ως το νέο μέρος μιας πειραγμένης τριλογίας, που σε βάθος χρόνου έφθινε και δεν έδειχνε σημάδια πιθανής ανάκαμψης. Arnie (όπως υποσχέθηκε) is back, όμως και όλα αλλάξαν μονομιάς!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την UIP

του Thomas Vinterberg. Με τους Carey Mulligan, Matthias Schoenaerts, Michael Sheen, Tom Sturridge, Juno Temple

Ποθητή και Απόρθητη!

του zerVo (@moviesltd)

Τρανή απόδειξη διαχρονικής πένας. να έχεις εκθέσει σκέψεις και εμπνεύσεις στο χαρτί από τον 19ο αιώνα κι εκείνες κοντά διακόσια χρόνια κατοπινά, ακόμη να στέκονται φρέσκες, ανανεωτικές, τωρινές, στο σήμερα, καιρό μετά την έλευση του μιλένιουμ. Χάρισμα διακριτό άλλωστε για την γραφίδα του Thomas Hardy, που επιστρέφει στην κινηματογραφική επικαιρότητα, για δεύτερη φορά με τον ίδιο τίτλο (μετά την πρώτη φορά του '67 από τον John Schlesinger) και μετά από τα παρόμοιας αισθητικής Tess και Jude, που γνώρισαν επιτυχία με τις υπογραφές των Polanski και Winterbottom αντίστοιχα.

200 μίλια έξω από το Λονδίνο, η νεαρή, άμαθη, άπειρη, αλλά δυναμική, άφοβη και ατρόμητη Μπαθσέμπα Έβερντιν, προσπαθεί να βάλει μια τάξη στο αγρόκτημα που μόλις κληρονόμησε από τον εύπορο θείο της. Δεξί χέρι στην προσπάθεια της αυτή, ο πεπειραμένος επιστάτης Κύριος Όουκ, γνώριμος της από παλιά, πριν η κτηνοτροφική μονάδα που συντηρούσε καταστραφεί ολοσχερώς. Ο χαρισματικός αγρότης, ουδέποτε έκρυψε τα συναισθήματα του για την ατίθαση αφεντικίνα του, άλλωστε φέρει βαριά την απόρριψη της πρότασης γάμου, που της έκανε κάποτε, όντας ίσος μαζί της ταξικά. Δεν είναι και ο μόνος όμως που διεκδικεί την καρδιά της, αφού ενδιαφέρον έχει εκδηλώσει τόσο ο σεβάσμιος γείτονας τζέντλεμαν, Ουίλιαμ Μπόλντγουιν, όσο και ο γοητευτικό νεαρός ένστολος, Φρανκ Τρόυ.

Μολονότι το τριπλό αυτό κτύπημα, προς την απλοϊκά όμορφη και ζωηρή κοπέλα, ορίζει ουσιαστικά το όνειρο που θα μπορούσε να βιώσει οποιοδήποτε κορίτσι στην ηλικία της, ιδίως στην περίοδο που εκτυλίσσεται η δράση, εντούτοις η αρνητική της στάση, προς όλους, είναι εκείνη που διαφοροποιεί την εξέλιξη της, από τα τετριμμένα. Η Μιςς Εβερντίν είναι μια δεσποινίς προερχόμενη από τα μέσα κοινωνικά στρώματα, η αριστοκρατία δεν έχει φθείρει τις αξίες της, ούτε έχει προκαλέσει ζημιά στα πιστεύω της, ώστε να συμπεριφέρεται με πομπή και υπεροψία. Δεν διστάζει μάλιστα να τσαλακώσει την φόρμα της, δεν αρνείται να ριχτεί κι η ίδια στην χειρωνακτική μάχη, σε αντίθεση με τις προσταγές της σειράς της, δεν είναι μια άδικη εργοδότης, φροντίζοντας να έχει τους εργάτες της πάντα ευχαριστημένους, ενώ δεν κρύβεται και πίσω από τα φοδράτα ανδρικά κοστούμια. προωθώντας η ίδια στην αγορά την πραμάτεια, την σοδειά της.

