Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είναι δα η πρώτη φορά που το κινηματογραφικό σίριαλ των Μαχητών των Δρόμων, καλείται να αλλάξει σελίδα, παλιά του τέχνη κόσκινο άλλωστε, να σαλιώνει το δάκτυλο, από την εποχή που βολόδερνε εκεί κάπου ανάμεσα στην τρίτη και στην τέταρτη συνέχεια του, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πριν εξελιχθεί στο μεγάλο και τρανό franchise των ημερών μας. Εδώ όμως ο λόγος είναι πολύ διαφορετικός, πολύ συγκεκριμένος, έχει όνομα και δυστυχώς, ελέω του σωσίματος του λαδιού του στο καντήλι, πικρό και θλιβερό φινάλε. Τέλος τέτοιο, που πίστεψε με φίλε μου, ακόμη κι αν είσαι προετοιμασμένος (εφόσον γνωρίζεις την απώλεια) για τον αποχαιρετισμό, αυτό το αντρίκιο αντίο του, θα σε στείλει για χαρτομάντιλο, αφού δύσκολα δεν θα σε πάρουν τα ζουμιά. For Paul, λοιπόν...

Τα προβλήματα τελειωμό δεν έχουν για την άτρωτη και ατρόμητη συμμορία των Fast And Furious, αφού από την τελευταία τους εξόρμηση στο Λονδίνο, έχουν ανοίξει μέτωπο με τον μανιασμένο βαρόνο του υποκόσμου και καλά εκπαιδευμένο black ops, Ντέκαρτ Σόου, αδελφό του πιο πρόσφατου θύματος τους. Ορκισμένος να εκδικηθεί ο Βρετανός κακοποιός, θα θελήσει να αφανίσει τον έναν μετά τον άλλο τους άφοβους φίλους της ομήγυρης, δείχνοντας από νωρίς τις αιμοσταγείς του ορέξεις δολοφονώντας τον απωανατολίτη Χαν, τραυματίζοντας τον θηριώδη αστυνόμο Χομπς και απειλώντας την ακεραιότητα της φαμίλιας του παροπλισμένου από την δράση Μπράιαν Ο'Κόννερ.

Τα ζητήματα για τον Άλφα της ομάδας, Ντομινίκ Τορέτο, που δεν ζυγώνει μύγα στο σπαθί του, πόσο μάλλον αν απειληθεί η οντότητα των αγαπημένων του προσώπων, θα πολλαπλασιαστούν, για το πως θα εντοπίσει τον απρόσκλητο εισβολέα. Λύση, φυσικά με αντίτιμο, που θα του δώσει η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας, δίνοντας του προς χρήση το πιο εξελιγμένο σύστημα εντοπισμού προσώπων που ανακαλύφθηκε ποτέ. Αρκεί εκείνος και η ομάδα του να βρουν, τόσο την όμηρο στις ορέξεις φιλόδοξων εξτρεμιστών, χάκερ, που το επινόησε, όσο και το ίδιο το λογισμικό που έχει πέσει σε εντελώς λάθος χέρια.

Η συνταγή του μπόλικου, σε βαθμό υπερκορεσμού της πλατείας, που ίσχυε σε όλες τις προηγούμενες εκδοχές της σειράς, εδώ εκτοξεύει ακόμη πιο ψηλά τις επιδόσεις του, όχι απλώς για να χορτάσει κατά το δοκούν τον θεατή του, μα σχεδόν να τον κάμει να μην έχει πλέον όρεξη για άλλη καταιγιστική φανφαρονιά, για τουλάχιστον ένα μήνα! Συνεχίζοντας ακριβώς εκεί που σταμάτησε το νούμερο 6 τεύχος, το έβδομο σημάδι, μέσα από τις εισαγωγικές του εικόνες επαναφέρει στην μνήμη των ξεχασιάρηδων, όσα ισχύουν μέχρι ώρας: Την αμνησία, δηλαδή, της Λέτι, που επανήλθε δριμύτερη, δίχως όμως να θυμάται ρούπι από τον καλό της Ντομ, την ρουτινιάρικη καθημερινότητα που πλέον βιώνει ο Διόσκουρος και γαμπρός του κάπτεν, Μπράιαν, το κλασμα εκείνο του δευτερολέπτου που χρειάζεται για να ανασυνταχθεί η φράξια, μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο.

Αυτή την φορά η βόλτα στον πλανήτη, έχει φορά προς Ανατολάς, καθώς το τιμ των γκαζιάρηδων, πρέπει να ταξιδέψει στα Εμιράτα, προκειμένου να βρει την άκρη του νήματος που θα ξετυλίξει την υπόθεση. Σε ακολουθία από το περίφημο πιο πρόσφατο Mission Impossible, το τμήμα των ειδικών εφέ της Universal, χρησιμοποιεί και εδώ σαν βάση τους ουρανοξύστες του Άμπου Ντάμπι, για να προσφέρει εικόνες ανείπωτης κινηματογραφικής τρέλας και ακροτήτων επιπέδου ψυχροπολεμικού Τζέιμς Μποντ και Cameronίσιου True Lies, εκστασιάζοντας πολλές φορές το κοινό. Είναι εκείνες οι ώρες - που μας έχουν λείψει είναι αλήθεια με την ενανθρώπιση του 007 - που δεν διανοείσαι να πιστέψεις, γι αυτό άλλωστε πληρώνεις (και θα πλήρωνες και παραπάνω αν στο ζητούσαν) για να τις απολαύσεις στο θεόρατο πανί.

Φυσικά το έβδομο αυτό κομμάτι των Fast And Furious, υπογεγραμμένο από τον Μίδα James Wan στην μακράν της δεύτερης πιο ακριβή του δημιουργία, δεν επιθυμεί να σταθεί σαν αυτόνομο τμήμα της όλης ιστορίας, που ξεκίνησε, υπερβολικά δειλά, στις αρχές του Μιλένιουμ. Σίγουρα όμως, χάρη στις δραματικές εξελίξεις που μεσολάβησαν του προηγούμενου τσάπτερ, καλείται να βάλει μια άνω τελεία, στο πασίγνωστο πια στόρι, που μάλλον θα οδηγηθεί σε ένα υποτυπώδες ριμπούτ στο διάβα του. Το ύφος της αφήγησης ποτέ δεν ξεφεύγει από το χαλαρό, εκείνο της παλιοπαρέας που ανάμεσα στις φλόγες της μάχης και τον χαλασμό Κυρίου, πίνει τις Corones του και αστειεύεται σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα, σαν όλος αυτός ο πανικός να μην υπήρξε ποτέ στον δρόμο της. Κι είναι η αλήθεια πως η χημεία μεταξύ των άσων του βολάν κομπανιέρων, του αρχηγού, του ατσίδα στους υπολογιστές, του διασκεδαστή τζόκερ, του μπρατσαρά Κοπ, των σέξι κοριτσιών της παρέας, μέχρι και του κακίστρου (κι ας μην το συνηθίζει) Jason Statham, είναι τόσο σωστά δεμένη, που μπορείς να αντέξεις τις περιπέτειες τους για πολύ πολύ καιρό ακόμη.

Για πες: Με τον επίλογο του φιλμ, όμως, έρχεται κι εκείνη η δύσκολη στιγμή που πρέπει να ειπωθεί και το ύστατο χαίρε σε έναν από τους βασικούς πυλώνες της οντότητας Fast And Furious. Δεν τολμούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να φανταστεί ο Μαλαισιανός για να αποχαιρετήσει τον γαλανομάτη, ξανθομάλλη Paul Walker, που είπε τόσο νέος το αντίο στην ζωή. Εκ των υστέρων, όμως, του βγάζω το καπέλο για το εύρημα, που δεν χάλασε την μαγιά, στάθηκε με απόλυτο σεβασμό στην μνήμη του, ζόρισε όσο θα έπρεπε με μελόδραμα τους δακρυγόνους και με έστειλε έξω από την αίθουσα, όχι με το ύφος του χορτασμένου εφεδάκια, αλλά με την μελαγχολία του χασίματος ενός δικού μου ανθρώπου. Κι ας επιμένει ο Vin πως θα τον έχει για πάντα δίπλα του, στο πλευρό του...