Στην ουσία όμως, παρότι το σκληρό της πρόσωπο δείχνει το αντίθετο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τρυφερό κορίτσι, που σίγουρα θα υποπέσει σε σφάλματα επιλογών. Σε αυτή την δύσκολη στιγμή, θα ανακαλύψει το στήριγμα που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει? Θα βρει την δύναμη να στυλώσει χαρακτήρα και να κοιτάξει μπροστά? Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, ποιος από όλους τους απορριπτέους μνηστήρες θα θελήσει ξανά να σταθεί στο πλευρό της, να γίνει ο πυλώνας της?

Αυτό το ρομάντζο εποχής, που προβάλλει το πορτρέτο μιας ανορθόδοξων μεθόδων γυναίκας, σεναριακά υποστηρίζεται από την επίδοξη φροντίδα του γνώστη David Nichols, που δίνει τόνους Great Expectations στην αφήγηση του. Αίσθημα και περιπέτεια συμβαδίζουν διαρκώς, ενόσω κτίζεται η περσόνα της wannabe Σκάρλετ Ο'Χάρα, μιας πραγματικής πρωτοπόρας επαναστάτριας, σε έναν αμιγώς αντρικό κόσμο. Αν θα περίμενα μια πιο ριζοσπαστική ματιά, πάνω στην γραμμική εξέλιξη του κλασικού μυθιστορήματος, αυτή θα ήταν από μεριά τους Σκανδιναβού Thomas Vinterberg, που αποδεικνύεται πολύ πιο μαλθακός και συντηρητικός, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις στην έκφραση του, πιθανόν κατώτερος του αναμενομένου. Στα ατού πάντως του πονήματος του ανήκουν η ζεστή κι ανθρώπινη φωτογραφία της υπαίθρου της Αλβιόνας, που στέκει ως επιλεγμένο φυσικό κάδρο και φυσικά οι μελετημένες προτάσεις της διανομής, που δίνουν μια άλλη διάσταση στο πιο πρόσφατο Far From The Madding Crowd.

Για πες: H Carey Mulligan δεν είναι το καλύτερο μου, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει, την θεωρώ πολύ νερόβραστη για να φτάσει ποτέ στο ανώτερο ερμηνευτικό λέβελ. Εδώ όμως είναι εξαιρετική στην απόδοση της σουφραζέτας - που λανθασμένα από το σκριπτ δεν γερνά ποτέ - ακόμη κι αν οι δυνατές και αβανταδόρικες σεκάνς ανήκουν στον αρσενικό της περίγυρο. Εκεί που και βέβαια διακρίνεται ο συμπατριώτης της Michael Sheen, ο πιο άξιος ρολίστας του τιμ, που στήνει ένα έξοχο τρίγωνο υποψήφιων κύριων της Μπαθσέμπα, παρέα με τον ταχύτατα ανερχόμενο Βέλγο μορφονιό Matthias Schoenaerts και τον κάπως επίπεδο ως αξιωματικό της βασιλίσσης Tom Sturridge.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την Odeon

του Noah Baumbach. Με τους Ben Stiller, Naomi Watts, Adam Driver, Amanda Seyfried, Charles Grodin, Brady Corbet, Ryan Serhant, Maria Dizzia, Adam Horovitz

100 η αλεπού, 101 το αλεπουδάκι. Γίνεται?