της Liv Ullmann. Με τους Jessica Chastain, Colin Farrell, Samantha Morton

Αποστειρωμένη ματαιοδοξία

του zerVo (@moviesltd)

Από τα διασημότερα θεατρικά έργα της νατουραλιστικής περιόδου του κορυφαίου Σουηδού συγγραφέα, ποιητή και δοκιμιογράφου Αυγούστου Στρίντμπεργκ, η Miss Julie, ευτύχισε χάρη στην διαχρονική κοινωνική μελέτη των τάξεων που αναλύει, να διασκευαστεί σε πάμπολλες βερσιόν, τόσο για το σανίδι, όσο και για το πανί, στο βάθος του υπεραιωνόβιου της ζωής της. Λιτό, ευθύ, χωρίς περιστροφές μα με ανατροπές, κυρίως συμβολικού χαρακτήρα, το έργο αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα προς περαιτέρω μελέτη κείμενα, με σημαντικές αποκλίσεις πάνω στην ίδια φιλοσοφία, ανάλογα με την ματιά που ρίχνει πάνω του ο διασκευαστής. Που εδώ τυγχάνει μια εκ των πιο σπουδαίων μαθητριών του Bergman, η Liv Ullmann, οπότε δεν είναι τυχαίο που το φιλμ διατηρεί αναλλοίωτη πάνω του την βαριά, δυσκίνητη και κλειστοφοβική σφραγίδα.

Μεσοκαλόκαιρο του 1890, σε απόμερο σημείο της Βορειοιρλανδικής υπαίθρου, υψώνεται ο πύργος του πλούσιου Βαρόνου της περιοχής. Εκμεταλλευόμενη την πρόσκαιρη απουσία του, η κακομαθημένη κόρη του και φυσική του κληρονόμος Δεσποινίς Τζούλια, θα επισκεφτεί αιφνιδίως τα υπόγεια πατώματα που ζουν και εργάζονται οι υποτακτικοί του σπιτιού, επιθυμώντας να κάνει επίδειξη της ισχύος της. Αλλά και μέσα από την δυναμική που της δίνει η ιδιότητα της θυγατέρας του αφεντικού, να αποπλανήσει τον γοητευτικό, γλυκόλογο και πολυταξιδεμένο βαλέ Τζον, μπροστά στα μάτια της μαγείρισσας και μνηστής του, Καθλίν.

Με την νύχτα να πλησιάζει στην σκοτεινή κουζίνα και τους οίνους με τους ζύθους να οξύνουν ολοένα και περισσότερο τα πνεύματα των δυνητικών εραστών, οι ρόλοι θα αρχίσουν σταδιακά να αντιστρέφονται, καθώς οι εμπειρίες θα αποδειχθούν ισχυρότερες των βαθμών της ιεραρχίας. Η προβληματισμένη και απογοητευμένη από την τροπή που έχει πάρει η ερωτική της ζωή νεαρή γυναίκα, θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τον υπηρέτη, που έξυπνα σκεπτόμενος θα παίξει με άνεση το παιχνίδι της αισχροκέρδειας, αποσκοπώντας να αρπάξει, εκτός από τις κρυφές της χάρες και μεγάλο μέρος από την περιουσία της.

Με αγώνα επίδειξης του χειρότερου κομματιού του χαρακτήρα καθενός συμμετέχοντα στην διαλεκτική αυτή διαδικασία, μοιάζει το πόνημα της Ullman, που επιστρέφει πίσω από την κάμερα κοντά δεκαπέντε χρόνια μετά το Faithless που πρόβαλλε στις Κάννες. Νοοτροπίες ιδιαίτερες και ακραίες, που όσο ο χρόνος προχωρά ανατρέπουν την χροιά τους, ακολουθώντας αντίθετες πορείες, όσον αφορά τουλάχιστον τους βασικούς παίκτες του λεκτικού πινγκ πονγκ. Η Τζούλι, παρακινούμενη από τον τίτλο της, δείχνει εμφανώς επιβλητική αρχικά, μια κλασσική μίστρες, που δύναται να ισοπεδώσει μονομιάς την αξιοπρέπεια των κατωτέρων της. Η κατάληξη την φέρνει στο ακριβώς απέναντι κατώφλι, εκείνη με το κεφάλι σκυμμένο, κατατρεγμένη να πέφτει θύμα των εγωιστικών συμβουλών εκείνου που - δείχνει να - αγαπά.

Δηλαδή του αυτάρεσκου καμαρότου, που η αρρωστημένη του ματαιοδοξία, θα τον ωθήσει στο να κοιτάξει την ψυχή της μοναχικής δεσποινίδος σαν μπίζνα, να γεμίσει την αδειανή τσέπη του παράδες εύκολους και καμπόσους. Στο μέσον, τις λιγότερες των περιστάσεων, μα συνήθως εκ απόστασης από το δωμάτιο της η φωνή της λογικής, εκείνη της τροφαντής ελάχιστα ελκυστικής, χαμηλόθωρης οικονόμου, δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν, με συνέπεια το μοιραίο ραντεβού δίπλα στον πάγκο, να οδηγηθεί με σταθερό, αργό τέμπο στην τραγωδία.

Για πες: Ερμηνείες εκρηκτικές από το τρίπτυχο των πρωταγωνιστών, που αν θα ήταν φρόνιμο να τις αξιολογήσω, θα απένειμα το χρυσό μετάλλιο στον Farrell, που σε ελάχιστες στιγμές της καριέρας του έχει επιδείξει τέτοιο εύρος ταλέντου, το αργυρό στην Chastain, που καλά θα κάνει όμως να φροντίσει και τις εμπορικές της επιλογές σωστότερα, πριν το άστρο της δύσει και το μπρούντζινο στην Morton, που αν και καλύτερη κατά τεκμήριο όλων, περιορίζεται σημαντικά από το παρόν σενάριο, πίσω από τις μαντεμένιες πόρτες στην μοναξιά της κρεβατοκάμαρας της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Απριλίου 2015 από την Seven / Spentzos

Fargo αλά... νορβηγικά

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το χιόνι βάφτηκε κόκκινο...

Στις χώρες του βορρά, εκεί που υπάρχει παντού χιόνι και σχεδόν ποτέ καυτός ήλιος, είναι ανεπτυγμένο και λειτουργικό ως έννοια και ως εφαρμογή το «κράτος πρόνοιας». Στο νότο δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο: εκεί βολεύονται (βολευόμαστε) με τον ήλιο! Μια από τις πολλές αλήθειες που λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου σε τούτη την εξαιρετική, μελαγχολική, ματωμένη, υπαρξιακή κωμωδία. Μια ταινία με ιδιαίτερο νορβηγικό χρώμα, χωρίς να απεμπολεί την παγκοσμιότητά της. Οι Νορβηγοί μαζεύουν από το χιόνι τα σκατά των κατοικιδίων τους, κάτι αδιανόητο σε σημείο χλευασμού για τους Βαλκάνιους Σέρβους! Στις φυλακές της Νορβηγίας όλοι είναι ευγενικοί, δεν γίνονται βιασμοί κι αν δουλέψεις ως φυλακισμένος σου κολλάνε κι ένσημα! Στη Νορβηγία οι δεξιοί είναι κουστουμαρισμένοι, με γραβάτες – όπως και οι γκάνγκστερ! – και το κόμμα της Αγροτιάς δίνει τον αγώνα τον καλό! Στη Νορβηγία κάποιος μπορεί ταυτόχρονα να είναι έμπορος κοκαϊνης, να είναι vegan, να αγαπάει την... τέχνη, να είναι ρατσιστής (όλο αναφέρεται στους Σέρβους ως Αλβανούς και τους Αλβανούς τους στολίζει με διάφορα κοσμητικά) και να είναι και μισογύνης – σε σημείο να δίνει γροθιά στην πρώην γυναίκα του! Να είστε σίγουροι: αυτή είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε.

Επτά μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας έχει γυρίσει μέχρι τώρα ο Νορβηγός Hans Petter Moland. Στις τέσσερις από αυτές πρωταγωνιστεί ο Σουηδός Stellan Skarsgård. Ενδιαφέρον το δίδυμο, πολύ καλές οι ταινίες που έχουν γυρίσει μαζί και είναι ολοφάνερο πως τα χνώτα τους ταιριάζουν. Να σημειώσουμε εδώ πληροφοριακά πως η συγκεκριμένη ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ Βερολίνου το 2014.

Η υπόθεση: Ο Νιλς Ντίκμαν είναι ένας Σουηδός που ζει μαζί με τη γυναίκα του και τον ενήλικο γιο του σε μια μονίμως σκεπασμένη από χιόνι γωνιά της Νορβηγίας. Έχει μόλις ανακηρυχθεί «πολίτης της χρονιάς» για τον ζήλο με τον οποίο κάνει τη δουλειά του: οδηγεί ένα τεραστίων διαστάσεων κίτρινο εκχιονιστικό μηχάνημα διατηρώντας τους δρόμους καθαρούς και τα βουνά προσβάσιμα στo αφιλόξενο παγωμένο τοπίο, όπου μένει. Η ζωή του θα αλλάξει όταν ο γιος του βρίσκεται νεκρός.