του zerVo (@moviesltd)

Φυσικά και έχει ενδιαφέρον, αν και πλέον, μετά από τόσα φιλμς που έχουν εστιάσει πάνω της, κάπου έχει αρχίσει να κουράζει, η κινηματογραφική ανάλυση της θρυλικής κρίσης της μέσης ηλικίας. Ειδικά μάλιστα όταν αυτή η μελέτη, συνοδεύεται και από ένα σενάριο έξυπνο, έως και γλαφυρής υφής, με το ζόρι να προβάλλεται σε μια κάπως πιο ανάλαφρη όψη του, τότε έχει μια μικρή πιθανότητα πέρασης της στο κοινό. Όταν όμως τα βασικά υποκείμενα του στόρι, μοιάζουν τόσο μακρινά από την πραγματικότητα, σαν να προσγειώθηκαν στον πλανήτη κοινωνία μόλις χθες, τότε το μπαλάκι γυρίζει με φόρα στο τερέν του αναλυτή (εδώ σκηνοθέτη) και τότε απαιτείται ιδιαίτερα μαεστρία είτε για να το αποκρούσει, είτε για να το επιστρέψει με ένα ελκυστικό ρεβέρ στην απέναντι μεριά. Και επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε πως ο Baumbach, ούτε είναι, ούτε πρόκειται να γίνει τέτοιου υψηλού επιπέδου παίκτης.

Για χρόνια παντρεμένοι, δίχως μάλιστα να έχουν καταφέρει να αποκτήσουν παιδιά, ο Τζος και η Κορνίλια, έχουν απολέσει εκείνο το αλατοπίπερο του έρωτα, που κάποτε τους ένωσε σε σάρκα μία. Εκείνος, περιστασιακός καθηγητής κινηματογραφίας σε κολέγιο, εδώ και μια δεκαετία παλεύει να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ του, γύρω από τις απόψεις ενός βετεράνου αριστερού στοχαστή, ενώ εκείνη παραμένει απλώς αφανής και αόρατη στο πλάι του, υποστηρίζοντας την Συσσίφεια δράση του, που αγγίζει σχεδόν τις εκατό ώρες συνεντεύξεων! Μια κατάσταση ρουτίνας και βαριεστημαρας που θα αλλάξει μονομιάς, όταν το αντρόγυνο θα γνωρίσει το σημαντικά νεαρότερο τους ζευγάρι του Τζέιμι και της Ντάρμπυ, που ο ξεχωριστά ανανεωτικός τρόπος που αντιμετωπίζουν τον κόσμο, κυριολεκτικά θα τους αναζωογονήσει.

Ειδικά ο μέχρι τα χτες προβληματισμένος για το κενό έμπνευσης του Τζος, θα δείξει κατενθουσιασμένος από τους νέους κολλητούς, ειδικότερα από τον κατ εικόνα και ομοίωση του φτιαγμένο Τζέιμι, που επίσης δείχνει να νοιάζεται για το ντοκιμαντέρ σαν φιλμικό είδος, επίσης στοχεύει να γυρίσει ένα πανομοιότυπο με του μέντορα του, επίσης δεν έχει στα χέρια του πολυτέλειες και εργαλεία, επίσης τέλος δεν νοιάζεται αν θα τον βοηθήσει και κανείς να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Ο Τζος θα πιστέψει πως κοιτάζοντας μέσα από τον καθρέφτη που φτιάχνει το είδωλο νεότερο και πιο φρέσκο, η αντανάκλαση του ιδεαλιστή, ανατρεπτικού, ανεξάρτητου και σπινθηροβόλου νεαρού, τον ολοκληρώνει τόσο σαν άνθρωπο, όσο και σαν καλλιτέχνη. Που να φανταστεί ο φουκαράς, τι μηχανορραφία του έχει στημένη το πουλέν του κι ο λόγος που μετά από τόσο καιρό αγκάλιασε με τόση θέρμη το γυναικάκι του...