«Overdose» ναρκωτικών αποφαίνεται η ιατροδικαστική εξέταση για το θάνατο του παιδιού του, ο Νιλς όμως δεν πείθεται. Κι όταν μαθαίνει από αξιόπιστη πηγή πως ο γιος του εντέλει δολοφονήθηκε, αποφασίζει να εκδικηθεί το θάνατό του. Η απόφασή του αυτή θα τον φέρει αντιμέτωπο με συμμορίες που διακινούν ναρκωτικά (κοκαΐνη κατά βάση). Οι ανταγωνιστές είναι δύο: μια συμμορία Νορβηγών με αρχηγό τον «Κόμη» και μια συμμορία Σέρβων με αρχηγό τον «Πάπα». Και τα πτώματα αυξάνονται συνεχώς σε αριθμό, με σειρά εξαφάνισης...

Η άποψή μας: Το «Fargo» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες των αδελφών Coen. Μια κατάμαυρη κωμωδία, ιδιαιτέρως κυνική, που καυτηριάζει την απληστία αλλά και την απροσμέτριτη βλακεία των Αμερικάνων, με φόντο το λευκότερο λευκό χιόνι ever, λερό από τα χυμένα μυαλά και το αίμα των... αθώων που το στιγματίζει. Στον κόσμο των Coen δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ο μικροαστισμός αναπαράγεται και διαιωνίζεται και ο νόμος δεν μπορεί να κάνει και πολλά, όντας μέρος του προβλήματος και ουχί η λύση του.

Ο ταλαντούχος Hans Petter Moland δεν μπορεί παρά να είχε στο μυαλό του το «Fargo» όταν γύριζε αυτήν την ταινία. Μόνο που ο κυνισμός του είναι λιγότερο... κυνικός και εντέλει υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ και μια ανθρωπιά εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις. Πχ, όταν οι Σέρβοι ψάχνοντας το γιο του Νορβηγού αρχιμαφιόζου αντιπάλου τους φτάνουν σε ένα χιονοδρομικό κέντρο – θέρετρο, απολαμβάνουν αυτά που βλέπουν σαν μικρά παιδιά. Ο χαροκαμένος πατέρας «Πάπα» μέχρι που χαμογελάει βλέποντας σπαρταριστή τη ζωή να περνάει ολοζώντανη μπροστά του, ελισσόμενη ανάμεσα σε μπλε και κόκκινα εμπόδια – σημαίες. Το λιτό, μεστό και καλογραμμένο σενάριο δίνει την ευκαιρία στον Moland να παρατηρεί ως εντομολόγος την παράδοξη ανθρώπινη συμπεριφορά και να τονίζει μέχρι πού μπορεί να σε οδηγήσει το πάθος για εκδίκηση. Κι όλα αυτά με έναν τρόπο τελείως ρεαλιστικό αλλά ταυτόχρονα και ταραντινικά στυλιζαρισμένο. Ο Skarsgård είναι για μια ακόμη φορά άψογος στα υποκριτικά του καθήκοντα, καθώς χτίζει έναν Σκανδιναβό «Εκδικητή της νύχτας» αλά Charles Bronson, που σε καθηλώνει. Δεν λείπουν τα έξυπνα ευρήματα που δίνουν αέρα στην ταινία και προσφέρουν γέλιο στο θεατή. Πχ, κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει, βγαίνει μια κάρτα στον αέρα με το όνομα και το παρατσούκλι του θανόντος, καθώς και το σύμβολο της θρησκευτικής του πίστης: σταυρός για τους προτεστάντες Σκανδιναβούς, άλλου είδους σταυρός για τους ορθόδοξους Σέρβους, το αστέρι του Δαυίδ για τους Εβραίους κτλ.

Εντέλει, ο Ντίκμαν θα πάρει την εκδίκησή του χωρίς να απολέσει όλη την ανθρωπιά του, πολλοί θα τον κοροϊδέψουν για το επίθετό του (dick είναι το... τσουτσούνι – για να το γράψουμε κομψά – στα αγγλικά) κι εμείς θα απολαύσουμε πέρα από μια θαυμάσια ταινία, το πόσο εξαιρετικά κινηματογραφικό μπορεί να είναι ένα εκχιονιστικό μηχάνημα, καθώς, καθαρίζοντας τους δρόμους, δημιουργεί υπέροχα κύματα χιονιού. Ταινία που δεν την χάνεις με τίποτα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Απριλίου 2015 από την Feelgood Entertainment

του Jaime Rosales. Με τους Ingrid García Jonsson, Carlos Rodríguez, Inma Nieto, Fernando Barona

Μιας πεσέτας νιάτα...

του zerVo (@moviesltd)

Είναι εκείνο που αγαπώ περισσότερο σε όλο τον κόσμο. Είναι όμως κι αυτό που μισώ περισσότερο από όλα... Ρεαλισμός, κυνισμός, λατρεία και απελπισιά συνάμα, που βγαίνει από τα χείλη μιας μάνας, απευθυνόμενη με δραματική αντίφαση στο ίδιο το σπλάχνο της, το βλαστάρι της. Καμωμένη από την φύση να υποδυθεί σε κάποια στιγμή της ζωής της αυτόν τον γονεικό ρόλο και αποφασισμένη να μην οδηγηθεί στην εύκολη λύση του στυγερού εγκλήματος, θα το γεννήσει, πιστεύοντας πως θα της φέρει τύχη και ελπίδα. Που όμως περίσσεψε η αισιοδοξία και το χαμόγελο για να πλουτίσει ακόμη μια ζορισμένη κοινωνία του πλανήτη? Με αυτογνωσία και σοφία μεσήλικα το κορίτσι καταλαβαίνει μέσα του, πως η απόφαση να γίνει μάνα, την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια - τι ειρωνεία ε? - στην καταστροφή...

Μαδρίτη, σήμερα. Έχοντας μόλις τελειώσει το λύκειο, η όμορφη Ναταλία και ο αγαπημένος της Κάρλος, δίχως τα απαιτούμενα εφόδια από οικογένεια και εκπαίδευση θα ριχτούν στην βιοπάλη, έχοντας άγνοια όμως για την άσχημη έκπληξη που τους κρύβει η φτωχική κοινωνία που μεγαλώνουν. Με την οικονομική κρίση να έχει εξαθλιώσει την ισπανική αγορά, η εύρεση εργασίας και για τους δύο είναι αδύνατη, με αποτέλεσμα τα όνειρα τους να γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο. Δεινή κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη, από την στιγμή που η 19χρονη θα μείνει έγκυος και σε πλήρη αντίδραση με τις προσταγές του περίγυρου της, δεν θα οδηγηθεί στην έκτρωση, αλλά θα γίνει μητέρα ενός χαριτωμένου κοριτσιού.

Τα πενιχρά έσοδα και των δύο γονιών, που στεγάζουν την φαμίλια τους εκ περιτροπής στα μέχρι τα χτες παιδικά τους δωμάτια, δεν φτάνουν ούτε για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες της μικρής και σε αυτό το απελπιστικό τοπίο δεν μπορούν να βοηθήσουν οι κοντινοί τους συγγενείς, που παρακολουθούν με απάθεια το μαρτύριο να εξελίσσεται. Με τις πιθανές δουλειές να τους κλείνουν διαρκώς τις πόρτες, με τις ατυχίες στον δρόμο τους να μην στερεύουν ποτέ και με την κατάθλιψη να τριγυρίζει στην αγέλαστη ματιά τους, τόσο η Ναταλία, όσο και ο Κάρλος θα αναζητήσουν διεξόδους όχι ενάρετες, που αγγίζουν τα όρια της παραβατικότητας και σίγουρα ξεπερνούν το φράγμα της ηθικής.

Την σημερινή εικόνα της αυτοκρατορικής κάποτε Ισπανίας, που βουλιάζει στην ανέχεια της αυστηρής λιτότητας, παρουσιάζει μέσα από το κοινωνικό του δράμα Hermosa Juventud, ο χαρισματικός Ίβηρας σκηνοθέτης Jaime Rosales. Εικόνες αληθινές, πραγματικές, εξαθλιωτικές και διόλου ωραιοποιημένες του βαρύγδουπου ονόματος της ξεπεσμένης πατρίδας του, που προβάλλουν την αυτοκτονική τάση που επικρατεί στις μέρες μας μεταξύ των πιο αδύναμων μελών που συνθέτουν την σοσιολογική της οντότητα. Και που κατά βάση είναι οι νέοι, η ελπίδα και το σθένος που λέγαμε κάποτε, οι οποίοι νιώθουν τις φονικές συμπληγάδες εμπρός τους να στενεύουν, κατακερματίζοντας το όποιο όνειρο μπορεί να πραγματοποίησαν παιδιά.