Δράμα σχέσεων, με κάπως χιουμοριστικές πιτσιλιές είναι το καινούργιο πόνημα του Noah Baumbach, που έρχεται μια δεκαετία μετά την καλύτερη στιγμή της καριέρας του (The Squid And The Whale) και μόνο δυο χρονάκια, κατόπιν του καμ μπακ του με την ξεχωριστή Frances Ha. Δράμα που εκτός πάσας ρεαλιστικής τροχιάς, περιστρέφεται γύρω από την καταπίεση ενός άτεκνου (δυστυχώς) και οκνηρού (ακόμη δυστυχέστερα) διδύμου, που πέφτει στην παράνοια του να κοπιάρει μέχρι και ανάρμοστες συνήθειες και απελευθερωμένες τάσεις αντίστοιχου ντουετακίου, με σχεδόν τα μισά του χρόνια. Αναφερόμενος σε ζεύγη, φαντάζεται κανείς πως σε αυτή ακριβώς την εξιστόρηση υπάρχουν κάπου και οι κυρίες των προαναφερόμενων κυρίων. Φευ! Οι ρόλοι αμφοτέρων των νταμών, νεοτέρας Amanda Seyfried τε και γηραιοτέρας Naomi Watts, είναι τόσο κακογραμμένοι και αφανείς, που σε κάποια σημεία προκαλεί μέχρι και εντύπωση, το πως εμφανίζονται από το πουθενά στο εκράν. Τέλος πάντων, προσπερνάμε αυτή την βασική λεπτομέρεια, για το δούμε λίγο πιο man to man το πράγμα.

Ακόμη κι εκεί όμως υπάρχουν σημαντικά κενά ανάμεσα στην ανάπτυξη των (πραγματικών) προσωπικοτήτων, του ταπεινού, χαμηλόθωρου και ειλικρινή 45άρη και του φιλόδοξου σε βαθμό μέχρι και κακουργήματος, εντέλει, 25χρονου, ώστε αυτή η ζεύξη των δύο γενεών να μοιάζει αδύνατη, όσο κι αν το παλεύει ο (υποτίθεται) σοφότερος και πιο πεπειραμένος των δύο. Για τον οποίο μάλλον δεν πρέπει να νοιάζεται και κανείς από τους παρευρισκόμενους στην κινηματογραφική πλατεία, για το αν θα εξελιχθεί, αν θα πονέσει, αν θα περάσει όμορφα ή αν εντέλει καταστραφεί, μην κατορθώνοντας ποτέ να φτιάξει το φιλμ που ονειρευόταν. Δεν είναι τυχαίο που οι ποιοτικότερες στιγμές του While We're Young, μα και οι πιο αξιομνημόνευτες, είναι εκείνες που οι συνομήλικοι (ναι αυτοί οι βαρετοί και χασμουρητοί με τα παιδιά τους και τα γενέθλια τους και τις γιορτές τους) των μεσηλίκων, τους κάνουν πέρα, απορημένοι με τους παλιμπαιδισμούς τους.

Για πες: Πολλαπλών χρήσεων και διαστάσεων όμως, ο Ben Stiller λειτουργεί ως σωσίβιο επί της παρούσης, προσφέροντας μια μεστή, σοβαρή και υψηλών απαιτήσεων ερμηνεία, τραβώντας πάνω στην απροσάρμοστη περσόνα του όλα τα φλας, διορθώνοντας ταυτόχρονα τα ζοράκια, που δημιουργεί η μέτρια, ως αποτέλεσμα του αντρικού ανταγωνισμού, παρουσία του, πολλά κλικ κάτω σε όλους τους τομείς, Adam Driver.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 από την Seven / Spentzos

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Jurassic World	UIP	2	106	28.483	107.040
2	Spy	Odeon	1	56	17.927	17.927
3	La Famille Belier	Odeon	2	12	8.364	24.401
4	La Isla Minima	Weird Wave	1	16	6.776	6.776
5	Entourage	Tanweer	1	42	3.675	3.675
6	The Rewrite	Seven Spentzos	1	9	3.177	3.177
7	San Andreas	Tanweer	3	18	2.750	47.821
8	Playing It Cool	Neo Films	1	23	2.359	2.359
9	Une heure De Tranquillite	Feelgood / Rosebud 21	3	14	2.074	16.977
10	Home	Odeon	12	20	1.510	66.688

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