Αυτή την ισορροπία ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση, φροντίζει να μην τσακίσει ο Σπανιόλος, εστιάζοντας στον ανώριμο τρόπο σκέψης των ηρώων του και παίζοντας στα πλάνα του με τα παιχνίδια της ηλικίας τους, τα κινητά, τα βίντεο, τις φωτογραφίες, τα μόνα διασκεδαστικά στοιχεία που τους απομένουν, αν επιχειρήσουν να στρίψουν κομματάκι το βλέμμα από τις κακουχίες και τα πάθη. Έξοχη ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση της πρωτεύουσας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην δυστυχία, ικανές σεναριακές ανατροπές, μα κυρίως εντυπωσιακές ερμηνείες, ιδίως από την Σουηδή με καστιγιάνικες ρίζες Ingrid Garcia Jonsson, που με ευκολία θα μπορούσε να την ορίσει κανείς, ένεκα εμφάνισης και ύφους και ερμηνείας επιπέδου, σαν την Ευρωπαία Jennifer Lawrence...

Για πες: ...που αφήνει το πιο σπαρακτικό στιγμιότυπο για το τέλος, έτσι σαν πιστολιά σε εκείνον που την παρακολουθεί, σε συνέχεια των πυροβολισμών που έδωσε η ίδια στην Όμορφη Νιότη της, στο όραμα της, στην αξιοπρέπεια της, στην ύπαρξη της. Πολύ δυνατό, επιθετικό, καυστικό σχόλιο, που δεν είναι εύκολα ξεπεράσιμο. Από κανέναν...

The New (Black) Deal

του gaRis (@takisgaris)

H Αννούλα του Will Gluck πάσχει παντοιοτρόπως ως ταινία, κυρίως για λόγους που η εντελώς νεότερη γενιά, ασούμε αυτή της σχεδόν 8χρονης κόρης μου ποσώς αγνοεί και ίσως δε χρειάζεται κιόλας να ξέρει. Με την έννοια ότι το πρωτογενές υλικό είναι μια μπανάλ υμνολογία στην καπιταλιστική φιλανθρωπία, αδυνατώντας να τέρψει τουλάχιστον ως καθαρόαιμο μιούζικαλ, τραγουδιστικά είτε με τις χορογραφίες του. Η Αμερική του Ρούσβελτ με τον κρατικό παρεμβατισμό του New Deal, βρίσκει απέναντι, με Καπρική αφέλεια και άφθονη ζαχαρίνη, απλοϊκούς πλην καλόκαρδους ξυπνιτζήδες λεφτάδες που θέλουν να πάρουν τη δημαρχία της Ν. Υόρκης, καλή ώρα ο Jamie Foxx, χτίζοντας πάνω στο χαρμόσυνο μουτράκι της ορφανούλας Annie (Quvenzhané Wallis) το προφίλ της αγαθοεργίας του. Ενώ ο κρατικός κορβανάς τι ποιεί; Δίνει 170 δολάρια το μήνα στην άπασα αποτυχημένη αοιδό και στρίγκλα επί της κλιμακτηρίου (Cameron Diaz) για να γίνει η ανάδοχος μαμά ακόμα μιας αθώας παιδικής ψυχής για να βγάλει τα έξοδα του μήνα. Οκ.

Επαναλαμβάνω άχαρα πως το μιούζικαλ Annie κάνει το θλιβερό (και τραγικώς οσκαροστεφανωμένο) Oliver να μοιάζει Ben Hur. O Gluck του θαυμασιότατου Easy A και του τσαχπίνικου Friends With Benefits προκύπτει έτι ακαταλληλότερος του John Huston της εκδοχής του 1982 με τον καράφλα Albert Finney. Το λίπσινκ βγάζει καταρράχτη ενώ οι χορογραφίες μοιάζουν πρόβας δελφιναρίου ηθοποιών και ουχί χορευτών. Ο Foxx παρά την επιτυχημένη δισκογραφία, το ερμηνευτικό-τραγουδιστικό κατόρθωμα του Ray και την εμπειρία του Dreamgirls απλά επιπλέει ως σανίδα στο ναυάγιο της Annie, ενώ η συνήθως εντυπωσιακή στο ελαφρό Diaz πλειοδοτεί σε φωνές και μούτες αν και θα μπορούσε εύκολα να επαναλάβει την αφοπλιστικά κακίστρω της στο Bad Teacher.

Το μεγάλο κρίμα όμως επισυμβαίνει στη χαρισματική Κουβάνζανεη που στα έξι της μάγεψε κοινό και όσκαρς στο ελεγειακό Beasts of the Southern Wild όμως εδώ αφήνεται απροστάτευτη, ακαθοδήγητη από τον σκηνοθέτη. Η προέφηβη πλέον κοπελίτσα δεν είναι πρώτο λαρύγγι ή χορεύτρια ενώ στις δραματικές σκηνές οι διάλογοι είναι τόσο ξύλινοι που ουδείς πείθεται ή γνοιάζεται για οποιονδήποτε ήρωα. Όσο για το εύρημα να πρωταγωνιστήσουν μαύροι ηθοποιοί έχει να κάνει με τη μεγαλομανία των δυο υπέρ πετυχημένων σταρς του χώρου του θεάματος, Will Smith που το πήγαινε για όχημα εξόδου στο παλκοσένικο της κόρης του Willow και του JayZ, σύγχρονου Μίδα της ράπ, που τα αγοράζει όλα, από πούρα, ομάδες μπάσκετ ή δικαιώματα ταινίας, όταν δεν ασχολείται με τη γυναίκα-υπερπαραγωγή της ζωής του Beyonce.

Για πες: Τα $65 μύρια ήρθαν πίσω κοντά στα $90Μ κι αυτό για τη Sony πρέπει να θεωρείται μέγκαχιτ δεδομένου του ότι η ταινία είχε διαρρεύσει 2-3 βδομάδες πριν τη χριστουγεννιάτικη εδώ έξοδό της στα τορεντάδικα. Αυτό υπήρξε πέρσι το δεύτερο μεγαλύτερο πλήγμα για τη Sony μετά τον τραγέλαφο του The Interview που στην ουσία κόπηκε από τη διανομή στις αίθουσες λόγω απειλών των Βορειοκορεατών χάκερς. Κάτι μέσα μου βέβαια κωλοχτυπιέται να εμέσσει πικρόχολα πως το πλατινένια βατομουράτο Annie θα έπρεπε να ήταν η ταινία που δικαιωματικά θα άρμοζε να μπει στο στόχαστρο του κάθε χάκερ που αγαπά το μιούζικαλ, αλλά δυστυχώς μια τέτοια εξειδικευμένη φράξια απλά δεν υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Απριλίου 2015 από την Feelgood

Η Σούζαν Κούπερ (Melissa McCarthy) είναι μία φιλήσυχη αναλύτρια της CIA, που κάνει κυρίως δουλειά γραφείου, και ταυτόχρονα ο αφανής ήρωας πίσω από τις πιο επικίνδυνες αποστολές της Υπηρεσίας. Αλλά όταν ο συνεργάτης της (Jude Law) εξαφανίζεται και ένας ακόμη κορυφαίος πράκτορας (Jason Statham) βρίσκεται σε κίνδυνο, η Σούζαν δηλώνει εθελοντικά συμμετοχή σε μια μυστική αποστολή. Η απρόβλεπτη πράκτορας πρέπει τώρα να αφήσει πίσω το ήσυχο γραφείο της και να εισχωρήσει στον κόσμο ενός θανάσιμου εμπόρου όπλων, έτσι ώστε να αποτρέψει μια παγκόσμια καταστροφή. Θα τα καταφέρει?

Όλα αυτά τα απρόβλεπτα συμβαίνουν στην ολοκαίνουργη ανατρεπτική περιπετειώδη κωμωδία του Paul Feig (δημιουργού των Bridesmaids και The Heat), Spy, που μετά από την ανεπίσημη πρώτη της στο φεστιβάλ του SXSW, αναμένεται να παρουσιαστεί και στο ευρύ κοινό, στο επίσημο realease της 20th Century Fox, στις 5 Ιουνίου, πιθανότατα παγκοσμίως. Πέρα από τα προαναφερόμενα αστέρια, που κατόπιν του πιασάριακα κεφάτου τρέιλερ, ντύθηκαν την στολή του Τζέιμς Μποντ για να παρουσιαστούν και σε πόστερς χαρακτήρων, το καστ ακόμη συμπληρώνουν και οι Rose Byrne, Miranda Hart, Bobby Cannavale, Alison Janney, Morena Baccarin και ο 50 Cent!

Στις δικές μας αίθουσες, το Καλοκαίρι του 2015